#Dan Slee

[phantangled]

still thinking about how dan replied to someone with the @ philsboyfriend on twitter. power move

[philester]

Me if I ever see Dan and Phil irl:

[andrebannenberg]

Ford Cortina Baby Honda

Mijn vaders slagersbusiness ging voorspoedig, zeker nu hij bijna alle grote Amsterdamse ziekenhuizen als klant kreeg. Er werd een Volkswagenbus aangeschaft om de honderden schouderkarbonaadjes, slavinken en sukadelapjes dagelijks rond te brengen.

En mijn vader had duidelijk plezier in zijn vetgespekte portemonnee en kocht om het jaar een andere auto. De Ford Cortina (foto bovenaan, hij had een blauwe) was een enorme rammelbak; binnen een jaar was alles zo'n beetje van de wagen afgetrild, spiegels, bumpers, scheve deuren. Deze Cortina met zijn opvallende ronde achterlichten, die ik het mooist vond van de hele Ford, werd al snel vervangen door de kleinste Honda, die mijn vader kon vinden (foto, maar dan een donkerblauwe). Dat was een leuk karretje. Als je het Volkswagenbusje of de andere auto wilde lenen was mijn vader altijd heel makkelijk: breng hem terug in de staat waarin je hem aantreft. Kon niet duidelijker. Net als zijn welgemeende adviezen als ik weer eens ging liften. Dan keek ie me vaderlijk aan en telde af: 1. Als je bijna op de helft van je geld bent moet je aan omkeren gaan denken. 2. Stuur je moeder een ansichtkaartje. 3. Kom niet met een zwanger meisje thuis. Ook dit kon niet duidelijker. En ik heb me er altijd aan gehouden. Keurige jongen. Terug naar pa's auto's. Het was de zomer van 1974 dat mijn vader een Toyota Carina kocht, een gele.

En hij wilde hem nu meteen inrijden: een vriend van hem op Sardinië, don Enzo, had hem uitgenodigd om eens langs te komen. Wie gaat er mee? Nou dat werden de drie jongsten Marieke, Pieter en Joep, en ik. Leek me een prima plan met zo'n spiksplinternieuwe Japanner door Europa te avonturieren. Er zijn niet veel foto's van, maar wel iets.

Vater met zijn Kinder übernachtte in de jeugdherberg in Deutschland.

Belachelijk grote Amerikaanse slee in dorpsstraat in Zwitserland. Of: belachelijk klein straatje met Amerikaanse auto in Zwitserland.

De Italiaanse politie met een lekke band. Vonden het niet echt prettig dat ik een paar foto's nam.

(A)symmetrie in het Italiaanse stadje Siena. Don Enzo, mijn vaders kennis, was pastoor in zo'n typisch Italiaans, in dit geval Sardijns, dorpskerkje in aardse kleuren. Vanuit de toren zag hij ons aankomen en zwaaide uitbundig vanuit een mansgat in de hoge muur. En hij was een Bourgondiër, maar dat zijn alle geestelijken volgens mij, want hij bracht ons van het ene visrestaurant aan het strand naar het andere zalig ruikende eethuis op het dorpsplein. En de volgende twee dagen idem dito in de prachtige omgeving vol perzikboomgaarden: elke gevallen rijpe perzik mocht je rapen en oppeuzelen, en dat waren er tientallen, goh wat was dat paradijselijk. En iedereen van: Goedemiddag meneer Pastoor, helemaal uit Olanda Uw gasten meneer Pastoor!, ja meneer Pastoor, nee meneer Pastoor, arrivederci en ciao meneer Pastoor!

Een heel erg mooi eiland, Sardinië. In m'n oren knopen.

En heerlijk om je eigen kerktoren weer terug te zien.

#fordcortina #toyotacarina #sardinïe

[gewoonkarin]

Gisteren was het zes jaar geleden dat de vader van mijn lief zijn leven verloor. Ik haalde bloemen voor het kleine moedertje van mijn lief, bij de pick up. Rare gewaarwording. Buiten in de kou door het raam kijken om bloemen uit te kiezen. Goed te doen, daar niet van maar raar.

Het was ook een rare dag. Werk en thuis liepen wel heel erg door elkaar en ik werd er narrig van.

Punt van aandacht.

Sterfdag en ook het wachten op de uitslag van het onderzoek van mijn lief. Niets schokkends gelukkig maar wel aandacht voor een iets te hoog suikergehalte. Zoet manneke. Eens kijken wat we met anders eten kunnen bereiken, bezoek aan praktijkbegeleider en hopelijk diëtist, dan weet je hoe en wat.

