#Als het op is val ik om

[devosopmaandag]

Kralen rapen

Soms lees ik in de trein een boek zonder een potlood bij me te hebben. Ik word daar onrustig van, tenzij het een meeslepend verhaal is. Soms heb ik alleen een balpen bij me en zoek dan in mijn tas naar een stukje papier of ik tik wat notities in op mijn telefoon. Die vergeet ik dan weer of ik raak het papiertje kwijt. Het is vooral frustrerend als de tekst rijk is aan parels of witte glanzende steentjes. Vriendin I bracht eens tijdens een vakantie aan de Griekse kust uren door met het zoeken naar witte marmeren steentjes langs de kustlijn, gladgepolijst door de zee. Misschien doet ze dat wel omdat ze op het gymnasium heeft gezeten en van oudGrieks hield of omdat ze een eigenzinnig en conceptueel kunstenaar is met een sterk ontwikkeld gevoel voor het absurde. Dat die witte steentjes oplichtten hielp haar bij het zoeken. Ik kreeg een handvol van haar.

Ik dacht daaraan omdat ik begonnen ben in een boek van Jan Keij over Sören Kierkegaard (filosofieleesgroephuiswerk). In het boek wordt gul gestrooid met parels of witte kralen zonder gat. Van Kierkegaard heb ik een boekje met aforismen – dat is wel een beetje vals spelen. Een pracht van een kraal: “De mensen zoeken in numerieke sterkte altijd wat Adam al achter de struiken zocht: dekking.” Die sluit mooi aan bij wat ik aankruiste in Keijs boek: “Je kunt geen afzonderlijke mens denken, maar enkel het begrip mens.” De eerste kraal glanst mooier.

Het boek met de meeste kralen uit mijn boekenkast is ongetwijfeld 'De ontdekking van de wereld' van Clarice Lispector. Zij is – al vaker hier vermeld – mijn grootste heldin. Om ze snel te vinden is het boek bezaaid met lelijke plastic bladwijzers van de Hema. Het boek is zo een pastelkleurige bloem geworden

Soms wantrouw ik mijn gerichtheid op kralen zoeken tijdens het lezen. Alles wat glanst is voor eksters en luie lezers, denk ik dan. Maar natuurlijk zijn het ook gewoon geheugensteunen en ze maken het lezen extra plezierig. Al heel lang houd ik van aforismen, maximes en motto's. Het zijn heel kleine, gepolijste artefacten van taal die hun glans maar niet lijken te verliezen. Het Griekse 'Ken uzelf' werkt al meer dan tweeduizend jaar. De mooiste zijn die je zelf hebt opgegraven, zoals deze van Lispector:

Je moet respect hebben voor je zwakte.

… omdat je het geschenk ervaart dat je stoffelijk bestaat.

Wat me geruststelt is het feit dat alles wat bestaat, bestaat met absolute precisie.

Brood is liefde onder vreemden.

Ik wist niet dat je pas liefhebt als je beider onbegrip optelt.

Wat leeft krimpt ineen omdat het leeft.

Zou sterven het laatste aardse genot zijn?

(vertaling: Harrie Lemmens)

[fransopdefiets]

14-6 Oslo

In Frederikshaven at ik nog een laatste fatsoenlijke maaltjd. Die bestond uit een voorgerecht van witte asperges, gestoofde vis met aardappeltjes en een creme brulée met zomervruchten. Ondertussen las ik de Meester en Margarita uit bij gebrek aan een tafelgenoot. Eetlezen noemden wij dat vroeger thuis, volgens mij was het een bekende schrijver die de term bedacht heeft.

Om negen uur was al ik bij de gate en zocht om de tijd te doden alvast een nieuw boek uit, dat werd Het Chinese lakscherm van Robert van Gulik. Stipt om half tien ging de check-in balie open en even later stond ik met twee andere fietsers vooraan in lane 31 te wachten op de aankomst van de boot. Toen die wel erg lang op zich liet wachten, konden we met behulp van Marine Traffic uitrekenen dat die er pas tegen twaalven zou zijn. Dus daar stonden we dan tweeëneenhalf uur te wachten. Als ik dat geweten had, had ik wel een ander plan voor de avond gemaakt.

Mijn gezelschap bestond uit een vliegtuigingenieur uit Bordeaux die voor Dassault werkt en vloeiend Engels sprak en een oudere dame uit Wenen die misschien tien woorden Engels kon uitbrengen. We wisselden tips en ervaringen uit en ik heb een hoop geleerd over de certificering van jachtvliegtuigen en zakenjets.

Pas na twaalven kwam ik in mijn hut, ik bleek in de Commodorekkasse te slapen, vandaar dat mijn ticket zo duur was. (Het was exht het goedkoopste ticket van deze afvaart, maar waarschijnlijk waren de goedkope hutten al op). Je slaapt dan niet onder de autodekken maar op dek 9 bovenin het schip, er staat mousserende wijn voor je klaar en je hebt je eigen ontbijtlounge. Maar Commodore of niet, na 1 minuut douchen stond ik tot mijn enkels in het water dat dreigde de hut lopen. Verstopte afvoer. Ik was te moe om de receptie te gaan zoeken en mijn beklag te doen, ik dacht, dat komt morgen wel. Overigens sliep ik als een roos in mijn queensize double bed.

Ik word tegen zevenen verkwikt wakker en begin aan mijn Commodore ontbijt, dat geserveerd wordt met uitzicht op zee. Ik kijk naar het weerbericht en maak een plan. Het is vandaag mooi weer, dus dat wordt een rustdag op camping Ekedal in Oslo. Daarna twee of drie dagen regen, dus dat zijn prima dagen om van onderdak naar onderdak te fietsen. Daarna wordt het lekker kampeerweer. Er zijn, behalve de eerste 120 kilometer voldoende goedkope overnachtingsmogelijkheden. Ik doe alvast een aanvraag voor een airbnb morgen in Kløfta. Dat is 42 kilometer voorbij Oslo en dan heb ik daarna een mooie uitgangspositie voor de tweede etappe, waarbij je meer moet klimmen.

Anton uit Linköping stuurt een sms en vraagt naar mijn route volgende week, hij wil me over een paar dagen op komen zoeken. Dat is echt fantastisch, want het is een heel stuk rijden voor hem.

Voordat ik naar de camping ga, fiets ik eerst langs de winkel van de Noorse toeristenvereniging (DNT) en regel daar een lidmaatschap. Dan heb ik een jaar lang toegang tot 700 hutten, dat zou nog wel eens van pas kunnen komen. Dan is het nog drie kilometer klimmen in de eerste versnelling naar de camping, die niet voor niks Ekeberg heet. Knappe jongen die mij vandaag nog naar beneden krijgt.

