#M HKA | Explore Tumblr posts and blogs

stefselfslagh · 2 years ago

Text

Guillaume Van der Stighelen: “Wow, dacht ik, ik ben met iets échts bezig.”

Dit stuk verscheen op 11 februari in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Na carrières als cafébaas en reclamemaker debuteert Guillaume Van der Stighelen (67) als romanschrijver. En dat had hij misschien eerder moeten doen. "Tijdens het schrijven van Rozeke dacht ik: ah bon, hiér ben ik dus voor gemaakt.'"

Ik heb met Guillaume Van der Stighelen afgesproken in Madonna: het restaurant van het gerenoveerde Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. Er druppelt lichte jazz uit de boxen, de gasten voeren gedempte conversaties over de penseelvoering van Rogier van der Weyden, de gevreesde fusie met het van hedendaagsheid stuiterende M HKA is nog ver weg.

De Madonna-serveersters geven ons een middag lang het gevoel dat we het stralende middelpunt van hun leven zijn. 'Lieve heren, het was een voorrecht jullie te mogen bedienen', schrijft één van hen op de rekening die ze ons na de lunch overhandigt. Van der Stighelen, op zijn 67ste nog altijd un beau garçon, laat de voorzet niet liggen: 'Je hebt je telefoonnummer er niet bijgeschreven.'

Toch zijn we niet naar hier gekomen om ons te laven aan gekarameliseerde complimenten, maar om te praten over Rozeke, de debuutroman van Van der Stighelen die zich - u dacht toch niet dat interviewlocaties met de natte vinger gekozen werden? - afspeelt in de periode waarin het KMSKA gebouwd werd: de belle époque, door geschiedkundigen gestationeerd tussen het einde van de negentiende eeuw en het begin van de Eerste Wereldoorlog.

In Rozeke - de titel moet om spoiler alert-redenen onverklaard blijven - vertelt Van der Stighelen het grotendeels fictieve levensverhaal van de overgrootvader naar wie hij vernoemd is: Guillaume 'Gwillemke' Van der Stighelen. Gwillemke groeit op als een verlegen jongen in een armoedig gezin, maar maakt in het Antwerpen van de belle époque fortuin als sanitair ondernemer. Hij wordt de spil van een koterrijke familie, 'met zonen en dochters, kleinkinderen en achterkleinkinderen, neven en nichten en aangetrouwd grut'. Toch moet hij op het einde van zijn leven vaststellen dat hij 'een mislukt mens' is: een terminaal verbitterde grijsaard, ingehaald door onderdrukt, maar daarom niet minder reëel verdriet.

Guillaume van der Stighelen - de schrijver, niet de overgrootvader - trekt in Rozeke alle registers van de klassieke vertelkunst open: hij laat de lach en de traan heerlijke pas de deuxs dansen, dompelt je onder in het zichzelf haast voorbijhollende tijdperk van de belle époque en geeft het verhaal van zijn overgrootvader een Tarantinoesque vaart: de levens- en plotwendingen volgen elkaar in een strak tempo op. Waar voor je geld, zou een beetje boekhandelaar zeggen, en daar zou een beetje boekhandelaar groot gelijk in hebben. Van der Stighelen, in een vorig leven een begenadigd reclamemaker, is niet alleen als schrijver, maar ook als geïnterviewde een rasverteller. Wanneer ik hem vraag hoe een mens op het idee komt om het levensverhaal van zijn overgrootvader bij elkaar te fantaseren, steekt hij de eerste van vele onderhoudende monologen af.

"Op een familiefeestje zei een tante ooit tegen me: 'Vroeger kon je in de opera op jouw naam pissen.' Ik dacht: 'Ze zal wat zattekes zijn.' (lacht) Maar wat later kwam ik er achter dat mijn overgrootvader een succesvol sanitair ondernemer is geweest en dat er in de opera van Antwerpen urinoirs hebben gehangen waarin 'Ets. Guillaume Van der Stighelen' gegraveerd stond. Dat is me altijd bijgebleven. Ik vroeg me af: wie is die man?"

"Een andere tante vertelde me dat mijn overgrootvader na de Eerste Wereldoorlog alle sanitaire werken in Antwerpen had mogen uitvoeren omdat hij nooit met de Duitsers had samengewerkt. Waarop weer een ander familielid smalend zei: 'Hij heeft het nochtans hard genoeg geprobeerd.' (lacht) Mijn overgrootvader was dus geen toonbeeld van rechtlijnigheid: ook dat prikkelde mijn nieuwsgierigheid."

"Wat me nog meer intrigeerde, was dat er in de familie Van der Stighelen duidelijk onenigheid was geweest. Mijn tante nonneke, de oudste kleindochter van mijn overgroot-vader, hield albums bij waarin ze elk geboortekaartje, elke huwelijksaankondiging en elke doodsbrief bewaarde. Heel mijn familie was in die albums vertegenwoordigd, behalve mijn overgrootvader: als je de plakboeken van mijn tante nonneke moest geloven, had hij nooit bestaan. Met andere woorden: de Van der Stighelens hadden ambras gehad en ik wilde weten waarom."

"En het laatste wat mij fascineerde, was dat mijn overgrootvader de eerste weken van de Eerste Wereldoorlog had meegemaakt. In Antwerpen was dat een waanzinnige periode: Albert I woonde op de Meir, Churchill en de Amerikanen logeerden in de grote Antwerpse hotels, de Duitsers lieten de stad min of meer gerust, er werd elke dag gefeest, de sfeer was euforisch. Tot Churchill besloot om met zijn kanonnen op de achterhoede van het Duitse leger te schieten. Toen zijn de Duitsers teruggekeerd om Antwerpen, dat ze eigenlijk niet echt nodig hadden, alsnog te vernielen. Ik wilde achterhalen wat mijn overgrootvader in die legendarische weken tussen augustus en oktober 1914 precies aan het doen was. En vooral: welk plan hij had om de oorlog te overleven."

"Op zoek naar informatie moest ik vaststellen dat er over de belle époque, hoewel het een periode van grote welvaart en maatschappelijke vooruitgang was, verrassend weinig literatuur bestaat. Gelukkig kwam ik via Herman Van Goethem (rector van de Universiteit Antwerpen, red.) in contact met iemand die een scriptie had geschreven over de ontwikkeling van het sanitair in de negentiende eeuw. En een tijdje later raakte ik in gesprek met één van de auteurs van de biografie van Marie-Elisabeth Belpaire: moeder van de Vlaamse beweging én tijdgenote van mijn overgrootvader. Zo kwam ik beetje bij beetje meer te weten over de periode waarin mijn overgrootvader geleefd had."

Wilde je aanvankelijk een non-fictieboek over je overgrootvader schrijven? Of was fictie van meet af aan het opzet en je overgrootvader slechts de aanleiding? "In het begin werkte ik uitsluitend met de informatie die ik al researchend bij elkaar sprokkelde. Maar op een gegeven moment ging mijn verbeelding met mijn hoofdrolspelers aan de haal: ik begon volledige episodes uit hun levens te verzinnen. In die schemerzone tussen fictie en non-fictie, heeft mijn vriend Thomas Siffer (journalist en ondernemer, red.) me tot een keuze gedwongen: 'Ga je een journalistiek werk maken of een roman schrijven?' Toen heb ik besloten: het kan me niet meer schelen wat er echt gebeurd is, ik ga voor fictie. Ik had al zoveel verzonnen, ik had geen zin meer om mijn verhaal aan te passen aan de historische realiteit. Guillaume Van der Stighelen stopte met mijn overgrootvader te zijn en werd een romanpersonage."

Je overgrootvader heeft een bewogen leven geleid: hij rukte zich los uit zijn armoedige milieu en werd een welvarend ondernemer; hij trouwde, maar bleef een leven lang verlangen naar iemand anders; hij stond aan het hoofd van een grote familie, maar raakte verwikkeld in tal van conflicten met zijn eigen nageslacht; hij werd vaker met de dood geconfronteerd dan hem lief was; en op de koop toe moest hij toezien hij zijn levenswerk verkruimelde en zijn bloedverwanten zich van hem afkeerden. Kon hij zijn eigen leven niet aan? Woog hij te licht voor wat het lot voor hem in petto had? "Mijn overgrootvader was als zakenman een fenomeen: hij was een visionair denker én een harde werker. Alleen maakte hij de fout om te denken dat hij in élk aspect van het leven uitblonk. Daardoor beging hij de grootste stommiteiten die je in een mensenleven kan begaan. Je eigen kinderen verloochenen, bijvoorbeeld. In mijn boek laat ik hem op een gegeven moment zeggen: 'Ik heb in mijn leven niks verkeerds gedaan. Niemand bestolen, niemand belogen, nooit mijn vrouw bedrogen. En toch zullen ze na mijn dood over mij zeggen: 'Wat een klootzak ligt hier.' Dát is de tragedie van mijn overgrootvader: hij bedoelde het goed, maar deed zelden het goede. Zijn manier om de wereld te redden, bleek de wereld juist om zeep te helpen."

Heb jij in je glorierijke reclamejaren ooit tegen hubris moeten vechten? Tegen gedachten als: 'Ik heb zoveel succes, ik zal wel een allround genie zijn, zeker?' "Nee. Maar ik heb dan ook een vrouw die nooit heeft nagelaten om mij te wijzen op de dingen waar ik niét goed in was." (lacht)

Ondanks zijn consequente falen beschrijf je je overgrootvader met veel mededogen. Is dat het perspectief van de 67-jarige, die weet dat mensen nooit alleen maar goed of slecht zijn? "Ik heb dat altijd al geweten. Als kind heb ik veel slaag gekregen van mijn vader. Op de duur voelde ik niks meer als hij mij weer eens aan het aframmelen was. Ik dacht alleen maar: wat heeft die man in godsnaam meegemaakt dat hij er plezier in schept om zijn eigen zoon te slaan? En hoe gaat hij zijn gedrag aan zichzelf uitleggen als hij straks, verteerd door schuldgevoelens, in bed ligt te huilen? Net zoals mijn overgrootvader heeft mijn vader nooit de intentie gehad om een verdorven mens te zijn. Maar ze gingen beiden gebukt onder een groot emotioneel onvermogen. Ze wilden wel goed zijn voor hun naasten, maar het lukte hen gewoon niet. Ze slaagden er niet in om tot de essentie van mensen door te dringen, om te begrijpen waar hun geliefden écht behoefte aan hadden. Met alle frustraties en conflicten vandien."

