#Edouarda

[organisationskoval]

425) Ligue antisémitique de France, Antisemitic League of France, Francuska Liga Antysemicka - została założona w 1889 roku przez dziennikarza Edouarda Drumonta, przy wsparciu innych prawicowych francuskich antysemitów, takich jak Jacques de Biez, Albert Millot i markiz de Morès. Ta nacjonalistyczna liga, znana po raz pierwszy pod nazwą Ligue nationale antisémitique de France (Narodowa Liga Antysemicka Francji) lub Ligue antisémite française (Francuska Liga Antysemicka), była szczególnie aktywna podczas afery Dreyfusa. Oprócz szerzenia antysemickiej propagandy, Liga była również antymasońska i antykomunistyczna. Miał jako generalnych delegatów Jacques’a de Biez. Jules Guérin był jej aktywnym członkiem. Liga mieściła się przy rue Lepic w Paryżu. Jej założenie w 1889 r. zostało zainspirowane sukcesem antysemickiej broszury Drumonta La France juive (1886), a także kryzysem boulangistowskim. Był wspierany przez gazety, takie jak La Libre Parole, Drumonta; Francuski tygodnik Julesa Guérina, L'Antijuif (Paryż, 1896-1902); dziennik La Cocarde (fr) (1888-1907) założony przez Georgesa de Labruyère i redagowany od września 1894 do marca 1895 przez Maurice'a Barrèsa; L'Intransigeant, Henriego Rocheforta; oraz katolicka gazeta La Croix. Oprócz propagandy Liga organizowała także antysemickie demonstracje i prowokowała zamieszki, co później zostało uogólnione przez skrajnie prawicowe ligi we Francji. Potępiła afery panamskie, stanęła po stronie przeciwnej Alfreda Dreyfusa i szerzyła teorie spiskowe dotyczące rzekomej działalności masonerii w III Republice. Po nieporozumieniu między Drumontem i Guérinem w 1899 r. Liga stała się pod kierownictwem Guérina, Wielkim Zachodem Francji, nadal antysemicki, ale jeszcze bardziej antymasoński, a sama nazwa była reakcją na masoński Wielki Wschód Francji. Odtąd był zasadniczo powiązany z gazetą Guérina, L'Antijuif. Liga stopniowo znikała po aferze „Fort Chabrol” i aresztowaniu Guérina. Po początkowym wzroście podczas afery Dreyfusa, w okresie międzywojennym ponownie pojawiły się skrajnie prawicowe ligi.

[stupendousunknownstrawberry]

Rząd premiera Francji otrzymał wotum zaufania

Rząd premiera Francji otrzymał wotum zaufania

Rząd premiera Francji Edouarda Philippea otrzymał we wtorek wotum zaufania. W liczącym 577 miejsc Zgromadzeniem Narodowym, izbie niższej francuskiego parlamentu, 370 deputowanych poparło nowy gabinet, a 67 głosowało przeciw niemu – podaje LObs.

[dorotakrupska-blog]

Polska sztuka krytyczna

Teoria krytyczna atakując kulturę i społeczeństwo dąży do radykalnej zmiany i podważenia statusu quo. Porusza problematykę związaną z wyzyskiem, hipokryzją i niesprawiedliwością, mając służyć ludowi odkrywać ukryte założenia społeczeństwa. A co może wywoływać dyskusje i prowokować do rozmów o wartościach lepiej niż sztuka?

Polska sztuka krytyczna ukształtowała się na przełomie lat 80. I 90. jako odpowiedź na ówczesne przemiany ustrojowe. Komentowała sytuację społeczną, polityczną i ekonomiczną w Polsce z zamiarem wpływania na rzeczywistość. Krytyce poddane były wszystkie obszary życia, a przede wszystkim wartości, mentalność i obyczaje po transformacji ustrojowej w 1989 roku.

Początków sztuki krytycznej upatruje się w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Grzegorza Kowalskiego zwanej potocznie przez studentów „Kowalnią”. Należeli do niej tacy artyści jak Artur Żmijewski, Katarzyna Kozyra czy Paweł Althamer.

Charakterystyczną cechą tego nurtu plastycznego był brak rywalizacji pomiędzy artystami. Tematyka była zróżnicowana, a jednocześnie uzupełniała się między sobą. Podejmowano tematy związane z władzą, cielesnością, hipokryzją, dewocją i kiczem religijnym. Prace drażniące swoim realizmem wywoływały w odbiorcach dyskomfort, były wymagające, a nie rzadko odrażające. Skandaliczne, prowokujące prace sztuki krytycznej wyszły poza środowisko artystyczne i wzbudziły zainteresowanie ogółu. Była to celowa prowokacja - wszak ta sztuka miała wzburzać i motywować do dyskusji. Zjawiska artystyczne krytykujące rzeczywistość przez realizm którym się posługiwały oraz nierzadki ekshibicjonizm, często spotykały się z zarzutem łamania zasad moralnych. Niepokój budziła fascynacja przemocą, seksualnością oraz negowanie wartości duchowych. Dopiero gdy sztuka krytyczna zaczęła być doceniana za granicą – przychylniej spojrzano na nią w kraju.

Jedną z najbardziej znanych przedstawicielek sztuki krytycznej jest wcześniej wspomniana absolwentka warszawskiej „Kowalni”, Katarzyna Kozyra. Jej powstała w 1993 roku praca dyplomowa „Piramida zwierząt” jest sztandarowym przykładem sztuki krytycznej. Była to instalacja złożona z ustawionych jedno na drugim, spreparowanych ciał zwierząt: konia, psa, kota i koguta. Elementem tej pracy był także film dokumentujący śmierć klaczy. Instalacja miała zwracać uwagę na takie tematy jak etyka konsumencka, hipokryzja, reinkarnację oraz śmierć co korespondowało z chorobą nowotworową wykrytą u artystki podczas tworzenia pracy.

Inną z jej prac jest „Olimpia” w sposób kontrowersyjny nawiązująca do powszechnie znanego dzieła Edouarda Maneta. Dotyka ona tematów płci, kobiecości oraz chorób i śmierci. Artystka udokumentowała własne zmagania z chorobą przełamując tabu związane z leczeniem oraz degradacją ciała na skutek choroby.

