#Banda Semáforo
Explore tagged Tumblr posts
Note
¿Podrías hacer una historia de yandere Gorillaz? una historia donde 2D es yandere para el lector, él es un yandere delirante, tiene celos de los otros miembros de su banda que interactúan con su amada, luego decide matar a todos los miembros de la banda solo para que el lector solo interactúe con él, la historia será desde un punto de vista 2D.
Primera solicitud, que alegría, gracias anon. La demora se debe a que tuve que investigar sobre Gorillaz (ꏿ﹏ꏿ;). Pero aquí tienes.
Advertencia de contenido: Yandere, sangre, conductas delirantes/obsesivas, manipulación psicológica.
Yandere! 2-D
Otro accidente en el auto de Murdock desencadenaría conocernos.
Murdock estaba ebrio de nuevo, llevándome consigo como siempre. Empujando mi cuerpo al auto sin preguntar, Murdock encendió el auto y arrancó a toda velocidad, lejos de su estudio de grabación, avanzó entre las calles, saltando altos del semáforo y casi atropellando peatones en el proceso.
Me mantuve escéptico, ya acostumbrado a sus comportamientos impulsivos y sin sentido al estar completamente bajo los efectos del alcohol. Miré por la ventana del auto en el asiento del copiloto, con mi cinturón de seguridad bien fijado en su lugar, para no salir volando cuando choque.
Está calle la reconocí, fue donde Murdock me atropelló dos veces seguidas, seguramente íbamos a terminar por atropellar a alguien más. Genial. Un nuevo integrante.
Tararee en mi cabeza, aburrido, cuando se escuchó el chirrido de las llantas al frenar sin cuidado, seguido de gritos agudos y sorprendidos de la gente alrededor, me giré para ver a Murdock con mi ceño ligeramente fruncido, me tomó por sorpresa el frenar así. El auto se detuvo en un movimiento seco, impulsando nuestros cuerpos hacia adelante por la inercia, el cinturón manteniendo mi cuerpo contra el asiento, regresando con fuerza contra el mismo, golpeando mi cabeza.
— Que carajo?
Le pregunté en un jadeo adolorido, respirando lenta y profundamente, recuperando la orientación.
— Mierda! Esa imbécil se atravesó.
El se quejó, con un gruñido, no llevaba el cinturón puesto, así que chocó contra el volante, golpeando su nariz. De nuevo.
— quien?
Pregunté, quitando mi cinturón de seguridad, levantando la mirada hacia el frente, mis cuencas negras se encontraron con alguien, bonita. Tu figura temblorosa y furiosa, gritas maldiciones dirigidas a Murdock, y para mí también, probablemente, porque tus ojos pasaron de él hacia mi en segundos, sin bajar ni un poco tu molestia.
Mi corazón se sintió extraño, subiendo el ritmo gradualmente, al verte caminar hacia nosotros, rodeando el auto, aún gritando y fulminando mi ser con tus ojos. Hermosos ojos, que no puedo dejar de mirar.
Dejé de pensar de manera razonable, viendo brillos, colores pastel y flores alrededor de ti, siendo sacado de mis pensamientos de manera abrupta por otro grito de Murdock.
— Pequeña idiota, quieres morir?!
Volví a la realidad, abriendo la puerta instintivamente para salir del auto. Murdock también salió, azotando la puerta con molestia, completamente borracho rodeó el auto para gritarte. Tú retrocedíste cuando yo abrí la puerta del copiloto, bajando del auto sin quitarte la mirada de encima, con un sentimiento extraño en mis entrañas. Creí que al ver a Murdock ibas a retroceder e irte. Pero contrario a eso, desviarste tu mirada de mí.
Quiero que regrese a mi.
Tu atención estaba ahora en el borracho de Murdock que gritaba cosas incoherentes, y tú no te quedabas atrás, reclamando su irresponsabilidad al manejar en ese estado. Él no logró discutir contra tu punto, y chasqueó la lengua, mirándome a mi de nuevo, buscando refuerzos, quizás.
— Te encuentras bien?
Pregunté sin pensar demasiado, acercándome a ambos, buscando en tu cuerpo algún rasguño.
— Lo estoy, por poco.
Dijiste con frialdad hacia mí, provocando un escalofrío , yo solo trataba de ser amable, y respondiste con frialdad, sin mirarme por mucho tiempo. Volviendo tu foco de atención a Murdock.
— Agradece no estar herida, pequeña, tienes tus ojos en tus cuecas, al menos.
El señaló divertido, refiriéndose a mi, eso no me molestaría particularmente en cualquier otra ocasión, sin embargo, verte volviendo tu atención hacia mi solo por ese comentario despectivo me molestó.
— Pensé que eran pupilentes.
Mencionaste con un tono de voz más tranquilo, mirando mis cuencas negras con suavidad, con una pizca de incomodidad y curiosidad mezcladas en tu rostro.
— No lo son.
Afirmo, queriendo decir algo más, para mantener tus ojos sobre mi un poco más.
— Si, le saque sus dos ojos al.atropellarlo, pero me hice cargo de él, tenemos una banda, muy buena por cierto.
Escuché a Murdock hablar de nuevo, apreté mi mandíbula, ahora mirabas a Murdock de nuevo, con ligera sorpresa y curiosidad en tus.ojos al escucharlo alardear sin sentido, tambaleándose.
— Seguro que si, debo llamar a la.policia.
— No es necesario, jovencita, están arrestados por provocar disturbios en medio de la calle y permitir que un hombre bajo influencias de alcohol.
Un oficial ladró con amargura sacando unas esposas , acercándose a nosotros tres, Murdock retrocedió, metiéndose al auto rápidamente.
— Carajo! Vámonos 2-D!
El policía levantó su arma y en un reflejo tome tu brazo con firmeza y te arrastre al auto , metiéndote en el asiento de pasajeros, justo cuando Murdock encendió el auto y arrancó, sin darme tiempo para cerrar la puerta, pero logré subir antes de que el imbécil me dejara atrás.
Durante el trayecto volvías a maldecir, en murmullos, alterada y nerviosa por ser perseguida por la policía junto a dos completos extraños. Parecía que ahora teníamos un nuevo integrante en la banda, una adorable......
***
— Este es su estudio?
Preguntaste ahora en todos tus sentidos, logramos evadir a la policía y me presenté formalmente contigo cuando llegamos al estudio, tu correspondiente, diciéndome tu nombre, solo a mi.
Caminé detrás tuyo, con un paso tranquilo, y Murdock estaba vomitando justo ahora en el baño, no tuvo tiempo para escucharte decir tu nombre por desechar todo su estómago en el suelo.
— Si, lo es, suficiente.
Respondí, observando tus movimientos, mirabas con atención todo, parecias tensa, prácticamente te habían secuestrado. Era eso o estar en prisión, Era mejor estar aquí conmigo.
— Entonces.... 2-D..... Dijeron que tienen una banda, solo son ustedes?.
— No, somos 4 en total, ya conoces a Murdock, y a mí.
— Los demás?
— Noodle,guitarrista y Russell, toca la batería.
Parecias intrigada por los demás miembros de la banda, y no debería molestarme, pero había algo ahí, un pinchazo en mis entrañas que revolvía mi estómago. Te mostré el resto del lugar, todas las habitaciones del edificio, dónde solían grabar todo, el equipo.
Mirabas y caminabas a mi alrededor, ya que yo era lo único con el que tenías más interacción de todo el lugar, me hizo sentir extrañamente satisfecho. Manteniendo una leve sonrisa durante todo el camino.
Supuse que debías querer irte a casa cuando te aburrirás del lugar. Pero me dijiste que cuando se cruzaron nuestros caminos estabas buscando un trabajo, pero no encontrabas nada que aceptará a una diseñadora de modas sin dinero suficiente ni contactos. Y decidí incluirte como la modista de nuestra banda.
Al principio solo estabas cerca mío, hablando de tus gustos, intereses generales, ninguna cosa tenía que ver con la otra, pero era bueno que tuvieras siempre un tema de conversación.solo los dos.
No eras capaz de convivir con los demás, porque en tus palabras, me decías que tal vez no les agradaba tu presencia ni a Noodle ni a Rusell, lo cual. Era erróneo.
Noodle estaba curiosa por ti, era notable, la ví observando en tu dirección frecuentemente, de manera poco disimulada, sonriendo ampliamente.
Y tú..... Devolviendo la sonrisa, haciendo señas con tus manos para que se acercará sin miedo hacia tí. Y Noodle encantada corría a tu dirección, tocaba tus brazos, tu ropa, mostrabas tu libreta, llena de diseños, y ella observaba todo atentamente a tu lado.
Demasiado cerca.
Rusell era más reservado, pero tampoco pudo evitar mirar tu libreta de reojo, el grandulón impresionado también por tus habilidades. De nuevo, le hablaste también para que se acercará a ti, y se sentó a tu lado, ojeando con delicadeza la libreta, mientras les explicabas a ambos las telas, medidas y tú inspiración para hacer los diseños.
Ahora confiabas más en ellos, era notable, y me hizo sentir extraño.
Yo solo observaba desde la entrada del estudio de grabación, cruzado de brazos, con la bilis en la garganta, la sangre caliente corriendo por mi cuerpo gracias a mi corazón acelerado por ansiedad y paranoia.
