#En hoe het dan ook weer dag wordt

[gewoonkarin]

Het bleef even stil.

De dagen wat vol. Tegenwoordig lijkt dat de standaard.

Oudste liefje is 18 geworden. Meerderjarig. Ik vond en vind het best een ding. Administratief gezien wat geregel maar vooral dat ze in ene 18 is. Hoe dan. Gisteren was ze nog een baby, dat gevoel. We hielden met z’n drieën een klein feestje. Taart bij het ontbijt en de rest van de dag door. Jongste liefje was naar de MEP en voor het eerst niet bij het zingen in de ochtend en de taart voor ontbijt. Dat was raar.

We zijn tegenwoordig wel vaker niet samen aan het eten of ‘s avonds samen op de bank. Mijn lief treedt op en repeteert, liefjes sporten en gaan op pad. De een meer dan de ander. Dat is goed, het is gewoon even wennen.

Ik ben ook meer gaan werken, dat is ook wennen. Eten inplannen moet nog beter, wie kookt wat. Komt goed. De eerste maand meer werken heeft daar al nieuwe inzichten voor gebracht.

Tanden. Op het moment vervelend maar geen drama. Het is lastig maar er zijn ergere dingen. Alles afgewezen door de zorgverzekeraar, daar gaan we afscheid van nemen eind van het jaar. Banken en verzekeraars zijn boeven. Laat ik het daarop houden. Dan zelf maar actie ondernemen. Wordt vervolgd.

Vervelend typte ik omdat er ergere dingen zijn. Een oud-klasgenoot van de lagere school die herstelt van een zware operatie en een spannende tijd tegemoet gaat. De vader van een vriendin van oudste liefje die heeft besloten dat er geen kwaliteit van leven meer is en al een datum heeft geprikt om afscheid te nemen van lief en leven. Dan zijn het bij mij maar tanden. Dan zou ik willen dat het bij hen ook alleen maar tanden zouden zijn. Dat is te fixen. Te koop. Gezondheid is niet te koop.

Het gaat weer regenen. Ik ga kelenstamp maken voor oudste liefje en mezelf.

[fransopdefiets]

8-7 Reipå

Gisterenavond at ik restjes, volkorennoedels met gebakken paprika, champignons en plakjes bloedworst. Van die worst heb ik nog de hele nacht dorst gehad. Na het eten maakte ik nog een avondwandelingetje heuvelopwaarts, daar was het die middag te warm voor. Het is gek, maar als de zon schijnt, smelt je zo ongeveer weg en als er een wolk voor schuift, kun je meteen je jas aan doen.

Daarna gebeld met Mayke, nog maar twee weken en dan landt ze al in Tromsø. Tja, wat moet ze beslist meenemen? Ik denk dat het allerbelangrijkste een warm slaapmatje is.

Als ik opsta, is de zomer weer weg. Het is tien graden en alles is nog nat van de regen van vannacht. Ik moet dertig kilometer fietsen naar de ferry van Vassdaslvik naar Ørness en die gaat maar drie keer per dag. Om 8 uur ‘s morgens, maar daar ga ik niet om vijf uur voor vertrekken, om half drie en om vier uur. Die van half drie lijkt me prima, dan hoef ik pas om half elf weg. Maar ik fiets zo snel dat ik er ondanks twee koffiestops al om een uur ben. Ik schuif aan aan het gezelschap aan de picknicktafel op de kade, er zitten al drie fietsers te wachten. En dat gezelschap groeit langzaam aan tot zo’n 25 koppen. Ik raak in gesprek met de enige leeftijdsgenoot en de enige Noor, de rest is allemaal eind twintig, begin dertig en komt uit Duitsland, Oostenrijk en Frankrijk. Mijn leeftijdsgenoot heeft een zomerhuis op de Lofoten. Meestal vliegen of rijden ze daar naar toe, maar hij wilde het één keer op de fiets doen, geïnspireerd door alle Noordkaapfietsers die door zijn woonplaats Ålesund rijden. Zijn vrouw volgt later met de auto.

Hij is natuurlijk de aangewezen persoon om mijn slaapmatjesprobleem voor te leggen. Kijk zegt hij, je moet een opblaasmatje hebben met inwendige isolatielaag, bijvoorbeeld van Exped. Anders lig je inderdaad te vernikkelen van de kou, hoe goed je slaapzak ook is. Mijn dochter heeft echt een hele goede zegt hij, nog veel beter dan degene die ik nu bij me heb en hij appt haar meteen om te vragen welke. De Exped Dura 8T Downmat 9 M, die is geïsoleerd tot -40 is het antwoord. Maar je hebt ze ook in (letterlijk) lichtere varianten. Hij geeft me meteen het adres van twee outdoorzaken in Bodø waar ik kan gaan kijken. Kijk, denk ik tevreden, dat is de oplossing en dan stuur ik dat andere matje wel met de post naar huis. Want als ik daarmee comfortabel in mijn tentje kan slapen, heb ik die uitgave in een paar nachten al terugverdiend.

Als we in Ørness van de boot afkomen, heb ik weinig In om in een treintje van 25 fietsers te gaan rijden. Gelukkig blijft iedereen een beetje hangen op de kade en rij ik voor de meute uit naar Reipå. Omdat ik dat matje nog niet heb, wordt het een hut.

Gefietste afstand: 37 km

Gefietste tijd: 3 uur

Afstand tot die onwrikbare Noordkaap langs een touwtje: 663,3 km

[salernoah]

Vrijdag | 24-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 11

Waar moet ik beginnen..?

Sommige dingen moeten nu eenmaal zo zijn, maar klopt dat wel? Ik schijn een neus voor drama te hebben. Alsof ik het op mezelf afroep – soms wel. Vandaag was het echter niet mijn schuld. En omdat ik mijn verhalen toch nooit in de chronologische volgorde vertel, zal ik nu ook geen uitzondering maken.

In de tussentijd is er al zoveel gebeurd. In slechts drie dagen tijd. Dat terwijl ik (en met mij de rest van mijn leeftijdsgenoten) elke keer loop te mekkeren dat Salerno best wel saai is (wat tevens wel zo is). In deze drie dagen tijd heeft het een plaatsgemaakt voor het ander, net zo wisselvallig als het weer hier aan de kust; het heeft werkelijk waar geen nut om de weersvoorspelling te bekijken, want het weer verandert om de haverklap.

Vanavond voelde ik me namelijk vreselijk ongemakkelijk. Ik kon – en wilde bovendien – wel door de grond zakken. Hoe groot is de kans, dacht ik nog, en hoeveel restaurants zijn er wel niet in Salerno? Hoewel ik het antwoord schuldig moet blijven, weet ik zeker dat er behoorlijk veel restaurants zijn in Salerno. Hoe kan het dan dat ik vanavond met de meiden (Laura, Nadine en Louise) uiteten ben gegaan in het restaurant waar de Italiaanse man nummer 1 werkte, zonder te weten dat hij daar werkte, en nadat ik hem vanochtend doodleuk in een bericht heb laten weten dat ik hem niet meer wilde zien? Wist ik veel dat hij uiteraard in dat restaurant werkte? Neen, zeker niet. Nu denk je misschien: Maar wat bazelt ze toch nou allemaal? Nou, ik kan jullie verzekeren dat ik me enorm ongemakkelijk voelde, want ik had, ten eerste: helemaal niet verwacht de Italiaanse nummer 1 in kwestie te zien (ooit nog, bedoel ik dan), en ten tweede: had ik hem dan mogen tegenkomen, dan zeker niet op zijn thuisbasis, op deze dag nota bene. Maar snap je nu nog steeds niet wat het probleem is? Goh, neem van mij maar aan dat je niet gelijk de persoon in kwestie tegen het lijf wilt lopen nadat je hebt gezegd dat je hem/haar/hen niet meer bliefde te zien. En mocht je dat wel overkomen, hoe klein de kans dan ook, dan kan ik je met zekerheid zeggen: pijnlijker kan haast niet.

Het koste me enige moeite om mezelf bijeen te rapen, maar gelukkig was er geen plek meer in het restaurant (‘Al dente’) zelf, en werden we vriendelijk verzocht om naar de bar aan de overkant te gaan (hoorde bij het restaurant) om daar te eten. De meisjes bestelden pasta. Ik snakte naar een wijntje. Aangezien ik kort daarvoor al gesnackt had, bestelde ik geen pasta. Ik was enkel meegegaan voor de gezelligheid en ik had er al bijna spijt van. De pasta’s waren heerlijk (ik heb van iedereen een klein beetje geproefd) en werden geserveerd in een soort koekenpan (volgens mij wordt dit tonnarello genoemd). Na het eten ben ik gelijk naar huis gegaan. Ik had mezelf voorgenomen om op tijd te gaan slapen, maar morgen kan ik ook nog de hele dag slapen. Ik was erg moe.

