#Giovanni Guidetti

[haberolacom]

[garadinervi]

Villamarzana (RO), 15 ottobre 1944

Giovanni Bevilacqua (b. 1926), Luigi Bevilacqua (1926), Bruno Boaretto (1915), Carso Boldrin (1916), Danilo Botton (1919), Rino Brancalion (1926), Angelo Burin (1916), Tullio Castellan (1927), Ermes Cavalieri (1924), Guerrino Chieregatti (1915), Fabio Dall'Aglio (1929), Luigi De Stefani (1920), Giuseppe Donegà (1926), Ennio Faccioli (1928), Giovanni Fantinati (1925), Antonio Feo (1920), Onorio Ferro (1928), Gino Folego (1925), Ezio Galvani (1921), Bruno Garbellini (1927), Benito Guidetti (1926), Vittorio Guidetti (1928), Ivan Lanzoni (1921), Egisto Mantovani (1924), Gelsomino Marchetto (1924), Wilson Milani (1922), Umberto Morin (1928), Bruno Munari (1926), Gino Munari (1921), Nerino Prini (1924), Mario Rizzi (1927), Ermenegildo Sandali (1908), Antonio Tasso (1926), Giovanni Tasso (1908), Lido Tinti (1924), Nello Tosarello (1924), Valentino Tosarello (1926), Giuseppe Usan (1925), Silvio Voltani (1907), Bruno Zanella (1929), Nazzareno Zuliani (1921), Attilio Malanchin (1925) (ferito sopravvive alla fucilazione; morirà dopo un anno nel tentativo di disinnescare una bomba). Rastrellamento nella notte tra il 13 e il 14 ottobre 1944, 11 persone assassinate, perlopiù partigiani – in località Bressane di Castelguglielmo (RO): Giuseppe Zeggio, Pasquale Zeggio, Remigio Varliero, Italo Varliero; in località Precona di Castelguglielmo (RO): Emilio Secchiero, Gaetano Campion, "Otello" (Il Genovese) (suicidatosi per non essere torturato). ― Atlante delle Stragi Naziste e Fasciste in Italia (pdf)

(image: La lunga marcia dei 54, (documentario, 2010, 59 min), di Alberto Gambato)

[justforbooks]

Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo.

Γεννημένος την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 1904 στο Fossano, μια πόλη στην περιοχή του Cuneo, ο Lorenzo Perrone ήταν ο δεύτερος γιος μιας πολυμελούς οικογένειας που ζούσε στο Burgué, το παλιό χωριό των χτιστών, των σιδεράδων και των ψαράδων: οι γονείς του - ο Giuseppe και η Giovanna Tallone - ζούσαν από παλιά σίδερα και κουρέλια, παρόλο που οι επίσημες δουλειές τους ήταν "χτίστης" και "εργάτρια". Είχε τρία αδέλφια, τον Giovanni, τον Michele και τον Secondo, και δύο αδελφές, την Giovanna και την Caterina.

Δεν πήγε σχολείο πέρα από την τρίτη δημοτικού και, αν και βαπτισμένος, δεν ήταν θρησκευόμενος ούτε γνώριζε το Ευαγγέλιο - έγραφε με δυσκολία και άρχισε να εργάζεται σε ηλικία δέκα ετών. Μετά την άνοδο του φασισμού, αν και δεν ανήκε στους αντιφασίστες που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή, ήταν σίγουρα εχθρικός απέναντί στο καθεστώς. Το 1924-25, σε ηλικία δεκαεννέα ετών, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, ως bersagliere στο 7ο Σύνταγμα της Μπρέσια. Στη συνέχεια, όπως πολλοί άλλο�� χτίστες, έγινε μεθοριακός εργάτης, μένοντας συχνά μακριά από την Ιταλία. Τη δεκαετία του 1930, αρχής γενομένης από το 1935 ή το 1936, διέσχιζε τακτικά τις Άλπεις - στην Κυανή Ακτή ή σε άλλες πόλεις της νοτιοδυτικής Γαλλίας - για να εργαστεί, διασχίζοντας μάλιστα τα σύνορα κρυφά με τον μεγαλύτερο αδελφό του Giovanni, μέσα από τα περάσματα των λαθρεμπόρων. Και οι δύο έπιναν πολύ.

Τον Ιούνιο του 1940, όταν η φασιστική Ιταλία μπήκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Lorenzo Perrone βρισκόταν λίγο πιο πέρα από τις Άλπεις: ήταν ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους - όχι λιγότεροι από 8.500 - που φυλακίστηκαν, και μετά από λίγες ημέρες στη φυλακή απελευθερώθηκε: στις αρχές Ιουλίου βρισκόταν ήδη στο Fossano, στο γραφείο ευρέσεως εργασίας, κάνοντας αίτηση για επίδομα ανεργίας. Το να δουλέψεις στη Γαλλία είχε γίνει πλέον δύσκολο. Αλλά το 1942 υπήρξε μια ευκαιρία να φύγει, ως εθελοντής, για την Πολωνία.

Έτσι, στις 17 Απριλίου 1942, συμβεβλημένος με την εταιρεία Beotti της Piacenza στο πλαίσιο μιας ιταλογερμανικής συμφωνίας, έφτασε στα περίχωρα του Άουσβιτς, όπου θα εργαζόταν στην "Buna", που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους με σκοπό την παραγωγή συνθετικού καουτσούκ, συνθετικής βενζίνης, χρωστικών και άλλων υποπροϊόντων του άνθρακα. Έφτασε, για την ακρίβεια, στο στρατόπεδο Leonhard Haag, το Lager I, όπου οι Ιταλοί, σε αντίθεση με τους κρατούμενους, διατηρούσαν την ταυτότητά τους, λαμβάνοντας έγγραφα και μισθό. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν είχε ιδέα πού πήγαινε, δηλαδή στο Άουσβιτς ΙΙΙ, το οποίο στα βιομηχανικά έγγραφα εμφανιζόταν απλώς ως "Άουσβιτς", που αρχικά θεωρούνταν δορυφόρος του Άουσβιτς Ι και του Άουσβιτς ΙΙ-Μπίρκεναου της μαζικής εξόντωσης. 'Εχοντας μετονομαστεί επίσημα Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο του 1943 με διαταγή της Επιθεώρησης Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, η επιβλητική παρουσία των εργοστασίων της Buna-Werke που κατασκευάστηκαν από την I.G. Farben τον Νοέμβριο του 1944 θα καθιστούσε το Konzentrazionslager ένα αυτοτελές στρατόπεδο συγκέντρωσης (KL Monowitz) στο μέγεθος μιας πόλης, από το οποίο θα εξαρτιόνταν τα περ��σσότερα από τα υπο-στρατόπεδα του συγκροτήματος, καλύπτοντας μια έκταση εκατοντάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, εκ των οποίων περίπου σαράντα ήταν "χώροι στρατοπέδων".

Τον Ιούνιο του 1944, ο Lorenzo Perrone συνάντησε έναν από τους "σκλάβους μεταξύ των σκλάβων": τον Primo Levi. Και δεν είχε κανένα δισταγμό. Παίρνοντας έναν τεράστιο ρίσκο, κινδυνεύοντας δηλαδή να καταλήξει με τη σειρά του στην άλλη πλευρά του φράχτη, ο Perrone προμήθευε επιπλέον λίτρα σούπας στον Primo Levi και τον φίλο του Alberto Dalla Volta κάθε μέρα επί έξι μήνες.

