#Kendimden kaçarken

[yildizlarinsonsuzlugukadar]

1510

[bitmisimharbidenn]

Mutluluk mu o ne?

Tatmadım bi'nebze

[meroyabiwiski]

Hep mi kaybeder gerçekten seven?

[birtarotcunungunlugu]

Hep mi kaybeder gerçekten seven

[girifit]

dokunsalar ağlayacaktım bu yüzden izin vermedim kimseye, bana dokunmaları için. uzanan elleri bir bir yaktım. sarıp sarmalamak isteyen her bedenden kaçtım. çünkü dokunsalar ağlardım. çünkü ağlarsam ölürdüm. ben biliyorum, bak. bu yüzden gittim ben. her yerden ve herkesten. günlerimi dört duvar odaya ve bir balkona sığdırdım. çünkü korktum. ağlamaktan korktum. düşmekten korktum. ölmekten korktum. ama en acısı ben kendimden korktum. yapabileceklerimin bir sınırı yoktu. kendime yapabileceklerimin bir sınırı yoktu. cesetten farksız olduğum her günü en ufak ayrıntısına kadar hatırlıyorum. nefreti olduğum babam bile ağlamıştı o günlerde hâlime. günlerimin tümünü bir odada geçirip kendimi öldürecek cesaretin gelmesini beklemiştim. her gece ellerim arasında tuttuğum jilete bakmış ama yapmamıştım. bir şekilde bir yerden tutunurum ben diyerek inandırmıştım kendimi, bir yalana. tutunamadım ben hiçbir yere, hiçbir şekilde. ellerimde açtığım her yara kapanmaz bir izmiş gibi yüreğimi yaktı gecelerce. bir sigaranın son nefesinde bekleyip duruldum. bir uçurumun kenarında saatlerce oturdum. üç günde dokuz şişe devirdim. sorsan anneme, ne çok ağlar hâlime. ben kaçarken hep yakalandım, kendime. zehirli bir sarmaşık gibi dolandı ellerim boğazıma. bedenimi kanatan tırnaklarımın yarası görünmesin diye boyadım tırnaklarımı. yaralı dudaklarımdaki kan izlerini tanımasınlar diye boyadım dudaklarımı. ben saklanmak ve kaçmak uğruna yaptım her şeyi. savaşamadım hayır. hiçbir zaman savaşamadım. o savaş yerine adım bile atamadım. ben hep korkaktım. ben hep acizdim.

[ysfogzdgrz51]

HAYIRLI AKŞAMLAR ARKADASLAR

YÜRÜDÜM

Yürüdüm nereye olduğunu bilmeden.Acımı

dindirmek istercesine hızlica.Tüm sevgimi, hayallerimi,acılarımı, kırgınlıklarımı,özle mimi haykırırcasına.Anlattım da kaldırımlara yaptıklarını yine de azalmadı acılarım ve kırgınlıklarım.Ortak oldular içimdeki sessizliğe ama yine de geçmedi. Adımlarım hızlandıkça azalıcak diye beklediğim acım daha da arttı.Ne kadar uzaklaşsam da kendi benliğimden ne kadar kırılsam da yinede dönüp bakmak istedim arkama,kaçarken kendimden yinede sığınmak istedim kendime bu çok acıydı.Sıkışmıştım bir köşeye ne kadar haykırmak istesemde sesim çıkmıyordu yavaş yavaş gömülüyordum o kuytu köşede içimdeki sessizliğe hapsoluyordum.Elimi tutan olmadi gözyaşlarımı silen ya da bilen olmadı.Sana ihtiyacım vardı ama sen yoktun.Hiç sozunude de tutmadın zaten.Yürüdüm yürümekle bitmedi...sana gelmek istiyorum ama bir türlü berip güneşi toprağa gömemedim sana sarılıp hiç bırakmadan öylece yatmak istiyorum

[beyelra]

