#Marokkaanse keuken

[atevegter]

3154 Kookworkshop bij Biolou

Zaterdag hebben we een uitje met het uitclubje. Dat klinkt nogal logisch, maar dit is geen gewoon uitje zoals een bezoek aan het theater voor een dansvoorstelling, een toneelstuk of cabaret, nee, zaterdag vieren we de verjaardag van Jikkie en zij heeft als cadeautje een ervaring gevraagd. Jolande heeft bedacht dat een kookworkshop voor het hele gezelschap erg leuk zou zijn. En dat is het ook. Jan…

[recipecollector-cor]

Marokko🍴

Marokkaanse keuken .Verken de betoverende smaken van de Marokkaanse keuken met een selectie authentieke recepten die de culinaire tradities van dit Noord-Afrikaanse land weerspiegelen. De Marokkaanse keuken staat bekend om zijn rijke mengsels van specerijen, verse ingrediënten en complexiteit. Probeer iconische recepten zoals tajine (stoofpot met vlees, groenten en gedroogd fruit, gekookt in een aardewerken pot), couscous (gestoomde griesmeel met vlees en groenten), en harira (kruidige soep met linzen en kikkererwten). Deze gerechten brengen de authentieke smaken van Marokko naar je eigen keuken en laten je genieten van de culinaire rijkdom en gastvrijheid van dit veelzijdige land. Read the full article

[gekruidengeroerd]

Till we meet  at the next crossing in Lapland.

   Annanais Nin duwt in de nachttrein van Stockholm naar Abisko met een snelle beweging het grote ronde montuur van haar bril iets omhoog. Française 21 jaar werkt in een hotel en is voor het eerst van haar leven alleen op reis. Lapland als bestemming. Reist met de trein, vind haar mobiel niet belangrijk. Probeert geen plastic te gebruiken en neemt de wereld met een gretigheid en een enthousiasme in zich op waar we alleen maar jaloers op kunnen zijn. Zomaar één van onze mede passagiers in de trein op weg naar Lapland.    Springend, rondjes rennend met de armen zwaaiend, half elf ‘s avonds op het meer bij Abisko. De lichtshow kan ieder moment beginnen. Witte boog van licht aan de horizon begint te bewegen. Flarden bewegen zich beschenen door de maan en dansen door de lucht. Na een half uur houden we het niet meer en lopen, ons telkens opdraaiend, terug naar het hostel en zien het Noorderlicht achter de berkenbomen verdwijnen.    Twee knieprotheses, een kunstheup, vier zeventig plussers en vier vijftig plussers zoeken hun weg over de winter-trail, de Kungsleden, van Abisko naar Abisko Jaure. Zo’n vijftien kilometer wandelen ze met hun sneeuwschoenen langs de rivier door berkenbossen en over meren met af en toe een verdwaalde den langs de kant. Des te ouder des te kleiner de rugzak. Rugzakken gevuld met noodzakelijke warme kleding en gedroogd eten voor vijf dagen. Pootafdrukken van poolvosjes, sneeuwhazen en veelvraten verdwijnen tussen de bomen. 

Delen onze hut met Duitsers en Italianen en gesprekken bereiken het niveau van het wel of niet instellen van een plasemmer met of zonder deksel. Hoe poets je je tanden en waar vind je in het donker de container terug waar het afvalwater in moet. Rollen door de sneeuw als we uit de sauna komen en moeten lachen als we in de verte nieuwe gasten, dik ingepakt op ski’s aan zien komen De waardin van de hut heeft een zwak voor onze enige manlijke deelnemer en heeft iedere dag nieuwe speciale aanbiedingen voor hem. Blauwe bessen soep, rozenbottelsaus heerlijk voor in de havermout. In de nacht wordt er anticiperend geplast. Als iemand op staat om warm ingepakt, buiten is het immers min twintig, met een koplampje op zoek gaat naar het toilet, volgen er vaak meer. Om maar één keer de kamerdeur te laten kraken. Het blauwe touw van de water emmer hangt bevroren in bochten op het ijs. We laten de emmer volgens de instructie in de put vallen en houden het touw vast. De emmer een duwtje nageven met de schep om deze onder water te duwen helpt. In rap tempo loopt de emmer vol en trekken we deze voorzichtig naar boven. Gieten het door een oranje trechter in een jerrycan en moeten af en toe met onze blote handen stukken ijs verwijderen die de trechtermond verstoppen. De sneeuw witte hond als jerrycan is bijna niet te zien als we haar aan het touw achter ons aan naar huis trekken. Drinkable rivers, wat een genot om hier water uit het meer te kunnen drinken. Punniken ‘s avond bij kaarslicht of staren ons blind op een sudoku. Er zijn slechts twee velletjes meegenomen want iedere gram telt. Over de meegenomen wortels en tomaatjes wordt niet gesproken.

Spierwitte sneeuwhoenders vliegen twee keer voor ons op. Pootafdrukken in de sneeuw verraden waar ze net nog zaten. Volgen het spoor van de ovale rendier keutels en zien in de verte een moeder met kalf zich over de schuine helling bewegen. De Zweden hebben een speciaal woord voor schuin langs een helling lopen waarbij je ene voet hoger staat dan je anders Go Skrä

’ In de hut maakt een puber met zijn vader en oom zich op voor de volgende etappe. Zijn vader hoopt dat het hart van zijn zoon zich zal openen voor de prachtige natuur van Lapland. De eerste dagen druipt de weerstand van de jongen tegen deze vakantie ervan af. Maar iedere dag zien we hem iets trotser. Zijn kin net iets meer opgeheven als hij zijn rugzak omdoet en op zijn ski’s stapt.

Gaslamp in de keuken brandt. Aan tafel klinkt het gezoem van scrabble, sudoku en de afwas. De waterketel resoneert als een sneeuwtrein die een tunnel in raast. Gebroken bandjes worden gerepareerd met sjorbandjes en sommig mannen moet je niet omhoog willen helpen als ze omvallen in de sneeuw.

