#Metro Tam

[officiallanxichen]

everyone posting about pouring one out for the retail workers on this day of a new Tswift album has forgotten about the other victims of this event (cool music teachers who will be forced to confront their duty to make their class relevant to their students vs their professional obligation to teach good music)

[tcetvel]

Metroda önümde asksal işler yapan çiftlere karşın sarışın gibiyim

[darkyayincilik]

Dijital İzmirim Kart Halktan Tam Not Aldı

İzmir Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı toplu ulaşım araçlarında ve Büyükşehir – TCDD ortaklığıyla işletilen İZBAN’da kullanılan, fiziksel kart olmadan QR kodla binişi sağlayan Dijital İzmirim Kart uygulaması hayatı kolaylaştırıyor. Şehir dışından kente gelenlerin yanı sıra ulaşım kartı kullanmayan İzmirliler de cep telefonlarıyla rahatlıkla toplu ulaşım araçlarına biniş yapabiliyor. Yolcular bu…

[istanbulunbeyfendisi]

Metro günlüklerinde bugün

Yanımdaki lavuk Kalabalık metro içinde tam yarım saat yanımdaki kızı öpüp öpüp durdu. Tamam dudaktan öpmüyor yanağından öpüyor da bir süre sonra kabak tadı vermeye başladı.

Yine metro dolu İki kız metroda neden el ele yürüyerek arkaya doğru uzunca yürür.

Bu iki durum tuhaf geldi bana 😬😂

[silverflameataraxia]

Who told Tam that Tim got kicked out of Metro? It clearly wasn't Lucy.

[mujsilenejdenik]

Jsem divnej pavouk a řeknu vám proč. Jak víte, čtvrtky znamenají skupinu. Na skupinu vyrážím z rodičovského bytu, jezdím metrem. Po skupině mě vždycky vyzvedává partner autem a jedeme domů. Dnešek byl jiný v tom, že jsme se z technických důvodů s partnerem dohodli, že ještě přespím v bytě rodičů a on mě vyzvedne až zítra dopoledne. V tom by nebyl žádný velký problém, až na to, že jsem věděl, že ze skupiny budu muset zase metrem, to jest stejnou cestou. Samozřejmě, že ani to by nebyl problém, ale z důvodu, který je jasný jenom mně, jsem se chtěl vyvarovat toho, že pak budu odcházet na metro s někým ze skupiny. Co s tím? Omluvil jsem se tedy terapeutovi a vymyslel si, že musím odejít o deset minut dřív.

Totiž.

Mimo skupinu spolu nemáme mluvit. To je v pravidlech. Ne tedy, že bych je chtěl až takhle striktně dodržovat, ale mám pocit, že s těmi lidmi krom momentů, kdy sedíme v kolečku a řešíme naši psychiku, nemám společnou řeč. Je to zvláštní, já vím. Vždyť na skupině řešíme ty nejniternější a nejintimnější věci. Zároveň si vybavuju okamžiky, kdy jsme už všichni nastoupení na pomyslných značkách, čekáme, až terapie započne a všichni tam sedíme, koukáme před sebe a nevíme, co říct. Právě tohohle jsem se chtěl vyvarovat, protože jestli něco nemám hodně rád, je to trapná konverzace. Zároveň si ale myslím, že jsem proto divnej. Teď, když už jsem přišel domů, přemýšlím nad tím a nad sebou a nemůžu se ničeho dobrat. A asi ani nedoberu.

Jo!

V metru se mnou jel Lukáš Vaculík. Stál mi trochu v cestě, když jsem vystupoval, a tak jsem mu řekl: “S dovolením, prosím.”

A on na to: “V pohodě, já taky vystupuju.”

Mám jednu známou, která ho miluje, tak až se s ní uvidím, budu jí moct říct: Vidíš, povídal jsem si s Vaculíkem, heč!

[yasemin87]

BOŞANMAK

Ben 20 yıldır eşinden ayrılmış bir bayanım.

Neden mi ayrıldım?

İşte sorun burada...

Ben bunu ne eşime, ne aileme 20 yıldır anlatamadım.

Sanılıyor ki boşanmak için dayak yemem lazım.

Kafam gözüm yarılmalı elim kolum kırılmalı.

Yanda aç kalmalıyım, açıkta kalmalıyım

üstüm başım perişan olmalı.

Aldatılmalıyım, ortada kalmalıyım.

Bende öyle değildi...

Ben babasız büyüdüm.

Annemi gördüm.

Bizi nasıl baktı büyüttü, nelerle baş etmek zorunda kaldı.

