#Louisa Pili

[adamwatchesmovies]

Fear(s) of the Dark (2007)

While I didn't enjoy this film, that doesn't mean you won't. No matter what I say, the people involved in this project did it: they actually made a movie. That's something to be applauded. With that established...

A black-and-white, animated horror anthology. I read those words on the back of Fear(s) of the Dark (Peur(s) du noir in French) and I was practically running towards the till to add it to my collection. Well, it certainly is black-and-white and I’d describe most of the shorts as “animated” but horror? That’s dubious. At best, this film is a little freaky. So many aspects of this collection are just plain wrong. It’s like someone deliberately sabotaged it. None of the stories are named so we’ll have to go through them chronologically and based on their description.

The first segment/Wraparound follows a grimacing man as he walks his four ferocious dogs down various streets. Letting them off their leashes one at a time, he laughs gleefully as they tear apart anyone in their path.

There is no reason for this story to be chopped up like it is except to make it seem longer. The visuals are interesting - the grimacing face of the man is pretty creepy - but what does it all mean? One of the canine’s victims is a boy with black, soulless eyes. Ok… so what? Does it symbolize anything? Not really. Next!

In the second segment/Wraparound, the disembodied voice of a woman (Nicole Garcia) confesses her various fears while abstract shapes appear on-screen.

There are several weird stories in this anthology and the segments vary in quality significantly. By far, this one is the weirdest and the worst. Not the least bit frightening, it's only visually stimulating for a short while, after which it becomes dull. Seeing squares move across the screen and circles twirl around, occasionally crossing over and changing from black to white or white to black is just about the last thing I'd associate with "fear".

The third story follows a young man named Eric (Guillaume Depardieu) who discovers and captures a strange human-like insect in the woods. It escapes into his room and disappears. Years later, he is a socially awkward college student who begins -against all odds- dating Laura (Aureoles Atika). The longer they are together, the more obsessive she becomes.

Anyone who has read Black Hole will instantly recognize this segment's visual style. It looks alright but Charles Burns' distinct designs work better on paper than they do on the 3D models used to bring this story to life. As for the rest, it disappoints. The weird bug Eric finds as a child is obviously tied to what’s happening between him and Laura. What does an obsessive girlfriend have to do with insects? Your guess is as good as mine. Only two of the stories in Fear(s) of the Dark feature strong violence and nudity, making the film R-rated. Too bad because no adult will be surprised by what this, or any other chapter in this film so far, has to offer.

In a small Japanese town, Ayakawa Sumako is teased by her classmates, who tell her the ghost of a samurai named Hajime will come to haunt her. Are they simply bullying the girl, or do the stories about her home by the cemetery have some bearing of truth?

Designed and directed by Marie Caillou, I suspect people will fall into two camps when it comes to this story. Either they’ll find the visuals quite cheap-looking, or fine. I fall into the latter category though I would describe it more as an experiment in Flash animation than something with potential for expansion. The story has a couple of neat visuals, particularly the yōkai but otherwise leaves you cold.

After a series of disappearances attributed to a wild animal, a young boy (Arthur H) living in rural France encounters a strange creature.

The second best of all the stories has a nice, straightforward structure. The conclusion is effective and gives you just the tiniest bit of the willies. There are some neat surprises and the premise is good. If all the previously disappointing attempts to scare you (assuming that’s the goal here) have left you disappointed, this is one you can look forward to.

To escape a blizzard, a man breaks into an abandoned home. Inside, he finds a photo album owned by the woman who used to live there before going insane.

We’re leaving on a high note… or we would if this segment wasn’t capped by the last bits of that woman monologuing wraparound. Either way, this is easily the best of the scary stories. The use of blacks and whites is masterful. The images are simple but striking. The suspense and scares are real. It's a joy to watch because most of the screen is taken up by this prevailing darkness and it’s only a few white shapes here and there that allow you to see and understand what’s happening. It could’ve easily been difficult to piece together the narrative, as there is no dialogue but everything’s clear. It's expertly done.

Despite two strong stories, Fear(s) of the Dark is predominantly boring. I don’t know what the editor who put all this together was thinking with two wraparounds, particularly the one directed by Pierre di Sciullo, which means nothing to anyone watching. If you don’t speak French, you’ll be frustrated by how needlessly wordy some of these stories are (French takes about 1 1/2 times as many characters to say what you would in English). If the payoff were big you wouldn’t mind but it isn’t.

Those who wind up with a physical copy of Fear(s) of the Dark" might think some redemption lies in the special features. I'm warning you to stay away from them. Some of the bonus materials are literally MySpace videos made by fans of the (then upcoming) project. It’s amateur hour to the max and frankly, embarrassing to watch. If the last two shorts of Fear(s) of the Dark are playing at a horror shorts festival, you could sit down and watch them but this package is not worth your time. (Original French on DVD, October 20, 2019)

[ruleof3bobby]

PAPILLON (2017) Grade: B

Better than I expected. Not sure if it's better than the first. I think the orignal had a tighter script that went smoother.

[anexsol]

Big White Lie- rozdział 74

Tytuł i link do oryginału: Big White Lie

Autor: acrayonsmile

Zgoda: jest

Pairing: Niall Horan/Zayn Malik/Liam Payne/Harry Styles  

             Niall Horan/Zayn Malik/Liam Payne/Harry Styles/Louis Tomlinson

Banner: Kaja :D

Spis rozdziałów: (x)

                             Know That I'm Just Wasting Time    

Po umyciu twarzy (omijając czerwone i niebieskie kontury jego policzka; jego alfy będą zabójczy kiedy go zobaczą. Kiedy. Kiedy go zobaczą, musiał sobie przypomnieć), uczesał włosy, poprawiając  i poprawiając ponownie swoje ubrania, Louis w końcu wyszedł z łazienki. Jego żołądek przewrócił się na myśl  o jedzeniu. Ale musiał pokazać swoją twarz prędzej czy później. Schodząc na dół, rozglądał się. Salon z kominkiem, okno wyglądające na taras, biuro z widocznym telefonem i najważniejsze drzwi frontowe.

Mógł?

Powinien?

Kiedy sięgnął po rygiel i pokrętło, odezwał się głos z kuchni. - Otwierając drzwi i okna uruchomisz alarm.

Więc nie, nie powinien.

- Po prostu się rozglądałem. - Odpowiedział Louis i poszedł w kierunku kuchni, na przeciwko jadalni. Wszystkie okna miały takie same widoki: las, może na kilometr. Gdzie do cholery by uciekł?

Jamie, nie, nie. James - bo Jamie nigdy by mu tego nie zrobił- spojrzał na jego ubrania i warknął. - Myślałem że lubisz rzeczy które ci wziąłem. - Louis spojrzał. Poza ubraniami które zniknęły z ich prania, włączając niektóre ubrania Nialla, były khaki, polówki w paski i kardigany. Wszystkie ubrania, które ubrałby piętnastoletni  Louis. Ale nim mógł odpowiedzieć, James kontynuował. - Ale możesz się przebrać później. Jestem pewny że jesteś głodny, więc możesz zacząć obiad. - Wskazał na blat.

Louis przełknął kwas wrzący przez jego nerwy, kiedy spojrzał na składniki leżące przed nim. Pili wcześniej razem herbatę, wychodzili kilka razy odkąd byli razem, jedli kolacje u siebie w domach. Ale, Louis nigdy nie zrobił posiłku dla nikogo innego niż jego siostry i od czasu do czasu, zdarzało się że Jamie tam był. I Harry raz.

Wtedy kliknęło. Kurczak. Mozzarella, Szynka Parmeńska , Ziemniaki. To wszystkie składniki które tam były.

To było Harry`ego. Ten posiłek, to wspomnienie. To było Harry`ego.

- Czy czegoś brakuje kochany Louisie?

To przezwisko było Nialla dla niego. Złość gotowała się w omedze; ten drań próbował zabrać rzeczy od jego stada. Jego stada.

Ale nie mógł się tak zachowywać. Musiał być tutaj mądry. Nie miał pojęcia gdzie był, albo jak mógł się wydostać, albo czy jakikolwiek telefon by pomógł. Albo dlaczego. Dlaczego do cholery był tutaj?

Więc Louis skorygował swoje emocje w coś odwrotnego, o co obecna alfa prosiła. Wsunął się na krzesło na przeciw niego i zapytał. - Dlaczego to robisz?

- Co za głupie pytanie. - Uśmiech Jamesa był prawie przyjemny, prawie taki jakim pamiętał Louis. Ale coś w jego oczach nie było właściwe. - Bo jesteś mój, Lou. Jako pierwszy cię potwierdziłem.

Instynkt poruszał ustami Louisa- a może był prowadzony przez syczenie w jego połączeniach, ale w każdym razie omega wypalił. - Nie. Nie jestem.

- Dlaczego nie miałbyś być? - Sam na sam z nim, Louis mógł poczuć jak alfa próbuje uspokoić siebie i zastanawiał się czy James był tak podatny. - Potwierdziłem cię kiedy miałeś piętnaście. Przyszedłem pierwszy. Całkiem dosłownie.

Zażenowanie Louisa rzuciło kubeł z lodowatą wodą na jego nerwy. Były nerwy, kiedy męczyli się z prezerwatywami, które zdecydowanie powinni byli sprawdzić nim pierwsza pękła w nim. - Ale, ja byłem... cóż... - James nie musiał się o to martwić, ale Louis tak; wiedział że mógł począć.

Bo nie był betą. Nigdy nie był. James był alfą i Louis zawsze był omegą, czy to wiedzieli czy przyznali czy nie .

- Nigdy nie byłeś betą. Ani ja. Nie widzisz tego? Należymy do siebie.

Naprawdę? Czy nieudany nastoletni romans naprawdę oznaczał że należeli do siebie...

Nie.

Nie, Louis nie zamierzał pozwolić aby kolejna rzecz pieprzyła jego umysł. Nie po tym jak walczył tak mocno aby zaakceptować siebie i jego stado i siebie w stadzie. Jego znaki wrzały na jego szyi z pewności. Nie. On należał do Liama i Harry`ego i Zayna i Nialla. Należał do jego stada.

- Louis? -Wezbrana złość zalała powietrze i James sięgnął przez stół aby go uspokoić.

Reakcją Louisa było odsunięcie się jakby był poparzony, to tylko rozzłościło alfę. Bez praktyki, Louis nie mógł poradzić, ale skrzywił się na złość buchającą od Jamesa z siłą syreny.

Głos Jamesa huczał od złości; jego emocje tak szybo się zmieniały, że Louis ledwie za nimi nadążał. James był zły i zazdrosny i oburzony, ale nie mógł wydostać nic z tego na raz i zmieszanie stłumiło jego własne emocje. - Dlaczego nie powinieneś być mój? Zaprezentowałem się przez ciebie. Dlaczego zaprezentowałbym się wtedy? Nie myśl, że tego nie kwestionowałem. Nie myśl, że śpieszyłem się w tym wniosku. Miałem prawie siedemnaście lat. Zaakceptowałem siebie jako betę. To nie miało żadnego sensu dla przeznaczenia, aby zmienić mnie. Nie dopóki nie wyszedłeś jako omega. Zaprezentowałem się dla ciebie. Nawet twoja matka się zgadza.

Szok uderzył go jak kubeł zimnej wody i Louis sapnął. - Moja matka?!

***

Wyglądała tak wyniośle jak Liam kiedykolwiek widział kobietę. Beta grała kartą samotnej matki tak dobrze, że Liam pamiętał aby ją podziwiać. Ale, z ujawnioną prawdą i wyraźnie w areszcie FBI, podejrzewał że jej ego było wszystkim czym mogła zagrać.

Greace trzymała Nialla za klatkę piersiową, zdecydowanie próbując być ostrożną z omegą i trzymać go z dala, ale oboje walczyli.

Zabrało to Alberto, Paddy`ego, Prestona i Dalea aby trzymać Harry`ego i Zayna w busie; żeby nazwać jego stado wściekłym byłoby by niezrozumieniem roku. W świecie Marvela, zmieniliby się w kolosalnego, zielonego potwora i rozerwaliby na kawałki. Wiedząc to, Paul prewencyjnie złapał ramię Liama. - Atakowanie jej nie pomoże tej sytuacji.

- Wiem, Paul. - Liam chciał się zmienić w Hulka dla tej diabelskiej kobiety, która zmusiła do ukrywania omegę przez tak długi czas, aby czuła okropne rzeczy za coś nad czym Louis nie miał kontroli. Ale musiał być Alfą. To nie oznaczało że nie chciał jej zaatakować. Po prostu nie mógł. Nie teraz, przynajmniej.

