#Beeldhouwwerk

[twafordizzy]

USA-4K-A

Ansel Adams (1902-1984, San Fransisco) gebruikte de zwart-wit fotografie voor weergaloze landschapsfoto’s. Zijn fotografie werkt adembenemend, zoals de natuur is die hij op de gevoelige plaats vastlegde. Adams had een scherp oog voor details en voor scherptediepte. De Amerikaanse fotograaf was ervan overtuigd dat fotografie een echte en gewaarde kunstvorm was. Johan White Alexander (1856-1915,…

[secondlifep]

Among the main works of the French sculptor Ligier Richier - born in Saint-Mihiel on 15 September 1500 - we find the tomb of René de Chalon, Prince of Orange, in the church of Saint-Etienne in Bar-le-Duc, where you can see the statue of a skeleton who, with his arm raised, offers his heart. 🫀

This sculpture - from the raw anatomical realism that reveals, together with the bones, shreds of flesh and skin - and others similar deriving from his workshop refer to the macabre taste typical of the Gothic tradition of northern Europe, represented, among others, in painting by contemporary Hans Baldung Grien. ✨✨✨✨

Onder de belangrijkste werken van de Franse beeldhouwer Ligier Richier - geboren in Saint-Mihiel op 15 september 1500 - vinden we het graf van René de Chalon, prins van Oranje, in de kerk van Saint-Etienne in Bar-le-Duc, waar je ziet het beeld van een skelet dat met opgeheven arm zijn hart aanbiedt. 🫀

Dit beeldhouwwerk - van het rauwe anatomische realisme dat samen met de botten flarden vlees en huid onthult - en andere soortgelijke uit zijn atelier verwijzen naar de macabere smaak die typerend is voor de gotische traditie van Noord-Europa, onder meer vertegenwoordigd in de schilderkunst door tijdgenoot Hans Baldung Grien.

[jurjenkvanderhoek]

VERDWALEN IN MONUMENTALE TEKENKUNST BIJ MUSEUM MORE

“Hantsjes op ‘e rêch”, zei ik tegen mijn zoontje van 6 wanneer wij een warenhuis of museum bezochten. Hij was een jonge onderzoeker en keek het liefst met zijn handen. “Handjes op de rug”. Kijken met de ogen, niet met de handen. Dat is sowieso een voorwaarde bij kunst in een museum, of werken op een andere plek tijdens een tentoonstelling. Hoewel ik net als mijn zoon toen, hij is nu 37 en houdt zijn handen thuis, soms wel graag wil voelen. Vooral langs de rondingen van een beeldhouwwerk. Maar ook de huid van een schilderij. Om te weten op welke manier iets tot stand is gekomen. Om de structuur van de inspiratie te ondergaan, de emotie van het scheppen te doorvoelen. Meer te kennen dan alleen het beeld te zien. Een vinger achter de oorzaak te krijgen, het waarom van het bestaan van het kunstwerk te bevatten. Het devies is echter alleen kijken, aanraken niet. En kan ik mijn aandrift niet bedwingen en beweegt mijn vinger naar het werk, dan hoor ik “hântsjes op ‘e rêch!”. Ofwel wijst mij een suppoost terecht: “meneer, wilt u niet aan de werken komen”.

In de tentoonstelling “Size Matters” in Museum MORE is het zeker af te raden de monumentale tekeningen aan te raken. Al zou ik ze wel willen bevoelen om te onderzoeken waarmee ik te maken heb. De tekeningen zijn zo groot dat deze mijn blik in zich opnemen. Bezit nemen van mijn ervaring. De afgebeelde ruimte kan ik bijna fysiek betreden en er met de ogen in rondlopen. Bij sommige installaties is dit ook daadwerkelijk mogelijk en wordt ik geconfronteerd met evenbeelden, nabeelden en oerbeelden. De werken nemen compromisloos de ruimte in en eisen mijn aandacht op. Van tekeningen op meterslang papier of doek tot video-animatie en ruimtevullende installaties. Doordat ik door de grootte onderdeel wordt van het kunstwerk, het mij opneemt als speler in het geheel, zal ik mijn omgeving willen gaan aanraken. De huid van de getekende mensen, de bast van planten, de structuur van gebouwen, de pels van dieren. De museale afmetingen, het gedetailleerde karakter, de massale afbeeldingen – deze komen hard binnen, veelal mede door het onderwerp dat ze aansnijden.

Het maken van een tekening is al langer een autonome kunstvorm. Was het tekenen eerder een schetsen voordat het resultaat, de schildering bijvoorbeeld, in beeld werd gebracht; tegenwoordig is het een volwaardige op zichzelf staande uiting. Het materiaal leent zich ertoe om groot formaat dragers te ‘beschrijven’. Met potlood en krijt kunnen fragmenten en onderdelen tot in finesse worden uitgelicht. De tekening is geen schets, maar een tot op de kleinste bouwsteen uitgewerkte afbeelding. Doordat er zo fijn gewerkt kan worden heeft de tekening wel de uitstraling van een fotografisch beeld. En dat zal ik dan willen voelen, het doorgronden, er kennis van nemen.

Geen snelle ontwerpen op schetspapier om de grootte, breedte en hoogte van het voornemen, de begeestering in de vingers te krijgen. Maar op de vierkante centimeter miniem en beduidend uitgewerkte inspiraties. Met actuele onderwerpen die op deze manier sterk aanspreken. Voor een deel is de fotografie aanleiding, vormen foto’s het startpunt om een thema te peilen en te ontrafelen. Kunnen bestaande indrukken onderdeel zijn van een fantastische en futuristische uitdrukking. Het is kunst om in te verdwalen, om jezelf in te verliezen.