Nu ik eenmaal aan het schrijven ben, merk ik dat ik me minder moe voel dan eerst. Ik heb vannacht hooguit vijf uur geslapen en heb daarom besloten vandaag niet naar de les te gaan. Ik was niet de enige die niet naar school is gegaan: Ilaria was zo dronken vannacht dat ze niet eens meer naar huis kon lopen en ze bij Carol is blijven slapen. Dat vertelde Ilaria zelf vandaag. Gisteravond ben ik met Valeria, Laura, Nadine en Louise naar een speakeasy geweest, The Black Monday Speakeasy, waar het décor een Franse bistro imiteerde. De cocktails waren goed en voor het eerst heb ik iemand een Blue Blazer zien maken, met de blauwe vlammen van de in de fik gezette alcohol. We hadden ons allemaal chic aangekleed en ons opgemaakt. Ik sprak met de meisjes af bij Louise thuis, waarna we Valeria in de bar ontmoetten. Onderweg naar de bar kwamen we Ilaria, Yves, Julien en Thijs tegen, die naar een feest gingen.

Rond elven zei ik de meiden gedag om met een nieuwe gedaagde af te spreken. Een andere Italiaanse man van bijna-negenentwintig (volgende weer dinsdag is zijn verjaardag) die net klaar was met zijn dienst. Ik had hem uitgenodigd in de bar, maar na een poosje touwtje trekken moest ik toch water bij de wijn doen en zodoende stapte ik in de auto bij een wildvreemde die ik diezelfde dag nog voor het eerst via Tinder had gesproken. Zo doet men dat als je jong en onverschrokken en tamelijk impulsief bent. Niks aan het handje, want ik leef nog. Gelukkig waren mijn vriendinnen wel bezorgd en dwongen ze me mijn livelocatie met hen te delen.

Wat doet men in de auto met een wildvreemde? Italiaans praten, natuurlijk. Ik oefende mijn Italiaans terwijl we richting Vietri sul Mare reden. De avond was sereen en er was weinig verkeer. ’s Avonds rondrijden is veel fijner dan overdag. ’s Avonds is de atmosfeer anders. Ook ’s avonds over straat fietsen vind ik heerlijk, maar dat terzijde. Ik werd thuis voor mijn deur afgezet (goddank, want ik had die dag al zo veel gelopen). Over de rest zullen we het maar niet hebben.

Ja, ik had die dag veel gelopen. Ik was die dag naar school gegaan (en weer terug naar huis), om vervolgens diezelfde middag weer naar school te lopen, omdat ik de meisjes (Laura, Louise en Nadine) zou ontmoeten om naar Vietri te gaan. De meisjes wilden naar het strand en ik was meegevraagd. Met de bus vertrokken we naar Vietri, in de hoop op het strand te kunnen genieten van de zon. Eenmaal aangekomen op het strand bleek het flink te waaien en deels bewolkt te zijn. De wolken dreven boven onze hoofden voorbij en erg genieten deden we niet. Die beloofde 28°C was een leugen. Er zat niets anders op dan aan de klim naar het centrumpje van Vietri te beginnen en dan maar terug naar Salerno te gaan. Hop, terug naar huis en omkleden en daarna weer naar het centrum om naar Louise’s huis te gaan voor de make-up. En zo kwam het dat ik op en neer bleef lopen. Onderweg naar Louise begon mijn been zelfs te zeuren en pijn te doen. Een fiets is zoveel makkelijker, maar al had ik hier een fiets, zou ik hier niet eens durven fietsen.

Eergisteren, woensdag, was daarentegen een vrij rustige en saaie dag. Na school had ik niks te doen. Nu kan ik me amper herinneren wat ik die dag heb gedaan behalve met Valeria en Ilaria op een terrasje te hebben gezeten en daarna met Ilaria souvenirs te hebben gekocht. Ik zag er tegenop om naar huis te gaan (wat moest ik daar immers doen?), dus besloot ik mezelf zo lang mogelijk bezig te houden in de stad. Beetje ronddwalen, beetje shoppen. Geld uitgeven is het enige wat ik doe, lijkt wel. Uiteindelijk ben ik na het kopen van een paar hebbedingetjes maar naar huis gelopen.

Ook vandaag heb ik weer geld uitgegeven; dit keer aan een ketting en een Italiaans non-fictief boek over Salerno. De kaft van het boek vind ik prachtig en de hoofdstukken zijn kort, wat het ideaal maakt om te lezen. Laura en Nadine waren met me meegegaan en hebben De kleine prins maar dan het Italiaans voor €3,90 gekocht. Ik wil die ook nog kopen, want het verhaal heb ik nooit gelezen.

Een kleine tip tussendoor: Geef nooit je blog door aan de mannen over wie je schrijft. Niet dat het uitmaakt wat ze van je vinden of over je denken, maar om verdere ongemakkelijke en/of pijnlijke situaties te voorkomen. (Misschien moet ik toch maar eens zorgvuldiger te werk gaan).

Het is nu 23:15 en laat zat. Zondag staat er een strandfeest op de planning, maar morgen zal het voor mij een rustdag zijn.

Oh ja, ik ben er deze week pas achtergekomen dat je hier gewoon uit de kraan kunt drinken. Ik had tot voorheen heel zuinig aan gedaan met water uit plastic flessen en bovendien water gekookt en laten afkoelen. Omdat Roni en ik in Napels niet zo goed reageerden op kraanwater, durfde ik het niet aan, maar zo blijkt het water toch te zuipen te zijn.

[devosopmaandag]

Het licht van de geschiedenis

In de voorstelling 'Elkaars andere', geschreven en gespeeld door Froukje Reitsema en mij, citeer ik op een moment uit 'Revolusi' van David Van Reybrouck. In dat boek schetst hij de geschiedenis van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd, vooral die van na de capitulatie van Japan. Nadat ik heel kort de voorgeschiedenis van onze onvermijdelijke reis naar Nederland schets, zeg ik: ”Elk leven, hoe onopvallend ook, weerkaatst het licht van de geschiedenis.” Daarna zeg ik dat die grote geschiedenis hun in een zucht naar de andere kant van de wereld blies.

Dinsdag speelden we in Marsum, een dorp vlakbij Leeuwarden. Een halve eeuw geleden was ik er voor het laatst. Het publiek bestond uit zo'n zestig vrouwen op leeftijd. Zoals altijd zag ik aan de gezichten hoezeer al die vrouwen werden meegenomen door ons verhaal. Na elke voorstelling ontstaat een gesprek over de inhoud, soms met de zaal, soms met individuele bezoekers. Dan wordt weer duidelijk hoe de grote geschiedenis ook in de kleinste levens wordt weerspiegeld.

Een vrouw komt naar mij toe en vertelt dat haar vader tijdens de Politionele Acties als soldaat naar Indië werd gestuurd. Zijn hele leven zweeg hij over wat hij daar had meegemaakt. De enige met wie hij erover kon praten was haar zoon, die als soldaat in Bosnië vocht. Maar toen Ponke Princen in het nieuws kwam, werd haar vader opeens openlijk woedend. Princen was zo'n beetje de eerste en een van de zeer weinige soldaten die de oorlogsmisdaden van het Nederlandse leger daar aan de kaak stelde. Veteranen hielden hem voor een verrader. Een van de officieren die zulke misdaden beging en daarvoor nooit werd berecht was kapitein Raymond Westerling. Hij gaf leiding aan legereenheden die zich hadden gespecialiseerd in contra-guerilla. Door zijn wrede en meedogenloze optreden stierven duizenden Indonesiërs, soldaten en burgers, meestal met medeweten van de legerleiding en dus de Nederlandse Staat.

De vrouw wees naar buiten en zei: 'In die straat daar woonde Westerling'. En de vrouw naast haar vertelde dat de zoon van Westerling in haar poesiealbum had geschreven. 'Je kunt een kind niet de daden van de vader aanrekenen', zei ik. Begin jaren zestig financierde de Nederlandse staat de zangstudie van Westerling aan het Amsterdams conservatorium, inclusief zijn reiskosten vanuit Marsum en zijn verblijf in Amsterdam! Hoe zwijg-geld omgezet werd in zang-geld. Na zijn debuut in Tosca van Puccini in 1958 schreef Vrij Nederland dat hij met meer succes een mes hanteert dan zijn keel. Het is een tragikomedie van de wrangste soort.

Het licht van de geschiedenis reikt ver. Dat licht kan je verblinden of als maanlicht in de nacht zijn, als vals licht, als een knipperend waarschuwingslicht achter je. Maar soms is het als het neutrale licht van een doodgewone dag dat al wat geweest of gaande is absorbeert. Nu is er het harde licht van oorlogen en dreigende oorlogen, voor ons, voor nu, nog ver genoeg weg.

