#Afër dhe larg

[xhemilbeharaj]

Meloni me vilë në jug të Shqipërisë?! Mediat: Ia ka vënë syrin afër Palasës!

Kryeministrja e Italisë, Xhorxhia Meloni mund të rikthehet në jug të Shqipërisë, kësaj radhe për të qëndruar më gjatë, jo për të negociuar ndonjë kamp të ri për refugjatët, por për të blerë një vilë në zonën e bregut. Mediat italiane shkruajnë se kryeministrja e Italisë ka në plan të ketë një strehë të dytë në jug të Shqipërisë larg presionit të gazetarëve dhe fotografëve…

[empire-land]

GJËRA ROMANTIKE PËR TË BËRË QË NUK PËRFSHIJNË SEKSIN

Kur romanca përmendet shpesh, shumë mendojnë se gjithçka ka të bëjë me seksin. Por romanca është në fakt çdo gjë që i bëni partnerit tuaj që komunikon dhe tregon se ai/ajo është i veçantë për ju. Ja disa shembuj.

1. Duke e quajtur partnerin tuaj një emër të veçantë që nuk do ta quanit asnjë person tjetër të tillë "Mjaltë", "Zemër"

2. Duke gatuar së bashku. Ky aktivitet në fakt ju jep një mundësi dyve për t’u lidhur më afër

3. Dalja në takime në vendet intime (jo klube) ku mund të shikoni në sytë e njëri-tjetrit dhe të bëni biseda me zemër

4. Duke tërhequr vendin e saj ose duke mbajtur dorën e saj kur ajo ngjitet në një këllëf shkallësh. Edhe pse ajo mund ta bëjë këtë vetë, kjo e bën atë të ndihet sikur ju jeni të kujdesshëm ndaj saj

5. Duke kënduar këngë dashurie së bashku. Kjo ta ngroh zemrën

6. Mbulimi i njëri-tjetrit në lutje. Gjëja më romantike është kujdesi për shpirtin e njëri-tjetrit

7. Duke mbajtur dorën e njëri-tjetrit ndërsa ecni.

8. Duke dalë për shëtitje, piknik dhe lojë

9. Nëse keni fëmijë, planifikoni takime vetëm për ju të dy ndërsa bëni plane që dikush të kujdeset për fëmijët. Fëmijët priren të vrasin romancën nëse nuk jeni të qëllimshëm për mirëmbajtjen e zjarrit

10. Duke folur në telefon deri vonë për çështjet e zemrës nëse ju të dy jeni larg njëri-tjetrit. Nëse gjithçka për të cilën flisni deri vonë është seksi, atëherë po humbisni thellësinë

11. Duke i shkruar njëri-tjetrit letra dashurie. Po, ka diçka të veçantë leximi i shkrimit të njëri-tjetrit në këtë epokë digjitale. Lini një shënim për partnerin tuaj në jastëk ose postoni një letër nëse partneri juaj është larg

12. Duke i bërë një pije të ngrohtë ndërsa punon ose duke shkuar për ta parë me drekë të paketuar. Kjo tregon se e keni në mendje

13. Dërgimi i një parcele. Ka diçka të veçantë në hapjen e një dhurate fizike nga ai që dashuron

14. Duke e lavdëruar njëri-tjetrin publikisht, qoftë para miqve tuaj, në rrjete sociale apo në tubime sociale. Por kete bejeni vetem kur e doni partnerin mire ne privat, perndryshe eshte thjesht shtirje

15. Shkrimi i njëri-tjetrit poezi, këngë dashurie apo mesazhe të ngrohta se sa shumë domethënie keni për njëri-tjetrin

16. Ulur pranë njëri-tjetrit në shërbesat e kishës ndërsa lexoni nga e njëjta Bibël

17. Duke biseduar me fëmijën/fëmijët tuaj për mënyrën se si u takuat ju të dy. Fëmijët i duan ato historitë e mamit dhe babit. Kjo ju kujton dyve se deri ku ka arritur dashuria juaj

18. I urojmë njëri-tjetrit natën e mirë dhe mëngjes të mirë. Fjalë të thjeshta por ato kanë shumë kuptim

19. Duke pasur biseda me jastëk në shtratin tuaj martesor ndërsa përqafoheni dhe jeni të prekshëm me njëri-tjetrin

Mos harroni se ai është partneri juaj i jetës. Bëj dhe thuaj gjëra që komunikojnë dashuri. Nëse ju të dy po takoheni dhe bashkimi juaj është për shkak të seksit, atëherë ju po humbisni një shans për të ndërtuar një themel të fortë mbi të cilin do të ndërtohet e ardhmja juaj.

Nëse ju të dy jeni të martuar dhe keni ndaluar të bëni njëri-tjetrin të ndjeheni të veçantë sidomos që kur erdhën fëmijët, ose e vetmja herë që i kushtoni vëmendje njëri-tjetrit është kur doni seks atëherë po dobësoni martesën tuaj

Riktheni romancën e vërtetë.

[kaqurrelsi]

Disa persona din të qëndrojnë afër dhe pse jan shum larg 🫀✨

[cannibalcoyote]

Realitet Pakuptim(Albanian)

Ishte herët të enjten në mëngjes kur ajo mori lajmin e tmerrshëm se burri i saj kishte vdekur.

Ajo kishte pyetur veten pse ai nuk u kthye në shtëpi natën e kaluar, edhe duke pritur nga telefoni, përfundimisht duke e thirrur atë por kurrë nuk mori një përgjigje.

Ajo sapo kishte ecur me femijet E saj, Liseta dhe Alonso, ne rrugen e tyre te gjate per ne autobusin e shkolles ne pritje, duke pershendetur me kujdes teksa ajo iku me zhurme, duke e lene ate te buzeqeshte dhe te bjere me dore teksa autobusi nuk shihej. Duke u kthyer në shtëpi ajo kuptoi se zogjtë ishin veçanërisht të qetë, në mënyrë jo normale kështu, kjo e bëri heshtjen të parehatshme pasi ajo ishte e bllokuar me mendimet e saj të paprera; as era kërcitëse gjethet e rënë nuk ishte aq e zhurmshme sa zakonisht. Ajo i zbuti flokët e saj gërsheta të zeza anash përpara se të tërhiqte pa pushim në mëngët e pulovrës së saj blu-gri, duke i mbështjellur fort krahët rreth trupit të saj ndërsa ajo filloi të kthehej në shtëpi, duke dëgjuar nga afër kërcitjen nën këpucët e saj, mendja e saj ende ende ende ende po bredh në konfuzion se ku ishte burri i Saj, Rykeri. Disa hapa larg verandës së saj, ajo e ngadalësoi duke ecur ndërsa dëgjoi tingullin e një makine, hapat e saj u lëkundën pak ndërsa ajo u kthye, duke zbuluar modelin e zi e të bardhë të Belmontit, Makinën e policisë Së Ohajos që po i vinte drejt saj. Shkëlqimi kundër xhamit të përparmë nga qielli gri e bëri të pamundur për të parë se kush po i jepte makinës, duke e lënë të pasigurt nëse do të ndjehet i gëzuar apo i shqetësuar me pamjen e papritur.

Sa më afër i afrohej aq më shpejt rrahja e zemrës së saj, duke marrë frymë thellë ndërsa ajo shikonte makinën të tërhiqej pak metra larg. Duart e saj në mënyrë të pandërgjegjshme duke u përdredhur me njëri-tjetrin ndërsa ajo priti që dera e makinës të hapej, papritmas të ndihej e parehatshme edhe pse ishte mjaft ftohtë. Ajo i dinte rreziqet që i kishte burri i saj për shkak të punës së tij, dhe e dinte se ai mund të plagosej apo vritej në çdo thirrje, por asgjë nuk do ta përgatiste atë për vështrimin e dëshpëruar të oficerëve teksa dilte nga makina.

Rykeri ishte duke thirrur me partnerin e tij për një grabitje dhe hyrje në një zonë banimi, krimineli kishte dalë nga mbrapa dhe e kapi shtëpinë për t'u afruar pas tyre ndërsa hynin nga dera e shkatërruar, duke qëlluar të dy herë prapa, para se të vraponin. Policia po e kërkonte tani atë, por ka vetëm dy dëshmitarë, një që e pa atë ndërsa filloi të hapte derën e tyre dhe një komshi që pa se çfarë po ndodhte dhe thirri policinë.

Siç e shpjegoi oficeri se çfarë i ndodhi mendjes së saj u zbraz, zhurma tashmë e zhdukur e pyllit plotësisht dhe se nxehtësia e parehatshme u zhduk papritur, duke e lënë trupin e saj në vend të kësaj të ndjehej bosh. Ajo shpejt e gjeti veten të detyruar të kthehet në realitet kur oficeri kishte arritur të prekte shpatullën e saj, nuk ishte e pasjellshme apo e padëshirueshme, pasi ky oficer ishte shok i mirë me veten dhe Rykerin, por papritur dhe papritur kontakti i papritur e tronditi aq sa t'ia merrte shpatullën dhe të bënte një hap mbrapa. Dhe, ja, ai u tërhoq prej krahut të vet, e shikimi i tij u ul poshtë në dysheme, e ajo filloi të pendohet, sikurse ajo e kuptoi se ka vepruar.

Më në fund tha, "Më vjen keq Carter, ndjehem pak i tronditur për momentin."Zëri i saj me trimëri të qetë, një belbëzim i vogël ndërsa përpiqet të kuptojë dhe të kontrollojë të gjitha emocionet që kalojnë përmes saj. Një pamje mirkuptimi lahet në fytyrën e tij para se t'i tund kokën solemnisht dhe të kthehet në makinë, "Lamtumirë E Trishtuar."Carter foli, duke ofruar një buzëqeshje të shkurtër, të trishtuar para se të hynte në makinën e tij dhe të largohej.

Kishte shumë mendime që nxitonin në kokën e Sadenit, të gjitha lajmet nuk e goditën ende plotësisht. Me mendjen e saj duke garuar ajo u fut ngadalë në kabinën e saj në shtëpi, duke mbyllur derën para se të pushonte ballin e saj ashpër kundër drurit të ngjyrosur, duke i dhënë vetes një moment paqeje para se të largohej dhe të shkonte në telefon për të bërë disa telefonata.

-------

Shtëpia është e errët, duke dhënë një aureolë shqetësuese dhe e lëvizur; dielli nuk ka lindur ende dhe nuk ka drita pranë, megjithatë këtu është një djalë me uniformën e shkollës dhe çantën e tij në heshtje duke mbyllur derën e përparme. Ai fillon të largohet nga shtëpia e tij shpejt, atmosfera e shqetësuar që e rrethon atë ngadalë duke u larguar nga larg sa më larg, shpatullat e tensionuara dhe duke u pakësuar në një paranojë të lehtë.

Ai ka një shenjë mbi sy, ngjyra e kuqe që e bën të qartë kundër lëkurës së tij të zbehtë. Ai mori këtë shenjë në të njëjtën kohë që humbi nënën dhe gjysmë motrën e tij, përplasja me makinë ishte brutale, vetëm ai dhe një nga pasagjerët e tjerë që kishin mbijetuar.

Ai i mban sytë larg nga dritat e verbëra që kalojnë çdo herë kur ai ecën në trotuar, paranoja e tij duke u zhdukur sa më afër Pellgut Të Bingham-it. Ai gjen një vend larg rrugës, duke vënë çantën e tij poshtë ndërsa sheh mjellmat dhe rosat e përgjumura. Një buzëqeshje e vogël nderon tiparet e tij siç e mban mend kur ai dhe nëna E tij, Liz, vinin këtu herët në mëngjes për të folur dhe parë lindjen e diellit para shkollës; buzëqeshja e tij zhdukej sa më shpejt që kishte arritur, kur e kuptoi se mund të vinte vetëm këtu tani. Ai gjithmonë mund t'i kërkonte njerkut Të Tij Alek të vinte me të, por kishte frikë nga çdo përgjigje që Dha Aleku, veçanërisht tani që ai ishte i vetmi që i mbijetoi përplasjes së makinës.