No somos nada. Es verdad. Solo llevas alrededor de una semana y media viviendo aquí con nosotros. Nosotros.
Permito que convivas con Rusell y Noodle mayormente porque son los que te dan ideas y te.muestran los discos de nuestras canciones, para que puedas diseñar ropa adecuada y acorde a.
Murdock está fuera de discusión, nunca me has preguntado mucho por él de todos modos, solo como nos conocimos y él tampoco se te acerca demasiado, solo cuando está medio borracho. Me meto en su camino en esos casos, incómodo por la sola.idea de verte junto a él, sé cómo él te mira, se está repitiendo la misma historia como con su ex novia.
De solo pensarlo frunci el ceño, con ganas de vomitar, negué ese recuerdo de mi cabeza, Una cosa era diferente.
Tu y yo no somos nada.
Me repetí, pero una.vocevita me decía lo.contrario.
— 2-D! Ya terminé de diseñar los trajes para su nuevo video musical, tal vez quieras echarles un vistazo, también necesito tu opinión.
Te miré, escuchando aún en un trance, hablabas demasiado y muy rápido al mismo tiempo, no entiendo cómo puedes no tenerte al hacerlo. Sonreí instintivamente mientras me mostrabas tus diseños, prácticamente pegando la libreta de bocetos a mi rostro.
Realmente eran buenos diseños, aunque era notorio que tenían más influencia los gustos de Noodle y Russell. Ropa floja y algunos.colores neones.
Levanté mi mano y acaricie tu cabeza, un ligero sonrojo se formó en tus mejillas que me sacó una risita.
— Son buenos diseños, dulzura.
Respondí con lentitud, observando como.bajabas la libreta de.mi cara y el rubor crecía más. Quiero verte así todo el tiempo. Solo yo.
— Gracias, ¿Te gustaría que yo le modifique algo a tu traje?
— No es necesario.
— Seguro? Todo lo han escogido Noodle y Russell, debe haber algo.
— Estoy bien con eso.
Me miraste con dudas y el ceño ligeramente fruncido pero aceptaste mi respuesta.
— Hey!
Se escuchó la voz de Rusell llamándote, ambos lo miramos, caminaba con Noodle al lado. Te.llmaban solo a ti.
— Noodle tiene otra idea, no es verdad, Noodle?
— Si! Que te parecen pequeñas antenas saliendo de las cabezas?
Le siguió Noodle, sonriente, tomando te del brazo y arrastrándose hacia ella.
— Me parece interesante
Le seguiste el juego, mirando en mi dirección sobre el hombro con una sonrisa mientras Noodle te lleva a tu estudio de diseño. Russell se quedó ahí conmigo, suspirando con una risita, sin apartar los ojos de tí.
— Sabes, fue buena idea traerla, es muy adorable esa chica.
Russell mencionó, pero no solo con admiración, había algo más en su voz, afecto fuera de lo profesional y él lo conocía bien. El sentimiento.Amor.
— Él tiene razón 2-D, como siempre, yo tengo las mejores ideas.
Dijo Murdock acercándose a nosotros, fui yo quien te trajo aquí, no él, pero como siempre, era un imbécil, quitando mi crédito.
— Si, es agradable.
Respondí con indiferencia. Irritado de ver a ambos siguiendo tu figura junto a Noodle por el largo pasillo mientras se alejaban.
— No le toques ni un pelo Murdock, ella me gusta.
Habló Russell. Esas palabras , solo esas palabras fueron suficientes para desencadenar un ataque de paranoia dentro de mi. Ya lo suponía, peor escucharlo de su propia boca rebasó el vaso.
— Oh vamos, yo la traje aquí, y siempre me sonríe cada vez que me ve, no tienes oportunidad viejo.
Le siguió Murdock.
Ambos continuaron hablando sobre ti, en una pequeña discusión sobre quien tenía más oportunidad, resaltando tu buen aspecto y sonrisa, Ese no era el problema.
Yo perfectamente sé de lo agradable y bonita que eres, sin tener repulsión sobre mis cuencas o cualquier aspecto en general de mí apariencia. Pero que hablarán de esa manera con cierto morbo y deseo me sirvió para hacer un click en mi cabeza.
Necesito mantenerlos lejos.
Ellos alardeaban sin parar frente a mi, yo miraba un punto fijo, todo en cámara lenta, procesando en segundos soluciones y los peores resultados.
No podría pedirte alejarte de ellos, claramente no me escucharás, llamándome controlador. Intentar alejarlos a ellos tampoco iba a funcionar, todo estaba dando vueltas, adrenalina circulando rápidamente por mi sistema sanguíneo y nervioso.
— Dejen eso.
Logré decir con mi voz atorada en mi garganta, mi cuerpo sudando ligeramente, hiperventilando.
— Que-?
Fue en cuestión de segundos, mi puño ya había encontrado su camino en la nariz de Murdock, sostuve una guitarra que estaba cerca y la estrelle contra el rostro de Rusell. Solo actúe por mero.instinto, en el momento exacto que mi enamoramiento se volvió excesivo y los celos e irritación me inundaron.
Solo de un momento a otro ya había un charco de sangre en el suelo, siendo llenado por el desangrado de Murdock y Russell, sus cabezas abiertas y rostro empapado de color rojo.
Caminé tembloroso, por el largo pasillo, se hizo eterno, buscando solo tu presencia.para recibir consuelo y entendimiento. Llegué frente a la puerta de tú estudio de diseño, y la abrí sin tocar, recibiendo una mirada horrorizada de ti.
Noodle se interpuso en mi camino de tocarte y abrazarte con fuerza, sin demasiado interés tome su cabello entre mis manos y la azote contra la pared, dejando caer su cuerpo inerte contra el suelo.
Volví mi atención a ti de nuevo, estabas asustada, con un alfiler de costura grande entre tu mano, tus ojos llenos de miedo. Me quedé ahí un buen rato, hasta avanzar de nuevo.
Dabas un país atrás, yo uno adelante hasta acorralar tu figura contra la pared.
— Apuñala.
Pedí.
— Atrás.
— Hazlo.
— Carajo 2-D! Atrás!
Me gritaste sin compasión, solo extendí mi mano ensangrentada hacia tu nuca y te incline cerca de mi rostro, depositando un suave beso en tu frente.
— Insultame más.
— Vete.... A la mierda.
Jadeas contra mi cuello, cerrando tus ojos , temblando, mientras, con mi mano libre, te quité el alfiler lentamente, arrojándolo lejos. Mientras te rodeaba con mis brazos con cuidado, manchando tu ropa de sangre en el proceso.
— Estás loco?
Preguntaste con voz temblorosa, enterrando tu rostro en mi hombro, suspiré de alegría y satisfacción, placer al tenerte ahora solo para mí.
— Lo estoy, te amo.
— No necesitabas matarlos, idiota....
— Si, lo necesitaba, ellos te demandaban demasiada atención que debía ser para mí, cariño.
Susurré contra tu oído, abrazándote de manera más firme. Pasando unos minutos no pusiste más resistencia, aflojando tus músculos y rodeando mi cuerpo con tus manos también, sonreí.
El olor a metal inundaba la habitación, todo el edificio silencioso, solo nuestras respiraciones aceleradas, la adrenalina, el miedo y la obsesión juntas. Ahora finalmente tendríamos tiempo para ambos.
Solo nosotros.
Lista maestra <<< Más contenido parecido
#fanfic#gorillaz#2 d gorillaz#canon x reader#yandere 2 d#tw blo0d#tw obsessive love#tw dead body#happy ending
5 notes
·
View notes
Text




IMAGENES Y DATOS INTERESANTES DEL DIA 21 DE JULIO DE 2023
Día Mundial del Perro, Año Internacional del Mijo y Año Internacional del Diálogo como Garantía de Paz.
San Daniel y Santa Práxedes.
Tal día como hoy en el año -356: Un hombre llamado Eróstrato incendia el Templo de Artemisa, una de las Siete maravillas del mundo, en Éfeso (Grecia).
En 1798: Ocurre La Batalla de las Pirámides, en Egipto, entre las tropas francesas de Napoleón Bonaparte y las tropas locales que terminará con la victoria de Napoleón y la toma de la ciudad de El Cairo.
En 1938: Los países de Bolivia y Paraguay firman el Tratado Definitivo de Paz, Amistad y Límites, por el que Bolivia cede a Paraguay 243.500km2 de Santa Cruz de La Sierra, Chuquisaca y Tarija.
En 1969: A las 2.56 (hora internacional UTC) El astronauta Neil Armstrong se convierte en el primer hombre en pisar la Luna a la vez que dice la frase que ha pasado a la historia 'un pequeño paso para un hombre pero un gran paso para la humanidad'.
En 1970: Concluyen las obras de la Presa de Asuán en Egipto, una megaconstrucción que comenzó a realizarse en el año 1959 con el fin de controlar las crecidas en el bajo Nilo.
En 1972: Ocurre un choque de trenes cerca de Lebrija, Sevilla (España), causando 79 muertos y más de 120 heridos. Parece que la causa fue que el conductor de uno de los trenes no tuvo en cuenta un semáforo de precaución.
En 1983: Se alcanza la temperatura más baja registrada en la historia por el hombre, –89.2° celsius, en la Base Vostok de la Antártida.