[magheteenonsjeminderzijn]

Ook vandaag weer te laat uit bed, dus voor ik ging douchen eerst de supplementen ingenomen. Vanochtend wil ik een smoothie maken zoals in 1 van de recepten staat. Wat een gedoe zeg. Alles zakte naar beneden dus de blender had niks te blenden. Wat water erbij, veel schudden, nog wat water erbij en toen had ik na zo’n 20 min mijn groene smoothie. Man man, wat is dit een smerig goedje 🤢 Ik heb het opgedronken, met moeite, en in de tussentijd kon ik alleen maar aan gemalen kikker denken.

Vandaag hebben we niks op het programma staan, lekker zo’n rustdag. Ik kreeg net van Eveline door dat komend Oud en Nieuw bij Kim in Noorwegen wordt gevierd, dat zou wel super leuk zijn als dat gaat lukken!

Op het moment dat ik normaal gesproken moet lunchen heb ik mijn tussendoortje gegeten, een gekookt eitje.

Om 14 uur neem ik dan mijn supplementen weer en dan kan ik om 14.20 lunchen.

De lunch bestaat uit frittata met spinazie, tomaatjes, paprika en een beetje gesnipperde ui. Dit smaakt prima, dus de frittata houden we erin.

Het is prima vol te houden zo. Wat ik wel merk is dat ik constant met eten bezig ben. Hoe laat moet ik eten, wat moet ik eten, oh jee tijd voor de supplementen want ik moet daarna nog 20 min wachten met eten. 6x eten op een dag is veel. Nu ben ik alweer aan het bedenken hoe ik het morgen ga doen als ik op het werk ben. Dan is het toch allemaal iets minder makkelijk om alles klaar te maken. Kortom constant met eten bezig en dat is nieuw want normaal gesproken ben ik daar nooit zo mee bezig. Ik propte het gewoon in mijn mond zonder erbij na te denken 😅

Ik snap wel dat het belangrijk is deze reset week. Bewust worden van wat je eet en zoveel mogelijk afvalstoffen uit je systeem zien te krijgen.

Voor vanavond staat er een volkoren wrap met heel veel groenten en 100 gr kip op het menu. Voor Marcel maak ik er 2 en smeer ik er aan de binnenkant nog wat heksen kaas op. Dit smaakt weer prima, ook Marcel vindt het lekker.

Ik heb net nog boodschappen gedaan voor morgen. Naar werk neem ik yoghurt, maaltijdsalade, sojabonen en een kiwi mee, en voor de avond maar weer rijst met groenten en kip. Voor Marcel heb ik een maaltijd pakket van zag gekocht daar kan hij dan de komende 2 dagen van eten.

Zo nog even lekker een bakje koffie. En wat later op de avond nog een kiwi. Ik mag ook nog wat zuivel maar dat past er net als gisteren niet meer bij. Ook nog even 10 min op de loopband en dan lekker tv kijken tot het tijd is om naar bed te gaan.

[medewerkers]

Tumblr Hack Week, editie september 2023

Het was weer Hack Week (langer dan alleen een dag!) bij Tumblr! Een paar keer per jaar zetten we ons normale werk op een laag pitje en werken we een week lang aan een persoonlijk passieproject of aan functies die we als gebruiker graag willen en kijken we hoe ver we met onze hacks kunnen komen. Eén ding van de laatste Hack Day in maart heeft het helemaal tot de productiefase geschopt: het herontwerpen van hoe direct messaging eruitziet op Tumblr! Erg cool!

Hier zijn enkele van de projecten die tijdens de meest recente Hack Week in september zijn gemaakt. Sommige van deze dingen zul je misschien in de toekomst ook op de site terugzien…

Tumblr Patio

Misschien komt dit je bekend voor, maar wij houden van het idee om Tumblr-feeds in veel ‘kolommen’ naast elkaar te organiseren, waardoor een zeer dichte maar levendige weergave van Tumblr ontstaat. Lenny, Kelly en Paul hebben dit samen gehackt en we zijn erg benieuwd waar dit toe zal leiden. Elke kolom kan een andere feed op Tumblr zijn, zoals Voor jou, Volgend, je Activiteit, een specifieke blog, een zoekopdracht, Trending, zelfs een Verzameling (alleen in het Engels), de mogelijkheden zijn eindeloos!

Tumblr Booths

Ondertussen onderzocht een apart team van @autoplanes, Katie, @lex, Shaun, en Eve het idee om via blogs op Tumblr en met behulp van ons zusterplatform WooCommerce digitale en fysieke goederen te verkopen! Blogs zouden hier alles wat ze maar willen te koop kunnen zetten en er een speciale ruimte voor hebben. We weten dat er zoveel geweldige kunstenaars en vaklieden zijn die dit zouden kunnen gebruiken om hun creaties makkelijker op Tumblr te verkopen!

Avatarframes/-hoeden

Dit is een gouwe ouwe, hij blijft maar terugkomen, hack day na hack day, en elke keer wordt hij nog beter. Santi en Maxime hebben een aantal voorbeeld-avatar ‘frames’ en ‘hoeden’ gehackt die gebruikers op Tumblr voor hun blog kunnen kopen. Wellicht kunnen gebruikers deze uiteindelijk zelf maken en verkopen of aan elkaar cadeau doen!

Blijf zoals altijd de blog @changes (in het Engels) en @medewerkers​ volgen om te zien of een van deze hacks echt zal worden uitgerold op Tumblr!

[homoerotisch]

het wordt een lange reis, een lange reis. het heeft hier flink gestormd vannacht maar het klaart al op en je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog, misschien een andere keer, een andere keer, want we moeten verder, hoe dan ook, tot het niet meer lukt, tot het niet meer gaat. dat zien we dan wel weer. alles op een rij. ik blijf bij jou tot aan het eind, zolang deze auto rijdt. ik ben een twijfelaar, maar jij nog meer dus dat zijn er twee. ik ben niet meer heel erg sterk misschien, maar ik maak je aan het lachen dus daar moet het dan maar mee. het wordt een lange reis, de langste reis. voorbij de laatste flats over het kanaal, niemand op de weg, zet hem in z'n vijf, maak niet zo'n kabaal, alles is oké. de horizon en het vlakke land. ik rij en jij leest mijn hand. ik ben een waterman dus deze week zit alles mee. we luisteren naar adamo en praten over alcohol en de foto's die je maakt van de grote dag, de grote zon. we stoppen bij een tankstation waar de mensen doen alsof het nooit zo is geweest. ik zie, ik zie wat jij niet ziet: het is oranjerood en komt ons tegemoet en alles is nu goed, alles is oké, alles is oké

[jurjenkvanderhoek]

REPRISE GIORGIO MORANDI IN MUSEUM BELVÉDÈRE

Zaterdag 24 februari 2018 zwaaiden de deuren van Museum Belvédère voor het publiek open bij de tentoonstelling Giorgio Morandi | Bologna. Na deze eerste dag zouden de bezoekers in grote aantallen het museum weten te vinden. Want iedereen wilde het intieme werk van deze befaamde Italiaanse kunstenaar met eigen ogen zien. Belvédère beleefde in het jaar van Culturele Hoofdstad Leeuwarden een hoogtepunt in de reeks van haar activiteiten. Een lang gekoesterde wens ging ermee in vervulling. Namelijk om het werk van Morandi in Nederland te tonen. In de namiddag van de vrijdag voorafgaand aan die 24e februari was de tentoonstelling na een lange voorbereidingstijd en een complete herinrichting van de oostvleugel al officieel geopend. En had conservator Han Steenbruggen niet onder stoelen of banken gestoken hoe blij hij was, dat zijn museum het voor elkaar had gekregen dat na jaren de werken van deze kunstenaar weer in ruime mate in Nederland getoond werden. En dat voor een relatief klein museum als Belvédère is.

Hoewel Museum Belvédère zich in eerste instantie vooral concentreert op het werk van Friese beeldende kunstenaars en geestverwanten op het Nederlandstalig kunstterrein, wil Steenbruggen bij zijn aanstelling als directeur in 2008 de blik verruimen. Deze nauwe visie knelt op den duur, hij wil deze verbreden zonder van de koers af te wijken. Eerstens gaat Steenbruggen de collectie herschikken. Hij wisselt daarna tentoonstellingen met regionale oriëntatie af met exposities waarin de verbanden en ook contrasten met kunst van verder kunnen worden uitgediept. En dan sluit het werk van onder meer Giorgio Morandi uitstekend aan op die ambitie. Want de meeste van de kunstenaars die zich verbonden voelen met Museum Belvédère blijken een bijzondere binding met de Italiaanse meester van het stilleven te hebben.

