#Afër dhe larg

[kleakelmendi00]

Tre banjat termale më të mira në Kosovë dhe rrethinë

Kosova, e vendosur në zemër të Gadishullit Ballkanik, është shtëpia e një historie të pasur të shërimit natyror dhe mirëqenies. Rajoni është i begatshëm me disa banja termale, të cilat janë kërkuar për shekuj me radhë për vetitë shëruese dhe mjediset relaksuese. Qoftë për të lehtësuar dhimbjet muskulo-skeletike, për të përmirësuar shëndetin e lëkurës, ose thjesht për të u çlodhur në natyrë, burimet termale të Kosovës janë destinacioni ideal. Ja tre banjat termale në Kosovë dhe rrethinë, ku secila që ofron një përvojë të veçantë.

1. Banja e Kllokotit

Lokacioni: Kosovë, afër qytetit të Kllokotit

Përfitime Terapeutike: Banja e Kllokotit, e vendosur në rajonin e qetë të juglindjes së Kosovës, njihet për ujërat e pasura me sulfur dhe burimet minerale shëruese. Këto ujëra janë veçanërisht të dobishme për trajtimin e dhimbjeve të nyjave, çrregullimeve muskulo-skeletike, dhe çështjeve të frymëmarrjes. Ujërat e pasura me sulfur ndihmojnë në lehtësimin e inflamacionit dhe promovimin e qarkullimit të gjakut. Shumë vizitorë vijnë këtu për të relaksuar dhe për të përmirësuar mirëqenien e përgjithshme. Mjedisi i qetë rural ofron atmosferën ideale për rikuperim dhe detoksifikim.

2. Banja e Sijarinës

Lokacioni: Medvegjë, një orë larg Prishtinës

Përfitime Terapeutike: E vendosur në luginën piktoreske të malit Gollak, Banja e Sijarinës është një destinacion i njohur për shumë vizitorë nga Kosova për shkak të afërsisë gjeografike dhe burimet e saj të pasura termominerale. Kjo banjë është shumë e vlerësuar për aftësinë e saj për të trajtuar një gamë të gjerë sëmundjesh, përfshirë sëmundjet reumatizmale, problemet gastrointestinale dhe çështjet e frymëmarrjes. Karakteristika më e veçantë e kësaj banje është Gejzeri, i cili shpërthen ujë të nxehtë deri në 8 metra lartësi, duke krijuar një spektakël natyror mahnitës. Rajoni i pyllëzuar dhe mjedisi i qetë ofrojnë një arratisje të përkryer për ata që kërkojnë relaksim dhe shërim, sidomos pas hapjes së hotelit të ri Hotel Onyx, duke e ngritur standardin e akomodimit në këtë banjë.

3. Banja e Pejës

Lokacioni: Kosovë, afër qytetit të Pejës

Përfitime Terapeutike: Banja e Pejës është një nga banjat më të vjetra dhe më të njohura termale në Kosovë. Me ujërat e saj sulfurike dhe të pasura me radon, kjo banjë ka qenë një destinacion i kërkuar për shekuj me radhë. Ujërat termale janë veçanërisht efektive për trajtimin e dhimbjeve të nyjave, problemeve të lëkurës, dhe inflamacionit të muskujve. Shumë vizitorë gjejnë lehtësim nga sëmundjet reumatizmale dhe çështjet që lidhen me stresin falë vetive shëruese të ujit. E vendosur në një rajon malor të bukur, atmosfera e qetë e Pejës shton efektet terapeutike të banjës, duke ofruar një strehë natyrore për ata që kërkojnë rikuperim dhe relaksim të thellë.

Përfundim

Banjat termale të Kosovës janë më shumë se një vend për të u çlodhur; ato janë strehat natyrore shëruese që janë përdorur për shekuj me radhë për të promovuar shëndetin dhe mirëqenien. Qoftë duke vizituar Banjën e Kllokotit për ujërat e saj me sulfur, Banjën e Sijarinës për burimet e saj minerale dhe gejzerin unik në Evropën Kontinentale, ose Banjën e Pejës për përfitimet terapeutike, secila banjë ofron diçka unike për vizitorët. Këto thesarë natyrorë janë perfekte për ata që kërkojnë të përmirësojnë shëndetin e tyre, detoksifikohen, ose thjesht të shijojnë fuqinë qetësuese dhe shëruese të natyrës.

Nëse kërkoni të përjetoni më të mirën nga shërimi termal i Kosovës dhe Luginës, këto tri banja duhet të jenë në krye të listës tuaj.

[xhemilbeharaj]

Meloni me vilë në jug të Shqipërisë?! Mediat: Ia ka vënë syrin afër Palasës!

Kryeministrja e Italisë, Xhorxhia Meloni mund të rikthehet në jug të Shqipërisë, kësaj radhe për të qëndruar më gjatë, jo për të negociuar ndonjë kamp të ri për refugjatët, por për të blerë një vilë në zonën e bregut. Mediat italiane shkruajnë se kryeministrja e Italisë ka në plan të ketë një strehë të dytë në jug të Shqipërisë larg presionit të gazetarëve dhe fotografëve…

[empire-land]

GJËRA ROMANTIKE PËR TË BËRË QË NUK PËRFSHIJNË SEKSIN

Kur romanca përmendet shpesh, shumë mendojnë se gjithçka ka të bëjë me seksin. Por romanca është në fakt çdo gjë që i bëni partnerit tuaj që komunikon dhe tregon se ai/ajo është i veçantë për ju. Ja disa shembuj.

1. Duke e quajtur partnerin tuaj një emër të veçantë që nuk do ta quanit asnjë person tjetër të tillë "Mjaltë", "Zemër"

2. Duke gatuar së bashku. Ky aktivitet në fakt ju jep një mundësi dyve për t’u lidhur më afër

3. Dalja në takime në vendet intime (jo klube) ku mund të shikoni në sytë e njëri-tjetrit dhe të bëni biseda me zemër

4. Duke tërhequr vendin e saj ose duke mbajtur dorën e saj kur ajo ngjitet në një këllëf shkallësh. Edhe pse ajo mund ta bëjë këtë vetë, kjo e bën atë të ndihet sikur ju jeni të kujdesshëm ndaj saj

5. Duke kënduar këngë dashurie së bashku. Kjo ta ngroh zemrën

6. Mbulimi i njëri-tjetrit në lutje. Gjëja më romantike është kujdesi për shpirtin e njëri-tjetrit

7. Duke mbajtur dorën e njëri-tjetrit ndërsa ecni.

8. Duke dalë për shëtitje, piknik dhe lojë

9. Nëse keni fëmijë, planifikoni takime vetëm për ju të dy ndërsa bëni plane që dikush të kujdeset për fëmijët. Fëmijët priren të vrasin romancën nëse nuk jeni të qëllimshëm për mirëmbajtjen e zjarrit

10. Duke folur në telefon deri vonë për çështjet e zemrës nëse ju të dy jeni larg njëri-tjetrit. Nëse gjithçka për të cilën flisni deri vonë është seksi, atëherë po humbisni thellësinë

11. Duke i shkruar njëri-tjetrit letra dashurie. Po, ka diçka të veçantë leximi i shkrimit të njëri-tjetrit në këtë epokë digjitale. Lini një shënim për partnerin tuaj në jastëk ose postoni një letër nëse partneri juaj është larg

12. Duke i bërë një pije të ngrohtë ndërsa punon ose duke shkuar për ta parë me drekë të paketuar. Kjo tregon se e keni në mendje

13. Dërgimi i një parcele. Ka diçka të veçantë në hapjen e një dhurate fizike nga ai që dashuron

14. Duke e lavdëruar njëri-tjetrin publikisht, qoftë para miqve tuaj, në rrjete sociale apo në tubime sociale. Por kete bejeni vetem kur e doni partnerin mire ne privat, perndryshe eshte thjesht shtirje

15. Shkrimi i njëri-tjetrit poezi, këngë dashurie apo mesazhe të ngrohta se sa shumë domethënie keni për njëri-tjetrin

16. Ulur pranë njëri-tjetrit në shërbesat e kishës ndërsa lexoni nga e njëjta Bibël

17. Duke biseduar me fëmijën/fëmijët tuaj për mënyrën se si u takuat ju të dy. Fëmijët i duan ato historitë e mamit dhe babit. Kjo ju kujton dyve se deri ku ka arritur dashuria juaj

18. I urojmë njëri-tjetrit natën e mirë dhe mëngjes të mirë. Fjalë të thjeshta por ato kanë shumë kuptim

19. Duke pasur biseda me jastëk në shtratin tuaj martesor ndërsa përqafoheni dhe jeni të prekshëm me njëri-tjetrin

Mos harroni se ai është partneri juaj i jetës. Bëj dhe thuaj gjëra që komunikojnë dashuri. Nëse ju të dy po takoheni dhe bashkimi juaj është për shkak të seksit, atëherë ju po humbisni një shans për të ndërtuar një themel të fortë mbi të cilin do të ndërtohet e ardhmja juaj.