En 1987: La banda de hard rock estadounidense, Guns N' Roses lanza su primer álbum 'Appetite for Destruction'.
En 1990: Se celebra el mítico concierto de rock 'The Wall', en el lugar que ocupaba el Muro de Berlín para celebrar la reunificación de Alemania y caída del Muro. Presentado por el músico inglés Roger Waters, miembro de Pink Floyd, y presenciado por casi 300.000 personas.
En 2007: El Burj Khalifa, en Dubái (Emiratos Árabes Unidos), con una altura de 829,8 metros, se convierte en el edificio más alto del mundo al superar al Taipei 101.
4 notes
·
View notes
Text
Non aparcar

O bolardo é ese poste incómodo que se incrusta no chan co obxectivo, din, de evitar o aparcamento de vehículos nas beirarrúas, esas zonas mínimas pegadas aos edificios por onde camiñamos. É dicir, a pobre beirarrúa, non só debe incorporar todo o que precisamos: contedores, bancos, farois ou arboledo; se non que lle cae tamén o que a calzada, limpa de todo obstáculo, esixe: semáforos, sinais, propaganda, accesos a garaxes e ata estes sinalados bolardos, para que a toda velocidade e sen apenas parada, a turba motorizada circule ás súas anchas.
Os bordos nas rúas foron perdendo altura co tempo, quedando reducidos a un chanzo baixo duns 12cm, ou onde as condicións o permiten, desaparece, e a beirarrúa e a calzada están á mesma altura, a chamada plataforma única. Que condicións deben darse para que isto aconteza? É neste tipo de rúas sen bordos onde os bolardos proliferan ante a posible invasión do vehículo, e unha decisión municipal valente como é poñer todo ao mesmo nivel, abrándase e nace cunha solución problemática.
Por outra banda, a cidade pensada en negativo ou mediante antiarquitectura nunca é boa idea, é dicir, debemos rexeitar todo dispositivo instalado para evitar. Empézase co que nos se aparque, para despois que non se deite ou sente un, que non se faga skate e un longo etcétera. As actitudes antiurbanas só empeoran as nosas rúas.
Unha solución tan simple como o bolardo, que consiste en facer permanente o clásico cono de plástico, é perigosa, pois é unha barreira arquitectónica para todo tipo de cadeiras e ademais, cara de manter. Algo non funciona cando o disposto para protexernos é ademais unha ameaza. Se o camiñar non pode ser distraído que é o sinal de máximo confort, non paseamos, circulamos.
Se un poste puntual, xa é un ente tristeiro e estraño, unha ringleira evidencia un problema maior. Moitas veces, é preciso unha análise previa de por que se invaden as beirarrúas e con el, a necesidade de dispoñer de zonas e horarios estratéxicos e claros de descarga para o suministro xeral.
Mentres os deseñadores seguen a pensar o bolardo perfecto: xa sexa flexible, retráctil, reciclado ou “intelixente”, todos sabemos que o mellor bolardo é o que pode evitarse. A horrible palabra provén do inglés “bole” ou tronco de árbore, no que cando menos se amarraban os botes.
O bolardo dinos “aquí non se aparca”, non aporta máis nada. De precisar dispor dalgún elemento debemos esixirlle máis. A versatilidade é unha cualidade desexable para calquera elemento urbano serio. Existen alternativas máis útiles e sobre todo, máis amables para “evitar” o aparcamento, como son os bancos ou as zonas axardinadas. E tras tanto deseño non podería ser unha árbore o poste perfecto con todas as súas virtudes asociadas?. Cada ringleira de bolardos que vemos é tamén a esperanza para unha nova aliñación de arboledo. Instalar bolardos non é unha solución e evitalos require valentía municipal xunto a un bo proxecto co seu período de adaptación asociado. Non debemos xulgar unha obra que pretenda un cambio radical do modelo existente cando foi recén entregada. É preciso que as inercias se revertan. Tamén nas nosas cidades, “a verdade tardou en ser verdade”.


Imaxe // fonte:
1. Gran encrucillada peonil artellada baixo un bosque // Google Maps
2. Rúa histórica custodiada por "centinelas-obstáculo" // Google Maps
3. A escolla no arsenal de postes para "integrar" onde cadre // B.D.
61 Sermos, nº 638, páx. 27 (04/01/2025)
0 notes
Text
Deportivo Alemán en Salas Tifón (21-06-19)
Esta vez me tocó manejar, el Pipa quería ver el partido de Independiente en el celular. Como era nuestra tercera visita a Tifón resolví no usar el GPS y me mandé así nomás. Si bien tengo un buen sentido de la orientación y es muy difícil que me pierda, al conurbano le tengo respeto. Buenos Aires está diseñada a partir de una onda expansiva originada en Puerto Madero: la cuadrícula se mantiene más o menos estable entre Juan de Garay y Libertador hasta Callao, a partir de ahí se desborda hacia los costados y hacia adelante como mancha de sangre gruesa. Para cuando la mancha cruza la General Paz ya casi no existe el recuerdo de la explosión que la originó, los únicos sobrevivientes y testimonios de una vida anterior son Libertador en el Norte y Rivadavia en el Oeste.
Tifón queda en Ramos Mejía, Avenida de Mayo y Saavedra; la forma segura indica mantenerse en Rivadavia y meterle derecho hasta Avenida de Mayo y ahí doblar a la izquierda hasta Saavedra. El tema es que la sala queda en la mano de enfrente y uno se ve forzado a seguir una cuadra más para hacer un rulo y terminar del otro lado: es medio imposible estacionar sobre la avenida pero tampoco conviene dejar el auto lejos cuando somos visitantes. Sin embargo, el sueño de todo conductor es trazar una línea recta hacia el destino: el trayecto ideal es más económico que veloz, casi zen. Volver a pasar por un punto ya atravesado es un insulto estético, así que resolví doblar antes de Avenida de Mayo y meterme por adentro hasta desembocar en Saavedra como quien ataca una retaguardia. Iluso de mí, pensé que al estar tan cerca de la intersección de las dos avenidas la cuadrícula ramense todavía estaría contenida. Al cabo de varios minutos sin tropezarme con Saavedra tuve que agachar la cabeza y estacionar para chequear el GPS: habíamos estado derivando hacia el sudoeste y en la puta vida nos íbamos a topar con Saavedra, la cual arranca en una diagonal que ni siquiera habíamos cruzado. El Pipa iba mirando el partido y nunca se enteró de mis humillaciones.
Llegamos medio temprano, todavía había bandas ensayando. Al rato cayó Adrián y un poco después Joel y Yam, quienes se habían ido hasta Kif para vernos la última vez que tocamos y llegaron tarde (ellos se manejan en el huso horario del Oeste). NegroBot llegó casi sobre la hora acompañado por Leonel y Keyla: yo estaba en la terraza cuando vi pasar el auto de NegroBot haciendo todo lo que yo había querido evitar: vueltas y vueltas tratando de estacionar lo más cerca posible de la esquina, demorado por colectivos y semáforos con giro a la izquierda mientras un tarado en bicimoto violaba todas las reglas de tránsito provinciales y federales.
Esta fecha marcó un hito: fue la primera vez que no tocamos el Uno, canción génesis del Deportivo y primer tema de cada fecha y de cada ensayo. A más de tres años de ser expulsado al mundo, el Deportivo siente que el Uno ya no lo representa y se mira en esa foto como si fuera la de un pariente con el que comparte algunos rasgos, pero es evidente que él (el Deportivo) no está ahí. Arrancamos con un tema nuevo que no tiene nombre de número, Manifiesto. Todavía no tiene letra definitiva pero la forma del tema corresponde a esta era del Deportivo, signada por la presencia de NegroBot en la batería: ese tipo ahí sentado es el lugar donde se origina el impulso del Deportivo, el punto de apoyo y partida de su expansión.
0 notes
Text
🌐 ¿El Futuro de la Internet Móvil? 🚀 ¡5G se masifica! Mientras saboreamos nuestras tortas de tamal y navegamos en nuestras pantallas, el mundo digital no se toma un respiro. La última novedad nos lanza directamente a la autopista de la información a velocidades que harían palidecer a un Ajolote pedalero. Sí, amigos, hablo de la quinta generación de tecnologías de telefonía móvil, mejor conocida como 5G. - Velocidades que te permiten descargar el catálogo entero de tu banda favorita antes de que el semáforo cambie a verde. - Latencias tan bajas que podrías ganarle un parpadeo a un camaleón en una competencia. ¿Es solo ciencia ficción digna de un guión de Guillermo del Toro? ¡Para nada! Lo que viene es una realidad y con ella, una serie de cambios que transformarán desde cómo jugamos en línea hasta la telemedicina. Aquí mis predicciones, cual oráculo millennial, directo desde las pirámides de Teotihuacán: 1. **Entretenimiento a LO GRANDE**: Plataformas de streaming y juegos en línea nivel 'endgame', con VR que te dejará preguntándote dónde quedó tu sala realmente. ¿Netflix Party? Vamos por el cine multicuarto sincronizado. 2. **Industria en piloto automático**: Fábricas más inteligentes, con robots chismosos (pero eficientes) comunicándose entre sí para entregarte tus sneakers personalizadas en un parpadeo. La automatización a todo lo que da. 3. **Drones en tu ventana**: Esos pequeños helicópteros repartiendo tus antojitos, desde taquitos hasta esquites, directo a tu balcón. Quién necesita ir al tianguis con esa comodidad. 4. **Telemedicina sin perder calidad**: Consultas médicas con especialistas de otro continente como si te revisaran con un estetoscopio holograma. Dr. Simi 2.0, te veo venir. ¡Pero ojo, no todo es miel sobre hojuelas! Con grandes velocidades, vienen grandes responsabilidades. La ciberseguridad será el nuevo guacamole en la mesa: indispensable. ¿Estamos listos para esta odisea digital? 🌐💡 ¿O nos harán falta más power-ups? Me encantaría leer tus predicciones o si crees que me faltó mencionar alguna maravilla tecnológica. Comparte tu visión y etiqueta al colega que se la pasa hablando de la revolución digital entre mordida y mordida de guajolota. #5G #TecnologíaMóvil #FuturoDigital #Innovación #InternetDeLasCosas #Streaming 📱💻🚀 ¡Charlemos en los comentarios! 🎮👇
0 notes
Text
Lejos de la Ciudad
Sumário: Maddox va a visitar su compañera de banda. Ella tiene una sorpresa para él.
