#Louisa Pili | Explore Tumblr posts and blogs

adamwatchesmovies · 2 years ago

Text

Fear(s) of the Dark (2007)

While I didn't enjoy this film, that doesn't mean you won't. No matter what I say, the people involved in this project did it: they actually made a movie. That's something to be applauded. With that established...

A black-and-white, animated horror anthology. I read those words on the back of Fear(s) of the Dark (Peur(s) du noir in French) and I was practically running towards the till to add it to my collection. Well, it certainly is black-and-white and I’d describe most of the shorts as “animated” but horror? That’s dubious. At best, this film is a little freaky. So many aspects of this collection are just plain wrong. It’s like someone deliberately sabotaged it. None of the stories are named so we’ll have to go through them chronologically and based on their description.

The first segment/Wraparound follows a grimacing man as he walks his four ferocious dogs down various streets. Letting them off their leashes one at a time, he laughs gleefully as they tear apart anyone in their path.

There is no reason for this story to be chopped up like it is except to make it seem longer. The visuals are interesting - the grimacing face of the man is pretty creepy - but what does it all mean? One of the canine’s victims is a boy with black, soulless eyes. Ok… so what? Does it symbolize anything? Not really. Next!

In the second segment/Wraparound, the disembodied voice of a woman (Nicole Garcia) confesses her various fears while abstract shapes appear on-screen.

There are several weird stories in this anthology and the segments vary in quality significantly. By far, this one is the weirdest and the worst. Not the least bit frightening, it's only visually stimulating for a short while, after which it becomes dull. Seeing squares move across the screen and circles twirl around, occasionally crossing over and changing from black to white or white to black is just about the last thing I'd associate with "fear".

The third story follows a young man named Eric (Guillaume Depardieu) who discovers and captures a strange human-like insect in the woods. It escapes into his room and disappears. Years later, he is a socially awkward college student who begins -against all odds- dating Laura (Aureoles Atika). The longer they are together, the more obsessive she becomes.

Anyone who has read Black Hole will instantly recognize this segment's visual style. It looks alright but Charles Burns' distinct designs work better on paper than they do on the 3D models used to bring this story to life. As for the rest, it disappoints. The weird bug Eric finds as a child is obviously tied to what’s happening between him and Laura. What does an obsessive girlfriend have to do with insects? Your guess is as good as mine. Only two of the stories in Fear(s) of the Dark feature strong violence and nudity, making the film R-rated. Too bad because no adult will be surprised by what this, or any other chapter in this film so far, has to offer.

In a small Japanese town, Ayakawa Sumako is teased by her classmates, who tell her the ghost of a samurai named Hajime will come to haunt her. Are they simply bullying the girl, or do the stories about her home by the cemetery have some bearing of truth?

Designed and directed by Marie Caillou, I suspect people will fall into two camps when it comes to this story. Either they’ll find the visuals quite cheap-looking, or fine. I fall into the latter category though I would describe it more as an experiment in Flash animation than something with potential for expansion. The story has a couple of neat visuals, particularly the yōkai but otherwise leaves you cold.

After a series of disappearances attributed to a wild animal, a young boy (Arthur H) living in rural France encounters a strange creature.

The second best of all the stories has a nice, straightforward structure. The conclusion is effective and gives you just the tiniest bit of the willies. There are some neat surprises and the premise is good. If all the previously disappointing attempts to scare you (assuming that’s the goal here) have left you disappointed, this is one you can look forward to.

To escape a blizzard, a man breaks into an abandoned home. Inside, he finds a photo album owned by the woman who used to live there before going insane.

We’re leaving on a high note… or we would if this segment wasn’t capped by the last bits of that woman monologuing wraparound. Either way, this is easily the best of the scary stories. The use of blacks and whites is masterful. The images are simple but striking. The suspense and scares are real. It's a joy to watch because most of the screen is taken up by this prevailing darkness and it’s only a few white shapes here and there that allow you to see and understand what’s happening. It could’ve easily been difficult to piece together the narrative, as there is no dialogue but everything’s clear. It's expertly done.

Despite two strong stories, Fear(s) of the Dark is predominantly boring. I don’t know what the editor who put all this together was thinking with two wraparounds, particularly the one directed by Pierre di Sciullo, which means nothing to anyone watching. If you don’t speak French, you’ll be frustrated by how needlessly wordy some of these stories are (French takes about 1 1/2 times as many characters to say what you would in English). If the payoff were big you wouldn’t mind but it isn’t.