Në një përpjekje për të shkundur mendimet e tij nga e kaluara ai shikon prapa tek mjellmat, admiron bukurinë e tyre në ujin e errët. Disa rrezet e para të diellit fillojnë të shkëlqejnë në qiellin e zbehtë, një fllad i lehtë që e bën atë të dridhet pasi ai nuk ka xhaketë uniforme që kushton para shtesë. Ndërkohë që ai ulet dhe përkulet kundër një peme ai e shuan dhimbjen që i ndez në shpinë para se ta shkundte dhe ta tërhiqte çantën drejt tij, duke zbërthyer metalin ngrirës dhe duke u afruar, duke tërhequr një dosje që përmban detyra shtëpie të pambaruara.; shumë prej tyre ishin rrënuar e lotë, edhe pse ai i mbante në dosje. Duke liruar një psherëtimë të lodhur dhe të dëshpëruar, ai filloi të punonte, duke filluar me emrin e tij, 'Arçer Carlisle', duart e tij të ftohta po e bëjnë më të vështirë për të shkruar dhe për të parë dritat e rëndimit nëpër sytë e tij, ndërsa ai e di se nuk do t'i bëjë të gjitha këto detyra shtëpie përpara shkollës; frikë mbushjes së tij me mendimin për t'i treguar Alekut për klasën e keqe edhe pse detyra e tij të pambaruara dhe të shqyera ishte faji I Alekut. Me një psherëtimë tjetër ai u kthye në punë, duke u përpjekur për të përfunduar sa më shpejt dhe sa më saktë të jetë e mundur.

-------

Ka kaluar një javë që kur më thanë për vdekjen e tij, e dija që nuk mund të rrija në Shtëpinë tonë të rehatshme Të Ohajos, veçanërisht që kur Rykeri e ndërtoi atë; vetëm se duke hyrë nga dera më bëri të vjellë duke e ditur se nuk do ta shoh më kurrë.

Funerali ishte dje pasdite... Fustani i zi që kisha veshur tani është një grumbull hiri gri në zjarr. Vajza Ime Liseta shkoi me mua, ishte një ditë me erë me një spërkatje shiu të hedhur në tokë jashtë; duket se bota madje po vajtonte për humbjen, por kjo është ndoshta vetëm unë që po i vë gjërat e thjeshta. Djali Im Alonso e mori vdekjen e babait te tij shume fort, e di se sa afer ishin, dhe duke pare djalin tim duke qajtur beri nje lot permes fasadës time te fuqise, por me duhej ta fshija shpejt teksa perqafoja djalin tim duke qajtur. E qara e tij zgjati për një orë, Liseta filloi të qante, gjithashtu kur pa formën që dridhej Nga e imja. Atë natë ndenja me ta në dhomën e tyre, ulur në dysheme në mes dy shtretërve të tyre, një dorë është kapur në secilën nga të miat siç u thashë histori për t'i joshur ata për të fjetur. Kur e dija që ata ishin në gjumë, vazhdova t'i mbaja duart e tyre, duke u anuar kokën time pas murit të drurit teksa shikoja lart në tavan, drita nga hëna duke krijuar hijet e degëve të pemëve në murin e kundërt. Thjesht u ula aty, duke menduar për telefonatat që bëra ditën që mora lajmet.; deri javën tjetër, ajo që ka mbetur nga familja ime do të jetë në vilën Tonë Skoceze, larg nga këtu, larg tij.

Akoma duhet t'u them fëmijëve, nuk jam i sigurt si t'u them që po largohemi, nga gjithçka që na kujton babain e tyre. Unë vetëm mund të shpresoj se ata nuk do të përbuzë mua për këtë vendim, por vetëm duke qëndruar në këtë shtëpi shkakton mendjen time për të enden në një drejtim unë nuk do të lejojë veten për të shkuar në.

------

Zilja bie me zë të lartë ndërsa unë ngutem në derën e mbylljes së klasës sime, duke shikuar në dhomë unë i shoh të gjithë të ulur dhe mësuesi duke më shikuar me vëmendje. Duke ulur vështrimin tim, shtroj detyrat e shtëpisë dhe kthej faqet e përfunduara në kosh para se të kaloj në tavolinën e mësuesit tim për të arritur sediljen time, duke shmangur vështrimin e tij dhe të gjithë të tjerëve gjatë gjithë kohës.

E di që nuk duhet të trembem nga mësuesit e mi, Por Z. Currai ka të njëjtin zë të ashpër si Aleku, dhe nuk mund të ndihmoj por të jem i shqetësuar sa herë që shkel në klasën e tij; rregullat e tij strikte dhe frikësuese nuk më ndihmojnë saktësisht kur përpiqem të bëj dallimin me të dy.

Z. Currai po më shikon nga kompjuteri i tij, unë gëlltis nervozisht dhe ndaj pak në sediljen time ndërsa shikoj poshtë në letrën që kam vendosur me delikatesë mbi tavolinën time. Biseda e qetë e klasës kishte rifilluar disa momente më parë, por u ndal shpejt kur Z.Currai shtyu figurën e tij të anuar nga tavolina e tij dhe eci në kohën e parë të klasës.

"Z. Carlisle, dëshiron t'i shpjegosh klasës pse u vonove? Përsëri."Dënimi i tij i parë mospëlqyes kundërshtoi shumë fjalimin e tij të ashpër 'përsëri'. Në mënyrë të pandërgjegjshme unë e ul kokën time si klasa është e heshtur, klasa të tjera mund të qeshin, por ata nuk e dinë për të bërë shaka në këtë klasë.

E tund kokën ' jo ' i besoj plotësisht zërit tim për t'iu përgjigjur pa belbëzuar.

"Nuk të dëgjoj, Arçer. Mund t'ia shpjegosh klasës pse u vonove."Zëri i tij i mprehtë, i theksuar ra kundër heshtjes dhe nuk la vend për të shmangur pyetjen e tij. E di që po më shikon teksa pret përgjigjen e tij. Më në fund e shikoj atë, duke u përgjigjur qetësisht ndërsa shikimi im dridhet vazhdimisht midis tij dhe tavanit.

"Fjeta shumë, zotëri, nuk do të lejoj që të ndodhë përsëri."U përpoqa të prezantoja një fytyrë të qetë për ta ndaluar atë që të më thërrasë përsëri, mendja ime brenda po shtien me mendime në se ai do të pranojë justifikimin apo jo. Një e dytë kalon para se ai të kthehet në tabelën e bardhë dhe të fillojë të shkruaj, të gjithë shpejt kopjojnë atë poshtë në fletoret e tyre, biseda duket se është harruar. Mendimi i shqetësimit vazhdoi të më acaronte në kokë se ai e dinte se justifikimi im ishte i rremë, por nuk kisha kohë për të dhënë atë ndonjë spidim pasi unë isha tashmë duke mbetur pas shënimeve, dhe lëndimi im i fundit i dorës nuk do të përfitonte as nga unë.

Klasa përfundoi më në fund, shumica e njerëzve ishin paketuar dhe po prisnin tek dera për zilen, vetëm pak njerëz ishin ulur në tavolinat e tyre. I vë detyrat e shtëpisë në dosjen e tyre, dhe e vendos bllokun tim në çantën time. E arrij dosjen kur një dorë tjetër e kap në fillim, një dorë që nuk i takon asnjë studenti. I mbaj sytë lart para se të shikoj poshtë në tavolinë, Ishte Z. Currai ai që po mbante dosjen e detyrave të shtëpisë, ai po anonte mbi tavolinë ndërsa po kalonte nëpërmjet dosjes së hapur tani.

"E dini, organizata dhe kujdesi juaj nuk rritet kur ju ktheheni në letra të shqyera."Ai pohon se ndërsa mbyll ngadalë dosjen, duke e mbajtur atë jashtë për mua që ta marr, gjë që e ndjek shpejt, duke e vendosur atë në çantën time.

"Do të më thuash arsyen e vërtetë pse duket gjithmonë se je vonuar?"Z. Curraig pyetje, zëri i tij normalisht i zhurmshëm dhe i ashpër tani është më i qetë dhe që përmban një aluzion shqetësimi. Kanë kaluar disa momente dhe duhet të përgjigjem kur të zërojë.,

"Arçer, nëse ke një arsye të vërtetë se pse je vonë, e kuptoj, por nuk mund t'i pranoj më këto justifikime të rreme. Kjo është hera e 10-të që je vonuar. Nëse nuk mund t�� më japësh një arsye të vërtetë atëherë më duhet të të dënoj."Zëri i tij nuk ishte kurrë shumë i rreptë apo i ashpër gjatë dënimit, duke patur më shumë një ton paralajmërues ndaj tij, por e gjitha që mund të grumbulloj është të tund kokën ngadalë' jo ' ndërsa shikoj lart për të takuar vështrimin e tij. Z. Curraig thjesht pret një sekondë para se të lëshojë një psherëtimë të eksperuar dhe të largohet nga tavolina.

"Mos u vono për paraburgim Z. Carlisle."Është e vetmja gjë që thotë ai para se të kthehet në tavolinën e tij, zilja e ziles dhe studentët që nxitojnë të dalin nga dera, unë ndjek menjëherë që të mos vonohem në mësimin tim të ardhshëm. Mendimet e mia për pjesën tjetër të ditës janë të mjegulluara se si Do të reagojë Aleku kur të kthehem vonë në shtëpi, si do të reagojë kur t'i them se kam dënim përsëri. Pellgjet e tmerrshme në gjoksin tim, e bëjnë të ndihen të shtrënguara dhe ajri mbytet ndërsa unë e kaloj ditën.

------

Ditën e parë në shtëpinë tonë të re, ishte një vilë që e kishin prindërit e mi dhe unë e trashëgova. Larg Nga Ohajo, larg Nga Rykeri, Deri në Glasgou, Skoci, i vendosur në një zonë të mirë me fushat e gjelbëra dhe një mur guri që e rrethon me kujdes.

Liseta dhe Alonso e kishin marre levizjen me mire se sa e prisja, duket se ata donin te largoheshin aq sa une. Kisha thirrur përpara që të sigurohesha që vila ishte gati kur mbërritëm, dhe një mik i prindërve të mi do të vinte të shikonte fëmijët e mi që kur më duhet të shkoj në punën time sa më shpt të jetë e mundur. Duke vrapuar nga shtëpia, i jap një përqafim shokut, shpejt duke deklaruar se do të jem në shtëpi para se të garoj tek makina Ime Me qira Volksvagen. Lidhëset e çantave që përdredhin teksa përpiqem të vendos gjithçka në makinë, shpejt e fus në ndenjësen e pasagjerit para se të rregulloj pasqyrat dhe të nisem për në punën time të re.

Retë gri të shpërndara në qiell më kujtojnë shumë shtëpi, por ky qytet i zënë është pikërisht ajo që unë kam nevojë për të marrë larg nga jeta ime e vogël e qytetit. Të ngasësh në anën e majtë është shumë e çuditshme, diçka që do të mësohej me të.

Kur hyra në parking vura re se shkolla është afër fundit të ditës, shpresoj të mos më pushojnë as para se të filloj. Shpejt duke dalë nga dera e zyrës, rregulloj qëndrimin dhe këmishën para se të shkoj në tavolinë dhe të pohoj se jam mësuesi i ri i shkencës. Gruaja buzëqesh para se t'i telefonojë dikujt, mendoj drejtori ose ndoshta një mësues tjetër.

Pas pritjes për rreth 2 minuta, dera e zyrës hapet me zë të lartë, një njeri i gjatë me flokë të trashë ngjyrë kafe dhe një shtat frikësues futet brenda, duke i dhënë një tundje të vogël gruas para se të më afrohet mua. Ngrihem dhe i jap dorën e ofruar.

"Përshëndetje, Unë jam Z. Curriagh ose Aric, jam këtu për t'ju shoqëruar në klasën tuaj."Zëri i tij ka një theks të trashë për të, diçka që do të më duhet të mësohem gjithashtu tani që kur jetoj në Skoci. Qëndrimi i tij frikësues duket se kontraston me buzëqeshjen miqësore që ofron ai.