Pracą która wzbudziła duże kontrowersje była także instalacja Zbigniewa Libery „Lego. Obóz koncentracyjny.” przedstawiająca nazistowski obóz zagłady. Powstało siedem pudełek z których możliwe było złożenie takich elementów jak budynek krematorium, obozowe baraki czy druk kolczasty. Pośród klocków można było znaleźć kościotrupy, strażników oraz stosy rzeczy osobistych. Charakterystycznym elementem były także wieże wartownicze. Instalacja do dziś uznawana jest za jedną z ikon polskiej sztuki współczesnej. Zbigniew Libera to jeden z pierwszych artystów który podjął się tematyki holokaustu przez co jego praca była szeroko komentowana w mediach. Przez swoją kontrowersję praca została wycofana z udziału na Biennale w Wenecji, mimo to odniosła duży sukces a jedno z pudełek klocków Lego dołączyło do Muzeum Żydowskiego w Nowym Jorku.

Źródła: https://culture.pl/pl/artykul/sztuka-krytyczna-wybrane-zagadnienia http://www.muzeumlubelskie.pl/images/media/file/8_Struzik_SiML_20.pdf https://ninateka.pl/kolekcja/sztuka-wspolczesna/alfabet-artykul/ksw-sztuka-krytyczna https://www.nck.pl/szkolenia-i-rozwoj/projekty/kongres-kultury/aktualnosci/-lego-oboz-koncentracyjny-zbi gniewa-libery-stach-szablowski

Zdjęcia: http://www.imnk.pl/gallerybox.php?dir=XX381B&mode=2 https://zacheta.art.pl/pl/kolekcja/katalog/kozyra-katarzyna-piramida-zwierzat-pyramid-of-animals-2 https://kulturawplot.pl/2014/09/22/lego-oboz-koncentracyjny/ https://unsplash.com/

Dorota Krupska, studentka kierunku Zarządzanie Kulturą i Mediami

[detskedresy1]

futbalove dresy barcelona  Steven Gerrard by si

futbalove dresy barcelona  Steven Gerrard by si mohol po nedeľňajších rozpakoch proti Celticu v derby Old Firm dvakrát rozmyslieť, či prevezme pozíciu manažéra Rangers. Rangers v úvodných 45 minútach v Celtic Parku úplne dominovali, keď inkasovali tri góly a umožnili svojim súperom vytvárať si šancu za náhodou. Odsonne Edouard otvoril skóre v 14. minúte, kým tri minúty pred prestávkou pridal druhú.

James Forrest potom bez problémov preletel nie jedného, ​​nie dvoch, ale troch obrancov Rangers a vystrelil okolo Jaka Alnwicka na 3: 0. Hra sa skončila. Zatiaľ čo hostitelia boli fenomenálni, v defenzíve boli Rangers úplne hrozné a jednoducho nedokázali zvládnuť tempo a schopnosti Edouarda, Forresta a Calluma McGregora. Celtic Park sa hojdal a výnimočný moment z prvého polčasu nebol žiadnym z ciele, 

ale spôsob, akým Mikael Lustig oslavoval ohromujúce individuálne úsilie Forresta. Lustig sa stáva virálnym na Twitteri potom, čo bežal keltskému davu, ukradol policajtov klobúk a potom si ho nasadil na vlastnú hlavu, keď skákal so svojimi spoluhráčmi. Pozrite sa nižšie. SLAVNOSŤ KAŽDÝ HOVORÍ O tom, že ste to dosiaľ dosiaľ nikdy nevideli! V skutočnosti to bol od Lustiga dosť riskantný krok, ale policajt, ​​ktorému ukradol futbalove dresy pre deti  klobúk, videl jeho zábavnú stránku. Takto reagovali futbaloví fanúšikovia na veselú oslavu Švéda. DVOJIT

[erfanbagherunit13]

(my work)

Sketches inspired by the movement of symbolism, Pablo Picasso, and Sidney EdouardAs said before I tried to work with the idea of symbolism and with Picasso and Sidney Edouard in mind, I came up with these to sketches one is a reference to the cubism idea of Picasso and the unsettling and repeating face in the works of Edouard and the other one is supposed to be a symbolism of the government controlled by capitalism.I don’t think that the idea and this style is for me, and I don’t think the result are anything that I can call a finished work and I don’t think these successful sketches either.I while trying to come up with ideas to sketch and experiment with these style I realised that I don’t relate to it all that much and so I couldn’t really connect anything tighter and after a while just doing random sketches and trying to come of with idea to paint I realized its not going to look good because I’m not all that much interested in painting a Picasso or a piece of surrealism and symbolism art so stopped at the sketches and continued with my other idea’s.

[free-kick]

Letnie okienko ARSENALU!!

Sezon 2020/21 z pewnością nie był wymarzonym sezonem dla drużyny Mikela Artety. Hiszpan wraz z Kanonierami zajął w lidze ósme miejsce (nie dające szans na europejski futbol), a i w Lidze Europy przygoda Arsenalu nie pobiegła tak, jak by tego chciał były asystent Pepa Guardioli. Przed Arsenalem z pewnością trudny okres letniego okienka transferowego. Wiadomo przecież, że Arteta będzie chciał się pozbyć kilku, może nawet kilkunastu piłkarzy, by przeczyścić szatnię i dodać do niej więcej piłkarskiej jakości. W tym tekście więc, skupimy się na możliwych odejściach z Arsenalu i prawdopodobnych transferach drużyny z północnego Londynu.

