#Lodosa

[beautiful-basque-country]

The cave-houses of Lodosa

In Lodosa (Nafarroa) from the beginning of the 19th century to the 60s of the last century, there were more than two hundred cave-houses, and the dozens of villagers that lived in them were the poorest of the poor. In many villages of the region it was common to live in caves dug in the sandstone.

"We had candles and chandeliers. The mattress was made of corn leaves. Those were other times. We used to go to the Ebro to look for water, and then to the spring, one clay jar on the head and the other on the lap." Mari Carmen Molinet Martinez (Lodosa, Nafarroa, 1943) lived in a cave until the age of 8. "There are six of us, and the three oldest were born in the cave. I am the oldest. I've known two caves; the first had a cold room. The second one was on the way to Calvary, it was more humble. I think we went there because the rent was cheaper. Those were tough times. My friends were poor, but we were poorer; I never had a doll that was mine. We used to play jacks and hopscotch."

War made everything even more cruel. After Iruña, ​​Lodosa was the town in Nafarroa that suffered the most deaths after the military coup of 1936. Florencio Duque Campo (Lodosa, 1937) was in his mother's womb when his father was shot. "My mother didn't even know she was pregnant. Father was taken one night, to Zaragoza. It was October, and I was born in May. They threw him in a mass grave. They brought 37 boxes to the town, but we don't know if dad's bones are in any."

The cave where Duque used to live is one of the 4 or 5 that have been restored. He agrees with melancholy that the years he lived there, even if cruel, were also happy, because childhood always finds a place for joy: at night, millions of stars appeared - "not one more could fit" - but it was still compatible with hunger. "We had nothing, not even a crumb of bread. We ate grass, like sheep. Mallow, corn, carrots… If we saw an apple on the ground, all the children would run to get it…».

Duque's cave was bought by his parents, when they got married in 1928, and his father gradually expanded it. As soon as children were born, they dug the bedrooms needed. They all had the same structure, simple and humble. The cold room is a unique characteristic of the Lodosa caves. The sky can be seen through the hole made above the ground. In Duque's words, when walking through the field, all the children knew where the cooler was for each cave: "No one fell into the hole. We were always running."

In 1961, the city council issued a decree warning of the dangers of living in caves. About eighty people lived in them at the time. The municipality built cheap houses for them, and over the years many caves collapsed, or were closed. Historian Kristina Pozo has been doing guided tours and says with a smile that even if the lifestyle was difficult, those who lived in the caves remember those times with tenderness. "When they moved to the town center, many, many people went to see the cave every day, they loved their cave that much."

On Saturday [Sept 28 2024] the people of Lodosa will remember this lifestyle, as they have organized conferences to discover the heritage of the caves: the cave-houses will be open and the citizens will sit on reed chairs, in the doorways, and remember crafts, songs and games just like in the past.

[x]

[mundillotaurino]

Les résultats du Mercredi 31 juillet 2024 : Huelva, Azpeitia, Lodosa

Huelva, Mercredi 31 juillet 6 novillos de José Luis Pereda pourJavier Zulueta : une oreille et 2 oreillesEnrique Toro : silence après avis et silence après avisCarlos Tirado : salut après avis et silence après avis Azpeitia, Mercredi 31 juillet 6 toros de Loreto Charro pourMorante de la Puebla : silence et 2 oreillesDaniel Luque : salut et 2 oreillesJuan Ortega : salut et 2 oreilles Lodosa,…

[caelibel]

¡Goomy y Cyndaquil (normal y shiny) que dibujé por el Día de la Comunidad en Pokémon Go! Goomy fue el Pokémon destacado de junio, mientras que Cyndaquil fue el Pokémon destacado del Día de Clásicos de la Comunidad.

Goomy es un Pokémon tipo dragón puro, pero está muy relacionado con el agua y su línea evolutiva suele habitar en pantanos y terrenos lodosos, por lo que lo dibujé usando Agua Lodosa, que es uno de los movimientos que puede aprender.

Cyndaquil, por otra parte, es un Pokémon de una naturaleza muy mansa, así que lo dibujé como se lo puede encontrar frecuentemente, tranquilito y disfrutando de la naturaleza.

Y como obviamente se pueden encontrar sus variantes shiny con más frecuencia en esos días,¡cada dibujo tiene su versión shiny!

[cartasparaviolet]

Veja nascer a lótus interior. Entre a lama, destaca-se com suas cores, formas e encanto. Quanto sofrimento ser belo em meio a águas lodosas. Quanta força para não deixar-se sucumbir e mergulhar nas sombras. Quanto luz deve irradiar para manter-se conectada com o que há de mais puro em seu ser. Quem vê de fora, talvez sequer repare no pequeno detalhe que é essa flor sublime em meio a um ambiente desfavorável. Assim são as pessoas em suas próprias vidas, buscando a sua lótus pessoal para levar graça e beleza onde só havia escuridão.

