#Narodna skupština

[zanimljivaekonomija]

Najavljena “Beogradska zima” i novogodišnji koncert ispred Narodne skupštine

Program „Beogradske zime”, kao i izvođači koji će nastupati na svečanom dočeku Nove godine na platou ispred Doma Narodne skupštine, predstavljen je danas na konferenciji za novinare u Starom dvoru. Predsednik Skupštine grada Nikola Nikodijević je podsetio da se u Beogradu poslednjih 20 godina u okviru novogodišnjih i božićnih praznika organizuju različite vrste kulturnih manifestacija, te da je od ove godine „Beogradska zima” uključena u događaje od izuzetnog značaja za Grad Beograd. “Prvi put događaj je osmišljen tako da u njemu učestvuju gotovo sve ustanove kulture kojima je osnivač Grad Beograd. To će program ove manifestacije učiniti bogatijim i raznovrsnijim nego prethodnih godina, a prilagođen je sugrađanima, gostima Beograda svih generacija i različitih afiniteta. Finalna dešavanja će biti organizovana 29, 30. i 31. decembra na mnogobrojnim mestima, ne samo u centru grada već i na širem gradskom području”, rekao je Nikodijević. Standardno će doček Nove godine biti organizovan 31. decembra ispred Doma Narodne skupštine, a ove godine će izvođači biti oni koje sluša i voli mlađa publika. “Krenućemo od 20 časova sa di-džejom Majkom Rajdom, od 21 čas nastupiće Zera, potom Gazda Paja, Nući i Vojaž, a u Novu godinu ulazimo uz vatromet i Teodoru Džehverović. Verujem da ćemo imati jedan drugačiji doček na radost mlađe generacije Beograđana”, rekao je predsednik gradskog parlamenta, naglasivši da će se voditi računa o bezbednosti svih učesnika tokom dočeka 31. decembra, kako bi sve prošlo bez incidenata. Kako je istakao, iako najviše pažnje izaziva sam doček Nove godine, „Beogradska zima” obuhvata mnogo veći broj kulturnih događaja i manifestacija koji se održavaju od 15. decembra do 15. januara. “Već 15. decembra biće održan dečji karneval i prigodan program na Trgu republike, a organizovaćemo i dečji karavan koji će sa predstavma i drugim programima gostovati u svim beogradskim opštinama”, rekao je Nikodijević. On je najavio da će centralno klizalište ove godine biti postavljeno u parku Ušće, gde će ujedno biti i „Božićno seoce”, a osim toga klizališta će biti na Tašmajdanu i Adi Ciganliji.

Najavljeni su koncerti pop-rok legendi (Vlatko Stefanovski, Nikola Pejaković, Kanda, Kodža i Nebojša, Kerber) na platou ispred Muzeja savremene umetnosti, koncerti mladih muzičara na zidiću ispred Doma omladine Beograda u saradnji sa Fondacijom Milana Mladenovića, a za ljubitelje džez i klasične muzike biće organizovan već tradicionalni program „Otmeno” u Kolarčevoj zadužbini, kao i drugi programi.

Milenko Škarić, osnivač i vlasnik „Skymusic Corporation” izrazio je zadovoljstvo što je Grad Beograd prepoznao nove trendove i što će na dočeku 2023. nastupiti mladi i vrlo popularni izvođači, “Obećavamo tehničku produkciju koja će daleko prevazići dosadašnje novogodišnje proslave, obećavamo nešto vrlo nesvakidašnje, ozbiljno, veliko i moderno i u skladu sa izvođačima koji će to opravdati”, istakao je Škarić, a kako saznajemo bina za izvođače trebalo bi da se proteže od Muzjea istorije do Takovske ulice. Učesnici koji će nastupiti na svečanom dočeku Nove godine zahvalili su Gradu Beogradu i Skaj produkciji što su prepoznali potencijal mladih ljudi i ukazali im priliku za ovaj nastup na kome će se predstaviti na najbolji način i koji će im mnogo značiti za nastavak njihovih karijera.

Izvor: beograd.rs

Foto: beograd.rs i M.Karan

[cgvijesti]

Francuska: Poslanici traže istragu o ruskom finansiranju političkih partija

Francuska: Poslanici traže istragu o ruskom finansiranju političkih partija

Foto: Reuters Poslanici francuske Narodne skupštine kažu da su zatražili od predsjednika donjeg doma parlamenta, Jael Braun-Piveta, da osnuje komisiju za istragu o navodnom ruskom finansiranju političkih partija. U pismu Jael Braun-Pivetu predstavljenom novinarima 24. septembra, poslanici su naveli da je taj potez podstaknut nedavnom deklasifikacijom američkih obavještajnih podataka koji…

[preporodbn]

Nelegitimni Bošnjaci

Pojava nelegitimnih Bošnjaka u srpskim strankama u manjem bh. entitetu “Kako bi zadovoljili zakone o lokalnoj samoupravi i popunili bošnjačku kvotu, oni su za zamjenika načelnika izabrali Izeta Salihbegovića, koji je bio član Srpske radikalne stranke dr. Vojislav Šešelj. On je obnašao tu funkciju tri godine. U posljednje vrijeme svjedočimo da je taj virus ulaska Bošnjaka u srpske stranke sve…

[knjigeobradovic]

NARODNA SKUPŠTINA: Ogledalo volje naroda Srbije

[mentalnahigijena]

