Tumgik
#Joaquim Nin
joaquimblog · 2 years
Text
VICTORIA DE LOS ANGELES AL METROPOLITAN MUSEUM DE NEW YORK 1960
VICTORIA DE LOS ANGELES AL METROPOLITAN MUSEUM DE NEW YORK 1960
Ahir vaig escoltar aquest magnífic liderabend de la millor Victoria de los Ángeles de l’any 1960 al Metropolitan Museum de Nova York. El programa va ser un recull del repertori més habitual  de la soprano catalana, amb Lully, Campra, Schubert, Schumann, Brahms, Ravel, Moreno Torroba, Granados, Nin, Obradors i Falla. La mestrívola manera de dir i cantar cadascun dels compositors i estils, és una…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
praza-catalunya · 3 years
Text
L’Escola d’Olot, una “Fake News” amb 150 anys d’història. Fundació Vila Casas
Tumblr media
 J. Vayreda_Recança. 1876
Ell (Joaquim Vayreda) no pintaba al davant del natural: se l’enduia, s’el gravava al cervell, l’acariciava i l’escollia per dintre; i en arribar al seu estudi, de les visions de tot el dia, de tot l’any, de tota la vida contemplativa, en buidava, a sobre la blanca tela, els raigs de llum, de verdor i de poesia que havia anat recollint en ses llargues oracions a les montanyes; sortia al camp a banyar-se l’esperit, corria les frondositats dels boscos,(...); i, sadollat de visions, paria a soles, com fruit ditxós de la terra. (Santiago Rusiñol, La Veu de Catalunya, 1894).
Agora, nestes meses que semella que é posible saír do estado de pandemia no que está sumida a humanidade, a Fundació Vila Casas -atenta como sempre ás manifestacións presentes e pasadas da arte en Cataluña- vén de abrir nos Espais Volart dúas mostras totalmente dispares. Unha delas da obra actual de Antoni Llena, e outra ben curiosa titulada L’Escola d’Olot, una “Fake News” amb 150 anys d’història. Que motiva que agora se procure desfacer un aserto totalmente aceptado? Hai algo que “molesta agora” dos traballos e creacións da saga familiar dos Vayreda e compañía?
Tumblr media
Me. Domenge, Nena. 1890
A exposición L’Escola d’Olot, una “Fake News” presenta unha amplia variedade de pezas de pintura, e algunha escultura, das persoas que se dedicaron á creación artística desde mediados do século XIX. En total unhas 70 obras para dar boa conta das producións de quen sempre se tiveron por membros dunha escola artística consolidada e centrada na paisaxe da Garrotxa, tan especial en si mesma, pero que neste caso foi aínda idealizada. Para ter unha idea ben aproximada do contido desta mostra, paga a pena mirar este vídeo. A importancia que alcanzaron os pintores que traballaron na vila de Olot, mídese polo feito de que, ata mediados século XX, en cada casa da burguesía catalá colgaba, a lo menos, unha pintura dalgúns destes creadores de paisaxes. Hogano xa non é así; as modas mudan e os gustos tamén. Os descendentes de quen tanto estimaban as paisaxes idealizadas da Garrotxa agora prefiren outros artistas, outras tendencias estéticas. Será por iso que “agora e non antes” a Fundació Vila casas e mais Xavier Palomo, o comisario se atreven a afirmar que a Escola d’Olot é unha Fake News?
Que ven sendo unha escola artística? Difícil resposta. Requírese, quizais, unanimidade en eixos estéticos?, cómpre pescudar os mesmos temas, traballados baixo idéntico estilo? Tal vez se precise, tamén, que as persoas implicadas teñan conciencia da súa pertenza a ese grupo ou movemento. A reflexión, oportuna, leva á revisión de boa parte da historia da arte. As/os artistas do século XVII tiñan conciencia de seren artistas barrocos? A denominación que con total naturalidade se emprega para falar de pintura caravaggesca, ten sentido? Artemisia Gentileschi sabía que facía tal cousa?, ou Ribera, L’Espagnoletto, en Nápoles? As interrogantes pódense iniciar doutro xeito: quen decide que hai unha escola artística? Os críticos? Manter, a posteriori, que certo grupo de persoas conforman un grupo facilmente delimitable, unha escola, é doado ao presentarse certas condicións. E unha delas -posiblemente das máis importantes- sexa o límite no tempo. Defender que a Escola de Olot tivo/ten pervivencia ao longo dunha centuria semella excesivo.
Á chamada Escola de Olot preténdeselle dar carta de identidade a partir do paisaxismo, e dun uniforme trato do mesmo; cousa que se antolla inexistente.  
Tumblr media
Iu Pascual. Vent de Ponent. 1941
O paisaxismo na Escola d’Olot. Escola de Barbizon
Qui pogués amb vosaltres volar per les rouredes
que beuen les suades de l'aspre Pireneu,
i vora els banys de cignes d'aqueixes pollancredes
descabdellar lo somni que és vida del cor meu!
Ja es deuen prats i ribes cobrir de verds domassos,
cada turó amb la vesta de flors que més li escau,
la santa primavera per rebre entre sos braços
que amb nuvials adreços hi baixa del cel blau.
                                                               (Jacint Verdaguer, La Plana de Vic. 1875)
A pouco que se contemplen as pinturas dos irmáns Joaquim e Marian (Marià) Vayreda, ou Josep Berga i Boix, desaparecen as dúbidas sobre os temas e intereses destes pintores e activistas políticos e culturais radicados na vila interior de Olot. Cómpre ter en conta que, estes primeiros pintores do que logo se deu en denominar Escola d’Olot, eran de moi boa familia, xente moi acomodada, e que tiñan intereses en negocios de promocións urbasnísticas e tamén industriais. Por contra, nos seus lenzos bocólicos e descansados noutros tempos, nunca saíron fábricas, nin conflitos sociais. (neste senso, non deixa de ser estraño que o Museu de la Garrotxa -o museo de Olot onde descansan todas esas obras do paisaxismo olotí- tamén se atope a impresionante peza de Ramon Casas, La Càrrega, unha das mellores plasmacións plásticas do que é a represión sobre unha manifestación de obreiros.