De kleine hoofdpresentatie Giorgio Morandi | Nederland wordt daarom aangevuld met werk van kunstenaars die verwantschap voelden en voelen met Morandi. Uit deze tentoongestelde werken valt op te maken dat de schilderijen van de Italiaan op de juiste plek zijn in Museum Belvédère. Want het zijn overwegend kunstenaars uit de collectie van dit museum die in hun werk eenzelfde stille balans zoeken. De kunstenaars van hier voelen met Morandi een collectieve zwakte verstilling, eenvoud en intimiteit in het werk aan te brengen. Eenzelfde behoefte de zuivere waarneming te spiegelen aan binnenwerelden, schrijft Han Steenbruggen in zijn voorwoord tot een bescheiden catalogus. Dit boekwerk verscheen bij de kleine tentoonstelling van een negental werken uit Nederlandse collecties. Want na een groter overzicht in 2018 doet Belvédère het na 5 jaar nog eens letterlijk dunnetjes over.

In de catalogus wordt de complete Nederlandse collectie getoond. Op zaal hangen negen van de totale elf, daar er twee op dit moment voor Belvédère niet beschikbaar zijn. Met Giorgio Morandi | Bologna had het museum een topper in handen. De tentoonstelling in 2018 werd druk bezocht ondanks de soms tropische temperaturen van dat oververhitte jaar. Het publiek zocht de koelte van de museumzaal, hoewel deze in de warme tinten van Italië waren geverfd. Na afloop van deze tentoonstelling bleef door schenking een uitgeleend schilderij in de collectie van Museum Belvédère achter. Dit schilderij vormt de aanleiding en is nu het middelpunt van deze kleine serie uit het omvangrijke oeuvre van Morandi. In het boek belicht Steenbruggen nog de aanwezigheid van zijn werk bij eerdere tentoonstellingen in Nederland. Hij plaatst de schilder in de kunstgeschiedenis. Morandi bleef zijn gehele leven vrijwel op dezelfde plek wonen. Sporadisch verbreedde hij zijn gezichtsveld. Door deze teruggetrokken manier van leven kon hij in afzondering zijn kunst tot bloei laten komen. In de betrekkelijke afzondering en ver van de rumoerige kunstcentra ontwikkelde hij de eigen wijze van uitdrukken.

Hoe kan het dat de kleine schilderijen waarop vazen, potten en blikken zijn afgebeeld in een behoudend en ingehouden kleurschakering zoveel internationale aandacht krijgen. Waar de vonk overslaat in de kunst zal nooit omschreven zijn. Op welk moment het werk communiceert met de kijker is een mysterieus gegeven, bovenaards bijna. Bij Morandi is het de eenvoud en de zuiverheid die de doorslag geven. Het componeren van het stilleven. De attributen staan stijf tegen elkaar aan alsof deze steun zoeken en vinden. Er zijn nauwelijks restvormen te ontdekken omdat de schilder daarvoor geen ruimte geeft. Hoewel er voldoende leven in de penseelvoering is, iedere verfaanzet en elk uitsmeren is zichtbaar, heerst er een onwereldse stilte in het onderwerp. Dezelfde onderdelen worden wel verschillend gerangschikt of vanuit een ander standpunt bekeken. Zo lijken composities op elkaar maar hebben telkens een andere uitstraling.

“Je moet voorbij de potjes en bekertjes kijken” lees ik ergens in de catalogus. Dan raak je geboeid door de kleuren, de gepenseelde verfstructuren, ritmen en verhoudingen. Dan is het stilleven geen samenraapsel van potjes en vaasjes, maar is het een spel van vormen en kleuren. Dan zie je door de werkelijkheid een abstract gevoel. Die emotie die andere kunstenaars welke zich weten te vinden in het werk van Morandi ook willen overbrengen op de beschouwer. Nietszeggende voorwerpen krijgen in tere schakeringen van rose, violet en blauw op doek een nieuw leven. Eenvoudig en onopvallend, vertrouwelijk en intiem. “Het naast-elkaar wordt bij-elkaar”, schrijft Vitale Bloch in 1950 – welke beschouwing in de catalogus is herdrukt, “de hogere mathematiek is, zoals in alle echte kunst poëzie geworden.” De potjes zijn de woorden in het gedicht. Stijlfiguren die op hun tenen de jambe dansen. Het zijn geen dode dingen meer, de objecten zijn gaan leven. Stil staan ze nog in gelid, maar ze kunnen zich zo uit het keurslijf wringen om een eigen weg te gaan. Aldus gaat dat stel ik me voor wanneer de lichten doven, de deuren sluiten en het stil en leeg is op zaal. Dan komen de potjes en bekertjes los en rekken zich uit, om overdag weer lenig op de plaats rust te kunnen staan.

Met Han Steenbruggen te spreken zijn het die kleine, pretentieloze vaasjes, flesjes en potjes die de eerste blik vangen en de schilderijen hun intimiteit en zo herkenbare menselijke onschuld verlenen. “De artistieke uitwerking (…) tilt het beeld vervolgens naar een emotioneel niveau, maakt dat het beeld appelleert aan alles wat in ons leven breekbaar is en gekoesterd wil worden. Voorstelling en uitwerking liggen in Morandi’s werk in elkaars verlengde, verhouden zich tot elkaar als maat en melodie.”

Giorgio Morandi | Nederland. Schilderijen van Giorgio Morandi in Nederlandse collecties. Catalogus bij tentoonstelling in Museum Belvédère, 2023.

[midlifeinla]

31 maart

Ik rij die vroege ochtend door de lege straten van Los Angeles richting LAX.

Op zoek naar een tankstation waar ik nog kan betalen met een van mijn kredietkaarten die elders dienst weigert omdat ik ergens iets teveel contactless probeerde te betalen.

Ik zie er tegenop weer een klantenservice te moeten bellen om mijn kaart te deblokkeren.

Los van de grote problemen van de wereld, merk ik overal een attitudeverschuiving.

Niemand geeft nog een reet om een tevreden klant.

We worden allen opgelicht door bedrijven die enkel budget over hebben om je te binden als klant en je dan op allerlei manieren geld af ronselen voor diensten die niet naar behoren functioneren.

Bedrijven zitten meer in met hoe ze overkomen op social media dan met het correct verlonen en behandelen van hun werknemers, of een correcte dienstverlening.

Ze rekenen er op dat een individu niet veel kan doen en laten je verdwalen in procedures, invullen van documenten en telefooncentrales waar je telkens bij een doorverwijzing even weer alles mag uitleggen aan de volgende persoon waarvan je voelt dat die daar ook tegen hun goesting zit, voor een mager loontje en een ingeprent bedrijfsmotto waarvan iedereen weet dat het nep is.

We blijven het slikken.

We zijn een nepmaatschappij geworden, waar iedereen wel doet dat het anders is, of dat we anders moeten worden, maar er wijzigt niets aan de dingen.

We zijn selectief verontwaardigt, melden ons ongenoegen over de klimaatopwarming in een tweet op een smartphone gemaakt met materialen uit oorlogsgebieden, verstuurd in driedubbele plasticverpakking geïmporteerd per vliegtuig.

Of reageren op de woke-medemens via hetzelfde twitter, om diezelfde klimaatopwarming te ontkennen. Omdat je alles kan zeggen vanuit je luie zetel zonder gevolg.

En we weten dat we allen stilletjes opgelicht worden door de bedrijven achter die sociale media die van ons het product gemaakt hebben.

We kennen de trukendoos. We kennen het spel.

Woorden worden semantisch geïnfiltreerd, zodat de betekenis verknipt, en zelfs omgedraaid wordt.

Woorden worden leeg.

Beelden worden nep.

Teksten automatisch gegenereerd.

Niets is echt nog van betekenis.

Ik ben op zoek naar een tankstation en ik lijk de zorgen van de wereld in mijn hoofd te dragen. De immense verontwaardiging, die rest als echtheid.

Straks het vliegtuig op. Hopelijk.

Een paar weken geleden sprak ik ´s nachts nog online met een kennis in Niger. Over de wereld. Over hoe zij diep teleurgesteld is in de mensheid, na trachten iets goeds te doen, als coördinerende verpleger.

Na Congo heb ik het geloof in de mensheid verloren, schreef ze me.

Het is circulair. De gedachten. De stille wanhoop die we allen voelen.

En daar sta ik dan ´s nachts moederziel alleen aan een tankstation, in LA, op zoek naar een luchtpomp ook, omdat mijn auto aangeeft dat de linkerband iets te leeg staat. En dan komt er zo een geblindeerde gangsta auto met subwoovers, midden in die nacht heel traag de parking opgereden en blijft minutenlang roerloos staan aan een pomp. De deuren ongeopend. De muziek blijft daveren.

En ik denk fuck-it. Straks eindig ik nog hier. Gewoon omdat ik probeer te vermijden verder opgelicht te worden door een autoverhuurbedrijf. Die wel ergens weer een verborgen kost zal toevoegen.

En ik denk, ja, ik moet niet klagen, want veel andere mensen kunnen niet reizen zoals ik nu doe. En ja, sommigen zullen me op hun cancellijstje zetten omdat ik op reis ben met het vliegtuig.

En ik denk fuck it.

Ik rij door.

Geef de auto af aan een slecht betaalde bediende uit een uitgebuite minderheid.