Daar aangekomen val ik midden in een treffen van fietsers, de kampioen is een Chinese jongen, die zeven jaar geleden uit China vertrokken is en nu even naar de Noordkaap wil. Ik dacht dat ik veel bagage had, maar hij overtreft me ruimschoots. Ik zet mijn tentje op, ga douchen en Mayke bellen, die op het vliegveld van Cagliari zit te wachten op haar vlucht.

Gefietste afstand: 5 km

Gefietste tijd: 45 minuten

Afstand tot de Noordkaap zoals een vogel vliegt: 1.420 km (komt dichterbij hé).

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - Het wapen van Rihei

De laatste prent van dit album!

Het is weer een cliché. Spijtig genoeg werd het zeer bekende verhaal van de 47 Ronin gebruikt in dit boek. Makkelijk om als kapstok te gebruiken, maar te cliché. Het verhaal is in Europa ondertussen ook zeer bekend en de korte inhoud staat nog eens op het prentje dus teveel woorden ga ik er niet aan vuil maken.

Het verhaal geeft ook de geduldigheid van de Japanse cultuur weer en het belang van eer.

In het volgende album blijft Johan in het Verre Oosten en trekt hij naar Cambodja waar hij "De Val van Angkor" zal meemaken. De titel geeft al weer wat er zal gebeuren. Dat is dus een stevig avontuur om te volgen!

[atevegter]

3240 Tweede paasdag

Ik word wakker en begin gelijk te rekenen. Het is kwart voor acht, dus in het echt is het kwart voor zeven. Veel te vroeg om op te staan, zeker op tweede paasdag. Ik val weer weg en word een uur later weer wakker. Nu is het kwart voor negen en kwart voor acht. Nog vroeg voor een feestdag, maar ook een mooie tijd om op te staan. Lief is er al uit, dus ik hoef geen koffie te zetten en kan gelijk…

[ralph-mulder]

Waarschuwing!!! dit is een heftig gedicht, komt uit de tijd dat het heel slecht met mij ging en dit gevoel komt nu weer bij mij boven na het horen dat er twee verschillende mensen in korte tijd suïcide hebben gepleegd

Een aanstormende trein

Je bent op het verkeerde terrein

Een gebroken raam

Een dieptepunt waarvoor ik me schaam

Een overdosis pillen

De pijn je zou wel willen gillen

Vallen en opstaan

Maar hoe kun je in hemelsnaam doorgaan

Smijt jezelf tegen de muur

Luister er is geen genezende kuur

Je zult er mee moeten leren leven

Maar hoe kun je dan nog naar het hoogste streven

Ik voel de wind langs mij heen gieren

De duivel zit mij telkens te klieren

Hoe moet je de moed erin houden

Is dat wat de stemmen wouden

Gedachtes zijn brengen mijn hoofd op hol

Ik wordt van die stemmen dol

Beelden vol bloed

Heb ik niet genoeg geboet

Ik sta met mijn blote voeten in de glasscherven

De pijn en het bloed die mijn trots bederven

Rust is het gene wat je zoekt

Maar dat heb je niet zo geboekt

Is dood een antwoord

Je hangt al aan zo’n dun koord

Ik weet het niet

Ik zie het niet

Een aanstormende trein

Het maakt me machteloos en klein

Een gebroken raam

Een bloederig lichaam

Een overdosis pillen

Kunnen zij de pijn stillen?

Snij in je armen om wakker te worden

Hoe zal je, je gedachtes goed kunnen ordenen

Ik verlies de macht over mezelf

En val in de verkeerde helft

Dood lijkt de enige weg

Dat is wat mijn gedachtes zegt

Iets binnen mij wil niet

Maar als die geen andere uitweg ziet

Ik moeten een opening zien te vinden

Voordat ze me hier verslinden

De stemmen mogen niet winnen

Ze moeten op gaan in de zinnen

Maar ik ben uit gestreden

Ik heb te veel geleden

Een aanstormende trein

Hoe had het anders kunnen zijn

Een gebroken raam

Een gebroken lichaam

Een overdosis pillen

Niemand kan deze pijn stillen

© Ralph Mulder 22-02-2006

[homoerotisch]

Ik ben non-binair en ik wil alleen maar mijn leven kunnen leiden als ieder ander

Het is een gewone vrijdag. Ik heb net gedoucht en zit met een kop koffie aan de keukentafel te scrollen voor ik naar m’n werk ga. Online wordt een artikel gedeeld over puberteitsremmers, met de vraag of het terecht is dat er twijfels zijn over het gebruik ervan door trans jongeren.

De woorden ‘puberteitsremmers’, ‘transgender jongeren’ en ‘twijfels’ werken als een rode lap op een stier. Waarschijnlijk zonder het goed onderbouwde stuk gelezen te hebben weet een groot aantal Facebookers niet hoe snel ze moeten reageren. „De GGZ zit vol met mensen die spijt hebben en zijn doorgedraaid”, lees ik. En: „Iedereen mag zijn wie hij is, maar stop met het door de strot duwen”.

De op leugens gebaseerde en steeds luider wordende haatcampagne tegen trans en genderdiverse personen klinkt steeds vaker door in de argumenten van ‘gewone’ Nederlanders. Ze lijken zich bedreigd te voelen door mensen die ze in hun dagelijks leven amper tegenkomen. Mensen zoals ik.

Lang dacht ik dat ik de enige op aarde was die zich geen vrouw en geen man voelde. Het woord non-binair voelde op m’n 45ste als thuiskomen. Voor het eerst vond ik een gemeenschap waarin ik mezelf herkende. Maar de groeiende bekendheid van dit ‘hokje’ zorgt tegelijkertijd voor steeds meer haat.

Desinformatie telkens herhaald

Het blijft namelijk niet bij online roepen, ook in mijn dagelijkse leven heb ik veelvuldig te maken met de schadelijke gevolgen van deze anti-campagne. Laatst bijvoorbeeld, toen ik bij mijn accepterende moeder van 89 op visite was. Ze zei dat het „echt niet oké is dat een dertienjarige tegenwoordig al een geslachtsoperatie kan krijgen”. Klinkklare onzin natuurlijk, zo’n operatie kan in Nederland pas vanaf achttien jaar. Maar als desinformatie maar vaak genoeg herhaald wordt, blijft het vanzelf wel ergens hangen.