"Gëzohem Që të njoha Ariç, Jam i Trishtuar."Unë me edukatë përgjigjem përpara se ai të më nxjerrë nga zyra dhe poshtë korridorit.

"Pra, ti je mësuesi i ri i shkencës?"Ai shpreh kureshtje të vogël, duke vazhduar të lundrojë në sallat bosh.

"Po, çfarë mëson?"Unë vë në dyshim, duke ecur më shpejt për të mbajtur ritmin e tij të mprehtë.

"Oh mua? Unë gjithmonë kam qenë një person letërsie."Reagimi i tij bën që të duket një buzëqeshje e vogël, fakti se njerëzit këtu janë kaq të mirë dhe mikpritës është diçka që unë e adhuroj. Ne kemi ardhur në një ndalesë pas një tjetër momenti të ecjes.

"Epo, kjo është klasa jote, edhe pse erdhe pak vonë."Ai shpjegon ndërsa ne shohim studentët që paketojnë çantat e tyre. Nëse lëshoj një psherëtimë të qetë, sigurisht që do të më mungonte e gjithë dita e parë e punës sime.

"Mos u shqetësoni për humbjen e klasës tuaj, ju mund të vini për të ndihmuar me paraburgimin ose për të eksploruar terrenin."Ariç pohon se ndërsa ai hedh sytë nga dritarja tek unë, unë do të përgjigjem kur zilja të bjerë me zë të lartë, duke i bërë jehonë përmes sallave bosh përpara se dyert e klasës të hapen dhe studentët të dalin. Ne të dy qëndrojmë pranë dritares deri në klasën time të qetë përsëri, vetëm disa studentë qëndrojnë rreth, ndërsa disa janë vetëm duke përfunduar paketimin.

Ariç kthehet të më flasë përsëri kur shikimi i tij kthehet pas meje, britma e tij e papritur më befason, dhe shpejt kthehem të shoh fajtorin.

Një djalë i ri me flokë të errët ngjyrë kafe menjëherë ndalon, sytë e tij shkojnë gjerë nga të bërtiturat, krahun e tij shtrënguar mbi librin e tij të shtrënguar në gjoksin e tij.

"Arçer. Dënimi është në drejtimin tjetër."Ariç pohon ndërsa shkon tek studenti. Do të prisja që çdo student të ishte nervoz që të thirrej nga një mësues, por ky student, Arçer, u duk i tmerruar plotësisht.

Para Se Arçeri të mund të përgjigjet, Ariç fillon të flasë përsëri. "Kjo është hera e dytë që po përpiqesh të kapërcesh paraburgimin, Arçer."Duke dhënë një pushim të vogël ndërsa ai pret për një përgjigje, pasi nuk ka marrë asnjë, ai lëshoi një psherëtimë irritimi para se të deklaronte," Eja me Mua Arçer."Duke filluar të më kthehet pas, Arçer, duke ndjekur disa hapa prapa me sytë e tij të stërvitur në dysheme.

"Më vjen keq që e shkurtova turneun tuaj, por më duhet ta shoqëroj këtë student në paraburgim."Ariç thotë se ai shikon Prapa Arçerit.

"Mjaft mirë Ariç, të vjen keq nëse vij me ty? E humba ditën time të parë pas së gjithash."Unë pyes, duke i vështruar Arçer, sytë e tij nuk kanë lëvizur nga dyshemeja gjatë gjithë kohës. Ariç shkurtimisht e tund kokën para se të çojë në paraburgim. Unë shpejt ndjek, duke u përpjekur për të mbajtur lart, duke dëgjuar si Aric përshkruan pjesët e shkollës që ne kalojmë nëpër.

------

Kush është ky person? A është ajo mësuesi i ri? Ajo tha se e humbi ditën e parë këtu, dhe mësuesi ynë i ri për shkencën nuk ishte në gjendje të vinte.

Ngre kokën lart, sytë e mi duke e parë atë për një moment dhe mendoj nëse duhet të pyes apo jo. Më në fund duke i dhënë kuriozitetit, pyes, "a jeni ju mësuesi i ri i shkencës?"Çështja ime duket se i tremb ata të dy nga biseda e tyre e vogël, Z. Currai tani i heshtur ndërsa pres reagimin e saj. Ajo kthehet tek unë dhe ofron një buzëqeshje miqësore para se të përgjigjet, "po, ky jam Unë, Ju mund të më thërrisni Znj Monroe."Reagimi i saj është i këndshëm por i shkurtër dhe zëri i saj u duk të lëkundej pak kur tha mbiemrin e saj, duke e bërë kokën time të përkulet kaq pak në konfuzion ndaj hezitimit të saj për të folur mbiemrin e saj.

"Gëzohem Që ju njoh Znj. Monro, unë quhem Arçer."Unë përgjigjem, zëri im duket më i sigurt dhe më i fortë se toni im normal, ndonse mezi e mendoj atë. Për çfarë kohe ka mbetur nga shëtitja deri në dënim, e kalova duke folur me Znj Monroe, nuk e di pse, por ajo dukej e lehtë për të folur me të, mund të kishte qenë nga qëndrimi dhe lartësia e saj jo frikësuese, ose ndoshta që ajo të më kujtonte nënën time, të dy të cilat janë të besueshme.

Po flisnim për librin që po mbaja kur Z.Currai u ndal, dhoma e paraburgimit mbahet përpara nesh. E kap dorën, e harroj menjëherë dëmtimin e dorës, derisa të çliroj një hungërimë dhimbje, menjëherë duke e tërhequr kyçin e dorës dhe duke e mbajtur në kraharor si agoni e ashpër që përmbyt sistemin tim, duke më kujtuar të djeshmen.

Z. Curraigh dhe Znj Monroe duken të tronditur nga shpërthimi im i papritur i dhimbjes, Znj Monroe është gati për të thënë diçka, por unë nuk kam kohë të mendoj, duke u penguar mbrapsht unë kthehem pak dhe iki. Unë shkoj në vendin e vetëm ku ndihem i sigurt, Pellgu I Bingamit, apo Pellgu I Mjellmave siç thoshte nëna ime; vetëm duke kujtuar se shkakton një valë ankthimi për të kaluar përmes trupit tim, të gjitha këto gjëra që vazhdojnë të ndodhin janë shumë dërrmuese. Në fillim humbas nënën dhe motrën në një aksident me makinë, pastaj njerku im(i cili tashmë nuk më pëlqeu) më fajëson mua për këtë, dhe tani kam një mësues që më kujton saktësisht nënën time, thjesht nuk e di se si duhet të ndjehem ose të përgjigjem për këto situata më. Jam kaq i zënë me këto mendime pjellore dhe dhimbje, saqë nuk i dëgjoj hapat që po më afrohen. Ishte dora e papritur në supin tim ajo që më bëri të gulçoja në prani të një personi tjetër. Shpejt po e kthej kokën, pres të shoh Z. Curraig ose ndoshta Alek, por në vend të kësaj jam takuar nga buzëqeshja e trishtuar E Znj Monroe ndërsa ajo strukej pranë meje. Duke kapur dorën e saj për kyçin tim të dorës, unë përkulem, por pas një sekonde tjetër e lejoj të shohë kyçin tim, duke injoruar pasojat e mundshme që ajo të dyshonte se si e kam duruar këtë plagë.

Ishte një zgjerim i vogël i syve të saj që më bëri të ndiqja vështrimin e saj, zgjodha të mos shikoja kurrë plagët e mia, kështu që pashë kyçin tim të fryrë dhe të nxirë sytë e mi për tu zgjeruar. Ajo prek lehtë kyçin tim të dorës dhe unë menjëherë largohem, dhimbja përvëluese në krahun tim. Ajo duket të ulet aty në një moment mendimi, sikur po mendon atë që duhet të thotë.

"Arçer. Si ndodhi kjo?"Ja ku ishte, e vetmja gjë që nuk doja të dëgjoja. E tund kokën dhe vështroj larg, vetëm tani e kuptoj se disa lot më ishin derdhur në fytyrë, duke i fshirë shpejt me dorën time të lirë. Nuk i përgjigjem refuzimit tim, kështu që vështrova Mbrapa, duke parë Edhe Znj Monroe duke mbajtur lotë, pse, nuk e di. Duke e dridhur kokën e saj, ajo e shtyn veten jashtë dyshemesë, dhe arrin një dorë për mua, të cilën unë ngadalë e marr. Tani duke qëndruar unë e pastroj veten me dorën time të mirë, duke mbajtur lirshëm çantën time të shpinës ndërsa pres pyetjet e saj.

E vetmja gjë që ajo bën është, që duket të tundë kokën për vete, para se të lëviz që unë ta ndjek atë. Ajo më çon në shkollë, kurrë nuk më flet dhe nuk më shikon, duke vështruar me ngulm, pothuajse bosh. Ajo më çon në dhomën e mjekësisë dhe më thotë të pres te dera ndërsa ajo largohet për të biseduar me një infermiere. Pyes veten se çfarë po thotë ajo, a dyshon ajo se njerku im i ka shkaktuar këto plagë? Apo mendon se një student tjetër ma bëri këtë? A duhet të vrapoj deri sa ende e kam shansin? Mendimet e mia befasohen teksa Edhe Znj. Monro dhe infermierja vijnë tek unë, nervozizmi im që shkelmon në një person tjetër që është i pranishëm.

U përpoqa të mos i kushtoja vëmendje ndezjes së dhimbjes ndërsa infermierja më mbështolli kyçin e dorës në një qese akulli, i ftohti i ftohtë që më bën të dridhem ndërsa moti jashtë ishte tashmë i ftohtë. Pas disa minutave të ngrirjes së dorës ajo sjell një fasho të ngjeshur, snuggly mbështjell kyçin tim dhe dorën, dhimbja është pakësuar, por mban një dhimbje të qëndrueshme që rrethon gjithë krahun tim. Kur mbaron më jep udhëzime për ditë, dhe një shënim për klasën që ishte dora ime e shkrimit.

Duke u futur tek dera, e pashë Znj. Monro duke pritur atje, buzëqeshja e saj miqësore u zëvendësua nga një pamje serioze dhe e ashpër, që i bën hapat e mia pak më ngurruese. Do të largohemi nga dhoma e mjekësisë dhe do të dalim në korridorin e qetë dhe të shkretë, fytyra e saj është ende serioze sa të ndalemi të dy.

"Si E gjete Atë Harkëtar plagosur?""Nuk ishte një çështje, por diçka që kërkoi një përgjigje, një të cilën isha jashtëzakonisht hezitues ta jepja. Duke e tundur fytyrën time larg saj unë tund kokën' jo ' përsëri, nuk dua t'i them të vërtetën, gjëmim mendor se do të shkaktojë më shumë dhimbje se të mirë, edhe nëse ajo do të më besonte mua askush tjetër nuk do ta bënte.

"Arçer, nëse nuk më thua, atëherë do më duhet t'i them zyrës të telefonojë babanë tënd."Pohon ajo, zëri i saj që humbet disa nga ashpërsia e saj ndërsa përpiqet të më bëjë të përgjigjem.

Duke dëgjuar thirrjen E saj Alek babai im i bën të gjitha këto ndjenja të shpërthejnë, zemërimi im po rrjedh lirisht, dhe unë nuk mund të ndihmoj por të reagoj kaotikisht, "AI NUK është BABAI im!"Bërtitja ime i bën jehonë korridorit, heshtja e lënë pas saj është e parehatshme, e gjithë ai besim i shtyrë nga inati lë shpejt trupin tim ndërsa nxjerr. Ajo nuk është budalla, ajo do të kuptoj se çfarë po ndodh, unë do të marrë larg nga shtëpia ime, vendi i fundit që më kujton mamanë dhe motrën time.

Qëndrimi i saj duket se u forcua pasi e dëgjoi përgjigjen time, unë vetëm mund të shpresoj se ajo nuk do të jetë e zemëruar me shpërthimin tim.

"Do të të pyes edhe një herë. Kush e bëri këtë."Zëri i saj ishte shumë i qetë, dënimi i dytë u shkëput ashpër dhe nuk la vend për justifikime. Më në fund përballem me të, edhe pse koka ime është ende e ulur, sytë i dridhen asaj aq shpesh sa mendoj se çfarë do të them.