@cartasparaviolet

[mikaelao28]

El sabor del rojo

Capítulo 1

Advertencia: el contenido de este capítulo es algo violento al desarrollarse en un ambiente de guerra. Trato de no tomar un rumbo demasiado explícito con respecto a la violencia, pero de todas formas se mencionan muertes, armas y contenido violento.

Una brutal batalla se libraba a las puertas de la capital de Adnis y que, bajo la centenaria promesa grabada en piedra acerca de que los dragones algún día retornarían a su hogar, tu nación llevaba mucho tiempo enfrentando cada intento de los Ignicianos por recuperar sus tierras. Décadas de guerra y disputas entre ambas razas los llevó a un perpetuo y sangriento enfrentamiento desde antes que te fuera otorgado tan alto grado militar como comandante del ejército. Te criaste con el propósito de ser la más letal guerrera y meticulosa estratega, por lo tanto conocías las historias de cada enfrentamiento, desde tu bisabuelo hasta tu padre que combatieron con honor, y ahora te tocaba a ti ser el escudo de tu pueblo y la espada de tu ejército, ser el arma que concluyera tan trágico conflicto si los dioses te permitían tal oportunidad.

La prevista invasión del sangriento Ejército Rojo llevaba kilómetros de avance en dirección a la ciudad amurallada de Kaliz, en donde -en un futuro cercano- el soberano de Adnis se hallaría de rodillas ante el emperador dragón y conquistador de las ardientes tierras del sur. Tal cómo en el pasado los dragones habían jurado inundados por el rencor hacia los humanos, así miles de soldados de un aspecto similar al humano -exceptuando por el par de cuernos que brotaban de sus cabezas, colmillos afilados, garras en sus manos y largas colas- marchaban sobre la tierra lodosa en dirección a la capital, guiados por el mismo emperador. Sus armaduras parecían arder como una capa de burbujeante magma que lucía gruesa y pesada, un material que ellos llevaban siglos explotando de la continua corriente de lava de uno de los tantos volcanes que se elevaban a lo largo de las costas en las tierras a las que fueron exiliados.

Pueblos habían sido arrasados por el miedo, mas no consumidos por la violencia y ni la sangre a pesar de que los invasores eran etiquetados por crueles y sanguinarios, en realidad el emperador, quién iba a la cabeza de las tropas, dejaba muy en claro a sus soldados que no toleraría la matanza de civiles, aunque sus métodos en el campo de batalla contra los soldados adnianos fueran más que capaces de implantar pesadillas en los más fríos combatientes. Siendo piadoso con los pobres inocentes que se veían afectados por las consecuencias de la guerra no lo hacía parecer un hombre tan despiadado, pero cuando entraba en acción su cuerpo parecía conocer cada aspecto de la guerra al punto de ser él mismo la personificación de la violencia.

Los Rojos ya habían acabado con la primera línea de soldados Adnianos que trataron de enfrentarlos sobre la frontera hasta no dejar más que sus cadáveres ahogados en su propia sangre, chamuscados o con los cuervos devorándoles las entrañas. Ahora ellos se encontraban frente a frente con el ejército real, azotando sus lanzas contra el suelo en un grito de guerra que pretendía helar cada hueso en los soldados humanos, y estos que mantenían sus escudos plateados y finamente forjados levantados contra sus invasores. Allí estabas tú, apretando tu mano derecha alrededor de la empuñadura de tú espada y sosteniendo en la izquierda tu escudo mientras lo observabas a él, Miguel O´Hara, consciente de que alguno de los dos iba a morir ese día.

Había cierta belleza en el movimiento sinuoso de su cuerpo al blandir la espada con tal naturalidad, resultando sencillo asumir que el arma sólo era una extensión más de su cuerpo. Su espada serpentea en el aire con una increíble velocidad para devastar carne y hueso con fuertes tajos, con una calculada frialdad en la batalla como si cada enemigo hubiera sido planeado al igual que su manera para acabar con ellos. Es enfermizamente hermoso verlo y te odiabas por eso, pues él estaba matando a tus soldados. No puedes evitar admirarlo a lo lejos a pesar de que también te sumes en la ferocidad del combate, te cubres con tu escudo ante cada ataque y azotas con tu espada a las armaduras rojas con negro en las zonas precisas para que cedan y así puedas atravesarlas hasta arrancarles un último respiro a sus portadores. Gruñes con cada golpe que te empuja queriendo tumbarte al suelo. Tus pies resbalan en la tierra mojada hecha barro, pero no permites que los impactos te derriben o que te hagan caer, simplemente continuas de forma implacable hasta que tus pulmones arden ante la asfixia del campo de batalla y tu cuerpo clama una pronta victoria para conseguir algo de descanso. Y, aunque eres letal, ya has sido herida en tu hombro izquierdo de modo que duele al alzar tu escudo, también te sientes sangrando levemente en tu cuello y en tus mejillas. Todo eso te genera una idea en la cabeza: ellos apuntan a matar. No a hacerte sufrir, sino a acabar completamente con todo lo que se les atraviese.

