#Lodosa

[mundillotaurino]

Les résultats du Mercredi 31 juillet 2024 : Huelva, Azpeitia, Lodosa

Huelva, Mercredi 31 juillet 6 novillos de José Luis Pereda pourJavier Zulueta : une oreille et 2 oreillesEnrique Toro : silence après avis et silence après avisCarlos Tirado : salut après avis et silence après avis Azpeitia, Mercredi 31 juillet 6 toros de Loreto Charro pourMorante de la Puebla : silence et 2 oreillesDaniel Luque : salut et 2 oreillesJuan Ortega : salut et 2 oreilles Lodosa,…

[caelibel]

¡Goomy y Cyndaquil (normal y shiny) que dibujé por el Día de la Comunidad en Pokémon Go! Goomy fue el Pokémon destacado de junio, mientras que Cyndaquil fue el Pokémon destacado del Día de Clásicos de la Comunidad.

Goomy es un Pokémon tipo dragón puro, pero está muy relacionado con el agua y su línea evolutiva suele habitar en pantanos y terrenos lodosos, por lo que lo dibujé usando Agua Lodosa, que es uno de los movimientos que puede aprender.

Cyndaquil, por otra parte, es un Pokémon de una naturaleza muy mansa, así que lo dibujé como se lo puede encontrar frecuentemente, tranquilito y disfrutando de la naturaleza.

Y como obviamente se pueden encontrar sus variantes shiny con más frecuencia en esos días,¡cada dibujo tiene su versión shiny!

[ncrcissas]

ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ core memories

ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤ task 002 — @aldanrae

I'm in the trees, I'm in the breeze My footsteps on the ground You'll see my face in every place Through wading grass, the months will pass You'll feel it all around I'm here, I'm there, I'm everywhere But you can't catch me now

Os cabelos castanhos de Narcissa caíam em ondas enquanto ela colocava uma flor em sua orelha. Dessa vez, suas criadas não haviam os deixado completamente lisos como costumavam fazer em eventos importantes, o que ela agradeceu. Gostava de suas ondas, mesmo que às vezes parecessem bagunçadas.

Durante as últimas semanas, havia tentado não se sentir nervosa com a aproximação da sua primeira experiência com o sacro cardo. Porém, agora que estava ali, não podia deixar de se imaginar sendo a exceção. Sendo escolhida por algum deus esquecido e de pouca importância, ou até mesmo descobrindo que não era digna de ser escolhida por ninguém. Que sequer devia estar ali. O medo de ser uma vergonha para a família não era algo que se manifestava com frequência, mas havia decidido que aquele era um bom momento para crescer em seu peito e ameaçar lhe sufocar.

Mas a princesa conseguia se controlar sozinha. Respirou fundo e afastou qualquer mal-estar enquanto deixava a fumaça invadir seus sentidos.

O lugar onde abriu os olhos não era mais a sala cercada por seus futuros colegas. Ela estava sozinha no que parecia uma interminável floresta escura. Imediatamente sentiu medo, sentiu-se vulnerável, sozinha. E ela precisava fugir.

Os pés descalços correram o mais rápido que podiam, ela sentia os galhos e folhas se quebrando sobre suas solas, mas não doía. Era quase como um conforto, a sensação de que estava seguindo o caminho certo.

Ela não estava fugindo, mas sim corria na direção de algo. O frio da floresta aos poucos se abria para formar uma campina coberta de flores, de todos os tipos. Ela sabia identificar a maioria, sempre havia gostado de estudar as flores, desde pequena.

No centro da campina, havia uma romãzeira carregada. O sabor doce da fruta invadiu seu paladar ao vê-la, então Narcissa se aproximou com a mão esticada, desejando poder abrir uma delas e poder apreciar suas sementes. Porém, antes que tocasse na fruta, ela percebeu a sombra nas raízes da árvore. Não era uma sombra qualquer, afinal, não havia sol naquele lugar. Era uma sombra quase sólida que se alastrava pela árvore, subindo pelo seu tronco e envolvendo seus galhos, deixando alguns respingos em seus frutos. A princesa recolheu a mão rapidamente, mas já era tarde demais. Ela estava pisando naquilo e podia sentir em seus pés a textura lodosa.

Tentou correr, mas ao virar-se, deparou com uma corça na beira da clareira, por onde havia entrado. Quase poderia ter se enganado com o animal, mas podia ver a inteligência e o poder ancestral em seus olhos.

— Proserpina. — disse instintivamente.

— Criança de coração alegre e alma obscura. Aproxime-se.

Ela andou a passos lentos, sentindo que não saía das sombras, mas sim que essas a seguiam, seus tentáculos se alastrando pela campina.

Parou diante da corça que sabia ser a deusa das flores e rainha do submundo, esperando por suas próximas palavras. Mas quando elas não vieram, disse as palavras que estavam na ponta de sua língua.

— Minha deusa, me julgas digna de ser escolhida por vossa divindade?

— Suas palavras ensaiadas não me impressionam, criança, então sugiro que as deixe lá em seu mundo. — a voz ríspida lembrava a de sua mãe e fez a princesa se segurar para não se encolher, mas manteve a cabeça erguida. Porém, diante disso, as próximas palavras da deusa saíram de maneira mais suave: — Você, como eu, não foi moldada para seguir aquilo que esperam de você. Então não se deixe levar pelo que tentam lhe impor.

Ela concordou com a cabeça, sentindo-se mais confiante ao ouvir aquilo.

— Não deixarei.

Mesmo que a forma de corça que Proserpina assumia não tivesse expressão, Narcissa podia sentir sua aprovação.

— Seu tempo aqui está acabando. Mas não se esqueça dessa promessa ou do ensinamento que lhe deixarei: para encontrar este caminho de flores novamente, primeiro você precisará mergulhar na escuridão.

Mesmo sem entender o que aquelas palavras significavam, ela assentiu. Não iria questionar sua deusa, afinal. Mas antes que pudesse responder, a princesa voltava para a sua realidade. Para todas aquelas pessoas com quem iria estudar ao seu redor, cada um voltando ao seu tempo, com expressões alegres, assustadas e alguns até mesmo pálidos pelo que quer que tivessem visto.

E enquanto isso, ela sabia que a expressão que encontravam em seu rosto era uma confiante. Naquele momento, a mais jovem das princesas definia um novo caminho para si.

[belencha77]

PROLOGO

Jamás imaginé que, después de tener el corazón roto, llegaría alguien que cambiaría por completo mi vida y restauraría mi alma.

La vida de una mujer promedio se extiende hasta los 81 años, lo que equivale a aproximadamente 29,500 días. Cada día tiene 24 horas, 1,440 minutos, 86,400 segundos. ¿Cuántos de esos momentos son realmente memorables? ¿Cuántos días quedan grabados en nuestra memoria años después?

La mayoría de los instantes ordinarios parecen no tener impacto en nuestro destino y se desvanecen en la insignificancia. Al menos, eso es lo que siempre creí. Desde niña, mi corazón anhelaba esos grandes eventos que prometían cambiar mi vida: el primer beso, obtener mi licencia de conducir, graduarme, etc. Sin embargo, la muerte de mis padres me dejó marcada, sola en un mundo que parecía estar en mi contra. Tras mucho reflexionar, me mudé a la mejor ciudad que conocía, enfrentando días y noches agotadoras. Lo que antes me parecían momentos triviales eran solo el preludio de una vida mucho más grande que me esperaba fuera de mi hogar.