De catalogus bij de tentoonstelling geeft inzicht in de achtergronden van de werken en de inspiraties van de makers ervan. Het laat op handzaam formaat de monumentale werken zien. Voor de echte beleving is het zaak de tentoonstelling in het museum te bezoeken. Dan kan ik effectief en wezenlijk onderdeel uitmaken van de werken. Kan ik mij er tussen begeven en me erdoor laten overweldigen. Deze kunst, tot en met 2 februari 2025 getoond in de zalen van Museum MORE, geeft een bijzondere ervaring wanneer het live wordt meegemaakt. Door in de ruimten te zijn overkomt mij de ruimte van de tekening. En krijg ik oog voor de uitzonderlijke aard van dit fenomeen in de kunst.

Was de tekenkunst eerder intiem, niet met de bedoeling openbaar te maken maar op te bergen in ladekasten, een medium dat de beschouwer het dichtst bij de kunstenaar brengt. Tegenwoordig zijn in de tekeningen nog aldoor de persoonlijke gedachten en het handschrift er het meest in vergelijking met andere uitingen in te herkennen. Dat wist het grote formaat waarop gewerkt is niet uit. Nog altijd is het potlood en het krijt de basis om handmatig te werken. En zelfs wordt de materie wel met de vingers tot een beeltenis gevormd. In de tekening zit de kunstenaar, omdat er niets tussen hem/haar en de drager staat. “Een tekening is de meest directe vertaling van het hoofd via de hand”, schrijft cultuurjournalist Edo Dijksterhuis in zijn essay in de catalogus. “Een tekening kan de essentie van de gedachte waarop hij is gebaseerd benaderen maar nooit helemaal omvatten. (…) Kunstenaars blijven vooral kunst maken omdat ze telkens net niet te pakken krijgen wat hen voor ogen staat. En die worsteling is in geen medium zo zichtbaar als in tekenkunst. Een tekening laat zich lezen als een logboek van handelingen.” Dat logboek wil ik lezen, met de vingers langs de regels gaan, het schrift aanvoelen. De handelingen meten en doorzien.

Een groep van 28 kunstenaars uit binnen- en buitenland hebben de samenstellers van de tentoonstelling aangetrokken om hun werken te laten zien. In de catalogus lichten artistiek directeur Maite van Dijk en senior conservator Marieke Jooren het idee om een grote tentoonstelling te maken over hedendaagse monumentale tekenkunst toe. De kunstenaars zelf laten zich citeren omtrent hun liefde voor tekenen. “Wat ik zie, wordt pas echt wanneer de lijn van mijn pen het heeft verkend; alles wat ik tegenkom wordt gevat in de lijnen die ik teken”, is opgetekend uit een gesprek met Anne Muntges. “Het werken op groot formaat brengt me dichter bij de finesses van de tekening.” Andere tekenaars voelen ook dat het is alsof ze binnen een zelfgeschapen wereld stappen en daarin meteen elk detail kunnen doorgronden. Door zo dicht op het werk te zitten kan de essentie van het onderwerp worden verkent en onthult. “Een groot formaat heeft als voordeel dat je objecten op ware grootte kunt tekenen”, vindt Levi van Veluw. “Het lijkt alsof je door een venster kijkt naar een andere dimensie. (…) In een tekening is alles mogelijk, er zijn geen natuurwetten. Het grote formaat helpt om de illusie van het getekende tafereel te verwezenlijken.”

Niet alleen maar wel veelal werken de kunstenaars zonder toevoeging van kleuren in hun werken. Door zwarten en grijzen op de witte drager aan te brengen krijgt de tekening een vervreemdend karakter. Dan is er geen afleiding door kleur. Het staat buiten de werkelijkheid, maar maakt er toch onderdeel van uit. Worden kleuren aan de tekening toegevoegd komt het beeld terug in de realiteit, maar spiegelt zich in een surrealiteit. Wat ik zie lijkt werkelijkheid, maar is fantasie – een gedachte met de waarheid als basis. De grens tussen werkelijkheid en verbeelding vervaagt. Raquel Maulwurf: “Ik teken met houtskool, één van de oudste kunstenaarsmaterialen. Dankzij verkoold (dus vernietigd) hout kan ik hele werelden tot leven brengen: creatie uit destructie. De reductie tot zwart-wit stript het beeld van overbodige franje.”

“De tekening wordt door de grootte een fysieke ‘opponent’ voor zowel de maker als de beschouwer”, dwaal ik in de microscopische verwondering van Hans de Wit. “Lichaam en geest raken overrompeld.” Het op afstand kunnen overzien van het geheel en het van dichtbij ervaren van motieven, detaillering en structuren zijn in zijn werk essentieel, “net als de tegenstrijdige gevoelens van bijvoorbeeld aantrekking en afkeer. Hierbij speelt ook het manipuleren van de natuurlijke schaal van de motieven een rol.” Die manipulatie van de blik, het oog om te dolen, zie ik terug in de meeste van de andere werken. Het is een bijzondere ervaring de monumentale tekenkunst live bij Museum MORE en later thuis via de catalogus “Size Matters” te bekijken. In de tentoonstelling houd ik krampachtig mijn handen op de rug en laat mijn blik verdwalen in de getekende verhalen.

Size Matters. Monumentale tekenkunst nu. Monumental drawing now. Voorwoord Maite van Dijk. Teksten Marieke Jooren, Edo Dijksterhuis. Uitgave WBOOKS Zwolle in samenwerking met Museum MORE Gorssel, 2024.

[rotterdamvanalles]

Het nieuwe pand van kledingzaak Bervoets aan het Bulgersteyn, 28 september 1955. Rechts het monument van G.K. van Hogendorp.

