#Miazis Me Fotia | Explore Tumblr posts and blogs

sayiklamalarim · 3 years ago

Text

Buradayım.

Çünkü kaldırımda, kendisini bile aydınlatmaktan aciz bozuk bir sokak ışığının altında otururken nikotin bağımlılığını yenememenin ezikliğiyle sigaraya sığınmış pencerene bakıyorum.

Ara sıra arabalar geçiyor sokaktan ve bir evsizmişim, varını yoğunu kaybetmiş bir çaresizmişim gibi araba camının arkasından iğrenerek bana bakıyor şoförleri.

Ben bu değilim hayır. Sabah sekiz akşam altı arası zamanlarda saygın bir yönetici, apartman toplantılarında sözü dinlenen bir komşu, faturalarını ve vergilerini düzenli ödeyen makbul bir vatandaşım.

Fakat nihayetinde varımı yoğumu kaybettim. Çünkü işte o gece, elimi tutup avucumun içine evin anahtarını bırakıp gittin.

Başlangıçta umursadığım söylenemez. Sonra, günden güne artan kalp sancılarımın, sigarayı günde iki pakete çıkarmamın, tanıdıklarla selamı sabahı kesmemin ve yaşama sevincimin önce azar azar ardından bir anda yitip gitmesinin tek sebebinin yokluğun olduğunun farkına vardım.

Ve böylece, şehir uykuya hazırlanırken ayaklarım beni bu kaldırıma getirdi her gece. Şimdiki gibi.

Heyhat. Bir gün olsun pencereden dışarıya bakmadın. Bir gün olsun burada olduğumu bilmedin.

Böyledir ya; Güneşin, karanlığın yeryüzü krallığını eline geçirdiğini sandığı anda doğması gibi, bütün hücrelerim kalan som umut kırıntısına tutunup yaşama geri dönmek için son bir gayretle güç birliği yaptılar ve bu sayede ayağa kalkıp binanın kapısına doğru yürüdüm. Dairenin ziline bastım. Bir kaç dakika sonra "kim o" diyen sesini duydum. "Benim" dedim sadece. İkinci bir kelime sarfiyatı için cesaretim yoktu.

Sonra işte kapı açıldı. Sanki gelmemi bekliyordun. Koşar adım çıktım merdivenlerden asansöre hiç bakmadan. Koşar adım çıktım ve göz açıp kapayıncaya kadar kapının eşiğinde seni gördüm.

Ne güzel seni görmek.

Ne güzel sana sarılmak.

Ne güzel seni öpmek..

İşte şimdi,

Tam da burada,

Hikaye kaldığı yerden yeniden başlıyor.