Ο Lorenzo Perrone στο "Suiss" (όπως αποκαλούσε το Άουσβιτς) δεν βοήθησε απλώς τους δύο νεαρούς άνδρες με τις ζωτικές και βασικές τους ανάγκες, αλλά προχώρησε παραπέρα. Τρεις φορές λειτούργησε ως μεσολαβητής, καταφέρνοντας να μεταφέρει νέα στην οικογένεια του Levi στην Ιταλία μέσω της μη εβραϊκής φίλης του Bianca Guidetti Serra - και καταφέρνοντας να του δώσει απάντηση και να του στείλει ένα δέμα με τρόφιμα και ρούχα. Από τους τρεις παράγοντες σωτηρίας στους οποίους ο Levi θα επιμείνει σε όλο του το έργο, δηλαδή την υπεκφυγή, την επιδεξιότητα και την τύχη, ο τελευταίος ταυτίζεται έτσι κυρίως με τον Perrone, κυριολεκτικά το "χτύπημα της δικής του τύχης".

Και έτσι σώθηκε ο Levi, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε σταλεί στο εργαστήριο χημείας - δηλαδή στη ζεστασιά - μόλις πλησίαζε ο χειμώνας. Η τελευταία του τύχη ήταν να αρρωστήσει από οστρακιά τον Ιανουάριο, λίγες ημέρες πριν από την άφιξη του Κόκκινου Στρατού, αποφεύγοντας οριακά την πορεία θανάτου στην οποία έχασε τη ζωή του ο φίλος του Alberto. Μέχρι τότε, ο Perrone είχε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής, έχοντας φέρει για τελευταία φορά τη σούπα του, παρά το γεγονός ότι είχε ρήξη τυμπάνου από έναν βομβαρδισμό. Το τελευταίο πιστοποιητικό πληρωμής έχει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1945.

Όταν έφτασε στην Ιταλία, ο Perrone πέρασε από το Τορίνο για να πει στη μητέρα και την αδελφή του Levi ότι, κατά πάσα πιθανότητα, ο φίλος του Primo δεν τα είχε καταφέρει. Δεν ήθελε τίποτα, ούτε καν χρήματα για το εισιτήριο του τρένου. Είπε, αντίθετα, ότι πλέον ήταν ουσιαστικά στο σπίτι του - και ακόμη και τα τελευταία εξήντα χιλιόμετρα τα περπάτησε. Για την τύχη του φίλου του, ωστόσο, έκανε λάθος.

Μετά από μια "δαιδαλώδη διαδρομή" στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, την οποία θα διηγείτο στο βιβλίο του La tregua [Η εκεχειρία -σ.σ.], ο Levi έφτασε και αυτός στο Τορίνο στις 19 Οκτωβρίου 1945. Και τον αναζήτησε αμέσως: συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ελεύθεροι και οι δύο, σίγουρα μέχρι τις 3 Νοεμβρίου.

Μετά τον πόλεμο οι δυο τους συναντιόντουσαν συχνά. Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις ο Levi ανακάλυψε ότι στο Άουσβιτς ο φίλος του από το Fossano δεν είχε φροντίσει μόνο αυτόν, όπως θα αποκάλυπτε στο Il ritorno di Lorenzo, που δημοσιεύτηκε το 1981 στη συλλογή Lilìt e altri racconti:

"Δεν βοήθησε εκεί μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φάνηκε σωστό να μη μου το πει: κάποιος βρίσκεται στον κόσμο για να κάνει καλό, όχι για να καυχιέται γι' αυτό. Στο "Suiss" ήταν πλούσιος, τουλάχιστον σε σύγκριση με εμάς, και μπορούσε να μας βοηθήσει, αλλά τώρα που είχαν τελειώσει όλα αυτά, δεν είχε άλλες ευκαιρίες".

Το 1948, ο Primo Levi ονόμασε τη μεγαλύτερη κόρη του Lisa Lorenza, ως φόρο τιμής στον φίλο του οικοδόμο. Στο μεταξύ, πήγαιναν μαζί στην ταβέρνα, έγραφαν ο ένας στον άλλο, αλλά ενώ ο Levi άρχισε να ζει, ο Perrone δεν είχε τίποτα να κάνει. Απλώς δεν ήθελε να βρίσκεται πια στον κόσμο. Εξακολουθούσε να πίνει, και μάλιστα πολύ περισσότερο από πριν. Αρρώστησε, και ήδη το 1948 η κατάστασή του ήταν δραματική, όπως αποκαλύπτει ένα γράμμα που έγραψε στον φίλο του Primo τα Χριστούγεννα:

Αξιότιμε Signor Dottor Primo

Ανταποδίδω το γράμμα σας και χάρηκα πολύ που άκουσα ότι με θυμάστε ακόμα και μόνο εγώ δεν μπορώ να σας θυμηθώ γιατί όταν κάποιος είναι φτωχός θα είναι πάντα φτωχός αλλά φέτος ήμουν πλούσιος σε υγεία αλλά ξέρετε πως είναι η ασθένειά μου όταν κοντεύει ο χειμώνας και είναι πάντα μια μικρή βρογχίτιδα και την κρατάω μέχρι να πεθάνω. Με μεγάλη χαρά άκουσα ότι πριν από δύο μήνες η σύζυγός σας απέκτησε ένα κοριτσάκι και η μεγαλύτερη χαρά από όλα τα δώρα που μπορείτε να μου δώσετε ήταν να της δώσετε το όνομα Lisa Lorenza ώστε να φέρει και αυτή το όνομά μου αλλά ελπίζω, ευχαριστώντας τον Κύριο, ότι δεν θα χρειαστεί να υποστεί τα βάσανα που έφερα εγώ στη ζωή μου.

Τελικά προσβλήθηκε από φυματίωση και άρχισε επί ένα εξάμηνο ένα πηγαινέλα στο νοσοκομείο του γειτονικού Savigliano, μέχρι που έφτασε στο τέλος της ζωής του. Γύρω στις 7 το απόγευμα της Τετάρτης 30 Απριλίου 1952, πληγωμένος από τον πόνο της ζωής και την ανάγκη να μην το ξαναζήσει ποτέ, πέθανε ο Lorenzo Perrone, ο άνθρωπος που είχε σώσει τον Primo Levi στο Άουσβιτς.

Η σορός του έφτασε στο Borgo Vecchio, και πολλοί άνθρωποι ήρθαν, μεταξύ των οποίων, στην πρώτη σειρά, ο Levi, με τη σύζυγό του και πιθανότατα τη Lisa Lorenza. Στην κηδεία, τα πέντε αδέ��φια και οι δύο αδελφές του Perrone τον παρακολουθούσαν σιωπηλά να εναποθέτει λουλούδια στο ανοιχτό φέρετρο του φίλου του Lorenzo. Ο χημικός και μάρτυρας, ο οποίος είχε ήδη δημοσιεύσει το Se questo è un uomo στην πρώτη έκδοση De Silva του 1947 και θα γινόταν διάσημος πολύ αργότερα, φορούσε ένα λευκό πουλόβερ.

Ουσιαστικά ξεχασμένος για δεκαετίες, παρά το γεγονός ότι ο Levi θα έγραφε και θα μιλούσε γι' αυτόν σε πολλές άλλες περιπτώσεις, και μέχρι τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο Lorenzo Perrone, ο "άνθρωπος των λίγων λέξεων" που τον έσωσε, θα γινόταν Δίκαιος των Εθνών σχεδόν μισό αιώνα αργότερα: του απονεμήθηκε η υψηλού κύρους αναγνώριση από το Yad Vashem στις 29 Ιουλίου 1998, με μια τελετή στην Alba, 35 χιλιόμετρα από το Fossano, την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 1999.