Uit het Vrije Volk van 28 september 1955:

De "leeuw van Damascus" was vanmorgen aanwezig bij de opening van het nieuwe pand van de N.V. Bervoets aan het Bulgersteyn. Hij nam zelfs deel aan de plechtigheid, omdat hij door de presidentcommissaris mr. P. J. Bervoets aangeboden werd als feestgeschenk aan het gemeentebestuur. Thans toeft het beeldhouwwerk van de Italiaan Mirko in een soort niemandsland, want de burgemeester mocht hem, zonder toestemming van de raad, niet aanvaarden.

De openingsplechtigheid begon met een toespraak van de directeur, de heer O. J. J. Kamerbeek. die verklaarde dat men in Rotterdam altijd reikhalzend uitziet naar nieuwe gebouwen waarmee het herstel van de stad duidelijk gedemonstreerd wordt. Hij bracht hulde aan allen, die aan de bouw meewerkten.

President-commissaris, mr. P. J. Bervoets, merkte op, dat de firma bij haar 60-jarig bestaan geen schoner geschenk kon ontvangen dan het gereedkomen van dit pand op een historisch plekje van Rotterdam.

Na het openingswoord van de burgemeester werd door de heer P. P. Bervoets, kleinzoon van wijlen de oudste oprichter Gerard Bervoets. een plaquette onthult. Namens het gezamenlijk personeel bood de heer P. H. M. Spoelstra, bedrijfsleider van het filiaal te Arnhem, vier geëtste ramen aan. En ten slotte sprak de heer J. de Nes jr. directeur, die het beheer van het filiaal Bulgersteyn in handen legde van de heer W. H. Wiefkers.

De eerste paal voor het gebouw was 19 Juni 1954 geslagen. Het pand heeft een frontbreedte van 43.5 meter. De diepte is 17 meter, de hoogte 20 meter. Architecten zijn de heren A. J. M. Buys. ir. E. H. Kraaijvanger en H. M. Kraaijvanger. Het bouwwerk werd aangenomen door de firma J. van Dort en Zoon te Schiedam.

De fotograaf is Cock Tholens en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 28 september 1955.

[joostjongepier]

Wat?   Étude de pomme (rond 1985) door Paul  Cezanne, Nature morte sur un piano ((1911-1912), Guitare et journal (1916) en Le Dormeur (1942) door Pablo Picasso, Ontwerp affiche voor de Matisse tentoonstelling 1953 bij Berggruen (1952) & Cie en Nue bleu, Sauteuse de Corde (1952)  door Henri Matisse, Le Chat (1951) en La Place II (1948-1949) door Alberto Giacometti en Paysage en bleu (1917), Montagne bleue (1919), en Cave dans le roche (1919) door Paul Klee

Waar?   Tentoonstelling Heinz Berggruen – Un marchand et sa collection in Musée de l’Orangerie, Parijs

Wanneer?   23 november 2024

Toen ik afgelopen zomer in Berlijn was, was Museum Berggruen gesloten. Een deel van de collectie van dit museum is nu echter te zien in Musée de l’Orangerie in Parijs. Een herkansing dus.

Heinz Berggruen (1914-2007) was een kunstdealer die in de loop van de jaren een bijzondere collectie twintigste-eeuwse kunst opbouwde. Berggruen volgde met name de carrière van Pablo Picasso. Daarnaast maakte ook werk van Paul Klee, Henri Matisse en Alberto Giacometti deel uit van zijn collectie.

Berggruen vluchtte voor de Nazi’s naar Amerika. In 1996 verzoende hij zich met zijn vaderland en verhuisde naar Berlijn. In 2000 kocht de Stichting Pruisisch Cultuurbezit de verzameling.

In de jaren negentig van de twintigste eeuw verkocht Heinz Berggruen schilderijen van laat negentiende-eeuwse kunstenaars uit zijn collectie, omdat hij zich volledig wilde richten op ‘het hart van de twintigste eeuw’. Hij behield echter enkele stukken van Cézanne, die hij als pionier van de moderne kunst beschouwde.

In 1965 werd Nature morte sur un piano in New York te koop aangeboden. Berggruen stak speciaal de oceaan over om het werk van Picasso voor zijn collectie te kopen. Het schilderij is een voorbeeld van het analytisch kubisme (ca. 1908-1912): objecten worden ontleed in geometrische vormen en het kleurgebruik beperkt zich tot bruin-grijstinten.

Een volgende fase van het kubisme was het synthetisch kubisme (ca. 1912-1920). Hierbij worden objecten en materialen samengevoegd tot een nieuw geheel. De structuur is duidelijker en de voorwerpen herkenbaarder. Collage-elementen (krantenknipsels, stoffen e.d.) spelen een belangrijke rol in het analytisch kubisme. Het kleurenpallet wordt gevarieerder en levendiger. Guitare et journal is een voorbeeld van werk uit deze fase.

Ook na het kubisme bleef Berggruen Picasso nauw volgen. In 1942 kocht hij zijn eerste werk van dichter Paul Éluard: Le Dormeur. Aanvankelijk weigerde Berggruen de deal omdat de prijs te hoog zou zijn. Élouard bood aan een tekening van Paul Klee toe te voegen voor dezelfde prijs. Berggruen ging akkoord. Kort daarna verkocht de sluwe kunsthandelaar de Klee voor de prijs van de Picasso. Le Dormeur behield hij de rest van zijn leven.

