#Mihu Dragomir

[xceptionalbeauty]

Girl with waist as of a violin, where did our Latin book begin? ablatives mixed in, scribbled and lost, with the halting couplet that we tossed?

In your deep blue eyes, you were collecting untranslated poems, unsuspecting, and your gentle deer-like walk, in prayer, scribed calligraphy of rhyme, so rare...

- adolescence, Mihu Dragomir

[osobypostacieludzie]

Mihu Dragomir ( Mihail C. Dragomirescu ) - był rumuńskim poetą, prozaikiem i tłumaczem. Urodzony w Brili, jego rodzice to Constantin Dragomirescu i jego żona Octavia-Olimpia (z domu Rădulescu), obaj nauczyciele. Uczęszczał do szkoły podstawowej w rodzinnym mieście, a następnie do szkoły średniej Nicolae Bălcescu w latach 1929-1933. W 1933 r. studiował w gimnazjum Gheorghe Şincai w Bukareszcie, wracając do Brăila do Commercial High School od 1934 do 1936 r. Wydalony za "nihilistyczną" postawę, ponownie zapisał się na jesieni 1936 r. i ukończył klasę w 1939 r. W tym samym roku wstąpił do Akademii Handlowej w Bukareszcie, ale przerwał, aby uczęszczać do szkoły oficerów rezerwowych Bacău w latach 1940-1941. W 1942 r. podjął naukę na uniwersytecie, ale został zmobilizowany w 1943 r. i widział działania w czasie II wojny światowej do 1945 r. Następnie kontynuował studia, z przerwami, aż do ukończenia w 1948 r. Jego pierwszy artykuł w gazecie ukazał się w Revista tineretului creştin w 1933 roku; inne uwagi zostały zamieszczone w czasopismach krzyżówkowych Revista jocurilor, Rebus i Curentul jocurilor, w których używał pseudonimów Jules Limah, Dr. M. C., Mihail, Mişu Brăiliţeanu i M. C. Dragomirescu. Jego pierwsze wiersze ukazały się drukiem w 1936 r. W dworze Silistra Valuri; w tym samym roku sam opublikował swoją pierwszą książkę wierszy, Gânduri prăfuite, w 200 egzemplarzach. W 1937 r. założył magazyn Flamura w Brăila. Opublikował krótkie kolekcje poezji Rugă de ateu, adică vorbe despre orânduieli şi cârmuitori (1938) i Înger condeier (1939), a także wiersz Edgar Allan Poe (1940). Czasopisma, które opublikowały jego prace, to: Universul literar, Prepoem, Viaţă şi suflet, Năzuinţa, Festival Adonis, Junimea dobrogeană, Luceafărul, Raza literară, Cadran, Revista Fundaţiilor Regale, Păcală i Epigrama. Po raz pierwszy użył pióra Mihu Dragomir w Flamura w 1938 roku. W humorystycznych czasopismach podpisał się jako Miguel Y Caramba. Od 1945 r. do 1946 r. był oficerem kulturalnym w stowarzyszonej z Rumunią Partii Organizacji Postępowej Młodzieży. Był redaktorem gazety "Brăila Înainte od 1946 do 1948 r., A Viaţa Românească od 1948 do 1954 r., we wczesnych latach rządów komunistycznych. Od 1954 do 1956 był redaktorem naczelnym Tânărul scriitor; pracował jako redaktor naczelny w dziale scenariuszy w Centrum Kinematografii w Bukareszcie w latach 1956-1958; i był redaktorem naczelnym Luceafărul od 1958 do 1960. Począwszy od 1946 r., aż do śmierci, był praktykiem realizmu socjalistycznego. Książki poezji, które opublikował w latach pięćdziesiątych, to Prima şarjă (1950), Stelele păcii (1952), Războiul (1954), Pe struna fulgerelor (1955), Odă pământului meu (1957) i Întoarcerea armelor (1959); był także autorem prozy z 1962 roku Povestiri deocamdată fantastice. Dragomir napisał tłumaczenia Edgara Allana Poe, Konstantina Simonova, Aleksieja Surkowa, Aleksandra Yashina, H. G. Wellsa, Johna Steinbecka i Lope de Vegi. Zmarł w Giurgiu.