#Bartosz Frąckowiak

[thesarkisian-blog]

XII Spotkania Teatralne BLISCY NIEZNAJOMI: UKRAINA

XII Spotkania Teatralne BLISCY NIEZNAJOMI: UKRAINA Organizator: Teatr Polski w Poznaniu 10–15 września 2019 Dyrektorka artystyczna festiwalu: Agata Siwiak Program: Joanna Wichowska, Agata Siwiak **** Фестиваль Близькі незнайомі: Україна Організатор: Театр польський у Познані 10-15 вересня 2019 Арт директорка фестивалю: Аґата Сівяк Програма: Йоанна Віховська, Аґата Сівяк W Polsce mieszka i pracuje ponad 1 mln 200 tys. Ukrainek i Ukraińców, co stanowi ponad 3,5% ludności kraju. Wielkopolska jest na drugim miejscu w Polsce pod względem liczby zatrudnionych obywateli Ukrainy. Po raz pierwszy od czasów powojennych stajemy się społeczeństwem wielokulturowym. Dlatego też festiwal Bliscy Nieznajomi – w ostatnich latach prezentujący polski teatr i sztukę – zmienia formułę: głównymi bohaterami tegorocznej edycji będą Ukrainki i Ukraińcy. Poznamy różnorodność form teatru naszych sąsiadów, który czerpie zarówno z literatury, jak i z historycznych archiwów, tradycji awangardy początku XX wieku, czarnego kabaretu, choreografii i muzyki nowoczesnej. Wszystkie festiwalowe spektakle mówią głośno o tym, o czym zazwyczaj mówić nie wypada. Odsłaniają tajemnice i podważają utarte przekonania. **** У Польщі мешкаe і працюe понад 1 200 000 українок і українців, що становить понад 3,5% населення. Великопольське воєводство займає друге місце в Польщі за кількістю працевлаштованих громадян України. Вперше, від повоєнного періоду, ми стаємо мультикультурним суспільством. Тому Фестиваль Близькі незнайомі – який в останні роки презентував польський театр і мистецтво – також змінює формулу: головними героями цьогорічної едиції будуть українки і українці. Ми пізнаємо різноманіття форм театру наших сусідів, який черпає як з літератури, так і з історичних архівів, традиції авангарду початку XX ст., чорного кабаре, сучасної хореографії і музики. Всі фестивальні вистави голосно говорять про речі, про які зазвичай говорити  “ незручний”. Вони Відкривають таємниці і кидають виклик усталеним переконанням. **** ZAPROSZONE SPEKTAKLE Biennale Warszawa MODERN SLAVERY 10 września, godz.19.00, Duża Scena, Teatr Polski w Poznaniu reżyseria: Bartosz Frąckowiak scenografia: Anna Maria Kaczmarska muzyka, dźwięk: Krzysztof Kaliski, Maciej Szymborski koncept: Bartosz Frąckowiak, Natalia Sielewicz dramaturgia: Natalia Sielewicz światło: Michał Głaszczka mapy i wizualizacja danych: Jakub de Barbaro aktorzy i aktorki: Beata Bandurska, Magdalena Celmer, Maciej Pesta, Martyna Peszko, Anita Sokołowska, Konrad Wosik premiera: maj 2018 czas trwania spektaklu: 120 min Polska w statystykach dotyczących współczesnego niewolnictwa zajmuje niechlubną pierwszą pozycję w Unii Europejskiej. Niewolnicy są w zasadzie wszędzie – w znanych warszawskich restauracjach, na placach budowy, w zamkniętych zakładach produkcyjnych, w przetwórniach, sadach i na farmach. Pochodzą z Ukrainy, Białorusi, Korei, Filipin, Chin, Wietnamu. Niekiedy są Polakami. Raport Global Slavery Index ujawnia, że w Polsce w 2016 r. żyło ponad 181 