Bazı geceler uyuyamıyorum. Yatak, içinde bir bataklık varmışçasına içine çekiyor beni. Korkuyorum. Gözlerimi kapattığımda oluşan karanlık boğazımı sarıyor. Gözlerimi açıyorum, perdenin arasında turuncu ışığı fark ediyorum. Havlayan köpeklerin seslerini duyuyorum. Doğrulup sokağa göz gezdiriyorum. Herkes uyuyor sanırım. Sokaklar boş. Yalnız. Soğuk. Birden anımsıyorum. Aynada gördüğüm sekiz yaşındaki o ıssız çocuğu... Titriyor bedenim. Düşündüğüm şeyi değiştiriyorum. Yeni kaçma yöntemim. -arada işe yarıyor- Nefes alışımın hızlandığını hissediyorum. Fakat bu defa sebep içime çektiğim nikotin değil. Bu defa yatağımda otururken, bir karanlık daha görmemek için gökyüzünden kaçarken yorulduğumu hissediyorum. Hayatım boyunca kaçtığım gibi şuan da kaçıyorum. Belki de bu yüzden uyuyamıyorum. Kaçtığım her şehirde kendimden bir parça bıraka bıraka kendimi erittim. Ve benliğimden uzak ölümle yaşam arasına sızamıyorum...

#10.09.24

[ikraa123]

Kendimden kaçarken sana vardım.

[pesimistkirlangic]

Kendimden kaçarken yalnızlığa tutuldum.

Gitmeyince elinden tuttum.

Diğer elimde umutla beklerken,

Benliğe giden son arabayı da kaçırdım.

Unutunca kurtulurum sandım.

Yanılmışım, en mutlu anımı unuttum.

En mutlu anımı bile...

Kurtuluş bir teselliden halliceymiş

Kurtuluşa giderken kaybolmak, gerçekmiş.

Ölüme gebeyken öğrendim.

[birpetunya]

Bir yumak var avucumda, sarmaya çalıştığım sardıkça daha da sökülen bir yumak. O yumak öyle bir şey ki tam düzeliyor tekrar bir uçtan bozulmaya başlıyor. O senin, benim hayatım. Toplamaya çalıştıklarımız hep aynı yerden dağlıyor farkında mısınız? Belki de çabalamak bir işe yaramıyordu gerçekten belki de tüm sorun bendim, bizdik..

Severken sevilmeyi beklemektir aptallık, en çokta sırf sevdin diye güzelleşen buzul seni alttan alttan dondururken "sever bir gün" diye yola devam etmeye çalışmaktır aptallık.

Tekrarlanan döngüler, tekrarlanan olaylar, tekrarlanan ilişkiler yordu. Nefes almak isterken daha da yorulmak nedendi?

Bıktığım bu düzenden, bu insanlardan kaçarken yine hep onlara çıkıyordu yolum. Belki de kaçtığım şey bendim, ben en başından beri kendimden kaçıyordum..

[inzivadar]

Buz kesen nefes, tükenen heves..

[angrypeacewizard]

Send Help (cidden)

Yakında 17 yaşına girecek genç bir kızım ve akdenizde büyüdüm. Genelde kendimi tanıtırken bunlardan bahsediyorum ama bugün farklı bir şey deneyeceğim.

Aslında beni tanımak için ilk önce asıl beni bilmemiz gerek diye düşünüyorum. Eskiden gülerdim, çok fazla, her anımda. Arkadaşlarımı önemser merak eder arkalarında dururdum. Sevendim, affedendim, iyileştirendim, her zaman olabilendim. Ben çok iyi bir kız çocuğuydum. Yalan söylediğim tek an kopya çektiklerimdi ki genelde yakalanırdım. Bir melek olduğuma inanabilecek bir sürü insan vardı hayatımda. Ama artık o kız değilim. O kızı öldürmediğimi biliyorum hâlâ saf kötü biri değilim kimsenin kötülüğünü düşünemem, bile isteye kimseye zarar veremem yine de artık insanlar şeytanın yer yüzü gölgesiymişim gibi davranıyor. Bana pek yardım ettikleri söylenemez..