Nëse ju të dy jeni të martuar dhe keni ndaluar të bëni njëri-tjetrin të ndjeheni të veçantë sidomos që kur erdhën fëmijët, ose e vetmja herë që i kushtoni vëmendje njëri-tjetrit është kur doni seks atëherë po dobësoni martesën tuaj

Riktheni romancën e vërtetë.

[kaqurrelsi]

Disa persona din të qëndrojnë afër dhe pse jan shum larg 🫀✨

[vetemunedheti]

A më sheh tani, si jam bo pa ty

Sot nuk kam forcë të them një fjalë.

Më thuaj tani, si t’jetoj pa ty

Sot jemi afër dhe larg.

[pollonegro666]

2022/04/15 Llegamos al hotel en un pueblo cerca de la capital donde descansamos en una gran cama; en el cabecero, un cuadro con una vista de la ciudad imperial. Desde la terraza teníamos vista a la piscina y el campo de golf.

We arrive at the hotel in a town near the capital where we rest in a large bed; on the headboard, a painting with a view of the imperial city. From the terrace we had a view of the pool and the golf course.

Google Translation into Portuguese: Chegamos ao hotel em uma cidade perto da capital onde descansamos em uma cama grande; na cabeceira, um quadro com vista para a cidade imperial. Do terraço tínhamos vista para a piscina e o campo de golfe.

Google translation into Italian: Arriviamo in albergo in un paese vicino alla capitale dove riposiamo in un grande letto; sulla testiera, un dipinto con veduta della città imperiale. Dalla terrazza avevamo una vista sulla piscina e sul campo da golf.

Google Translation into French: Nous arrivons à l'hôtel dans une ville proche de la capitale où nous nous reposons dans un grand lit ; en tête de lit, un tableau avec vue sur la ville impériale. De la terrasse, nous avions une vue sur la piscine et le parcours de golf.

Google Translation into Arabic: وصلنا إلى فندق في بلدة قريبة من العاصمة حيث نرتاح في سرير كبير ؛ على رأس السرير ، لوحة تطل على المدينة الإمبراطورية. من الشرفة كان لدينا إطلالة على حمام السباحة وملعب الجولف.

Google Translation into German: Wir kommen im Hotel in einer Stadt in der Nähe der Hauptstadt an, wo wir uns in einem großen Bett ausruhen; am Kopfende des Bettes ein Gemälde mit Blick auf die Kaiserstadt. Von der Terrasse hatten wir einen Blick auf das Schwimmbad und den Golfplatz.

Google Translation into Albanisch: Mbërrijmë në hotel në një qytet afër kryeqytetit, ku pushojmë në një shtrat të madh; në krye të shtratit një pikturë me pamje nga qyteti perandorak. Nga tarraca kishim pamje nga pishina dhe fusha e golfit.

Google Translation into Czech: Přijíždíme do hotelu ve městě nedaleko hlavního města, kde odpočíváme ve velké posteli; v čele postele obraz s pohledem na císařské město. Z terasy jsme měli výhled na bazén a golfové hřiště.

Google Translation into Greek: Φτάνουμε στο ξενοδοχείο σε μια πόλη κοντά στην πρωτεύουσα, όπου ξεκουραζόμαστε σε ένα μεγάλο κρεβάτι. στο κεφάλι του κρεβατιού ένας πίνακας με θέα την αυτοκρατορική πόλη. Από τη βεράντα είχαμε θέα στην πισίνα και το γήπεδο του γκολφ.

Google Translation into Polish: Dojeżdżamy do hotelu w miasteczku niedaleko stolicy, gdzie odpoczywamy w dużym łóżku; w wezgłowiu łóżka obraz z widokiem cesarskiego miasta. Z tarasu mieliśmy widok na basen i pole golfowe.

Google Translation into Turkish: Başkent yakınlarındaki bir kasabada, büyük bir yatakta dinlendiğimiz otele varıyoruz; yatağın başında imparatorluk şehri manzaralı bir tablo. Terastan yüzme havuzu ve golf sahası manzarası vardı.

Google Translation into Hebrew: אנחנו מגיעים למלון בעיירה הסמוכה לבירה, שם נחים במיטה גדולה; בראש המיטה ציור עם נוף של העיר הקיסרית. מהמרפסת נשקף נוף של בריכת השחייה ומגרש הגולף.

Google Translation into Hindi: हम राजधानी के पास एक कस्बे के होटल में पहुँचते हैं, जहाँ हम एक बड़े बिस्तर पर आराम करते हैं; बिस्तर के शीर्ष पर शाही शहर के दृश्य के साथ एक पेंटिंग। छत से हमें स्विमिंग पूल और गोल्फ कोर्स का नज़ारा दिखाई देता था।

Google Translation into Russian: Приезжаем в гостиницу в городке недалеко от столицы, где отдыхаем на большой кровати; в изголовье картина с видом на императорский город. С террасы у нас был вид на бассейн и поле для гольфа.

Google Translation into Japanese: 私たちは首都の近くの町のホテルに到着し、そこで大きなベッドで休みます。 ベッドの頭には、皇帝の街を望む絵が描かれています。 テラスからはスイミングプールとゴルフコースの景色を眺めることができました。

Google Translation into Korean: 우리는 수도 근처의 호텔에 도착하여 큰 침대에서 휴식을 취합니다. 침대 머리에 제국 도시가 보이는 그림. 테라스에서 우리는 수영장과 골프 코스를 볼 수 있었습니다.

Google Translation into Chinese: 我们到达首都附近小镇的旅馆，在一张大床上休息； 床头有一幅可以看到皇城的画。 从露台上，我们可以看到游泳池���高尔夫球场的景色。

Google Translation into Persian: به هتلی در شهری نزدیک پایتخت می رسیم و در یک تخت بزرگ استراحت می کنیم. در بالای تخت یک نقاشی با نمایی از شهر امپراتوری. از تراس دیدی به استخر و زمین گلف داشتیم.

Google Translation into Ukrainian: Приїжджаємо в готель в містечку біля столиці, де відпочиваємо на великому ліжку; в узголів'ї ліжка картина з видом на імперське місто. З тераси відкривався вид на басейн і поле для гольфу.

[visitingvlora]

🇦🇱🇽🇰 📍Gadishulli i Karaburunit është ajo pjesë e bregdetit vlonjat, ku turizmi mund të gjejë terrenin më të përshtatshëm për t’u zhvilluar. 25 km larg qytetit të Vlorës, në rrugë tokësore, Gadishulli ofron surpriza në çdo stinë për këdo që e viziton atë. Mund të kryhen jo vetëm udhëtime përgjatë këtij masivi, por edhe pushime njëditore, në plazhet që ndodhen aty. Peizazhi natyror, i gërshetuar me atë historik, e bënë atë një reliev ku vizitori mund të befasohet pafundësisht. Bregdeti tepër i thyer, lëndinat e vogla që zbresin deri poshtë, afër vijës së ujit, gjiret e shumta dhe të fshehura, plazhet e virgjëra, janë disa prej elementëve, që pothuajse nuk i gjen askund tjetër në bregdetin shqiptar. Gadishulli ndan gjirin detar të Vlorës nga Kanali i Otrantos dhe ka një gjatësi prej rreth 15 km, me një gjerësi që shkon deri në 4.5 km. Në skajin veriperëndimor të Karaburunit, ndodhet Kepi i Gjuhëzës, pika më perëndimore e Shqipërisë. Në pjesën më të lartë të këtij masivi, ndodhen tre maja, ajo e Kores 826 metra mbi nivelin e detit, si dhe e Dafinës dhe Ilqes, respektivisht 732 dhe 687 metra. 👉 vazhdon në koment 🇺🇲🌎🇬🇧 Please read the info in the comments 🚩If you like hit ❤ and share 🙏 🇮🇹 👉 Legere le info nei commenti. 🚩Clicca ❤ sul post e condivifi 🙏 #karaburun #vlorabay #penisula #vloratouristicguide #visitingvlora #albania #vacationvibes #mareprofumodimare #storiaantica #historylovers #bay #visitvlora #valona #shqipe #kosovaedovloren #njekomb #tourismalbania #tourismvlora #tepresnevlore #shqiperiovendiim #travelguide #travelalbania #southalbania #submarineactivity #otranto (presso Karaburun Peninsula, Albania) https://www.instagram.com/p/Cbw9dG9tXpD/?utm_medium=tumblr

[ushtari]

Batanija e ngrohtë...

Batanija e ngrohtë nuk më lëshonte. Më fortë e mbaja unë atë. E shtrëngoja si një i pangrënë prej kohësh bukën. Bëhesha zero. Çdo hapësirë nga hynte fare pak i ftohtë, e zija menjëherë. Edhe rrufeja nuk bie aq shpejt.