Pravni aspekt ukidanja CPC 1918-1922. U vrijeme okupacije Crne Gore 1918. godine, mjesec dana nakon održavanja tzv. podgoričke skupštine, sastao se i odlučivao o pitanjima o koima nije bio nadležan, u odsustvu legitimizma i legalizma, Sveti sinod Crnogorske pravoslavne crkve. Na vanrednoj sjednici Svetog sinoda Crnogorske pravoslavne crkve, održanoj 16/29. decembra 1918. godine u krnjem sastavu (od osam članova bili su prisutni, vijećali i odlučivali četvorica) donijeto je Rješenje, na kojem se nalaze imena mitropolita Mitrofan Ban, episkopi Kiril Mitrović i Gavrilo Dožić i sekretar Sinoda đakon Ivo Kaluđerović. U tom Rješenju, koje je dostavljeno Predsjedniku Vlade Kraljevstva SHS Stojanu Protiću i srpskom mitropolitu Dimitriju Pavloviću, veli se i ovo: »Pošto je Velika narodna skupština srpskog naroda u Crnoj Gori održana u Podgorici dana 13. novembra 1918. godine donijela odluku da se nezavisna Crna Gora ujedini s Kraljevinom Srbijom, to i Sv. Sinod nalazi cjelishodnim i opravdanim da se i sv. autokefalna crkva u Crnoj Gori ujedini s nezavisnom Pravoslavnom crkvom u Kraljevini Srbiji a zajedno s ovom s cijelom s v. Srpsko-pravoslavnom crkvom u novoj državi Srba, Hrvata i Slovenaca«. Naravno, ovo rješenje je problematično sa stanovišta njegove autentičnosti i originalnosti. Rješenje je može osporavati sa grafološkog stanovišta, što upućuje da je realno mogući falsifikat, jer nije svojeručno potpisano od strane njegovih navodnih donosioca. Štoviše, na njemu se ne nalaze svojeručni potpisi, autografi ni Mitrofana Bana, ni Gavrila Dožića ni Kirila Mitrovića, već je pisano kompletno rukom jednog lica koje je navelo imena pomenutog crnogorskog mitropolita i dva episkopa. Ovo rješenje je sačinio zapisničar sa tog sastanka, pod uslovom da je taj sastanak održan i ispisao kompletan njegov tekst svojom rukom. Ali, pretpostavimo da je to rješenje stvarno donešeno od strane pojedinih članova Svetog sinoda Crnogorske crkve, što je realno moguće s obzirom da su se Mitrofan Ban, gavrilo Dožić i Kiril Mitrović deklarisali kao pobornici aneksije Crne Gore Srbiji. Mitrofan Ban je i poslao telegram podrške učesnicima tzv. Podgoričke skupštine 1918. godine, kasnije je predao pismo o organizaciji Božićnjeg ustanka štabu okupacionih srpskih (jadranskih trupa) njenom komandantu Dragutinu Milutinoviću, držao besjede i panegirike zakleo se na vjernost kralju Petru Karađorđeviću i promovisao ukidanje nezavisne Crne Gore, te bio na čelu jedno vrijeme središnjeg Arhijerejskog odbora koji je trebao da odradi posao uspostavljanja Ujedinjene Srpske pravoslavne crkve, a Gavrilo Dožić je bio jedan od vodećih sudionika Podgoričke skupštine 1918. Godine i kasniji episkop i mitropolit Srpske crkve i uz pomoć radikalske vlade Milana Stojadinovića izguran za srpskog patrijarha. No da se vratimo tekstu ovog rješenja o samoukidanju Crnogorske crkve, pod pretpostavkom da se dogodilo zaista i da nije naknadno podmetnuto. Po svojoj prirodi i karakteru ovo Rješenje je, prema slovu crnogorskog mjerodavnog pozitivnog državnog prava i onda važećeg crkvenog zakonodavstva u Kraljevini Crnoj Gori, bilo apsolutno ništavan pravni akt, dakle, akt koji nije mogao da proizvodi nikakva pravna djejstva i posljenice, akt koji se smatra sa stanovišta prava da nije ni donijet, akt bez mogućnosti njegove konvalidacije, odnosno, naknadnog osnaženja ili akt koji protekom vremena ne može postati važeći, jer od početka nije valjan. Ovo Rješenje bilo je suprotno tada važećem ustavu Sv. Sinoda Crnogorske crkve (donijetog još 1903), kao i drugim sakralnim legislativnim propisima i običajnom pravu, na osnovu čega je živjela Crnogorska pravoslavna crkva. Ovo Rješenje nije imalo nikakvog oslonca ni u najvišem pravno-političkom aktu suverene crnogorske države – u Ustavu Knjaževine/Kraljevine Crne Gore (donijetog 1905. godine). Ovo Rješenje je čin samovolje njegovih tvoraca i potpisnika, a moguće je i akt koji je iznuđen, odnosno, možda je donijet pod prinudom, prijetnjom ili prevarom, s obzirom na stanje koje je onda vladalo u Crnoj Gori. Za donošenje i usvajanje ovog Rješenja nije ni traženo, ni dobijeno odobrenje Vladara Crne Gore- kralja Nikole, legalnog i legitimnog suverena crnogorske države koji se još od početka 1916.. godine nalazio u izgnanstvu. Donosioci i potpisnici tog Rješenja flagrantno su prekršili i član 13 Ustava Svetog Sinoda crnogorske pravoslavne crkve, odnosno, iznevjerili su zakletvu vjernosti Vladaru koju su morali položiti u vrijeme stupanja na dužnost. Dakle, zakletvu da će crnogorksom Vladaru “svagda vjerni biti” samovoljno su adaktirali i poništili tim svojim postupkom. Pritom, prekršili su u načelo savjesnosti, koje ih je obavezivalo da postupe drugačije od onoga što su učinjeli. Treba konstatovati očiglednu činjenicu da u Ustavu Svetog sinoda Crnogorske pravioslave crkve nema nigdje pomena o mogućnosti da se autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva ujedinjuje sa nekom drugom crkvom, ili da joj se pripaja, pa time ni sa Srpskom pravoslavnom crkvom. U tom ustavu nema nigdje pomena ni o mogućnosti samoukidanja Crnogorske pravoslavne crkve. Tim Rješenjem flagrantno je povrijeđen i član 22 Ustava Svetog Sinoda, u kojemu se, u stavu 2, kaže: “Odluke Svetoga Sinoda o spoljašnjim poslovima da postanu izvršne i za svakoga obavezne potrebno im je vrhovno Knjaževsko odbrenje”. To će eksplicitno reći čak i da je postojala kanonsko-pravna mogućnost za promjenu statusa Crnogorske pravoslavne crkve, za njeno, recimo, ujedinjenje ili pripajanje nekoj drugoj crkvi, a takve mogućnosti prema citiranim propisima nije bilo, ništa nije moglo biti u tome pravcu učinjeno, a da bi bilo punovažno, bez pristanka, odobrenja i saglasnosti Vladara Crne Gore, t.j u to doba kralja Nikole, a to nikada nije ni zatraženo, ni dobijeno. To je Rješenje bilo bez legitimiteta i legaliteta, pravno ništavan akt i u pogledu forme i sadržine. Ono pošto je donijeto u odsustvu prava, savjesnosti i zakonitosti nije moglo proizvesti nikakvo relevantno pravno djejstvo, niti zasnovati prava i obaveze. U članu 5 Ustava Svetog Sinoda Crnogorske pravolavne crkve (1903) se kaže: “Sveti Sinod u vršenju poslova svoje nadležnosti ima pravo, da njegovu Crkvenu Vlast štiti Državna Vlast, i prema tome, čim bi se opazilo, da su prava crkvene Vlasti bila povrijeđena, Državne su Vlasti dužne pružiti joj zakonitu zaštitu”. A u državnom Ustavu Crne Gore iz 1905. godine u članu 6 veli se ovo: “Knjaz Gospodar zaštitnik je svijeh priznatijeh vjeroispovijesti u Crnoj Gori”. To je značilo u realnosti da je knjaz/kralj Nikola, po državnom ustavu, kao apsolutni vladar bio zaštitnik i Crnogorske pravoslavne crkve, kojoj je u to vrijeme pripadalo u vjerskom smislu pravoslavnom stanovništvo Crne Gore. On je štitio prava Crnogorske pravoslavne crkve sve dok je to realno bilo moguće, odnosno, sve dok Crna Gora nije doživjela slom i bila vojnički podjarmljena i aneksirana. Budući da se od 1916. pa sve do svoje smrti 1921. godine kralj Nikola nalazio u progonstvu, njemu je objektivno bilo onemogućeno da na teritoriji svoje države vrši svoju ustavnu funkciju i prerogative suverenog vladara. U vrijeme egzila kralja Nikole i Crnogorska vlada kao državni organ je dijelila njegovu sudbinu i, poput njega, nije mogla u materijalnom smislu realno vršiti vlast u Crnoj Gori. Tako je, spletom istorijskih okolnosti, Crnogorska pravoslavna crkva izgubila svog čuvara, zaštitnika ili ustavnog branioca-Knjaza/ Kralja i bila je prepuštena na milost i nemilost beogradskom zavojevaču od kraja 1918. godine, koji je i preduzeo sve neophodne radnje da izvrši njeno ukidanje. Crnogorsku pravoslavnu crkvu od opasnosti nestanka ili povrede njenih prava, od 1918. pa do 1922. godine, u kom periodu je trajao i završen proces njenog ukidanja, nije objektivno mogla zaštititi državna vlast Kraljevine Crne Gore, budući da je faktički Crna Gora bila žrtva nasilnog anšlusa krajem 1918. godine, sprovedenog od strane Kraljevine Srbije, alijas Kraljevstva SHS. U Ustavu Crne Gore iz 1905. godine, u članu 40, kaže se i to da je: “Crnogorska crkva autokefalna”. A pomenutim Rješenjem odlučeno je da više ne bude autokefalna, i da je ne bude. Odlučeno je da nestane Crnogorska pravoslavna crkva, povredom civilno-pravnih, kanonsko-pravnih, običajnih i moralnih normi i regula. U članu 130 tog crnogorskog Ustava predviđa se: “Duhovne vlasti svijeh priznatih vjeroispovijesti u Crnoj Gori stoje pod nadzorom Ministra prosvjete i crkvenioh poslova”. U momentu donošenja ovog Rješenja, koje znači akt ukidanja Crnogorske pravoslavne crkve, njegovi potpisnici, kao pripadnici “duhovne vlasti” odmetnuli su se i otrgnuli ili samovoljno odvojili, od nadzora Ministra prosvjete i crkvenih poslova, koji je postojao u svim crnogorskim Vladama u periodu od 1916. do 1922. godine, te koji je imalo ustavnu obavezu, dakle, de lege lata da vrši nadzor nad crkvenim vlastima u Crnoj Gori. U članu 135 državnog Ustava Crne Gore kaže se i ovo: “Prepiska duhovnijeh vlasti istočno-pravoslavne crkve sa stranijem crkvenim vlastima, saborima i sinodima, vrši se sa odobrenjem Ministra prosvjete i crkvenih poslova”. Postavlja se pitanje: jesu li tvorci i potpisnici pomenutog Rješenja, i oni koji su ga otpremili, poslali političkim i klerikalnim vlastima u Beogradu, tražili za to saglasnost ili odobrenje od crnogorekog Ministra prosvjete i crkvenih poslova i jesu li ga dobili? Niti su to tražili, a niti su to odbrenje dobili! A po slovu i duhu onda važećeg crnogorskog Ustava to je moralo biti učinjeno. Član 137 