Obrona

Była to formacja, której grę w swoim pierwszym pełnoprawnym sezonie Arteta poprawił diametralnie względem poprzednich szkoleniowców (Unaia Emerego, czy Arsena Wengera). Nie można jednak powiedzieć, że był to monolit nie do rozmontowania. Częste rotacje, wahania formy, czy kontuzje zaważyły na potrzebach hiszpańskiego szkoleniowca w nadchodzącym okienku transferowym. Z klubem na ten moment (raczej na pewno) pożegna się Hector Bellerin, który chciał z Arsenalu odejść już rok temu. Wraz z końcem kontraktu, z drużyną pożegnał się David Luiz, a i niepewna jest też pozycja Calluma Chambersa… Dołączając do tego plotki o możliwym odejściu Bernda Leno, można dojść do wniosku, że trzon obrony Arsenalu zostanie zmieniony prawie w całości. Jak na razie numerem jeden do zastąpienia Niemca w bramce Londyńczyków, jest Andre Onana z Ajaxu. Problem jednak w tym, że do lutego 2022 roku, nie może on stanąć między słupkami w żadnym oficjalnym meczu w jakiejkolwiek drużynie, co spowodowane jest dyskwalifikacją za doping. Drugi na liście jest ponoć Wojtek Szczęsny, którego kariera w Juventusie wchodzi w zakręt i możliwe, że w następnym sezonie nie zobaczymy Wojtka w koszulce Starej Damy. Idąc dalej, do zapełnienia jest także luka pozostawiona na lewej obronie, gdyż Kieran Tierney jest jedyną opcją na tę pozycję. W kwestii zmiennika dla Szkota przewidywany jest Ryan Bertrand z Southampton (któremu kończy się kontrakt), a także mówiono o Jordanie Amavim z Olimpique Marsylia. Pozostaje kwestia środka obrony i prawej strony defensywy. Nie od dzisiaj wiadomo, że na celowniku Mikela Artety znajduje się młody wahadłowy Brighton, czyli Tariq Lamptey. Anglik narzeka na częste kontuzje, co z pewnością nie działa na jego korzyść w kontekście potencjalnego transferu do Arsenalu. Inną opcją jest zawodnik Norwich City, czyli Max Aarons. Młody Anglik był jedną z nielicznych postaci Kanarków, która rozegrała wszystkie mecze w sezonie Championship, do tego Aarons znany jest z niesamowitej wydolności w trakcie meczu. Norwich za swojego piłkarza na pewno będzie chciała krocie, co niekoniecznie może się spotkać z możliwościami finansowymi Kanonierów, ponadto Anglikiem zainteresowany jest również Everton. Jeżeli chodzi o środek obrony, to ostatnimi czasy bardzo dużo mówi się o Edmondzie Tapsobie (zawodniku Bayeru Leverkusen), który miałby się stać celem numer jeden Arsenalu, kiedy oczekiwań w nim pokładanych nie spełniłby William Saliba. Leverkusen żąda jednak za niego ok. 70 mln. funtów, co jest raczej ceną zaporową dla działaczy Arsenalu.

Pomoc

Największą rewolucję przeżyje właśnie ta formacja. Tak, jak podaliśmy wczoraj, bliskim odejścia do Marsylii jest Matteo Guendouzi. Ponadto dochodzą głosy o potencjalnym odejściu Granita Xhaki. W klubie z Londynu prawdopodobnie nie pozostanie także Lucas Torreira, o którego podpis będzie starać się Atletico Madryt. Na liście transferowej mają się także znaleźć wychowankowie, czyli Ainsley Maitland-Niles oraz Joe Willock, a na wypożyczenie ma udać się Reiss Nelson. Z klubu odejdą także zawodnicy związani wypożyczeniem, tacy jak, Dani Ceballos, czy Martin Odegaard. Temat tego pierwszego z pewnością jest już zamknięty. Ceballos swoimi występami w trykocie Arsenalu nie zachwycał, robił wiele błędów, które końcowo prowadziły do utraty gola. Co do Odegaarda sytuacja wygląda zgoła inaczej. Arteta wraz ze sztabem chętnie widzieliby Norwega w swojej kadrze na następny sezon, czy to na podstawie kolejnego wypożyczenia, czy wykupienia Odegaarda z Realu Madryt. Problem jednak polega na tym, że taka wizja niekoniecznie spodobałaby się Florentino Perezowi, czy w tym momencie samemu graczowi Realu. Z drużyną Królewskich pożegnał się bowiem Zinedine Zidane, który stanowił próg dla rozwoju Odegaarda w Madrycie. Po zmianie szkoleniowca na Carlo Ancelottiego, sytuacja może wyglądać zupełnie inaczej. Ponadto, cena, która została przypięta do Odegaarda wydaje się być nieosiągalna dla budżetu Artety. W innym tonie mówi się jednak o potencjalnym wzmocnieniu linii pomocy przez Emiliano Buendię, zawodnika Norwich City. Argentyńczyk może pochwalić się znakomitym sezonie w drużynie Kanarków (15 goli i 17 asyst), a jego cena ma figurować w okolicach 35-40 milionów funtów. Wydatek spory, ale patrząc na potencjał tego zawodnika, raczej warto. Innym potencjalnym wzmocnieniem jest gracz Brighton Ives Bissouma. Gracz o inklinacjach zgoła innych niż Buendia, patrząc na trendy transferowe w Arsenalu, byłby raczej wzmocnieniem na pozycję Granita Xhaki. Rosły, silny Malijczyk z pewnością byłby wartością dodaną do drużyny Artety. Brighton woła jednak za niego kwoty podobnej do Buendii, czyli 35 milionów funtów.