Sleep mijn bagage door de douane, door de luchthaven om daar te wachten aan de gate in de rij, als een kudde.

It's all fucked.

Die dag vlieg ik nog als het terug licht is over mijn verblijf voor deze maand. In een draai over de oceaan en dan de besneeuwde bergen landinwaarts. Door de woestijn en vlaktes met orkanen.

En daar, net over de Grote Meren land ik in Canadaland.

Ik ben een uur in Canadaland. Waar ik even op een scherm na het scannen van mijn paspoort moet aanduiden met hoeveel mensen ik hier ben.

Ik druk op 1, in de war of ik mezelf moet meetellen, maar er staat nergens 0.

Ik krijg een print-out mee, met een grote vette 1 op, die ik drie meter verder moet afgeven aan een vrouw die mijn paspoort nakijkt en me wellicht dus natelt.

Ik zie het buiten sneeuwen. Terwijl het binnen 40 graden lijkt.

Ik pleeg een plasje.

Schuif in een netjes gevormde rij tussen aardige mensen met een grappig Frans accent in het vliegtuig en stap op, naar Belgenland.

Ondertussen chat ik in messenger met een vriendin, die een paar uur eerder met datzelfde vliegtuig uit Brussel kwam. Maar ze is al door, naar haar kinderen in Quebec. Ze geeft als tip door voor kip te kiezen straks. De rest is niet te vreten.

Het vliegtuig taxiet op een verwarmde piste en krijgt voor het vertrekt nog een wellness stoombad.

De reis verloopt verder nog heel turbulent over de andere oceaan.

Brussel begroet me met ontnuchtering.

Voor ik het weet ben ik weer het digitale scanpoortje door. Duik ik in de Louis Delhaize voor een koffiekoek en worstenbroodje en wacht ik op een trein die eens niet te laat is en ook niet afgeschaft.

In Mechelen volgt nog een survival-parcours met mijn onhandige bagage op twee maal drie-fase-trappen.

Om dan op de trein opgevangen te worden door een groepje goedlachse Afrikanen.

Ik ben thuis. Denk ik.

1 april

En ik leef nog.

[veselinasboekenkast]

Deel 3- Hoofdstukken 10-13 van De Avond is ongemak

Hoofdstuk 10

De volgende dag begonnen Jas en haar vader met het mollenklemmen. Dat is de gaten in de grond die door de mollen kwamen dicht te vullen zodat ze niet verder konden groeien. Ze merkt op aan haar vader al een paar dagen niet geschoren heeft. Wat hij normaal gezien elke dag doet. Ietsjes verder kan je lezen dat Jas een normale conversatie voert met haar vader over de toekomst. Jas vraagt of haar moeder ooit voor god zal trouwen. De vader antwoordde niet direct. Direct daarna zegt Jas: 'Ik ga nooit trouwen, ik ga naar de overkant', de vader vond dat natuurlijk niet zo leuk om dat horen. En zegt dat goede gelovigen altijd trouwen. Jas weet niet wat ze erop moet antwoorden. De vader blijft verder praten en zegt:' je weet hoe het met je broer is afgelopen, wil jij dat ook?, ik denk dat Jas een beetje bang werd. Ze wou zeker en vast niet sterven voor die redenen. De vader is daar ook nog niet gestopt hij zei ook dat ze die stomme jas van haar moet uitdoen en dat dan moeder weer normaal zal doen. Hij dreigde Jas daarmee. Eenmaal binnen scheiden ze hun wegen en gaat ze naar boven.

Hoofdstuk 11

Jas hoort haar ouders ruzie maken over hun melk klanten en dat die er niet meer zijn. Ze geven beide elkaar de schuld. Jas begint al te stressen over wie hun voor het eerst zal verlaten en waarom. Ik snap haar wel. Het is niet aangenaam om je ouders te horen ruzie maken. Dan komt Hanna in de buurt en Jas zegt dat ze weesjes zullen worden. Kinderen zonder ouders. Dan voelt ze ineens dat haar zus heel warm en koud tegelijk is. Ze weet niet of ze hulp moet vragen aan haar ouders die nu op dit moment aan het schreeuwen zijn tegen elkaar of dat ze het zelf moet oplossen. Ineens valt Hanna naar beneden en vraagt Jas of ze oke is. Jas begint te denken over hoe Hanna zo een grote koorts kon krijgen. Misschien doordat ze haar in het water heeft gegooid? Direct daarna begint ze haar excuses aan te bieden en brengt ze haar naar haar bed. En zegt ze dat ze voor haar zal bidden. Hanna dankt haar.

Hoofdstuk 12

'Vandaag zullen ze naar de overkant gaan'. Dat is de eerste zin die ik lees. Het is aan het sneeuwen en obbe staat al buiten in de tuin iets te doen. Ze gaat naar Obbe en vraagt wat hij aan het doen is. Hij is een offer aan het brengen antwoord hij. Hij gaat blijkbaar een haan doden. Dan komt vader naar buiten. Obbe heeft net de haan dood gedaan en vlucht ermee weg. Jas blijft daar verbaasd staan. Jas gaat effe in de sneeuw liggen, maar na een tijdje kan ze er niet meer uit komen. Haar lichaam is al zijn energie verloren. Dan aait ineens de vader haar wang. En tilt haar op. Voor een paar seconden dacht ze dat ze aan het dromen was. Pas daarna realiseert ze dat haar vader haar heeft geholpen. Hij zegt: 'Ga naar binnen, ik kom zo je jas uitdoen'. Ze gaan samen naar binnen en de vader doet inderdaad haar jas uit. Dit was best een symbolisch moment voor iedereen. Daarna ziet ze Hanna die een sneeuwman aan het bouwen is, ze krijgt allemaal oude herinneringen toen ze dat nog allemaal samen deden.

Hoodstuk 13

Dit is de laatste hoofdstuk van het boek. Jas wordt wakker en gaat naar beneden. Ze komt de keuken binnen en ziet een briefje liggen op het aanrecht. De moeder heeft geschreven dat er een huisbezoek aan de gang is en dat ze niet mogen storen. Meestal moeten ze ook mee zitten aan tafel, maar deze keer niet. Jas is daar zeer blij mee, nu mag ze doen wat ze wilt voor het komend uur. Ze besluit om naar de kelder te gaan om te zien wat er daar gebeurd. Ze ziet van alles liggen. Brood, vlees, oliebollen nog veel meer. Ze weet ook dat er een vriezer aanwezig waar ze niet in mag kijken. Hij is ook heel moeilijk te openen. Ze besluit om het toch te openen. Ziet niks speciaal. Ze voelt de kou van de vriezer en denkt direct aan Matthies. Hoe hij zich moest voelen. Dan besluit ze dat ze ernaast zal gaan zitten. Uiteindelijk heeft Jas het gevoel dat het hier voor haar opzit en dat ze niet verder kan leven zonder Matthies. Ze zegt: Ik kom eraan, lieve Matthies. Een harde klap volgt, het vriezerlichtje floept uit. Het wordt pikkedonker en stil. Ijzig stil. Dit is de laatste zin die in het boek staat. Het is zeer triest. De ijzig stil verwijst opnieuw naar Matthies en dat vond ik best mooi. Uiteindelijk is dit niet de einde die ik wou voor haar, maar het kan misschien wel de beste zijn voor haar. Ze was een zeer fragiel meisje en wist niet hoe ze zelf verder moest leven. Ze moest haar ouders erbij hebben, maar spijtig genoeg waren die er niet voor haar en voor hun andere kinderen.

Zo dit is het einde. Er komen nog dingen over dit boek later online.

Tot dan!

Veselina☺︎

[niet-altijd-even-goed-bezig]

Ik zit weer in de knoop met mezelf

Ik weet met mezelf geen blijf

Ik ben het allemaal even kwijt

Ik heb het gevoel dat ik elke dag opnieuw crash

Zelfs op een goede dag is er altijd wel een moment waarop ik even crash, zo'n moment waarop het allemaal gewoon even niet meer gaat

Ik heb 2 weken geleden beseft dat ik op was, dankzij iemand van mijn school

Deze persoon ben ik dankbaar dat ze mij dit heeft doen beseffen anders was ik nog veel verder doorgegaan met hoe ik bezig was en wie weet wat was er dan gebeurt met mij

Ik dacht dat ik er met een paar dagen rust wel bovenop zou komen

Maar jammer genoeg is niets minder waar, ik lijk maar geen rust te kunnen vinden ook al heb ik wel degelijk rust

Ik weet niet wat er is

Ik snap mezelf niet meer

Ik ben moe

Hopelijk wordt alles snel weer beter

[fransopdefiets]

5-7 Hunmanby

Om te eten opnieuw naar de brouwerij gegaan, je kunt daar goed binnen zitten aan grote tafels gemaakt van pallets. Op het moment dat je je pint tussen in plaats van op de planken zet, wordt het tijd om te vertrekken.