Classificación Etária: 16
Palabras: 645
AO3
Maddox no había visto a Louise en más de una semana.
Ella había estado entrando y saliendo del hospital recibiendo tratamiento durante el último mes. Quimioterapia, radiación, más quimioterapia. Apenas había podido levantar la cabeza la última vez que la vio, pero hoy ella dijo que se sentía bien.
Estaba en casa, sus padres enviaron a su ama de llaves para que se quedara con ella y la ayudara en la casa. En el momento en que ella lo llamó para invitarlo, él estaba en el auto que se dirigía hacia ella. Llegó apenas diez minutos después de que ella lo llamara, se saltó a toda velocidad algunos semáforos y dejó un mensaje a su asistente personal para que cancelara todas sus citas de esa tarde.
Maddox subió los escalones y entró en la casa. No podía esperar a verla, a abrazarla, a calmar la ansiedad latente que había albergado desde que fue diagnosticada. Llamó a la puerta, balanceándose de un lado a otro sobre los talones mientras esperaba.
"¡Está abierto!” Su voz provenía de adentro.
Sonaba igual que siempre, fuerte y dulce, valía un millón de dólares. Abrió la puerta y vio a Louise en el sofá, con una manta envuelta alrededor de sus hombros, partituras extendidas sobre la mesa frente a ella. Ella se giró con una sonrisa cuando él entró, pero algo andaba mal
“¡Jesucristo, Oriole!” Gritó, deteniéndose en seco.
Su hermoso cabello rubio había sido cortado, una pelusa amarilla desigual de melocotón ocupando su lugar.
Él la miró en silencio por un momento, acogiéndola. Ahora parecía una verdadera paciente de cáncer. Sus ojos tenían bolsas pesadas, su piel pálida y translúcida. Podía ver el bulto en su pecho donde se había colocado el puerto para la quimioterapia. Sin embargo, sus ojos eran los mismos, de un azul vibrante y llenos de vida.
Ella alzó una ceja hacia él. "¿Has terminado de mirar con los ojos?"
"Sí, lo siento Louise, es solo que... ¿Es nuevo? ¡Se ve bien!"
Rodó y palmeó el sofá a su lado. "Mi mamá todavía está enojada por eso. Lloró cuando me vio, luego le gritó a Cynthia que fuera a comprar comestibles y se fue en medio de una tormenta".
Louise tenía una mirada en los ojos, lejana, triste, conflictiva. Fue esta expresión familiar la que rompió cualquier miedo que pudiera haber tenido hacia ella. Él se sentó, sus hombros se relajaron y su mandíbula se tensó.
“¿Qué te parece?” Preguntó.
Se tocó la cabeza inconscientemente. "Honestamente, no lo sé. Le pedí a la enfermera que lo hiciera esta mañana y todavía no he tenido el coraje de mirarme en el espejo."
“¿Quieres verlo?”
Maddox casi esperaba que Louise dijera que no, pero ella asintió y le tomó la mano.
“Si vas conmigo.”
Guió suavemente a su compañera de banda al baño, con el corazón dolorido mientras la tocaba. De pie, se dio cuenta de lo débil que se había puesto en las últimas semanas. Estaba más delgada y ya había perdido gran parte de su tono muscular. Le preocupaba que una ligera brisa la empujara, la llevaba para siempre.
Sin embargo, siguió adelante, forzando el nudo fuera de su garganta.
"¡Mantén los ojos cerrados, ya casi llegamos!"
Encendió las luces y la colocó frente al espejo, sujetándola por detrás.
"Está bien, estamos aquí. Puedes abrir los ojos".
Maddox observó cómo Louise se asomaba a través de sus largas pestañas, mientras sus ojos se llenaban de lágrimas al tocarse la cabeza, pasando las manos por lo que quedaba de su cabello. Era devastadoramente hermosa, enferma y moribunda, pero llena de determinación y vida.
“Creo que te conviene.”
Fue apenas más que un susurro cuando sus propios ojos comenzaron a llenarse de lágrimas. Ella asintió y se volvió hacia él, enterrando su rostro en su pecho. Él la rodeó con sus brazos, sosteniéndola mientras ella lloraba.
“Gracias, Madd.”
0 notes
Text
#6 noviembre 2023
hoooOoooola :-)
Qué tal ?? yo tengo entre brazos muchísimas cosas pasando. Estoy en uno de esos períodos en los que todo me cuesta de procesar y siento que la vida me vive a mí, no yo a ella.
En las últimas semanas Carlota + the flâneurs hemos tocado en Alicante, Castellón y Roses. Gente muy bonita !!!
En Alicante tocamos en un auditorio bastante grande y no vino mucha gente, a priori podía parecer vacío... pero la gente que vino estuvo TAN atenta y receptiva, que fue un regalo la verdad. Vino un chico que había buscado en google cosas que hacer en Alicante y había encontrado el bolo, escuchó mis temas y le gustaron, y no sólo decidió venir (la entrada costaba 15€), también me compró el vinilo (que cuesta 18). That's investment and trust in Carlota Flâneur madre mía muchas gracias Andrei por subirme la moral así, lo necesitaba mucho.
Compartimos la noche con una banda de Alicante que se llaman Viscopaf, y el padre del cantante también me compró el disco. Me dijo: soy muy fan de Ferran Palau y hace un tiempo lo vi en directo y flipé, pero tengo que decirte que contigo he alucinado aún más, pero no se lo digas !!! hahaha creo que ferran no está suscrito a mi newsletter así que todo bien, no se lo diremos jajajaj
octubre 2023 – bebiendo agüita en Alicante (screenshot del vídeo de Benja)
Realmente hablar con el público después de un concierto es lo que hace que toda la movida valga la pena. A la mañana siguiente de Alicante tuve el placer de tocar en Alcoi, en el festival wow, yo sola esta vez. Me levanté super pronto en Alicante, y lo pasé fatal porque para ir a la estación de buses tenía que coger un taxi y no pasaban. Os juro que en 15 minutos no pasó ni uno. Llegué al punto de desesperación de empezar a correr (guitarra, pedalera, maleta en mano y espalda) hacia la estación, y entonces me crucé con el bus dirección Alcoi, que estaba en un semáforo parado. El señor conductor me informó de que no hacía falta que me desplazara hasta la estación, puesto que la línea tenía una segunda parada; sólo tenía que andar recto un par de minutos hasta encontrar la avenida Salamanca y colocarme delante del café Lorca. Así lo hice !!! todavía estaba oscuro y yo ya estaba super sudada. En la parada de autobús me puse a hablar con un señor que me contó que era el minutero de Alicante, me emocioné tanto con su historia que le regalé un cd.
Ir hasta Alcoi valió mucho la pena, porque la gente del ateneu son un tesoro y me cuidaron mucho. Me invitaron a carn d'olla vegana y me regalaron una cuchara de madera en la que pone "alcoi octubre 2023" y el loguito monísimo del nombre del festival "wow" :-) un super souvenir
En Alcoi, justo al bajar del escenario, vino una mujer a comprarme el disco y yo le dije: me sabe mal que mis canciones sean en inglés, quizá no las has entendido :-( y ella respondió: tienes las melodías más bonitas que he escuchado en tiempo, me ha llegado mucho tu música en inglés !!! os imagináis lo feliz que me puse. Como de Alicante a Alcoi tenía que viajar sola y cargar con todo, opté por no llevarme mucho merch, y vendí todos los vinilos que llevaba encima ! Algunas personas querían vinilo y sólo pudieron comprar el cd :-(
Unos días después de volver del viaje, recibí un wetransfer de Benja Fernández, que nos grabó en Alicante con su handycam :') supongo que utilizaré algunos trocitos para la promo de los conciertos que vienen, pero me hacía ilusión compartir con vosotras el vídeo entero, tal qual lo recibí yo. En la descripción del vídeo está el minutaje de las canciones que Benja grabó (casi todas las que tocamos). Me encanta tener este material... Jordi Paula y Marcel están guapísimas.
