#Elena Tsallagova

[monotonous-minutia]

Zdenko & Matteo 🌈🏳️‍⚧️💞

Deutsche Oper Berlin 2023

From BFFs to BFs

[demoura]

DIA 14 DE JANEIRO DE 2024: DOMINGO ,EM CASA RECUPERANDO MEMÓRIAS E MARCADO PELO MESSIAS DE MOZART /BOB WILSON NA RTP2 : num domingo de mau tempo nem sequer saí para o ritual da Versailles . Nesta fase da vida basta-me que cada jornada tenha uma experiência de alta qualidade . E desta vez foi rever na RTP2 a transmissão ,que tinha falhado no sábado . do Messias (.Der Messias, K. 572, ) de Wolfgang Amadeus Mozart's.apresentada em Salzburgo em 2020 numa encenação do famoso minimalista Robert Wilson . Trata-se da adaptação em língua alemã feita em 1789 por Amadeus do oratório de George Frédéric Handel de 1741 numa iniciativa de Gottfried van Swieten .O libreto original em inglês de Charles Jennens foi traduzido em alemão por Christoph Daniel Ebeling. Amadeus aproximou-se do Messias menos como um ''compositor'' do que como um ''intérprete''. Quem ouvir o arranjo de Mozart pela primeira vez fica impressionado com o som encorpado dos sopros e metais nos coros; mas, em segundo lugar, com a evidente sensibilidade de Mozart à música de Handel, embora momentâneamente surpresos com a presença de uma trompa em oposição a uma trombeta em 'A trombeta soará''…Este espectáculo encomendado por Rolando Vilazon mostrou Bob Wilson no seu melhor !O oratório foi consideravelmente enriquecido por um conjunto emocionante de personagens, cantores, dançarinos e atores..O início tem a presença no palco do tenor francês Stanislas de Barbeyrac, vestido com um fato de tweed bege dos anos 1930. Ele é um actor tão bom que Bob Wilson não teve problema em fazê-lo dançar e actuar no palco... A voz é sólida como a do baixo boliviano José Coca Loza. Elena Tsallagova, a soprano russa que foi treinada no Atelier Lyrique da Ópera de Paris em 2006, foi um anjo delicioso e apareceu em belos vestidos brancos e prateados projetados por Carlos Soto. As decorações foram feitas principalmente com iluminação e vídeos excepcionais do diretor de fotografia polaco Tomasz Jeziorski, alguns dos quais lembravam muito as fotografias de Hiroshi Sugimoto. Uma cena, especialmente a de Fonsakis dançando no Aleluja com grandes ondas ao fundo, é inesquecível. Luzes brancas, cinzas, azuis, prata e, claro são um deleite visual constante. Muitas vezes fiquei desapontado com as últimas produções de Bob Wilson, mas agora voltou em pleno esplendor. E o efeito visual do coro em contraluz com suas silhuetas pretas foi fantástico..Minkowski no comando dos seus Lês Musiciens du Louvre impecável .

[mozart2006]

Bayerische Staatsoper - Das schlaue Füchslein

Bayerische Staatsoper – Das schlaue Füchslein

Foto ©Wilfried Hösl In una München traboccante di turisti e gente allegra si sta svolgendo il consueto Opernfestspiele, la rassegna (more…)

[bereite-dich-zu-leben]

Mo, 23. Okt 2017 | 20 Uhr

Deutsche Oper Berlin

MAHLER Symphonie Nr. 2 c-Moll

Elena Tsallagova | Sopran

Ronnita Miller | Alt

Chor der Deutschen Oper Berlin

Orchester der Deutschen Oper Berlin

Donald Runnicles | Dirigent

[dadalux]

Elena Tsallagova in "Pelléas et Mélisande" by Robert Wilson.

[caroleghesquiere-blog]

Klassiek: opera

FC Bergmans ‘Les pêcheurs de perles’ als opera over de herinnering, in het aangezicht van de dood

FC Bergman heeft van Bizets Les pêcheurs de perles een opera over de herinnering gemaakt. Of was het stuk dat al altijd? In elk geval: het concept werkt, al is de uitwerking ervan soms onaf.

STEPHAN MOENS

16 december 2018, 11:15

Les pêcheurs de perles speelt volgens het libretto op Sri Lanka, in een kolonie van parelvissers die op een autoritair geleide sekte lijkt. Het verhaal beschrijft niet veel meer dan een eenvoudige driehoeksrelatie. Twee vrienden, Zurga en Nadir, zijn ooit tegelijk verliefd geworden op eenzelfde vrouw, Leïla, maar zweren elkaar dat ze er niets mee zullen aanvangen. Jaren later ontmoeten de drie elkaar weer en barst de wonde open, waarna Zurga, die machtiger is dan Nadir, die laatste aan de galg praat wegens woordbreuk, en hem samen met Leïla wil laten terechtstellen. Niks exotisch aan, puur burgerlijk drama.

Maar hoeveel jaren na de verliefdheid speelt dat drama zich eigenlijk af? FC Bergman rekt die tijdspanne uit tot de laatste levensfase. Want als we oud worden, bestaat ons leven steeds meer uit verleden. Misschien is dat wel het drama?

REALITEIT OF INBEELDING?