"....Alek."Zëri im praktikisht pëshpërit, edhe pse e di që e dëgjoi dhe e di se dikush tjetër e di këtë sekret më bën të ndjehem... vulnerabël.

[vetemunedheti]

A më sheh tani, si jam bo pa ty

Sot nuk kam forcë të them një fjalë.

Më thuaj tani, si t’jetoj pa ty

Sot jemi afër dhe larg.

[pollonegro666]

2022/04/15 Llegamos al hotel en un pueblo cerca de la capital donde descansamos en una gran cama; en el cabecero, un cuadro con una vista de la ciudad imperial. Desde la terraza teníamos vista a la piscina y el campo de golf.

We arrive at the hotel in a town near the capital where we rest in a large bed; on the headboard, a painting with a view of the imperial city. From the terrace we had a view of the pool and the golf course.

Google Translation into Portuguese: Chegamos ao hotel em uma cidade perto da capital onde descansamos em uma cama grande; na cabeceira, um quadro com vista para a cidade imperial. Do terraço tínhamos vista para a piscina e o campo de golfe.

Google translation into Italian: Arriviamo in albergo in un paese vicino alla capitale dove riposiamo in un grande letto; sulla testiera, un dipinto con veduta della città imperiale. Dalla terrazza avevamo una vista sulla piscina e sul campo da golf.

Google Translation into French: Nous arrivons à l'hôtel dans une ville proche de la capitale où nous nous reposons dans un grand lit ; en tête de lit, un tableau avec vue sur la ville impériale. De la terrasse, nous avions une vue sur la piscine et le parcours de golf.

Google Translation into Arabic: وصلنا إلى فندق في بلدة قريبة من العاصمة حيث نرتاح في سرير كبير ؛ على رأس السرير ، لوحة تطل على المدينة الإمبراطورية. من الشرفة كان لدينا إطلالة على حمام السباحة وملعب الجولف.

Google Translation into German: Wir kommen im Hotel in einer Stadt in der Nähe der Hauptstadt an, wo wir uns in einem großen Bett ausruhen; am Kopfende des Bettes ein Gemälde mit Blick auf die Kaiserstadt. Von der Terrasse hatten wir einen Blick auf das Schwimmbad und den Golfplatz.

Google Translation into Albanisch: Mbërrijmë në hotel në një qytet afër kryeqytetit, ku pushojmë në një shtrat të madh; në krye të shtratit një pikturë me pamje nga qyteti perandorak. Nga tarraca kishim pamje nga pishina dhe fusha e golfit.

Google Translation into Czech: Přijíždíme do hotelu ve městě nedaleko hlavního města, kde odpočíváme ve velké posteli; v čele postele obraz s pohledem na císařské město. Z terasy jsme měli výhled na bazén a golfové hřiště.

Google Translation into Greek: Φτάνουμε στο ξενοδοχείο σε μια πόλη κοντά στην πρωτεύουσα, όπου ξεκουραζόμαστε σε ένα μεγάλο κρεβάτι. στο κεφάλι του κρεβατιού ένας πίνακας με θέα την αυτοκρατορική πόλη. Από τη βεράντα είχαμε θέα στην πισίνα και το γήπεδο του γκολφ.

Google Translation into Polish: Dojeżdżamy do hotelu w miasteczku niedaleko stolicy, gdzie odpoczywamy w dużym łóżku; w wezgłowiu łóżka obraz z widokiem cesarskiego miasta. Z tarasu mieliśmy widok na basen i pole golfowe.

Google Translation into Turkish: Başkent yakınlarındaki bir kasabada, büyük bir yatakta dinlendiğimiz otele varıyoruz; yatağın başında imparatorluk şehri manzaralı bir tablo. Terastan yüzme havuzu ve golf sahası manzarası vardı.

Google Translation into Hebrew: אנחנו מגיעים למלון בעיירה הסמוכה לבירה, שם נחים במיטה גדולה; בראש המיטה ציור עם נוף של העיר הקיסרית. מהמרפסת נשקף נוף של בריכת השחייה ומגרש הגולף.

Google Translation into Hindi: हम राजधानी के पास एक कस्बे के होटल में पहुँचते हैं, जहाँ हम एक बड़े बिस्तर पर आराम करते हैं; बिस्तर के शीर्ष पर शाही शहर के दृश्य के साथ एक पेंटिंग। छत से हमें स्विमिंग पूल और गोल्फ कोर्स का नज़ारा दिखाई देता था।

Google Translation into Russian: Приезжаем в гостиницу в городке недалеко от столицы, где отдыхаем на боль��ой кровати; в изголовье картина с видом на императорский город. С террасы у нас был вид на бассейн и поле для гольфа.

Google Translation into Japanese: 私たちは首都の近くの町のホテルに到着し、そこで大きなベッドで休みます。 ベッドの頭には、皇帝の街を望む絵が描かれています。 テラスからはスイミングプールとゴルフコースの景色を眺めることができました。

Google Translation into Korean: 우리는 수도 근처의 호텔에 도착하여 큰 침대에서 휴식을 취합니다. 침대 머리에 제국 도시가 보이는 그림. 테라스에서 우리는 수영장과 골프 코스를 볼 수 있었습니다.

Google Translation into Chinese: 我们到达首都附近小镇的旅馆，在一张大床上休息； 床头有一幅可以看到皇城的画。 从露台上，我们可以看到游泳池和高尔夫球场的景色。

Google Translation into Persian: به هتلی در شهری نزدیک پایتخت می رسیم و در یک تخت بزرگ استراحت می کنیم. در بالای تخت یک نقاشی با نمایی از شهر امپراتوری. از تراس دیدی به استخر و زمین گلف داشتیم.

Google Translation into Ukrainian: Приїжджаємо в готель в містечку біля столиці, де відпочиваємо на великому ліжку; в узголів'ї ліжка картина з видом на імперське місто. З тераси відкривався вид на басейн і поле для гольфу.

[visitingvlora]

🇦🇱🇽🇰 📍Gadishulli i Karaburunit është ajo pjesë e bregdetit vlonjat, ku turizmi mund të gjejë terrenin më të përshtatshëm për t’u zhvilluar. 25 km larg qytetit të Vlorës, në rrugë tokësore, Gadishulli ofron surpriza në çdo stinë për këdo që e viziton atë. Mund të kryhen jo vetëm udhëtime përgjatë këtij masivi, por edhe pushime njëditore, në plazhet që ndodhen aty. Peizazhi natyror, i gërshetuar me atë historik, e bënë atë një reliev ku vizitori mund të befasohet pafundësisht. Bregdeti tepër i thyer, lëndinat e vogla që zbresin deri poshtë, afër vijës së ujit, gjiret e shumta dhe të fshehura, plazhet e virgjëra, janë disa prej elementëve, që pothuajse nuk i gjen askund tjetër në bregdetin shqiptar. Gadishulli ndan gjirin detar të Vlorës nga Kanali i Otrantos dhe ka një gjatësi prej rreth 15 km, me një gjerësi që shkon deri në 4.5 km. Në skajin veriperëndimor të Karaburunit, ndodhet Kepi i Gjuhëzës, pika më perëndimore e Shqipërisë. Në pjesën më të lartë të këtij masivi, ndodhen tre maja, ajo e Kores 826 metra mbi nivelin e detit, si dhe e Dafinës dhe Ilqes, respektivisht 732 dhe 687 metra. 👉 vazhdon në koment 🇺🇲🌎🇬🇧 Please read the info in the comments 🚩If you like hit ❤ and share 🙏 🇮🇹 👉 Legere le info nei commenti. 🚩Clicca ❤ sul post e condivifi 🙏 #karaburun #vlorabay #penisula #vloratouristicguide #visitingvlora #albania #vacationvibes #mareprofumodimare #storiaantica #historylovers #bay #visitvlora #valona #shqipe #kosovaedovloren #njekomb #tourismalbania #tourismvlora #tepresnevlore #shqiperiovendiim #travelguide #travelalbania #southalbania #submarineactivity #otranto (presso Karaburun Peninsula, Albania) https://www.instagram.com/p/Cbw9dG9tXpD/?utm_medium=tumblr

[ushtari]

Batanija e ngrohtë...

Batanija e ngrohtë nuk më lëshonte. Më fortë e mbaja unë atë. E shtrëngoja si një i pangrënë prej kohësh bukën. Bëhesha zero. Çdo hapësirë nga hynte fare pak i ftohtë, e zija menjëherë. Edhe rrufeja nuk bie aq shpejt.

I ftohti i madh ma shoi urinë. Arsye më të madhe për tu ngritur nuk kisha. 

Në shkollë nuk më shkohej. Kisha kohë që nuk e doja më. Tani e urreja. Universitetin e shihja nga afër vetëm beharit, kur shkonim për të pirë birra dhe bar me shokët e lagjes.

Ky dimër ishte si të tjerët, por bënte shumë më ftohtë. Errësohej më shpejt. Njerëzit futeshin më herët në strofullat e tyre.

Ata donin të hanin e pinin si më parë. Por mendonin për të nesërmen.

As doja të haja. E as të pija. Strukesha më thelllë nën Batanije. E ajo më përpinte. Më mbronte nga gjithçka. Nga çdo e ligë.

Kjo ngrohtësi e madhe papritur filloi të më ftohë. Për çudi trupi qe i nxehtë. Kisha shumë ftohtë. Një i ftohtë i tmerrshëm. Këto nuk qenë ethe gushti.

Batanija kishte shoqe të tjera sipër. Sipër tyre dhe të tjera. Nuk po më bënin derman.

Vala e të nxehtit më ngrohte si zjarri drruve, por çdo çast që kalonte  e ndieja më shumë të ftohtin.

Ky i ftohtë në ketë ngrohtësi të madhe u bë i padurueshëm. Ngrohtësi e ligë. Gërryese.

Trupi i nxehtë kërkonte të ngjitej nën Batanije. Por unë doja të dilja. Të dilja mundesha, por ku të shkoja?!

U dhashë urdhër ushtari gjymtyrëve dhe e flaka Batanijen. Me të dhe shoqet. Sikur ta kishin ato fajin që po vdisja nga I ftohti.

Drita e dieĺlit e mbushte dhomën. Papritur errësira e kapi. E mbushi plot. Rrezet e diellit qenë të shumta. Vetëm se nuk më ngrohnin.

Nata qe shumë larg. Vetëm mendimi për të, më futi tmerrin. Qe errësuar që tani.

Kjo erresirë e ftohtë e mposhti diellin dimëror. Ai akoma vazhdonte të lëshonte rreze. Këtë herë shumëfish.

Trupi nuk e kishte humbur akoma nxehtësinë. I pafuqishëm për ti shpëtuar të ftohtit te errët, nuk kërkova më Ngrohtësi. Kjo kërkesë qe bosh. Vendosa ta duroj të ftohtin. Nuk kisha tjetër zgjedhje. Po edhe po të kisha patur, do të zgjidhja ta duroj. Këto ditë unë kërkoj dhe uroj që të kem më shumë ftohtë. Tani kam shumë frikë nga  Ngrohtësia. I rri larg asaj. Luftoj çdo ditë me të. Se sa herë që e humbas vigjilencën, ajo më afrohet.

Kohët e fundit, Ngrohtësia po bën luftë për mua. E kam kapur veten duke flirtuar me të. Ajo do qe unë ta dashuroj.

[kokeforte]

Dhe pse larg syve je, afër zemrës të kam.

[theshapeofhershadow]

...dhe prap vetëm, larg botës afër vetes.🌹

[disametrambiqiell]

Dua të dish që unë jam lutur për ty. Jam lutur për veten. Për ne. Po, po! Nuk ta kam thënë, por të betohem që jam lutur. Jam lutur që ti të jesh larg meje. Ke të drejtë të çuditesh. E kam fjalën akomë më larg se ato mijëra milje. Ti e di që për mua nuk ka rëndësi largësia. Kurrë nuk ka pasur! Edhe pse ajo gjithmonë ka qenë në marrëdhënien tonë, përlyer me ndjenjën. Dhe unë këtë s’e kam dashur kurrë. Gati-gati të kam urryer për këtë. Padashur, të betohem. Se nuk doja t’i jepja rëndësi, se mendoja se peshën do ta kishte ndjenja. Se ajo do të na mbante afër. Se ti e di që unë mendoj se sado larg të jenë, njerëzit mbahen në zemër. Se ty të kisha në zemër. Aty ngjitur me shpirtin. Po ç’dreqin ishte largësia pra?