Cara mediados do século XIX un grupo de pintores frecuenta os bosques de Fontainebleau para tomar apuntamentos directamente das paisaxes naturais. Algúns deles mesmo acaban por residir na pequena vila de Barbizon. Son un grupo -heteroxéneo, como todos- que quere reaccionar contra o romanticismo de Gericault ou Delacroix e presentar a natureza con tintas do que logo será o au plein air, tan do gusto dos impresionistas. Na escola de Barbizon mantense o estilo realista (como oposición ao romanticismo) para representar a paisaxe, que se capta, en notas, en directo e as telas son rematadas nos seus estudos. Ese proceso axuda a que o resultado final ofreza certas fasquías románticas. Entre os pintores de Barbizon sobresaen Camille Corot, como o máis xenuíno representante, e tamén Jean-François Millet. As paisaxes e escenas de traballo campesiño son ben coñecidas; duras. En concreto o seu Ángelus foi considerado por Salvador Dalí como a “biblia moderna”, e dedicoulle un libro ao estudo desa obra. A rotundidade das figuras de Millet amosan tamén en cadros dos Vayreda, como é o caso de Recança. A finais de 2019 -pouco antes de que se declarase como mal apocalíptico, arcano e ameazador a existencia dunha Pandemia mundial, a Fundación Mapfre presentou unha excelente exposición sobre a pintura con pastel (esa técnica que, en moitos casos e pexorativamente, reservouse ás mulleres). Nesa mostra púidose ver unha peza de Millet de magnífica factura.
Tumblr media
Vayreda Canadell, Vall de Riudaura. 1950
Os Vayreda, mormente Joaquim, tiveron como mestre de pintura en Barcelona a Ramon Martí Alsina, paisaxista e entusiasta da escola de Barbizon. Desde entón moitos pintores de Olot (e de outroa recunchos de Cataluña) comezaron a pintar paisaxe. Pero esas paisaxes que saían dos pinceis dos Vayreda e compañía -como ben dixo Rusiñol, citado anteriormente- non eran pintados do natural, en directo, senón que, unha vez no seu estudo reflectían na tela els raigs de llum, de verdor i de poesia que havia anat recollint en ses llargues oracions a les montanyes. Paisaxes idealizadas.
Paisaxes idealizadas tinguidas de romanticismo e mediatizados por varias razóns. Por unha banda, Berga, Vayredas e outros botaban man de fotografías para logo reproducir con pintura escenas manipuladas. Como ben di o comisario, Xavier Palomo, eses pintores nunca montaron en burro para ir pintar do natural polas voltas da Garrotxa; e menos pisaron congostras e camiños enlamados por onde si pisaban, unha e outra vez, as persoas do campo que aparecen nas súas obras.
A intención destes primeiros pintores da chamada Escola d’Olot era vender a idea de que a súa comarca vivía, a mediados século XIX, unha paz bucólica, unha arcadia soñada, pero non real. A visión idílica, romántica do agro ten as súas orixes, por exemplo, nas poesías de mosen Cinto Verdaguer, o gran poeta da Renaixença. Para enxalzar a Cataluña reinventada cumprían imaxes que conmovesen, imaxes que a rica burguesía catalá e urbana mercaba con gusto, como xeito de reconciliación coa beatitude agraria, tan lonxe dos rebumbios das vilas industriais. Non se pode esquecer que nesta comarca da Garrotxa estaba moi presente o carlismo (son tempos de guerras carlistas; un dos Vayreda participará directamente), e concretamente os pintores citados, eran carlistas. Este bucolismo, xa que logo militante, acaía ben aos postulados carlistas, enfrontados á burguesía e á industria. Trátase por tanto de paisaxes dobremente identitarias.
A falsificación das paisaxes -aínda que con outros fines- ten unha longa historia. Quizais o caso máis salientable sexa o de Canaletto, o pintor veneciano, que nas súas veduta da cidade dos canais falsificou perspectivas e espazos: as prazas antóllanse moito máis grandes, as rúas e canais moito máis grandes. Cómpre constatar que as intencionalidades de Canaletto eran vender mellor a súa vila a tanta e tanto viaxeiro como comezaba a haber facendo o que se coñece como a Gran Tour; a viaxe das familias ricas do norte de Europa.
As persoas que se dedicaron á pintura artística nas voltas de Olot foron moitas desde mediados século XIX. E moitas delas seguiron coa tendencia de botar man do paisaxismo como xénero artístico. Artistas que seguiron as pegadas dos primeiros fixeron coma eles: nunca introducir nas súas paisaxes nin fábricas, nin conflitos sociais. Non! A Garrotxa vivía a perfección arcádica!
Tumblr media
M. Oliveras. La Moixina, 1975
Pero tamén é certo que moitas persoas, aínda practicando o paisaxismo, xa non o fixeron dos xeitos idealizados que practicaran os primeiros Vayreda e Berga. Da saga Vayreda logo veñen outros membros, tamén artistas; entre eles Raymond Vayreda, un artista e promotor cultural da bisbarra que tamén foi amigo de Salvador Dalí e de outros artistas vangardistas. Na exposición L’Escola d’Olot, una “Fake News” amb 150 anys d’història están dispostas e vitrinas varias cartas de Dalí a este pintor, precisamente. E vida artística de Olot pasou por diversas tendencias, así como por tempos máis prósperos ca outros. Por exemplo, durante a ditadura de Primo de Rivera á Garrotxa chamóuselle a Suiza catalá, co que se volveu pretender idealizar a vida bucólica e perfecta. Outro tanto tornou a acontecer perante a ditadura franquista: a Garrotxa pasa a ser unha arcadia feliz, tal e como vén dicir a voz en off do NODO dedicado aos pintores olotíns e á súa comarca: donde los artistas no podían más que reflejar en sus obras la magnificencia natural de la sublime obra de Dios.
Sobre o tema da Guerra Civil e mais da ditadura franquista, hai agora mesmo en Barcelona a lo menos dúas exposicións que inciden claramente neses violentos e duros momentos do pasado. No Museu Nacional d’Art de Catalunya (MNAC) está a grande escolma de fotografías de Antoni Campañà (La guerra infinita. Antoni Campañà. Tensions d’una mirada (1906-1989)), un fotógrafo que -temeroso das represalias dos franquistas nada máis entrar en Barcelona, e de aí en diante- agocha miles de negativos de instantáneas que fixera polas rúas de Barcelona naqueles anos de guerra, por medo a que llas requisen para identificar aos “enemigos del nuevo régimen”. E, na galería Mayoral, volven estar presentes obras de Millares e mais de Rivera, dous dos artistas que fundaron o grupo EL PASO e que expresan nas súas obras a violencia, a rabia, a represión da ditadura franquista: Rivera-Millares. L’ètica de la reparació. En ambas escolmas artísticas sobrevoa a penumbra da Longa Noite de Pedra.
