#Aristotelis Sarrikostas

[eucanthos]

Aristotelis Sarrikostas (GR, 1937)

The tank invasion of Athens Polytechnic School, 17 November 1973. Sarrikostas (Αριστοτέλης Σαρρηκώστας) was the only photographer who documented the event.

[bluesrocknrollingstones]

Athens , 1967 photos by Aristotelis Sarrikostas

[praktoreiomagazine-blog]

Τεύχος 64 - Σφυγμός

Ανθρωπάκια 

Μεγάλη Πέμπτη σήμερα, που βγαίνει το περιοδικό μας και σχεδόν όλοι κάνουν τα σχέδιά τους για τις αργίες του Πάσχα. Άλλοι τις έκαναν νωρίτερα και κάποιοι, οι τυχερότεροι είναι ήδη στο χωριό τους ή στην ύπαιθρο και ζουν μακριά από τις απρόσωπες πόλεις το “θείο δράμα”, την παράδοση και την επαφή με τη φύση. Όλα στην Ελλάδα έχουν μία αρμονία εξαιρετικά χρήσιμη για να συνεχίσεις να ελπίζεις, να θέλεις να ζήσεις. Είναι και αυτή η ανάσταση που - πιστεύεις δεν πιστεύεις- θέλεις με κάποιο τρόπο να δικαιωθεί και να ΄ρθει το γλέντι με τους ανθρώπους που αγαπάς. 

Όμως, σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται και 50 χρόνια από το πραξικόπημα της 21ης Ιουλίου, μία από τις χειρότερες στιγμές αυτής της χώρας, όπου επικράτησε η κτηνωδία και η δημοκρατία μπήκε στο γύψο. Μαζί και η γελοιότητα, που συνδυάστηκε με τις γιορτές πολεμικής αρετής των Ελλήνων, μία έμπνευση που είχε στον πυρήνα της το αρχαιοελληνικό γκροτέσκο, την αρβύλα και την αμερικανιά. Και υπάρχει και αυτός ο συνδυασμός με τα πασχαλινά γλέντια των παπαδοπουλοπαττακών, μακαρεζολαδάδων, που κακοποίησαν τα υπέροχα δημοτικά τραγούδια μας και σημάδεψαν μια ολόκληρη γενιά, παιδιά τότε, που πίστευαν για χρόνια ότι τα παραδοσιακά τραγούδια μας ταυτίζονται με αυτούς τους γελοίους χασάπηδες. 

Το Πρακτορείο θεωρεί υποχρέωσή του να θυμίσει στιγμές αυτής της μαύρης ιστορίας στους νεότερους, αλλ�� και σε αυτούς που έχουν ξεχάσει ή μέσα στις φουρτούνες της ζωής θέλησαν να α��βλύνουν στο μυαλό τους το κακό που έκαναν οι χουντικοί και οι συμπαραστάτες τους, ντόπιοι και ξένοι, στην πατρίδα μας. Ας μην κρυβόμαστε χρόνια τώρα ακούμε κυρίως από ηλικιωμένους το γνωστό “ε, ρε Παπαδόπουλο που θέλουμε” ή το άλλο “που είσαι ρε Παπαδόπουλε...”. Κάτι σαν το“οι Έλληνες θέλουν το Γερμανό τους”. Τέλος πάντων, τα χρόνια είναι αρκετά και πολλοί νέοι και μεγαλύτεροι βλέπουν τη χούντα των συνταγματαρχών λίγο πολύ ως μία ασπρόμαυρη αθώα ελληνική ταινία, που στο τέλος φεύγουν όλοι αγαπημένοι. Δεν είναι έτσι και ο λαός αυτός πρέπει να διατηρεί τη μνήμη του, τις ευαισθησίες του, τις αρχές του. Να μην ξεχνά τους αγώνες και τους αγωνιστές, τη βαρβαρότητά τους, τα ξερονήσια, τα βασανιστήρια, τα “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”, την χρησιμότητα της ρουφιανιάς. Όχι τίποτα άλλο, αλλά πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να τα βρεις μπροστά σου, ίσως με άλλη μορφή, με παραλλαγή, αλλά πάντα το ίδιο επικίνδυνα και αποκρουστικά. Δεν θα ξεχάσω μετά την πτώση της χούντας όταν οι μεγαλύτεροι έλεγαν συνεχώς ότι “καλά πως αυτά τα ανθρωπάκια μας έδεσαν για 7 ολόκληρα χρόνια”. Ίσως γιατί αυτοί ήταν η βιτρίνα για τις ξένες υπηρεσίες, το παλάτι, τις εκατό οικογένειες που λυμαίνονται τη χώρα για δεκαετίες. Συνάμα ίσως γιατί ο λαός, δυστυχώς, δεν γνωρίζει τη δύναμή του, όταν αποφασίζει να σηκωθεί από τον καναπέ ή αφήσει σε δεύτερη μοίρα την αγορά μιας ηλεκτρικής συσκευής. 

