#Jacob Hartje

[screenzealots]

"AJ Goes to the Dog Park"

A downright silly, idiosyncratic, low budget midnight movie that delivers good dose of offbeat humor -- if you have the stamina to endure its relentless quirkiness.

“AJ Goes to the Dog Park” is a delightfully absurd and irreverent comedy that thrives on low-budget charm and silly sight gags. Delivering a relentless barrage of goofiness with an endearing dorky flair, writer / director Toby Jones‘ film is a showcase of how avant-garde cinema can also be approachable and entertaining. If your sense of humor aligns somewhere between “pensive teenager” and the…

[annebroeksma]

Poesiering

Dit verhaal verscheen eerder op Shortreads_.

Amours portent mon cuer a mon ami.

Afgelopen september kwam deze regel bovendrijven in een anoniem veengebied rond Utrecht. Hij staat gegraveerd in een poëziering uit de vijftiende eeuw. Volgens volk van onder de rivieren betekent het:

Liefde voert mijn hart naar mijn lief.

Een poëziering? Ja. Posy, posie of poesie in oud-Engels. Het is de allereerste vondst van zo’n ring in Nederlandse bodem. Ze zijn goud en hebben een inscriptie. Mannen lieten ze tussen de 15e en 17e eeuw maken voor al dan niet veroverde vrouwen. Het dragen van de woorden op de huid versterkt de boodschap, als een soort tatoeage. En wie zelf geen groot dichter was, kon bij de edelsmid kiezen uit een boek vol zoete zinnen.

Op een Engelse website vind je de regels die al eens zijn aangetroffen. Mijn favoriet: ‘Of earthli joyse thou art my choys’. Sommige regels lijken rechtstreeks uit het post-#MeTootijdperk te komen: ‘After consent ever content’. En bij andere ringen zou ik de gever minstens wantrouwen: ‘You never knew a heart more true’ en ‘As God decreed soe wee agreed’, of keihard wegrennen: ‘Denial is Death’.

Maar, er is een probleem met de Utrechtse poëziering. Ami is mannelijk, de ring lijkt dus voor een man te zijn gemaakt. Dan moet de gever een vrouw zijn, al werden de ringen ook weleens gemaakt om vriendschappen te bevestigen. Of een vriendschap plus. Een ring om de liefde tussen twee Utrechtse mannen te bezegelen, zes eeuwen geleden! Dat zou fantastisch zijn.

En dan is er nog iets geks aan de hand, iets waarvan mijn hartslag omhoog gaat. Er staat een wit beest naast de tekst, met zwarte stippen op zijn rug en een hartje naast zijn snoet. Maar wélk dier is het? De geleerden twijfelen nu tussen een jachthond en een liefdespanter.

Jachthonden waren een symbool voor trouw. De eventuele hond loopt achter het hartje aan, dat zou kloppen met de tekst. De gever is een trouwe hond die achter zijn/haar hart aanloopt en uitkomt bij de geliefde. En die stippen: dalmatiërs werden blijkbaar in de vijftiende eeuw al in Nederland gehouden, het was zelfs een populair ras. Het kan.

De liefdespanter maakt het verhaal iets ingewikkelder. Die heeft niets te maken met de zeldzame amoerpanter uit oost-Rusland. Het is een beest uit een Henegouws verhaal uit begin 14e eeuw, geschreven door ene Nicole de Margival: Dit de la panthère d’amour.

Een dichter ziet in zijn droom een panter. De God van de Liefde komt erbij en fluistert hem in dat het de vrouw is die hij begeert. Hij gaat achter de panter aan, net als alle dieren in het bos. De panter heeft namelijk een heerlijk ruikende adem met helende krachten. Zij verstopt zich in de struiken en de dichter volgt. Oog in oog met de prachtige panter kan hij geen woord meer uitbrengen, in een reflex bespringt hij het beest. De panter ontkomt en de God van de Liefde legt op verzoek van de panter aan hem uit dat ze alleen voorzichtig, met mooie woorden gewonnen kan worden. Eenmaal ontwaakt uit de droom begint de dichter driftig te schrijven.