Those who wind up with a physical copy of Fear(s) of the Dark" might think some redemption lies in the special features. I'm warning you to stay away from them. Some of the bonus materials are literally MySpace videos made by fans of the (then upcoming) project. It’s amateur hour to the max and frankly, embarrassing to watch. If the last two shorts of Fear(s) of the Dark are playing at a horror shorts festival, you could sit down and watch them but this package is not worth your time. (Original French on DVD, October 20, 2019)

0 notes

chojraczek · 8 years ago

Text

Your Guardian Angel - Rozdział Dziewiąty

- Jest wręcz... olśniewająca.

Mały, skromny uśmiech rozciągnął się na jego ustach, gdy komplement dotarł do jego uszu. To nie tak, że nie był przyzwyczajony, słyszał bowiem takie słowa po kilka razy dziennie, ale dzisiaj jego nastrój był najlepszy od wieków. Harry wręcz promieniował, i poświadczyć o tym mogli wszyscy w salonie.

- Długo zastanawiałem się, czy te złote gzymsy będą potrzebne. Ale okazały się być nieodłącznym elementem Pani sukni. - dobiegł go głos Carlo z pomieszczenia, podczas gdy sam udał się na zaplecze, aby oczyścić swoje dłonie z pyłu, jaki zostawiała po sobie suknia.

Uśmiechnął się do swojego odbicia w lustrze, gdy trzymał dłonie pod bieżącą wodą i dopiero po chwili, gdy jego przeraźliwy wrzask rozniósł się po całym budynku, zorientował się, że woda zrobiła się gorąca.

- Nie przejmujcie się, to nic takiego - wymamrotał do Kim, która stała w progu i patrzyła na niego oniemiała.

Wytarł poparzone dłonie o ręcznik i wziął głęboki oddech, aby się uspokoić. Powinien być bardziej uważny, ale nie potrafił. To właśnie dziś był piątek, i mimo że wybiła dopiero godzina dziesiąta, to nie sądził, aby Louis zawitał u niego o tak wczesnej godzinie.

- Na pewno dobrze się czujesz? - Carlo zapytał, spoglądając na niego z boku podczas wdawania się w dyskusję z klientką.

Harry posłał jej szczery uśmiech, oglądając suknie i starając się ignorować ból po oparzeniu.

- Tak - odparł wymijająco. - Nie przejmuj się tym.

Chociaż kazał im się nie przejmować, sam przejmował się tym od kilku dni. Było to właściwie tym, czym ostatnio żył, tym co było jego ostatnią myślą przed snem i pierwszą, gdy się budził. Myślał o tym, jak Louis tutaj przyjdzie, a on zaparzy mu swojej ulubionej herbaty, a później zacznie uczyć go tańca przez najbliższe kilka godzin.

Starał się skupić na pracy najbardziej, jak to możliwe, ale kiedy po trzeciej dostrzegł przez szybę pompon, którego tak bardzo wyczekiwał, niemal natychmiast znalazł się na zewnątrz w samej błękitnej koszuli, wciśniętej w obcisłe jeansy. Dostrzegł Louisa, stojącego niepewnie przed salonem i wpatrującego się w swoje buty.

- Cześć.

Chłopak podniósł na niego wzrok i w odpowiedzi posłał mu mały uśmiech.

- Chodź do środka, jest strasznie chłodno - gestem wskazał na budynek.

Weszli zatem do środka, ale zanim Louis miał szansę rozejrzeć się po wnętrzu i przyjrzeć się wszystkiemu dokładnie, Harry ruszył na górę, więc zmuszony był iść za nim po schodach.

- To tutaj - przepuścił go pierwszego do największego pomieszczenia w samym centrum budynku na samej górze, gdzie znajdował się jego gabinet. Ścianę naprzeciwko prawie w całości pokrywało szkło, dając widok na małą panoramę dzielnicy Hampstead. Widok był jednak piękny i zapierający dech w piersi, może dlatego Louis podszedł bliżej i dotknął dłonią grubego szkła, podziwiając widoki za nim.

- To twój gabinet? - zapytał po chwili, śledząc uważnie wzrokiem przechodniów. - Naprawdę świetne miejsce.

- Tak. Podoba ci się?

Z satysfakcją zauważył, że to miejsce skradło Louisowi serce. Dla niego nie było to nic nowego, spędzał tu w końcu dnie od przeszło kilku lat.

