#Bonzen

[politikwatch]

#Bonzen #Kinder #feiern auf #Sylt ne #Party und #singen „ Deutschland den #Deutschen, #Ausländer #raus!“

Lachen dabei in die Kamera und #denken dass sei #lustig. 🤦‍♂️🧠

Alles cool. Alles ganz normal.🤬

[theallmightyglowingcloud]

ich habe einfach erst 100 Jahre nachdem ich Abitur gemacht habe erfahren, dass ein Mädchen aus meiner Stufe mit der ich viel Unterricht in der Oberstufe hatte, berühmte Schauspieler Eltern hat (Tatort etc pp). Kein Wunder dass ich in der Mittlelstufe dachte, dass wir arm sind... ich hab mit 12 schlicht nicht gecheckt, dass alle anderen einfach nur mehr Geld hatten. lol.

[one-green-frog]

Ok so some poeple requested a Little Munchkin part 3, so yaaa, here we go. It's... something

Enjoy!

Little Munchkin part 3

Pt.1 / Pt. 2

Bonzen Haitani brothers x child!reader

Ever since Y/N has been adopted by his new family his life got turned upside down. No longer did he have to roam around the streets bored, alone, waiting form sunrise to sundown to finally go home. Now his life was filled with excitement, new clothes that actually fit him instead of some dirty hand-me-downs, freshly cooked food instead of some cold leftovers and most importantly he has a family that cared for him deeply.

But still, there was something that was missing from little Y/N's life: friends

Sure while he had some amazing men accompany him everywhere to make sure he's safe, he had his dads and their friends, but there wasn't anyone his age. No one to share his sentiment about his toy car collection, no one that just as excited to talk about their favorite game characters, he just felt so lonely sometimes even with everyone around.

It wasn't even Y/N' fault, he was an amazing kid, always kind and happy to help, it was all his bodyguards that literally scared everyone away. They were by his side all the time, there wasn't a chance that a kid would approach Y/N.

Ran and Rindou noticed jow sad their kid was, especially when they were watchign TV. All those displayed of friends going on adventures made the kid realized just how different he was to normal kids. He didn't even have the privilege to go to school private or not, oh what he would give to have at least one day as a normal kid. Instead tutors came to him 5 days a week to teach him something he could learn in a normal school too, but it was too "dangerous".

Y/N wasn't stupid, he knew his dads were making money through some bad business and that meant that a lot of other bad people and the police were sure to exploit any weak points they had and Y/N was probably their biggest.

As the kid got older it became more apparent that he really needed a friend. There were many times were he would lash out, his usual sweet behavior replaced by a bitter one. He never resented his parents, of course not, he just wished they would at least loosen the tight leash they had on him, he just wanted to go out a bit, meet new people, socialize like a normal pre-teen. After many many nights of discussion, arguments and pleading the brothers came to the decision that there kid was allowed some freedom. They would take hims to some business travels, meetings they had to attend so he could at least get out of the house and see some different places, but only if he promised to alway stay near and out of trouble, a small price to pay for so much freedom in Y/N's eyes.

Which brings us to now with Ran and Rindou in a meeting and Y/N patiently waiting for them in a hotel lobby, a fancy hotel lobby. At first it was exciting seeing all the fancy furniture, but then it turned to just sitting on a comfy couch running his fingers along the intricate metal design lining the edges of said couch while traversing a bit with his bodyguard. It wasn't anything new, but it also wasn't too boring so he couldn't really complain. An hour and a half already passed, it would be that much longer, Y/N thought, he just had to talk to his bodyguard a bit more just keeping his mind off of things and the tome would fly, nothing exciting. That is until he finally looked up from the couch, scanning the room and he felt someone watching him. A glance over his shoulder reveal.. someone looking quite young similar to his age. Someone who also had bodyguards around him, someone who looked just as bored. Locking eyes with the stranger Y/N immediately felt himself smile, this was his opportunity to experience friendship!!!

He made his way over to the stranger, his bodyguards following him of course, and when he was within speaking range he stopped. While both sides of bodyguards were a bit on edge, Y/N and this new kid just kept staring until Y/N finally started a conversation.

"Hi, could it be... perchance that you're here because your father is in a.. business meeting", Y/N asked

The kid nodded "Yes, and i guess you're here because of the same reason."

"I'm Y/N by the way"

"Call me F/N"

As soon as they introduced each other they began giggling and Y/N tugged the other kid along to explore the hotel again. This time it was much more exciting since he had someone to talk to. The two of them had the time of their lifes just talking to each other F/N revealed that they too were always left alone for safety reasons and this was his first time really talking to someone his age whose parents weren't paid to bring them to the playdate. The rest of their time together was spend talking about game characters, playing some stupid kid's game, laughing and just enjoying each other's presence. Time seemed to fly by and little fid they notice that hours passed and unfortunately for them, the meeting was over.