Les pêcheurs de perles van FC Bergman speelt zich af in een bejaardentehuis: een overlijdensmachine en een doos vol herinneringen. Het RVT-leven staat realistisch op het draaitoneel, met zowel troosteloze ruimtes als efficiënt maar ook afstandelijk verzorgend personeel. Verstrooiing is een diavoorstelling van oude vakantiekiekjes aan het strand, de realiteit is de dagelijkse aanwezigheid van de dood in de kamer ernaast.

Zurga ziet zichzelf als sterkste figuur in die gemeenschap. Plots komt Nadir aanwaaien. Tijdens het beroemde duet ‘Au fond du temple saint’, waarin zij hun herinnering aan Leïla ophalen, katapulteert het draaitoneel ons terug naar het verleden: een strand voor een enorme golf à la Hokusai, waar zij hun jonge zelf en de jonge Leïla zien in een prachtig tableau vivant. Er zullen er nog meer volgen, waaronder één bij de wonderlijke herinneringsaria van Nadir, ‘Je crois entendre encore’, evenals een jubelende, naakte paringsdans van de jonge Leïla en Nadir.

Ondertussen is ook de echte Leïla, een diva op haar retour, in haar rolstoel binnengedragen in het rusthuis. Die twee werelden – het stervende heden en de levendige herinnering – komen soms gevaarlijk dicht bij elkaar en leiden uiteindelijk naar het schijnbaar pathetische einde: Leïla en Nadir gaan de eeuwige toekomst tegemoet op de golf van het leven, terwijl Zurga zich vrijwillig in de lijkenlade legt.

Waarom schijnbaar? Omdat je het ook anders kan verstaan: als alles zich alleen in het langzaam dementerende hoofd van Zurga heeft afgespeeld, is er niets pathetisch aan, zelfs niet het feit dat de oude Leïla zich plots tot haar jongere zelf verpopt. In het aangezicht van de dood worden we door de herinnering weer jong.

OVERTUIGEND CONCEPT

Dit meerduidige concept, dat nog in tientallen andere details weerkeert, overtuigt absoluut. Het hapert enkel hier en daar in de uitwerking. Leïla in een enorme avondjurk de golf laten opklimmen, is een overbodig en vermoedelijk gevaarlijk effect. Met aanstekers zwaaiende bejaarden bij het ‘optreden’ van de diva Leïla: dat is te veel cliché en herinnert eraan dat deze opera eigenlijk geen ironie verdraagt. En zo zijn er nog een paar.

Eén ervan raakt ook aan de muziek. Voor Zurga en Nadir werden bewust oudere zangers gekozen: Stefano Antonucci en Charles Workman. Dat is uiteraard dramaturgisch verantwoord, maar leidt ook tot enkele vocale uitschuivers in de moeilijkste passages. Offer je een stukje van de muziek op aan theatrale breekbaarheid?

Leïla werd daarentegen met Elena Tsallagova jong bezet – met succes. De eveneens jonge Belgische dirigent David Reiland leidt koor en orkest met gevoel en precisie, maar slechts op enkele momenten met alle flonkering die Bizets orkestratie aanbiedt.

Eigen mening

Opera Les Pêcheurs de Perles – zondag 23 december te Opera Antwerpen

Toen mijn broer mij voorstelde om last minute naar de opera te gaan (onder de 26 jaar zijn er heel goedkope tickets te verkrijgen als er nog een half uur voor de voorstelling tickets over zijn) was ik terughoudend. Het vooroordeel van een opera als iets ouderwets, saais en langdurig zat toen in mijn hoofd. Met het argument dat het maar 1 uur en 40 min zou duren en een lovende recensie over het stuk, vertrokken we toch naar Antwerpen voor mijn eerste opera ooit.

Les pêcheurs de perles gaat over een driehoeksrelatie. Twee vrienden werden smoorverliefd op eenzelfde vrouw en toen besloten ze, voor hun vriendschap, dat niemand met haar iets mocht beginnen. Vele jaren later, in het rusthuis, komen de drie mekaar weer tegen. De verliefdheid van vroeger is zeker nog niet over. Beiden zijn ze nog tot over hun oren verliefd op de bloedmooie vrouw, een ware diva. De vrouw begint een relatie met één van de mannen. Wanneer de andere man daarachter komt, wordt hij woedend. Hij zet iedereen van het rusthuis op om hem achter zich te zetten. Hij wil het koppel laten gerechtstellen omdat de man zijn pact van vroeger niet heeft gespecteerd. In het allerlaatste stuk besluit de man toch om vergevend te zijn en om het koppel niet terecht te stellen, en eindigt het stuk met een eind goed al goed.

Het stuk heeft 2 dimensies, enerzijds het beiaardentehuis en anderzijds het strand. In het bejaardentehuis stond het einde van de levenscyclus centraal en aan de andere kant van het decor staat het prachtige strand van vroeger en de jeugdigheid net centraal. In de recensie zeggen ze dat het strand voornamelijk herinneringen zijn, waar ze in het rusthuis op leven. Ik zelf ervaarde het in het begin als 2 volledig aparte werelden. In het beiaardentehuis waren de hoofdpersonages oud en op het strand werden ze vertolkt door ander mensen die er veel jonger uitzagen. Daarna was pas voor mij duidelijk dat het over herinneringen ging. Op een gegeven moment worden de 2 werelden doorbroken en komen de beiaarden vanuit het beiaardentehuis de 2 geliefden, op het strand halen. Dit was zeer krachtig om te zien, want ze kwamen de 2 geliefden precies uit hun droom trekken, terug in de realiteit van het beiaardentehuis. Wat ook opviel was dat de 2 verliefde beiaarden na een  tijd hun “vel/kostuum” uitdoen en ze terug jong worden. Ze herbeleven de jonge liefde van vroeger weer en daarom wakkert hun levensvuur weer aan in het rusthuis. De andere man (die niet samengaat met de vrouw) ervaart dit niet en hij blijft in zijn oud vel/kostuum. Hij is verbitterd en heeft minder levensvreugde meer.