- Cholernie.

- Ja jestem przyzwyczajony, nie jest to tak naprawdę nic wielkiego - wzruszył swoimi ramionami, opierając się biodrem o biurko.

- Gdybym był na twoim miejscu, zakochiwałbym się w tym miejscu od nowa każdego dnia - rzekł szczerze i w końcu odkleił nos od szyby, aby odwrócić się w jego stronę.

- Masz ochotę na herbatę?

- Pewnie, nie czuję dłoni - dla potwierdzenia swoich słów uniósł w górę swoje dłonie, odziane jeszcze w rękawiczki.

Harry pokiwał w odpowiedzi głową i zostawił Louisa samego w momencie, w którym ten zabrał się za rozpinanie swojej kurtki. Zbiegł na dół, nucąc coś cicho pod nosem i zrobił herbatę dla Louisa w jednym ze swoich ulubionych kubków. Miał wrażenie, że woda gotowała się nieskończenie długo, przez co niecierpliwił się bardziej na myśl, że Louis był na górze sam i czekał, aż Harry do niego dołączy.

Wrócił na górę po chwili, chociaż zdawało się, że była to wieczność. Zastał Louisa w tym samym miejscu, co wcześniej; przyglądał się widokom za oknem, pocierając dłońmi swoje zziębnięte ramiona. Znowu, jak Harry zauważył, miał na sobie jedynie cienki sweter, mimo mrozu, jaki panował na zewnątrz.

- Proszę - podszedł bliżej i wcisnął mu w dłonie kubek. - Może powinienem podkręcić ogrzewanie. Chcesz jakiś koc?

- Nie, naprawdę nie trzeba - potrząsnął swoją głową, posyłając mu wdzięczne spojrzenie. - Dziękuję. Jaka to jest?

- Jagodowa - odparł, sam chwytając w dłonie swój kubek.

- Bałem się, że truskawkowa.

- Nie, masz przecież alergię.

Louis zaczerwienił się na jego słowa i nic więcej nie powiedział, podmuchał tylko trochę, aby ostudzić swoją herbatę, a Harry przygryzł wnętrze swojego policzka, aby się nie uśmiechnąć. Dobrze pamiętał, gdy Louis wyznał mu, że ma alergię na truskawki. Może w herbacie truskawkowej samych truskawek nie było, ale nigdy by nie zaryzykował. Bóg jeden wie, co mogłoby się stać.

Pili w ciszy, obserwując razem to, co działo się za oknem. Mimo okoliczności i tego, jak zwykła była ta chwila, oboje mogli odczuć w niej coś z pozoru niezwykłego. Cisza, ciążąca między nimi była niezwykle intymna. Nie była ona nieprzyjemna, była komfortowa i ciepła. Mieli również czas na przemyślenia i wypicie herbaty, po której Louis znacznie się ożywił.

- Chyba jestem gotowy - rzucił wesoło, stawiając kubek na biurku i obdszedł go dookoła. Stanął pośrodku gabinetu i spojrzał w górę na pozłacany żyrandol, na widok którego szeroko się uśmiechnął. - Podoba mi się ten żyrandol.

Harry pokręcił głową rozbawiony, stawiając swój kubek obok tego, który dał Louisowi i ruszył w stronę chłopaka powolnym krokiem, podwijając rękawy swojej koszuli. Z trudem powstrzymywał się od śmiechu, gdy Louis zaczął obracać się wokół jak baletnica w pozytywce, wciąż wpatrując się w ten cholerny żyrandol.

- Louis - roześmiał się, wyciągając ręce, aby go zatrzymać. - Bo upadniesz.

- Racja - w końcu zatrzymał się, lekko się chwiejąc i złapał się za głowę. Jego włosy były jeszcze bardziej potargane, niż zrobił to wiatr, ale Harry wolał je zdecydowanie w takim stanie. Sprawiały, że chłopak wyglądał niewinnie i krucho. - Przepraszam.

- Nie gniewam się, po prostu nie mdlej przed naszą lekcją tańca. Później już możesz.

- Później już mogę - powtórzył za nim ze śmiechem i stanął prosto. - To od czego zaczynamy?

- Ja zacznę, a ty się ucz - polecił cicho i podszedł tak blisko, jak to tylko możliwe.