Eskimo’s hebben meerdere woorden voor soorten sneeuw. Nederlanders hebben meerdere woorden voor “iets kwijt zijn”. Je kunt de naam van iemand kwijt zijn waardoor Toon ineens Koen wordt. Als je de weg kwijt bent, moet je altijd terug gaan naar het laatste punt wat je nog herkend. Je kunt iets kwijt zijn en het terug vinden. Je kunt nog niet doorhebben dat je eigenlijk iets kwijt bent maar gelukkig heeft een ander het al weer voor je gevonden. Je kunt te snel roepen dat je iets kwijt bent en het binnen een minuut terugvinden. Je kunt iets kwijt raken door het op de verkeerde plek weg te bergen. Denk bijvoorbeeld aan een tandenborstel die ineens in een punnik tasje wordt terug gevonden, of je koplampje in de jaszak van iemand anders. Je kunt iets groots of iets kleins kwijtraken en soms moet je gewoon iets kwijt. Als expeditiegroep zijn we serieus bezig om nieuwe woorden te verzinnen voor de variaties op “kwijt”. We hopen hiermee een gooi te doen naar de eerste plaats in de verkiezing van het woord voor 2020 in de Dikke van Dale.

Op weg naar de volgende hut volgend we lange tijd het meer en klimmen dan rustig tussen de berkenbomen omhoog. Maken onze eigen weg door maagdelijke sneeuw. Meanderen soms, mijden ijzige plekken en gaan dan weer recht op ons doel af. Niets of niemand die het pad voor ons bepaald. Opeens zakt Toon tot zijn schouders in een gat in de sneeuw en kan er onmogelijk nog uitklimmen. Marlies moet op haar knieën om oogcontact met hem te maken. Gelukkig de schep niet voor niets meegenomen. Toon schept zichzelf vrij en wij helpen hem nog een beetje. Klimmen langzaam verder, zakken soms weer tot onze knieën in de sneeuw. Drinken zittend op onze rugzakken thee en zien net op de rand van de boomgrens eland ouders met jong een veiliger onderkomen zoeken. In de top van een dode berk hamert een zwart witte specht. Het is het enige geluid wat niet door de sneeuw gedempt wordt. Als in een oude zwart wit televisie met ingekleurde vakjes van een rode rugzak of muts bewegen we ons door een met Oost Indische inkt getekend landschap. Soms een kei waar de sneeuw van af is gegleden als enig kleur contrast op de vlaktes. Korstmossen, groen oranje geel, zijn als kleuren van ijsbloemen. Spaarzaam gedroogde blaadjes in roodbruin hangen soms nog aan een berk en een enkele hele oude dode berk verbergt wat chaga.

Eindeloze rijen rode kruisen staan als spoorweg overgangen in de sneeuw. Telkens als je denkt de laatste bereikt te hebben verschijnt de volgende. Door het glas van mijn skibril lijkt de wereld donkerder als in werkelijkheid. De bijna volle maan komt op en de heldere Venus wijst de weg naar onze hut Karsavagge Fjälstuga. Behalve de kruisen als richting aanwijzers wijst niets op aanwezigheid van menselijk leven. Leger als hier kan een landschap niet zijn. Stilstaan betekent dat het knarsen van de ijzers onder mijn sneeuwschoenen in de sneeuw even stopt. Het vibreren van de stokken wat af en toe klinkt als het tsjirpen van vogels sterft langzaam uit. Leun met m’n schouders op de hand-vaten van de stokken. Ontspan mijn knieën en hoor de stilte. Zie Toon in de verte doorlopen en richt me weer op. In mijn hoofd tel ik mijn voetstappen maar raak iedere keer opnieuw bij negenentachtig de tel kwijt. We lopen met het weten dat er ergens over vijf kilometer in deze kloof een hut moet staan. Wat als die hut er niet is, en slechts in onze verbeelding bestaat? Guur is de harde wind en weet iedere spleet hoe klein ook tussen mijn bivakmuts en skibril te vinden. Zachtjes begint het ook nog te sneeuwen. Stoppen, niet verder willen is geen optie. De temperatuur zakt vannacht naar min twintig. Het verliezen van een handschoen of een muts als speelbal voor de wind kan dood betekenen. Wandelen tussen leven en dood, kan het niet anders zeggen maakt me zo klein en kwetsbaar en tegelijkertijd zo helder en respectvol naar de besneeuwde bergreuzen om me heen. Dankbaar voor mij lijf die de ene stap na de ander blijft zetten. Als de zee is de sneeuw vlakte in deze kloof. Patronen zijn door de wind in de sneeuw geblazen die ik telkens doorbreek met de bloempatronen die mijn sneeuwstokken in de sneeuw printen. Schuif mijn skibril omhoog, knijp mijn ogen samen en zie ver weg de contouren van twee houten speelgoedhuisjes bij een meer. Leun nu om de drie kruisen op mijn stokken en ga weer door. Beweeg mijn tenen bij iedere stap om ze warm te houden, knijp in de handvaten van de stokken en voel dan mijn vingers langzaam weer beginnen te gloeien. Zwak licht komt door het raam van de eerste hut naar buiten. ski’s staan tegen de dakgoot geleund en een hond blaft. Net als we onze sneeuwschoenen uitgetrokken hebben komt de waardin Lena naar buiten. Zeventiger in een helderblauwe winterjas, tanig, pezig gebouwd, klein van stuk en aan haar puntneus hangt een drup. Zegt dat we door moeten lopen naar de volgende hut en komt met ons mee. Buk me strammer als daarvoor, stap opnieuw in mijn sneeuwschoenen en schuifel  langzaam in de richting van de hut in de verte. IJskoud is het binnen. We zijn de eerste gasten van het seizoen. Lena steekt twee kaarsen aan en wijst op een thermos met aardbeilimonade die ondertussen koud is geworden. Proberen de kachel aan te steken wat na een paar pogingen lukt. Heel erg langzaam warmt de Jotul op. Het is al zeven uur als de laatste expeditieleden binnendruppelen. Lezen de instructie op de pakken gedroogd voedsel en zetten twee liter water op voor de Marokkaanse abrikozen stoofpot met couscous. Toepasselijke maaltijd voor dit moment.