Bir evin hem anası, hem babası nasıl olunur ondan öğrendim ben.

Evliliğimin 8. yılında farkettiğim şey ben de annem gibiydim.

Bir evin hem erkeği hem kadını. Oysa evlilik müştereklikti.

Bunu eşimle konuştuğumda kızdı dalga geçti, anlamadı.

Ona göre o görevlerini eksiksiz yapıyordu, ben de yapmalıydım.

İşte burada benim için uykusuz geceler başladı.

İlk düşündüğüm, madem bu kadar şeyi tek başıma yapıyorum, o zaman benim bir erkeğe ihtiyacım yok dedim.

Bu da eşime olan saygımı kaybetmeme sebep oldu.

Saymadığınız birisini sevemiyorsunuz.

Bambaşka biri oluverdim.

Bir yere mi gitmek istiyorum, gidiyorum.

Bir şey mi almak istiyorum, alıyorum.

Konuşmak mı istiyorum, konuşuyorum.

Bunun için kimseden izin istemiyorum.

Bu eşimi deli ediyor.

Ona göre ona sormalı, izin istemeliyim.

Doğrusu bence de bu, ama bir kadın her şeyi tek başına yapıyorsa bunları da yapabilir.

İşe gidip geliyorum.

Gecenin bir köründe metrolarda, otübüslerde sarhoşlarla baş etmek zorunda kalıyorum.

Eve geliyorum yemek bulaşık tam bitiyor,

bir de kocanın keyfi.

Kadınım ya!

Ama yan komşumda bir akşam 10’a kadar oturamıyorum çünkü kocası var, ama metro otübüs duraklarında elin serhoşlarıyla oturabilir, yolculuk yapabilirim.

Evde aynı filmi bile birlikte bakamıyoruz.

Aynı şarkıyı birlikte söyleyemiyoruz.

Ya biz dans bile edemiyoruz.

Ya belimi incitiyor, ya ayağıma basıyor.

Ya da sadece sağa sola dönüp duruyoruz.

Az kıvırsam sen dansöz müsün?

Gülsen o ne o***pu musun?

Ciddi olsan kadın kadın değil, 12 ayak buzdolabı.

Ulan ben ne olacağımı şaştım.

Eşimin istediği gibi olayım yuvamda huzur olsun derken bir de baktım ben yittim.

Öyle ruhsuz kişiliksiz bir ucube oldum çıktım.

Hayır dedim, ben ben olmalıyım.

Ben oldum ama eşim beni istemedi.

Ben de onun istediği gibi olamadım.

O da benim istediğim gibi olamadı.

Boşandık...

Şimdi ben kötü müyüm?

Ya da eşim mi kötüydü?

Boşanmak için birinin kötü mü olması gerekiyor?

Ya da evlilik için iyimi olmak gerekiyor?

Hani uyum?

Hani paylaşmak?

İnsanlar vardır balık ruhlu maviyi sever,

derinliği sever, sessizliği sakinliği sever...

İnsanlar vardır kartal ruhlu, uçmayı sever, yüksekliği sever, gücü sever...

İnsanlar vardır kurt gibi sürüyü sever, geceyi sever...

İnsanlar vardır her biri bir başka renk,

bir başka şarkı, nota...

Düşünsenize kalabalığı ve şamatayı seven biriyle sesizliği yalnızlığı suskunluğu seven nasıl bir araya gelir, nasıl mutlu olur?

Eş demek bir ömür demek, bir hayat birlikte yürümek demek.

Yanlış insanla doğru yolda gidilmez.

Şimdi dönüp geriye baktığımda bir suçlu aramıyorum, kimseye kızgın ya da kırgın değilim.

Biz sadece farklı insanlardık.

Hem de çok farklı.

Bunu söylediğimde sen kocanı hala seviyorsun belki bir gün gene barışırsınız diyorlar.

Gülüyorum...

Evet kızgın değilim, ama bu onu seviyorum demek değildir.

Ben kendimi seviyorum.

Kendime olan saygımı korumaya çalışıyorum.

Sevgi geçmişin acıları ile değil geleceğe

olan umut ve güvenle yaşar.

Bu gün bakıyorumda evlilikler hala aynı

temeller üzerine kuruluyor.

Ve aynı yanlışlardan dolayı yürümüyor.

Beyler, Hanımlar...

Artık 21 yüzyılda yaşıyoruz.

Kimse kimseye ne muhtaç, ne köle.

Hayat yolunuzu çizin ve çizdiğiniz yola girenlerle devam edin.

Başka yoldakilere göz atmayın, yolundan etmeye kalkmayın.

