#Bir benim sorularım cevapsız kalıyor zaten

[aydanyildizlara]

Bazen diyorum gerçekten sorun ben miyim? Bütün düzeni ben mi bozuyorum? Ben mi kaçırıyorum insanların keyfini? Çok mu suratsızım? Çok mu sıkıcıyım, neşesizim?

Hayır sorun ben değilim. Hayır ben isteyerek veya bilerek bu olmuyorum... Benim böyle oluşumun sebebi onlar ama şikayetci olanda onlar! Neden... Neden önce bütün neşemi sömürüp sonra bana "suratsız" "hiçbir şeyden mutlu olmuyorsun!" diyorsunuz...

Buna hakkınız var mı? Yada benim istediğinizi size verebilme ihtimalim var mı?

Bence sizin buna hakkınız yok. Ama ben size istediğinizi verebilirim sizin için bir kukla gibi yaşayabilirim. Evet ben bunu yaparım ama siz...

Doğru ya siz bunu da istemiyorsunuz yapmacık tavırlar istemiyorsunuz. Olsun bende sizin için daha gerçekçi oynamaya çalışırım...

Mesela annem gibi. Bir gün yanıma gelip bana kendimi çok iyi hissettiriyor ve ben inanmıyorum ona ne derse desin kanmıyorum, kendimi kaptırmıyorum. Çünkü biliyorum 1-2 gün sonra yine sinirli, her şeyden şikayet eden haline geri dönecek...

Mesela babam. Bazen çok düşünceli, tatlı, şakacı biri oluyor ve ben buna da inanmıyorum, kendimi kaptırmıyorum. Çünkü biliyorum o sinirli, gergin hali ve ortama ateş saçan bakışları bir baş ağrısına bakar. Bana sinir olursa hep alttan alttan laf sokar. Ve benim yerime düşünür benim haraketlerime davranışlarıma kendince anlamlar bulur ama aslında hiçbiri doğru değildir... Ve ben itiraz etsemde o, onun için öyledir. İşte ben bu yüzden artık susmaya karar verdim... İsterlerse onların kuklası olurum istemezlerse yine bu "gerçek" hayattan kopmak için kitaplara sığınırım.