Buiten volle maan en een landschap met een schoonheid waar mijn pen geen woorden voor vindt. Blazen wolkjes boven onze slaapzakken uit en de thermometer bij het raam buiten staat op min vijftien. Wrijf mijn voeten tegen elkaar en masseer mijn tenen om ze warm te maken. Als ze eindelijk warm zijn val ik in een diep sneeuwgat, waar geen eind aan komt, in slaap. Hakken de volgende ochtend hout in een te kleine hut, telkens weer stoten mijn ellebogen tegen de wand, krijgen koude billen op de wc en slepen de jerrycan met water de heuvel op naar de hut. Lena woont samen met haar hond een maand lang in de beheerders hut. De volgende dag als we al weer op weg naar Abisko zijn,passeert ons een sneeuwscooter en een kindermutsje piept omhoog tussen de vachten achterin op de slee. Even koffie drinken bij oma. Vermoeide lijven op de zeventien kilometer lange terugweg naar Abisko. Mijn vermoeidheid bereikt mijn wilskracht wat als een beurse kwetsbare plek is geworden. Er is geen keus om haar niet in te zetten. Stoppen is nog steeds geen optie. De laatste kilometers vallen zwaar en telkens als er een een kilometer af gaat lijkt een andere er weer bij te komen. Tot het tunneltje met de Samie tekeningen  opdoemt. Loop er langzaam doorheen en laat de klanken diep tot me doordringen. Als een zombie zit ik op het bankje in het hostel waar we onze schoenen uit moeten trekken. Tranen stromen over mijn wangen. Had mijn wilskracht niet in willen zetten maar die keuze was er niet. En toch was ze er weer trouw verschenen, net als altijd. Verontschuldig me me bij haar en beloof opnieuw te luisteren als ik wel de keus heb. Fysiek zo moe en met een hoofd leger als leeg slaap ik een droomloze slaap en wordt fit weer wakker.

Met z’n vieren op een slee die bedekt is met vachten. Achter op staat de Deense Christine de bestuurster van de slee en verzorgster van de husky's. Lange blonde haren wapperen vanonder haar wollen muts. Zes husky's staan in de startblokken als Christine de rem losgooit is er niets anders meer wat ze willen dan gaan. Ze rennen langs dennen, langs meren en over vlaktes. Af en toe trapt Christine op de rem om ze een momentje af te laten koelen. Of ze stuurt ze met haar stem, met de lijnen valt niets te remmen. De min vijf graden van vandaag is eigenlijk te warm voor deze dieren voor wie min twintig de lievelingstemperatuur is. De leiders voorop, vandaag niet harder als vijftien kilometer per uur, maar op topdagen halen ze soms wel de veertig. Halverwege bij een tent worden de sneeuwankers uitgegooid en koelen de husky's hun bekken met wat sneeuw. Drinken gezeten op vachten rondom een vuur, thee uit met de hand gesneden berken houten bekers en op een zwarte plaat worden boven het vuur kaneelbroodjes opgewarmd. Zwart geblakerd keteltje hangt aan een haak en schenkt ons later nog eens bij. Christine i23, gaat soms een week lang in haar ééntje met de husky's de bergen in en slaapt in een tentje in de sneeuw. Was in Australië op trektochten met paarden en in Mongolië met adelaars op jacht. Ze is mooi, enthousiast en staat met beide benen stevig op de grond. Bijna te veel van het goede. Maar allemaal zijn we een  beetje jaloers en zouden we een klein beetje als Christine willen zijn.

Tien keer of meer wordt er op het station van Abisko Turiststation omgeroepen dat de trein vijf minuten vertraging heeft. Dan komt ze fluitend het station binnen.

Tussen de ijshotels van Narvik en die in het Noorden van Finland rijdt een taxi langzaam over de met sneeuwduinen bedekte wegen. Achter het stuur de veertig jarige Somaliër Mohamed Ibrahim. Het helderblauwe van de lucht en het wit van de sneeuw worden weerspiegelt in zijn zonnebril. Zomaar één van onze medepassagiers in de nachttrein naar Lapland. Na vijf dagen geen wifi komen Corona en Lesbos wreed binnen. We moeten de neiging onderdrukken om ons niet op te willen sluiten in een hut in het bos. Vlak voor de Nederlands Duitse grens nemen we met een ferme handdruk en een knuffel afscheid van elkaar. Als ik de rest uitzwaai op het station van Bremen gaat een zin van de Waard van Abisko Jaure bij het afscheid door mijn hoofd. 

Till we meet at the next crossing!

[knabbelfoodd-blog]

Marokkaanse recepten

Marokkaanse recepten,

Marokko is op het gebied van recepten van alle marketen thuis. Er zijn te veel Marokkaanse recepten om het over te hebben. Daarom is er voor gekozen om een aantal recepten beneden verder uit te leggen wat er allemaal in zit. Het gaat om de meest traditionele recepten uit Marokko. Deze Recepten zijn in andere landen ook zeer populair. Hier in Nederland scoren de recepten ook goed en wordt het vaak gegeten. Daarom is het de bedoeling dat www.knabbelfood.com u wil uitnodigen om de website te bezoeken voor overheerlijke recepten uit Marokko en uit andere werelddelen.

Recept: Harira

Harira is een maaltijdsoep die erg populair in de winter is maar ook tijdens de ramadan na zonsondergang. In Marokko wordt het recept gezien als zeer traditioneel. Het is tijdens de ramadan ook een zeer populair recept vanwege de vele vitamines die het product bevat. De belangrijkste ingrediënten van de soep bestaan meestal uit: tomaten, kikkererwten, linzen en selderij.

