#Boekpresentatie

[jasvegh]

Boekpresentatie

Programma boekpresentatie "Een nomadisch bestaan. Over het komen en het gaan van een dominee" op 14 januari a.s.

Boekhandel Riemer, Emiclaerhof 18, Amersfoort

19.30-20.00 uur: inloop

20.00 uur: welkom door Margit

Interview met de auteur: waarom heb je dit boek geschreven?

PowerPointpresentatie

De auteur leest voor uit eigen werk

Vragen vanuit het publiek

Aanbieding boek

21.00 uur: sluiting

Signeren boek, hapje en drankje

22.00 uur: einde avond

Hartelijk welkom! Je kunt je aanmelden bij mij: jas.vegh@gmail.com

[dutchjan]

November 29, 2024

[haarlemupdates]

Op 23 november 2024 was in de Waalse Kerk de presentatie van het gevelstenenboek ’Waar Haarlem in de gevel staat’. Het boek is van de hand van Peter van Graafeiland. Het boek bevat natuurlijk een gedetailleerde beschrijving van de nog in de Haarlemse binnenstad aanwezige gevelstenen, maar ook van talloze inmiddels verdwenen exemplaren. Deze schat aan historische informatie wordt geïllustreerd met honderden afbeeldingen. In “Waar Haarlem in de gevel” staat komen ze allemaal aan bod en vertelt de auteur uitgebreid over hun achtergrond en eigenaars. Vaak speelden er zich achter zo’n gevel opmerkelijke zaken af of zijn wonderlijke verhalen verbonden aan hun bewoners of gebruikers. In alle lagen van de Haarlemse bevolking liet men geveltekens aanbrengen; van de eenvoudigste handwerkslieden tot gefortuneerde ondernemers en hoogwaardigheidsbekleders. Lang voordat in 1795 huisnummers werden ingevoerd, hadden de Haarlemmers al een manier gevonden om zich van hun buren te onderscheiden en zich vindbaar te maken in de steeds vollere stad. Ze gaven hun huis een naam. Zo’n huisnaam kon eenvoudig op een deur of een muur geschilderd worden, maar wie meer wilde opvallen, schilderde een afbeelding op een plank die aan een stok gehangen werd. Het uithangbord was geboren. Gezien het grote aantal huisnamen dat in dit boek besproken wordt, was er heel wat te zien in de stad. Toen aan het eind van de zestiende eeuw steeds meer houten huizen in steen werden herbouwd, begon men de huisnaam in een stuk natuursteen te beitelen. Die kreeg een plek in de nieuwe voorgevel. De gevelsteen deed zijn intrede. Men woonde In de Priktol, daar waer Het Bonte Kalff uijthangt of in het huis waer Het Ossehooft in de gevel staet. Naarmate de stad dichter bevolkt raakte, werden de Haarlemmers steeds creatiever in het bedenken van huisnamen. De Papeters van Dentergem, Het Paard in de Wieg en De Maeghdenbergh zijn slechts enkele voorbeelden van de meer dan 2200 teruggevonden huisnamen. Verreweg de meeste namen zijn in de vergetelheid geraakt en slechts een handvol uithangborden heeft de eeuwen overleefd. Maar op het gebied van gevelstenen valt er nog veel te genieten in Haarlem. In dit boek vindt u ze allemaal, waar mogelijk met uitleg over de voorstelling en met het verhaal van de bewoners, hun huis en… hun Haarlem. Een reportage van Foto Ad Schaap.            

[de-meerpeen]

Benefietmiddag met Wieringer artiesten en boekpresentatie

Er op uit: 'Benefietmiddag met Wieringer artiesten en boekpresentatie'

DEN OEVER – In het Vikingschip te Den Oever wordt op zondag 22 september een benefietmiddag gehouden ten bate van twee plaatselijke goede doelen. Dat zijn hospice Het Tweede Thuis en de vereniging De Wieringer Molens. Er doen allerlei Wieringer artiesten aan mee en het programma, ‘Trien drooit deur’ genaamd, wordt in Wieringer dialect gepresenteerd door de Oeverse cabaretière Trien van de…

[atevegter]

3166 Renze Borkent – Kleine natuur

Het is een feestelijke gebeurtenis. Dat weten we niet van te voren, maar we hebben wel een vermoeden. Het zal wel een feestelijke gebeurtenis worden. En dat wordt het ook. Mijn neef heeft een boek geschreven en we gaan nu naar de feestelijke presentatie van dat boek: Kleine natuur. Zo heet het boek en de schrijver is Renze Borkent, zoon van mijn zus. De boekpresentatie is in boekhandel Stumpel…

[l5-gbsdehorizon]

Dinsdag mochten we deze boekpresentaties beluisteren.

We zijn over de helft…

Gogogo leerlingen!

