#Do ma daan

[neoyan]

刀马旦 导演 徐克

[broitsf-ckingfreezing]

You know what

I think it’s really sad the way we treat Dooku as a Jedi Master. Not as a Sith, fuck that guy; he fell to the dark side and he fell HARD. He is irredeemable in that respect.

I’m talking about Jedi Master Dooku, who only interacts with Qui-Gon Jinn in Legends and fanon (because in TOTJ he had already fallen and was actively taking steps towards the downfall of the Jedi/Republic and becoming the apprentice). *Even then, I don’t really respect TOTJ as canon because of the awful way it paints the Jedi, but I will concede it as canon from the perspective of Dooku as an unreliable narrator. I just hate THAT bit where he straight up THROWS Qui-Gon and force chokes a guy and GETS AWAY WITH IT because “uwu the Jedi awe bad and cowwupt and Dooku was a victim 👉👈”

I always hated that because Obi and Dooku meet for the first time in AOTC, then clearly Enlightened MaverickTM Qui-Gon (see my opinions on THIS in @antianakins beautifully worded post) must have been abused by his master and kept Obi-Wan away from him to “protect him from evil” yadda yadda yadda, whatever. That Qui-Gon specialised in Ataru instead of Makashi like his master because Dooku was EvilTM and Qui-Gon wanted to “get back at him” or “escape trauma” or some shit like that, never because it is perfectly normal for a Jedi to find their strength in a form that is different from their teacher’s (see Anakin, Obi-Wan, WINDU, Dooku himself).

Or that because Master Dooku wore relatively regal looking robes (again, the only canonical proof of this we have is in TOTJ and COUNT Dooku, AKA ruler of Serenno) then he had a taste for “the finer things in life,” words used by EVERY fanfiction author, and was always either straight up a Sith the entire time or, at the very least, a bad Jedi who followed his own rules like Anakin. I disagree.

It has NEVER been canonically established that Dooku was an abusive man. In fact, remember that the Jedi consider Dooku a FRIEND? Even in AOTC when Padme rightly accuses Dooku of attempting to assassinate her, they extend to him the benefit of the doubt. Because he was a Jedi Master. A good one. So good, in fact, that when he outright aligns himself with a faction looking to actively separate from the Republic and the Jedi, they trust that his judgement is that he is doing right by his people. Not that he is plotting a galaxy-wide takeover.

(Don’t even get me started on Ki-Adi Mundi, the voice of reason, frequently being abused by the fans just because SOMEONE had to say this line. Clearly he’s evil! He’s an idiot! He’s corrupt! *rolls eyes*)

But why then did Dooku never meet Obi-Wan as a padawan, you ask?

It HAS been canonically established that Obi-Wan is a powerful Jedi and a powerful diplomat even before he became The Negotiator (they wouldn’t send any run-of-the-mill padawan and master duo to dispute the Naboo conflict, they sent DIPLOMATS). And he is Busy As Fuck. Remember, as a padawan he spent a YEAR on the run with Satine and Qui-Gon. And if you were to accept the Melida/Daan and Bandomeer arcs from Legends as canon, that probably adds up to another YEAR spent away from the temple, NOT including recovery time after those periods because we don’t have any real basis for how long it takes a Jedi, or even just Obi-Wan, to bounce back from the physical, mental, and Force trauma induced by these hefty skirmishes. Don’t forget, in two of these instances, Obi-Wan is only 13-14, and in the other he’s presumably about 18. And bacta tanks aren’t a magical fix-all. They don’t heal starvation, extremely long-term physical neglect/hurts, just like they don’t grow back limbs.

Dooku was also probably busy as hell. It is very likely that the two teams were never in the temple at the same time, or if they were, they were probably busy. Like teaching their respective padawans (remember a master can have more than one padawan, just not at the same time, and now that I think about it, it is pretty odd we never (hardly ever?) canonically see masters who have clearly had more than one padawan in their lifetime). Or healing from traumas. Or hanging out with friends. Or researching, or writing reports, or literally ANYTHING that could make someone busy enough to forgo introducing a child to their grandmaster. I mean, how many times did you visit your grandparents as a teenager? Probably not very often compared to the big picture that is your life.

Why didn’t they meet when Obi-Wan was knighted, then? Well, TOTJ shows us that Qui-Gon’s death was at least a little traumatic for his master, and that was his last straw. Dooku left. And after that, he probably didn’t want to see the child Qui-Gon raised. The boy who got to hear his pseudo-son’s final words and who died IN HIS ARMS. We also have NO IDEA in canon exactly how many missions Obi-Wan and Anakin went on, nor how long they lasted, but we can guess that they were an extremely busy pair knowing Obi-Wan’s prowess in diplomacy PLUS the recent reemergence of the literal thought-extinct Sith PLUS the frankly horrific ratio of Jedi to Force Null beings in the galaxy (meaning there just aren’t enough Jedi to get around to all these places) PLUS teaching a rescued slave child with childhood memories of the outer rim the ways of the Jedi and core worlds. We also know that by the time of AOTC, Anakin being probably about 17-18, possibly on the cusp of 19 which is his Knighting age, the pair have been on at least 9 missions where Anakin had to rescue Obi-Wan. Knowing Obi-WAN’s skill and power, and that these missions most likely occurred when Anakin was old enough to do things like save Obi-Wan from a whole NEST of gundarks, this is NOT a common occurrence. Even if consistently in 1 of every 5 missions Obi-Wan has to be rescued by Anakin, that adds to at least 40 missions where he didn’t. That’s a lot of missions in a ten year span on top of all the other things Jedi have to do that aren’t considered missions, again, like teaching, attending functions, researching and learning because Jedi must be a wellspring of knowledge to successfully mediate/placate/please whomever it is they’re interacting with.

[solreix]

the moment she had known miya atsumu, she knew she'd never read him.

"saan ka?"

napatingala na lamang siya nang magsimula nang bumuhos ang ulan. kagagaling niya lamang sa mall, at nandito siya sa sakayan para makauwi. umaasa na lang siya sa maliit na waiting shed kasama ang ibang pasahero.

"pauwi na." bumuntong hininga siya at tumingin sa paligid. "matagal lang yung jeep."

"sabi sa'yo samahan na kita eh." dinig ang pag-aalala sa boses ni atsumu lalo nang halos matakpan ng ingay ng buhos ng ulan ang boses niya.

"it's okay. malapit na rin naman siguro 'yon."

hindi naman nagtagal ang usapan nila dahil agad din itong ibinaba ng binata. muli, bumuntong hininga siya dahil kahit alam niyang darating din ang jeep, hindi niya mapigilang mainip dahil halos isang oras na siyang naghihintay.

saglit na grocery lang naman ang pakay niya, pero mas matagal pa ang naging paghihintay niya ng masasakyan pauwi.

tulala siyang nakatitig sa panggalingan ng jeep nang may bumusina sa harap niya. nanlaki ang mata niya nang makilala kung kanino ang itim na kotseng huminto.

"sakay na."

para hindi na makagawa ng eksena, agad siyang pumasok nang buksan nito ang pinto para sa kaniya. nang makapasok sa sasakyan nito, saka lamang siya nakahinga nang maluwang kahit paano.

after breathing, she faced him. "salamat, pero sabi sa'yo okay lang eh." ngumuso siya.

atsumu raised his left brow at her before started driving. "kung hindi ako sumunod, baka ginabi ka na. ang layo mo pa sa unahan tapos walang jeep."

hindi na lang siya sumagot dahil tama naman ang binata. instead, she rested her head on the window and watched atsumu drive. the man was flashing poker face, nakatuon ang atensyon sa pagmamaneho.

"pogi ba?" biglang tanong nito at ngumisi, bahagyang lumingon sa direksyon niya.

umirap siya. "si osamu crush ko," biro mo.

doon sumimangot si atsumu, mata ay nanatili sa daan. "aray ko."

nangingiti siyang nailing pero hindi na sumagot. maging si atsumu ay nakangiti na lang at hindi na nagsalita kaya naman namutawi na lang ang chase atlantic sa paligid.

hindi niya talaga mabasa si miya atsumu.

she knew he's... a social butterfly you could say. close sa lahat. funny sa lahat. she could never deny his closeness to other people kaya naman kapag may ganitong ginagawa si atsumu, hindi niya mapigilan tanungin ang sarili kung anong pinagkaiba niya sa kanila.

she could remember one time atsumu giving her breakfast because he knew hindi pa siya kumakain. she felt vulnerable because of that, only to overhear his classmate getting the same treatment from him. sometimes, he would do some dumb things to make her laugh whenever she's upset over something, but she'd eventually find out he's also making others laugh for the same reason she has.

hindi siya special.

"nagmamadali ka ba umuwi?"

"hindi naman," sagot niya nang magsalita ito.

atsumu grinned. "nood muna tayo movie, may gusto akong panoorin."

bumilis ang tibok ng puso niya roon. "ba't hindi sila mina ayain mo," biro niya.

natatawang tumingin sa kaniya si atsumu. "selos ka ba?" umiling ito. "ikaw lang naman niyayaya ko manood."

or maybe she is?

ang gulo-gulo ni miya atsumu.

hindi niya pinansin ang sinabi nito at sumang-ayon na lang dahil wala na rin naman talaga siyang gagawin. nang makarating sila sa condo nito, agad siyang naupo sa sofa at hinayaan itong ayusin ang panonoorin nila.

"hayaan na natin si 'samu, nasa kwarto niya lang 'yon."

habang nanonood, pasimple niyang muling tiningnan si atsumu. her thoughts began wild again, because why can't she watch movie with him without thinking maybe there's something more with his actions? asang-asa siya palagi, at palagi lang din naman siyang disappointed.

"hana, would you do it?"

at ayan na nga. sa tuwing manonood silang dalawa, palaging may hana na nababanggit ang binata. he had only mentioned it thrice, but it's weird he mentioned it at all. ang masama pa, mukhang natural na lamang ang nagiging pagrolyo ng pangalang iyona dila nito.

hindi siya si hana. walang hana sa pangalan niya.

kaya lang, natatakot siyang malaman kung ano iyon. natatakot siyang may magbago kapag sinubukan niyang linawin. hindi niya alam kung bakit, pero kuntento siya sa sitwasyong ganito kay atsumu.

sumagot siya, "maybe if i'm too hurt to even function, i will." sumeryoso ang mukha niya, nakatitig kay atsumu. "i'd rather forget the thing that hurt me that badly and move forward, rather than trying to live with it."

dito na lumingon si atsumu sa kaniya. "ako siguro hindi," sagot naman nito. "gusto kong maalala lahat, kasi alam ko namang hindi lang puro sakit 'yung nangyari."

ano bang pinararating nito? may ibig sabihin ba 'yon? anong dapat niyang isipin?

kumuyom ang kamao niya nang magsimula na namang magtanong ang isip niya. masayang kasama si atsumu. maalaga ito, at safe ang pakiramdam niya rito. pero madalas... tinatanong niya ang sarili kung ano ba talaga sila.