Atak

Ta formacja mimo tego, że pozostawia wiele do życzenia nie zostanie drastycznie tknięta przez wietrzenie szatni. Mówi się głównie o dwóch zawodnikach mających zmienić barwy klubowe w najbliższym okienku. Mowa oczywiście o Alexandrze Lacazecie i Eddiem Nketiahu. Obaj nie mogą się pochwalić pełnym zaufaniem Artety. Jak w przypadku Lacazetta, chodzi o bezpośrednią rywalizację z Aubameyangiem, tak w przypadku Nketiaha wiemy o wiele mniej. Co prawda młody Anglik dostawał swoje szanse na początku sezonu, czy to w Lidze Europy, czy w innych meczach pucharowych, to jednak od okresu Boxing Day, został kompletnie zamrożony i nie widywaliśmy go już tak często, jak w poprzednich miesiącach. Zainteresowana Nketiahem jest drużyna Wolves, która może wyłożyć na stół nawet 25 milionów funtów, co z pewnością byłoby miłą kwotą powiększającą budżet Arsenalu. Inaczej ma się sprawa z Lacazettem. Coraz bliżej koniec jego kontraktu z drużyną z Emirates Stadium, a nie kwapią się do jego przedłużania członkowie zarządu. Wiadomym jest więc, że będą chcieli zarobić na nim jakiekolwiek pieniądze. Według Transfermarkt, Francuz jest nadal wart więcej niż 30 mln euro, więc jest to dobra okazja na powiększenie letniego budżetu na transfery. Bardzo dużo mówi się o zainteresowaniu ze strony Atletico Madryt, które chciało pozyskać Lacazetta już zimą… Wtedy jednak zdecydowali się na Moussę Dembele z Lyonu. Po możliwych odejściach obu panów, robi się wielka luka do zapełnienia w formacji ofensywnej. Co prawda do dyspozycji trenera Artety jest młody Balogun, ale nie wydaje on się być dla Hiszpana drugim wyborem. Prawdopodobne jest ściągnięcie (długo już rozpatrywanego) Odsonne Edouarda z Celticu Glasgow. Francuz notuje kolejny dobry sezon w Szkocji i z pewnością byłby dobrym zmiennikiem dla Aubameyanga w nadchodzącym sezonie 2021/22.

[balkantimes]

Novi premijer u Francuskoj: Macronov riskantni manevar

Francuska ima novog premijera: Jean Castex, 55, do sada prilično nepoznat, gradonačelnik grada sa 6000 stanovnika. Sa ovom kadrovskom izmjenom predsjednik Macron želi prije svega ojačati samoga sebe.

Piše:  Britta Sandberg

Preveo: Ešref Zaimbegović

Ceremonije primopredaje u dvorištu hotela Matignon, sjedišta premijera u Parizu, su uobičajeni ritual u Francuskoj – najjednostavnije sredstvo, da kao vladajući predsjednik svima predstavite nove postavke. Ne ide tamo sam nego šalje nekoga drugoga. Tako je bilo i pod predsjednikom Francois Hollande, kada je 2014. postavio mladoga Manuela Vallsa da naslijedi osijedjelog Jean-Marc Ayraulta. Tako je bilo i u petak.

Ali ovaj oproštaj donosi više pitanja nego mnogi prije toga. Najjednostavnije glasi: zašto? Zašto predsjednik Emmanuel Macron zamjenjuje uspješnog, popularnog i do kraja lojalnog Edouarda Philippea sa jednim nepoznatim? Još prije nekoliko dana Macron je u jednom intervjuu objasnio kako je njegovo povjerenje u Philippea neograničeno i kako su odnosi između predsjednika i premijera bili izuzetni u protekle tri godine.

Philippe je pragmatičan i opušten. Njegovi nastupi su u principu ugodno kratki, njegovi odgovori na pitanja političkih protivnika često ironični i ponekad prilično uveseljavajući. Osim toga on bi mogao biti jedan od prvih premijera koji je u parlamentu glasno kazao „govno“ i „sranje“. Retorički on je u mnogome suprotnost Emmanueleu Macronu.

Francuzi su naučili da cijene njegov mirni, ali ozbiljan pristup prije svega u tvrdim tjednima Corona lockdowna u Francuskoj.

U jednoj anketi IFOP instituta i nedjeljnom izdanju dnevnika “Journal de Dimanche” Philippe je nedavno dobio podršku od 50 posto, a Macron samo 38 posto ispitanih. Mnogi smatraju da su upravo ovi brojevi bili motiv za personalne promjene u Matignonu. Od novog premijera Jeana Castexa ne dolazi skoro nikakva opasnost da umanji slavu predsjednika. „Ja nisam ovdje da bih stajao pod svjetlima reflektora, ja sam ovdje da bih isporučio rezultate“, rekao je Castex hrabro u svome prvom velikom intervjuu u petak uvećer. Ali, je li politika stvarno tako banalna?

„Macron sada postaje predsjednik i premijer istovremeno“

Predsjednik se kreče sve više ka autoritarnom vršenju svoje moći, komentarisao je konzervativni poslanik Eric Ciotti na twiteru. „Macron je odlučio da preuzme obje funkcije. On će biti istovremeno predsjednik i premijer.“, citiran je u petak neimenovani predstavnik vladajuće partije. Predsjednik bi htio preostale dvije godine svoga mandata, koje se najavljuju kao teške, sam oblikovati da bi povećeo šanse za ponovni izbor.

Macron de facto ukida političku poziciju premijera, time što na nju postavlja visokog, nepoznatog činovnika uprave, kaže se u komentaru “Le Monde”. Nominovanje bliskog Macronovog povjerenika za šefa kabineta novog premijera samo pojačava utisak neprijateljskog preuzimanja Matignona od strane Jelisejske palate. Francuska se kreče na predsjednički režim kakav je još Nicolas Sarkozy uvijek želio.

Postaje li Philippe sada konkurent Macronu?

Oprostiti se od Edouarda Philippea nije operacija bez rizika. Nakon napuštanja vlade mogao bi popularni bivši premijer, koji sada ide za gradonačelnika lučkog grada Avr na sjeveru Francuske, postati ozbiljan konkurent Macronu na predsjedničkim izborima u maju 2022. Trenutno u konzervativnom lager nema puno figura koje imaju predsjedničku staturu. Na vlasti se Edouard Philippe, koji nikada nije postao član vladajuće partije “La République en Marche”, mogao bolje kontrolisati i ograničavati.

Demoskop Jérôme Fourquet, koji u svome bestseleru “L’Archipel Français” opisuje rastuću podjelu francuskog društva, vidi još jednu opasnost: Otpuštanje Philippea moglo bi se interpretirati kao novi “fait du prince”, akt suverena Macrona, izazvan previše razvijenim egom. To ne djeluje baš suvereno.

Edouard Philippe je za vrijeme svoga trogodišnjeg mandata bio izuzetno lojalan, ali nikada previše poslušan. Šefa kabineta, koga mu je Macron predložio nakon njegovog imenovanja za premijera, odbio je. Nicolas Revel važio je kao bliski privrženik predsjednika jer su oba pod Hollandeom zajedno radili u Jelisejskoj palati. Sada će Ravel stupiti na tu poziciju pod Jean Castexom.