Por último, os comparto L'ESMORZAR con Núria Graham. Hablar con Núria es super inspirador para mi; no sólo porque hace muchos años que la sigo y la admiro y estoy enamorada de sus canciones... también porque tiene una visión de la música y de la creatividad que me da paz y esperanza. Últimamente (aunque no quiera) se me comen un poco los números y la presión de estar activa en las redes y hacer crecer mi audiencia... y hablar con Núria me devuelve a las cosas que son importantes para mí en el oficio de hacer canciones. Gracias Núria u the best :-)
Carlota
1 note
·
View note
Video
BUSKING Artistas Callejeros “banda de Música” en la Plaza de la Reina Co...
El espectáculo callejero, como su nombre lo indica, son las actuaciones que tienen lugar en la calle u otro espacio público para el entretenimiento de los transeúntes. En los países angloparlantes, esta clase de actos se conocen como busking, y a quienes los realizan como buskers. El término busk se originó en la década de 1860 en el Reino Unido, a partir del español “buscar”. Esto se debe a que la mayoría de los artistas callejeros que deambulaban por estos países eran gitanos provenientes de España. La mayoría de los buskers realizaban, y todavía realizan, sus actuaciones para ganar una moneda y el aplauso del público. Dentro de la literatura, estos personajes quedaron plasmados en la obra El Buscón. En cambio, en Francia se conocían a los músicos callejeros como trovadores o jongleurs; en Alemania como spielleute ominnesingers; y en Rusia como skomorokh. Mientras lo usual es que los espectáculos callejeros se realicen en las plazas, las vías y los parques en la mayoría de los industrializados; es usual que estos actos tengan lugar en los semáforos en la mayoría de los países latinoamericanos, como México, Colombia, Argentina, Perú, Chile, Brasil, Uruguay, Paraguay o Ecuador. Algunos de los principales espectáculos realizados en la vía pública son: acrobacias, trucos con animales, globoflexia, caricaturas, actos de payasos, contorsiones, escapismo, danza, canto, interpretación musical, circo de pulgas, actos con fuego, malabarismo, magia, actos de mimos, estatuas vivientes, actos con títeres, narración oral, recitales de poesía, pintura, traga espadas y ventriloquía, entre otros. Los artistas callejeros más famosos son: Abby the Spoon Lady, A Newton Faulkner, Adam Gussow y Sterling Magee, Alice Tan Ridley, Benjamin Franklin, Catfish the Bottleman, Colin Huggins, Edward McMichael, G4, George Michael, Guy Laliberté, Hayley Westenra, Josephine Baker, Joshua Bell, Ketch Secor, Krystina Myles, KT Tunstall, Lawrence, Loreena McKennitt, Mike Doughty, Natalia Paruz, Nik Turner, Paul Oscher, Peg Leg Sam, Peter Mulvey, Rod Stewart, Rodrigo y Gabriela, Shannon Hoon, T. Rex, The Piccadilly Rats, Tracy Chapman, Tuba Skinny, Violent Femmes y Yamunabai Waikar.
0 notes
Text
Ser vixiad@s

Un número cada volta maior de cámaras rexistran os nosos movementos. Impórteche ou non, grávanche no teu portal e dende o do teu veciño, no supermercado ou no banco pero tamén na rúa. O descontrol e permisividade sobre estes métodos de control ubicuo traspasa hoxe calquera diferenciación interior-exterior.
Nun percorrido dende casa ao traballo de 15 minutos nun entorno urbano denso, é posible que nos gravaran máis dun centenar de cámaras privadas -as máis- pero tamén públicas. Se a visión destes dispositivos mollase, chegariamos as nosas casas enchoupados. É lóxico que intentemos que non nos importen pero existen, empréganse as nosas imaxes e utilízannos. Canto tempo somos gravados en relación ao que somos conscientes de que o somos?
Como non nos van a condicionar?, só hai que lembrar a nosa reacción cando nos advirten de que “esta conversación está a ser gravada”. Ou a seguinte microsocioloxía, saque o seu móbil e déalle a “gravar” na seguinte rifa na rúa que teña e espere reaccións.
O dano é maior ca o beneficio, canto gañamos grazas ás cámaras? a presa é unha miseria comparado con todo o que estragamos. Por cada ridículo rexistro que punir e unha fantasiosa sensación de seguridade, temos 24/7 de represión. Coa escusa de rexistrar catro trastadas modificouse substancialmente a saúde da nosa experiencia en común, pasando a ser todos sospeitosos.
Os datos demostran ademais que a videovixilancia non consegue reducir significativamente o que combate: vandalismos, furtos, etc. E doutra banda, os indicadores da delincuencia actuais son baixísimos, é dicir, máis que asumibles no noso país. Os lugares máis seguros son sempre os máis frecuentados, os de maior número de “ollos na rúa”. Por contra, calquera con medo pode colocar os seus aparatiños case de balde e seguirnos en directo dende o seu móbil, sen demasiado control sobre el, paradoxalmente.
Un espazo videovixiado é un espazo asimétrico -controlador vs controlado- e de experiencia distorsionada. Pénsase sempre peor cunha pistola apuntando á nosa cabeza. Sabemos que a cousa non vai a menos, é fácil imaxinar co recoñecemento facial incorporado a estas cámaras cal semáforo funcionando como un matón de discoteca; vermello ou verde sen ámbar. Ou xa postos, lembrar como verosímil aquela realidade alternativa da serie Black Mirror, no que todos nós rexistrariamos a nosa vida nun dispositivo implantado ao nacer, para reevaluala, axusticiala ou recreala cada noite nun fenomenal sen vivir.
O aparello “civilizador” que pretende representar cada cámara é unha mirada fixa despreciable que converte ao observado en sospeitoso dicíndolle: “obedeza, compórtese”. Todas esas imaxes almacenadas só servirán de algo o día que deixemos de pensar que “o esencial é invisible aos ollos”, e xa non digamos, ao ollo da estúpida cámara.


Imaxe // fonte:
1. A acollida hostil na entrada dun Patrimonio da Humanidade // Google Maps
2. O fastío xeral da sala de control ao outro lado das cámaras // uss.com
3. Cámaras no alto do espazo público "dedicadas ao tráfico" // clui.org
57 Sermos, nº 622, páx. 27 (07/09/2024)
0 notes
Text
O Contrato
" Um pedido de desculpas pode até não concertar o erro mas, certamente, deixará feliz o coração partido" - Autor Desconhecido

Capítulo 04
S/N'S PDV
Iniciei uma prece silenciosa aos céus, no instante em que meus olhos recaíram-se sobre os três homens, munidos por suas câmeras fotográficas.
Ter todos os flashes direcionados a nós, fazia-me questionar se meus básicos conhecimentos sobre interpretação Hollywoodiana, seriam o suficiente para disfarçar a carranca ostentada em minha face.
A sensação de desconforto – causada pelo momento – se potencializava, todas as vezes em que me recordava da presença de Zayn ao meu lado. Pensar que – por meses a fio – teria de representar o papel de mulher “apaixonada” por ele, garantia-me uma série de náuseas e desconfortos estomacais.
- Por aqui. - Instruiu-me o moreno, me tomando pelas mãos. – O carro que aluguei está estacionado do outro lado da rua.
Amaldiçoei-me mentalmente pelas reações físicas de meus sistemas, diante do repentino toque do rapaz. Ainda que meus pensamentos a respeito de suas atitudes e personalidade não fossem os melhores, meu corpo parecia não acompanhar aquele alto nível de aversão por ele.
O que deveria ser uma rápida travessia pelo pequeno beco, acabou por se tornar um campo de batalha, onde os paparazzi e encarnavam o papel do inimigo. Enquanto Zayn e eu nos mantínhamos concentrados em chegar até a fortaleza, que o carro se luxo representava a nós, os profissionais ao nosso encalço seguiam na insistente busca pelo click perfeito.
- Suas mãos ainda são tão macias quanto eu costumava me lembrar. – Soprou-me ao ouvido, atrevidamente, poucos segundos antes de deixar-me parada ao lado da porta do carona. – Vamos, S/A. Embarque no carro. Se ficarmos parados aqui por muito tempo, esses caras vão acabar nos prendendo aqui até o final da noite.
Até o final da sentença de Malik, meu cérebro parecia não ter identificado o vergonhoso estado de paralisia, na qual eu me encontrava.
- Érr... – Grunhi, atrapalhada.
Mecanicamente, tratei de deslocar-me até o interior do veículo, onde me posicionei sobre o banco revestido de couro.
Senti-me traída por mim mesma, ao notar o aumento de minha frequência cardíaca, ao me deparar com o sorriso de lado que Zayn lançou em direção as câmeras, segundos antes de dar partida em direção ao hotel.
Apesar do ensurdecedor silêncio presente entre nós, os fantasmas presentes dentro de mim, gritavam tão alto quanto uma legião de fãs diante de seu ídolo. Fui agraciada por agudas pontadas em meu crânio, devido a enxurrada de informações ativadas dentro de minha mente.
Qualquer pessoa que conhecesse o Árabe – tão bem quanto eu – poderia facilmente identificar o estado de inquietude no qual o mesmo se encontrava, o que parecia deixar-me ainda mais agitada.
- Sabe, estive pensando sobre tudo o que aconteceu nas últimas horas e cheguei a conclusão de que preciso explicar algumas coisas a você, S/N. – Sua voz preencheu o ambiente, quebrando a mudez que já durava cerca de dez minutos. – Não quero que me odeie, antes de ter eu ter a oportunidade de colocar todos os pingos nos i's.
