#AmIreallyOK

[cosmicinterlopers]

[hebrjenn09]

Paano nga ba?

Papaano nga ba malalaman ng isang tao na ok na siya pagkatapos ng break -up ng relasyon na umabot ng napakaraming taon? Papaano mo malalaman na nakapag-move on ka na? 

Pag naaalala mo siya o yung mga sandaling magkasama kayo eh di ka na nasasaktan? Sa halip na umiyak ay napapangiti ka na? Sa halip na murahin mo siya sa isip mo, naiisip mo na rin minsan na baka nga talagang di kayo para sa isat-isa? Na may mga pagkakataon naiintindihan mo kung bakit ka niya pinag palit sa iba. Na baka sadyang iba ang inilaan ng Diyos para sayo. 

May mga pagkakataon nga na napapaisip ako ng ganito, na ok na ako. Somehow,I am slowly steping away from the past where we used to be very happy. Sinasabi ko sa sarili ko na di na ako masyadong ampalaya ngayon kasi, nung dumaan ang first anniversary nila, hindi na ako nagalit at hindi ko inalala na naging sila habang kame pa. Hindi na ako napapa-iyak sa self pity. Na nadeadma ko na. Di na gaya ng dati na sa tuwing naiisip kong masaya sila, ako nag-iisa. Hindi naman talaga ako nag-iisa pero madalas feeling ko i am alone. Hindi ko na madalas ikinokom-pair ang sarili ko sa babeng mahal niya ngayon. Ok na ako, yan ang lagi kong inilalagay sa isip ko.

But, there’s always a but kapag napapaisip akong mag-sulat eh. Kung talagang ok na ako, bakit wala pa rin akong interest makisalamuha sa iba? Kung nakapag-move-on na talaga ako, bakit till now, feeling ko pag ini-entertain ko mga nanglalandi sakin, it’s like I’m cheating or something like that. Bakit nga ba yon? Bakit sa tuwing inaalala ko na noon ako lang ang para sakanya, ang sarap balikan at naiisip ko na sana hindi lahat nang-yari ang mga nangyari. kasi nga ba dahil ang totoo, hindi pa ako ok? At the back of my mind, I’m still wishing na magkakatotoo ang gusto ko deep inside? Kailan naman kaya darating yung totoong OK NA AKO? Sana soon...

[jolie-mademoiselle]

As long as it keeps me in this false reality then I'm ok

[cosmicinterlopers]

Cracks `~^~' (searchingfor my tears)

"I'm alright." I say. "I'm okay."

It takes several repetitions of the conversation for my rational mind to pick up on my lying. Then I start to question how I'm really feeling. The confusion of the situation made worse by my self doubt and my hiding behind my mouth. I'm not okay. I am stuck. And what little clarity there is barely lets the silver lining illuminate the space behind the pupils in my eyes. My arms feel heavy, my heart weighs ten tons and I am frankly too tired to mentally go on. Thankfully my body has an auto pilot and my misery goes unnoticed by the immediate world. I know this is temporary. But that small comfort cant warm the frozen halls in my mind. For you who finds this, I'm trying to find my tears. I don't know when I'll find them, maybe just beyond my fears.