#Carolyn Maitland

[mttztrading]

All these blank and tranquil years, seems they've dried up all my tears.

Carolyn Maitland as Diana Goodman - Next to Normal (2024)

�� @callmelasagna

[fandomandmore]

Super Standbys got to bow 🥰🥰🥰

I saw 3/6... gutted I couldn't get a full house!

Jake as Henry, Jake as Gabe, Lizzy as Natalie... all amazing in their own right, and very different interpretations, which I loved!

Also, Jamie just casually having his phone in his pocket and taking a picture of the audience! 🤣

[pancakehauses]

The cast of Next to Normal (+ Nitai Levi, + the Donmar cast of The Band's Visit) performing Light on March 4th, 2024, at a celebration for Michael Longhurst upon his departure as Artistic Director of the Donmar Warehouse.

[ofbooksandteacups]

And so, goodbye Next to Normal. God knows how much I loved you and how much you helped me let out my feelings (and buckets of tears). It's been a wild ride, considering that I was only supposed to see it once. I saw it six times and I cherish every single memory I made.

To Ben Heathcote, Caissie Levy, Carolyn Maitland, Eleanor Worthington-Cox, Jack Ofrecio, Jack Wolfe, Jake Reynolds, Jamie Parker, Lizzy Parker and Trevor Dion Nicholas: thank you for bringing the Goodmans, Henry and the Doctors to life. A huge thank you to the band and the crew and all the people involved in making the show happen. All the best to you all❤️‍🩹

[abottlvr]

CAROLYN MAITLAND ON FOR DIANA TODAY CAROLYN MAITLAND ON FOR DIANA TODAY

[augustusaugustus]

9.58 Fall Out

In which the great tragedy of John’s departure is announced and Frank’s really feeling Ted’s loss.

MONROE: It’s a good career move for you, John. MAITLAND: Yeah. It’s going to be interesting seeing how teaching and study combine. MONROE: A damn sight better than study and shift work. MAITLAND: That’s for sure. Still. Gonna miss the action, Sir. MONROE: I could do with rather less action myself.

[quinnfebrey]

Please give us your cover run thoughts! I'm so interested to hear how their portrayals differ.

i was surprised at how different they were honestly!! not in a bad way at all either

carolyn maitland (u/s diana): i really did love caissie levy but i LOVED this diana. her voice was less show-y but it works better for this character (that was one of the critiques i had of caissie), and she brought a sensitivity to diana that reminded me so much of marin mazzie. also i swear i'm not calling caissie old lol but carolyn just appeared younger for some reason? which i feel like is a fairly important aspect of dan/diana, is that they were so young when they got married and gabe was born. you kind of get the feeling like she's stuck in that time period with her gentleness and youthfulness. i think she also did the humor a little bit better!

ben morris (u/s dan): his strongest song was why stay/i promise and it felt like his entire portrayal was leading up to/based on that one song (vs i feel like og dan's "core" song was i've been, and og west end's dan was how could i ever forget). i can't say that i loved his dan, but i will say that it was very unique. it felt like the entire time he was so upset with himself for not leaving. sunk cost fallacy etc. like he didn't really know why he was doing what he was doing other than feeling like he was supposed to do it because That's What A Good Man Does. probably the least sympathetic dan to me, but it made diana leaving at the end make a lot more sense for both of them and not just a diana centric decision.

lucy munden (u/s natalie): honestly i could easily see her replacing eleanor if she ever decides to leave! she brought a sensitivity and insecurity to natalie that reminded me a lot of emma hunt (us tour). it really helped with the "natalie is holding this family together in more ways than one" narrative. and her singing voice has a groundedness to it that i REALLY like for natalie.

joshua gannon (u/s gabe): this dan worked well with this gabe which was the angriest i've seen. felt a lot like an extension of diana's frustration and mania more than her grief. he didn't seem very comfortable in the role though so not much else was different

joshua gannon (u/s henry): i liked him as henry more than i did as gabe! a little bit less douche-y in my opinion, i would be happy with him becoming principle henry someday. but i don't know if my adam chanler beret glasses are glued to my face but i just am MISSING something from these henry's.

no cover for fine/madden!

[pop-culture-diary]

Nowe spojrzenie na wybitny spektakl

“Next to normal” Wyndham’s Theatre 

Muzyka: Tom Kitt 

Libretto i słowa: Brian Yorkey 

Reżyseria: Michael Longhurst 

Choreografia: Ann Yee 

Scenografia i kostiumy: Chloe Lamford 

Występują: Cassie Levy, Jack Wolfe, Jamie Parker, Trevor Dion Nicholas, Eleanor Worthington-Cox, Jack Ofrecio, Ben Heathcote, Carolyn Maitland, Lizzy Parker, Jake Reynolds 

Tekst pisany na podstawie spektaklu z 6 września 2024. 

