#ClémentMétayer

[sheusesvaseline]

She uses remastered movies

To find out E.T. is alive, for real.

Dat wist u allen al jaren en was ik een man, dan was ik een domme kloot? Het zij zo. Maar jaren verkeerde ik in de wetenschap dat E.T. zijn laatste purrende geluidjes maakte in dat voor onverklaarbare reden in plastiek ingepakte Amerikaanse huis, omdat daar de band stopte en een dertig minuten lang stuk filmgeschiedenis jaren onontgonnen bleef. Een vermoeden dat mijn moeder die bewuste dag halverwege jaren '90 de videorecorder voor ons programmeerde. Jaja kids, een echte VHS, google dat maar eens. Op foto's van haar hand - jaja een echte Kodak, als jullie toch aan het googelen zijn - staat het doelobject ook steevast ergens in de linkeronderhoek, of toch alleszins niet in het kader dat ze voor ogen had. Een staaltje van haar technische kwaliteiten, al maakt ze die ruimschoots goed door haar staat van Goede Moeder, en haar ongebreideld gevoel voor humor zoals ik dat in nog niet veel huishoudens ben tegengekomen.

Deze kleine zijsprong, enkel tot doel te vertellen dat ik dus de filmklassieker der filmklassieker voor het eerst van begin tot eind heb aanschouwd, in een zaal voor kirrende kindertjes, zodat ik niet geheel zeker was of mijn eigen grinniken veroorzaakt werd door hen of de extra-terrestrial met blonde pruik. Of kleine Gertie, hoeveel ouders zouden in de zaal gezeten hebben die wensten nog ooit een kind op de wereld te mogen verwelkomen dat alleen al maar vagelijk doet denken aan little Gertie?

Deze openbaring was het gevolg van mijn laatste bezoek aan Filmfestival Gent dit jaar. Een twaalfdaagse waarin ik o.a. kennismaakte met de onderbroek van Zac Efron, het slechtste nummer aller tijden van Neil Young (Leila, niet luisteren), de sik van Paul Dano, het toekomstige kind van Fien Troch, de new beat geheimen van CJ Bolland, de onwaarschijnlijke coolness van Clément Métayer, etcetera. Maar bovenal a bunch of totally awesome people. Klein beetje hartzeer.