Ο δεύτερος γιος του Primo Levi, που ονομάστηκε το 1957 Renzo, κι αυτός στη μνήμη του φίλου του, τον τίμησε με την ευκαιρία της απονομής ως εξής:

"Κανείς δεν άξιζε αυτή την αναγνώριση περισσότερο από αυτόν, διότι με κίνδυνο της ζωής του και με σοβαρά προσωπικά τραύματα βοήθησε τον αγαπημένο μας και πολλούς άλλους να επιβιώσουν. Ίσως θα υποδεχόταν αυτή την τελετή με το θλιμμένο χαμόγελό του, πεπεισμένος ότι αυτό που έκανε ήταν μόνο το καθήκον του: ένας μοναχικός και βαθιά καλός άνθρωπος που σημαδεύτηκε μέχρι θανάτου από εκείνη την τρομερή εμπειρία."

Μια πλάκα στη viale delle Alpi στο Fossano αφιερώθηκε στη συνέχεια στον Lorenzo Perrone, η οποία τοποθετήθηκε το 2004 με εντολή του τότε δημάρχου Beppe Manfredi, και το 2023 κυκλοφόρησε η βιογραφία του: Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo (Laterza), η οποία μεταφράζεται επί του παρόντος σε πολλές άλλες γλώσσες.

Τα λόγια με τα οποία ο Primo Levi τον θυμήθηκε στο Se questo è un uomo [Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος -σ.σ.], στην πρώτη έκδοση του 1947, που γράφτηκε με τον φίλο του Lorenzo ακόμα ζωντανό, ηχούν ακόμα και σήμερα ως ένας ύμνος στην ανθρωπιά που, σε πείσμα των πάντων, κατάφερε να επιβιώσει. Και αποτελούν ένα είδος αντίδοτου στη "μόλυνση του κακού" που ο Λέβι θα διερευνήσει στο κεφάλαιο "La zona grigia" [Η γκρίζα ζώνη -σ.σ.] στο βιβλίο του I sommersi e i salvati [Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν -σ.σ.].

"Όσο λογικό κι αν είναι να θέλω να προσδιορίσω τους λόγους για τους οποίους ακριβώς η δική μου ζωή, ανά��εσα σε χιλιάδες άλλες αντίστοιχες, μπόρεσε να αντέξει στη δοκιμασία, πιστεύω ότι στον Lorenzo οφείλω το ότι ζω σήμερα, και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε διαρκώς, με την παρουσία του, με τον τόσο επίπεδο και εύκολο τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι και κάποιος ακόμη αγνός και ακέραιος, αμόλυντος και αδάμαστος, ξένος προς το μίσος και τον φόβο - κάτι πολύ ασαφές, μια μακρινή πιθανότητα του καλού, για την οποία ωστόσο έβαλε σκοπό να διαφυλάξει τον εαυτό του. […] Ο Lorenzo ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Lorenzo δεν ξέχασα ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος."

Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες στον Carlo Greppi, ιστορικό στο επάγγελμα, ο οποίος συναντά πολλά παιδιά στα σχολεία, για αυτό το τελευταίο έργο. Ένα απαραίτητο βιβλίο. Ένα όμορφο βιβλίο. Γραμμένο με μεγάλη και ακριβή έρευνα των πηγών, όπως πρέπει να κάνει κάθε ιστορικός, αλλά και με το πάθος και τη συγκίνηση της καρδιάς ενός "ψαρά μαργαριταριών". Γιατί ο Λορέντζο Περόνε είναι πραγματικά το πολύτιμο μαργαριτάρι που ο Γκρέπι πήγε να αναζητήσει στις σκοτεινές γωνιές της ιστορίας, αυτές του κακού, αυτές των τελευταίων μεταξύ των τελευταίων που κανείς δεν μιλάει γι' αυτούς, αλλά που έσωσαν και έκαναν τη διαφορά για τόσους πολλούς. Αν ένας από αυτούς που σώθηκαν λέγεται Πρίμο Λέβι, τότε μπορούμε να δώσουμε στον "Λορέντζο" της ιστορίας ένα πρόσωπο και ένα όνομα, μπορούμε να ανανεώσουμε την ελπίδα ότι ο Άνθρωπος υπάρχει ως εκ θαύματος εκεί που η μηδενιστική μανία της βίας θα ήθελε να τον εξοντώσει.

Ο Πρίμο Λέβι έγραψε για τον Λορέντζο Περόνε αμέσως, στην πρώτη έκδοση του Se questo è un uomo, που εκδόθηκε το 1947 και ήταν γνωστό σε λίγους, σχεδόν μια εκδοτική "αποτυχία", διότι το κείμενο, που αργότερα τυπώθηκε το 1958 από τον Einaudi, έγινε δεκτό επιφανειακά, ως η απλή αφήγηση ενός βετεράνου. Μόνο μετά από 10 χρόνια, με τη δεύτερη έκδοση και την αφοσίωση του Levi στην αποστολή του ως μάρτυρα, το Se questo è un uomo έγινε, μαζί με άλλα αξιομνημόνευτα κείμενά του, εκείνος ο ριζοσπαστικός προβληματισμός για τη Σοά, το κακό και τον Άνθρωπο που γνωρίζουμε.

Αλλά αυτές οι διακόσιες πενήντα "αξιομνημόνευτες γραμμές", όπως λέει ο Cavaglion [Ιταλός ιστορικός - σ.σ.], για τον Λορέντζο που γράφτηκαν από νωρίς, μετά την επιστροφή του από το Άουσβιτς, δεν άλλαξαν ποτέ ξανά. Πράγματι, στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ο Πρίμο φάνηκε να ανακαλεί τον φίλο του Λορέντζο πιο συχνά, τόσο στα κείμενά του όσο και στις συνεντεύξεις του.

Ποιος είναι ο χτίστης από το Φοσάνο; Ήταν ένας από τους πολλούς εργάτες από το Πιεμόντε που πήγαιναν στο εξωτερικό, στη Γαλλία, συχνά παράνομα, για μερικούς μήνες το χρόνο και οι οποίοι, μετά το 1940, με τη ναζιστική κατοχή και την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο, επέστρεψαν στην πατρίδα τους, αναζήτησαν και πάλι δουλειά στην εταιρεία "Beotti" της Πιατσέντσα, που μεταφέρθηκε στην Άνω Σιλεσία από τους Γερμανούς και βρέθηκε ως "εθελοντής" οικοδόμος για την I. G. Farben, η οποία κατασκεύαζε τις εγκαταστάσεις της Buna-Werke στο μελλοντικό στρατόπεδο Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο του 1943. Η συμμαχία μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας δεν ήταν μόνο πολιτική και πολεμική, διότι οι Ιταλοί είχαν δηλώσει, μετά από συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών, ότι μπορούσαν να προμηθεύουν "1100 ειδικούς" στην I.G.Farben. Οι Ιταλοί που είχαν στρατολογηθεί πριν από το 1943 δεν μπορούσαν να επαναπατριστούν και ήταν εν μέρει όμηροι και εν μέρει καταναγκαστικοί εργάτες. Ο Λορέντζο βρέθηκε έτσι ανάμεσα στους εκατοντάδες Ιταλούς του πρώτου κύματος εργατών που φτάνουν, χωρίς να το γνωρίζουν, σε εκείνο το μέρος από το οποίο μπορεί κανείς να δει, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων, το στρατόπεδο συγκέντρωσης και τον καπνό των κρεματόρων του. Οι εργάτες αυτοί δεν επιτρέπεται να βοηθούν τους σκλάβους του στρατοπέδου: η Γκεστάπο φοβάται ότι το μυστικό των θαλάμων αερίων μπορεί να διαρρεύσει μέσω των πολιτών. Όσοι έχουν παράνομες επαφές καταλήγουν στο Lager για μερικούς μήνες.