tys. nowoczesnych niewolników, co odpowiada 0,476% populacji Polski. Niewolnictwo nie jest tu jednak metaforą określającą każdy rodzaj wyzysku. Mówimy o sytuacjach niepłatnej pracy przymusowej, związanej z handlem ludźmi czy fikcyjnym zadłużeniem. Zespół Biennale Warszawa przeprowadził śledztwo i sprawdził, skąd biorą się takie statystyki, z jakimi sytuacjami, miejscami i historiami są związane. Istotne było poszukanie odpowiedzi na pytanie, dlaczego to zjawisko jest całkowicie niewidoczne i rzadko komentowane w debacie publicznej. Z tego działania powstał spektakl-wystawa. Spektakl ukazuje niewolnictwo jako współczesne zjawisko globalne, mające rozmaite odsłony i ekspresje, związane z dramatami i biografiami bardzo różnych ludzi, z różnych kultur, religii i ras. Niewolnicy nie żyją bowiem daleko, na fantazmatycznych i nierealnych plantacjach, ale również tuż za ścianą sali najbardziej wykwintnej warszawskiej restauracji. **** Teatr „Publicyst” / Театр „Публицист” (Charków) CZERWONE WESELE / Червоне весілля 11 września, godz. 19.30, Malarnia, Teatr Polski w Poznaniu idea i dramaturgia: Viktoriya Myronyuk / Вікторія Миронюк reżyseria „żywej gazety”: Kostiantyn Vasiukov i Hanna Onyshchenko / Костянтин Васюков, Ганна Онищенко badania historyczne: Viktoriya Myronyuk, Mykyta Kozlov / Вікторія Миронюк, Нікіта Козлов scenografia: Daria Khalina / Дар'я Халіна kompozytorka i akompaniatorka: Alexandra Malatskovska / Олександра Малацковська performerzy i performerki: Daria Palahniuk, Mykyta Kozlov, Maksym Omelchenko, Diana Kovalenko, Yuri Vasiuta, Mariia Kryshtal, Dariia Yaroshenko premiera: wrzesień 2017 czas trwania spektaklu: 70 min Po rewolucji październikowej „czerwonym weselem” była nazywana świecka ceremonia celebrująca nowy, rewolucyjny porządek, inspirowana przez awangardowe idee wolności, wspólnoty, równości, wyzwolonej seksualności, emancypacji. Spektakl Teatru „Publicyst” jest przewrotną rekonstrukcją tego świeckiego obrzędu. Wykorzystując różne formy sceniczne (talk show, re-enactment formatu „żywej gazety” – amatorskiego pokazu teatru rewolucyjnego; musical), spektakl prezentuje różne metodologie pracy z materiałem dokumentalnym i historycznym.  Ironiczne zanurzenie w idee i estetykę porewolucyjnej rytualności służy zbadaniu, jakie znaczenie dawne idee mają dzisiaj w społeczeństwie, które wciąż wyzwala się spod wpływów sowieckiej przeszłości. Przyglądając się świeckiemu rytuałowi sprzed stu lat, artyści i artystki Teatru „Publicyst”, podejmują zarazem refleksję nad znaczeniem procesu dekomunizacji, jaki obecnie ma miejsce w Ukrainie, nad przeszłością i pamięcią. Teatr „Publicyst” powstał ponad 30 lat temu jako teatr studencki.  Wywodził się z popularnych w czasach Rosji Radzieckiej amatorskich grup teatralnych, zajmujących się propagowaniem głównych założeń obowiązującej w tamtych czasach doktryny. Dzisiaj, w nowoczesnym środowisku Charkowa „Publicyst” jest znany jako jeden z najważniejszych teatrów alternatywnych. W swoich spektaklach podejmuje ważne tematy społeczne, zajmuje się krytyczną rewizją przeszłości (w tym sowieckiej), poszukuje nowoczesnych form teatralnych i nowych form komunikacji z widownią.   **** Pierwszy Teatr / Перший театр (Lwów) PIĘKNE, PIĘKNE, PIĘKNE CZASY / Прекрасні, прекрасні, прекрасні часи na motywach powieści „Wykluczeni” Elfriede Jelinek 12 września, godz. 19.00, Duża Scena, Teatr Polski w Poznaniu reżyseria: Roza Sarkisian / Роза Саркісян dramaturgia: Joanna Wichowska choreografia: Ninel Zberea / Нінель Збєря scenografia i kostiumy: Diana Khodiachykh / Діана Ходячих aktorzy i aktorki: Nataliia Alekseienko, Olena Basha, Vitalii Hordiienko, Ihor Huliuk, Iryna Zanik, Valeii Kolomiiets, Lubov Kuz, Mykhailo Ponzel (w tym spektaklu brak transkrypcji nazwisk aktorów na ukraiński) premiera: lipiec 2018 czas trwania spektaklu: 110 min Historia opisana w książce Elfriede Jelinek „Ausgesperrten” służy realizatorom i realizatorkom spektaklu jako punkt wyjścia do refleksji na temat powojennego społeczeństwa zainfekowanego przemocą. Traumy wojny i czasów powojennych ujawniają się jako wszechobecna agresja, zarówno ta widoczna na ulicach, jak i ta codzienna, skrywana za zamkniętymi drzwiami kulturalnych mieszczańskich domów.   W spektaklu poznajemy trzy rodziny, trzy różne modele wychowania… i bardzo podobne mechanizmy reprodukowania przemocy. Czy jesteśmy w stanie wyzwolić się z tych mechanizmów? Czy ofiary przemocy muszą koniecznie stać się katami? Czy dzieci skazane są na powtarzanie błędów rodziców? Czy wychowanie to system nakazów i zakazów, proces dostosowywanie się do obowiązującej normy? Jak funkcjonuje społeczeństwo w stanie powojennej traumy? Czy jego jedyną obroną jest tworzenie mitów na własny temat? Przemilczenia i manipulacje? I co się stanie, kiedy mity podda się wątpliwość, a to, co przemilczane zostanie wypowiedziane na głos? Scena Pierwszego Teatru zamienia się w Wiedeń końca lat 50. XX w. tylko umownie. Tak naprawdę opowiadana historia  rozgrywa się – jak zawsze w teatrze – tu i teraz: na konkretnej scenie, w konkretnym mieście, dzisiaj. Twórcy i twórczynie spektaklu problematyzują teatr jako miejsce, w którym w mikroskali odzwierciedlają się procesy społeczne, struktury przemocy i relacje władzy. Podejmują refleksję nad przyszłością: w końcu powojenne czasy są wciąż jeszcze przed nami. Spektakl jest efektem współpracy charkowsko-lwowskiej reżyserki, uznawanej za jedną z najważniejszych młodych ukraińskich twórczyń teatralnych i polskiej dramaturżki współpracującej m.in. z Teatrem Powszechnym w Warszawie. Lwowska premiera zapraszana jest na festiwale, a wśród widzów ma status spektaklu kultowego. **** RESTAURACJA UKRAINA / Ресторан Україна (Kijów, Charków) 13 września, godz. 19.00, Duża Scena, Teatr Polski w Poznaniu performerki: Nina Khyzhna, Oksana Cherkashyna/ Ніна Хижна, Оксана Черкашина dramaturgia: Dmytro Levytskyi / Дмитро Левицький dźwięk i oprawa wizualna: Yevhen Yakshyn / Євген Якшин badania przypadków korupcji: Piotr Armianovskyi / Пьотр Армяновський projekt świateł: Yevhen Kopiiov / Євген Копйов premiera: wrzesień 2017 czas trwania spektaklu: 50 min Spektakl o korupcji realnej i mentalnej, o zniewoleniu, władzy patriarchatu, ojcach i