Ik hoor regelmatig dat ik me niet moet aanstellen, dat ik gewoon een vrouw ben – ook al voel ik me niet zo, dat ik een gevaar ben voor de maatschappij. Mijn buurman bedreigde me zelfs met de dood. Hij riep: „Ik heb een geweer binnen. Ik maak je dood, je besmet me”. Alsof mijn identiteit besmettelijk zou kunnen zijn, als een vreselijke ziekte.

Het enige dat ik wil, is mezelf kunnen zijn. Ik doe niemand kwaad en ik val niemand lastig. Ik durf sinds die bedreigingen geen transvlag op te hangen en ik durf geen X in mijn paspoort te nemen. Ik heb geen behoefte aan opvallen, ik wil gewoon mijn leven kunnen leiden zoals ieder ander.

Maar dat kan niet.

Ik steek mijn nek uit

Volgens een rapport dat onlangs verscheen komt dat „omdat er nog geen volledige maatschappelijke acceptatie en integratie van trans personen is. Het debat over hun plaats in de maatschappij [...] polariseert en verhardt”, aldus de onderzoekers. Een van de oplossingen die wordt genoemd is dat de kennis over genderdiversiteit in de maatschappij moet worden vergroot.

En dus steek ik mijn nek uit. Hier in de krant, maar ook in het echte leven. Voor alle genderdiverse mensen die dat niet kunnen. Voor een vriend die leraar is en vanuit angst voor zijn eigen veiligheid niet durft te vertellen dat hij trans man is. Voor een vriendin die in haar geboorteland zou zijn vermoord als ze daar was gebleven.

Met het risico dat meer aandacht de haat alleen maar vergroot, wil ik laten zien dat trans personen gewone mensen zijn. Met gewone zorgen en gewone verlangens. We hebben lief, kennen verdriet, genieten van vriendschap en dromen van een wereld waarin ruimte is voor iedereen.

Je verplaatsen in een ander

Als antwoord op de haat deel ik niet alleen mijn eigen verhaal, maar geef ik ook een podium aan de verhalen over de levens van andere trans personen. In een vorm die ons in staat stelt om je volledig te verplaatsen in een ander: film. Tijdens transgender filmfestival TranScreen wordt duidelijk hoe divers en normaal de levens van trans personen zijn.

Je wordt geen superheld als je naar een Marvel-film kijkt en je wordt niet trans als je naar een film over een transgender hoofdpersoon kijkt. Het helpt hoogstens om je beter te kunnen verplaatsen in de levens van trans personen en om te wennen aan hun aanwezigheid in de maatschappij.

Als mens zijn we vaak bang voor het onbekende. Ik nodig je uit om ons te leren kennen, dan hoeven we allemaal minder bang te zijn.

[human-antithesis]

Voor Immer

Vrede. wrede wachter in de tijd moederloos wees kind bemind wees mijn houvast mijn toeverlaat toe verlaat mij nooit hou vast mijn ooit

de laatste vlucht van de kraai het brandend nest ontvlucht gezucht. uit monden de rivier breed wreed wijds en toegewijd de gewijde aarde wreedheid vrede — de smeekbede

het ga ons goed en heb goede moed

blijf nu toch aan onze zij in zijde gewikkeld begraven in de weide. wereld gevreesd wordt het kwaade behoudt ons allen van kwaad bloed behoudt ons van kwaad bloed

het ga ons goed en heb goede moed

een graf wordt gedicht ik zie niemand meer om me heen alles eindigt hier ik val en ik sta op ga verder weer

liefde en licht een getekend gezicht de wondes door liefde geslagen in onze huid. ons huis als kraters in land we worden littekens en reiken de hand

het laatste gedicht voor niemand gedragen het eindigt hier en is eeuwig ik val ik val ik sla de ogen neer het hoeft niet meer

de wondes door liefde geslagen in onze huid. ons huis als kraters in land ze worden littekens en we reiken de hand

het laatste graf werd gedicht de aarde heeft geen meer waarde er is liefde er is licht er is liefde en licht maar ik hou de ogen dicht

liefde en licht een getekend gezicht door liefde geslagen de wondes in onze huid ons huis

ze worden littekens en reiken de hand

het laatste gedicht voor niemand gedragen het eindigt hier. en is nu eeuwig ik val ik sla de ogen neer het hoeft niet meer

er is liefde en licht maar ik hou de ogen dicht

voor immer alleen jouw arm om me heen

voor immer alleen het wordt zoals voorheen

heb goede moed je hebt geluk tegoed heb goede moed je hebt geluk tegoed

ik leef voor jou en ik wil dat je dit onthoudt

ik ben de eenige die komt en gaat maar blijft

maar blijft ten goede ten gronde te ruste

het eeuwige komen en gaan verblijdt

het eeuwige komen en gaan verblijdt

ten goede ten gronde

verblijdt

te ruste wel te ruste

[hildeshongarije]

Beetje triest

maandag 23 januari 2023

Of zeg maar heel erg triest.  Vorige woensdag is mijn vader opgenomen in een Woonzorgcentrum.  

Met zijn 88 jaar is hij zo lang thuis kunnen blijven wonen dankzij zijn echtgenote.  Papa heeft Parkinson.  Dat weten we al heel lang en dankzij medicatie kon dat heel lang ‘on hold’ gehouden worden.  De neuroloog voorspelde 5 goede jaren... en dat werden er uiteindelijk 7.  Maar vanaf dan ging het razendsnel steeds verder bergaf.

De laatste tijd steeds weer vallen, pijn, verwardheid, hallucinaties ... moeite met tijd en ruimte ...  Na de laatste val, werd hij opgenomen op geriatrie in het ziekenhuis.  De volgende stap was onvermijdelijk, maar daarom niet minder hard.  Zowel voor hemzelf, zijn echtgenote en wij.  Er werd een fantastisch WZC gevonden, waar wij alle vertrouwen in hebben.  Het zal nog wat wennen worden en zoeken naar een nieuw evenwicht.  Maar we zijn er zeker van dat het een goede oplossing is.

Volgende week reis ik even over- en weer naar België om papa op te zoeken.  Ik kijk er naar uit om hem een dikke (voorzichtige) knuffel te kunnen geven. 

Een blog hoeft niet steeds een ‘good news story’ te zijn, ook dit is realiteit.  Slaap wel.