Τον Ιούνιο του 1944, συνάντησε για πρώτη φορά τον Πρίμο Λέβι: μετά από δύο ή τρεις ημέρες, ο Λορέντζο εμφανίστηκε με την στρατιωτική του καραβάνα γεμάτη σούπα και είπε στον άπειρο βοηθό του να την φέρει άδεια μόνο πριν από το σούρουπο. Επί έξι μήνες, ο χτίστης έφερνε φαγητό στον Πρίμο και στον φίλο του Αλμπέρτο Ντάλα Βόλτα, έδινε στον Λέβι τη φανέλα του γεμάτη μπαλώματα, του έγραφε τρεις καρτ ποστάλ για να στείλει στην οικογένειά του και, χάρη σε αυτό, ο Πρίμο έλαβε και ένα δέμα από την πατρίδα: "αυτό το δέμα, απροσδόκητο, απίθανο, αδύνατο, ήταν σαν μετεωρίτης, ένα ουράνιο αντικείμενο, γεμάτο σύμβολα: τεράστιας αξίας και τεράστιας ζωντανής δύναμης. Δεν ήμασταν πια μόνοι: είχε δημιουργηθεί μια σύνδεση με τον έξω κόσμο" (σ. 127). Στην καρδιά της Σοά, αν και προειδοποιήθηκε από τον ίδιο τον Λέβι για τον κίνδυνο που διέτρεχε, ο Λορέντζο, σηκώνοντας τους ώμους του χωρίς να μιλήσει, απάντησε: "Δεν με νοιάζει." "Ο Αλμπέρτο κι εγώ απορούσαμε με τον Λορέντζο. Στο βίαιο και άθλιο περιβάλλον του Άουσβιτς, ένας άνθρωπος που βοηθούσε άλλους ανθρώπους από αγνό αλτρουισμό ήταν ακατανόητος, ξένος, σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό" (σ. 103).

Τον Ιανουάριο του 1945 ο Λορέντζο, μαζί με τον φίλο του Περούτς από το Φρίουλι, φεύγουν από το Άουσβιτς και θα διανύσουν περισσότερα από χίλια τετρακόσια χιλιόμετρα σε πέντε μήνες για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Ο Πρίμο Λέβι, που αποκλείστηκε από την πορεία θανάτου επειδή είχε προσβληθεί από οστρακιά, σώζεται και επιστρέφει τον Οκτώβριο του 1945 μετά από μια μακρά περιπλάνηση στην Ευρώπη που περιγράφεται στο La tregua [Ανακωχή - σ.σ.]. Ο Πρίμο γνωρίζει ότι σώθηκε χάρη στη συνάντησή του με τον χτίστη του Φοσάνο: "Πιστεύω ότι στον Λορέντζο οφείλω το ότι ζω σήμερα - και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε συνεχώς, με την παρουσία του, με τον εύκολο και απλό τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι ή κάποιος που ήταν ακόμη αγνός και ακέραιος....". "Ο Λορέντζο ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Λορέντζο κατάφερα να μην ξεχάσω ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος" (σ. 144). Ο Πρίμο θα ονομάσει τα παιδιά του Λίζα Λορέντζα και Ρέντζο. Το Yad Vashem [Μουσείο και Μνημείο Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ -σ.σ] θα αναγνωρίσει τον Περόνε ως Δίκαιο των Εθνών στις 7 Ιουνίου 1998.

Ο Κάρλο Γκρέπι θέλησε να γνωρίσει από κοντά τον Λορέντζο. Γιατί; Επειδή υπάρχουν πολλά περισσότερα σε αυτή την ιστορία, "μια βουβή ανάγκη για αξιοπρέπεια" που θα οδηγήσει τον Λορέντζο να αποσυρθεί σταδιακά από τη ζωή και να πεθάνει το 1952 σε ηλι��ία 45 ετών.

Μοναχικός, λιγομίλητος, κλείνεται μετά την επιστροφή του σε μια πεισματική και αδιαπέραστη σιωπή: δεν μιλάει ποτέ για όσα είδε. Οι καυγάδες και η αταβιστική βία του περιβάλλοντος στο οποίο γεννήθηκε έχουν εκλήψει: η βαθιά θλίψη τον έχει αλλάξει, πίνει συχνά, έχει αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, αλλά δεν μπορεί πλέον να κάνει κακό στους άλλους. Βέβαια, όπως λέει ο Πρίμο, "ξαφνικά ο γείτονάς σου δεν ήταν πια εχθρός στη μάχη για τη ζωή, αλλά ένα ανθρώπινο ον που είχε δικαίωμα να βοηθηθεί. Αυτό ήταν πραγματικά ένα είδος αφύπνισης για μας" (σ. 167) . Αλλά ο Λορέντζο δεν είχε χάσει ποτέ αυτή την ευαισθησία!

Και έτσι συμβαίνει να ανθίζει ο Πρίμο, να αναγεννιέται χάρη στην "απελευθερωτική χαρά της γραφής". Ο Λορέντζο, από την άλλη πλευρά, βυθίζεται όλο και πιο βαθιά. Στο Lilit, ο φίλος του θα πει γι' αυτόν ότι "δεν έπινε από βίτσιο, αλλά για να βγει από τον κόσμο. Είχε δει τον κόσμο, δεν του άρεσε, τον ένιωθε να καταρρέει - η ζωή δεν τον ενδιέφερε πια." (σ. 173) "Κάποτε με ρώτησε...: "Γιατί είμαστε σ' αυτόν τον κόσμο, αν όχι για να ��οηθάμε ο ένας τον άλλον;"... Δεν ήταν Εβραίος, ούτε είχε υπάρξει φυλακισμένος. Αλλά ήταν πολύ ευαίσθητος" και ένιωθε την "ντροπή του κόσμου", την αμετάκλητη ντροπή για το κακό που έβρισκε τους άλλους (σ. 175), αυτό που "ο δίκαιος άνθρωπος αισθάνεται να τον θλίβει, καθώς η υπαιτιότητα των άλλων έχει εισχωρήσει αμετάκλητα στον κόσμο των πραγμάτων που υπάρχουν, την ίδια στιγμή που η καλή του θέληση είναι μηδενική ή φτωχή και δεν τον βοηθάει να αμυνθεί" (σ. 224).

Ο Λορέντζο ήταν "ένας απλός άνθρωπος, αλλά είχε μια υψηλή και ευγενική ιδέα για τη ζωή του ανθρώπου στη γη", είπε ο Λέβι (σ. 222). Αυτός, που ήταν χτίστης και ήταν περήφανος για τη σωστή δουλειά, δεν είχε πια καμία επιθυμία να χτίσει, ακόμη και το επάγγελμά του του ήταν απεχθές. Μια από τις σημαντικότερες βιογράφους του Πρίμο Λέβι, η Carole Angier, λέει ότι ο Λορέντζο παραιτήθηκε από τη ζωή, όχι επειδή είχε δει πολύ κακό (όπως συμβαίνει στους βετεράνους), αλλά επειδή δεν μπορούσε πλέον να κάνει το καλό ("Not just because he had seen too much evil, but because he couldn't longer do good") (σ. 185). "Εκεί πέρα - λέει ο Λέβι - δεν είχε βοηθήσει μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φαινόταν σωστό να μην μου το λέει: "είμαστε στον κόσμο για να κάνουμε το καλό, όχι για να καυχιόμαστε γι' αυτό". Είχε, με την αλληλεγγύη του, διαλύσει "τα θεμέλια πάνω στα οποία βασιζόταν ένας κόσμος που είχε επινοηθεί πάνω στη διαιώνιση του κακού" (σ. 240).