Het is deze week wat wiebelen. Ik weet niet goed waarom of waardoor, meerdere redenen. Corona, thuiswerk, thuisschool, diabetes, onrust. Kabinet dat ook nog eens valt nu het al zo'n bende is.

Vanavond met een dekentje en een wijntje op de bank. Ik neem de slee al mee van de tuin. Het gaat sneeuwen zeggen ze. Dan sleeën ook al is het dan donker. Even wat anders.

[lindakijktenschrijft]

‘Als kind wilde ik twee dingen worden,’ zei ik tegen hem. ‘Zeemeermin of kinderboekenschrijver.’ Ik zag zijn gezicht niet, maar ik hoorde hem glimlachen. De wens om mij permanent in het water te bevinden verdween als sneeuw voor de zon toen ik op mijn elfde in een openbaar zwembad door een enorme draaikolk half verzoop. De wens om kinderboeken te schrijven had nog minder levensvatbaarheid. 

‘Ik houd alle opties open, maar zal nooit geneeskunde studeren,’ riep een vijftienjarige Linda tijdens haar verplichte uurtje loopbaanbegeleiding in 2008. Drie jaar laten zou ik een order plaatsen voor meer dan duizend euro aan medische naslagwerken, een laboratoriumjas en een nieuwe rugzak om al deze pillen dagelijks mee te slepen naar de anatomische practica. 

‘Ik wil naar de kunstacademie,’ riep een ietwat rebelse puber met een blauwe pony datzelfde jaar. Mams, mijn eeuwige voice of reason, wierp me een van haar veelzeggende blikken toe. Toen ik na een jaar studeren mijn medische naslagwerken inruilde voor kunsthistorische naslagwerken, sprak mams mij toe. Iets in de zin van ‘theorie ligt je beter dan praktijk’ en dat ik uiteindelijk toch op mijn goede plek zat. Tussen de kunstwerken, deze analyserend in plaats van creërend. 

Het leven verloopt niet altijd volgens een vast stramien. De route die je als kind, als puber, zelfs als student voor jezelf uitstippelt, is zelden de route die je zal bewandelen. En dat is oké, want anders leefde ik nu als hydrofobe zeemeermin ergens tussen plasticdeeltjes en kwikvissen. 

Ik denk veel aan die wens om kinderboeken te schrijven. Ik las zoveel als kind dat ik de kleine bibliotheek in ons Limburgse dorp ‘uitgespeeld’ had. Alle Carry Slee’s, Jacques Vriens’en en Harry Potters had ik al twee keer uitgelezen. Kennen jullie trouwens die schoolboek-reeksen nog? Die gingen er ook religieus doorheen. Waar de slaapkamer van mijn zusje verzadigd was met barbies, Lego Friends en knuffels, leefde ik voornamelijk tussen de boeken. Zou dus een logische keuze zijn om zelf toe te voegen aan deze stapels. 

Het is er nooit van gekomen. De wens verdween snel en werd opgevolgd door meerdere periodes van ‘ik weet het niet’ en plotse opvliegingen om kunstenaar, hartchirurg, vertaler of kok te worden. Mijn short-list van studiekeuze was dan ook ‘beperkt’ tot: scheikunde, biologie, geneeskunde, kunstgeschiedenis, algemene cultuurwetenschappen, autonome kunst, Frans of Engels. Uiteindelijk heb ik alsnog drie van deze opleidingen (soort van) gevolgd, met vakken en minor bij een vierde en vijfde. 

De liefde voor taal bleek echter volhardend. Waar essays en werkstukken schrijven in de harde jaren tussen 2012 en 2016 de minder prettige zijde van de medaille waren, las ik tijdens mijn minor Engelse literatuurgeschiedenis elke week een klassieker. (Klinkt leuk, maar met de al hoge studiedruk vergaat de lol snel.) Toen ik met m’n papiertje de wijde wereld in werd gestuurd, heb ik dus ook terug gegrepen op dat wat ik ken: schrijven. Ik bezocht alles wat los en vast zat en schreef wat amateur-artikelen die ik op mijn eigen blog bijhield. En zo groeide het langzaam uit tot een parttime functie als kunstschrijver en -recensent. 

Ik denk vaak aan die kleine Linda. Die kleine introvert die tijdens kampeervakanties haar eigen tentje had zodat ze daar rustig kon lezen. Die tot irritatie van haar zusje nooit wilde meespelen omdat ze een nieuw boek had. Die kinderboeken wilde schrijven. Stiekem zat ze er niet zover naast.  

[dejufuniverse]

Via mijn mailbox krijg ik wel eens iets leuks door...