oligarchach, córkach i aktorkach, o Ukrainie i Ukrainkach. Z elementami ukradzionej mistrzom choreografii. Wymóg stworzenia spektaklu o korupcji wywołuje aktorski strumień świadomości i serię performatywnych halucynacji, podczas których ujawnione zostają wspomnienia z dzieciństwa, osobiste traumy, idiosynkrazje, lęki, gniew, poczucie braku zawodowego spełnienia i bezradność. Czy ta niemożność mówienia o korupcji oznacza niezdolność wypełnienia narzuconego zadania? Czy zawiera filistyńską perspektywę, zgodnie z którą korupcja, owszem, musi być potępiona, ale ja i tak jestem najważniejsza? Lecz jeśli osobiste jest polityczne, jest jego przyczyną i skutkiem, w takim razie być może ten przypływ osobistego jest gestem wyzwolenia: od wymogu uczenia się na pamięć cudzych słów, od zapisanego scenariusza, od scenarzysty, od władzy, od szefa, od Ojca? W końcu motywy antyautorytarne, podobnie jak antyoligarchiczne i patriotyczny, są częstymi efektami ubocznymi ruchów antykorupcyjnych. A jednak ciało Ojca leży na stole już dość długo. Co oznacza, że tak naprawdę scenariusz istnieje, a zakończenie jest otwarte. Dlatego uwolnienie osobistego wciąż może albo stać się gestem wzięcia odpowiedzialności, albo przykuć naszą uwagę tak mocno, że nie zauważymy, że miejsce starego Ojca już zajął Ojciec nowy. Premiera spektaklu, zrealizowana przy wsparciu Goethe-InstitutUkraine, odbyła się w ramach Międzynarodowego Dnia Korupcji. **** PSYCHOSIS / Психоз (Charków, Kijów, Lwów) spektakl oparty na motywach dramatu Sarah Kane oraz wierszy Anne Sexton i Sylvii Plath 14 września, godz. 18.00 i godz. 20.00, Malarnia, Teatr Polski w Poznaniu reżyseria: Roza Sarkisian / Роза Саркісян scenografia: Diana Khodiachykh / Діана Ходячих muzyka: Alexandra Malatskovska / Олександра Малацковська performerki: Nina Khyzhna, Oksana Cherkashyna, Alexandra Malatskovska / Ніна Хижна, Оксана Черкашина / Олександра  Малацковська premiera: marzec 2018 czas trwania spektaklu: 70 min Kijowska premiera Kane zdaje się próbą odrzucenia przypisanego autorce zbanalizowanego sztafażu poetki przeklętej – zrozpaczonej, inspirującej licealistki, takiej jakich wiele. A zarazem dania wyrazu zażenowaniu, które towarzyszy psychicznemu cierpieniu kobiecego (i nie tylko) podmiotu samobiczowanego przez własny intelekt. „Wstyd, wstyd, wstyd”, „sorom, sorom, sorom” – powtarza się refren. To próba przejścia od wstydu do empowermentu. Witold Mrozek, „Dwutygodnik.com” „Czarny kabaret o nielegalnej miłości i śmierci”, „dwubiegunowe show”, „psychodeliczny wieczór panieński”, „feministyczna rewia”, „manifest wyemancypowanej kobiecości” – to tylko niektóre z określeń, jakimi opisywała spektakl ukraińska krytyka i publiczność. Spektakl celebruje siłę kobiet: świadomych i szalonych, niepokornych i bezczelnych, cierpiących i śmiejących się z własnego cierpienia, nierozważnych i nieromantycznych. Na scenie toczy się nieustanna gra z granicami: bólu, „normalności”, formy teatralnej, społecznego tabu. Wszystko to służy dekonstrukcji mitu o miejscu kobiety w społeczeństwie. Spektakl, zrealizowany przez bezkompromisowe charkowskie