In de vroege jaren vijftig kocht Berggruen een groep tekeningen van Henri Matisse, een van de oudste kunstenaars in de Franse moderne kunst van die tijd. Dit was het begin van een nauwe samenwerking. De kunsthandelaar organiseerde verschillende tentoonstellingen van Matisse’s werk, waarvoor de kunstenaar zelf affiches en de omslag van catalogi ontwierp met cut-outs. In 1953 organiseerde Berggruen een expositie die volledig aan werken in deze techniek was gewijd. Zo droeg hij bij aan de erkenning van deze, in de kunstgeschiedenis volstrekt nieuwe techniek. Uit deze periode behield Berggruen Nu Bleu, Sauteuse de Corde voor zijn eigen collectie.

Alberto Giacometti wordt in de memoires van Berggruen amper genoemd. Toch kocht de verzamelaar werken van hem aan. Giacometti was als enige van de verzamelde kunstenaars in de twintigste eeuw geboren en als enige legde hij zich voornamelijk toe op beeldhouwwerk. Berggruen verwierf met name zijn latere slanke sculpturen.

Tussen 1919 en 1933 vond in Duitsland een intensieve vernieuwing plaats in het kunstonderwijs in de vorm van Das Bauhaus. Paul Klee was een van de docenten aan deze school. Hij heeft nooit volledig afscheid genomen van figuratie ten behoeve van abstractie. Hij creëerde abstracte landschappen en composities in een nieuwe visuele taal. Tussen de wereldoorlogen kocht Berggruen veel werk van de kunstenaar aan. De twee mannen hebben elkaar nooit ontmoet, maar Berggruen heeft een prominente rol gespeeld in het verkrijgen van erkenning voor Klee’s rol in de ontwikkeling van de moderne kunst. Waar Paysage en bleu nog een tamelijk figuratief landschap toont, lijkt Cave dans la roche een volstrekt abstract werk. Als je echter met de titel in je hoofd naar het werk krijgt, zie je de grot in de rots. Een fascinerend grijs gebied tussen figuratie en abstractie.

[beeldbankelianne]

Levi van Veluw.

Levi van Veluw is een Nederlands beeldend kunstenaar. Als multidisciplinair kunstenaar gebruikt en combineert hij foto's, video's, installaties, tekeningen, en beeldhouwwerken

#multidisciplinair #installatiekunst #video #tekeningen #beeldhouwwerk

[giftscustopolis]

 Filmstandbeeld op sokkel

Deze trofee, originele kadotips filmstandbeeld, is uitzonderlijk. Over het algemeen hebben trofeeën de vorm van een beker, een origineel beeldhouwwerk, een designkunstwerk of een ander voorwerp dat wordt gepresenteerd als een kunstwerk, dat eruitziet als een stuk PVC, marmer of hout, meestal gegraveerd, maar zeer zelden een vergulde menselijke voorstelling!  Je zult het met me eens zijn dat dit beeldje waarde toevoegt. Dit filmstandbeeld leuke cadeaus habitat lijkt op de Oscars, die sinds 1929 in Los Angeles worden gehouden om de beste Amerikaanse en buitenlandse films te eren. Dus als je een filmliefhebber bent, is dit beeldje echt de perfecte decoratie. Het is aantrekkelijk en glamoureus om je huis mee te versieren, en perfect als je een avond organiseert met een thema uit de zevende kunst.

Natuurlijk verkopen we ook andere filmgerelateerde gadgets, waarvan je er enkele vindt op onze Gifts-custopolis.com verkoopsite. 

Dit  filmstandbeeld kado idee verjaardag doet denken aan een Oscar en kan ook worden gebruikt als beloning voor goede resultaten van een kind op school of elders. Maar dit gadget kado filmstandbeeld kan ook gebruikt worden als cadeau voor een wedstrijd tussen vrienden over film, of als verjaardagscadeau, of waarom niet als klein cadeautje voor een filmliefhebber op een feestje. Je vindt vast nog veel meer mogelijkheden om dit  filmstandbeeld bijzondere cadeaus kantoor, symbool van de bioscoop, te geven. Geschenken die je vindt op Gifts-custopolis.com

[modots]

Beeldhouwwerk van eigen personage “Harold de Zielige Zombie”

[sheltiechicago]