Beste Kerstman, Om te voorkomen dat we straks nog een keer gezeur en demonstraties krijgen, heb ik een paar verzoeken: 1. Wilt u die rendieren a.u.b. thuis laten. De Partij v.d. dieren wordt gek en ik ook als Marianne Thieme op tv komt. Dus ook in vredesnaam geen jassen met bontkragen e.d. 2. Als u een slee meeneemt, dan graag incl. alle certificaten en testdocumentatie van de remmen, want anders staat ie binnen een uur tussen de Stints. En a.u.b.. voorzichtig inhalen, anders wordt Max boos. 3. Wilt u vooral geen aardige dingen zeggen of doen, want dan gaat iedereen op zoek naar bijbedoelingen. 4. Graag benadrukken dat u maar heel kort komt, alleen dingen komt brengen en geen asielaanvraag zult indienen. Dat voorkomt een boel gedoe. 5. Kunt u uw baard een beetje trimmen, zodat deze niet te gezicht bedekkend is. Dit om te voorkomen dat dit associaties oproept met ... (ik wil ook geen gezeur, dus ben even niet te expliciet als u het niet erg vindt). 6. Vooral niks zeggen over uw elfen, om elke schijn van slavernij te omzeilen. 7. Niet te veel verlichting, denk aan de energietransitie en de klimaatdoelen van Parijs! 8. Die zwarte laarzen zijn kwetsend voor mensen die WO-II nog hebben meegemaakt, thuis laten dus, slippers zijn prima. Geen crocs! 9. Geen opmerkingen over kabouters! Dat is kwetsend voor kleine mensen (zelf ben ik ook niet zo groot). 10. Graag voldoende gekleurde strepen schminken, zodat u niet wit maar ook niet zwart bent. Maar vooral: Alvast welkom in Nederland, heel veel plezier gewenst en wees vooral uzelf in dit tolerante gidsland! groetjes.😁

[hildeshongarije]

Vakantiegenoegens

Zondag 4 oogst 2019

Gisteren was zoon Wouter jarig … de jaren mogen al een beetje beginnen tellen …hahaha Proficiat hé kerel!

Onze gasten maakten de voorbije dagen kennis met ons tuinwerk … vooral de oogst dan.  Maar zeker ook met Hongarije zelf.  Een uitstap naar Pécs is hen wel bevallen. Het treintje, de speel-fontein, lekkere restaurantjes en vooral ook de ijsjes … ze maakten er een leuke dag van.

Maar daarna is een ‘rustdag’ echt wel nodig.  Vakantie kan erg intens zijn, zeker voor jonge kinderen.  Net alsof het zo moest zijn, kregen we vrijdagmiddag een flink onweer over ons heen … de kindjes hebben er doorheen geslapen … De tuin is dus ook weer gelukkig en Luc ook want met 14 liter hoeft er niet meteen gesproeid te worden in de moestuin.

De rustdag was niet enkel nodig om Pécs te verteren … het was ook een beetje preventief.  Want het zou een druk weekend worden.  Zaterdag stond het burchtfeest in Szigetvár op het programma.  

De sfeer zat meteen goed met een kindertheaterspel van “Roodkapje”.  Heel mooi uitgevoerd en de kinderen leefden erg mee.  Dat alles in het Hongaars was, stoorde niet echt … ze kenden het sprookje!

Ook de talrijke kinderspelen en oude volksspelen vonden gretige afnemers!  Met mama en papa een wedstrijdje houden … wie haalt het eerst het everzwijn binnen?

Alle spelen zijn in hout uitgevoerd, ook de handbediende draaimolen.  Justine vond dat rondvliegen op een houten beest wel leuk!

Mathieu vond het dan weer leuk om met mama samen op houten latten rond te lopen … niet gemakkelijk en vooral een geval van evenwicht bewaren!

Tja, je bent in een burcht en dus zijn ridders daar wel op hun plaats …  Ridder Mathieu en ridder Justine zijn in een heus belegeringsgevecht gewikkeld met ridder mama!  Jawadde … ze kloppen erop los … arme mama … een gevecht winnen tegen twee zulke kanjers … dat is niet gemakkelijk!

Vandaag was er in Szentlörinc de tweede dag van de landbouwbeurs.  Waar het zaterdag voor de runderen zijn die in ‘’the picture’ staan, is het zondag toch echt ‘paardendag’.  Tal van kleinschalige shows met Kozakken die een dressuurnummer opvoerden … tot echte paardenrennen.  