"sabi ko sa'yo maganda rito eh!"

kulang na lamang ay tumalon sa tuwa si atsumu nang makarating kayo sa tuktok kung saan halos kita niyo ang buong antipolo. matagal ka na rin niyang inaaya rito ngunit ngayon ka lang nagkaroon ng libreng oras dahil tapos na ang finals. medyo hesitant pa siyang sumama pero wala pa rin siyang nagawa dahil sarili rin niya ang kalaban niya.

ikaw lang inaya niya rito, baka naman... baka naman may chance.

"'wag kang tumalon, matatapon ice cream mo," suway niya.

nakangiti siyang nilingon ni atsumu, dahilan para mapaatras siyang bahagya. lumapit ito sa kaniya, at ngumuso. "ikaw nga may ice cream pa sa baba."

kung kanino ay mabilis pa ang tibok ng puso niya, ngayon ay halos hindi na siya makahinga nang ilapit nito ang mukha sa kaniya, at punasan ang ice cream na tinutukoy nito. all throughout, nakatitig lang siya sa mata habang ito ay diretso ang tingin sa baba niya.

nang matapos ito sa ginagawa, agad siyang umiwas ng tingin at tumalikod. bago pa man siya tuluyang makalayo, narinig na naman ang pangalang nagdudulot ng kalituhan sa kaniya.

"hay nako, hana."

"sino—"

kinagat niya ang labi upang pigilan ang sarili. tumalikod siya at dire-diretsong nagtungo sa banyo para kalmahin ang sarili. she could feel herself breathing heavily.

ang bigat-bigat.

as she rummaged in her bag, she touched atsumu's cellphone which she never did. oo nga, 'no. kahit kailan ay hindi niya pa nahawakan o natingnan man lang ang cellphone ng binata, idagdag pang hindi niya rin naman kasi ugaling mangielam ng hindi niya gamit.

but this time, hindi niya napagilan, not that she's confident she would see anything dahil inaasahan niyang may password naman ito. however, she was still shaking as she clicked the power button, hindi niya nga maintindihan kung bakit siya nanginginig pero nang makita ang lockscreen ng binata, hindi niya mapigilang hawakan ang dibdib.

a woman, siguro ay kaedad nila, ang nasa lockscreen nito. she was smiling as if something's funny dahil bakas pa ang tawa sa mukha niya.

however, that's not the reason her heart was aching this badly.

kung hindi niya siguro kilala ang sarili, mapagkakamalan niyang siya ang lockscreen ni atsumu.

mas bumigat ang paghinga niya, napatulala na lamang siya sa salamin nang ilang segundo bago sinubukang kalmahin ang sarili. when she successfully did so, she immediately rushed towards atsumu who had his back on her.

at lintik, muntik na siyang umatras.

but no, she has to at least ask.

"atsumu, sino 'to?"

"hey—hana..." nawala ang ngiti sa mukha ni atsumu ang makitang hawak niya ang cellphone nito. umangat ang tingin nito sa kaniya, bago muling ibinalik sa cellphone kung saan nandoon ang mukha ng babae.

"tama na atsumu, hindi ako si hana—ito ba?" pilit niyang pinakalma ang boses. "ito ba si hana?"

hindi nakasagot si atsumu. tanging pagyuko lang nito ang naging kumpirmasyon ng tanong niya.

"tell me, atsumu. what are we?"

"we're friends."

nanlaki ang mata niya, at hindi siya makapaniwala sa tawang nailabas niya. mangiyak-ngiyak siyang natatawa dahil sa sagot nito. nanginginig ang kamay niya habang naalala ang mga bagay na ginawa nilang dalawa, na kahit na may iba ito sa isip, naging masaya siya.

"ang bilis ng sagot mo ah," natatawa niyang sabi. "ayon lang pala tayo, napakumplikado ko pa."

"i'm sorry..." kita ang guilt sa mata ni atsumu, as if he too, was confuse with what's happening. dahil dito, tila naintindihan niya ang nangyari sa binata, pero hindi sapat ang pagg-intinding iyon para hindi siya masaktan.

"bakit..." nanindig ang balahibo niya nang marinig ang panginginig ng sariling boses. "bakit ka ba talaga pumasok sa buhay ko?"

maging si atsumu ay nagulat sa panginginig ng boses niya. she never cries in front of him. kahit sa panonood ng movie ay hindi siya umiyak, mas iyakin pa ito kumpara sa kaniya, kaya ang makita siyang ganito ay unexpectedly masakit pala.

"i just... something drew me to you, and it just happened."

"atsumu naman, there's no such thing as it just happened!"

"but it did-"

"you deliberately entered my life, and i let you in, tapos ganito... you know what." she pushed his phone to his chest. "nevermind. ayusin mo sarili mo."

and when she turned her back, her tears started flowing. she kept wiping her cheeks dahil nakakahiya sa mga nakakasalubong niya, pero hindi humihinto ang pagtulo. she wanted to paused from her tracks pero she was desperate to get away from atsumu as soon as possible.

"sabi ko sa'yo nandito lang kami eh."

before she could see the woman who spoke, she felt a man's arm over her shoulders. she looked beside her only to see yukie giving her a wink.

"that man has the decency to call us, baka raw mapa'no ka."

hindi siya sumagot at tiningnan ang lalaking umakbay sa kaniya. madilim ang tingin nito sa nilalakaran nila.

"keiji..." her voice broke.

and that's when akaashi put his cap over her head. hinila pa nitong bahagya ang ulo niya patungo sa dibdib nito. "iyak ka lang," bulong nito sa ulo niya.

[upismediacenter]

FEATURE: Kabataang 2000s: Maalaala Mo Kaya?

Para sa inyong mga ate at kuya na ipinanganak noong 2000s, ang aming kabataan noon ay naging puno ng saya dahil sa mga pagkain, laruan, TV show, at iba’t ibang larong kalye! Hindi naging hadlang sa amin ang init ng tirik ng araw sa pagbubuo ng matitibay na samahan at pagkakaroon ng mga araw ng kulitan. Sa aming huling taon sa UPIS, umaasa kaming makapagbibigay ng aliw at inspirasyon ang aming pagbabalik-tanaw upang muling maramdaman ng aming mga kapwa estudyante ang kasiyahan ng simpleng pagkabata. Tara at balikan natin ang nakaraan at alamin kung ano-ano nga ba ang nagustuhan namin noong kami ay bata pa! 

Nagugutom ba kayo? 

Noong 2000s, tuwing naghahanap kami ng meryenda, dali-dali kaming tumutungo sa mga tigpipiso’t tigdodos na panindang naka-display sa mga sari-sari store noon! Pinagpipilian namin ang makukulay at matatamis na kendi at tsokolate—pampatamis sa aming araw, pampaginhawa ng pakiramdam, o simpleng pampasaya sa gitna ng pagod. Nandiyan ang Haw Haw, isang mala-gatas na kending natutunaw sa bibig; White Rabbit, isang chewy milk candy na may edible rice paper wrapping; at Flat Tops, isang bilog na tsokolateng makrema. Lagi naming pinapakyaw ang mga ito sa tindahan pagkatapos ng klase. Nandiyan din ang matamis na pulbos ng MikMik—masarap at nakakaaliw itong kainin, at halos palaging nauuwi sa pag-ubo kapag nasobrahan sa paghigop! At ang Stick-O, ang crispy wafer stick na madalas pinaggagayahang sigarilyo ng mga chikiting. Hindi rin mawawala noon ang samu't saring chichirya pambalanse sa puro matatamis na kendi, tulad ng Cheepee, na kilala sa maalat at crunchy nitong texture, at ang Cheese Ring, na paboritong isuot sa mga daliri bago kainin. Ang Tattoos naman ay matatamis na kraker, habang ang Kiss at Lumpia ay perpektong meryenda kapag nagmamadali, dahil sa maliit na packaging nito na madaling dalhin kahit saan. Syempre, sa mga chichirya ito, masarap na kapares ang malamig na softdrinks—pampalamig sa iyong pagkain! Ito ang mga paboritong pagkain namin ng mga kaibigan habang nagkukwentuhan at nagtatawanan.

Domingo, E. (2015, August 8). Luksong Baka Philippines [jpg]. Wikimedia. Retrieved On November 27, 2024, from https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Luksong_Baka_Philippines.jpg 

Kapag kami’y nabusog na at handa nang maglaro, sa bangketa’t bakuran ng kaibigan na kami tumutungo! Madalas naming dinadala ang mga tsinelas at trumpo sa palaruan, at buong maghapong sinusubukang pabagsakin ang tore ng pogs. Minsan naman, naghahanda kami ng garter para sa laro ng Chinese garter. Nagsama-sama kami sa takbuhan, tawanan, at kwentuhan sa ilalim ng araw, kung saan ang bawat laro ay may kasamang ingay ng asaran at masasayang alaala! Hindi rin mawawala ang plastik na lobo, jolens, at paper dolls na tig-dos sa sari-sari store na nagsilbing daan upang maging mas makulay ang mga laro.

Anong oras na? Baka palabas na ang paboritong programa!

Teleseryes TV Heaven. (n.d.) Promotional material for TV show Super Inggo. Retrieved on November 22, 2024, from https://i.ebayimg.com/images/g/F7gAAOSwbtVZWixi/s-l960.webp

Pagkatapos ng mahabang araw ng paglalaro, hindi pa rin magwawakas ang aming kasiyahan, sapagkat sasalubungin naman kami ng iba’t ibang mga palabas sa TV! Kung aksyon at superhero story ang nahiligan namin sa araw na iyon, maaaring Power Rangers, Super Inggo o Naruto ang panoorin namin. Kung fantasy naman ang hangad ng puso, puwedeng Encantadia, Wansapanataym, o Hiraya Manawari ang aming titingnan. Kung gusto naming matawa, perpektong mga programa ang Goin’ Bulilit at Spongebob Squarepants sa aming panlasa! Maraming mapagpipilian noon ang mga bata pagdating sa palabas sa TV, lalo na kung anime at cartoons ang pinag-uusapan. Ang mga episode ng mga ito ay nagbigay-kulay rin sa mga laro namin noon, tulad ng masisiglang labanan na parang Ranger, o pagtatakbo na katulad ni Naruto. Sa mga programa na bumuo ng inyong mga alaala at nagpatibay ng samahan ng magkakaibigan.