ondašnjeg Ustava Crne Gore je posve precizan: “Službena pisma ili naredbe duhovnijeh vlasti, sabora i sinoda sa strane ne može nikakva duhovna vlast obnarodovati i izvršiti u Crnoj Gori bez obobrenja Ministra prosvjete i crkvenih poslova”. U stvarnosti to se, ipak, dogodilo, jer je sila pobijedila pravo, a nepravda je trijumfovala nad pravdom. Tako je strana politička i crkvena vlast izvršavala i sprovela svoju volju u pogledu ukinuća Crnogorske pravoslavne crkve, a o tome nije ni konsultovala resornog ministra u Crnogorskoj vladi u egzilu. U ovom kontekstu treba reći da nikada meritorni, nadležni ili kompetentni organi crnogorske javne vlasti nijesu donijeli odluku o otpustu Crnogorske pravoslavne crkve od njene autokefalnosti, niti je ikada donešena pravno valjana odluka konstitutivnog karaktera o ujedinjenju Crnogorske pravoslavne crkve sa Srpskom pravoslavnom crkvom. Vlada Stojana Protića sazvala je 18. (31) decembra 1918. godine u Sremskim Karlovcima prvu Konferenciju pravoslanih episkopa, pod predsjedništvom beogradskog arhiepiskopa i mitropolita Kraljevine Srbije Dimitrija Pavlovića. Na toj konferenciji predstavnik Vlade dr Vojislav Janjić saopštio je stav oficijelnih državnih vlasti prema tom pitanju. Sa zahtjevima koje je izložio dr Vojislav Janjic saglasila se Konferencija pravoslavnih episkopa u Sremskim Karlovcima. Na toj konferenciji u Sremskim Karlovcima nije učestvovao crnogorski mitropolit Mitrofan Ban. Bio je odsutan “zbog bolesti”. U odluci donijetoj na toj konferenciji stoji da će Crnogorska pravoslavna crkva “pristati na ujedinjenje, koja zbog kratkoće vremena i teških prometnih prilika nije mogla biti zastupljena na ovom zboru episkopa”. Ali, na naredne dvije Konferencije pravoslavnih episkopa učestvovao je Mitrofan Ban. Druga konferencija je održana od 11/24. do 15/28. maja 1919. godine u Beogradu i njome je predsjedavao crnogorski mitropolit Mitrofan Ban. Na toj konferenciji izabran je provizorni odbor episkopa koji se zvao “Središnji arhijerejski sabor” sa sjedištem u Beogradu. Za njegovog predsjednika je izabran Mitrofan Ban. U Sremskim Karlovcima je od 20 novembra/ 3. decembra do 2/15. decembra 1919. godine održana treća Konferencija pravoslavnih episkopa koja je potvrdila odluke koje je već bio donio pomenuti “Središnji arhijerejski sabor” da se vaspostavi Srpska patrijaršija. Na ovoj konferenciji nije učestvovao mitropolit Kraljevine Srbije Dimitrije Pavlović, iako je dobio uredan poziv. Crnogorski mitropolit Mitrofan Ban s obrazloženjem “zbog bolesti” podnio je ostavku na funkciju predsjednika “Središnjeg arhijerejskog sabora”, a na njegovo mjesto postavljen je srpski mitropolit Dimitrije Pavlović. Treću konferenciju pravoslavnih episkopa, nakon održane XIII i XIV sjednice, Mitrofan Ban je napustio, pošto je bio teško narušenog zdravlja, i otišao je na Cetinje, đe je i umro 17/30. septembra 1920. godine. Na četvrtoj Konferenciji pravoslavnih episkopa Kraljevstva SHS, čiji je rad započeo 27. avgusta/9. septembra 1920. godine nije prisustvovao Mitrofan Ban. Zbog bolesti je ostao na Cetinju. Ubrzo iza toga, 12. septembra 1920. godine “Sveti arhijerejski sabor” Kraljevine SHS proglasio u Sremskim Karlovcima, uz prisustvo regenta Aleksandra Karađorđevića, članova vlade, predstavnika vojske i civilnih i crkvenih vlasti, odluku o podizanju, kako je navedeno, “Ujedinjene Autokefalne Srpske pravoslavne crkve na stupanj i položaj Patrijaršije”. U vrijeme kad je ta svečanost upriličena i odvijana u patrijaršijskoj dvorani u Sremskim Karlovcima, dakle, istoga dana, u Mitropolitskoj crkvi na Cetinju, umjesto bolesnog Mitrofana Bana, čin vaspostavljanja Srpske patirjaršije učinio je javnim ili obnarodovao protojerej Ivan Kaluđerović. To je u biti označavalo epilog ili finale postupka ukidanja Crnogorske pravoslavne crkve. Elem, sa ukidanjem Crnogorske pravoslavne crkve se složio i arhiepiskop cetinjski i mitropolit crnogorski Mitrofan Ban, iako na to nije imao pravo, kako po Ustavu Crne Gore tako i po propisima Crnogorske pravoslavne crkve. Umjesto toga, bio je obavezan da neporecivo, eksplicitno kaze „Non possums". Ubrzo poslije ukidanja Crnogorske crkve umro je 30. septembra 1920. godine mitropolit Mitrofan Ban, koji je sahranjen u Cetinjskom manstiru 4. oktobra 1920. godine. Ali, eto, on se nije usprotivio ukidanju Crnogorske pravoslavne crkve čiji je poglavar bio nekoliko decenija. Naprotiv, on je izrazio zelju da se Crnogorska pravoslavna crkva priključi Srpskoj pravoslavnoj crkvi. Mitropolit Mitrofan Ban se za to izjasnio „iako prethodno niko nije donio odluku o otpustu Crnogorske mitroplije od njene autokefalnosti, to jest o njenom pretvaranju u akefalnost. Takav kanonski otpust je tražen i dobijen za Dalmatinsko - bokokotorsku eparhiju, kao i za Bosansko - hercegovačku, dotle pod austro-ugarskom vlascu, od Bukovinsko - dalmatinske mitropolije. Jedna delegacija je izdejstvovala odluku rumunskog vladara o tom otpustu, a druga od Carigradske patrijarsije o otpustu Makedonske (Ohridske) crkve. Čak ni regent Aleksandar, a ni „ujediniteljska" Podgoricka skupstina (26. novembra 1918. godine) takvu odluku nijesu donijeli" (Dr Pavle Mijović, “Njegoševe tužne `armonije”, Cetinje, 1992, str. 103-104; Dr Pavle Mijović, “Cetinje kao feniks”, Cetinje, 1997, str. 156). Pristanak Mitrofana Bana i ostalih potpisnika tog Rješenja da se ukine Crnogorska pravoslavna crkva, bez potrebnog ovlašćenja, bez saglasnosti vladara Crne Gore, kralja Nikole I Petrovića Njegoša i Svetoga sinoda Crnogorske pravoslavne crkve, nije imao nikakvo uporište u crnogorskom pozitivnom pravu i imperativnim normama crkvenog ustava. Tim činom Mitrofan Ban postupio je suprotno članu 16. Ustava Svetog sinoda Crnogorske pravoslavne crkve, koji ne predvidja nadležnost mitropolita da donosi takve odluke. U Ustavu Svetog sinoda Crnogorske pravoslavne crkve nema nigdje pomena o mogućnosti da se ukine Crnogorska pravoslavna crkva. Član 21. Ustava, koji govori o spoljašnjim poslovima, koji spadaju u nadleznost Svetoga sinoda, definitivno isključuje tu mogućnost. Stoga je odluka Mitrofana Bana i onih koji su je prihvatili i u djelo sproveli, nelegalna i nelegitimna, i kao takva ona nije mogla proizvesti i zasnovati nikakva prava i obaveze. S pravnog stanovišta radi se o apsolutno ništavnom aktu bez mogućnosti njegove konvalidacije - aktu koji je bez dejstva ab inito i pro futuro. Mada je o tome već djelimično bilo riječi, treba dodati i sljedeće: Nesumnjivo bitan korak u stvaranju Srpske patrijaršije predstavljala je Druga konferencija pravoslavnih episkopa, koja se sastala u Beogradu 24.maja 1919. godine. Njome je predsjedavao Mitrofan Ban. Na toj konferenciji izabran je „Sredisnji arhijerejski sabor", sastavljen od pet episkopa, za čijeg je predsjednika izabran Mitrofan Ban. Druga konferencija pravoslanih episkopa u Kraljevstvu SHS donijela je 26. maja 1919. godine odluku da se izvrši ujedinjenje pravoslavnih crkava u jednu jedinstvenu Srpsku pravoslavnu crkvu. Sprovođenje te odluke u život bilo je povjereno „Središnjem arhijerejskom saboru", čiji je mandat trebalo da traje do izbora patrijarha. „Središnji arhijerejski sabor", kao prvi posao izveo je otpust dalmatinskih eparhija od Bukovinsko - dalmatinske mitropolije. Otpusnu gramatu tim eparhijama 22. XI 1919. godine dao je bukovinski mitropolit Vladimir Repta. Ona je predata delegaciji koja je tim povodom poslata u Bukurešt. Arhijerejski Sinod Karlovačke mitropolije, na temelju tog akta, 20.XII 1919. godine primio je kanonsku vezu svoje crkve pomenute eparhije. „U isto doba poslata je jedna deputacija u Carigrad, da od Carigradske patrijarsije trazi tomos o uspostavljanju Srpske patrijarsije i prisajedinjenju njoj svih... crkvenih oblasti koje su dotle bile pod vrhovnom upravom Carigradske patrijaršije. Sporazum između delegata Kraljevine SHS i delegata Carigradske patrijarsije postignut je 18.III 1920. godine, a odmah sjutradan (19.3.1920) Arhijerejski sinod Vaseljenske patrijaršije donio je odluku da se usvaja, odobrava i blagosilja ujedinjenje svih pravoslanih crkvenih oblasti u jednu pravoslavnu crkvu pod imenom Autokefalna ujedinjena pravoslavna crkva Kraljevine SHS, kao i prisajedinjenje njoj svih eparhija, koje su po ugovorima u Bukurestu 1913, Neju i Sen Žermenu 1919. godine, teritorijalno pripale Kraljevini SHS, a dotle su bile pod vrhovnom duhovnom vlascu Carigradske patrijaršije". (Dr Radoslav Grujić, “Srpka patrijaršija”, “Narodna enciklopedija srpsko-hrvatsko-slovenačka prof. Stanoja Stanojevića”, knj. IV, Zagreb, 1929, str. 354-355) O tome je Sveti arhijerejski sinod Vaseljenske patrijarsije u Carigradu 19. III 1920. godine donio Odluku br. 2056, kojom daje blagoslov na prisajedinjenje Ujedinjenoj Srpskoj pravoslavnoj crkvi eparhija u Južnoj Srbiji, Bosni i Hercegovini. U toj Odluci, uz ostalo, se kaze: „U granicama ovog Ujedinjenog Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca ušle su i autokefalne pravoslavne crkve, Karlovačka i Crnogorska, kao i dvije dalmatinske eparhije, Zadarska i Kotorska". Vaseljenska patrijaršija tim aktom „priznaje proglaseno ujedinjenje autokefalnih crkava Srpske, Crnogorske i Karlovacke, kao i dviju dalmatinskih eparhija" ( “Glasnik”, sužbeni list Srpske pravoslavne patrijaršije, br. 7, Beograd, 1(14) oktobra 1920, str. 99-100). Vlada Kraljevstva SHS isplatila je Carigradskoj patrijaršiji za taj pristanak milion i pet stotina hiljada zlatnih franaka. Sve sporazume i odluke donijete u pravcu stvaranja Ujedinjene srpske pravoslavne crkve Kraljevstva SHS potvrdio