Rozeke speelt zich af in de belle époque, een tijdperk waarin de innovaties elkaar in een snel tempo opvolgden: latrines werden vervangen door wc's, koetsen door auto's, verkeersregelende agenten door electrische verkeerslichten. Ook toen al stuitten vernieuwingen op weerstand. Zo noemt de notaris in je boek de verkeerslichten een pesterij van de socialisten omdat 'die dingen geen onderscheid maken tussen simpele stootkarren en chique Minerva's'. 'Ze gaan er hier een klein Rusland van maken', klaagt hij. En ook: 'Met het parlement kunt ge daar niks tegen doen, ge hebt daar soldaten voor nodig.' Het doet denken aan de tirades die je vandaag weleens op sociale media leest. (knikt) "Rozeke vertoont wel meer raakvlakken met het heden. In het begin van het boek woedt er in Antwerpen een cholera-epidemie. Tijdens mijn historisch onderzoek viel me op dat de wetenschappers van de belle époque over de aanpak van de choleracrisis krek dezelfde debatten voerden als de wetenschappers van vandaag over de bestrijding van de covid-pandemie. (enthousiast) Wist je trouwens dat de vrouwen van de burgerij met hun liefdadigheidsprojecten de fundamenten hebben gelegd van wat we vandaag maatschap-pelijk werk noemen? Marie-Elisabeth Belpaire bijvoorbeeld, heeft haar leven gewijd aan de ontwikkeling van een degelijke meisjesopleiding in Vlaanderen: ze stichtte de Sint-Lutgardisschool in Antwerpen. Iemand zou over de dames van de burgerij en hun maatschappijvormende werk eens een boek moeten schrijven. Waarom ik het zelf niet doe? Omdat het bij mij niet lang zou duren voor het verhaal weer één grote leugen wordt. Ik zou niet schrijven hoe Marie-Elisabeth Belpaire écht was, maar hoe ze volgens mij had moéten zijn." (lacht)

De manier waarop de liefde in Rozeke beleden wordt, staat ver af van de romcomkijk op relaties: je personages beschouwen hun huwelijken niet als romantische, maar als pragmatische aangelegenheden. "'Le coeur, c'est le diable', zegt Guillaume. Hij is ervan overtuigd dat de duivel een spel speelt met zijn hart. En dus verzet hij zich tegen zijn emoties. Ook al moet hij zich ter ontlading regelmatig gaan aftrekken in de toiletten van zijn stamcafé. (lacht) In wezen is Guillaume een gevoelige, poëtische man. De belle époque is niet voor niks het tijdperk van de romantiek, van de zwaarmoedigheid, van dichters zoals Baudelaire. Maar op een gege-ven moment komt er tegen die zogenaamde décadence verzet. Een beetje zoals er nu mensen zijn die beweren dat de soixante-huitards met hun naïeve dromen de wereld naar de kloten hebben geholpen. Ook Guillaume wordt gaandeweg een pleitbezorger van zakelijkheid en nuchterheid: hij komt in opstand tegen zijn eigen emoties en definieert intelligentie als 'je niet laten leiden door je gevoelens'. Verdriet gaat in zijn ogen alleen weg als je er niet over praat."

Een opvatting die in deze contreien nog altijd gangbaar is. Toen jij in 2011 je zoon Mattias verloor en je heel open was over je verdriet, werd dat ofwel vreemd ofwel moedig genoemd. Maar nooit vanzelfsprekend. "Ik schreef in die periode een stuk voor De Morgen. Over hoe heilzaam het is om je verdriet te kunnen delen, om samen met andere mensen te kunnen rouwen. Na de publicatie van dat stuk kreeg ik een brief van een vrouw: 'Mijn man en ik hebben vijfentwintig jaar geleden ons dochtertje van zes verloren. Wij hebben er toen voor gekozen om te zwijgen en sterk te zijn. Maar na het lezen van je stuk, hebben we twee dagen aan een stuk geweend.' (stil) Vijfentwintig jaar zwijgen over de dood van je kind: hoe doé je dat? Elke boterham die je smeert, elke stoel die je verplaatst: álles doet je aan je betreurde dochter denken. En toch zwijg je. En blijf je zwijgen. (na een stilte) Mensen doen zich wat aan in de overtuiging dat ze het juiste doen."

De lichten in zijn ogen gaan even uit. We besluiten het interviewen tijdelijk voor bekeken te houden en gaan bij wijze van entr'acte de majestueuze inkomhal van het KMSKA taxeren. Zou overgrootvader Van der Stighelen hier ooit rondgelopen hebben? En zou hij dan een tempel van de schoonheid gezien hebben of een afzetgebied voor pispotten?

Terug aan tafel biedt Guillaume Van der Stighelen aan om de rollen om te draaien: hij de interviewer, ik het lijdend voorwerp. Ik bedank voor de eer, maar ben blij dat hij opnieuw de pensioengerechtigde jongen is van in het begin van ons gesprek.

'Het summum van een zondagskind', noemde hij zich lange tijd. Een kwalificatie die na het verlies van zijn zoon aan herziening toe was. Maar dat neemt niet weg dat er nog altijd veel is om - al dan niet in samenzang met Ingeborg - dankbaar voor te zijn. De veelzijdigheid waarmee hij standaard werd uitgerust, bijvoorbeeld. De voorbije dertig jaar heeft Guillaume Van der Stighelen een café gerund, cartoons getekend, reclame gemaakt, tv-programma's bedacht, non-fictie-boeken geschreven én voor een volle Lotto Arena gezongen (met De Grungblavers, de groep die in het Antwerps evergreens annexeert). En toch heeft hij naar eigen zeggen pas nu, in de indian summer van zijn leven, zijn ware lotsbestemming gevonden.

"Ik heb mij professioneel altijd kostelijk geamuseerd. Maar in mijn achterhoofd was er toch altijd de vraag: wat ga ik doen als ik groot ben? Tot ik Rozeke begon te schrijven. Voor het eerst in mijn leven dacht ik: 'Wow. Nu ben ik met iets échts bezig.'"

Waarom voelde het schrijven van Rozeke echter aan dan alles wat je in het verleden gedaan hebt? (denkt na) "Ik ben altijd een beetje een toeschouwer van mijn eigen leven geweest. 'Kijk, Guillaume maakt reclame.' 'Kijk, Guillaume staat in de Lottto Arena.' Dat gevoel was tijdens het schrijven van Rozeke helemaal weg: ik was mezelf niet langer aan het observeren, ik viel volledig samen met wat ik aan het doen was. Ik dacht: ah bon, hiér ben ik dus voor gemaakt."

Waarom heeft het tot je 67ste geduurd voor je dat inzag? Je weet toch al langer dan vandaag dat je kan schrijven? "Natuurlijk. Maar het was nog nooit in me opgekomen om fictie te schrijven. Ik dacht dat ik een 'opschrijver' was: iemand die in cursiefjes, opiniestukken en essays een beetje met de realiteit dolt. Maar tijdens het schrijven van Rozeke kwam ik er achter dat ik het eigenlijk veel leuker vind om dingen te verzinnen dan de werkelijkheid te becommentariëren. Zodra ik besloten had dat mijn boek een roman mocht zijn, is het schrijven echt een feest geworden. Rozeke heeft zichzelf geschreven. Dat was een openbaring."

De eerste versie van Rozeke telde meer dan negenhonderd pagina's, het boek dat straks in de winkel ligt nog een kleine vijfhonderd. Hoe schrap je bijna de helft van een verhaal zonder iets essentieels te verliezen? "Ik heb een heel eenvoudige regel gehanteerd: zolang ik tijdens het herlezen van mijn manuscript vergat dat ik het verhaal zelf geschreven had, hoefde ik niks te schrappen, want dat betekende dat ik door mijn eigen boek betoverd werd. Maar zodra ik dacht 'nu is de schrijver aan het demonstreren dat hij zijn geschiedenis kent' of 'nu wil hij de inhoud van zijn taalkundige trukendoos etaleren', wist ik: deze bladzijde moet eruit. Ook het schrappen ging dus vanzelf."

Heeft je verleden als copywriter je op één of andere manier geholpen bij het schrijven van Rozeke? "Als copywriter word je zo goed in het verwoorden van dingen dat alle remmingen om te schrijven wegvallen. Ik heb tijdens het schrijven van mijn roman geen moment een gevecht moeten leveren met de taal. De woorden boden zichzelf aan, ik hoefde maar te noteren wat mijn personages me influisterden."