Bir gün, bilemedin üç beş gün gider o yolu sizinle, sonra sıkılır kendi yoluna döner.

Hanımlar hiç kimse sizi doyurmak, taşımak korumak kollamak zorunda değil.

Bundan vazgeçin artık.

Kocam değil mi? mecbur demeyi bırakın artık.

Beyler hiç bir kadın sizin özel zevklerinizin hizmetçisi egolarınızın hamalı değil.

Karım değil mi görevi, yapacak! ayaklarını bırakın artık.

Önce insan olarak sayın birbirinizi.

Sevgi zaten saygıyla gelir.

Sahip değil yoldaş olun.

Hepinize iyi günde, kötü günde bir ömür mutluluklar diler sevgi ve saygılarımı sunarım.!

Güzide Güleç

[polotucne-mleko]

chybí mi plzeňský metro (táta mi tam jednou koupil šatičky pro barbie) já vím že se tam furt ještě dá projít ale nic tam není já se tam bojím

taky mi trošku chybí dům hrůzy ale ten už si tolik nepamatuju

asi mi časem začne chybět i ta příšernost co jí teď zbourali miluju -dvě okna vysklená- zlato byl "peak enviromental storytelling"

[pandaisalwaysinlove]

kdyby byly univerzitní města

koleje z Harryho Pottera

jak by to bylo a proč?

Praha musí být Nebelvír

lidi, co tam chodí studovat jsou společenský, hlasití a nevadí jim přecpaný místa

musí umět řvát a běhat, jinak nechytnou metro ani zelenou na přechodu

Olomouc JE Havraspár

na tom si zakládám, všechno ostatní si nechám vymluvit

tam chodí lidi, co jsou introvertní a ...... jinde, nevím, jak to jinak říct

jinde v tom nejlepším slova smyslu

modrá je barva UPOLu, no tak

všechny ty zapadlý uličky kolem obou náměstí a skrytý kavárny, to je celý jedna velká hádanka, musíte používat mozek, když tam chcete žít

České Budějovice budoou ASI Mrzimor?

oni jsou nejvíc v pohodě mi přijde.. zatímco se Brno a Praha servou o to, kdo je lepší, Olomouc se snaží je postavit před rozumnný argumenty, nebo se jim v rohu směje a Budějky jsou jako ????? kdo přinese popkoorn

to placatý velký náměstí přímo vyzývá k pořádání obrovských pařeb

jejich přírodovědecká fakulta je pokud vím co do výzkumu nej nej v ČR?? (haló, kytky, mrzimor haha chápete)

na Brno teda zbývá Zmijozel

nevím, asi bych řekla, že Brno si jede svou a potměšile se usmívá, když vidí Prahu, jak dělá ramena a pak jí jenom zasadí ťafku MÁM NEJVYŠŠÍ SOUD a mám největšího ptáka

vyzývám vás

[gardyans]

Yazmayı düşündüğüm bir kitabın konusu şu şekilde bakıp yorumlar mısınız

Bir adamın çocukluğundan beri sevdiği kadın var. Araları çok iyi olduğu hâlde kadına bir türlü aşkını söyleyemez. Ancak bir süre sonra kadın birden adamın düşmanı olur, ona her türlü kötülüğü yapar işini kaybetmesine neden olur. Yine de adam kadını sever. Birlikte yürürlerken kadına tam araba çarpacakken kadını iter ve kadın yerine adama araba çarpar bu şekilde. Adam ölür. Buraya kadar hikaye standart bir vetsiyonda fark etmişsindir fakat hikayenin asıl kısmı şimdi başlıyor. Adam ölünce onun ruhu paralel evrene gider ve paralel evrendd hayat bulur. Bu paralel evrendeki yaratıcı cennetten ayrılmıştır kendisini diğer canlılardan gizlemiştir. Melekler Tanrı'nın kaybolma nedenini insanların işlediği günahlara bağlar vd melekler dünyaya inerek insanlara saldırmaya başlar. Meleklere göre insanlar çok günah işleyip yaratıcıyı üzmüştür yaratıcı da bu yüzden gözden uzak bir yere gitmiştir. Melekler çok güçlü olduğu için insanlar onlardan kaçar ve yer altına saklanır. Yerin altında tüneller oluşturur insanlar bu tünelleri metro tünelleri, marmaray tüneli ve yer altı sığınaklarıyla birleştirir. İnsanlar burada meleklerden sakalnırken meleklerle savaşmal için bir yol bulurlar lanetli güçlerle şeytanlarla iş birliği yaparlar. Bu şekilde şeytanların yani lanetli güçlerin gücünü kazanırlar ama şeytani güçlerle iş birliği yapan insanlar ara sıra vücutlarının kontrolünü şeytana kaptırırlar yani bu anlaşma tehlikeli bir anlaşmadır. Bizim kahramanımız da bu bu dünyada yer altı sığınaklarına kaçan insanların yanına geçer ve o da onlar gibi meleklerle savaşanların ordusuna katılır. Ancak meleklerin arasında yakından tanıdığı birisi vardır geçmiş dünyasında sevdiği kadınla aynı bedene sahip bir kadın melektir ama adamı tanımaz. Oysa meleğin her şeyi adamın sevdiği kadınla aynıdır. Bu melek adamın sevdiği kadının paralel evrendeki versiyonudur.