Mówiąc to Mark rozpętał bezbożny ryk, żądając.,- Gdzie on jest?

- Kiedy ten ton kiedykolwiek działal na mnie, Mark. - Przewróciła oczami.

- Gdzie jest mój syn!?

- On jest moim synem..

Paul pozwolił Liamowi złapać byłego wojskowego alfę.

- Jak śmiesz nawet to mówić po tym co mu zrobiłaś! - krzyczał Niall.

- Ja jestem powodem dlaczego to wszystko ma!

- Ty byłaś powodem dla którego prawie umarł! - Omega pchała do przodu ponownie. - Te supresanty prawie go cholera zabiły!

- Niall, wystarczy. - Zażądał Liam tak spokojnie, że zginęło to w powietrzu i zamroziło jego stado tam gdzie było. Cholera, to zamroziło wszystkich tam gdzie byli. Idąc powoli w kierunku bety, Liam warknął nisko w gardle, niebezpiecznie i prawie demonicznie; chłód zmroził jego własne alfy strachem. - Gdzie. Jest. Louis?

Z uśmieszkiem , odpowiedziała. - Jest z jedyną alfą, która zapytała o moją zgodę. Kto wie co znaczyłam dla Louisa i kto nie chce widzieć jego wkrótce teściowej idącej do więzienia.

Ryk Liam mógł potrzaskać szyby w autach, Niall jęknął na wybuch Alfy i Harry sięgnął po jego rękę aby go uspokoić.

- On go zwróci jak tylko dostanę to czego chcę, co mi się należy za wychowanie tego... - Nie wypowiedziała nawet kolejnego słowa nim Liam złapał jej szczękę i pchnął ją na bok busa trzymając ją za gardło. Lokalni policjanci próbowali go złapać, ale federalni, którzy ją złapali, kiedy przekraczała granicę z Meksykiem zatrzymali ich; to było to na co liczyli. Dlaczego zgadzać się na umowę nim mogli zobaczyć czy stado omegi może to z niej wyciągnąć?

- Nie jesteś taka głupia. - Liam parsknął pomiędzy zębami. - Wiedziałaś że wracając nigdy nie dostaniesz pieniędzy. Może był plan, może to nawet było to jego częścią. Ale, wzięłaś już wystarczająco od twojego syna. Używałaś go wystarczająco. I raczej wolałbym iść do więzienia za morderstwo niż pozwolić ci czerpać z niego ponownie. Więc powiedz mi gdzie jest moja omega albo zakończę twoje nędzne życie.

- Jak myślisz jak mój syn będzie się po tym czuć? - Parsknęła, choć jej głos drżał z pewności.

- Beznadziejnie. - Odpowiedział natychmiast Liam. - I może mi nigdy nie wybaczy. Ale, raczej wolałbym żeby mnie nienawidził przez resztę naszych żyć niż pozwolić ci go rozczarować go ponownie.

Alfa nie potrzebował warknięć czy ryku. Łatwość w jego determinacji z połączeniem z obezwładniającą ręką wokół jej szyi, nie były pustymi groźbami. Louis byłby wściekły na niego, prawdopodobnie nigdy by mu nie wybaczył. Ale, jeśli to by oznaczało, że ich omega wróci do Zayna. Harry`ego, Nialla i ich szczeniaka, to Liam by to zrobił.

- Miał się spotkać ze mną dziś wieczorem na lotnisku Hartsfield-Jackson , żeby polecieć samolotem na Dominikanę. Więc moglibyśmy podzielić resztę pieniędzy. To czeka tam w szafce.

- Skąd pochodzą pieniądze? Jak się z nim skontaktowałaś? - Jeden z federalnych zapytał zza ramienia Liama.

- Telefon.

- Jego numer.

Zawahała się nim nim go podała; kilku oficerów pobiegło z powrotem do ich SUVa, jeden na telefonie, drugi otwierał laptopa, który był tam schowany.

Ale, Liam jej nie puścił. - Nie możesz być aż tak głupia. Zdesperowana, może. Ale nie głupia. O co tak naprawdę chodzi?

- On jest zbyt mądry aby trzymać ze sobą telefon. Ale, powiem ci gdzie zamierza jechać moim drogim synem. - Drgnęła kiedy uścisk Liama zacisnął się wokół jej przepony. - Pod jednym warunkiem, że nie dostanę ekstradycji do Wielkiej Brytanii..

***

- Tak, twoja matka. To tak załatwiłem sprawy, Louis. To dlatego jesteś mój. Właściwie to nie śpieszyłem się w szukaniu twojej matki.

- J-jak? Czy ona… czy ma się dobrze? Czy ona...

- To wymagało trochę mniej niż legalna praca komputerowa, ale ja, przynajmniej poświęciłem czas aby to zrobić. I jest w porządku. Jest cipą, ale w porządku i ona zgodziła się na nasze połączenie, pod warunkiem że zabiorę cię od tych drani, alf, którzy kazali ci się spotkać z ta terapeutką...

Emocje Louisa wirowały kiedy jego matczyna ochrona walczyła ze zdradą którą czuł. - Oni nie... - Cóż, jeśli chodziło o niego, nie widziałby się z dr. Rossi, ale lubił z nią rozmawiać. Zaczęło się z pewnymi problemami, ale to pomogło. Prawda?

Ale James kontynuował tyradę, nie do końca nastawioną na Louisa albo chętny wysłuchać go kiedy mówił to wszystko, tak się wydawało.

- Ta terapeutka. Okropna, jak wszyscy. Nie robią nic tylko denerwują w imię terapii. Wiesz, moi rodzice próbowali abym spotkał się z terapeutką po tym jak się zaprezentowałem. Mówili, że to będzie dobre abym nauczył się być alfą, ale wiedziałem lepiej niż ufać jakieś znachorce zadającej jakieś głupie pytania i mówiącej mi jak mam się zachowywać. Jestem alfą i mogę podejmować własne decyzje. - Parsknął jakby to, że był alfą, sprawiało że wie wszystko najlepiej i jest nieomylny; wtedy ponownie, Louis rozważał że może to dokładnie co James czuł. - Te alfy, które śmiały nazywać się twoim stadem nie zasługują na ciebie Louis, i mimo wszystko, nigdy nie dałbym ci obroży publicznie.

Louis zarumienił się. - Oni nigdy- ja chciałem..

- Nigdy bym cię tak nie eksponował...

- Eksponował mnie? O czym ty...

- Widziałem jak jeden, ten Zayn używał cię z tyłu auta! Przed twoim zespołem ochroniarzy jakbyś był jakąś prostytutką! I nawet nie każ mi zaczynać z twoją matką. Zapłaciła mi za to! Chciała okupu za ciebie! Albo, przynajmniej użyć mnie dla siebie.

Zniewaga Louisa zniknęła kiedy zbladł. Zdrada- i brak zaskoczenia, że jego matka zrobiłaby coś takiego - złamało jego serce ponownie. - Ona...co?

- Oh tak. - Mówił James. - Chciała być tutaj u władzy. To miało być tylko dodatkiem do tego, ponieważ Amerykanie nie mogą jej oskarżyć za to co ci zrobiła w Anglii. Ona myśli że jestem idiotą, który wejdzie prosto do aresztu. Ale, ona nie wie że mam inne plany dla nas, kochany Lou. Nie potrzebuję reszty pieniędzy. Ona nie będzie w stanie znowu cię skrzywdzić, Louis, to obietnica.

***

Stojąc na zewnątrz w uzgodnionym obszarze sprzedaży biletów, policja pod przykryciem i federalni otoczyli matkę Louisa, udając stewardessy, pasażerów i ochronę lotniska. Liam i Zayn czekali w magazynie z Paulem i Markiem, poza widokiem, gotowi na nowo potwierdzić ich omegę tak szybko jak będą mogli.

Sprawdzając zegarek, jego matka tupała stopą, wyglądając na coraz bardziej nerwową, kiedy późne popołudnie zmieniło się we wczesny wieczór. Powinien być tutaj pół godziny temu.

Piąta.

Piąta trzydzieści

Szósta.

Jak tylko główny obsługi wstał ze swojego miejsca na ławce, matka Louisa zaczęła panikować. - Powinien być tutaj!

- Nie, ty ignorancka idiotko. - Warknął Mark. - Jego nie obchodzą pieniądze. On myśli że jest alfą mojego syna..

Liam zawsze był uczony żeby nigdy nie bić kobiet, bez różnicy jaka jest ich druga płeć. Ale ta oddała jego omegę. Przeszedł przez korytarz szybciej niż Mark mógł skończyć swój krzyk i przycisnął ją do podłogi, ręce wokół jej szyi nim obsługa nawet pomyślała o reakcji.

To był Zayn, który odciągnął Alfę. Przywierając do Liama nie zostanie odepchnięty. Owinął obie ręce wokół młodszego mężczyzny błagając. - Proszę Alfo. Potrzebujemy cię. Potrzebuję żeby cię nie aresztowali. Proszę, Li, potrzebuję cię. - Zayn przejechał nosem przez brzeg szczęki Liama nim obnażył swoją szyję. Nie obchodziło go że świadkowie widzą jego uległość.

Liam wgryzł się tak mocno jak potrafił, tak mocno że kolana jego alfy poddały się. Ale Zayn wiedział, że on potrzebuje przypomnienia jego autorytetu i odpowiedzialność. Liam nie mógł się stać zabójcą, nie kiedy musiał być Alfą.

Po polizaniu rany aby ją zamknąć, Liam odsunął się wystarczająco, aby oprzeć swoje czoło na Zayna. - Dziękuję. - Wymruczał.

Ból ugryzienia Liama blaknął w porównaniu do pustego miejsca w jego sercu. - Chcę naszą omegę z powrotem, Li.

Z głębokim oddechem, przywódca stada przyciągnął go do uścisku i przemówił bardziej pewnie niż mogły jego słowa.

Zrobią wszystko aby go odzyskać.

Tylko że nie był jeszcze pewny co to było.

***

- Jakie inne plany? - Louis odepchnął na bok ból w sercu, jaki zostawiła jego samolubna, lekceważąca matka. Pieprzyć ją. Pieprzyć to. Musiał wymyślić jak wrócić do jego stada. Musi być tutaj jakiś samochód. Nie ma mowy, że James przyniósł go tutaj. Tak. Potrzebował planu.

- Zostajemy tutaj dopóki gorączka nie opadnie. - James obszedł stolik, przesuwając dłonią przez rękę Louisa. - Ukryłem pieniądze z posagu, które już mi dała.

Posag? Czy to nie był dwudziesty pierwszy wiek? Omega zmusił się aby nie krztusić się czy odskoczyć. I skąd do cholery miała pieniądze na posag? Graj dalej.

Ręce James spoczęły na ramionach Louisa. - Wtedy pojedziemy gdzieś gdzie możesz surfować cały dzień i możemy kochać się przez cała noc.

Nie reaguj.

- Jesteś teraz bezpieczny, kochany Lou. Teraz, zróbmy obiad i dajmy tobie trochę jedzenia. - Kiedy James pochylił się i wycisnął pocałunek z boku jego policzka, Louis trzymał się prosto tak jak możliwie mógł, kiedy dreszcz przeszedł przez jego plecy i wymioty podnosiły się w jego gardle od pokazu.

Możesz to zrobić, tylko wszystko zamknij.

Musisz po prostu znowu udawać.

Nie jesteś wystraszony.

Jest w  porządku.

Powtarzaj aż w to uwierzysz, Louis.

- To brzmi jak dobry plan. - Musiał sobie przypomnieć aby to zrobić, ale popuścił szczękę nim się odezwał.

Mając nadzieję że spali kurczaka niż go ugotuje, Louis wstał a potem podskoczył; kiedy James poklepał jego tyłek, ręka została zbyt długo, aby było to żartobliwe.

Tyłeczek nie był James do dotykania, i Louis nie mógł ukryć swojego parsknięcia

Zostawiając to na teraz, alfa wszedł na górę aby znaleźć swojej omedze bardziej odpowiedni strój. Nie lubił zachowania Louisa, ale akceptował go bo to był po prostu szok. To było właściwe miejsce dla jego omegi. Spokojne miejsce w którym mógł się uleczyć. Kiedy obaj mogli dojść do warunków dla siebie samego i siebie wzajemnie. James nie wątpił w  swoim umyśle, że to waśnie tam obaj należeli.

Poza tym, miał plan B.

Sięgając do szuflady ze skarpetkami, potrząsnął małą pomarańczową buteleczką z tabletkami. Acceleranty, może nie sprawią, że Louis zakocha się w nim, ale zdecydowanie sprawi że omega będzie go potrzebować tej nocy.