Sa pagbalik-tanaw sa mga masasayang karanasan ng ating kabataan, nagiging maliwanag ang halaga ng mga simpleng bagay na nagbigay-kulay sa ating buhay. Ang mga simpleng kasiyahan na dulot ng mga ito ay maaaring maging inspirasyon para sa mga kabataan na lumayo sa mga gadyet at muling tuklasin ang halaga ng tunay na pakikipag-ugnayan at pisikal na aktibidad.

Ang mga ganitong alaala ay nagbibigay kulay sa ating kabataan—mga oras ng pagtawa, simpleng laro, at mga pagkain na dala ang tunay na ligaya. Bumalik tayo sa mga panahon kung saan ang saya ay nasa mga simpleng bagay, at gawing makulay muli ang ating mga sandali sa labas.Kaya ano pang hinihintay mo? Isantabi na natin ang mga gadyet at makisaya! 

//nina Eushieka Agraviador at Bianca Regala

[peryodismo2425]

Click, Click, Click: Sa Likod ng Lente

Ni Arwen Chanliongco | Nobyembre 9, 2024

Laging masigla ang komunidad ng UPIS. Tuwing may okasyon, aktibong nakikilahok ang mga mag-aaral mula sa iba’t ibang baitang. Mapapalibutan ka ng malakas na daldalan, at hindi mo matatanggal ang iyong mata mula sa makaagaw-pansing mga pangyayari sa harap. Ngunit kung saglit nating ibabaling ang ating atensyon, makikita natin siyang laging naroon, nagmamadaling kuhanan ang kaganapan mula sa lahat ng anggulo upang mapanatili ito sa ating alaala. 

Si Rey Reyes, o Kuya Rey, ang litratista ng UPIS Media Center (MC) para sa taong 2024-2025, at siya ang tinatawag nila tuwing kailangan nila ng litrato.

Malaking libangan ang pagkuha ng litrato para sa kaniya sa labas ng paaralan, at marami na siyang karanasan sa larangan ng potograpiya bago pa man siya maging bahagi ng MC. Ito ang dahilan kung bakit siya itinalagang retratista. Ayon kay Kuya Rey, nagsisilbing motibasyon niya ang kaniyang mga kaklase. “Knowing that my peers enjoy my photos, it really drives me to take more,” ani niya. 

Pinagtatagpi-tagpi ng sinulid ang istorya, at hinahabi ito sa isang kabuuang magkakaugnay. Sa ganitong paraan, hindi malayo o magkaiba ang ginagampanan nito pati ng mga larawan ni Kuya Rey. Kung mayroon mang butas sa artikulo ng balita, tinatahi ito ng mga litratong nakakatulong sa pag-unawa ng mga mambabasa dulot ng pagbibigay nito ng konteksto. At dahil biswal lamang itong hindi hinahadlangan ng wika, nagbibigay-daan ito para lalong kumonekta ang balita sa iba’t ibang tao. 

Paboritong kuha ni Kuya Rey sa ngayon ang kuha niya sa kamakailan lamang na UPIS Pep Rally 2024, na inilathala sa opisyal na Facebook page ng Ang Aninag Online. Umaayon ang sinulid sa hugis na tinatahi ito; hindi ito bumabaluktot. Katulad nito, responsibilidad ng mga peryodista na huwag pilipitin ang katotohanan ng mga nangyari, o kaya takpan ito. Para kay Kuya Rey, ipinapahayag ng kaniyang mga larawan ang diwa ng mga paksa niya. “I really wanted to take a photo of Pep Squad that showed who they were, so that’s why I was really happy with the timing, lighting, framing, everything,” pahayag niya. 

Para sa mga hinahangad maging retratista kagaya niya, payo niyang huwag agarang ipagpalagay na madali ito, dahil lamang mukha itong simple. “It’s kind of challenging, so do your best,” hikayat ni Kuya Rey. Hangga’t maaari, sinusubukan rin niyang kumuha ng maraming mga litrato—pagkatapos niya ito pagpipilian ng mga nagustuhan niya. Epektibo ang ganitong paraan upang masiguro na mayroon kang magandang kuha, at nakakatulong ito sa pagsasanay sa paggamit ng kamera. “For Pep Rally, you could base it off the music, like every beat, every shot,” dagdag niya. 

Naging hamon din ang time management para kay Kuya Rey noong simula. Sa Grado 12, mas maluwag daw ang kanilang iskedyul, ngunit minsan, hindi mo mahuhulaan ang bigat at dami ng ipapagawa sa iyo. “Sometimes, they’re gonna give you no work for this day, then the next, they’re gonna give you so much, and the deadline will be immediately the day after,” kwento niya, kaya suhestyon niyang gawin kaagad at isulat ang mga gawain upang hindi matambakan o hindi ito makalimutan.  Tunay na hindi maaaring makaligtaan ito sa potograpiya, na pinapahalagahan ang pagiging napapanahon ng mga litrato.

Limitado si Kuya Rey sa mga events na saklaw niya sapagkat pahayagang pampaaralan ang MC, kaya kailangan nakaangkla ang gawa niya sa mga paksang malapit sa UPIS. Sa hinaharap, nais niyang kuhanan ng litrato ang mga isyu sa labas ng UP. Ibinahagi niya rin ang kaniyang layuning maging cinematographer at magtrabaho sa paggawa ng mga pelikula sa hinaharap. Kagaya ng film na kailangang bigyan ng panahon para maproseso at makabuo ng malinaw na litrato, naging malaking tulong din ang oras niya sa MC bilang pagsasanay. Bunga nito, nagustuhan niya ang mga asignaturang Filipino Drama at Film Appreciation. 

Ilan sa mga hinahangaan niyang direktor si James Cameron, kilala para sa pagsulat ng Titanic (1997) at ang seryeng Avatar (2009), pati si Wes Anderson, na tanyag dahil sa kaniyang namumukod-tanging estilong makikita sa The Grand Budapest Hotel (2014) at The Royal Tenenbaums (2001). Sa animasyon naman, nabanggit niya na paborito niya sa mga gawa ni Hayao Miyazaki ang Princess Mononoke (1997).

Laganap ang mga larawan sa panahon ngayon, kaya hindi natin naiisip ang trabahong kinakailangan sa pagkuha nito. Subalit nananatili itong bahagi ng pundasyon ng peryodismo dahil nadodokumento nito ang mga pangyayari sa paraang hindi nagagawa ng pagsulat; sa kawalan ng photojournalism, maaaring matastas ang tela ng pamamahayag. Pahalagahan natin ang mga tao tulad ni Kuya Rey na walang humpay na nagtatrabaho sa likod ng mga eksena upang mailahad ang mga kwento natin nang wasto, at hindi kadalasang nabibigyan ng plataporma ang mga personal na salaysay. 

Mahahanap ang mga litrato ni Kuya Rey para sa Ang Aninag dito: UPIS Media Center: Ang Aninag Online. (2024, November 7). View the Media Center's coverage of the 2024 Pep Rally (October 29) at the UPIS Gymnasium here! [Image attached] [Status update]. Facebook. 

UPIS Media Center: Ang Aninag Online. (2024, November 12). Batch 2025 of the Business and Entrepreneurship (BE) Track carried out their Business Week last November 5-8, 2024. Check out the  Media Center's coverage below! [Image attached] [Status update]. Facebook. 

[hashirun]

hello po. diba u used to do running, this may sound common sense but is it similar to jogging? how do u do it on your own as a form of exercise esp if ure in the neighborhood? very curious hehe thank u!

Hi anon! I'm more than happy to answer your question ✨✨✨

Running and jogging are similar, with the key difference being speed. Mas kaswal at relaxed ang pace ng jogging kaya tinatawag din syang slow running.

Mas mabilis naman ang running (usual target pace is 10 minutes per mile or sub 30 mins for a 5km run). Runners train for races and run with a goal in mind: to run faster, to run longer, to cross the finish line, to set personal bests, to achieve a podium finish.

May iba't ibang types of running events. Sa track and field merong sprint or short distance races: 100 meters, 200 meters, 400 meters.

Outside the track naman, merong road running and trail running. Both comprise of mid to long distance running events such as 5 kms, 10 kms, 15 kms, half marathon (21 kms), marathon (42 kms) and ultramarathon (>42kms).

What I like about running is that it's something I can do alone. I guess I'm lucky that I live where I live kasi I have access to decent running spots like yung parking lot ng retail outlet malapit samin, yung sementeryo just a few hundred meters away from the retail outlet, yung track oval sa Tagaytay, and yung daan pataas sa People's Park. Not all neighborhoods are ideal for running, madalas na challenge sa pagtakbo pag makitid yung kalsada, mataas yung foot traffic or worse madaming pagala-galang mga aso, or kapag madaming sasakyan na dumadaan sa kalsada. So if you're thinking about picking up running as a sport, you'll need to scout for good running spots in your area.

Since I like tracking my runs, I use a fitness tracker (Fitbit) and Strava. Gumagamit din ako ng training plan depending on the event I'm preparing for. I'll soon start training for two upcoming events, the 10k event at the San Mateo Mountain Run, and the 15k event at the Calatagan Trail Run.

Thanks for the question anon!