[vazgectimwagnerden]

vagonda muhteşem bir gerginlik var. 'muhteşem' kelimesini yerli yersiz kullanman onun kıymetini düşürüyor biliyor musun? ama gerçekten muhteşem bir gerginlik var, tarif etmek için başka bir kelime gelmiyor aklıma. tam karşımda genç bir kadın oturuyor. bir kürk giymiş. bir kürk. kürk giymiş bir kadın. vagonda muhteşem bir gerginliğe yol açıyor. yok canım, gerçek değildir elbette diyor kapının önündeki oğlan, kız, sanırım gerçek diyor. böyle şeyler kaldı mı ya.. diye soruyor başkası. çok rüküş. resmen görgüsüzlük. gerçek olduğunu sanmıyorum. sanırım gerçek... mırıldanmalar sönüyor. bu genç kadınla karşılıklı oturuyor ve birbirimizi duyabiliyoruz. bu yaptığınız hayli abartılı değil mi? diyorum. üstelik bu zamanda. yani bu üzerinizdeki kimin kürküydü acaba? kimsenin değil, ben satın aldım diyor. hayır, bir hayvanın kürküydü sonuçta, bu hayvandan birisi diye bahsetmemiz için ona bir insanın isim vermesi şart değildir ya... kimsenin değildi ve benim oldu diyor. içinden böyle fısıldıyor, ben de duyabiliyorum. kapının önündeki oğlanın yanındaki kız, duydun mu? diyor. kimsenin değildi ve sonra benim oldu. sen de böyle değil miydin? ne diyorsun anlamıyorum diyor oğlan. ben bir mağazaya gidip alınabilecek bir kürk değilim. metro bir sonraki istasyona yaklaşıyor. yaklaşırken yavaşlıyor. bu yavaşlama ile sanki pencereleri açık bir arabadaymışız gibi vagonun içinde bir rüzgar beliriyor. insanlar üşüyor, kürklü kadın kürkünün yakalarını yukarı kaldırıyor, bana gülümsüyor. görüyorsun, ben her şeye hazırlıklıyım diyor. hey! diyorum- sözümü kesiyor. biliyorsun. birazdan istasyonu ve bu vagonu vahşi hayvanlar istila ettiğinde beni kendilerinden biri diye düşünecekler ve sizleri afiyetle yiyecek ya da yavrularını beslemek üzere yuvalarına çekiştirecekler. bu bahsettiğiniz çok rahatsız edici bir görüntü diyorum. metro duruyor, kapının önünde bekleyen oğlan ve kız indiler. kız yürürken omzunun üstünden geriye bakıyor. gri tulumlu bir adam vagona giriyor. kapılar kapanıyor. omzunun üstünden geriye bakan kızın bakışı kapanan kapıya çarpıyor ve o daracık aralıktan rayların üzerine düşüyor. gördün değil mi? diyor yanımdaki adam. raylara düştü. birazdan üstünden geçeceğiz ve hiç varolmamış gibi davranacağız. iç çekiyorum... sadece iki durak süresince bu olan biten bana yer altında zamanın başka bir hızda geçtiğini düşündürüyor - bunu duyan olmuyor. vagona binen gri tulumlu adamın elinde bir sopa var, sopanın ucunda daire şeklinde bir ip. sopanın ve ipin ne işe yaradığını merak ediyorum. sokak köpeklerini toplayanlardan bu- diyor yanımdaki adam. -sanırım- yıldırım hızıyla kürklü kadına bakıyorum. bembeyaz kesilmiş ve alnında damlacıklar belirmiş. vagondaki insanların gri tulumlu adamdan yana bir duruşları var artık. kürklü kadın kürklü bir hayvanı taklit ediyor ve böylece bir vahşi hayvan istilasında hayatta kalmayı planlıyorsa.. şimdi de başına gelecekleri hakediyor diyorlar. kadın bembeyaz, hareketsiz ama hala birbirimizi duyabiliyoruz. sizi eve götürebilirim diyorum? bir barınağa bırakılmanızı istemem. üstelik dilerseniz yolda kaçabilirsiniz de, sizi yakalamaya çalışmam. ama beni bekleyenler var diyor, işlerin böyle olacağına ihtimal vermemiştim.. . sadece bu muhteşem bir kürk ve bu kürk benim olmalı diye düşünmüştüm. kürk sizin diyorum. kürk sizin. ve burada bu vagondaki herkes varlığımızı sizin o vitrinin önündeki kararınıza borçluyuz. gri tulumlu adam şapkasını çıkarıyor, sopasını yere bırakıyor. bakın diyorum, belki de sizinle barışmak istiyor. metro yavaşlıyor, aynı rüzgar yeniden beliriyor. barışmak mı, emin değilim, riske atamayız, beni eve götürün diyor kürklü kadın. yolda kaçıp kaçmamak hakkında düşüneceğim.