***

Pieniądze. To było to co najbardziej irytowało analityka komputerowego Interpolu od czasu porwania Louisa Tomlinsona.

James Cahill nie miał wcześniej pieniędzy aby zapłacić matce Tomlinsona. Jego rodzice nie byli bogaci i jej przyjaciele w Interpolu oczyścili ich z podejrzeń. Nie rozmawiali z ich synem od miesięcy. Nie od czasu jego ostatniej omegi - niebieskookiego, brązowowłosego małego chłopka - który kazał go aresztować za napaść i złamanie potwierdzenia.

I matka Louisa przyznała że mu zapłaciła. Posag jak to nazwała.

Omega zadrżał na implikacje. Jakby Louis był jakimś towarem. Jakby omegi były nadal towarem do sprzedania.

Klikając jej czerwonymi paznokciami na jej klawiaturze i wrzucając truskawkową gumę do żucia, grzebała w przeszłości. Rodzice bety. Późna prezentacja. Nie mógł utrzymać stałej pracy pomimo bycia biegłym w  ochronie komputerów i kodowaniu. Nie posiadał domu albo ziemi ani własności.

A nadal jego karty kredytowe pokazywały wiele wizyt w sklepie z artykułami domowymi w Virginii i obu Karolinach. Karty kredytowe które były zadłużone na tysiące zostały spłacone prawie półtorej miesiąca temu.

Skąd pochodziły pieniądze? Nie, wiedziała że Cahil musiał mieć w gotówce resztę tego, czy pochodziły od matki Louisa, ale gdzie były przed tym? Sprawdziła konto Louisa, to nie było jego własne; jak okropne by to było? Pośrednio finansując swoje własne porwanie.

W każdym razie, oczywistą odpowiedzią był Simon Jones, mający dobre znajomości, były manager, przeciwko któremu Louis miał zeznawać. Ale on był w więzieniu i logowania wizyt na koncie, to tylko prawnicy.

Jego prawnicy...

Jego prawnicy mieliby jego powiązania, a może nawet więcej, prawda?

Ale kopanie w ich życiu było rozproszeniem którego nie potrzebowała. Była  noc w Stanach Zjednoczony i zegar porwania uderzyłby dwadzieścia cztery godziny i powołując się na jej alfę, stado Louisa ledwie się trzymało. Alfa był morderczy, omega był wrakiem, a wspomniane dwie alfy gdzieś pomiędzy tym.

Nie, matka Louisa, jeśli nadal mogła być tak nazywana, była odpowiedzią na pieniądze.

Opierając się do tyłu na jej krześle, analityk zakręciła jej miękkie różowe włosy wokół palca. Co alfa sobie myślał? Omegi nie mogą być zmuszone do połączenia z kimś, nawet jeśli były zaknotowane. Louis nie mógł być zmuszony do zaakceptowania alfy.

Ale wtedy ponownie, tak jakby mógł.

Ze środkami chemicznymi…

Z ciekawości, zaczęła pisać na jej klawiaturze.

Tak jak supresanty zostały stworzone dla omeg których dorosłe gorączki zaczęły się zbyt wcześnie albo dla terminalnych pacjentów, którzy byli by zbyt chorzy aby poradzić sobie z nimi, accelerant robił coś odwrotnego. Powodował gorączkę i zwiększał płodność w dorosłej omedze, której ciało nie mogło do końca zapoczątkować albo dla chorych pacjentów, których hormony nie regulowały się po leczeniu.

Nadużywanie accelerantów nie było tak powszechne jak jego odpowiednik, supresanty.  Traktowane jako wersja Viagry dla omeg, były podst��pne sposoby zdobycia recepty. Głównie dla odwiedzających kluby albo znudzone pary, efekty nie były prawie tak silny jak prawdziwa gorączka i trwał tylko kilka godzin. Ale, dawkują je właściwie, mogły doprowadzić omegę do wystarczającego szaleństwa, aby wpadła w ręce najbliższej alfy.

Tabletki niosły średnie ryzyko dla zdrowia omegi, ale dając je komuś kto był na supresantach tak długo, było groźne, zwłaszcza biorąc pod uwagę już dokonanych zniszczeń.

Choć, rozważając najlepszy interes Louisa, nie było miejsca na repertuar z tym facetem.

Mimo wszystko na accelerantach Louis będzie potrzebować alfy albo... Otrząsając się z tej myśli, pisała z większą wściekłością, szybciej komunikując jej myśli do amerykańskich przyjaciół w FBI, kiedy próbowała znaleźć każdego znanego dealera accelerantów w okolicy. Miała tylko nadzieję że nie będzie za późno.

[amaranthinelove0302]

Bukas na! Hindi ako makapaniwala 😍 Parang kahapon lang nung una akong pumasok sa UTS. Hindi ko namalayan ambilis lang 3 taon. Nakakaiyak. Ewan. Naiiyak ako ngayon. Siguro dahil dapat sana nung April 3 pa ito. Nakakaiyak pa kasi wala kaming sablay na suot bukas. Pero ano yung nagbibigay pag asa? Basta pde na ang lahat at mapayagan ang tawid tawid probinsya (tama ba term ko? Hahahaha) meron pa rin kaming face to face. Mairarampa pa namin ang aming mga filipiniana (yung sa akin naabutan ng lockdown ang pagpunta sa divisoria ayyyyy) with sablay. Sa mga ninong at mga ninang ko. Ehem Tita Louisa alam na po. Natanggap po akong regalo, hindi ako nahihiya sainyo HAHAHAHAHAHA. PS. Hindi pa rin ako makapagdecide kung saan ang aking pwesto bukas. Triny ko sa church kaso kahit bukas at nakatutok ang electric fan, tagaktak ang pawis ni inday. PS ulit. Sabi ko kina mama manood na lang sa facebook live. Balitaan ko sila. Magporma din kako sila. Tinawanan lang ako. Abay seryoso kako ako HAHAHAHAHAHA 📸 CTTO #PoyaDaily #AmaranthineLove0302 #Pickhachan2020 #StayWisely0302 #YunHyuKJJ #TuloyPaRin (at Pili Dae United Methodist Church) https://www.instagram.com/p/CEZXbb9AW4jzUw9E_-ESGIZzqvtUahub9J0fsM0/?igshid=139v9jn4j8wro

[virginia92]

Rozdział szósty. Część 4 - Księżyc

Dziewiętnaście miesięcy później, luty

Luty zapukał do drzwi Harry’ego dość nieoczekiwanie i nim ten zdążył się zorientować świętował swoje dwudzieste piąte urodziny. Nie przyznał się przed nikim, że nie tak wyobrażał sobie ten dzień. Wiedział, że mówiąc coś takiego, zraniłby bliskich którzy byli obok niego przez cały czas. Jednak głęboko w środku wiedział, że chciałby obok siebie kogoś kto go odrzucił, kogoś kto wyraźnie i dosadnie powiedział mu, że go nie chce, że jest zbędnym elementem w jego pasjonującym życiu. Powinien być wściekły, powinien nienawidzić Louisa za to co mu zrobił, ale nie potrafił, nawet jeżeli starał się z cały sił, próbował wmówić sobie, że został zraniony, że Louis go wykorzystał, że bawił się nim i porzucił, ale zdawał sobie sprawę, że to nie jest prawda i że każde kocham wypowiedziane przez Louisa było prawdziwe.

Całe szczęście zdołał powstrzymać Zayna i Gemmę od imprezy w jakimś z klubów, to ostatnie na co miał ochotę w tym czasie, zdecydowanie bardziej wolał czas spędzony w domu. Nie przeszkadzali mu inni ludzie, ale nie miał ochoty na głośną imprezę, alkohol i całą masę obcych osób dookoła. Nic nie zmieniło się w tej kwestii, nadal był samotnikiem, to że zaakceptował obecność Lou, a później zakochał się w nim, nie sprawiło że stał się rozrywkowym chłopakiem, który wychodził co weekend. Jeśli miał być zupełnie szczerym, teraz jego życie kręciło się wokół szpitala i studiów, tylko to było dla niego ważne. Oczywiście pisał też do Louisa, miał za nic jego prośbę czy też żądanie o niekontaktowanie się z nim. Opisywał mu każdy swój tydzień i miał tylko nadzieję, że nie pomylił się i że Lou czytał te listy, a nie usuwał je z miną pełną pogardy. Wolał nawet tak nie myśleć.

- … Harry… Harry, czy ty słyszysz co do ciebie mówię? – głos Gemmy wyrywał go z zamyślenia, popatrzył na siostrę, która obserwowała go czujnie i otrząsnął się, zapominając choć na chwilę o Louisie.

- Tak, pewnie że słyszę, ale czy możesz powtórzyć ostatnie zdanie? – zapytał z przepraszającym uśmiechem, mając nadzieję, że chwila nieuwagi ujdzie mu płazem.

- Jasne, słuchasz – prychnęła dziewczyna – pytałam się, czy chcesz wyjść z nami do tej nowej restauracji, którą otworzyli niedaleko plaży, wiesz w miejscu gdzie była ta stara kawiarnia czy coś.

- Jaka kawiarnia? – zapytał szybko, mając nadzieję, że nie mówią o tym miejscu w którym razem z Lou pili soki owocowe po porannym biegu. To nie mogło być to miejsce, w końcu przy wybrzeżu i plaży była cała masa kawiarni, restauracji czy barów które serwowały przeróżne jedzenie, Gemma mogła mie�� na myśli każde z tych miejsc.

- Nie wiem, jak się nazywała, to nawet chyba nie była kawiarnia, takie małe miejsce nad samą plażą, mówiłeś chyba kiedyś, że kupowałeś tam jakieś koktajle czy coś takiego, naprawdę nie wiem – powiedziała wzruszając lekceważąco ramionami – to co, idziesz z nami?

- Nie, mam coś do zrobienia w weekend, może innym razem – wymyślił na poczekaniu wymówkę, którą używał zbyt często, by nadal mogła być uznawana za wiarygodną.

- Harry naprawdę powinieneś gdzieś z nami wyjść, nie możesz siedzieć w domu i rozmyślać o…

- Przestań Niall – Harry przerwał mu w pół zdania, nie mając ochoty wysłuchiwać po raz kolejny, jak bardzo marnuje swoją młodość na siedzenie w czterech ścianach – nie mam zamiaru słuchać tego, co masz do powiedzenia, chyba że chcesz opowiedzieć mi o swojej ostatniej rozmowie z Louisem, wtedy z chęcią posłucham – wiedział, że to nie fair z jego strony, że nie może mieć żalu do Nialla o to, że Lou z nim rozmawia, ale zdawał sobie sprawę, że zakończy ten temat i oczywiście miał rację, ponieważ chwilę później dyskusja zmieniła swój bieg i Harry ponownie mógł wyłączyć się i zając swoimi myślami.

***

Dziś jest jeden z tych ważnych dni, twoje dwudzieste piąte urodziny. Czas płynie zbyt szybko Harry, dni przemykają nam między palcami, a my jak głupcy staramy się je złapać, sprawić, by trwały odrobinę dłużej. Z chęcią pośmiałbym się z ciebie, jaki z ciebie staruszek, ale sam wiem ile mam lat, więc nie wypada mi się śmiać, chociaż pewnie zdajesz sobie sprawę z tego, że gdybym był obok ciebie, cały czas mówiłbym tylko o tym, jaki jesteś stary.

Twoja mama nie przepadała za mną, wiedziałem o tym, ale był taki dzień, kiedy przyszedłem a ciebie nie było, zastałem twoją mamę i spędziliśmy czas razem, rozmawiając, oglądając zdjęcia, pewnie byłbyś zły gdybyś dowiedział się, że widziałem twoje fotografie z dzieciństwa. Twoja mama opowiadała, że jako niemowlak byłeś taki spokojny, prawie wcale nie płakałeś, spałeś spokojnie lub obserwowałeś świat z zaciekawieniem. Gdy rosłeś to nie zmieniło się, byłeś milczącym, wyciszonym dzieckiem, ale ciekawość świata nie opuszczała cię, ty i Gemma podobno mieliście razem wiele szalonych przygód. Aż trudno mi w to uwierzyć, mój Harry ruszający na szalone wyprawy z siostrą. Na zdjęciach zawsze miałeś ten radosny, szeroki uśmiech, wyglądałeś jak najszczęśliwsze dziecko na świecie. Byłeś śliczny, tak wiem Harry, że chłopcy nie są śliczni, ale ty byłeś. Jestem pewny, że każda osoba, która miała okazje poznać prawdziwego ciebie, była szczęściarzem.