Lito Caramés
  EXPOSICIÓN: L’Escola d’Olot, una “Fake News” amb 150 anys d’història
Espais Volart, Fundació Vila Casas
ata o día de Santiago de 2021
3 notes · View notes
kiro-anarka · 4 years
Link
La escritora y periodista Montserrat Roig i Fransitorra (Barcelona, 1946-1991), sigue siendo una de los figuras más emblemáticas de la izquierda insumisa durante los años setenta, está siendo objeto de una rememoración en la que participan instituciones y entidades feministas y que incluye importantes debates y numerosas evocaciones biográficas.
Montserrat Roig se encontraba en su plenitud cuando falleció a los 45 años, hace ahora 25. Su muerte, que se produjo en su plenitud creativa, provocó una gran conmoción en la comunidad cultural y literaria catalana, en la que la escritora fallecida era una personalidad unánimemente querida y respetada, especialmente entre las mujeres insumisas. Fue, hasta el último momento, una escritora infatigable, y ayer mismo un diario barcelonés publicaba un artículo suyo. Novelista, ensayista, periodista y constante defensora de causas feministas y progresistas, Montserrat Roig consideraba que: «No hay nada que te compense tanto como escribir».
Menos conocida de lo que debiera fuera de Cataluña, Montserrat escribió sin parar, hasta convertirse en uno de los valores más emblemáticos de su generación. Nacida en el Eixample barcelonés (13/06/1946), Montserrat era hija del también escritor Tomás Roig i Llop, a quien recordaba encerrado siempre en su despacho, rodeado de libros. Fue la sexta de siete hermanos. Manifestó así una vez la razón por la que empezó a escribir: «Para que se fijaran en mí, para que los demás supieran que yo existía». Después pasó como era prescriptivo por el colegio de monjas. Intentó hacer teatro -llegó a matricularse en el Adriá Gual- y cursó la carrera de Filosofía y Letras, sección de Románicas, en la Universidad de Barcelona. Paco Candel la describe cuando a sus 18 años, iba a dar clases a los niños de las chabolas de Montjuich. En sus años universitarios se intensificó su militancia antifranquista y se despertó su conciencia feminista. la Roig, como era conocida, publicó varias novelas, ganó premios literarios, ejerció el periodismo -como entrevistadora, como columnista y como reportera- y no renunció nunca a su militancia contra las dictaduras y a favor del feminismo.
Como estudiante participó, en 1966, en la famosa caputxinada, como se conoció a la asamblea constituyente del Sindicato Democrático de Estudiantes de la Universidad de Barcelona, en el convento de los Capuchinos de Sarriá. De ahí que en un momento clave en su vida declarara: «Yo no soy hija del Mayo del 68», dijo, «porque soy hija de la caputxinada y de los ideales de la República». Una opción que defendió junto con su compañero Joaquim Sempere, que fue director de la reputada revista teórica del PSUC Nous Horizonts y uno de los “sacristanistas” más modestos y sólidos de una generación que todavía sigue dando guerra.
Licenciada en Filosofía y Letras en 1968, completó sus estudios con unos cursos de doctorado en la Universidad Autónoma, junto a uno de sus maestros, el catedrático y reputado crítico literario Joaquim Molas. Sus primeros trabajos –en la Gran Enciclopédia Catalana (1968-1971)- estuvieron vinculados al catalán. Trabajó como redactora del Diccionari de Literatura Catalana (1971), y ejerció como profesora de Lengua Catalana para la Diputación de Barcelona en una época en que estas cosas no eran nada fáciles. Recordemos que la primera película en “dialecto” catalán no llegará hasta 1961. Becada (1969) para ampliar estudios en la universidad italiana de Perusa, publica su primer libro de narraciones -Molta roba i poc sabó (Edicions 62, 1971)- con el que ganó el premio Víctor Catalá. En esta obra describe, con una técnica realista y psicológica, la generación universitaria nacida en la posguerra, el mismo ambiente que reflejó en su primera novela: Ramona, adéu (Edicions 62, 1972), que publicó un año después. En 1976 consiguió el Premio Sant Jordi de novela con El temps de les cireres (Edicions 62), obra de enorme divulgación en su momento, que con el tempo se ha convertido en lo que se dice “un clásico” de la literatura catalana y feminista.
Como periodista, se encargó de la sección de crítica y literatura catalana en el diario Tele Exprés (1970-1973), del que pasó a ser después colaboradora habitual. Su firma aparece prácticamente en toda la prensa en lengua catalana: Serra d’Or, Oriflama, El Pont, Presència, L’Avenç, Els Marges, El Món, Cavall Fort, El Temps y en el diario Avui. En castellana escribió en la veterana revista liberal Destino, Mundo, Cuadernos para el Diálogo, La Calle y Jano, Mundo Diario (1974-77), El País (1979-89). y formó parte de la redacción de las revistas Arreu, Triunfo y Vindicación Feminista.
Premio Serra d’Or de la crítica en 1978 a su reportaje histórico Els catalans als camps nazis (Edicions 62), traducida al castellano como Noche y niebla, y considerada como un hito en la historiografía sobre los republicanos en los campos de exterminio por obra y gracia de Franco y Serrano Suñer. Los catalanes en los campos de concentración nazi, obra dantesca, reveladora, que “descubre” una página casi desconocida (obviamente ocultada) sobre los 8 000 a 10 000 españoles que murieron en los campos de exterminio nazis. La Roig cuenta la génesis de este amplio reportaje, en el que ha recogido el testimonio de cincuenta ex deportados, supervivientes de distintos campos de concentración nazis. En una entrevista detalla: “En 1972 leí las Cartas desde los campos de concentración, de Pere Vives. Aquella fue mi primera noticia de que hubiera españoles muertos en aquella catástrofe. Pere Vives, un personaje muy parecido a nosotros, que gustaba del arte y la literatura, que incluso en los campos había organizado seminarios de discusión para la supervivencia, había muerto a los veintiséis años, después de que le inyectaran gasolina en el corazón. Se le practicó la eutanasia porque había empezado a enloquecer: el universo de los campos le resultaba incomprensible, y su razón no pudo con ellos. Después leí K L Reich, de Joaquín Amat Piniella, al que mi libro está dedicado, y la suya es, seguramente, una de las grandes novelas sobre los campos. Y empecé a trabajar sobre el tema”. En otro momento dirá: “Conocer a los sobrevivientes ha sido para mí una experiencia terrible. Ellos son la prueba del horror, y por eso resulta tan grotesca la polémica sobre si hubo o no cámaras de gas en determinados campos nazis en Francia, y tan espantosa la campaña de olvido de los crímenes del nazismo. He comprobado que los supervivientes de los campos sufren su experiencia hasta el punto de serles casi imposible hablar de ella; he visto hombres con sesenta años y curtidos llorar como críos, y conozco una mujer que me confesó revivir aquello en forma de pesadilla cada noche… El síndrome de los campos -la secuela psicológica- existe, como la última consecuencia del nazismo.”