Z początku zaskoczył tym Louisa, ale ten szybko zorientował się, że aby tańczyć, muszą się przecież dotykać. Mogło wydawać się to dla niego stresujące, bo było takim dla Harry'ego, ale oprócz tego było niesamowicie ekscytujące. Z szybko bijącym sercem złapał jego dłoń i ułożył ja sobie płasko na ramieniu, a drugą chwycił już mocniej.

- Musisz robić za kobietę, przykro mi.

- Dlaczego akurat ja? - jęknął w proteście, chociaż wciąż lekko się uśmiechał.

- Pomyślmy. Jestem wyższy i to ja umiem tutaj tańczyć. - rzekł z udawaną nonszalancją i złapał Louisa za bok. Był już gotowy, aby zacząć tłumaczyć mu, jak powinni się poruszać, gdy chłopak odezwał się znowu:

- A muzyka?

- Muzyka? - zdziwił się. - Nie wiem, jaka powinna być muzyka. Na ślubie puszczają różne piosenki.

- Ja wiem, ale żeby się wczuć.

- Teraz bez muzyki. Skup się na krokach. Spójrz. - zwrócił swój wzrok na ich stopy. - Ja zrobię krok do przodu, a ty do tyłu. Później robimy krok w prawo.. To nie jest nawet żadna filozofia, ale musisz utrzymać stałe tempo i ani na chwilę się nie zatrzymać. No i później te obroty i inne cyrki. Ja będę cię prowadził.

- Czyli to ja skończę jako kobieta, która wpada w twoje ramiona? - zachichotał cicho Louis, gryząc swoją dolną wargę, podenerwowany. - To straszne, chyba się nie nadaję.

- Nadajesz, ale spróbujmy. Najwyżej się przewrócimy i wybijemy sobie zęby.

Louis wziął głęboki oddech i gdy był gotowy, szepnął ciche „już". Harry zrozumiał to jako znak, że mogli zacząć, wiec bez większych przeszkód poprowadził Louisa w tył, stawiając pierwsze kroki. Chłopak niezdarnie stawiał stopy na ziemi i zanim zdążyli przemierzyć całe pomieszczenie, przypadkowo nadepnął Harry'ego na stopę.

- Przepraszam!

- Jest dobrze - zapewnił go szybko, mimo wszystko lekko się krzywiąc. - Nie przejmuj się, trening czyni mistrza. Jeszcze raz.

Poczucie winy malowało się na jego twarzy, ale nie zaprzeczył. Z powrotem ułożył dłoń na ramieniu Harry'ego i kiedy ponownie podjęli próbę tańca, skupił swój wzrok na ich stopach. Jego zdenerwowanie Harry wyczuł niemal od razu, ale wiedział, że miał do tego prawo. Był również pewien, że gdy tylko chłopak nabierze trochę wprawy, nie będzie tak zdenerwowany tańcem i uda mu się zatańczyć z nim kiedyś bez możliwości stracenia palców u stóp.

- Poczekaj - wykrztusił, zatrzymując się nagle po kolejnych kilku krokach. - Zestresowałem się, gdybyśmy wykonali teraz ten krok, to bym się potknął, przysięgam.

- Rozumiem, chcesz przerwy? - zapytał, pozwalając sobie na krótki moment spojrzeć na ich dłonie; tą mniejszą i chłodną, schowaną w tej większej, ciepłej. Mimo tylu różnic, pasowały do siebie idealnie.

- Nie, nie chcę. Tylko kilka sekund.

Odczekał, aż Louis ponownie będzie w pełni gotów, a po chwili znów zaczęli tańczyć, jeśli tańcem można było to nazwać. Poruszali się powoli i ostrożnie, Louis w obawie, że znów podepcze mu stopy, a Harry chciał, aby nabrał pewności siebie w tym, co robił. Nie robił po prostu tego wcześniej, dlatego się stresował, ale doświadczenie przychodziło z czasem.

Szło im nawet lepiej, niż dobrze. Uśmiech rozciągnął się na twarzy Louisa, gdy poruszali się wolno, ale płynnie. Ich ruchy wypełniały się, jakby robili to od lat - tańczyli do rytmu, który tylko oboje znali. Harry zrobił nagle coś, czym zaskoczył Louisa - zdjął dłoń z jego biodra i odsunął się, aby po chwili przyciągnąć Louisa do siebie i zamknąć w swoich ramionach. Chciał pochylić się wraz z nim, ale niezgrabne ruchy niższego chłopaka sprawiły, że w rezultacie prawie wywróciliby się na ziemię, gdyby nie silne ramiona Harry'ego.