Zastanawiam się, jak spędzasz ten dzień, nie sądzę, że wybrałeś się na imprezę urodzinową, to nie jest w twoim stylu. Jeżeli czytasz ten list, może to oznaczać, że jest wieczór i jesteś już po świętowaniu swoich urodzin, więc pewnie jestem ostatnią osobą, która powinna złożyć ci życzenia urodzinowe.

Nie chcę powtarzać tanich frazesów, wiesz dobrze, że życzę ci wszystkiego co najwspanialsze. Mam nadzieję i tego ci życzę Harry, że zawsze będziesz miał w sobie tą młodość i piękno, które pozwoliłeś mi zobaczyć.

Mam nadzieję, że nigdy nie przestaniesz poszukiwać i pragnąć, mimo, że zdobędziesz już wszystko.

Mam nadzieję, że nigdy nie zyskasz złudnej pewności tego, że szczęście jest nam dane na zawsze.

Mam nadzieję, że nikt nie złamie twego serca ze złości, a twoje łzy zobaczą tylko te osoby, które potraktują każdą spadającą krople jak diament.

Mam nadzieję, że patrząc na wzburzone morze zawsze będziesz czuł moc i potęgę żywiołu.

Mam nadzieję, że życie zawsze będzie otwierało przed tobą koleje drzwi, pokazując nową drogę i kierunek. Mam nadzieję, że nigdy nie odrzucisz prośby o kolejną szanse.

Mam nadzieję, że nigdy nie wybierzesz pozostania jeżeli będziesz wolał odejść.

Mam nadzieję, że nigdy nie wybierzesz czegoś tylko dlatego, że jest prostsze i łatwiejsze do zdobycia.

Mam nadzieję, że zaryzykujesz kiedyś Harry i zyskasz coś najważniejszego na świecie, pragnę by twoje serce nigdy nie stało się zgorzkniałe, a wspomnienia w twej głowie zawsze tryskały jasnymi barwami i promieniami słońca.

Mam nadzieję, że będziesz patrzył w niebo i zachwycał się jego ogromem i pięknem, niczym małe dziecko obserwujące lot ptaka.

Nasze życie kręci się niczym koło fortuny wprawione w ruch za jednym pociągnięciem, Harry spraw byś nigdy nie patrzył wstecz zastanawiając się, co mogłeś zrobić i dlaczego życie umknęło ci tak niepostrzeżenie.

Sto lat Harry, spraw by twoje życie okazało się najnormalniejszym życiem na świecie, ale też najbardziej magiczną przygodą, jaką widział świat.

Twój Louis.

***

Dwadzieścia dwa miesiące później – maj

Harry siedział na przeciwko Zayna i wpatrywał się w swojego przyjaciela, który opowiadał z ekscytacją o jakimś nowopoznanym mężczyźnie. To nie tak, że był znudzony jego opowieścią, ponieważ taka nie była prawda. Słuchał go uważnie, pochłaniał jego słowa z zaciekawieniem, ale gdzieś w środku czuł budzącą się w sobie zazdrość. Cieszył się ze szczęścia przyjaciela, który był sam przez lata, naprawdę to co mówił o Liamie brzmiało tak dobrze i szczerze. Zayn był zafascynowany tym mężczyzną, którego poznał jakiś czas temu i Harry uśmiechał się i przytakiwał mu przez cały czas, ale siłą woli musiał tłumić w sobie coś negatywnego.

On nigdy nie zachowywał się tak po poznaniu Louisa. Trzymał wszystko w sobie i rozkoszował się momentami szczęścia w samotności. Teraz zaczynał to dostrzegać, że tak naprawdę nikt nie wypytywał go o Lou, nikt nie wykazywał zainteresowania jego nowym przyjacielem, a później już partnerem. Wszyscy z góry potraktowali to lekceważąco, tak jakby Harry nie mógł znaleźć sobie kogoś, jakby nie był warty zainteresowania drugiego człowieka. Siedział i akceptował monolog Zayna, ale nikt nigdy nie był taki sam w stosunku do niego. Jego mama nie lubiła Lou, Gemma interesowała się nim tylko przez moment, Niall nigdy nie był z nim blisko i zresztą sam wiedział wszystko o szatynie, a Zayn… Zayn miał to gdzieś, jak zawsze. To nie było sprawiedliwe z ich strony, a po wyjeździe Lou, wszyscy z góry założyli, że rozstali się i nie będą już dłużej razem, tak jakby Harry nie potrafił być wiernym i czekać na powrót szatyna. Każda bliska mu osoba zaakceptowała ten stan rzeczy i to zabolało go teraz mocno, uderzyło w niego z całą siłą.

A kiedy Louis zerwał z nim, nikt nie był obok, by pocieszyć go, czy wesprzeć, a przecież cierpiał, cały czas cierpi i tęskni. To nie było w porządku, oni wszyscy nie byli w stosunku do niego fair, nie wiedział, dlaczego zrozumiał to dopiero teraz, ale to zraniło go. Wydawało mu się, że ma wsparcie swojej mamy, Gemmy, ponieważ one zawsze były tutaj dla niego, ale teraz zrozumiał, że był w błędzie. Nikt z nich nawet nie zapytał, jak się czuje, nikt nie wiedział, że śpi po lewej stronie łóżka, ponieważ Louis powinien spać po prawej i Harry nie miał odwagi, by zająć ją, ponieważ to oznaczałoby, że zaakceptował odejście szatyna, a tak przecież nie było i nie będzie. Nareszcie to do niego dotarło, był zupełnie sam i jeżeli chciał porozmawiać o Louisie mógł udać się tylko do Jay.

- … koniecznie musisz go poznać Harry, Liam jest świetny, może wybierzemy się razem na piwo w jakąś sobotę? Na pewno się polubicie – mówił rozmarzony Zayn, nie zauważając zmiany w zachowaniu Harry’ego, który podniósł się gwałtownie ze swojego miejsca.

- Jasne, z chęcią go poznam Zayn, daj mi tylko znać gdzie i kiedy mamy się spotkać, a teraz wybacz, ale przypomniałem sobie, że mam dziś zmianę w szpitalu, do zobaczenia – poklepał bruneta po plecach i wyszedł jak najszybciej, chcąc znaleźć się z daleka od wszystkich znanych sobie ludzi.

Nie wiedział, gdzie idzie, ale jakimś cudem zawsze docierał do tego samego miejsca. Zawsze w takich momentach odnajdował siebie skulonego na piasku na plaży. Wiedział, że takim zachowaniem niczego nie naprawi, ból nie zniknie, tęsknota nie zmaleje, a Louis jakimś cudem nie pojawi się tuż obok, ale czuł się lepiej siedząc tutaj w samotności, niż tam z nimi wszystkimi.

***

Dwadzieścia cztery miesiące później – lipiec

Poranek był mglisty, a słońce nadal przegrywało walkę z chmurami, które przysłaniały całe niebo, kiedy Harry obudził się uzmysławiając sobie jaki jest dzień. Zazwyczaj, gdy czeka się na coś niecierpliwie czas wydaje się dłużyć, godziny ciągną się w nieskończoność, a zegar nie ma zamiary przyspieszać, dni mijają zbyt wolno, a kalendarz ciągle przedstawia ten sam miesiąc, który powinien skończyć się już dawno temu. Później nagle okazuje się, że wyczekiwany dzień nareszcie nastał i mówimy wtedy to już, minęło tak szybko. Tak właśnie czuł się Harry budząc się tego poranka, uświadamiając sobie szybko, że to dziś jest ten dzień, że to dziś po dwuletniej nieobecności wraca Louis.

Od samego rana w wiadomościach trąbiono tylko o jednym, każda stacja emitująca informacje mówiła o powrocie ze stacji kosmicznej załogi, która wyleciała na swoją misję dwa lata temu. Oczywiście wszyscy wspominali o tym, że to tylko krótki przystanek, ponieważ główną misją będzie lot na Marsa, który ma sprawdzić, czy dłuższy pobyt na czerwonej planecie nie uszkodzi poważnie zdrowia astronautów.

Harry od dnia kiedy Louis wyleciał, zastanawiał się, jak to będzie móc znowu przytulić go, dotknąć, poczuć jego obecność. Myślał o tym nieustannie, o jego głosie, uśmiechu, dumał na temat szatyna, tego czy zmienił się jakoś, czy pozostał taki sam. Wszystkie te przemyślenia uszczęśliwiały go do momentu, gdy Louis postanowił zostawić go i zerwać wszystkie ich kontakty. Jednak Harry przez ten cały czas nie przestał wierzyć w Louisa i w ich uczucie, nie mógł tego zrobić, więc czekał cierpliwie na ten dzień, kiedy Lou wróci i nareszcie będą mogli się spotkać. Oczywiście pamiętał wszystko to co opowiadał mu szatyn o całej masie badań, które będzie musiał przejść nim pozwolą mu spotkać się z rodziną i znajomymi i oczywiście zdawał sobie z tego sprawę i wszystko czego chciał to zdrowie Lou, więc uzbroił się w jeszcze odrobinę cierpliwości i postanowił poczekać.

Teraz zastanawiał się, czy może nie przeliczył się, co jeżeli Louis nie będzie chciał go zobaczyć, co jeżeli nadal będzie utrzymywał tą postawę i będzie unikał go przez cały czas. Takie myśli również pojawiały się w jego myślach, ale pozbywał się ich szybko, ponieważ ufał Louisowi bardziej niż jakiejkolwiek innej osobie na świecie. On by go nie zawiódł.

- Dlaczego siedzisz tak blisko telewizora Harry? – jego mama szła do kuchni i minęła salon w którym siedział od samego rana.

- Oglądam wiadomości – odpowiedział cicho, nie chcąc zagłuszyć głosu dziennikarki opowiadającej o całej załodze statku.

- Mówią o czymś ważnym? Odkąd cię dziś zobaczyłam, siedzisz i patrzysz w ekran.

- Louis dziś wraca – wyjaśnił krótko, nie chcąc wdawać się w dyskusję o szatynie.

- Słucham? – Anne usiadła obok niego i przypatrywała mu się z uwagą i troską, chociaż Harry nie był do końca pewien, czy nie myli troski z czymś innym, mniej przyjemnym.

- Lou wraca dziś ze stacji kosmicznej – ponownie skupił się na wiadomościach, ignorując natarczywy wzrok mamy.

- To nie powinno cię już obchodzić Harry – wtrąciła kobieta, kładąc mu dłoń na ramieniu – on z tobą zerwał, nie miał nawet odwagi, by powiedzieć ci w twarz, że cię już nie chce, a ty czekasz na niego z utęsknieniem niczym największy fan.

- Przestań mamo – powiedział znużonym głosem, strącając jej dłoń – nie mam ochoty prowadzić tej rozmowy.

- Nie mam zamiaru przestawać, jesteś moim synem i martwię się o ciebie, on wróci i zniknie po raz kolejny, a ty zostaniesz i znów będziesz cierpiał tak jak ostatnio. To nie jest ci potrzebne, powinieneś o nim zapomnieć, dobrze ci radzę, tak będzie dla ciebie lepiej i nie mówię dlatego, ponieważ nie lubię Louisa, chociaż to prawda, ale dlatego, że kocham ciebie i jedyne czego chcę to twoje szczęście, a on ci go nie da – z tymi słowami wyszła z pokoju, zostawiając go zupełnie samego, z jeszcze większym mętlikiem w głowie.

Miał wrażenie, że jego mama i Gemma przez te dwa lata, cały czas mówiły mu jak to Louis jest zły i nic nie warty, starały się w mało subtelny sposób zmusić go do zapomnienia o szatynie i o ich związku. Nie miały pojęcia, że tym zachowaniem budziły w nim buntownika, którym nigdy nie był i sprawiały, że pragnął już na zawsze być zakochanym w Louisie nawet jeżeli ten postanowiłby polecieć w kosmos już na zawsze.

[chojraczek]

Your Guardian Angel - Rozdział Dziewiąty

- Jest wręcz... olśniewająca.

Mały, skromny uśmiech rozciągnął się na jego ustach, gdy komplement dotarł do jego uszu. To nie tak, że nie był przyzwyczajony, słyszał bowiem takie słowa po kilka razy dziennie, ale dzisiaj jego nastrój był najlepszy od wieków. Harry wręcz promieniował, i poświadczyć o tym mogli wszyscy w salonie.

- Długo zastanawiałem się, czy te złote gzymsy będą potrzebne. Ale okazały się być nieodłącznym elementem Pani sukni. - dobiegł go głos Carlo z pomieszczenia, podczas gdy sam udał się na zaplecze, aby oczyścić swoje dłonie z pyłu, jaki zostawiała po sobie suknia.