Alles werd begeleid door een rondwandelende fanfare.  Het is heel bijzonder hoe alle bezoekers plaats ruimen voor de fanfare om verder te lopen.  Hoe druk dit evenement ook mag zijn, de sfeer blijft heel rustig en gemoedelijk.  Geen afval op de grond, alles gaat netjes de vuilnisbakken in.  Mensen schuiven netjes aan om wat te eten of te drinken, om een ritje op een kameel te maken of in een ossenwagen het terrein te verkennen …

Een hapje eten kan je in diverse kraampjes … van een doodgewone pizza, hamburger, Hongaarse Hamburger tot een varkenshammetje met frietjes … het aanbod is groot!  Het limonadekraam is een echte treffer … lekker met veel ijs in je beker en weinig suiker is dat een heerlijke verkoeling op deze warme dag!

Ook hier wordt voor de kinderen heel wat voorzien … de max vond ik het kraantje waarmee houten blokken verplaatst moesten worden!  Of een slee waar ze wieltjes onder monteerden … kon je lekker sleeën op een zomerse dag!

De schermclub gaf een demonstratie en ook de hoornblazers lieten ons genieten van een mooi concert. Maar daarna hielden we het toch voor bekeken en lonkte het zwembad weer.  

Morgen maandag is het hun laatste dag hier en dan weet je al wat dat wil zeggen … pörköltdag natuurlijk!

[mohair-schrijft]

Ouders snappen niks

Met dikke slaapogen komt zoon, elf, uit bed. Het eerste wat hij doet is zijn koptelefoon opzetten en een YouTube filmpje aanklikken. Maarten, zegt zijn vader, met lichte ergernis, wat heeft die gast voor interessants te vertellen, joh? ‘Nou, meer dan jij, kan ik je zeggen’ antwoordt zoon, zijn stem klinkt schor van de slaap. Man kijkt geamuseerd.

Hoe irritant moet het voor hem zijn, onze afkeurende blikken, onze zuchten van moedeloosheid over zoveel stompzinnigs. Zijn vader, die zelf regelmatig achter zijn laptop zit, om de krant en Wikipedia te spellen. Zijn moeder die achter de computer wil omdat ze zo nodig een stukje moet schrijven of de buienradar checkt voordat ze de deur uitgaat. Oneerlijk, vindt zoon. Geen wonder dat hij zijn heil zoekt bij zijn You Tube-helden. Zijn ouders zijn arrogant, tien keer erger dan Youtubers. Ze snappen niks, lees ik op zijn gezicht. Snel zet hij zijn koptelefoon weer op.

Vroeger las ik een boek om aan mijn ouders te ontsnappen. Ik heb een rusteloze geest maar als ik lees ben ik gefocust. Doe je dat expres, of hoor je me echt niet? Vroeg mijn vader me getergd. Hè wat? reageerde ik. Onuitstaanbaar. Feitelijk is er niks veranderd. Ik lees nog steeds om te ontsnappen. (ontspannen). Alleen mag ik van mezelf niet zomaar op de dag lezen. ’s Avonds, of overdag in de tram op weg naar mijn werk, of tijdens het ‘kookwachten’. Dat laatste niet zonder risico.

Als zoon een boek leest, hoor je mij niet. Helaas trekt lezen hem minder dan filmpjes kijken. Wat zeur ik, hij leest de Donald Duck en laatst twee boeken achter elkaar, van Carry Slee. Onder de indruk van het verhaal vertelde hij me dit in geuren en kleuren, toen we samen in de tram zaten. Geconcentreerd luisterde ik naar hem. Hij vertelde geanimeerd, beeldend en rustig, niet als een youtuber.

Misschien heb ik het mis, is hij geïnspireerd door zijn favoriete vloggers. Wie zal het zeggen.

[jariboekblogworld]

Wie ben ik?

Hallo allemaal, ik ben Jari en ik ben 13 jaar. Ik speel tafeltennis en ik doe dan soms ook eens competitie. Ik zwem, fiets en badminton graag, ik vind het ook leuk om soms op mijn playstation te spelen. Ik hou ook van reizen, mijn leukste vakantie was in Rhodos. Een eiland va Griekenland, deze foto hierboven is daar getrokken. In deze blog zal ik jullie wat meer vertellen over mijn boek ‘verdacht’, dit boek is geschreven door Carry Slee. Als jullie geïnteresseerd zijn in dit boek, volg dan zeker deze blog. Misschien tot later!

Jari

[lazarus-hope-project]

OUR TORMENTS BECOME OUR ELEMENTS || CYRIL || TRIAL 4.5 || RE: ALL OF THAT, ATTN: ATSUKO

Cyril knew from the moment that Atsuko asked to see the papers again that he was in very real, very immediate danger. Luckily, he’d expected it.