Esos instantes fugaces, incluso los que parecen insignificantes, podrían tener más importancia de lo que nunca imaginé. Cuatro hombres entrando al bar donde trabajaba no parecía extraordinario, ni que uno de ellos sería el hombre del que me enamoraría. Pero… ¿cómo distingues lo especial de lo ordinario?

¿Qué pasa si el día en que olvidé configurar la alarma y llegué tarde a una entrevista cambió mi futuro? ¿O cuando el ascensor se cerró demasiado rápido y perdí la oportunidad de viajar con el chico sexy del piso quince? ¿O cuando un taxista me bañó con agua lodosa y me obligó a volver a casa a cambiarme, perdiendo así el primer turno de trabajo? ¿Y si esos momentos fueron esenciales para llevarme hasta aquí?

Mirando atrás, me pregunto si todas esas piezas del rompecabezas se unieron para llevarme a él, a Liam. Cada evento, por insignificante que pareciera, debía haber ocurrido para que yo pudiera estar aquí, luciendo el hermoso anillo que adorna mi dedo. La idea me hace sonreír mientras pienso en las probabilidades. Sin embargo, sé con certeza que si Maxwell no hubiera elegido mi bar esa noche, mi anillo de compromiso no estaría en mi dedo. ¿Cómo habría conocido una simple camarera al futuro rey de Cordonia?

Cuando el avión despegó, supe que era el inicio de algo trascendental. En ese momento, no me di cuenta de que el viaje, que prometía ser solo una aventura divertida y un baño en el Mediterráneo, cambiaría mi vida de manera tan profunda.

Desde que llegué a Cordonia, todo cambió. Mis recuerdos están llenos de sonrisas y risas, pero también de lágrimas, miedo y preocupación. Cada día aprendí a valorar los pequeños momentos y las experiencias intermedias, como los llamó Drake una noche en Lythikos. Es más fácil apreciarlos y reconocer cuáles son verdaderamente significativos. A veces, se trata de una conversación o de encontrar una mano amiga; otras veces, de un beso y una promesa.

Después de tantas lágrimas, mentiras y sufrimiento, finalmente descubrí quién fue el responsable de mi dolor y de intentar manchar mi nombre. Ahora, libre para disfrutar del amor que ha renacido en mi vida, los problemas parecen no terminar. Un terrible intento de asesinato ocurrió ayer en el palacio, justo en el cumpleaños de Liam. Esa noche será una de las más aterradoras que jamás olvidaremos, guardada en lo más profundo de nuestras mentes.

¿Por qué? ¿Por qué simplemente no podemos ser felices? ¿Acaso este evento cambiará toda mi vida?

De repente, un golpe en la puerta me saca de mis pensamientos, llevándome de vuelta a la realidad.

|| Un momento… || Grito caminando hacia la puerta. Cuando la abro, encuentro a Liam, Hana, Maxwell, Sara y Bertrand parados fuera || Dios mío, están bien... ¡Todos están bien! ||

Por fin puedo tener alivio. Rápidamente busco sus ojos y él se acerca, atrayéndome. Su mirada es intensa. Y sin pensarlo me lanzo a sus brazos, llorando entre su cuello.

|| Mi amor estas últimas horas han sido una tortura para mí || me dice Liam dándome un gran beso en la boca || Perdóname, todo esto fue mi culpa ||

**

El atentado no solo puso en peligro la vida de Liam y la mía, sino que desató una serie de eventos que amenazan con destruir nuestra felicidad y la estabilidad de todo el Reino. La noche que debía ser de celebración se tornó en caos y desesperación, y ahora, el peligro acecha en las sombras.

Estamos al borde de una nueva batalla, donde cada pista puede desentrañar un misterio aún mayor. Debemos enfrentar nuestras mayores pruebas y desentrañar quiénes son los verdaderos enemigos de Cordonia. Solo así podremos reconstruir nuestras vidas y, finalmente, alcanzar ese ansiado "felices para siempre" que parece tan lejano.

La guerra por nuestro futuro apenas comienza.

@tessa-liam, @kingliam2019, @choicesficwriterscreations, @delmissesryanandcassi, @OneNoeOne, @scentedeclipseghosteggs,  @s0m3thingkmp , @gabycros , @abc-ds-things ,  @alexabeta ,

If anyone else wants to be tagged, just let me know. I hope you enjoy this wonderful love adventure.

[cartasparaviolet]

Veja nascer a lótus interior. Entre a lama, destaca-se com suas cores, formas e encanto. Quanto sofrimento ser belo em meio a águas lodosas. Quanta força para não deixar-se sucumbir e mergulhar nas sombras. Quanto luz deve irradiar para manter-se conectada com o que há de mais puro em seu ser. Quem vê de fora, talvez sequer repare no pequeno detalhe que é essa flor sublime em meio a um ambiente desfavorável. Assim são as pessoas em suas próprias vidas, buscando a sua lótus pessoal para levar graça e beleza onde só havia escuridão.

@cartasparaviolet

[mikaelao28]

El sabor del rojo

Capítulo 1

Advertencia: el contenido de este capítulo es algo violento al desarrollarse en un ambiente de guerra. Trato de no tomar un rumbo demasiado explícito con respecto a la violencia, pero de todas formas se mencionan muertes, armas y contenido violento.

Una brutal batalla se libraba a las puertas de la capital de Adnis y que, bajo la centenaria promesa grabada en piedra acerca de que los dragones algún día retornarían a su hogar, tu nación llevaba mucho tiempo enfrentando cada intento de los Ignicianos por recuperar sus tierras. Décadas de guerra y disputas entre ambas razas los llevó a un perpetuo y sangriento enfrentamiento desde antes que te fuera otorgado tan alto grado militar como comandante del ejército. Te criaste con el propósito de ser la más letal guerrera y meticulosa estratega, por lo tanto conocías las historias de cada enfrentamiento, desde tu bisabuelo hasta tu padre que combatieron con honor, y ahora te tocaba a ti ser el escudo de tu pueblo y la espada de tu ejército, ser el arma que concluyera tan trágico conflicto si los dioses te permitían tal oportunidad.

La prevista invasión del sangriento Ejército Rojo llevaba kilómetros de avance en dirección a la ciudad amurallada de Kaliz, en donde -en un futuro cercano- el soberano de Adnis se hallaría de rodillas ante el emperador dragón y conquistador de las ardientes tierras del sur. Tal cómo en el pasado los dragones habían jurado inundados por el rencor hacia los humanos, así miles de soldados de un aspecto similar al humano -exceptuando por el par de cuernos que brotaban de sus cabezas, colmillos afilados, garras en sus manos y largas colas- marchaban sobre la tierra lodosa en dirección a la capital, guiados por el mismo emperador. Sus armaduras parecían arder como una capa de burbujeante magma que lucía gruesa y pesada, un material que ellos llevaban siglos explotando de la continua corriente de lava de uno de los tantos volcanes que se elevaban a lo largo de las costas en las tierras a las que fueron exiliados.