[jurjenkvanderhoek]

COMPENSATIE VOOR DE WERKELIJKE WERKELIJKHEID

Het lijkt als heeft een kind speelgoed na een dag van zonnige vrolijkheid in de tuin laten slingeren. Rondom op het grasveld en in de borders was plek van spel tussen struiken en bloemen. Het is dan in de avond plaats van en voor achteloos achterlaten. Zo lijkt het, en naar het motto van Arie van Geest is dat zo. Alles lijkt op wat het is, daar gaat het hier over. Maar niet het kind in hem heeft na een aangenaam verpozen de speeltjes laten rondzwerven, de kunstenaar heeft deze op cruciale posities in stelling gebracht, als stelde hij een stilleven samen, om er de bespiegeling van het zijn mee te maken. De composities als weerslag van deze opstellingen lijken een sprookje te verbeelden, echter is het pure werkelijkheid vermomt als speelse fantasie. Deze afgebeelde realiteit doet zich omfloerst voor, de figuren spelen een serieuze rol in het drama dat is gezet in zonnige tinten: always look at the bright side of life, zoiets. Het toneel is de realiteit waarop de gemaskeerde werkelijkheid de toeschouwer geen rad voor ogen draait maar een spiegel voorhoudt. Het is surrealisme te noemen, maar het is veel meer dan dat. Het heeft het kenmerk van een gelijkenis; verhalen die aanschouwelijk maken wat is.

Diverse acteurs in het spel hebben zich versluierd met een waarheid, zij geven een gelaagde betekenis aan de taferelen. Van Geest schreef het script en interpreteert de werkelijkheid. Laat dit zien, laat het spelen, zoals hij ziet dat het zich voordoet. Van Geest is de werkelijke werkelijkheid ermee op het spoor. Hij toont het niet als de harde waarheid, maar verpakt een en ander in een vrolijk omhulsel, een cadeauverpakking. Zo lijkt het. Maar pas op, er zit altijd een adder onder het gras. Alles is zoals het lijkt, maar ondertussen… En daar zit de crux, in die verspreking van de lijfspreuk. Daar sist het beest vals tussen de grassen. Alles lijkt op wat het is. Het lijkt er op, het is het niet. De figuren spelen een spel. Dit symbool van het leven, de metafoor van het zijn, is het leven zelf niet. De verfilmde moord is niet de ware doodslag zelf. Het spiegelbeeld ben ik niet, het lijkt op mij. Alles lijkt op wat het is, maar het bevindt zich in een andere werkelijkheid.

Het is een gespiegelde omgeving, parallel aan de werkelijkheid. Het bespiegelt en laat mij nadenken, beschouwen. In de stripfiguren, hebbedingen en speelpopjes van de rommelmarkt zie ik een eigen wereld afgespiegeld. Dan moet ik daar wel oog voor hebben, zal de compositie mijn blik vangen en krijg ik inzicht in een onwerkelijk lijkend zijn dat als kern de werkelijkheid draagt. Arie van Geest speelt in een deel van de opvoering zelf mee, voor de rest vereenzelvigd hij zich met de poppenspelers. Vooral Alice in Wonderland staat voor hem gelijk met zijn visie op het zijn. Deze gedroomde omgeving, waar het verhaal invalt door een hol, reflecteert het leven. In mijn stoutste dromen zal ik kibbelen met konijnen, eenden en dodo´s. Met Bambi dartelen, Pinokkio niet geloven en Dopey en Grumpy bijlichten. Beelden en poppen gevonden in het leven staan figuurlijk voor dat leven.

Ik zal in die tuin van Arie van Geest zijn, rond het Franse zomerverblijf met atelier. Die beleving kan ik hebben door de tentoonstelling in Museum Galerie Heerenveen te ervaren. Daar kan ik bij wijze van spreken met de schilder dolen door weelderige vegetatie en mijn blik over kleurrijke borders laten gaan. Ik kan mij daar bij gedachte bevinden doordat in de schilderijen planten en bloemen haarscherp zijn afgebeeld, fotografisch echt. Van Geest is een schilder maar schijnt een tekenaar. De vormen die blad en beeld maken zijn omkaderd met fijne lijnen. Planten zijn botanisch herkenbaar op de Latijnse naam. Zo zou Van Geest een fijnschilder zijn die zichtbaar werkelijke schilderijen maakt. Maar rondom die subtiele echtheid dwaalt een andere werkelijkheid in gevoel en beleving.

In boek en katern “The Broken Promised Land” verklaart Wouter Welling, kunstcriticus en conservator hedendaagse kunst bij Nationaal Museum van Wereldculturen, de kunst van Arie van Geest nader. Hij licht een tip van de sluier op, verduidelijkt de werkwijze en ontrafelt het mysterie. Eigenlijk is dat jammer, want daardoor stap ik niet onbevooroordeeld de ruimte van MUGA binnen, kan ik niet objectief kijken. Maar goed, zo krijg ik wel oog voor de emblemen van het menszijn, zinnebeelden van de werkelijkheid. De catalogus is als een gids in en door de niet-maakbare wereld van Arie van Geest. Het spoor van Welling te volgen navigeert mij door deze wonderlijke tuin. Door de schilderijen is de wereld imaginair. Althans zijn de figuren denkbeeldig, de tuin is niet bedacht. Het is een decor dat voortdurend terugkomt en herkenning geeft, alsof ik die omgeving ken, er een déjà vu beleef. Alles kan in het beelduniversum van Arie van Geest worden opgenomen wanneer het past, schrijft Welling. “High culture en low culture, kunst en kitsch, outsider art, literatuur en songteksten. En natuurlijk zijn eigen leven, zijn dromen en de mensen in zijn directe omgeving. Zijn leven is het prisma waarin het licht van buiten wordt opgenomen, gebroken en teruggekaatst op doek of papier.” Hij is het middelpunt van zijn wereld, die verdacht veel op de onze lijkt.

De desillusie van de werkelijkheid wordt, gezien door de spiegel van Alice, een illusie. Een andere werkelijkheid, een persoonlijke beleving, geen afspiegeling. Het is een bespiegeling, voor Van Geest werkt het als zelfreflectie en in zijn plaats kan ik mij er in spiegelen. In dat contemplatieve, dat beschouwende, rekent de schilder af met zichzelf, zoekt en vindt zichzelf, het eigen ik. De schilderijen zijn op te vatten als zelfportretten daarom. Niet fysiek, maar qua emotie. Dat gegeven projecteert hij in zijn werk, zodat zijn ego mijn ik wordt. In zijn wereld herken ik mijn zijn. Hoewel het een zijn weergeeft tussen droom en werkelijkheid, een laminale fase vannacht waarin gister voorbij en morgen nog onduidelijk is. Het werk van Van Geest is als de slaap, een tussenzijn, een in-between van wat is en wat lijkt. Een allegorie op het leven. “Een wereld van associaties en vermoede betekenis”, citeer ik Welling volmondig. “Het schilderij is en blijft een illusoir vlak, een imaginaire nooduitgang. Het is compensatie voor de werkelijke werkelijkheid…” Het onzichtbare zichtbaar maken door middel van de werkelijkheid, dat is het.