[koaladamjr]

Sabah evden çıkar çıkmaz ankaraya koştum ben bindim kapılar kapandı. Dedim ki ne kadar şanslıyım. Sonra metroya aktarma yapacaktım köşeyi bi döndüm metro geldi. Dedim ki ne kadar şanslıyım. İndim koştum otobüs durağına gittim tam o sırada otobüs geldi. Dedim ki ne kadar şanslıyım. 10-15 dakka sonra başka bi otobüs önümüze kırdı lastik patlakmış onu söyledi herkes aşağı indi. Dedim ki şansımı sikiyim. İndiğimiz durakta bi baktım bi sonraki otobüs 40 dakka sonra. Dedim ki şansımı sikiyim. En yakın metroya tekrar yürüdüm başka şekilde gidiyim diye buz gibi esiyordu. Dedim ki şansımı sikiyim. Maşallah dediğim.. Merih olmak zoruma gidiyo artık.

[darkyayincilik]

Dijital İzmirim Kart Halktan Tam Not Aldı

İzmir Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı toplu ulaşım araçlarında ve Büyükşehir – TCDD ortaklığıyla işletilen İZBAN’da kullanılan, fiziksel kart olmadan QR kodla binişi sağlayan Dijital İzmirim Kart uygulaması hayatı kolaylaştırıyor. Şehir dışından kente gelenlerin yanı sıra ulaşım kartı kullanmayan İzmirliler de cep telefonlarıyla rahatlıkla toplu ulaşım araçlarına biniş yapabiliyor. Yolcular bu…

[salat-colleslaw]

Návštěva Liberce ve mně vzbudila touhu seznamu krajských měst, které jsem navštívil od nejlepšího po nejhorší:

1. Pardubice - dobré centrum a kavárny, není mnoho turistů, ale zároveň poměrně žije

2. Praha - jakožto Pražák musím dát Prahu před Brno, hezké a velké centrum, metro je nejlepší prostředek. Turisti, turisti všude!

3. Brno - podivně hezké ulice, dá se tam něco dělat

4. Hradec Králové - klidné město, v něčem až moc

5. Jihlava - už si moc nepamatuju, ale hezké centrum

6. Karlovy Vary - hezké a originální centrum, klidné město v horách, možná moc ruské...

7. České Budějovice - opět hezké centrum, ale celkově tam nic není

8. Liberec - nic tu není. Zoo je polofunkční, jejich vyhlášený Babylon je polofunkční a nic jiného tu není!

Update: dá se tu dostat tramvají do Jablonce a na sjezdovku na Ještěd, takže ačkoliv si u mě Liberec polepšil, stále zůstává na posledním místě

[dobretane]

Hey more moře

(22.9.) A máme tu další cestu! Letos to sekám jak Baťa cvičky a je to boží, takový tempo se mi líbí a asi bych to vydržel i dýl, no ale budu muset zpomalit, sabatikl mi se zářím končí… Nicméně ještě stihneme tu Bretaň, už jsem si k tomu něco četl a úplně jsem se natěšil. Snad jsem se sbalil odpovídajícím způsobem, předpoveď počasí tam je maličko divočejší, ale tak máme zkušenost z Lofot, byť tam jsem měl normálně kufr… Sbalil jsem se už večer, ráno probíhá tedy úplně v klidu, dokonce stíhám dřívější metro, než jsem měl v plánu, což se hodí, interval v neděli ráno je deset minut. V půl devátý (takhle brzo!) už jsem v metru tak půl roku nebyl, natož o víkendu. Jsem tu sám a je to trochu strašidelný.