Pueblos habían sido arrasados por el miedo, mas no consumidos por la violencia y ni la sangre a pesar de que los invasores eran etiquetados por crueles y sanguinarios, en realidad el emperador, quién iba a la cabeza de las tropas, dejaba muy en claro a sus soldados que no toleraría la matanza de civiles, aunque sus métodos en el campo de batalla contra los soldados adnianos fueran más que capaces de implantar pesadillas en los más fríos combatientes. Siendo piadoso con los pobres inocentes que se veían afectados por las consecuencias de la guerra no lo hacía parecer un hombre tan despiadado, pero cuando entraba en acción su cuerpo parecía conocer cada aspecto de la guerra al punto de ser él mismo la personificación de la violencia.

Los Rojos ya habían acabado con la primera línea de soldados Adnianos que trataron de enfrentarlos sobre la frontera hasta no dejar más que sus cadáveres ahogados en su propia sangre, chamuscados o con los cuervos devorándoles las entrañas. Ahora ellos se encontraban frente a frente con el ejército real, azotando sus lanzas contra el suelo en un grito de guerra que pretendía helar cada hueso en los soldados humanos, y estos que mantenían sus escudos plateados y finamente forjados levantados contra sus invasores. Allí estabas tú, apretando tu mano derecha alrededor de la empuñadura de tú espada y sosteniendo en la izquierda tu escudo mientras lo observabas a él, Miguel O´Hara, consciente de que alguno de los dos iba a morir ese día.

Había cierta belleza en el movimiento sinuoso de su cuerpo al blandir la espada con tal naturalidad, resultando sencillo asumir que el arma sólo era una extensión más de su cuerpo. Su espada serpentea en el aire con una increíble velocidad para devastar carne y hueso con fuertes tajos, con una calculada frialdad en la batalla como si cada enemigo hubiera sido planeado al igual que su manera para acabar con ellos. Es enfermizamente hermoso verlo y te odiabas por eso, pues él estaba matando a tus soldados. No puedes evitar admirarlo a lo lejos a pesar de que también te sumes en la ferocidad del combate, te cubres con tu escudo ante cada ataque y azotas con tu espada a las armaduras rojas con negro en las zonas precisas para que cedan y así puedas atravesarlas hasta arrancarles un último respiro a sus portadores. Gruñes con cada golpe que te empuja queriendo tumbarte al suelo. Tus pies resbalan en la tierra mojada hecha barro, pero no permites que los impactos te derriben o que te hagan caer, simplemente continuas de forma implacable hasta que tus pulmones arden ante la asfixia del campo de batalla y tu cuerpo clama una pronta victoria para conseguir algo de descanso. Y, aunque eres letal, ya has sido herida en tu hombro izquierdo de modo que duele al alzar tu escudo, también te sientes sangrando levemente en tu cuello y en tus mejillas. Todo eso te genera una idea en la cabeza: ellos apuntan a matar. No a hacerte sufrir, sino a acabar completamente con todo lo que se les atraviese.

La lluvía empapa tu cuerpo durante violentos minutos que se sienten como horas, el olor de la sangre se mezcla con el sudor, la tierra y el acero, el sabor metálico de la sangre llena tu paladar, el sonido de las armaduras al chocar parece aturdir tus oídos a momentos pero sigues escuchando cada grito de dolor y suplica de los muertos, tu cálido aliento se congela en el aire con cada respiración agitada que se te escapa de la boca y el agua que pende de tus pestañas empaña tu vista. Ambos luchan hasta que, como si estuvieran en un gran salón en donde los ostentosos atuendos de gala oscilan con cada vuelta mientras danzan con otros tantos para que sus manos se encuentren en el frenético vals de su predestinado encuentro, sus espadas finalmente se encuentran, retumban al chocar, se empujan y tratan de dominar. La piel canela del emperador de los dragones parece brillar con cada gota de agua que resbala por su rostro hasta perderse por su cuello y entre su ropa, algunos mechones rebeldes de su cabello se le pegan a la frente, sus labios algo agrietados por los maltratos del clima y del combate permanecen levemente abiertos para tomar aire aunque él no parezca agitado en lo más mínimo, las cejas ligeramente fruncidas y, dios, esa intensa mirada de iris rojos como la sangre salpicada en su mejilla logran por unos instantes atraparte hasta hacerte titubear. Te estarías mintiendo al no admitir lo atractivo que es, pero te niegas rotundamente a fijarte en esos detalles cuando tu propia vida depende de tu concentración en batalla.

Fue solo un segundo de distracción y aún así él lo notó para usarlo a su favor. De un movimiento ágil, la larga y poderosa cola de dragón que sobresale de su espalda baja te azota las piernas y te hace caer en seco contra el suelo. Pierdes el aire, pero tus reflejos te permiten cubrirte con tu escudo antes de que la espada del hombre te atraviese la garganta. “Demonios”, jadeas exhausta y adolorida por el punzante dolor de la herida en tu hombro al tener que resistir las violentas embestidas del dragón contra tu escudo. Todo tu cuerpo arde de cansancio. Esa intensa mirada te escudriña con frialdad antes de que su poderoso cuerpo, casi dos veces más grande que tú, te mantenga contra el suelo. Te ve a los ojos de manera en que su cabeza permanece erguida hacia arriba pero su mirada hacia abajo, quizás tomándote por inferior. No puedes permitirte eso ¿No es así? Es una ofensa para tu ego y para tu propio esfuerzo. Para tu padre y para todo lo que llevas protegiendo desde hace años.

Sueltas un grito exasperado antes de aprovechar lo resbaloso de la tierra y deslizarte debajo de él, perdiendo tu escudo en el proceso, pero a fin de cuentas libre de su peso. Tratas de herirlo en los tendones de sus tobillos con tu espada y una pequeña daga que desenvainas de tu cinturón para desestabilizarlo y logras sentir tus armas atravesando su carne. Con las pocas fuerzas que conseguiste te levantas y luego te lanzas encima de Miguel para atacarlo con tu espada directamente en su nuca. Él se dió rápidamente la vuelta y atrapó la espada con la palma de su mano, acción que logró hacerlo sangrar un poco. “Nada mal, humana”. Escuchaste por primera vez su voz y algo tembló en ti. Esa sensación no duró mucho hasta que el metal de tu arma simplemente comenzó a pintarse de rojo ante un sorprendente calor hasta derretirse. Él la había derretido. No solo eso, se había levantado como si las heridas en sus tendones no representaran el más pequeño problema.

¿Qué más podías hacer contra el hombre que apenas ha recibido daño alguno durante toda su contienda? Permaneces estática unos segundos antes de dar un rápido vistazo a tu alrededor; tus soldados masacrados contra los números del Ejército Rojo. Tu derrota es inevitable, pero de alguna forma permaneces en pie, dando tu vida para proteger un reino destinado a perecer. Persistes dolorosamente, aferrándote con uñas y dientes a la esperanza de acabar con aquel hombre que ahora parece estar más dispuesto a jugar contigo que a matarte rápidamente. Y él que ahora sonríe ampliamente al esquivar cada ataque que le lanzas, cada puño y cada golpe, quien no dudaría en volver a tenerte contra el suelo bajo todo su peso sólo para escuchar una vez más tu voz exclamando con cansancio que no vas a rendirte. Sin duda eso le divierte, sobre todo viniendo de una mujer en pleno combate cuando estuvo siempre acostumbrado a plantear a las mujeres ajenas a ese ambiente.