Ik had een statische opera verwacht, maar niets was minder waar. Het prachtige toneel kon  360° draaien van het rusthuis, naar de zee. Het verschil tussen deprimerende rusthuis en de vurige liefde tussen de twee jonge mensen werd zeer krachtig getoond op het podium. Er kwam ook een stukje ballet op het strand (in de herinneringen van de twee), wat ook zeer mooi was om te zien, aangezien ik nog nooit naar een ballet voorstellingen ben gaan kijken. De 2 hoofdzangers worden in de recensie beschreven als dramaturgisch, maar leidt tot enkele vocale uitschuivers in de moeilijke stukken. Het eerste kan ik zeker beamen, het tweede vind ik niet. Zowel de muziek als de zang waren voor mij fenomenaal, vooral de mannenstem vond ik zeer impressionerend. Om af te sluiten wil ik nog even dit kwijt: ik denk dat ik zeer veel geluk heb gehad met deze opera. Dit is een zeer actief stuk (door het decor, de twee werelden (strand en zee), ballet, kostuumwissels en de vele mensen dat er in mee speelden) en daardoor was het zeer toegankelijk voor het breder publiek. Na de voorstelling geraakten we aan de praat met 2 oudere mensen die vaker naar opera gaan, en zij beaamden dat dit één van hun beste opera’s was die ze ooit hebben gezien. Ik ben in ieder geval blij verrast en sta open om nog een keer naar een opera/ballet te gaan!

[lecamaradeestamoureux]

La beauté froide de Pelléas et Mélisande

Au tournant des 19ème et 20ème siècles, nulle œuvre littéraire n’a autant inspiré les compositeurs que Pelléas et Mélisande de Maurice Maeterlinck. Cette pièce de théâtre symboliste raconte l’histoire d’une jeune femme perdue dans les bois, son mariage avec le prince Golaud, puis son amour impossible avec le frère de celui-ci, Pelléas. La version de Claude Debussy est aujourd’hui plus célèbre que le texte original et figure régulièrement à l’affiche de l’Opéra de Paris.

Les premières notes, délicat va-et-vient de violons envoûtants, transportent le spectateur dans un monde fantastique, une forêt aux parfums aquatiques. L’orchestre de l’Opéra de Paris, familier avec la partition, propose une interprétation intime, dont le rythme varie au gré des flux et reflux de la mer, sans cesse évoquée par les personnages. Philippe Jordan se montre habile capitaine pour épouser les moindres variations des successives vagues musicales qui traversent l’œuvre, notamment lorsque les calmes ondulations gonflent jusqu’à se briser avec fracas.

La mise en scène est elle aussi parfaitement rôdée. Minimaliste, Robert Wilson propose une lecture fidèle de l’œuvre, une illustration des paroles sibyllines et des mystérieuses métaphores de Maeterlinck. C’est une plongée à bord d’un bateau immobile dans un univers de pénombre claire et d’éblouissante obscurité.

Des lignes épurées, droites, esquissent des situations: des troncs couleur charbon évoquent la forêt où Golaud rencontre Mélisande, des bâtons entremêlés les dédales du château où évoluent les personnages, un voile translucide le cadre des promenades et jeux de séduction entre Pelléas et Mélisande.

Les couleurs sont rares; au fond de la scène, un écran de lumière diffuse un halo de blanc, puis de bleu pâle ou de violet rimbaldien. Robert Wilson joue sur les nuances et sur les contrastes: Pelléas et Mélisande sont vêtus de blanc alors que Golaud arbore du noir.

Le jeu est hiératique, les mouvements figés dans une glace atemporelle, les personnages semblent paradoxalement proches lorsqu’ils sont éloignés, il y a une sensualité de l’immobilité, un érotisme de la distance, notamment dans la scène du balcon, dans laquelle les cheveux de Mélisande ondulent le long de la tour. 

La mise en scène de Robert Wilson, littérale et esthétique, est néanmoins très intellectuelle. Le décor et le jeu des chanteurs accentue la froideur de l’œuvre. Le lyrisme de l’orchestre seul ne parvient pas à réchauffer le cœur des spectateurs, malgré les élans enthousiastes des jeunes amoureux et la jalousie meurtrière de Golaud.  Le public se retrouve nimbé dans les affres frigorifiques de ce monde lunaire, égaré dans un Kandinsky sans couleur, sans ressentir la chaleur des êtres qui évoluent dans ce monde onirique.

Certaines voix sont pourtant chaleureuses sur le plateau, dans l’ensemble très bon. Le timbre clair et la voix puissante d’Etienne Dupuis reflètent bien l’enthousiasme juvénile de Pelléas ; il est excellent dans la scène du balcon. Golaud, interprété par Luca Pisaroni, est lyrique dans la première scène lorsqu’il rencontre Mélisande. Il exprime mieux l’emportement que le regret dans les scènes finales. Elena Tsallagova propose une Mélisande extrêmement douce, sa diction est limpide même si ses paroles s’évaporent parfois dans les aigus ; elle pépie magnifiquement les passages amoureux, mieux peut-être qu’elle n’exprime la peur qu’elle ressent dans les grottes sans fond. Le meilleur rôle est néanmoins l’Arkel de Franz-Josef Selig, caverneux et lumineux, à l’image de la partition et de la mise en scène.