- Boże - sapnął z wycieńczenia i wbił w niego wzrok z dołu. Dłońmi oparł się o jego klatkę piersiową, aby nie upaść. - Czy zrobiliśmy to dobrze?

Językiem zwilżył swoje wargi i rozchylił je, aby lepiej mu się oddychało. Harry nieświadomie zapatrzył się w nie, a nieodparta chęć pocałowania go rosła. Nie był w stanie jednak się poruszyć.

- Tak - powiedział w końcu, spoglądając w jego oczy. A błękit znów zahipnotyzował go tak bardzo, że prawie przestał oddychać. - Bardzo dobrze.

Tym razem byli tak blisko siebie, jak jeszcze nigdy. Przyciśnięci do siebie, a ich twarze dzieliły zaledwie milimetry, więc nic nie stało na przeszkodzie, aby tak po prostu przycisnąć usta do ust drugiego. Stała jedynie niepewność i obawa przed tym, co czekało dalej na ich dwójkę. W przypadku Harry'ego, chodziło o bliskość z drugim człowiekiem. Bał się tego, co zaczynał względem niego czuć, ale coraz częściej tracił nad tym kontrolę - pragnienia, które nagle zaistniały, były zbyt silne, aby ich nie realizować. Harry po prostu nie potrafił oprzeć się temu uczuciu, jakie go ogarniało.

Nie powinien.

Jego serce biło tak szybko, jak jeszcze nigdy. Miał wątpliwości, czy jeszcze w ogóle biło. Twarz Louisa z bliska była niesamowicie piękna, jak nie najpiękniejsza, jaką miał okazję ujrzeć. Mógł policzyć piegi na jego nosie i każdą rzęsę, mógłby wymieniać nazwy wszystkich odcieni różu i czerwieni, jakie przybrały jego usta. Przede wszystkim, mógłby po prostu pochylić się i go pocałować.

- Harry, mam tu kilka projektów...

Carlo wszedł do pomieszczenia bez pukania, sprawiając, że czar prysł niczym bańka mydlana. Mężczyźni odskoczyli od siebie jak oparzeni, a Carlo przystanął i wbił niedowierzający wzrok w tę dwójkę. Z całą pewnością było to ostatnią rzeczą, jaką spodziewał się tutaj zastać.

- Co? - warknął Styles, oblizując swoje usta. Starał się nie rumienić na myśl, że przyjaciel prawie przyłapał go na pocałunku z Louisem, że w ogóle go przyłapał. Tak naprawdę nigdy nie przyprowadzał tu swoich kochanek, więc mężczyzna miał prawo być w szoku, w jakim teraz był. - Możemy to zostawić na później?

Ten bardzo powoli pokiwał swoją głową, wciąż nie mogąc wyjść ze zdumienia. Jego szeroko otwarte oczy zatrzymały się na Louisie, który opierał się o biurko i ze spuszczoną głową wpatrywał się w swoje buty, ale na jego ustach błąkał się delikatny uśmiech.

- Tak. Tak, jasne. - powiedział w końcu i znów zatrzymał swoje spojrzenie na Harrym. - W takim razie... jakby co, jestem na dole. Albo w pracowni.

- Dobrze.

Wycofał się powoli z gabinetu Harry'ego, przed tym nie szczędząc sobie jeszcze kilku, badawczych spojrzeń w stronę Louisa, a gdy w końcu wyszedł, Harry westchnął głośno rozgniewany.

- Nie przejmuj się tym, to był Carlo, projektant.

- Projektant - Louis pokiwał w zrozumieniu głową z zarumienionymi policzkami. Naciągnął na dłonie rękawy swetra, lekko zawstydzony. - Wydaje się być miły.

- Jest moim przyjacielem, ale powinien był pukać do drzwi. Przepraszam cię.

- Nic nie szkodzi - uspokoił go, dla rozluźnienia atmosfery znów rozglądając się po wnętrzu gabinetu. - Ale możemy zrobić sobie przerwę, bo zgłodniałem.

- Zamówię coś - zaoferował niemal od razu Harry, sięgając po telefon. - Co chciałbyś zjeść?

- Lubię skrzydełka z KFC albo pizzę, zależy co lubisz.