Tu mirada arde como una llama inextinguible a pesar de sentirte humillada por tu contrincante. Rasguñas su rostro casi para arrancarle la piel mientras él mantiene su enorme mano contra tu cuello, asfixiándote lentamente. Te quedas sin aire poco a poco hasta caer inconsciente y es su sonrisa, esos colmillos largos y afilados, lo último que ves.

[las-microfisuras]

SONATA 2

Por los árboles quemados después de la tormenta.

Por las lodosas aguas del delta.

Por lo que hay de persistente en cada día.

Por el alba de las oraciones.

Por lo que tienen ciertas hojas

en sus venas color de agua

profunda y en sombra.

Por el recuerdo de esa breve felicidad

ya olvidada

y que fuera alimento de tantos años sin nombre.

Por tu voz de ronca madreperla.

Por tus noches por las que pasa la vida

en un galope de sangre y sueño

Por lo que eres ahora para mí.

Por lo que serás en el desorden de la muerte.

Por eso te guardo a mi lado

como la sombra de una ilusoria esperanza.

Álvaro Mutis, de "Los trabajos perdidos"

[shy-girl04]

Shoes in a circle

I see the sun set through the window
from the glow of its passage through the foliage,
hold on to the silence
of time’s footsteps
as it strides away.

We aren’t the path,
just the shoes that have gone deep,
remember the give of mud.

We are the night of crickets
murmuring songs
that evaporate afterwards.

We aren’t the river
heard in the distance
nor the tree asleep in the doorway
– we would like to be.

We are simply the threshold
we are crossing,
delaying at sunset
the silence with which it moves away.

*

Los zapatos en círculo

Miro el atardecer por la ventana,
de su paso luminoso entre el follaje,
conservo el silencio
con el que se alejan
las zancadas del tiempo.

Uno no es la vereda, 
es sólo los zapatos tierra adentro 
que rememoran la humedad lodosa.  

Uno es la noche de los grillos
murmurando canciones
que después se evaporan.

Uno no es el río
que escucha a lo lejos,
ni el árbol que duerme en el portal
–quisiera serlo.

Uno es simplemente
el umbral que atraviesa 
y detiene en el atardecer 
el silencio con el que se aleja.

Alicia Garcia Bergua

[brujaroja62]

Frios fantasmas

Diciembre está lleno de fantasmas, hay que atravesar por él como si fuera el Hades. Estaré en la cueva, soterrada, en mí misma, tomando té con mi pasado, mejor mezcal. Saborear el amor imposible quizá me ayude a volver a escribir. Vine a Tumblr siguiendo a Roger Wolf, para poderlo leer, me encanta su bitácora, lo sigo desde que abrí mi blog, ahí está la otra bruja roja 62 flotando desde hace más de 10 años en la estratosfera. No soy disciplinada, no soy una académica, soy demasiado visceral. En mi biblioteca abundan los diarios famosos, las correspondencias, las narrativas autobiográficas y personales. Me apasiona el tema, lo intentaré y eso si es que logramos superar las aguas lodosas del invierno. Quisiera ser Osa y salir hasta la primavera. Feliz frío fin de años. Encenderé la chimenea aunque esté prohibido. Lo prohibido se me da, como dice la canción… 🎶🎵… soy lo prohibido 🎵🎶🎵 ¿La conocen?

[karanliktayuzenbalik]

Çok kötü günler geçiriyorum, gerçek anlamda. Hele şu son bir hafta dışarıdaki soğuk ve rüzgarlı havadan daha soğuk hatta gelmiş geçmiş en büyük lodosa sahibim sanki ve o lodos bir haftadır aynı yerde. Bugün yeni yeni kendine gelmeye, yavaşlamaya başlasa da bitmeyeceğinin, tükenmeyeceğinin sadece kısa süreli sakinleşeceğinin farkında gibi

[that-is-tat-o]

Okay, momento de otro ramble sin sentido de Erik vogler porque el libro me rompe la cabeza:

El romance es tan malo brother. Osea, como mencione no me gusta el romance en historias con otro enfoque ya que detiene, entorpece y desenfoca la historia lo cual es, como se podría esperar, el caso con este libro. Osea, la saga no tiene un tema central, no es de amor, no es de amistad, no es de auto superación; es una historia de un niño rarito y sus compañeros raritos resolviendo misterios. Por eso nadie cambia, son más como muñecas para poner en situaciones (Lo cual está bien btw). Pero entonces el romance queda algo extraño y hace que ciertas fallas de la escritura de los personajes se vuelvan evidentes. A Erik no le importa casi nadie. literal no le importa ni Zimmer ni su abuela y no se concierne mucho con extraños. Sin embargo al conocer a cloe, por su atracción romántica a ella (que es principalmente estética si puedo añadir) ella se vuelve una prioridad suya. Esto no es completamente extraño para un adolescente pero considerando como, por ejemplo, al ver que les cortan el teléfono se dirije directo a ella para que ellos (y nadie más, ni siquiera su abuela) escapen y estén a salvo, se hace algo evidente que a Erik no le importa nadie. ¿es tan mala la relación de Erik con su abuela y Zimmer que no le importa que se mueran? (Si. O al menos así lo trata el porque la verdad que no creo) ¿Es erik tan desinteresado en los demás que no le importa que ningún inocente muera? (Si. O almenos eso parece por esa escena). Además, porque erik es quien normalmente investiga pero ahora esta ocupado pensando en cloe, la historia no avanza (sin mencionar que siguen cortando los momentos del crimen, que ya está llenísimo de cosas con los 7 personajes distintos, con escenas del triángulo amoroso).

otra cosa es Zimmer que también es una persona activa en los crímenes gracias a Erik pero ahora que está ocupado solo con cloe la historia también se detiene con el. Literal las 2 personas que hacen que se nueva la trama principal y la esencia de las novelas están ocupados con una trama que no va a ningún lado y que confunde, desenfoca y detiene esta trama principal.

Eso sin mencionar a cloe (que de hecho creo que son 2 de ella por la diferencia en como actúa en el "hotel" en contraste con ella en el jardín" pero x ya veremos) que, como suele ser en los romances, se vuelve más como un objeto o premio para los demás que su propia persona. Esto es evidente en como Erik no la conoce y Zimmer tampoco y los 2 se basan en que ella es bonita (principalmente Zimmer pero seamos honestos Erik tmb). Tmb es evidente en como ambos filtran en gran parte sus relaciones con ella a través de como eso afecta al otro ya que la ven más en competencia que como persona agradable. Otra cosa es como ella no esta muy metida con ellos (si apenas les dirige la palabra) y no es vista como quien toma la decisión de con quien estar pero como alguien por la que dependiendo de que hagan pueden ganarse. Pensando en cómo el framing es que Erik no puede hacer nada contra Zimmer y ella tampoco o como Zimmer no puede hacer nada contra erik. Y aunque Zimmer si tenga poderes aún así creo que es muy algo.