As soon as Ran and Rindou entered the hotel lobby the ynoticed Y/N laughing with some other kid but they immediately felt on edge as they quickly figured that it was also surrounded by armed men. As soon as Y/N and the kid noticed the brothers, Y/N came charging at them only stopping when he nearly ran into them. He excitedly told them about his new friend, speaking faster than ever, explaining everything they did and why the kid was just so great and just how similar they were. After some word vomit that the kid produced he finally asked them "Can the come over sometimes, please?"

Ran and his brother turned to look at each other, not thoughts on their mind as they need some time to take in everything the little one said. It was obvious that Y/N was in need of a friend and he had already talked to the kid and it seemed fine, but there was the problem of it being the kid of their new business partner. The two brothers communicated silently, reasoning with one another to see if this was a route they should take, before looking up to see the kid talking to their parent just as excitedly as Y/N had just a few seconds before. F/N's father looked up to lock eyes with the haitani brother. Across the hotel lobby they stared at each other and just for a moment it seemed like Y/N luck vanished from existence, until F/N's father sighed and gave a small nod. Ran and his brother did the same, understanding that the other parent relented to make their child happy.

"Of course, little munchkin, it already seems like you two can't be separated"

Y/N shouted a excited "Yeeaaaaahh!!!!" before turning around and running back to F/N to tell him the exciting new.

The sacrifices you make to make your child happy

Allright i wrote this during a train ride, I'm a bit sick so please don't judge too hard. I'm sorry that I'm only feeding you bread crumbs but thats all that i have

If you'll excuse me, I'll crawl back into the cave that i came from

[ladyaislinn-dark]

excursus

Das Klassentreffen

Es kam, wie es kommen musste. Das erste Mal nach zehn Jahren, dann nur mehr in unregelmäßigen Abständen, mit immer weniger Personal (schüler- und lehrermäßig), bis es auch -coronabedingt- ganz einschlief:

das obligate Klassentreffen, Gegenstand vieler (schwarzer) Komödien und Erzählungen. Dazu muss ich auch meinen Senf abgeben. Unbedingt. Ich bin tief im Inneren schwarzhumorig. Wie gesagt, nach zehn Jahren flatterte die erste Einladung (noch über Briefpost) ins Haus, gefürchtet wie erwartet gleichermaßen. Wer kam, wer drückte sich, wer war inzwischen zum Generaldirektor aufgestiegen oder fuhr einen Bonzen Mercedes? (Hallo, lieber Volksschulkollege, du bist mir noch einen roten BMW schuldig :)) Etwas zitternd begab man sich zum vereinbarten Treffpunkt. Sah man noch jung genug aus? Etwa verbittert? Wie viele Kinder hatte man vorzuweisen? Erschien der Lehrkörper wenigstens spärlich? Oder überhaupt nicht? Zur allgemeinen Verwunderung erkannte man sich gegenseitig noch, auch vom Französisch-Pädagogen und vom KV, der jedoch alsbald die Flucht ergriff. Das Trauma, das seine Klasse hinterlassen hatte, wirkte anscheinend immer noch. Der Franzmann, der neben mir saß, lobte meine damals entsetzliche Föhn-Frisur, und dass ihn erfreute, was er sah (meinte er vielleicht die Kollegin hinter mir??). Ich wurde wie immer verlegen um eine Ausrede (welche mir stets im Nachhinein schießen). Wir ehemaligen Schüler mussten uns gegenseitig vorstellen, was furchtbar peinlich war, denn ich hieß immer noch Bowman, und meine ehemals beste Freundin war gerade schwanger, worauf wir alle ehrfurchtsvoll schwiegen. Das zweite, mir erinnerliche Treffen war kaum weniger unangenehm, einige waren inzwischen aus dem Leim gegangen, andere trugen seltsame Langhaarfrisuren (müssen Biologen immer so verschroben aussehen?), ein paar waren ergraut, fast alle furchtbar erwachsen und gesetzten Auftretens. Die Streber hatten es inzwischen zu Rechtsanwaltskanzlei und Mitarbeit im Patentamt geschafft oder gar in die Politik und Ärzteschaft. Ich war eine von zwei Unverheirateten, und ich versank vor Scham in den Boden. Ich kam mir unreif, kindisch, aber als einzig verbliebene Erklärung künstlerisch vor (man verzeihe mir die Anmaßung), und Künstler bleiben ja bekanntlich immer irgendwo kleine Kinder, sonst wären sie keine. Ich musste irgendwo zwischen Abi und Uni steckengeblieben sein, mir war auch noch nicht klar, worin meine Künstlerschaft bestand. Eingeschüchtert, erleichtert oder auch ein wenig gefühlsduselig trat man den Heimweg an, versprach, sich telefonisch zu melden (wohin das führt, weiß man.. nämlich zu gar nichts). Meine Schulbank-Kollegin, auf die man sich schon immer nicht verlassen konnte, entschwand Richtung Süden zu ihrem Angetrauten und meldete sich 20 Jahre nicht mehr. So ist das mit Klassentreffen. Das Aufwärmen alter Geschichten mag vielleicht lustig sein, aber ich hatte eher nicht den Eindruck. Man war acht Jahre lang gezwungen gewesen, mit Menschen auf engstem Raum den größten Teil des Tages zu verbringen, ob man sie mochte oder nicht. Diesen oder zumindest einigen davon wieder zu begegnen, war relativ anstrengend. Andererseits fühlte man sich auch wie zu Hause in dem bunten Haufen, als wäre man noch der verschworene von damals. Klassentreffen sind so eine Mischung aus Verzweiflung, Peinlichkeiten und Erkenntnis, wie schnell die Zeit verflog. Vielleicht meiden darum bis heute viele ehemalige Schüler und Lehrkörper diese Veranstaltungen, ich muss gestehen, ich bin bei der letzten auch nicht mehr erschienen.