artystki, rozpoznawalne w całej Ukrainie, jest uważną, dotkliwą analizą tego, jak działa norma i normatywność w patriarchalnym społeczeństwie, które dla kobiet rezerwuje tylko ograniczony zestaw ról. Wyprowadza widza ze strefy intelektualnego i estetycznego samozadowolenia, myli tropy, sprowadza na manowce i odbiera mu bezpieczną rolę konsumenta cudzych wzruszeń. Miłość, rozpacz, depresja i śmierć, obecne w słynnym dramacie Sarah Kane i w wierszach amerykańskich „poetek przeklętych”, w spektaklu nabierają nieoczekiwanych kształtów. Jeśli rozpacz – to w rytmie songów, jeśli depresja – to wymieszana z autoironią. Seksualność bywa zarówno bolesna, jak i groteskowa. „Chora” może stać się lekarzem, i na odwrót. Pierwotna wersja spektaklu została zrealizowana w kijowskim teatrze „Aktor” w ramach projektu British Council Ukraine „Taking the stage” Obecna, zmodyfikowana, wersja jest produkcją niezależną. **** Teatr im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie LWÓW NIE ODDAMY 15 września, godz. 19.00, Duża Scena Teatru Polskiego w Poznaniu reżyseria: Katarzyna Szyngiera scenariusz: Katarzyna Szyngiera, Marcin Napiórkowski, Mirosław Wlekły dramaturgia: Olga Maciupa scenografia: Przemysław Czepurko, Katarzyna Ożgo muzyka: Jacek Sotomski światło: Michał Stajniak wideo ze Lwowa: Miłosz Kasiura kostiumy: Ireneusz Zając aktorzy i aktorki: Oksana Czerkaszyna, Dagny Cipora, Małgorzata Machowska, Mateusz Mikoś, Piotr Mieczysław Napieraj, Robert Żurek (brak transkrypcji nazwisk) premiera: sierpień 2018 czas trwania spektaklu: 110 min Jesteśmy wychowani w kulcie pamięci. Myślimy o niej jak o drzewie. Pamięć należy pielęgnować, dbać o jej korzenie, by dawała nam schronienie i poczucie wspólnoty, by stanowiła punkt odniesienia w zmieniającym się świecie. Tymczasem pamięć znacznie bardziej przypomina rzekę. Nie tylko nieustannie płynie i zmienia się, lecz także dzieli i wyznacza granice.  Wierzymy, że trzeba pamiętać, by oddać sprawiedliwość przodkom, by być członkiem narodowej wspólnoty, by w przyszłości uniknąć tragedii. Rzadko  jednak zastanawiamy się nad tym, jak łatwo pamięć staje się pożywką dla uprzedzeń, konfliktów, nawet nienawiści. Stosunki polsko-ukraińskie ilustrują ten mechanizm. Choć tyle mamy wspólnego w teraźniejszości, tak wiele dzielimy planów i obaw o przyszłość, nasze relacje wciąż układamy pod dyktando trudnej przeszłości. Nadarza się doskonała okazja, by o tym porozmawiać. Tysiąc lat temu spotkaliśmy się po raz pierwszy. Wojowie Bolesława Chrobrego przegonili za Bug rycerzy Jarosława Mądrego, obrzuciwszy ich inwektywami. Sto lat temu trwała bitwa o Lwów i wojna polsko-ukraińska. Pół roku temu polski minister pojechał do Lwowa, uwolnić z klatek kamienne lwy, symbolizujące polską przeszłość miasta. Spektakl „Lwów nie oddamy” powstał na podstawie materiału dokumentalnego. Wykorzystując wypowiedzi zebrane w wywiadach, ankietach i źródłach pisanych pokazuje, jak uprzedzenia i nienawiść karmią się pamięcią. **** FILMY DOKUMENTALNE DONBAS 11 września, godz. 17.00, Kino Muza scenariusz i reżyseria: Siergiej Łoźnica premiera: maj 2018 kraje produkcji: Niemcy, Ukraina, Francja, Holandia, Rumunia czas trwania: 110 min Akcja filmu rozgrywa się w Donbasie, wschodnim regionie Ukrainy, kontrolowanym przez liczne grupy przestępcze. Trwa wojna hybrydowa – konflikt pomiędzy ukraińską armią zasilaną ochotnikami a bojówkami separatystycznymi wspieranymi przez rosyjskie oddziały. Koszmar staje się udziałem ludności cywilnej. Z drugiej strony toczy się codzienne życie, a przez ekran przewija się galeria postaci: roześmiana młoda para, skonfundowany niemiecki dziennikarz, którego służby kontrolne biorą za faszystę, czy okradziony właściciel luksusowego auta. Siergiej Łoźnica w swoim najnowszym filmie fabularnym w hipnotycznym, pełnym groteski stylu zabiera nas w podróż przez Noworosję – państwo-widmo, w którym żołnierze nie wiedzą, kto nimi dowodzi, a sąd odbywa się na ulicy w postaci publicznych linczów. Tu propaganda uchodzi za prawdę, wojna za pokój, a nienawiść deklarowana jest jako miłość. Jedynym sposobem na przeżycie jest śmiech… Film został nagrodzony za najlepszą reżyserię w sekcji Un Certain Regard na Festiwalu Filmowym w Cannes. Donbas to opowieść o człowieczeństwie i cywilizacji w dobie postprawdy i fake newsów. O każdym z nas. JAZDA OBOWIĄZKOWA 12 września, godz. 17.00, Kino Muza scenariusz i reżyseria: Ewa Kochańska produkcja: Magdalena Borowiec / SQUARE film studio ltd. (Polska) premiera: listopad 2018 czas trwania: 72 min Dziesięcioletnia Julia Polniuk trenuje łyżwiarstwo figurowe. Ma coraz mniej czasu, aby odnieść sukces i spełnić oczekiwania swoich bliskich. Po wybuchu Euromajdanu jej rodzina wyemigrowała do Polski. Decyzję o przeprowadzce podjęła mama Julii, Marina. W dwa tygodnie spakowała walizki, wypisała dzieci ze szkoły, a nowo wyremontowane mieszkanie wystawiła na sprzedaż. Teraz rodzina Polniuków stara się o obywatelstwo polskie i rozpoczyna całkiem nowe życie w Warszawie. Bez pracy, zabezpieczenia finansowego i dobrej znajomości języka. Marina rzuca losowi wyzwanie, szukając w Polsce lepszych perspektyw na przyszłość dla swoich dzieci. Zrobi wszystko, aby miały lepsze życie niż ona. Największe nadzieje pokłada właśnie w Julii. W tym roku dziewczynka ma szansę wystartować w Młodzieżowych Mistrzostwach Polski. A za tym idzie sukces, uznanie i początek kariery sportowej. Julia próbuje sprostać oczekiwaniom mamy, ale jest jej bardzo trudno w nowym kraju, w nowej szkole, pod okiem wymagającej trenerki. Czy będzie w stanie rozwinąć skrzydła, niosąc ciężar cudzych ambicji i oczekiwań...? **** KONCERT OTWARTA. MUZYKA NA GŁOS I PIANINO / Вiдверта. Mузика для голосу і фортепіано 11 września, godz. 22.00, Malarnia, Teatr Polski w Poznaniu wokal i pianino: Alexandra Malatskovskaja / Олександра Малацковська czas trwania: 60 minut Koncert Alexandry Malatskovskiej – kompozytorki, wokalistki, pianistki i aktorki. Artystka jest autorką muzyki do licznych spektakli (m.in. Rozy Sarkisian, Oleny Apchel, Oleny Avdieievej) i filmów krótkometrażowych. Jej pierwszy solowy album Otwarta, z kompozycjami na głos i fortepian ukaże się w tym roku. Więcej na stronie http://teatr-polski.pl/bliscy-nieznajomi/