je s pozicije hegemonije drzavne vlasti, u ime kralja Srba, Hrvata i Slovenaca, Petra I Karađorđevica, nasljednik prijestola Aleksandar Karađorđević, Ukazom od 17. (30) juna 1920. godine. Regent Aleksandar naredio je zastupniku ministra vjera i ministru prosvjete Svetozaru Pribićevicu da izvrši ovaj ukaz. Tim ukazom potvrdjene su odluke beogradske Konferencije pravoslavnih episkopa od 26. IV 1919. godine, a tim aktom ukinuta je i autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva i proglasena Ujedinjena srpska pravoslavna crkva Kraljevstva SHS. Proglašenje Srpske patrijarsije obavljeno je u Sremskim Karlovcima 12. (25) septembra 1920. godine. Ubrzo potom sastao se Arhijerejski sabor Srpske patrijarsije 15. (28) septembra 1920. godine, koji je donio odluku da se arhiepiskop beogradski i mitropolit Srbije Dimitrije Pavlović proglasio ipso jure prvim patrijarhom Srpske patrijaršije. U toj odluci, pored ostalog se kaže: „Slično tome postupalo se i kod osnivanja nacionalnih autokefalnih oblasti u svima pravoslavnim državama. Tako su uzdignute katedre na stupanj autokefalne arhiepiskopije u prestonim gradovima: Atini za crkvu u Kraljevini Grčkoj, u Beogradu za crkvu u Kraljevini Srbiji, na Cetinju za crkvu u Crnoj Gori, u Bukureštu za Rumuniju, u Sofiji za Bugarsku, a u Rusiji dignut je arhijerejski presto druge prestonice u Moskvi na stupanj patrijaršije". Međutim, tu odluku državna vlast nije prihvatila. Naprotiv, ona je 23. X 1920. godine donijela ukaz, kojim je propisana uredba o izboru prvog srpskog patrijarha. Na osnovu te uredbe sastao se u Beogradu Izborni sabor, koji je 12. XI. 1920. godine izabrao mitropolita Srbije Dimitrija Pavlovića za patrijarha Srpske patrijaršije. Kralj države SHS istoga dana potvrdio je njegov izbor. Sjutradan, patrijarh Dimitrije je ustoličen. Svečano ustoličenje dogodilo se kasnije u Peći. „Uredbom u centralizaciji upravne i sudske vlasti u Srpskoj patrijaršiji" (čl. 2) kaže se da: „krug rada mitropolita Crne Gore, Brda i Primorja izložen u Ustavu Svetog sinoda 1903. prenosi se na srpskog patrijarha pravoslavne crkve Kraljevine SHS" (“Vesnik”, Beograd, br. 6, od 7. II 1921. str. 1). U Tomosu vaseljenskog patrijarha Melentija II i Svetog sinoda Vaseljenske patrijaršije u Carigradu od 19. februara 1922. godine (br. protokola 1148), navodi se ovo: „U granicama ovog Ujedinjenog Kraljevstva SHS ušle su i autokefalne pravoslavne crkve: Karlovačka i Crnogorska, kao i dvije dalmatinske eparhije: zadarska i Bokokotorska". U ovom patrijaršijskom aktu stoji i sljedeće: „Priznajuci, pak, proglaseno jedinstvo autokefalnih crkava: Srpske, Crnogorske i Karlovacke, kao i dviju dalmatinskih eparhija prima od ovih obrazovanu svetu autokefalnu Ujedinjenu pravoslavnu srpsku crkvu kao sestru u Hristu, koja ima i uziva sva prava autokefalnosti, prema propisima i redu Svete pravoslavne crkve". Ovaj akt nesumnjivo potvrdjuje da je Crnogorska pravoslavna crkva bila autokefalna.U Kanonskom pismu vaseljenskog patrijarha Melentija II i Svetog sinoda Vaseljenske patrijarsije u Carigradu od 24. februara 1922. godine kojim se priznaje uzdizanje autokefalne Ujedinjene pravoslavne srpske crkve Kraljevstva SHS na stepen dostojanstva patrijaršije (br. protokola 1036) kaže se i ovo: „Posavjetovavši se o tom pitanju po dužnosti sa našim Svetim sinodom pohvalismo želju Crkve i države i priznali smo korist koju Pravoslavlje može imati od takvog uzdignuća, a način postupanja našli smo da je u saglasnosti više sa crkvenom ekonomijom (oportunošću), negoli sa preciznošću kanonskog reda”. Treba, na kraju, reći i ovo: Postoje podaci o tome da je mitropolit Mitrofan Ban bio prinuđen da izjavi svoju volju onako kako je to trazila državna i crkvena vlast u Krljevstvu SHS. Drugim riječima, bio je izložen prijetnji i prinudi. Kako saznajemo iz pojedinih izvora, Mitrofan Ban je na samrti engleskom diplomati grofu Džonu de Salisu, bivšem doajenu diplomatskog kora na Cetinju, rekao da se pod prijetnjom smrti izjasnio za prisajedinjenje Crne Gore Srbiji i da moli crnogorski narod za oproštaj (O tome vidjeti: “Nekoliko stranica iz krvavog albuma Karađorđevića”, Rim, 1921, str. 13; “Uloga Francuske u nasilnoj aneksiji Crne Gore”, Rim, 1921. godine, II izdanje, Bar, 2000, str. 88). Predsjednik crnogorske Vlade u egzilu Jovan S. Plamenac, povodom smrti Mitrofana Bana i zbivanjima u Crnoj Gori u to vrijeme, u oficijelnom saopštenju od 9.oktobra 1920. godine, broj 426. »Komandi Crnogorskih trupa u Gaeti - Italija«, između ostalog, navodi da je na samrti kod Mitrofana Bana »nastupila griža savjesti i pri potonjem izdisaju molio je sa suznim očima sve prisutne, da budu tumači njegovog pokajanja« zato »što je dao svoj mitropolitski pristanak za uništenje Crne Gore od strane Srbije, izjavljujući da je tada to morao učinjeti pod pritiskom i prijetnjom srbijanskih vlasti, što je u povjerenju, kako je rekao u svoje vrijeme saopštio grofu Salisu, izaslaniku Velike Britanije«.( O tome vidjeti: Državni arhiv Crne Gore, FEV, Ministarstvo Vojno 1920-1922, f. 91 II i Dr Šerbo Rastoder, »Skrivana strana istorije-crnogorska buna i odmetnčki pokret 1918-1929«, dokumenti, Tom III, Bar, 1997, str. 1623-1624. O tome postupku Mitrofana Bana, prinudi nad njime pisao je i službeni organ kraljevine crne Gore u egzilu »Glasa Crnogorca«, Nej na Seni kod Pariza, br. 89, od 28 oktobra/ 10. novembra 1920, str. 3 i 4 u članku »Božji sud« čiji je autor, osnovano se može pretpostaviti iako taj članak nije potpisan, bio Jovan Simonov Plamenac). Ministar crnogorske izbjegličke Vlade Milo Vujović, u jednom pismu italijanskom ministru Sidniju Soninu iz Brindizija 28. novembra 1918. godine, navodi kako su srpske vlasti: hapsile ugledene ljude iz Podgorice, kako su batinale mitropolita Mitrofana Bana i maltretirale dr Sekulu Drljevića, kako su internirale poznate ličnosti kao što su vojvoda divizirar Đuro Petrović i brigadir Milutin Vučinić. Dr Ivan Ivo Jovićević u svojim memoarima »O ljudima i događajima-sjećanja jedniog federaliste«, Cetinje, 1995. opisuje i stanje u Crnoj Gori nakon tzv. Podgoričke skupštine 1918. godine. Dr Ivo Jovićević u svom djelu »Kaplje žuči«, prvo izdanje, Ženeva 1919, drugo izdanje, Rim 1921, str. 20 i 21, navodi da je Mitrofan Ban bio politički pristalica aneksije Crne Gore Srbiji, te da je iznevjerio, svoju pasvu koja je stradala, da nije podigao glas protiv okupacione sile, da je zaboravio svoju dužnost i iznevjerio kralja Nikolu i crnu Goru. Dr Ivo Jovićević u pjesničkoj formi prikazao je posljednje godine života Mitrofana Bana u veoma negativnom smislu. U traganju za odgovorom na pitanje kako se i zašto u odnosu na čin aneksije Crne Gore i ukidanja autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve ponašao Mitrofan Ban treba uzeti u obzir sljedeće: Naime, sa pravnog stanovišta, ako je nešto izjavljeno ili urađeno u zabludi, pod prevarom (mala fides), prijetnjom ili prinudom, to nije pravno relevantno, odnosno, smatra se da to u suštini nije izjavljeno ili učinjeno. To će reći da je, u takvoj situaciji, ništav pristanak na obevezvanje učinjen na takav način jer ne postoji slobodna volja. Ako je nešto urađeno pod prinudom to je razlog apsolutne ništavosti akta ili priznanja dobijenog na taj način zato što ne postoji saglasnost. Prinuda se, sa aspekta prava, može javiti u dva oblika: kao vis apsoluta i vis compulsiva. Vis apsoluta označava fizičko nasilje, nanošenje fizičkog zla nekom licu u cilju da on izjavi svoju volju u određenom, traženom pravcu, odnosno, u onom smjeru kako mu se naređuje ili zapovijeda. Takav oblik prinude odlikuje se apsolutnom fizičkom nadmoći jedne strane i potpunom odustvu mogućnosti slobodnog izbora druge strane. Tu uspješan otpor i nije moguć. Dakle, ne radi se o dobrovoljnom pristanku povrijeđenog ili oštećenog da trpi zlo ili torturu. Vis compulsiva je vrsta prinude koja označava stavljanje u izgled nekog zla u budućnosti u slučaju neprihvatanja ili odbijanja zahtjeva vršioca prinude. Radi se u osnovi o prijetnji koja može biti neposredna (ako je usmjerena na ličnost) i posredna (ako se stavlja u izgled nanošenja zla srodnicima tog lica). Prijetnja je relevantna, ako je ozbiljna (izaziva strah kod onoga kome je upućena) i ako je protivpravna (ako je zakonom nedozvoljena ili zabranjena). Kod kompulsivne prinude otpor je moguć. Dake, izazivanje pristanka, saglasnosti dobijeno prinudom je ništavno, to jest, ono ne proizvodi nikakvo pravno djejstvo, odnosno, ne stvara nikakva prava i obaveze. Na osnovu raspoloživih podataka, može se zaključiti da je Mitrofan Ban, kada se tražila njegova saglasnost mogao biti žrtva moguće je i apsolutne, ali prije svega kompulsivne prinude, mada ne treba izostaviti ni odsustvo njegove lične hrabrosti u datom istorijskom trenutku, koje je svakako doprinijelo da on ne pruži otpor (u vidi usmenog ili pismenog protesta, bojkota, neposlušnosti itd.) zlu koje je ukidalo kako crnogorsku državu, tako i Crnogorsku pravoslavnu crkvu. Kad je u pitanju Mitrofan Ban ne treba izgubiti iz vida ni njegovu bezuslovnu političku lojalnost vladajućim režimima, pa i onom ustanovljenom poslije 1918. godine, kojemu je služio i kojemu je izricao panegirike u svojim crkvenim besjedama, govorima i pismima. Sve u svemu, ostaje, ipak, do kraja neriješena enigma da li je mitropolit Mitrofan Ban, na osnovu svoje slobodne volje, namjerno, dakle, svojom odlukom, iznevjerio svojega Kralja, svoju Državu i svoju Crnogorsku pravoslavnu crkvu ili je to učinio u zabludi, pod djejstvom prevare, prijetnje i prinude!? NOVAK ADŽIĆ