- Nigdy nie jadłem skrzydełek z KFC - wyznał, obserwując, jak Louis obchodzi wokół biurko i siada w wielkim fotelu, przy którym zazwyczaj siedział on sam. - Dobre są?

- Są pyszne. Nie wiem, jak mogłeś nigdy ich nie jeść, Harold. - westchnął głośno, posyłając mu karcące spojrzenie.

- Tak wyszło. Zamówię je, w takim razie. - powiedział rozbawiony.

Zamówił kubełek skrzydełek dla ich dwójki, przy czym nie obeszło się bez postanowienia Louisa, że zapłaci za połowę jedzenia i niezdrowe, gazowane napoje, za którymi nie przepadał, ale nie chciał, aby Louis wysechł z pragnienia. Sam był pewien że również zachce mu się pić, więc gdy czekał na dostawę, oparty o drzwi od swojego gabinetu, obserwował Louisa, który wpatrywał się za okno i składał papierowy samolocik z czystej kartki, która leżała na biurku.

Przypatrywał mu się z zainteresowaniem i doszedł do wniosku, że Louis był dla niego tajemnicą. I chociaż nie lubił tajemnic, tę akurat chciał poznać. Pragnął poznać Louisa bliżej i dowiedzieć się wszystkich rzeczy o nim, nawet jeśli miało trwać to długi czas. Miało trwać tak długo, dopóki mogło, bo Louis był śmiertelnie chory i każdy, kolejny dzień zbliżał go do dnia, w którym odejdzie. Na samą myśl, Harry poczuł mdłości.

Louis nagle odwrócił głowę w jego stronę z małym uśmiechem i uniósł w górę papierowy samolot. Wyglądał na szczęśliwego, cieszącego się każdym dniem. Ten widok sprawił, że jego serce boleśnie się zacisnęło.

- Jedzenie przyszło. Zaraz wracam. - oznajmił, chwytając dłonią za klamkę.

Był niemal pewien, że Carlo zdążył powiadomić już wszystkich pracowników o tym, co zastał w jego gabinecie. Plotki bowiem rozprzestrzeniały się w zadziwiająco szybkim tempie, więc nim się obejrzy, będzie przesłuchiwany nie tylko przez Amber, ale też przez Michelle, która z całą pewnością wszystkiego dowie się jako pierwsza.

Po przekroczeniu progu swojego gabinetu ponownie i zamknięciu drzwi, tuż pod jego stopami wylądował papierowy samolot, który złożył Louis. Chłopak zaśmiał się ze swojego miejsca przy biurku i zakrył usta dłonią.

- Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać.

- W porządku - Harry uśmiechnął się jedynie, podchodząc bliżej, po drodze jednak uważając, aby nie zdeptać dzieła chłopaka.

Położył wszystko na biurku i odpiął dwa guziki w swojej koszuli, bo wcześniej podkręcił ogrzewanie. Louis wyprostował się na fotelu na widok jedzenia i sięgnął po jedno skrzydełko, a Harry chcąc nie chcąc podążył jego śladem.

- Rękoma?

- Nie, stopami - parsknął cicho.

- Po prostu nie jadam takich rzeczy, zazwyczaj prowadzę zdrowy styl życia i jem w restauracjach albo na mieście - wzruszył ramionami, po chwili wahania siadając na biurku naprzeciwko Louisa.

- To by wyjaśniało, dlaczego pijasz kawę a nie moje smoothie - zauważył Louis i zaczął jeść, rzucając mu co chwila spojrzenia z dołu.

- Tak, z całą pewnością dlatego - przyznał mu rację z małym uśmiechem i również zaczął jeść.

Skrzydełka były pikantne, co sprawiło, że pociągał łyk swojej coli częściej, niż robiłby to zazwyczaj. Nie był pewien, czy KFC mogłoby stać się jego ulubioną siecią gastronomiczną, ale z całą pewnością była Louisa, i to właśnie to sprawiło, że nabrał do niej małej sympatii.

- Smakuje ci? - Louis zapytał po dłuższym czasie, siadając prosto.

Harry podał mu chusteczkę, widząc jego pobrudzoną brodę i sam wytarł kąciki ust chusteczką.

- Było dobre.

- Jestem taki najedzony, że chyba nie dam rady dalej tańczyć. Zawsze wciskam w siebie więcej, chociaż już nie mogę nic zmieścić.