La lluvía empapa tu cuerpo durante violentos minutos que se sienten como horas, el olor de la sangre se mezcla con el sudor, la tierra y el acero, el sabor metálico de la sangre llena tu paladar, el sonido de las armaduras al chocar parece aturdir tus oídos a momentos pero sigues escuchando cada grito de dolor y suplica de los muertos, tu cálido aliento se congela en el aire con cada respiración agitada que se te escapa de la boca y el agua que pende de tus pestañas empaña tu vista. Ambos luchan hasta que, como si estuvieran en un gran salón en donde los ostentosos atuendos de gala oscilan con cada vuelta mientras danzan con otros tantos para que sus manos se encuentren en el frenético vals de su predestinado encuentro, sus espadas finalmente se encuentran, retumban al chocar, se empujan y tratan de dominar. La piel canela del emperador de los dragones parece brillar con cada gota de agua que resbala por su rostro hasta perderse por su cuello y entre su ropa, algunos mechones rebeldes de su cabello se le pegan a la frente, sus labios algo agrietados por los maltratos del clima y del combate permanecen levemente abiertos para tomar aire aunque él no parezca agitado en lo más mínimo, las cejas ligeramente fruncidas y, dios, esa intensa mirada de iris rojos como la sangre salpicada en su mejilla logran por unos instantes atraparte hasta hacerte titubear. Te estarías mintiendo al no admitir lo atractivo que es, pero te niegas rotundamente a fijarte en esos detalles cuando tu propia vida depende de tu concentración en batalla.

Fue solo un segundo de distracción y aún así él lo notó para usarlo a su favor. De un movimiento ágil, la larga y poderosa cola de dragón que sobresale de su espalda baja te azota las piernas y te hace caer en seco contra el suelo. Pierdes el aire, pero tus reflejos te permiten cubrirte con tu escudo antes de que la espada del hombre te atraviese la garganta. “Demonios”, jadeas exhausta y adolorida por el punzante dolor de la herida en tu hombro al tener que resistir las violentas embestidas del dragón contra tu escudo. Todo tu cuerpo arde de cansancio. Esa intensa mirada te escudriña con frialdad antes de que su poderoso cuerpo, casi dos veces más grande que tú, te mantenga contra el suelo. Te ve a los ojos de manera en que su cabeza permanece erguida hacia arriba pero su mirada hacia abajo, quizás tomándote por inferior. No puedes permitirte eso ¿No es así? Es una ofensa para tu ego y para tu propio esfuerzo. Para tu padre y para todo lo que llevas protegiendo desde hace años.

Sueltas un grito exasperado antes de aprovechar lo resbaloso de la tierra y deslizarte debajo de él, perdiendo tu escudo en el proceso, pero a fin de cuentas libre de su peso. Tratas de herirlo en los tendones de sus tobillos con tu espada y una pequeña daga que desenvainas de tu cinturón para desestabilizarlo y logras sentir tus armas atravesando su carne. Con las pocas fuerzas que conseguiste te levantas y luego te lanzas encima de Miguel para atacarlo con tu espada directamente en su nuca. Él se dió rápidamente la vuelta y atrapó la espada con la palma de su mano, acción que logró hacerlo sangrar un poco. “Nada mal, humana”. Escuchaste por primera vez su voz y algo tembló en ti. Esa sensación no duró mucho hasta que el metal de tu arma simplemente comenzó a pintarse de rojo ante un sorprendente calor hasta derretirse. Él la había derretido. No solo eso, se había levantado como si las heridas en sus tendones no representaran el más pequeño problema.

¿Qué más podías hacer contra el hombre que apenas ha recibido daño alguno durante toda su contienda? Permaneces estática unos segundos antes de dar un rápido vistazo a tu alrededor; tus soldados masacrados contra los números del Ejército Rojo. Tu derrota es inevitable, pero de alguna forma permaneces en pie, dando tu vida para proteger un reino destinado a perecer. Persistes dolorosamente, aferrándote con uñas y dientes a la esperanza de acabar con aquel hombre que ahora parece estar más dispuesto a jugar contigo que a matarte rápidamente. Y él que ahora sonríe ampliamente al esquivar cada ataque que le lanzas, cada puño y cada golpe, quien no dudaría en volver a tenerte contra el suelo bajo todo su peso sólo para escuchar una vez más tu voz exclamando con cansancio que no vas a rendirte. Sin duda eso le divierte, sobre todo viniendo de una mujer en pleno combate cuando estuvo siempre acostumbrado a plantear a las mujeres ajenas a ese ambiente.

Tu mirada arde como una llama inextinguible a pesar de sentirte humillada por tu contrincante. Rasguñas su rostro casi para arrancarle la piel mientras él mantiene su enorme mano contra tu cuello, asfixiándote lentamente. Te quedas sin aire poco a poco hasta caer inconsciente y es su sonrisa, esos colmillos largos y afilados, lo último que ves.

[las-microfisuras]

SONATA 2

Por los árboles quemados después de la tormenta.

Por las lodosas aguas del delta.