- Fique tranquilo, Malik. Minha aversão por você vai muito além do que presenciei hoje. – Minha fala soou tão dura quanto o momento exigia. – O ocorrido de hoje foi apenas mais um simples acréscimo para a lista de motivos que me fazem odiá-lo.
Pelo canto do olho, pude notar seu pomo de Adão subir e descer freneticamente, acompanhando a intensa força aplicada ao volante.
Estranhamente, não me orgulhava em causar certo incômodo a alguém, mesmo esta pessoa sendo uma figura que em determinado momento tenha me causado tanto mal. No entanto, manter o ataque como forma de defesa, me parecia ser a única tática possível, na ocasião.
- Vou ser sincero com você, S/N. – Iniciou uma nova tentativa de diálogo. – Não espero que você seja capaz de me perdoar logo após uma conversa, mas, acho necessário que você entenda todos os motivos por trás da minha decisão de arrasta-la comigo até este precipício.
- Já eu estamos trabalhando com a verdade, quero deixar claro que não tenho qualquer intenção de me atentar as suas desculpas. – Sentenciei, rude. – Não me importo com o que você tem a me falar. O que está feito, está feito, okay?! Não piore uma situação que já está suficientemente ruim.
- Você fala como se estar ao meu lado fosse a pior coisa do mundo. – Vislumbrei um brilho triste atingir seu olhar. – Poxa! Em todos esses anos, você não foi capaz de guardar nada de bom a meu respeito?
Me foram necessários uma fração de segundos, antes que alguma resposta fosse formulada por mim.
Dentro de meu subconsciente, pude ouvir o longo discurso de minha mãe – sobre como guardar rancor poderia machucar mais a nós mesmos, do que ao outro – ser reproduzido incansavelmente, deixando-me tonta pelo ato.
Estranhamente, a parte sentimental de mim sentia-se abalada, me fazendo questionar se aquele seria ou não um bom momento para fuzilar meu ex namorado com frases hostis.
- Não desejo entrar neste mérito com você, Malik. – Falei, por fim. – Apenas não acho que depois de tudo o que aconteceu, reatar antigos seja uma possibilidade.
- Me escuta, está bem?! – Suplicou, enquanto parávamos em um semáforo. – Sei que errei e não e isento de nenhuma culpa. Mas, meu maior desejo é tentar concertar as coisas. E quando digo isso, não me refiro apenas ao fato de eu ter te colocado nessa jogada com o Simon. Me refiro até a atitude lamentável que tive com você, anos atrás.
- Você acha realmente que as coisas tem concerto, Zayn? – Uma risada irônica escapou por meus lábios. – Isso soa patético até mesmo para você.
- Se você me permitir, sei que posso ajeitar toda essa bagunça. – Admitiu. – S/A, em nome de tudo o que a gente viveu, eu só peço que você me ouça.
- Engraçado! Não me lembro de você ter pensado sobre nossa história antes de por fim em um relacionamento de dois anos, através de chamada telefônica. – Vi seu rosto adquirindo um tom pálido, ao ouvir meu discurso. – A propósito, o sinal abriu. Vamos logo com isso.
ZAYN'S PDV
Nossa chegada ao hotel foi um pouco mais agitada, do que era esperado por mim. Quase que imediatamente, fomos recepcionados por um mar de flashes estourando e milhares de pergunta, que nos acertavam como uma bala de canhão em meio a guerra.
Toda a situação a cerca de nossa primeira aparição pública parecia-me estranhamente desconfortável.
A falta de diálogo com S/N, somada ao clima tenso que pairava sobre nós e nossa obrigação de fingir alguns sorrisos para as câmeras, soavam-me torturosas, me deixando cada vez mais longe do reencontro idealizado em meus sonhos.
- Você me espera no saguão? – S/A questionou, ao adentrarmos o elevador do hotel. – Vou precisar de meia hora, até estar pronta para irmos a tal festa.
- Tudo bem. Eu espero por você lá embaixo. - Concordei, escorando-me nas paredes de metal. – Vou tomar um banho e trocar de roupa também.
- Vocês estão hospedados neste hotel? – Um tom de incredulidade lhe assolou a voz. – Achei que estivesse apenas me acompanhando.
- Eu e os meninos fizemos o check in pela manhã – Não fui capaz de disfarçar o nervosismo durante minha fala. – Foi Simon quem se encarregou de fazer as reservas.
- Ficarão aqui por quanto tempo? – S/N estralava os dedos freneticamente.
- Até que vocês encerrem as apresentações na Escócia. – Informei, pesaroso, temendo a expressão que tomou-lhe a face. – Mas, fica tranquila, não vamos ficar atrás de vocês o tempo todo.
- O resto de sua banda, pode até ser que não. Mas, você acha que Simon iria perder a chance de fazer alguns registros nossos pela cidade? – Rolou os olhos impaciente. – Você costumava sacar mais rápido as entrelinhas. Quando foi que ficou tão lento?
Perdi o direito de resposta após o tilintar do elevador anunciar que havíamos chegado ao andar desejado.
Nossa conversa não recebeu um ponto final e – tão pouco – houveram despedidas. Tudo o que visualizei foi S/N dando-me as costas, tão apressada quanto o diabo fugindo da cruz.
A passos longos e arrastados, direcionei-me até o final do corredor, adentrando o quarto que seria meu pelos três dias seguintes. E o silêncio acolhedor que este me proporcionava, parecia-me mais interessante aquele mantido com minha parceira.
Me permitir ir ao chão no momento em que tive a certeza de que encontrava-me sozinho, naquele forte seguro. Por fim, as lágrimas vieram – quentes e grossas – rolando livremente por minhas bochechas.
Desde o início, a dificuldade daquela situação me era muito clara, entretanto, visualizar a mulher que eu amava aos prantos, atirando em mim a responsabilidade de tudo de mal que aconteceu em sua vida, ultrapassava todos os limites de minhas barreiras.
Seriam necessárias muitas horas para uma recuperação completa do estado deplorável no qual eu me encontrava. Mas, sabendo do curto espaço de tempo que teria até ter de voltar a minha nova realidade, apressei-me em engolir o choro e me direcionar até o chuveiro, realizando um ato rápido de higiene.
Em pouco mais de vinte minutos, retornei até o saguão, pelo o mesmo caminho seguido, pouco tempo antes.
Não demorou até que S/N viesse ao meu encontro, completamente produzida, vestindo um traje diferente do que usava quando me deixou sozinho no elevador. E – apesar do semblante fechado que escancarava seu descontentamento – só Deus sabe como foi difícil para mim não reagir bobamente diante de tanta beleza.
- Você tem o endereço de onde está rolando a after party? – Foi a primeira fala que direcionou ao se postar ao meu lado. – Não pretendo ficar perdida em um país desconhecido.
- Simon me enviou o endereço pelo celular. – Informei. – Podemos ir?
Durante nossa breve caminhada até meu carro alugado, o desconforto que crescia entre nós tornava-se cada vez mais intimidador. Por um momento, cheguei a me questionar se conseguiria ir até o fim com toda aquela história.
- O que vamos fazer a respeito de nossas famílias? – Externei a repentina dúvida que assolou-me os pensamentos. – Quero dizer, qual desculpa daremos a eles? Vamos contar a verdade?
- Também estive pensando sobre isso. – S/N Informou-me, enquanto se prendia ao sinto de segurança. – Me sinto no meio de um fogo cruzado. É estranho. De uma forma, ou de outra, eles vão se decepcionar comigo, tenho certeza.
- Como assim? – Indaguei, pondo a chave na ignição. – Não entendo exatamente o que quer dizer.
- Ou os decepciono com a brilhante mentira de que nós dois realmente reatamos. – Sua explicação saia pausadamente, como quem tenta elucidar algo a uma criança. – Ou eu os decepciono com a dolorosa verdade, admitindo que estou me submetendo a um namoro de fachada por fama.
Meu coração se apertou dentro do peito ao ouvir suas duras palavras. Através daquela sentença, pude entender como S/A sentia-se diante da situação; uma mulher baixa que faria o que fosse preciso para se manter entre as estrelas.
- Podemos, simplesmente, nunca lhes contar a verdade. – Pedi aos céus para que minha tentativa de dar-lhe uma solução, não piorasse o que já estava bastante ruim. – Você sabe, podemos dizer que estamos juntos de verdade. Seria impossível que nossa mentira fosse revelada a eles. Não existem meios para isso.
- E quando o contrato acabar, Zayn? – Pelo canto do olho, pude notar que suas mãos de agarravam firmemente ao painel do carro, dando indícios de sua irritação. – O que vou dizer a eles? Que nós dois, mais uma vez, terminamos?
Fui tomado pelo amargo gosto da decepção ao me dar conta de que S/N já vislumbrava um fim para algo que havia começado a menos de duas horas.
A repulsa que ela parecia sentir por mim tornava cada vez mais distante o doce sonho de tê-la em meus braços outra vez, por sua livre e espontânea vontade.
- Acho que não vai ser espantoso pra ninguém ver um casal falhando ao tentar uma reconciliação. – Suspirei, derrotado. – Vai ser melhor assim.
- Por quanto tempo você acha que Simon irá nos prender nisso? – Parados em um semáforo, pude voltar minha atenção totalmente para a mulher ao meu lado. Esta, por sua vez, ostentava um misto de ansiedade e tristeza em seu olhar. – Você já presenciou algo assim?
