#Marta Mazurek

[cryptixotic]

Day 5 : The Lure

[filmreveries]

“We’re not human. We’re just on vacation here.”

The Lure (2015) dir. Agnieszka Smoczynska

[mxmoth]

FAVORITE HORROR FILMS | THE LURE (2015) Kino Świat, Dir. Agnieszka Smoczyńska Marta Mazurek, Michalina Olszańska, Kinga Preis, Jakub Gierszał

[cosmonautroger]

Michalina Olszanska & Marta Mazurek - The Lure (2015)

[hannahwatcheshorror]

THE LURE (2015)

💁‍♀️Strong Female Lead

A weird little Polish musical horror film that very loosely follows the original plot of the little mermaid but more gruesome and much more tragic. As horror movies go it wasn’t very scary, but gory and moody (and incredibly artistic). You feel more compassion for the murderous creatures than the human victims (it was just in their nature for the sirens to hunt, but what were the humans doing?).

⭐⭐⭐.5

THE LURE is a Polish musical horror about two mermaids that get scooped up by some crazy rockers who think they can handle two actual sirens (they cannot). We follow Silver and Golden as they traverse the land and deal with these selfish humans (who can all be controlled by the girls' shimmery voices). There appears to be a general knowledge of mermaids/sirens in this universe because their existence is not kept a secret, in fact, it is a gimmick at the club in their stripping act when they first arrive (it’s only after they establish themselves more that they can keep their legs and clothes on). It should be pointed out too that the girls are sort of like an eel-type of siren, their tails have no big fin at the end, but are still a sight to behold when they are transformed.

Now, in the first few minutes our girls try to lure the two men in the band to a watery death but are caught by the female singer, so it is already well established from the get go that these two are (would-be) man eaters. Why anyone would think they could control these wildcards from the deep is beyond me, they can literally control you with a song for goodness sake! The humans look at these mystical girls with money in their eyes (or any other excuse to use the poor things) and are ready to take advantage of these seemingly innocent creatures. Except for Golden, Golden has a lot on her mind and it is mostly blood and murder. This is her nature though, we cannot really fault her for being a creature of nature. There is a part where the band finds out one of the girls killed someone so they just dump both of them in the water and leave them for dead… But they are able to get back out and get over that (mostly, 👍 ( wait)).

Silver has fallen head over tail for the shaggy haired boy who will fuck anything that, well, doesn’t have a tail, and he promptly informs her that he only sees her as a fish. She uses her siren song on him to change his mind for the moment (let’s see how long this lasts) before making the choice to get her tail surgically removed and swapped for regular legs. This is apparently a surgery that the doctors are more than prepared to do (??), keeping both girls alive while sawed completely in half (neat magic trick). Silver loses her voice because of this trade but is excited to show her shaggy headed slut. Surprise! He wants something a little less complicated (like a regular human female and not a mute half-fish lady). This breaks Silver's heart and as we all know, when you break a mermaid's heart they turn to seafoam if they don’t eat you, so Golden encourages Silver to eat him… But Silver is too sweet. She turns to seafoam in his arms…

And Golden, in her sadness and rage, goes for his throat. The reception is shocked, two people are gone (though most will only ever miss the groom) and Golden returns to the water, alone. Where she will be, alone, for ages and rages because she is a mystical being and her only friend is gone. A tragedy on all sides really. If anyone understood the other person's nature in this film maybe things would have turned out differently, but they all chose to ignore what they wanted to ignore.

[filmpalette]

Córki dancingu (2015) dir. Agnieszka Smoczyńska

[cinematicmasterpiece]

the lure (2015)

[neoyan]

Córki dancingu Director Agnieszka Smoczynska

[schlock-luster-video]

On December 16, 2015, The Lure premiered in Warsaw, Poland.

Here's some new Marta Mazurek and Michalina Olszanska art!