Για τον Πρίμο είναι "σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό... ένα είδος αγίου... δεν ήθελε να σωθεί από κανέναν, πέθανε ξεριζωμένος από τον κόσμο" (σ. 225). Παράξενοι αυτοί οι ορισμοί στο στόμα του Λέβι, ενός άθεου, για έναν φίλο που είναι επίσης άθεος. "Άγιος" επειδή εκδηλώνει μια διαφορετική πραγματικότητα από τον "ανάποδο κόσμο" στον οποίο έζησε, επειδή οι πράξεις του δεν είναι διφορούμενες αλλά διαυγείς, απλές και ξεκάθαρες, στα όρια της πιο τέλειας ανθρωπιάς. Ο Λορέντζο είναι το καλό που υπάρχει, ακόμη κι αν δεν κερδίζει.

Η Angier θα πει ότι ο συγγραφέας "έκανε την ιστορία του Lorenzo Perrone κεντρικό σημείο της έρευνάς του για τον Άνθρωπο" (σ. 166): στο ερώτημα "Ποιος είναι ο άνθρωπος", απαντά με την ιστορία του μαστόρου του Φοσάνο, επειδή "εδώ είναι ένας άνθρωπος".

Αναγνωρίζουμε στον Γκρέπι ότι προέβαλε αυτόν τον "τελευταίο" των Δικαίων, που δεν ήταν ούτε διπλωμάτης, ούτε υψιλόβαθμος, ούτε βιομήχανος. Γνωρίζει, όπως τονίζει ο διευθυντής του Μουσείου Άουσβιτς-Μπίρκεναου, Piotr M.A. Cywinski, ότι "η μνήμη μας μοιάζει λίγο με την ιστορία μας, χτισμένη πάνω σε μια αφήγηση γεμάτη από χαρακτήρες-σύμβολα και απελπιστικά κενή από εκείνους που δεν κατάφεραν να μπουν σε αυτό το φανταστικό πάνθεον" (σ. 234). Ο Λέβι ήθελε να αφηγηθεί ένα κομμάτι της ιστορίας που δεν θα παραμείνει πλέον άγνωστο και ανώνυμο: "ιστορίες ζωής όπως του Λορέντζο έχουν αλλάξει την ιστορία και τον τρόπο που διαδραματίζεται" (Cesare Bermani) (σ. 236).

Ο Λορέντζο είναι ο ακραίος εκπρόσωπος εκείνης της "αγροτικής κουλτούρας" που είναι ένας "τρόπος να βλέπεις τον κόσμο", ίσως χαρακτηριστικός των ταπεινών, αλλά προικισμένος με μια σταθερή ηθική (σ. 236), αυτή που περιγράφει ο don Lenta για την αναγνώριση του Δίκαιου των Εθνών, όταν λέει ότι "οι χτίστες και οι ψαράδες του Φοσάνο έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσουν τους πιο αδύναμους της κοινότητας" (σ. 212) . Κουλτούρα αλληλεγγύης, ενσυναισθητική με αδρό τρόπο, δίπλα στον άλλον με συγκεκριμένο τρόπο. Μια κουλτούρα εκείνων που αναλώνουν παπούτσια και ενέργεια για να διασχίσουν τα σύνορα σε αναζήτηση εργασίας και ζωής.

Ο Λορέντζο είναι μια έκκληση, μια σιωπηλή κραυγή για να διακρίνουμε ίχνη καλοσύνης στην καθημερινότητα της ιστορίας, να την αφουγκραστούμε μέσα μας, εμείς και όσοι εκφράζουν μια "βουβή ανάγκη για αξιοπρέπεια", να καλωσορίσουμε και να περιφρουρήσουμε την οδυνηρή γοητεία του ανθρώπινου που κατοικεί στον κόσμο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[fashionbooksmilano]

Adele Prosdocimi - Se vuoi incedere nell'infinito cammina nel finito da ogni parte

Colpo di fulmine edizioni, Verona 2007, 64 pagine, 15x21cm

fotografie di Mici Toniolo,Giovanni Ricci, Annalisa Guidetti, Nicolò Lombardi, Giovanbattista Sannazzaro

euro 20,00

email if you want to buy booksinprogressmilano@yahoo.it

mostra di Adele Prosdocimi ad ASSAB ONE, Milano 2007

Il progetto di questo libro è di Antonella Commellato e Adele Prosdocimi

Adele Prosdocimi è nata a Milano nel 1954, dove vive e lavora.

Da anni si dedica esclusivamente alla pittura e alla scultura.

Diplomata in Architettura al Politecnico di Milano, ha lavorato a San Francisco e a New York come grafica presso il Rolling Stone’s Magazine e successivamente come designer per l’azienda di ceramiche Country Floor. Rientrata in Italia, ha lavorato a Roma da Roberto Capucci, occupandosi del disegno tessile per le sue licenze in Giappone.

Oggetto dei suoi dipinti sono particolari di pizzi o ricami. Le forme in essi contenuti paiono rosoni gotici o particolari di tarsie orientali. Disegni fatti di luce, intrisi di una dimensione mnemonica.

30/04/24

[bodrumhaberleri]

Giovanni Guidetti, Sırbistan'dan ayrıldı!

Paris 2024 Olimpiyat Oyunları’na veda eden Sırbistan’da başantrenör Giovanni Guidetti dönemi sona erdi. Giovanni Guidetti büyük hayal kırıklığı yaşadıkları turnuvanın ardından görevinden ayrıldı. Paris 2024 Olimpiyat Oyunları’ndaki sonucun tüm sorumluluğunu üstlendiğini belirten Giovanni Guidetti ayrılık kararını şu sözlerle açıkladı: “Olimpiyatlar’daki performansımız, bu harika oyuncu grubunun…

[korkutkalkan]