- Enquanto fomos destaque na mídia e rendemos dinheiro para ele. – Respondi, voltando a conduzir o veículo. – Isso é bastante comum entre Harry e Louis, na verdade
- Por causa dos boatos a respeito de Larry Stylinson? – Questionou-me.
- Boatos não são apenas boatos, se mais de uma pessoa os presencia. – Dei de ombros. – Mas, é exatamente por isso.
- Quantas vezes já aconteceu? – Apesar do assunto em pauta ser um ponto delicado em nossa relação, conseguir manter uma conversa com ela era algo que deixava-me bastante animado. – Alguém além deles passou por algo parecido?
- Até o dia de hoje, somente com os dois. – Informei. – Kendall, Eleanor, Taylor, todas essas.
- Wow! Quem poderia imaginar? – A surpresa era nítida em sua voz.
- As fãs. – Permiti que uma risada escapasse de meus lábios. – Elas são tão boas quanto o FBI, na maioria das vezes.
- Você acha que ele vão sacar logo de cara sobre a gente?
- Não sei dizer. – Admiti, pesaroso, me pondo a analisar pela primeira vez aquela possibilidade. – Talvez a gente tenha uma álibi mais convincente que eles. Vivemos muita coisa antes disso, não é?
Em momento nenhum, minha intenção com aquela escolha de palavras era machuca-la. Entretanto, notar sua fragilidade ao mencionar nosso passado me fez ter vontade de socar minha própria cabeça contra o volante.
- A essa altura, com certeza nossas fotos de infância já devem estar correndo soltas por aí, né?! – Sua voz assumia um tom cansado. – Isso é tão estranho, sabe? Me sinto tão perdida a ponto de deixar meu ódio de lado, para conversar com você e acertar coisas desse destino maldito que me foi designado.
- Acha que essa é a hora de deixar eu me explicar? – Explorar uma pauta tão sensível como aquela, era como pisar em ovos. – Passaremos muito tempo juntos, daqui em diante. Ou as coisas são esclarecidas, ou vamos acabar dando pinta de que algo está errado e Simon vai acabar pedindo nossas cabeças, tornando tudo em vão.
Senti um leve tremor percorrer meu corpo ao deparar-me com o profundo silêncio que – embora não tenha durado mais do que poucos segundos – me pareceu uma eternidade.
- Tenha em mente que nada do que disser vai mudar o que eu penso e sinto em relação a você. – Alertou, friamente. – Porém, se você quer tanto falar, que seja logo. Vamos conversar sobre isso amanhã, okay?!
- Podemos ir a algum lugar, se você quiser. – Sugeri, sentindo minha boca secar. – Se tudo correr como Simon espera, ele vai querer novas aparições nossas nos próximos dias. Talvez, seja uma boa oportunidade de pontuarmos algumas coisas.
- Contato que você não leve isso como um encontro.
- Eu... Não. Claro que não. – Me senti atordoado diante de sua sentença tão direta. – Se quer pensei nisso.
- Ótimo! – Exclamou, com um ar de superioridade. – Nossa relação será estritamente profissional, Zayn. E, se essa conversa foi necessária para que eu consiga zelar pela minha carreira e andar de acordo com o contrato, então, que assim seja. Não crie em sua cabeça a possibilidade de voltarmos a ter laços afetivos. Isso não vai acontecer, nem em um milhão de anos. Estamos entendidos?
- Sim.
May
22 notes
·
View notes
Text
Los festivales de música en tiempos de pandemia
Desde hace medio año conciertos y festivales de música y arte están detenidos debido a los contagios por el COVID-19. El mundo del entretenimiento hoy lucha con alternativas emergentes para que el público pueda seguir teniendo acceso a sus bandas favoritas.

Carnaval Bahidorá 17/01/2020 (Foto sacada de Instagram @bahidora)
Debido a la pandemia que enfrenta México, desde el 20 de marzo se decretó el comienzo de la cuarentena, por lo que muchas tiendas, restaurantes, servicios y locales han cerrado sus puertas. Esto ha provocado una inmensa perdida de trabajos en el país.
Del mismo modo, el mundo del espectáculo y de las artes también se ha visto negativamente afectado por el cierre de auditorios, museos, teatros y espacios públicos y privados donde existían eventos de esta índole.
El reporte Entertainment and Media Outlook México 2016-2020, de la consultora PwC, afirmó que en México la música es un terreno fértil valuado en alrededor de 386 millones de dólares, y calculó que llegaría a 448 millones de dólares en 2020, pero la pandemia dio un giro con las estadísticas y afectó drásticamente estos números.
Federico Unter, estudiante de Dirección de Empresas de Entretenimiento y encargado de insiders en el Carnaval Bahidorá comenta:
“Definitivamente creo que es una de las industrias más afectadas de esta pandemia porque la gente lo considera innecesario, y aunque yo también pienso que no hay que arriesgarse por algo que no es de primera necesidad, parece que las empresas no entienden que somos los primeros en irnos y los últimos en regresar”.
Unter explica que incluso Bahidorá podría no volver a ser como antes, pues otro colectivo tendrá que encargase del evento, o si no la edición del festival de febrero del 2020 podría ser la última.
youtube
After Movie Carnaval de Bahidorá 2020
Javier Palacios lleva un par de años con su colectivo Xoochie, quienes se dedican a hacer eventos de música electrónica y arte. Javier comenta que tuvo que cancelar uno de sus festivales programado para el mes de mayo, perdiendo la suma de inversión. “Todo se volvió más complicado, es una balanza entre mantener el proyecto y ser consciente de los contagios”.
Alternativas emergentes
Debido a la pandemia, muchas empresas dedicadas a la industria de la música y el entretenimiento han llegado a la quiebra, pero muchas otras han aparecido con nuevas alternativas para mantenerse en pie, y la tecnología y creatividad son piezas clave para lograrlo.
Javier Palacios nos comparte las medidas que está tomando con su colectivo para seguir en marcha y tener ingresos futuros. CLICK AQUÍ

Fire Forest Fest 2019 18/02/2020 (Foto sacada de Instagram @xoochie.sessions)
De regreso al juego
A pesar de que muchos espacios van abriendo sus puertas, la espera del color verde en el Semáforo COVID por parte de todas las empresas, colectivos, marcas y espacios que están inmersos en el mundo del entretenimiento ha sido muy larga, y probablemente la espera continúe hasta el próximo año.
Daniela Vargas ha trabajado con el Festival de Creatividad Digital Mutek desde hace ya mucho tiempo. Daniela recalca la importancia de la implementación de nuevas medidas de bio-seguridad en los eventos próximos.
“Primero que nada se tendría que reducir el número de gente en al menos un 60%. Si es posible hacer pruebas rápidas de COVID-19, también afinar lo que ya se está implementando de la toma de temperatura, aplicar gel antibacterial, tener dispensadores de cubre bocas y tener una distancia promedio entre las personas que esté bien delimitada.”

Festival de Creatividad y Arte Digital 09/09/2020 (Foto sacada de Instagram @mutekmx)
5 notes
·
View notes
Text
Triunfo de locales: Mora y Los Metegoles en La Plata

El pasado viernes, la banda platense fue profeta en su tierra, llenando de adeptos al Centro cultural Casa Unclan
Por Abril
Con la llegada del veranito de San Juan a la ciudad de las diagonales llegó también una humedad abrazadora, solo posible de combatir con una visita a Casa Unclan y unas birras frías. El viernes 14 de junio se presentaron en el centro cultural emblema de la ciudad Mora y Los Metegoles, a sala llena tan calurosa y húmeda como la esquina de 5 y 64 y con una sencilla puesta en escena, la banda de Wendy Rock desplegó su show que nos tuvo bailando y coreando casi 20 canciones sin parar.
La noche arrancó con la banda tocando "Alimentarte", un himno sacude-cabezas casi grunge que nos remontó a los 90 en un muy buen sentido e inmediatamente pude ver que no tenían seguidores, sino adeptos.
Si bien antes de ir a ver una banda una se prepara intentando conocer un poquito el material de la misma, la sorpresa es parte de la aventura, y en mi desconocimiento me encontré empezando a bailar una canción llamada "Avísame cuando llegues" para terminar aplaudiendo casi entre lágrimas una súplica, una súplica y una odisea de las mujeres cuando deciden salir de su casa en la cotidianidad.
youtube
"Faklor" y "Adscriptos", dos canciones de su primer EP bautizado como la banda allá por el 2017, pueden ser descritos como buenos temas de estudio pero espectaculares en vivo, colocados en el setlist para demostrar la química de la banda en el escenario y el fanatismo que desatan en sus seguidores.
La parte más íntima del show llegó en "Vestida para morir" y "Gran remera", mis favoritas personales. La voz de Mora que inspira ternura desde principio a fin parece estar cantando siempre una canción de cuna para hacerte sentir bien, reconfortándote sin importar qué tan desgarradora sea la letra, como es el caso de "Vestida para morir". "Gran remera" es una canción sencilla que transmite comodidad hasta los huesos. En una versión casi emulando un MTV Unplugged todos cantamos junto a Mora esa oda a encontrar el lugar que nos hace sentir bien, esa búsqueda de poder sentirnos seguros y cómodos; algo muy parecido a lo que nos estaba haciendo sentir ver esa banda ahí esa noche.
youtube
Mora y los metegoles es una banda que sabe mezclar melodías simpáticas y alegres con guitarras prominentes, que pueden parecer desentonar con las letras de una profundidad inmensa, pero no hace más que destacar la singularidad de la composición. Una banda bien grunge pero sin dejar de ser contemporánea. Con una constante impronta de protesta no solo en sus letras, sino también arengando al público en el momento en que coreamos "traigan al gorila de Milei".