[devosopmaandag]

Over het nieuwe boek van Vincent Dams, naaktslakken en Emily Dickinson

Vrijdagavond vond de boekpresentatie plaats van Vincent Dams 'Bijna goed'*. Het kloeke boek, dat ruim twee kilo weegt, bevat 400 pagina's met in totaal zo'n 500 werken over een periode van bijna twintig jaar. De kunstenaar trekt in zijn oeuvre alle registers open en als een waar organist vult hij de ruimte van het boek met de zachtste fluistertonen, lokkende melodieën en luid geschetter. De werken gaan van ontroering en tederheid tot slappe lach, van driedubbele ironie tot zwarte humor, van scherpzinnigheid tot omhelsde domheid. Ik schreef een tekst voor de catalogus en gaf deze de titel 'Alles, overal, de hele tijd' – een directe verwijzing naar de film Everything, Everywhere, All at Once**. Ooit leerde ik hem kennen als eindexamenstudent van de academie in 's-Hertogenbosch. Daar begon 'De Damse Wereld' al. Ik nam mij voor op deze plek over één werk te schrijven. Precies zoals verwacht zou elk gekozen werk een vertekend beeld geven van de kunstenaar. Maar daar is helemaal niets aan te doen.

Ik zit met M aan tafel en hebben het boek open liggen op bladzijde 250. We praten over het werk***.

Maar de verhouding tussen slak en huis is helemaal niet juist! Het is een naaktslak met iets op zijn rug!

Je hebt gelijk, maar misschien is dat juist goed. (ik vertel haar niet dat mijn wormenfobie zich heeft uitgestrekt tot naaktslakken, en dat ik ooit in een oud en vochtig arbeidershuisje waar ik bijna veertig jaar geleden woonde, tijdens het tandenpoetsen op een naaktslak trapte, met blote voeten)

Okee, een naaktslak met een schedel als huis. Niks niet een gezellige slak met een gezellig huisje. Heb je ooit een bewegende slak gevolgd en van dichtbij bekeken hoe die voelhoorntjes bijna onzichtbaar de lucht aftasten?

God, nee!

De kunstenaar zegt misschien wel: wij mensen zijn naaktslakken met een schedel als huis en dat we als naakte pasgeborenen de dood als huisje meekrijgen.

Lekker, hoor

Ja, maar hij heeft gelijk. En natuurlijk denken we dat niet als we zo'n allerliefste, lekker ruikende baby in onze armen houden.

Hee, ik heb net een dichtregel van Emily Dickinson geborduurd, die daar alles mee te maken heeft: WIJ DRAGEN STERFELIJKHEID ALS EEN JAPON OP ZICHT

Dan leest ze hoe het werk heet en schiet ze hard in de lach: 'Bietje rustig doen'. Ze is een Brabantse. Ik hoor meteen Vincents stem.

* 'Almost good'| Vincent Dams | teksten van Margriet Kemper, Oscar Weyers, Alex de Vries | uitgeverij UDC Publishing | https://udc-publishing.com/

**zie de vos op maandag van 20 maart 2023

***'Bietje rustig doen'| gemengde techniek | 13 x 33 x 14 cm | 2021

[rotterdamvanalles]

De Burgerzaal van het stadhuis aan de Coolsingel in 1958.

De Burgerzaal is de grote zaal op de eerste verdieping. Over de volle lengte heeft het een ondiep maar breed balkon aan de Coolsingel. De zaal wordt gebruikt voor officiële ontvangsten, boekpresentaties, prijsuitreikingen, culturele bijeenkomsten en recepties na huwelijksvoltrekkingen in de naastgelegen trouwzaal. Er bevindt zich een orgel uit 1920 en de zaal is gedecoreerd met wandschilderingen van Johan Thorn Prikker. Zijn semi-monochrome allegorische doeken op de lange wand met voorstellingen als "Dijkdoorbraak" en "Brand" werden aanvankelijk te sinister en modern gevonden. Een deel werd daarom opgeslagen en is pas na de oorlog aangebracht. Ook de kleurrijke wandschildering op het hoofdeind, een collage van wapenborden van geannexeerde randgemeenten en vlaggen van bevriende naties, gegroepeerd rond de gouden letters SPQR, werd met vertraging voltooid.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam.

[bookstamel]

Recensie: De liedfabriek een feelgood van Marjon Weerink

Hey, lieve lezer van Mel’s Day. Een boek schrijven terwijl je long covid hebt begin er maar eens aan. Marjon Weerink durfde dit te doen met als resultaat De liedfabriek. Naast dat het schrijven van dit boek dus soms een uitdaging was voor Marjon heeft ze het boek op een unieke manier in de kijker gezet. Ze besloot namelijk om geen boekpresentatie te doen. Nee, ze ging bij een aantal van haar…

[steininbeeld]

30 april 2024.