Kam frikë se ajo ishim “ne”. Se ajo u bëmë “ne”. Ne të dy, që nuk ditëm të ishim pak më shumë “ne”. Ose më mirë, të rrinim “’dy”. Ose ndoshta ne ditëm, por nuk na la ajo. Ti më tradhtove me të. Ti le që ajo të na ndante. Ti pate frikë. E kuptoj tani pse gati-gati e kam urryer. Atë, sepse ty nuk munda. Nuk munda të të urrej. Nuk doja. Nuk duhet të urrehet dashuria. Ahh po...po të thoja që jam lutur.

Po, çdo moment, ço ditë, çdo natë. Jam lutur në mëngjes, që një ditë të mos kujtohesha për mesazhet e tua të mëngjesit, që unë mezi  prisja e ti ndoshta nuk iu jepje rëndësinë e duhur. I harrove. Jam lutur kur dilja nga shtëpia dhe shkoja drejt stacionit që të mos të dëgjoja emrin tënd. As gjatë rrugës, as në autobus. Askund. Dreqin! Do të ishte gjithmnë dikush që do përmendte emrin tënd gjatë një bisede mes miqsh, apo gjatë një telefonate, apo kur në rrugë dikush thërriste dikë që kishte emrin tënd, apo kur...por ai nuk ishe ti. Edhe në shkollë. Në kafe. Në supermarket. Në punë. Edhe kudo...Kudo. Në çdo vend që shkelja. Gjithashtu do të ishte patjetër një vend ku do ishte i shkruar emri yt. Madje mbaj mend që një ditë në sallën e leksionit, ashtu përhumbur, pa dashje më shkojnë sytë diku. Kisha përballë një karrige me emrin tënd të shkruar tek pjesa e mbështetëses së saj. Pikërisht aty duhej të isha ulur? Një miku im e mori dhe i ndërroi vend. Sa  e vlerësova. Sa përpjekje e bukur dhe e kotë. Sikur të ishte aq e lehtë.

M’u kujtua në atë moment që një ditë i kisha folur atij se emrin tënd e kisha parë të shkruar në dorën e një djali të vogël, i cili po mbahej aty afër meje në autobus. E kisha para syve dorën e tj me emrin tënd të shkruar. Ishim aq sumë njerëz me aq pak vend sa nuk kisha ku t’i hidhja sytë tjetërkund, nuk kisha si të mos e shihja. Të betohem që në një moment i mbylla. I mbylla trishtueshëm. Ai më buzëqeshi me çiltërsi. Kisha humbur nëpër kujtime dhe ndjeva përqafimin e mikut tim, në atë sallën e zhurmshme të leksionit, ku pak më larg nesh ishte ajo karrigia me emrin tënd. Nuk doja t’i hidhja sytë atje. Nuk doja më as të ulesha në auditore që kishin të shkruar emrin tënd. Nuk doja. Po, e pranoj, aty jam lutur që ai përqafim të zgjaste. Dhe jam lutur e lutur që të mos më kujtohet më kurra mungesa e përqafimit tënd. Dhe më kot u luta. M’u kujtua. M’u kujtove ti. Ti në përqafimin e dikujt tjetër.

Zot, sa ndjesi mbytëse. Akoma më keq, unë kam të njohur, miq, për më tepër të afërm që gjithashtu mbajnë emrin tënd, apo të ngjashëm me të. Je kaq larg, por je kudo. Kaq i veçantë për mua, me një emër kaq të përhapur, kaq të zakonshëm. Lutesha të mos më bënte më përshtypje. Kurrë më! Jam lutur që askund të mos shihja dikë që të ngjan ty, që ka të njëjtin stil të veshur, flokësh, gjatësie, tiparet e tua. Ai nuk ishe ti. E megjithatë unë sikur ngrija në vend. E detyroja veten të mos e ktheja kokën, të mos përhumbja shikimin e trishë mbi askënd. Nuk mund ta hiqja mallin vetëm duke parë një të panjohur që të ngjante ty. Mallkueshëm të ngjanin. Dhe vazhdoja rrugën me atë përshtjellimin e bukur e të mundimshëm të ndjenjave. Oh sa shumë mall. Dhe e gjeja veten padashur duke menduar nëse të kishte ngjarë dikush si unë? Nëse ndonjë moment kishe ndjerë aq shumë mall sa do kishe dashurtë gjej diçka timen te dikush tjetër. Nëse duke ecur rrugës kishte qenë para teje ndonjë vajzë me flokët si të miat. Dhe në të qindtën e sekondës ti të kesh menduar që jam unë dhe të jesh zhgënjyer që nuk isha unë. Pas kësaj, a ke ndjerë mall më tepër?

Por unë jam lutur që të mos ndihesha më ashtu. Kurrë më. Jam lutur që më mirë të ecja e përhumbur rrugës, sesa të vija re që po ecja në të njëjtën rrugë ku kaloje shpesh, ku disa herë u takuam rastësisht. Apo të mos vija re kafenenë që dikur uleshim bashkë, përsëri rastësisht. Apo të harroja që studioja  në të njëjtën ndërtesë universiteti që kishe studiuar edhe ti, ku rastësisha kishte ngulur këmbë që të të takoja te shkallët e një pjese të ndërtesës. Që na ajo ditë, vetëm dy herë të tjera i kam ngjitur ato shkallë. Janë plot me kujtime dhe më rëndojnë. Shumë. Isha e lodhur...tepër.

Jam lutur që të mos ishe në mendjen time aq shumë, sepse gëzohesha pak. Përfundoja e lënduar në fund të ditës, kur kuptoja që unë nuk kisha qenë mendimi yt, aq i vetmi, as më i rëndësishmi, as më pak i rëndësishmi. E kuptova kur reshte së shkruari, kur reshte së dërguari mesazhe. Por ti më thoje se fakti që nuk më shkruaje nuk do të thoshte se nuk të mundoja. Po nga ta dija unë? Nuk doja të ishe në mendimet e mia sepse shpërqëndrohesha. Sepse isha e lodhur duke mbajtur të gjallë në mendimet e mia një marrëdhënie gjysmë të vdekur. Sepse trishtohesha dhe ndjeja mall. Jam lutur që asnjë mashkull të mos mundohet të kishte patjetër vëmendjen time, se nuk më interesonte. Nuk doja që askush të mundohet të fitonte me gjeste të bukura një vëmendje që e pate vetëm ti, që e përdhose, pa kuptuar, padashur. Ndoshta jo dhe aq padashur.

Nuk doja përkujdesjen e asnjërit sepse do më kujtohej përkudesja dhe mospërkudesja jote. Nuk doja të më flisnin për ndjenjat e tyre kundrejt meje. Ndjehesha si në faj se une unë ndjeja tepër per ty. Me dukej si tradhti ndaj teje thjesht fakti që i degjoja të m’i shprehnin. Por them se ndoshta kemi mendime krejt të ndryshme mbi konceptin e tradhtise. Por ndoshta dikush tjetë i meritonte ndjenjat e mia. Më shumë se ti. Fatkeqësisht. Lutesha që të mos më pyesnin për ty. Nuk doja më një “po ai djali që më ke folur për të...?”, apo një “po ai akoma nuk është kthyer?”, apo nga ndonjë mike “po sot të ka shkruar?”. Çfarë t’u thoja? Vallë a të ishin bërë ndonjëherë të tilla pyetje? Mbase, ku i dihet.

Fillova të lutesha që të mos më vijë më në ëndërr. Ne nuk kishim si të bashkoheshim vetëm në ëndrra, kur në të vërtetë ishim të ndarë në 1001 mënyra. Se ëndrrat nuk janë për të shuar mallin, përkundrazi. Jam lutur kaq shumë.

Jam lutur edhe që të jesh mirë, që kur të me thoje "jam mirë" të ishe vertet. Jam lutur që... Jo për këto do të të them një herë tjetër. Kanë qenë ditë të mbushura plot me lutje. Jam lutur që të mos ishe lutja ime.

🖤 :)

[fuck-the-crazy-world]

Egoist

Shoqëria moderne duket se çdo ditë e më shumë po përshkohet nga fryma apo sëmundja  e egoizmit. Fjala egoizëm, vjen nga latinishtja EGO, që do të thotë mënyra e të reaguarit, duke kufizuar dhe shkatërruar interesat e tjetrit për hir të vetvetes. Edhe pse njeriu e di, dhe e ka shumë të qartë se egoizmi nuk është diçka e mirë, e efektshme, e ndershme dhe se nuk është diçka që e ndihmon për t’u rritur, ai përsëri bëhet pre i egoizmit. Harron që është i krijuar nga dashuria e për dashuri, do të thotë është krijuar për të dashur, e për t’u dashur dhe gjithashtu për t’u rritur në marrëdhënie me tjetrin, e jo për t’u  mbyllur në një guaskë apo në egon e vet. Siç e dimë,  njeriu që nga zanafilla nuk është krijuar të qëndrojë vetëm, por me të tjerët e për të tjerët.

Pra, njeriu është krijuar të jetojë në botën e marrëdhënieve me njerëzit e tjerë, sepse jashtë marrëdhënieve me të tjerët ai e ka të vështirë të jetojë, kështu që humaniteti i tij është pasojë e të jetuarit mes njerëzve. Njeriu nuk është krijuar të jetojë vetëm. Pavarësisht se ndonjëherë mund ta ndjejë të nevojshme të rrijë edhe vetëm, për të reflektuar mbi vetveten që të arrijë deri tek një ndryshim i efektshëm, por kjo vetmi është e ndryshme nga egoizmi e nga  dashuria ndaj vetes. E dimë se bota e marrëdhënieve me të tjerët është kusht për ekzistencën e individit. Sepse njeriu rritet, zhvillohet, edukohet e formon personalitetin  në marrëdhënie me tjetrin. Psikologu i famshëm Alfred Adler thotë: Individi që nuk interesohet për të tjerët, has në  jetë vështirësi të mëdha dhe është ai që dështon më shpesh në qëllimet e tij. Njeriu është i formuar i tillë, që të kërkojë interesin e të tjerëve e gjithashtu të tregojë interes për të tjerët.

Lind pyetja: A është egoizmi një kujdes real për vetveten? A është egoizmi dashuri ndaj vetes?

Për shumë vite me radhë, ka  ndodhur që të ngatërrohet dashuria që njeriu ka për veten me egoizmin. Por është mirë dhe  kërkohet ta kemi të qartë që të duash veten (kur them të duash veten kam parasysh pranimin dhe vlerësimin e vetes me pozitiven dhe negativen) nuk do të thotë të jesh egoist, por do të thotë të jesh një njeri i formuar, i pjekur dhe i edukuar, të jesh një njeri i matur. Sepse ne e dimë se në aspektin fetar dashuria ndaj  tjetrit është virtyt, atëherë edhe dashuria ndaj vetes është virtyt e nuk është egoizëm. Sepse, edhe Shkrimi i Shenjt na porositë që të duam tjetrin si veten. Gjithashtu këtë e gjejmë edhe në  aspektin psikologjik, i cili nuk pranon se dashuria ndaj vetes dhe dashuria ndaj të tjerëve e përjashtojnë njëra-tjetrën, por përkundrazi  ato e forcojnë  njëra- tjetrën. Sepse dashuria ndaj vetes dhe tjetrit nuk mund të shihen te ndara.