I ftohti i madh ma shoi urinë. Arsye më të madhe për tu ngritur nuk kisha. 

Në shkollë nuk më shkohej. Kisha kohë që nuk e doja më. Tani e urreja. Universitetin e shihja nga afër vetëm beharit, kur shkonim për të pirë birra dhe bar me shokët e lagjes.

Ky dimër ishte si të tjerët, por bënte shumë më ftohtë. Errësohej më shpejt. Njerëzit futeshin më herët në strofullat e tyre.

Ata donin të hanin e pinin si më parë. Por mendonin për të nesërmen.

As doja të haja. E as të pija. Strukesha më thelllë nën Batanije. E ajo më përpinte. Më mbronte nga gjithçka. Nga çdo e ligë.

Kjo ngrohtësi e madhe papritur filloi të më ftohë. Për çudi trupi qe i nxehtë. Kisha shumë ftohtë. Një i ftohtë i tmerrshëm. Këto nuk qenë ethe gushti.

Batanija kishte shoqe të tjera sipër. Sipër tyre dhe të tjera. Nuk po më bënin derman.

Vala e të nxehtit më ngrohte si zjarri drruve, por çdo çast që kalonte  e ndieja më shumë të ftohtin.

Ky i ftohtë në ketë ngrohtësi të madhe u bë i padurueshëm. Ngrohtësi e ligë. Gërryese.

Trupi i nxehtë kërkonte të ngjitej nën Batanije. Por unë doja të dilja. Të dilja mundesha, por ku të shkoja?!

U dhashë urdhër ushtari gjymtyrëve dhe e flaka Batanijen. Me të dhe shoqet. Sikur ta kishin ato fajin që po vdisja nga I ftohti.

Drita e dieĺlit e mbushte dhomën. Papritur errësira e kapi. E mbushi plot. Rrezet e diellit qenë të shumta. Vetëm se nuk më ngrohnin.

Nata qe shumë larg. Vetëm mendimi për të, më futi tmerrin. Qe errësuar që tani.

Kjo erresirë e ftohtë e mposhti diellin dimëror. Ai akoma vazhdonte të lëshonte rreze. Këtë herë shumëfish.

Trupi nuk e kishte humbur akoma nxehtësinë. I pafuqishëm për ti shpëtuar të ftohtit te errët, nuk kërkova më Ngrohtësi. Kjo kërkesë qe bosh. Vendosa ta duroj të ftohtin. Nuk kisha tjetër zgjedhje. Po edhe po të kisha patur, do të zgjidhja ta duroj. Këto ditë unë kërkoj dhe uroj që të kem më shumë ftohtë. Tani kam shumë frikë nga  Ngrohtësia. I rri larg asaj. Luftoj çdo ditë me të. Se sa herë që e humbas vigjilencën, ajo më afrohet.

Kohët e fundit, Ngrohtësia po bën luftë për mua. E kam kapur veten duke flirtuar me të. Ajo do qe unë ta dashuroj.

[kokeforte]

Dhe pse larg syve je, afër zemrës të kam.

[theshapeofhershadow]

...dhe prap vetëm, larg botës afër vetes.🌹

[disametrambiqiell]

Dua të dish që unë jam lutur për ty. Jam lutur për veten. Për ne. Po, po! Nuk ta kam thënë, por të betohem që jam lutur. Jam lutur që ti të jesh larg meje. Ke të drejtë të çuditesh. E kam fjalën akomë më larg se ato mijëra milje. Ti e di që për mua nuk ka rëndësi largësia. Kurrë nuk ka pasur! Edhe pse ajo gjithmonë ka qenë në marrëdhënien tonë, përlyer me ndjenjën. Dhe unë këtë s’e kam dashur kurrë. Gati-gati të kam urryer për këtë. Padashur, të betohem. Se nuk doja t’i jepja rëndësi, se mendoja se peshën do ta kishte ndjenja. Se ajo do të na mbante afër. Se ti e di që unë mendoj se sado larg të jenë, njerëzit mbahen në zemër. Se ty të kisha në zemër. Aty ngjitur me shpirtin. Po ç’dreqin ishte largësia pra?

Kam frikë se ajo ishim “ne”. Se ajo u bëmë “ne”. Ne të dy, që nuk ditëm të ishim pak më shumë “ne”. Ose më mirë, të rrinim “’dy”. Ose ndoshta ne ditëm, por nuk na la ajo. Ti më tradhtove me të. Ti le që ajo të na ndante. Ti pate frikë. E kuptoj tani pse gati-gati e kam urryer. Atë, sepse ty nuk munda. Nuk munda të të urrej. Nuk doja. Nuk duhet të urrehet dashuria. Ahh po...po të thoja që jam lutur.

Po, çdo moment, ço ditë, çdo natë. Jam lutur në mëngjes, që një ditë të mos kujtohesha për mesazhet e tua të mëngjesit, që unë mezi  prisja e ti ndoshta nuk iu jepje rëndësinë e duhur. I harrove. Jam lutur kur dilja nga shtëpia dhe shkoja drejt stacionit që të mos të dëgjoja emrin tënd. As gjatë rrugës, as në autobus. Askund. Dreqin! Do të ishte gjithmnë dikush që do përmendte emrin tënd gjatë një bisede mes miqsh, apo gjatë një telefonate, apo kur në rrugë dikush thërriste dikë që kishte emrin tënd, apo kur...por ai nuk ishe ti. Edhe në shkollë. Në kafe. Në supermarket. Në punë. Edhe kudo...Kudo. Në çdo vend që shkelja. Gjithashtu do të ishte patjetër një vend ku do ishte i shkruar emri yt. Madje mbaj mend që një ditë në sallën e leksionit, ashtu përhumbur, pa dashje më shkojnë sytë diku. Kisha përballë një karrige me emrin tënd të shkruar tek pjesa e mbështetëses së saj. Pikërisht aty duhej të isha ulur? Një miku im e mori dhe i ndërroi vend. Sa  e vlerësova. Sa përpjekje e bukur dhe e kotë. Sikur të ishte aq e lehtë.

M’u kujtua në atë moment që një ditë i kisha folur atij se emrin tënd e kisha parë të shkruar në dorën e një djali të vogël, i cili po mbahej aty afër meje në autobus. E kisha para syve dorën e tj me emrin tënd të shkruar. Ishim aq sumë njerëz me aq pak vend sa nuk kisha ku t’i hidhja sytë tjetërkund, nuk kisha si të mos e shihja. Të betohem që në një moment i mbylla. I mbylla trishtueshëm. Ai më buzëqeshi me çiltërsi. Kisha humbur nëpër kujtime dhe ndjeva përqafimin e mikut tim, në atë sallën e zhurmshme të leksionit, ku pak më larg nesh ishte ajo karrigia me emrin tënd. Nuk doja t’i hidhja sytë atje. Nuk doja më as të ulesha në auditore që kishin të shkruar emrin tënd. Nuk doja. Po, e pranoj, aty jam lutur që ai përqafim të zgjaste. Dhe jam lutur e lutur që të mos më kujtohet më kurra mungesa e përqafimit tënd. Dhe më kot u luta. M’u kujtua. M’u kujtove ti. Ti në përqafimin e dikujt tjetër.

Zot, sa ndjesi mbytëse. Akoma më keq, unë kam të njohur, miq, për më tepër të afërm që gjithashtu mbajnë emrin tënd, apo të ngjashëm me të. Je kaq larg, por je kudo. Kaq i veçantë për mua, me një emër kaq të përhapur, kaq të zakonshëm. Lutesha të mos më bënte më përshtypje. Kurrë më! Jam lutur që askund të mos shihja dikë që të ngjan ty, që ka të njëjtin stil të veshur, flokësh, gjatësie, tiparet e tua. Ai nuk ishe ti. E megjithatë unë sikur ngrija në vend. E detyroja veten të mos e ktheja kokën, të mos përhumbja shikimin e trishë mbi askënd. Nuk mund ta hiqja mallin vetëm duke parë një të panjohur që të ngjante ty. Mallkueshëm të ngjanin. Dhe vazhdoja rrugën me atë përshtjellimin e bukur e të mundimshëm të ndjenjave. Oh sa shumë mall. Dhe e gjeja veten padashur duke menduar nëse të kishte ngjarë dikush si unë? Nëse ndonjë moment kishe ndjerë aq shumë mall sa do kishe dashurtë gjej diçka timen te dikush tjetër. Nëse duke ecur rrugës kishte qenë para teje ndonjë vajzë me flokët si të miat. Dhe në të qindtën e sekondës ti të kesh menduar që jam unë dhe të jesh zhgënjyer që nuk isha unë. Pas kësaj, a ke ndjerë mall më tepër?