Wat suggereert dat reclamemakers nog een andere vaardigheid hebben die handig is bij het verzinnen van verhalen: empathie. Het talent om zich in uiteenlopende mensen en situaties te verplaatsen. "Er is tijdens mijn leven nochtans vaak aan mijn empathisch vermogen getwijfeld. De eerste keer dat ik samen met mijn vrouw in therapie ging, vroeg de therapeute mij: 'Guillaume, als je kinderen morgen thuiskomen met een tekening die jij lelijk vindt, wat zeg je dan?' Ik antwoordde: 'Ik kan me niet voorstellen dat mijn kinderen ooit met een lelijke tekening zullen thuiskomen. Maar als ze dat tóch zouden doen, zal ik ze zeggen dat hun tekening lelijk is. Ik ga ze toch niet aanmoedigen om nog méér van die mottige tekeningen te maken?' Waarop de therapeute besloot: 'Bon. Jouw taak is: meer empathie kweken.' (lacht) Maar eigenlijk wás ik al Mister Empathie. Beroepshalve dan toch: ik kon me moeiteloos inleven in om het even welke doelgroep van om het even welk bedrijf. Alleen: wanneer ik naar huis ging, liet ik mijn empathie op kantoor achter. Ik dacht: 'Ik ga mijn eigen vrouw toch niet benaderen als een consument? Als een doelgroep waarin ik me moet verplaatsen? Ze zal het me wel zeggen als er iets scheelt. Ze is er mondig genoeg voor.' Onze therapiesessies hebben uiteindelijk weinig veranderd: ik ben in ons huwelijk nog altijd de hufter. Maar alleen al het feit dat het probleem duidelijk bij mij ligt, houdt ons samen." (lacht)

Vanaf volgende week woon je in de boekenwinkel in de afdeling literatuur. Tussen - ik doe een gok - Walter van den Broeck en Adriaan van Dis. Ben je beducht voor literaire critici die vinden dat echte schrijvers geen reclameverleden horen te hebben? "Ik laat de recensenten met plezier uitmaken of Rozeke een literaire voltreffer is of niet. Zelf ken ik te weinig van literatuur om te kunnen zeggen of een boek al dan niet literair is. Voor mij zijn boeken ofwel goed, ofwel slecht. Draaischijf van Tom Lanoye en Prachtige Ogen van Herman Brusselmans vind ik goeie boeken. Zijn het ook literaire werken? Geen idee. Ik weet oprecht niet wat dat is, 'een literair werk'. Als mensen met verstand van literatuur mijn roman straks 'literair' zullen noemen, zal ik dat in dank aanvaarden. Maar ik zal niet kunnen beoordelen of ze gelijk hebben."

Dus als je redacteur Wil Hansen, door David Van Reybrouck omschreven als ‘de meest invloedrijke redacteur van de afgelopen decennia', je roman bewierookt met de woorden 'Zo is schrijven bedoeld', vraag jij je af waar hij het in godsnaam over heeft? "De reactie van Wil stelt me uiteraard gerust. Ik moet de complimenten die hij me gegeven heeft dringend nog eens uitprinten en boven mijn bed hangen. Maar ik ben geen literatuurkenner, nee. Nooit geweest. (na een korte stilte) Denk nu niet dat ik met mijn gebrek aan literaire bagage koketteer. Of dat ik me boven literaire experten verheven voel. Het is precies omgekeerd: ik kijk geweldig op naar de literaire wereld. Een paar maanden geleden kreeg ik telefoon van Tom Lanoye. Of ik geen zin had om mee te werken aan een stuk van Shakespeare voor Tutti Fratelli, het theatergezelschap van wijlen Reinhilde Decleir. Wat me tijdens dat telefoongesprek verraste, en ook enorm deed blozen, was dat Tom Lanoye mij, Gwillemke, toesprak alsof ik een collega van hem was. Dat deed mij echt iets. En je kent mij goed genoeg om te weten dat ik niet de neiging heb om mezelf te onderschatten." (grijnst)

Heb je ooit de bewondering van iemand geambieerd, maar niét gekregen? "Ik zou willen dat mijn collega's bij De Grungblavers eens tegen mij zouden zeggen: 'Amai Guillaume, gij hebt een goeie stem.' We treden al tien jaar samen op, ik vind dat ik dat compliment nu wel verdiend heb. Zelf ben ik altijd bijzonder kwistig met lovende woorden. 'Fantastisch gezongen, mannen', zeg ik na elke show. Voor de mannen in kwestie het pad effenend om ook eens een pluim in míj́n gat te steken. Maar denk je dat ze dat ook doén? Vergeet het. Ze zeggen 'dank u' en zwijgen. Een kras op mijn ziel is het." (lacht)

Nu er een romancier in je is opgestaan: ga je nog meer fictie schrijven? “Ongetwijfeld. Er dwaalt al een geweldig personage in mijn hoofd rond. Maar ze moet me haar verhaal nog vertellen.”

De tagliatelle en de vragen zijn op, we slenteren napratend naar de vestiaire. Net voor we opnieuw de winterkou in duiken, komt de serveerster die ons lieve heren noemde, aangerend met mijn notitieboekje. 'De Madonna van Jean Fouquet is vandaag niet de mooiste vrouw in het KMSKA', vergeet ik haar bij wijze van bedankje te zeggen.

3 notes · View notes

genmasp · 2 days ago

Text

ows: La sesta personale di Ben Sledsens alla Tim Van Laere Gallery di Anversa

Tra pesci e stelle

L’ultima mostra di Ben Sledsens, intitolata Between Fish and Stars, si è svolta alla Tim Van Laere Gallery di Anversa dal 29 agosto al 5 ottobre 2024. Questo progetto rappresenta la sesta collaborazione di Sledsens con la galleria e segna una svolta nell’opera dell’artista, che introduce per la prima volta una serie di disegni a carboncino su carta accanto ai suoi noti dipinti. Il titolo dell’esposizione, che si traduce in “Tra i pesci e le stelle”, riflette il vasto spettro di ispirazioni da cui Sledsens attinge, catturando sia la bellezza della natura che quella di momenti quotidiani apparentemente semplici, come una composizione floreale in un salotto.

In Between Fish and Stars, Sledsens esplora una varietà di temi e tecniche. Nei dipinti, l’artista adotta un linguaggio visivo influenzato da maestri come Henri Rousseau e Claude Monet, evidenziando l’uso espressivo del colore e della luce. Tuttavia, il suo approccio non è puramente realistico; piuttosto, mira a distillare l’essenza dei soggetti, a metà strada tra figurazione e astrazione, creando un dialogo sincero tra linee, composizioni e tonalità. Con i disegni a carboncino, invece, Sledsens abbandona il colore per concentrarsi sul gioco di forme e linee, sfruttando la libertà e fluidità offerte da questa tecnica.

Sledsens afferma di ispirarsi a generazioni di artisti precedenti, come Pieter Bruegel e Mark Rothko, combinando elementi di diversi periodi artistici per cercare la bellezza e l’utopico nel quotidiano. L’obiettivo della mostra è invitare i visitatori a riscoprire l’armonia visiva e la bellezza dei dettagli presenti nelle proprie esperienze quotidiane.

Shop È da poco disponibile su Tim Van Laere Books, il libro dell’ultima mostra dell’artista, anch’esso intitolato Between Fish and Stars. Il libro si compone di 112 pagine con l’introduzione - in quattro lingue tra cui l’italiano - del direttore Centraal Museum di Utrecht, Bart Rutten.

Ben Sledsens (nato nel 1991 ad Anversa) vive e lavora ad Anversa, Belgio. Le sue opere fanno parte di numerose collezioni internazionali, tra cui il Centraal Museum di Utrecht, il Museum of Contemporary Art di San Diego, il M HKA di Anversa, il CAC di Malaga, la Fundación Canaria para el Desarrollo de la Pintura di Las Palmas de Gran Canaria, l'Hermitage di San Pietroburgo e la Nassima Landau Art Foundation di Tel Aviv.

Immagini Tim Van Laere Gallery

#ows

0 notes

presentmachtdiefuture · 9 months ago

Text

Freitag endlich Wochenende, ne Stunde in Berchem gechillt und OPTIMISTISCH gewesen obwohl ich echt so schlecht gelaunt war die Woche. War zum Glück auch warm und bin dann etwas spaziert. Dann noch zu bellini geschafft mit anschließenden Drinks bei bobby! Samstag super lang geschlafen, in die City bei tollem Wetter und dann zum waterbus, ab nach lillo!! War ein cooler Ausflug. Abends lecker gekocht und zu send in the clowns. Waren echt viele Leute da ua auch Roos und Pia, hoffe eig echt dass ich mich mit Pia nochmal treffen bevor sie wegzieht? Wäre super! War aber echt nicht in der mood auf Party deshalb wieder früh weg hehe.. heute dann ins M HKA tolle Ausstellung wirklich! Hot Dog und Lego

0 notes

belgiumvisit · 9 months ago

Text

Antwerp - 4: Areas of the city to visit for culture / architecture etc

Antwerp is a major port and diamond trading centre. Dutch / Flemish is the main language used. The city also has a reputation for fashion.

A post by Visit Antwerpen suggests six museums and monuments that can be visited free of charge for views and architectural interest:

Het Steen guarded by the statue of Lange Wappe (near the free ferry);

Escalators with views all the way up to the roof terrace at MAS - Museum Aan de Stroom (south of docks area); Red Star Line Museum observation tower (north of MAS); Port House (Havenhuis in the docks area); Stock Exchange (Handelsbeurs - Sat & Sun) and Antwerpen-Centraal station.

Other free places of interest to visit are: the pedestrian tunnel and free ferry that link Antwerp to it's left bank - Linkeroever;

the Botanical Garden / Plantentuin; the weekend market at Theaterplein and other markets; the Wilde Zee pedestrian shopping area with the small statue Den Deugniet; Zurenborg neighbourhood which includes Cogels-Osylei street with impressive buildings in art nouveau and other styles and Dageraadplaats with several bars; Beguinage / Begijnhof - a quiet backwater although less impressive than the one in Leuven; Pedestrian shopping streets and quiet streets with interestings shops for antiques, records, art etc - follow Hoogstraat to Oever and Kloosterstraat; Street art is everywhere!

Tickets are needed for the following visits: the Cathedral (12 euros / 10 euros 60+); KMSKA - The Royal Museum of Fine Arts (20 euros); M HKA - Museum of Contemporary Art (14 euros / 8 euros 65+ NB entrance to ground floor and roof terrace cafe is free); FOMU - Photography museum (12 euros NB entrance to cafe is free).

0 notes

assiasukunadickrider · 11 months ago

Text

「 MLYOUM W RAY7 NTI DYALI 7BITI WLA KRHTI... ! 」

፧ 𝗖𝗵𝗮𝗽𝘁𝗲𝗿 𝟬𝟮 ፧

En fain ban sukupapi ik chapter li 9blu you were like "Doooont caaare~... , where's rick?", but yarito mbanch psq 7tsra bagar k7la blhdra bink wbino :( .