- Jeśli chcesz, możemy skończyć wcześniej - zaproponował, starając się zamaskować swoje rozczarowanie. Louis miał rację, sam stracił ochotę do tańca po obfitym posiłku. Zamiast tego, mógł po prostu siedzieć i rozmawiać z nim godzinami, ale wiedział również, że czekała go praca. Nie chciał obarczać nią swoich pracowników, zwałszcza że ostatnimi czasy zdarzało mu się zaniedbywać dokumenty.

- Głupio mi, bo to twoje godziny pracy. Nie chciałem ci przeszkadzać.

- Nie przeszkadzasz - zaprzeczył od razu, nieważne, czy była to prawda, czy nie. - To ja to zaproponowałem.

- I skończyłeś z podeptanymi stopami - Louis posłał mu pełne poczucia winy spojrzenie i podniósł się na nogi.

- Poćwicz też w domu. Na przykład tańcz ze mopem, ale uważaj, żebyś nie podeptał mu stóp i się nie zabił.

- Uważasz, że jestem aż taki zły? - zachichotał, narzucając na ramiona swoją kurtkę. - Będę wyobrażał sobie, że ten mop to ty.

Harry obserwował go z dłońmi za swoimi plecami. Nerwowo bawił się ich palcami z wzrokiem utkwionym w chłopaku, który naciągał na głowę swoją czapkę, a po chwili ubrał rękawiczki. Tak bardzo nie chciał, aby już wychodził, ale jednocześnie nie chciał go zatrzymywać. Coraz częściej towarzyszące mu pragnienie jego obecności obok stawało się coraz bardziej niepokojące, ale nie chciał, aby ktoś o tym wiedział, szczególnie Louis.

- Uważam, ze jak na pierwszy raz poszło ci całkiem dobrze - stwierdził, gdy schodzili schodami na parter. Modlił się tylko, aby nie dostrzegł głów, wychylających się zza framugi salonu ślubnego i kwiaciarni.

- A ja uważam, ze było najgorsze, jakie tylko mogło być. Myślisz, ze się skompromitowałem?

- Co? Oczywiście, ze nie. - Harry pokręcił swoja głową i otworzył mu drzwi, zanim wyszli oboje na świeże powietrze. Natychmiast zamknął drzwi za sobą, aby żaden z jego pracowników nie był w stanie podsłuchiwać i spojrzał na Louisa z góry.

- Ciekawe, co sobie o mnie teraz myślisz.

- Myślę sobie, że... - naprawdę chce cie pocałować. - Jeszcze kilka lekcji i będziesz naprawdę dobrym tancerzem.

- Nieprawda, kłamiesz - Louis roześmiał się cicho, gryząc swoją dolną wargę. - Powinieneś wracać do pracy. Naprawdę głupio mi, ze cie tak odciągnąłem.

- Nie minęły nawet dwie godziny.

- Cóż, na początku naszej znajomości najpierw była chwila, później pięć minut, godzina, dwie. Następnym razem może być cały dzień.

Na jego s;owa, Harry poczuł iskierkę nadziei. Chociaż nie dał po sobie tego poznać, powtarzał w swojej głowie słowa Louisa z szybko bijącym sercem. Powtarzał je sobie cały czas, gdy wrócił do środka i w pewnym momencie zaczął uśmiechać się sam do siebie.

I chociaż chciał pocałować go na pożegnanie, złożyć chociaż krótkiego buziaka na jego wargach, to zrozumiał, że mieli jeszcze dużo czasu. W końcu, jak to stwierdził Louis, kolejny dzień będzie cały ich.

***

Kolejne kilka dni spędził bez jakichkolwiek wieści. Nie obwiniał jednak Louisa, bo on sam nie odzywał się przez te pięć dni, które minęły od ich ostatniego spotkania. Od dwóch dni praca ponownie wypełniała jego grafik, a dzisiejszego, wtorkowego wieczoru miał w końcu wybrać się na rodzinny obiad, który tak często odkładał. Szczerze mówiąc nie miał ochoty na rozmowę z ojcem i opowiadanie im, co działo się u niego przez ostatnie dni. Wiedziałby dobrze, że by ich okłamał, bo chociaż Louis wciąż pozostawał tylko jego przyjacielem, relacja z nim była skomplikowana. Mężczyzna znacznie na niego wpłynął, ale na razie nikt nie musiał o tym wiedzieć.