En fin no me gusta nada este libro la verdad. Erik y Zimmer se tratan espantoso aunque literal estaban empezando a hacerles un poco de desarrollo a su relación (igual con la abuela creo que había mucho potencial para cómo es en este libro) Y la historia no avanza y es toda lodosa. No es el peor libro pero pues.

[torosytoreros6]

Gómez del Pilar acerca el campo bravo a todos los aficionados

El matador de toros Noé «Gómez del Pilar» estrena nueva sección en sus redes sociales donde pretende acercar de primera mano las labores del campo bravo a todos sus aficionados. Dicha sección se ha estrenado con un vídeo de un tentadero de machos en la ganadería de Pincha (Lodosa) donde el matador toledano estuvo tentando. … La entrada Gómez del Pilar acerca el campo bravo a todos los aficionados…

[ochoislas]

LA TUMBA DE LAS NÁYADES

Cruzando el bosque cubierto de escarcha, iba yo; ante la boca el pelo me florecía de pequeños cerriones, y mis sandalias estaban apesgadas de nieve lodosa y apelmazada.

Él me dijo: «¿Qué andas buscando?». «Sigo el rastro del sátiro. Sus pasos horcados son como hoyuelos al tresbolillo en un manto blanco.» Me dijo él: «Los satiros murieron.

»Los sátiros y las ninfas con ellos. En treinta años no hubo un invierno tan atroz. El rastro que ves es el de un buco. Pero estémonos un tanto aquí, donde la tumba.»

Y con el hierro de su laya rompió el hielo de la fuente donde antaño reían las náyades. Tomaba en sus manos grandes pedazos fríos y, levantándolos contra el cielo pálido, miraba a su través.

*

LE TOMBEAU DES NAÏADES

Le long du bois couvert de givre, je marchais ; mes cheveux devant ma bouche se fleurissaient de petits glaçons, et mes sandales étaient lourdes de neige fangeuse et tassée.

Il me dit : « Que cherches-tu ? — Je suis la trace du satyre. Ses petits pas fourchus alternent comme des trous dans un manteau blanc. » Il me dit : « Les satyres sont morts.

« Les satyres et les nymphes aussi. Depuis trente ans il n’a pas fait un hiver aussi terrible. La trace que tu vois est celle d’un bouc. Mais restons ici, où est leur tombeau. »

Et avec le fer de sa houe il cassa la glace de la source où jadis riaient les naïades. Il prenait de grands morceaux froids, et, les soulevant vers le ciel pâle, il regardait au travers.

Pierre Louÿs

di-versión©ochoislas

[vicseul]

KURTULUŞ İÇİN SAVAŞLAR/ BXB

"Sana batan çakıl taşları,benim yüreğimi kanatan canının kırıkları"

7.Bölüm

{Kaçma benden nazlı gülüm}

Bölüm şarkısı: Neşet Ertaş- Sen Benimsin, Ben Seninim

Kalplerimiz bağlanır, yaralar sarılır

El değilsek hala ikimizde

bizim için hep bir umut yeşerir.

Savaşların kurtuluşları hep vardır..

Cebinde ki kurşun kalemle duvarlara hep aynı yazıyı yazıyordu esmer genç, kaç gün veya saat geçmişti bilmiyordu. İçinde olan ateşi mum ışığına teslim olmuştu; Kafasında çalan türkü eşliğinde bu yazılar dökülmüştü ağzından savaşın, duvarlarda çok yazı vardı, kendisi içinde yer edinmişti şimdi bu dört karanlık duvarlar içinde. Köşe kısmı yuva bellemiş, dibine kadar geldiği kurşun kalemi hala yazı yazması için zorluyordu. Koridordan duyulan bağırışlar,kapı kapama sesleri ve küfürler artık kulağına âşina geliyordu. Dayak yemesinin üstünden saatler geçmişti, diğer mahkumların aksine bağırış çağırmış değildi savaşın yaptığı, kendi cezasını kesiyordu kendine şimdi; Sırtına,kollarına ve bacaklarına gelen demir sopanın tadı artık ilk günlerde ki gibi ağlatmıyordu onu. Alışmıştı, ona vuran kişi sanki gardiyan değil, kendisi gibi geliyordu artık. Sanki gardiyanın sözleri kendi kafasındaki iç sesle bütünleşiyordu; Sen sevdin, sevdin şimdi de acısını çekiyorsun diye dolduruyordu kendi kendini. Sevmeye devam edersen herkes gidecek senden, uyan Savaş! İçinde yaşadığı bu karmaşa onu daha da dibe çekiyor, kalbi ve aklı arasına çin seddi örüyordu ama ilk önce Kurtuluş'a kapatıyordu kendini. Herkesten kaçması yetmiyormuş gibi bir de ondan soyutluyordu işte kendini, yine gecenin bir yarısı yolu ona düşecek; Üst ranzasında uyumasına rağmen birlikte olan resmi ile kendini avutacaktı, tabii yarısını yakmasaydı eğer.

Gelen tıkırtılar çevreyi rahatsız etmiş olacaktı ki kapısı vuruluyordu, kim bilir kim dövmeye gelmişti yine. Kıvrıldığı köşede oturuşu düzeltti, kalemi ise gider deliğinin içine koymuştu. Gözleri demir kapıdayken, gördüğü birkaç askerle şaşkınlığa uğramıştı.

"Ayağa kalk! Gidiyorsun!"

duyduğu cümleler içine su serpse de gideceği yer Kurtuluşla kaldığı aynı koğuş olunca içine serpilen sular yerini lodosa bırakmıştı. Endişesi büyüyordu, kaçması en iyisiydi. Askerleri kafaya alsa belki sorun çözülürdü.

"Ben sevdim burayı gitmesem olmaz mı?"