También fue autora de la biografía Rafael Vidiella, L´ aventura de la revolución (Laia, 1976), en realidad una larga entrevista en la que deja hablar al personaje- líder del PSOE catalán integrado en el PSUC, que sustituyó a Andreu Nin en justicia- sin entrar en “preguntas capciosas”, lo que a algunos antiestalinistas nos resultó decepcionante. Hizo programas para TV2 como Personatges, Los padres de nuestros padres y Búscate la vida, que pueden considerarse como ejemplos de “periodismo de investigación” en un medio que todavía lo permitía; para TV3 realizaría un programa de entrevistas, Liders.
Sus novelas L’hora violeta (Edicions 62, 1980) y L’ópera quotidiana (Planeta, 1982) siguen su tónica de reflejar en el título conceptos temporales y musicales con una sensibilidad que penetró en las lecturas de las mujeres más avanzadas del momento… La primera en particular se convierte en un fenómeno de ventas, se la ve por todas partes. Inagotable, su último libro, publicado el mismo año de su muerte, Digues que m’estimes, encara que sigui mentida (Edicions 62), tiene inequívocas resonancias de  los míticos diálogos del film de Nicholas Ray, Johnny Guitar. Es una última reflexión sobre el hecho de escribir y una mirada a sus conflictos internos redactados a “tumba abierta”. Ese fue el punto final en lo que a libros se refiere, aunque no dejaría de enviar hasta el final su columna al diario catalanista Avui.
Después de su muerte, su figura cayó en cierto olvido, como ocurrió con otras y otros –citemos por ejemplo a Salvador Espriu- bajo el imperio de los dioses socialconvergentes que trataron de vender la imagen del “oasis catalán” y de unos valores democráticos dignos de cotizar en la Bolsa No ha sido hasta los últimos tiempos que la Roig ha vuelto a ser recordada como parte de una memoria feminista, republicana y socialista que fue mucho más allá de un tiempo de canallas, eso sí, bendecidos por los votos. Hasta que empezaron a perderlos.
0 notes
ninsmanresa · 5 years
Photo
Tumblr media
Bon dia!!! Avui és Sant Jaume, ahir Santa Cristina, demà Sant Joaquim i Anna i dilluns Santa Marta!!! Felicitats a tots!!! Las botellitas más lindas del mundo mundial 😂 😂 😍😍 Preparant cosetes per vacances o tornada a l'escola??? #nins #ninsmanresa #modainfantil #moda #instadaily #instalike #instagood #pictureoftheday #ootd #ootdkids #bottles #eeflillemor #backtoschool #holidays #cutest #cute #nontoxic #picnic https://ift.tt/2JRjXY5
0 notes
imagenprimero · 7 years
Link
AGENCIAS La Guardia Civil ha comunicado al secretario general de Presidencia su situación de imputado en la investigación policial por los preparativos del referéndum. Dos altos cargos del Govern ha declarado este miércoles dentro de la investigación abierta por los preparativos de un eventual referéndum. Han sido citados para ser interrogados en relación con las […]
0 notes
teleindiscreta · 7 years
Text
El Rey, el Gobierno y Colau se reúnen en el Mobile sin la Generalitat
Fuente original: El Rey, el Gobierno y Colau se reúnen en el Mobile sin la Generalitat Puedes ver más visitando Teleindiscreta - Las mejores noticias de actualidad, famosos, salud, belleza, cocina, motor, música y mucho más.
El Rey Felipe VI ha iniciado la visita inaugural del Mobile World Congress (MWC) 2018, que en su decimotercera edición en Barcelona prevé 108.000 asistentes, la misma cifra registrada durante el año pasado, y un impacto económico de 471 millones de euros. En la reunión de autoridades convocada por el Mobile ha estado acompañado por la vicepresidenta del Gobierno, Soraya Sáenz de Santamaría; el ministro de Energía, Turismo y Agenda Digital, Álvaro Nadal, y el delegado del Gobierno en Cataluña, Enric Millo; y la alcaldesa de Barcelona, Ada Colau, en un encuentro al que no ha asistido ningún miembro de la Generalitat. En la foto inaugural, han posado todos juntos, aunque Colau ha estado en una posición bastante discreta y alejada del monarca y de la vicepresidenta del Gobierno.
Durante la reunión, los asistentes han compartido con el Monarca las principales novedades del Congreso y la foto inaugural de la feria.
Además, a diferencia de la cena del Palau, a la que no asistió ningún representante de la Administración autonómica catalana, tanto el secretario general de presidencia de la Generalitat, Joaquim Nin, como el del departamento de Empresa y Conocimiento, Pau Villòria, formaban esta mañana parte de la comitiva oficial y han saludo al Rey antes de la foto de grupo.