Uśmiechnął się do swojego odbicia w lustrze, gdy trzymał dłonie pod bieżącą wodą i dopiero po chwili, gdy jego przeraźliwy wrzask rozniósł się po całym budynku, zorientował się, że woda zrobiła się gorąca.

- Nie przejmujcie się, to nic takiego - wymamrotał do Kim, która stała w progu i patrzyła na niego oniemiała.

Wytarł poparzone dłonie o ręcznik i wziął głęboki oddech, aby się uspokoić. Powinien być bardziej uważny, ale nie potrafił. To właśnie dziś był piątek, i mimo że wybiła dopiero godzina dziesiąta, to nie sądził, aby Louis zawitał u niego o tak wczesnej godzinie.

- Na pewno dobrze się czujesz? - Carlo zapytał, spoglądając na niego z boku podczas wdawania się w dyskusję z klientką.

Harry posłał jej szczery uśmiech, oglądając suknie i starając się ignorować ból po oparzeniu.

- Tak - odparł wymijająco. - Nie przejmuj się tym.

Chociaż kazał im się nie przejmować, sam przejmował się tym od kilku dni. Było to właściwie tym, czym ostatnio żył, tym co było jego ostatnią myślą przed snem i pierwszą, gdy się budził. Myślał o tym, jak Louis tutaj przyjdzie, a on zaparzy mu swojej ulubionej herbaty, a później zacznie uczyć go tańca przez najbliższe kilka godzin.

Starał się skupić na pracy najbardziej, jak to możliwe, ale kiedy po trzeciej dostrzegł przez szybę pompon, którego tak bardzo wyczekiwał, niemal natychmiast znalazł się na zewnątrz w samej błękitnej koszuli, wciśniętej w obcisłe jeansy. Dostrzegł Louisa, stojącego niepewnie przed salonem i wpatrującego się w swoje buty.

- Cześć.

Chłopak podniósł na niego wzrok i w odpowiedzi posłał mu mały uśmiech.

- Chodź do środka, jest strasznie chłodno - gestem wskazał na budynek.

Weszli zatem do środka, ale zanim Louis miał szansę rozejrzeć się po wnętrzu i przyjrzeć się wszystkiemu dokładnie, Harry ruszył na górę, więc zmuszony był iść za nim po schodach.

- To tutaj - przepuścił go pierwszego do największego pomieszczenia w samym centrum budynku na samej górze, gdzie znajdował się jego gabinet. Ścianę naprzeciwko prawie w całości pokrywało szkło, dając widok na małą panoramę dzielnicy Hampstead. Widok był jednak piękny i zapierający dech w piersi, może dlatego Louis podszedł bliżej i dotknął dłonią grubego szkła, podziwiając widoki za nim.

- To twój gabinet? - zapytał po chwili, śledząc uważnie wzrokiem przechodniów. - Naprawdę świetne miejsce.

- Tak. Podoba ci się?

Z satysfakcją zauważył, że to miejsce skradło Louisowi serce. Dla niego nie było to nic nowego, spędzał tu w końcu dnie od przeszło kilku lat.

- Cholernie.

- Ja jestem przyzwyczajony, nie jest to tak naprawdę nic wielkiego - wzruszył swoimi ramionami, opierając się biodrem o biurko.

- Gdybym był na twoim miejscu, zakochiwałbym się w tym miejscu od nowa każdego dnia - rzekł szczerze i w końcu odkleił nos od szyby, aby odwrócić się w jego stronę.

- Masz ochotę na herbatę?

- Pewnie, nie czuję dłoni - dla potwierdzenia swoich słów uniósł w górę swoje dłonie, odziane jeszcze w rękawiczki.

Harry pokiwał w odpowiedzi głową i zostawił Louisa samego w momencie, w którym ten zabrał się za rozpinanie swojej kurtki. Zbiegł na dół, nucąc coś cicho pod nosem i zrobił herbatę dla Louisa w jednym ze swoich ulubionych kubków. Miał wrażenie, że woda gotowała się nieskończenie długo, przez co niecierpliwił się bardziej na myśl, że Louis był na górze sam i czekał, aż Harry do niego dołączy.

Wrócił na górę po chwili, chociaż zdawało się, że była to wieczność. Zastał Louisa w tym samym miejscu, co wcześniej; przyglądał się widokom za oknem, pocierając dłońmi swoje zziębnięte ramiona. Znowu, jak Harry zauważył, miał na sobie jedynie cienki sweter, mimo mrozu, jaki panował na zewnątrz.

- Proszę - podszedł bliżej i wcisnął mu w dłonie kubek. - Może powinienem podkręcić ogrzewanie. Chcesz jakiś koc?

- Nie, naprawdę nie trzeba - potrząsnął swoją głową, posyłając mu wdzięczne spojrzenie. - Dziękuję. Jaka to jest?

- Jagodowa - odparł, sam chwytając w dłonie swój kubek.

- Bałem się, że truskawkowa.

- Nie, masz przecież alergię.

Louis zaczerwienił się na jego słowa i nic więcej nie powiedział, podmuchał tylko trochę, aby ostudzić swoją herbatę, a Harry przygryzł wnętrze swojego policzka, aby się nie uśmiechnąć. Dobrze pamiętał, gdy Louis wyznał mu, że ma alergię na truskawki. Może w herbacie truskawkowej samych truskawek nie było, ale nigdy by nie zaryzykował. Bóg jeden wie, co mogłoby się stać.

Pili w ciszy, obserwując razem to, co działo się za oknem. Mimo okoliczności i tego, jak zwykła była ta chwila, oboje mogli odczuć w niej coś z pozoru niezwykłego. Cisza, ciążąca między nimi była niezwykle intymna. Nie była ona nieprzyjemna, była komfortowa i ciepła. Mieli również czas na przemyślenia i wypicie herbaty, po której Louis znacznie się ożywił.

- Chyba jestem gotowy - rzucił wesoło, stawiając kubek na biurku i obdszedł go dookoła. Stanął pośrodku gabinetu i spojrzał w górę na pozłacany żyrandol, na widok którego szeroko się uśmiechnął. - Podoba mi się ten żyrandol.

Harry pokręcił głową rozbawiony, stawiając swój kubek obok tego, który dał Louisowi i ruszył w stronę chłopaka powolnym krokiem, podwijając rękawy swojej koszuli. Z trudem powstrzymywał się od śmiechu, gdy Louis zaczął obracać się wokół jak baletnica w pozytywce, wciąż wpatrując się w ten cholerny żyrandol.

- Louis - roześmiał się, wyciągając ręce, aby go zatrzymać. - Bo upadniesz.

- Racja - w końcu zatrzymał się, lekko się chwiejąc i złapał się za głowę. Jego włosy były jeszcze bardziej potargane, niż zrobił to wiatr, ale Harry wolał je zdecydowanie w takim stanie. Sprawiały, że chłopak wyglądał niewinnie i krucho. - Przepraszam.

- Nie gniewam się, po prostu nie mdlej przed naszą lekcją tańca. Później już możesz.

- Później już mogę - powtórzył za nim ze śmiechem i stanął prosto. - To od czego zaczynamy?

- Ja zacznę, a ty się ucz - polecił cicho i podszedł tak blisko, jak to tylko możliwe.

Z początku zaskoczył tym Louisa, ale ten szybko zorientował się, że aby tańczyć, muszą się przecież dotykać. Mogło wydawać się to dla niego stresujące, bo było takim dla Harry'ego, ale opr��cz tego było niesamowicie ekscytujące. Z szybko bijącym sercem złapał jego dłoń i ułożył ja sobie płasko na ramieniu, a drugą chwycił już mocniej.

- Musisz robić za kobietę, przykro mi.

- Dlaczego akurat ja? - jęknął w proteście, chociaż wciąż lekko się uśmiechał.

- Pomyślmy. Jestem wyższy i to ja umiem tutaj tańczyć. - rzekł z udawaną nonszalancją i złapał Louisa za bok. Był już gotowy, aby zacząć tłumaczyć mu, jak powinni się poruszać, gdy chłopak odezwał się znowu:

- A muzyka?

- Muzyka? - zdziwił się. - Nie wiem, jaka powinna być muzyka. Na ślubie puszczają różne piosenki.

- Ja wiem, ale żeby się wczuć.

- Teraz bez muzyki. Skup się na krokach. Spójrz. - zwrócił swój wzrok na ich stopy. - Ja zrobię krok do przodu, a ty do tyłu. Później robimy krok w prawo.. To nie jest nawet żadna filozofia, ale musisz utrzymać stałe tempo i ani na chwilę się nie zatrzymać. No i później te obroty i inne cyrki. Ja będę cię prowadził.

- Czyli to ja skończę jako kobieta, która wpada w twoje ramiona? - zachichotał cicho Louis, gryząc swoją dolną wargę, podenerwowany. - To straszne, chyba się nie nadaję.

- Nadajesz, ale spróbujmy. Najwyżej się przewrócimy i wybijemy sobie zęby.

Louis wziął głęboki oddech i gdy był gotowy, szepnął ciche „już". Harry zrozumiał to jako znak, że mogli zacząć, wiec bez większych przeszkód poprowadził Louisa w tył, stawiając pierwsze kroki. Chłopak niezdarnie stawiał stopy na ziemi i zanim zdążyli przemierzyć całe pomieszczenie, przypadkowo nadepnął Harry'ego na stopę.

- Przepraszam!

- Jest dobrze - zapewnił go szybko, mimo wszystko lekko się krzywiąc. - Nie przejmuj się, trening czyni mistrza. Jeszcze raz.

Poczucie winy malowało się na jego twarzy, ale nie zaprzeczył. Z powrotem ułożył dłoń na ramieniu Harry'ego i kiedy ponownie podjęli próbę tańca, skupił swój wzrok na ich stopach. Jego zdenerwowanie Harry wyczuł niemal od razu, ale wiedział, że miał do tego prawo. Był również pewien, że gdy tylko chłopak nabierze trochę wprawy, nie będzie tak zdenerwowany tańcem i uda mu się zatańczyć z nim kiedyś bez możliwości stracenia palców u stóp.

- Poczekaj - wykrztusił, zatrzymując się nagle po kolejnych kilku krokach. - Zestresowałem się, gdybyśmy wykonali teraz ten krok, to bym się potknął, przysięgam.

- Rozumiem, chcesz przerwy? - zapytał, pozwalając sobie na krótki moment spojrzeć na ich dłonie; tą mniejszą i chłodną, schowaną w tej większej, ciepłej. Mimo tylu różnic, pasowały do siebie idealnie.

- Nie, nie chcę. Tylko kilka sekund.

Odczekał, aż Louis ponownie będzie w pełni gotów, a po chwili znów zaczęli tańczyć, jeśli tańcem można było to nazwać. Poruszali się powoli i ostrożnie, Louis w obawie, że znów podepcze mu stopy, a Harry chciał, aby nabrał pewności siebie w tym, co robił. Nie robił po prostu tego wcześniej, dlatego się stresował, ale doświadczenie przychodziło z czasem.

Szło im nawet lepiej, niż dobrze. Uśmiech rozciągnął się na twarzy Louisa, gdy poruszali się wolno, ale płynnie. Ich ruchy wypełniały się, jakby robili to od lat - tańczyli do rytmu, który tylko oboje znali. Harry zrobił nagle coś, czym zaskoczył Louisa - zdjął dłoń z jego biodra i odsunął się, aby po chwili przyciągnąć Louisa do siebie i zamknąć w swoich ramionach. Chciał pochylić się wraz z nim, ale niezgrabne ruchy niższego chłopaka sprawiły, że w rezultacie prawie wywróciliby się na ziemię, gdyby nie silne ramiona Harry'ego.

- Boże - sapnął z wycieńczenia i wbił w niego wzrok z dołu. Dłońmi oparł się o jego klatkę piersiową, aby nie upaść. - Czy zrobiliśmy to dobrze?

Językiem zwilżył swoje wargi i rozchylił je, aby lepiej mu się oddychało. Harry nieświadomie zapatrzył się w nie, a nieodparta chęć pocałowania go rosła. Nie był w stanie jednak się poruszyć.

- Tak - powiedział w końcu, spoglądając w jego oczy. A błękit znów zahipnotyzował go tak bardzo, że prawie przestał oddychać. - Bardzo dobrze.

Tym razem byli tak blisko siebie, jak jeszcze nigdy. Przyciśnięci do siebie, a ich twarze dzieliły zaledwie milimetry, więc nic nie stało na przeszkodzie, aby tak po prostu przycisnąć usta do ust drugiego. Stała jedynie niepewność i obawa przed tym, co czekało dalej na ich dwójkę. W przypadku Harry'ego, chodziło o bliskość z drugim człowiekiem. Bał się tego, co zaczynał względem niego czuć, ale coraz częściej tracił nad tym kontrolę - pragnienia, które nagle zaistniały, były zbyt silne, aby ich nie realizować. Harry po prostu nie potrafił oprzeć się temu uczuciu, jakie go ogarniało.