In middeleeuwse encyclopedieën, zoals bij Jacob van Maerlant, heeft de panter ook een welriekende adem, maar is hij minder vergevingsgezind. Wanneer de dieren hem gevolgd zijn naar zijn hol, verslindt hij ze als prooien. Niet gehinderd door kennis werd de panter soms afgebeeld met horens, vleugels of een slangenstaart. Maar de zwarte stippen zijn meestal wel aanwezig.

Zou dit een liefdesring onder voorwaarde zijn? Zou de vrouwelijke schenker de panter als waarschuwing naast haar liefdesverklaring hebben laten graveren? Ik volg mijn hart en kom uit bij jou, maar als je me bespringt ben ik weg, heel gauw. Zoiets? En waarom werd deze ring gevonden in het veen, zonder lichaam eraan? Waar is dat veenlijk? Je vraagt je af hoe die liefdesgeschiedenis is verlopen. Hoe lang is die man in bezit geweest van die poezenring voor hij de stad ontvluchtte en hem dramatisch van zich afwierp in de zodden? Als een panter tegen je praat doe je er verstandig aan te luisteren.

[antonieniessen]

Reality check #4

“Waarom ben je altijd zo negatief, Ton ?”…“Jezus, wat ben jij een zwartkijker”…“Jij levert alleen maar kritiek, maar oplossingen ho maar”…“Heb je weer last van je onderbuik, kerel ?”…“Nederland is een fantastisch land. Zeur toch niet zo”…“Wees een keer positief, man”

Hoeveel geld is er inmiddels gestopt in integratie projecten ? En hoeveel geld is er zo langzamerhand verdwenen in de bodemloze put die ontwikkelingshulp heet ? Geldverslindende projecten met nul aan rendement. Mijn moeder zaliger woonde de laatste jaren in een aanleunwoning van Zorg- en Verpleeghuis de Klinker achter de Kinkerstraat in Amsterdam. De Klinker staat ook bekend als Huis van de buurt. De plek waar verbinden, samenkomen, bruggen slaan en integreren hoog op de agenda staan. Of beter gezegd : zou moeten staan. Anno 2017 hebben we in de Klinker een Turkse, Marokkaanse, Spaanse, Chinese en Italiaanse middag en wordt de entree van het gebouw ''bezet gehouden'' door Surinamers en Antillianen. Zo gauw je de Klinker binnen wandelt waan je je in Klein Paramaribo. Vaak met de klanken van een steelband uit één of ander luidsprekertje dat aangesloten zit op een telefoon van één van de bezoekers. Hartstikke gezellig, maar 4 keer in de week ''Kleine wasjes grote wasjes'' gaat snel vervelen. Daarbij gaan de mensen steeds harder praten om over die klanken heen te komen. Het ‘‘Fa a waka?’‘ en ‘‘Yu wani dringi wan sani?’‘ zijn niet van de lucht. We hebben het nog steeds over hartje Amsterdam.

Vroeger wandelde ik van mijn huis naar mijn lieve moedertje en de kortste weg was via de Tweede Constantijn Huygensstraat langs het politiebureau over het bruggetje via de Jacob van Lennepkade naar de Borgerstraat. Wandelingetje van zo'n kleine 10 minuten. Pal naast het politiebureau staat het Huygens College. Een kleinschalige VMBO opleiding. Een zwarte school met bijna allemaal allochtone leerlingen. Ik ben op een gegeven moment gestopt om via die route naar moeders te wandelen, want ik ergerde me kapot als die school pauze had of uitliep. De kankers vlogen me om de oren en het disrespect droop van een grote groep leerlingen af. ''Dat kanker sletje'', ''die kanker zwarte'' en ''neuk ze de kanker moeder'' waren daar normaal taalgebruik. Ik heb vaak met open bek staan kijken naar de apathische manier waarop docenten met deze teksten omgingen. Het was horen, zien en zwijgen wat daar de klok sloeg. Ik besloot uit zelfbescherming  een andere route te nemen. Dat is een héél wijs besluit geweest. Eind 2012 werd grensrechter Richard Nieuwenhuizen bij een wedstrijd van zijn cluppie Buitenboys doodgeschopt door enkele jeugdspelers en een vader van de club Nieuw Sloten. Een aantal kopschoppers waren leerlingen van het Huygens College.  