Efe
Fuente: La Razón
La entrada El Rey, el Gobierno y Colau se reúnen en el Mobile sin la Generalitat aparece primero en Teleindiscreta.
from El Rey, el Gobierno y Colau se reúnen en el Mobile sin la Generalitat
0 notes
Text
El Govern cumple su amenaza y denuncia a la Guardia Civil por los interrogatorios a altos cargos
El Govern cumple su amenaza y denuncia a la Guardia Civil por los interrogatorios a altos cargos
Dentro de la investigación del conocido como «Caso Vidal» los agentes ya han tomado declaración al secretario de la Presidencia, Joaquim Nin así como a la jefa de Comunicación de la Conselleria de Asuntos Exteriores, Anna Molas, entre otros cuadros de la Generalitat La Govern ha presentado este sábado la denuncia contra los agentes de la Guardia Civil responsables de los interrogatorios a varios…
View On WordPress
0 notes
unpensadoranonimo · 7 years
Text
Las noticias (27/7/2017)
Cárcel, multa y barco: el Estado exige a Botín su goleta por el contrabando de un 'picasso'
El secretario de Presidencia del Govern, Joaquim Nin, imputado por el 1-O 
Jaime Botín, una fortuna de 2.000 millones y una petición de cárcel por inútil
Los expertos cargan contra el régimen foral: País Vasco y Navarra no pagan lo suficiente
Internacional
Marruecos expulsa a dos periodistas españoles que cubrían las protestas del Rif
Electoral
Sánchez (PSOE) se rebela frente a Iglesias (Podemos) por querer marcarle los tiempos para ir contra Rajoy (PP)
Caso Alvia
El exdirector de seguridad de Adif declara como imputado por el accidente del Alvia
Caso Canal Isabel II
El juez acuerda libertad bajo fianza de 200.000 euros para el hermano de González
Caso Gürtel
(PP) Aguirre enmudece ante las insinuaciones de Rajoy: "Mi periscopio está bajado"
La declaración completa de Mariano Rajoy ante el juez por el caso Gürtel
Las acusaciones se citan para arrinconar a Rajoy en el juicio de la caja B
Los directores de campaña de seis partidos desmienten a Rajoy: su función sí era controlar el dinero
Rajoy se desmarca de las cuentas del PP y delega en Aguirre el control de Gürtel
Caso Neymar
Neymar, absuelto de los cargos por evasión fiscal en Brasil
Caso Villar
Villar dimite como vicepresidente de la UEFA
0 notes
praza-catalunya · 5 years
Text
Antoni Fabrés, o mellor pintor que existiu nunca
O mundo da arte é veleidoso, mesmo caprichoso. O pasado e presente está inzado de casos de artistas que non son valorados, outros que son todo o contrario; e aínda creadoras e creadores que en vida pasan dun extremo ao outro. Antoni Frabrés foi un artista do que se dixo que era o mellor pintor español do seu tempo. E logo acabou morrendo na miseria, e esquecido. Que musas ditaminan a fama e o fracaso? Que azares percorren as biografías dos humanos?
Lito Caramés
Tumblr media
Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit. MNAC
Algunos, al examinar sus obras artísticas, le han supuesto “minucioso como Tenniers, dibujante como Meissonnier y colorista como Fortuny”; mas nosotros entendemos que la personalidad de Fabrés tiene sobrado relieve para afirmar que aun admitiendo el tal supuesto, aun participando de las cualidades artísticas de los tres eminentes pintores, su personalidad tiene carácter propio y definido que impide confundirle con otros artistas (Antoni Garcia Llansó, La Ilustración Artística, 1912).
Estes meses de mediados do ano 2019 o Museu Nacional d’Art de Catalunya (MNAC) presenta ao público unha ampla escolma de obras dun artista, Antoni Fabrés i Costa, que durante décadas permaneceu na escuridade dos almacéns, despois de ter vivido o prestixio e de ser loado pola crítica local e internacional. Trátase, por tanto, dun acto de xustiza. Máis aínda ao coñecer detalles da biografía do señor Fabrés.
A exposición temporal que agora enche unha das salas da renovada sección de Arte Moderno do MNAC titúlase, con moito acerto, Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit, unha presentación en sociedade das creacións deste afamado pintor e escultor que paga a pena visitarse. O museo presenta 147 obras, entre pinturas (as máis delas), esculturas e ilustracións de revistas; e esa presentación faina de xeito inadecuado para estes tempos, pero moi axeitado para facer viaxar aos visitantes a comezos de século XX, tempos nos que Antoni Fabrés ergueu o seu prestixio e dominio artístico. Así é, o MNAC acugula nun espazo relativamente pequeno as 147 pezas en varias fileiras e moi preto unhas obras das outras. Talmente como se exhibían antano nos museos, e como se poden ver nas fotografías antigas os chamados gabinetes de artista ou gabinetes de curiosidades. Para máis xustificar esta peculiar presentación, os responsables da institución museística intercalan fotografías dos estudos que Antoni Fabrés tivo en París, ou Roma ou México, nas que se comproba que realmente eran espazos inzados dos obxectos máis variados.
Tumblr media
Para seguir cos acertos que, formalmente, o MNAC aplica no caso da mostra Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit, cómpre reseñar tamén o feito de que, por medio de pezas tan xuntas e colgadas en varias fileiras, non hai cartelas coa filiación de cada unha das obras expostas. Para as persoas que desexen coñecer título ou ano de creación, ou entidade propietaria da obra, o museo pon a disposición dos visitantes follas plastificadas coas correspondentes informacións. Así, tamén, é máis doado contemplar e valorar a calidade artística do que está exposto, á marxe de detalles cronolóxicos ou onomásticos. Un dos aspectos máis sobranceiros da mostra  Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit é que as 147 pezas presentadas son propiedade do MNAC (agás tres ou catro excepcións). Pezas que o propio artista doou no seu día á Junta de Museos, tal e como se reseñará máis adiante.
O comisariado de Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit é responsabilidade do doutor en Historia da Arte Aitor Quiney, quen actualmente é –entre outras cousas-- técnico na conservación e restauración de documentos gráficos e de libro antigo na Biblioteca Nacional de Catalunya.
Tumblr media
Antoni Fabrés, pintor orientalista?, pintor pompier?  
¿Acaso no tenemos nuestras costumbres, nuestras gentes y nuiestras escenas, cuya pintura ha de interesar a los que nos sucerán mucho mejor que la expresión de lo antiguo? (...) Paréceme que igual maestro que nuestros antecesores tenemos nosotros en la luz, en el ambiente, en el hombre y en todo lo que nos acompaña y palpita en derredor nuestro, único maestro digno de fe (A. Fabrés. Verdades. México, 1905).
O artista Antoni Fabrés nace no barrio de Gràcia (Barcelona) no ano 1854 e acaba morrendo en Roma, en 1938. O seu periplo vital é moi variado, tanto nos estilos e formas artísticas polas que pasou e practicou, como pola apreciación social de que foi obxecto.