Alles lijkt op wat het is. Schilderijen van Arie van Geest bij Museum Galerie Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. Van 8 september tot en met 20 oktober 2024. Uitgave The Broken Promised Land. Arie van Geest. Tekst Wouter Welling. Van Spijk / Rekafa Publishers, Livingstone Editions, 2016/2024.

[dwalendinhetniets]

Widm 2017 - aflevering 1

Het begin met die mistige bergen is echt cool

Nog maar 2 minuten bezig en nu al kans op een vrijstelling?

Ooh ligt Oregon daar?

De vs is wel echt supermooi, ik zou er (met name voor de natuur) wel een keer heen willen

Het begint al interessant met die zoektocht naar de vrijstellingen en de onderhandelingen over wie welk geld gaat zoeken

Nee babes loop niet meteen al langs de envelop

Als je een vraagteken zoekt, krijg je een vraagteken Yvonne

Wat een coole brug!

Vincent laat je nu de vrijstelling aan Yvonne zien? Hmmm

Oh jee de vier met een vrijstelling worden apart genomen

Die bioscoop is vet mooi

Hahaha de tip van Ellie

Wat was die reactie van Yvonne lol

Love dat Sanne zo vals is op Jeroen vanwege die vrijstelling

Jeroen en Vincent zijn lekker duidelijk

Oeh 1 vrijstelling ongeldig maken 👀

Vincent hoezo lever je een vrijstelling in??

Die laptop met dubbelscherm is trouwens echt een cool ding. Zou dat ingewikkeld zijn geweest om te maken?

Thomas lijkt echt op een collega van me en ik blijf daar maar aan denken iedere keer als hij in beeld komt hihi

En Vincent gaat naar huis. Sorry maar echt heel dom om een vrijstelling in te leveren

[euroadventure]

Turgen Vallei (Tian Shan gebergte)

Maandag 20 augustus

Vannacht heb ik heerlijk geslapen. Geen regen, geen onweer, gewoon rust. De zon schijnt opnieuw en de lucht is strakblauw! Na het ontbijt pakken we onze tenten in, maar voor we vertrekken, geeft Veronica nog een yogales aan een groot deel van de groep. Helaas doe ik niet mee, want ik heb flinke hoofdpijn. In plaats daarvan loop ik naar een stroompje een paar honderd meter verderop om mezelf van top tot teen te wassen. Het water is ijskoud, maar het voelt heerlijk om weer helemaal schoon te zijn. Mijn haar laat ik voor wat het is; dat lijkt me, met de hoofdpijn, geen goed idee.

Na de yogales is iedereen weer klaar voor vertrek. Vandaag trekken we dieper de vallei in.

De uitzichten zijn fenomenaal. Hoewel ik de eerste dagen het landschap niet heel indrukwekkend vond – vergelijkbaar met plekken in Oostenrijk of Slovenië – besef ik nu dat ik er echt van moet genieten.

En dat doe ik gelukkig ook met volle teugen, het is prachtig, soms zelfs een beetje mysterieus.

Na ongeveer een uur wandelen (tijd lijkt hier trouwens niet te bestaan), bereiken we een grote rivier, de perfecte plek om onze waterflessen bij te vullen.

Er staat een paard te drinken. Ons is verteld dat als een paard van het water drinkt, het veilig is voor mensen. Toch filteren of koken we het water waar mogelijk, niemand wil meemaken wat Laura overkwam. Over haar en de gidsen hebben we trouwens nog geen nieuws, want we hebben geen contact. We hopen dat ze veilig in Bathan zijn aangekomen.

Na de korte waterstop klimmen we verder omhoog met onze zware rugzakken. Alek heeft een plek in gedachten voor de lunch, met een prachtig uitzicht.

Normaal ben ik daar altijd voor te porren, maar met mijn hoofdpijn en een stijging van 400 meter in 10 minuten, is het vandaag even geen succes. De afspraak dat we halverwege de spullen zouden neerleggen, verandert halverwege de klim, zoals wel vaker de laatste dagen. Ik merk dat ik er chagrijnig van word, wat frustrerend is, want waarom zou ik me druk maken? Ik irriteer me aan mezelf, omdat ik me hierdoor laat afleiden. Gelukkig maakt het uitzicht bij aankomst alles weer goed en kan ik er volop van genieten. We nemen de tijd om te lunchen en foto’s te maken.

Mijn cracker-voorraad is inmiddels op en de droogmaaltijden ben ik inmiddels meer dan beu. Gellukkig delen Jolanda en Esther hun crackers en smeerkaasjes met me, zodat ik er weer tegenaan kan. Tot mijn opluchting is mijn hoofdpijn ook gezakt, wat de rest van de tocht een stuk aangenamer maakt. De afdaling, via een iets andere route dan op de heenweg, biedt opnieuw prachtige uitzichten. Donkere wolken komen opzetten, maar uiteindelijk blijven we droog tijdens de hele wandeling.

Tegen het einde van de middag bereiken we onze kampeerplek. Pas later besef ik dat we naast dezelfde rivier kamperen waar we op de eerste dag doorheen zijn gelopen. Dat is ook de plek waar ik verderop in de modder ben uitgegleden, haha.

Met het zonnetje erbij besluit iedereen om de beurt een duik te nemen in het koude water van de rivier. Sommigen zijn wat dapperder dan anderen (ik val in de laatste categorie 😉). Ik blijf niet lang onder, maar voel me wel weer lekker fris. s Avonds genieten we van de mooie avondluchten en opnieuw van een warm kampvuur.

We spelen rond het kampvuur een spel waarbij iedereen een waargebeurd en een verzonnen verhaal moet vertellen, en de anderen moeten raden welk verhaal waar is. Het leidt tot veel gelach en bizarre verhalen, waarvan je vaak denkt dat ze allebei niet waar kunnen zijn, terwijl één toch echt waar blijkt te zijn 😉🫣.