As he hands over the notes with one hand, the other reaches behind himself to pull the paring knife from where it had been hidden in the waistband of his sweats. It was convenient that Atsuko hadn’t drawn attention to the knife as she’d searched him. Less convenient that the knife he’d kept quiet about on her behalf was now swinging towards his face.

He breathes the smallest sigh of relief as Autopilot catches her before she gets too far. There’s one problem solved. For now. He can feel the pairs and pairs of eyes burning into his back, and Cyril slowly turns around to face them. He looks around the circle, quietly meeting everyone’s eyes with a steady gaze of his own.

“Let me explain. Stab me after if you still think it’s necessary.”

“I didn’t fucking kill Clement. He came to me for help.”

Best to get that out of the fucking way first. Cyril sets his knife down on his podium, still within easy reach if he needs it. He’d only taken it for self-defense, anyway. With a small sigh, he begins to explain.

“He showed up at my door last night around 7pm. Said he felt sick. That he thought he might’ve…” 

There’s an odd pause in Cyril’s sentence. The pattern is familiar to some, and strange to others, like he’s trying to say something and physically unable. So he works around it. 

“He thought that he might’ve drank something he shouldn’t have. He came to me specifically for help because he knew that… I’d told him before that…” 

The pauses get more noticeable, and Cyril’s posture is becoming increasingly tense. Almost frozen. He’s trying to force himself through it, but he’s clearly struggling with something.

“I’ve been—I’ve gone through that before. I can’t fucking talk about it because I—”

He jerks his head in a nod like he’s trying to gesture to himself. This is fucking humiliating. There are few things worse that he can imagine than laying out the details of his trauma in front of anyone, or making such a huge weakness obvious to everyone, let alone under these circumstances. Let alone with a fucking camera pointed at him. He gives Aria a quietly grateful look as he snaps at Dan. At least it gives Cyril the encouragement to continue.

“It’s no one’s fucking business. And it’s hard. To fucking talk about. Aria’s known about it. Atsuko’s known about it.”

Cyril closes his eyes and forces in a breath, counting to four before letting it out. It didn’t do shit. He doesn’t have a choice but to continue anyway.

“Clement knew about it, too. Thought I’d be able to help him. I fucking tried to. I knew about charcoal being a common treatment, that it keeps shit from getting absorbed into the body. So I took him to the first aid room. We tried the charcoal. We tried the charcoal again. We tried it again. He kept getting worse.”

There’s an unfamiliar edge that’s crept its way into Cyril’s voice. It almost sounds pained.

“He accepted it before I did. Asked if he could borrow pen and paper to write the notes. I ripped the pages out of my journal. Gave him my pen. Promised that I’d deliver them. He didn’t know who did it. He hadn’t had tea with anyone that morning. But he knew that everyone was going to go for my fucking throat once they figured out that I was the last person he was with. He was fucking dying and he still was more fucking concerned with my safety.”

His voice absolutely sounds pained now.

“Clement suggested that we fuck with the unrelated evidence to try and keep me out of it. The killer didn’t have tea with him anyway. So he went and put an extra teacup in the library. He told me to wait to hand over the notes until after. Once it’d be safe for me to fucking explain.”

“After that, I couldn’t fucking do anything but try to make him comfortable. I did everything he fucking asked. He was in pain, so I gave him painkillers. He said he’d rather be asleep. I gave him enough pills to help him sleep. He wanted to be somewhere familiar. I took him to the balcony. I stayed with him until he was asleep. Didn’t want to see him once he’d—once it was…”

Cyril’s frame once again begins to lock up, and he quickly shakes his head. Seeing his friend's corpse wasn’t a memory he’d ever want to revisit.

“And then I went back to my room. And I tried to sleep.”

 Cyril finishes on a somewhat hollow note and looks up at Atsuko, his usual mask full of cracks and holes. There isn’t any fear there, despite the fact she still held a knife. Instead, the openings give her just a glimpse of the very fresh pain that he’d shoved away into a little box late last night, and buried.

“I didn’t fucking lie to you. I meant what I said. I want to find who did this just as much as you fucking do. I want them to fucking regret it for whatever is left of their miserable, short fucking life.”

[brievenuitinnsbruck]

Outdoor people love outdoor stuff.

Iedereen geeft geld uit en volgens mij in gelijke (relatieve) mate:

De rokers hun dagelijkse tabak, de drinker zijn pintje. De boekenliefhebber bestelt boeken die hij nooit zal uitgelezen krijgen. De keukenprinses bestelt keukengerief die ze maar één keer op de paar jaren nodig heeft. Om nog maar te zwijgen van de vinyl-verzamelaar.