[donjetacakutaj-blog]

Het hartje van Frankrijk

De prachtige Notre-Dame staat in het hartje van Frankrijk en de Parijse kerk wordt geïnspireerd door vele hedendaagse auteurs. Vele dichters lieten zich inspireren tot dit bouwwerk. Victor Hugo was er één van, hij schreef het bekende verhaal “De klokkenluider van Notre-Dame”. De kerk was de hoofdpersonage van zijn befaamde roman.

Na de grote brand, waar iedereen in schok van was, gingen schrijvers en zangers los in hun emoties en schreven gedichten en liedjes. Een Franse zanger schreef een liedje, maar dat uit de standpunt van de Notre-dame. De Zuid-Afrikaanse Breyten Breytenbach laat van zich horen en schreef een gedicht over de windhaan die naar beneden kwam, toen de spitse toren van de Notre-Dame in puin viel. Stijn de paepe uit andere gevoelens, hij citeert, “Men leeft meer mee met een hoop stenen dan met mensen zonder dak."Na de verschrikkelijke brand kochten de mensen het boek De klokkenluider van Notre-Dame en het deel van de opbrengst gaat naar de heropbouw.

Niet alleen nu, maar ook in de negentiende eeuw was het een populair onderwerp. Gerard de Nerval schreef het gedicht “de Notre-dame de Paris”. Jacob de Haan zette het gedicht om in muziek. (link liedje)

Dit artikel sprak mij aan, omdat ik van Parijs houd. De stad is zo mooi, dankzij haar interessante geschiedenis. De mooie ouderwetse gebouwen geven mij het gevoel dat ik terug in het verleden ben. Wat mij opviel, was dat niet iedereen tevreden is met het inzamelen van geld voor de kerk. Het citaat,  “Men leeft meer mee met een hoop stenen dan met mensen zonder dak” liet me even nadenken. Dit is een onderwerp waar vele mensen over discussiëren. Ik zelf ben trots dat zij het gaat heropbouwen. De Notre-Dame is een deel van Frankijk en dat zal altijd zo blijven. Het is hun kenmerk.

Bonneure K.,Notre-Dame inspireert dichters, vroeger en nu, internet, VRT, 2019-04-18, https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/04/18/notre-dame-inspireert-dichters-vroeger-en-nu/).

[toaster-fashion]

Nerd

Nerd by vendre-du-reve featuring reading glasses ❤ liked on Polyvore

Karl Lagerfeld t shirt, $20 / Light blue coat / Burberry plaid skirt / Hunter rubber boots, $135 / Gucci bag, $285 / Forever 21 cat purse / Design Lab rainbow jewelry / Accessorize checkered scarve / Reading glasses, $37 / Miss Selfridge hat / Marvel Deadpool Logo Iron-On Patch | Hot Topic / Extreme Largeness No Way hartje patch paars/zwart Emo, $4.20 / Alien ufo flying saucer roswell area 51 retro sew applique iron-on... / Marc Jacobs Customized Pin-Embellished Shrunken Denim Jacket

[knokke-heist]