Kështu që njeriu e ka të nevojshme e të domosdoshme që të jetë i bashkuar me të tjerët. E kjo nevojë fshihet prapa të gjitha dukurive që përbëjnë një gamë të tërë të pasioneve njerëzore. Egoizmi është e keqja më e madhe e njeriut. Një proverb thotë: Mos u bëj egoist! Do të thotë mos u sill rreth vetes, mos krijo një rreth vicioz që të pengon për të jetuar mirë e të pengon për të jetuar në paqe me veten tënde e me të tjerët. Sipas psikologut S. Freud[1], egoizmi mund të lidhet më shumë me narcizmin se sa me dashurinë ndaj vetes. Sepse narcisti është ai që dashurinë e tij ndaj të tjerëve e ka të drejtuar nga personaliteti i vet. Kurse njeriu që do veten në mënyrë të drejtë dhe reale, nuk mund të mos e do, respektojë dhe vlerësojë edhe tjetrin. Kurse egoisti, bën të kundërtën, do të thotë, ai e “do veten”, por nuk e do dhe nuk e respekton tjetrin. Egoizmi dhe dashuria ndaj vetes janë larg nga të qenurit identik, në të vërtetë janë të kundërta.

Njeriu egoist

Njeriu egoist shfaq një sens të ekzagjeruar të rëndësisë së vetes – e një preokupim për të qenë i admiruar, si dhe mungesë ndjeshmërie për të tjerët. Është i interesuar vetëm për veten, çdo gjë e kërkon vetëm për vete, nuk ndjen asnjë lloj kënaqësie në dhënie, por vetëm në marrje. Botën rreth vetes e shikon vetëm nga  këndvështrimi çka mund të përfitojë prej saj e jo çka mund të ofrojë apo të dhurojë.

Gjithashtu, ai nuk shfaq interesim për nevojat e të tjerëve, dhe nuk ka respekt për dinjitetin dhe integritetin e tyre. Ai nuk sheh asnjë gjë përpos vetes. Çdo person dhe çdo gjë e vlerëson në aspektin e dobisë së tyre për të. Ai, në thelb është i paaftë  për  dashuri. Është ai, i cili nuk di të dojë veten e aq më pak tjetrin. E kjo na bën të kuptojmë se kujdesi për të tjerët dhe kujdesi për veten janë mundësi të pandashme.

Njeriu egoist nuk e do veten aspak. E kjo mungesë e dashurisë për veten, që është vetëm një shprehje jo produktive, e lë atë të zbrazët dhe të frustruar[2]. Ai, nuk është i lumtur, por i shqetësuar, i ankthshëm dhe pengon veten e vet për të jetuar jetën e për ta realizuar atë. Kërkon vëmendje e admirim të vazhdueshëm nga çdo njeri, sepse mendon se është i “veçantë”. I jep gjithmonë vetes të drejtë. Ai e quan ekzistencën e të tjerëve si iluzion ose si të dyshimtë.

Pra, njeriu egoist, ka tendencën që ta mbivlerësojë rëndësinë e rolit të vet në situata e ngjarje të ndryshme. Mendon se është autori i vetes së vet, i jetës së vet dhe i shoqërisë. Ndjehet i vetë-mjaftueshëm, e synon ta zëvendësojë edhe Zotin, por edhe të bëjë krejt pa të. Mendon se nuk i detyrohet askujt me përjashtim të vetvetes dhe pretendon të ketë vetëm të drejtë.[3] Është ai që dështimin e ka shumë afër vetes, edhe pse ai nuk e lë veten që ta kuptojë këtë. Gjithashtu, ka rrezikun më të madh të vuajë nga stresi, ankthi e depresioni.

Pra, egoizmi dhe dashuria nuk mund të qëndrojnë bashkë. Sepse, egoizmi është një papjekuri e ndjenjave të individit. Kurse dashuria nuk mund të mbyllet ndaj nevojave të tjetrit.  Rreziku është që nëse personi nuk bën përpjekje për ta luftuar egoizmin, ai kthehet në një individualizëm e në një indiferentizëm të theksuar. Fjala indiferencë, do të thotë të mos jetosh dhe të mos lejosh ndryshimin mes gjërave, të mos lësh hapësirë apo të mos i japësh jetë një ndryshimi të aftë që të krijojë një ndryshueshmëri, që do të thotë, mbyll zemrën për të mos marrë parasysh nevojat e tjetrit, mbyll sytë për të mos parë atë që e rrethon, largohet për të mos e lënë veten të preket prej shqetësimeve e problemeve të të tjerëve. Gjithashtu, shfaqet një mungesë vëmendjeje ndaj realitetit që e rrethon. Ka një ftohje shumë të fortë ndaj tjetrit, aq sa arrihet deri tek eliminimi i pranimit të tjetrit, si dhe identitetit të tij.

Pra, duket se është një urgjencë, që njeriu të fillojë dhe të reflektojë mbi këtë sëmundje të egoizmit që çon deri në  indiferentizëm. Egoizmi dhe indiferentizmi, janë e kundërta e dashurisë. E këtë e gjejmë edhe në këtë thënie: “E kundërta e dashurisë nuk është urrejtja, por është indiferentizmi”. Dhe e kundërta e jetës, nuk është vdekja, por indiferenca. Indiferentizmi është paaftësia  ose mosdëshira e njeriut për të ndryshuar botën e brendshme dhe atë të jashtme. Është mosdëshirë për ta lënë derën hapur për tjetrin. Është ajo ndjenjë që njeriu humb entuziazmin dhe kontaktin me botën dhe tjetrin.

 Indiferenca ka të bëjë me atë që quhet “fikje e zemrës.” Kështu, njeriu nuk mund të ketë mbarësi, sukses, paqe, duke u mbyllur në vetvete e duke parë vetëm interesin vetjak.  Nëse nuk bashkëpunon- apo nuk lejon të bëhet pjesë e bashkëpunimit, si me Zotin ashtu dhe me tjetrin, ai mbetet bosh brenda vetes. Sepse egoizmi, indiferentizmi janë mënyra të rrezikshme, dhe ka  afat të shkurtër për të ndihmuar veten. Njeriu nuk mund t’i ndajë interesat e veta të vërteta nga interesat e shoqërisë, pra nga interesat e tjetrit. Ai, mund ta ndihmojë veten, vetëm duke e ndihmuar tjetrin. E kërkohet që të jetë i vetëdijshëm që prirjet e veta e nxisin ta kërkojë gëzimin e ta gjejë atë gëzim vetëm në kontakt me të tjerët. Gëzimi i vërtetë gjendet në marrëdhëniet e ngrohta, atje ku ndihemi së bashku, larg nga unë dhe mua, aty ku ndodhet NE.

Kërkohet të jemi solidarë e altruistë, sepse solidariteti nuk është vetëm detyrë, por është realizimi dhe garancia më e mirë e sigurisë.

Albert Einstein, thotë: Vetëm një jetë e jetuar për të tjerët, është një jetë e vlefshme. Vlera e një njeriu duhet parë në faktin çfarë jep dhe jo në atë çfarë është në gjendje të marrë.

[shqiperialive]

Çfarë i bëri bashkë? Shakira dhe Pique shfaqen në të njëjtin vend pas ndajres, por... (FOTO)

Çfarë i bëri bashkë? Shakira dhe Pique shfaqen në të njëjtin vend pas ndajres, por… (FOTO)

Ylli i muzikës, Shakira dhe futbollisti i famshëm, Gerard Pique, janë fotografuar së fundmi duke parë djalin e tyre duke luajtur bejsboll. Teksa ndodheshin në të njëjtin vend, ata kishin vendosur që të qëndronin larg njëri-tjetrit duke mbajtur distancë. Ish-çifti i famshëm u shfaq për të ndjekur nga afër Milanin 9-vjeçar në aksionin në Barcelonë. Ndërkohë kujtojmë se 35-vjeçari dhe këngëtarja…

[xhemilbeharaj]

NUK E DI PSE NDIHEM AFËR PERSONALITETEVE

NUK E DI PSE NDIHEM AFËR PERSONALITETEVE

Nga Artan Fuga – Unë gjithë jetën time nuk e di përse ndihem afër personaliteve dhe pushtetarëve të lartë kur janë në fund të një mandati politik. Kur janë në fillim u qendroj larg! Kur janë në mes nuk di çfarë të them! Fundi është fillim dhe fillimi është fund – thonin të Lashtët! Pas një dreke me z. President Ilir Meta! Një bisedë sa substanciale dhe serioze, aq edhe miqësore, e këndshme, dhe…

[lajmengabota]

Ramadan Sokoli, studiuesi që u dha zë shekujve

Nga: Enver Kushi

KRENARIA DHE DINJITETI

Kam patur fatin të jem një nga miqtë e prof. Ramadan Sokolit. Kthehem dhe rikthehem në kohë të ndryshme, duke sjellë ndërmend bisedat e shumta me të, udhëtimet në Shkodër, Berat, Krujë, Strugë, e deri në Vjenë dhe më pas në Bratislavë. Kujtoj me mall jo vetëm bisedat e herëpashershme me të në telefon, por veçmas vizitat e shpeshta në shtëpinë e tij ose më saktë, në bodrumin e saj, që ndodhej pranë ish kinema ‘’17 nëntori’’ (pikëllohem kur para shumë objekteve të rëndësishme të kulturës shqiptare në Tiranë, vë fjalën “ish”). Dhe, nga vitet “gërmadhë” të së shkuarës jo të largët, më vjen zëri i ngrohtë, bujar dhe mikpritës, e folura e tij karakteristike, me një kolor të veçantë, sjellja fisnike dhe kultura e gjerë që shpaloste gjatë bisedës…

Vite dhe vite më parë, kur Ramadan Sokolin e njihja vetëm si emër, sa herë që e shihja në rrugën e Durrësit, ose në ndonjë rrugë tjetër të Tiranës, ngadalësoja hapin dhe ndiqja me admirim ecjen e tij. Ishin ca kohëra gri, kur njeriu shqiptar dhe veçanërisht intelektuali e në rastin konkret intelektualë si Ramadan Sokoli, ishin nën trysninë dhe vëzhgimin e diktaturës komuniste. E pra, në ato kohëra gri, dituraku Ramadan Sokoli ecte me kokën lart, vështrimin drejt, duke mbajtur në dorë një çantë të madhe me libra. Asnjëherë nuk e kisha parë ndryshe, por vazhdimisht me kokën lart dhe krenar. Ishte një krenari normale, jo e stisur apo mendjemadhësi. Ishte dinjiteti i njeriut që koha e rëndë e diktaturës komuniste nuk kishte mundur ta denatyronte, tkurrte apo t’i ulte kokën dhe servilosej… Nga ana tjetër Ramadan Sokoli u fliste shqiptarëve jo vetëm me veprën, por edhe me krenarinë, mënyrën sesi ecte, dinjitetin që nuk mund ta përbalte askush.

Ramadan Sokoli jetonte në ca epoka të tjera, thellë mijëvjeçarëve, duke sfiduar mediokritetin e kohës, egoizmin, thashethemet, zërat dashakeqe, smirën, luftën e klasave. Nga ana tjetër Ramadan Sokoli shihte përtej kohës ku jetonte jo vetëm si studiues, por edhe si pinjoll i një prej familjeve të mëdha të Shkodrës e Shqipërisë. Gjyshi i tij, Hodo Beg Sokoli, ishte pjesë e kujtesës shqiptare, e një kujtese të pashlyeshme. Ai dhe pasardhësit e tij kishin bërë dhe shkruar histori. Ramadan Sokoli ishte i fundit që mishëronte lavdinë e një dere të madhe dhe që vazhdimisht ka qenë i rrethuar prej tyre, shpirtrave të paraardhësve të Sokolajve. Ai mbeti deri në fund të jetës pjesë e lavdisë së largët dhe të afërt në kohë të fisit të tij, por edhe si një pasardhës i një lavdie tjetër: asaj të kulturës.