Osim toga, dvije odlučujuće krize proteklih godina potpalio je Philippe svojim prijedlozima i izjavama: To je bio on, koji je 2018. predložio povećanje poreza na benzin i ograničenje brzine na 80 km/h na državnim cestama. Obje mjere su sve Francuze, koji ne stanuju u Parizu i oslanjaju se na svoj auto, razljutilo i još jednom pokazalo veliki razdor između vladajućih u Parizu i Francuza u provinciji. Planirani porez na benzin, koji je vlada kasnije opet povukla, bio je odlučujući okidač za pokret žutih prsluka.

Također i protekle zime bio je jedan zahtjev Edouard Philippea izazivač tjednima dugog štrajka protiv mirovinske reforme vlade: Premijer je insistirao da se doba odlaska u mirovinu pomjeri sa 62 na 64 godine. Macron je u početku bio protiv toga, ali je onda dopustio da ga uvjere i saglasio se sa mjerama u jednom noćnom telefonskom razgovoru. Vjerovatno je poslije toga više puta osjetio kajanje.

Od novoga premijera Jeana Castexa može se očekivati manje otpora. On se profilirao u Corona krizi prije svega kao ��Monsieur Déconfinement”, koji je efikasno i nečujno organizovao kraj lockdowna i uvođenje mjera popuštanja.

Castex poznaje dobro francuski zdravstveni sistem koji treba hitno reformisati; osim toga ima dobre veze sa sindikatima. A konzervativnim republikancima je teško kritikovati ga – u prošlosti su svoga partijskog druga uvijek hvalili. Castex je tek u petak, kratko nakon svoga imenovanja, istupio iz partije.

Castex se dobro uklapa u planove predsjednika

On je u TV intervjuu na TF1 izjavio da je „socijalni Gaullist“ i najavio da hoće izraditi novi socijalni pakt. Mnogi Francuzi su tada po prvi puta otkrili jaki južnofrancuski akcenat novog premijera. Castex ne zvuči kao svi ostali zastupnici pariške elite, on važi kao čovjek regiona. Jedina knjiga koju je napisao posvećena je željezničkoj liniji između Perpignan i Villefranche.

Sve to se dobro uklapa u nove planove predsjednika koji hoće da regionima prenese više političke odgovornosti. Također i protiv više zaštite okoline u programu vlade Castex nema primjedbi dok se Edouard Philippe kod zelenog zaokreta uvijek pomalo trzao.

Philippe je sada dobio od predsjednika nalog da za predsjedničke izbore 2022. organizuje novu većinu. “La République en Marche” pokazuje tešku istrošenost. U Parizu se čuje da bi nekadašnji premijer trebao da osnuje novu partiju. Time bi mu međutim mogla pripasti znatno veća uloga nego premijera u Matignonu.

Izvor

[autoring]

Francouzská vláda premiéra Édouarda Philippea podala dnes demisi. Prezident Emmanuel Macron už ve čtvrtek uvedl, že kvůli neúspěchu vládní strany Republika v pohybu (REM) v komunálních volbách chystá změny ve vládě. Hodlá se vydat "na novou cestu" s "novým týmem", řekl listu Le Parisien. Jméno nového předsedy vlády by mělo být známo ještě v pátek.

[opolnocywparyzu]

"Kolej żelazna" Edouard Manet 1872

“Kolej żelazna” Edouard Manet 1872

[et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”3.29.3″][et_pb_row _builder_version=”3.29.3″][et_pb_column _builder_version=”3.29.3″ type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”3.29.3″]

“Kolej żelazna” to według mnie jeden ciekawszych obrazów Edouarda Maneta – oprócz “Baru w Foye Berge” bo odkąd go ujrzałam na żywo . nic go nie przebije.

Co widzimy na obrazie? Kobietę i dziewczynkę. Zapewne wyszły na…

[historiasztukimatura]

Kim jest Mela Muter?

Mela Muter, właśc. Maria Melania Mutermilch z domu Klingsland (ur. 26 kwietnia 1876 w Warszawie, zm. 16 maja 1967 w Paryżu) – polska malarka żydowskiego pochodzenia, przedstawicielka modernizmu, portrecistka, od 1901 przebywała na emigracji we Francji, członkini Société nationale des beaux-arts (1912)

Mela Muter pochodziła z rodziny Klingslandów (jej ojcem był Fabian Klingsland), zasymilowanej rodziny żydowskiej. W Warszawie ukończyła roczny kurs malarstwa. W 1901 wyjechała do Paryża, gdzie spędziła później większość swojego życia. Uczestniczyła tam, choć dość nieregularnie, w zajęciach różnych szkół artystycznych, m.in. znanej Académie Colarossi. Muter obracała się w kręgach paryskiej elity artystycznej i intelektualnej. Utrzymywała również kontakty z twórcami z École de Paris. Od 1902 jej obrazy pojawiały się na dorocznych zbiorowych wystawach w Paryżu, ale także w Krakowie, Lwowie i Warszawie. Jej pierwsza indywidualna wystawa miała miejsce w 1912 w barcelońskiej Galerii José Dalmau. Od tego samego roku była członkinią paryskiego Société nationale des Beaux-Arts. W 1923 w warszawskiej Zachęcie zorganizowana została duża wystawa jej twórczości. Po śmierci ojca w 1924 przeszła na katolicyzm, przyjęła chrzest, a jej rodzicami chrzestnymi byli Lili i Władysław Reymontowie. W 1927 Muter przyjęła obywatelstwo francuskie. II wojnę światową przetrwała w Awinionie, a po jej zakończeniu powróciła do Paryża, gdzie nadal tworzyła, choć z mniejszą intensywnością, aż do śmierci.

Jej mężem był Michał Mutermilch (1874-1947), krytyk sztuki i pisarz, socjalista.