•⌗ Recommended music : Elissa - ya rayt

•⌗ Sukuna ver : Curse , His Own body (Human one + Full one

Nti ghir 5bti fih mlor w9al hkek mlkhl3a cheha9ti w ta7 tilifonk flerd 3la wjho so la torch t3o rahi dwi lel fo9, drti w 5zrti fih mkhlo3a la torch t3 tilifon 5lat l moment tban t5wf, wjho kan serious with a sharp eyes w his red pupils kano ylm3o w fmo kan m3mr bdm m3 zouj 9trat rahomvyhbto 7ata lr9bto, hwa tw93 ki tchofih hkak ra7 t5afi w tsiyi thrbi mno but u did something li mtd93o la hwa la nti, ghir drti lih after a fex seconds 3n9tih bl 9ouwa mli knti mts7chato, hwa kan mchoki w 7wajbo habtin to the point mtb3kch wla 9alk b3di 3lya syed sralo error 9a3d ysyi yfhm wch had reaction mn b3d wch chfti g3.

Knti m3n9ato bl 9owa wmghmda 3inik chwya w tbki bc this is like heaven for u, la première fois 3n9tih since li 3rftih mlge he didn't hugged u back but at least mtb3kch, zdti chwya wft7ti 3inik bl39l w ta7t 3inik f ydih li kan m5rj tfartih fiha w kant mghtya b dem g3 to the point 9a3d y9tr lel lerd, m3 fmo li chftih 9bl mt3n9ih 3rfti bli sukuna kan yakl f hadak docteur wmno li kano y5rjo sticky noises t3 l7em w lmsarn, whadok l3ibed li chftihm f hadik room tan but mkalhomch dok 5tch kant fihm ri7t ljifa wdem 9dim, but u didn't care mtl9tihch kmlti 3n9tih w 9lbk 9a3d y5bt ki drbouka ki chafo.

From sukuna side kan mzalo ba9i mchoki ki 3n9tih suddenly hkek 3ljak zouj sbayb, sba lwla sik après g3 wch chfti 5tch asln dar hka bl3ani for some unknown reason, sba 2eme sik 7es rou7 t3o wlatlo après 10days mli kant day3a, kan y7s b wa7d l7nana wl warmth feelings jms 3achehm tan, 9lbo kan y5bt so hard 5sara lokan ki 3n9tih w7titi rask ml jiha t3 9lbo lokan sm3ti l3rs li kan da5l 9lbo, ydih w rjlik g3 fchlo w his breaths kano 9rib heavy chrl chwya wytrma f3bounk, He wants to hug you back badly 5tch kan mtw7chk grv mlgr raho ynkr had l3faa f9lbo..., and that's why m9alkch b3di 3lya wla 5tch zdti 5litih y3ich new deep feelings ki 3n9tih but after maybe 40s t3 l3na9 suddenly ytada5l el 3a9l w youfsid ela7da.

“3ndk second w7da..., B3di.” he said with a sharp cold tone.

B3dti 3lih w w5zrti fi 3inih with your sad features and ur beautiful eyes li mli bda y7bk or 5lini n9ol mli tbdlt l mou3amala t3o m3ek kan ki diri eyecontact m3eh ybda y5zr fi jbhk wla nifk wmb3d chwya f 3inik wmb3d fchawrbk like kan ysyi ytjnbhm.

“3leh mkntch tripondi 3liya—

“9otlk 3n9ini?”

“...”

“h... m-m~....” Ml9itich wch t9oli m la shock, chrl gir kmlti s9sitih 3leh mkch yrypondi tmtm bdlk sgt so lsank bl3tih.

“M-m wchno? huh? 9tlk asqu 3titk l idn bch t3n9ini ?”

“S~... s-sm7li... k-knt mfrfcha brk... sm7li mchi bl3ani...”

5zr fik mlt7t lel fou9 skanak b1 après hdr “Ida raki haba t5li rask f plasto mtsidich dsrini, 9olthalk déjà wmn93dch n3awdlk lhdra...” tnhd après zad “Mfhmtch 3leh 9tlk "mtzidich" whadi la dernière fois lik asln...” , jaz 3lik w ra7 ymchi lnchombra li fiha hadak doctor mor ma 3awd ch3l dwawi fl basement, bon l couloir li konto fih mkanch fih lempa so lempa lkhafta t3 room li fiha hadak doctor rahi tdrb chwya.

Hbti hwajb chwya ml7ira 3la his last line wch kan y9sd bih but balak z3maa la dernière fois tzidi dsrih, zad hbtlk l moral ki bda yhdr haka w zad hbtlk l foursa t3 ank tst3rfilo but u tried to t7sni l awda3, drti lel lour lih but 9bl mtmchi l room hadik rfdri tilifonk li kan l'écran t3o m3mr bdm ki ta7 m9bil w mchiti, sukuna 93d the squatting sitting position 9drti tchofih b1 dok, kan labs jogging black pants wkan fihm dem mtrch randomly chwya, kan sukuna 9a3d 9dam l body t3 doctor w9bl may7t ydih 3la krcho lmfto7a bch yzid ykml yaklo hdrti b calm voice “M-m3lich brk t3tini 3fsa nms7 biha tilifoni...” , dwr wjho w5zr lfo9 lik b serious face “Ams7i f 7wayjk” , skti ma 9olti walo 3lblk lokan t9oli "bs7" wla ybda y9wd... , 3awd dar lel body hdek abda yd5l ydih da5l listouma t3o wyakl fih 9damk, u felt disgusted ml view wml noises li 9a3din y5rjo hbti rask l tilifonk 9a3da t5mi kifh r7 tmsi7ih, tfkrti bli fd5la t3 l basement win hadok lkratn w7dayd wdouzen l9dm kano kaynin 9machat 9dm w9il t3 7wayj wla ridouwat wla but lmhm useful so tmtm drti jiti ray7a ltmek wt7bs deep voice f plastk.

“Win raki ray7a?”

Drti l3ndo “Tfkrt bli fd5la t3 had lplasa kan kayn 9machat 9dm tsma rani ray7a njib wa7d nms7 bih tikifoni”

“Sm3ti wch 9tlk lala !?”

Ry7ti t5zri fih

“Wch 9olt !?”

“9tli asm7i f 7wayjk bs7—

“Mkch bs7 9tlk ams7i f 7wayjk m3ntha ams7i fihm”

Ry7ti t5zri fih m9lti walo 7ata win hwa dar lel doctor's body bch ykml yakl, 5zrti f tilifonk w rfdti 9mach t3 ur white dress wbditi tms7i f tilifonk wf3inik dm3a mkntich tbki but u were about.

“Wch drt...”

Sukuna hbs yakl w 5zr fik b confused tone and face “Kifach !?” , mchiti lel 9dam lih wnti tms7i tilifonk wtsyii tcalmi ro7k bch myti7och dmo3 wt9dri twajhih après 7bsti w5biti tilifonk f sakk w 5zrti f sukuna b serious face

“Wch drt bch rak tt3aml m3aya haka ? , rani 7asatk rak tnta9m mni 3ljal 3fsa drtha wla m3labalich wjsp” serious tone, tqt l writer goat mr7ch t5lik pethatic

“Ohh~ m7mltich tchofini nakl bnadm 9damk? hehe~...” He says mocking, après zad “Hadi bch nwrilk brk tbi3a t3 sukuna li knti tsyi tbdli fiha kifh 3amla...”

“Nbdl fiha...?” u said confused, N7a trf l7m ml body t3 doctor mn ydih wnad mcha l3ndk wnti bditi tbl3i ri9k wt5zri f ydih li rahi hakma terf hadak whwa yhdr wymchi

“Sukuna myakolch "tajin zitoun" w "t3am" w "mtwm" w lmwakl t3 l3ibed lfay7in hado...” He says mocking then hbs 9damk wtl3 ydih li kant hakma terf hadak “Sukuna yakl l7m t3 li 5dmo had lmwakl mchi maklthm” 9rb ydih lfmo wjbd hadak l7m bsnano kichrl bnadm ki yakl les côtelettes wbda yakl fih 9damk wdem yt3sr wysi7 3la ydih wnti t5zri b downing eyebrows and bored face.

“Tsma knt tdir g3 haka 3ljal ki kont njiblk makla t3 dar? mkntch g3 nsyi nbdlk wla asln déjà nta kant t3jbk wknt t9ouli 3oud—

“Tsma 7litlk l3in chwya 7latlk ?”

“Ma7latli ma walo 3lbalk w3lbali bli mchi hadi hiya sba li m5lyatk t3amlni hka 5tch lokan kan sba fl makla, lokan safi ch7al mli 9outli mtzidich jibili mchi td7k m3aya w t9oli chatra” Serious tone but not loud

Sukuna ml9ach wch y9lk because wch 9olti g3 sa7 bli sba mkntch fl makla kant f3fsa w7dou5ra wli raka hba t3rfi wchno hya but mrkich 7t3rfi at least yet 5tch asln sukuna raho ysyi ykfb 3la ro7o, ki ml9ach wch y9ol 7b yd5l f sgt w7da5r

“N3amlk haka? heh~ hadchi chftini nakl bnadm brk..., hada walo mn malf ndir!”

“Mnich g3 3la wch drt dok m3ndich prblm takl l3ibad wla l7ayawant ...”

Hbt 7wajbo ml7ira ws9sak “Kifah~... !?”

“ki 9olt rak t3amlni haka rani 3la smanat l5rin t3 chehar hada...” tone t3k bdat tro7 l sad one but mzalha serious “Sukuna tbdlt...”

squeeza gilet t3k fl wst b ydih li fiha dem wtl3k lih chwya w5zr fik b hadik l5zra t3 l menace “Monsieur sukuna, Tzidi tghlti had l5tra les cordes vocales t3k n9t3 7tchun ymahm FHMTI!?, w ida raki 7aba t3rfi bach n9t3hm... kmli azgili sukuna” Sharp tone but not loud.