Askerlerin niyeti vardır belki burda tutmaya diye düşünse de, iki askerin suratlarında milimlik değişiklik olmamıştı aksine Savaşı kollarından tutup çöktüğü yerden kaldırmışlardı bir çırpıda. Savaşın içindeki lodos şiddetini arttırınca tek umudu Kurtuluş'un onunla sohbet etmesini istemişti, belki merak etmiştir diye bile düşündü ama bu umutları koridorda yürürken çoktan soluvermişti; Lisedeyken onu posta posta döven çocuk mu merak edecekti? Sanmıyordu, Kurtuluş yine aynı olacaktı; kaçacak, konuşmayacak ve Savaş'a cephe alacaktı. Koğuş kapısına vardıklarında, esmer genç hala askerleri ikna etmeye çalışıyordu. Ne kadar dil dökse de askerler yine aynıydı, vazgeçti o yüzden. Pes etti, Kurtuluşla karşılaşmaya hazırdı, zaten onu affetmişti ama korkuyordu işte Kurtuluş'un kaçışları sebepti tüm bunlara. Eskisi gibi olmaya bile razıydı Savaş, elini kaldırsa bile laf etmezdi Kurtuluş'a. Çünkü biliyordu Savaşın yangınının tek sönüşü Kurtuluş'un bir çift gözü,bir el kaldırışıyla iki dudağının arasındaydı. Affetmesinin verdiği acı içine içine işliyor, sevdasının harlanmış alevi onu yıkıp geçiyordu. Yeteri kadar yediği dayak ise fiziksel olarak çökertmişti onu, ruhen alışmış bile olsa bedeni hala kabul etmiyordu. Bacaklarının dermanı kalmamış, kollarını ise hala iki asker tutuyordu. Bıraksalar düşecekti biliyordu, burdaki dayaklar kurtuluşun attığı iki tokat, üç yumruk gibi değildi. Gardiyanlar mahkumları ölüp ölüp diriltiyor sonra tekrar öldürüyordu, sesleri bir süreden sonra kesilen mahkumların ise ölüme yaklaştıklarını anlıyorlar, odalarına çekilip keyif çatıyorlardı. Diğer cezaevlerinden daha katı olan bu sistem, Savaşın yaşadığı yaklaşık şu 10 ay içinde çok ölüm göstermişti. Ölüme alışmıştı Savaş, oysa en çok o korkardı ölümden, en çok o kaçardı ölümden. Şimdi ise uzun süredir ölümün kendisi olmuştu, okunan selalar uykusuna karışıyor. Ansızın kulağında olan çığlıklar onu çok kez uykusundan uyandırıyordu, Orhan amca ve birçok kişi ona sahip çıkmıştı. Karışık olan bu koğuş düzeninde insanlar anlaşmayı öğrenmişti, sağcı ve solcuların tavla oynadığını da görüyor, yeri geliyor aynı ekmeği bölüştüklerine de şahit oluyordu Savaş. İki görüşe sahip mahkumlar alışmışken birbirine, Kurtuluş ve Savaşın kavgaları bazılarının ateşini harlıyordu. Demir kapı ağır ağır açılırken, Savaşın gözleri kapının tam karşısında olan ranzadaya takılı kaldı, kumral genç tam karşısındaydı şimdi aralarındaki mesafeye inat çekmediler gözlerini birbirinden. Askerlerden aldığı güç bir anda kaybolunca afalladı Savaş, ranzalardan birisinin demirine tutundu. Kurtuluş anlamış olacaktı ki ranzadan inip yanına yanaşmıştı, hala çekingen olsa da Savaşı çok merak etmişti kumral genç. Orhan amca da kurtuluşa eşlik ederken iki adam savaşın kollarına girip yatağa oturttular. Savaşın gözü Kurtuluştayken, Kurtuluş gözü ise Savaş'ın yüzündeki morluklarda ve yaralarda geziyordu.Kurtuluş elini kaldırsa da uzatamamıştı Savaşın yüzüne, dokunamamış, yanından bir kaç adım daha da uzaklaşmıştı hatta. Orhan amcaya kulak kesilmişti şimdi.

"Revire götürelim seni oğlum, böyle olmaz."

Savaş iyi olduğunu belirtip gülümsese de Polatla Tahsinde ona inanmamış, çevresinde toplaşan ufak kalabalıkla demir kapının önünde toplanmışlardı.

"Gardiyan! Aç kapıyı çocuk ölecek!"

Gür ama çatallı ses Orhan amcadan yükselmişti, diğer mahkumlar ise seslerini duyurmak için kapıya vuruyorlardı. Gardiyan sonunda teşrif edebilmişti koğuşun kapısına kadar.

"Ne oldu ne havlıyorsunuz, it sürüleri!"

Kapının üstündeki ufak pencere açılmıştı gardiyan tarafından, içeriye doğru resmen sömkürürken bu sefer Kurtuluş ele almıştı ipleri. Orhan amcanın önüne geçmişti

"Gardiyan mısın nesin, aç şu kapıyı arkadaşımızı revire götürmemiz gerek" sesi gereğinden dah net ve tek düze çıkmışt��.

Gardiyan yatakta yığılıp kalan bedene baktı, kaşlarını çatıp içeriye göz gezdirirken Kurtuluş'u kestirmişti gözüne. Hedefleri belliydi artık,batmıştı onun gözüne, öyle ya bırakmazdı yakalarını.

"İyi sen hafif çüsseli sarı kafa, gel götür arkadaşını revire"

Herkes ilk başta şaşırsa da, gardiyan fikrinden dönmesin diye işe koyulmuştu kumral genç. Elini Savaş'ın beline koyarken, diğer eliyle Savaş'ın kolunu omzuna atıp elinden tutmuştu. Savaş hücredeyken tek istedikleri konuşmaktı ama bu halindende şuan gayet memnundu.

"İnsaflıymışsın" dedi,gözleri gardiyanın suratında gezerken. Gür ama fazlasıyla kısa siyah saçları onu daha esmer gösteriyor, üst dudak çizgisine kadar gelen bıyıkları ise onu daha da sert bir imaja sokuyordu.

"İlerle mahkum, hadi." önünden ilerleyen iki gence bakarken demir koğuş kapısını çoktan kapatmış,onların önüne geçmişti. Revire yaklaştıklarında ilaç kokan odaya girdi üçüde, Kurtuluşu bu koku fazlasıyla rahatsız etse de Savaş için, kardeşi olarak inandığı genç için dayanacaktı. Sahi inanıyor muydu kendine? Sorgulayıcı son birkaç ayı onu çıkmaza sokmuştu. Kendisinden destek alan yorgun bedene baktı, gözündeki morluğu inceledi, kirpiklerine baktı bir süre. Hemşire doktorun talimatı ile Savaşı Kurtuluştan aldı ve sedyeye oturttu, Savaşın tişörtünün eteklerinden tutan hemşire bir harekette çıkarttmıştı bez parçasını, Kurtuluş Savaş'ın vücuduna bakakaldı. Morluklar ve derin yaralar, onunda en az Savaş kadar canını acıtmıştı. Üstünden atılan bez parçası ile Savaşın vücudunda titreme hakim olmuştu, doktor Savaşın yaralarına bakarken hemşire de pansuman malzemelerini hazırlıyordu. Altın sarısı olan saçlarını arkadan sımsıkı topuz yapmış, dizlerinin altına gelen önlüğü ile hazırlıklarını çoktan halletmişti, yanında dikilen gardiyan hemşireyi yiyip bitirmişti neredeyse. Kurtuluş gardiyana dönerken, ikili kısa süre birbirine bakmıştı. Ne yaptığını anlayan gardiyan eli ayağına birbirine dolaşmış bir şekilde, revirin kapısının önüne geçti. Kurtuluş onum bu haline hem şaşırıp hem sırıtmıştı. Asıl odağına çevirmişti gözlerini; Savaş hala oturur pozisyondaydı, sürülen ilaçlar ve batikon tarzı şeyler onun çok canını yaktığını suratından apaçık belli ediyordu. Hemşireye doğru yanaştu Kurtuluş, elindeki şansı kullanırsa belki konuşurlardı bile.

"Pansumanın önemli yerleri bittiyse eğer, ben arkadaşıma yardım edebilir miyim?"