von G.B. Bowman aka LadyAislinn "Non vitae sed scholae discimus" (Seneca) Perlen aus dem schulischen Alltag 🖤

[naipan]

Arbeitswahn und Antisemitismus

Die fanatischsten Lobpreiser der Arbeit waren schon immer zugleich die schlimmsten Antisemiten: Von Marin Luther, dem Vordenker des »protestantischen Arbeitsethos« und Autor des Pamphlets »Von den Juden und ihren Lügen«, über den Industriellen Henry Ford, den Autor des Machwerks »Der internationale Jude«, für den es »nichts Abscheulicheres« gab »als ein müßiges Leben«, bis zum Führer der nationalsozialistischen Volksgemeinschaft. Hitler proklamierte in »Mein Kampf« den »Sieg des Gedankens der schaffenden Arbeit, die selbst ewig antisemitisch war und antisemitisch sein wird«. Wie ernst er das gemeint hatte, konnte man später über den Toren der Vernichtungslager nachlesen: »Arbeit macht frei«. Die Linke hingegen polemisierte gegen die schmarotzenden Müßiggänger und wünschte sich »Arbeiter- und Bauernstaaten«, anstatt die Menschen vom elenden Dasein als Arbeiter zu befreien. Der Arbeitsfanatismus links wie rechts sieht die ehrliche Arbeit um ihren gerechten Lohn betrogen, sei es durch die »Zinsknechtschaft« oder die keineswegs nur von der Antiglobalisierungsbewegung so inbrünstig gehassten »Spekulanten«. Die Agitation geht gegen »die da oben«, gegen die »Bonzen und Parasiten«, die lieber konspirieren als durch anständige Arbeit etwas zum Volkswohlstand beizutragen.

Der Hass auf das unterstellte oder tatsächliche arbeitslose Einkommen ist nicht nur eine falsche, sondern angesichts seiner Ressentimenthaftigkeit und seiner Verherrlichung des Staats eine äußerst gefährliche Antwort auf gesellschaftliche Krisenerscheinungen und ungleiche Reichtumsverteilung

The most fanatical praisers of work have always been the worst anti-Semites: from Marin Luther, the pioneer of the “Protestant work ethic” and author of the pamphlet “On the Jews and their Lies,” to the industrialist Henry Ford, the author of the work “The International Jew," for whom there was "nothing more disgusting" "than an idle life," to the leader of the National Socialist people's community. In “Mein Kampf,” Hitler proclaimed the “victory of the idea of ​​creative work, which itself was eternally anti-Semitic and will be anti-Semitic.” How seriously he meant it could later be read over the gates of the extermination camps: “Work makes you free.” The left, on the other hand, polemicized against the parasitic idlers and wanted “workers’ and farmers’ states” instead of freeing people from their miserable existence as workers. The work fanaticism on both the left and the right sees honest work being cheated of its fair wages, be it through "interest slavery" or the "speculators" who are by no means only hated so fervently by the anti-globalization movement. The agitation is against “those up there”, against the “bigwigs and parasites” who would rather conspire than contribute to the national welfare through decent work.

The hatred of the assumed or actual unemployed income is not only a false response, but, given its resentment and its glorification of the state, an extremely dangerous response to social crises and unequal distribution of wealth. (Google translated)

[korrektheiten]

Brandanschlag auf Bauernhof: Die Saat der Hetzer geht auf

Compact:»Ein Bauernhof in Oelsnitz (Sachsen) ging gestern Nacht in Flammen auf. Offenbar eine Reaktion auf die bundesweiten Proteste von Landwirten, über die wir in unserer Februar-Ausgabe mit dem Titelthema „Bauern, Bonzen und Barrikaden“ ausführlich berichten. Aktuelle Meldung auf unserem Telegram-Kanal. Folgt uns für Nachrichten, Videos und Informationen!  t.me/Compact/Magazin Brandanschlag auf Bauernhof: Die Saat der Hetzer geht auf [...] Der Beitrag Brandanschlag auf Bauernhof: Die Saat der Hetzer geht auf erschien zuerst auf COMPACT. http://dlvr.it/T2bnjX «

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 1

Mijn hart bonst zoals ik nog maar zelden heb meegemaakt. Ik voel het zweet in mijn handpalmen en mijn t-shirt plakt aan mijn rug. Het is inmiddels begin november, maar de nazomer is volhardend en lijkt vooralsnog geen vertrekplannen te hebben. Door de zenuwen kon ik niet langer thuis zitten wachten en ik besloot dan maar om naar het treinstation te stappen via een omweg door het park - weinig dingen die de zenuwen zo weten te bedaren dan een wandeling door een van mijn favoriete plekken van de stad. Doordat het de laatste weken amper gewaaid heeft, pronken de bomen nog steeds met hun kleurrijke bladerpracht; de gele, oranje en rode bladeren zijn het enige dat verraadt dat de winter in aantocht is.