Mbaj mend se një nga vjeshtat e vitit 1996, rrugëtimin me prof. Ramadan Sokoli në qytetin e Shkodrës. Nuk do të harroj kurrë vizitën në shtëpinë e Sokolajve. Profesori qëndroi pak çaste para portës së madhe e pastaj pasi hapi atë, u fut brenda… Ecja pas tij duke ndjekur çdo gjest dhe veprim të profesorit. Heshtje. Asnjë zë. Një erë e lehtë dhe gjethe që binin. Përballë shtëpia e madhe e Sokolajve me dritare të mbyllura… Atje kam parë dhe ndjerë nga afër emocionet e njeriut, ose më saktë marrëdhëniet e tij me vatrën ku kishte lindur dhe ishte rritur…

Ramadan Sokoli në heshtje fliste me muret rrethues, pemët, lulet e rralluara, shkallët, dritaret… Fliste me shpirtërat e të parëve të tij. Dhe kam menduar, se përtej mureve rrethues të asaj shtëpie ishin shtëpi të tjera dhe Shkodra me përjetësinë e saj. Dhe përtej Shkodrës, Shqipëria, pastaj hapësirat e Ballkanit, të Europës dhe botës që vraponin udhëve të globalizmit… Atje, në oborrin e madh, larg erërave globale, ishte bota e madhe e Sokolajve… Në heshtjen, vështrimet, ecjen e ngadaltë, fytyrën e zbehtë të prof. Ramadan Sokolit, vinin dhe shkonin kohët e fisit të Sokolajve.

RINGJALLJA E SË SHKUARËS

E kam të vështirë të jap portretin shumëdimensional të prof. Sokolit. Sa herë kam shfletuar librat e tij më është dukur sikur kam kapërcyer qindra shekuj, humnera mijëvjeçarësh, gërmadha vitesh dhe kam dëgjuar zëra njerëzor e veçanërisht ca tinguj mistikë, që vijnë prej thellësive të kohërave… Ai ka jetuar me të shkuarën e historisë dhe kulturës së kombit shqiptar, që nga viset skajjugore të Thesprotisë së lashtë e deri në ato skaj veriore të Dardanisë.

E tashmja sikur nuk ekzistonte për të, ose më saktë, ajo është e kyçur brenda mureve të shtëpisë kulturëmuze. Dritaret e vogla të dhomave bodrum dhe të studios, drita, muzgjet apo errësira që vinin prej tyre, e lidhnin më shumë me të shkuarën sesa me çastin. Vetëm miqtë e shumtë që hynin e dilnin, telefonatat, letrat, befas ndërprisnin lumenjtë e kujtimeve, bisedat me vdektarët e mëdhenj të historisë dhe kulturës shqiptare… Edhe kur rikthehej në të tashmen, prap e shkuara me zërat dhe hijet e saj, e merrte për ta zhytur thellë e më thellë në kohëra. Sepse ata ishin me të pushtetshëm e më të fuqishëm. Atyre prof. Ramadan Sokoli u kishte dhënë jetë, gjak, zë…

Ai i kishte ringjallur ata. A nuk flisnin me bashkkohësit, nëpërmjet librit “16 shekuj”, Niketë Dardani (muziktar i shekullit IV), Muziktari Arbër Jan Kukuzeli, apo edhe disa muziktarë të tjerë arbër, si Dragan Prizreni, Kolë Durrsaku, Filip Pjetër Drishti, Progron Burizani, Xanet Agustini, Kristofor Ulqini, Aleksandër Tivarasi, Martin Baltisari, Stojan Shkodrani. Prof. Sokoli u dha jetë dhe zë skulptorëve dhe arkitektëve arbër në Dalmaci, si Radovani, (skulptor i shek. XIII), Andrea Aleksi (skulptor dhe arkitekt i shek. XV), mjeshtër Donati, kryearkitekti i Shkodrës, që e përmend edhe Marin Barleti tek “Rrethimi i Shkodrës”. Lista e këtyre figurave të shquara, që prof. Sokoli i ringjalli, vazhdon me piktorë, skulptorë e dijetarë shqiptarë nëpër Italinë Veriore, si Leonik Tomeu, Marin Beçikemi, Maksim Artioti nga Arta e Çamërisë, njeri i jashtëzakonshëm dhe nxënës i të sipërpërmendurve, albanezët e Vinçensës, Mark Bazaiti, Viktor Karpaçi, si dhe arkitektët shqiptarë në Turqi: Arkitekt Sinani, Mehmet Saqefqari, Arkitekt Kasemi, Usta Mehmet Isaja, apo edhe shumë të tjerëve.

Duke shkruar për këtë veprimtari kërkuese, që është pjesë e pandarë e veprës së tij, prof. Ramadan Sokoli flet “për drithërime kënaqësie e ngazëllime kur pas shumë përpjekjesh e përsëriatjesh saktëson një datë, kur zbërthen një nyjë të ngatërruar e sidomos, kur mbërthen ndonjë figurë që dukej si e pakapshme, sikur kridhej nëpër mjegullnajë, për t’u shmangur vëzhgimit të tij e që hera – herës i duket sikur ta dëgjon edhe zërin duke të thënë:”More, po përse gërmon nëpër jetën dhe veprimtarinë time?”.

INTERMEXO: VITET E FUNDIT TË JETËS

Ai kthehej dhe rikthehej shpesh, në bisedat që bëja me të, në Shkodër dhe vitet e fëminisë dhe rinisë.

Shkodra, lagja e vjetër dhe shtëpia e madhe ku kishte lindur më 14 qershor 1920 , oborri ku ishin mbjellë dhjetëra lloje lulesh e pemësh, zërat e fëminisë, vdekja e babait, nëna burrnesh, vëllezërit dhe motrat… Pastaj shokët e rinisë, qyteti i Firences, ku kishte studiuar, lufta dhe vitet e para të terrorit komunist në Shkodër, shoku i tij, intelektuali i shquar Qemal Draçini i mbytur në gjak nga torturat e Sigurimit të Shtetit, arrestimi dhe burgosja e vëllezërve, pastaj edhe e tij.

Vuajtjet në burg.ë Prap nëna, që edhe në agoninë e fundit, vështron nga dera se mos i kthehen Ibrahimi dhe Hodua të liruar nga burgu… Një vajzë e bukur shkodrane që vrapon nëpër shiun e rrëmbyer. Kënga “Turtulleshë” që ia kushton bukurisë që nuk mundi të bëhej e tij… Gruaja fisnike tiranase me emrin Lili, që iu përkushtua tërë jetën bashkëshortit të saj… Të trokitura. Zëra… Hije që lëvizin. Disa nga impresionet e takimeve dhe bisedave me prof. Ramadan Sokolin, i kam hedhur në një nga blloqet e mia të shënimeve…

14 QERSHOR 2005. E MARTË

Tirana ka qiell shumë të pastër dhe pas shirave, ajri duket i pastruar. Edhe Dajti duket shumë afër. Kaloj bulevardin, ku punohet për ta shtruar dhe në orën dhjetë trokas në derën e shtëpisë së profesorit. Sot ai ka ditëlindjen. E përqafova dhe e urova për 85 vjetorin. Më falenderoi i prekur…

Pastaj më pyeti se përse nuk ishte përfshirë emri i tij në një nga botimet e fundit për Çamërinë. Unë kam shkruar për kulturën çame, shtoi pas pak.

Vështroj me vëmendje muret e mbushura me piktura, foto, objekte të ndryshme arkeologjike, vegla muzikore… Profesori thyen heshtjen. Kujton Lilin, bashkëshorten e tij fisnike. Atë asnjë nuk ma zëvendëson, përshpërit i mallëngjyer. Asnjë. Ime bijë çdo të dielë shkon në varreza, thotë profesori. Çdo të dielë shkon me lule tek e ëma… Pastaj kujton nënën. Isha atje para se të vdiste … E falën Ibrahimin, i thashë tek koka.

Ajo hapi sytë dhe hodhi vështrimin tek dera… Kështu bënte vazhdimisht. I dukej sikur i biri i burgosur do t’i vinte. Ka vuajtur shumë.

6 PRILL 2006. RRETH ORËS DHJETË

Prof. Ramadan Sokoli më mori mbrëmë vonë në telefon… Jashtë bie shi dhe koha është freskuar. Me vete kam të fotokopjuar një fletë të madhe me pentagramet muzikore të Hilë Mosit. E kam fotokopjuar nga arkivi i MHK… Profesori duket i lodhur. E kam edhe nga moti, thotë. Dje dola në diell dhe sikur mora fuqi, shton. Biseda rrjedh ngadalë. Thërret gruan, që i shërben dhe i thotë të sjellë 5 albumet mbi artin dhe kulturën romake. I shoh. Janë të mrekullueshme, them.

Emrin e Hil Mosit, vite më parë, ma hoqën nga një studim imi, thotë… Pastaj flet për shtëpinë në Shkodër. Po rrënohet, thotë. Unë jam mashkulli i fundit, i Sokolajve. Jam dega e fundit. Kam patur dobësi për nënën. Ka vuajtur shumë. Babai hynte e delte nga burgu ose ikte jashtë. Kam qenë shumë i lidhur me nënën. Nuk e kuptoj pse e pati këtë fat të keq familja jonë… Dy vëllezër të burgosur. Edhe unë… Motra ime këndonte shumë bukur… Më duket sikur jam 800 vjeç… Kam rrojtur shumë. Dhe kam parë shumë. Ndjej se më mungon Lili. Iku shpejt.

Kalova një jetë me të. As pesë fjalë nuk shkëmbyem bashkë. M’u përkushtua mua Lili… Dhe iku.

12. 12. 2007. E MËRKURË. ORA 11 00

Ditë paksa e përgjumur, herë e dielltë dhe herë e mugët. Me Osman Xhatufën nisemi për tek prof. Ramadan Sokoli. Osmani i bie ziles. Del gruaja që i shërben. Po fle, pyes unë. Jo, thotë ajo. Zbresim shkallët që të çon në bodrumin e shtëpisë dhe dëgjojmë të lehurat e qenit… Ulemi në dhomën ku profesori ka bibliotekën, fotot e gjyshit, të prindërve dhe Lilit. Hapet dera dhe gruaja sjell ulur në karrocë profesorin. Ai ulet në vendin e tij, ndërsa ne në kolltukun dysh pranë tij. Keni humbur, thotë ai. Kam patur ekspozitën e Pavarësisë, them unë. Ai sheh herë-herë i papërqëndruar jashtë, ku është dritarja dhe duket një pjesë e qiellit dhe oborri. Ndjek vështrimin e tij. Duket sikur pret dikë, ose sheh diçka që ne nuk e shohim…

Bota ka ndërruar, thotë befas profesori. Njerëzit janë bërë më të ftohtë. Ke folur me Rexhep Munishin, pyet Osmani. Më ka shkruar, thotë. Çfarë ka shkruar? Heshtje. Vështrimi i tij në dritare dhe prap fjalët:” Ka ndërruar bota… Shaqir Rexhvelaj më ka marrë në telefon”, thotë pastaj… Prap heshtje… Osman, thotë befas profesori. Gjeje pak statujën. E ke prapa. Osmani kërkon në një kosh, ku është një numërator telefonik. Nuk ka gjë, thotë Osmani. Atje e ke. Është prej qeramike. Nuk ka gjë, thotë prap Osmani. Jam 84 vjeç, thotë me zë të përhumbur. Pyet për motin. Osmani thotë se koha do të ftohet. Vështron prap tek dritarja krejt i përhumbur… Flet edhe për një koncert, ku nuk mundi të marrë pjesë….

PËRGJIMI I JEHONËS SË LARGËT TË TINGULLIT

Ata që janë marrë me studimin e veprës së prof. Ramadan Sokolit dhe mes tyre do të veçoja prof. Rexhep Munishin me “Mbi veprimtarinë hulumtuese e shkencore të Ramadan Sokolit” (botuar në librin “Probleme muzeologjike”) dhe veçmas ndoshta librin më serioz e më të plotë të mikut tim, Osman Xhatufa, kushtuar jetës dhe veprës së prof. Sokolit, kanë theksuar me të drejtë, se Ramadan Sokoli me veprën e tij përbën një institucion më vete.

Autor i rreth 20 librave, filmave, kumtesave në veprimtari kombëtare e ndërkombëtare, i disa këngëve që janë bërë popullore, ai është personaliteti më i shquar në fushën e muzikës dhe etnomuzikologjisë. Vepra të tilla madhore si “Folklori muzikor shqiptar” (morfologjia) “Veglat muzikore dhe muzika e të parëve tanë”, “Gjurmime foklorike”, “16 shekuj”, “Këngët patriotike”, etj etj janë një kontribut i jashtëzakonshëm në kulturën shqiptare.