The Face of Nijmegen (Het Gezicht van Nijmegen) “Impressive Imposant Roman mask sculpture on a cloudy spring day in The Netherlands” by Marco Monster Via Flickr: Description in English and Dutch: English A century ago, a very special find was made during dredging work in the beautiful city of Nijmegen. An original Roman mask has then been extracted from the deepest caverns of the historic river Waal. It is very special, because worldwide only 150 to 200 such combat masks have been found. The mask dates from the first century AD and was worn in real battles as well as in parades and tournaments. The mask was attached to the helmet with some kind of hinge. The appearance of the mask was also intended to instill great fear in the opponent. The Roman owner will undoubtedly have enjoyed it a lot then. The mask has been an absolute showpiece in the Valkhof museum in Nijmegen for quite some time now. After seeing the mask in the museum, the Nijmegen artist Andreas Hertfeld fell in love with it and it inspired him to make a mega-sized replica of it. After he was elected to create a public artwork for the municipality, he decided to start this mega project 'De Uitkijk'. He has worked for years at a shipyard on the art project, better known in Nijmegen as 'The Face of Nijmegen'. The costs for this municipal project eventually ended up at about 100000 euros! The imposing and extremely impressive work of art is located on the city island of Veur-Lent in Nijmegen along the river Waal. At the back of the public artwork you can climb to the eye holes via a staircase. Through the eye holes you can see the city of Nijmegen with a Roman view. The design of the 6 meter meter high (6.5 yards) and 4.5 meter (4.9 yards) wide Roman face mask sculpture is made from several pieces of steel. These steel pieces are then welded together. The sculpture has also a layer of polyester and a filling of polyurethane foam. It has become a real landmark of the oldest city of The Netherlands. Nederlands Iets meer dan een eeuw geleden werd er tijdens baggerwerkzaamheden een zeer bijzondere vondst gedaan in de Nederlandse stad Nijmegen. Een origineel Romeins masker is toen uit de diepste krogten van de historische rivier de Waal tevoorschijn gekomen. Zo'n vondst is heel erg speciaal, want wereldwijd zijn er slechts 150 tot 200 van zulke gevechtsmaskers gevonden. Het masker stamt uit de eerste eeuw na Christus en werd zowel gedragen bij echte gevechten als ook bij parades en toernooien. Met een soort scharnier zat het masker vast aan de helm. Het uiterlijk van het masker was ook bedoeld om de tegenstander veel angst in te boezemen. De Romeinse ruiter die het gedragen heeft, zal er ongetwijfeld veel plezier aan beleefd hebben. Het masker is al geruime tijd een absoluut pronkstuk in museum Het Valkhof in Nijmegen. Op het moment dat de Nijmeegse kunstenaar Andreas Hertfeld het masker in het museum heeft gezien was hij zeer onder de indruk en heeft het hem geïnspireerd om er een megagrote replica van te maken. Het ontwerp van het zes meter hoge en 4,5 meter brede Romeinse gezichtsmasker van meer dan 2000 kilo is dus gebaseerd op het pronkstuk van Het Valkhof museum en ik raad het iedereen dan ook aan om dit museum ook te bezoeken. De creatieve genius met Duitse roots heeft jarenlang op een scheepswerf gewerkt aan het kunstproject 'De Uitkijk' dat in Nijmegen meer bekend is onder de naam 'Het gezicht van Nijmegen'. Het imposante en uiterst indrukwekkende beeldhouwwerk heeft een ton gekost en staat inmiddels op het eiland Veur-Lent in Nijmegen langs de Waal. Aan de achterkant van het openbare kunstwerk kun je naar de ooggaten klimmen via een trap. Door de ooggaten heen zie je dan de stad Nijmegen met een Romeinse blik.. Het sculptuur heeft een laagje polyester en een vulling van purschuim. De creatieve kunstenaar heeft het beeldhouwwerk gemaakt van verschillende stukken staal. Deze staalstukken zijn vervolgens aan elkaar gelast. Het is een echt herkenningspunt van de oudste stad van Nederland geworden.

[paul-willems]

Wat geef je een vrouw van 45 jaar voor haar verjaardag.

Wat geef je een vrouw van 45 jaar voor haar verjaardag? Dit is een vraag die velen zich stellen, want hoe vind je het perfecte cadeau voor een vrouw die op een belangrijke leeftijdsgrens zit? Het antwoord is niet zo eenvoudig, omdat cadeauideeën afhangen van de persoonlijke voorkeuren van de vrouw in kwestie. Hieronder geven we een aantal cadeauideeën die geschikt zijn voor vrouwen van 45 jaar.

Persoonlijke verzorging - Veel vrouwen van 45 zijn zich bewust van hun uiterlijk en gezondheid. Een cadeau in de vorm van een spa-behandeling of een massage zou een geweldig cadeau zijn. Of misschien een mooie parfum, een gezichtsbehandeling of een verzorgingsset.

Ervaringen - In plaats van een fysiek cadeau, overweeg dan een ervaring voor haar. Dit kan een weekendje weg zijn, een concert of een theatervoorstelling. Of misschien een wijntour of een hot air balloon ride. Ervaringen zijn onvergetelijk en zullen vaak langer worden gewaardeerd dan een fysiek cadeau.

Accessoires - Vrouwen van 45 zijn vaak gek op mode en accessoires. Overweeg een mooie tas, een paar oorbellen of een armband. Of misschien een designer horloge of een paar designer zonnebrillen.

Koken - Veel vrouwen van 45 zijn geïnteresseerd in koken en eten. Een cadeau in de vorm van een kookboek of een set van kwalitatief hoogwaardige keukengerei zou geweldig zijn. Of misschien een professionele kookcursus of een chef-kok die een privémaaltijd in haar eigen keuken bereidt.

Boeken en tijdschriften - Veel vrouwen van 45 zijn geïnteresseerd in lezen. Een cadeau in de vorm van een goed boek of een abonnement op een tijdschrift zou geweldig zijn. Of misschien een e-reader of een abonnement op een boekenclub.

Kunst en decoratie - Veel vrouwen van 45 zijn geïnteresseerd in kunst en decoratie. Een cadeau in de vorm van een mooi schilderij of beeldhouwwerk zou geweldig zijn. Of misschien een mooi vaas of een set van woonaccessoires.

Er zijn veel dingen waarmee je een vrouw van 45 jaar blij kunt maken, afhankelijk van haar persoonlijke voorkeuren en interesses. Hier zijn enkele ideeën om te overwegen:

Quality time - Veel vrouwen van 45 zijn op zoek naar verbondenheid en waardering. Plan een romantisch uitje of een gezinsuitje, of geef de tijd aan haar vrij om iets leuks te doen samen.

Ervaringen - Een unieke ervaring zoals een weekendje weg, een concert of een theatervoorstelling, een wijntour of een hot air balloon ride kan een geweldig cadeau zijn, omdat het onvergetelijk is en langer wordt gewaardeerd dan een fysiek cadeau.

Persoonlijke verzorging - Cadeau's gericht op verzorging, zoals een spa-behandeling, een massage, een gezichtsbehandeling of een verzorgingsset zullen zeker worden gewaardeerd.

Accessoires - Een mooie tas, een paar oorbellen of een armband, een designer horloge of een paar designer zonnebrillen kunnen een geweldig cadeau zijn voor een vrouw die van mode houdt.