Maar ik ben nog steeds een kwartier te vroeg en ijsbeer onrustig op het perron terwijl ik om me heen kijk, naar de andere reizigers: mannen, vrouwen, kinderen, klein, groot, blond golvend haar, of kaal met hier en daar nog een verloren haartje, maar allemaal nemen ze de trein, allemaal hebben ze een bestemming, allemaal zijn het reizigers. En als we in het verleden meer hadden gekeken naar de dingen die ons verbinden dan naar de dingen die ons verdelen, denk ik dat we van de wereld een wondermooie plek hadden kunnen maken. 

Aan de andere kant van de sporen, op perron vijf, staat Gekke Gilbert. Zoals elke middag zit hij op een bankje te staren naar de treinen die arriveren en vertrekken. Zoals elke middag heeft hij een boeket rozen bij zich, en zoals elke keer dat ik hem zie word ik droevig bij de aanblik van deze oude man die er na al die jaren nog steeds niet in geslaagd is zijn verdriet te verwerken. 

De trein met bestemming Brussel-Charleroi van 13 uur 29 komt zodadelijk aan spoor vier.  Deze trein stopt in…

Als mijn hart nog harder zou kunnen bonzen, dan had het dat nu gedaan en was het uit mijn borst gesprongen. De trein nadert het station alsof het alle tijd van de wereld heeft, alsof het mijn geduld nog meer op de proef wil stellen. Maar dan staat ze stil en gaan de deuren open.

Een meisje van een jaar of zes met albinisme wordt door haar moeder van de trein geholpen. Een tienerjongen met hoofdtelefoon en wijde jeansbroek springt behendig op het perron. Een hoogbejaard koppel heeft moeite met het trapje. Ik zie een groepje meisjes, druk en vrolijk met elkaar aan het praten, maar zij zit er niet tussen. Een joodse man met zijn twee zonen. Nog een tienerjongen; hij draagt een ouderwets hemd en een bril die hem er ouder doen uitzien dan hij in werkelijkheid moet zijn.

Dan hoor ik snelle voetstappen mijn richting uit komen, en net als ik me naar rechts omdraai, springt ze in mijn armen, met zulke snelheid dat ik bijna achterover val. Ik druk haar tegen me aan en adem diep in langs mijn neus en daar is het: de geur van de maan, en god wat heb ik die geur gemist.

‘Zie je nou wel,’ zegt Luna met haar prachtig Noord-Hollands accent wanneer ze me loslaat, ‘gewoon vertrouwen hebben in het universum en dan komt alles goed!’ Ze lacht breed, haar ogen fonkelen.

Ik betwijfel nog steeds of het universum er ook maar iets mee te maken heeft dat Luna en ik op dit moment op een zomerse herfstdag op een perron staan in een stad die maar weinig te bieden heeft, maar ik besluit het spel mee te spelen want wat maakt het ook uit, ze is er, hier, mijn maanmeisje. Ze ziet er opmerkelijk anders uit dan toen ik haar voor het eerst zag, twee maanden geleden. Haar zwarte kledij heeft ze ingeruild voor een witte jurk en jeansvest, en in plaats van plateau schoenen draagt ze lichtblauwe sneakers. Ook is haar haar nu korter - het komt net tot aan haar schouders. Ze draagt nog steeds een neuspiercing die nog steeds niet bij haar past.

‘Je had helemaal gelijk, Luna, mijn verontschuldigingen,’ - ik leg mijn rechterhand op mijn borst - ‘ik had het universum nooit in vraag mogen stellen. Je ziet er goed uit, trouwens. Leuk wat je met je haar gedaan hebt.’

‘Oh, dit?’ Ze draait gespeeld verlegen een haarlokje om haar vinger. ‘Ja ik dacht dus, Luna, je bent alweer een jaartje ouder, misschien moet je eens iets nieuws proberen, et voilà!’ Ze gaat van trots even op haar tenen staan. 

‘Staat je goed,’ zeg ik gemeend. ‘O voor ik het vergeet… hier is je identiteitskaart terug.’

‘Juist, dank je!’ Ze neemt hem aan en stopt hem haastig in haar portefeuille.  ‘Zullen we nu wat gaan drinken? Het was snikheet in die trein, ik kom haast om van de dorst.’ 