[mowiejakjest-blog]

#GTV - Nasza akcja: Pomoc dla Karakoush

New Post has been published on https://mowiejakjest.tv/gtv-nasza-akcja-pomoc-dla-karakoush/

#GTV - Nasza akcja: Pomoc dla Karakoush

Prezentujemy spot promujący pomoc dla chrześcijańskiego miasta Karakusz.

Pomoc ofiarom terroryzmu niesie fundacja Orla Straż założona przez kmdr ppor. rez. Bartosza Rutkowskiego.

http://www.orlastraz.org

http://gadowskiwitold.pl/ wyspa prawdziwej wolności

[tranzitcz]

tranzit.cz invites

Symposium: Unlearning Biennale 19. – 20. 10. 2018 10 a. m. – 5 p. m. Modern Gallery AVU Výstaviště 188, Prague

How to think of the biennale not only as a curatorial platform to get involved with contemporary art practices from around the world but also as a tool and process through which we change the way in which contemporary art institutions are run? Is it possible to reform the biennale, so that it operates under more equal economic, gender, and ethnic power relations and under conditions of ecological sustainability? How to imagine a biennale that does not end up in establishing a promising career for a couple of individuals while the rest of the team is exhausted physically, mentally, and financially?

Is the biennale as a format doomed to always leave a bitter taste in the mouth of the local cultural scene and serve as a tool of gentrification? Or, can it be repurposed? How to think of an event that serves to promote the collaborating of artists, communities and other local cultural organizations? How to repurpose the current “managerial mode” of collaboration that exploits rather than engages? How to establish more equal relations with the artists, groups and collaborating organisations?

How to conceive it as a financial resource that can be funded, shared and decided upon among a collection of participants and users? Can we imagine a biennale as a commons whose users have knowledge of its resources and are able to agree on how, when, by whom and for what it can be used? Can the biennale become a pedagogical exercise in unlearning normative infrastructures as such?

During the symposium, the individuals and groups invited will attempt to answer the questions above and provide various concepts, strategies, and formats that challenge the biennale status quo. We will contact the participants during the summer with a set of more concrete questions.

 Participating institutions and individuals

Spolek Skutek – Pavel Vančát (Czech Republic) // Liverpool Biennale – Rosie Cooper (United Kingdom) // Autonomous Social Centre Klinika – Tereza Virtová (Czech Republic) // Oslo Biennial First Edition – Eva González-Sancho and Per Gunnar Eeg-Tverbakk (Norway) // Emília Rigová (Slovak Republic) // Jakarta Biennale – Farid Rakun (Indonesia) / Display – Zbyněk Baladrán and Zuzana Jakalová (Czech Republic) // Berlin Biennale– Gabi Ngcobo (South African Republic) // Visual Culture Research Centre – Vasyl Cherepanyn and Natalka Neshevets (Ukraine) // Jindřich Chalupecký Society – Karina Kottová and Tereza Jindrová (Czech Republic) // Biennale Warszawa – Paweł Wodziński, Anna Galas-Kosil and Bartosz Frąckowiak (Poland) // Futura Project – Michal Novotný (Czech Republic) // tranzit.at – Georg Schöllhammer (Austria) // tranzit.cz – Tereza Stejskalová and Vít Havránek (Czech Republic) // Casco Art Institute – Binna Choi (Netherlands) // Plato Ostrava – Marek Pokorný (Czech Republic) // Off Biennale – Hajnalka Somogyi and Borbála (Hungary) // Nha San Collective – Tuan Mami and Chau Hoang (Vietnam) // ETC Gallery – Anna Remešová and Alžběta Bačíková (Czech Republic)

Event will be held in English Free entrance Barrier-free access Parents with children welcome

Deatiled programme of event here https://www.facebook.com/events/2175486452692045/

[juliandmouton30]

MVRDV completes a tower block that resembles a giant staircase

MVRDV has built a tower block in Poznań, Poland, that looks like a huge staircase from one angle, while from another it looks like it's about to topple over.

The 16-storey Bałtyk tower is the first building in Poland by Rotterdam-based MVRDV, and was completed in partnership with local firm Natkaniec Olechnicki Architekci.

The tower features a dramatically staggered form. The aim was for it to appear to change shape, depending on the viewing angle.

From one side, the building's offset floors resemble a broad staircase climbing up towards the sky. But from the other side, a tiered cutaway in the base of the structure makes the building look precariously unbalanced.