Koken - Een kookboek van een bekende chef of een set van kwalitatief hoogwaardige keukengerei, of een professionele kookcursus of een chef-kok die een privémaaltijd in haar eigen keuken bereidt zijn geweldige cadeau ideeën voor een vrouw die van koken houdt.

Boeken en tijdschriften - Een goed boek of een abonnement op een tijdschrift, een e-reader of een abonnement op een boekenclub zijn geweldige cadeau's voor een vrouw die van lezen houdt.

Onthoud dat het belangrijk is om te weten de persoonlijke voorkeuren en interesses van de vrouw voordat je een cadeau koopt, zoals zoals je kunt zien uit bovenstaande ideeën is er voor ieder wat wils.

[pasparal]

Desolation, 2008 Sculptor: Jamie Salmon

[twafordizzy]

NL-4K-W

Jaap Wagemaker (1906-1972, Haarlem) maakte schilderijen die tegen beeldhouwwerk aan zaten. Het zijn reliëfs waarbij naast verf andere materialen werden gebruikt. Wagemaker’s werk is ingetogen, verstild en zijn werken tonen een spannende stilte. Steeds belangrijker werd de huid van het werk. Johannes Hendrik Weissenbruch (1824-1903, Den Haag) schilderde ruimte, licht en lucht en werd er bekend…

[chantalvdreijden]

🎼Jesus to a Child🎶#song #music #muziek #church #kerk #statue #beeld #beeldhouwwerk #streetphotography #straatfotografie #delft #madeinholland #blackandwhite #blacknwhite #bnw #bw #bws #noir #zwartwit #monochrome #igbnw #lovephotography #photographer #photography #fotograferen #fotografie #outside #buiten https://www.instagram.com/p/CU8UzT6jCa5/?utm_medium=tumblr

[jurjenkvanderhoek]

VERHAALD - VERBEELD, EEN GEDROOMDE WERKELIJKHEID

Er bestaat geen grens tussen autonome en toegepaste kunst. Tussen een schilderij en een kunstig vorm gegeven stoel. Tussen een beeldhouwwerk en een dessin voor behang. Alles heeft te maken met creativiteit en inventiviteit, originaliteit en oorspronkelijkheid, met van niets iets maken. De werkelijkheid spiegelen. Iedere vorm heeft een functie, dient ergens toe. In de vrijheid en als opdracht. Heeft een illustratie, omdat deze in dienst staat van een verhaal, meer praktisch nut in vergelijking tot een op zichzelf staand stilleven, een naakt of een landschap? Een illustratie maakt een tekst aantrekkelijk, decoreert een verhaal, zorgt voor een visuele toelichting, maar kan zonder motivering heel goed een uitdrukking zijn.

Eén beeld zegt meer dan duizend woorden, is een gevleugelde uitspraak. En dat klopt, vooral in onze visueel ingestelde wereld. Wij willen puur kijkgenot zonder al te veel tekst tot ons te hoeven nemen. Echter woorden kunnen eveneens visueel aantrekkelijk zijn, een tekst kan beeldend spreken. Toch heeft het beeld, de voorstelling, in veel gevallen de voorkeur boven het woord, de tekst. In een tijd dat men niet kon lezen of de taal niet verstond was het verhalend beeld de uitkomst. Door stripachtige plaatjes of anekdotische glasramen kon het heilig verhaal aanschouwelijk worden gemaakt.

Nog lang nadien werd dit beeldend commentaar gezien als een mindere soort kunst, of zelfs helemaal niet geschaard onder de schone kunsten. Die tijd is voorbij. Ook de striptekenaar en boekillustrator is nu terecht een beeldend kunstenaar. Want is een kunstuiting niet altijd een voetnoot bij de realiteit, een kanttekening van het leven. Een afbeelding, zij geschilderd of uit steen gehouwen dan wel in hout gekerfd, maakt een levensverhaal aantrekkelijk. Want altijd is de creatie een toelichting op en een uitwerking van het zijn van de kunstenaar. Of geeft het de mening van de maker op de wereld weer. De beschouwing van de omgeving, het bestaan. Dat kan een realistische zienswijze zijn, maar evengoed een abstracte opvatting.

Ieder doet het op een eigen manier met de persoonlijke inspiratie, dat commentaar geven op het bestaan. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, dat is nu eenmaal een vaststaand feit. En net als onder de beeldend kunstenaars er een waaier aan diverse uitingen is en ismes zijn, zo bestrijken de illustratoren ook een kleurrijk palet. Een bonte staal vol fantasie en creativiteit. In de tentoonstelling "Verhaald - Verbeeld" heeft Museum Belvédère een elftal kunstenaars met verbeeldingskracht bijeen gebracht. In de getoonde getekende en geschilderde schetsen geven deze uitleg van het eigen leven en zetten kanttekeningen bij het bestaan in het algemeen. Opvallend in de reeks is dat iedere tekenaar de eigen achtergrond als bron neemt om uit te werken. Het kan een afrekening zijn met het verleden of een verwerking van gedane zaken. Uit nostalgie getekend of in rancune verbeeld. Maar ook de historie, het geromantiseerde of gruwelijke verleden, is een vruchtbare grond, een productieve bron. Een andere basis is er hoegenaamd niet. Het is het eigen verhaal dat uitleg verdient, opheldering eist.