Musical “Next to normal” miał swoją światową premierę w 2008 roku i szybko okazał się sukcesem. Otrzymał trzy nagrody Tony (w tym nagrodę na najlepszej aktorki pierwszoplanowej) i nagrodę Pulitzera. Do Wielkiej Brytanii trafił w 2023 roku, gdzie grano go najpierw w Donmar Warehouse, a potem w Wyndham’s Theatre, skąd zniknął pod koniec września 2024. To sztuka, która ma specjalne miejsce w moim sercu, nic więc dziwnego, że musiałam ją zobaczyć na żywo też w wersji angielskiej. 

Diana (Cassie Levy) jest żoną i matką dwojga dzieci, Gabe’a (Jack Wolfe) i Natalie (Lizzy Parker). Na pierwszy rzut oka jej życie wydaje się perfekcyjne, to jednak tylko fasada. Diana cierpi na chorobę dwubiegunową z epizodami depresyjnymi, co odbija się na całej rodzinie. Mimo pracy z kolejnymi lekarzami (Trevor Dion Nicholas), jej stan się nie poprawia. Jej mąż Dan (Jamie Parker) stara się zapanować nad panującym w domu chaosem, ale ledwo radzi sobie z własnymi emocjami. Tymczasem Natalie zaczyna spędzać coraz więcej czasu z kolegą ze szkoły, Henrym (Jack Ofrecio). 

Na scenie Wyndham’s Theatre Cassie Levy mierzyła się z jedną z najtrudniejszych ról żeńskich w historii teatru muzycznego, która łączy w sobie niesamowite wymagania wokalne z nie byle jakim wyzwaniem aktorskim. Levy wyśmienicie radziła sobie z obiema aspektami. Perfekcyjna wokalnie, tworzyła postać kobiety targanej ogromnymi emocjami, zagubionej we własnej głowie. Po prawdzie w pierwszym akcie zabrakło mi trochę gniewu, szczególnie w utworze “You don’t know”, ale rozkręciła się tuż przed przerwą. Szczególnie zachwycało to jak oddawała desperację Diany, by poznać prawdę. 

Jamie Parker prezentował nowe spojrzenie na postać Dana. Pan Goodman może się wydawać ostoją normalności w swojej rodzinie. Dan tak usilnie próbuje zachować pozory, że całkowicie niszczy obraz zwyczajnej rodziny. To szczególnie widoczne w utworze “It’s gonna be good”, gdzie jego przerysowany optymizm szybko staje się podejrzany. Parker mocno podkreśla też zmęczenie dręczące Dana i jego frustrację zaistniałą sytuacją. 

Londyńską realizację wyróżnia sposób przedstawienia relacji między małżeństwem Goodmanów. Parker i Levy wielokrotnie pokazują wzajemne zaufanie i więź między Danem i Dianą. Para szczerze lubi spędzać ze sobą czas, a kobieta w chwilach zwątpienia i strachu, szuka w mężu oparcia. 

Ciężko ująć jak niesamowitym Gabem był Jack Wolfe. Choć w kilku scenach wydawał się zbyt statyczny, nadrabiał to wspaniałym głosem i świetnym aktorstwem. Zachwycała różnica w jego podejściu do postaci w pierwszym i drugim aktem. To powiedziawszy Wolfe lśnił w obu wersjach Gabe’a, obie też idealnie wpasowały się w libretto. 

Dzięki Lizzy Parker Natalie stawała się dziewczyną z krwi i kości, nie tylko dzieckiem wychowanym w rozbitej rodzinie, ale i nastolatką, która cieszy się z pierwszego pocałunku. Była uroczo dziewczęca, choć potrafi też pokazać tę skrzywdzoną, zdesperowaną stronę swojej bohaterki. 

Niestety, doktor Madden to najmniej charakterystyczna rola w tej realizacji. Trevor Dion Nicholas grał go jako człowieka nieco sfrustrowanego swoją pracą, choć wciąż chcącego dla pacjenta jak najlepiej. Dawał z siebie wszystko, lecz jego rockowej personie brakowało nieco energii, pozostawiając pewien niedosyt. 