[regioonlineofficial]

Sinds maandag 9 september kunnen inwoners van de gemeente Weststellingwerf een valrisicotest doen en gebruik maken van de nieuwe gratis beweegprogramma’s in de gemeente.Iedere vier minuten belandt er in Nederland een 65-plusser op de eerste hulp na een val. Dit heeft vaak langdurige lichamelijke gevolgen, waardoor tuinieren, wandelen of spelen met de kleinkinderen veel moeilijker gaat. Wethouder Hanneke Zonderland: “We hopen dat zoveel mogelijk inwoners ouder dan 65 jaar de valrisicotest gaan doen. Ook zij die denken dat ze niet zo snel vallen. Want je kunt zelf veel doen om zo lang mogelijk fit te blijven en de kans op een val klein te houden. Het is bewezen dat fysiek actieve mensen in staat zijn om 15 jaar langer zelfstandig te leven. We hopen dat inwoners dan ook actie ondernemen en deelnemen aan de gratis beweegprogramma’s of eens een kijkje nemen in het bestaande beweegaanbod in de gemeente. Niet alleen is het goed voor de gezondheid, het is ook nog eens leuk. Nieuwe sociale contacten opdoen terwijl je lekker aan het bewegen bent, dat gun ik iedereen!” Gratis beweegprogramma’s Bij vier fysiotherapeuten in de gemeente kun je een gratis beweegprogramma volgen dat specifiek bedoeld is om de kans op een val zo klein mogelijk te houden. Er zijn drie soorten programma’s: In Balans, Otaga groepsprogramma en Vallen Verleden Tijd. Een overzicht van de deelnemende fysiotherapeuten vind je op www.weststellingwerf.nl/valpreventie. Neem voor meer informatie over een beweegprogramma of om je aan te melden direct contact op met één van de deelnemende praktijken. Valrisicotest De valrisicotest is een korte test, die bestaat uit drie vragen. Na het doen van de test weet je of je wel of niet een verhoogd risico op vallen hebt. Inwoners met een verhoogd valrisico kunnen gebruik maken van de nieuwe beweegprogramma’s. Maar ook als je niet een verhoogd risico op vallen hebt, is het goed om maatregelen te blijven nemen om dat zo te houden. Blijven bewegen is belangrijk, maar er zijn ook maatregelen in huis die een kans op een val kunnen verkleinen. Zoals het wegwerken van losse kabels of antislip onder vloerkleden doen. Maar ook goede schoenen, gezond eten en het laten controleren van de ogen en medicijnen kan al helpen om sterker te blijven staan. Kijk voor meer informatie en de valrisicotest op www.weststellingwerf.nl/valpreventie.

[gekruidengeroerd]

‘Anneke Jam’ en even Stet in.

Iedereen weet wat er bedoeld wordt als iemand aan tafel twee vraagt. ‘Kan iemand even de “Anneke Jam” doorgeven?’ De inhoud van de grote pot rode bessenjam mindert snel.

De wind beweegt met ons mee en wij op onze beurt bewegen mee met de wind. Als een lichte bries alleen vroeg in de ochtend en op het eind van de middag uit haar bed wil komen volgen we haar ritme. Soms ratelt de ankerlier zelfs al voor zonsopgang op het voordek

Vieren de fok een beetje en nemen ondertussen een hap vanaf ons bordje op schoot.

Overdag vieren we lange siësta’s, gaan de stad in en bestellen koffie met Duitse taart.

Zwemmen rondjes om de boot en plukken onrijpe pruimen voor limonadesiroop. De 10.000 stappen op onze stappenteller halen we met gemak.

In het stadje Usedom proberen we net als 20 jaar geleden een nylon keukenschort te kopen. Zo ééntje die je als een vest met knopen aantrekt. Achter het fornuis is dit schort niet aan te raden, want voor je het weet sta je in vuur en vlam. Maar bij het dek schrobben kan het prima.

Vijf minuten voor sluitingstijd koop ik nog snel een paar kilo tomaten bij de groenteboer. ‘Aus eigene Garten’, zegt de verkoopster.

De nieuwe fiets app is even wennen. Zonder creditcard kan er tegenwoordig geen fiets meer gehuurd worden. Na een half uur lukt het me om twee fietsen te bevrijden van hun slot. We hebben nog 3 uur de tijd voor een fietstochtje. Zes uur staat vanavond als vertrekmoment gepland.

Fietsen richting de brug, steken het water over, hebben de wind in onze rug en er is niets aan de hand. Met een elektrische fiets zouden we zeker niet sneller gaan.

Dan ineens versnelt iemand de tijd en zijn de wijzers van de klok vooruit gezet. Het is onzeker of het pontje waar we mee over willen steken wel vaart. Gaan we 35 km terug tegen de wind in, of 15 km wind mee naar het pond? Besluiteloos, fietsen we een paar kilometer terug draaien dan weer om en bellen dan de patatzaak naast de pond, waar je een kaartje moet kopen om te checken tot hoe laat de pond nog vaart. 17.00 uur steekt de pond voor de laatste keer over vandaag. We hebben nog 35 minuten en moeten nog 15 km.

Met mijn rechterhand druk ik mijn bovenbeen naar beneden om wat extra druk op de trapper te uit te kunnen oefenen. Dit gevoel ken ik ergens van en talloze fietstochten van Uithuizermeeden naar de middelbare school in Warffum komen naar boven. Voor mijn gevoel altijd tegenwind.

Speeksel loopt uit mijn mondhoeken en mijn lippen zijn kurkdroog. Het zure appeltje wat ik onderweg plukte helpt maar een klein beetje.

Zeg tegen Hans dat hij maar vooruit moet fietsen om de pond tegen te houden. Bij hem is de fut er echter ook wel uit. Samen zwoegen we voort. Fietsen nog een keer verkeerd. Nog vijf minuten en twee kilometer te gaan.

Op onze laatste druppels diesel rijden we een gehuchtje binnen waar de patat #kar net haar luiken laat zakken. Fiets maar door gebaart de eigenaresse, koop maar een kaartje op de pond. Nog 40 meter. De schipper ziet ons aankomen en wacht. Zet mijn fiets op de stander, val op een bank neer en kan geen pap meer zeggen.

De prijs voor de pond 25 euro voor ons samen voor 10 minuten maakt me ook niet meer uit. Zo blij dat we deze overtocht gehaald te hebben. Bellen naar de Najade dat we te laat zijn maar dat de schade meevalt.

Aan de overkant bestellen we twee ‘Radlers Citroen’, klokken die achterover en stappen snel weer op voor de laatste 7 km terug naar Usedom

Echt heel relaxed in drie uur tijd meer dan 60 km gefietst zonder pauze. Nu alleen nog maar even eten koken voor de groep.

In Nederland zou het niet kunnen, even per ongeluk bij een Sail langs komen waaien. In Stettin kan dit echter wel. Zonder dat we het wisten wacht na 24 zeearenden, 2 ijsvogels en ontelbare aalscholvers op wit gescheten bomen, Sail Stettin op ons.