[horrorcryingscreencaps]

[theaskew]

[dear-indies]

Hey, Cat!! I hope you have a beautiful Friday and weekend!! If it is okay, can I please ask for some female faceclaims (preferably with acting resources) between 21-30 that have resources or have the vibes of a mermaid, please? Any skin colour and hair colour is totally okay with me.

Thank you so much for your beautiful kindness and for showing awareness for the current war! I’ll always support Palestine <3

Michalina Olszanska (The Lure)

Marta Mazurek (The Lure)

Mika Lesha (Casual) Black.

Joy Sunday (Wednesday) Nigerian.

Jelly Lin (The Mermaid) Chinese.

Vera Qiu (The Legend of the Mermaid) Chinese.

Eline Powell (Siren)

Sibongile Mlambo (Siren) Zimbabwean.

Halle Bailey (The Little Mermaid) African-American.

Jun Ji Hyun (The Legend of the Blue Sea) Korean.

Àstrid Bergès-Frisbey (Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides)

Mabel Cadena (Black Panther: Wakanda Forever) Mexican.

Marilyn Lima (A Mermaid in Paris)

Gemma Forsyth (Mako Mermaids)

and then vibes:

Adwoa Aboah (1992) Ghanaian / English.

Macarena Achaga (1992) Argeninian.

Clark Backo (1993) Cameroonian.

Adeline Rudolph (1995) Korean / German.

Yumi Nu (1996) Japanese / Dutch.

Mary Mouser (1996)

Anya Taylor-Joy (1996)

Mook Mookda Narinrak (1996) Thai.

Kwon Young-Eun (1997) Korean.

Brittany O'Grady (1996) Louisiana Creole [African, French] / English, Irish, as well as Swiss-German, German, Welsh, and Dutch.

Sisi Stringer (1997) African Australian.

Maris Racal (1997) Bisaya Filipino.

Keyla Monterroso Mejia (1998) Mexican.

+ please let me know if you need more with specifics!

Here you go!

Big thanks to @rey1x1 for some of these!

[pop-culture-diary]

(Nie)idealny "musical" familijny

"Kalyani: The Musical" Broadway Musical School

Libretto: Agata Biziuk, Dariusz Dudzik, Tomasz Godzisz, Albert Osik

Muzyka, scenariusz i reżyseria: Tomasz Godzisz

Aranżacje muzyczne: Alan Godzisz, Tomasz Godzisz, Szymon Szczot

Charakteryzacja: Marta Ciosek

Choreografia: Rafał Wiewióra

Kierownictwo produkcji: Joanna Pitak

Kostiumy: Karolina Bramowicz

Reżyseria światła: Artur Wytrykus

Scenografia: Agata Stanula

Występują: Dominika Kozak, Dominik Rybiałek, Krzysztof Chorzelski, Wojciech Stolorz, Karolina Kochańska, Łukasz Mazurek, Monika Bestecka, Zuzanna Kotara, Monika Rutkowska, Ewelina Stepanczenko-Stolorz, Klaudia Buczniewska, Katarzyna Domalewska, Gabriel Dubiel, Marta Jakubowska, Żaneta Rus, Kuba Wawrzyniak, Magdalena Cupryś, Bartłomiej Kamiński, Sara Kaźmierska, Damian Zawadzki, Sara Godzisz, Zofia Klimaszewska, Aleksandra Kołodziej, Anna Rogowska, Alan Godzisz, Adrian Załęgowski

Tekst pisany na podstawie spektaklu z 19 marca 2024

Zastanawialiście się kiedyś skąd się biorą aktorzy musicalowi? Gdzieś przecież muszą nauczyć się śpiewać i tańczyć, często w tym samym momencie. Broadway Musical School to właśnie takie miejsce gdzie dzieci i młodzież zainteresowana światem musicalu może się szkolić od najmłodszych lat, by kiedyś lśnić na scenach najsłynniejszych teatrów muzycznych. Ale wcześniej zaznajamiają się z aktorstwem w autorskich spektaklach, takich jak właśnie „Kalyani”.