Por unë jam lutur që të mos ndihesha më ashtu. Kurrë më. Jam lutur që më mirë të ecja e përhumbur rrugës, sesa të vija re që po ecja në të njëjtën rrugë ku kaloje shpesh, ku disa herë u takuam rastësisht. Apo të mos vija re kafenenë që dikur uleshim bashkë, përsëri rastësisht. Apo të harroja që studioja  në të njëjtën ndërtesë universiteti që kishe studiuar edhe ti, ku rastësisha kishte ngulur këmbë që të të takoja te shkallët e një pjese të ndërtesës. Që na ajo ditë, vetëm dy herë të tjera i kam ngjitur ato shkallë. Janë plot me kujtime dhe më rëndojnë. Shumë. Isha e lodhur...tepër.

Jam lutur që të mos ishe në mendjen time aq shumë, sepse gëzohesha pak. Përfundoja e lënduar në fund të ditës, kur kuptoja që unë nuk kisha qenë mendimi yt, aq i vetmi, as më i rëndësishmi, as më pak i rëndësishmi. E kuptova kur reshte së shkruari, kur reshte së dërguari mesazhe. Por ti më thoje se fakti që nuk më shkruaje nuk do të thoshte se nuk të mundoja. Po nga ta dija unë? Nuk doja të ishe në mendimet e mia sepse shpërqëndrohesha. Sepse isha e lodhur duke mbajtur të gjallë në mendimet e mia një marrëdhënie gjysmë të vdekur. Sepse trishtohesha dhe ndjeja mall. Jam lutur që asnjë mashkull të mos mundohet të kishte patjetër vëmendjen time, se nuk më interesonte. Nuk doja që askush të mundohet të fitonte me gjeste të bukura një vëmendje që e pate vetëm ti, që e përdhose, pa kuptuar, padashur. Ndoshta jo dhe aq padashur.

Nuk doja përkujdesjen e asnjërit sepse do më kujtohej përkudesja dhe mospërkudesja jote. Nuk doja të më flisnin për ndjenjat e tyre kundrejt meje. Ndjehesha si në faj se une unë ndjeja tepër per ty. Me dukej si tradhti ndaj teje thjesht fakti që i degjoja të m’i shprehnin. Por them se ndoshta kemi mendime krejt të ndryshme mbi konceptin e tradhtise. Por ndoshta dikush tjetë i meritonte ndjenjat e mia. Më shumë se ti. Fatkeqësisht. Lutesha që të mos më pyesnin për ty. Nuk doja më një “po ai djali që më ke folur për të...?”, apo një “po ai akoma nuk është kthyer?”, apo nga ndonjë mike “po sot të ka shkruar?”. Çfarë t’u thoja? Vallë a të ishin bërë ndonjëherë të tilla pyetje? Mbase, ku i dihet.

Fillova të lutesha që të mos më vijë më në ëndërr. Ne nuk kishim si të bashkoheshim vetëm në ëndrra, kur në të vërtetë ishim të ndarë në 1001 mënyra. Se ëndrrat nuk janë për të shuar mallin, përkundrazi. Jam lutur kaq shumë.

Jam lutur edhe që të jesh mirë, që kur të me thoje "jam mirë" të ishe vertet. Jam lutur që... Jo për këto do të të them një herë tjetër. Kanë qenë ditë të mbushura plot me lutje. Jam lutur që të mos ishe lutja ime.

🖤 :)

[fuck-the-crazy-world]

Egoist

Shoqëria moderne duket se çdo ditë e më shumë po përshkohet nga fryma apo sëmundja  e egoizmit. Fjala egoizëm, vjen nga latinishtja EGO, që do të thotë mënyra e të reaguarit, duke kufizuar dhe shkatërruar interesat e tjetrit për hir të vetvetes. Edhe pse njeriu e di, dhe e ka shumë të qartë se egoizmi nuk është diçka e mirë, e efektshme, e ndershme dhe se nuk është diçka që e ndihmon për t’u rritur, ai përsëri bëhet pre i egoizmit. Harron që është i krijuar nga dashuria e për dashuri, do të thotë është krijuar për të dashur, e për t’u dashur dhe gjithashtu për t’u rritur në marrëdhënie me tjetrin, e jo për t’u  mbyllur në një guaskë apo në egon e vet. Siç e dimë,  njeriu që nga zanafilla nuk është krijuar të qëndrojë vetëm, por me të tjerët e për të tjerët.

Pra, njeriu është krijuar të jetojë në botën e marrëdhënieve me njerëzit e tjerë, sepse jashtë marrëdhënieve me të tjerët ai e ka të vështirë të jetojë, kështu që humaniteti i tij është pasojë e të jetuarit mes njerëzve. Njeriu nuk është krijuar të jetojë vetëm. Pavarësisht se ndonjëherë mund ta ndjejë të nevojshme të rrijë edhe vetëm, për të reflektuar mbi vetveten që të arrijë deri tek një ndryshim i efektshëm, por kjo vetmi është e ndryshme nga egoizmi e nga  dashuria ndaj vetes. E dimë se bota e marrëdhënieve me të tjerët është kusht për ekzistencën e individit. Sepse njeriu rritet, zhvillohet, edukohet e formon personalitetin  në marrëdhënie me tjetrin. Psikologu i famshëm Alfred Adler thotë: Individi që nuk interesohet për të tjerët, has në  jetë vështirësi të mëdha dhe është ai që dështon më shpesh në qëllimet e tij. Njeriu është i formuar i tillë, që të kërkojë interesin e të tjerëve e gjithashtu të tregojë interes për të tjerët.

Lind pyetja: A është egoizmi një kujdes real për vetveten? A është egoizmi dashuri ndaj vetes?

Për shumë vite me radhë, ka  ndodhur që të ngatërrohet dashuria që njeriu ka për veten me egoizmin. Por është mirë dhe  kërkohet ta kemi të qartë që të duash veten (kur them të duash veten kam parasysh pranimin dhe vlerësimin e vetes me pozitiven dhe negativen) nuk do të thotë të jesh egoist, por do të thotë të jesh një njeri i formuar, i pjekur dhe i edukuar, të jesh një njeri i matur. Sepse ne e dimë se në aspektin fetar dashuria ndaj  tjetrit është virtyt, atëherë edhe dashuria ndaj vetes është virtyt e nuk është egoizëm. Sepse, edhe Shkrimi i Shenjt na porositë që të duam tjetrin si veten. Gjithashtu këtë e gjejmë edhe në  aspektin psikologjik, i cili nuk pranon se dashuria ndaj vetes dhe dashuria ndaj të tjerëve e përjashtojnë njëra-tjetrën, por përkundrazi  ato e forcojnë  njëra- tjetrën. Sepse dashuria ndaj vetes dhe tjetrit nuk mund të shihen te ndara.

Kështu që njeriu e ka të nevojshme e të domosdoshme që të jetë i bashkuar me të tjerët. E kjo nevojë fshihet prapa të gjitha dukurive që përbëjnë një gamë të tërë të pasioneve njerëzore. Egoizmi është e keqja më e madhe e njeriut. Një proverb thotë: Mos u bëj egoist! Do të thotë mos u sill rreth vetes, mos krijo një rreth vicioz që të pengon për të jetuar mirë e të pengon për të jetuar në paqe me veten tënde e me të tjerët. Sipas psikologut S. Freud[1], egoizmi mund të lidhet më shumë me narcizmin se sa me dashurinë ndaj vetes. Sepse narcisti është ai që dashurinë e tij ndaj të tjerëve e ka të drejtuar nga personaliteti i vet. Kurse njeriu që do veten në mënyrë të drejtë dhe reale, nuk mund të mos e do, respektojë dhe vlerësojë edhe tjetrin. Kurse egoisti, bën të kundërtën, do të thotë, ai e “do veten”, por nuk e do dhe nuk e respekton tjetrin. Egoizmi dhe dashuria ndaj vetes janë larg nga të qenurit identik, në të vërtetë janë të kundërta.

Njeriu egoist

Njeriu egoist shfaq një sens të ekzagjeruar të rëndësisë së vetes – e një preokupim për të qenë i admiruar, si dhe mungesë ndjeshmërie për të tjerët. Është i interesuar vetëm për veten, çdo gjë e kërkon vetëm për vete, nuk ndjen asnjë lloj kënaqësie në dhënie, por vetëm në marrje. Botën rreth vetes e shikon vetëm nga  këndvështrimi çka mund të përfitojë prej saj e jo çka mund të ofrojë apo të dhurojë.

Gjithashtu, ai nuk shfaq interesim për nevojat e të tjerëve, dhe nuk ka respekt për dinjitetin dhe integritetin e tyre. Ai nuk sheh asnjë gjë përpos vetes. Çdo person dhe çdo gjë e vlerëson në aspektin e dobisë së tyre për të. Ai, në thelb është i paaftë  për  dashuri. Është ai, i cili nuk di të dojë veten e aq më pak tjetrin. E kjo na bën të kuptojmë se kujdesi për të tjerët dhe kujdesi për veten janë mundësi të pandashme.