Publié sur le site Opera Gazet le 21 septembre 2017 :

http://operagazet.be/recensies/recensies-2017-2018/fr/paris-pelleas-et-melisande/

[eine-strasse-muss-ich-gehen]

Sa, 04. Jan 2014 | 19:30 Uhr

Deutsche Oper Berlin

VERDI Falstaff

SIR JOHN FALSTAFF | Noel Bouley

FORD | Michael Nagy

FENTON | Joel Prieto

DOKTOR CAJUS | Burkhard Ulrich

BARDOLFO | Gideon Poppe

PISTOLA | Marko Mimica

ALICE FORD | Barbara Havemann

NANNETTA | Elena Tsallagova

MRS. QUICKLY | Dana Beth Miller

MEG PAGE | Jana Kurucová

Chor und Orchester der Deutschen Oper Berlin

Donald Runnicles | Musicalische Leitung

[joaquimblog]

Beczala i Garanca (Werther i Charlotte) a Werther a la ONP 2016 Fotografia: Emilie Brouchon

Werther amb Beczala i Garanca , Producció de Benoît Jacquot ©Émilie Brouchon/ONP 2016

Werther amb Beczala i Garanca , Producció de Benoît Jacquot ©Émilie Brouchon/ONP 2016

Després d’aquell memorable Werther de Kaufmann i l’excel·lent rèplica de Roberto Alagna, la ONP ha reposat la feliç producció de Benoit Jacquot, ara amb el tenor polonès Piotr Beczala, que després de la desangelada versió al Festival de Salzburg 2015, no oferia a priori gaires garanties de igualar als seus predecessors.

Per sort Beczala va superar aquella pobre impressió salzburguesa amb una interpretació més apassionada tot i que també irregular, amb subtileses i grans dosi de lirisme que creix a partir del tercer acte, i que si malauradament no arriba a igualar a Kaufmann o Alagna, si que fa albirar sobrades esperances que arribarà a ser un Werther sense discussió, sempre i quan acabi de controlar els dos primers actes i si adecua una mica més la vocalitat a les exigències estilístiques del rol, o potser quan no especuli tant.

La coneguda i admirada Charlotte d’Elīna Garanča, en un estat vocal esplendorós,   només fa que confirmar que la renuncia al Romeo liceista és una de les desgraciades operístiques més irreparables d’una temporada desgraciada. La mezzosoprano letona és una de les veus més sucoses, riques i generoses de l’actualitat, quelcom que sempre s’agreix en un rol massa sovint a l’ombra del tenor i que quan l’interpreta una cantant elegant, intel·ligent i de veu espectacular pren el protagonisme imprescindible per donar sentit a Werther.

Molt bé l’Albert de Stéphane Degout, la insofrible Sophie d’Elena Tsallagova que va ser-ho a Salzburg, i l’anecdòtic Bailli de Paul Gay, no tant els difícilment soportables Johann i Schmidt de Rodolphe Briand i Lionel Lhote.

El director havia de tornar a ser el insubstituïble Michel Plason, però va renunciar i l’encàrrec va anar a parar a un altre històric Alain Lombard que a darrera hora va haver de cancel·lar per problemes de salud. El jove director italià  Giacomo Sagripanti va superar amb nota el difícil compromís de substituir a noms tan rellevants, amb sensibilitat, delicadesa i passió ben repartida en una partitura que exigeix tot això de l’orquestra.

Us deixo tres fragments, començant amb l’esplèndida Charlotte de Garanča i les seves dues àries del tercer acte, obviant la intervenció de Sophie.

https://ximo.files.wordpress.com/2016/02/03-charlotte.mp3

El “Pourquoi me reveiller” de Beczala

https://ximo.files.wordpress.com/2016/02/04-werther3.mp3

I el final amb la parella protagonista

https://ximo.files.wordpress.com/2016/02/05-final.mp3

Jules Massenet WERTHER

Werther: Piotr Beczala Albert: Stéphane Degout La Bailli: Paul Gay Schmidt: Rodolphe Briand Johann: Lionel Lhote Charlotte: Elīna Garanča Sophie: Elena Tsallagova Brühlmann: Piotr Kumon Kätchen: Pauline Texier

Direcció musical: Giacomo Sagripanti

L’Opéra Bastille de Paris, 26 de gener de 2016

Aquí hi ha la possibilitat d’insistir en aquest Werther, ja que sembla ser que la temporada vinent hauré de fer apunt preparatori i potser aquesta insistència ens servirà més del que ens pensem si Beczala acaba sent el protagonista, com a mínim anunciat.

WERTHER A PARIS (Beczala-Garanča-Degout-Tsallagova-Gay;Sagripanti) Després d'aquell memorable Werther de Kaufmann i l'excel·lent rèplica de Roberto Alagna, la ONP ha reposat la feliç producció de…

[demoura]

AVASSALADORA SAISON 2019/20 DA ÓPERA DE PARIS;

A FRANÇA SUPERPODER DA CULTURA ! : Stephen Lisser despede-se « en grandeur «  19 óperas muitas novas produções elencos com as principais estrelas .mundiais e dois ciclos completos do Anel de Wagner com solistas de luxo , Alem dos 100:milhões de euros do Ministerio da Cultura Francês admiro o trabalho colossal para programar algo desta dimensão . Transcrevo o programa difundido pela Ópera Wire

« The Opéra National de Paris has announced its 2019-20 seasons which will feature a total of 19 operas and the entire Ring Cycle in an all-new production.