(Irani, 2017)

 Recept: Bastilla

Bastilla is een soort hartige gevulde taart. Het wordt gemaakt van warqa-deeg en de vulling kan zeer divers zijn van vlees tot vis. Het is van tijd op tijd steeds populairder geworden in Marokko en het maakt nu dan ook officieel uit van de “Marokkaanse keuken”. De buitenkant van de hartige taart wordt omringd met een dun laagje warqa deeg (door de dunne buitenkant moeilijk recept). Vervolgens kan de Bastilla gevuld worden met kip/vlees soorten of een mix daarvan. Daarnaast is het ook mogelijk om met vis soorten de vulling de voltooien. De Bastilla wordt afgebakken en als “kers op de taart” wordt het besprenkeld met poedersuiker en kaneel. Bastilla wordt dan ook vaak geserveerd op feestelijke aangelegenheid en wordt daarom gezien als zeer traditioneel recept.

Recept: Chebakia

Chebakia zijn Marokkaanse gefrituurde koekjes. De lekkernijen zijn vooral populair tijdens de ramadan, zijn erg traditioneel en populair. Het recept is redelijk eenvoudig en daardoor worden de koekjes vaak thuis gemaakt. Het lekkere aan de koekjes is dat ze heel knapperig van buiten zijn maar ook verrassend smeuïg, zacht en taai van binnen zijn. De honing maakt de koekjes compleet door de plakkerige structuur en de zoetheid. Verder zijn de koekjes gemaakt van laagjes deeg. In het deeg zitten een tal van verschillende zaden en specerijen.

Recept: Zaalouk

Zaalouk is een Marokkaanse auberginesalade. Het is een simpele salade want het bestaat alleen uit aubergine, tomaat en vele kruiden. De salade kan worden geserveerd als bijgerecht of als voorgerecht en wordt altijd op kamertemperatuur opgediend. Op kamertemperatuur smaakt de Zaalouk namelijk het beste. Vaak wordt er bij de salade nog een brood of pannenkoekjes opgediend om in de salade te dippen.

(healtybyElisa, 2017)

 Recept: Couscous

Couscous is het nationale gerecht van Marokko. Couscous is gemaakt van grof gemalen durumtarwe, na het malen ontstaat er griesmeel. Het griesmeel wordt vervolgens gestoomd en in kleine bolletjes gevormd. Het leuke aan couscous is dat er vele variaties zijn van het gerecht, daardoor kan het naar eigen behoefte worden geserveerd. Couscous wordt met verschillende ingrediënten klaargemaakt. Het verschil tussen de vele recepten zijn de soorten en hoeveelheid  groenten. Ook is het traditioneel om couscous met de handen te eten, echter wordt dit niet vaak meer gedaan. Om ons heerlijke recept van couscous te proberen ga naar: https://www.knabbelfood.com/couscous-met-7-groenten/.

[0781jens-blog]

Deze avond gaan we naar Noord-Afrika naar de Marokkaanse keuken, deze avond: heerlijke eendenbouten uit de oven met gebakken appeltjes, koriander en een sausje van wat eendenvet met geraspte gember, honing, kaneel en citroensap. Geserveerd met Marokkaanse pepermuntthee en geserveerd met Marokkaans plat brood 🇲🇦🇲🇦🇲🇦 https://www.instagram.com/p/CfZVGEmsnCY/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[mennobottema]

Een week in Marokko

Zonnestralen warmen me op, ik luister naar onverstaanbare woorden en prikkelende geuren dringen mijn neus binnen. Met anderhalf uur vliegen van mijn woonplaats Girona, Spanje,  ben ik geland op een nieuw continent. Die constatering maakt me heel vrolijk.

Het is 4 november 2019 als ik ‘s ochtends om 10.00 uur vanaf Barcelona met Air Arabia naar Tanger in Marokko vlieg. Rond het middaguur stap ik uit een taxi en loop richting de stadspoort van de medina van deze Marokkaanse kustplaats. Een jongen van eind twintig, in trainingspak en met een PSG - petje spreekt me aan. Hij vraagt in het Engels waar ik heen ga. Ik vraag me even af of ik me nu al wil overgeven aan de schaduweconomie van Tanger.

‘My name is Abdul and Tanger is my city. Follow me, my friend’. 

En, aangezien Tanger niet ‘my city’ is volg ik hem voor een zig-zag-wandeling door de medina. Abdul loodst me naar mijn hotel en ik betaal hem.

De medina

De medina is het oudste gedeelte van Noord-Afrikaans steden en is een belevenis van talloze steegjes, kruip-door-sluip-door straatjes en gangetjes die allemaal op elkaar lijken. Kruideniers, slagers, groentestalletjes en kleermakers volgen elkaar op. Het is een stoffige mix van mensen, dieren (dood en levend), kleuren en prikkelende geuren die je zintuigen overnemen. Tanger is op het eerste oog geen mooie of uitnodigende stad, maar de nieuwe cultuur die ik hier ontdek maakt het speciaal.

Tanger is een kustplaats en als je op het strand staat kun je het Spaanse Tarifa zien liggen. De boot brengt je in nog geen 30 minuten van Europa naar Afrika - en omgekeerd. Vooral voor inwoners van Zuid-Spanje is Tanger een exotisch en betaalbaar uitstapje.

De inwoners van Tanger spreken Spaans, Frans, Arabisch en aanverwante dialecten, maar ook verrassend goed Engels. Ik heb volop interactie met de bewoners van deze stad - niet in de laatste plaats omdat ik een toerist ben. Toch, de inwoners van Tanger doen moeite en dat is een eigenschap die op veel plekken in Europa niet - meer - vanzelfsprekend is.