Njeriu egoist nuk e do veten aspak. E kjo mungesë e dashurisë për veten, që është vetëm një shprehje jo produktive, e lë atë të zbrazët dhe të frustruar[2]. Ai, nuk është i lumtur, por i shqetësuar, i ankthshëm dhe pengon veten e vet për të jetuar jetën e për ta realizuar atë. Kërkon vëmendje e admirim të vazhdueshëm nga çdo njeri, sepse mendon se është i “veçantë”. I jep gjithmonë vetes të drejtë. Ai e quan ekzistencën e të tjerëve si iluzion ose si të dyshimtë.

Pra, njeriu egoist, ka tendencën që ta mbivlerësojë rëndësinë e rolit të vet në situata e ngjarje të ndryshme. Mendon se është autori i vetes së vet, i jetës së vet dhe i shoqërisë. Ndjehet i vetë-mjaftueshëm, e synon ta zëvendësojë edhe Zotin, por edhe të bëjë krejt pa të. Mendon se nuk i detyrohet askujt me përjashtim të vetvetes dhe pretendon të ketë vetëm të drejtë.[3] Është ai që dështimin e ka shumë afër vetes, edhe pse ai nuk e lë veten që ta kuptojë këtë. Gjithashtu, ka rrezikun më të madh të vuajë nga stresi, ankthi e depresioni.

Pra, egoizmi dhe dashuria nuk mund të qëndrojnë bashkë. Sepse, egoizmi është një papjekuri e ndjenjave të individit. Kurse dashuria nuk mund të mbyllet ndaj nevojave të tjetrit.  Rreziku është që nëse personi nuk bën përpjekje për ta luftuar egoizmin, ai kthehet në një individualizëm e në një indiferentizëm të theksuar. Fjala indiferencë, do të thotë të mos jetosh dhe të mos lejosh ndryshimin mes gjërave, të mos lësh hapësirë apo të mos i japësh jetë një ndryshimi të aftë që të krijojë një ndryshueshmëri, që do të thotë, mbyll zemrën për të mos marrë parasysh nevojat e tjetrit, mbyll sytë për të mos parë atë që e rrethon, largohet për të mos e lënë veten të preket prej shqetësimeve e problemeve të të tjerëve. Gjithashtu, shfaqet një mungesë vëmendjeje ndaj realitetit që e rrethon. Ka një ftohje shumë të fortë ndaj tjetrit, aq sa arrihet deri tek eliminimi i pranimit të tjetrit, si dhe identitetit të tij.

Pra, duket se është një urgjencë, që njeriu të fillojë dhe të reflektojë mbi këtë sëmundje të egoizmit që çon deri në  indiferentizëm. Egoizmi dhe indiferentizmi, janë e kundërta e dashurisë. E këtë e gjejmë edhe në këtë thënie: “E kundërta e dashurisë nuk është urrejtja, por është indiferentizmi”. Dhe e kundërta e jetës, nuk është vdekja, por indiferenca. Indiferentizmi është paaftësia  ose mosdëshira e njeriut për të ndryshuar botën e brendshme dhe atë të jashtme. Është mosdëshirë për ta lënë derën hapur për tjetrin. Është ajo ndjenjë që njeriu humb entuziazmin dhe kontaktin me botën dhe tjetrin.

 Indiferenca ka të bëjë me atë që quhet “fikje e zemrës.” Kështu, njeriu nuk mund të ketë mbarësi, sukses, paqe, duke u mbyllur në vetvete e duke parë vetëm interesin vetjak.  Nëse nuk bashkëpunon- apo nuk lejon të bëhet pjesë e bashkëpunimit, si me Zotin ashtu dhe me tjetrin, ai mbetet bosh brenda vetes. Sepse egoizmi, indiferentizmi janë mënyra të rrezikshme, dhe ka  afat të shkurtër për të ndihmuar veten. Njeriu nuk mund t’i ndajë interesat e veta të vërteta nga interesat e shoqërisë, pra nga interesat e tjetrit. Ai, mund ta ndihmojë veten, vetëm duke e ndihmuar tjetrin. E kërkohet që të jetë i vetëdijshëm që prirjet e veta e nxisin ta kërkojë gëzimin e ta gjejë atë gëzim vetëm në kontakt me të tjerët. Gëzimi i vërtetë gjendet në marrëdhëniet e ngrohta, atje ku ndihemi së bashku, larg nga unë dhe mua, aty ku ndodhet NE.

Kërkohet të jemi solidarë e altruistë, sepse solidariteti nuk është vetëm detyrë, por është realizimi dhe garancia më e mirë e sigurisë.

Albert Einstein, thotë: Vetëm një jetë e jetuar për të tjerët, është një jetë e vlefshme. Vlera e një njeriu duhet parë në faktin çfarë jep dhe jo në atë çfarë është në gjendje të marrë.

[shqiperialive]

Çfarë i bëri bashkë? Shakira dhe Pique shfaqen në të njëjtin vend pas ndajres, por... (FOTO)

Çfarë i bëri bashkë? Shakira dhe Pique shfaqen në të njëjtin vend pas ndajres, por… (FOTO)

Ylli i muzikës, Shakira dhe futbollisti i famshëm, Gerard Pique, janë fotografuar së fundmi duke parë djalin e tyre duke luajtur bejsboll. Teksa ndodheshin në të njëjtin vend, ata kishin vendosur që të qëndronin larg njëri-tjetrit duke mbajtur distancë. Ish-çifti i famshëm u shfaq për të ndjekur nga afër Milanin 9-vjeçar në aksionin në Barcelonë. Ndërkohë kujtojmë se 35-vjeçari dhe këngëtarja…

[xhemilbeharaj]

NUK E DI PSE NDIHEM AFËR PERSONALITETEVE

NUK E DI PSE NDIHEM AFËR PERSONALITETEVE

Nga Artan Fuga – Unë gjithë jetën time nuk e di përse ndihem afër personaliteve dhe pushtetarëve të lartë kur janë në fund të një mandati politik. Kur janë në fillim u qendroj larg! Kur janë në mes nuk di çfarë të them! Fundi është fillim dhe fillimi është fund – thonin të Lashtët! Pas një dreke me z. President Ilir Meta! Një bisedë sa substanciale dhe serioze, aq edhe miqësore, e këndshme, dhe…

[lajmengabota]

Ramadan Sokoli, studiuesi që u dha zë shekujve

Nga: Enver Kushi

KRENARIA DHE DINJITETI

Kam patur fatin të jem një nga miqtë e prof. Ramadan Sokolit. Kthehem dhe rikthehem në kohë të ndryshme, duke sjellë ndërmend bisedat e shumta me të, udhëtimet në Shkodër, Berat, Krujë, Strugë, e deri në Vjenë dhe më pas në Bratislavë. Kujtoj me mall jo vetëm bisedat e herëpashershme me të në telefon, por veçmas vizitat e shpeshta në shtëpinë e tij ose më saktë, në bodrumin e saj, që ndodhej pranë ish kinema ‘’17 nëntori’’ (pikëllohem kur para shumë objekteve të rëndësishme të kulturës shqiptare në Tiranë, vë fjalën “ish”). Dhe, nga vitet “gërmadhë” të së shkuarës jo të largët, më vjen zëri i ngrohtë, bujar dhe mikpritës, e folura e tij karakteristike, me një kolor të veçantë, sjellja fisnike dhe kultura e gjerë që shpaloste gjatë bisedës…

Vite dhe vite më parë, kur Ramadan Sokolin e njihja vetëm si emër, sa herë që e shihja në rrugën e Durrësit, ose në ndonjë rrugë tjetër të Tiranës, ngadalësoja hapin dhe ndiqja me admirim ecjen e tij. Ishin ca kohëra gri, kur njeriu shqiptar dhe veçanërisht intelektuali e në rastin konkret intelektualë si Ramadan Sokoli, ishin nën trysninë dhe vëzhgimin e diktaturës komuniste. E pra, në ato kohëra gri, dituraku Ramadan Sokoli ecte me kokën lart, vështrimin drejt, duke mbajtur në dorë një çantë të madhe me libra. Asnjëherë nuk e kisha parë ndryshe, por vazhdimisht me kokën lart dhe krenar. Ishte një krenari normale, jo e stisur apo mendjemadhësi. Ishte dinjiteti i njeriut që koha e rëndë e diktaturës komuniste nuk kishte mundur ta denatyronte, tkurrte apo t’i ulte kokën dhe servilosej… Nga ana tjetër Ramadan Sokoli u fliste shqiptarëve jo vetëm me veprën, por edhe me krenarinë, mënyrën sesi ecte, dinjitetin që nuk mund ta përbalte askush.