Bellini’s “I Puritani” opens the season in a production by Laurent Pelly. Elsa Dreisig takes the leading role with Javier Camarena and Francesco Demuro sharing the role of Arturo. Riccardo Frizza conducts the production which also stars Igor Golovatenko and Alexander Tsymbalyu

Performance Dates: Sept. 7-Oct. 5, 2019

Pretty Yende and Nino Machaidze headline a new production of Verdi’s “La Traviata” by Simon Stone. Benjamin Bernheim and Atalla Ayan alternate as Alfredo, while Ludovic Tézier and Jean‑François Lapointe share the role of Germont. Michele Mariotti conducts.

Performance Dates: Sept. 12-Oct. 16, 2019

Ana Maria Martínez and Dinara Alieva share the title role in Puccini’s “Madama Butterfly” with Giorgio Berrugi and Dmytro Popov alternating as Pinkerton. Marie-Nicole Lemieux and Eve Hubeaux share the role of Suzuki with Giacomo Sagripanti conducting.

Performance Dates: Sept. 14-Nov. 13, 2019

Rameau’s “Les Indes Galantes” gets a new production with Clément Cogitore directing and Victor García-Alarcón conducting. Sabine Devieilhe, Jodie Devos, Julie Fuchs, Mathias Vidal, Stanislas de Barbeyrac, Alexandre Duhamel, Edwin Crossley-Mercer, and Florian Sempey star in the production.

Performance Dates: Sept. 27-Oct. 15, 2019

Roberto Alagna, Aleksandra Kurzak, Anita Rachvelishvili, Étienne Dupuis, Vitalij Kowaljow, and René Pape headline a revival of Verdi’s “Don Carlo.” Nicole Car and Michael Fabiano also star in the leading roles with Fabio Luisi conducting.

Performance Dates: Oct. 25-Nov. 23, 2019

Reimann’s “Lear” returns with Bo Skovhus in the title role, Evelyn Herlitzius as Goneril, Gidon Saks as Frankreich, and Annette Dasch as Cordelia. Fabio Luisi conducts.

Performance Dates: Nov. 21-Dec. 7, 2019

Barrie Kosky directs a new production of Borodin’s “Prince Igor” with Philippe Jordan conducting. Elena Stikhina, Anita Rachvelishvili, Pavel Černoch, and Evgeny Nikitin lead the all-star cast.

Performance Dates: Nov. 28-Dec. 26, 2019

Sondra Radvanovsky stars in Bellini’s “Il Pirata” alongside Michael Spyres and Ludovic Tezier. Bel Canto specialist Riccardo Frizza conducts the concert performance.

Performance Dates: Dec. 16-19, 2019

Lisette Oropesa headlines a revival of Rossini’s “Il Barbiere di Siviglia” with Xabier Anduaga, Florian Sempey, Andrzej Filonczyk, and Krzysztof Bączyk. Carlo Montanaro conducts Damiano Michieletto’s production.

Performance Dates: Jan. 11-Feb. 12, 2020

Ravel’s “L’Enfant et les sortileges” will be showcased with Debussy’ ballet “L’Apres-midi d’un Faune.” The opera will be part of the Academie showcase.

Performance Dates: Jan. 20-29, 2020

Robert Carsen’s classic production of “Les Contes d’Hoffmann” will star Michael Fabiano in the title role. He is accompanied by Jodie Devos, Ailyn Perez, and Veronique Gens as his three muses and Gaelle Arquez as Nickclausse. Laurent Naouri plays the four villains, while Mark Elder conducts.

Performance dates: Jan. 21-Feb. 14, 2020

Boesmans’ “Yvonne Princesse de Bourgogne” will star Beatrice Uria-Monzon, Laurent Naouri, and Dörte Lyssewski in the title role. Susanna Mälkki conducts the production by Luc Bondy.

Performance Dates: Feb. 26-March 8, 2020

Pretty Yende and Sofia Fomina star in a new production of Massenet’s “Manon” directed by Vincent Huguet. Benjamin Bernheim and Stephen Costello share the role of Des Greiux with Ludovic Tézier and Roberto Tagliavini rounding out the cast. Dan Ettinger conducts.

Performance Dates: Feb. 29-April 10,2020

Mozart’s “Don Giovanni” stars Luca Pisaroni, Jacquelyn Wagner, Stéphanie d’Oustrac, Philippe Sly, Zuzana Marková, and Alexander Tsymbalyuk. Philippe Jordan conducts the production by Ivo van Hove.

Performance Dates: March 21-April 24, 2020

Anna Netrebko stars in David McVicar’s production of “Adriana Lecouvreur” alongside Yusif Eyvazov and Ekaterina Semenchuk. Giacomo Sagripanti conducts a cast that also includes Zeljko Lucic. Elena Stikhina also stars in the title role for two performances.

Performance Dates: April 27-May 12, 2020

“Boris Godunov” takes the stage with René Pape in the iconic title role. Other cast members include Evdokia Malevskaya, Rusan Mantashyan, Elena Zaremba, and Andreas Conrad among others. Michael Schønwandt conducts a production by Ivo van Hove.