Kendimi kaybettim. Aslında kendiyle asla tanıştırılmamış biriyim. En sevdiğim renk ne bilmiyorum, hangi şarkıyı dinlemekten vazgeçemem, hangi film favorim, bir kitaplıkta elim ilk hangi kitaba gider bilmiyorum. Anne olmayı hiç kendim istedim mi yoksa olgun davrandığımda her arkadaşım "çok iyi bir anne olucaksın" dediği için mi anne olucağım zamanı iple çekiyorum bilmiyorum. Kendimi tanımıyorum ve artık öznel bilgilerle tanıtabileceğim bir benliğim yok. Benim en sevdiğim hiçbir şey yok. Bana özel şu dünyada hiçbir şey yok. Bazen girdiğiniz bir dükkanda öylesine rafları karıştırırken rastgele bir şeyle karşılaşırsınız ve aklınızda bir arkadaşınız belirir ya ben herhangi bir dükkanın herhangi bir rafında asla aklınıza gelmem.

Annem öldüğünde, Uzay gittiğinde onlardan kalanlara tutundum. Annemle izlediğim onca film arasında hafızamda kazılı kalan tek şey Harry Potter maratonlarımız. Annem çok severmiş annem için ben de sevdim bazen çok abarttım çünkü bu aklımdaki en belirgin hatıraydı, Uzay hikayesinde Vagonun bir şarkısını paylaşmıştı "Ama Bana Bakma Öyle" o gittiğinde o kadar çok dinledim ki... Herkes en sevdiğim şarkı sandı Spotify özetimde bile en baştaydı çünkü bu bizim tesadüfümüzdü hikayenin başladığı o hoş tesadüf. Ama bunlar hiçbir zaman benim en sevdiklerim olmadı. İnsanlar geçmişimin yatağımın altında bir canavar olduğunu bilmiyor gerçi benim o canavara sarılmadan uyuyamadığımı da bilmiyorlar.

Tamam şimdi şu andaki ben hakkında konuşalım kendisi hakkında bildiklerim şunlar :

Komik değildi biliyorum ama sorun da kendim hakkında hiçbir şey bilmiyor olmam. Neye ve kime gülerim, vaz geçemeyeceğim bir şey var mı, resim çizmeyi seviyor muyum? Bu soruların cevabını bilmiyorum. Bu da canımı epey sıkıyor.

Peki ben nasıl böyle oldum?

Bu can sıkıntısının nedeni kim/ne?

Açıkçası emin değilim. Annem öldüğünde mi kendimden ödün vermeye başladım yoksa annemin yasından kaçarken sığındığım insanlar gidince mi?

Bazen o kadar kötü hissediyorum ki nefes alamıyorum. Çaresiz hissediyorum ve birileriyle konuşmak istiyorum. Arkadaşlarıma anlattığımda o an konuşuyorlar ve sonra ne kadar zorlandığımı nefes almanın bile benim için ne kadar zorlaştığını unutuyorlar. Bugün anlattığımda yarın daha iyi misin diye sormayı kimse beceremiyor. Bazen o kadar yorgun ve bıkmış hissediyorum ki yatağımdan çıkamıyorum ama kimse merak etmiyor onun yerine "notlarını atar mısın?" "X bana yazdı ne diyim?" "Ya Y ile kavga ettim" diye gelmeyi daha çekici buluyorlar.

Şu an anlattığım şekilde çok basit geliyor olabilir ama bu hayat bana o kadar zor geldi ki... Bazen kalbim yerinden düşüyor, atmayı bırakıyor nefeslerim sönüyor, ciğerlerim boşalıyor kanım çekiliyor gibi hissediyorum. Bunu bilmelerine rağmen herkesin bana gözlerini kapstması beni paramparça ediyor.

Ben şu anda yokum çünkü beni şu anda tutabilecek tek bir şey yok. Bedenim ve bilincim aynı zaman dilimine sığamıyor. Bedenim burada şu anda hayatta ama bilincim hâlâ geçmişte bir şeyler arıyor. Kaybolan parçalarını arıyor belki de. Ben şu anda yokum olamıyorum... Şu anda yokum ama daha korkuncu şu andaki bende de yokum. Kendimle tanışmayı bir şarkıyı çok sevmeyi, hangi tür filmler ilgimi çeker bilmeyi, bir kitapçıya girdiğimde istediğim türün olduğu raflara direkt yönelebilmeyi çok isterdim. Bir şansım olsa var olabilmeyi dilerdim. Yaşayabilmeyi, anda kalabilmeyi, iyileşmeyi dilerdim.