Nie powinien.

Jego serce biło tak szybko, jak jeszcze nigdy. Miał wątpliwości, czy jeszcze w ogóle biło. Twarz Louisa z bliska była niesamowicie piękna, jak nie najpiękniejsza, jaką miał okazję ujrzeć. Mógł policzyć piegi na jego nosie i każdą rzęsę, mógłby wymieniać nazwy wszystkich odcieni różu i czerwieni, jakie przybrały jego usta. Przede wszystkim, mógłby po prostu pochylić się i go pocałować.

- Harry, mam tu kilka projektów...

Carlo wszedł do pomieszczenia bez pukania, sprawiając, że czar prysł niczym bańka mydlana. Mężczyźni odskoczyli od siebie jak oparzeni, a Carlo przystanął i wbił niedowierzający wzrok w tę dwójkę. Z całą pewnością było to ostatnią rzeczą, jaką spodziewał się tutaj zastać.

- Co? - warknął Styles, oblizując swoje usta. Starał się nie rumienić na myśl, że przyjaciel prawie przyłapał go na pocałunku z Louisem, że w ogóle go przyłapał. Tak naprawdę nigdy nie przyprowadzał tu swoich kochanek, więc mężczyzna miał prawo być w szoku, w jakim teraz był. - Możemy to zostawić na później?

Ten bardzo powoli pokiwał swoją głową, wciąż nie mogąc wyjść ze zdumienia. Jego szeroko otwarte oczy zatrzymały się na Louisie, który opierał się o biurko i ze spuszczoną głową wpatrywał się w swoje buty, ale na jego ustach błąkał się delikatny uśmiech.

- Tak. Tak, jasne. - powiedział w końcu i znów zatrzymał swoje spojrzenie na Harrym. - W takim razie... jakby co, jestem na dole. Albo w pracowni.

- Dobrze.

Wycofał się powoli z gabinetu Harry'ego, przed tym nie szczędząc sobie jeszcze kilku, badawczych spojrzeń w stronę Louisa, a gdy w końcu wyszedł, Harry westchnął głośno rozgniewany.

- Nie przejmuj się tym, to był Carlo, projektant.

- Projektant - Louis pokiwał w zrozumieniu głową z zarumienionymi policzkami. Naciągnął na dłonie rękawy swetra, lekko zawstydzony. - Wydaje się być miły.

- Jest moim przyjacielem, ale powinien był pukać do drzwi. Przepraszam cię.

- Nic nie szkodzi - uspokoił go, dla rozluźnienia atmosfery znów rozglądając się po wnętrzu gabinetu. - Ale możemy zrobić sobie przerwę, bo zgłodniałem.

- Zamówię coś - zaoferował niemal od razu Harry, sięgając po telefon. - Co chciałbyś zjeść?

- Lubię skrzydełka z KFC albo pizzę, zależy co lubisz.

- Nigdy nie jadłem skrzydełek z KFC - wyznał, obserwując, jak Louis obchodzi wokół biurko i siada w wielkim fotelu, przy którym zazwyczaj siedział on sam. - Dobre są?

- Są pyszne. Nie wiem, jak mogłeś nigdy ich nie jeść, Harold. - westchnął głośno, posyłając mu karcące spojrzenie.

- Tak wyszło. Zamówię je, w takim razie. - powiedział rozbawiony.

Zamówił kubełek skrzydełek dla ich dwójki, przy czym nie obeszło się bez postanowienia Louisa, że zapłaci za połowę jedzenia i niezdrowe, gazowane napoje, za którymi nie przepadał, ale nie chciał, aby Louis wysechł z pragnienia. Sam był pewien że również zachce mu się pić, więc gdy czekał na dostawę, oparty o drzwi od swojego gabinetu, obserwował Louisa, który wpatrywał się za okno i składał papierowy samolocik z czystej kartki, która leżała na biurku.

Przypatrywał mu się z zainteresowaniem i doszedł do wniosku, że Louis był dla niego tajemnicą. I chociaż nie lubił tajemnic, tę akurat chciał poznać. Pragnął poznać Louisa bliżej i dowiedzieć się wszystkich rzeczy o nim, nawet jeśli miało trwać to długi czas. Miało trwać tak długo, dopóki mogło, bo Louis był śmiertelnie chory i każdy, kolejny dzień zbliżał go do dnia, w którym odejdzie. Na samą myśl, Harry poczuł mdłości.

Louis nagle odwrócił głowę w jego stronę z małym uśmiechem i uniósł w górę papierowy samolot. Wyglądał na szczęśliwego, cieszącego się każdym dniem. Ten widok sprawił, że jego serce boleśnie się zacisnęło.

- Jedzenie przyszło. Zaraz wracam. - oznajmił, chwytając dłonią za klamkę.

Był niemal pewien, że Carlo zdążył powiadomić już wszystkich pracowników o tym, co zastał w jego gabinecie. Plotki bowiem rozprzestrzeniały się w zadziwiająco szybkim tempie, więc nim się obejrzy, będzie przesłuchiwany nie tylko przez Amber, ale też przez Michelle, która z całą pewnością wszystkiego dowie się jako pierwsza.

Po przekroczeniu progu swojego gabinetu ponownie i zamknięciu drzwi, tuż pod jego stopami wylądował papierowy samolot, który złożył Louis. Chłopak zaśmiał się ze swojego miejsca przy biurku i zakrył usta dłonią.

- Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać.

- W porządku - Harry uśmiechnął się jedynie, podchodząc bliżej, po drodze jednak uważając, aby nie zdeptać dzieła chłopaka.

Położył wszystko na biurku i odpiął dwa guziki w swojej koszuli, bo wcześniej podkręcił ogrzewanie. Louis wyprostował się na fotelu na widok jedzenia i sięgnął po jedno skrzydełko, a Harry chcąc nie chcąc podążył jego śladem.

- Rękoma?

- Nie, stopami - parsknął cicho.

- Po prostu nie jadam takich rzeczy, zazwyczaj prowadzę zdrowy styl życia i jem w restauracjach albo na mieście - wzruszył ramionami, po chwili wahania siadając na biurku naprzeciwko Louisa.

- To by wyjaśniało, dlaczego pijasz kawę a nie moje smoothie - zauważył Louis i zaczął jeść, rzucając mu co chwila spojrzenia z dołu.

- Tak, z całą pewnością dlatego - przyznał mu rację z małym uśmiechem i również zaczął jeść.

Skrzydełka były pikantne, co sprawiło, że pociągał łyk swojej coli częściej, niż robiłby to zazwyczaj. Nie był pewien, czy KFC mogłoby stać się jego ulubioną siecią gastronomiczną, ale z całą pewnością była Louisa, i to właśnie to sprawiło, że nabrał do niej małej sympatii.

- Smakuje ci? - Louis zapytał po dłuższym czasie, siadając prosto.

Harry podał mu chusteczkę, widząc jego pobrudzoną brodę i sam wytarł kąciki ust chusteczką.

- Było dobre.

- Jestem taki najedzony, że chyba nie dam rady dalej tańczyć. Zawsze wciskam w siebie więcej, chociaż już nie mogę nic zmieścić.

- Jeśli chcesz, możemy skończyć wcześniej - zaproponował, starając się zamaskować swoje rozczarowanie. Louis miał rację, sam stracił ochotę do tańca po obfitym posiłku. Zamiast tego, mógł po prostu siedzieć i rozmawiać z nim godzinami, ale wiedział również, że czekała go praca. Nie chciał obarczać nią swoich pracowników, zwałszcza że ostatnimi czasy zdarzało mu się zaniedbywać dokumenty.

- Głupio mi, bo to twoje godziny pracy. Nie chciałem ci przeszkadzać.

- Nie przeszkadzasz - zaprzeczył od razu, nieważne, czy była to prawda, czy nie. - To ja to zaproponowałem.

- I skończyłeś z podeptanymi stopami - Louis posłał mu pełne poczucia winy spojrzenie i podniósł się na nogi.

- Poćwicz też w domu. Na przykład tańcz ze mopem, ale uważaj, żebyś nie podeptał mu stóp i się nie zabił.

- Uważasz, że jestem aż taki zły? - zachichotał, narzucając na ramiona swoją kurtkę. - Będę wyobrażał sobie, że ten mop to ty.

Harry obserwował go z dłońmi za swoimi plecami. Nerwowo bawił się ich palcami z wzrokiem utkwionym w chłopaku, który naciągał na głowę swoją czapkę, a po chwili ubrał rękawiczki. Tak bardzo nie chciał, aby już wychodził, ale jednocześnie nie chciał go zatrzymywać. Coraz częściej towarzyszące mu pragnienie jego obecności obok stawało się coraz bardziej niepokojące, ale nie chciał, aby ktoś o tym wiedział, szczególnie Louis.

- Uważam, ze jak na pierwszy raz poszło ci całkiem dobrze - stwierdził, gdy schodzili schodami na parter. Modlił się tylko, aby nie dostrzegł głów, wychylających się zza framugi salonu ślubnego i kwiaciarni.

- A ja uważam, ze było najgorsze, jakie tylko mogło być. Myślisz, ze się skompromitowałem?

- Co? Oczywiście, ze nie. - Harry pokręcił swoja głową i otworzył mu drzwi, zanim wyszli oboje na świeże powietrze. Natychmiast zamknął drzwi za sobą, aby żaden z jego pracowników nie był w stanie podsłuchiwać i spojrzał na Louisa z góry.

- Ciekawe, co sobie o mnie teraz myślisz.

- Myślę sobie, że... - naprawdę chce cie pocałować. - Jeszcze kilka lekcji i będziesz naprawdę dobrym tancerzem.

- Nieprawda, kłamiesz - Louis roześmiał się cicho, gryząc swoją dolną wargę. - Powinieneś wracać do pracy. Naprawdę głupio mi, ze cie tak odciągnąłem.

- Nie minęły nawet dwie godziny.

- Cóż, na początku naszej znajomości najpierw była chwila, później pięć minut, godzina, dwie. Następnym razem może być cały dzień.

Na jego s;owa, Harry poczuł iskierkę nadziei. Chociaż nie dał po sobie tego poznać, powtarzał w swojej głowie słowa Louisa z szybko bijącym sercem. Powtarzał je sobie cały czas, gdy wrócił do środka i w pewnym momencie zaczął uśmiechać się sam do siebie.

I chociaż chciał pocałować go na pożegnanie, złożyć chociaż krótkiego buziaka na jego wargach, to zrozumiał, że mieli jeszcze dużo czasu. W końcu, jak to stwierdził Louis, kolejny dzień będzie cały ich.

***

Kolejne kilka dni spędził bez jakichkolwiek wieści. Nie obwiniał jednak Louisa, bo on sam nie odzywał się przez te pięć dni, które minęły od ich ostatniego spotkania. Od dwóch dni praca ponownie wypełniała jego grafik, a dzisiejszego, wtorkowego wieczoru miał w końcu wybrać się na rodzinny obiad, który tak często odkładał. Szczerze mówiąc nie miał ochoty na rozmowę z ojcem i opowiadanie im, co działo się u niego przez ostatnie dni. Wiedziałby dobrze, że by ich okłamał, bo chociaż Louis wciąż pozostawał tylko jego przyjacielem, relacja z nim była skomplikowana. Mężczyzna znacznie na niego wpłynął, ale na razie nikt nie musiał o tym wiedzieć.

Ubrał się elegancko, wypsikał się perfumami, a w samochodzie poprawił jeszcze włosy, przeglądając się w lusterku. Czasami miał wrażenie, że znów jechał spotkać się z Louisem i to dlatego przykładał tak dużą wagę do swojego wyglądu. Było to niepokojące, że myślał o nim coraz częściej i zbyt niebezpieczne dla jego serca.

- Cześć, Michelle - rzekł cicho, wyciskając czuły pocałunek na policzku swojej siostry. Peterowi uścisnął dłoń, a ojciec przyciągnął go do uścisku, klepiąc po ramieniu. - Tato.

- Nie widziałem cię wieki, łobuzie - pokręcił głową i cicho westchnął, ale uśmiech nie schodził z jego twarzy.

Gdy wszyscy zasiedli już przy stole, Harry poczuł się jeszcze bardziej przytłoczony, niż zazwyczaj. Czuł na sobie ich spojrzenia, kiedy wpatrywał się w swój talerz, więc wiedział, jakie pytanie niedługo padnie.