[2dkapsddr]

December 31st, 2023 - IIDX 31, DDR A3, Arcaea, PIU 2023 PHOENIX, ProSeka

NOW IT'S THE REAL GRAND FINALE!!! And what better way to celebrate than getting permission to pay Round 1 a lil visit?? (Granted at the cost of paying breakfast at my workplace for my whole family during one of their busiest days, i still feel so bad...)

since i had just eaten a chocolate croissant and 1 (one) pancake, i started off slow and warmed up with my favorite game to play on a full stomach (not really): IIDX EPOLIIIIIIIIIIIIIISS (dan dan dada daan dan dada daan dan dada daan dan dan dan)

stiiiill doing the usual of practicing with RANDOM, but getting more comfortable with using hard gauge! only problem? i forgot premium time (and lost two credits to it)

meh, i'll do better next year (i think)

now, this part was the biggest part and the greatest change of plans i've probably had. originally, since the cab was empty, i was gonna go play sdvx to continue warming up and since i didn't wanna throw up my breakfast still. but then i decided, "yea, i feel fine enough. to the ddr cabs! (also i have sumidagawa karenka stuck in my head please help)"

and what i found at the cabs as a result was... a new year's eve tourney i had no idea about!! hosted by the one and only hambones!!! and (almost) EVERYONE was there to game!!!! sign ups were still open, and a friend from there was Really pushing me to sign up, so i signed up and did a warm up set at first before moving on to the qualifiers!

set A of the qualifiers consisted of Dancer in the flare ESP-13 (DDR A, banger), Like A Star ESP-14 (DDR A3, way harder than i thought it'd be), and Electronic Dance System Music (DDR A, i set my scroll speed too low). Once I did it, it was... very dissatisfying. I could've had better MA, but I struggled finding the timing window and had poor EX score overall.

set B though? KILLED IT. it consisted of Going Hypersonic ESP-15 (DDR A20, very technical rhythms), Black Jackal ESP-15 (DDR A20, more of an MA challenge), and Firestorm CSP-16 (DDR A20, chart added in A20 PLUS, hope you like shocks!), and since I'm a huge fan of uppers charts, I had a blast putting on a show for everyone waiting to get the tourney on (since i was the last one to arrive and last one to finish my qualifiers). Got an AAA on Going Hypersonic and 2g on Black Jackal, and also a really neat upscore on Firestorm!!!

when all was said and done and the tourney scores were tallied, i ended up 5th place overall; barely falling short of the top 4 that would play a new set of two 16s and a 17 that were all really fun... but i was pretty satisfied with my score regardless!!! while i waited for the tourney to end and the results to be announced, i remembered arcaea was having their new year's 100 memories promotions, i finally claimed it for the first since since i downloaded the app 5 years ago!!! ...only to find out that the memories expired 2 days after claiming them (literally Why)

as soon as i got them, though, i Instantly knew what i wanted to buy. that's right. OVERDRIVE!!!! played it three times while everyone else was playing: first attempt was a 69% gauge fail, second attempt was an almost-AA 9.49M, and third attempt was a sick 9.63M jump!!! def worth the impulse purchase

anyways, back to the tournament: after everyone played the three songs, the scores were tallied once more and the victors were called up one by one to claim their prizes. after the top 4 were announced (ambones obvs being 1st), the Hambones Award for Rising Star of the Tournament was announced; pulling ahead by 1 singular vote, it was... ME!!!! 2DKAPS DDR RISING STAR!!!! i was so happy to receive it, and even happier (sorry) when i saw the prizes, which were INSANELY COOL!!! a MAX 300 badge, a Valkyrie Bloom sticker, and some sick shades!!! (and $6 too somehow LOL)

as much as you'd wanna think this post is over now with everything i had written before, NOPE!!! the tournament may have ended already, but i STILL had time to play some extra sets before leaving!! (gotta make up for missing that banger tourney set)

also holy shit tumblr is lagging because of the sheer length of this post LMFAO so we gotta be QUICK!! ROLL IN THE BANGERS!!!

Roppongi A 996k GFC!!!

ELECTRONIC SPORTS COMPLEX ESP-17 GFC!!! (AAA Never)

Death by Glamour ESP-14 AAA!!!

MENTANPINDORADORA AAA!!!

HOU DSP-16 FIRST TRY CLEAR ON FLARE V!!! I SAVED THE BIRD!!!!!!!!

decided that wasn't enough and wanted to close out the session with an extra set, which i Immensely regretted (i was in no shape and no fullness to play sadly)

after all this, i went home to take my Last Shower of 2023:tm: and take it easy for the rest of the year over at my sister's house... but i still had my phone to play on and some proseka to wrap up the year with!!!

so, with all of that writing and all of this buildup, i finally present to you: my last two scores (one append score and my very last AP) of the year! a really wonky and kinda lame year overall, but there was def a lot i wanted to talk about and def a lot more i'll write in the soon-to-come year recap document (along with a 2024 goals post tomorrow!!!), but i'll end it off with these scores and come with more in the next year! thanks for everything in 2023, everyone!!!

[gheethatyoulove]

Off the bat and very spontaneous thoughts since I just wanted to write something, anything, lately but for some reason, couldn't organize my words into decent sentences kaya...

Anyway, ayun nga, gusto kong may maisulat na kahit ano lang nitong mga nakaraan hoping it would unload even just a small portion of the heavy in my chest. Pero wala akong maisip na mga salitang may kwenta, parang hindi ko pa talaga maisa-pangungusap yung mga nararamdaman ko kahit ang tagal-tagal ko ng ganito, ilang buwan na. Normally, weeks at max kaya ko ng i-express kapag may nangyayari sa buhay ko na nari-reach yung height ng emotions ko pero ngayon, napakatagal, napakahaba. It scares me because it seems never-ending. Paano kung habang-buhay na akong ganito? Sa ngayon wala akong makitang solusyon sa lahat, so what if wala nga talagang solusyon? I'm losing faith since mine isn't that strong to begin with. Alam ko naman yon, gusto ko agad sukuan yung mga inconveniences, you could say na wala akong tyaga, ganon. Kaya grabe, ni hindi ko na sya maiiyak. What's even fucked up is when you look at me, I seem like wala lang sakin lahat. Tumatawa, gumagala, "buhay-dalaga" sabi nga nila. Pero tngina, wasak na wasak yung loob ko. I know myself, I really don't open up to people who I know do not give a damn about me. I mean, yes, friends ko tong mga to pero kung hindi naman kami heart-to-heart level (and when I say heart-to-heart, mejo mahirap for me ma-reach yon kasi madali ako kaibiganin pero mahirap hanapin yung daan papunta sa core ko), mostly mas makikinig lang ako than ako mismo yung mag-open up. And now feeling like puro ako tawa, puro ako okay lang, ibig sabihin I cannot quite find someone around me na ka-heart to heart ko. How sad could that be. Wala akong core. Well, merong ilan. Siguro dalawa, pero natatakot akong magpa-ulit ulit sa kanila ng kwento at iyak, time might come that they might get used to it and so the weight of me would be taken for granted already. Ang hirap, sa totoo lang. Gulong gulo ako sa buhay ko, sa mga ano bang dapat, sa mga pagkakataong alam ko kung anong mali ko pero alam ko ring hindi lang naman ako ang may mali pero yung mga taong may mali din, hindi naman nila naiisip kung anong mali nila. Hindi ko na alam paano sosolusyunan lahat. Paano ko sosolusyunan kung ako lang naman yung nag-iisip ng solusyon, yung ibang tao chill lang kasi sila yung nakikinabang sa gulo. God, pagod na ko.

Now, this could have been kept inside my journal, but I chose to post this here. Wala lang, kasi alam ko namang walang nagbabasa ng Tumblr ko, but there's a possibility for someone to find this here at least. Siguro nagsawa lang ako magdrama mag-isa, mano man lang yung kung sakaling may aksidenteng makabasa nito dito, at least may naka-alam man lang kung anong nararamdaman ko. A mere shout to the void.

Gusto kong magsulat ng kahit ano, yung masaya sana, yung may kalakip na inspirasyon, yung may motivation to fight one more day kaya lang parang di pa talaga kaya ng puso ko, sukong-suko pa sya ngayon. Soon, maybe? Sana.. kailan kaya ulit.

[markhersonhuelgas]

Kasi Lalaki Ka

"KASI LALAKI KA"

Utol pakatatag ka, kalma lang kapatid Tama ka, puwede kang umiyak sa gilid Puwedeng alak sa gabi o kape sa umaga Puwede rin kung babaliktarin mo na

Hindi sa lahat ng oras ikaw ay matatag Hindi lahat ay kontrolado mo sa iyong palad Hindi lahat ng plano mo ay matutupad Hindi lahat ay mabilis, madalas lahat ay makupad

Mali ka sa mata ng asawa, mali rin sa mata ng iba Tama ka sa iisa at mali sa isang- daan pa Matatabunan ka ng pagod at daing Sa bukambibig araw-araw kang ililibing

Trabaho sa labas at tulog lang ang pahinga Pag-uwi sa bahay ay may sermon pang kasama Alas nuebe, alas singko, at alas dos ang kaibigan Ang pag-alis at pag-uwi, minsang inuman

Ikaw ang salbabidang sasalba sa mga lulubog Ikaw ang sasakyang aandar kahit sa bubog Ikaw ang haliging magtataguyod kahit na inaanay Dahil sabi nila'y mas mahirap pa rin ang maging nanay

Sinong titingin sa'yo kapag lahat ay nakapikit? Sinong magpapakain kung bugong ay wala ng init? Sinong mag-aalaga kung siya'y sa mga bata nakatunganga? Kabaong lamang ang sa dulo ay nakahanda

Giyera mo'y walang nakakakita sa sa labas Ni sa mga mata mo'y hindi aring mabakas Sapagkat kahinaan ang magpakita ng panghihina Ikaw ang templo at sa kalusugan ay taga-pangalaga

Lalaki ka, bawal sa mga mata'y may pumatak Itikom ang bibig, bawal ka ring marinig tumalak Sa likod mo'y anino lamang ang tutulak Hanggang sa makamit ang ibang mga pangarap

Malamig na lubid ang kayakap sa leeg Dalawampung tabletang bumubula sa bibig Mainit na tinggang tatagos na lang sa utak Mga demonyong araw-araw kang pilit hinahatak

Kalaban mong hindi nakikita, bigla na lang madarama Utak mong umiisip ng solusyon nang mag-isa Masuwerte kung may iisang kaluluwa Ang handang tumawid sa kawalan kasama ka

Kaya utol pakatatag ka, kalma lang kapatid Tama ka, puwede kang umiyak sa gilid Mapaalak o kape sa gabi o umaga Lahat yan ay pagdadaanan mo kasi nga lalaki ka

[neoyan]

刀马旦 导演 徐克

[brey12345]

Customers/Interviewees

Today, I spoke with Mr. Shan Benedict Amante, a 3rd Year BSIT Student. He shared his experiences with library seating issues and how it affects his studies. Hearing his perspective made me realize how helpful a Library Space Management System could be for students like him.

Q1.How do you think the lack of available study spaces in the library affects the overall student community?

-Very frustrating sya as in kay if muadto ka didto sa library then makakita ka na murag kuan ahh walay space kapoy kaayo baklay palugar ko gikan kuan padulong di paralang makita na walay space nganong mubalik paman ko diri nga murag gyapon kung muadto ko didto walay gyapoy space, so murag it defeats the purpose for library gyapon and more ok kawala pud imong like enjoy or like fun na mo adto didto kay we dont know before han kung unsay naa didto sa library so like apprehend imong like mood when it comes to library.

Q2.Have you noticed your peers facing similar challenges with finding study spaces in the library? How do they cope with it?