Echt spaarzaam zijn, jezelf dingen ontzeggen, neigt snel naar gierigheid. Een ondergrond van spaarzaamheid houdt je wel scherp om je geldstromen te kanaliseren. Net zoals je risico vs opbrengst afweegt, moet je uitgaven altijd afwegen t.o.v. het plezier dat het kan opleveren.

Mooie objecten kopen, bv een echt mooie jas, zal op één of andere manier minder pijn doen dan bepaalde noodzakelijke praktische zaken. Het geluksgevoel na een aankoop van een mooi object is wel vaak van korte duur.

Het zijn diegene zonder geldzorgen die het luidst roepen dat geld niet zo belangrijk is en al zeker niet gelukkig maakt.

En de Innsbrucker, die bestelt en koopt outdoor materiaal zonder limieten en maten.

Er zijn duidelijke favorieten af te lijnen.

Voor donsjasjes: Salewa

Voor rugzakken: Ortovox

Voor tourski-materiaal (vrouwen): Dynafit

Voor skitour-schoenen bij mannen: Scarpa

Voor vellen: Black Diamond en Kohna

Voor handschoenen: Heller en Zinner

Voor toer-/freeride ski‘s: Black Crows

Slee: Peter Toggler

Die laatste, Peter Toggler, leerde ik pas vorige week kennen op de lift. Daarin vertelde een trotse vader dat de beste en lichtste sleeën uit van bij dit bedrijf uit Südtirol komt.

Hij had er zo net nog 3 aluminium stuks gekocht omdat er een tekort van aluminium aankomt. De supply chain en macroeconomische gevolgen van het hernemen van de economie en de problemen in wereldtransport, hebben hun invloed tot bij de kleine Tiroler...

De merken duizelen voorbij als je de piste en bergen intrekt. Benieuwd wat dat in de zomer gaat geven.

Toch is het outdoor-snobisme hier, goed te verantwoorden (in het hoofd): blootgesteld aan de natuurkrachten, wilt men nu eenmaal graag het goede materiaal. Ge hebt niet alleen uw eigen verantwoordelijkheid, maar ook voor anderen. Koude en vermoeidheid door technische problemen, kan de ervaring totaal teniet doen.

Een ander tof merk dat ik tegenkwam: Doghammer. Ontworpen in Bayeren, geproduceerd in Portugal. Gezelligheid alom met de ‚Hüttenschuhe‘.

Sexier als Birckenstock:

Ik deed in de tussentijd nog enkele Backcountry uitstappen.

Schöntalspitze

Lampenspitze:

Kreuzjöchl:

Schafseitenspitze:

Samengevat:

Van een patient kreeg ik de biografie van Hermann Buhl. Deze Innsbrucker liet het leven in de bergen maar schreef een prachtig boek over de impact en verslavende aantrekkingskracht van de bergen.

Een andere naam die al paar keer viel: David Lama. 50% Nepalees, 50% Tiroler. De mensen wijzen dan naar stijle rotsen aan de Nordkette waar dit natuurtalent als eerste naar bovenklom. In Sportler, de “Tiroolse AS Adventure” heeft op hun bovenste verdieping een poster hangen met de aankondiging van een lezing van deze man. Mooi eerbetoon.

De 23-jarige dichteres Amanda Gorman bewees op de inauguratie van de nieuwe Amerikaanse president Biden al dat poëzie de burger moed kan geven. Daarom vroeg 'De Wereld van Sofie' aan Stijn De Paepe, twitterdichter, gelegenheidsdichter en huisdichter van De Morgen, een gedicht te schrijven om de natie te motiveren.

Dit gedicht bracht in België, toen in volle lockdown, heel wat reactie teweeg.

Ik kwam erop dankzij de prachtige podcast van Radio 1 waarin er 2h met Stijn De Paepe wordt gelachen en gehuild. Hij vat het schoon samen: “Zoek ‘het’ niet te ver.

Een onverwacht inspirerende podcast was „Café-praat mit Wim Balieu. Zoals gezegd: onverwacht. Je verwacht niet direct dat de oprichter van Balls&Glory op minder als 2h verschillende keren verbaasd met scherpe en correcte analyses over ondernemen en hospitality. 2 interessante concepten:

beroepsfierheid 

Het verschil tussen een detailist en een perfectionist

Onderzoekers van de Innsbrucker Uni (onder leiding van sportwetenschapper Martin Schnitzer (Schnitzer – Universität Innsbruck) onderzochten (in opdracht van Lebensraum Tirol Holding) hoe de populatie Ski-tourers eruitziet.