‘s Avonds eet ik bij Rif Kebdani een tajine van zwaardvis. Het eten is goed, de portie groot en de bediening supersnel en vriendelijk. Dit restaurant richt zich op toeristen, maar maakt de goede recensies waar. De Marokkaanse keuken in het algemeen is een aanrader en tijdens deze week eet ik iedere dag heerlijk, gezond en goed geprijsd. Een biertje of een glas wijn kan ik daarentegen vergeten - alcohol vind je alleen ‘onder de toonbank’ in Marokko. Het alternatief is verse thee. De muntthee is heerlijk, maar akelig zoet.

Natuurlijk kun je er niet omheen dat Marokko een ‘arm’ land is. In de medina van Tanger is het op veel plekken een beduimelde bedoeling. Slechte hygiëne, shaggies rokende mannen en hordes katten die afval opscharrelen. Op iedere straathoek staat een jongen te wachten om toeristen, zoals ondergetekende, hash aan te bieden. 

Waar je hier en in de rest van Marokko ook niet aan gaat ontsnappen is de gebedsoproep. De azan klinkt soms eerder als een luchtalarm en herinnert je vijf keer per dag aan de rol van de islam in dit land.

Chefchaouen

Na twee dagen in Tanger pak ik de bus naar Chefchaouen, een blauwgekleurde oase in de bergen. Typisch voor dit stadje is dat alle huizen in de kleine medina indigoblauw zijn geschilderd. Het is een prachtig en fotogeniek gezicht. De hoeveelheid toeristen, souvenir-stalletjes en de populatie hashboys lijkt nog wel groter dan in Tanger. 

Genietend van de laatste middagzon zit ik op het centrale plein, Place Outa el Hamam, van dit dorp. Een gitarist maakt muziek en toeristen van over de hele wereld schuiven voorbij. Onder hen ook grote groepen Marokkaanse toeristen. Chefchaouen is een charmante magneet in de uitlopers van het Rif gebergte, voor lokale en internationale reizigers.

Eerder op de dag liep ik naar de Spaanse moskee, op 30 minuten wandelen vanaf de medina. De naam mag een directe verwijzing zijn naar de grote Spaanse invloed die er in deze streek is geweest. Vanaf de moskee, gelegen in de bergen, heb je een prachtig uitzicht over Chefchaouen. Vanaf hier loop ik verder de natuur in en na twee uur wandelen eindig ik op het plein met een lunch. Ik bestel nog een muntthee en geniet van de gouden gloed die de namiddagzon over de stad legt.

Na Chefchaouen reis ik verder zuidwaarts naar Fez - een van die vier koningssteden van Marokko. Ik reis met een lokale busmaatschappij en ben van half 9 ‘s ochtends tot twee uur ‘s middags onderweg. Tijdens de rit stoppen we op allerlei willekeurig plaatsen. Er worden zakken vol granaatappels gekocht, broodjes met patat en gefrituurde vis gegeten en de rookpauzes voor de chauffeur volgen zich snel op. 

Fez

Uiteindelijk stopt de bus op het busstation van Fez - het ruikt er naar verbrand plastic. Grenzend aan dit station ligt een vuilnisbelt met bergen brandend afval en kriskras geparkeerde bussen. Dragers met handkarren verdringen zich al schreeuwend rond de stationair draaiende bussen. 

Fez geeft direct een ander gevoel. De straten zijn breder dan in Tanger of Chefchaouen - de muren anders van kleur. Chefchaouen was een charmante tourist-trap, maar Fez is een miljoenenstad en dat brengt een andere vibe. De stad is minder ‘aanraakbaar’ en verwerkt een continue mensenmassa.

Fez is intens en vooral heel erg druk. Een voordeel is wel dat de medina veel groter is dan in de eerdere steden die ik bezocht. Via goed aangegeven routes kun je ook altijd de weg weer terugvinden.

Op de heilige vrijdag heerst er voor een dag relatieve rust. Vrijwel alle winkels en stalletjes zijn gesloten en naar traditie eten de inwoners couscous met elkaar. Een dag later, op zaterdag, overheerst de chaos weer. Mensen, kakelende kippen, kraaiende hanen en snaaiende katten die jagen op afval van de slagers. Lokale bevolking en toeristen verdringen zich om verschillende redenen rond de stalletjes. 

Er is in Fez genoeg te zien. Bezoek de beroemde leerlooierijen waar je het complete proces van drogen, soepel maken en kleuren van de huiden kunt volgen. Schrik niet van de geur van duivenpoep en dierenurine - de traditionele melange die huiden soepel maakt. De ‘tanneries’ zijn een ‘must-see’ en de leerindustrie is dan ook een van de belangrijkste bronnen van inkomsten in de Fez. Wanneer ik ‘s middags naar een uitzichtpunt wandel aan de noordkant van de stad liggen daar de dierenhuiden te drogen in de zon. 

De uitzichtpunten bij oude torens aan de noord- en zuidkant van de oude stad zijn rustpunten waarvan je kunt neerkijken op de stad. ‘Beneden’ is er een constante buzz van mensen, toetert een aanhoudende stroom rode ‘petit’ taxi’s zich rond medina en is er in iedere straat de vraag wanneer er nu eens gesmoked gaat worden door deze toerist.

Dichter bij de oude stad zijn de tuinen van Jnan Sibl een fijne plek. Op nog geen 5 minuten lopen van de bekende blauwe stadspoort Bab Bou Jeloud is dit park als een rustoord, zeker na een ochtend in de drukke straten van Fez. 

Een volgende keer?

Na drie dagen in Fez neem ik op de laatste dag van mijn reis de trein naar een andere koningsstad: Rabat. De spoorwegen in Marokko zijn goed en verbinden vrijwel alle grote steden met elkaar. Zonder reservering vooraf moet ik twee uur op het station wachten totdat er een trein is met plek voor mij - ik heb gelukkig geen haast. 2,5 uur wachten in de hal en daarna drie uur in de trein.

Rabat is een aangeharkte stad en een schijnbaar prestige-object van de koning en de overheid. De straten zijn schoon, het gras diepgroen en de fonteinen klateren. Deze stad lijkt in niets op Fez, Chefchaouen of Tanger. Wanneer ik in de bus naar het vliegveld rijd zet ik de gedachten van een week in Marokko op een rijtje.