Dit keer een pizza ham genomen. Ik had alleen wat gelopen, dus dat was genoeg.

Voor het eten zat ik wat te somberen over de zwaarte van de route, het echte werk moet namelijk nog komen, maar uiteindelijk besloot ik dat als ik maar 20 kilometer op een dag zou afleggen, dat dat ook goed is. En dat als ik het redt, dat ik volgend jaar de Andes ga proberen. Gewoon om te zien waar mijn limiet ligt, voordat ik ingehaald wordt door het verval van de ouderdom. Want dat was wel mijn constatering gisteren, toen ik spontaan bejaardenkorting kreeg aangeboden. Anderen hebben het altijd eerder door dan jijzelf. Je wordt oud en op een dag kom je de berg niet meer op. Maar dat moment ligt nog voor me.

Het regent een beetje als ik opsta, niet hard maar ik pak natuurlijk wel een natte tent in. Half acht weg, de route gaat weer over een oude spoorlijn, the Cinder Trail. Eerst klimmen naar Ravenscar, dan dalen naar Scarborough, het wegdek bestaat afwisselend uit gravel, asfalt, keien en modder. Toch schiet het best lekker op en je hebt prachtige uitzichten over zee. In Scarborough is het tijd voor een korte koffiepauze. Ik kom ergens terecht waar je alleen buiten kunt zitten, wat prima is, maar pal voor het terras staat een koelwagen met generator te loeien. Dan neem ik later nog wel een tweede koffie.

Het is nog maar een dikke 20 kilometer naar de camping van Hunmanby en die bestaat, is open en accepteert tenten, dat heb ik gisteren telefonisch allemaal gecontroleerd.

Ik heb het maar koud vandaag, ondanks drie lagen kleding. Om me heen lopen mensen in korte broeken te wandelen, ik snap niet hoe ze dat doen. Volgens mij hebben ze gewoon een ongeschreven regel, tussen 21 juni en 21 september loop je in zomerkleding.

Een tweede stop in het Clock Café aan de noordkant van Scarborough, leidt tot thee met een zalmsandwich. Dat is pal voordat ik aan de getijderoute begin. Dat is een pad dat bij vloed onderloopt, het is nu laag en eind van de middag pas hoog, dus dat komt goed. Die route wordt met veel bombarie aangekondigd, maar is in tien minuten gefietst en dan mag je als beloning je fiets over een gravelpad letterlijk tegen de klippen op duwen. Maar goed, bij het Clock Café spreek ik een Engels echtpaar uit de omgeving en ook enthousiaste fietsers. Die raden me een andere route naar Hunmanby aan, omdat mijn route over een hele drukke en steile weg met inhaalverbod leidt. Dat advies volg ik graag op en zo sta ik een uur later bij een bordje “public footpath, no bikes please” . Nu kan ik Hunmanby al zien liggen dus ik denk, niemand die me ziet, ik ga ervoor. Toen minuten later haal ik twee wandelaars in en ik hou me van de domme. “I am a bit lost, is this the right direction to Hunmanby?”. Jazeker, maar verderop is een hek en daar moet je overheen klimmen. Maar we helpen u wel. Inderdaad, een groot hek en op slot. Alle tassen eraf en er overheen, daarna tillen we samen de fiets erover. O ja, zeggen ze daar is nog een hek, ziet u wel? Dat zijn kissing gates dus dat zal u wel lukken. Maar die kissing gates zien er van bovenaf zo uit <-. Een heel klein deurtje, dat tussen de poten van de V beweegt. Met daarboven, op circa 2 meter, een dwarsbalk. Daar kan die fiets niet door, zelfs niet rechtop op zijn achterwiel. Dus weer alle bagage eraf en met zijn drieën wurmen we de fiets over het deurtje en onder de balk door. Als ze dan ook nog de weg naar de camping voor me gaan vragen, kan mijn middag niet meer stuk.

De camping, met de bloemrijke naam Orchard Farm staat als rustig beschreven. Dat klopt in die zin, dat er nauwelijks kampeerders zijn. Maar het trekkersveld ligt naast de doorgaande weg en de spoorlijn. En die leveren een hoop lawaai op.

Afstand: 60 kilometer

Tijd: 5 uur

[salernoah]

Zaterdag | 18-05-2024 | 21°C | Positano | Dag 5

8:25 ‘s Ochtends. Mijn wekker ging vandaag al om 7:00. Valeria en ik gaan vandaag naar Positano met de veerpond, die om 8:40 vertrekt vanuit de haven van Salerno. Ik heb niet heel lang geslapen vannacht, want Italianen eten laat en gaan dus ook laat slapen.

Ik ben gisteren met de groene Vespa netjes thuisgebracht. Ik had om 20:00 afgesproken met de Italiaan bij Bar Rosa, een makkelijke ontmoetingsplek. We zijn als eerst naar een park gegaan, dat iets buiten het centrum lag. Het Italiaanse verkeer is verwarrend en chaotisch. Hier halen scooters auto’s van rechts gewoon in. Alles gaat hier op z’n Italiaans.

We hebben een rondje in het park gelopen. Ondertussen werd ik onderwezen in het Italiaans. De Italiaan had gereserveerd om 21:15 bij een Italiaans restaurant. Hij had me de beste pasta ter wereld beloofd. Op de groene Vespa reden we erheen. Bij binnenkomst had ik al gelijk door dat ik de enige niet-Italiaanse was. Dat is een goed teken, maar ook voelde ik me erg zelfbewust. Alsof ik een indringer was en niet zou mogen afweten van het bestaan van dit restaurant. [Edit om 19:01: Ik kom er nu achter dat ik het restaurant al had opgeslagen in mijn Google Maps. Niks ernstigs dus.]

Helaas weet ik niet meer welk voorgerecht we aten, maar wel weet ik dat het werkelijkwaar verrukkelijk/heerlijk/zalig/délicieux/deliciozo en vegetarisch was. Echt waar, het was onbeschrijfelijk lekker. Daarnaast is het fijn als er voor je besteld wordt en je het zelf niet hakkelend hoeft te doen. Mozzarella met basilicum en plakjes tomaat (hoe heet dat ook alweer?) en daarna nog beiden een portie spaghetti met zeevruchten (ik maakte hier een uitzondering op mijn vegabeleid, want eenmaal in Italië dient men ook een beetje te genieten, nietwaar?) Uiteraard kon ik zo veel eten niet op. Geen idee hoe de Italianen zoveel kunnen eten: een aperitivo, een voorgerecht, een hoofdgerecht, een nagerecht én koffie? En er dan ook nog zó bijlopen?

Na het diner zijn we naar een van de havens van Salerno gereden, bij Piazza della Liberta, en hebben we daar langs de kade gezeten. Vanaf deze haven konden we de rest van de verlichte stad zien. Uiteindelijk ben ik netjes thuis afgezet en naar bed gegaan.

19:30 | Ik eet nu een heel saaie pasta (zelfs voor mijn doen) met tomaat en kikkererwten. Dit omdat ik niks anders in huis heb en omdat ik amenooitniet nu boodschappen ga doen. Niet eens omdat het regent, maar omdat ik best moe ben na onze dag in Positano. Op de terugweg ben ik in de boot in slaap gevallen en nu nog voel ik het schommelen.

Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling om zo vroeg weer terug in Salerno te zijn, maar het weer sloeg ineens om. Er was wel enigszins regen voorspeld, maar niet veel. Eenmaal aangekomen in Positano begon het te onweren. Valeria kocht bij de eerste de beste winkel een paraplu voor vijftien piek. Het werd ons toen duidelijk dat Positano zó toeristisch is dat de plaatselijke ondernemers niet schromen om de toeristen uit te buiten (snap ik wel; toeristen zijn vreselijk irritant). Zo bleek later dat – zelfs voor Nederlandse standaard erg duur – je al gauw €30 voor een club sandwich of Cesar salade  betaalt en minimaal €18 voor een pasta. Een glaasje huiswijn is €9 en een glaasje sjampie kost je €30. Let op: ik verzin dit niet. Ik vraag me af hoe de zaken op Capri gaan…

Uiteraard had ik domweg niks te vreten meegenomen, en Valeria alleen een pakje Tucs en een proteïnereep (wisten wij veel!?), dus was ik genoodzaakt ergens pasta te consumeren. Alle restaurants waren duur. Peperduur, alsof je van een gouden bordje at (was echter niet het geval, maar dat terzijde). We bestelden ravioli, die erg smaakvol was. Ondertussen regende het steeds harder en harder en knalde het boven onze hoofden. Stof en dennennaalden (of iets dat daarop leek) waaiden in ons eten. Een hele dag doorbrengen in zulk rotweer? De beslissing was al snel genomen: de eerstvolgende boot terug naar huis proberen te nemen. We hadden immers tickets gekocht voor de terugweg. Zonder enig probleem drongen we ons als verstekelingen met de rest van de natte masse op de boot. In de rij raakten we aan de praat met een groepje Amerikanen uit Alabama met vuilniszakken op hun hoofd en maakten een foto met hen voor ons plakboek.