Performance Dates: May 23-June 14, 2020

Verdi’s “Rigoletto” will feature Frédéric Antoun as the Duke, Zeljko Lucic as Rigoletto, and Elsa Dreisig as Gilda. Speranza Scappucci conducts a production by Claus Guth.

Performance Dates: June 2-June 21, 2020

Ermonela Jaho, Elena Stikhina, and Marina Costa-Jackson will rotate the role of Mimì in “La Bohème.” As Rodolfo, audiences will get a chance to see Francesco Demuro, Vittorio Grigolo, and Benjamin Bernheim. Julie Fuchs and Elena Tsallagova will each be Musetta while Lucas Meachem and Gabriele Viviani will be Marcello. Lorenzo Viotti conducts the production by Claus Guth.

Performance Dates: June 13-July 5, 2020

Mozart’s “Così Fan Tutte” will feature Jacquelyn Wagner, Stephanie Lauricella, Stephen Costello, Philippe Sly, Paulo Szot, and Ginger Costa-Jackson. Antonello Manacorda conducts.

Performance Dates: June 19-June 28

Ring Cycle

Ring Cycle

Calixto Bieto is set to direct a new production of Wagner’s Ring Cycle with an all-star cast.

“Das Rheingold” will star Iain Paterson as Wotan, Lauri Vasar as Donner, Ekaterina Gubanova as Fricka, Anna Gabler as Freia, while “Die Walkure” will be headlined by Jonas Kaufmann as Siegmund, Eva-Maria Westbroek as Sieglinde, Martina Serafin in the role of Brünnhilde, Ekaterina Gubanova as Fricka, Paterson as Wotan, and John Relyea as Hunding.

In the third installment, “Siegfried,” Paterson will take on the Wanderer with Julie Fuchs as the Waldvogel, Martina Serafin as Brünnhilde, and Andreas Schager in the title role.

“Gotterdämmerung” will star Anna Gabler as Gutrune, Ricarda Merbeth as Brünnhilde, Sarah Connolly as Waltraute, Johannes Martin Kränzle as Gunther, and Schager as Siegfried.

Philippe Jordan conducts the entire Ring Cycle.

Das Rheingold: April 2-15, 2020

Die Walkure: May 5-27, 2020

Siegfried: Oct. 10-18, 2020

Gotterdämmerung: Nov. 13-21, 2020

Complete Cycles: Nov. 23-28, 2020 & Nov. 30-Dec. 6, 2020

Concerts

Jordan and Nina Stemme will team up for a concert performance that features Wagner’s Wesendonck Lieder and the Prelude and Liebestod from “Tristan und Isolde.”

Performance Date: Oct. 24, 2019 & Oct. 25, 2019

Matthias Goerne sings Mahler’s Ruckert Lieder with Philippe Jordan conducting. The program also includes Mahler’s fifth symphony.

Performance Date: March 11, 2020

folder_openTagged in: 2019-20 season, Ailyn Perez, Aleksandra Kurzak, ana maria martinez, Anita Rachvelishvili, anna netrebko, Beatrice Uria-Monzon, Elsa Dreisig, Ermonela Jaho, Francesco Demuro, Gaëlle Arquez, javier camarena, Jonas Kaufmann, Julie Fuchs, Lisette Oropesa, Ludovic tezier, marie-nicole lemieux, Michael Fabiano, nicole car, Nina Stemme, Nino Machaidze, Opera de Paris, Paulo Szot, Pretty Yende, Rene Pape, Roberto Alagna, Sabine Devieilhe, Veronique Gens, vittorio grigolo, yusif eyvazov »

[operaexplorer-blog]

It seems like this season for me is unconsciously dominated by French opera, thus choice to see another Werther came easy after live stream with Elīna Garanča and Marcelo Alvarez from Vienna . As I have been trying to see her in this role live for some time without any luck, latest chance missed last summer in Salzburg, then Paris came in as realistic chance also from schedule perspective, as there  was a show on Saturday – so tempting to opera travelers. Other members of the cast were tempting as well – have seen both Beczala and Tsallagova in Salzburg concert version with Gheorgiu, and their vocal performance was excellent.

All expectations were overachieved by the performance regardless of legendary production by Benoît Jacquot already seen on DVD or Mezzo, either with Jonas Kaufmann or Roberto Alagna in lead role. The staging is much more intimate and matching both musical and psychological theme compared to on-screen version. Set design by Charles Edwards combined with well- aligned and color coded costumes by Christian Gasc offers extended content to well known story besides boundaries defined by the libretto. Lights, colors and minimalism of the set decor provides clean, uncluttered environment where feelings of the protagonists can flourish. Contrast between cosy, intimate setting of Act I, dominated with family joy and sorrow, and constantly running water from the tap, compared to Act II with painful, light blue sky, Act III with empty and dark room of Charlotte’s house, indicating sorrow and sadness, while Act IV opening scene with down-sliding tiny room of Werther, descending into dark abyss of death- all the sets complement the storyline with details and hints.

As always, live performance beats any recording as energy of the audience and feeling that most people are holding their breath together with you, or girl next seat starts sobbing, all those details color your own experience. To run ahead to my own story, I should mention that thunderous applause in unison, numerous bravi and electrified enthusiasm of the audience was well deserved.