Familiefilms op het Festival voor Jonge Spruiten

31/10/2018 In het kader van het nieuwe Festival voor Jonge Spruiten, vallen er naast theatervoorstellingen en allerlei randanimatie ook heel wat leuke familiefilms te beleven in het CC Scharpoord. Zo kunnen de allerkleinsten op vrijdagmorgen 2 november 2018 genieten van De geur van worteltjes en Mannetje Tak. In de namiddag worden Gruwelijke rijmen en E.T. gedraaid in de filmzaal. Meer info vind je hieronder.    Vrijdag 2 november om 10 uur: De geur van worteltjes (4+) De geur van worteltjes is een heerlijke kinderfilm voor de allerkleinsten vanaf 4 jaar. Konijn en Eekhoorn zijn buren, maar bovenal ook de bovenste beste vrienden. Het zijn lekkerbekken en levensgenieters. Maar door een verschil in smaak krijgen ze ruzie. Op een nacht neemt Eekhoorn zijn koffers en verhuist, maar hij laat zich vangen door een vos… De film wordt gevolgd door drie korte animatiefilms: Wortelconfituur (6 min) Het is hartje winter wanneer twee konijntjes ontdekken dat hun voorraad wortelconfituur op is! Maar wie zegt dat wortels alleen in de tuin groeien? Zeker niet Oom Robert die een wortel-schattenkaart heeft gemaakt... De Reuzewortel (6 min) Een achtervolgingsverhaal van een muis, een kat, een hond, een klein meisje, haar oma en een lekkere wortel. De Kleine Egel (5 min) De kleine egel vindt een magnifieke appel in het bos. Hij verstopt hem achter een rots om hem in alle rust te verorberen. Maar al gauw schuiven er andere gasten mee aan de feestdis… Vrijdag 2 november om 11.30 uur: Mannetje Tak  4+ Mannetje Tak woont in een boom met zijn takkengezin. Zijn Vrouwtje, hijzelf, hun drie Twijgjes, ze passen er allemaal in! Tijdens zijn ochtendwandeling wordt Mannetje Tak door een speelse hond meegenomen en zo tuimelt hij van de ene onfortuinlijke situatie in de andere, steeds verder weg van zijn boom. Zal hij nog voor Kerstmis terug bij zijn gezinnetje geraken? De film wordt voorafgegaan door vier korte animatiefilms: 'Pik Pik Pik' In het bos staat een boom waarin zowel de mieren als de kleurige specht wonen. De specht probeert de marcherende mieren weg te pikken maar ze zijn hem te slim af. Op een dag komt er een houthakker hun boom omhakken... 'De piepkleine Vos' In het midden van een weelderige moestuin ontmoet een piepkleine vos een meisje dat planten reusachtig kan doen groeien. Samen ontdekken ze dat ze ook dingen kunnen doen groeien. Dat opent een waaier aan deugnietenstreken… 'De Wet van de Jungle' Nadat een klein aapje alle moeite van de wereld heeft gedaan om een gigantische banaan te plukken, moet hij zijn banaan meteen afgeven aan een grotere aap. Volgens de wet van de jungle krijgt de sterkste immers altijd wat hij wilt. Het kleine aapje bedenkt een sluw plan, want wie niet sterk is moet slim zijn! 'Zebra' Wanneer een zebra op een dag tegen een boom botst, leert hij iets over zichzelf. Vijf heerlijke verhaaltjes vol fantasie voor de hele familie, soms een beetje spannend en altijd heel grappig. Vrijdag 2 november 14 uur: Gruwelijke rijmen  (6+) Wat als sprookjespersonages elkaar zouden ontmoeten? Sneeuwwitje en Roodkapje worden beste vriendinnen. Lusten wolven liever biggetjes, grootmoeders of kleine kinderen? Jacob is verliefd op zijn buurmeisje Assepoester, maar zij heeft een oogje op de prins. En waar komt die gigantische bonenstaak in Jacobs tuin plots vandaan? Onder het alziend oog van de boze wolf lopen sprookjesfiguren elkaar voortdurend voor de voeten. De verfilming van Roald Dahls ‘Gruwelijke Rijmen’ brengt een hele parade sprookjesfiguren bij elkaar in een ingenieus verhaal voor alle leeftijden. Even hilarisch als poëtisch, vol ondeugende twists en verrassende ontknopingen. Verbluffend mooi geanimeerd door de makers van o.a. De Gruffalo en Mannetje Tak. Vrijdag 2 november om 16 uur: E.T. (8+) E.T. vertelt het verhaal over Elliott, een eenzame jongen die bevriend raakt met een buitenaards wezen, genaamd E.T., dat gestrand is op de Aarde. Elliott en zijn broer en zus helpen het buitenaardse wezen naar zijn moederplaneet terug te keren, terwijl ze het wezen proberen geheim te houden voor hun ouders en de Amerikaanse regering. Omdat je deze film als één van de eerste gezien hebt in de bioscoop en je dat magische gevoel wil delen met je kinderen, daarom kom je nog eens kijken naar E.T.!   Nieuwsbrief Pers Niet interessant voor de pers http://dlvr.it/Qq74Ql