Matěj se hlásí, že už je na letišti, letí z Vídně přes Amsterdam, já zatím přestupuju na trolejbus na letiště, čemuž se trochu posmívá, že prý “taková exotika na Prahu” :) Měl bych Matějovi připomenout, že cokoli během cesty řekne, se může objevit v blogu a být použito proti němu ;) Já jsem s 59 spokojenej, je to čistý, rychlý, tichý, a hlavně jsem na letišti od nastoupení do metra po vystoupení před terminálem za 36 minut. Dneska jsem nějakej navlečenej oproti těm předchozím cestám, však bylo ráno deset stupňů.

Já letím do Nantes přes Barcelonu se společností Vueling, páč to časově i cenově vycházelo nejlíp, mám tedy odlet až v 10:50, což je příjemný na vstávání. (Vueling jsem si oblíbil při tom letním přeletu na Mallorku z Valencie, což mě tehdy stálo těch 10 euro.) Mám jen příručák, takže to časuju dneska tak, že bych šel rovnou ke gateu, musím se jen nacheckinovat online. To jde v případě Vuelingu už snad měsíc před odletem, ale se sedadly je to stejně jako u jiných lowcostů. Chceš-li si vybrat svoje sedadlo, zaplať, nebo ti ho přiřadíme automaticky. Jenže už od Aleše znám ten trik, že když člověk počká do nejzazšího možnýho termínu, tak ty blbý sedadčky systém rozdá nedočkavcům a pro mě zbydou ty lepší. Zkoušel jsem check-in včera večer, ale nabízelo mi to sedadlo 19B, takže někde v pytli a uprostřed (letíme A320). Zkoušel jsem dneska ráno a už to bylo 7B, nicméně pořád uprostřed a standardní leg room. Z webu vím, že si jde online checkin udělat až do doby 50 minut před odletem, tak to risknu, protože řada jedna je furt volná, mrk mrk. Takže když už bych šel přes security, zkouším znova checkin a lup ho, kuny, teď už to nejde!

Teda, jde udělat check-in, ale už si nejde nechat přidělit náhodný sedadlo, lze si jen zaplatit. Uf. Ale píšou, že furt můžu jít na přepážku (zdarma!) a zkusit tam. Tož pojďme, jen si pamatuju, že Vueling tam mívá frontu… Hele ne tak dneska! Ono je totiž hodina před odletem, takže všichni už jsou odbavení, a až na jeden pár syn-matka jsem sám i tu, yes. Tak schválně, co mi ten fešák za přepážkou dá za sedadlo… Pár syn-matka si do kufru ještě dávají plechovky s pivem a sami si to komentujou “Češi jedou k moři”, tak se pousměju s nima. Asi moc nelítaj, protože když maj jít na řadu, dojde jim, že neletí s Vueling a do Barcelony, ale někam úplně jinam, muehehe. Takže jdu na řadu já, pěkně usměju a voilá, první řada je moje!

Sice to není okno, ale ulička 1C je good, a na druhej let holt 1B. No ale vzhledem k tomu, že výběr tohohle sedadla stál 37 euro na jeden segment, tak jsem právě ušetřil 74 euro, dobře já! Když skenuju boarding pass při vstupu na security, tak mi to zaboha nejde. Tak trochu naštvaně jdu za zřízenkyní, která mi říká, že to tam mám přiložit. Tak jí říkám, že fakt neletím poprvý, a že to načíst nejde. Tak jdu k ní na ty přepážky priority, nejde to ani tam. A že prý to jsou blbý boarding passy (je fakt že maj ten kód nějakej malej) a že to mám zkusit trochu nadzvednout. Zkouším, ale dojde mi, že vlastně nemám priority přece, tak se sunu zpět k economy, ale paní na mě mávne, že mám zůstat tu. Asi na desátej pokus se mi to povede a ha, říkám si, ještě jsem se protáhnul na priority. A pak koukám na ten svůj boarding pass, že já vlastně priotity mám... Njn, zkušenej cestovatel, tak to ani nevím, jak jsem se k němu dostal, asi jak jsem si koupil flex letenku, tak to k tomu dávaj automaticky… Když si vyložím věci na pás na bezpečnostní kontrole, bystrému oku slečny zde pracující neujde, že mám klíčenku Eurowings, tak se mě hned ptá, jestli jsem pilot a letím na ID. Tak se na ní usměju a mám chuť říct, že “tentokrát ne”. No tak to že prý musím vyndat tekutiny a notebook… Děkuju Járovi za ten Eurowings pásek na klíče, je s tím spousta legrace :) Včera měl tenhle let do Barcelony dvě hodiny zpoždění, což snad dneska nebude, to by mi uletěl přípoj v Barceloně, kde mám hodinu a půl na přestup. S lowcostem jsem přestupní letenku ještě neměl, tak snad nebudou nějaký problémy. Naštěstí éro je tu, boardujeme na čas.