Ki kan 9rib mnk hkak w yhdr m3ek b sexual connotations s5nti, lokan mchi t5afi 3la 7yatk lokan 9oltilo "Yes daddy please" 😭.

5zrti f 5zra sad and disappointed kifh li knti td7ki m3ah w yd7k m3ek raho yriyaji hak..., “Haylik~... (U sighed) haylik 3la wch rani nhdr w wch knt 7aba n9sd...” Kan mzalo chaydk w5zr fik b confused face mixed with mad.

“Hada wch 9sdi ki 9olt tbdlt...” bdat tjik lbkya but chditi ro7k.

“Hehe~... mn bkri ana haka 9asi nti li mt3rfinich mchi mchklti ida nti knti 3aycha fl awham ta3k”

“S7 nta haka mn bkri m3 g3 naw bs7 m3aya mkntch hak... ” Sad serious tone, u were about to cry.

“Knt t-tgsr m3aya... nd7ko... t7kili wch knt dir had les année... n7kilk... tl3b m3aya... mkanch g3 serious f la relation t3na w actually nta li rj3tha haka..., ki knt ana mndsrch nta li 9otli makach rsmyat binatna mlgr t5dmini w diri wch n9lk b-bs7~... bs7 mchi lazm tkoni serious m3aya~...”

Kan mzalo y5zr fik b face normal wchaydk mn gilet t3k, t7si chrl même hwa raho 7eb ysyi yfhm 3leh tbdl.

“Kont ki njiblk makla nta li knt t9ouli a3tini ndou9 w td7k m3aya wdes fois tl3b l3b dyalk hadak w tsr9li l bata wt7thali f plasa 3alya wla tt7wl lel form t3k wtl3ha b ydik wt9oli syi adiha” U chuckled hadik painful laugh mi tfkrti les sevenire, u were trying so hard bch myhbtolkch dmo3 when u add this “Mchi trmihali flerd wt3yt 3lya wt9ouli mtzidich tjibili...” Sad tone w fmk kan yr3ch because knti tsyii so hard mty7ich dmo3k 9damo ki knti ttfkri f had l bad moment.

“Knt takl dra3 kch bnadm 9dami bch t5wfni w ana knt nd7k m3ek wmkntch g3 n3if wla n5af w 9otli l3fsa li t3jbni fik sik nti différents..., kan 3lbalk bli ana m3ndich prblm ki jit takl l7em t3 l3ibed..., k-knt~... knt nzgilk zombie wknt td7k~...” U laughed painfully again ki jaw f rask les sevenire, 3inik bdaw yt3mro b dmou3 chwya, sukuna kan sakt wkant just ysm3k fik “Mchi t9oli "Ohh 5fti ki klit bnad 9damk?" chrl lyoum li 3rftni...” 9sdk z3ma sukuna dok ki tbdl chrl mwlach y3rfk kaml 5tch sukuna l9dim 3lbalo nti mt5afich mn had l3fsa.

Tnfsti for a few seconds bch tcalmi ro7k w dmo3 myhbtoch wmb3d 9olti “K-k-knt ki nzigilk monsieur sukuna nta t9oli azgili b asmi~...” u breathed heavily and u add “M-mchi t3yt 3liya w tmenasini ki nzgilk bih~...”

“Hadak hwa sukuna li knt n3rfo~...” m9drtich tchdi w bdaw yti7olk dmo3 3ljal ki 5mmti f line li 7tzidih.

“Nta chkun~...?”

Moment of silence for a few seconds, kan ykhzr fik b wa7d look serious but t7sih t'atar bwch 9olti chrl même hwa kan hab yfhm 3leg, but as always el3a9l ytada5l w youfsid l7da

“Ana sukuna l79ani” He says with a confident mockery tone, “Hada li raki thdri 3lih kan dayr mask”

Khzrti fih b confused face “Mask...!?” , tle9 gilet t3k 9alha wjaz dar 3lik, like kan morak swa swa wyhdr “Mchi mchkilti ida mkontich tamni wchkano y9olo 3liya, ntouma l3ibed tghidou... t7bo tt5aylo bzef ki my3jbkmch lwa93” , Drtli lih b face kan confused w ray7 lel mad “Ana m3jbnich lwa93 !? 3leh rak thdr m3aya chrl 3ndk lbar7 mli 3eftni !??”.

“Deux un nhdr m3ak kima n7b, deux deux mkalh tamni ro7k ki 9olt nti différents, 5tch ntuma l3ibed g3 ttchabho heh~ sur to nsa”

Tghzlti m la façon li kan yhdr biha so bditi thdri bzrba w voice ray7a lel loud “kont tb3tni bch n5tf 3ibed wn9tlhm 3ljalk, cha7l mn 5tra knt takl l a3da'e t3 l3ibed 9dami! w zid l3ibed w drari li chfthm mslo5in w m9toulin lihih! hkek wjms krhtk wt9bltk b 7a9i9a t3k nta li bla mask! mkntch nsyi ndir walo bch nbdlk, mlgr G3 WCH SM3T! W G3 WCH 7kitli hkek— ngh~

7km hnakk b ydih li f7hm dem whwa y3sr wyhdr b sharp tone and eyes “Shh shh shh~... A3rfi kifh thdri m3 sidk... n9si la voix dyalk snn dok nrj3k bkma” Bda yzyr ktr 3la hnakk and you sighed bc bdaw snank ywj3ok “Fmk lfay7 hada rani nchofo ydir bzef ghlati..., mtzgilich monsieur..., trdi lhdra..., thdri b voix 3alya...!” kan ghir yzyr 7ata win suddenly 7kmti ydih ml wj3 “Makich haba—... ? HBTI 7TCHUN YMAT YDIK...” Hbtihm w ghmdti 3inik w sa7o a little tears because of pain.

“Aft7i 3inik... AFT7I !” Ft7tihm slowly “Mtzidich Diri 3fays Bla Ma N9olk Diri Fhmti !?” M9olti walo he add “FHMTI !?” Zad zyr and you sighed loudly then u nodded ur head

5ff l9bda dyalo chwya, he said whwa y7t sbaba t3o f chwarbk w “B1~...., ih... Mkich hba tchofi had chwarb m9t3in yek huh ? ts7e9ihm ki tkuni diri 5dmtk~...” Dar dbza b dyih w9a3d ytl3 wyhbt 9dam fmo li kan ydwe lsano lda5l fih, In short hadik l movement t3 sucking dick.

“I-ida uraume kant dirhalk a-ana mchi hiya...” hdrti b voice mghmouma 5tch kan mzalo y3bz 3la 7nakk.

d7k gently then he says b mockery tone wbda ymchi wyhdr wnti ttdnay lel lour m3eh f ke même temps because yeah kan hakm hnakk “Chkun 9alk rani 3la rou7i rani 3la li t3rfihm... oh! wla balak li knti t3rfihm... amine~...? raouf~...? aymen...! hehe~..., wana loukan 3ini n5lik diriha b sif 3lik wnd5l tiz ymahm fi fmk wm3ndk mdiri bs7 naaahh~... zboba t3i ghalyiiiin bch n7thom fi foum t3 bnadm”

Mfhmtich 3leh 9al zbouba t3i but u didn't care 5tch tghzlti grv kifh kan yhdr m3ek chrl nti 97ba w kifh kan ydrbk b b3ibad knti t7kilo 3lihm ki knti tgsri m3eh 9bl mytbdl, but m9drtich trdi lhdra mempa mli zad zyr ktr.

“Hmmm dok dalti ana ns9sik l même question... 3leh raki tt3amli m3aya haka mal hmm~...?” Hbs f plasto wn7a ydih mn 7nakk wched r9btk but gently chwya.

Wlh m5litiha f 9lbk “3la wch hdrt m9bil ana mnich 9a7ba bch ndir hadok l3fays w3l—

“Hahahaha~! mtbdaynach t3ichi... ntuma nsa g3 kifkif li thdro m3eh t9ololo jms drt wjms f3lt wntouma mkch tou9ba wm3mrtohach!” kan yhdr b mocking tone b lmovement t3 lydin, jiti thdri 7t sb3o f fmk whis claw kan y9rs nifk w hder b menace tone whwa m9rb wjho lwjhk w3inih l7moura ch3lo with the sharp look on them “Balaku ki n7i sb3i thdri 3la 3afsa 5arja l question li s9sithalk... BALAKI!” ,kan 3lbalo 7tzidi trdi lhdra so he did that, knti haba trdi lhdra so bad but 5fti chwya bc you know y9dr yr7ik f plastk nermal, so just 5zrti fih b sharp eyes wkntit ttnfsi hard chwya, 3awdo dmo3 tlmo f 3inik chwyyya mchi bzef just because ghadatk 3mrk chwya, n7sa sb3o w5lak thdri skti but after few seconds nt9ti

“M-mfhmtch wch 9sdk...” serious tone

“3leh raki tt3amli m3aya haka mel ? 3leh raki thdri m3aya b façon t3 chrl ana s7bk ?” kan yhdr b malicious tone w bda ytbsm l malicious smile t3o “Mkmltich hdrtk~...”.

“Wchmn hdra...?” tone serious but kan fiha a little confusion, bda y7rk snsla t3k b his claw chrl kan yl3b biha w mzalo yhdr b same tone hadik l mocking li tghzl.

“9olti mlge wch drtlk g3 hkek w "t9bltini" b 7a9i9ti ana mkntich tsiyi tbdlini wla..., wch 9sdk b lmoustala7 t3 "t9bltk" huh~...?”.

Mal9itich wch t9oli 5tch hadak lmoustala7 asln zl9lek mli knti thdr b tone chwya mnfa3la wbzrba w yk had lklma t3 wa7d raki f relationship m3eh w t9blti side t3o, like knti sa7 thdri b façon t3 kichrl sukuna s7bk.

“M-m-maa~... m9sdi walo~...” stressed tone bc 5fti yfi7 bli t7bih 5tch sbn doka ra7lk g3 l moral ank tst3rfilo.