Por lo que hay de persistente en cada día.

Por el alba de las oraciones.

Por lo que tienen ciertas hojas

en sus venas color de agua

profunda y en sombra.

Por el recuerdo de esa breve felicidad

ya olvidada

y que fuera alimento de tantos años sin nombre.

Por tu voz de ronca madreperla.

Por tus noches por las que pasa la vida

en un galope de sangre y sueño

Por lo que eres ahora para mí.

Por lo que serás en el desorden de la muerte.

Por eso te guardo a mi lado

como la sombra de una ilusoria esperanza.

Álvaro Mutis, de "Los trabajos perdidos"

[shy-girl04]

Shoes in a circle

I see the sun set through the window
from the glow of its passage through the foliage,
hold on to the silence
of time’s footsteps
as it strides away.

We aren’t the path,
just the shoes that have gone deep,
remember the give of mud.

We are the night of crickets
murmuring songs
that evaporate afterwards.

We aren’t the river
heard in the distance
nor the tree asleep in the doorway
– we would like to be.

We are simply the threshold
we are crossing,
delaying at sunset
the silence with which it moves away.

*

Los zapatos en círculo

Miro el atardecer por la ventana,
de su paso luminoso entre el follaje,
conservo el silencio
con el que se alejan
las zancadas del tiempo.

Uno no es la vereda, 
es sólo los zapatos tierra adentro 
que rememoran la humedad lodosa.  

Uno es la noche de los grillos
murmurando canciones
que después se evaporan.

Uno no es el río
que escucha a lo lejos,
ni el árbol que duerme en el portal
–quisiera serlo.

Uno es simplemente
el umbral que atraviesa 
y detiene en el atardecer 
el silencio con el que se aleja.

Alicia Garcia Bergua

[laescolopendra]

Las Vegas de la selva.

Yo lo veía sacar billetes como el mago que saca pañuelos anudados del bolsillo, mientras me decía que allá lo que se ganaba era plata, harta, que no era mentira, que uno se arreglaba la vida sí o sí. Convencido por semejante visión, me hallé remontando ríos de aguas lodosas, de esos de la selva, acompañado de otros ambiciosos y soñadores  que en la mirada se les notaba que acariciaban  a la riqueza, que siempre se les había escabullido por los recovecos de la vida. Dos meses después de estar raspando coca, "El tigre" me llevó a conocer el pueblo, Las Vegas: un peladero en medio del monte con unas cuantas calles de un barro rojizo y pegajoso, flanqueadas por casuchas de madera y de latas de zinc o de lo que fuera, que hacían  las veces de tiendas de abarrotes, cantinas, billares y putiaderos dónde la gonorrea saltaba en los catres y en las tablas del piso; de los que de tanto en tanto salían indios y negros borrachos dandose machete por una partida de naipes, o tostaban a alguno a tiros por robarle. A esa algazara, a ese desbarajuste poco a poco le fui tomando el gusto, hasta terminar con la cabeza anegada de aguardiente y pagando a gramos las prostitutas desahuciadas más caras del mundo.

Tiempo después me ví bajar por esos ríos marrones y torrentosos, con un atado de trapos sucios, ardido en fiebres, la verga en llamas y sin un centavo en el bolsillo.

Mauricio Arias

[vaniinh]

El sol. Habita en tus ojos. Lo supe en cuanto te vi. La sonrisa coloreada de inteligencia. La risa hábil, los dientes fuertes y redondos. Tus pupilas dilatándose al verme. Te recuerdo. Nos recuerdo. Entre pisadas lodosas, entre cielos despejados. Acostados en el césped, con el sol besando nuestras mejillas mientras nos besábamos. Y tal vez no volveremos a ello. Tal vez el futuro aún sea incierto. Pero creo que a tu lado todo va a valer la travesía.

[notasdeportamalas]

"[...] Tentava se erguer até a superfície. Emegir o rosto da água escura e lodosa. Impulsionava o corpo para cima, conseguindo momentaneamente sentir o ar entras pelas narinas. Via de relance as pessoas à margem. Algumas não se importavam, mas outras estendiam as mãos oferecendo-lhe ajuda. No entando, não conseguia alcançá-las. Submergiu novamente, esperando pela próxima oportunidade de impulso."

[reflitaantes]