[prijedor24]

Bošnjaci nisu uložili veto na Zakon o legalizaciji bespravne gradnje RS-a jer "nisu pronašli ništa sporno"

Objavom u Službenom glasniku RS-a za nekoliko dana će na snagu stupiti Zakon o legalizaciji bespravno izgrađenih objekata u ovom bh. entitetu jer na ovaj zakon niko u Vijeću naroda RS-a nije uložio veto. Narodna skupština Republike Srpske prihvatila je na posebnoj sjednici izmjene i dopune Zakona o legalizaciji bespravno izgrađenih objekata. Suština tog akta je mogućnost legalizacije bespravne…

[theworldthroughmycamerassc]

National Assembly - Belgrade, Serbia

[bobomeal]

Boris Milićević (SPS): Zagovornici bojkota su politički impotentni, bezidejni POTROŠENI KADROVI

[duskomijatovic]

Život i smrt vojvode Koste Pećanca -4-

Prelazeći na dnevni red, Narodna Skupština ostavlja da se zabavi ponovo ovim predmetom po oslobođenju zemlje, kada za naš živalj postane bezopasno izneti svu istinu i predati večnome prokletstvu humana sveta varvarstva počinjena nad ženama i decom bez odbrane".

Po oslobođenju zemlje i povratku srpskog kralja, vlade i vojske, postavilo se pitanje odgovornosti za podizanje Topličkog ustanka. U Narodnoj skupštini je stoga 22. decembra 1918. godine obrazovan Anketni odbor (ponegde se u aktima beleži i kao Anketna komisija) za utvrđivanje uzroka pobune u Topličkom i Vranjskom okrugu i ostalim krajevima. Odbor se sastojao od 20 narodnih poslanika. Predsednik Odbora bio je Todor Stanković, potpredsednik Gajo Nikolić i sekretari Mihajlo Srećković i Nikola Mitić. Pošto se konstituisao, Odbor je utvrdio proceduru rada i postavio ciljeve aktivnosti koje će preduzeti.

Istraga

Cilj je ovako bio definisan: "Da ispita početak i razvoj pobune u okruzima Topličkom, Vranjskom, Niškom i drugim; njene štetne posledice i odgovornost lica koja su pobunu izazvala; da izdvoji sporadične slučajeve i lokalna nezadovoljstva iz ukupnih činjenica i važnih događaja i donese svoj sud o stvarnim uslovima za pojavu narodnog pokreta; da konstatuje zločinstva i štete i da predloži narodnom predstavništvu i vladi nužne mere za popravku zlog stanja u opustošenim krajevima". Sažeto rečeno, zadatak Odbora bio je da utvrdi uzroke koji su doveli do izbijanja ustanka na jugu Srbije i stradanja stanovništva toga kraja, kao i "krivce" za podizanje ustanka.

Članovi Odbora su potom otišli na teren, gde su radili oko pola godine. Oni su sproveli opsežnu akciju na teritoriji zahvaćenoj ustankom. Mnogi narodni prvaci, predsednici opština, ugledni domaćini, kao i šef Operativnog odeljenja srpske Vrhovne komande,7 bili su ispitivani radi utvrđivanja istine. Izjavu je dao i Kosta Pećanac.

Anketni odbor je uglavnom usmerio svoj rad u dva pravca, pokušavajući da dođe do odgovora na dve grupe pitanja: prvo, da li je ustanak bio posledica dolaska i rada Koste Pećanca i drugo, da li je Vrhovna komanda srpske vojske smela da razvija bilo kakve operacije duboko na teritoriji pod neprijateljskom okupacijom. Sumirajući svoja istraživanja, Anketni odbor je zaključio da Pećanac, "čovek malih sposobnosti i uskoga horizonta" "nije uopšte kriv za ustanak" jer je, uostalom, i sa "drugim zadatkom bio došao" i da se on uglavnom u granicama tog zadatka i kretao i radio.

Njegov dolazak je, međutim, uslovio izbijanje ustanka jer je stanovništvo od svega shvatilo samo da je došao izaslanik sa Solunskog fronta, i to avionom. To je, u uslovima ropstva i tiranije, bio dovoljan znak da ustane na oružje, a na one malobrojne koji su slušali Pećančeve govore i direktive niko nije ni obraćao pažnju.

Anketni odbor

Na sednici Anketnog odbora Narodne skupštine održanoj 27. novembra 1919. godine, u prisustvu članova Gaje Nikolića, Ilije Ilića, Agatonovića, Vučinića, Nastasa Blagojevića, Nikole Popovića, Nikole Mitića, Mihajla Jovanovića, Lazara Simonovića, Mihajla Srećkovića, Nikole Markovića, Dragoljuba Simića, Sretena Milosavljevića i Nikole Živanovića, podnet je izveštaj o pobuni u Topličkom, Vranjskom i ostalim krajevima. U zapisniku sa ove sednice formulisani su sledeći zaključci:

1. Da je istraga po ovoj stvari dovoljno vođena i da se na osnovu pribranih dokaza može podneti Parlamentu izveštaj o nađenom stanju stvari.

2. Odbor je mišljenja da organizovanog četničkog ustanka u tim krajevima ne bi bilo, da tamo u sredinu naroda nije došao rezervni pešadijski poručnik Kosta Pećanac sa datim mu instrukcijama iz vrhovne komande.

3. Ustanak je brzo buknuo i zato što mu je po datim instrukcijama Kosta Pećanac davao nade na skori dolazak naših trupa sa juga: a to je uveravanje ubrzalo i potenciralo uzburkanu želju naroda za otporom protiv bugarskog nasilja, koje je dostiglo svoju kulminaciju u pokušaju bugarske vlasti za regrutovanje vojnika tih krajeva.

4. Prema ovome, za nesreću koja je postigla narod u pobunjenim krajevima, odgovorna je na prvom mestu Vrhovna komanda, što je poslala u narod svog izaslanika za organizaciju četničke akcije pre no što je o tome izvestila kraljevsku vladu kao nosioca opšte državne politike.

Posledice

5. Tako isto za ovu nesreću naroda pobunjenih krajeva odgovorna je i ondašnja kraljevska vlada što kao nosilac opšte državne i nacionalne politike nije znala za plan i namere Vrhovne komande o organizaciji akcije ovoga naroda u dubokoj pozadini neprijateljskog fronta, te da ona, budući bolje orijentisana o opštoj političkoj i vojnoj situaciji kod saveznika i neprijatelja na svim frontovima, spreči preranu akciju naroda pod neprijateljskom vlašću; ako je i ona bila uverena u uspeh ili neuspeh saveznika u očekivanoj ofanzivi opštoj, jer je neminovno: da su izvršioci ove namere Vrhovne komande morali misliti i o posledicama kako uspeha tako i neuspeha od odašiljanja organa vrhovne komande u pozadinu neprijateljskog fronta radi organizacije četničke akcije, koja, kad se jednom zatalasa, teško je suzbiti je."

Sa ovom odlukom u celini u tački 1, 2, 3 i 4 složili su se svi prisutni članovi Odbora. Kod pete tačke odvojena mišljenja su dali Ilija Ilić, Nikola Mitić, Mihajlo Jovanović, Miloš Vučinić i Nikola Popović. Oni su smatrali da kraljevska vlada ne snosi odgovornost za ustanak zato što je sama Vrhovna komanda priznala da je bez pristanka i savetovanja sa vladom ovo učinila. Međutim, njihov stav je bio inspirisan pripadnošću ili koalicijom sa Radikalnom strankom.

Odgovornost

Član Odbora Nastas Blagojević smatrao je da je vlada odgovorna zato što nije znala za ovu akciju Vrhovne komande (upućivanje Koste Pećanca u Srbiju) jer se iz akta ne vidi da bi se vlada mogla optužiti da je kriva.

Nasuprot Blagojeviću, Mihajlo Srećković bio je mišljenja da je vlada kriva za upućivanje Koste Pećanca u Srbiju i to zato što se iz iskaza pukovnika Kalafatovića vidi da je on mislio da je Vrhovna komanda srpske vojske sigurno o tome izvestila vladu, što je Kosta Pećanac u svome saslušanju potvrdio da mu je vlada dala 10 napoleona za put u Toplicu, što je stanovništvu juga Srbije govorio da o svome radu mora izveštavati vladu i Vrhovnu komandu, što je vlada odredila kredit koji je trebalo slati Pećancu i Vojinoviću, "i što je saznao za ovo i prost vojnik pa je morala znati i kraljevska vlada."

Članovi Odbora: Mihajlo Srećković, Nikola Marković, Živanović, Drag. Simić, Agatonović, Sreten Milosavljević, Lazar Simonović i Gaja Nikolić, (mahom demokrate) bili su mišljenja da vlada i po parlamentarnom principu snosi odgovornost za ovaj događaj pred zemljom i narodom.

Izdvojeno mišljenje dao je takođe i predsednik Anketnog odbora Todor Stanković. On je, između ostalog, naglasio: "Ustanak... nije dignut sa znanjem i odobrenjem Koste Pećanca, jer je ovaj sve činio da do njega pre vremena ne dođe. Ustanak... buknuo bi i bez dolaska Koste Pećanca jer se ... pokušavalo i u drugim mestima gde Pećanac uopšte nije dolazio."

Posle velike narodne tragedije, tuga i mir u porodičnoj kući u Kuršumliji

Tuga

Po završetku Prvog svetskog rata u porodičnoj kući u Kuršumliji velikog ratnika dočekala je tuga. U ratnom vihoru porodica Koste Pećanca bila je brojčano prepolovljena, odnevši u grob tri deteta: Milovana, Ivana i Milicu. Sofija Pećanac je kasnije pričala da su u logoru u Bugarskoj ona i sin Milan jedva preživeli.