Described by MVRDV as "one of Poznań's most talked about new buildings", Bałtyk is a 25,000-square-metre mixed-use building containing offices, shops, a restaurant and other amenities.

The staggered floorplates not only made it possible to create generous terraces for many of the office floors, but also allowed the building to keep its distance from the busy Rondo Kaponiera road intersection.

"When we came to Poznań for the first time, the goal was clear, we were to realise a representative office building with public functions on the first two layers and at the top," explained MVRDV co-founder Nathalie de Vries.

"We realised that if we could control the footprint of the building, we were able to create a new square between Baltic and Concordia," she continued. "We responded by turning diagonal shapes into terraces, usable by the office workers."

MVRDV used a similar approach on projects like the Pushed Slab office block in Paris and the DNB Bank Headquarters in Oslo. But Bałtyk shows how the idea can be applied to a high-rise structure.

De Vries describes the result as "a thin building that is very different from all four sides".

"It is slim towards the top to create a more tower-like feeling but still respective of the neighbourhood height restrictions," she said.

The tower's external skin takes its cues from other buildings in the area, particularly the modernist Okrąglak, or rotunda, completed by architect Marek Leykam in 1954.

Both Okrąglak and Bałtyk feature walls of small gridded windows, divided up by slender frames. But instead of the traditional concrete of Leykam's, MVRDV worked with a dark concrete that is speckled with glass fibres, creating an unusual finish.

These protruding frames also function as louvres, reducing the impact of the sun on the office spaces within.

There are 12,000 square metres of office space in the building in total. The restaurant – which also features a single-room hotel – takes up 750 square metres, while 1,350 square metres is given over to retail. There are also three levels of underground parking.

MVRDV was one of the highest ranking architecture studios on Dezeen Hot List 2016, coming in ninth overall. The studio, led by De Vries with Winy Maas and Jacob van Rijs, is best known for buildings including the Markthal Rotterdam market and the pyramid-shaped Book Mountain library.

The completion of Bałtyk follows the unveiling of two other big projects for the studio – a park on a converted highway in Seoul and the revamp of popular Rotterdam design store Groos.

Related story

MVRDV transforms 1970s highway into "plant village" in Seoul

Photography is by Ossip van Duivenbode.

Project credits:

Client: Garvest & Vox Group Design team: Winy Maas, Jacob van Rijs, Nathalie de Vries, Fokke Moerel, Roy Sieljes, Anton Wubben, Jaap Baselmans, Doris Goldstein, Maciej Grelewicz, Brygida Zawadzka, Irena Nowacka Co- architects: Natkaniec Olechnicki Architekci Designers: Karol Olechnicki and Paweł Natkaniec Cooperation: Anna Piętocha, Karol Zdanuczyk, Maciej Faber and Michał Zbytniewski Facade: Akon Designers: Olgierd Rutnicki and Katarzyna Starzecka Cooperation: Michał Ejsmont, Joanna Hoffmann, Piotr Kasperski, Kamila Pierunek and Łukasz Woźniak Mechanical: Termostudio Designers: Nikodem Frąckowiak, Rafał Pawłowski, Marek Maciejewski, Bartosz Rurek, Marek Skrocki and Dawid Nowak Greenery: Grupa Krajobrazowa Designer: Monika Łucarz

The post MVRDV completes a tower block that resembles a giant staircase appeared first on Dezeen.

from ifttt-furniture https://www.dezeen.com/2017/06/05/mvrdv-baltyk-tower-poznan-poland-giant-staircase-architecture/

[biennalewarszawa-blog]

“Workplace” w reżyserii Bartka Frąckowiaka 15–16 grudnia 2017 roku o godzinie 20.00 w TR Warszawa / ATM Studio >> BILETY

[biennalewarszawa-blog]

Gośćmi Janka Niebudka w radiowej Trójce byli Anita Sokołowska, Bartosz Frąckowiak oraz Rafał Woś.