[LEIA O TEXTO ABAIXO 👇🏻] Saia do fundo do poço Todos conhecem a história de estar no fundo do poço. Mas quão fundo se pode cair? Quão difícil pode ser a tentativa de subir? Às vezes uma pessoa desenvolve um pessimismo total. A vida torna-se vazia, sem sentido. O colorido desaparece e tudo ganha tons acinzentados. Às vezes ouço pessoas que falam que não há mais sentido em viver. Porque viver? É mais fácil acabar tudo de uma vez por todas, é o que dizem. Como se a única expectativa fosse olhar para as paredes lodosas de um poço profundo. Já não há mais forças ou vontade de tentar escalar. Mas será impossível? Se essa pessoa encontrasse molas enterradas no fundo desse poço e as usasse para ganhar impulso em um salto, seria uma solução? Se essa pessoa tivesse um galho de árvore pendente à boca do poço seria uma solução? Bela ideia, pois poderia ganhar impulso no salto e se agarrar ao galho da árvore. Mas a mola e o galho não bastam para que saia do poço. Ainda é necessário que queira se agarrar. É fundamental que queira se segurar ao galho. Não existe mola ou galho no mundo que tire alguém de um poço se a pessoa não quiser. A mola pode lhe oferecer a propulsão que precisava, mas, ainda assim, suas pernas terão que se movimentar. O galho pode servir-lhe para acabar de sair de dentro das paredes, mas, mesmo assim, precisará de suas mãos para segurar. Enfim, a vida pode lhe oferecer molas e galhos. Mas você quer movimentar pernas e mãos? É mais fácil reclamar de tudo, ao invés de lutar? É preferível acomodar-se no fundo do poço e esperar o fim? É mais fácil fugir da vida? Pense nisso: Troque o poço pelo posso e lembre-se da passagem em Josué 1:9 . Sigam: @liudisse e @reflita_antes . Recomendo: ⇰ @momentos_de_gratidao ⇰ @statusparaelas ⇰ @prosademulheres ⇰ @felicidade_faz_bem ⇰ @_palavrasquecuram ⇰ @liudisse ⇰ @mensagensdevida_ ❤️Curte. 💬 Comenta. 🔄 Compartilhe. 📩 Salve esse post. #gratidāo #reflitaantes #instagood https://www.instagram.com/p/Comu1qeOz1J/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[beautiful-basque-country]

Piquillo peppers sundrying in Lodosa (Nafarroa).

[elfuegointerior]

290924

Soñé que mi tío Nacho cargaba un bebé y lo dejaba acostado sobre el barrote de una alcantarilla. Parecía que en cualquier momento podría caer e irse por el drenaje. Traté de rescatarlo, pero se me caía de las manos un poco más de un metro hasta el agua lodosa y estancada. Caía boca arriba y veía que en realidad se trataba de un juguete, aunque antes sí se movía y era un bebé real.

I dreamt that my uncle Nacho was holding a baby and laid it on the rail of a sewer grate. It looked like it could fall into the drain at any moment. I tried to rescue it, but it slipped from my hands and fell more than a meter into the muddy, stagnant water. It landed face up, and I saw that it was actually a toy, although before it had moved and had been a real baby.

Este sueño parece reflejar ansiedades sobre la protección y la seguridad de los vulnerables o la preocupación por perder algo valioso. El cambio de un bebé real a un juguete podría simbolizar la desmitificación de un miedo o la resolución de una preocupación que inicialmente parecía más grave de lo que era.

[ochoislas]

LA TUMBA DE LAS NÁYADES

Cruzando el bosque cubierto de escarcha, iba yo; ante la boca el pelo me florecía de pequeños cerriones, y mis sandalias estaban apesgadas de nieve lodosa y apelmazada.

Él me dijo: «¿Qué andas buscando?». «Sigo el rastro del sátiro. Sus pasos horcados son como hoyuelos al tresbolillo en un manto blanco.» Me dijo él: «Los satiros murieron.

»Los sátiros y las ninfas con ellos. En treinta años no hubo un invierno tan atroz. El rastro que ves es el de un buco. Pero estémonos un tanto aquí, donde la tumba.»

Y con el hierro de su laya rompió el hielo de la fuente donde antaño reían las náyades. Tomaba en sus manos grandes pedazos fríos y, levantándolos contra el cielo pálido, miraba a su través.

*

LE TOMBEAU DES NAÏADES

Le long du bois couvert de givre, je marchais ; mes cheveux devant ma bouche se fleurissaient de petits glaçons, et mes sandales étaient lourdes de neige fangeuse et tassée.

Il me dit : « Que cherches-tu ? — Je suis la trace du satyre. Ses petits pas fourchus alternent comme des trous dans un manteau blanc. » Il me dit : « Les satyres sont morts.

« Les satyres et les nymphes aussi. Depuis trente ans il n’a pas fait un hiver aussi terrible. La trace que tu vois est celle d’un bouc. Mais restons ici, où est leur tombeau. »

Et avec le fer de sa houe il cassa la glace de la source où jadis riaient les naïades. Il prenait de grands morceaux froids, et, les soulevant vers le ciel pâle, il regardait au travers.

Pierre Louÿs

di-versión©ochoislas

[torosytoreros6]

Diego García, XXVI Trofeo Piquillo de Oro de Lodosa

El XIX Trofeo Piquillo de Oro que concede el Ayuntamiento de Lodosa al triunfador de su feria taurina ha recaído en las manos del matador de toros Diego García, quien el pasado 3 de Agosto consiguió cortar tres orejas de un bravo lote de toros compuesto por uno de la ganadería de Pincha y otro de Toros de Brazuelas. El matador de toros Diego García saldó su actuación con el corte de tres orejas,…

[vicseul]

KURTULUŞ İÇİN SAVAŞLAR/ BXB

"Sana batan çakıl taşları,benim yüreğimi kanatan canının kırıkları"

7.Bölüm

{Kaçma benden nazlı gülüm}

Bölüm şarkısı: Neşet Ertaş- Sen Benimsin, Ben Seninim

Kalplerimiz bağlanır, yaralar sarılır

El değilsek hala ikimizde

bizim için hep bir umut yeşerir.