Hemşire, doktora durumu anlatırken Savaş'ı izledi. Esmer genç harap haldeydi, gözünün önüne onu patakladığı zamanlar gelmişti. Çok kızmıştı şimdi kendine Kurtuluş, içindeki çıkmazda bağırası vardı avazı çıktığı kadar. Kurtuluş Savaş'ın suratına dalıp gitmişti, esmer genç ise onun bu sessiz halini izliyordu. Acısı hala fiziksel olarak canını yakarken, Kurtuluş'un ona eşlik etmesi merhem gibi olmuştu resmen. Doktor perdenin arkasına geçerken hemşire ise Kurtuluş'a açıklamada bulunuyordu. Doktor bey odasına geçtiğini niteler şekilde kapatmıştı kapısını. Savaş arkasına dönmeye yeltense de yapamamıştı, Kurtuluş hemen yanına oturmuştu. Hemşire ikiliye de tedavi için ne yapmalarını anlattı, gerekli ilaçlar ve malzemeler gizliden gizliye temin edilecekti. Hemşire Kurtuluş'a doğru gülümsedikten ve eğilip selam verdikten sonra ortadan kaybolmuştu. Kurtuluş Savaş'ın yaralarını incelerken, hemşirenin malzemeleri koyduğu demir araba benzeri ama rafları olan şeyi yanlarına çekmişti. Spançın içine biraz pamuk ilave edip, üstüne batikon dökmüştü. Sırtındaki kanayan yaralara dokundu hafifçe, batikon Savaş'ın canını acıtsa da dayanabilmişti. Kurtuluş yaptığı işlemi tekrarlarken, Savaş konuşmayı başlatan ilk kişi olmuştu. Mırıldandığı türkü ise Kurtuluş'un yaptığı işi bırakmasına sebep olmuştu. Sesi o kadar kısık çıkıyordu ki, dışarıdan bir kişi asla anlayamazdı ne dediğini ama Kurtuluş pekâla net bir şekilde işitiyordu.

"Kaçma benden nazlı gülüm,

kaçma benden nazlı gülüm.

Sen benimsin, ben seninim.."

Savaş mırıldandığı türküyü kestiğinde, arkasını dönmek yerine ufak pencereden dışarıyı izlemeye devam etmişti. Arkasını dönemezdi, ona bakamazdı, onunla konuşamazdı ama ona şarkılarla derdini en iyi şekilde anlatabilirdi, hücrede aklından çıkmayan türküyü Kurtuluş'a da söylemek nasip olmuştu. İçinin yangını ufaktan büyüse de buna engel olan şey, dönük olan sırtına Kurtuluş'un sarılmasıydı. Acısı umrunda değildi, yangını umrunda değildi. Merhemini bulmuştu ya. Sönmüştü artık o harlı yangın, yerini küle bırakmış. Yangınını söndüren su ise çıkış yolunu göz pınarlarında bulmuş, Savaş'ı ağlatmayı başarmıştı. İkili birbirinden razıydı artık, birisinde belirsizlik olsa da bu dört duvar arasında köşe kapmaca oynamayacaklardı artık.

Yazarınız çalıştığı ve hasta olduğu için anca gelebildi ama artık çalıştığım bir iş yok eheh :) İstifamızı verdik şükür

İkiliyi çok az kavuştursamda bu bölüm pek içime sinmedi, umarım sizin içinize sinmiştir.

Diğer bölümlerde denk düşelim canlarım ;))

[pazaryerigundem]

Sıcak ve lodosa dikkat! Yurtta bugün hava nasıl?

https://pazaryerigundem.com/haber/178448/sicak-ve-lodosa-dikkat-yurtta-bugun-hava-nasil/

Sıcak ve lodosa dikkat! Yurtta bugün hava nasıl?

Meteoroloji, Marmara ve Ege sahillerinde şiddetli lodos ve sıcak uyarısı yaptı. Karadeniz sahil kentlerinde hava sağanak yağışlı, diğer yerlerin az bulutlu ve a çık geçmesi bekleniyor.

ANKARA (İGFA) – Meteoroloji Genel Müdürlüğü tarafından yapılan son tahminlere göre: Ülkemizin kuzey ve doğu kesimleri ile zamanla güneybatı kesimlerinin parçalı, yer yer çok bulutlu, Orta ve Doğu Karadeniz kıyıları, Sinop, Artvin ve Ardahan çevreleri, Denizli’nin güney, Muğla’nın iç kesimleri ile Antalya’nın batısının iç kesimlerinin yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı, diğer yerlerin az bulutlu ve açık geçeceği tahmin ediliyor.

HAVA SICAKLIĞI: Hava sıcaklıklarında önemli bir değişiklik beklenmiyor. Mevsim normallerinin 5 ila 10 derece üzerinde seyretmeye devam edeceği tahmin ediliyor.

RÜZGAR: Genellikle kuzey, Akdeniz’de güney yönlerden hafif, ara sıra orta kuvvette, Marmara’nın güneybatısı ile Kuzey Ege kıyılarında kuzey ve kuzeydoğu yönlerden kuvvetli (40-60 km/saat), yüksek kesimlerinde yer yer kısa süreli fırtına (60-80 km/saat) şeklinde esmesi bekleniyor.

UYARILAR

KUVVETLİ RÜZGAR UYARISI: Rüzgarın, Marmara’nın güneybatısı ile Kuzey Ege kıyılarında kuzey ve kuzeydoğu yönlerden kuvvetli (40-60 km/saat), yüksek kesimlerinde yer yer kısa süreli fırtına (60-80 km/saat) şeklinde esmesi beklendiğinden yaşanabilecek olumsuzluklara karşı dikkatli ve tedbirli olunması gerekmektedir.

BÖLGELERİMİZDE HAVA

MARMARA

Parçalı ve az bulutlu geçeceği tahmin ediliyor. Rüzgarın güneybatı kesimlerinde kuzey yönlerden kuvvetli (40-60 km/saat), yüksek kesimlerinde yer yer kısa süreli fırtına (60-80 km/saat) şeklinde esmesi bekleniyor.

EDİRNE °C, 36°C

Parçalı ve az bulutlu

İSTANBUL °C, 31°C

Parçalı ve az bulutlu

KIRKLARELİ °C, 30°C

Parçalı ve az bulutlu

KOCAELİ °C, 32°C

Parçalı ve az bulutlu

EGE

Az bulutlu ve açık, iç kesimlerinin yer yer parçalı bulutlu, öğle saatlerinde Denizli’nin güney ve Muğla’nın iç kesimlerinin yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı geçeceği tahmin ediliyor. Rüzgarın, Kuzey Ege kıyılarında kuzey ve kuzeydoğu yönlerden kuvvetli (40-60 km/saat), yüksek kesimlerinde yer yer kısa süreli fırtına (60-80 km/saat) şeklinde esmesi bekleniyor.

A.KARAHİSAR °C, 33°C

Parçalı ve az bulutlu

DENİZLİ °C, 42°C

Az bulutlu ve açık, güney kesimleri öğle saatlerinde parçalı bulutlu, yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı

İZMİR °C, 37°C

Az bulutlu ve açık

MUĞLA °C, 38°C

Az bulutlu ve açık, iç kesimleri öğle saatlerinde parçalı bulutlu, yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı

AKDENİZ

Az bulutlu ve açık, iç ve doğu kesimlerinin yer yer parçalı bulutlu, öğle saatlerinde Antalya’nın batısının iç kesimlerinin yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı geçeceği tahmin ediliyor.