Dat eigen verhaal dat een illustratie verdient. De kunstenaar blijft dicht bij zichzelf en daardoor kan de beschouwer zich erin herkennen. Het werkt als een spiegel, een reflectie op het en ons leven. Er is geen vertelling van en uit een andere bron die de aandacht van dit door Belvédère samengestelde team krijgt. De spelers zijn individualisten en gaan op eigen kracht voor een gouden medaille. De een met een academische achtergrond, de ander als autodidact. Zonder rugzak ligt het gevoel duimendik in de prent. Met de last wordt teruggegrepen op een naïeve benadering om eenvoudig aan te spreken. Waar de één een zoekplaat van het werk maakt, een doorwrochte tekening produceert waarin veel verhaald en verbeeld is. Daar maakt de ander een simpel ogende compositie waar een addertje onder het gras schuilt.

Van iedere stand en misstand in het persoonlijke bestaan valt wel iets te zeggen en voldoende te beelden. Van iedere situatie en uitwas van het algemene leven kan een verhaal en een verbeelding worden gemaakt. De kunstenaar kan in de uitdrukking zelf de hoofdrol spelen of een getekende stand-in de indruk laten afmaken. Waar de illustratie een toelichting is op het doen en laten van de beeldmaker, zien we hem of haar in het centrum van de plaat. Is echter de kunstenaar toeschouwer van het leven dan kijkt de beschouwer over zijn of haar schouder mee naar de beleving en in de ervaring. Het is een sensationele gebeurtenis om dat als kijker te mogen meemaken, om in de ervaring van de kunstenaar te kunnen doordringen. Het verhalende beeld reikt telkens een handvat aan om de gewaarwording te vatten. In het beeldende verhaal wordt voortdurend een deur geopend en kan de beschouwer in de belevenis binnengaan.

Het door Museum Belvédère verzamelde elftal voor “Verhaald – Verbeeld” omvat kunstenaars van divers pluimage met een ruime voldoende voor tekenen. “In het werk van alle deelnemende kunstenaars zijn voorstellingen vereenvoudigd tot kernachtige, illustratieve – soms cartooneske – beelden. In veel gevallen zijn ze vervreemdend van karakter en dragen ze de betovering in zich van een wonderlijke droomwereld”, lees ik op de website. En inderdaad, er spreekt een grote mate van creativiteit uit de autobiografische platen. In een speciale uitgave van het museumtijdschrift MB zijn deze verbeelde verslagen en geschetste anekdotes samengebracht. Met een korte biografie en uitleg van het werk en enkele voorbeelden van dat werk vertelt dit het verhaal van deze beeldend kunstenaars. In het museumgebouw zelf kunnen dan al de uitingen gezien worden. En die uitdrukkingen, deze expressies in de kamers van de westvleugel, zijn naast de vaste collectie gehangen in de oostvleugel een verademing. Want kunst hoeft niet aldoor serieus te zijn, hoewel het wel degelijk altijd serieus genomen moet worden.

Humor, de lach en de traan, past zeker tussen de kaders en in de lijst. En vooral de emotie in de verhalende beelden spreekt boekdelen. De tentoonstelling moet gezien worden en iedere bezoeker zou vriend van het museum moeten zijn, wanneer deze dat al niet is. Daar namelijk de MB onderdeel uitmaakt van de Vriendenpas en niet los verkrijgbaar is. “Verhaald – Verbeeld” wordt een collector’s item, een verzamelaarsobject. Het laat zien dat kunst meer is dan verondersteld, dat een museum voor hedendaagse kunst zich niet bij haar leest hoeft te houden. Daar die leest heel breed opgevat kan worden. De tentoonstelling hier een aantal jaren eerder met de Fransman Martin Jarrie en de striptekenaar Joost Swarte was al een voorproef op deze verhalen verbeeldende presentatie. Om bij weg te dromen in de fantasie, voor een moment de werkelijkheid laten voor wat het is. Is daar het museum niet de meest geschikte plek voor. De tempel van de gedroomde werkelijkheid.

VERHAALD – VERBEELD, 11 kamerpresentaties van 11 beeldvertellers. Museum Belvédère, te zien van 11 juni tot 22 september 2024.

[rotterdamvanalles]

Het Schielandshuis in 1780.

Het gebouw met de allure van een stadspaleis zou bijna anderhalve eeuw dienstdoen als onderkomen van het polderbestuur. De architect was vermoedelijk Pieter Post, een autoriteit op het gebied van het Hollands classicisme. Post is onder meer verantwoordelijk voor het stadhuis van Maastricht, de Waag van Leiden en de Waag van Gouda. Samen met Jacob van Campen ontwierp hij het Mauritshuis en Huis ten Bosch.

Er zijn aanwijzingen dat Jacob Lois (ca. 1620-1676), blauwverver van beroep en gepassioneerd amateur-bouwkundige, 'als opsiender van de nieuwe timmeragie' het concept van Post heeft uitgewerkt. Het beeldhouwwerk is uitgevoerd door de uit Brugge afkomstige Rotterdamse beeldhouwer Pieter Rijcx (ca. 1630-1674). Hoe het precies zit, is niet meer te achterhalen: bij een uitslaande brand in 1864 zijn belangrijke documenten verloren gegaan.

De Franse keizer Napoleon I verbleef van 25 tot 27 oktober 1811 in het Schielandshuis, samen met zijn vrouw Marie Louise en een gevolg. Speciaal voor dit bezoek werd al jaren eerder het smeedijzeren hek verwijderd. De reden hiervoor was om het mogelijk te maken dat de koetsen op het voorplein konden voorrijden, vijftien jaar later werd er een nieuw hek geplaatst.

Enkele jaren later bracht Tsaar Alexander I van Rusland een bezoek aan het Schielandshuis, waarbij hij weigerde de kamer te betreden waar Napoleon had geslapen.