“M9asdk walo huh~!?... (Dar hadak l movement t3 lfoum wl7wajb) Ok~... mala kmlili wch knti 7t9ouli ?”

“W-wchnou...?”

“Hmm~...” Mzalo yl3b b snsla t3k bsb3o ykhzr fiha wmb3d fik wyhdr b malicious tone w hwa h3awd wch 9olti m9bil “..."kont tb3tni bch n5tf 3ibed.... wn9tlhm 3ljalk..., cha7l mn 5tra knt takl l a3da'e t3 l3ibed 9dami... w zid l3ibed w drari sghar li chfthm mslo5in w m9toulin lihih..., hkek wjms krhtk wt9bltk b 7a9i9a t3k nta li bla mask..., mkntch nsyi ndir walo bch nbdlk... mlgr g3 wch sm3t w g3 wch 9oltli hkek w...?" hmm~...? hkek w wchno~...?”

Tblokiti ml9itich wch thdri 5tch 3lbalk wchno hya next word..., w li asln nti mkntich 7t9ouliha même lokan m9at3kch ki 3bzlk 3la 7nakk 5tch asln zl9tlk whdri hkek 5tch knti thdri mnfa3la wbdmo3 f3inik so chrl knti tfrghi fi 9lbk.

“Ahdri bl3ti lsank?”

“M-mah~... maa~...” Knti thdri w trmchi bzef

Kan ysna fik trpnd w ykhzr fik hadik l malicious smile, kntk tsyi tl9ay ay klma bch tbdli sgt.

“Hkek w M-m.... m-m5ftch ml 3fays l-li knt—

“Hkek w 7bitini...?”

Tconjliti f plastk, 9lbk sinyala 500volt t3 trisiti, wjhk wla en couleur mchi ghir sfr, lsank bl3tih ml9itich g3 wch t9oli

[3labalo? bs7 kifh 3rf ! kifh fa9 ! lala impossible..., raho ydir haka bch yzl9l9li lsani brk]

“M-m~... (Fack laugh) 7~... 7-7bitk~...?” Fake confused face and tone

He giggled “Hsbtlk rani ra9d 3la wdni yak ?” Tl9 snsla t3k wbda yhdr b malicious tone w ydor 3lik “La façon t3 lhdra dyalk..., l5zra dyalk..., lmakla li knti tjibihali..., tbsima l3rida hadik ghir tchofini..., drti fi balk mr7ch nfi9lk... !?” 3awd 7bs l3ndk wbda y5zr fik b his shape eyes and malicious smile w nti mchukya 9lbk 9rib yzle9 mn plasto “Hmm ?”

93dti sakta ma9olti walo wml9itich asln wch t9oli literally tblokiti sur to ki kan y5zr fik hkek, 7rti ida 7tstghli had chance bch tst3rfilo wla mchi w9tha, 7rti ida s7 fa9lk bli t7bih wla raho ystnak t9oliha, 7rti ida mâme hwa t3jbih so 3labiha raho ydir hek wla mt3jbih ma walo just 7b yconfirmi.

“M-me—

“Mtbdaych tkwfi fi ro7k...” Serious tone

Fmk b9a mftou7 wnti tsyi tl9ay lklmat but after a few seconds hbti rask w9a3da tl3bi b tfartik, m7bitich tnkri bc you know hwa ki ydir 3fsa fi raso mkch kifh tbdlilo rayo, and bc nti mkich 7aba tnkri either psq maybe jatk l foursa bch t3tarfilo, and drti i7timal ano mam hwa t3jbih so tcalmiti chwya w ra7lk stress chwya.

“Bl3ti lsank... !?” He sighed

“Ih wemb3d... ?” Mzlki thdri b rask lel lerd.

“"Wemb3d" wchno ?”

“Ih nhbk... wemb3d ?”

He giggled maliciously, bdl tone t3o l gentle one “Ntzwj bik wnjibk t3ichi m3aya~...”.

7bsti ma tl3bi b dfartik w hbti 7wajbk ml 7ira, m9drtich tamni ida raho ytms5r wla srx so tl3ti rask lih again w 5zrti fih b confused face mlgr kan fik tbsima sghira but m7bitich tbyniha.

“Heh~...?”

Bda ymcht la mèche t3k b tfartih li kano l3mrin b dem but I didn't care whwa yhdr smiling soft smile w caring tone “Ntzwjo kima ay zouj y7bo b3dahm~... ndik t3ichi m3ayaa f ay plasa 7bitiha~... twli tjr m3aya njiblk g3 wch 7biti 7wayj... accessoires... makla klchh~..., ihh wnjibou drari tan~!”.

ry7ti t5zri fih b confused face wmb3d d7kti suddenly chrl hadkk d7ka t3 l7ira li 5rjtlk ml fr7a actually, mzlki thdri b confused tone but had l5tea with a little smile “W-wa~... r~... rak m-mnytk~...?” , Tbsmlk w7et la mèche t3k more wdnik “Ahmm ih~... hehe~”.

Ml9itich wch t9oli except t5zri fih b confused mixed with a shocked face with a little smile whwa mzalo ymcht l début t3 ch3rk mn rask w y5zr fik b the same face, hsiti b butterflies fi krchk ki kan yhdr hkakb hadik gentil tone, kant fik wa7d lfr7a chwyaa wtcht7i 9damo 7siti b wa7d ra7a fi 9lbk 9a3da timagini wch kan y9olk, but g3 had l feelings taro when he started laughing.

"He~... hehe~... hehehehe~... hahahahahahahahahahaahaha~!!!”

Bda yd7k b tdrij loudly w nti t5zri fih confused but smile mzal mara7t “W-... wch kayn~...?”

N7a ydih mn ch3r wmzalo yd7k hadik toxic laugh t3o, dwr dra3 wla sdro w 7t l elbow t3 ydih lo5ra fo9 la fain t3 dra3 hadi wydih f 3inih wmzalo yd7k but n9st mwlatch loud kima m9bil

“Hahahehehe~.. ykhaaaah~... ykhaah ykkhah~!! heheheheehe~... ya rabaaak~! l3ibad ch7al mnagl~...”

Smile dyalk bdat tro7 wmzalk t5zri fih confused, N7a ydih mn 3ino w7tha fi fmo whwa y5zr fik b playfully eyes “Hada wch 7biti tsm3i~...?”

“M-mfhmtch...?”

“Mnytk drti fi rask bli 7aysra hak~...!?”

“...”

Kan yhdr wyt9dm lik slowly “Mnytk drti Ana! Sukuna le roi t3 l3nat! y7b w7da kima nti !?” 7bs 9rib mnk chwya wki 9al his last line bda y'achar b sb3o 3lik up and down “Ana même l curses e-nsa w msm3tch bihm t7wsi n7b insana... !? hehehe ykhaah~... !!! 3lbalk ki 5mmti haka brk raki ty7tili nv dyali ya rbk hahaha~”

Bl3ti ri9k w syiti mdirich eyes contact m3eh oa3da t5zri fl 7yout wmb3d flerd, kant 7atjik lbkya kifh bnti clown ki tbsmti 3la wch kan y9olk w7sbtlk raho yhdr mnyto, and 5tch wch knti dayra f rask bli même ntj t3jbih g3 kano awham.

“Pfff~... yarabaak ch7al t3yfou ntuma l3ibad !, g3 wch yhmkm f dnya hadi hwa l7ub t3 zebi hada, hwa vrai m3ndo 7ata m3na wm3ndo 7ata fayda ghir ano yzid y5lik d3if... ! bs7 wch ra7 dir lel l3ibad... dou3afa w mdloulin y7bo dou3f tsma tjr tl9ahm ytnako 3la l3fays li y5lohom ybano dou3afa ktr pfeeh~...” abhorrence like ichmi'ezaz mocking tone.

“L7oub zbl..., 3labiha 9tlk ntuma l3ibed t3yfo..., ki jito t3icho w y3jbkm had nw3 t3 les sentiments l darajar ankm diro ay 3fsa 3ljalo..., kima drti nti” bdl tone t3o l wondering mocking one “Yr7m babak yr7m babak... wch knti t7si ki knti diri hkek...? huh ?”.

Mfhmtich wch 9sd bl question t3o w zid knti chwya wtbki so m7bitich g3 t5zri fih ry7i t5zri flerd wlt3bi b gilet t3k.

“Ki nhdr m3ak akhzri fiya !”

Tl3ti rask slowly w khzrti fih b serious face wknti 3la ch3ra wtbki, kan mrb3 ydih wyhdr m3ek “Wch knti t7ssi huh ? wch knti t7ssi wnti diri g3 had l3fays bch t5li wa7d y7bk ?” ichmi-ezaz tone.

Hbti 7wajbk w hdrti b trembling tone “K-kifh ?”

“M3ftich ro7k ki knti diri hkek bch t5lini n7bk ? huh ? yarbk 7sit bl 7chouma fi plastk...!”

“Kifach!? mdrt 7ata 7aja bch—

“Shhh m9tlkch ahdri..., bl3i fmk !”

Knti t5zri fih mchukya t3 kifh dar fi raso hak, m9olti walo 9a3da t5zri fih b shocked face whwa kan yhdr b hadik sarcastic tone t3o li ray7a lel ichmi-ezaz wkan yt7rk chwya jor mchi wa9f brk wtani yhdr b ydih.

“Nt5atr m3ek ghir flil knti tt5ayli hadok les scénarios t3 l7oub tafhin... z3ma ana wnti kifkif hkaa...! hkmin ydin b3dana...! ntbasaw 3la chet wla fo9 s7ab...! w l7ayat jamila wjsp...” mocking tone “W même fl frech... ! knti tt5aylini fl frech tani hadi sur hehe~ nstnaha mn w7da 5amja kima nti... , l3fsa li d7k sik kifh raki tbani clown dok b3dma hsbtlk wch hdrt m9bil knt srx..., sbn tmtm drti f rask had ta5ayulat l jamila 7ayt799o fl wa93 hahaha~... ntzwj bik !!?? yarbk nti walo bnsba liya apart esclave njib bih lw9t...”