Nu begon onze ochtend in Positano echter beter dan het verhaal doet vermoeden, want nadat de eerste regenbui voorbij was brak een zuinig zonnetje door. Het was aangenaam genoeg om een zonnebril op te zetten en rond te scharrelen in het overvolle centrum. Kronkelstraatjes met hordes toeristen en schattige boetiekjes met vanallesennogwat. Overal waar men keek kon men citroenen zien. De Amalfikust staat bekend om haar citroenen. Nu weet ik zeker dat ik in een vorig leven een Italiaanse was, want mijn obsessie met citrusvruchten werd hierdoor alleen maar aangewakkerd. Citroenkaarsen, citroenzeepjes, citroensnoepjes, citroen huisparfum, limoncello, schorten met citroenmotief, sieraden met citroenen bedeltjes, bikini’s met citroenen, citroenen bij de groenteboer die groter dan mijn hand waren, keramiek met citroenen. Alles in Positano was geelgekleurd. Alles in Positano was in feite indrukwekkend mooi en beeldschoon, heel pittoresk. Alleen jammer van de vele toeristen die rond krioelden als mieren. Goed voor de economie, dat wel.

Bij een winkeltje kocht ik parfum uit Positano. Bij een ander winkeltje kocht ik een keramieken schaaltje in de vorm van een – je raad het al – citroen. Bij nog een ander winkeltje kocht ik zes prachtige aquarel ansichtkaarten. Als het allemaal niet zo duur was, had ik zowat heel Positano leeggekocht. Gelukkig beschik ik over enige zelfbeheersing, maar voor keramiek heb ik een zwak.

Valeria en ik hebben ook nog wat cultuur gesnoven. In de kerk. De Chiesa di Santa Maria Asunta, niet te missen in het kleine stadje. Toegang was gratis, dat dan weer wel. De kerk had mooie gouden details; vooral de gouden sterren op het plafond vond ik mooi. Verder dacht ik vooral dat het heel vreemd moet zijn voor de bewoners in Positano dat al die toeristen alleen maar de kerk bezoeken om een leuk kiekje te maken voor op Instagram. Wat zouden de mensen uit de achttiende eeuw wel niet van ons denken als ze ons nu zo zouden zien? Nog raarder is het feit dat je een recensie over de kerk op Google Maps kunt achterlaten. Eigenlijk heel raar toch? “De mis was erg saai vandaag, maar de pastoor is wel vriendelijk. Ik sla de volgende mis wel even over. Het is hier wel altijd gezellig met Kerst, maar houd rekening met drukte.” Of zoiets.

De kerk is inderdaad een uitermate geschikte plek voor contemplatie, dacht ik zo.

[devosopmaandag]

De gestalte van het leven

Ik bel bijna altijd op een vaste tijd aan bij vriendin I. Er wordt dan gewerkt aan alweer een volgend 'project'. Dat is de enig juiste benaming voor wat we doen: een geheel dat een begin heeft dat zo terloops is dat het amper teruggehaald kan worden. Dan volgt een eindeloos lange periode van werken, vaak zonder dat we een precies einddoel voor ogen hebben, maar dat wel steeds concreter wordt. Het materiaal waarmee we werken is de taal, maar vooral zijn het ideeën. Op een dag moeten de resultaten een plek in het leven krijgen. Hoe dan ook, zo ziet dat werken van ons eruit. Altijd zeg ik bij thuiskomst, als G vraagt hoe het geweest is: we hebben eerst het leven doorgenomen, daarna hebben we gewerkt.

Door allerlei omstandigheden, onze verschillen in temperament, mijn gezondheidsproblemen, een lange afwezigheid van mij, de dood van haar moeder, de aangebroken zomer die altijd een soort vertraging met zich meebrengt, nemen we de laatste tijd vooral het leven door. Je kunt overigens alleen iets doornemen als er sprake is van een geheel.

De jonge Poolse schrijver Czelaw Milosz is op de vlucht te midden van het geweld van de Tweede Wereldoorlog als hij vaststelt dat er onder de zwaarste omstandigheden in hem desondanks sprake was van 'een verborgen onverschilligheid' ten aanzien van de werkelijke gevaren van zijn reis, van de volstrekte onzekerheid van zijn toekomst. Hij herinnert zich later heel concrete ogenblikken die hem een belangrijk inzicht gaven: “De wereld was onverstoord, fantastisch. Ik hield van haar want in haar omwentelingen bood ze zich steeds op een andere manier aan [–]. De gestalte van het leven was niet langer verdacht, je kon hem bijna in je hand houd.”.

I. en ik kunnen niet verder verwijderd zijn dan van de schrijver daar en toen, maar precies dát is wat wij op momenten ook doen: we houden het leven in onze handen, leggen het op tafel en bekijken het van alle kanten. We bewonderen het, verbazen ons erover, lachen het soms uit. Niet dat we dat op filosofische manier doen. We vertellen elkaar gewoon over wat we hebben gedaan, wat voor ontmoetingen we hadden, hoe het met die en die gaat, wat voor idioots, pijnlijks of betekenisvols we hebben meegemaakt. Al pratende (we lachen ook veel) zijn er momenten waarop ik weer ervaar hoe complex, hoe rijk en hoe onwaarschijnlijk het leven is en hoezeer ik ervan houd. Ik vertelde haar dat ik onlangs vriend A had geschreven dat ik houd van het dóen van het leven. Met I. houd ik ervan naar dat gewone leven van ons te kijken, aan haar keukentafel, waar we – in Milosz' woorden van veertig jaar later – 'onze kleine mijnheid celebreren'.

[overwijs]

Het verschil maken

In de afgelopen weken ben ik door velen uitgedaagd om na te denken over mezelf en mijn rol in het onderwijs. Als het gaat over jou, als docent, als deel van het onderwijs en jouw motief om dit werk te doen, gaat het al gauw over het verschil maken.

“Je bent dit werk toch gaan doen omdat je het verschil wil maken voor leerlingen, voor mensen, de maatschappij?”. Het wordt altijd met een groot gemak uitgesproken, het is zo logisch voor iedereen. En als ik mijn opties bespreek, les blijven geven, doorgroeien, meer training geven aan docenten, meer tijd nemen voor andere zaken zoals schrijven, komt dat zinnetje over het verschil maken vaak weer om de hoek kijken. “Als schoolleider / docent / trainer / schrijver / influencer (omcirkel door wat van toepassing is) kan je voor meer mensen het verschil maken!”.

Toen ik de vragen van TeacherTapp* van vandaag zag, moest ik aan al deze gesprekken van afgelopen maand denken. “Waarin onderscheidde jouw favoriete docent zich van de rest?” met als vervolgvraag hoe ik zelf hoop dat leerlingen op mij terug kijken. Mijn vakkennis? De sfeer in mijn lessen? Mijn goede grappen? Dat ik ze écht zie? Dat ik het verschil maak in hun leven?

Eerlijk gezegd weet ik het niet. Doe ik dit werk om het verschil te maken? Moet ik mogelijke volgende stappen daaraan meten, hoeveel verschil je maakt? Hoe langer ik er over nadenk, hoe minder het gevoel dat dát het is. Maar wat dan wel? Waar doe ik het voor en hoe weet ik waar ik dan verder op moet inzetten?

Mijn hele carrière hangt aan elkaar van momenten die ik gevolgd heb of gegrepen heb. Een mogelijkheid die ik zag om iemand te helpen, wat vervolgens uit de kluiten groeide, of gewoon de speling van het lot. Een leraar op de middelbare school die zei: “is onderwijs niet iets voor jou?” en ik dacht, “ach, waarom niet” (over leraren die het verschil hebben gemaakt gesproken, want anders was ik nu dierenverzorger vermoed ik). Zo deed ik veel kennis van onderwijs op, buiten mijn lesgeven om, door te helpen waar ik kon. Werd ik trainer van docenten omdat ik mensen graag hielp. En geef ik misschien ook wel les voor het helpen van de leerlingen? Maar om nou te zeggen dat je dan het verschil maakt?

Tijdens het overdenken van de TeacherTappvraag en alles wat dat bij mij losmaakte denk ik terug aan mijn lessen. Heb ik nu voor mijn leerlingen van klas 4 het verschil gemaakt omdat ze geleerd hebben hoe je de resultante kracht moet construeren als er twee krachten op hetzelfde aangrijpingspunt in een bepaalde hoek werken? Ik vermoed dat voor al mijn leerlingen die enkel een horde is naar het diploma, meer niet. Geen lifechanging moments, zoals er zelden zijn in mijn lessen. Is dat ook wat ik wil bereiken, dat verschil?