W baśniowej krainie przychodzi na świat córka wodza spokojnego plemienia Tanaho, waleczna Kalyani. W dniu jej dwunastych urodzin szaman przepowiada, że wybranek jej serca pozbawi plemię wodza, rodzice postanawiając więc odesłać dziewczynkę daleko, by uniknąć tragedii. Tymczasem starszyzna wioski knuje, by pozbawić wodza władzy i przejąć jego pozycję. Ich plany wchodzą w życie, gdy po latach Kalyani powraca w rodzinne strony, w towarzystwie swojego narzeczonego Noah.

W zamyśle to może niezbyt nowatorska historia, ale na jej bazie można by stworzyć wciągający spektakl, w którym zakochałyby się i dzieci i dorośli. Niestety, libretto to największy problem „Kalyani”. To spektakl pełen fabularnych głupotek i niepotrzebnych wątków, które urywają się w połowie. Żeby nie być gołosłownym: Kalyani zostaje odesłana z domu w wieku dwunastu lat, lecz gdy widzimy ją jako dorosłą kobietę, zupełnie nie pamięta swojego domu rodzinnego czy rodziców (choć jak wspominają jej przyjaciółki, rozmyśla o zostaniu królową), co wydaje mi się mało prawdopodobne. A wystarczyłoby, żeby przepowiednię wypowiedziano, gdy była znacznie młodsza.

Co jakiś czas widz łapie się na tym, że ogląda motyw świetnie mu znany. Pierwsza sekwencja na przykład uderzająco przypomina „Krąg Życia”, piosenkę wprowadzającą zasady rządzące światem przedstawionym i kończącą się prezentacją głównej postaci. Motywem przewodnim sztuki jest natomiast samosprawdzająca się przepowiednia. O ile jednak antyczni dramaturdzy używali jej by powiedzieć coś o człowieku, „Kalyani” korzysta z tego wątku całkowicie bezrefleksyjnie, choć wystarczyłoby poddać słowa przepowiedni re-interpretacji pod koniec drugiego aktu. Twórcy się na to nie zdecydowali, co boli o tyle bardziej, że przez większość spektaklu ma się wrażenie, że sposób sformułowania przepowiedni będzie miał znaczenie. Niestety, twórcy wybrali najprostszy sposób rozwiązania całej sytuacji, który niestety niekoniecznie pasuje do samej przepowiedni. Gdyby inaczej ją ujęto zarówno emocje jak i przesłanie mogłoby lepiej wybrzmiewać. W efekcie sztuka prezentuje się jak zlepek źle wykorzystanych wątków z innych, lepszych historii.

Wiele scen jest w tym spektaklu po prostu niepotrzebnych. Najbardziej boli fakt, że wiele z tych wątków zaczyna się bardzo obiecująco, by ostatecznie całkowicie zaprzepaścić swój potencjał. Kalyani zostaje wychowana na wojowniczkę, lecz poza jedną sceną treningu nigdy nie walczy, a nawet nie nosi ze sobą broni. Pojawia się motyw wyganiania demonów, które opanowują ludzi, ale ma na celu tylko wprowadzenie Noah, którego Kalyani, wychowanka jego dziadka, mogła spotkać na wiele innych sposobów.

Denerwuje też sposób przedstawienia relacji Kalyani i Noah. O ile wątek miłości od pierwszego wrażenia często pojawia się zarówno w baśniach jak i musicalach, ten spektakl nie poświęca ani chwili by pokazać co dokładnie połączyło młodą parę, co w sobie widzą, co mają wspólnego. Ich duet miłosny jest pełen pustych frazesów, ale nie zawiera niczego konkretnego. A gdy Noah rozpacza za Kalyani, stwierdza, że będzie tęsknił za jej… włosami.