Marokko is een prachtig land, kleurrijk qua cultuur en het zijn de gastvrije mensen die je bijblijven. Het eten is fantastisch, goedkoop en gezond - groente en fruit is in overvloed verkrijgbaar. En hoewel september en oktober zonniger zullen zijn, kun je in een rustige maand als november het land nog beter ervaren. Het land heeft prachtige en intense steden, maar het is de natuur die me nieuwsgierig maakt naar een terugkeer - en dan zeker met de fiets. 

Extra - mijn reis

Van 4 t/m 11 november verbleef ik in Marokko. Ik vloog met AirArabia van Barcelona naar Tanger. Op de laatste dag bracht RyanAir me van Rabat rechtstreeks naar Girona.

Ik nam de CTM bus naar Chefchaouen en met een lokale busmaatschappij reisde ik door naar Fez. Voor de trip naar Rabat nam ik de trein - de ONCF beheert het spoor in Marokko.

Ik verbleef inTanger in Dar Nakhla Naciria. In Chefchaouen sliep ik in Dar Antonio, een B&B met gedeelde faciliteiten. In Fez was Dar Tahri een fijne en luxe verblijfplaats.

[healthycolours]

Arabische smaaksensatie

Munt is superveelzijdig! Je kan het gebruiken in warme en koude drankjes, maar ook in warme gerechten zoals deze overheerlijke muntcurry. Het ingrediënt munt, is een groene plant die zomers mooie paarse bloemen geeft en waarvan de bladeren geconsumeerd kunnen worden voor vele recepten. De bladeren van de munt kunnen gesneden door salades of yoghurtsauzen worden gemengd, maar de steeltjes met blad kunnen ook gebruikt worden om muntthee van te zetten. Er bestaan wel 25 verschillende muntsoorten maar de bekendste is de Marokkaanse munt. Het kruid wordt veel gebruikt in de Arabische, Turkse, Griekse en Indiase keuken en wij snappen wel waarom! Je maakt er namelijk de lekkerste gerechten mee. Het geheim van de Arabische keuken, is munt. Niet alleen omdat het een mooie kleur toevoegt aan het gerecht, maar ook omdat het ingrediënt jou een krachtige smaaksensatie geeft. Wil jij deze Arabische gerechten in jouw eigen keuken kunnen maken? Probeer het dan uit! Munt is namelijk simpel om zelf te planten in je eigen tuin. Het grootste voordeel hieraan is dat munt vaak in grote hoeveelheden groeit. Dus het proberen waard!

Tot de volgende keer, waar wij een nieuw recept in het zonnetje zetten!

-TF

[werkvanwilna]

18 februari 2020 I Een tajine (Arabisch: طاجين)

Thema landen: Marokko Opdracht: Tajine (bovenaanzicht) Materiaal: Kleurpotloden en viltstiften met wit tekenpapier Klas: 1e jaar bovenbouw 16+

'Een tajine is oorspronkelijk een aardwerk en stoofpot. De gerechten die ermee gemaakt worden ontlenen er tevens hun naam aan. Tajine is een van de bekendste gerechten in de Marokkaanse keuken.

Een tajine bestaat uit een grote dikke aardewerken schaal, waaruit de bereide gerechten opgediend kunnen worden, en een relatief hoog kegelvormig of bolvormig deksel. De meeste tajines zijn geglazuurd, maar zij kunnen ook ongeglazuurd zijn. Sommige tajines zijn beschilderd; deze dienen meestal ter decoratie of om het gerecht na bereiding in op te dienen.'

(bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Tajine)

https://monumentbonaire.nl/ http://bonaireboek.leveroij.nl / © Wilna Groenenboom

[dodoens365-blog]

Traditioneel werd Suikerwortel in stoofschotels gebruikt. Spek, kipstukken, look, linzen, gember en stukjes Suikerwortel vormden in het middeleeuwse Polen een zoete stoverij. (volgens Wikipedia!) De middeleeuwse zoete keuken doet wat denken aan de westerse versie van de Marokkaanse tajines. Tegenwoordig wordt puree van Suikerwortel gebruikt als suikervervanger. Je kan er heel eenvoudig koekjes en cakes mee zoeten. Vergis je echter niet! Je gebruikt wel degelijk nog steeds veel suiker! Voor diabetici is Suikerwortel dus geen goed idee!

[antonieniessen]

Reality check #5

“Waarom ben je altijd zo negatief, Ton ?”…“Jezus, wat ben jij een zwartkijker”…“Jij levert alleen maar kritiek, maar oplossingen ho maar”…“Heb je weer last van je onderbuik, kerel ?”…“Nederland is een fantastisch land. Zeur toch niet zo”…“Wees een keer positief, man”

Het weekend was nog maar net begonnen of 2 huis-tuin-en-keuken religekkies vielen in Brussel en in Londen militairen en politie agenten aan. De één met een mes en de ander met een zwaard. Aan de hand van het wapentuig kunnen we vaststellen dat beide geloofsfanaten nog in de onderbond van het terrorisme verkeerden. Een beetje terrorist beschikt vandaag de dag over minimaal een bomgordel, een kalasjnikov, een busje met gasflessen en/of een vrachtauto. De Brusselse Mo ''Praxis'' en de Londense  Mo ''Gamma'' worden zelfs in eigen kring keihard uitgelachen en gekscherend doe-het-zelf terroristjes genoemd. In plaats van 72 maagden staan er 72 zwaargeschapen homoseksuele Arabieren op ze te wachten. Dat wordt bukken en heel veel pijn lijden. Goed gedaan, jochies.