Στους καιρούς μας δυστυχώς δεν απειλείται μόνο η δημοκρατία και η ελευθερία και μάλιστα σε πολλές γωνιές του πλανήτη, ακόμη και στην Ευρώπη, αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος και η ζωή. Αυτή τη φορά δεν είναι συνταγματάρχες ή κολονέλοι, αλλά απρόσωποι θεσμοί και οργανισμοί. Είναι οι δανειστές, οι αγορές, υπερεθνικοί οργανισμοί με περίεργες ονομασίες, ΜΜΕ με μοναδικό στόχο την πλύση εγκεφάλων, τη διάχυση τερατωδών ψεμάτων και την κατατρομοκράτηση των πολιτών και σκοτεινά κέντρα εξουσίας, που παίζουν με τη χειραγώγηση λαών, με δημοσκοπήσεις και “επιστημονικές έρευνες” και ρίχνοντας φίδια διχόνοιας ανάμεσά μας. 

Και φυσικά πρέπει να θυμηθούμε εκείνη τη μαύρη επταετία, αλλά και αυτούς που μας τη φ��ρτωσαν και αυτούς που μας φορτώθηκαν γιατί λέει κινδύνευε η πατρίδα. Τότε από τους κομμουνιστές και τους “συνοδοιπόρους”, τώρα από το χρέος, τα ελλείμματα, τα σπρεντ, την ανταγωνιστικότητα, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους, τους εργαζόμενους, τους δημοσίους υπαλλήλους και φυσικά τους συνταξιούχους. Προσοχή: οι χούντες δεν έχουν πάντα ένα γελοίο στρατιωτικό μπροστάρη, αλλά και έναν γελοίο που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι τα συμφέροντα και τα χρήματα των πολύ, μα πάρα πολύ, λίγων. Η διαφορά είναι μικρή. Η βία της φτώχειας είναι χειρότερη απ’ όλες τις μορφές βίας. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη δυστυχούν και η απάντηση είναι κυνική, όπως αυτές που έδιναν οι συνταγματάρχες πριν 50 χρόνια. 

* Το Πρακτορείο τρεις ημέρες πριν το Πάσχα προτίμησε, από το να έχει ανώδυνα θέματα, όπως για τους 10 καλύτερους προορισμούς στην Ελλάδα ή και στο εξωτερικό και άλλα συναφή, που μπορεί να έφερναν και διαφήμιση, να σταθεί σε ένα καθοριστικό σημείο για τη σύγχρονη ιστορία μας. Να θυμηθεί τα επτά μαύρα χρόνια μέσα από απλές ιστορίες, το χαμό του ηρωικού Νικηφόρου Μανδηλαρά, αλλά και του Σπύρου Μουστακλή, καθώς το πως φτάσαμε στη χούντα, μέσα από τη διήγηση ενός εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής του, στρατηγού Άρι Μπουλούκου. Και φυσικά να ζωντανέψει τις μνήμες μέσα και από το φωτογραφικό αρχείο ενός από τους καλύτερους φωτορεπόρτερ και φίλου, του Τέλη Σαρρηκώστα (ARISTOTELIS SARRIKOSTAS/ERT AE). 

Καλό Πάσχα και τα χαιρετίσματά μας στο χωριό.