‘Jezus,’ zegt Luna wanneer we via de trap de stationshal betreden, ‘ik was vergeten hoe middeleeuws dit treinstation is.’

[blofeldt]

GEZ-Bonzen nervös: Brisantes Papier könnte ÖRR stürzen! – Sven Tritschle...

[politikwatch]

Die #FDP ist eine Partei für die #Reichen #Bonzen, das sollte jeder wissen wenn er seinen #Wahlzettel ausfüllt

#FDPunter4Prozent #FDPschadetUnsAllen

[peterpijls1965]

Kavafis woonde ook in Goes

Dichter Hans Warren (1921-2001) was de eerlijkste dagboekschrijver die Nederland kende. Onder de titel Geheim Dagboek, in 23 delen gepubliceerd, deed hij verslag van een gekweld leven. De dichter als Zeeuwse Kavafis en gezinshoofd tegen wil en dank.

Zijn Ik ging naar de Noordnol beschrijft de Werdegang van een natuurgebied dat uiteindelijk moest wijken voor de kerncentrale van Borssele. Warren legt de ondergang van dit vogelparadijs vast zonder sentiment.

Hij wordt al op jonge leeftijd gescout door de legendarische natuurvorser Jac. P. Thijsse. Hij ziet in de schuchtere Hans een opvolger.

Maar Warren past voor de eer. Hij schrijft obsessief en zonder gêne in zijn dagboek en wordt de meest onderschatte dichter van Nederland. Dat kan te maken hebben met zijn omstreden reputatie als literatuurcriticus: de PZC-freelancer deed aan vriendjespolitiek. Ook kreeg hij ruzie met Gerrit Komrij.

Warren, zoon van een dijkgraaf, was een Realo inzake de teloorgang van veel oorspronkelijke Nederlandse natuur. Als jongen van de kust bezag hij de verstedelijking van Zeeland berustend. Wars van sentiment zag hij ook in exclusieve Afrikaanse kunst voor aan de muur en Noord-Afrikaanse schandknaapjes in Parijs de schoonheid die hij zocht.

De Grieks-Alexandrijnse dichter K.P. Kavafis blies hem van zijn sokkel. Warren vertaalde hem briljant, samen met zijn vriend Mario Molegraaf. Voor zijn scheiding hielpen Zijn Britse vrouw Mabel en drie kinderen hem aan een indrukwekkend arbeidsethos.

Ik ging naar de Noordnol en het Geheim Dagboek las ik met bewondering op afstand. Ik ben een plattelandsjongen, maar zie nauwelijks het verschil tussen een leeuwerik en een zwaluw. Aan promiscue herenliefde doe ik niet, maar ook ik maakte een potje van mijn huwelijk.

Ooit leende ik Ik ging naar de Noordnol uit aan een vriend die veel meer van de natuur weet dan ik. Hij was een kritisch en selectief lezer, maar toen ik het boek van hem terugkreeg, lachte hij al zijn tanden bloot en zei: For helvete. Dat is Zweeds. Het betekent: godverdomme.

Hans Warren Fragmenten uit geheim dagboek (deel III, 1949-1951)*

1949 15 nov., aan de Noordnol.

Ik ben met dit schrift naar de zeedijk gegaan, in de overtuiging dat ik hier in de heldere atmosfeer van deze novemberdag ook helderder en meer in rust denken kan. Ik twijfel aan de juistheid van mijn veronderstelling, want hoewel ik een eenzame plek heb uitgekozen, word ik al lastig gevallen door een strandjutter die iets ziet dobberen op het water van de Honte, en die vraagt of hij mijn verrekijker even gebruiken mag. Ik heb die, onvoorzichtig genoeg, naast me neergelegd. Verder informeert hij welke vogeltjes er zo schreeuwen op het strand, en of die ook zwemmen kunnen.

Na mijn te korte antwoorden verdwijnt hij, zijn klompen klotsend over het basalt. Nu komt de zon verblindend op dit papier schijnen en valt er een zwerm minuscule insecten over me heen. Ik kijk naar de luidruchtige vogeltjes op het fijngeribbelde strand. Zwarte silhouetjes aan de blinkende vloedlijn. Ze fluiten vrolijk, en een ervan vecht met een kleine meeuw, wier wieken en uitwaaierende staart van puur zonlicht lijken. Het platgeslagen donkerbruine zeewier aan mijn voeten geurt zilt, de insectjes drijven als goudstofjes voorbij. Grote zeeschepen varen stampend langs, het water glanst verblindend, en uit mijn door de zon beschenen winterjas stijgt een lucht van warme wol.

Voor jou

Ben jij het die dit leest? Heb je net

je astrakan muts afgezet, en vallen nu

je zwarte krullen warm naar het papier?

Slaat het licht van deze bladzij

op in de goudspikkels van je ogen,

glimlach je gelukkig, nu je merkt

dat ik dit weet, en breng je ook

je donkere lippen zo dicht bij de woorden

dat het lijkt of je ze gaat kussen?