Piotr Beczala portrays dramatic and inevitable transformation of young, melancholic poet into love-stricken victim of circumstances and his own mind, becoming unhappy, tortured soul. Beczala’s singing was impressive, regardless of a few minor top notes issues, which left impression that on the particular day he was not of his top form. Those few rough patches did not impact in any way overall portrayal of character, even if I was expecting that his preference would be to focus on vocal rather than dramatic delivery. Beczala clearly portrayed effect of obsession through his facial an bodily expression which was easy readable even from 2nd balcony. He conveyed full range of emotions through his singing, coloring dramatic finale with painful  acquiescence.

Photo: © Émilie Brouchon / OnP

Elīna Garanča confirmed that her interpretation of Charlotte is unbeatable, combining fragile balance between  nature of caring elder sister, devoted daughter and young, enamored girl growing up into passionate, but confused woman. Her vocal performance is delicious, her rich and rounded chest sound portrays inner conflict. At the same time her fresh and pure top register conveys innocence, her youthful hopes and expectations of young woman at her prime age with whole happy life ahead of her. I was most impressed by Elīna’s delivery of Act III letter scene both dramatically and vocally, and during that scene most of the audience stopped breathing.

Photo: © Émilie Brouchon / OnP

Elena Tsallagova portrayed joyful, young sister Sophie with confidence and enthusiasm, and her clear, pure, thrilling soprano was pleasure to hear – I was very impressed by her performance in Salzburg, and now will keep following her career development with even higher interest.

Orchestra led by Giacomo Sagripanti performed energetically and enthusiastically, at the same time perfect balance has been found to support singers in the most dramatic part, cautiously aligning with emotionally charged scenes.

The Cast:

Werther: Piotr Beczala Albert: Stéphane Degout La Bailli:  Paul Gay Schmidt:  Rodolphe Briand Johann:  Lionel Lhote Charlotte:  Elīna Garanča Sophie:  Elena Tsallagova Brühlmann:  Piotr Kumon Kätchen: Pauline Texier

Tender and tragic story of Werther by Elīna Garanča and Piotr Beczala in Paris. Opera National de Paris, January 23rd, 2016 It seems like this season for me is unconsciously dominated by French opera, thus choice to see another Werther came easy after live stream with Elīna Garanča and Marcelo Alvarez from Vienna .

[guycourtheoux]

WERTHER de Jules Massenet, c'est à l'Opéra Bastille et c'est à découvrir!

WERTHER de Jules Massenet, c’est à l’Opéra Bastille et c’est à découvrir!

Werther est un drame lyrique en quatre actes  Jules Massenet, sur un livret d’Édouard Blau, Paul Milliet et Georges Hartmann inspiré du roman  de Goethe: Les Souffrances du jeune Werther. Créé à Vienne le 16 février 1892 . L’action se déroule sur trois saisons (été, automne, hiver) en 1780.

En juillet, le bailli de Wetzlar , veuf et père de neuf enfants, fait répéter aux plus jeunes d’entre eux…

[corxy]

Really enjoyed “Werther” tonight with the beautiful @AngelaGheorghiu & #PiotrBeczala ! And @tsallagovaelena was wonderful too! Bravi!!! #Salzburg #SalzburgerFestspiele #SalzburgFestival #Austria #opera #music #werther (at Salzburger Festspiele | Salzburg Festival)

[luz-sonriente]

la Zorrita astuta y sus cachorros

[joaquimblog]

Piotr Beczala, Angela Gheorghiu, Alejo Pérez © Salzburger Festspiele / Marco Borrelli

Jules Massenet • Werther 15.08Piotr Beczala, WertherAngela Gheorghiu, Charlotte © Salzburger Festspiele / Marco Borrelli

Werther 15.08: Daniel Schmutzhard, Elena Tsallagova, Giorgio Surian, Piotr Beczala, Angela Gheorghiu, Alejo Pérez, Ruben Drole, Martin Zysset, Salzburger Festspiele und Theater Kinderchor Mozarteumorchester Salzburg © Salzburger Festspiele / Marco Borrelli

Tornem a Salzburg per escoltar la versió en forma de concert de Werther de Jules Massenet a càrrec del tenor polonès Piotr Beczala i la sopramo rumana Angela Gheorghiu, que substituïa a la mezzosoprano letona Elina Garanca després d’anunciar a principis d’estiu la cancel·lació de tota la seva activitat artística per estar al costat de la seva mare, malalta de càncer, i que malauradament va morir fa pocs dies. Garanca mantén la cancel·lació de la seva activitat, ara en un període de dol comprensible i respectable.

Gheorghiu ja havia cantat el rol aquesta temporada passada a Viena, i prèviament i molts anys abans l’havia gravat amb Alagna  i Hampson, en una gravació notable dirigida per Antonio Pappano a l’any 1999.

Ja parlaré de Gheorghiu i Beczala, però en primer lloc cal parlar de la direcció del director argentí Alejo Pérez, debutant a Salzburg i premiat, segons vaig llegir, amb una esbroncada al final de la funció del primer dia (15 d’agost), que la ràdio no capta per prudència o censura.

Segur que a la direcció li manca subtilesa, misteri, sensibilitat, sonoritat exquisida i  elegància massenetiana, i a la sala segurament aquestes mancances quedaven més al descobert, no sé si tant com per protestar la direcció, però teniu la gravació per emetre  el vostre particular judici, que al cap i a la fi és el que més compte alhora de gaudir la versió.