Ao comezo da súa carreira como artista Fabrés quería ser escultor. De feito chegou a esculpir bastante obras, algunhas delas –aínda que en bosquexos-- están agora na mostra Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit. Pero logo se deixa cativar pola mestría e a fama de Marià Fortuny, pintor que na xuventude de Fabrés estaba na cima da gloria, coa súa pintura norteafricana. Así, como tantos outros, entra o autor de Descanso del guerrero (1878) --óleo pintado catro anos despois da morte de Fortuny en Roma, con tan só 36 anos-- na nómina de artistas que se senten atraídos polo pretendido exotismo das terras e xentes do norte de África; é dicir pola pintura orientalista. Este atractivo ideal e romántico que ganou a moitos pintores europeos ao longo da centuria decimonónica non tiña, en moitos casos, ningunha base real, máis aínda no caso de tantos pintores que nunca viaxaron a Marrocos, Arxelia, nin ningún outro territorio norteafricano. Ese foi o caso de Fabrés. Outros si que viaxaron, como fixo Marià Fortuny, cunha bolsa da Deputación de Barcelona para pintar entre outras pezas a monumental Batalla de Tetuán; ou Delacroix, que viaxou a Alxer, onde pintou as súas Femmes d’Alger dans leur appartement (1834). Delacroix foxe do exotismo inventado de Ingres e reproduce con bastante fidelidade o que veu nas casas da capital norteafricana (por exemplo que as mulleres van vestidas, e non núas como as presentaran outros). A peza de Delacroix será admirada, estudada e reproducida por moitos pintores do século XX, entre eles Picasso e mais Matisse. Quen tamén viaxou, e viviu en Marrocos, concretamente, foi o pintor orientalista Josep Tapirò, que residiu moitos anos en Tanxer, facéndose amigo da familia Cerdeira, tal e como se explica na crítica á exposición Josep Tapiró pintor de Tanger, que tamén lle dedicou a este pintor o MNAC.
Tumblr media
Fabrés é un artista que sobresae polo seu gran dominio técnico. Nas súas pinturas orientalistas fai gala dun detallismo e do trato da forte luz norteafricana como se sempre vivise neses territorios. Un discípulo avantaxado de Fortuny. Non sería estraño que nalgunha circunstancia se tratase (e chegase) a vender algunha destas pinturas súas como pezas que saíran das mans e pinceis de Fortuny.
Anos despois de morrer Fortuny, Fabrés decide mudar de estilo de pintura e buscar outros vieiros creativos, pois o seu obxectivo é ser o pintor máis grande do seu tempo. Para ter unha precisa idea da alta consideración que Fabrés tiña de si mesmo, paga a pena recurrir a un folleto que o propio pintor editou, como autobiografía, e que titulou Quaderno ilustrado con reproducciones de obras del glorioso artista español de Cataluña Antonio Fabrés, editado en Roma en 1932. Dentro das súas páxinas o artista chámase a si propio: el mejor pintor que ha existido nunca. Iso no ano 1932, con todo o que xa levaba caendo por entre vangardas e movementos revolucionarios e artísticos. Nesta nova época que comeza despois da etapa orientalista non faltan especialistas e críticos que catalogan a Fabrés como pintor pompier. A Art Pompier vén sendo unha denominación despectiva para referirse ao xeito de pintar de certos artistas da segunda metade do século XIX, mormente franceses, e que seguían os ditados da Academia, da tradición neoclásica. Estes pintores pompier (sempre se pon como exemplo a Cabanel) dominan a técnica pictórica, pero os temas e contidos referencian a tradición clásica grecorromana. Son pinturas delicadas, onde prima o nu feminino sobre outros temas. Son pinturas feitas para vender á aristocracia e alta burguesía e mais para expor nos salóns oficiais de París (onde –loxicamente-- non deixaban expor a impresionistas nin outros inconformistas).
Como as pezas que hai expostas na mostra Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit proceden dunha doazón (logo se explicará) dáse a casualidade que este tipo de pintura pompier ou similar non é doado vela agora no MNAC. A razón é que as pinturas que vendeu Fabrés (que foron moitas, dado o prestixio que tivo), que eran do gusto das boas familias burguesas, non están na exposición que se presenta en Montjuïc.
Tumblr media
 Pintura de carácter social. Doazón de obras á Junta de Museos
L’avi Fabrés prou voldria tornar a la seva patria, mes com sap que el llorer no té altra aplicació entre nosaltres, que la de donar bon gust a l’estofat i per altra banda els estofats amb els quals la crítica de moda obsequia als grans artistes de la seva generació, li tornen a la boca, no s’atreveix a posar els peus a Catalunya, de por de morir-se d’un fàstic. Ço fa que l’avi Fabrés no’s mogui de Roma, amb la petita esperança de que el govern d’Espanya li concediexi la direcció de l’Acadèmia de Belles Arts que allí tenim (C. Arbó, “L’avi Fabrés”, en L’Esquella de la Torratxa, 1921).
Interesante e dura a crítica que este escritor (Arbó), responsable da sección Xerrameques Artístiques, na revista L’Esquella de la Torratxa, lle dedica a quen critica a Fabrés, ata o punto que parece ser é unha das razóns polas que non regresa a Barcelona. O estilo é duro e culinario. Fina ironía.
En pleno éxito da súa carreira artística, Antoni Fabrés decide facer doazón de gran parte da súa obra á cidade de Barcelona. Ano 1925, en plena ditadura de Primo de Rivera. Fabrés propón entregar 224 obras a esta cidade, cousa que foi aprobada pola Junta de Museos, dirixida por aquel entón por Joaquim Folch i Torres, un dos artífices da recuperación das pinturas románicas das igrexas do Pirineu. A cambio o concello de Barcelona comprométese a outorgarlle anualmente unha pensión vitalicia de 10.000 pesetas. O compromiso era así de simple, e non implicaba outros condicionantes. As negociacións van ben, e a comezos de 1926 as obras están en Barcelona. Trátase das creacións que o artista tiña consigo; que viaxaran con el de París a México, e logo a Roma. Son o seu arquivo persoal, as obras coas que se foi quedando. Estas 224 obras –nada menos-- foron pasando dunha institución a outra e agora pertencen aos fondo do MNAC. É dicir, as pezas que agora se poden ver en Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit proveñen da doazón persoal do artista (agás unha poucas como xa se mencionou que veñen doutras institucións ou coleccións privadas).