Twórczość Meli Muter ulegała różnym wpływom. Początkowo dominowały w niej luministyczno-symbolistyczne pejzaże i portrety. Później w jej obrazach przejawiały się wpływy impresjonizmu, syntetyzmu szkoły Pont-Aven czy wreszcie fowizmu. Interesowała ją twórczość Paula Cézanne’a, Vincenta van Gogha i Edouarda Vuillarda. Wiele jej obrazów powstało w trakcie plenerów w Bretanii i w Hiszpanii. Na swoich płótnach, zwykle o dużych rozmiarach, Muter posługiwała się zwykle wielkimi liniami i dużymi plamami barwnymi, rezygnując ze szczegółów.

Archiwum Meli Muter znajduje się w Archiwum Emigracji w Bibliotece Uniwersyteckiej w Toruniu. Obszerna kolekcja prac malarskich, rysunków i grafik (Kolekcja Liny i Bolesława Nawrockich) znajduje się w zbiorach Muzeum Uniwersyteckiego w Toruniu.

[superbmakerzombie]

PRVI HRVATSKI PRIJEVOD ROMANA EDOUARDA LOUISA 'Odrastao sam u krajnjem siromaštvu kao gay. Tu počinje moja književnost'

PRVI HRVATSKI PRIJEVOD ROMANA EDOUARDA LOUISA ‘Odrastao sam u krajnjem siromaštvu kao gay. Tu počinje moja književnost’

[ad_1]

Makar sebe, energično mi daje do znanja, ne naziva aktivistom, jer mu se okruženje društvenih aktivista zamjerilo, u mnogima je, kaže, prepoznao partikularne, stranačke interese, Edouard Louisaktivista jest. Vrlo angažiran. Dvadeset i šest mu je godina, a profilirano je ime, dobro poznato u Francuskoj i puno dalje, puno prevođen. O literaturi priča kroz prizmu društvenih pokreta; intimne…

[dorotakrupska-blog]

Polska sztuka krytyczna

Teoria krytyczna atakując kulturę i społeczeństwo dąży do radykalnej zmiany i podważenia statusu quo. Porusza problematykę związaną z wyzyskiem, hipokryzją i niesprawiedliwością, mając służyć ludowi odkrywać ukryte założenia społeczeństwa. A co może wywoływać dyskusje i prowokować do rozmów o wartościach lepiej niż sztuka?

Polska sztuka krytyczna ukształtowała się na przełomie lat 80. I 90. jako odpowiedź na ówczesne przemiany ustrojowe. Komentowała sytuację społeczną, polityczną i ekonomiczną w Polsce z zamiarem wpływania na rzeczywistość. Krytyce poddane były wszystkie obszary życia, a przede wszystkim wartości, mentalność i obyczaje po transformacji ustrojowej w 1989 roku. 

Początków sztuki krytycznej upatruje się w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Grzegorza Kowalskiego zwanej potocznie przez studentów „Kowalnią”. Należeli do niej tacy artyści jak Artur Żmijewski, Katarzyna Kozyra czy Paweł Althamer.

Charakterystyczną cechą tego nurtu plastycznego był brak rywalizacji pomiędzy artystami. Tematyka była zróżnicowana, a jednocześnie uzupełniała się między sobą. Podejmowano tematy związane z władzą, cielesnością, hipokryzją, dewocją i kiczem religijnym. Prace drażniące swoim realizmem wywoływały w odbiorcach dyskomfort, były wymagające, a nie rzadko odrażające. Skandaliczne, prowokujące prace sztuki krytycznej wyszły poza środowisko artystyczne i wzbudziły zainteresowanie ogółu. Była to celowa prowokacja - wszak ta sztuka miała wzburzać i motywować do dyskusji. Zjawiska artystyczne krytykujące rzeczywistość przez realizm którym się posługiwały oraz nierzadki ekshibicjonizm, często spotykały się z zarzutem łamania zasad moralnych. Niepokój budziła fascynacja przemocą, seksualnością oraz negowanie wartości duchowych. Dopiero gdy sztuka krytyczna zaczęła być doceniana za granicą – przychylniej spojrzano na nią w kraju.

Jedną z najbardziej znanych przedstawicielek sztuki krytycznej jest wcześniej wspomniana absolwentka warszawskiej „Kowalni”, Katarzyna Kozyra. Jej powstała w 1993 roku praca dyplomowa „Piramida zwierząt” jest sztandarowym przykładem sztuki krytycznej. Była to instalacja złożona z ustawionych jedno na drugim, spreparowanych ciał zwierząt: konia, psa, kota i koguta. Elementem tej pracy był także film dokumentujący śmierć klaczy. Instalacja miała zwracać uwagę na takie tematy jak etyka konsumencka, hipokryzja, reinkarnację oraz śmierć co korespondowało z chorobą nowotworową wykrytą u artystki podczas tworzenia pracy.

Inną z jej prac jest „Olimpia” w sposób kontrowersyjny nawiązująca do powszechnie znanego dzieła Edouarda Maneta. Dotyka ona tematów płci, kobiecości oraz chorób i śmierci. Artystka udokumentowała własne zmagania z chorobą przełamując tabu związane z leczeniem oraz degradacją ciała na skutek choroby.

Pracą która wzbudziła duże kontrowersje była także instalacja Zbigniewa Libery „Lego. Obóz koncentracyjny.” przedstawiająca nazistowski obóz zagłady. Powstało siedem pudełek z których możliwe było złożenie takich elementów jak budynek krematorium, obozowe baraki czy druk kolczasty. Pośród klocków można było znaleźć kościotrupy, strażników oraz stosy rzeczy osobistych. Charakterystycznym elementem były także wieże wartownicze. Instalacja do dziś uznawana jest za jedną z ikon polskiej sztuki współczesnej. Zbigniew Libera to jeden z pierwszych artystów który podjął się tematyki holokaustu przez co jego praca była szeroko komentowana w mediach. Przez swoją kontrowersję praca została wycofana z udziału na Biennale w Wenecji, mimo to odniosła duży sukces a jedno z pudełek klocków Lego dołączyło do Muzeum Żydowskiego w Nowym Jorku.