-Hmm daghan gyud like specially akong mga friends like kaingon sila nga "Shan tan aw didto sa library tanaw sa kung nabay kuan didto linkoranan para dili mi mag hago" so mogyud na so kami suko rami na inana tungod adto sa mga -??????- kay tan saw mo kung naay mga spaces kay mau lagi if mag dungan mi kay murag wa man mi kakitag seats kay na subrahan kay na fill up na sya diritso and murag mag kuan nalang mi na ahh mangita nalang tag own na place na studyhan either balay ba or like diha sa kilid or sa park.

Q3.How do you think being informed about available seats in the library could impact the sense of community among students?

-Very very convenient as in kay if ma ka know na beforehand before ka mo go sa library,murag nanakay sense daan na where to go gyud kay if naa then of course moadto kag library if wala you can go somewhere else so murag sa kuan mangyud sya for sake of it sa tanan tao very very very convenient sya.

Insights:

It’s frustrating when there aren’t enough study spaces in the library, and students often waste time looking for seats. Many end up asking friends to check or studying somewhere else. A Library Space Management System that shows available seats in real-time would make things easier and help students make better use of the library.

[solreix]

muntik nang mapamura si miwa nang biglang bumuhos ang ulang kanina ay ambon lang. napahinto na lang siya sa gitna ng daan, walang payong dahil wallet lang ang laman ng bulsa niya.

balak niya lang naman kasing bumili ng meryenda, at ngayon na nga lang siuang sinipag hindi magpa-deliver, minalas pa.

babalik pa ba 'ko?

kung tutuusin, mas malapit na sa kaniya ng tindahan kaysa sa bahay nila. wala siyang masisilungan dahil puro punong maninipis ang nilalakaran niyang sidewalk. walang masyadong tao, at puro mga sasakyang dumaraan ang nakikita niya.

napahilamos siya ng mukha. bahala na nga!

akma siyang tatakbo na papunta sa tindahan nang may humila ng kamay niya. "ano—" bago pa siya makaalma ay inikot siya ng taong humila sa kaniya, as if she was a princess.

"ali," she reacted when she recognized the chuckles.

"hello, pretty!" alisa greeted. katulad niya, basang-basa na rin ng ito ng ulan. her pastel green sleeveless dress was hugging her body, panigurado ay nilalamig ito. hindi katulad niya na kahit basa ay naka-jacket na makapal at jogging pants.

"what are you doing here? tara na, lalamigin ka niyan."

muli, tumawa lamang si alisa. "shhh!" ang isang kamay nito ay kinuha muli ang kamay ni miwa, at ang isa ay inilagay sa beywang niya. she was looking intently at miwa's eyes, making her heart flutter.

"you're so—" hindi na natuloy ang sasabihin ni miwa at napailing na lang. she went along with alisa's dance without any music as they both got drenched.

"since when was the last time we danced?" alisa mumbled, still smiling.

"last month. in your room kasi inistorbo ko pagreview mo," sagot niya na nakapagpasimangot kay alisa. "sagutin mo ako, how did you even know i'm here?"

alisa shrugged, and once again, twirled miwa like a princess. "i took grab lang kasi kanina, punta sana ako sa inyo, eh i saw my crush so nagpababa ako agad."

miwa rolled her eyes. "may crush ka?"

her girlfriend nodded, giddy.

"marunong bang magshabu nang patago 'yan?"

"oh definitely! blacklisted siya sa barangay." she giggled.

napapikit si miwa. "you're so cute, alam mo ba 'yon?" she couldn't help it so she pinched her cheeks. "come on, baby," she urged, and this time, siya na ang nag-ikot dito.

and for more minutes, umiikot, sumasayaw, at nagtatawanan lang sila sa daan. they knew they were already getting looks from passerbys pero wala silang paki.

miwa put her hands on alisa's waist, as alisa put hers on her neck. nakatitig sa mata ng isa't isa habang sumasayaw sa musika ng hangin, and they both couldn't ask for more.

no one's in their world, sila lang.

"lagnatin sana kayo." and there's her brother to ruin it of course.

[phgamezone]

Pusoy Dos: Laruin at Mag-enjoy sa GameZone

Ang GameZone, ang nangungunang developer ng card game sa Pilipinas, ay nag-anunsyo ng planong pagtutuunan ng pansin ang Pusoy Dos, isang minamahal na larong baraha ng Pilipino, sa kanilang online platform. Ang hakbang na ito ay isang mahalagang pag-unlad sa pagpreserba at pagpapalaganap ng kulturang paglalaro ng Pilipino, na nag-aalok sa mga manlalaro sa buong mundo ng pagkakataong maranasan ang kakaibang bersyong ito ng poker.

Ang Pusoy Dos card game, na madalas tawaging Filipino Poker, ay matagal nang bahagi ng mga tahanan at pagtitipon ng mga Pilipino. Ang malalim nitong ugat sa kulturang Pilipino ay kumakatawan sa ebolusyon ng mga tradisyunal na larong baraha patungo sa isang pambansang libangan. Ang inisyatiba ng GameZone na iparangal ang Pusoy Dos online free ay nagpapakita ng patuloy na popularidad at kultural na kahalagahan ng laro.

Ang online na bersyon ng Pusoy Dos sa GameZone ay tapat na ginagaya ang tradisyunal na karanasan sa paglalaro. Ang mga manlalaro ay maaaring maglaro ng dalawa hanggang apat na katao, bawat isa ay tatanggap ng klasikong 13 baraha. Pinapanatili ng laro ang mga pamilyar na patakaran at sistema ng ranggo, kung saan ang 2 ang pinakamataas na baraha, sinusundan ng As, Hari, Reyna, at iba pa.

Ang bersyon ng Pusoy Dos online ng GameZone ay sumusunod sa tradisyunal na hierarkiya ng suit: Diamonds, Hearts, Spades, at Clubs. Ang pagkamatyag sa detalyeng ito ay nagpapakita ng dedikasyon ng platform sa pagpreserba ng diwa ng laro habang iniaayon ito sa digital na panahon.

Kasama sa bersyon ng platform ang lahat ng klasikong kombinasyon ng baraha, mula sa Royal Flush hanggang sa High Card, na nagbibigay-daan sa mga manlalaro na gumamit ng iba't ibang estratehiya habang sinusubukang talunin ang kanilang mga kalaban at maging una sa pagkaubos ng baraha.

Ang dedikasyon ng GameZone sa kulturang paglalaro ng baraha ng Pilipino ay hindi lamang nakatutok sa Pusoy Dos rules o pusoy dos strategy. Ang platform ay may kahanga-hangang koleksyon ng mahigit 1,000 laro, na may espesyal na pokus sa mga larong malapit sa puso ng mga lokal na mahilig sa baraha. Kabilang dito ang ilang bersyon ng Tongits, tulad ng Tongits Plus, Tongits Joker, Tongits Quick, at ang bagong Super Tongits.

Para mas mahikayat ang komunidad ng mga Pilipinong manlalaro, naglunsad ang GameZone ng pang-araw-araw na online na torneo ng Tongits. Ang libreng paligsahang ito ay bukas sa lahat ng manlalaro na may pangunahing kaalaman sa mga patakaran ng Tongits, na nagbibigay ng karagdagang kasiyahan at pakikipag-ugnayan sa komunidad.

Ang pagsasama ng Fiasco sa lineup ng GameZone ay lalong nagpapayaman sa mga inaalok ng platform, na nagtitiyak na may bagay para sa bawat uri ng mahilig sa larong baraha. Ang komprehensibong pamamaraang ito ay nagpapatibay sa posisyon ng GameZone bilang isang one-stop destination para sa mga mahilig sa larong baraha ng Pilipino.

Sa pamamagitan ng pagdadala ng mga larong tulad ng Pusoy Dos sa digital na mundo, hindi lamang pinaglilingkuran ng GameZone ang mga matagal nang tagahanga kundi ipinapakilala rin ang mga kultural na kayamanang ito sa pandaigdigang audience. Ang popularidad ng Pusoy Dos ay lumalampas sa hangganan ng Pilipinas, at nakakakuha ng atensyon sa buong mundo dahil sa nakaaadik nitong gameplay at estratehikong lalim.

Habang patuloy na pinalalawak ng GameZone ang mga inaalok nito at pinapahusay ang digital na platform, maaaring asahan ng mga manlalaro ang patuloy na pag-improve ng karanasan sa paglalaro. Ang dedikasyon ng platform sa kalidad at kultural na katapatan ay nagtitiyak na bawat laro ay nagbibigay ng kapana-panabik at tapat na representasyon ng tradisyunal nitong katumbas.

Ang paglipat ng Pusoy Dos pattern sa online na mundo ay nagbubukas ng mga kapana-panabik na bagong posibilidad. Maaari na ngayong maglaro ang mga manlalaro kasama ang mga kaibigan at pamilya sa malayo o subukan ang kanilang kakayahan laban sa mga kalaban mula sa iba't ibang panig ng mundo. Ang pinalawak na saklaw na ito ay hindi lamang nagpapahusay sa karanasan sa paglalaro kundi nagsisilbi ring tulay sa kultura, na nagpapakilala ng mga tradisyon sa paglalaro ng Pilipino sa internasyonal na audience.

Ang dedikasyon ng platform sa pagtataguyod ng isang masigla at buhay na online gaming community ay makikita sa pamamaraan nito sa mga torneo. Sa pamamagitan ng pag-aalok ng pang-araw-araw na torneo ng Tongits, lumilikha ang GameZone ng mga pagkakataon para sa mga manlalaro na makisali sa magkakaibigan na kumpetisyon, mapahusay ang kanilang mga kasanayan, at makaugnay ang kapwa mahilig sa laro.

Habang patuloy na nag-iinobate at nagpapalawak ng mga inaalok ang GameZone, nananatili itong tapat sa diwa ng mga larong baraha ng Pilipino. Ang platform ay nagsisilbing digital na tagapag-ingat ng mga kultural na kayamanang ito, na nagtitiyak na ang mga larong tulad ng Pusoy Dos at Tongits ay hindi lamang nananatili kundi umuunlad sa digital na panahon. Sa pamamagitan ng paggawa sa mga larong ito na madaling ma-access at maenjoy sa mga modernong device, ang GameZone ay gumaganap ng mahalagang papel sa pagpapasa ng mga tradisyon sa paglalaro ng Pilipino sa mga bagong henerasyon ng mga manlalaro.

[cedricksworld]

Geyluv by honorio Bartolome de Dios

Yun lang at hindi na siya nagsalita pang muli. Pigil-pigil ng umid niyang dila ang reaksyon ko sa kanyang sinabi.