Tumblr media
Des que as pezas están en Barcelona semella que se suceden os equívocos. Folch i Torres –sen coñecer o contido nin a a importancia dos materiais doados-- decide expor todas as obras no Palacio de Bellas Artes, edificio que foi derruído e no seu lugar constrúese o actual Palacio de Justicia, no actual Passeig Lluís Companys. Nese edificio tivo lugar –a proposta de artistas cataláns (Santiago Rusiñol e Ramon Casas mormente)-- a Exposition d’Art Français (1917), en solidariedade cos artistas franceses que non podían celebrar os seus salóns anuais a causa da Gran Guerra. A decisión de Folch i Torres tiña efecto de que a exposición fose permanente nunha das salas máis grandes do Palacio. As críticas logo chegaron, afirmando que outros pintores merecían tanto ou máis esa exposición permanente (por exemplo, Nonell). As cousas foron a peor. A pensión vitalicia prometida polo concello barcelonés deixou de existir aos poucos anos, e a exposición desmontouse. Obra e nome de Antoni Fabrés, do que se dixera en medios internacionais que era o mellor pintor español do seu tempo, caeron no esquecemento. De aí o título da mostra, De la gloria a l’oblit. Antoni Fabrés morre en Roma, en 1938, só, sen recoñecemento e nun estado próximo á tolemia, e as súas obras pasan décadas nos almacéns das institucións polas que van pasando. O MNAC cando decide restaurar boa parte delas para brindalas á contemplación pública descubre que están en moi mal estado: roturas, humidades, etc.
Moitas das pezas que se mostran agora no MNAC son retratos, disciplina na que Fabrés foi un virtuoso. Hai tanto autorretratos como retratos de personalidades. Como curiosidade, un dos retratos a lapis que está en Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit é o de Diego Rivera, o gran muralista mexicano, cando este era novo e alumno de Fabrés. Fabrés pasou en México os anos que van de 1902 a 1907. Alí viviu de por clases de debuxo e pintura, e foi mestre de Rivera e de Orozco, entre moitos outros. Na súa autobiografía, Rivera recoñece a débeda con Fabrés en tanto que mestre do deseño. Xa en México, e despois, Fabrés vira a unha pintura realista e de forte contido social. Así son habituais os temas da pobreza, ou a gabanza da mesma. El Millonario (1901), por exemplo, presenta un cuarto humilde, un home que come sentado no leito, sen case nada arredor. A crítica e a lección moralizante son evidentes. Outros temas son, por exemplo, a loucura, a vellez ou a ebriedade.
Tumblr media
 Desierto blanco / Centinela muerto
Antes de rematar as referencias á interesante mostra Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit que estes meses ofrece o MNAC no Palau Nacional de Montjuïc (sede central da Exposición Internacional de 1929), comentar dúas pinturas que falan da mestría de Antoni Fabrés e tamén dos esforzos do MNAC por restaurar e recuperar as obras deste pintor, en vida considerado o mellor pintor español do seu tempo.
Nos fondos de Fabrés, que garda o museo e que son as pezas doadas polo artista á cidade de Barcelona, hai unha pintura titulada Desierto blanco (1901). Trátase dunha paisaxe nevada na que pouco se ve, máis aló da neve: unhas pedras e o comezo dun bosque arriba á esquerda e a parte inferior dun cañoto de piñeiro que emerxe por entre a neve. A calidade pictórica, neste caso, permite vivir con absoluto realismo as tonalidades de branco que se van sucedendo por todo o lenzo. Ao estar restaurada a pintura, e outras, convidouse a unha descendente do pintor a ver as obras. E, cando estivo diante de Desierto blanco exclamou: Este cuadro lo tenemos en casa. Pero ahí en medio hai un soldado muerto. Efectivamente, desprazados técnicos do museo ao domicilio da familiar do pintor constataron que existía unha pintura idéntica, pero que ao pé do piñeiro estaba tirado na neve un soldado. Esa pintura leva por título Centinela muerto. Con posterioridade as radiografías e reflectografías infrarroxas á peza Desierto blanco permitiron descubrir que, baixo o manto branco de neve seguía pintado o mesmo soldado morto, e tamén o título orixinal, antes de que o pintor decidise tapar a figura do soldado: Paris 1870 Centinela alerta! Guerra francoprusiana. Deste xeito, e coas novas tecnoloxías, foi doado descubrir dúas pinturas xemelgas que viviron avatares ben distintos desde comezos do século XX.
A exposición Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit permite disfrutar da boa arte, así como viaxar no tempo ao que foron as exposicións hai cen, e máis, anos.
Lito Caramés
Tumblr media
 EXPOSICIÓN: Antoni Fabrés. De la gloria a l’oblit
Museu Nacional d’Art de Catalunya (MNAC)
ata o 29 de setembro de 2019
0 notes
omradio · 7 years
Text
Primera imputación judicial por organizar el referendo unilateral de secesión catalana
Primera imputación judicial por organizar el referendo unilateral de secesión catalana
El secretario general de la presidencia del gobierno catalán, Joaquim Nin, y el director general de Atención Ciudadana de Cataluña, Jordi Graells, declararon como testigos ante la Guardia Civil española en Barcelona, a raíz de la investigación abierta por el juzgado de instrucción número 13 de la capital catalana por la consulta de secesión, informó este miércoles la prensa española.  Los dos…
View On WordPress
0 notes
germandejuana · 7 years
Text
jordiborras : Imputat per l'1-O el secretari de Presidència del Govern, Joaquim Nin https://t.co/pk8jom5TbD (via …… https://t.co/lNqiNQNS78
jordiborras : Imputat per l'1-O el secretari de Presidència del Govern, Joaquim Nin https://t.co/pk8jom5TbD (via … https://t.co/RlSFRZW4zN) http://pic.twitter.com/UPXbW5pvZS
— German d Juana DUI (@GermanDeJuana) July 26, 2017
via Twitter https://twitter.com/GermanDeJuana July 26, 2017 at 03:26PM
0 notes
Link
0 notes
teleindiscreta · 7 years
Text
La Fiscalía no ve delito en los interrogatorios a altos cargos del Govern por el 1-O
Fuente original: La Fiscalía no ve delito en los interrogatorios a altos cargos del Govern por el 1-O Puedes ver más visitando Teleindiscreta - Las mejores noticias de actualidad, famosos, salud, belleza, cocina, motor, música y mucho más.