İtalyan başantrenör Giovanni Guidetti, basın mensuplarına yaptığı açıklamada, A Milli Kadın Voleybol Takımı'nın başında çok mutlu bir dönem geçirdiğini dile getirdi.Guidetti, 2017-2022 yıllarında görev yaptığı A Milli Takım'dan ayrılık süreciyle ilgili, "Bu, benim kararım değildi. Hatta Melissa Vargas aramıza katılacağı için heyecanlanıyordum. A Milli Takım'da çok güzel 6 yıl geçirdim. Her anımdan çok mutlu oldum. Milli takımı, dünya sıralamasında gerilerden ilk 3'e çıkardık. Oynadığımız hemen hemen her turnuvada madalya kazandık" ifadelerini kullandı.Görevinden kendi isteğiyle ayrılmadığına vurgu yapan 51 yaşındaki çalıştırıcı, "Ayrıldığım için üzgünüm diyemem. Çünkü ben başıma gelen olaylar konusunda üzülen bir insan değilim. Kabul edip, devam ederim. Bazen sinirli biri olabiliyorum ancak üzgün olmuyorum. Milli takım ile kötü ayrılmadık. Türkiye'deki görevimden ayrıldıktan hemen sonra da Sırbistan'dan teklif aldım. Bir harika takımdan diğerine geçtiğim için de kendimi şanslı hissettim" diye konuştu."A MİLLİ TAKIM'IN BUNU BAŞARMASINI BEKLİYORDUM"Giovanni Guidetti, 2023 FIVB Milletler Ligi ve Avrupa Şampiyonası'nda kupayı müzesine götürüp, olimpiyat kotası alan A Milli Kadın Voleybol Takımı'nın elde ettiği başarılarla gurur duyduğunu dile getirdi.Ay-yıldızlı takımın kazandığı şampiyonluklara çok sevindiğini aktaran İtalyan başantrenör, sözlerine şöyle devam etti."Çok mutluyum, çok gurur duydum. Bu yolculuğun bir kısmında benim de emeğim var. Dürüst olmak gerekirse milli takımın bunu başarmasını bekliyordum. Biz milli takımdayken Melissa Vargas olmadan Avrupa şampiyonalarında ikinci ya da üçüncü olduk. Vargas gibi oyunu değiştirebilecek ve 40 sayı atacak kapasitede bir oyuncu sisteme eklendiğinde böyle şampiyonlukların gelmesini açıkçası tahmin ediyordum."Guidetti, "Sizin döneminizde Vargas olsaydı, milli takımdaki göreviniz hala devam ediyor muydu?" sorusuna, "Bunu kimse bilemez ama Vargas'ı nereye koyarsanız koyun başarılı olacağını biliyordum" yanıtını verdi."GIZEM'İ HALA ÇOK SEVİYORUM"İtalyan çalıştırıcı, başantrenörlük yaptığı dönemde A Milli Takım'a çağırmadığı Gizem Örge hakkındaki soruyu da yanıtladı.Milli liberonun 2023 FIVB Milletler Ligi ve Avrupa Şampiyonası'nda sergilediği başarılı performansının hatırlatılması üzerine İtalyan çalıştırıcı, "Gizem Örge ile oldukça güzel hatıralarım var. Kübra (Akman) ile birlikte Bursa'dan VakıfBank'a ilk geldiğinde çok küçük bir çocuktu. Kendisini çok geliştirdi ve VakıfBank'a çok şey kattı. Onunla çok önemli kupalar kazandık. Gizem'i hala çok seviyorum. Çok iyi bir libero. Ancak Türkiye'de onun kadar iyi başka liberolar da var. Simge Aköz ve Ayça Aykaç gibi. Simge, milli takım için inanılmaz işler yapıyor. Ayça da VakıfBank'ta tüm şampiyonlukları yaşadı" diye görüş belirtti."TÜRK VOLEYBOLUNDA BAMBAŞKA DÜNYALAR SÖZ KONUSU"Giovanni Guidetti, son 15 yılda Türk voleybolunun büyük bir ilerleme sağladığını dile getirdi."Benim hakkımda konuşan çok fazla insan var. 15 yıl önce VakıfBank'a geldiğimde beni salonumuza götürdüler. Çok güzel bir okul salonu gördüm. Nerede antrenman yapacağımızı sordum. 'Burası senin salonun.' dediler. Öylece kaldım. O salonda köşe oyuncularının atak yapabilmesi için gerekli boşluk bile yoktu. O salondan çıktık ve şimdi neredeyiz? O salonda çalışırken, çok büyük bir adım attık. Türk voleybol tarihinin en büyük kupasını ilk biz getirdik. Ardından diğer takımlar da güzel adımlar attı. Milli takım da güzel adımları doğru bir şekilde takip ederek gelişti. Türk voleybolunda 15 yıl öncesi ile bugünü kıyaslarsak, bambaşka dünyalar söz konusu. 15 sene önce Türkiye'ye ilk geldiğimde, bir yerlere gittiğimde içeriye girmeme dahi izin vermedikleri anlar oluyordu. Şu an ise sokakta yürürken bile insanlar benimle ilişki kuruyor, bana çok büyük ilgi gösteriyorlar. Bu bile 15 yıldaki gelişimi bizlere çok daha rahat anlatabilir."Türk voleybolunun gelişiminde oyuncuların rolünün çok büyük olduğunu vurgulayan Guidetti, "Kendimi çok az şey yapmış biri olarak nitelendiriyorum. Asıl kahramanlar oyuncular. Gözde (Kırdar) hayatımda gördüğüm en büyük kaptan. Türk voleybolcuları için en büyük örnek. Bu jenerasyon Gözde gibi oyunculardan çok fazla şeyler öğrendi" değerlendirmesinde bulundu."İLGİ YA DA DEĞER, BENİM ARAYIŞ İÇİNDE OLDUĞUM BİR ŞEY DEĞiL"Guidetti, Türkiye'de gerekli değeri gördüğünü düşünüp düşünmediğine yönelik soruyu şöyle yanıtladı:A Milli Takım Başantrenörü Daniele Santarelli ile ilişkilerinin çok iyi olduğunu belirten Guidetti, "Göreve başlamadan ben ona Türk Milli Takımı hakkında, o da bana Sırbistan için bazı önerilerde bulundu. Bazı zamanlar konuşup, tecrübelerimizi paylaşıyoruz. Çok iyi işlere imza atıyor. Başarılı olduğu için çok mutluyum" ifadelerini kullandı."KURDUĞUMUZ KADRODAN OLDUKÇA MEMNUNUM"İtalyan başantrenör, VakıfBank olarak bu sezon iddialı bir kadro oluşturduklarını anlatarak, "Takımımı seviyorum. Kurduğumuz kadrodan oldukça memnunum. Kadromuz birbirini tamamlayabilecek parçalardan oluşuyor. Belki hiçbir oyuncumuz bir maçta çıkıp 40 sayı alamayacak ama her birinden 10-15 sayılık katkılar bekleyeceğiz. Bu sezon daha farklı bir voleybol oynayacağız. Voleybolda başarıya giden tek bir yol yoktur ve bu sezon farklı yollardan başarıya ulaşmaya çalışacağız" diye görüş belirtti.Sarı-siyahlı takımla yeni başarılar kazanmak istediğini aktaran Guidetti, "VakıfBank'ta felsefemizi anlatan, 'En iyi manzarayı seyretmek için dağın zirvesine çıkmak' diye bir sözümüz var. Bu yolculuk her zaman için anlamlıdır. Güzel olan yolculuktur. Elbette kazanmak çok güzel. Kazanmak bağımlılık yaratır ve her zaman kazanmak istersiniz. Kazandıkça daha fazlasını yapmak için motive olursunuz" diye konuştu."EGONU BURADA HER ŞEYİNİ VERDİ"Giovanni Guidetti, dünyaca ünlü İtalyan oyuncu Paola Egonu'nun VakıfBank kariyerinin sadece bir sezon sürmesine değindi.Voleybolda bazı şeyleri anlayamayabileceğiniz dönemler olabildiğine dikkati çeken Guidetti, "Transfer zamanlaması da bunlardan biri. Karşılıklı olarak erken bir zamanda karar vermemiz gerekiyordu. Egonu burada her şeyini verdi. Ayrılık kararını aldıktan sonra da elinden geleni yaptı. O bizi sevdi, biz de onu sevdik. Harika bir finalle (CEV Şampiyonlar Ligi) bize veda etti. Hala onunla görüşüyoruz. Egonu'ya kucak açmaya her zaman hazırız" diyerek sözlerini tamamladı.

[shahananasrin-blog]