I love you, Mike. Nagpaulit-ulit ang mga kataga sa aking diwa. Walang pagkukunwari, ngunit dama ang pait sa bawat salita. Natunaw na ang yelo sa baso ng serbesa, lumamig na ang sisig, namaalam na ang singer, pero wala pa ring umiimik sa aming dalawa.

Mag-aalas-tres na, uwi na tayo.

Miss, bill namin.

Hanggang sa marating namin ang apartment n’ya. Wala pa ring imikan. Kaya ako na ang nauna.

Tuloy ba ang lakad natin bukas sa Baguio, Benjie?

Oo, alas-kwatro ng hapon, sa Dagupan Terminal. Good night. Ingat ka.

Are you okay, Benjie?

Wala ni imik.

Are you sure you don’t want me to stay tonight?

Don’t worry, Mike. Okey lang ako.

Okey. Good night. I’ll call you up later.

Usaman nanamin iyon kapag naghihiwalay sa daan. Kung sino man ang huling umuwi, kailangang tumawag pagdating para matiyak na safe itong nakarating sa bahay.

That was two years ago. Pero mga ateeee, bumigay na naman ako sa hiyaw ng aking puso. Di na ako nakapagsalita pagkatapos kong banggitin sa kanyang “I love you, Mike.” At ang balak ko talaga, habang panahon ko na siyang di kausapin, after that trying-hard-to-be-romantic evening. Diyos ko, ano ba naman ang aasahan ko kay Mike ano?

Noong una kaming magkita sa media party, di ko naman siya pinansin. Oo, guwapo si Mike at macho ang puwit, pero di ko talaga siya type. Kalabit nga ng kalabit sa akin itong si Joana. Kung napansin ko raw ang guwapong nakatayo doon sa isang sulok. Magpakilala raw kami. Magpatulong daw kami sa media projection ng aming mga services. I-invite raw namin sa office. Panay ang projection ng luka-luka. Pagtaasan ko nga ng kilay ang hitad! Sabi ko sa kanya, wala akong panahon at kung gusto niyang maglandi nung gabing iyon, siya na lang. Talaga naman pong makaraan ang tatlong masalimuot na love-hate relationship na tinalo pa yata ang love story nina Janice de Belen at Nora Aunor, sinarhan ko na ang puso ko sa mga lalaki. Sa mga babae? Matagal nang nakasara. May kandado pa!

Aba, at mas guwapo pala sa malapitan ang Mike na ito. At ang boses! Natulig talaga nang husto ang nagbibingi-bingihan kong puso. And after that meeting, one week agad kaming magkasama sa Zambales. Of course, siya ang nagprisinta. di ako. At noon na nagsimula ang problema ko.

Imbyerna na ako noon kay Joana, noong magpunta kami sa Zambales para sa interview nitong si Mike. Aba, pumapel nang pumapel ang bruha. Daig pa ang “Probe Team” sa pagtatanong ng kung anu-ano rito kay Mike. At ang Mike naman, napaka-accomodating, sagot nang sagot. Pagdating naman sa Pampanga, bigla nga akong nag-ayang tumigil para mag-soft drink. Kailangan ko na kasing manigarilyo nang mga oras na iyon. Tense na ako.

Gasgas na sa akin ang puna ng mga amiga kong baklita na ilusyon ko lang ang paghahanap ng meaningful relationship. Sabi ko naman, tumanda man akong isang ilusyunadang bakla, maghihintay pa rin ako sa pagdating ng isang meaningful relationship sa aking buhay. Naniniwala yata akong pinagpala din ng Diyos ang mga bakla!

Mataray itong si Benjie, mataray na bakla, ‘ika nga. Pero mabait. Habang lumalalim ang aming pagiging magkakilala, lalo ko namang naiintindihan kung bakit siya mataray.

Well, if you don’t respect me as a person dahil bakla ako, mag-isa ka. I don’t care. ‘Yun ang usual defense niya ‘pag may nanlalait sa kanyang macho.

I’ve been betrayed before, and I won’t let anybody else do the same thing to me, again. Ever!

Ang taray, ano po? Pero hanggang ganyan lang naman ang taray nitong si Benjie. Para bang babala niya sa sarili. Lalo na pag nai-involve siya sa isang lalaki. Natatakot na kasi siyang magamit, ang gamiting ng ibang tao ang kanyang kabaklaan para sa sarili nilang kapakanan. May negative reactions agad siya ‘pag nagiging malapit at sweet sa kanya ang mga lalaki.

At halata ang galit niya sa mga taong nate-take advantage sa mga taong vulnerable. Tulad noong nakikinig siya sa interview ko sa namamahala ng evacuation center sa isang eskuwelahan sa Zambales. Naikuwento kasi nito ang tungkol sa asawa ng isang government official na ayaw sumunod sa regulasyong ng center sa pamamahagi ng relief good upang maiwasan ang gulo sa pagitan ng mga “kulot” at “unat na pawang mga biktima ng pagsabog ng Pinatubo. Simple lang naman ang regulasyon: kailangang maayos ang pila ng mga kinatawan ng bawat pamilya upang kumuha ng relief goods. Ang gusto naman daw mangyari ng babaeng iyon, tatayo siya sa stage ng eskuwelahan at mula doon ay ipamamahagi niya ang mga relief goods, kung kanino man niya maiabot. Alam na raw ng mga namamahala ng center ang gustong mangyari ng babae: ang makunan siya ng litrato at video habang kunwa’y pinagkakaguluhan ng mga biktima—unat man o kulot. Nasunod ang gusto nung babae, ngunit ang mga unat lamang ang nagkagulo sa kanyang dalang relief goods. Ayon sa namamahala ng center, nasanay na raw kasi ang mga kulot sa organisadong pagkuha ng mga relief goods. Pero nagreklamo rin sila nung bandang huli kung bakit hindi sila nakatanggap ng tulong. Iiling-iling na kinuha ni Benjie ang pangalan ng babaeng iyon.

Hindi.

Irereport mo?

Hindi.

Susulatan mo?

Ano’ng gagawin mo?

Ipakukulam ko. Ang putang inang iyon. Anong akala niya sa sarili niya, Diyos? Isula mo iyon, ha. Para malaman ng lahat na hindi lahat ng nagbibigay ng tulong ay nais talagang tumulong.

Takot din siyang makipagrelasyon. At ‘di rin siya nanlalalaki, ‘yun bang namimik-ap kung saan-saan. Bukod sa takot itong si Benjie na magkaroon ng sakit at mabugbog, di rin niya gustong arrangement ang money for love. Gusto niya, ture love at meaningful relationship.

‘Yun din naman ang hanap ko. Now, don’t get me wrong. I’m straight, okay?

Si Carmi ang pinakahuling naging syota ko. Sabi nila maganda. Sabagay, maganda naman talaga itong si carmi. Sexy pa. Ewan ko nga lang dito kay Carmi kung bakit laging nagseselos sa akin. Hanggang ngayon, di pa rin niya maintindihan ang nature ng trabaho ko, e dalawang taon na kaming magsyota. Kung mag-demand sa akin, para bang gugunawin ng Diyos ang mundo kinabukasan. E, para sa’kin, di rin ito ang ibig sabihin ng meaningful relationship. Ayoko nang binabantayan ang lahat ng kilos ko. Ayoko ng laging ini-interrogate. Ayaw ko ng pinamimili ako between my career at babae. Para sa akin, pareho itong bahagi ng future ko.

Last year, inisplitan ako ni Carmi. Di na raw niya ma-take. Gusto raw muna niyang mag-isip-isip tungkol sa aming relasyon. Gusto raw niyang magkaanak sa akon, pero di niya tiyak kung gusto niya akong pakasalan. Naguluhan din ako. Parang gusto kong ayaw ko. Mahal ko si Carmi, and I’m sure of that. Pero kung tungkol sa pagpapakasal, out of the question ang usaping ‘yun. Una, di kayang buhayin ng sweldo ko an gpagbuo ng isang pamilya. Pangalawa, di ko alam kung an gpagpapakasal nga ay solusyon para matigil na ang pagdedemand sa akin ni Carmi. At pangatlo, di rin sigurado itong si Carmi sa gusto niyang gawin. Pumayag ako.

Almost one year din akong walang syota. Isinubsob ko ang sarili sa trabaho. Pero, from time to time, nagkikita kami ni Carmi para magkumustahan. Well, every time na nagkikita kami ni Carmi para magkumustahan, bigla ko siyang mamimi-miss, kung kailan kaharap ko na. Siguro’y dala ng lungkot o ng libog. Kung anumang dahilan ng magka-miss ko sa kanya ay di ko tiyak. Pinipigilan ko na lang ang sariling ipadama sa kanya ang nararamdaman ko, dahil sa tingin ko’y mas naging masaya siya mula nang isplitan niya ako. Nakakahiya naman yatang ako pa ang unang umamin na gusto ko ulit siyang balikan, e siya itong nakipag-break sa akin.

Naipakilala ko si Camrmi kay Benjie sa mga dates na iyon. At naikuwento ko na rin noon kay Benjie ang tungkol sa nakaraan namin ni Carmi.

Carmi, this is Benjie. Benjie, this is Carmi.

Hi.

Hello.

.

Daaay. Maganda ang Carmi. Mas maganda at mas sexy kaysa kay Carmi Martin. Pinaghalong Nanette Medved at Dawn Zulueta ang beauty ng bruha. Ano? At bakit naman ako mai-insecure, ‘no? May sariling ganda yata itong ditse mo. At isa pa, wa ko feel makipag-compete sa babae. Alam ko namang may naibibigay ang babae sa lalaki na di ko kaya. Pero manay. Mayroon din akong kayang ibigay sa lalaki na di kayang ibigan ng babae. Kaya patas lang.. kung may labanan mang magaganap. Pero maganda talaga ang bruha. Bagay na bagay sila ni Mike. Nagtataka nga ako kung bakit pa niya pinalampas itong si Mike, e ang kulang nal ang sa kanila ay isang fans club at buo na ang kanilang love team. Nanghihinayang talaga ako sa kanilang dalawa. They’re such a beautiful couple. Na-imagin ko agad ang kanilang mgagiging mga anak. The heirs to the thrones of Hilda Koronel and Amalia Funetes o kaya’y ni Christopher de Leon at Richard Gomez. Noong una, medyo naaalangan ako kay Carmi. Para kasing nu’ng makita ko silang dalawa, ang pakiramdam ko, kalabisan na ako sa lunch date na pinagsaluhan namin. Di naman feeling of insecurity dahil ang gusto ko lang, makausap sila ng tanghaling iyon at baka sakaling maayos na ang kanilang relationship. Tingin ko naman dito kay Carmi, ganoon din. Parang may laging nakaharang na kutsilyo sa kanyang bibig ‘pag nagtatanong siya sa akin o kay Mike. Di kaya siya na-insecure sa beauty ko? Tingin n’yo?