"Presentatie" Boekpresentatie van Han Frenken in de Grous.

(30 april 2024)

[jasvegh]

Boek

WELKOM!

Boekpresentatie 25.8.23 ‘Van origine Hongaars. Een familiekroniek’ van Hans Végh.

Boekhandel Riemer, Emiclaerhof 18, Amersfoort.

19.30-20.00 uur: inloop, Hongaarse muziek

20.00 u: welkom door Imre

Interview met de auteur: waarom heb je dit boek geschreven?

PowerPointpresentatie

De auteur leest voor uit eigen werk

Vragen vanuit het publiek

Aanbieding boek

21.00 u: sluiting

Signeren boek, hapje en drankje

22.00 u: einde avond

[dutchjan]

November 22, 2024

[haarlemupdates]

In april 2018 exposeerde Bert Sliggers in Galerie KRUIS-WEG68 in Haarlem uit zijn verzameling enkele honderden tekeningen van een anonieme Amerikaanse marine ingenieur. In het geheim maakte hij in een periode van twaalf jaar (1950-1960) meer dan 4000 tekeningen op kladblokblaadjes. Op die manier gaf hij uiting aan zijn bondage en sm aberraties en schiep hij een wereld vol bizarre fantasieën. Kort na de totstandkoming verdwenen de tekeningen achter de centrale verwarming waar ze na zijn dood in 2010 werden ontdekt. Meer dan 500 van deze intrigerende producten van outsider art zijn nu op ware grootte samengebracht in het boek FOR SALE. BDSM FANTASIES OF AN AMERICAN ENGINEER, in een oplage van 500 exemplaren uitgegeven door de Franse uitgeverij Le Denier Cri. De tekeningen worden in het boek voorafgegaan door twee inleidingen: die van de Fransman Christophe Bier, gespecialiseerd in bdsm op papier, en van de verzamelaar en schrijver Bert Sliggers. Op 17 mei aanstaande zal Bert Sliggers om 20.00 uur het boek in Galerie KRUIS-WEG68 presenteren met een power point over hoe dit boek te lezen en te plaatsen in de wereld van bdsm en outsider art. Het boek is in de Galerie te koop voor 35 euro, terwijl liefhebbers ook de in het boek afgebeelde tekeningen kunnen verwerven. Aanmelden is verplicht. Email: jokestoute@gmail.com of info@kruis-weg68.com            

[de-meerpeen]

Presentatie 'Het verhaal van Hollands Kroon' en aftrap toekomstig project ZuiderZeeWerken in Wieringerwerf

Lokaal nieuws: 'Presentatie 'Het verhaal van Hollands Kroon' en aftrap toekomstig project ZuiderZeeWerken in Wieringerwerf'

[a3veen]

Niet iedereen is blij met de biografie van Loesje, het mysterieuze en snedige postermeisje

Biograaf Fleur van der Bij bij Loesje-teksten op de wc-deur van een voormalig kraakpand in Zevenaar. Beeld Marcel van den Bergh / de Volkskrant

De Volkskrant - Pieter Hotse Smit10 november 2023, 15:22

Veertig jaar geleden ontstond Loesje, het mysterieuze postermeisje met haar snedige kijk op de wereld. Nu is er een biografie, maar de Loesje-makers zijn daar niet blij mee. ‘Haal je Loesje uit de anonimiteit, dan breng je schade toe aan de transformerende uitwerking van haar glimlach.’

In Café Meijers aan de Beekstraat in Arnhem herinnert niets aan het beroemde meisje dat er precies veertig jaar geleden ‘werd verwekt’. Terwijl een van haar meest legendarische uitspraken toch niet zou misstaan in een kroeg: ‘Aan het eind van m’n geld houd ik altijd een stuk maand over’.

Het zijn de woorden van Loesje, het vrolijke postermeisje dat bijna iedereen kent, maar tegelijkertijd niemand.

Met snedige, immer actuele teksten zoals ‘Leven is meervoud van lef’ tot ‘Sociale zekerheid, dat je zeker weet dat je buren je teruggroeten’, kleuren de zwart-wit beletterde posters van Loesje al sinds 1983 straten en pleinen. Nu is er een biografie van Loesje. Of eigenlijk: van het activistencollectief achter de mysterieuze postergirl – en daar is niet iedereen blij mee.

Reactie op tijdgeest

Loesje was begin jaren tachtig de opgewekte reactie op de grimmige sfeer van die tijd. Die van ‘anti’ (kernenergie), ‘stop’ (met oorlog) en ‘tegen’ (kruisraketten). In de ‘sfeer van negativiteit, agressie en geweld’, zo schrijft biograaf Fleur van der Bij in haar boek, opperden zes activisten van een Arnhemse woongroep op een dag aan de keukentafel: ‘Wat als we nu eens ergens vóór zijn?’