Savaşların kurtuluşları hep vardır..

Cebinde ki kurşun kalemle duvarlara hep aynı yazıyı yazıyordu esmer genç, kaç gün veya saat geçmişti bilmiyordu. İçinde olan ateşi mum ışığına teslim olmuştu; Kafasında çalan türkü eşliğinde bu yazılar dökülmüştü ağzından savaşın, duvarlarda çok yazı vardı, kendisi içinde yer edinmişti şimdi bu dört karanlık duvarlar içinde. Köşe kısmı yuva bellemiş, dibine kadar geldiği kurşun kalemi hala yazı yazması için zorluyordu. Koridordan duyulan bağırışlar,kapı kapama sesleri ve küfürler artık kulağına âşina geliyordu. Dayak yemesinin üstünden saatler geçmişti, diğer mahkumların aksine bağırış çağırmış değildi savaşın yaptığı, kendi cezasını kesiyordu kendine şimdi; Sırtına,kollarına ve bacaklarına gelen demir sopanın tadı artık ilk günlerde ki gibi ağlatmıyordu onu. Alışmıştı, ona vuran kişi sanki gardiyan değil, kendisi gibi geliyordu artık. Sanki gardiyanın sözleri kendi kafasındaki iç sesle bütünleşiyordu; Sen sevdin, sevdin şimdi de acısını çekiyorsun diye dolduruyordu kendi kendini. Sevmeye devam edersen herkes gidecek senden, uyan Savaş! İçinde yaşadığı bu karmaşa onu daha da dibe çekiyor, kalbi ve aklı arasına çin seddi örüyordu ama ilk önce Kurtuluş'a kapatıyordu kendini. Herkesten kaçması yetmiyormuş gibi bir de ondan soyutluyordu işte kendini, yine gecenin bir yarısı yolu ona düşecek; Üst ranzasında uyumasına rağmen birlikte olan resmi ile kendini avutacaktı, tabii yarısını yakmasaydı eğer.

Gelen tıkırtılar çevreyi rahatsız etmiş olacaktı ki kapısı vuruluyordu, kim bilir kim d��vmeye gelmişti yine. Kıvrıldığı köşede oturuşu düzeltti, kalemi ise gider deliğinin içine koymuştu. Gözleri demir kapıdayken, gördüğü birkaç askerle şaşkınlığa uğramıştı.

"Ayağa kalk! Gidiyorsun!"

duyduğu cümleler içine su serpse de gideceği yer Kurtuluşla kaldığı aynı koğuş olunca içine serpilen sular yerini lodosa bırakmıştı. Endişesi büyüyordu, kaçması en iyisiydi. Askerleri kafaya alsa belki sorun çözülürdü.

"Ben sevdim burayı gitmesem olmaz mı?"