[ad_1] class="medyanet-inline-adv">VakıfBank Spor Kulübü, 2023/2024 sezonu açılışında basın mensuplarıyla bir araya geldi.Başkan Abdi Serdar Üstünsalih'in ev sahipliğinde VakıfBank Spor Sarayı'nda düzenlenen organizasyona; kulüp yöneticileri, teknik kadro ve sporcular katıldı.Sporculardan Gabi Guimaraes, Zehra Güneş, Jordan Thompson, Ayça Aykaç, Sarah van Aelen ve başantrenör Giovanni Guidetti, Spor Arena'ya özel röportaj verdi.RÖPORTAJIN TAMAMINI YOUTUBE KANALIMIZDAN İZLEYEBİLİRSİNİZGabi Guimaraes- Yaz senin için nasıl geçti?Muhteşemdi, aslında gerçekten zordu. Pek çok zorlukla yüzleştik. Çok seyahat ettik. Sezon başında belirlediğimiz ana hedeflere ulaşamadık. Ama olimpiyatlara katılmaya hak kazanarak en önemli hedefe ulaştık. Tüm bu sıkı çalışmanın ve yaşadığımız zor anların ardından, ‘Buna değdi’ diyebiliyorum. Dediğim gibi en önemli hedefimiz, Olimpiyat elemeleriydi. Gerçekten çok mutluyum ve takımımla gurur duyuyorum.class="medyanet-inline-adv">- Mental ve fiziksel olarak sezona hazır hissediyor musun?Kesinlikle, hatta bundan bahsediyordum. Eve gitmek için biraz zamanım oldu. Evde 3-4 gün geçirdim. Bu değişiklik için yeterli bir süreydi. Ailemi ve ebeveynlerimi görebildim. Ve çok heyecanlıyım. Yeni bir yakınımız var ve herkes yeni sezon için geldi. Süper zorlayıcı bir sezon olacak. Birçok yabancı genç burada oynuyor. Türk oyuncular gelişiyor. Türkiye Ligi bana göre şu an en güçlü liglerden biri. Kesinlikle zorlu bir sezon olacak. Ama biz hedefimizi kupaları kazanmak, evimizde kupalara getirmek ve Vakıfbank’ı en yukarıda tutmak olarak belirledik.- 11 Ekim’de Fenerbahçe ile bir maçınız olacak. Heyecanlı mısın?Bu maç için çok heyecanlıyım. Son yıllara baktığımızda, Fenerbahçe’yle nasıl bir karşılaşma olacağını görebiliyoruz. Ne olacağını asla bilemezsiniz. Tabii bu maça hazırlanmak için de çok kısa bir zamanımız var. Sadece 2 gündür tüm takım beraber çalışıyor. Yeni oyuncularımız ve ekipte yeni insanlar var. Ama bizim en önemli şey mümkün olduğunca birbirimizi tanımak. Bence her gün çalışmak, maçta savaşmak ve pes etmemek ile aynı değere sahip. Yani en önemli şey Fenerbahçe maçında çılgınca savaşmak ama biliyoruz ki iyi bir maç olacak.class="medyanet-inline-adv">- Zehra kavga ettiğimizde daha iyi oynuyoruz demişti. Bu maç öncesi Zehra ile kavga etmeyi düşünüyor musun?Bu çok eğlenceli. Her zaman antrenman yaparken birbirimizi zorluyoruz çünkü arkadaş olarak harika bir bağımız var. Birbirimizin geliştiğini görmek istiyoruz. Birbirimizi zorluyoruz, ‘Beni blokladığını görmek istiyorum. Beni bloklayamazsın’ gibi şeyler söylüyorum.. Bilirsiniz, bu antrenmanın tuzu biberi gibi. Zaten böyle şeyler bir yakımı geliştirir. Her zaman birbirimize bu tarz şeyler yapıyoruz. Beş yıldır birlikteyiz ve birbirimizi nasıl motive edeceğimizi biliyoruz. Ve tabiki maçtan önce mutlaka kavga edeceğiz. Bu bize bir güç verecek.class="medyanet-inline-adv">Zehra Güneş-Milli Takım sürecinde unutamadığın bir an var mı?Genel olarak bu yaz kariyerim boyunca unutamayacağım bir yaz olacak. Maç ya da turnuva olarak kesinlikle ayıramam. Herkesin de dediği gibi rüya gibi bir yazdı. Umarım böyle devam edebiliriz ve kariyerimde daha fazla unutamadığım anlar biriktirebilirim.-Takvimin yoğunluğu seni nasıl etkiliyor?Profesyonel bir sporcu olarak hem mental hem fiziksel olarak her zaman hazır olmamız gerektiğinin bilincindeyiz ve bunun için çalışmalar yapmak zorundayız. Ben 16 yaşından itibaren psikolojik destek alıyorum. Bu en zor zamanlarda gerçekten etkisini gösteriyor. Bir şeyler iyi giderken değil de kötü giderken kendini motive edebilmek, kendini ayakta tutabilmek ve bunun bilincinde olmak bir sporcu için çok kıymetli bence. Ben bunu başarabildiğimiz düşünüyorum. Oynadığım maçlar, geçirdiğim turnuvalar, yoğunluklar, bunların hepsi beni çok büyüttü. Her geçen gün kendi yeni versiyonumu deneyebiliyor ve sizlerle bu anları paylaşabiliyorum. Umarım çok farklı deneyimler yaşar ve kendi versiyonumun en iyisini bulduğum bir sezon olur benim için.class="medyanet-inline-adv">-Gabi ile kavga ettiğimizde daha iyi oynuyoruz demiştin. Bu maç öncesi Gabi ile kavga etmeyi düşünüyor musunuz?Gabi ile hep böyle atışıyoruz. Gerçekten Fenerbahçe maçı hedefimizin ilk adımı olduğu için bizim için de çok önemli. Hazırlıklara başladık. Hazırlığımızın son adımı Gabi ile tartışmak olacak sanırım. Şaka bir yana gerçekten onu çok seviyorum. Şimdi insanlar, ‘Gerçekten kavga ediyorlar’ diyecek ama şaka yapıyoruz tabi. Sonunda mutlu olacaksak onu da yapabiliriz.Ayça Aykaç-Bu yaz kazanılan kupaları düşündüğünde neler hissediyorsun?Bizim için rüya gibi bir yazdı. Daha önce bunun hayalini kuruyorduk ama hep direkten dönüyordu bazı şeyler. Kafamızı yastığa koyup hayalini kursak bu kadar olmazdı. İlk önce VNL Şampiyonluğu sonrasında Avrupa Şampiyonluğu sonrasında da Olimpiyat biletini almak bizim için inanılmaz bir yazdı diyebilirim. Hepimiz hala idrak etmekte zorlanıyoruz. Çok çalışmanın karşılığını bu sene aldık diyebilirim.class="medyanet-inline-adv">-Olimpiyat elemelerinde bir tweet attın. Çok sayıda destek mesajı aldın. Neler hissettin?Tweet atmadan önce eşime, ‘Ben böyle bir şey yazmak istiyorum, sen ne düşünüyorsun?’ dedim. O da, ‘Eğer öyle hissediyorsan tabi paylaş’ dedi. Düğüne 4 gün vardı ve ben Tokyo’daydım. Olimpiyat Elemesi oynarken çok fazla düşünme fırsatınız olmuyor. Elemeler bittikten sonra, ‘Benim 4 gün sonra düğünüm var ve ben hala Türkiye’de değilim’ idraki gelmişti. O yüzden paylaştım. Destekleyen çok insan oldu, onlara da teşekkür ederim.Jordan Thompson- Tekrar Türkiye’de olmak nasıl hissettiriyor?Türkiye’ye geri döndüğüm için çok heyecanlıyım. Burada oynamayı çok seviyorum. VakıfBank’ta oynadığım ve tekrar burada olma şansını yakaladığım için minnettarım.- Takım arkadaşların halkında ne düşünüyorsun?Şu ana kadar takım arkadaşlarımı çok sevdim. Hepsi çok kibar, sıcakkanlı ve beni iyi karşıladılar. Onlarla oynamak için çok heyecanlıyım. Harika ve efsanevi oyuncular. Onlardan öğreneceklerim için heyecanlıyım.- En iyi anlaştığın takım arkadaşın kim?Chiaka ile sadece milli takımda değil farklı takımlarda oynadık. Onunla çok yakınım. Aynı zamanda Ali ile de çok yakınım. Ama diğer yakın arkadaşlarımı da tanımak için çok heyecanlıyım.- VakıfBank ile bu sezon hedefin ne?Bu sezon için hedefim, takıma elimden geldiğince yardım etmek. Oyuncu olarak gelişmeyi dört gözle bekliyorum. Zorlanmayı, mücadele etmeyi ve yukarı çıkmayı istiyorum. Umarım takımın başarısında yardımcı olabilirim.- Rakiplerin Vargas ve Boskovic hakkında ne düşünüyorsun?Onlar gerçekten çok yetenekli oyuncular. Hayranlıkla izliyorum. Çok güçlüler ve çok iyi oynuyorlar, sadece atak değil, servisleri, savunmaları, blokları da çok iyi. Onları karşı karşıya gelebileceğim için mutluyum. Dürüst olmak gerekirse, kendi pozisyonumdaki oyunculardan da çok şey öğreneceğim.- Fenerbahçe ile maçınız olacak. Sence nasıl geçer?Fenerbahçe maçı için heyecanlıyım. Üniversite dönemimde birkaç ay Fenerbahçe’de oynadım. Onlara karşı oynayacağım için heyecanlıyım çünkü çok güçlü bir takım. Bence eğlenceli bir karşılaşma olacak.Sarah van Aalen- İlk defa Türkiye’de forma giyeceksin. Nasıl hissediyorsun?Türkiye liginde oynamaya başladığım için gerçekten mutluyum. Geçen yıla göre kıyasladığımızda bile Türkiye ligi çok daha iyi diyebilirim. Buradaki seviyeyi göreceğim için heyecanlıyım ve hemen başlamak istiyorum.- Türkiye’de yaşam nasıl? Türk yemekleri halkında ne düşünüyorsun?Sadece 2-3 gündür buradayım. Henüz deneme şansım olmadı ama denediğimde beğeneceğimi umuyorum. Baklavayı hiç denemedim. Türk mü yoksa Yunan tatlısı mı bilmiyorum. Türk tatlısı mı? Türk tatlısı. Daha önce hiç denemedim, heyecanlıyım.- Takım arkadaşların halkında ne düşünüyorsun?Herkes çok iyi, herkes çok sıcakkanlı. Çok rahat hissediyorum ve mutluyum.- Bu sezon için hedefleriniz neler?Tabii ki hedefimiz kazanabildiğimiz kadar kupa kazanmak. Eğer kazanmamız gereken beş kupa varsa beşini de kazanmalıyız.Giovanni Guidetti- VakıfBank olarak bu sezon hedefleriniz neler?VakıfBank'ın hedefi her zaman aynı. Muhteşem bir hayal kurduk. Hedefimiz kupa kazanmak. Takım kulüple birlikte çok güçlü. Bana tüm güçlü oyuncuları verdiler. O formayı giydiğinizde ikincilik için değil kazanmak için oynamanız gerekir. Her kupayı kazanmak için oynayacağız.- Fenerbahçe maçına hazır mısınız?Süper Kupa maçında ne olacağını bilemezsiniz. Oyuncular daha dün ilk defa tanıştılar. ‘Birlikte oynayabilecek miyiz?’ bunu görmeliyiz çünkü bilmiyoruz. Birliğin sağlanması için çok şey gerekli, elimizden gelenin en iyisini yapmak için hazırlanacağız. Hayranlarımıza harika bir şov sunmaya çalışacağız. Ve tabiki her maçı kazanmak için oynayacağız.- Türk Milli Takımı başarılı bir yaz sezonu geçirdi. VakıfBank’ta da Milli Takım oyuncuları var. Bu o oyunculara ayrı bir özgüven getirdi mi?Bence kazanmak her zaman özgüven sağlar. Vakıfbank’ta oynayan oyuncular daha önce de Milli Takım ile birçok başarı yakalamıştı. Bu yıl da yeni bir başarı sağladılar. Yani onların daha fazla özgüven sahibi olmasından mutluyum. Onlar zaten çok çok iyi oyuncular ve iyi oyuncular kalmaya devam edecekler. [ad_2]