Źródła:  https://culture.pl/pl/artykul/sztuka-krytyczna-wybrane-zagadnienia http://www.muzeumlubelskie.pl/images/media/file/8_Struzik_SiML_20.pdf https://ninateka.pl/kolekcja/sztuka-wspolczesna/alfabet-artykul/ksw-sztuka-krytyczna  https://www.nck.pl/szkolenia-i-rozwoj/projekty/kongres-kultury/aktualnosci/-lego-oboz-koncentracyjny-zbi gniewa-libery-stach-szablowski

Zdjęcia:  http://www.imnk.pl/gallerybox.php?dir=XX381B&mode=2 https://zacheta.art.pl/pl/kolekcja/katalog/kozyra-katarzyna-piramida-zwierzat-pyramid-of-animals-2 https://kulturawplot.pl/2014/09/22/lego-oboz-koncentracyjny/ https://unsplash.com/

Dorota Krupska, studentka kierunku Zarządzanie Kulturą i Mediami

[dorotakrupska-blog]

Polska sztuka krytyczna

Teoria krytyczna atakując kulturę i społeczeństwo dąży do radykalnej zmiany i podważenia statusu quo. Porusza problematykę związaną z wyzyskiem, hipokryzją i niesprawiedliwością, mając służyć ludowi odkrywać ukryte założenia społeczeństwa. A co może wywoływać dyskusje i prowokować do rozmów o wartościach lepiej niż sztuka?

Polska sztuka krytyczna ukształtowała się na przełomie lat 80. I 90. jako odpowiedź na ówczesne przemiany ustrojowe. Komentowała sytuację społeczną, polityczną i ekonomiczną w Polsce z zamiarem wpływania na rzeczywistość. Krytyce poddane były wszystkie obszary życia, a przede wszystkim wartości, mentalność i obyczaje po transformacji ustrojowej w 1989 roku.

Początków sztuki krytycznej upatruje się w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Grzegorza Kowalskiego zwanej potocznie przez studentów „Kowalnią”. Należeli do niej tacy artyści jak Artur Żmijewski, Katarzyna Kozyra czy Paweł Althamer.

Charakterystyczną cechą tego nurtu plastycznego był brak rywalizacji pomiędzy artystami. Tematyka była zróżnicowana, a jednocześnie uzupełniała się między sobą. Podejmowano tematy związane z władzą, cielesnością, hipokryzją, dewocją i kiczem religijnym. Prace drażniące swoim realizmem wywoływały w odbiorcach dyskomfort, były wymagające, a nie rzadko odrażające. Skandaliczne, prowokujące prace sztuki krytycznej wyszły poza środowisko artystyczne i wzbudziły zainteresowanie ogółu. Była to celowa prowokacja - wszak ta sztuka miała wzburzać i motywować do dyskusji. Zjawiska artystyczne krytykujące rzeczywistość przez realizm którym się posługiwały oraz nierzadki ekshibicjonizm, często spotykały się z zarzutem łamania zasad moralnych. Niepokój budziła fascynacja przemocą, seksualnością oraz negowanie wartości duchowych. Dopiero gdy sztuka krytyczna zaczęła być doceniana za granicą – przychylniej spojrzano na nią w kraju.

Jedną z najbardziej znanych przedstawicielek sztuki krytycznej jest wcześniej wspomniana absolwentka warszawskiej „Kowalni”, Katarzyna Kozyra. Jej powstała w 1993 roku praca dyplomowa „Piramida zwierząt” jest sztandarowym przykładem sztuki krytycznej. Była to instalacja złożona z ustawionych jedno na drugim, spreparowanych ciał zwierząt: konia, psa, kota i koguta. Elementem tej pracy był także film dokumentujący śmierć klaczy. Instalacja miała zwracać uwagę na takie tematy jak etyka konsumencka, hipokryzja, reinkarnację oraz śmierć co korespondowało z chorobą nowotworową wykrytą u artystki podczas tworzenia pracy. 

Inną z jej prac jest „Olimpia” w sposób kontrowersyjny nawiązująca do powszechnie znanego dzieła Edouarda Maneta. Dotyka ona tematów płci, kobiecości oraz chorób i śmierci. Artystka udokumentowała własne zmagania z chorobą przełamując tabu związane z leczeniem oraz degradacją ciała na skutek choroby.

Pracą która wzbudziła duże kontrowersje była także instalacja Zbigniewa Libery „Lego. Obóz koncentracyjny.” przedstawiająca nazistowski obóz zagłady. Powstało siedem pudełek z których możliwe było złożenie takich elementów jak budynek krematorium, obozowe baraki czy druk kolczasty. Pośród klocków można było znaleźć kościotrupy, strażników oraz stosy rzeczy osobistych. Charakterystycznym elementem były także wieże wartownicze. Instalacja do dziś uznawana jest za jedną z ikon polskiej sztuki współczesnej. Zbigniew Libera to jeden z pierwszych artystów który podjął się tematyki holokaustu przez co jego praca była szeroko komentowana w mediach. Przez swoją kontrowersję praca została wycofana z udziału na Biennale w Wenecji, mimo to odniosła duży sukces a jedno z pudełek klocków Lego dołączyło do Muzeum Żydowskiego w Nowym Jorku.

Źródła:  https://culture.pl/pl/artykul/sztuka-krytyczna-wybrane-zagadnienia http://www.muzeumlubelskie.pl/images/media/file/8_Struzik_SiML_20.pdf  https://ninateka.pl/kolekcja/sztuka-wspolczesna/alfabet-artykul/ksw-sztuka-krytyczna  https://www.nck.pl/szkolenia-i-rozwoj/projekty/kongres-kultury/aktualnosci/-lego-oboz-koncentracyjny-zbi gniewa-libery-stach-szablowski

Zdjęcia:  http://www.imnk.pl/gallerybox.php?dir=XX381B&mode=2  https://zacheta.art.pl/pl/kolekcja/katalog/kozyra-katarzyna-piramida-zwierzat-pyramid-of-animals-2  https://kulturawplot.pl/2014/09/22/lego-oboz-koncentracyjny/ https://unsplash.com/

Dorota Krupska, studentka kierunku Zarządzanie Kulturą i Mediami

[dorotakrupska-blog]

Polska sztuka krytyczna

Teoria krytyczna atakując kulturę i społeczeństwo dąży do radykalnej zmiany i podważenia statusu quo. Porusza problematykę związaną z wyzyskiem, hipokryzją i niesprawiedliwością, mając służyć ludowi odkrywać ukryte założenia społeczeństwa. A co może wywoływać dyskusje i prowokować do rozmów o wartościach lepiej niż sztuka?