Ze ondervroegen 6880 sporters:

60% waren mannen.

de meeste zijn goed opgeleid: 46% heeft een diploma van hoger onderwijs en slechts 5% geeft financiele problemen aan.

De meerderheid is sportief, met 63% die minstens §x per week sport doet

70% is onderweg met vrienden, 30% is alleen onderweg.

90% neemt de auto naar het startpunt.

Men plant in de toekomst meer investeringen om deze groep meer te ondersteunen. Vooral hoe men zich naar het startpunt verplaatst, moet verder bekeken worden. Het busvervoer van de IVB is al fantastisch naar de skigebieden (Stubai Gletscher, Axamer Lizum, ...). Nu nog naar de skitour-gebieden!

Gezelligheid is nooit ver weg. In de Tiroler Weinstube in Innsbruck, voel je je op één of andere manier als toerist direct een halve local. Laatste foto’s om dat gevoel van thuiskomen te weerspiegelen:

[andrebannenberg]

Wij, de 'vaste' freelance crewleden van van Liempd/Tewes Filmproductions die al jaren hielpen bij de totstandkoming van vaak bekroonde commercials, besloten Gidi en Carl een groots afscheidsfeest aan te bieden.

We lapten ieder een meier, huurden de grote Cinetone-studio en bereidden een feest voor dat niet snel zou worden vergeten. Ik werd benoemd tot Master of Ceremony en in die hoedanigheid kwam ik bij de start van de show onder groot gejuich van tientallen crew- en familieleden op mijn Mobyletje de studio in het toneel op rijden.

Een hoempapa-band van 50 man, een levensgrote taart met Paco de make up-man erin, de Amerikaanse slee van een van de belichters: het werd me een heerlijk zooitje op het podium en in de zaal.

Carl bood me hierna, slim als hij was, een baan aan in zijn commercial-bedrijf als 'line producer'.

Slim van Carl, omdat hij mij als opnameleider op deze manier van Gidi wegkaapte.

Een executive producer probeert allerlei producties binnen te halen en maakt begrotingen; een line producer focust op de werkelijk te draaien eerstvolgende film(s).

Carl hield niet lang daarna een feest in slot Zeist voor zijn 50e verjaardag en 25 jaar huwelijk met Irène, zijn aardige vrouw.

Tijdens het diner dansant speechte Carl wat af en benadrukte de aanwezige reklame- en filmkopstukken meermalen, dat hij zo blij was met mijn talent in zijn bedrijf.

Hij gaf me een vorstelijk maandsalaris en een riante autovergoeding. Hij hield kantoor in Laren, dus ik moest een auto aanschaffen om te forensen.

Nooit gedacht dat ik ooit zou forensen. Met de derde kleine op komst koop je dan natuurlijk niet zo'n wagen als op de foto, maar een degelijke gezinswagen. Het werd mijn duurste tweedehands auto ooit, maar hij was de 4500 gulden echt waard. Gewoon een Opeltje Kadett Caravan.

En zeven jaar later verkocht na tienduizenden vruchtbare kilometers voor 1500 gulden. Goeie deal.

[toosvanholstein]

Geen Rode Kruis maar het Ware Kruis

December, echt zo'n maand voor zeer fantasierijke verhalen: een kind in een kribbe, een oude man die op zijn schimmel over daken rijdt, en in TOOS&ART de Legende van het Ware Kruis. Wat dat Ware Kruis is? Lees mee met het fresco van Piero della Francesca

Arezzo, de aanleiding voor dit verhaal December is echt zo’n maand van de fantastische en onmogelijke verhalen. Want dat er een oude man in een lange rode mantel met een lange staf en een lange witte baard op een schimmel over daken kan rijden? Of dat er zo’n buikig Amerikaans joho-figuur als slapper dan slap aftreksel van onze eigen Sinterklaas op een slee met rendieren door de lucht suist? En…

[ilovetheater-nl]

PUNCH: Nieuw Nederlands toneel

PUNCH: Nieuw Nederlands toneel

Tekst en foto’s: Mieke van der Raay Afgelopen woensdagavond vond de presentatie plaats van Punch in de Leidse Schouwburg Na iets meer dan twee jaar voorbereiding en na enige twijfel, durfde Iris Slee het toch aan om haar idee voor te leggen aan diverse mensen. Want is er wel plaats voor vernieuwend theater? Nu dat is er zeker. PUNCH brengt teksten van nieuwe Nederlandse toneelschrijvers naar…

[ask-danphil]

I need slee -Dan

[hildeshongarije]

Drie winterkoningen

Driekoningen 2019

“Drie koningen, drie koningen, geef mij een nieuwe hoed.  Mijn oude is versleten, ons moeder mag het niet weten.  Ons vader heeft het geld al op de rooster geteld.”