Maak ik het verschil? Misschien, maar misschien als ik het niet deed waren er wel tien anderen. Wie weet. Natuurlijk anders, maar hetzelfde verschil wellicht. Gelukkig had ik nog andere lessen om aan terug te denken, mijn brugklassers gingen voor het eerst werken met de brander en dat vinden ze retespannend soms en toen maakte ik het verschil, door ze te helpen om een lucifer vast te houden en langs het doosje te ritsen. Het zijn soms de kleine dingen die het verschil maken, dus wie weet.

Wat doe jij of hoop jij te doen om het verschil te maken? Of doe jij wat je doet om hele andere redenen? Voor mezelf ben ik er nog niet uit, maar ik hoop jij voor jezelf wel! Dat maakt toch net het verschil! Dan kijk ik ondertussen naar de prachtige lucht van mijn wandeling naar huis, die elke dag voor mij het verschil maakt.

*TeacherTapp is een app waar je elke dag om half vijf een paar vragen over onderwijs beantwoord. Een korte bezigheid die beloond wordt met drie dingen: je ziet wat andere onderwijsmensen op de vragen van de dag daarvoor hebben beantwoord, je krijgt inspiratievolle leestips en je wordt aan het denken gezet over jezelf, jouw onderwijs en het onderwijs in het algemeen. Mee doen? Leuk! Download de TeacherTapp-app uit jouw Store.

[euroadventure]

Waardevolle ontmoetingen (1)

Inmiddels ben ik alweer een maand thuis in Nederland. De tijd vliegt voorbij en mijn roadtrip avonturen worden steeds meer en meer naar de achtergrond gedrongen door het dagelijkse leven.

Om toch het gevoel vast te blijven houden probeer ik voor mezelf met regelmaat momentjes te creëren waar ik even probeer uit te zoomen en weer even rustig terugkijk op mijn afgelopen 16 maanden. 

Ik neem jullie hier graag in mee de komende tijd door bij verschillende momenten weer even stil te staan 😊.

Ik kijk graag terug naar de vele mooie ontmoetingen die ik heb gehad met mensen die ik tot voor kort niet kende, maar waar ik met plezier aan terugdenk. Tijdens het schrijven poppen steeds meer herinneringen op...misschien wordt dit verhaal dan ook wel een twee-, drie-, vier-...of misschien wel een achtluik 😂🤣. 

Ik starte in mei 2021 in Nederland omdat ik in coronatijd nog niet direct de grens over kon zonder de benodigde papieren. Via verschillende stops door het hele land kom ik uiteindelijk uit op camping 't Haldert vlakbij Roermond. 

Deze camping werd op dat moment voornamelijk bezocht door Nederlanders. De mensen op de camping waren relaxed en ik had al snel een gesprek met de verschillende buren en een oud basketbal bondscoach. Maar de ontmoeting met de eigenaar blijft me het meest bij. Naast het runnen van een camping en bloemenzaak helpen zij ook mensen met burn-outs weer te reïntegreren in de arbeidswereld. De gehele camping was een groot openlucht museum met abstracte kunst en vrolijke kleuren. 

De eigenaar liet mij achter de schermen het grote project zien waar hij met de mensen die reïntegreerden mee bezig waren. Een soort figuren van ongeveer 2 à 3 meter hoog, volledig gebouwd van oude fietsonderdelen. 

De passie en enthousiasme die de eigenaar, het creatief brein, aan mij overbracht liet mij tevens inzien hoe mooi je bijdrage aan het weer laten floreren van mensen kan zijn 🤩💪🏻.

Na Nederland vertrok ik naar Luxemburg. Na een toevallige ontmoeting met een oud-collega die ik al enkele jaren niet meer had gezien staat me hier juist vooral de ontmoeting met een onbekende vrouw, bij de afwasruimte en waar ik de naam niet van heb gekend, het meeste bij. Zij vertelde mij na een paar minuten over koetjes en kalfjes te hebben gepraat een erg emotioneel verhaal. Ze was met haar gezin verhuisd vanuit Nederland naar het buitenland, maar door een tragisch ongeval zijn zij hun zoontje verloren 😪. Ze was nu met haar man en dochter teruggekomen naar Europa om het grote verdriet te verwerken en over hun toekomst na te denken. Daar blijven was te pijnlijk. Ze was huisarts en wilde misschien wel in Zeeland aan de slag, zich settelen in een rustigere omgeving dan Amsterdam waar ze voorheen woonden. Laat ik daar nu net vandaan komen... Ik heb de vragen die ze had over Zeeland en waar ik antwoord op wist uitgebreid beantwoord. Onze ontmoeting was bijzonder, omdat zij het verlies van haar zoontje nog met niemand behalve familie en vrienden openlijk had gedeeld vertelde ze mij, maar ook omdat ik haar kon helpen de vele vragen die ze had over Zeeland te beantwoorden. Ik hoop uiteraard dat ze het nu goed maken en langzaamaan weer de zin van het leven hebben kunnen terug vinden 🙌. 

Na Luxemburg rijd ik via Nederland door naar Denemarken. Ik stop onderweg nog in Nederland voor een vaccinatie tegen corona en bezoek nog even enkele lieve vrienden en familie voor ik in Denemarken arriveer.

Naast de verrassend mooie natuur, is mij ook de vriendelijkheid ban de Denen opgevallen. Echter, Denen laten niet bij een eerste gesprek het achterste van hun tong zien 😉.

Een eerste leuke ontmoeting in Denemarken was dan ook met een Duitse vrouw op dag twee na mijn aankomst in Rømo. Deze vrouw had net als ik een Volkswagen Caddy omgebouwd tot campertje. Ze sprak mij aan en we hebben alle do' en don'ts van onze campertje uitgebreid uitgewisseld, voor zover ik die al wist na een anderhalve maand 😂😉. Zij had een luxe omgebouwde caddy, ik een simpele maar praktische omgebouwde caddy. Ondanks dat die er van haar mooi uitzag, vind ik de mijne stiekem veel gezelliger 🤭. Ik ga hem dan ook nog lang niet wegdoen!

Overugens is mijn caddy gedurende mijn trip meerdere keren het onderwerp voor mensen om een gesprek met mij aan te gaan. Hieruit vloeien uiteindelijk soms bijzondere gesprekken en ontmoetingen voort. 

Op een hele kleine camping in het noorden van Jutland, waar ik toevalligerwijs in gesprek raakte met een Nederlands echtpaar, heb ik een leuke herinnering. De camping was erg verouderd, maar dat kon mij niet deren. Het warme welkom van de eigenaar die de camping van zijn overleden moeder had overgenomen maakt dan snel veel goed. Het Nederlandse echtpaar die al jaren op deze camping verbleef heeft mij enorm geïnspireerd om het optimale te halen uit mijn roadtrip in Denemarken. In de gezamenlijke 'woonkamer' op de camping hebben we hangend boven de kaart van van het land de mooiste plekjes en routes besproken en aangekruisd. Wat een passie voor dit land hadden zij!

Ruim een week later fiets ik vanaf Kopenhagen naar Zweden. In anderhalve week ben ik van Göteborg via Helsingborg en Malmö naar Simmershamn gefietst, bijna 900 kilometer 💪🏻. Een van de vele ontmoetingen die mij onderweg is bijgebleven is de ontmoeting met Kenneth uit Kopenhagen op een kleine camping in Jonstrop. Hij was net als ik de Kattegatleden (Goteborg tot Helsingborg) aan het fietsen alleen van zuid naar noord in plaats van noord naar zuid. Hij  vertelde mij een persoonlijk verhaal waarom hij aan het fietsen was.

Mensen die ik ben tegengekomen zijn vaak warm en enorm open, waaronder ook Kenneth. Mocht ik nog in Kopenhagen komen dan ben ik van harte welkom vertelt hij mij, een van de vele uitnodigingen die tijdens mijn reis gaan volgen. 

Uiteindelijk kom ik na een kleine week fietsen aan in Malmö. Ik besloot na de Kattegatleden ook nog de Sydkustleden te gaan fietsen. Via ‘warmshowers', een soort 'vrienden op de fiets' zoals we dat in Nederland kennen, beland ik bij Aleksandra uit Polen waar ik wordt verwelkomt met een koffie inclusief wodka!

Een dag later logeer ik nog bij Leonore uit Estland. Beiden geven mij een warm welkom zodat ik na 3 dagen Malmö weer klaar ben voor mijn fietstocht. Er was geen camping in de buurt, maar dit alternatief bij mensen thuis was ook een leuke ervaring. 

Onderweg naar het eindpunt van de fietsroute in Simmershamn heb ik nog talloze gesprekken met mensen die je onderweg vragen waar ik heen ga of op campings wanneer ik mijn tentje opzet. De fietstocht was een mooie belevenis en waardevolle herinnering.

In mijn volgende terugblik, blik ik terug op mijn ontmoetingen op het vaste land in Zweden en Noorwegen.