La Fiscalía catalana pedirá el archivo de la denuncia presentada por los abogados de la Generalitat de Cataluña contra los agentes de la Guardia Civil que han participado en el interrogatorio de cargos del Govern en relación a la organización del referéndum del 1 de octubre.
Según fuentes de la Fiscalía General del Estado, lo harán “por la manifiesta improcedencia” de la denuncia.
El Govern presentó el pasado 29 de julio una denuncia contra los agentes de la Guardia Civil que llevaron a cabo la semana pasada los interrogatorios contra varios altos cargos de la Generalitat en relación con los preparativos del referéndum soberanista.
La denuncia fue presentada por la Generalitat de Cataluña por orden del conseller de Presidencia y portavoz del Govern, Jordi Turull, en el juzgado de instrucción de Barcelona en funciones de guardia.
Turull ya anunció que denunciarían ante el juez de guardia “la grave vulneración de derechos fundamentales” que, a su juicio, se había perpetrado en la declaración ante la Guardia Civil del secretario general de Presidencia, Joaquim Nin.
La Guardia Civil ha interrogado como testigos a varios altos cargos del Govern en las pesquisas que lleva a cabo como policía judicial en el marco de la investigación ordenada por un juez de Barcelona sobre los preparativos del referéndum unilateral anunciado para el 1-O.
Fuente: La Razón
La entrada La Fiscalía no ve delito en los interrogatorios a altos cargos del Govern por el 1-O aparece primero en Teleindiscreta.
from La Fiscalía no ve delito en los interrogatorios a altos cargos del Govern por el 1-O
0 notes
Text
El secretario de Presidencia de la Generalitat, imputado por el referéndum del 1-O
El secretario de Presidencia de la Generalitat, imputado por el referéndum del 1-O
Por el momento, la imputación de Joaquim Nin es exclusivamente policial, a los efectos de interrogarle con las garantías de un investigado y a la espera de que el juez decida si mantiene esta condición La Guardia Civil ha comunicado su condición de investigado policialmente al secretario de Presidencia de la Generalitat, Joaquim Nin, durante su declaración ante este cuerpo la mañana de este…
View On WordPress
0 notes
comnoticies-blog · 14 years
Text
El delegat del govern a Tarragona, Joaquim Nin, aposta per arraconar el top manta com es va fer al Vendrell i Cunit, però també el justifica com a dinamitzador de l'economia
Listen!
0 notes
teleindiscreta · 7 years
Text
La Guardia Civil busca 400 millones de la Generalitat para la consulta
Fuente original: La Guardia Civil busca 400 millones de la Generalitat para la consulta Puedes ver más visitando Teleindiscreta - Las mejores noticias de actualidad, famosos, salud, belleza, cocina, motor, música y mucho más.
«No seamos ingenuos, no enseñemos todas las cartas», ha venido insistiendo en los últimos días el flamante portavoz de la Generalitat, Jordi Turull. Y es que el Govern se ha decidido a imponer la ley del silencio a todas sus maniobras para no dar la menor pista al Gobierno, y que así no pueda frustrar sus planes independentistas. Si bien, esta consigna llegó tarde. El ex senador de ERC y ex juez Santi Vidal, en un ciclo de charlas organizadas por las entidades independentistas, se excedió y confesó algunos detalles de los preparativos del referéndum anunciado para el 1 de octubre. Entre ellos, reveló una partida de 400 millones de euros para financiar esa cita y la construcción de estructuras de Estado. Y con el objetivo de verificar la veracidad de esas declaraciones se está desempeñando la Guardia Civil esta semana, que, como policía judicial, ha iniciado indagaciones, al margen de las diligencias que ya abrió en abril el titular del juzgado de instrucción número 13 de Barcelona.
Los agentes han citado a declarar estos días a altos cargos del Govern para recabar información sobre la financiación de algunos preparativos del 1-O que han tenido lugar ya, como la puesta en marcha de Garanties.cat y del Pacto Nacional por el Referéndum, y el acto que se celebró en el Teatro Nacional de Cataluña, en el que se presentó la Ley del Referéndum. El juez que lleva esta causa abrió una investigación sobre el propio Vidal, el secretario de Hacienda, Lluís Salvadó –que quedó salpicado por estas declaraciones cuando Vidal reveló también que el Govern ha obtenido los datos fiscales de todos los catalanes de forma irregular– y el director del Institut d’Estudis de l’Autogovern, Carles Viver Pi i Sunyer.
Por tanto, entre el martes y ayer, se sumaron dos nuevos investigados a esta causa, a expensas de que así lo valide después el juez instructor. Primero fue el secretario de Presidència, Joaquim Nin, y después el director general de Comunicación del Govern, Jaume Clotet. Clotet, que fue inicialmente interrogado por la Guardia Civil como testigo, pasó a ser investigado después de que los agentes consideraran que sus respuestas le podían incriminar. De esta forma, pasó a asumir la condición de imputado, aunque ahora queda a la espera de la resolución que tome el titular del juzgado que lo instruye.
En este caso, la Guardia Civil impulsó sus indagaciones sobre su persona por su relación con la gestión económica y el mantenimiento de la web del Pacto Nacional por el Referéndum. Por el mismo motivo, también tuvo que declarar el portavoz de esta plataforma, que aglutina a partidos y entidades favorables al referéndum, Joan Ignasi Elena. En su caso, sólo tuvo que declarar durante algo más de una hora, pero la Policía no le imputó. Elena no quiso dar detalles de su interrogatorio al estar la causa bajo secreto, y lo seguirá estando como mínimo un mes más, según decretó ayer el juez. No obstante, a la salida de las comandancias policiales, hizo un nuevo alegato en favor del 1-O, y aseguró que el conflicto se resuelve votando y «no a través de la Policía y los jueces».
Asimismo, consideró «desagradable y absurda» su citación como representante del Pacto Nacional por el Referéndum, y lamentó que el Gobierno use instrumentos de Estado, para lo que según él, es una «persecución a la disidencia política». «Las convicciones no se tuercen con amenazas. No se canalizan con policías y jueces sino que se canalizan con diálogo y política», aseguró en declaraciones a la prensa.
Fuente: La Razón
La entrada La Guardia Civil busca 400 millones de la Generalitat para la consulta aparece primero en Teleindiscreta.
from La Guardia Civil busca 400 millones de la Generalitat para la consulta
0 notes