Hbti 3inik 3lih wbditi t5zri flerd 5tch bdaw yti7olk dmo3 wm7bitich ychofk hkek sur to ki raki m9wda mn wach raho y9ol.

“Awww~...? bdat tbkiii~!! ya3mriiii hahaha~..”

Bditi ttnfsi harder mli knti m9yusa w z3fana f le même temp.

“Tl3i rask ajri..., rani hab nchof had dmu3”

Tl3ti rask but m5zrtich f 3inih “A5zri fi 3iniya !”

U licked ur lips mz3af w5zrti f 3inih b hadak annoyed face.

Tl9 ydih like mwlach mrb3hm “Hehe~... tghidi 3lblk, che7 3la kol 7al... wa7d ma 9alk al3bi m3 wa7d nv 3lik, lokan syiti tdi attention t3 amine bch t3awdi twli m3eh wla hehehe~... wla hbiti wahd jdid? lokan chfti megumi hadak wla kch wa7d ml lycée t3 jujutsu lmhm bnadm mysl7ch kima nti mchi tji 3ndi ana... Bhlula”

Bdaw ysi7o dmo3 3la 5dk w bditi ttnfsi even more harder mz3af w knti t5zri fih b sharp face.

“déjà déjà nermalment~... mt7wsich attention mn rajl wt5lih y7bk bsif b l3mayl dyalk w tyab dyalk wtjri morah ki lklba bch brk ywli y7bk whwa mahoch dayrlk 7sab hehe~... 3lblk wch ysmo lmra li dir had l3fays ?”

He walked two steps l3ndk slowly w5zr fi 3inik b a little malicious smile w sharp ryes

“9A7ba~!... ysmouha 9a7ba~...”

SLAP

Drbtih b kef 9as7 ydk wlat tnml mli wa3r, sbn l79ti lel max t3k m9wdkch mn wch r7 ysra ida y9tlk wla 5tch m9drtich t7kmi z3afk mn m9bil whwa yhdr hkek knti tt3mri tt3mri tt3mri 7ata win l7e9 9al 3lik 9a7ba mchditich ro7k, ry7 wjho mdwr lel jiha lo5ra m la shock t3 kifh tjera-eti ws9ltih so sralo error raw ysyi ystw3b 😭.

“Mchi mochkilti ida nta 3jouz 3ach ktr mn alf sna jms 3ach les sentiments t3 l7oub f 7yato w m3lbaloch bli had l3mayl y5rjo mlwa7d la iradiyen ki y7b mchi hwa li ydirhm bch y5li taraf la5r y7bo”

After a few seconds sukuna dar l3ndk slowly but mkanch y5zf fik chrl fo9k swaswa w hwa y7k 7nako b tfartih gently w y7rk raso t3 "hakaa..." b downing eyebrows, bon kan y7k 7nako sarcastically snn ydik sghiwra m3ndha ma dir wjho.

Ki bda ydir hadok les grimaces d5lk l5ouf chwya t3 bayn tnakt fik, khzr fik b sharp eyes w 3inih kano ylm3o mz3af whwa 7at ydih 3la his chin y7k 7nako b his claws w ytnfs harder, hbt 3inih lel lerd and he sighed then he said “Hada wch 3ndk...?, bch n9ol drdrtni mdrtrtnich mempa” he sighed again mocking, Bl3ti ri9k mlge raki 5ayfa chwya but mzalk t5zri b confidence serious face

“3jouz huh~...?” mzl 3inih flerd wyhdr then he suddenly drbk b kef t7ti flerd mli 9awya wbla man7ki kifh 7nakk rahm ytnmlo w snank ywj3o 7siti chrl l jaw t3k kan 7ytksr whadchi mchi mempa dbza.

“Wl kef hadi l9ouwa t3 3jouz ? huh~?”

Rask g3 kan mghti b ch3rk w chwya 3la lerd, rjlik kano mn f5adk whbt kano f dm li kan flerd but mn f5adk wtl3 nn 5tch asln kan dem habs l hadak l point, tsma salamat ch3rk mhoch mchm5 bdem, mdwrtich wjhk lih 5tch bditi tbki mchi 3ljal ki jat s9la wa3ra brk but ghadark 3mrk 3la klch, 3la kifh t5aylti ur day lyoum m3eh wkifh raki mrmya dok flerd, lokan 3ta rbi raki mrmya hek f fracho 😞.

After a few seconds remarkitih bda ytnfs harder grv, m7bitich dori 5fti 5tch you know 7y9tlk sbn drti fi rask raho ytnfs haka mz3ad but no..., sukuna kan mdayr l position t3 elevn b ydih bch y9t3k b technique t3o but m9drch..., kan wjho y3r9 w7mr w l3rou9 t3 ydih chwya wytrt9o absolutely nti mchftich hada g3 bc mzal mdwrti wjhk, and the reason 3leh raho hak sik raho 7ab y9tlk w raho ysyi but m9drch chrl kyn 3fsa rhi tmn3o, mt9la9 5bt ydo fl 7it hardly to the point dar tou9ba fl 7it wydih 5rjt ml jiha lo5ra then u sighed loudly.

After a few seconds sm3tih hdr serious sharp tone but cal wmzalo ytnfs harder.

“Rou7i mna~...”

Ki 9alk haka 7rti so drt lih w 5zrti fih lfo9 b confused face.

“9OTLK ROU7I MNA! mtzidich tji l3ndi ! BALAKi nzid nchofk dori hna”

Nti l3fsa li 7yratk mchi ghir ki 9alk mtzidich tji l3ndi..., sik ki m9tlkch whwa 9adr ydirha b rmcht 3in, ry7ti tkhzri fih but nwdti ur up body chwya jor wliti mtkya 3la ur arm w ydek lou5ra tsyi tnowd ur body g3.

“GHAWLI !!!” Sharp loud tone.

U sighed loudly then ml5l3a tmtm ndti rfti sakk wr7ti tjri lel bab t3 l basement w5rjti mno, 9a3da ghir tjri bch t5rji mn hadak l parc g3, thank god l9iti l bab lkbira t3 l parc mfto7a asln mwlawch g3 sam3in bih ml icha3at hadok so m3ndo la les servaillen, anw 5rjti kaml ml parc hadak kant 11pm l7ala 5alya w en plus mkch 7want 9dam had l parc w raki fl7rach yarbk so 5fti y5rjo 3ibed ygrisiwk li ykun w9thm dok, r7ti mor dora t3 bâtiment rfdti tilifnonk w ydik ytr3do ml khl3a and breathing harder mn fmk w dmo3 fi 3inik ghir ysilo, 3yti ls7btk asia ( :3 ).

✆...

“Alo~...?”

“Alo O-oui a-asia~...” Trembling tone

“Wchbiki... !? raki tbki !?”

Mkntich tbki but ghir 9tlk hak trt9ti.

“Wch kayn racha ghir lkhir !!?”

“T-t-t9dri tji l3ndi dok t-t3ichi~..., 3lbali ra7 l7al bs7 m3ndich drahm l yassir w-w rani fl khla l-lhna~..., w i- ida mt9drich m3lich n-nchof kch wa7d”

“Lala rani jaya d9i9a nwjd ro7i wnji..., a3tini localisation”

0 notes

garadinervi · 14 days ago

Text

Ian Hamilton Finlay, Honey By the Water, Afterword by Stephen Bann, Black Sparrow Press, Los Angeles, CA, 1973 [Between the Covers, Gloucester City, NJ. M HKA Ensembles, Antwerpen]

From an edition of 200 copies signed by Ian Hamilton Finlay, quarter-cloth and paper boards with mylar jacket [Granary Books, New York, NY]

#graphic design #typography #art #poetry #concrete poetry #visual poetry #book #cover #book cover #ian hamilton finlay #stephen bann #black sparrow press #m hka ensembles #granary books #1970s

21 notes · View notes

thesonofitreview · 11 months ago

Text

SonoFit Reviews - Does It Work? The Truth [USA, UK, Australia, Canada, NZ]

Stay away from loud noises if you have tinnitus. Loud noises will make your situation worse. If this is impossible for you to do, use ear plugs to drown out some of the noise. It is a good idea to always have ear plugs with you just in case you need them.

If you are one of the unlucky people that suffer from tinnitus and you have noticed an increase in the severity of it, you may want to have your blood pressure checked. High blood pressure has proven to be one of the causes for increasing severity of tinnitus. If it is high, find ways to lower it.

CLICK HERE :

https://groups.google.com/g/mozilla.dev.platform/c/2BMgPaWEzLY/

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/8svfzO6-ioE

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/oUbCn4F4pa8

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/XZHBuoVbke4

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/36hRQ_FLvHE

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/xIs8bm8hlhA

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/DxQowisAcmE

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/FoAiKl-qwac

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/M4vru4vK0Ik

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/Rdxjbxc_9AM

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/7I55q6G0BDk

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/SXHJlpZyri0

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/HkA-QiClvcw

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/M-ayXUtCaFs

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/lWnm4foZpOo

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/uh9Q9w_UXt0

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/P1vBuSmzszw

https://groups.google.com/a/chromium.org/g/chromium-reviews/c/oUbCn4F4pa8

https://groups.google.com/g/mozilla.dev.platform/c/kFNrhEGWhT8

https://groups.google.com/g/mozilla.dev.platform/c/wGD36IKTrPc

https://groups.google.com/g/mozilla.dev.platform/c/Nememn5Xgqg

1 note · View note

masonscig · 2 years ago

Note

I have thought about Ub and how to me their little found family sometimes is so overbearing and forced, and I wonder if that's on purpose, if the Chamber or Rebecca wants to shove the detective into that role so quickly to make them feel connected to Ub so they feel attached to the Agency sooner

Maybe Ub isn't even aware of this but i think would be so juicy if some were like A or N lol 🫣