Morala je da se snalazi, vodi brigu o detetu, nekako se prehrani i preživi. Kako je sama isticala, brinula je da detetu obezbedi dovoljno hrane da bar ono preživi. Sebe je već na neki način bila prežalila. Onda se jedna Bugarka sažalila na Milana i počela mu donositi po malo hrane. On je bio bolestan, mršav, nije mogao da hoda od iznemoglosti. U logoru su i majka i sin dobili vaši.

Po povratku u Kuršumliju, Sofija i Milan bili su ozbiljno bolesni. Posledice logora osećali su niz godina kasnije i majka i sin. Sofija je trajno upropastila svoje zdravlje, dobila je tuberkulozu i krvoliptanje. Nekadašnja lepotica morala je zbog silnih vašiju da se ošiša do glave.

Skromnost

Porodica Pećanac bila je naviknuta na skroman život. Sofija je nastavila svoj stari posao. Čuvala je Milana, koji je bio bolešljiv i osetljiv dečak, miran i povučen u sebe. To su u velikoj meri bile posledice ratnih trauma. Kao i većina ondašnjih srpskih žena, Sofija je bila domaćica i najveći deo vremena provodila u kući.

Osim kućnih poslova, bila je poznata kao izuzetno dobra krojačica. Ponovo je počela da šije, a radi dopune kućnog budžeta izdavala je sobe, uglavnom neudatim profesorkama. O skromnom načinu života u kući vojvode Pećanca govori i podatak da Sofija nije imala nakita. Za svečane prilike i bankete ona je bila prinuđena da minđuše i broševe pozajmljuje od izvesne Milice iz Prokuplja, koja je poticala iz bogate trgovačke porodice.

Kao ptica feniks, koja se rađala iz sopstvenog pepela, Sofija Pećanac se lagano vraćala u život. Ratne rane i porodična tragedija ostale su samo izbledela ružna prošlost. Ponovo je životna saputnica četničkog vojvode bila prijatna žena, sa obaveznim cvetom na grudima, koju su mnogi sugrađani poštovali i voleli.

Kosta Pećanac se po okončanju rata trudio da sa svojim preživelim borcima neguje tradiciju četništva. U pisanom obraćanju regentu Aleksandru, četnički vojvoda je naglasio: "Vaše Kraljevsko Visočanstvo, narod okruga Topličkog i Vranjskog pun je častoljublja, pun je požrtvovanja za svoju domovinu i kralja, i taj bi narod dobio moralnu satisfakciju i zaboravio pola svojih muka patnji i žrtava za vreme i posle ustanka, da mu se na ma koji način priznalo njegovo požrtvovanje i patriotizam.

Na žalost, taj željeni akt nikada nije došao". Radeći na očuvanju tradicija četničke borbe i ustanka, vojvoda Pećanac je, između ostalog, napisao preporuku da se objave pesme o Topličkom ustanku. Knjiga pesama Save Vukomanovića, koji se u ustanku borio u Pirotskom odredu vojvode Jovana Radovića, štampana je uz finansijsku pomoć Četničkog udruženja 1932. godine. Knjiga je štampana u štampariji Prekomorac iz Prokuplja.

U svojoj kući u Kuršumliji Kosta Pećanac primao je učesnike Topličkog ustanka i nastojao da im pomogne da ostvare barem neku socijalnu pomoć. Tu je, međutim, i za sebe mogao malo da uradi.

Briga

Ako ne više a ono koliko o svojoj porodici Pećanac je vodio računa i o porodicama nastradalih četnika. Ako nije imao novca da im materijalno pomogne, on im je upućivao tople i blage reči podrške, toliko potrebne deci koja su ostala bez roditelja. Regentu Aleksandru je o tome pisao: "Siročad palih danas po stotinu dolazi i ljubi mi ruku, i ako ja kao siromah ne mogu olakšati njihovu bedu, sve što mogu to je da im pružim ruku i da ih pomilujem, i dečica tim roditeljskim milovanjem su zadovoljna".

Međutim, to je bila mala uteha. Dobar deo te sirotinje, posebno mladih, nosiće gorčinu sopstvene nemaštine i bede optužujući za to kako Pećanca tako i režim. Oni će biti u 1941. lak plen za borbu protiv starog režima.

Kao što je već napisano, porodična kuća Koste Pećanca u Kuršumliji bila je prava narodna kuća. Kroz nju je, u periodu od 1919. do 1933. godine, koliko je porodica Pećanac živela u gradu pod Samokovom, prošlo mnogo ljudi. Bili su to saborci vojvode Pećanca, kako oni iz najbližeg okruženja, (na primer ađutant Miljan Drljević), tako i borci iz Centralnog odreda. Bilo je i puno gostiju sa Kosova, rođaka iz Peći i okoline, koji su dolazili u posetu.

Veliki promet ljudi izazivao je velike troškove a već legendarnog ratnika pratila je besparica. Možda je stoga nekada ručak bio skromniji, ali su gosti uvek bili ljubazno dočekani i prema mogućnostima usluženi. Porodična slava Sveta Petka bila je dan kada su se okupljali četnici i rođaci da svom vojvodi i prijatelju čestitaju krsnu slavu.

Čovek skromnog imetka

Iako poznata ličnost za Pećanca se pre može reći da je bio siromašan, nego bogat čovek. Nekoliko godina posle Prvog svetskog rata se bavio preduzimačkim poslovima. Leskovačka centralna banka je Pećancu i jednom trgovcu izdala punomoćje kojim ih je ovlastila da mogu umesto banke da prime u izradu put Prepolac-Podujevo-Priština, koji je banka uzela u izradu putem licitacije održane od strane Građevinske direkcije u Skoplju.

Nije poznato da li je ovaj preduzimački posao i zaživeo a posebno da je Pećanac preko tog posla popravio svoje ekonomsko stanje. Verovatno nije jer već naredne godine na osnovu molbe Pećancu je po pismenom pristanku Skupštinskog odbora Ministarstvo spoljnih poslova izdalo uverenje temeljeno na Zakonu o priznanju i uračunavanju vremena službe službenika koji su radili na nacionalnim poslovima u Staroj Srbiji i Makedoniji i drugim krajevima Kraljevine pre poslednjih ratova za oslobođenje i ujedinjenje od 22. maja 1922, kojim je Pećancu priznato da je kao nacionalni radnik proveo vreme od 1. januara 1904. do 1. oktobra 1918, odnosno 14 godina i 9 meseci. Interesantno je da je predsednik ovog skupštinskog odbora bio Ljuba Davidović, šef Demokratske stranke, kojoj je, kao što je već rečeno, pripadao i Pećanac.

Na osnovu ovog uverenja Ministarstvo finansija je 16. marta 1923. preko Okružne finansijske uprave iz Niša odobrilo Kosti Pećancu, četničkom vojvodi iz Kuršumlije, da mu se isplati na kasi sreske finansijske uprave u Kuršumliji 1220 dinara na ime potpore za vreme od 29. novembra 1922. do 31. marta 1923. računajući po 300 dinara mesečno, što je godišnje iznosilo 3600 dinara.

Ovaj ponižavajući iznos toliko je razbesneo Pećanca da je on 2. jula 1923. "pristupio" Okružnoj finansijskoj upravi u Nišu i, između ostalog, izjavio kako je ta "suma toliko neznatna da se njome u današnjem dobu, ne bih mogao izdržati više od pet dana u mesecu. S toga se odričem ove pomoći u korist onih koji su to rešili, a zadržavam pravo da učinim apel na patriote i ceo srpski narod, kao i na naše ratne saveznike da mi osiguraju pristojno izdržavanje".

Molba

Molba K. Pećanca Narodnoj skupštini za dodelu penzije, januara 1928. U to vreme Pećanac je imao suprugu Sofiju staru 35 godina, 13-godišnjeg sina Milana i bio je "slabog imovnog stanja". Imovno stanje mu se nije popravilo ni posle povećanja prinadležnosti na 1300 dinara mesečno koje je od države primao u vidu penzije. Budući da nije živeo od zemljoradnje niti je imao drugog zaposlenja a "stalno je negde putovao" baveći se političkim, humanitarnim i drugim poslovima, ne obaveštavajući suprugu Sofiju o tome niti je ona smela, prema kazivanjima snahe Roksande Vasiljević, da ga pita gde ide i kad se vraća, Pećanac je imao sve više materijalnih problema.

To je on i učinio 20. januara 1928. uputivši molbu Odboru za narodno priznanje Narodne skupštine, u kojoj je ponovio da sa penzijom od 1300 dinara ne može živeti i da nije pravo da sa porodicom trpi najnužnije potrebe. Stoga je molio Odbor da predloži Narodnoj skupštini da "mi se dodeli penzija sa kojom mogu sa porodicom skromno živeti". U potpisu "ponizni Kosta Pećanac iz Kuršumlije.24 Nije poznat ni odgovor ovog skupštinskog odbora, ali je Pećancu penzija verovatno povećana.

Svoje materijalne neprilike Pećanac je poboljšao političkim radom. Na oblasnim izborima za poslanike Kosovske oblasti osmehnula mu se sreća i izabran je za poslanika iz Topličkog okruga 1927. Posle diktature i ukidanja oblasti (uvedene su banovine), Pećanac se još neko vreme nalazio u Kuršumliji, a zatim se preselio u Beograd i započeo pojačanu aktivnost u četničkom udruženju. Razlog za preseljenje u prestonicu nije bila samo funkcija Koste Pećanca u Udruženju četnika.

Te godine je Milan Pećanac, posle završene gimnazije u Vranju (iz Prokupačke gimnazije je izbačen jer je ošamario profesora latinskog), upisao Pravni fakultet u Beogradu. Kostina supruga Sofija nije htela da napusti Kuršumliju. Tu je bio njen dom, prijatelji, grobovi njene dece. Onda joj je muž rekao: "Izgubićemo i to jedno dete što nam je preostalo". Plašio se da se njihov sin neće snaći sam u velikom gradu.