De conclusie van een week speuren op internet hebben de volgende resultaten opgeleverd. De aanslagen in Europa worden gepleegd door radicale moslims en het merendeel van die aanslagplegers wordt gevormd door mensen van Marokkaanse komaf. Dit zijn feiten. Ik ben hier even ingedoken en kwam bij een Volkskrant artikel uit 2004 terecht. Al in 2004 (aanslag metro Madrid met 192 doden) werden de Spaanse justitie en Europese veiligheidsdiensten gewaarschuwd door justitie in Marokko. Er zouden zo'n 100 terreurcellen in Marokko actief zijn. Iedere cel zou bestaan uit maximaal 5 tot 9 leden. De ene bron spreekt over 600 opgeleide jihadstrijders, een andere bron heeft het over minimaal 2000 mensen. Stuk voor stuk getraind in kampen in Bosnië, Afghanistan en Tsjetsjenië. 

Ze verdienen hun geld met de handel in drugs, gestolen auto's en mensenhandel. De Marokkaanse veiligheidsdienst had zicht op een aantal cellen, maar een paar honderd mensen waren uit het zicht verdwenen. Volgens de laatste informatie vanuit Marokko naar Europa gereisd en zich gevestigd in verschillende landen. Ze leven low profile, vallen niet op, werken, betalen keurig hun huur en zijn vaak normale gezinnen met kinderen. Het zijn stuk voor stuk mensen die bereid zijn tot het plegen van zelfmoordaanslagen. Eén van de kapers van 9/11 (vermoedelijk degene die als eerste zijn vliegtuig in een toren van het WTC boorde) was Mohammed Atta. In het bezit van zowel het Egyptische als Saoedi-Arabische staatsburgerschap. Hij radicaliseerde in Hamburg en werd vooral omringd door, en daar zijn ze weer, Marokkanen.

Het is inmiddels 2017. We zijn nu 14 hele jaren verder. Om vast te stellen dat het aantal terreurcellen verveelvoudigd zijn hoef je geen VWO opleiding te hebben. Dat is een kwestie van logisch nadenken. Ook de aanslagen in Barcelona en Turku hebben aangetoond dat er nog weinig veranderd is. Nog steeds zijn er hoofdzakelijk mensen met een Marokkaanse achtergrond bij betrokken. We hebben dus te maken met A) een oververtegenwoordiging van Marokkanen in de criminaliteit en B) een oververtegenwoordiging van dezelfde bevolkingsgroep bij het terrorisme. Als ik puur naar de cijfers kijk kan ik maar tot één conclusie komen : we hebben een levensgroot Marokkanen probleem. Iedereen die dat ontkent heeft de laatste 15 jaar onder een steen geleefd. 

Geert Wilders vroeg in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen 2014 of de mensen in Den Haag ''meer of minder Marokkanen wilden''. Kijkend naar A en B in de vorige alinea was het een legitieme vraag. Deugend Nederland ontplofte en de volledige BV Fatsoensrakkerij stond op z'n achterste poten. Stel nou dat hij dezelfde vraag had gesteld met als toevoeging criminele en/of terroristische Marokkanen. Wat dan ? Dan was hij ook aan de schandpaal genageld. Politici als Wilders en Baudet zijn aangeschoten wild. We hebben toch allemaal kunnen zien wat er met Pim Fortuyn gebeurd is. In Nederland is de rol van de mainstream media levensgevaarlijk. Iedereen die de vinger op de zere plek durft te leggen wordt in dit door-gesocialiseerde en kapot gemulticulturaliseerde landje opgehangen aan de hoogste boom. Wordt vervolgd.

[thetreasurehunt-blog1]

Holiday on my mind

De vakantie naar Marokko is onderhand een jaarlijks tripje geworden. Niet alleen ik viel als een blok voor het land. Ook mijn ouders en mijn zusjes. Tegenwoordig komen we niet meer voor het allinclusive hotel met zwembad of de uitstapjes naar de Sahara, nee nu komen we voor het inslaan van het allermooiste Marokkaanse servies en de unieke Beni ouarains. Voorals nog staat de trip naar Marokko nog niet op de planning voor dit jaar, maar stiekem hoop ik deze zomer of najaar terug te gaan naar de plek waar ik vroeger veel vakantie vriendjes maakte, de eindeloze hete zomers, het struinen door de souks en ga zo maar door. Om terug te komen op wat wij zoal hebben verzameld in alle jaren?! - Wat niet!?. Het is een sport geworden om voor zo min mogelijk veel in te slaan als een echte Hollander. “Come on my friend, I am a Berber Woman, and berber womans do not pay 100 Dirhams voor a Plate.” Ons huis staat vol met zilveren schalen, deviezen, zeker een stuk of 10 verschillende lampen, kleden, suikerpotten (zelfs 1 van een meter hoog - wat moet je er mee? - ja dat is de eyecatcher van de keuken en staat daar alleen voor de show), the list goes on. En dan heb ik nog niks verteld over architectuur van het land. I’s all in the details, overal is wat te zien! 1001 nacht anno 2020, nog steeds. Anyway, je begrijpt dat dit mij heel gelukkig maakt.

[howtocookvideos]

3 eenvoudige stappen om de conditie van uw kooktagines te behouden

3 eenvoudige stappen om de conditie van uw kooktagines te behouden

Als u overweegt om een ​​aantal kook-tajines voor uw keuken te kopen om een ​​aantal heerlijke Marokkaanse gerechten te maken, dan kunt u net zo goed ontdekken hoe u ze in goede staat kunt houden en houden. Dit is zodat ze langer mee kunnen gaan en dat u lekker kunt blijven koken. Bekijk de onderstaande stappen.

Nieuwe Marokkaanse Tagines

Als je nieuwe Marokkaanse tajines net bij je deur zijn…

[omroepcastricum]

CASTRICUM – Vanaf 21 augustus is in De Oude Keuken een tentoonstelling te zien van de schilderijen van de Beverwijkse schilder Fouad Karimi. Deze eigenzinnige kunstenaar heeft in 2012 al eens in het Oude Theehuis geëxposeerd, de voorloper van de huidige locatie.