Jeśli chodzi o scenariusz, to nie dość, że brakuje mu kreatywności, ale i często pojawiają się w nim wypowiedzi w nierozpoznawalnym języku, co na początku skutecznie pomaga stworzyć atmosferę fikcyjnej krainy. Niestety, w miarę jak ilość niezrozumiałych fraz rośnie zabieg przestaje być ciekawy, a staje się irytujący, by ostatecznie doprowadzić mnie do wniosku, że wstawki pojawiają się za każdym razem, gdy scenarzysta nie wiedział co napisać. W połączeniu z bardzo słabymi tekstami piosenek, czasem składającymi się w bezsensowne frazy, całość nie prezentuje się zbyt imponująco.

Warto zauważyć, że „Kalyani” jest bliżej do animacji Disneya niż musicalu. W pierwszym akcie naliczyłam pięć piosenek, w drugim sześć. Miałabym problem z przyporządkowaniem ich do jednego stylu muzycznego, ale nie słychać w nich też motywów plemiennych, a po wyjściu z teatru nie da się powtórzyć ani jednej z nich. Co gorsza piosenek brakuje w najbardziej dramatycznych momentach takich jak pożegnanie Kalyani z rodzicami. Dodatkowo prawie niczym się od siebie nie różnią, z wyjątkiem utworu wiedźmy, perfekcyjnie tworzącego atmosferę i bardzo dobrze wykorzystującego numer taneczny.

Jeśli chodzi o humor, to „Kalyani” próbuje iść w ślady najsłynniejszych animacji z początku lat dwutysięcznych, łącząc treści dla najmłodszych z żartami dla dorosłych. W efekcie dostajemy sztukę pełną nawiązań do kultury popularnej i polityki, które spodobają się jednej widowni, a inną całkowicie zrażą i wywołają wątpliwości, do kogo spektakl próbuje trafić. Pojawił się za to jeden żart specjalnie dla fanów musicali.

To powiedziawszy, ogromnym plusem spektaklu jest grająca dorosłą Kalyani Dominika Kozak, młoda aktorka o powalającym głosie. Nie wątpię, że niedługo zobaczymy jej nazwisko na afiszach największych polskich teatrów muzycznych i nie mogę się już doczekać aż usłyszę ją w bardziej wymagającej roli. Tutaj nie ma niestety zbyt wiele do zagrania. Jak na baśń o wojowniczce i władczyni, „Kalyani” obiera sobie za główną bohaterkę bardzo bierną postać. Podczas spektaklu księżniczka podejmuje tak naprawdę tylko dwie decyzje: tę o przyjęciu oświadczyn i o powrocie do rodzinnej wioski. Mimo wielu potencjalnych powodów nigdy się nie denerwuje ani nie rozpacza, choć scena treningu sugeruje, że ma problem z zachowaniem zimnej krwi.

Wojciech Stolorz i Karolina Kochańska bardzo dobrze sprawdzają się w roli kochających rodziców Kalyani. Aktorów łączy świetna chemia sceniczna, dzięki której ich sceny wypadają najlepiej. Prawdziwe emocje pojawiają się w spektaklu właśnie wtedy, gdy znajdują się razem na scenie. Stolorz perfekcyjnie odgrywa ojca, który jest gotów zaryzykować własne życie, byle tylko zatrzymać przy sobie córkę. Szczególnie dobrze wypada w scenie, gdy przypomina Kalyani rymowankę, której uczył ją w dzieciństwie. Kochańska jest bardzo przekonująca jako matka i żona rozdarta między miłością do dwojga najważniejszych osób w swoim życiu.

Bardzo obiecująco prezentuje się złożona z trzech osób starszyzna, ludzie cyniczni, którzy nie boją się wykorzystywać religii by gromadzić wpływy. Ich konflikt z wodzem mógłby być ciekawym spojrzeniem na walkę między państwem, a kościołem, tym co nowe, a starymi obyczajami. To znaczy gdyby nie napisano ich całkowicie jednowymiarowo i nie pozbawiono ich jakiejkolwiek sprawczości. Postaci zostały przy tym tak przerysowane, że po prostu nie da się brać ich na poważnie.