.

Naging magkaibigan na nga kami ni Benjie. Kahit tapos na ang ginagawa kong article tungkol sa kanilang project, madalas pa rin kaming magkita. Nag-iinuman kami, nanonood ng sine, o kaya’y simpleng kain lang sa labas o pagbili ng tape sa record bar. Marami naman akong naging kaibigang lalaki, pero iba na ang naging pagkakaibigan namin ni Benjie. Noong una’y naalangan nga ako. Aba, e baka ‘ka ko mapaghinalaan din akong bakla kung isang bakla ang lagi kong kasama. Sabagay, di naman kaagad mahahalatang bakla nga itong si Benjie.

Loveable naman si Benjie. Kahit may katarayan, mabait naman. Okey, okey, aaminin ko. Sa kanya ko uanang naranasang magkaroon ng lakas ng loob na ihinga ang lahat ng nararamdaman ko. ‘Yun bang pouring out of emotions na walang kakaba-kabang sabihan kang bakla o mahina. At pagkaraan ay ang gaan-gaan ng pakiramdam mo. Sa barkada kasi, parang di nabibigyan ng pansin ‘yang mga emotions-emotions. Nakakasawa na rin ang competition. Pataasan ng ihi, patibayan ng sikmura sa mga problema sa buhay, patigasan ng titi. Kapag nag-iinuman kami (at dito lang kami madalas magkasama-sama ng barkada), babae at trabaho ang pulutan namin. Sino ang minakamahusay na mambola ng babae, sino sa mga waitress sa katapat na beerhouse ng opisina ang nadala na sa motel, sino ang pinakahuling sumuka nu’ng nakaraang inuman? Well, paminsan-minsan, napag-uusapan ang tungkol sa mga problemang emosyonal, pero lagi at lagi lang nagpapaka-objective ang barkada. Kanya-kanyang pagsusuri ng problema at paghaharap ng immediate solutions bago pa man pagpakalunod sa emotions. Kaya hindi ako sanay na nagsasabi kung ano ang nararamdaman ko. Ang tumbok agad, ano ang problema at ano ang solusyon. Pero ‘yun nga, iba pala kapag nasusuri mo rin pati ang mga reactions mo sa isang problema, basta nase-share mo lang kung bakit ka masaya, kung bakit ka malungkot. Kay Benjie ko nga lang nasasabi nang buong-buo ang mga bagay na gusto kong gawin, ang mga frustrations ko, ang mga libog ko. Mahusay makinig itong si Benjie. Naipapakita niya sa akin ang mga bagay na di binibigyan ng pansin. Tulad ng pakikipagrelasyon ko kay Carmi. May karapatan naman daw mag-demand si Carmi sa akin dahil siya ang kalahating bahagi ng relasyon. Bada daw kasi di ko pa nalalampasan ang nangyari sa akin nang iwan na lamang ako basta-basta nu’ng una kong syota kaya di ko mabigay ang lahat ng pagmamahal ko kay Carmi. Di lamang daw ako ang lagin iintindihin. Unawain ko rin daw si Carmi.

Di ba totoo naman? Na baka mahal pa rin niya talaga si Carmi? Kahit ba mag-iisang taon na silang break, nagkikita pa rin naman sila paminsan-minsan. Ni hindi pa nga siya nakikipag-relasyon sa ibang babae after Carmi. Ito ngang si Joana, panay na ang dikit sa kanya ‘pag dinadaanan ako ni Mike sa office, di pa rin niya pansin. Sabagay, di naman talaga niya matitipuhan si Joana. Not after Carmi.

So, noong una, sabi ko, wala namang masama kung magiging magkaibigan kami. Nasa akin na ang problema kapag nahumaling na naman ako sa lalaki. Madalas kaming lumabas, lalo na after office hours at during weekends. Manonood ng sine, kakain, iimbitahan ko siya sa apartment for beer o kapag may niluto akong espesyal na ulam o kaya’y nag-prepare ako ng salad. Kapag umuwi ako sa Los Baños para umuwi sa amin, sumasama siya minsan. Na-meet na nga niya ang mother ko. Nagpapalitan rin kami ng tapes at siya ang nagtuturo sa akin ng mga bagong labas na computer programs.

So, okey lang. Pero unti-unti, di na lang tapes at salad o computer programs ang pinagsasaluhan namin. Aba, may kadramahan din sa buhay itong si Mike. Ang dami pa raw niyang gustong gawin sa buhay na parang di niya kayang tuparin. Gusto raw niyang makapagsulat ng libro, gusto daw niyang mag-aral muli, gusto raw niyang mag-abroad. Kung bakit daw kasi di pa niya matapus-tapos ang kanyang M.A. thesis para makakuha siya ng scholarshi? Kung kuntento na raw ba ako sa buhay ko? Ang lahat ng iyon ay kayang-kaya kong sagutin para kahit papaano ay ma-challenge siya na gawin niya kung ano ‘yung gusto niya at kaya niyang gawin. Maliban na lang sa isang tanong na unti-unti ko nang kinatatakutang sagutin nang totoo: kung mahal pa raw kaya niya ni Carmi?

Madalas akong malasing na siya ang kasama, pero ni minsan, di niya ako “ginalaw” (to use the term). May mga pagkakataong tinutukso ko siya, pero di siya bumibigay. Tinanong ko nga siya minsan:

Don’t you find me attractive, Benjie?

At bakit?

Wala.

Wala rin naman akong lakas ng loob na sabihin sa kanya kung bakit. Baka siya masaktan, maka ‘di niya maintindihan, baka lumayo siya sa akin. Ayaw kong lumayo sa akin si Benjie.

Di rin naman perpekto itong si Benjie. Pero di ko rin alam kung ituturing kong kahinaan ang naganap sa amin minsan.. Kung kasalanan man iyon, dapat ay sisihin din ako.

Nagkasunod-sunod ang disappointments ko. Di ko matapus-tapos ‘yung article na ginagawa ko tungkol sa open-pit mining sa Baguio dahil nagkasakit ako ng tatnlong araw at naiwan ako ng grupong pumunta sa site para mag-research. Na-virus ‘yung diskette ko ng sangkaterbang raw data ang naka-store. Nasigawan ako nu’ung office secretary na pinagbintangan kong nagdala ng virus sa aming mga computers. Na-biktima ng akyat-bahay ‘yung kapatid kong taga-Ermita. At tinawagan ako ni Carmi, nagpaalam dahil pupunta na raw siya ng States.

Ang dami kong nainom noon sa apartment ni Benjie. Nang nakahiga na kami, yumakap ako sa kanya, mahigpit. Bulong ako ng bulong sa kanyang tulungan niya ako. Kung ano ang gagawin ko. Pakiramdam ko kasi, wala na akong silbi. Ni ang sarili kong mga relasyon ay di ko maayos. Alam kong nabigla si Benjie sa pagyakap ko sa kanya. Kahit nga ako’y nabigla sa bigla kong pagyakap sa kanya. Pero parang sa pagyakap ko kay Benjie ay nakadama ako ng konting pahinga, ng konting kagaanan ng loob. Matagal bago niya ako sinuklian ng yakap. Na nang ginawa niya’y lalong nagpagaan sa pakiramdam ko. At ang natatandaan ko, hinalikan niya ako sa labi bago ako tuluyang makatulog.

Ako ang hindi makatingin sa kanya nang diretso kinabukasan.

Sorry.

For what?

Kagabi, tinukso kita uli.

Nagpatukso naman ako, e.

Pero wala namang malisya sa akin iyon.

‘Wag na nating pag-usapan.

Nakatulog ka ba?

Hindi.

Bakit?

Binantayan kita.

Bakit?

Iyak ka ng iyak.

Oo nga. Para akong bakla.

Di porke bakla, iyakin.

Sorry.

Mag-almusal ka na. Di ka ba papasok?

Hindi muna. Labas na lang tayo.

Marami akong gagawin sa office. Di ako pwede.

Pwedeng dito na lang muna ako sa bahay mo?

Sure. Mamayang gabi na lang tayo lumabas.

Sige. Ikaw ang bahala.

Inaamin ko ulit. Kakaibang closeness ang nadama ko kay Benjie mula nung gabing iyon. Noong una’y idini-deny ko pa sa sarili ko. Pero sa loob-loob ko, bakit ko idi-deny? Anong masama kung maging close ako sa isang bakla? Kaibigan ko si Benjie, and it doesn’t matter kung anong klaseng tao siya. Sigurado naman ako sa sexuality ko. ‘Yun ngang mga kasama ko sa trabaho, okey lang sa kanila nang malaman nilang bakla pala si Benjie. Di sila makapaniwalang bakla si Benjie at may kaibigan akong bakla. E, super-macho ang mga iyon. Ingat lang daw ako. Na ano? Baka raw mahawa ako. Never, sabi ko pa. Hanggang kaibigan lang.

Sinasabi ko na nga ba, walang patutunguhang maganda ang pagka-kaibigan namin nitong si Mike. Ayoko, ayoko, ayokong ma-in love. Di ko pa kayang masaktan muli. Ayokong sisihin niya ako sa bandang huli. Baka mawala ang respeto niya sa akin. Baka masira ang magandang pagkakaibigan namin. Pero, Mike, di ako perpektong tao. May damdamin ako, may libog ako, marunong din akong umibig at masaktan. Ang drama, ateeee. Pero ang mga ito ang gusto kong sabihin sa kanya nang gabing iyon. Gusto ko siyang tilian at sabihing: tigilan mo ako, kung gusto mo pang magkita tayo kinabukasan! Naloka talaga ako nang bigla na lang isyang yumakap sa akin. E, ano naman ang gagawin ko, ano? Lungkot na lungkot na nga ‘yung tao, alangan namang ipagtabuyan ko pa. At para ano? Para lang manatili akong malinis sa kanyang paningin? Para lang mapatunayan sa kanyang ako ang baklang ipagduldulan man sa lalaking nasa kalagayang katulad niya, sa gitna ng madili na kuwartong kaming dalawa lang ang laman, ay di lang yakap at halik ang gusto kong isukli sa kanya nang gabing iyon. At di rin kahalayan. Gusto ko siyang mahalin. Gusto kong ipadama ang nararamdaman ko para sa kanya. Isang gabi lang iyon. Marami pang gabi ang naghihintay sa amin. At di ako bato para di matukso. Higit sa lahat, bakla ako.

Take it easy, Benjie.