Also what's everyone's thoughts on Unit Victor? I played M route and they were so nosy to my mc like hello who starts a conversation with someone asking about their sex life and their partner's like that 🤨

ooooh interesting take on ub LMAO i personally think that the moments that are good are really good – but to be honest i do agree a LITTLE bit (don't stake me people hear me out) also tbh m*shka has said that the agency is good, so i'm not sure how much of that bleeds into the chamber – you might be onto something but who knows!

i wish that some of the "found family" moments were a bit more organic than what we get – breakfast, meetings, mc in bed with injuries and ub checking on them, ub accompanying mc to work – it gets a little repetitive after a while! to be fair, i think that part of this comes from the setting being a small town lmao

i know it's hard to cultivate a found family dynamic that fits every person's vision, but at the same time idk! i feel like there could've been more happening that made the group feel like a group.

i say this because, as someone who's paid for her patreon before, there's this one particular special called "a new start" that's about ub soon after f joined them – and it's one of my favorite things mis/hka has ever written, and i think about it frequently because it's what i want her ub dynamic writing to be like

also unit victor was so unnecessary LMAO they just brought them in so they could sprinkle in the alina backstory – if you've paid for her patreon and read through her extra writings, you'd know why alina is significant, and tbh unit victor serves only that purpose imo. it would've been SUCH a good opportunity to flesh out unit alpha, especially because ub + mc fail quite a few times during book 3, and bringing in their biggest competition would've added such a flavorful subplot

#TY FOR THE ASK SORRY IT TOOK SO LONG DKMFDMKKDMFM #much to think about #also reading this back i feel like i ignored some points of urs but that was NOT intentional LMAO #u just got me thinking about other stuff !!#asks #n*fw #twc book 3 #twc book 3 spoilers #twc spoilers

24 notes · View notes

sorrynoroomsavailable · 1 year ago

Text

Де ми тепер, після всіх цих нескінченно повторюваних слів?

Вибачте Номерів Немає

08.10.2023 – 12.11.2023

Готель “Інтурист-Закарпаття”, площа Кирила і Мефодія, 5, Ужгород, Україна

Кураторська група: Петро Ряска, Дар’я Шевцова

Художники та художниці: Катерина Алійник, Лука Басов, Катя Бучацька, Данило Галкін, Маргарита Журунова і Богдан Локатир, Анна Звягінцева, Нікіта Кадан, Олекса Конопелько, Саша Курмаз, Наталія Кушнір, Ярема Малащук і Роман Хімей, Патріція Пліх, Олена Пронькіна, Василь Ткаченко, Максим Ходак

Після початку повномасштабного російського вторгнення в Україну мільйони українців були змушені покинути свої домівки, полишаючи міста під постійними обстрілами та загрозою окупації. Художники та художниці не стали винятком, і у відповідь на ці нагальні виклики культурні інституції мали переосмислити власні стратегії, щоб направити усі наявні ресурси на допомогу. Важливу роль серед них зіграли існуючі та новостворені резиденції – від початку спрямовані на те, щоб надати прихисток та безпечні місця для продовження мистецької практики, вони згодом перетворилися на динамічні спільні простори для співпраці, рефлексії та, найважливіше, взаємної турботи. Зважаючи на близькість до кордону і порівняно далеке розміщення від активної зони бойових дій, ужгородська резиденція «Вибачте номерів немає» в готелі «Інтурист-Закарпаття» стала одним з таких осередків безпеки. Запозичений для її назви вираз, який в часи найбільшої популярності готелю часто можна було почути у відповідь від портьє, набув нового сенсу, позначивши травматичний досвід людей у пошуках нових місць для життя.

Виставка «Де ми тепер, після всіх цих нескінченно повторюваних слів?» бере початок від екстрених резиденцій, що були організовані у 2022 році Київською бієнале спільно з рядом європейських інституцій для підтримки української культурної спільноти. Поєднуючи роботи учасників та учасниць програми з практиками інших українських художників та художниць, виставка переплітає особисті історії та колективні досвіди проживання війни, втрати домівки та вимушеної релокації. Звертаючись до сутності готелю як тимчасового транзитного простору, де очікування і невизначеність сповільнюють плин часу, вона пропонує подорож просторими залами, покинутими потаємними куточками та усамітненими кімнатами у спробі виявити і переосмислити сліди, які війна залишила в нашій історії та в нашому житті. Як ми уявляємо собі повернення до попередніх планів та мрій, і коли починається майбутнє, до якого ми постійно апелюємо в наших розмовах?

Виставка відбувається в рамках Київської бієнале 2023. Київська бієнале – це міжнародний форум мистецтва, знання та політики, що об'єднує виставки та дискусійні платформи. Бієнале застосовує міждисциплінарну перспективу на перетині гуманітарних наук, соціально-ангажованого мистецтва та політичного активізму, щоб осмислювати ключові проблеми сучасного світу. Бієнале організовує Центр візуальної культури.

Київська бієнале 2023 проходить у співпраці та за підтримки: Асортиментної кімнати, Федерального міністерства мистецтв, культури, громадської діяльності та спорту Австрії, Департаменту культури міста Відня, Національного центру Олександра Довженка, ERSTE Foundation, Foundation for Arts Initiatives, Galeria Labirynt, Goethe-Institut, Інституту наук про людину (IWM), L'Internationale, M HKA (Музей сучасного мистецтва в Антверпені), Міністерства культури та інформаційної політики України, Музейного кризового центру, Музею сучасного мистецтва у Варшаві, проєкту Other Edges (hablarenarte, KAIR, MeetFactory, Центр візуальної культури), Sigrid Rausing Trust, резиденції «Вибачте, номерів немає», tranzit.at, tranzit.org (Братислава, Будапешт, Бухарест, Відень, Клуж, Прага, Ясси) та програми Європейського Союзу Creative Europe.

Графік роботи виставки:

8 жовтня – 17:00-19:00

9 жовтня – 16:00-19:00

У період з 10 жовтня до 12 листопада виставка працює по четвергах, п’ятницях та суботах з 16:00 до 19:00, а також за індивідуальною домовленістю. Домовитися про відвідування можна у приватних повідомленнях на сторінці резиденції “Вибачте Номерів Немає” або за телефоном +380673947364.

(eng)

Where are we now, after all those endlessly repeated words?

Sorry No Rooms Available

08.10.2023 – 12.11.2023

Intourist-Zakarpattia Hotel, Ploshcha Kyryla I Mefodiya, 5, Uzhhorod, Ukraine

Curators: Petro Ryaska, Daria Shevtsova

Artists: Kateryna Aliinyk, Luka Basov, Katya Buchatska, Danylo Halkin, Nikita Kadan, Maksym Khodak, Oleksa Konopelko, Sasha Kurmaz, Natalia Kushnir, Yarema Malashchuk and Roman Khimei, Patrycja Plich, Olena Pronkina, Vasyl Tkachenko, Marharyta Zhurunova and Bohdan Lokatyr, Anna Zvyagintseva

In the wake of the full-scale invasion of Russia into Ukraine, millions of Ukrainians were forced to leave their homes, fleeing cities under constant shelling and threat of occupation, and artists were no exception. As a response to these urgent challenges, cultural institutions had to rethink their own purpose and redirect institutional resources in order to help. Residencies have played a significant role among these places, and have developed into dynamic shared spaces for collaborating practices and reflection, and, more importantly, spaces for mutual care. Considering the new circumstances, the residency Sorry No Rooms Available, held at the Intourist-Zakarpattia Hotel in Uzhhorod, at some point became a shelter and a potential further transition point to safer locations for a substantial part of the Ukrainian artists and cultural workers. Back then, the name of the residency, which comes from a phrase that would commonly be heard at the concierge desk in the 1980s when the hotel was at its peak, marked the traumatic experience of thousands of people forced to seek new places to live.

The exhibition Where are we now, after all those endlessly repeated words? takes its starting point from the Emergency Residencies for artists and art professionals from Ukraine, held in 2022 and aimed to support the Ukrainian cultural community. Bringing together works of its participants with practices of other Ukrainian artists, the exhibition intertwines personal stories and shared experiences of living through the war, while undergoing loss of home and forced relocation. Delving into the concept of a hotel as a temporary transit space, where anticipation and uncertainty imperceptibly alter it into a state of limbo, it suggests a journey through the spacious halls, abandoned hidden spots, and lonesome apartments in an attempt to reveal and reconsider the traces war has left in our history and in our lives. How do we imagine our return to previous plans and dreams, and when does the future we are constantly recalling in our conversations start?

The exhibition is part of the Kyiv Biennial 2023. Kyiv Biennial is an international forum for art, knowledge, and politics that integrates exhibitions and discussion platforms. It adopts an interdisciplinary perspective at the intersection of the humanities, socially engaged art, and political activism in order to reflect on the crucial issues of the contemporary world. The Biennial is organized by the Visual Culture Research Center.

Kyiv Biennial 2023 is held in partnership and with the support of: Asortymentna Kimnata, Austrian Federal Ministry for Arts, Culture, Civil Service and Sport, Department for Cultural Affairs of the City of Vienna, Dovzhenko Centre, ERSTE Foundation, Foundation for Arts Initiatives, Galeria Labirynt, Goethe-Institut, Institute for Human Sciences (IWM), L'Internationale, M HKA (Museum of Contemporary Art Antwerp), Ministry of Culture and Information Policy of Ukraine, Museum Crisis Center, Museum of Modern Art in Warsaw, Other Edges project (hablarenarte, KAIR, MeetFactory, Visual Culture Research Center), Sigrid Rausing Trust, Sorry, No Rooms Available, tranzit.at, tranzit.org (Bratislava, Budapest, Bucharest, Cluj, Iași, Prague, and Vienna), and the Creative Europe programme of the European Union.

Opening times:

October 8 – 17:00-19:00

October 9 – 16:00-19:00

In the period from October 10 to November 12, the exhibition is open on Thursdays, Fridays and Saturdays from 16:00 to 19:00, as well as by individual agreement. You can arrange a visit in private messages on the page of the residence "Sorry No Rooms Numbers" or by phone +380673947364.

#KyivBiennial #kyivbiennial23

0 notes