Ramadan Sokoli jetonte në ca epoka të tjera, thellë mijëvjeçarëve, duke sfiduar mediokritetin e kohës, egoizmin, thashethemet, zërat dashakeqe, smirën, luftën e klasave. Nga ana tjetër Ramadan Sokoli shihte përtej kohës ku jetonte jo vetëm si studiues, por edhe si pinjoll i një prej familjeve të mëdha të Shkodrës e Shqipërisë. Gjyshi i tij, Hodo Beg Sokoli, ishte pjesë e kujtesës shqiptare, e një kujtese të pashlyeshme. Ai dhe pasardhësit e tij kishin bërë dhe shkruar histori. Ramadan Sokoli ishte i fundit që mishëronte lavdinë e një dere të madhe dhe që vazhdimisht ka qenë i rrethuar prej tyre, shpirtrave të paraardhësve të Sokolajve. Ai mbeti deri në fund të jetës pjesë e lavdisë së largët dhe të afërt në kohë të fisit të tij, por edhe si një pasardhës i një lavdie tjetër: asaj të kulturës.

Mbaj mend se një nga vjeshtat e vitit 1996, rrugëtimin me prof. Ramadan Sokoli në qytetin e Shkodrës. Nuk do të harroj kurrë vizitën në shtëpinë e Sokolajve. Profesori qëndroi pak çaste para portës së madhe e pastaj pasi hapi atë, u fut brenda… Ecja pas tij duke ndjekur çdo gjest dhe veprim të profesorit. Heshtje. Asnjë zë. Një erë e lehtë dhe gjethe që binin. Përballë shtëpia e madhe e Sokolajve me dritare të mbyllura… Atje kam parë dhe ndjerë nga afër emocionet e njeriut, ose më saktë marrëdhëniet e tij me vatrën ku kishte lindur dhe ishte rritur…

Ramadan Sokoli në heshtje fliste me muret rrethues, pemët, lulet e rralluara, shkallët, dritaret… Fliste me shpirtërat e të parëve të tij. Dhe kam menduar, se përtej mureve rrethues të asaj shtëpie ishin shtëpi të tjera dhe Shkodra me përjetësinë e saj. Dhe përtej Shkodrës, Shqipëria, pastaj hapësirat e Ballkanit, të Europës dhe botës që vraponin udhëve të globalizmit… Atje, në oborrin e madh, larg erërave globale, ishte bota e madhe e Sokolajve… Në heshtjen, vështrimet, ecjen e ngadaltë, fytyrën e zbehtë të prof. Ramadan Sokolit, vinin dhe shkonin kohët e fisit të Sokolajve.

RINGJALLJA E SË SHKUARËS

E kam të vështirë të jap portretin shumëdimensional të prof. Sokolit. Sa herë kam shfletuar librat e tij më është dukur sikur kam kapërcyer qindra shekuj, humnera mijëvjeçarësh, gërmadha vitesh dhe kam dëgjuar zëra njerëzor e veçanërisht ca tinguj mistikë, që vijnë prej thellësive të kohërave… Ai ka jetuar me të shkuarën e historisë dhe kulturës së kombit shqiptar, që nga viset skajjugore të Thesprotisë së lashtë e deri në ato skaj veriore të Dardanisë.

E tashmja sikur nuk ekzistonte për të, ose më saktë, ajo është e kyçur brenda mureve të shtëpisë kulturëmuze. Dritaret e vogla të dhomave bodrum dhe të studios, drita, muzgjet apo errësira që vinin prej tyre, e lidhnin më shumë me të shkuarën sesa me çastin. Vetëm miqtë e shumtë që hynin e dilnin, telefonatat, letrat, befas ndërprisnin lumenjtë e kujtimeve, bisedat me vdektarët e mëdhenj të historisë dhe kulturës shqiptare… Edhe kur rikthehej në të tashmen, prap e shkuara me zërat dhe hijet e saj, e merrte për ta zhytur thellë e më thellë në kohëra. Sepse ata ishin me të pushtetshëm e më të fuqishëm. Atyre prof. Ramadan Sokoli u kishte dhënë jetë, gjak, zë…

Ai i kishte ringjallur ata. A nuk flisnin me bashkkohësit, nëpërmjet librit “16 shekuj”, Niketë Dardani (muziktar i shekullit IV), Muziktari Arbër Jan Kukuzeli, apo edhe disa muziktarë të tjerë arbër, si Dragan Prizreni, Kolë Durrsaku, Filip Pjetër Drishti, Progron Burizani, Xanet Agustini, Kristofor Ulqini, Aleksandër Tivarasi, Martin Baltisari, Stojan Shkodrani. Prof. Sokoli u dha jetë dhe zë skulptorëve dhe arkitektëve arbër në Dalmaci, si Radovani, (skulptor i shek. XIII), Andrea Aleksi (skulptor dhe arkitekt i shek. XV), mjeshtër Donati, kryearkitekti i Shkodrës, që e përmend edhe Marin Barleti tek “Rrethimi i Shkodrës”. Lista e këtyre figurave të shquara, që prof. Sokoli i ringjalli, vazhdon me piktorë, skulptorë e dijetarë shqiptarë nëpër Italinë Veriore, si Leonik Tomeu, Marin Beçikemi, Maksim Artioti nga Arta e Çamërisë, njeri i jashtëzakonshëm dhe nxënës i të sipërpërmendurve, albanezët e Vinçensës, Mark Bazaiti, Viktor Karpaçi, si dhe arkitektët shqiptarë në Turqi: Arkitekt Sinani, Mehmet Saqefqari, Arkitekt Kasemi, Usta Mehmet Isaja, apo edhe shumë të tjerëve.

Duke shkruar për këtë veprimtari kërkuese, që është pjesë e pandarë e veprës së tij, prof. Ramadan Sokoli flet “për drithërime kënaqësie e ngazëllime kur pas shumë përpjekjesh e përsëriatjesh saktëson një datë, kur zbërthen një nyjë të ngatërruar e sidomos, kur mbërthen ndonjë figurë që dukej si e pakapshme, sikur kridhej nëpër mjegullnajë, për t’u shmangur vëzhgimit të tij e që hera – herës i duket sikur ta dëgjon edhe zërin duke të thënë:”More, po përse gërmon nëpër jetën dhe veprimtarinë time?”.

INTERMEXO: VITET E FUNDIT TË JETËS

Ai kthehej dhe rikthehej shpesh, në bisedat që bëja me të, në Shkodër dhe vitet e fëminisë dhe rinisë.

Shkodra, lagja e vjetër dhe shtëpia e madhe ku kishte lindur më 14 qershor 1920 , oborri ku ishin mbjellë dhjetëra lloje lulesh e pemësh, zërat e fëminisë, vdekja e babait, nëna burrnesh, vëllezërit dhe motrat… Pastaj shokët e rinisë, qyteti i Firences, ku kishte studiuar, lufta dhe vitet e para të terrorit komunist në Shkodër, shoku i tij, intelektuali i shquar Qemal Draçini i mbytur në gjak nga torturat e Sigurimit të Shtetit, arrestimi dhe burgosja e vëllezërve, pastaj edhe e tij.

Vuajtjet në burg.ë Prap nëna, që edhe në agoninë e fundit, vështron nga dera se mos i kthehen Ibrahimi dhe Hodua të liruar nga burgu… Një vajzë e bukur shkodrane që vrapon nëpër shiun e rrëmbyer. Kënga “Turtulleshë” që ia kushton bukurisë që nuk mundi të bëhej e tij… Gruaja fisnike tiranase me emrin Lili, që iu përkushtua tërë jetën bashkëshortit të saj… Të trokitura. Zëra… Hije që lëvizin. Disa nga impresionet e takimeve dhe bisedave me prof. Ramadan Sokolin, i kam hedhur në një nga blloqet e mia të shënimeve…

14 QERSHOR 2005. E MARTË

Tirana ka qiell shumë të pastër dhe pas shirave, ajri duket i pastruar. Edhe Dajti duket shumë afër. Kaloj bulevardin, ku punohet për ta shtruar dhe në orën dhjetë trokas në derën e shtëpisë së profesorit. Sot ai ka ditëlindjen. E përqafova dhe e urova për 85 vjetorin. Më falenderoi i prekur…

Pastaj më pyeti se përse nuk ishte përfshirë emri i tij në një nga botimet e fundit për Çamërinë. Unë kam shkruar për kulturën çame, shtoi pas pak.

Vështroj me vëmendje muret e mbushura me piktura, foto, objekte të ndryshme arkeologjike, vegla muzikore… Profesori thyen heshtjen. Kujton Lilin, bashkëshorten e tij fisnike. Atë asnjë nuk ma zëvendëson, përshpërit i mallëngjyer. Asnjë. Ime bijë çdo të dielë shkon në varreza, thotë profesori. Çdo të dielë shkon me lule tek e ëma… Pastaj kujton nënën. Isha atje para se të vdiste … E falën Ibrahimin, i thashë tek koka.