[eefjedekikker-blog]

EEFJE DE VISSER// THEATER DE KIKKER UTRECHT// 01/04/2012

Op de zondagmiddag van het Tweetakt festival in hartje Utrecht, debuteerde Eefje de Visser met haar band in het theater. Een eerste date in de uitverkochte grote zaal van Theater de Kikker, die ietwat onwennig begon, mondde gedurende het optreden uit in liefde op het eerste gezicht.

Iets over tweeën stapte Eefje de Visser in haar eentje het podium op en begon zonder iets te zeggen met het rustgevende riedeltje van het nummer naast me. Ze had wat moeite met de eerste regels maar herpakte zich snel; het grootste deel van het publiek had het waarschijnlijk niet eens door. Ongeveer halverwege het nummer stapte de vier mannelijke bandleden de planken op. Het optreden was begonnen.

Na twee nummers in hetzelfde tempo, Schip en In het gras, kreeg je toch een beetje medelijden met  de bandleden, ze speelden puur ter ondersteuning van Eefje en leken er  niet veel plezier in te hebben. Precies op het moment van die gedachte, bewezen zij het tegendeel. Het nummer Trein werd ingezet en het werd meteen duidelijk wat de toegevoegde waarde was van de band, die pas sinds januari met Eefje de Visser optreedt. Onder aanvoering van een swingende beat van de toetsenist: Jelte Heringa werd de toon gezet, de band kwam los en nam het publiek daar in mee. Geen nummer werd daarna meer gespeeld als het origineel op het album: De Koek. Iedere song was luider, sneller of werd gewoonweg met andere instrumenten bespeeld.

Het publiek, dat een mix was van twintigers, dertigers en zelfs gezinnen met kinderen,  was in de ban van Eefje de Visser. Eefje sprak ze toe, stelde haar bandleden voor en doordat ze moeilijk uit haar woorden kwam, gaf ze misschien wel de best mogelijke beschrijving: “Jelte Heringa op de toetsen , elektrische drum en van alles, Merijn van de Wijdeven op de bas, Jacob van de Water op van alles en Frank Wienk op drums enzo.” Het nummer Afdwaalt werd ingezet met een luide rappe beat, waarbij het moeilijk was voor te stellen hoe die ooit ging rijmen met de zwoele zachte stem van Eefje. Het bleek een geniale insteek te zijn, het nummer was een mooi melodisch geheel en veel spannender dan het origineel. Waar de gitarist Jacob van de Water officieel gold als tweede stem, werd deze functie eigenlijk bekleed door alle vier de mannen. In het nummer Afdwaalt en De Koek zongen zij als vier Romeo's met zware lage stemmen, Eefje toe als hun Julia.

Het absolute climax was het nummer Genoeg. Het hele optreden werd samengevat in dit nummer. Het begon rustig, het tempo werd opgezweept door de toetsenist en eindigde in een hoogstaande battle tussen hem en de drummer. Dit niveau werd doorgezet in haar laatste en bekendste nummer Hartslag. Na ruim een uur  was het dan gebeurd. Het opreden werd afgesloten met een ruige up-tempo versie van Afdwaalt als toegift, waarin de bandleden er op los improviseerden en waar het publiek nog onmogelijk bij kon blijven zitten. Onder luid applaus verliet Eefje de Visser het podium, met een zeer geslaagde date met het theater, dat zeker voor herhaling vatbaar is.