How can I take it easy, Mike, biglang-bigla ang pagkamatay ni Nanay. Ni hindi ko alam ngayon kung magsu-survive ako ng wala siya.

Kaya mo, matatag ka naman.

Not without Nanay. Napaka-dependent ko sa kanya. Alam mo ‘yan.

Nandito naman ako, Benjie.

Napatingin ako kay Mike. Oh, my hero! Sana nga’y totoo ang sinasabi mo. Sana nga’y nandito ka pa rin five or ten years after. Kahit di ko na iniinda ang pagkawala ng nanay. Sana nga’y nandiyan ka pa rin even after one year. Ewan ko lang, Mike. Di ko alam kung alam mo nga ang sinasabi mo.

Pampadagdag talaga sa mga dalahin kong ito si Mike. Sa halip na isipin ko na lang kung paano mabuhay nang wala ang nanay ko, iisipin ko pa ngayon kung paano mabuhay ng wala siya. Okay, okay, I admit it. Mahal ko nga si Mike. Pero sa sarili ko lang inaamin ito. Hanggang doon lang. Di ko kayang sabihin sa kanya nang harap-harapan. He’s not gay. Imposibleng mahalin din niya ako ng tulad ng pagmamahal ko sa kanya. Kaibigan ang turing niya sa akin. At alam ko na kung ano ang isasagot niya sa akin kapag ipinagtapat ko sa kanyang higit pa sa kaibigan ang pagmamahal ko sa kanya ngayon: that we are better off as friends. Masakit iyon, daaay. Masakit ang ma-reject. Lalo na’t nag-umpisa kayo bilang magkaibigan. Nasawi ka na sa pag-ibig, guilty ka pa dahil you have just betrayed a dear friend and destroyed a beautiful friendship.

Naalala ko ang nanay. Di niya inabutan ang lalaking mamahalin ko at makakasama sa buhay. Sana raw ay matagpuan ko na “siya” agad, bago man lang siya mamatay. Noong una niyang makilala si Mike, tinanong niya ako kung si Mike na raw ba? Ang sagot ko’y hindi ko alam.

.

Nandito lang naman ako. Tumingin sa akin si Benjie. Napatingin rin ako sa kanya. Siguro’y kapwa kami nabigla sa sinabi ko. Nandito naman ako. Ano bang ibig sabihin nito? Well, nandito ako as your friend. I’ll take care of you. Di kita pababayaan. Ganyan ako sa kaibigan, Benjie. Pero sa sarili ko lang nasabi ang mga ito. Buong magdamag nag-iiyak si Benjie sa kuwarto nang gabing iyon bago ilibing ang nanay niya. Hinayaan ko siyang yumakap sa akin. Hinayaan ko siyang pagsusuntukin ang dibdib ko. Yakap, suntok, iyak. Hanggang sa makatulog sa dibdib ko. Noon ako naiyak.

Tahimik pa rin si Benjie hanggang sa matapos ang seminar na dinaluhan niya sa Baguio. Habang sakay ng bus pauwi, noon lamang siya nagsalita.

Sorry sa mga sinabi ko kagabi sa bar, Mike.

Sabi ko na’t ‘yun pa rin ang iniisip mo.

Bakit, di mo ba naiisip ang ibig sabihin nu’ng mga sinabi ko sa’yo?

Iniisip ko rin. So what’s wrong with that?

What’s wrong? Mike, umaasa ako sa imposible.

Di masamang umasa.

Kung may aasahan. At alam ko namang wala.

But don’t you think that we are better off as friends?

(Sabi ko na. Sabi ko na!) But I’ve gone beyond my limits.

Alam mo naman ang ibig kong sabihin.

So what do you expect from me?

.

Ano ba talaga ang gustong palabasin nitong si Mike? Ni hindi nagalit. Di rin naman nagko-confirm na mahal din niya ako. Ay naku daaay, imbyerna na ako, ha! Ayoko ng mga guessing game na ganito. Pero mukhang masaya siya sa mga nangyayari sa buhay niya lately. Open pa rin siya sa akin at mukhang wala namang itinatago. Wala naman siyang resentment nang sabihin niya sa aking umalis na sa Pilipinas si Carmi.

Pero ako na naman ang naipit sa sitwasyon. Kung pagdedesisyunin ko siya, baka di ko makaya. Pero dalawa lang naman ang maaari niyang isagot: oo, mahal din niya ako bilang lover. Ang problema na lang ay kung matatanggap kong hanggang sa pagiging magkaibigan na lang talaga ang relasyon namin.

Ayain ko kaya siyang maki-share sa aking apartment? ‘Pag pumayag siya, di magkakaroon ako—at kami—ng pagkakataong palalimin ang aming relasyon. ‘Pag tumanggi siya, bahala na. Sanay na naman akong nag-iisa.

Tiningnan ko sandali si Mike at pagkaraan ay muli kong ibinaling sa may bintana ang aking tingin. Mabilis ang takbo ng bus sa North Diversion Road. Mayamaya lang ay nasa Maynila na kami. Sana, bago kami makarating ng Maynila, masabi ko na sa kanya ang balak ko. Ano kaya ang isasagot ni Mike? But, does it matter?

Hindi na siya uli nagsalita. Pero, habang nagbibiyahe kami ay marami na uli akong naikuwento sa kanya. Nai-enroll ko na uli ‘yung MA thesis ko at papasok na uli ako this semester. Tinanong ko siya kung pwede niya akong tulungan sa research dahil ‘yung thesis ko rin ang balak kong pag-umpisahan ng isinusulat kong libro. Ikinuwento ko ring umalis na si Carmi at kasama ako sa mga naghatid. Tumawag nga rin daw sa kanya at ibinigay ang address sa States para daw sulatan niya. tinanong ko kung susulatan niya. Kung may time raw siya.

raw siya.

Inaya niya akong umuwi ng Los Baños para dalawin ang puntod ng nanay niya. Sabi ko’y sure this coming weekend.

‘Yung tungkol doon sa sinabi niya sa akin noong isang gabi, pinag-iisipan ko naman talaga nang malalim. Di ako na-offend pero di rin naman ako sure kung gusto ko nga ulit marinig sa kanyang mahal niya ako. Natatakot akong magbigay ng anumang reaksyon sa kanya. baka mai-misinterpret niya ako. Ayokong mag-away kami dahil sa nararamdaman niya sa akit at nararamdaman ko sa kanya. One thing is sure, though. Ayokong mawala si Benjie sa akin. Napakahalaga niya sa akin para mawala.

Ang balak ko’y ganito: tatanungin ko siya kung puwede akong maki-share sa kanyang apartment. ‘Pag pumayag siya, di mas mapag-aaralan ko talaga ang gusto ko—at namin—na mangyari sa aming relasyon. Kung gusto ko siyang makasama nang matagalan. Kung mahal ko rin siya. Kapag hindi, we’ll still be friends.

Mabilis ang takbo ng bus sa North Diversion Road. Nakatingin sa labas ng bintana si Benjie. Alam kong nahihirapan siya. Kinuha ko ang palad niya at pinisil ko ito. Kung bakla rin ako? Hindi ako sigurado. But, does it matter?

[aviola3r3-blog1]

Questions & Answers

Q1: How does the lack of available space in the library impact your ability to focus and complete your academic work efficiently? Answer: Actually, as someone nga galisod pud when it comes to technology needed for our studies. Isa ko sa mga students nga ga go sa e-lib to do my work, so ang impact sa akoa is very lisod, specially if need nimo humanon imong activities then pag abot nimo dadto is puno and daghan ga huwat, so for it is really better to have this kani inyohang initiative which is kanang ma see bitaw daan sa students, makita nila bitaw nga naay vacant kay if ingana bitaw makita nako daan kung naa or wala at least wala ko naka adto dadto para lang e check ky if mo adto dadto tapos wala diay so murag nasayang lang akoang time nga gi anhi ug skwelahan or gi baklay padulong library instead bitaw nga gi adto nako sya sa compshop. Ang isa pa ka problem daana ky if maghulat wala pajud sure nga ikaw sunod ky wala baya silay numbering, so wala ka kabalo kung mag wait nalang baka or ikaw naba sunod. Q2: Can you share a moment where the lack of space in the library affected your ability to complete an important task? How did that make you feel? Answer: Actually frustrated and sad gamay ky I am not only doing academic work sa E-lib, also sa organizational work and then there are times nga walay available laptops sa office didto jud ko ga himo, so naay time nga needed na nako ang mga letters para sa amoang org. then naa pud koy mga requirments needed for my academics. Nag sayo jud ko ato around 9am, pag abot nako dadto ky puno na and daghan students ga hulat and ako ato na time ky gi sapot.

Q3: How would having more control over library space availability impact your peace of mind during study sessions? Answer: Dako and good gyud and impact if ever nga kana naa jud control sa availability ky kato ma manage nako akong time, ma schedule nako kanus a ko mo adtong E-lib o library, and ma set nako nga kani na time mag book ko and then ana nga time ko mag go, so ma fix bitaw tanan nako schedule labi na nga busy pud kyo ko sa amoang org.

[erialcnehs]

Adulting?

These past few months, I can literally relate sa mga post na nagsasabing, "life will hit you hard on your mid-20's" and I have been crying about it every night. Bumabalik rin ako sa dating gawain na mas gustong magkulong sa kwarto. That's when I knew, things are getting bad again.

Everything was smooth last year. Hanggang sa nag-birthday ako ngayong taon. Few days after celebrating my birthday, para akong nagising sa isang magandang panaginip. I am getting older at wala pa akong napapatunayan.

Alam ko ang mga salita na dapat kong itatak sa isip ko—na hindi karera ang buhay at iba-iba ang daan patungo sa tagumpay. But observing the people around me makes me set aside the thought and makes me more eager to do something.

Hindi na rin ako masaya sa trabaho ko. Gusto kong sumubok ng mga bagong bagay pero paano? Saan ako magsisimula? Saan ba ako magaling? Ano bang gusto ko? Hindi ko alam. I feel lost.

I know what I am feeling right now is valid but this feeling isn't for me. Hindi ako pwedeng manghina dahil ang mga tao sa paligid ko ay sa akin rin kumakapit. Palagi na lang, "nandyan naman si Shenclaire" "buti na lang may Shenclaire" "Tita Shen, patulong" "anak, may kailangan ako".

Why does it always have to be me? Kailan 'yung ako naman? Gusto ko rin maging mahina. Pangarap kong maging mahina kahit isang araw lang.

Sa dami ng pangarap ko, magtatagumpay kaya ako kung sinasampal ako ng realidad ngayon? Hindi ko alam.