Przyjaciółki księżniczki nie mają w spektaklu nic do zrobienia z wyjątkiem opowiedzenia widzowi jak szybko i jak głęboko Kalyani zakochała się w Noah, a pozostałe postaci stanowią zaledwie tło. To smutne, bo „Kalyani” może się pochwalić naprawdę sporą obsadą.

Szczególnie widać to w imponujących scenach zbiorowych, które prezentują się bardzo dobrze. Rafał Wiewióra w choreografii postawił głównie na nawiązania do tańców plemiennych rodowitych amerykanów, co sprawnie tworzy klimat spektaklu. Niestety, wykonanie chwilami kuleje, szczególnie gdy młodzi artyści muszą się zgrać nie patrząc na siebie.

Zaprojektowana przez Agatę Stanulę scenografia robi wrażenie. Na scenie powstają różne lokacje, w tym wioski dwóch plemion czy jaskinie, wszystkie profesjonalnie wykonane i wielofunkcyjne. Szczególnie ciekawym pomysłem są lustrzane schody umieszczone po drugiej stronie konstrukcji skalnych, które nie tylko służą postaciom za podesty, ale i odbijają światła reflektorów tworząc coraz ciekawsze efekty.

Dobrze prezentują się też kostiumy. Karolina Bramowicz zaprojektowała stroje dwóch plemion, które pozwalają rozróżnić je już na pierwszy rzut oka.    Obie aktorki grające Kalyani (małą i dorosłą) są ubrane tak samo. Bardzo dobrze prezentują się szczególnie stroje starszyzny. Zawodzą za to rekwizyty, chociażby włócznie, które potrafią rozpaść się podczas choreografii walki. A pamiętajmy, że to dopiero pierwszy dzień drugiego setu. Jestem za to pod wrażeniem efektów specjalnych i oświetlenia.

Podsumowując, widziałam już wiele amatorskich produkcji, zarówno dramatycznych jak i musicalowych. Żadna z nich nie miała takiego budżetu i zaplecza jak „Kalyani” Broadway Musical School.  A jednocześnie żadna tak bardzo mnie nie zawiodła. Reklamy określają go jako idealny spektakl familijny, ale w rzeczywistości bardzo jej daleko do ideału, szczególnie w tej kategorii. Mimo dobrej obsady i niezłego wykonania, „Kalyani” to spektakl o bardzo słabej fabule i jeszcze mniej wyróżniających się piosenkach, praktycznie pozbawiony swojego własnego stylu. A biorąc pod uwagę, że bilety sięgają cen w renomowanych teatrach, to gra naprawdę niewarta świeczki.

Ale to tylko moja opinia, a ja nie jestem obiektywna.

[carololson]

Join me at 6am - 8am for #WomenArtRevolution on @wrir973 wrir.org/listen

I'm playing women who scored horror soundtracts:

Brittany Allen, Sonya Belousova, Marta Mazurek & Michalina Olszanska

#womeninradio #womeninmusic #rva #radio

https://wrir.org

[cosmonautroger]

Michalina Olszanska & Marta Mazurek - The Lure (2015)

[eleonoraroginska]

Selected individual set/stage design projects archive

2023

Giant Loewe sunglasses sculpture for BlinkBlink.pl x Loewe event at Elektrownia Powiśle

Mery Spolsky "Erotik Era" album cover shoot by Adam Słaboń (Kayax)

Phlov by Anna Lewandowska autumn campaigns by Tomek Janus

Stage design for Hotel Maffija, Solar&Białas, Sobel at SBM Ffestival, Warsaw

Converse All Stars Workshop 

Kmag Magazine Editorial - photos by Natalia Skotnicka

Stage design and hand sculpted masks for Sobel concert at Sun Festival Kołobrzeg

Oshee x Mata - set design for campaign directed by Alex Pak (shootme)