Ubrał się elegancko, wypsikał się perfumami, a w samochodzie poprawił jeszcze włosy, przeglądając się w lusterku. Czasami miał wrażenie, że znów jechał spotkać się z Louisem i to dlatego przykładał tak dużą wagę do swojego wyglądu. Było to niepokojące, że myślał o nim coraz częściej i zbyt niebezpieczne dla jego serca.

- Cześć, Michelle - rzekł cicho, wyciskając czuły pocałunek na policzku swojej siostry. Peterowi uścisnął dłoń, a ojciec przyciągnął go do uścisku, klepiąc po ramieniu. - Tato.

- Nie widziałem cię wieki, łobuzie - pokręcił głową i cicho westchnął, ale uśmiech nie schodził z jego twarzy.

Gdy wszyscy zasiedli już przy stole, Harry poczuł się jeszcze bardziej przytłoczony, niż zazwyczaj. Czuł na sobie ich spojrzenia, kiedy wpatrywał się w swój talerz, więc wiedział, jakie pytanie niedługo padnie.

- Ruth Meyer wyraziła niezmierną chęć nawiązania ze mną współpracy - powiedział nagle, zanim ktokolwiek z nich mógł się odezwać. - Ale dopiero wiosną.

- To już niedługo - Thomas Styles pokiwał swoją głową z aprobatą. - Skontaktuje się z tobą?

- Tak myślę.

Znów zapadła cisza. Nienawidził jej i tego, jak to wszystko przebiegało. Rozmawiali zazwyczaj o tych samych rzeczach i konsumowali w milczeniu, i chociaż nigdy mu to nie przeszkadzało, teraz zaczął odczuwać pewien dyskomfort. Stracił nawet apetyt na jedzenie, więc nie jadł, popijając jedynie wodę z cytryną.

- Muszę wam coś powiedzieć.

Wzrok wszystkich ponownie skupił się na nim. Wziął głęboki oddech, jeszcze raz rozważając to, co chciał im powiedzieć. Była to jednak najbardziej spontaniczna decyzja, jaką mógł podjąć.

- Chciałbym kogoś przyprowadzić. W przyszłym tygodniu. - dodał, wycierając usta serwetką. - Co o tym myślisz?

Wszyscy wyglądali, jakby Harry powiedział im coś skrajnie szokującego. Michelle rozchyliła w szoku swoje usta, nie będąc w stanie nic powiedzieć, ale Harry udawał, że wcale tego nie widział. Nie chciał robić z tego wielkiego wydarzenia, ale sam w głębi duszy wiedział, że to właśnie miało być to wielkim wydarzeniem.

Wiedział jeszcze jedno. Harry podjął tę decyzję teraz, ale z myślą o Louisie. Może było to nieodpowiednie, niestosowne w każdym calu, ale czuł, że powinien przedstawić go swojej rodzinie, zanim zabierze go na ślub. Louis niestety jeszcze o niczym nie wiedział, więc wyglądało to, jakby knuł za jego plecami.

- Ty jeszcze pytasz? - ojciec w końcu się odezwał, a szeroki uśmiech rozciągnął się na jego ustach. - Nie słyszałem bardziej radosnej nowiny, odkąd Michelle i Peter się zaręczyli.

- Poznałeś kogoś? - wtrąciła siostra z nieukrywanym oburzeniem. - Jak mogłam o tym nie wiedzieć?!

- Teraz już wszystko się wyjaśnia. Te zmiany w twoim zachowaniu.

Miał ochotę zaśmiać im się w twarz, ponieważ nic nie wiedzieli. Nie był zakochany, osoba, którą chciał im przedstawić nie była nawet jego kochankiem. Chciał przedstawić im kogoś, kto przez ostatnie kilka dni sprawiał, że naprawdę szczerze się uśmiechał. Nie chciał, aby myśleli o tym tylko pod względem związku. Louis był jego dobrym przyjacielem, pierwszą osobą, która zbliżyła się do niego od lat.

Jednak póki co, postanowił milczeć. Stwierdził, że nie będzie psuł im wizji idealnej kobiety, którą mieli nadzieje, że przyprowadzi. Może powinien ich uprzedzić, aby nie czuli zawodu, ale nie chciał. Chciał, aby poznali go i zobaczyli, że był naprawdę cudownym człowiekiem.

#larry stylinson #harry styles #louis tomlinson #polish #fanfiction #gay #your guardian angel #one direction

2 notes · View notes