Henry w wykonaniu Jacka Ofrecio to uroczy, młodziutki chłopak, po uszy zakochany w Natalie i gotów zrobić dla tej miłości wszystko. Ofrecio przemycał do tej zdawać by się mogło zblazowanej postaci elementy niepewności, ukrywane pod personą pokazywaną rówieśnikom. To chyba najciekawsze spojrzenie na tę postać jakie widziałam. 

Ann Yee postawiła podejść do choreografii bardzo statycznie, włączając i te sceny, które zwykle kojarzą się z energicznym ruchem scenicznym. Za przykład można tu wymienić “I’m Alive”, gdzie spędza większość piosenki w jednym miejscu. Mam też wrażenie, że zbyt często korzystano z obrotowej sceny. 

Chloe Lamford zaproponowała kostiumy bardzo współczesne, a jednocześnie dość swobodne. Zarówno Diana jak i Dan nosili dżinsy, u niej sparowane z podkoszulkiem, u niego z koszulą. Natomiast stroje nastolatków nie odbiegają od tego co można zobaczyć na ulicach. Dzięki temu rodzina Goodmanów wyglądała jak ktoś kto mógłby mieszkać w domu obok, a nie odległe postaci teatru.  

Zastosowano statyczną scenografię w postaci domu Goodmanów, z kuchnią i salonem na parterze i pokojami domowników na piętrze. Wnętrza utrzymano w nowoczesnym, minimalistycznym stylu. Czy to z powodów artystycznych, czy przez wzgląd na budowę Wyndham’s Theatre zdecydowano się pozostawić muzyków na widoku, rozsadzając ich po pokojach na piętrze. Niestety, ich obecność potrafiła rozpraszać, szczególnie w scenach dziejących się tuż obok nich. 

Next to normal” wykorzystywało kilka wręcz genialnych, choć nieoczywistych pomysłów inscenizacyjnych, jak choćby głos niewidocznego Gabe’a dochodz��cy zza ściany, podczas gdy widać tylko jego cień. Twórcy nie boją się też sięgać po drastyczne sceny. Zalana krwią podłoga mieszkania jasno i wyraźnie dawała do zrozumienia, co się właśnie stało, a załamany Jaimie Parker zmywający ją szmatką od razu łapał za serce. Nieme interakcje postaci rzucały światło na to czego nie ujęto w libretcie. Dziwi natomiast dlaczego taki nacisk położono na kręcącą się wyspę kuchenną. 

Londyńska realizacja musicalu “Next to normal” mogła się pochwalić wybitną obsadą z Cassie Levy i Jackiem Wolfe na czele. Pojawiły się też w niej zapierające dech w piersiach, nietuzinkowe rozwiązania. Niestety, spektakl miał też swoje potknięcia i trudno go opisać jako perfekcyjny. Jestem też pewna, że wiele detali mi umknęło i z pewnością wrócę do tej realizacji, jeśli tylko profesjonalne nagranie zostanie udostępnione szerszej publiczności. 

Ale to tylko moja opinia, a ja nie jestem obiektywna. 

[gracefarrell]

Grace Farrell ~ Carolyn Maitland (UK 2019)

[meangirlsbway]

Carolyn Maitland icons

requested by @allforlaura

Feel free to use these! Requests are open on weekends! 💕

[thediaryofatheatrekid]

Casting Goals: Betty Schaefer in Sunset Boulevard

Ashley Park

Brittney Johnson

Carolyn Maitland

Dorcas Leung

Eryn LeCroy

Grace Chapman

Katie Hall

Phillipa Soo

[fandomandmore]

Having just heard Carolyn Maitland's I Miss the Mountains... I'm gutted I wasn't able to see it in person.

(She did get the lyrics slightly wrong. But unless you know the song inside out, there is no way you'd be able to tell.)

The final two "I miss my life" - perfection tbh.

(I'm not ready to say goodbye to this show again next week 😭)

[larryneilson37]

What I'm listening to right now

Brand New World by Carolyn Maitland, Jude Muir, Samuel Jones, Martha Kirby & Dave Willetts, on the album: Rags: The Musical (Original London Cast Recording)

[abottlvr]

carolyn maitland and ben heathcore are so hilarious together! i’m PRAYING someone gets an audio of the cover run, cause their dan and diana are gonna be so great

[augustusaugustus]

I love 'Minefield'. The absolute horror for Maitland in cocking up PACE requirements when his entire self-perception is based on knowing the rules and following them to the letter. And the irony of Monroe, of all people, having to tell him that it's only human to occasionally get things wrong.

All the STJ feels.