Ben bu sene YKS öğrencisiyim ve bir senemi bu karmaşayla çöpe atamam. Bir geleceğim olsun istiyorum. Hayal ettiğim hayata yaklaştıkça hayal edememeye başladım. Ben kendime o hayali gerçekleştirmeyi borçluyum.

Not:

Yalnız bırakıldığıma inandığım için çok duyarsız, umursamaz ve bilinçsiz bir insan olmaya başladım. En basitinden geçenlerde bir arkadaşımın uyuşturucu kullanmaya başladığını öğrendim ve 4. dakikaya gelmeden aklımdan uçtu gitti kendisi için hiçbir şey yapmadım, yardım etmeye çalışmadım. Bugün bir dizi izlerken karakterlerin uyuşturucu hakkında nasıl tepkiler verdiklerini görünce hasta gibi hissettim çünkü ben "neden?" diye bile sormadım. Bunun çok kötü bir şey olduğunu biliyorum ama birilerine (bu birileri arkadaşım olsa bile) yardım edebilecek kadar acıma ya da endişe hissetmiyorum artık. Daha doğrusu artık bir şeyler hissedemiyorum. Ne yapmalıyım bilmiyorum.

Keşke hayatımı detaylarıyla dökebilsem... Keşke herkesin senden nefret edebilmesine neden olabilsem. Keşke tüm dünya bilse nasıl bir zamanda gitmeyi seçtiniğini. Ben tüm bu olanlar için seni suçluyorum.

[visalilall]

sevgili agracığım kendimden kaçarken sana yakalandığım bu yolda bana eşlik ettiğin için teşekkür ederim

[ysfogzdgrz51]

HAYİRLİ AKŞAMLAR ARKADASLAR

Yürüdüm yürümekle bitmedi

Yürüdüm nereye olduğunu bilmeden.Acımi dindirmek istercesine hızlıca.Tüm sevgimi, hayallerimi,acılarımı, kırgınlıklarımı,özle mimi haykırırcasına.Anlattım da kaldırımlara yaptıklarını yine de azalmadı acılarım ve kırgınlıklarım.Ortak oldular içimdeki sessizliğe ama yine de geçmedi.Adımlarım hızlandıkça azalıcak diye beklediğim acım daha da arttı.Ne kadar uzaklaşsam da kendi benliğimden ne kadar kırılsam da yinede dönüp bakmak istedim arkama,kaçarken kendimden yinede sığınmak istedim kendime bu çok acıydı.Sıkışmıştım bir köşeye ne kadar haykırmak istesemde sesim çıkmıyordu yavaş yavaş gömülüyordum o kuytu köşede içimdeki sessizliğe hapsoluyordum.Elimi tutan olmadi gözyaşlarımı silen ya da bilen olmadı. Sana ihtiyacım vardı ama sen yoktun.Hiç olmadın da zaten. Yürüdüm yürümekle bitmedi...😔 😔😔

[mazemervek]

içimden sökülüp alınan çok şey oldu, onca ağaçlar devrildi içimde ki fırtınalarda, uykularım bölündü. balkonda halledemediğim konular çoğaldı .eskisi kadar halimi gizleyemez oldu göz altlarım. düşüncelerimin suçu birikti, kendime yalanlarım arttı, senin adına verdiğim onca savaşta , senin kazanmana fırsat verip ,en çok kendime silah tuttum, çok yenildim kendime ,geceye ve rüyalarıma düşman oldum, sustuğum kadar şarkıları kıstım, şiirleri sildim.denizlerin kıyısında kaldım, aynalardan kaçtım , kaçarken kaç kişiye çarptım , saymadım , göz önündeyken saklandım ,seni sevmek öyle ağırdı ki, ben üstüne bir de seni özlemeyi sırtlandım ama kendimden öteye taşıyamadım..