#Ali ayçil

[cileklipalet]

çünkü eşyaların da bir ruhu vardır ve insan onların arasından kendine en yakın olanını tercih eder.

[selin-n]

💙🥀🕊️

Akşamınız bu bebişin huzuru ve mutluluğu gibi olsun__//

Sevdiklerinizle beraber_//! 😔

Gönül gel seninle muhabbet edelim 🎶

Dünya için gül benzini soldurma__

Halden bilmeyene halin bildirme__

💙 🥀 💙 🥀 💙

Düşüncelerini çelen masum bir sorunun, uzun zaman aklının kıvrımlarında dolanıp, kocaman bir çengel halini alması aylar sürdü.

Ali Ayçil

Uykumuza veda ediyoruz aşka düşünce.

Huzurlu bir akşam olsun efendim 😊

Sevgilerimle 💙

[sen-de-oku]

Dünya, bensiz de dünyaydı; darılmadım...

Ali Ayçil (Yenilgiden Dönerken)

[savasbitti]

"‘İnsan daha başlangıçtan itibaren, kendinde durmayı bilmeli’ diye geçirdim içimden. Çünkü kendinde durmayanın bir adresi yoktur. Ve eğer insan kendisini bir adres olarak göstermiyorsa, ona postalanacak bütün mektuplar, bir kere bile açılmadan gönderenine geri dönerler."

kendime ettiğim bazı kötülükler (kovulmuşların evi), ali ayçil

[cayircimengezegezeoy]

"Her seferinde solan çiçeğin yerine, solacak yeni bir çiçek koydum."

[dusleraleminde]

📜Sanıldığı gibi insanı yıkan çektiği acılar değildir. İnsan, çektiklerini paylaşamadığı için, kendi acısıyla söyleşmeye başladığında yıkılır.✨

~Ali Ayçil, Ceviz Sandıklar ve Para Kasaları

[mechulilemaruf]

[ezildimakliminhesaplarindan]

Hem yaralı hem yakını bir yaralının

kırıldı kuş sesinden direkleri dünyanın, kaldım eşikte sübyan

kaldım cümle ovayla temmuzun köklerinde, yaşlanmış ağaçlara dert oldum.

Kimi görsem dedim işte burdayım, iki ince boynumun arasında

kimi görsem dilim buruk, kelimeler ölümlü, sesim anadan üryan.

Yürüdüm benle birlik ağır bir halk yürüdü

suya baktı ağırdı, güze düştü ağırdı, yola vurdu ağırdı.

Bir sabah dünya boşken kalkıp sordum kendime: neyin var taşınacak?

şu kırık dal sesinden, şu tökezleyen ırmak gürültüsünden başka

neyin var sen gidince aklı sende kalacak!

Şehirden Erzurum kitaplardan Krişna

üzerime uzattım gerneştikçe yorgun düşen evleri, hiç yaşlanmadı akşam

hiç yaşlanmadı bana bütün ana dillerden kar toplayan çocuklar.

Kurutulup saklanmış bir hayatım yok diye beni boşladı kışlak

indim aşağılara, ilk seferde dürülmüş sancak gibi açık kaldı maceram.

Hangi kavşakta dursam çatallı bir acıyım.

dağınık bir toy yeri, emanet bir elbise, bir ince kopuz sesi.

Yok yerlere yön oldum; her hayrata okuttum bu şaşkın kitabeyi

ki çözülsün insanların insanlara dokunduğu sınırda neden ellerim çolak

ve neden baktığımda büyüyor ölü balık gözleri.

Yurtsuz Marek* beni çiz benden başka göçmen yok

boştu varlığın evi iki ince boynumla salındım ortalıkta.

Bak nasıl da oturuyor üstüme sararmış otlakların uzaktan görünüşü

trampetler çalınca toz kalkan bir kasaba gibi duruyor yüzüm

soyuldu her bir yanım günlere yapışmaktan, hâlâ sütten kesilmedi bu yara.

*Marek Brzozowski. Göç temasını işleyen Polonyalı bir ressam.

Ali Ayçil

(Dergah Dergisi, 174)

[plaklarim]

kendimle kendim arasında gidip gelen yeni bir yol açtım. günler, niçin uzadığını, niçin kıvrıldığını bilmediğim bir sarmaşık gibi dolanıp durdu boynuma.

dünya, bensizde dünyaydı, darılmadım.

[keremcatak]

Oysa onu akşamları makyajsız ve pudrasız ilk gününe benzetirim dünyanın

[derya-deniz]

💙🕊️🥀___Bir kuşun kanadını taşıyacak gücüm bile yok bugün.

Öyleyse hayat niye inatla, boş bulduğu tek yer benmişim gibi, gelip ruhuma kuruluyor?___🕊️🥀💙

#Ali Ayçil #alıntı #güzelsözler #derya #deniz

[cileklipalet]

insan, çektiklerini paylaşamadığı için kendi acısıyla söyleşmeye başladığında yıkılır.

[selin-n]

💙🥀🕊️

Hayali bile güzel di__//

Güzel de....

İnsanın umudu kırılınca__//

Hayali de yarım kalırmış__//!! 🥀🥀

Öyle işte__!!

"İçinde hiç konuşulmamış bazı cümleler, bütün ağırlığıyla göğsüne oturuyor. Başkaları bilmiyor belki ama sen biliyorsun; aslında o cümleleri saklamak için hep konuştuğunu, hep konuşmak zorunda olduğunu..." ....Biliyorsun.....!!

Sevgimle💙

[sen-de-oku]

Kazanmak için çıktığın her yol sana ihanet eder.

Ali Ayçil (Yenilgiden Dönerken)

[savasbitti]

"rüyalarımızdan çıkan hayatımızdan da çıkıyor bana inanın."

içimizden biri (kovulmuşların evi), ali ayçil

[ata-1966]

kapıdan çıkarken mutsuz bir ülke burası dedim kendi kendime. Sabahları nasıl uyanması gerektiğini bilmeyen bir ülke, tırnaklarından başlayarak çökmüş bir ülke..

Ali Ayçil