ADANA °C, 36°C

Az bulutlu ve açık, iç kesimleri yer yer parçalı bulutlu

ANTALYA °C, 32°C

Az bulutlu ve açık, iç kesimleri yer yer parçalı bulutlu, öğle saatlerinde batısının iç kesimleri yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı

HATAY °C, 31°C

Parçalı ve az bulutlu

ISPARTA °C, 35°C

Parçalı ve az bulutlu

İÇ ANADOLU

Az bulutlu ve açık, kuzeydoğu kesimlerinin yer yer parçalı bulutlu geçeceği tahmin ediliyor.

ANKARA °C, 33°C

Az bulutlu ve açık

ESKİŞEHİR °C, 35°C

Az bulutlu ve açık

KONYA °C, 32°C

Az bulutlu ve açık

SİVAS °C, 29°C

Parçalı ve az bulutlu

BATI KARADENİZ

Az bulutlu ve açık, iç ve doğu kesimlerinin yer yer parçalı bulutlu, sabah saatlerinde Sinop çevrelerinin yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı geçeceği tahmin ediliyor.

BOLU °C, 31°C

Parçalı ve az bulutlu

DÜZCE °C, 31°C

Az bulutlu

SİNOP °C, 28°C

Parçalı bulutlu, sabah saatlerinde yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı

ZONGULDAK °C, 26°C

Az bulutlu

ORTA ve DOĞU KARADENİZ

Parçalı ve çok bulutlu, kıyı kesimleri ile Artvin çevrelerinin yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı geçeceği tahmin ediliyor.

AMASYA °C, 32°C

Parçalı bulutlu

ARTVİN °C, 25°C

Parçalı ve çok bulutlu, aralıklı ve yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı

SAMSUN °C, 30°C

Parçalı bulutlu, sabah ve öğle saatlerinde yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı

TRABZON °C, 27°C

Parçalı ve çok bulutlu, yerel olmak üzere aralıklı sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı

DOĞU ANADOLU

Parçalı ve az bulutlu, Ardahan çevrelerinin yerel olmak üzere aralıklı sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı geçeceği tahmin ediliyor.

ERZURUM °C, 28°C

Parçalı bulutlu

KARS °C, 27°C

Parçalı bulutlu

MALATYA °C, 36°C

Parçalı ve az bulutlu

VAN °C, 29°C

Parçalı bulutlu

GÜNEYDOĞU ANADOLU

Az bulutlu ve açık geçeceği tahmin ediliyor.

DİYARBAKIR °C, 41°C

Az bulutlu ve açık

GAZİANTEP °C, 40°C

Az bulutlu ve açık

SİİRT °C, 39°C

Az bulutlu

ŞANLIURFA °C, 42°C

Az bulutlu ve açık

DENİZLERDE HAVA

Marmara ve Ege’de fırtınamsı rüzgar bekleniyor.

KARADENİZ

Hava Durumu: Parçalı ve çok bulutlu, Doğu Karadeniz’in doğusu aralıklı sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı, Rüzgar: Batı Karadeniz’de doğu ve kuzeydoğudan, akşam saatlerinde doğusu kuzeydoğudan 3 ila 5, yer yer 6; Doğu Karadeniz’de batı ve kuzeybatıdan, doğusu güneybatıdan 2 ila 4 kuvvetinde, Dalga: 1,0 ila 2,0 m, Görüş: İyi, yağış anında orta.

MARMARA

Hava Durumu: Parçalı ve az bulutlu, Rüzgar: Kuzey ve kuzeydoğudan 4 ila 6, yer yer 7 kuvvetinde, Dalga: 1,0 ila 2,0 m, yer yer 2,5 m Görüş: İyi.

EGE

Hava Durumu: Parçalı ve az bulutlu, Rüzgar: Kuzey Ege’de kuzey ve kuzeydoğudan 4 ila 6 yer yer 7; Güney Ege’de kuzey ve kuzeybatıdan 4 ila 6, kuzeyi 5 ila 7, güneyi 3 ila 5 kuvvetinde, Dalga: 1,0 ila 2,0 m, Orta ve Kuzey Ege 1,5 ila 2,5 m yer yer 3,0 m, Görüş: İyi.

AKDENİZ

Hava Durumu: Parçalı ve az bulutlu, Doğu Akdeniz’in doğusu yerel olmak üzere sağanak ve gök gürültülü sağanak yağışlı, Rüzgar: Batı Akdeniz’de güney ve güneybatıdan, akşam saatlerinde batısı kuzeybatıdan 3 ila 5; Doğu Akdeniz’de batı ve güneybatıdan 3 ila 5 kuvvetinde, Dalga: 1,0 ila 2,0 m, Görüş: İyi, yağış anında orta.

VAN GÖLÜ

Hava Durumu: Parçalı ve az bulutlu; Rüzgar; Doğu ve kuzeydoğudan, öğle saatlerinde güneybatıdan 3 ila 5 kuvvetinde, Dalga: 0,25 ila 0,75 m; Görüş: İyi.

BU Haber İGF HABER AJANSI tarafından servis edilmiştir.

[unknow337-blog-blog]

no se si escribir sirve de algo, a veces siento que si, otras que no, a veces creo que nunca se me ha dado bien, pero siempre fue la mejor manera que encontré de expresarme, nunca me gusto la poesía, me parecía muy prepotente e intelectual, pero siempre quise escribir de manera poética, no que todo fuera un enredo lleno de versos y palabras complejas, si no que se viera como los grandes escritores, al momento de relatar algo, que llenan los eventos comunes y cotidianos en algo que se siente muy bien leer, siempre quise romantizar y embellecer mi tristeza, verla de una manera poética, si estaba triste al menos debía escribirlo de una manera que me hiciera sentir bien

la soledad es una compañera caprichosa, y mi cabeza es una zona oscura, lodosa y pantanosa, en medio de una oscura y profunda noche, una noche sin luna, solo con algunas estrellas, que con su tenue luz tratan de iluminar un camino, pero que no lo logran, en este lugar habitan seres, no se cuantos, pero se que son algunos, no son amigables, y parecen tener la razón al momento de susurrar y decir las cosas, son crueles, y no se como enfrentarme a ellos, por que sus palabras duele, y se sienten como si te dieran un golpe en la boca del estomago que te deja sin aire y te tumba al piso, no se como sacarlos ni como eliminarlos, y de momento no se si puedo ganar una lucha contra ellos, soy débil, y necesito mas fuerza, pero es tan difícil buscar esa fuerza en medio del lodo, de la oscuridad, de tanto caos, no encuentro un camino, una luz o una señal, trato de seguir las estrellas pero siento que solo camino en círculos, y en medio de todo este paisaje horrible estoy tratando realmente de sacar el lodo, el barro y la podredumbre que se lleva gestando acá años, de esperar a que el sol salga y la oscura noche pase, de encontrar las fuerzas y sacar a todos eso seres de este lugar, de remodelar y que sea un lugar de paz y tranquilidad, que pueda ser un lugar seguro para mi, y no un lugar al que tengo miedo de entrar