Sleduju Matějův let, už je skoro v Amsterdamu a sedá na Polderbaan, tu nejvzdálenější runway, tak to si ještě zataxujou. Ještě než já se vypnu, tak Matěj už se připojí, tak si stihneme vyměnit pozdravy, zatím vše jako na drátkách! První řadu tu máme vlastně jako business, protože prostřední sedadlo zůstalo volný a místa je tu habaděj, to se mi líbí. Letušky jsou moc milý, bágl mi nechaj dát do jejich skříněk, ať to mám při ruce. Přes uličku sedí pár s malým děckem, kterýmu dokonce dají certifikát Vuelingu “My First Flight” pro prcka a jeho jméno tam i letuška napíše. Aww, to jsem ještě neviděl. Vueling taky překvapil tím, že tu má nejen online IFE, ale dá se koupit i regulérní wifi. Ceny nejsou nejnižší, ale kdo z lowcostů to má.

Nejvíc mě baví, že tedy na telefonu můžu sledovat průběh letu, už zbývá jen 50 minut a já jsem si pěkně stihnul napsat první řádky blogu. Že se vracím k tomu Chromebooku, je teda velká úleva si takhle pustit počítat a vědět, že i bez připojení do zásuvky poběží dalších 15 hodin a to už má jen 75% baterie… Vy s novýma notebookama to asi znáte, no já jsem z toho furt paf. Tak si jdu dát svačinku, přestupy snad budeme mít hladký (Matěj v Amsterdamu, já v Barceloně) a odpo se potkáme v Nantes... V Barceloně přistáváme na čas a hned jak se vysoukám z letadla, vidím povědomej ocas!

Ah, no tak to je uvítání, Azores Airlines v Barceloně. Letiště je velký, vzdušný a i při velkým počtu cestujících nepůsobí přecpaně, dycky jde najít nějakej prázdnej kout. Tady zrovna někdo procházel, takže takhle seriózně vypadám, když si dělám selfie a někdo u toho na mě vejrá.

Začínaj mi chodit zprávy, co jsem nechtěl, a sice o zpoždění navazujícího letu. Jako je dobrý, že je zpožděnej ten druhej a ne ten první, to jo, nicméně to znamená, že Matěj bude mít asi dvě hodiny v Nantes neplánovanej náskok… Což o to, já se zabavím, třeba spottingem, viz ošoupanej Dreamliner od Aviancy (Avianky?).

Je tu hodně obchodů a restaurací a i dva takový venkovní dvory, kde se dá prima sednout a nejsou to jen takový ty kuřácký doupata. Dávám si pizzu, která nevypadala moc vábně (underwhelming), ale chutnala nakonec výborně!

Jen jsem to musel ještě zaplácnout hambáčem a cookie, ten přestup je přece jen delší, než jsem čekal. Ty výhledy mě nicméně baví, holt tady to neznám. Není pochyb, kdo je tu doma.

Matěj už je v Nantes, když my boardujeme, ale prej tam na mě počká, to je od něj pěkný :) Plánujeme večerní vycházku po pláži, což píšu, “ze se mi libi, more”. Matěj odepisuje “to se mi taky libi more” no a už jsme rozjeli cikánský slang, viď. Když doletím do Nantes i já, Matěj mě vítá a už je připraven, to jsou body plus!

Už to tu má nastudované, otevřené jsou dva obchody se sendivčema, jídlo na večeři musíme koupit tu, Francie je jinak v neděli zavřená, to nám to začíná. No Ještě že to Matěj odhalil a můžem nakoupit na letišti, to by jinak bylo mrzení večer. Po malých francouzských zdrženích vyzvedáváme auto (zbrusu nový Renault Captur) a vyrážíme do Bretaně (Nantes ještě v Bretani není). Slunce tu zapadá v osm, čili o hodinu později než v Česku. K hotelu to máme dvě hodiny, takže tam bysme dojeli už za tmy, tak asi po hodině jízdy ještě volíme zastávku na pláži na západ slunce. Ten nás tedy nakonec zastihl na dálnici, vnitrozemí Bretaně vypadá jak někde u Loun.