- Ruth Meyer wyraziła niezmierną chęć nawiązania ze mną współpracy - powiedział nagle, zanim ktokolwiek z nich mógł się odezwać. - Ale dopiero wiosną.

- To już niedługo - Thomas Styles pokiwał swoją głową z aprobatą. - Skontaktuje się z tobą?

- Tak myślę.

Znów zapadła cisza. Nienawidził jej i tego, jak to wszystko przebiegało. Rozmawiali zazwyczaj o tych samych rzeczach i konsumowali w milczeniu, i chociaż nigdy mu to nie przeszkadzało, teraz zaczął odczuwać pewien dyskomfort. Stracił nawet apetyt na jedzenie, więc nie jadł, popijając jedynie wodę z cytryną.

- Muszę wam coś powiedzieć.

Wzrok wszystkich ponownie skupił się na nim. Wziął głęboki oddech, jeszcze raz rozważając to, co chciał im powiedzieć. Była to jednak najbardziej spontaniczna decyzja, jaką mógł podjąć.

- Chciałbym kogoś przyprowadzić. W przyszłym tygodniu. - dodał, wycierając usta serwetką. - Co o tym myślisz?

Wszyscy wyglądali, jakby Harry powiedział im coś skrajnie szokującego. Michelle rozchyliła w szoku swoje usta, nie będąc w stanie nic powiedzieć, ale Harry udawał, że wcale tego nie widział. Nie chciał robić z tego wielkiego wydarzenia, ale sam w głębi duszy wiedział, że to właśnie miało być to wielkim wydarzeniem.

Wiedział jeszcze jedno. Harry podjął tę decyzję teraz, ale z myślą o Louisie. Może było to nieodpowiednie, niestosowne w każdym calu, ale czuł, że powinien przedstawić go swojej rodzinie, zanim zabierze go na ślub. Louis niestety jeszcze o niczym nie wiedział, więc wyglądało to, jakby knuł za jego plecami.

- Ty jeszcze pytasz? - ojciec w końcu się odezwał, a szeroki uśmiech rozciągnął się na jego ustach. - Nie słyszałem bardziej radosnej nowiny, odkąd Michelle i Peter się zaręczyli.

- Poznałeś kogoś? - wtrąciła siostra z nieukrywanym oburzeniem. - Jak mogłam o tym nie wiedzieć?!

- Teraz już wszystko się wyjaśnia. Te zmiany w twoim zachowaniu.

Miał ochotę zaśmiać im się w twarz, ponieważ nic nie wiedzieli. Nie był zakochany, osoba, którą chciał im przedstawić nie była nawet jego kochankiem. Chciał przedstawić im kogoś, kto przez ostatnie kilka dni sprawiał, że naprawdę szczerze się uśmiechał. Nie chciał, aby myśleli o tym tylko pod względem związku. Louis był jego dobrym przyjacielem, pierwszą osobą, która zbliżyła się do niego od lat.

Jednak póki co, postanowił milczeć. Stwierdził, że nie będzie psuł im wizji idealnej kobiety, którą mieli nadzieje, że przyprowadzi. Może powinien ich uprzedzić, aby nie czuli zawodu, ale nie chciał. Chciał, aby poznali go i zobaczyli, że był naprawdę cudownym człowiekiem.

[falcon-keys]

Laboratoire de l'Acteur - Promotion 2017 - Louisa Pili / César Dusseaux from Laboratoire de l'Acteur on Vimeo.

Présentation de Louisa Pili et César Dusseaux dans le cadre des auditions de fin d'année du Laboratoire de l'Acteur, dirigé par Hélène Zidi, 2017. Réalisation : Lou Cheruy-Zidi // Chef opérateur : Clément de Hollogne

[huilendnaardeclub]

French actress, musician and artist Louisa Pili

[anexsol]

Big White Lie- rozdział 38

Tytuł i link do oryginału: Big White Lie

Autor: acrayonsmile

Zgoda: jest

Pairing: Niall Horan/Zayn Malik/Liam Payne/Harry Styles  

             Niall Horan/Zayn Malik/Liam Payne/Harry Styles/Louis Tomlinson

Banner oraz Korekta: Kaja :D

Spis rozdziałów: (x)

                                     I Use a Light to Guide Me Home  

Około godzinę przed rozpoczęciem koncertu w Seattle, Paul wyciągnął Alfę z garderoby- Niall i Louis grali w FIFE, cicho hałasując ku uciesze alf,  ostatni miał swoją obrożę na zagojonej skórze szyi.

- Nagrania ochrony złapały dostawę kwiatów, nim nawet nasza załoga przyjechała. Załoga stadionu po prostu zostawiła je w pokoju Lou i Caroline gdzie zostały dostarczone. Lou nie czytała kartki, myślała, że to od jednego z was.

- To nie jej wina, w ogóle. - Liam pokręcił głową i zrobił mentalną notkę, aby porozmawiać z nią po koncercie.

- Zadzwoniliśmy na policję; zwiększyli swoją obecność wokół stadionu.  Skontaktowaliśmy się osobiście z kwiaciarnią, ale powiedzieli, że to było zamówienie telefoniczne. Jeden z kontaktów Alberto wyśledził numer, ale to telefon na kartę i nie ma śladu. To wszystko co teraz mamy.

- Jestem za to wdzięczny.

- Jak się ma Louis?

- Udowadnia jaki jest silny. - Uśmiechnął się dumnie Liam. - I myślę, że ufa nam, że sobie z tym poradzimy i ochronimy go.

- Tak będzie.

Alfa skinął i wrócił do stada.

- Wszystko w  porządku? - Zapytał Niall.

- Obaj będziecie bezpieczni. - Liam pocałował ich obu delikatnie i dołączył do alf na kanapie. Niall szturchnął Louisa ręką w cichym geście 'mówiłem ci'.

I tak było. Poszli do klubu nocnego, uśmiechając się i śmiejąc, i idąc za Niallem, który prowadził Louisa za rękę; paparazzi oszaleli przy tych zdjęciach.

Tańczyli trochę, pili trochę (nie Louis), i żartowali z całą ósemką ich ochroniarzy i zespołem, i załogą. Louis siedział na kolanach Harry`ego przez całą noc, popijając swoją wodę i śmiejąc się ze stadem.

Kiedy wrócili do ich pokoju, na krótką jazdę do Vancouver, Zayn ociągał się na dole, trzymając Liama i Nialla z nim.

- Cii. - Uciszył blondyna, kiedy chciał się sprzeciwić.

Wyłapali dźwięki roztargnionych kroków przez alejkę i drzwi otworzyły się, i delikatny, zszokowany oddech Louisa.

Zayn uśmiechnął się.

- Co zrobiłeś? - Liam podniósł brwi.

- Pamiętasz swój pierwszy raz z Haz?

- Ja? - Zapytał Alfa,

- Nie ty, - Zayn klepnął żartując bok Alfy. Niall zaświecił się na wspomnienie płatków róż i świec, i jedwabnych prześcieradeł i skinął; będzie zaprzeczać do dnia śmierci, że ten banał sprawił, że mdlał. - Teraz Louis też

- Ja chcę Tyłeczek. - Wyszczerzył się Niall.

- Taki zły, Ni. Taki zły. - Zayn złapał tyłek jego omegi. - Potrzebuję go znać w sposób, w jaki ty go znasz.

- Bibilijnie?

- Kochająco. Intymnie. - Zayn wycofał go do ich Alfy. - Lepiej niż siebie. - Przejechał językiem pod jabłkiem Adama omegi, bo wiedział, że to sprawi, że jego kolana zatrzęsą się. Liam trzymał go, rękami idąc dodatkowo delikatnie przez skórę bioder Nialla.

Omega jęknęła; jego alfy znały właściwe guziki, aby śluz wybuchnął. ***

Na górze nie było świec i zdecydowanie nie było płatków róż dla Louisa. Zamiast tego, na całym suficie były świecące lampki nad zwykłym baldachimem owiniętym ładnie na odwróconym łóżku.

- Harry. - Louis uśmiechnął się czule.

Palce Louisa zręcznie odpięły tylko trzy guziki, których użył Harry nim wsunął ręce pod kołnierzyk, przejeżdżając palcami przez delikatną skórę alfy, kiedy zsuwał ją z jego ramion.

Góra opadła na ziemię, dołączając wkrótce koszulkę Louisa i ich buty. W tym czasie obaj odczytywali swoją skórę w sposób, w jaki rodzice czytali po raz kolejny ulubioną książkę z dzieciństwa, z tą samą miłością i zadziwieniem, ale z głębszym uznaniem detali, jak delikatne nachylenie na klatce piersiowej Harry`ego i sposób w jaki lizał sprawiło, że jego oddech zadrżał, na czuły skrawek skóry poniżej pępka Louisa, który zadrżał, kiedy palce Harry`ego przeczesały przez niego, kiedy wsuwał za pasek jego spodni.

Użył uchwytu na jeansach Louisa, aby poprowadzić go do łóżka, obaj próbowali się wczołgać podczas gdy kontynuowali ich głęboką eksplorację. Harry ściągnął majtki Louisa ze spodniami, wzdychając z ulgą, kiedy jego omega w końcu, w końcu była dla niego naga.

- Harry.. - Szorstki głos Louisa przedarł się przy skórze Harry`ego.

Louis przeczesał palcami w przez grzywkę alfy, podczas gdy Harry śledził językiem przez litery przy jego obojczykach, nim przeszedł powoli i dokładnie w dół  jego klatki piersiowej, nie śpiesząc się objeżdżając językiem przez oba sutki, nim zrobił czcigodną pielgrzymkę przez brzuch Tommo w kierunku jego skarbu.

- Jesteś pewien, że jesteś omegą? - Zapytał Harry, zostawiając paski śliny pod jego kutasem.

- Chcesz sprawdzić podwójnie mój tyłek?

- Tak, chciałbym, ale dojdziemy tam.

- Harry, ja.. - Powiedział Louis pomiędzy sapnięciami i skurczami w jego brzuchu.

- Mam cię kochanie. - Harry przełknął jego kutasa i poruszał głową w górę i w dół, dopóki nie było warstwy śliny, jaki lubrykanty dla jego ręki nim przebiegł kciukiem wzdłuż szwu na mosznie Louisa. Najbardziej smakowity  zestaw jęków zebrał się w gardle omegi i złapał długie brązowe loki mocniej.

Opuszki palców Harry`ego znalazły kałuże pomiędzy jego pośladkami. Delikatnie, potarł czubkiem o pomarszczoną skórę,  jęcząc, kiedy utonął w śluzie.

Biodra Louisa szarpnęły mimowolnie, dopóki wolna ręka Harry`ego nie rozłożyła się na jego brzuchu, przyciskając go z powrotem delikatnie na łóżko.

Z najwyższą opieką, alfa pchnął palec do drugiego knykcia i jęknął na ciasnotę, ciasne ciepło otoczyło go. Jego kutas drgnął w oczekiwaniu, cieknął na jego bokserki. Wysuwając go, wyczyścił palec do czysta. Zastąpił go, pchając do końca, czubek szukał i szturchał dopóki Louis nie krzyknął wyginając się na materacu. Gdzie lubrykant dałby lekko paraliżujący efekt, ciepło jego śluzu trzymało go nakręcony z niuansami jak ręka alfy, jak tekstura pierścionka Harry`ego przy jego wejściu i wybrzuszenia jego palce, i zgrubienia knykci, i drugi palec gładził jego obręcz.

- Harry proszę...

- Cierpliwości. - Drażnił, ale wsunął do pierwszego, pchając delikatnie.

To był trzeci długi, długi palec, choć to dało Louisowi uczucie rozciągania. Sapnął i wiercił na palenie, i zastanawiał się jak kiedykolwiek alfy będą w nim pasować. Kiedy Harry zaczął masować jego prostatę i leniwie mu obciągać, zmartwienie zniknęło gdy nadszedł jego orgazm.

- Haz, nie. - Złapał rękę alfy wokół jego kutasa. - Ja-ja chcę..

- Chcę cię w sobie, kiedy dojdę. Chcę twojego knota. Chcę go poczuć. - Błagał Louis. - Czy to w porządku? Możemy?

Przełykając, Harry skinął. Ruja cała odeszła, nie miał już kontroli. Ale, to był Louis. Zawsze miał być. To dlatego bał się, że jeśli zaknotuje, połączy się z omegą, ale również wiedział dlaczego mu się uda. Cokolwiek dla Louisa. - Tak. Tak. Możemy. Ale jesteś pewny?

- Proszę Harry.

- Taki grzeczny. Taki dobry chłopak. - Chwalił alfa.