Askerlerin niyeti vardır belki burda tutmaya diye düşünse de, iki askerin suratlarında milimlik değişiklik olmamıştı aksine Savaşı kollarından tutup çöktüğü yerden kaldırmışlardı bir çırpıda. Savaşın içindeki lodos şiddetini arttırınca tek umudu Kurtuluş'un onunla sohbet etmesini istemişti, belki merak etmiştir diye bile düşündü ama bu umutları koridorda yürürken çoktan soluvermişti; Lisedeyken onu posta posta döven çocuk mu merak edecekti? Sanmıyordu, Kurtuluş yine aynı olacaktı; kaçacak, konuşmayacak ve Savaş'a cephe alacaktı. Koğuş kapısına vardıklarında, esmer genç hala askerleri ikna etmeye çalışıyordu. Ne kadar dil dökse de askerler yine aynıydı, vazgeçti o yüzden. Pes etti, Kurtuluşla karşılaşmaya hazırdı, zaten onu affetmişti ama korkuyordu işte Kurtuluş'un kaçışları sebepti tüm bunlara. Eskisi gibi olmaya bile razıydı Savaş, elini kaldırsa bile laf etmezdi Kurtuluş'a. Çünkü biliyordu Savaşın yangınının tek sönüşü Kurtuluş'un bir çift gözü,bir el kaldırışıyla iki dudağının arasındaydı. Affetmesinin verdiği acı içine içine işliyor, sevdasının harlanmış alevi onu yıkıp geçiyordu. Yeteri kadar yediği dayak ise fiziksel olarak çökertmişti onu, ruhen alışmış bile olsa bedeni hala kabul etmiyordu. Bacaklarının dermanı kalmamış, kollarını ise hala iki asker tutuyordu. Bıraksalar düşecekti biliyordu, burdaki dayaklar kurtuluşun attığı iki tokat, üç yumruk gibi değildi. Gardiyanlar mahkumları ölüp ölüp diriltiyor sonra tekrar öldürüyordu, sesleri bir süreden sonra kesilen mahkumların ise ölüme yaklaştıklarını anlıyorlar, odalarına çekilip keyif çatıyorlardı. Diğer cezaevlerinden daha katı olan bu sistem, Savaşın yaşadığı yaklaşık şu 10 ay içinde çok ölüm göstermişti. Ölüme alışmıştı Savaş, oysa en çok o korkardı ölümden, en çok o kaçardı ölümden. Şimdi ise uzun süredir ölümün kendisi olmuştu, okunan selalar uykusuna karışıyor. Ansızın kulağında olan çığlıklar onu çok kez uykusundan uyandırıyordu, Orhan amca ve birçok kişi ona sahip çıkmıştı. Karışık olan bu koğuş düzeninde insanlar anlaşmayı öğrenmişti, sağcı ve solcuların tavla oynadığını da görüyor, yeri geliyor aynı ekmeği bölüştüklerine de şahit oluyordu Savaş. İki görüşe sahip mahkumlar alışmışken birbirine, Kurtuluş ve Savaşın kavgaları bazılarının ateşini harlıyordu. Demir kapı ağır ağır açılırken, Savaşın gözleri kapının tam karşısında olan ranzadaya takılı kaldı, kumral genç tam karşısındaydı şimdi aralarındaki mesafeye inat çekmediler gözlerini birbirinden. Askerlerden aldığı güç bir anda kaybolunca afalladı Savaş, ranzalardan birisinin demirine tutundu. Kurtuluş anlamış olacaktı ki ranzadan inip yanına yanaşmıştı, hala çekingen olsa da Savaşı çok merak etmişti kumral genç. Orhan amca da kurtuluşa eşlik ederken iki adam savaşın kollarına girip yatağa oturttular. Savaşın gözü Kurtuluştayken, Kurtuluş gözü ise Savaş'ın yüzündeki morluklarda ve yaralarda geziyordu.Kurtuluş elini kaldırsa da uzatamamıştı Savaşın yüzüne, dokunamamış, yanından bir kaç adım daha da uzaklaşmıştı hatta. Orhan amcaya kulak kesilmişti şimdi.

"Revire götürelim seni oğlum, böyle olmaz."

Savaş iyi olduğunu belirtip gülümsese de Polatla Tahsinde ona inanmamış, çevresinde toplaşan ufak kalabalıkla demir kapının önünde toplanmışlardı.

"Gardiyan! Aç kapıyı çocuk ölecek!"

Gür ama çatallı ses Orhan amcadan yükselmişti, diğer mahkumlar ise seslerini duyurmak için kapıya vuruyorlardı. Gardiyan sonunda teşrif edebilmişti koğuşun kapısına kadar.

"Ne oldu ne havlıyorsunuz, it sürüleri!"

Kapının üstündeki ufak pencere açılmıştı gardiyan tarafından, içeriye doğru resmen sömkürürken bu sefer Kurtuluş ele almıştı ipleri. Orhan amcanın önüne geçmişti

"Gardiyan mısın nesin, aç şu kapıyı arkadaşımızı revire götürmemiz gerek" sesi gereğinden dah net ve tek düze çıkmıştı.

Gardiyan yatakta yığılıp kalan bedene baktı, kaşlarını çatıp içeriye göz gezdirirken Kurtuluş'u kestirmişti gözüne. Hedefleri belliydi artık,batmıştı onun gözüne, öyle ya bırakmazdı yakalarını.

"İyi sen hafif çüsseli sarı kafa, gel götür arkadaşını revire"

Herkes ilk başta şaşırsa da, gardiyan fikrinden dönmesin diye işe koyulmuştu kumral genç. Elini Savaş'ın beline koyarken, diğer eliyle Savaş'ın kolunu omzuna atıp elinden tutmuştu. Savaş hücredeyken tek istedikleri konuşmaktı ama bu halindende şuan gayet memnundu.

"İnsaflıymışsın" dedi,gözleri gardiyanın suratında gezerken. Gür ama fazlasıyla kısa siyah saçları onu daha esmer gösteriyor, üst dudak çizgisine kadar gelen bıyıkları ise onu daha da sert bir imaja sokuyordu.