Leg je, toch even onzeker, je vinger

tussen de bladzijs, druk je het boek

tegen je borst, waar het ritselt

door het bonzen van je hart?

Ben je nòg mooier nu, kijk je door het raam?

Wees gerust: dit is werkelijk voor jou geschreven.

--------------------------------------

uit: 'Verzamelde gedichten', 2002.

#hans warren #mario molegraaf #kavafis

[keynewssuriname]

NDP is in een spagaat en verdacht tam met een doppie pistool waarmee zij zwaaien

Valt het niet op dat NDP zo tam is, terwijl de VHP al jaren op ze beukt over wanbeleid, wanpraktijken, malversaties en corrupties door de NDP. Het valt erg op dat zelfs NDPer’s zich beginnen af te vragen of het misschien niet waar is wat de VHP allemaal hen verwijt, immers elke zelf respecterende politicus en/of partij zou allang van zich afbijten en flink ook nog. Maar niet de NDP-politici en niet de partij. Wat is hier aan de hand vraag je je af. "Soso saffoe poeh" geluid dat de NDP maakt richting de huidige beleidsmakers. NDP zwaait slechts met een doppie pistool, terwijl er zoveel nucleair materiaal ligt waarmee ze de VHP aan flarden kunnen schieten, maar toch doet de NDP dat niet. Er zijn zelfs kruisraketten met kernkoppen, die krachtiger zijn dan de bommen van Hiroshima en Nagasaki samen, beschikbaar waarmee ze de coalitie compleet kunnen vernietigen. En toch kan de NDP de knop van die raketten niet vinden. Het begint heel verdacht te worden. Maar aan de andere kant is er misschien ook een verklaring voor die houding van de NDP. Net zoals de situatie in de Koude Oorlog, toen de kernbom een dubbele dreiging vormde voor zowel de aanvaller als voor de aangevallene, immers de bom vernietigt dan beide. De NDP realiseert misschien dat de VHP dan bij een krachtige aanval ook meer kan onthullen over de NDP dan tot nu toe? Wie zal het zeggen? Ik beschuldig niet, maar ik vraag het voor mijn buurvrouw zoals ze in Suriname zo mooi onschuldig verpakken. Waarom belangrijk te begrijpen Is het belangrijk om te begrijpen waarom NDP tam is? De analyse van de situatie van de NDP is in zoverre relevant voor heel Suriname, ook voor niet NDP-gezinde, omdat dit bepalend kan zijn voor de verkiezingen van 2025. Hoe betrouwbaar is de NDP als alternatief? Hoeveel moet je aantrekken van de kritiek op de VHPNDP-hoofdbestuursleden-Geerlings-Simons-en-Adhin.jpg? Waarom zou je de NDP dan nog een kans moeten geven als ze nu nog niets lijken geleerd te hebben van het verleden? Ben je toch niet beter af met de VHP ondanks alle blunders van Santokhi? Allemaal vragen namens mijn buurvrouw. De doppie pistool houding van de NDP komt door een ernstige miscalculatie bij de NDP en een minachting voor de belangen van het land en volk denk ik. Intern schaken De NDP lijkt drukker te zijn met intern schaken dan met het land. Zij zijn meer bezig met elkaar. Intern wordt driftig gecalculeerd. Iedereen telt zijn of haar kansen. Het verhaal dat ze intern aan het evalueren waren en dat de partijvoorzitter nu afwezig is, kan niet de reden zijn voor een grote partij, de grootste partij al jaren op 1 onderbreking in 2020, om zo tam te zijn. De evaluatie kan en mag geen 4 jaren duren, het is geen grote Walmart (grootste bedrijf van USA) of State Grid (grootste bedrijf van China) of Aramco (derde grootste bedrijf ter wereld) dat ze aan het doorlichten zijn. En als ze 4 jaren er over doen om een partij te evalueren en commissies en werkgroepen te vormen dan gaan ze 4 eeuwen over doen om het land straks te evalueren vrees ik. Toch? Ik vraag het voor mijn buurvrouw, hoor. De afwezigheid van de partijvoorzitter kan ook geen reden zijn want iedereen weet dat Bouterse in 2025 niet nog een keer President zou willen worden ongeacht wat zijn status zou zijn. Dus de NDP zou sowieso iemand anders dan Bouterse als Presidentskandidaat naar voren schuiven. En hier wringt de schoen, hier begint de oorzaak van de doppie pistool houding. Het is die keuze van de kandidaat volgens mijn analyses die voor het zwaaien met een doppie pistool zorgt. Die keuze brengt NDP ook in een spagaat. De spagaat De spagaat gaat over de 2 sporen Simons en Adhin. De partij lijkt te lang alle ballen in de lucht te willen houden en alle opties van toekomstige coalitiepartner open te houden. Ook de optie samenwerken met de VHP en dus met Santokhi houden ze levendig en open. De partij heeft een paar stevige bonzen die de backbone vormen en de partij heeft 2 hoofdstromen, stroom Simons en stroom Adhin. De backbone in de partij heeft geen voorkeur voor Simons of Adhin. Hun voorkeur is regeren, het zal hun een worst wezen met wie en dus lijken zij niet te willen en niet te hoeven te kiezen, denken zij. De 2 stromen leiden tot 2 verschillende keuzes uit toekomstige coalitie. Er zijn 2 belangrijke opties voor coalitievorming voor de NDP: Samen met de VHP en Santokhi Stroom Simons leidt regelrecht tot deze optie. Met haar als kandidaat is regeren met Santokhi de enige optie. Iedereen weet dat bij een samenwerking met de VHP, de NDP geen Hindostaan als kandidaat naar voren kan schuiven, omdat Santokhi als Hindostaan president of vicepresident gaat worden, afhankelijk van wie de grootste zal zijn in de combinatie VHP/NDP. Dus als