[noisynutcrusade]

Volley, Egonu greets the Turks and thinks about the great return to Milan

The honeymoon between Paola Egonu and Vakifbank, the Turkish super club that went crazy last summer to sign the Italian champion from Conegliano, didn’t last very long. It started out as a “fascinating adventure to be discovered”, as the blue declared on the eve of her departure for Turkey. Excited to work with Giovanni Guidetti, the Italian who leads Vakif from the bench, and to find, among…

[altinovaguncel]

VakıfBank 5. kez Avrupa'nın zirvesinde

VakıfBank 5. kez Avrupa’nın zirvesinde

VakıfBank Kadın Voleybol Takımı, CEV Şampiyonlar Ligi Süper Finali’nde İtalya’nın Imoco Volley ekibini 3-1 yenerek şampiyon oldu. VakıfBank Kadın Voleybol Takımı, CEV Şampiyonlar Ligi’nde şampiyonluğa ulaşarak tarihi başarılarına bir yenisini daha ekledi. Slovenya’nın başkenti Ljubljana’da düzenlenen CEV Şampiyonlar Ligi Süper Finali’nde İtalya’nın Imoco Volley ekibini 3-1 yenen sarı-siyahlı…

[mahalligundem35]

Galatasaray HDI Sigorta galibiyetiyle Sultanlar Ligi'nde dörtte dört yapan VakıfBank Kadın Voleybol Takımı'nın Başantrenörü Giovanni Guidetti... 

https://www.mahalligundem.com/giovanni-guidetti-bu-donemi-gercek-bir-aile-gibi-atlattik/43869/

[sahrahaber]

Giovanni Guidetti: “Olimpiyatların ertelenmesinin takımlar üzerinde bir etkisi olmaz” https://sahrahaber.com/giovanni-guidetti-olimpiyatlarin-ertelenmesinin-takimlar-uzerinde-bir-etkisi-olmaz/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[haberolacom]

[cokun]

210731 Ugly Duck's Tweet

김연경 선수 눈빛 카메라에 잡힐 때마다 정신정화됨

Every time the camera lands on athlete Kim Yeon Koung's eyes I get mentally cleansed.

(T/N: Kim Yeon Kyung, known professionally as Kim Yeon Koung, is the outside hitter and captain of the South Korean National Volleyball Team. She is a four-time MVP, making her the most awarded athlete in V League history. She is an all-round player, dominating in both offense and defense, and holds the Olympic record for highest score of 207 points in eight games. She is one of the most talented volleyball players in the world and has been cited as “the best volleyball player in the world.” She is a living legend and national treasure. Giovanni Guidetti, coach for Turkey's Vakıfbank Spor Kulübü, one of the best volleyball teams in the world, has been quoted saying, "I think Kim Yeon-koung is the best player in the world. I have not seen anyone like her in the last 30 years." He has also said about Kim, “Body of Russia, power of United States, the technique like Korean and quickness of Brazil all in one player. She is the best player in the world for sure.”)

Trans. cr. ��� @ cokun.tumblr.com

[denizinmaviligineasikolan]

Giovanni Guidetti cok tatli degil mi ya kdosnwowkejdjg

[almanyalilar]

"Katıldığımız tüm turnuvalarda şampiyon olmak istiyoruz"

“Katıldığımız tüm turnuvalarda şampiyon olmak istiyoruz”

VakıfBank Kadın Voleybol Takımı Başantrenörü Giovanni Guidetti, yeni sezonda kupalar kazanmak istediklerini söyledi.

Guidetti, yaptığı açıklamada, yeni sezon hedeflerine ilişkin görüşlerini paylaştı.

Çok güzel bir aile olduklarını belirten Guidetti, “Ben bu güzel aileyi sağlam bir kayaya benzetiyorum. Geçtiğimiz sezon yeni bir takım oluşturduk. Yani bu sağlam kayaya yeni bir ev inşa etmeye…

[yenicagri]

Giovanni Guidetti: Yaptıklarımızla gurur duyuyoruz

Giovanni Guidetti: Yaptıklarımızla gurur duyuyoruz

ANKARA (DHA)- Ankara’nın ev sahipliği yapacağı 2019 CEV Avrupa Voleybol Şampiyonası yarı final maçları öncesinde medya günü düzenlendi. Medya gününde konuşan  A Milli Kadın Voleybol Takımı Baş Antrenörü Giovanni Guidetti, “Şu ana kadar yaptıklarımız ile gurur duyuyoruz ve bu turnuvayı bitirebileceğimiz en iyi noktada bitirme hedefindeyiz” dedi.

Türkiye, Slovakya, Macaristan ve Polonya’nın…