Podstanarski život

U Beogradu su živeli kao podstanari najpre na uglu Đušine i današnje ulice 27. marta (u blizini je bilo sedište Udruženja četnika) a kasnije u Molerovoj 42. Kuću u Kuršumliji, koju je u međuvremenu proširio porodični prijatelj, Švajcarac Roš, izdavali su stanarima, da bi od toga mogli da plate kiriju u Beogradu. Sofija je uglavnom provodila vreme u svoja četiri zida, radeći poslove domaćice.

Milan je studirao, a Kosta putovao i u Udruženju četnika provodio najviše vremena. Porodica Pećanac je teško živela u Beogradu i sin Milan, iako nesvršeni pravnik, pošto nije dobio traženu stipendiju, morao je da se zaposli, da bi popravio kućni budžet. Radio je kao činovnik u Brodarskom društvu. Usled finansijskih problema, mlađi Pećanac nikada nije završio fakultet. Stigao je do diplomskog ispita koji nije položio. Sa ocem je odlazio na svečanosti koje je organizovalo Udruženje četnika i na slavu ove organizacije.

Ulazak u politiku

U svojoj Kuršumliji i Kosaničkom srezu ratnik se okušao u političkom životu. Kao nacionalni radnik Kosta Pećanac je bio i politički aktivan. Bio je pripadnik Demokratske stranke Ljube Davidovića. Nije poznato kad joj je pristupio, ali njegova aktivnost u ovoj stranci tesno je povezana sa aktivnošću u četničkom udruženju između dva rata, koje je do 1929. bilo pod jakim uticajem Demokratske stranke.

On je pripadao plejadi tzv. nacionalnih radnika, koji su bilo kao radikali (Vasilije Trbić, Andra Kujundžić, Puniša Račić) ili demokrate bili politički aktivni. Od demokrata treba posebno istaći Živojina Rafajlovića, starog četnika, poslanika i senatora, Jovana Dovezenskog, organizatora prvih četničkih odreda i učitelja prvih četničkih vođa i četovođa među kojima i Pećancu, i druge. U tom društvu nalazio se i Kosta Pećanac.

Treba istaći da je Demokratska stranka Ljube Davidovića visoko cenila četničku akciju u Makedoniji, (svaka srpska glava koja padne u Makedoniji predstavlja novu krvavu tapiju kojom se dokazuje pravo Srbije na Jug, pisao je Ljuba Davidović). Kako piše jedan savremenik ime "hrabrog vojvode stoji uklesano i u najmanjoj kolebi ponosite Šare i Skopske Crne Gore". Poznatom i poštovanom širom Srbije a posebno u svom kraju, Toplici, Pećancu nije bilo teško da u oštrim političkim borbama sakupi dovoljno pristalica i još veći broj glasova.

Uticaj

Pećanac je kao član Demokratske stranke i poznata ličnost imao uticaja ne samo na organizaciju ove stranke u Kosanici i Toplici, nego je, bio na listama uglavnom kao nosilac ili zamenik nosioca liste za Kosanički i Prokupački srez na skoro svim parlamentarnim izborima do 1927. kada su održani poslednji izbori pred uvođenje diktature kralja Aleksandra 1929. Međutim, njegov najveći domet u parlamentarnom životu zemlje bio je izbor za oblasnog poslanika Kosovske oblasti sa sedištem u Prištini 1927. godine. Osim toga, on je jedno vreme bio i predsednik kuršumlijske opštine.

Posle Prvog svetskog rata i pozitivnog nalaza Anketne komisije o pobuni u Toplici, Pustoj Reci i Jablanici, Kosta Pećanac se kao pripadnik novoosnovane Demokratske stranke uključio u politički život zemlje preko Toplice, koja je slovila kao demokratska oblast u kojoj su demokrati držali veliki broj sela i osvajali više poslaničkih mandata od radikala. U Toplici, odnosno topličkom izbornom okrugu Pećanac se pojavljuje kao kandidat za nosioca demokratske liste ili za bolje mesto na istoj listi (drugi ili treći).

Na izborima za Ustavotvornu skupštinu novembra 1920. u Toplici za nosioca liste Demokratske stranke nadmetali su se Kosta Spasojević, okružni delovođa iz Prokuplja, Vidosav Stevanović, učitelj u Kondželju koji je 1919. dobio premeštaj u Prokuplje, Miloje Jovanović, kao kvalifikovani kandidat (sa fakultetskom diplomom) penzionisani bankar iz Beograda, Kosta Pećanac, nacionalni radnik itd.

[balkanin]

Dodik je inspiraciju za secesiju pronašao u Kataloniji

Dodik je inspiraciju za secesiju pronašao u Kataloniji

Deseti decembar 2012. godine Milorad Dodik je crvenim flomasterom označio u svom kalendaru, to je bio ključni datum u njegovom procesu demontaže Bosne i Hercegovine. Tog dana je Narodna Skupština RS napravila odlučujući korak u projektu nezavisnosti kojeg provodi, teško da ga je sam osmislio ali ga provodi, Milorad Dodik. Trodnevnim zasjedanjem tamošnje Narodne skupštine, koje je rezultiralo…

[cgvijesti]

Dodik: Ili jesi Srbin ili nisi, ako nisi, onda si izdajnik

Dodik: Ili jesi Srbin ili nisi, ako nisi, onda si izdajnik

Foto: N1 Novoizabrani predsjednik RS Milorad Dodik izjavio je danas da je “SDS gubitnička politička partija i da je ne mole da bude dio nikakve šire koalicije”, ali da je važno da “Narodna skupština RS može da spriječi štetne odluke i zahtjeve članova Predsjedništva BiH iz reda hrvatskog i bošnjačkog naroda”. Dodik smatra da je SDS gubitnička, potpuno srozana politička partija koja sada…

[preporodbn]

Hod kroz historiju „Preporoda“

Hod kroz historiju „Preporoda“

Piše: Husnija Kamberović U Sarajevskoj Kiraethani na Bentbaši je 20. februara 1903. održana skupština na kojoj je formirano muslimansko kulturno društvo „Gajret“. Dvije decenije poslije, 1924, formirano je novo društvo „Narodna uzdanica“, a godine 1945. stvoreno je društvo „Preporod“, koje je 1949. zabranjeno. Mnogo godina kasnije, 5. oktobra 1990., u Narodnoj i univerzitetskoj biblioteci u…

[zanimljivaekonomija]

Skupština u Beču prelazi na daljinsko hlađenje

Gradska skupština u Beču će biti priključena na sistem daljinskog hlađenja od 2022. godine. Na taj način će emisija ugljen-dioksida biti smanjena za 50 odsto, a utrošak energije za 70 odsto u odnosu na konvencionalnu klimatizaciju.

Bečko energetsko preduzeće „Wien Energie“ će izvršiti priključivanje na novi sistem koji će povećati kapacitet hlađenja za 1,4 megavata što odgovara snazi od 400 klima uređaja. Grad Beč raspolaže sa 18 centrala za daljinsko hlađenje na koje je priključeno više od 140 zgrada, između ostalih Univerzitet Beč, Narodna banka, hotel Kempinski i Ringturm. U centralama se putem mašina za hlađenje proizvodi hladna voda. Za pogon mašina se koriste struja i toplotna energija iz spalionica otpada. Voda rashlađena na temperaturi od pet do šest stepeni celzijusovih se sprovodi do zgrada gde se razvodi dalje sistemima za hlađenje. Voda preuzima i odvodi toplotu iz zgrada, a povratno hlađenje se takođe vrši centralno pomoću rečne vode.

„Priključenje skupštine na novi sistem hlađenja je važan korak u pravom smeru. Samo sa klimatski prihvatljivim tehnologijama za hlađenje i grejanje možemo uspešno da se suprotstavimo klimatskoj krizi“, izjavio je Peter Hanke, član gradskog veća zadužen za privredu.

„Skupština grada će uskoro biti još jedna javna zgrada sa ekološkim hlađenjem. Saradnja između „Wien Energie“ i Magistratskog odeljenja za upravljanje zgradama pokazuje kako kao grad možemo da radimo zajedno za ekološki Beč“, izjavila je Katrin Gal vicegradonačelnica Beča.

Fotografije:

© David Bohmann / PID

© WienTourismus/Christian Stemper

[mentalnahigijena]

Na okruglom stolu "Zdravko – juče, danas, sjutra"! koji je održan u Ostrogu & Podostrogu, uz učešće najumnijih krivokapićologa iz zemlje i podzemlja, jednoglasno je zaključeno da je za spas Crne Gore sa okućnicom neophodno da se Zdravko proglasi nacionalnim blagom i da se napiše Zakon o zaštiti Zdravka koji će biti usvojen prvom prilikom. Čim se pojavila mogućnost da skupština Crne Gore izglasa nepoverenje vladi Spasitelja Zdravka, te da se premijer odvoji od fotelje koju mu je činom hirotonije dodelio lično počivši Amfilohije, možda čak i kirurškim putem, Zdravko i njegov prateći Bend "Ministry" zaključili su da je volja naroda svetinja, te da se dotična mora braniti po svaku cenu, ako treba i državnim udarom. Narodna volja je da Zdravko & Aleksa & The Apostols vladaju zauvek i dan više, sve drugo bi dovelo zemlju do ivice propasti, apokalipse i izohipse.