Santokhi de 1e of de 2e wordt dan heeft Simons de beste papieren en niet Adhin. Samen met de NPS en of een kleinere erbij Stroom Adhin leidt regelrecht tot samenwerken met NPS en anderen. Bij samenwerken met de NPS heeft Adhin weer betere papieren, want NPS zal Rusland als niet-hindostaan naar voren schuiven als nummer 2, vicepresident en dan kan Adhin wel President worden en niet Simons. Dit komt door de “ongeschreven ijzeren regel” in Suriname dat er een mix moet zijn in etniciteit bij de samenstelling van nummer 1 en nummer 2. Vooralsnog is denken in termen van Sranan Mang een brug te vroeg, dus voorlopig is het nog altijd Hindostaan en niet-hindostaan als combinatie. NDP zit dus in een spagaat, zij weten niet welke coalitie partij straks betere kaarten – aantal zetels – zal hebben. Zij zouden liefst alle opties willen openhouden, maar hun achterban is in grote getale mordicus tegen Santokhi. En hier zit het probleem, de oorzaak van doppie pistool houding. Maakt NDP te vroeg bekent dat Simons het gaat worden en dus daarmee 100% voor samenwerking met Santokhi gaat dan stroomt de partij grotendeels leeg. Maar maakt de NDP te vroeg bekent dat hun kandidaat Adhin is, dan hebben zij ook problemen want dan kunnen ze mogelijk regeermacht mislopen en dat is niet iets wat de backbone wil want die wil per se regeren want de oliedollars zijn straks voor het oprapen en die willen ze niet missen. Bovendien zien we elementen in de partij die regelmatig het bestaan van Adhin lijken te negeren, die noemen steeds de optie Simons en als ze een 2e naam moeten aanwijzen dan vluchten ze in allerlei nieuwe gezichten zoals onder andere Tsang of Bouva. Overigens niets ten nadele van deze 2 heren, maar het is opvallend dat NDP’ers zelf hun eigen ex-VP niet promoten. En hier zie je ook dat binnen NDP-keuzes gemaakt worden die allemaal leiden tot de enige coalitie optie en dat is met Santokhi. En als je dus steeds kiest voor leiders die leiden tot samenwerking met VHP en Santokhi dan kun je nu moeilijk met kruisraketten schieten toch? Dit verklaart de "slappe" houding van de NDP en de doppie pistool houding. Simons en haar stroming heeft geen belang om de relatie met de VHP nu helemaal te laten verzuren. Zij hoeven niet per se maximaal in te spannen met een "ganz krieg" campagne. Zij rekenen dat regenbuit al binnen is. Adhin daarentegen is te gedwee en sterk aan de leiband van de backbone om eigenhandig met zijn tak het "wapenarsenaal" helemaal leeg te schieten op de coalitie. Simons wil niet en Adhin durft het niet aan. De backbone moedigt aan om rustig aan te doen, want ze weten – dat is wat ze denken – linksom of rechtsom zijn ze in 2025 aan de macht voor de oliedollars. Hier zit het alle verklaring van de tamme houding. Dus de houding van de NDP is meer wat hun intern beweegt. Riskant. De backbone denkt dat ze linksom of rechtsom aan de macht zullen komen, maar de "verlamde" doppie pistool houding kan juist ervoor zorgen dat ze wederom in de oppositie belanden. Miscalculatie Hun interne calculaties zal met deze houding leiden tot weer in de oppositie. De NDP zou met het huidig aantal kiezers in het nieuwe stelsel op tussen 12-14 zetels blijven steken, mede door de doppie pistool houding en een "oldskool, ouderwetse" campagne filosofie. De miscalculatie van de backbone zit in het feit dat de "leeggelopen" zetels bij de VHP bij de NDP terecht gaan komen, maar die doppie pistool houding is totaal geen reden voor de kiezers die boos zijn op de VHP om naar de NDP te gaan. Die kiezers gaan naar de NPS en 1 of 2 kleinere partijen. De VHP zal terugvallen van 20 naar rond 15 zetels mede door de slappe campagne van de grootste (ogenschijnlijke) tegenstander – NDP- en uiteraard mede door het strooien van "snoepgoed" opgespaard door de VHP. De NPS zal groeien mede door de nieuwe kiesregeling die hun alvast 6+ zetels geeft en winnen door leegloop bij de VHP. Met zo’n zetelverdeling op hoofdlijnen zien we een coalitie ontstaan die de voorkeur van de VHP zal hebben, ondanks alle "geheime toezeggingen" van de VHP nu aan de NDP. Na 2025 sluiten VHP en NPS een coalitie met mogelijk DA91 die toch al op de bagagedrager van de VHP zit. En zie daar de NDP blijft gedesillusioneerd en verbouwereerd achter en dan kunnen ze weer 5 jaren rustig door evalueren en verder intern calculeren en schaken. Een ware nachtmerrie voor de backbone en hun partijvoorzitter die hen zo op het hart had gedrukt om te gaan voor verkiezingswinst. Helaas voor de partijvoorzitter, de energie en belangen van velen lopen niet synchroon met zijn energie en belangen. Helaas voor de diehard NDP’ers, de belangen van hen lopen niet synchroon met de belangen van velen in de partij. Helaas voor het land, de belangen van het land lopen niet synchroon met de belangen van velen in de partij. Waarom zou ik ongelijk hebben? Het antwoord hierop ligt bij de NDP en het ligt niet in "shooting the messenger", maar schieten op de argumenten en analyses en dan niet met een doppie pistool maar met een kruisraket. Dat zou een goede oefening kunnen zijn, een generale repetitie voor de campagne die al begonnen had moeten zijn. Hikmat Mahawat Khan Read the full article