Meerdere drie en viermasters liggen afgemeerd langs de wal. Voor de nacht mogen we blijven liggen, maar de volgende ochtend om acht uur moet de Najade vertrokken zijn. Voor de zekerheid komt de organisatie ook om vijf uur in de ochtend nog even langs om er echt zeker van te zijn, dat we de gemaakte afspraak niet vergeten. Al vroeg varen een rondje langs de schepen. Vanaf ons achterdek zien we dat er op andere achterdekken briefings worden gegeven aan de bemanning. Daarna zoeken we helemaal achterin Stettin een plekje voor de kant. Een braakliggend terrein, niemand weet van wie het is. Op deze plek zou ik echter met gemak een kruidenwandeling kunnen geven.

Terwijl we denken op het eind van de wereld te zijn beland, zien we na het oversteken van het veldje, ineens de tram, lijn 11 staan. Voor 2 slotties per persoon kunnen we een kwartiertje later in het centrum uitstappen om even de Stet in te gaan. Dit grapje heb ik vandaag nog maar drie keer gemaakt vandaag. Als de doorsnee passagiers van de tram, symbool staan voor de doorsnee bevolking van Stettin, dan gaat het niet goed met Polen, tandeloze monden, ingevallen wangen, afgetrapte pantoffels, drank neuzen en trieste blikken zitten om ons heen

We halen glep bij de sklep, en leren dat de bakker, als het personeel gewisseld wordt, de winkeldeur tijdelijk op slot doet. De kas wordt opgemaakt en het nieuwe team start met een lege kas.

Bij de slager staan de kasten vol potten ingemaakte augurken, bietjes en paddenstoelen. Achter de kassa bij de supermarkt staan flessen met 98% alcohol.

Betalen kan alleen maar cash en in slotties natuurlijk. De euro is hier ver te zoeken

Met dezelfde tramconducteur als op de heenreis, hij zwaait als hij ons ziet, rijden we terug. Zo’n herhaalde ontmoeting geeft onmiddellijk het gevoel iedereen hier in de stad te kennen en laat je thuis voelen

Naast een gezonken vracht schip meren we af in een piepklein Pools haventje. Verschillende wilgen zijn de nieuwe lading en vullen de ruimten tussen de spanten in. Wel veel goedkoper dan het aanleggen van een nieuwe steiger en de bolders zitten er al gratis op. Waterlelies omlijsten deze bijzondere afmeerplek.

Vijf Polen, allemaal met een fles bier in de hand, komen informeren naar onze buitengewone meet apparatuur. Dit moet wel een technisch hoogstandje zijn, want hoe weten we anders in vredesnaam waar we kunnen varen met zo’n groot schip in deze ondiepe wateren. Als Derk vervolgens met onze peilstok naar voren komt duurt het even voordat ze van hun verbazing zijn bekomen. Havenbewoners noemen ze zichzelf, ze zijn van hier, en wonen in de haven.

Zwaluwen zitten als muzieknoten op de elektriciteits- draden. In de glep verbazen we ons over de afmetingen van de tomaten en de kolen. Tussen de groenten in staat een grote emmer met ingemaakte augurken. Venkelbloemen versieren de bovenkant.

Rügen ronden we voor de helft, via Swinoesie steken we over naar Sassnitz. Zeilen langs de Königsstuhl, laten de zon de krijtrotsen beschijnen en draaien weer om.

De Razende Roland tuft en toetert door de heuvels en door de bossen van Rügen

Als ik veel te hart een gravel pad naar beneden raas hoor ik haar in de verte Oeoeoeoeoe…

Het silhouet van Stralsund met haar vele kerken en hoge pakhuizen is al weer zichtbaar aan de horizon. Bijna terug bij af en de pot met Anneke Jam is leeg.

Van 6 tot 13 september kun je nog opstappen voor een avontuurlijk zwerftocht over de Nederlandse en Duitse Wadden naar Rottumeroog en naar de Duitse Waddeneilanden. We hebben nog 6 kooien beschikbaar. We starten en eindigen in Lauwersoog.

[peterpijls1965]

Waarom de roes altijd blijft lokken

(2015)

Vertaler en schrijver August Willemsen schreef een borend autobiografisch boek over alcoholisme: De Val. Ik las het minstens zes keer, vooral in de jaren voorafgaand aan mijn eigen tuimeling in de drank, in 2010 en 2011. Misschien voorvoelde ik iets; wellicht zag ik instinctief aankomen dat ik August Willemsen achterna zou gaan.

Als drinker was ik een sissie vergeleken met Willemsen. Hij consumeerde in zijn slechte periodes twee flessen wodka per dag. Hij kickte af toen hij starnakel zijn heup brak en langdurig revalideerde in een verpleeginrichting zonder bar.

Daarna ging hij weer drinken, tot zijn dood. Ondertussen vertaalde hij wel even het beste uit de Braziliaanse literatuur, en nam hij het oeuvre van de Portugees Pessoa gemakshalve mee. Niet alleen een alcoholic; vooral ook een workaholic.

Gerard Reve, zelf ook een drinker, merkte ooit op dat veel alcoholisten in de basis noeste werkers zijn. Dat herken ik. Mijn arbeidsethos mag er zijn - een positief souvenir uit mijn milieu.

Alleen ken ik geen maat. Dus kickte ik er vroeger op om 60 uur in de week te werken, halve marathons te lopen, een enerverend huwelijk te handhaven en modelvader te zijn. Onmatig in alles.

Daar kon ik wel wat brandstof bij gebruiken. Lees: alcohol.

Ook ik heb net als Willemsen na mijn afkick besloten geen geheelonthouder te worden. Vier kaar lang dronk ik niets; recent heb ik een paar keer een glas bier gedronken op een terras.

Mijn netto slotconclusie over bier na 35 jaar consumptie: het is twee of drie slokken lekker. Daarna wordt het kraanwater.

Wat ik doe is in principe risicovol gedrag. Maar na dat ene glas heb ik niet zoals vroeger de reflex om er nog 10 te drinken. Daarbij heb ik geen budget voor alcohol. En ik woon in een droog huis. En ik ga mijn zoon niet zien als ik terugval.

Er zijn dus de nodige veiligheidskleppen. Die zijn ook nodig.

Als je zoals ik genetisch bepaald verslavingsgevoelig bent, zal de roes altijd blijven lonken. Wanneer ik tegen de pijn marihuana of hasj rook, is het een feestje dat een plant urenlang pijnvrij kan maken, maar ik ben ook niet vies van de high. En onschuldige roestmiddelen bestaan niet. Het wemelde in de verslavingskliniek van de marihuana-verslaafden.

Gelukkig heb ik ook voor softdrugs nauwelijks budget.