"İlerle mahkum, hadi." önünden ilerleyen iki gence bakarken demir koğuş kapısını çoktan kapatmış,onların önüne geçmişti. Revire yaklaştıklarında ilaç kokan odaya girdi üçüde, Kurtuluşu bu koku fazlasıyla rahatsız etse de Savaş için, kardeşi olarak inandığı genç için dayanacaktı. Sahi inanıyor muydu kendine? Sorgulayıcı son birkaç ayı onu çıkmaza sokmuştu. Kendisinden destek alan yorgun bedene baktı, gözündeki morluğu inceledi, kirpiklerine baktı bir süre. Hemşire doktorun talimatı ile Savaşı Kurtuluştan aldı ve sedyeye oturttu, Savaşın tişörtünün eteklerinden tutan hemşire bir harekette çıkarttmıştı bez parçasını, Kurtuluş Savaş'ın vücuduna bakakaldı. Morluklar ve derin yaralar, onunda en az Savaş kadar canını acıtmıştı. Üstünden atılan bez parçası ile Savaşın vücudunda titreme hakim olmuştu, doktor Savaşın yaralarına bakarken hemşire de pansuman malzemelerini hazırlıyordu. Altın sarısı olan saçlarını arkadan sımsıkı topuz yapmış, dizlerinin altına gelen önlüğü ile hazırlıklarını çoktan halletmişti, yanında dikilen gardiyan hemşireyi yiyip bitirmişti neredeyse. Kurtuluş gardiyana dönerken, ikili kısa süre birbirine bakmıştı. Ne yaptığını anlayan gardiyan eli ayağına birbirine dolaşmış bir şekilde, revirin kapısının önüne geçti. Kurtuluş onum bu haline hem şaşırıp hem sırıtmıştı. Asıl odağına çevirmişti gözlerini; Savaş hala oturur pozisyondaydı, sürülen ilaçlar ve batikon tarzı şeyler onun çok canını yaktığını suratından apaçık belli ediyordu. Hemşireye doğru yanaştu Kurtuluş, elindeki şansı kullanırsa belki konuşurlardı bile.

"Pansumanın önemli yerleri bittiyse eğer, ben arkadaşıma yardım edebilir miyim?"

Hemşire, doktora durumu anlatırken Savaş'ı izledi. Esmer genç harap haldeydi, gözünün önüne onu patakladığı zamanlar gelmişti. Çok kızmıştı şimdi kendine Kurtuluş, içindeki çıkmazda bağırası vardı avazı çıktığı kadar. Kurtuluş Savaş'ın suratına dalıp gitmişti, esmer genç ise onun bu sessiz halini izliyordu. Acısı hala fiziksel olarak canını yakarken, Kurtuluş'un ona eşlik etmesi merhem gibi olmuştu resmen. Doktor perdenin arkasına geçerken hemşire ise Kurtuluş'a açıklamada bulunuyordu. Doktor bey odasına geçtiğini niteler şekilde kapatmıştı kapısını. Savaş arkasına dönmeye yeltense de yapamamıştı, Kurtuluş hemen yanına oturmuştu. Hemşire ikiliye de tedavi için ne yapmalarını anlattı, gerekli ilaçlar ve malzemeler gizliden gizliye temin edilecekti. Hemşire Kurtuluş'a doğru gülümsedikten ve eğilip selam verdikten sonra ortadan kaybolmuştu. Kurtuluş Savaş'ın yaralarını incelerken, hemşirenin malzemeleri koyduğu demir araba benzeri ama rafları olan şeyi yanlarına çekmişti. Spançın içine biraz pamuk ilave edip, üstüne batikon dökmüştü. Sırtındaki kanayan yaralara dokundu hafifçe, batikon Savaş'ın canını acıtsa da dayanabilmişti. Kurtuluş yaptığı işlemi tekrarlarken, Savaş konuşmayı başlatan ilk kişi olmuştu. Mırıldandığı türkü ise Kurtuluş'un yaptığı işi bırakmasına sebep olmuştu. Sesi o kadar kısık çıkıyordu ki, dışarıdan bir kişi asla anlayamazdı ne dediğini ama Kurtuluş pekâla net bir şekilde işitiyordu.

"Kaçma benden nazlı gülüm,

kaçma benden nazlı gülüm.

Sen benimsin, ben seninim.."

Savaş mırıldandığı türküyü kestiğinde, arkasını dönmek yerine ufak pencereden dışarıyı izlemeye devam etmişti. Arkasını dönemezdi, ona bakamazdı, onunla konuşamazdı ama ona şarkılarla derdini en iyi şekilde anlatabilirdi, hücrede aklından çıkmayan türküyü Kurtuluş'a da söylemek nasip olmuştu. İçinin yangını ufaktan büyüse de buna engel olan şey, dönük olan sırtına Kurtuluş'un sarılmasıydı. Acısı umrunda değildi, yangını umrunda değildi. Merhemini bulmuştu ya. Sönmüştü artık o harlı yangın, yerini küle bırakmış. Yangınını söndüren su ise çıkış yolunu göz pınarlarında bulmuş, Savaş'ı ağlatmayı başarmıştı. İkili birbirinden razıydı artık, birisinde belirsizlik olsa da bu dört duvar arasında köşe kapmaca oynamayacaklardı artık.

Yazarınız çalıştığı ve hasta olduğu için anca gelebildi ama artık çalıştığım bir iş yok eheh :) İstifamızı verdik şükür

İkiliyi çok az kavuştursamda bu bölüm pek içime sinmedi, umarım sizin içinize sinmiştir.

Diğer bölümlerde denk düşelim canlarım ;))