Luego de dos temas inéditos fieles a su esencia, sin bises y sin mucha charla llegaron finalmente "Semáforo" y "Cuidado" para coronar la noche a puro salto y grito, dejándonos finalmente con ganas de más, pero también entendiendo que lo bueno dura poco y que si quiero más de esta banda no quedará otra opción que volver a verlos, en la ciudad de las diagonales o donde toque.
0 notes
Note
♬
♬ para que mi personaje te cuente un recuerdo que involucre a sus amigues.
Hace unos meses, antes de que Terry tomara un vuelo a Los Ángeles para ir a grabar el próximo álbum de su banda, no se encontraba en el mejor momento de su vida y las razones habían ido en aumento los últimos días. Se podía resumir como una acumulación de cosas que le tenían bajo una taciturnidad demasiado gris. Y, como solía hacer en los momentos de incertidumbre, recurrió a su amiga Lyrica para que desbordara su sabiduría leyéndole las cartas. Además, la compañía femenina siempre resultaba como uno de esos rayitos de sol que se cuelan entre las nubes en días de lluvia. Fue justo un día antes de tomar el avión hacia la costa oeste y no recuerda exactamente cuáles arcanos salieron a la suerte, pero sí tiene muy grabadas las palabras de su amiga diciendo que, eventualmente, las cosas iban a ir bien y que ese viaje llegaba en un momento adecuado. Recuerda despedirse de ella con un abrazo y luego, en el viaje de vuelta a casa, llevaba su música desde el teléfono en aleatorio. En un semáforo en rojo, comenzó a sonar Shake it out de Florence + the machine y, por alguna razón que no está seguro, de repente se encontró lagrimeando y sonriendo porque la letra era como un recordatorio de las palabras de su amiga, de que las cosas iban a ir bien. Desde ese momento, la canción le recuerda a Lyrica y le tiene un cariño especial. ( @lyrcxbr )
#estoy llorando un poquito porque me imaginé a terry llorando y sonriendo#y porque lyrica es hermosa y nos causa muchos feelings y la queremos mucho :')#gracias por tanto pandita <33#y gracias por enviar; my dear <333#pipperbktt
2 notes
·
View notes
Photo



Watch Dogs
Ambientado en un futuro cercano en la ciudad de Chicago, donde una red central de ordenadores conocida como el ctOS, conecta a todo y a todos, incluyendo todos los datos e información privada de todos sus habitantes incluso anticipando posibles crímenes, Watch_Dogs explora el impacto de la tecnología en la sociedad moderna. Usando la ciudad como arma, el protagonista se embarcará en una misión personal para administrar justicia por mano propia. El juego empieza con el protagonista, un hacker llamado Aiden Pearce actuando junto a Damien Brenks, un colega suyo, robando dinero de las cuentas corrientes de los allí presentes hackeando la red local en un hotel llamado "El Merlaut" . Pero cuando Aiden quiere marcharse, su socio, más ambicioso, quiere ir más allá, dando por casualidad en la misma red con una información valiosísima, un video encriptado que le da tiempo a robar pero que sin embargo les impide marcharse sin dejar rastro como habían hecho hasta entonces. Un tiempo después, ese video encriptado y que incluye a una de las más importantes personas de la ciudad cometiendo un terrible crimen, lleva al de momento desconocido protagonista del video a intentar asustar a Aiden (creyendo por error que él fue el hacker que robó ese video) para no hacerlo público, matando por accidente a su sobrina, con quien iba en el coche. Pasado un tiempo y con la ayuda de un asesino a sueldo, Aiden se adentra en una investigación personal para saber quien o quienes están detrás de la muerte de su sobrina, obsesionado con la venganza y habiéndose convertido en un justiciero urbano buscado por la policía, pese a los desesperados intentos de su hermana de intentar que lo olvide. La investigación le llevará al principal causante del accidente en el coche donde estaba con su sobrina, que le dará información importante sobre quien está de verdad detrás del asesinato y del video encriptado. Aiden pondrá todo sus recursos y conocimientos para desencriptarlo contando con la ayuda de una atractiva hacker llamada Clara pero topará con la oposición frontal de su antiguo colega hacker que quiere utilizar el video con fines terroristas y financieros. Aiden se verá de repente inmerso en un inmenso caos en el que a la vez que intenta seguir la pista que le llevará al asesino de su sobrina tiene que escapar con vida de aquellos a los que intenta desenmascarar y de paso enfrentarse con su antiguo colega que se convierte en otro enemigo igual o más peligroso. Todos ellos pondrán el ctOS y la policía a su servicio contra Aiden aunque éste cuenta con grandes recursos propios para contrarrestarlos y muchas veces utilizarlos en su contra (y contra otros enemigos en su faceta de justiciero urbano, como traficantes de todo tipo de drogas o prostitutas). Mientras tanto, hackers más poderosos que todos los protagonistas y antagonistas de la historia vigilan todo lo que ocurre desde el más absoluto anonimato interviniendo solo cuando lo consideran imprescindible para su misteriosa causa. Jugabilidad[editar]En la demostración presentada en la Electronic Entertainment Expo de 2013, se puede apreciar que el juego consiste en el hackeo de varios dispositivos electrónicos como teléfonos móviles, cámaras y semáforos para lograr el objetivo de la misión. También se podrá bloquear las comunicaciones y escuchar conversaciones telefónicas, todo esto, desde el dispositivo del personaje. Se puede acceder también a la información de la base de datos central de los personajes no jugables como información personal. Esta es guardada en nuestro servidor a medida que el juego avanza.
Personajes
Aiden Pearce: Nacido en Irlanda del Norte y a la edad de 39 años, Aiden Pearce es el protagonista y principal personaje jugable de Watch Dogs. Él es un hacker altamente calificado que ha conseguido el acceso al ctOS de Chicago, a través de un dispositivo llamado Profiler. Sus seres queridos fueron afectados en el pasado (en un acto llevado a cabo por enemigos de Pearce en el que muere su sobrina Lena, de 6 años), y están siendo atacados una vez más, por lo que Pearce acabó convirtiéndose en vigilante para intentar evitar esto.
Damien Brenks: Antiguo compañero de Aiden Pearce a la hora de hackear cuentas bancarias. Se describía a sí mismo como la mente de los diferentes planes llevados a cabo, mientras que Aiden seria la "fuerza bruta" del equipo.
Clara Lille: Es de nacionalidad estadounidense. Lille es una hacker que colabora con Aiden Pearce. Clara tiene un pasado oscuro, al igual que Pearce. Tiene sus propios métodos de hacking.
Jordi Chin: Es de nacionalidad estadounidense y un contacto de Aiden Pearce. Parece tener una relación de amor-odio con él. Chin es el líder de una banda llamada los Fixers.
T-Bone Grady: También es conocido como Raymond Kenney. Tiene nacionalidad estadounidense. T-Bone ya era un ciberdelincuente y un hacker casi antes de que Internet existiera. El 14 de agosto de 2003, este hombre fue el responsable de producir un apagón que afectó al menos a 55 millones de estadounidenses del noreste del país. Kenney desató un potente virus que sobrecargó la red eléctrica. 11 personas murieron durante el apagón, y cientos de ellas resultaron heridas. No puede evitar que su mente intente penetrar en áreas prohibidas, y por ello ha recibido un duro castigo. Pero se revelará cuando llegue el momento.
Joseph DeMarco: Uno de los más importantes filántropos de Chicago del arte digital local. Patrocinador de la "Dot ConneXion". Fue acusado de numerosos delitos, pero fue absuelto de todos los cargos.
Mary Blass: Coordinadora de eventos que trabajaba para Joseph DeMarco. Ella se vio en uno de los vídeos presentados durante el Electronic Entertainment Expo, donde se la ve en la Dot ConneXion en el Teatro Ambrose.
Lena Violet Pearce: Personaje secundario de Watch Dogs. Falleció en un ataque de la banda enemiga de su tío y, este, busca venganza desde entonces.
Nicole Pearce: Hermana de Aiden Pearce y madre de Jackson y Lena.
Jackson Kent Pearce: Sobrino de Aiden.
Maurice Vega: Fue el que provocó el accidente y asesinato de la sobrina de Aiden.
Lucky Quinn: Controla el sindicato del crimen de Chicago con carisma y dureza. En algún momento se relaciona con Aiden Pearce, a quien explica como ha ido llevando el negocio durante este tiempo. Es el dueño del club de tráfico de personas más importante de la ciudad.
Delford ¨Iraq¨ Wade: Líder de una banda callejera de Chicago llamada Black Viceroys, cuyos miembros son en su mayoría afroamericanos y visten ropa anaranjada. Antiguo militar, es enemigo de Aiden Pearce porque colabora con el esclavista de personas que mató a su familia. Se encarga de aplicar estrategias militares en las guerras de pandillas.
3 notes
·
View notes