#Kaybedilmeyen Lezzetler

[yurekbali]

Kaybedilmeyen Lezzetler Ben Asya’yı sevmem, Engin Turgut ise Avrupa kıtasını; belki panikataklar yüzünden karşılaşamıyoruz. Ressam şairlerden Engin. Kelimelerin de rengini bilir o yüzden. Harflerinkilere kadar inebildi mi, bilemiyorum, epeydir görüşemedik. Çapkın olduğunu sanmıyorum ama, kadınları kadın hâliyle sever sanki. Onların korunmasız bıraktıkları masum güzelliklerini sever ince ince. Kibardır. Hani, eskilerin deyimiyle beyefendi adam! Kadıköylü Şairler’de zaten böyle bir tavır vardır ezelden beri. Onlar, içlerine  kapanık, duygusal, alkolü sohbete boğan, narin insanlar: Cemal Süreya, Turgay Kantürk, Turgut Toygar, Enver Topaloğlu, Ersin Tezcan, Cenk Koyuncu, Fikret Tunçer, (alkol harici) Dağlarca, Ercüment Uçarı, Arif Damar ve niceleri. Engin de öyle: ‘Gök, kuşun uçuşunu görüyor. Gövdenizdeki ıslığı seviyorum. Sizdeki tenha, ruhunu sevindiriyor kuğunun. Kalbinizin yarısı yara, yarısı bende kaldı. Şu bulutları toplasam, birimizin yüzü kar fırtınası...’ Çocuklara en çok yakışan oyuncaklardan biri vardır ya, şu, burunlu-bıyıklı plastik gözlükler, Engin sanki yüzünde hep onla dolaşır. İnsanlar mutlu olsun, kendi hüznünden üzülmesinler diye! Canım arkadaşım! Asya ile Avrupa’yı ayıran Ural Dağları gibi aramızdaki Boğaziçi! Toprağa doğru dağ, suya doğru doruk! Bizim rengimizi bilemem ama, Dağlarca beyaz, Ece Ayhan mor, İlhan Berk yeşil, Cansever sarı, Asaf kahverengi, Can Yücel kırmızı, Nâzım mavi, Uyar siyahtır! Ara renklerle götürürler mısralarını ama, taşıdıkları ana renkten kopmadan! - küçük İskender (‘Eflatun Sufleler’ kitabından...) - Fotoğraf: Engin Turgut