Polska sztuka krytyczna ukształtowała się na przełomie lat 80. I 90. jako odpowiedź na ówczesne przemiany ustrojowe. Komentowała sytuację społeczną, polityczną i ekonomiczną w Polsce z zamiarem wpływania na rzeczywistość. Krytyce poddane były wszystkie obszary życia, a przede wszystkim wartości, mentalność i obyczaje po transformacji ustrojowej w 1989 roku.

Początków sztuki krytycznej upatruje się w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Grzegorza Kowalskiego zwanej potocznie przez studentów „Kowalnią”. Należeli do niej tacy artyści jak Artur Żmijewski, Katarzyna Kozyra czy Paweł Althamer.

Charakterystyczną cechą tego nurtu plastycznego był brak rywalizacji pomiędzy artystami. Tematyka była zróżnicowana, a jednocześnie uzupełniała się między sobą. Podejmowano tematy związane z władzą, cielesnością, hipokryzją, dewocją i kiczem religijnym. Prace drażniące swoim realizmem wywoływały w odbiorcach dyskomfort, były wymagające, a nie rzadko odrażające. Skandaliczne, prowokujące prace sztuki krytycznej wyszły poza środowisko artystyczne i wzbudziły zainteresowanie ogółu. Była to celowa prowokacja - wszak ta sztuka miała wzburzać i motywować do dyskusji. Zjawiska artystyczne krytykujące rzeczywistość przez realizm którym się posługiwały oraz nierzadki ekshibicjonizm, często spotykały się z zarzutem łamania zasad moralnych. Niepokój budziła fascynacja przemocą, seksualnością oraz negowanie wartości duchowych. Dopiero gdy sztuka krytyczna zaczęła być doceniana za granicą – przychylniej spojrzano na nią w kraju.

Jedną z najbardziej znanych przedstawicielek sztuki krytycznej jest wcześniej wspomniana absolwentka warszawskiej „Kowalni”, Katarzyna Kozyra. Jej powstała w 1993 roku praca dyplomowa „Piramida zwierząt” jest sztandarowym przykładem sztuki krytycznej. Była to instalacja złożona z ustawionych jedno na drugim, spreparowanych ciał zwierząt: konia, psa, kota i koguta. Elementem tej pracy był także film dokumentujący śmierć klaczy. Instalacja miała zwracać uwagę na takie tematy jak etyka konsumencka, hipokryzja, reinkarnację oraz śmierć co korespondowało z chorobą nowotworową wykrytą u artystki podczas tworzenia pracy.

Inną z jej prac jest „Olimpia” w sposób kontrowersyjny nawiązująca do powszechnie znanego dzieła Edouarda Maneta. Dotyka ona tematów płci, kobiecości oraz chorób i śmierci. Artystka udokumentowała własne zmagania z chorobą przełamując tabu związane z leczeniem oraz degradacją ciała na skutek choroby.

Pracą która wzbudziła duże kontrowersje była także instalacja Zbigniewa Libery „Lego. Obóz koncentracyjny.” przedstawiająca nazistowski obóz zagłady. Powstało siedem pudełek z których możliwe było złożenie takich elementów jak budynek krematorium, obozowe baraki czy druk kolczasty. Pośród klocków można było znaleźć kościotrupy, strażników oraz stosy rzeczy osobistych. Charakterystycznym elementem były także wieże wartownicze. Instalacja do dziś uznawana jest za jedną z ikon polskiej sztuki współczesnej. Zbigniew Libera to jeden z pierwszych artystów który podjął się tematyki holokaustu przez co jego praca była szeroko komentowana w mediach. Przez swoją kontrowersję praca została wycofana z udziału na Biennale w Wenecji, mimo to odniosła duży sukces a jedno z pudełek klocków Lego dołączyło do Muzeum Żydowskiego w Nowym Jorku.

Źródła: https://culture.pl/pl/artykul/sztuka-krytyczna-wybrane-zagadnienia http://www.muzeumlubelskie.pl/images/media/file/8_Struzik_SiML_20.pdf https://ninateka.pl/kolekcja/sztuka-wspolczesna/alfabet-artykul/ksw-sztuka-krytyczna https://www.nck.pl/szkolenia-i-rozwoj/projekty/kongres-kultury/aktualnosci/-lego-oboz-koncentracyjny-zbi gniewa-libery-stach-szablowski

Zdjęcia: http://www.imnk.pl/gallerybox.php?dir=XX381B&mode=2 https://zacheta.art.pl/pl/kolekcja/katalog/kozyra-katarzyna-piramida-zwierzat-pyramid-of-animals-2 https://kulturawplot.pl/2014/09/22/lego-oboz-koncentracyjny/ https://unsplash.com/

Dorota Krupska, studentka kierunku Zarządzanie Kulturą i Mediami

[autoring]

Vítězi mužské čtyřhry ve Wimbledonu se stali Juan Sebastian Cabal a Robert Farah, kteří vybojovali historický grandslamový titul pro Kolumbii. V maratonském finále udolali až po téměř pěti hodinách francouzské tenisty Nicolase Mahuta a Edouarda Rogera-Vasselina.

[opolnocywparyzu]

Edouard Manet rodzinnie - Artysta i Ojciec

Edouard Manet rodzinnie – Artysta i Ojciec

Leon Koella ( lub Léon Leenhoff) (1852 – 1927) to syn Edouarda Maneta i Suzanne. Najprawdopodobniej syn Manet’a bo istnieje kilka wersji na ten temat, z których jedna wyklucza malarza z funckji ojca. Więcej o tym pisałam w Artykule ” Eduard Manet i Suzanne Leenhoff. Ale nie musimy koncentrować się na tej wersji. Fakt jest bowiem taki, że Leon był ulubionym modelem artysty. Rozpoznamy go na…