God Save Queens photoshoot campaign by Rogier Alexander

Youtube Awards campaign directed my Mateusz Miszczyński (shootme)

Art Faces Warsaw Zine #2 „root” issue photoshoot by Max Gronowski

Editorial for Mariola Homoncik - photos by Natalia Skotnicka

Natalia Nykiel „Bye Bye” single cover shoot photos by Krystian Lipiec (Off The Records)

Young Leosia - „Jeden dzień” music video directed by Mac Adamczak

Open’er Festival 2023 video campaign directed by Mac Adamczak

Szpaku feat. Waima - „Crazy Frog” music video directed by Jan Dybus (Widok Kolektyw)

Johnnie Walker Blonde campaign directed by Mac Adamczak (Warsaw Production)

Pepsi europe photoshoot by Kuba Bors (Analog Digital TV)

Danucera campaign directed by Tala Dołgowska (Warsaw Creatives)

Kacperczyk „Pokolenie Końca Świata” album cover by Adam Słaboń (SBM)

key visual and set design for Bizneswoman Roku 2023

Relab „Museum of Dinosaurs and Nothing Special” set design for campaign by Zulu Kuki

Waima photoshoot by Michał Mazurek

Molton SS23 campaign by Marta Sinior

Fashion Magazine cover shoot with Maffashion - photos by Dawid Klepadło

Sizeer x New Balance campaign by Karol Pojman

Editorial for Nasty Magazine, photos by Natalia Skotnicka

Żywiec campaign directed by Nathaniel Czarnecki (Spokój Film)

Shopee campaign directed by Michał Jagiełło

2022:

Białas „Głowa Rodziny” EP cover by Piotr Pytel (SBM)

Shopee christmas campaign directed by Nathaniel Czarnecki (Truskavka)

Doda „Aquaria” album cover by Klaudia Piekarska (Universal Music)

Otsochodzi feta OKI - „KFC” music video directed by @yungssebv

Warsaw Shore campaign by Dawid Klepadło (MTV)

Young Igi x Oki „Pleasure” music video directed by @yungssebv

Coca Cola x Kubota campaign by Klaudia Piekarska

White2115 - „Pretty Boy” album cover by Paweł Miśko (SBM)

Otsochodzi x Oskar83 - „Wwa Melanż” music video directed by @yungssebv

Margaret „Cry in my Gucci” music video directed by Alex Pak

Bella Fit SS22 campaign by Natasha Ivanova

Warsaw Sneaker Store campaign by Hien Dinh Ngoc

Włodi4444 x Klarna photoshoot by Paweł Miśko 

Jan Rapowanie - „Bufor” album cover by Zulu Kuki

Mrozu x Jan Rapowanie „Dym” music video directed by Magda Zielińska (Propeller Film)

Friz „Vanilla” music video directed by Filip Celen Krupa (Porobione Studio)

Julia Rocka x Kukon „Blow-Up” directed by Olaf Zażembłowski

Żołądkowa DeLuxe Campaign (Lemon Film)

Białas x Słoń „Klękaj przed Panem” music video directed by Kote & Pak

2021:

Speed Games Garage by Kuba Przygoński studio design

InPost campaign directed by Marek Sobkiewicz - Hirsch

Beata Kozidrak & Justyna Steczkowska - „Między Nami” music video directed by Olga Czyżykiewicz

Stage design for Żabson & guests concert

Sobel - „Drobna Zabawa” music video directed by Hien Dinh Ngoc

Tymek „Marilyn Monroe” music video directed by Adrian Obręczarek

Tymek „Cielo Blu” music video directed by Adrian Obręczarek

Hodak x Paluch - „C.R.E.A.M.” music video directed by Hien Dinh Ngoc

Tymek photoshoot for VOGUE Polska by Adrian Obręczarek

Garaż Acoustic studio design 

Ballantines x newonce summer campaign