[ronnydeschepper]

35 jaar VTM

Vandaag viert de eerste commerciële zender in Vlaanderen, VTM dus, z’n 35ste verjaardag. Over de start zelf heb ik niets geschreven destijds in De Rode Vaan, dat hadden de politieke bonzen al gedaan in een heus “dossier”. Laten we niet vergeten dat ik op dat moment samen met Jan Mestdagh nog de enige redacteur van de “oude” Rode Vaan was en dat ik dus zeker niet in de bovenste schuif lag. Op het…

[steininbeeld]

9 december 2023.

"Open Dag"

Morgen, zondag 10 december 2023, is onze galerie TOSSAINTSSTRAAT 4 TE STEIN van 11.00 tot 17.00 uur geopend.

U kunt ons bezoeken of eventueel een mooi duurzaam kunstkadootje kopen voor de kerst.

Er staan kleine en grote bonzen, hardstenen en metalen objecten voor iedere beurs.

Ook zijn er een beperkt aantal schilderijtjes te koop.

U bent welkom,

(9 december 2023)

[twafordizzy]

Hans Andreus Dicht de Dag

Natuurgedicht De dodelijke stilte in het bos, / hoewel je nog de vierbaansweg hoort gonzen, / de stilte klit aan mij en laat niet los. / Ik hoor mijn hart als door luidsprekers bonzen: teveel gerookt, gedronken en twee nachten / doorgewerkt. Het prikt hier op het mos / dat bruin en stug is, niets heeft van het zachte / mos van een oud natuurgedichtenbos. Maar er is zon, al draag ik wel een trui,…

[korrektheiten]

Globaler Kulturkampf: Amerika hat den Westen delegitimiert

Ansage: »Westdeutsche saßen lange Zeit auf der Sonnenseite der Welt. Die USA hatten maßgeblichen Anteil an einer kulturellen Liberalisierung in den drei Westzonen der Alliierten nach dem Zweiten Weltkrieg. Die Arschkarte der Geschichte ging in den Osten. Dort wurde eine kommunistische Plünderzone errichtet und von SED-Bonzen und Sozi-Kadern fette Beute gemacht. Über eine blutige Mauer aus […] The post Globaler Kulturkampf: Amerika hat den Westen delegitimiert first appeared on Ansage. http://dlvr.it/T9FWJp «

[gpfansnl]

De Grand Prix van Italië was er voor Pierre Gasly een om vooral snel weer te vergeten. De Fransman bleef puntloos achter in Monza en hield daarnaast een nare nasmaak over aan het gedrag van sommige fans op het Autodromo Nazionale Monza. Gasly roep de Formule 1 daarom op tot actie. "Ik hou van de fans en ik vind het altijd leuk om even te stoppen om ze wat aandacht te geven," vertelde de Alpine-coureur aan Autosport. "Echter, dit is uiteraard wel onze werkomgeving. Soms is het best lastig om ergens te komen en ervoor te zorgen dat we op tijd zijn voor onze verplichtingen, omdat het op de minuut gepland is. Dit was duidelijk een van de drukste paddocks. Het kan genieten zijn, maar soms zijn er zelfs mensen die op je deur bonzen in de hospitality en dan vraag je je af wat ze daar doen. Ze moeten ons dus de ruimte geven om normaal aan het werk te kunnen."