Dat zongen wij vroeger als kind op driekoningendag, wanneer we deur aan deur gingen in de hoop wat snoepgoed of centjes op te halen.  We waren ‘mooi’ verkleed als koningen … met z’n drietjes.  Een sprei als mantel, een zelfgemaakte kroon op het hoofd.  Eéntje was de klos, bij loting werd de ‘zwarte’ koning aangeduid en die kreeg een zwarte snoet.  Mijn vader knutselde een echt draaiende ster met een bezemsteel, een spijker en een leeg garenklosje.  De ster werd daarop gekleefd en een touwtje om de klos gewonden. Wanneer je het goed deed, dan kon de ster eindeloos blijven draaien! Soms was er een vierde ‘koning’ … eentje die niet tijdig een duo vond om bij aan te sluiten.  Heerlijke herinneringen aan een prachtige kindertijd!

In Hongarije is het opnieuw winter!  Vrijdagavond begon het opnieuw zachtjes te sneeuwen.  Tegen de tijd dat wij naar bed gingen, lag er net een laagje wit over het gras heen.  In de loop van de nacht begon het opnieuw te sneeuwen … en dat bleef de hele zaterdag zo. Geen grote vlokken, maar heel fijne poedersneeuw viel gestaag uit de lucht.  Stilletjes aan groeide de laag aan tot zo’n 20 cm.

Grote paniek bij de vogeltjes, want op één dag tijd konden ze niets meer vinden om hun hongerige maagjes te vullen.  En dan weten ze … bij die Belgen in de tuin wordt gevoerd!  Omdat het maar bleef sneeuwen, had ik er een dagtaak aan. Telkens kleine hoeveelheden op verspreidde plaatsen neerleggen voorkomt dat alles meteen weer ondergesneeuwd geraakt.

Nog nooit zagen we zoveel soorten vogels door elkaar smullen … mussen, heggemussen, koolmezen, pimpelmezen, matkopmezen, kuifmezen, roodborstje, vink, appelvink, groenling, …. Ook de Vlaamse gaai is van de partij. Voor Zorro, de boomklever en de spechten, stop ik wat gedroogde meelwormen in de holtes van Nestor.

Naast vier voederhuisjes hangen we ook mezenballen in de fruitbomen en gevulde kokosnoten aan de gaanderij.  Zelfs de potten met zelfgemaakt pindakaas-strooivoermengsel vinden liefhebbers.

Omdat het maar blijft sneeuwen, moeten we ook enkele keren de bamboe schudden.  De sneeuw blijft erop liggen omdat de blaadjes blijven hangen. Maar op den duur wordt het te zwaar en hangen ze erg door.  Om te voorkomen dat ze zouden breken onder het gewicht van de aanvriezende sneeuw, schudden we ze.  Geen leuk werkje, want je krijgt gegarandeerd een sneeuwdouche!

In Vlaanderen zijn er meteen problemen wanneer het sneeuwt.  Hier niet.  De straten worden heel vlug en goed vrij gemaakt.  In ons dorp zelf rijdt een tractor af en aan met een sleepbak om de straten vrij te maken.  Iedereen is dankbaar en groet de moedige chauffeur!  De stoep hoor je zelf vrij te maken.  Maar bij de ‘ouderlingen’ wordt dat gedaan door andere dorpelingen. Wanneer wij ’s morgens onze luikjes openen, is de stoep al vrij!  Op je eigen erf, ben je zelf baas natuurlijk … dus gaat Luc, warm aangekleed, aan de slag om het pad en de oprijlaan vrij te maken.  Het is onbegonnen werk omdat het maar blijft sneeuwen.

Nája, Pipa en Xena amuseren zich in de sneeuw.  Ik rol de broekspijp van Xena op, zodat haar jeanske niet nat wordt.  Lang duurt het niet, maar ze zijn toch even hun energie kwijtgeraakt.  Zohra en Duña houden niet van dat koude witte goedje.  Wanneer het echt ‘hoog water’ is, gaan ze wel aarzelend een paar stappen ver, om dan vlug te plassen en hup weer naar binnen te vluchten.  Thor vindt het wel leuk, zolang er niet te veel sneeuw ligt.  Van zodra zijn buikje een sleepspoor maakt, is de pret er ook voor hem af.

Hopelijk blijft de sneeuw nu lang genoeg liggen zodat onze kleinzoon Fenno ervan kan genieten.  De slee en de sneeuwhaasjes staan alvast klaar!