Gezien de belangstelling voor die eerdere expositie wilde de Kunstcommissie van De Oude Keuken nogmaals een expositie organiseren van deze van oorsprong Marokkaanse kunstenaar, waarbij het accent vooral is gelegd op de ontwikkeling in de afgelopen 5 jaar.

Fouad telt in zijn familie meerdere, ook professionele kunstenaars. Wellicht tekent en schildert hij daarom al zo lang als hij zich kan herinneren. Het is hem door ooms en neven als het ware met de paplepel ingegoten. Hij heeft meerdere cursussen gevolgd, maar wordt vooral gezien als autodidact.

Fouad werkt zowel met olie- als met acrylverf. In zijn werk komen de gebruikte kleuren van zijn palet op allerlei manieren terug en krijgen de schilderijen het kenmerkende bijna lieflijke karakter en een welhaast poëtische weergave.

De expositie is te zien tot en met 29 oktober. U vindt De Oude Keuken op Landgoed Dijk en Duin. Vanaf de ingang aan de Zeeweg kunt u de borden volgen. De Oude Keuken is dagelijks geopend van 9.00 tot 17.00 uur en in het weekend van 9.00 tot 23.00 uur.

foto: werk van Fouad Karimi

[leesdossier-dirkjan]

Voor als ik dood ben

“Het schot  voelt als een klap. Als de klap van een hamer. De klap van een hamer boven in mijn borst.” Dit zijn de eerste zinnen van de triller ‘Later als ik dood ben’ van Ilse Ruijters, wat genomineerd was voor de gouden strop. De schrijfster, Ilse Ruijters, is een psychologisch triller schrijver. In september 2014 kwam haar debuut boek uit: De onderkant van sneeuw. Ze heeft meerde prijzen gewonnen waaronder: IVIO Andries Greinerprijs in 2008, Onze Taal Magazine Studentenprijs in 2009, Een Dagje Aaf zijn, columnwedstrijd van NRC Next in 2010 en de Literatuurprijs Helmond in 2010. Ik vind het een goede thriller, omdat het ten eerste spannend is, ten tweedeis het goed beschreven en ten derde is het in verschillend tijden geschreven.

Spannend, dat moet wel voor een triller, maar deze triller laat je al veel afragen in het begin. Wat is er gebeurt? Hoezo? Waarom? Dit alleen al in het eerste hoofdstuk. Wat de thriller weer leuker maakt om veder te lezen. “Ik zie niet alles. Ik zie niets. De stoel, de keuken, zijn benen, het pistool in zijn handen.” “ik verdrink in een plas. Een rode plas. Voor me zijn handen. En zijn ogen, die me aankijken met een blik die onmenselijk is. Rem.” Deze twee citaten zijn een goed voorbeeld van hoe spannend het is en dat je er alleen maar nieuwsgieriger van word.

De thriller is ook mooi beschreven. De personages zijn bijvoorbeeld er goed beschreven. “Siham El Aichi, mijn leidinggevende, was een tengere Marokkaanse met een vriendelijk gezicht en een stellige tred.” Het is goed dat de schrijfster haar simpel beschrijft, hierdoor kan je namelijk je fantasie de rest laten doen. Dit heeft zij ook gedaan bij het beschrijven van de zolderkamer. “Zijn zolderkamer aan de Boomstraat 20 bis te Utrecht was ruim en rechthoekig. Er stond een bed, bureau en kachel in; alles wat hij nodig had. Slapen, schrijven en warmte. Terwijl het buiten stervenskoud was, was het in zijn kamer aangenaam qua temperatuur. En godzijdank was het hier tenminste stil. In plaats van opgewonden gebabbel dat je overal hoorde – de mensen verzamelde met het ophanden zijnde kerstfeest hun familie en geliefden om zich heen - was tussen deze muren slechts het geluid van zijn pen en papieren te horen.” Hier word de zolderkamer goed beschreven, omdat je je kan voorstellen hoe het er uit ziet, maar noch steeds met je gedachten er dingen in kan verzinnen.

Tijd is ook goed gebruik van gemaakt in de thriller. De schrijfster heeft het verhaal niet chronologisch laten verlopen, maar alles door elkaar. Hierdoor ga je dieper nadenken over het verhaal. Soms had het ook hetzelfde effect als bij sommige toneelstukken, film of andere boeken. Je weet dan dat de personage het niet moet doen, maar toch doe ze dat.  Soms wil dat gewoon tegen het boek schreeuwen dat het karakter het niet moet doen, maar helaas luister die nooit.

Dus een thriller die genomineerd is voor de gouden strop 2017, spanend is, goed beschreven en waarin gespeeld is met de tijd. Wie wil dat nou niet lezen. Dus lees het zo snel mogelijk en hopelijk kan u binnenkort zeggen, dat u de winnaar van de gouden strop 2017 heeft gelezen!

[4e-leesdossier-flerb]

Het verhaal van sopkop

Inleiding van een recensie over ‘Het schnitzelparadijs’ van Khalid Boudou. Hoe vertelt de schrijver zijn verhaal?

Een jonge Marokkaanse jongen gaat, omdat hij niet weet wat hij moet doen in zijn leven, bij een groot restaurant als afwashulp werken. Misschien een wat apart onderwerp voor een boek, maar  schrijver Khalid Boudou heeft een goede keuze gemaakt door hier over te schrijven. ‘Het schnitzelparadijs’ vertelt het verhaal van Nordip, een Marokkaanse jongen die, na twee jaar lang niets doen en in bed liggen, als stage een afwasser wordt. In de keuken van De Blauwe Gier brengt hij zijn tijd door met smerige pannen schrobben. Samen met Nordip ontdek je hoe het is om in zo’n enorme keuken te werken samen met allerlei totaal verschillende jongeren, en leer je deze mensen kennen zoals Nordip dat doet. De vernieuwende schrijfstijl van 'Het schnitzelparadijs' zorgt voor een humoristisch maar ook aangrijpend boek.