Ajo hapi sytë dhe hodhi vështrimin tek dera… Kështu bënte vazhdimisht. I dukej sikur i biri i burgosur do t’i vinte. Ka vuajtur shumë.

6 PRILL 2006. RRETH ORËS DHJETË

Prof. Ramadan Sokoli më mori mbrëmë vonë në telefon… Jashtë bie shi dhe koha është freskuar. Me vete kam të fotokopjuar një fletë të madhe me pentagramet muzikore të Hilë Mosit. E kam fotokopjuar nga arkivi i MHK… Profesori duket i lodhur. E kam edhe nga moti, thotë. Dje dola në diell dhe sikur mora fuqi, shton. Biseda rrjedh ngadalë. Thërret gruan, që i shërben dhe i thotë të sjellë 5 albumet mbi artin dhe kulturën romake. I shoh. Janë të mrekullueshme, them.

Emrin e Hil Mosit, vite më parë, ma hoqën nga një studim imi, thotë… Pastaj flet për shtëpinë në Shkodër. Po rrënohet, thotë. Unë jam mashkulli i fundit, i Sokolajve. Jam dega e fundit. Kam patur dobësi për nënën. Ka vuajtur shumë. Babai hynte e delte nga burgu ose ikte jashtë. Kam qenë shumë i lidhur me nënën. Nuk e kuptoj pse e pati këtë fat të keq familja jonë… Dy vëllezër të burgosur. Edhe unë… Motra ime këndonte shumë bukur… Më duket sikur jam 800 vjeç… Kam rrojtur shumë. Dhe kam parë shumë. Ndjej se më mungon Lili. Iku shpejt.

Kalova një jetë me të. As pesë fjalë nuk shkëmbyem bashkë. M’u përkushtua mua Lili… Dhe iku.

12. 12. 2007. E MËRKURË. ORA 11 00

Ditë paksa e përgjumur, herë e dielltë dhe herë e mugët. Me Osman Xhatufën nisemi për tek prof. Ramadan Sokoli. Osmani i bie ziles. Del gruaja që i shërben. Po fle, pyes unë. Jo, thotë ajo. Zbresim shkallët që të çon në bodrumin e shtëpisë dhe dëgjojmë të lehurat e qenit… Ulemi në dhomën ku profesori ka bibliotekën, fotot e gjyshit, të prindërve dhe Lilit. Hapet dera dhe gruaja sjell ulur në karrocë profesorin. Ai ulet në vendin e tij, ndërsa ne në kolltukun dysh pranë tij. Keni humbur, thotë ai. Kam patur ekspozitën e Pavarësisë, them unë. Ai sheh herë-herë i papërqëndruar jashtë, ku është dritarja dhe duket një pjesë e qiellit dhe oborri. Ndjek vështrimin e tij. Duket sikur pret dikë, ose sheh diçka që ne nuk e shohim…

Bota ka ndërruar, thotë befas profesori. Njerëzit janë bërë më të ftohtë. Ke folur me Rexhep Munishin, pyet Osmani. Më ka shkruar, thotë. Çfarë ka shkruar? Heshtje. Vështrimi i tij në dritare dhe prap fjalët:” Ka ndërruar bota… Shaqir Rexhvelaj më ka marrë në telefon”, thotë pastaj… Prap heshtje… Osman, thotë befas profesori. Gjeje pak statujën. E ke prapa. Osmani kërkon në një kosh, ku është një numërator telefonik. Nuk ka gjë, thotë Osmani. Atje e ke. Është prej qeramike. Nuk ka gjë, thotë prap Osmani. Jam 84 vjeç, thotë me zë të përhumbur. Pyet për motin. Osmani thotë se koha do të ftohet. Vështron prap tek dritarja krejt i përhumbur… Flet edhe për një koncert, ku nuk mundi të marrë pjesë….

PËRGJIMI I JEHONËS SË LARGËT TË TINGULLIT

Ata që janë marrë me studimin e veprës së prof. Ramadan Sokolit dhe mes tyre do të veçoja prof. Rexhep Munishin me “Mbi veprimtarinë hulumtuese e shkencore të Ramadan Sokolit” (botuar në librin “Probleme muzeologjike”) dhe veçmas ndoshta librin më serioz e më të plotë të mikut tim, Osman Xhatufa, kushtuar jetës dhe veprës së prof. Sokolit, kanë theksuar me të drejtë, se Ramadan Sokoli me veprën e tij përbën një institucion më vete.

Autor i rreth 20 librave, filmave, kumtesave në veprimtari kombëtare e ndërkombëtare, i disa këngëve që janë bërë popullore, ai është personaliteti më i shquar në fushën e muzikës dhe etnomuzikologjisë. Vepra të tilla madhore si “Folklori muzikor shqiptar” (morfologjia) “Veglat muzikore dhe muzika e të parëve tanë”, “Gjurmime foklorike”, “16 shekuj”, “Këngët patriotike”, etj etj janë një kontribut i jashtëzakonshëm në kulturën shqiptare.

Ai, siç shkruan në parathënien e librit “Veglat muzikore të popullit shqiptar”, ka “përgjuar jehonën e largët të një muzike me të cilën na ndanë një kohë kaq e gjatë, që na qëndron përpara si një humnerë e pakapërcyeshme”… Përfytyroni prof. Sokolin, si observatorët e fuqishëm që janë vendosur në pika të ndryshme të globit në përgjim të jehonave nga kozmosi, edhe ai gjithë jetën ka qenë në përgjim të tingullit, të tingullit muzikor shqiptar. Duke lexuar veprën madhore të prof. Sokolit, përfytyrimi bëhet konkret dhe fantazia ulet në tokë.

Qendrat e mëdha të qyteteve ilire, odeonet, teatrot, arenat e argëtimit, befas mbushen me mijëra spektatorë. Ai, nëpërmjet të dhënave historike dhe arkeologjike, na njeh me pasqyrimin e disa kushteve dhe mjeteve shprehëse të muzikës së të parëve tanë. Prof. Ramadan Sokoli “theu” heshtjen e përjetshme të të parëve tanë në lëmin e muzikës e veglave muzikore.

Ai jetonte në botën e muzikës dhe tingullit ose më saktë, iu kushtua përgjimit të tingullit, lashtësisë së tij dhe jehonës së tij gjatë mijëvjeçarëve. I rrethuar me tingujt, që ai dhe vetëm ai i njihte e dallonte, Ramadan Sokoli ishte më shumë se shok dhe mik me ta. Ai kishte kultin e tingullit, i falej magjisë, lashtësisë dhe veçanësisë së tingullit me ngjyrim shqiptar. Muzika, shkruan ai në parathënien e librit “Veglat muzikore të popullit shqiptar”, është e gatuar me tinguj. Nisur nga tërësia e veglave muzikore që përdor populli ynë, prof. Sokoli flet për “laryshi të madhe tingujsh me lartësi, dendësi dhe ngjyrësi të ndryshme”.

Vështrimi i tij i butë shihte thellë mijëvjeçarëve, ndërsa veshët e tij dëgjonin atë, që njeriu i zakonshëm e ka të pamundur…. Mënyra sesi fliste, gjestikulacioni, artikulimi ndryshe nga të tjerët i fjalëve, ecja, bisedat, vështrimi gjithmonë lart, ndoshta edhe gjumi e ëndrrat, kishin diçka nga jehonat e largëta të tingujve.

Prof. Ramadan Sokoli është nga ata studiues, që me veprën e tij madhore u dha zë shekujve, historisë dhe kulturës shqiptare. Emri dhe vepra e tij do të mbeten në kujtesën e brezave të paharruara.

The post Ramadan Sokoli, studiuesi që u dha zë shekujve appeared first on Telegrafi.

[kafsho]

Nga ditari i punonjësi policie

Më datën 25 maj, ditën e premte, Gani Malushi bëhet “qytetar nderi” në Ersekë me rastin e 65 vjetorit të lindjes. I quajtur “komisari i hekurt”, Gani Malushi u vra në krye të detyrës në gusht 2003. Kolegu i tij Sefer Pasha dhe bashkëpunëtor i afërt në Komisariatin e Policisë së Tropojës në vitet 1999-2000, tregon çaste nga jeta e Komisarit mbështetur në ditarin e tij.