Najnoviji događaji pokazali su nejasno i nedvosmisleno da se budućnost Crne Gore više ne sme prepuštati slučaju i glasačkom očaju neodgovornih poslanika. Da nema utešne mogućnosti državnog udara nožem u leđa, Crna Gora bi već odavno bila na putu u državnu zajednicu Nedođije & Provalije. Svi bitni društveni faktori (crkva Srbije sa isturenom poslovnicom u Crnoj Gori, presvetli Micović Zdravkonosac, sveti sinod crkve Srbije, sabor crkve Srbije, patrijarh, crkvene opštine i opštinari, Aleksandar Vučić & Vulin, Zdravko, Krivokapić, Bratić, Vesna, Bečić, Aleksa, medijska artiljerija za specijalne operacije, Otporaši izvađeni iz penzije, putinoidni Mlađan Đorđević zvani Brale, neki popovi, izvesni crkvenjaci i ostali nezavisni intelektualci) misle kao jedan: Zdravko je put, istina i život; najveći sin napaćenog srpskog naroda u rasejanju (bez znakova navoda); pašenog nacije i ekspert za crkvene donacije; prva gracija velikosrpskih integracija; čuvar svetinja i avetinja;  jedinstvo suprotnosti: veliki Srbin malog formata; baštinik slavne prošlosti i kamen temeljac svetle budućnosti; homo univerzale iz manastirske sale; čovek čije moždane vijuge obogaćene maliganima nepogrešivo trasiraju krivudavi put u srpski svet; ukratko: politički naTčovek i mentalni polubog poluteške kategorije bez kog se ne može zamisliti vladajuća kasta u Crnogorskoj državi. Na okruglom stolu "Zdravko��� juče, danas, sjutra" koji je održan u Ostrogu & Podostrogu, uz učešće najumnijih krivokapićologa iz zemlje i podzemlja, jednoglasno je zaključeno da je za spas sa okućnicom neophodno da se Zdravko proglasi nacionalnim blagom i da se napiše Zakon o zaštiti Zdravka koji će biti usvojen prvom prilikom. Oformljena je posebna stručna komisija iz crkve Srbije koja je sočinila predlog zakona preko noći i poslala ga brzojavom u Skupštinu, Vladu i na još par mesta, pa gde prođe - prođe. Nakon donošenja Zakona o zaštiti Zdravka najzad će svi moći mirno da spavaju, kao zaklani & nedoklani, jer će tamo gore uvek biti neko ko brine za život i smrt građana.

§ 1. Zdravko Krivokapić se proglašava za kulturno oprem-dobro, nacionalno blago onom ko rano poludi i političku konstantu koja će narodu uvek visiti o vratu, za njegovo dobro.

§ 2.  Rezultati izbora su irelevantni za funkciju koju će obavljati Zdravko Krivokapić. Izbori se održavaju samo zato što je Crna Gora jedna osvedočeno demokratska zemlja, ali se rezultati izbora ne mogu uzimati za ozbiljno. U suprotnom, Crna Gora bi zavisila od ćudljive volje građana koji glasaju kako im se ćefne, što bi dovelo do haosa koji bi destabilizovao politički poredak u zemlji. Kao što građani ne mogu da glasaju kako im dune, tako ni poslanici ne mogu da uskraćuju jednom dato poverenje Vladi. Tu važi šahovsko pravilo „taknuto – maknuto“.

§ 3. Zdravko Krivokapić će obavljati funkciju premijera ili bilo koju drugu funkciju koja mu omogućava da drži poluge vlasti u rukama crkve i Srbije, i to doživotno, a po potrebi i duže. Njemu je vladarski položaj toliko prirastao za srce da bi, po rečima Vesne Bratić zvane Četvororučica i Alekse Bečića zvanog Crkveni Kmer, „odlazak Zdravka Krivokapića sa vlasti izazvao ozbiljne potrese u vaskolikoj Vaseljeni, ubrzao entropiju i doveo do toplotne smrti svemira dok si rek’o keks“.

§ 4. Zdravko Krivokapić će živeti u floskuli od slonovače, u posebnim uslovima koji će šašoljiti njegovo nežno biće, preosetljivo na grube slike stvarnosti koja ponekad ume da bude bolno daleko od cvetnog optimizma predizbornih spotova. Zidovi Krivokapićeve flos-kule biće ukrašeni odabranim uramljenim izjavama, mislima, maksimama, izmislicama & besmislicama Zdravka Krivokapića, koje će svakodnevno snažiti njegovu veru u sebe i beskrajne mogućnosti ljudske tuposti sa lažnom hrišćanskom pozlatom.

„To se ne može definisati zemaljskom pričom, to je u domenu metafizike. Svodite me na priču da postoji samo zemaljski svijet. To nije tačno. To što su nas tako učili 50 ili 70 godina je jedna priča”, “Znam za najmanje 20 slučajeva u kojima Sveti Vasilije i danas čuda tvori i sada tražite da uvodimo policiju da sve to zabrani. Nije to isto”, “Ako imate vjeru, nemate nikakvih problema, nećete se zaraziti pričešćem istom kašikom sa drugim vjernicima”, “Postoje mnogobrojni dokazi kada je neko rekao ako imaš vjere pomjerićeš planinu s jednog na drugo mjesto, pa se to desilo. Stvarno se fizički desilo“ – dovoljno je samo baciti ovlašan pogled na ove veleumne reči kaligrafski ispisane na "kuvaricama" i čovek se već oseća kao mudrac spreman za maraton u ispijanju rakije, ili kao svetitelj koji se prosvetlio dok je snagom mislio premeštao brda po pejzažu.

§ 5. Narodna skupština se obavezuje da će u najhitnijem roku doneti i Zakon o odbrani i zaštiti Zdravkovog lika, dela i atletskog tela, koji će ga zaštiti od uvreda kojima ga kaljaju malobrojna medijska ogledala kojima je, iz srpskom razumu nedostupnih razloga, još uvek stalo do kletih i uvek nepopularnih činjenica. Poseban deo zakona biće brana neukusnim rimovanim pošalicama tipa: "Obožava vlast i moć, u glavi mu polarna noć" (natpis pronađen na zidu WC-a premijerskog kabineta, inkriminisani deo zida je odvaljen i trenutno se nalazi kod grafologa na veštačenju, istraga je u toku).

§ 6. Zdravko Krivokapić mora biti zaštićen kao beli medved crne boje, jer on nije samo običan pojedinac, slamka jedna među vihorove, usamljeno ostrvo bez arhipelaga, već i glasnogovornik i eksponent vaskolikog Srpskog sveta i njegove duhovne vertikale oličene u Srpskoj pravoslavnoj crkvi. "Zdravko Krivokapić" nije ime i prezime jednog ljudskog tela, " Zdravko Krivokapić" je alias crnorukaške hobotnice koja uporno nastoji da razvali čitav region, u nadi da će konačno stvoriti Homogenu Srbiju. A prilično komična čovekolika jedinka zvana Zdravko Krivokapić slučajno se zatekla, sticajem nesrećnih okolnosti, na mestu provodnika sila i interesa koji kreiraju realnost Crne Gore.

§ 7. Ukoliko se desi čudo neviđeno, pa ovaj zakon ne bude primenjen u praksi, Krivokapić će, utehe radi, postati: premijer Udruženja sakupljača crnog ispod noktiju (USCIN), ministar za zelenu boju u Reformisanom numizmatičarskom društvu ljubitelja sveže odštampanih banknota (RNDLJSOB), počasni predsednik Društva za razvoj alkoholizma (DZRA), oficir za vezu između Zemlje i Neba (ZIB), patrijarh Crkve umerenog napretka u granicama zakona (CUNUGZ), predsednik Upravnog odbora Jedinice za borbu protiv sećanja na NOB (UOJZBSNNOB), direktor Crkvenog odbora za guljenje kože s leđa narodu (COZGKSLN), upravnik Odbora za pravo turšije na oljuštene paprike (OZPTNOP) i doživotni predsednik Kluba ljubitelja knjige „Svetosavlje kao filosofija života“ Justina Popovića (KLJKSKFŽJP).

[prijedor24]

Preliminarni izborni rezultati - grad Prijedor

Vodeći je SNSD, a slijedi Pokret za državu

  Po broju glasova vodeći je SNSD, a slijedi Pokret za državu. U pitanju se rezultati koji se ne odnose na  glasove poštom. Kompletna lista, prilozi Adobe PDF : NARODNA SKUPŠTINA REPUBLIKE SRPSKE PREDSJEDNIK I POTPREDSJENICI REPUBLIKE ZASTUPNIČKI/PREDSTAVNIČKI DOM PARLAMENTARNE SKUPŠTINE BIH PREDSJEDNIŠTVO BOSNE I HERCEGOVINE

[trojerucica-blr]

https://www.nedeljnik.rs/ako-ne-osudite-uvrede-i-progon-dragana-bjelogrlica-bicete-saucesnik-glumci-pisali-ivici-dacicu/

“Poštovani gospodine Predsedniče Narodne skupštine Republike Srbije, Udruženje dramskih umetnika Srbije, reprezentativno udruženje u kulturi, obraća Vam se u ime dramskih umetnika snažno protestujući zbog neprimerene i neprihvatljive retorike koja ovih dana dolazi iz Doma Narodne skupštine Republike Srbije, uvreda, nedoličnih osuda i verbalnih progona, a posebno zbog poziva na napuštanje zemlje upućenog juče našem kolegi, vrhunskom glumcu i reditelju Draganu Bjelogrliću. Sramotno je da se Narodna skupština koristi za napade na narodne umetnike, da u najvišoj instituciji ove zemlje gledamo i slušamo uvrede upućene umetnicima čije je delo utkano u našu kulturu i nacionalni identitet. Kulturi svake države vrhunski umetnici donose samo dobrobit, a nikada štetu. Tražimo od Vas, gospodine Dačiću, da kao predsednik Narodne skupštine Republike Srbije osudite i zaustavite blaćenje, pretnje i progone upućene umetnicima zbog razlike u mišljenju čija je sloboda garantovana Ustavom, jer je to na štetu duhovnog i civilizacijskog razvoja našeg društva. Vaše neizjašnjavanje moglo bi se tumačiti kao saučestvovanje. Još pre 170 godina genijalni Jovan Sterija Popović opisao je naličje rodoljublja u svoj drami ‘Rodoljupci’. U ovom trenutku najvažnija je borba za zdravlje i zdrav razum građana Srbije”, zaključuje se u pismu Udruženja dramskih umetnika Srbije.

https://pbs.twimg.com/media/EoVQYKbW4AAyQtp?format=jpg&name=large

https://twitter.com/gordankicic/status/1334561246293745666/photo/1