Zo leef ik met de handrem steeds onder bereik. Mijn probleem is in wezen dat ik te kort verslaafd ben geweest aan alcohol en nooit aan softdrugs of harddrugs. Ik heb in mijn leven aanzienlijk meer plezier dan ellende gehad van roesmiddelen. Dat zal ik me altijd herinneren. Daarom kan de val van een verslaving altijd blijven dichtslaan.

Waarvan akte.

[fransopdefiets]

10-7 Bodø - 1

Ik at gisterenavond weer eens pasta, maar nu gevuld met zongedroogde tomaat en nog iets dat ik niet begreep, iets kazigs volgens mij. In de keuken raakte ik aan de praat met twee Duitse fietsers, de een uit Hamburg, de ander uit Frankfurt, we hadden elkaar op de route al een paar keer ingehaald. Ik kon vertellen over mijn rondje Duitsland in 2021, waarbij ik beide steden gezien heb.

‘s Nachts lig ik weer te woelen en te broeien van boven en kou te vatten van onderen, totdat opeens het kwartje valt. Dat thermisch óndergoed moet natuurlijk niet aan je lijf, maar ónder de slaapzak, dan lig je niet zo te broeien en de isolatie is waar ie wezen moet. En zo val ik toch nog lekker in slaap, ondanks de krijsende meeuwen die de hele nacht tussen de tenten doorscheren op zoek naar etensrestjes.

Als ik opsta, is de onderkant van alles kletsnat. De onderkant van mijn matrasje, de onderkant van de binnentent, de onderkant van de pot yoghurt, de onderkant van mijn tassen en schoenen, kortom alles dat op het grondzeil van de binnentent of de footprint (extra onderzeil) heeft gestaan is nat. De enige verklaring die ik kan bedenken, is dat gisteren de lucht verzadigd was van vocht en dat dat vocht vannacht dus gecondenseerd is. In elk geval moet ik nu eerst alles, zo goed en kwaad als het gaat, zien te drogen voor ik het inpak.

De buurvrouw zit duidelijk om een praatje verlegen en begroet me enthousiast in de ochtend, zij is met haar zoontje van 4 en hun rashondje op weg naar een eilandje van de Lofoten. Daar is aankomend weekend een bijeenkomst van 400 mensen met allemaal dezelfde hond, het beest lijkt een beetje op een kooikertje. Dat jongetje heeft het hoogste woord en duldt eigenlijk niet dat zijn moeder met iemand anders praat. Ze vraagt natuurlijk naar mijn route en als ik vertel dat ik over de hoogvlakte noord van Lillehammer ben gefietst, roept ze enthousiast, dan heb je mijn dorp Orkanger gezien! Ik knik braaf van ja, maar heb inmiddels zoveel dorpen gezien, dat ik geen idee heb, hoe Orkanger eruit ziet. (Achteraf zocht ik het op en ik ben er inderdaad doorheen gefietst, het ligt vlak onder Trondheim).

Onderweg drink ik koffie in het Mineralen Kafé in Bertnes, een café annex museumpje met stenen. De eigenaar is zo oud en krom, dat ie nauwelijks nog kan lopen, maar de koffie is vers gezet.

In Bodø aangekomen heb ik nog wel even voordat ik kan inchecken. Ik fiets linea recta naar het bureautje van de DNT (de Noorse Trekking Association) en vraag waar ik een matje kan kopen. Tweehonderd meter verderop is het antwoord en ik koop daar een mooi licht geïsoleerd matje. Het wordt niet de Exped 9R want die weegt meer dan een kilo en heeft het formaat van een slaapzak. Die schaf ik wel aan als ik nog een keer naar Svalbard ga fietsen. Ik hoef maar isolatie tot het vriespunt. De 3R is ruim voldoende verzekert de verkoper mij, die is comfortabel tot -5. Dan door naar het postkantoor om het oude matje naar huis te sturen, want dat is nog prima te gebruiken buiten de poolcirkel.

Bij het inchecken boek ik meteen een nachtje bij. Morgen gaat het namelijk de hele dag regenen, maar de dagen daarna wordt het mooi weer. Ik loop bovendien nogal voor op schema, in dit tempo ben ik de 17e al in Tromsø. Vandaag is het nog prachtig weer en na het wassen en uithangen ga ik de stad in.

Gefietste afstand: 30 km

Gefietste tijd: 2,5 uur

Afstand tot de Noordkaap zoals de zeemeeuw vliegt: 610,9 km (er is 3 km bij gekomen, maar dat klopt wel, want ik heb vooral westwaarts gereden).

[victor-burger]

ELVeS deel IV

You win some, you lose some.

Or

When it rains, it pours.

Ik bedenk me dat ik echt gelukkig word van met mensen klimmen. Met andere boulders uitwerken en door ons prachtige bos struinen. Dus ik regel dat ik vrijdag, zaterdag en zondag met iemand kan klimmen. Vrijdag met Javier in Dame Jouanne afgesproken. Leef en ik zijn die ochtend vertrokken en rond 13.30 in Nemours. Eind van de middag in Dame Jouanne. Heel gezellig om weer met iemand nieuws te klimmen. Het is lekker weer en we proberen samen Perudo. Mooie boulder!! Echt gave beweging.

Zaterdag met Filip afgesproken. Eerst doe ik witte circuit samen met Leef. Dat is echt heel leuk samen. Echt een soort parcour. Filip heeft nog wat last van zn enkel en we gaan samen een nieuwe 7c proberen die niet heel hoog is. Hoe anders dan de vorige keren.

Wij proberen de boulder samen. Al snel hebben we een methode die werkt en paar pogingen later sta ik op het blok. Mooi!

Ik doe de boulder zelfs nog een keer voor de video. Dat doe ik niet heel vaak.....

Ik loop - na een korte discussie - met Leef door naar een andere 7c. Dat gaat allemaal okay. Uiteindelijk kan ik daar ook alle passen van maar dan...In de allerlaatste poging val ik naast de pad en voel iets breken in mijn rechtervoet. Meteen weet ik dat het helemaal mis is. Ik kan helemaal niet meer staan op die voet. Dus Filip bellen (die was al bijna weer thuis) en hij komt met pijnstillers, krukken en support naar mij toe. Rijden naar ziekenhuis. Daar 4,5 uur wachten op foto's, CT scan, uitslag: gebroken hiel, geen operatie, en pas rond 22u thuis. Bart is ook gekomen en heeft samen met Filip ons enorm ondersteunt en geholpen. Echt zo lief!!!!

Van zaterdag op zondag slaap ik nog wel okay. Zondag ik een dag om veel te organiseren en maandagmiddag worden we naar huis gereden door Sannie. Nu 6 weken niet belasten en dan revalideren....

Hoop snel weer terug te komen op oude niveau, want het ging echt lekker