De activisten besloten hun positieve geluid via posters te verspreiden. Om hun boodschap te laten beklijven, moest een raadselachtige figuur worden bedacht, luidde de conclusie aan de keukentafel. Iemand die prikkelde, scherp was en aan het lachen maakte. Over een ding zou het zestal het eens zijn geweest: het moest een meisje worden.

De woongroepleden hadden zich van de keukentafel verplaatst naar Café Meijers toen ene Loes van Schaaijk, kunstacademiestudent, binnen kwam lopen. Haar grote bos zwarte krullen en vrolijke uitstraling gadeslaand wisten de zes het onmiddellijk: ‘Loesje’, dat moet het worden.

Een jarenlange fascinatie

De vele Loesje-teksten die al snel tot ver buiten Arnhem illegaal in de publieke ruimte werden geplakt, wisten biograaf Van der Bij al jong te raken. Dat ze in het Friese dorp waar ze opgroeide werd gepest vanwege haar Loesje-agenda, weerhield haar er niet van haar grote voorbeeld te citeren in de havo-almanak: ‘Wees jezelf, er zijn al zoveel anderen’.

Op latere leeftijd sloot Van der Bij zich in Groningen aan bij een van de Loesje-regiogroepen, die toen nog in het hele land waren gevestigd. Nog weer later schreef ze kortstondig voor de Berlijnse tak van Loesje. Gefascineerd door de mythe die Loesje desondanks voor haar bleef, begon Van der Bij vier jaar geleden met wat Loesje. De biografie zou worden.

Het boek ligt op een zaterdagmiddag op tafel in een gebouw in Zevenaar, een ander mythisch Loesje-bolwerk. Een pand dat destijds werd gekraakt door onder meer Loesje-schrijvers van het eerste uur. Op zolder is een wc-deur met de eerste spreuken bewaard gebleven.

‘Er staat te veel in waar ik niet achter sta’

Inmiddels is in het pand restaurant Eet-Lokaal gevestigd. Net als Van der Bij vanachter een kop thee begint te vertellen over de Loesje-schrijvers van het eerste uur, loopt er, stomtoevallig, eentje binnen. Gelijktijdig met het interview blijkt een verdieping hoger een krakersreünie gaande. De vrouw, die Yoeke Nagel (61) blijkt te heten, stapt op Van der Bij af en zegt: ‘Ik kom niet naar je boekpresentatie. Er staat te veel in waar ik niet achter sta.’

Nagel is een van de mensen die door Van der Bij werden geïnterviewd, maar heeft daar nu spijt van. Ze leest in de biografie te veel een poging tot ‘scoopen, onthullingen doen’, licht ze later telefonisch toe. ‘Maar het maakt niet uit of wij aan een keukentafel zaten of voor mijn part in een golfslagbad. Ook niet dat wij tekstuele methoden van Lenin toepasten.’

Van der Bij zocht en vond voor haar biografie dé Loes van Schaaijk uit Café Meijer. Ook daar is Nagel niet over te spreken, omdat een biografie over Loesje volgens haar niet zou moeten gaan over of er iemand was die Loes heette, maar over wat de kracht is van Loesje ‘als gereedschap in het verwoorden van een verlangen voor verandering’ en of die nog werkt in deze tijd.

De oorspronkelijke leden van het postercollectief menen van wel, blijkt uit de ‘Vooruitblik van vijf Loesje-oprichters’, die als tegemoetkoming door de uitgever is opgenomen als bijlage in het boek. Hierin geeft de generatie die ‘van de dijk bij Dodewaard werd weggespoten’ zeven tips aan de generatie die nu op de A12 hetzelfde overkomt. Het zijn handvatten om de moed erin te houden. Te beginnen met wat gelezen kan worden als eerste medicijn tegen de polarisatie van deze tijd: creëer ‘een plek waar mensen welkom zijn, ook met ‘ongewone’ gedachten’.

Vrijheid van meningsuiting

De kritiek op haar boek steekt Van der Bij. Ze wordt nu bekritiseerd door uitgerekend de mensen achter het medium dat haar als enige wildplakker in het dorp ‘Fucking vrijheid van meningsuiting, Tjalleberd!’ deed roepen. ‘De makers van Loesje waren voorvechters van vrijheid van meningsuiting, maar nu ineens niet als het over Loesje zelf gaat’, concludeert ze cynisch.

Yoeke Nagel noemt die kritiek onterecht. Waar het haar om gaat: ‘Haal je Loesje uit de anonimiteit, dan breng je schade toe aan de transformerende uitwerking van haar glimlach.’ De huidige schrijvers van Loesje werkten om die reden niet mee aan het boek. ‘We koesteren het mysterie dat de afgelopen veertig jaar is opgebouwd’, zegt Daan, die niet met zijn achternaam in de krant wil. ‘De kracht is dat dan iedereen haar kan zijn.’