(...) Gani Malushi ka ditë që është i ngrysur si retë në malin e Shkelzenit. Ai dhe grupi i punës nuk po bien në gjurmët e vrasësve të ish drejtorit të policisë së Kukësit Jonuz Hyka. Pas një stërmundimi të gjatë kemi lënë pas Padeshin, Kosharen dhe kemi ndaluar në fshatin Batushë. Megjithëse nuk më thotë gjë unë e marr me mend se Gani Malushi po ndjek internarin e vrasësve të Jonuz Hykës. S’më thotë gjë se kë do të takoj në Batushë, i cili është fshati i parë në Kosovë pas Padeshit. Kafeneja e Batushës është plotë me malësor. (...)

-A të bën ndonjë gjë përshtypje? – më pyeti Gani Malushi.

-Po, – iu përgjigja. Të gjithë këta malësorë që po pinë kafe e çaj janë të gjymtuar. Nuk besoj se janë të gjithë nga Batusha. Siç e sheh disa janë pa këmbë e pa duar. Njëri, ai pranë banakut, e ka nofullën të copëtuar. Kanë marrë pjesë në luftën e UÇK – së. Në betejat e luftës më serbët janë gjymtuar e janë bërë me fraktura. Ka dhe të vrarë. Batusha ka qenë strehë e UÇK – së.

-Nuk më ka qëlluar të hyj në ndonjë kafene me klient të tillë, – shtoi Gani Malushi. Ai djali që është në të djathtë e pi kafenë me dorën e majtë. Të djathtën kush e di se ku e ka lënë.

-Me siguri tek Rrasa e Zogut, – thashë unë.

-Ku bie Rrasa e Zogut?

-Mbi Koshare. Forcat e UÇK – së me të përzënë serbët e kthyen Kosharen në një fortesë të fuqishme. Vetë pozicioni gjeografik i Koshares është i favorshëm.

Gani Malushi filloj ta pijë çajin e boronicës me pikëllim. Për ta qetësuar i tregova një ngjarje nga lufta. Batushasit ishin larguar nga gjenocidi serb. Në fshat kishte mbetur një sakat. Ai ushqehej me rrënjë e fruta të egra. Qëndronte në zgavrën e një lisi. Sakatin e rrethuan disa herë tufat me ujqër. Këtë sakati e ka pohuar me gojën e tij tek disa barinj. Ujqërit e shikonin, por nuk e hëngër. Dhe kjo kishte ndodhur disa herë. Atë që nuk e bën tufat me ujqër e realizuan paramilitarët e Arkanit. Kur një kompani e tyre kaloi rastësisht rrëzë lisit dhe e pa sakatin ata hapën zjarr dhe e vranë. (...)

Pas 15 ditësh nëpër Luginën e Sylbicajve, të Lumit të Gashit e të Burimit të Çek Hasanit takohem me Gani Malushin në postën e policisë së Çeremit në kreshtën, ku është piramida 19 – të. Gani Malushi e ka vendosur rendin në Tropojë. Shqetësimi i kohëve të fundit janë për kolonelin dëmet që po shkaktojnë minat e vendosura nga serbët gjatë gjithë vijës së kufirit. Ka viktima në njerëz dhe në gjenë e gjallë. Dëme po bëhen sidomos mbi tufat me derra të egër. Era e kufomave ndihet që larg. Kjo është arsyeja që Gani Malushi ka ardhur në fshatin Çerem. Unë pasi i raportova për gjendjen në kufi, që nga Padeshi e deri në Çerem, u ulëm afër piramidës 19  –  të.

-Ka dëme në njerëz? – tha Gani Malushi.

-T’i kam dërguar informacionet  me shkrim, – iu përgjigja.

-I kam lexuar, – u shkoqit ai. Desha të di për ndonjë ngjarje të freskët?

-Ka tre plagosje me mina në Sylbicaj, – e sqarova. Ata kanë marrë ndihmën mjekësore në Bajram Curri dhe janë kthyer sërish në stane.

-Po në bagëti?

-Tek kreshta e Lumit të Gashit një bariu i kishte rënë e gjithë tufa në mina, – i thashë. Prej tyre i kishin ngordhur 30 krerë dele. E gjithë kreshta ishte e mbushur me korba.(...) Unë mezi kam ardhur i hipur mbi një kal. Jo shumë larg prej këtej vura re një arushë që kishte rënë në mina. Ishte pa këmbë. Më shikonte mua dhe ulërinte si grua.

-Dua që ta shikoi, – tha prerë.

Pas dhjetë minutash mbërritëm pikërisht aty ku arusha ulërinte si mos më keq. Gani Malushi kur e pa i erdhi keq. Ka kohë që nuk kam parë arusha belbëzoi ai. Por nuk paska më keq të shikosh një arushë pa këmbë.

-Po na kërkon ndihmë, – tha Gani Malushi. Me zor çohet në këmbë. Si të jetë njeri. Qysh mundet ta ndihmojmë?

-Ikim! – i thashë. Asgjë nuk i bëjmë dot. Minat surprizë janë me mijëra.

-Më mirë ta vrasim se sa ta lëmë në atë gjendje të llahtarshme, – foli ai me ngulm.

-Unë nuk kam zemër, – i thashë.

-As unë, – belbëzoi ai.

Kur u nisëm për të lëvizur në udhën që të çon për nga Lumi i Gashit, Gani Malushi, pasi bëri disa hapa u kthye sërish mbrapa. Ai thirri një nga malësorët e Çeremit, i tha kush ishte, dhe si të thuash e urdhëroi prerazi, që me kallashnikovin që e kishte në krah ta vriste arushën e bërë copa – copa nga minat. Do të ishte më mirë edhe për arushën fatkeqe, por edhe për ne. Më mirë t’i dal shpirti një sekondë e më parë. Nuk kemi pse ta lëmë që të torturohet. Dhe malësori nuk e bëri fjalën dysh. Ai me një breshëri kallashnikovi e vrau arushën. Gani Malushi nuk e ktheu kokën andej. Bëmë dy orë udhë gjersa mbërritëm tek Lumi i Gashit, por ai nuk më tha asnjë gjysmë fjale. Vrasja e arushës e brengosi. (...) 

Në Fushën e Gjesë në Valbonë Gani Malushi sot në orën 12 priti ambasadorin amerikan Limpreht. Masat e sigurimit qenë të jashtëzakonëshme. Për nder të ambasadorit Limpreht dhe të miqëve të tjerë  paria e Valbonës shkoi një dash në hell.       Në drekë me sa vura re ambasadori nuk e preku mishin e dashit. Mori pak lakra të egra të pjekura në saç. Ambasadori Limpreht e kishte në krah Gani Malushin. Unë isha pas tyre. Doja të isha më afër për të bërë ndonjë fotografi, por kjo ishte e pamundur. (...) Më bëri përshtypje që Gani Malushi, i cili si karakter impulisiv kërkon t’i reklamoj sukseset, për herë të parë po e shikoja, që ai të heshtëte çuditërisht. Vetëm nga fundi i drekës i rrëfeu ambasadorit Limpreht për luftëtarin e Valbonës Mushak Haxhia në luftë me malazezët. I tregoi gjithashtu dhe këngën: – /Në Valbonë gurëve të zallit/ /E hanë korbat ushtrinë e kralit/ /Vishoviçi, kryetuli/ /Tek Gurra e Kikës/ /Topat seç i nguli/. (...)

           Një fabul tregimi nga Radovicka e Gani Malushit

-Po të them një nga Radovicka ku kam lindur, – u përgjigj ai tak – fap. Ma ka treguar një miku im. Një bari po nga fshati im po ruante dhitë. Befasisht në livadh futet një kec sorkadhi. Keci filloj të kërcej. E pa qeni i kopesë dhe e ndoqi për ta ngrënë. Keci i sorkadhit nisi të vrapojë. Kur qeni e arriti dhe ishte gati ta kafshonte keci i sorkadhes blegëriti. Qeni që i kishte hipur përsipër ndaloi. Zëri iu duk si i ndonjë dhie dhe prandaj qeni nuk bëri asnjë veprim. Qeni e lëshoi. Sorkadhja e vogël filloi të vrapoi sërish. Qeni kur e pa duke vrapuar i bindur që nuk ishte kec dhie e sulmoi përsëri. Por kur e kapi dhe e futi ndërkëmbë u dëgjua përsëri blegërima. Qeni i ndaloi veprimet. Dhe ky avaz vazhdoi nja një orë. Bariu mbante sehir. Qeni u marros. Që s’ishte kec dhie e kuptonte, por zëri i dukej i ngjashëm. Por ai s’mund të hante një kec dhie, të cilat i ruante nga bishat. Nga kjo rrëmujë qenin e ndau vet bariu. Ai e thirri qenin dhe e la të largohej kecin e sorkadhes. Zëri e shpëtoi kecin e sorkadhes.

-Shumë e bukur, – thashë unë.

-Do të tregoj dhe të tjera, – shtoi ai. Mua më vjen mirë që ti mban ditar.

Yrte nga ditari i pabotuar për kolonel Gani Malushin 

Sefer Pasha, 

23.05. 2018