Matěj náhodně vybírá zastávku ve vsi Pen Lan, která je nedaleko dálnice a zároveň u moře. Ruku měl velmi šťastnou, vesnička je to roztomilá a je tu skvostná stezka podél moře! Hey, more, moře!

Dokonce značená, takže to tu asi v létě žije, dneska s příchodem podzimu je to na lehký bundy, to je přesně počasí pro mě. Podél stezky nacházíme i takový ty nástroje na cvičení, který občas člověk vídá, ale nikdy nevyzkouší, no a tady Matěj neodolal. Prej to bylo docela těžký!

Kromě cvičení nás tu zaujaly i intenzivní vůně rostlinek, to jsme nečekali, jedna z nich byl prý břečťan. Nakonec dojdeme až k pláži, prima zastávka po cestě, svačinka, čerstvej atlantickej vítr, můj živel! 

Peeling dneska nedám, na to už je zimička, a navíc voda je nějaká zakalená, asi jak tu pršelo… Zpět k autu jdeme vesničkou, je tu dokonce maják, v oknech se občas svítí, jinak liduprázdno. Takhle nějak jsme si tu Bretaň představovali, a to je teprve začátek! Po další hodině jizdy už za tmy dorazíme až k hotelu, na samý špičce poloostrova Quiberon. Recepce už je zavřená, ale Matěj vykomunikoval kód pro vstup do budovy, a funguje!

Pokojík super, je tu i kuchyňka a balkon, to má Matěj další body plus. Já si dávám k večeři sendviče z letiště, Matěj si chce ohřát těstoviny, leč boj s bretaňskou mikrovlnkou prohrává 0:1.

Těstoviny byly prý dobrý i studený… Já jsem ji nějakým omylem pak sice zapnul, ale to už bylo pozdě. Tak jsem rád, že jsme se tu sletěli, na první den to bylo zážitků a taky skoro 12 tisíc kroků, to jsme akční. Je jedenáct, čili máme i dobrej čas, tak to budeme zejtra fresh, abysme ten náš bretaňskej roadtrip pořádně rozjeli.  Dobrou noc od mýho oblíbenýho oceánu! PS: A jako na Lofotech máme duál blog! Matěje najdete tradičně na cestar.xf.cz.

[monnalissaa]

beyoglu stroll, alleyway and galata fondness 🦋 #galata #beyoglu #istanbul #aesthetic #tumblr #photography

İstanbul'a Dair İzlenimler:

Bu şehirde insan kendisini daha yalnız, çaresiz ve bir o kadar da kalabalık, gürültülü hissediyor. Suskunluğumuz kendisine bir dost arıyor. Kozmopolitan, karmaşık ve gürültülü olan bu şehirde her sokak hikayesini bilmediğimiz bir sürü gizle, insanla dolu. Böyle şehirlerde insan yalnızlığı daha çok hisseder, kendisine bir yer edinme arayışında olur; etrafında kendisini konumlandırmış olarak gözüken milyonlarla doludur. Her metroda 5-6 tane evsiz sokak çocuğunun müzikleri, peçeteleri görünür olurken metro çıkışlarında bir üniversite kulübünde örneğin küçük burjuvazi söylemler, edimler ve eylemler kendisini gösterir. Tek dertleri eğlenmek, kariyerizm, popüler kültür yakalanımı içerisinde olan kişiler gösterir kendisini bu defada. İşte bu uçurumda bir tutunma dalı istiyor insan doğal içgüdüsü ile. Ankara gibi bir şehirde hayat evlerde, kafelerde gezinirken bu şehirde hayat sokaklarda gezinir. Sokağın sesi insanların yaşamını bize taşır, haykırır. Bir köşede sokak sanatçılığı yapanlar, diğer köşede peçete satanlar, her mekanın "gel buraya gel" sesleri, aktivistlerin ve solcuların ideolojiyi sokakta yaşamaları, bir yere yetişmeye çalışanların hızlı adımları ve tam da aksine öylesine yavaşça gezinenlerin yavaş adımları, çiçekçiler, taksiciler ve diğerleri... Toplumun her kesimi bu şehirde bu yaşamda kendini var ediyor. İşte bu noktada kendini bulma arayışı içerisinde olan insanın büyük bir uçurumda sürüklenme anı başlıyor. Sakinliği ve huzuru adalarda yaşayan kesim ise sadece burjuva, yerli kesim. Bu şehir benim kulağıma sınıfların savaşını keskin bir biçimde taşıyor. Sokakların gürültüsü susmadan bize bir müzik dinletisi yaptırıyor.

that's it