- Na teraz. - Louis zacisnął się wokół skręcanych palców.

Harry pochylił się, całując go, gdy powoli wysuwał je. Harry odpiął swój pasek i ściągnął w dół swoje jeansy, szczerząc się, kiedy oczy Louisa powiększyły się.

- Kurwa... to jest... - To idzie w niego? Kurwa. Będzie krzywo chodzić przez tygodnie!

Harry przerwał. - Nie musimy..

- Oh, tak, musimy. - Louis usiadł, sięgając po alfę. Jego erekcja była ciężka i Louis nigdy nie czuł się mniejszy; potrzebował obu rąk, aby w całości go objąć. Pochylił się aby polizać spermę z czubka- zapamiętując smak - gładząc i palcami odciągając napletek.

Harry powstrzymał jęknięcie, jego własne ręce przeczesywały grzywkę omegi, tak żeby mógł lepiej widzieć jak jego kutas znika w bezczelnych małych ustach. Poczuł jak sam drga z potrzeby i odciągnął Louisa za włosy tak delikatnie jak to możliwe. - Innym razem, dojdę na te bezczelne małe usta. - Gładził kciukiem przez silne kości policzkowe. Klęcząc pomiędzy grubymi udami omegi, całował Louisa pchając go na plecy, okrywając go swoim ciepłem.

Oczekiwanie zelektryzowało otaczające powietrze wokół nich. W końcu byli- mogli w końcu być...

Louis odciąg numer jeden, który wskakiwał do jego myśli i pchnął długie loki do tyłu z czułym uśmiechem; Harry zwrócił go z całym sercem,  gdy odciągał od siebie kolana Louisa. - Gotowy?

- Mmm. - Skinęła omega, tak skoncentrowana na momencie, że słowo tak odbyło podróż od umysłu do ust. 

Harry ustawił główkę przy mokrej omedze i pchnął do środka.

Jęk Louisa przerwał ciszę w pokoju. - Nie przestawaj. - Przyciągnął alfę bliżej za biodro, albo próbował ostatecznie.

Harry nie ruszał się, delektując się pierwszą obręczą mięśni rozciągającą się dla niego i miał rozerwać prześcieradło, aby powstrzymać się przed uderzeniem w Louisa.

- Haz, proszę. - Omega potrzebowała czuć więcej; jeśli tylko czubek było czuć tak dobrze; musiał widzieć jak czuć resztę Harry`ego w sobie.

Alfa wszedł centymetr, łapiąc bawełniane prześcieradła dla kontroli.

Rozciąganie jego mięśni paliło na granicy bólu, gdy młodsza alfa otwierała go w stopniu w którym, Louis nie sądził, że było to możliwe, część niego nie była świadoma tego; że nigdy nie był dotykany. Ale kiedy poczuł biodra alfy przy swoich, wiedział, że palenie nie było powodem łez w jego oczach. Chciał tego tak długo. Tak, tak długo.

- Harry. - Louis nie chciał płakać, być tą omegą, i pociągnął alfę do pocałunku, aby rozproszyć się od przytłaczających emocji.

- Dobrze? - Usta Louisa stłumiły mruczenie alfy.

- Jest dobrze. Proszę rusz się, proszę, Hazza.

Harry zaczął powoli z płytkimi pchnięciami; Louis był tak ciasny, że musiał go na nowo otwierać przy każdym. Ale wzrastająca wrażliwość wraz z desperacją gdy uderzał o skórę, odbijała się echem o ściany dostarczając beatu melodii ich chrząknięć i jęków.

Palce Louisa wbiły się w plecy Harry`ego, trzymają ten moment tak długo jak mógł, dopóki wiedział, że nie może się dłużej powstrzymywać. - Harry ja-mogę proszę-muszę...

- Dojdź dla mnie. - Alfa pieprzył go mocniej, uderzając w jego prostatę przy każdym wejściu i wyjściu z niego.

- Nie. Chcę- chcę twojego knota. - Jęknął.

I miał go dostać. Omega czuł jak knot powiększa się w nim, rozciągając go tam mocno, że był pewny, że się rozerwie, ale to palenie spermy wyrzuciło go jak fajerwerki za jego oczami, które wstrząsnęły nim do rdzenia. Louis doszedł pomiędzy nimi tak mocno, że czuł jak się rozpada, trzymał się razem przez długie ręce i silne dłonie - nie, jego alfę.

Harry czuł się w ten sam sposób, dysząc i sapiąc, i serce miało wyskoczyć z jego piersi, i w bezpieczeństwie Louisa. Ale gdy jego orgazm zmienił się w rytmiczne wybuchy spermy w jego omegę, wszystko trzymane przez gruby kont, poczuł jak jego zęby go swędzą. Jego alfa błagała i prosiła go o połączenie, bo nie mogła utracić tego uczucia, nie mogła stracić jego omegi, nie mogła być bez niej nigdy więcej.

Potarł szkliwem przy szyi omegi, aby stłumić potrzebę, ale trzymał siebie krótko, aby ich nie zatopić. Mógł poczuć obecność Alf w holu, tylko kilka stóp dalej. Jego stado mu ufało. Louis im ufał. Nie mógł. Jeszcze nie.

Przesuwając jego wiotką omegę ze spoconych, mokrych prześcieradeł, zebrał Louisa przy swojej piersi i usiadł z omegą na swoich kolanach. Jęcząc na nową pozycję, która przesunęła kont alfy głębiej, Louis oparł głowę przy obojczyku Harry`ego i zatrząsł się na ostatni ból tego wszystkiego. Myślał o tym, aby powiedzieć Harry`emu, że go kocha, ale komfort w następstwie i uczucie całości wypełniające pokój, powiedziało to za nich oboje. Pozostał przy pocałunku na szyi alfy i zasnął w jego objęciach.

Następnego poranka, Louis obudził się ze skrzywieniem, ale uśmiechnął na mokry ból. Knota Harry`ego wysunął się z niego w nocy, ale zaśnięcie z nim w sobie było niczym, tylko czymś wspaniałym.

- W porządku, boo? - Harry gładził jego nagie plecy, palce nadal swędziały na dotyk. Nie spał od prawie godziny, tylko obserwując jego kochanka - tak, używał tego słowa specjalnie i z podekscytowaniem, i w końcu czekał przez lata.

- Idealnie. - Louis przeciągnął go przez poduszkę po pocałunek. - Dzień dobry.

- Dzień dobry. - Harry przyciągnął go do uścisku, policzki ściśnięte w zagłębieniu szyi omegi. - Kocham cię, Louis.

- Też cię kocham. - Wyszczerzył się, czując wybuch w jego klatce piersiowej jak fajerwerki.

- Mój. I Zayna, i Liama, i Nialla. Ale mój. - Wymruczał Harry przy jego skórze, co sprawiło, że jego zęby śpiewały z potrzeby, ale zesztywniały nie w ten zabawny sposób. - kiedy Louis zamarł. Emocjonalne połączenie alfa-omega pomiędzy nimi otworzyło się, wraz z pierwszym knotem, ale nadal było nowe i wrażliwe i młodszy z ich dwójki ledwie mógł poczuć, jak zmieniają się emocji i nie mógł do końca zidentyfikować tego uczucia. - Co to jest? - Czy Louis chciał być ich?

- Ja...to... wczoraj. - Louis przykrył swój obojczyk i wcisnął głowę pod tą Harry`ego. - Chcę być wasz... nie chcę należeć do niego.

- Nie należysz kochanie. - Alfa przesunął rękę omegi, gładząc kciukiem blednącą ranę, przyciskając na nią. - Co czujesz?

- Nic. - Ta twarz alfy wyskakiwała do jego pamięci za każdym razem, gdy dotykał za mocno, ale teraz nie był nic oprócz Harry`ego przed nim.

- Więc Zayn to złamał, kochanie. Kiedy ugryzł. I to nie był znak połączenia, nawet wcześniej. Kiedy Zayn otworzył ponownie, uleczył najlepiej jak umiał. Ale, ten znak, ta rana, zniknie. Nic nie oznacza. Nie należysz do niego.

- Ale on mnie oznaczył. - Louis pociągnął nosem.

- Ugryzł cię. To nic nie oznacza.

- Ale to boli! Swędzi..

Uścisk Harry`ego nadszedł wraz z silnym zapewnieniem. - Znak nawet nie będzie cię boleć. Nawet nie będzie boleć czy swędzieć. Nie będziesz mieć nawet koszmarów o tym, kiedy cię oznaczamy. To, to jest tylko ugryzienie, nie znak połączenia. - Przeczesał jego grzywkę delikatnie.

- Nie należę do niego? - Louis zarumienił się, potrzebując ostatniej części zapewnienia.

- Nie aniołku. Należysz do nas. - Harry usiadł i sięgnął po torbę u stóp łóżka, uśmiechając się, kiedy odwrócił aby zobaczyć, że Louis nie tak subtelnie patrzy na jego tyłek. - Jesteś nasz. Nikogo innego. - Wyciągnął obrożę i założył ją wokół szyi Louisa, przyciskając delikatne pocałunki do skóry wokół niej; skóry, którą Louis rozerwał w ataku paniki, a która uleczyła się dzięki ich Alfie.

Omega poczuł, że to, że należy wskakuje na miejsce w raz zamknięciem; Harry też poczuł różnicę. - Dlaczego nie powiedziałeś mi tego wcześniej? - Dociął, drażniąc się.

- Myślałem, że wiesz, kochanie. Zgaduję, że nie uczą bet o znaku połączenia? - Wymruczał Harry podczas serii pocałunków na jego czole.

- My..

- Oni. - Poprawił delikatnie.

- Oni wiedzą co oznacza znak i wiedzą, aby ich nie dotykać.. - Zarumienił się Louis gdy poprawił siebie. – Wiedzą, że ich ugryzienia będą...ugryzieniami, zgaduję. Ale...zgaduję, że jest tego więcej dla alf.

- Skrócona wersja? Możemy gryźć, aby ukarać, albo załagodzić, albo uspokoić omegę. Te ugryzienia mogą być raną albo mogą być po prostu siniakiem, ale nigdy nie powinny być wystarczająco głębokie, aby zostawiać wspomnienie. Nie możemy oznaczy, aby połączyć, poza momentem połączenia. Alfa może oznaczy omegę na stałe, kiedy są razem zaknotowani. Nawet wtedy, to musi być zgoda. Nie mogę oznaczyć cię na stałe, nawet, kiedy jestem z tobą zaknotowany, chyba, że zaakceptujesz mnie jako swoją alfę. Po to jest potwierdzenie, kochanie.

- Więc mógłbyś mnie teraz oznaczyć?

- Zaakceptowałeś nasze potwierdzenie. - Uśmiech przeszedł przez jego twarz całkowicie odruchowo.

-... powiedziałeś, że Zayn to złamał.

- Tak. Wspomnienie. Złamał wspomnienie. To jak widzisz tego faceta, albo co się stało, kiedy cię ugryzł, kiedy przycisnęliśmy to. To pomogło uleczyć się szybciej.

- Możesz sprawić, żeby zniknęło? Gdybyś ugryzł ponownie?

- To jak rozdrapywanie strupów, aniołku. Będzie po tym tylko gorzej. - Zapewnił Harry, przebiegając kciukiem przez małą purpurową skazę zostawioną. Jego umysł wędrował, do tego jak znak połączenia będzie wyglądać na skórze Louisa i uśmiechnął się na tą myśl, ale skupił się ponownie co jego omega- tak, w końcu jego omega potrzebował. - Znika. już tak bardzo zniknęła i zniknie. Obiecuję. - Pocierał okręgi na brzuchu Louisa jedną ręką i przebiegał przez jego grzywkę drugą.

- Mmm. - Louis wtulił się w ciepło alfy, obejmując go.

Harry uśmiechnął się.

- Stop. Nie jestem szczeniakiem. - Wydął usta, ale nie odepchnął ręki z jego brzucha.

Chichocząc, alfa tylko złapał koc i okrył ich, zachowując ich pierwszy poranek po.

Sugarscape @Sugarscape Nocne Wyjście Stada

One Direction nie zostawiło wątpliwości, że nasza piątka jest na ich drodze do zostania stadem! Prowadzeni przez uroczo słodkie omegi, chłopcy, wraz z członkami ich zespołu i załogą bawili się w nowej lokalizacji w Seattle, MadHouse...

Daily Mail @DailyMailUK  Imprezowy Chłopak Louis Powrócił

Powracając do jego ciężkiego imprezowania, imprezowy chłopak Louis Tomlinson zaciągnął resztę zespołu na picie do klubu nocnego...

Sugarscape @Sugarscape @DailyMailUK Ummm, nie. #DailyFail