La veu de Beczala sembla la idònia, també les característiques tècniques i el propi estil, sempre elegant i contingut del tenor polonès, però tot i així, tot i cantar un Werther “quasi” de manual, hi ha en el seu cant una fragilitat en el registre, imprevista i a estones desconcertant que fa que la seva versió no la pugui considerar immillorable o referencial. Li manca encara a aquest Werther per arribar a commoure i captivar, tot sembla massa prèviament estudiat, sense deixar lloc a l’emoció espontània d’un jove romàntic, solitari i embogit per una senyora burgesa, casada i amb la vida resolta de manera còmodament insatisfeta.

Beczala cantarà en un futur un Werther més carnós i aristocràticament passional, omplint una mica més el cos vocal i reforçant l’emissió en les zones del passatge, ara per ara perillosament fràgils. Ell és un cantant que té una veu privilegiada, i potser si que amb un director musical més atent al detall i que l’ajudés (cantar amb l’orquestra al darrere és més un handicap que una ajuda), el resultat m’hagués convençut més, sobretot en els dos primers actes. En el final de l’acte tercer, en canvi, m’ha agradat com es llença i això que precisament allà Pérez confon les intensitats orquestrals del Werther de Massanet com si fos un drama wagnerià, però Beczala tot i una certa incomoditat que no l’abandona durant tots els quatre actes, m’ha agradat més.

Angela Gheorghiu és una soprano lírica i com a tal té seriosos handicaps assumint el rol de Charlotte, massa central i greu per la seva preciosa veu de lírica pura, fet que l’obliga a forçar i obrir els sons recurrent a la sempre enutjosa solució dels sons de pit que vulgaritzen el cant fins a límits grollers, quelcom que potser s’adiu amb la personalitat volcànica de la soprano, però gens ni mica amb el personatge que interpreta. Té moments esplèndids, però la seva preciosa Charlotte en mans de Pappano i passada per la taula dels enginyers de so de la EMI res té a veure amb la de la realitat i només ens queda, tot i l’entrega de la soprano romanesa, lamentar que Garanca no l’hagi pogut cantar, sobretot  en la primera escena del tercer acte quan Charlotte sense tenir que forçar el registre ha d’explotar les emocions i els temors tant de temps interioritzats, perquè Gheorghiu queda notablement insuficient en els moments dramàtics. Salzburg ha optat per un nom estel·lar per no defraudar al seu públic, però aquesta vegada l’aposta ha estat errada.

El baríton austríac Daniel Schmutzhard assumeix el sempre ingrat rol d’Albert amb correcció, però el rol no permet gaires coses més enllà d’aquest saber estar sense fer gaires estralls, mentre que la soprano russa Elena Tsallagova fa bé tot el ha de fer per cantar Sophie, un rol del que jo prescindiria, com també ho faria del rol de Le Bailli, aquí cantat per l’experimentat Giorgio Surian, ja en un moment de declivi de la seva carrera, si bé el rol tampoc exigeix un jovenàs. Els insofribles Schmidt i Johann, els defensen amb molta moral, Martin Zysset i  Ruben Drole, respectivament.

Algú pensarà que no m’agrada Werther, i no és cert, és una de les òperes de Massenet que més aprecio, perquè tota la música assignada a Werther, Charlotte i Albert la trobo magnífica i fins i tot del millor que va escriure mai, però o bé els acabats no van ser del tot reeixits, o bé a l’obra li sobre una hora de música, i qui sap si d’haver fet una versió més concentrada, com va fer amb  Thérèse o La Navarraise, estalviant-se aquests moments de farciment, l’obra hagués resultat rodona del tot, això sí, escurçant la mort del protagonista perquè després d’haver-se disparat un tret al cap cantar vint minuts és quelcom difícil de digerir, fins i tot amb un gènere tan ple de convencionalismes com l’òpera.

Us deixo l’acte tercer íntegre, el més concentrat i reeixit tot i la intervenció de Sophie com a tast i prova fefaent de tot el que us he volgut transmetre.

https://ximo.files.wordpress.com/2015/08/tercer-acte.mp3      

Jules Massenet WERTHER

Piotr Beczala, Werther Angela Gheorghiu, Charlotte Daniel Schmutzhard, Albert Elena Tsallagova, Sophie Giorgio Surian, Le Bailli Martin Zysset, Schmidt Ruben Drole, Johann

Salzburger Festspiele und Theater Kinderchor Director del cor: Wolfgang Götz Mozarteum Orchestra Salzburg Dirceció musical: Alejo Pérez

Enllaç mp3 (3 arxius d’audició directa)

https://www.mediafire.com/folder/ysyufvvrjd5yx/WERTHER_Salzburg_15082015

Beczala ens ofereix una més que possible alternativa al monopoli que ostenta  Kaufmann en el rol de Werther, ja que Rolando Villazón s’ha hagut de dedicar a investigar nous rols que s’adaptessin més a les seves circumstàncies actuals, és clar que també tenim a Juan Diego Flórez fent intents d’assolir el rol del torturat poeta, mentre que en la resta del més selecte panorama tenoril, tots els altres ja juguen a una altra divisió.

Veurem com evoluciona tot plegat.

SALZBURG 2015: WERTHER (Beczala-Gheorghiu-Schmutzhard-Tsallagova-Surian;Pérez) Tornem a Salzburg per escoltar la versió en forma de concert de Werther de Jules Massenet…