In 1841 kocht de gemeente Rotterdam het pand om het als een museum in te richten. Men had niet veel om te laten zien, er kwam toen een toezegging vanuit Utrecht dat de verzamelaar F.J.O. Boymans zijn collectie wilde legateren aan de gemeente Rotterdam, mits zijn naam aan het museum gegeven zou worden en aldus werd besloten. In 1849 werd in het Schieland.

In 1864 ging bij de brand de schilderijencollectie van Boijmans bijna geheel in vlammen op. In 1867, drie jaar na de brand, werd het gebouw heropend voor het gemeentearchief en museum Boijmans. De slordig uitgevoerde restauratie had van het elegante stadspaleis een grauwe, dichtgepleisterde steenmassa gemaakt.

Het gemeentearchief had in het Schielandshuis een antiquiteitenkamer, die ook voorwerpen verzamelde die voor de stad belangrijk waren geweest. In 1904 werd de Antiquiteitenkamer omgedoopt tot Museum van Oudheden. Daarmee werd de basis gelegd voor het Historisch Museum der Stad Rotterdam. Uit de nalatenschap van D.G. van Beuningen (1877-1955) werd de collectie aanzienlijk uitgebreid.

Met twee musea in één pand groeide de verzameling explosief. Het Schielandshuis werd te klein voor twee afzonderlijke instituten. Museum Boymans verhuisde in 1938 naar een nieuw gebouw waar het tot op heden is gevestigd als Museum Boijmans Van Beuningen.

Er waren in die tijd plannen het Schielandshuis te restaureren. De oorlog en de wederopbouwperiode doorkruisten die voornemens. Hoewel het pand bij het bombardement van mei 1940 werd gespaard, was de staat van onderhoud zo slecht, dat het in de jaren zestig op last van de brandweer werd gesloten.

In 1978 nam de gemeenteraad het besluit het Schielandshuis in 17e-eeuwse trant te laten restaureren. In 1986 werd het museum feestelijk heropend. Sinds die tijd heeft het gebouw veel nieuwe en vooral hoge buren gekregen. In 2011 wijzigde men de naam in Museum Rotterdam om te benadrukken dat het onderwerp de stad is en niet alleen het verleden. In 2016 vertrok Museum Rotterdam naar het Timmerhuis.

Na de verhuizing van het museum kwamen er in 2017 nieuwe gebruikers: Rotterdam Partners, Rotterdam Tourist Information, de Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur en nai010 Uitgevers. De aanwezige stijlkamers zijn beschikbaar voor zaalverhuur.

Prent briefkaart komt uit de collectie van @stadsarchief010 en Informatie komt van Wikipedia

[joostjongepier]

Wat?   Cotton Pickers (rond 1935), Figure Kneeling Before arch with Skulls (1934-1938), Untitled (Panel A, Panel B, Panel C, Panel D) (1934-1938), Composition with Oval Forms (1934-1938), Masqued Image ((1938), Untitled (1939-1942), Head (1930-1933, in brons gegoten 1963), The She-Wolf (1943), The Moon-Woman Cuts the Circle (1943), The Key (1946), Composition with Black Painting (1947) en Painting (Silver over Black, White, Yellow and Red) (1948 door Jackson Pollock

Waar?   Tentoonstelling Pollock – Les premières années in Musée Picasso, Parijs

Wanneer?   19 november 2024

De ‘drippings’ van Jackson Pollock krijgen nog wel eens het verwijt “Dat kan mijn kind van drie ook.” Ik geloof daar helemaal niets van. Ik ben een bewonderaar en liefhebber van zijn werk. Maar Jackson is niet altijd ‘Jack the Dripper’ geweest en zijn werk van voor die periode is mij grotendeels onbekend. Daar komt vandaag verandering in dankzij een bezoek aan Musée Picasso. Dat museum wijdt namelijk een expositie aan Pollocks vroege jaren.

Als jonge twintiger is Pollock duidelijk nog op zoek naar een eigen stijl. Figuratief werk als Cotton Pickers en Figure Kneeling Before Arch with Skulls ontstaat in de zelfde tijd als het abstracte Untitled (Panel A, Panel B, Panel C, Panel D) en Composition with Oval Forms.

In de jaren dertig is er duidelijk een fascinatie voor, met name inheems Amerikaanse, maskers. Deze fascinatie komt niet alleen tot uiting in schilderijen (Masqued Image) en tekeningen (Untitled), maar ook in beeldhouwwerk (Head). In een brief uit 1932 schrijft Pollock aan zijn vader: “Sculptoring I think is my medium.” De kunstenaar volgde toen lessen bij beeldhouwer Aron Ben-Shmuel.

In de jaren veertig maakt Pollock kleurrijke schilderijen die nog deels figuratief zijn, zoals The She-Wolf en The Moon-Woman Cuts the Circle. Laatstgenoemd werk vind ik werkelijk prachtig.

In de herfst van 1945 betrekt Pollock met zijn vrouw Lee Krasner een voormalige boerderij op Long Island. Daar begint hij op de grond te schilderenen. “I hardly ever stretch my canvas before painting. I prefer to tack the unstretched canvas to the hard wall or the floor. I need the resistance of a hard surface. On the floor I am more at ease. I feel nearer, ore a part of the painting, since this way I can walk around it, work from the four sides and literally be in the painting.” The Key, een centraal werk in de Accabonac Creek serie, kwam op deze manier tot stand.

Vanaf 1943 begint Jackson te experimenteren met industriële emailleverf, in combinatie met de pouring and dripping-techniek. Deze bestaat erin dat hij de verf direct op het canvas op de grond liet druipen, terwijl hij de vloeibaarheid en dikte van de lijnen onder controle hield.  Vanaf 1947 systematiseert hij deze werkwijze. In januari 1948 toont hij de eerste grote dripping-schilderijen op een tentoonstelling.