Ai, siç shkruan në parathënien e librit “Veglat muzikore të popullit shqiptar”, ka “përgjuar jehonën e largët të një muzike me të cilën na ndanë një kohë kaq e gjatë, që na qëndron përpara si një humnerë e pakapërcyeshme”… Përfytyroni prof. Sokolin, si observatorët e fuqishëm që janë vendosur në pika të ndryshme të globit në përgjim të jehonave nga kozmosi, edhe ai gjithë jetën ka qenë në përgjim të tingullit, të tingullit muzikor shqiptar. Duke lexuar veprën madhore të prof. Sokolit, përfytyrimi bëhet konkret dhe fantazia ulet në tokë.

Qendrat e mëdha të qyteteve ilire, odeonet, teatrot, arenat e argëtimit, befas mbushen me mijëra spektatorë. Ai, nëpërmjet të dhënave historike dhe arkeologjike, na njeh me pasqyrimin e disa kushteve dhe mjeteve shprehëse të muzikës së të parëve tanë. Prof. Ramadan Sokoli “theu” heshtjen e përjetshme të të parëve tanë në lëmin e muzikës e veglave muzikore.

Ai jetonte në botën e muzikës dhe tingullit ose më saktë, iu kushtua përgjimit të tingullit, lashtësisë së tij dhe jehonës së tij gjatë mijëvjeçarëve. I rrethuar me tingujt, që ai dhe vetëm ai i njihte e dallonte, Ramadan Sokoli ishte më shumë se shok dhe mik me ta. Ai kishte kultin e tingullit, i falej magjisë, lashtësisë dhe veçanësisë së tingullit me ngjyrim shqiptar. Muzika, shkruan ai në parathënien e librit “Veglat muzikore të popullit shqiptar”, është e gatuar me tinguj. Nisur nga tërësia e veglave muzikore që përdor populli ynë, prof. Sokoli flet për “laryshi të madhe tingujsh me lartësi, dendësi dhe ngjyrësi të ndryshme”.

Vështrimi i tij i butë shihte thellë mijëvjeçarëve, ndërsa veshët e tij dëgjonin atë, që njeriu i zakonshëm e ka të pamundur…. Mënyra sesi fliste, gjestikulacioni, artikulimi ndryshe nga të tjerët i fjalëve, ecja, bisedat, vështrimi gjithmonë lart, ndoshta edhe gjumi e ëndrrat, kishin diçka nga jehonat e largëta të tingujve.

Prof. Ramadan Sokoli është nga ata studiues, që me veprën e tij madhore u dha zë shekujve, historisë dhe kulturës shqiptare. Emri dhe vepra e tij do të mbeten në kujtesën e brezave të paharruara.

The post Ramadan Sokoli, studiuesi që u dha zë shekujve appeared first on Telegrafi.

[kafsho]

Nga ditari i punonjësi policie

Më datën 25 maj, ditën e premte, Gani Malushi bëhet “qytetar nderi” në Ersekë me rastin e 65 vjetorit të lindjes. I quajtur “komisari i hekurt”, Gani Malushi u vra në krye të detyrës në gusht 2003. Kolegu i tij Sefer Pasha dhe bashkëpunëtor i afërt në Komisariatin e Policisë së Tropojës në vitet 1999-2000, tregon çaste nga jeta e Komisarit mbështetur në ditarin e tij.

(...) Gani Malushi ka ditë që është i ngrysur si retë në malin e Shkelzenit. Ai dhe grupi i punës nuk po bien në gjurmët e vrasësve të ish drejtorit të policisë së Kukësit Jonuz Hyka. Pas një stërmundimi të gjatë kemi lënë pas Padeshin, Kosharen dhe kemi ndaluar në fshatin Batushë. Megjithëse nuk më thotë gjë unë e marr me mend se Gani Malushi po ndjek internarin e vrasësve të Jonuz Hykës. S’më thotë gjë se kë do të takoj në Batushë, i cili është fshati i parë në Kosovë pas Padeshit. Kafeneja e Batushës është plotë me malësor. (...)

-A të bën ndonjë gjë përshtypje? – më pyeti Gani Malushi.

-Po, – iu përgjigja. Të gjithë këta malësorë që po pinë kafe e çaj janë të gjymtuar. Nuk besoj se janë të gjithë nga Batusha. Siç e sheh disa janë pa këmbë e pa duar. Njëri, ai pranë banakut, e ka nofullën të copëtuar. Kanë marrë pjesë në luftën e UÇK – së. Në betejat e luftës më serbët janë gjymtuar e janë bërë me fraktura. Ka dhe të vrarë. Batusha ka qenë strehë e UÇK – së.

-Nuk më ka qëlluar të hyj në ndonjë kafene me klient të tillë, – shtoi Gani Malushi. Ai djali që është në të djathtë e pi kafenë me dorën e majtë. Të djathtën kush e di se ku e ka lënë.

-Me siguri tek Rrasa e Zogut, – thashë unë.

-Ku bie Rrasa e Zogut?

-Mbi Koshare. Forcat e UÇK – së me të përzënë serbët e kthyen Kosharen në një fortesë të fuqishme. Vetë pozicioni gjeografik i Koshares është i favorshëm.

Gani Malushi filloj ta pijë çajin e boronicës me pikëllim. Për ta qetësuar i tregova një ngjarje nga lufta. Batushasit ishin larguar nga gjenocidi serb. Në fshat kishte mbetur një sakat. Ai ushqehej me rrënjë e fruta të egra. Qëndronte në zgavrën e një lisi. Sakatin e rrethuan disa herë tufat me ujqër. Këtë sakati e ka pohuar me gojën e tij tek disa barinj. Ujqërit e shikonin, por nuk e hëngër. Dhe kjo kishte ndodhur disa herë. Atë që nuk e bën tufat me ujqër e realizuan paramilitarët e Arkanit. Kur një kompani e tyre kaloi rastësisht rrëzë lisit dhe e pa sakatin ata hapën zjarr dhe e vranë. (...)

Pas 15 ditësh nëpër Luginën e Sylbicajve, të Lumit të Gashit e të Burimit të Çek Hasanit takohem me Gani Malushin në postën e policisë së Çeremit në kreshtën, ku është piramida 19 – të. Gani Malushi e ka vendosur rendin në Tropojë. Shqetësimi i kohëve të fundit janë për kolonelin dëmet që po shkaktojnë minat e vendosura nga serbët gjatë gjithë vijës së kufirit. Ka viktima në njerëz dhe në gjenë e gjallë. Dëme po bëhen sidomos mbi tufat me derra të egër. Era e kufomave ndihet që larg. Kjo është arsyeja që Gani Malushi ka ardhur n�� fshatin Çerem. Unë pasi i raportova për gjendjen në kufi, që nga Padeshi e deri në Çerem, u ulëm afër piramidës 19  –  të.

-Ka dëme në njerëz? – tha Gani Malushi.

-T’i kam dërguar informacionet  me shkrim, – iu përgjigja.

-I kam lexuar, – u shkoqit ai. Desha të di për ndonjë ngjarje të freskët?

-Ka tre plagosje me mina në Sylbicaj, – e sqarova. Ata kanë marrë ndihmën mjekësore në Bajram Curri dhe janë kthyer sërish në stane.

-Po në bagëti?

-Tek kreshta e Lumit të Gashit një bariu i kishte rënë e gjithë tufa në mina, – i thashë. Prej tyre i kishin ngordhur 30 krerë dele. E gjithë kreshta ishte e mbushur me korba.(...) Unë mezi kam ardhur i hipur mbi një kal. Jo shumë larg prej këtej vura re një arushë që kishte rënë në mina. Ishte pa këmbë. Më shikonte mua dhe ulërinte si grua.

-Dua që ta shikoi, – tha prerë.

Pas dhjetë minutash mbërritëm pikërisht aty ku arusha ulërinte si mos më keq. Gani Malushi kur e pa i erdhi keq. Ka kohë që nuk kam parë arusha belbëzoi ai. Por nuk paska më keq të shikosh një arushë pa këmbë.

-Po na kërkon ndihmë, – tha Gani Malushi. Me zor çohet në këmbë. Si të jetë njeri. Qysh mundet ta ndihmojmë?

-Ikim! – i thashë. Asgjë nuk i bëjmë dot. Minat surprizë janë me mijëra.

-Më mirë ta vrasim se sa ta lëmë në atë gjendje të llahtarshme, – foli ai me ngulm.

-Unë nuk kam zemër, – i thashë.

-As unë, – belbëzoi ai.

Kur u nisëm për të lëvizur në udhën që të çon për nga Lumi i Gashit, Gani Malushi, pasi bëri disa hapa u kthye sërish mbrapa. Ai thirri një nga malësorët e Çeremit, i tha kush ishte, dhe si të thuash e urdhëroi prerazi, që me kallashnikovin që e kishte në krah ta vriste arushën e bërë copa – copa nga minat. Do të ishte më mirë edhe për arushën fatkeqe, por edhe për ne. Më mirë t’i dal shpirti një sekondë e më parë. Nuk kemi pse ta lëmë që të torturohet. Dhe malësori nuk e bëri fjalën dysh. Ai me një breshëri kallashnikovi e vrau arushën. Gani Malushi nuk e ktheu kokën andej. Bëmë dy orë udhë gjersa mbërritëm tek Lumi i Gashit, por ai nuk më tha asnjë gjysmë fjale. Vrasja e arushës e brengosi. (...) 

Në Fushën e Gjesë në Valbonë Gani Malushi sot në orën 12 priti ambasadorin amerikan Limpreht. Masat e sigurimit qenë të jashtëzakonëshme. Për nder të ambasadorit Limpreht dhe të miqëve të tjerë  paria e Valbonës shkoi një dash në hell.       Në drekë me sa vura re ambasadori nuk e preku mishin e dashit. Mori pak lakra të egra të pjekura në saç. Ambasadori Limpreht e kishte në krah Gani Malushin. Unë isha pas tyre. Doja të isha më afër për të bërë ndonjë fotografi, por kjo ishte e pamundur. (...) Më bëri përshtypje që Gani Malushi, i cili si karakter impulisiv kërkon t’i reklamoj sukseset, për herë të parë po e shikoja, që ai të heshtëte çuditërisht. Vetëm nga fundi i drekës i rrëfeu ambasadorit Limpreht për luftëtarin e Valbonës Mushak Haxhia në luftë me malazezët. I tregoi gjithashtu dhe këngën: – /Në Valbonë gurëve të zallit/ /E hanë korbat ushtrinë e kralit/ /Vishoviçi, kryetuli/ /Tek Gurra e Kikës/ /Topat seç i nguli/. (...)

           Një fabul tregimi nga Radovicka e Gani Malushit

-Po të them një nga Radovicka ku kam lindur, – u përgjigj ai tak – fap. Ma ka treguar një miku im. Një bari po nga fshati im po ruante dhitë. Befasisht në livadh futet një kec sorkadhi. Keci filloj të kërcej. E pa qeni i kopesë dhe e ndoqi për ta ngrënë. Keci i sorkadhit nisi të vrapojë. Kur qeni e arriti dhe ishte gati ta kafshonte keci i sorkadhes blegëriti. Qeni që i kishte hipur përsipër ndaloi. Zëri iu duk si i ndonjë dhie dhe prandaj qeni nuk bëri asnjë veprim. Qeni e lëshoi. Sorkadhja e vogël filloi të vrapoi sërish. Qeni kur e pa duke vrapuar i bindur që nuk ishte kec dhie e sulmoi përsëri. Por kur e kapi dhe e futi ndërkëmbë u dëgjua përsëri blegërima. Qeni i ndaloi veprimet. Dhe ky avaz vazhdoi nja një orë. Bariu mbante sehir. Qeni u marros. Që s’ishte kec dhie e kuptonte, por zëri i dukej i ngjashëm. Por ai s’mund të hante një kec dhie, të cilat i ruante nga bishat. Nga kjo rrëmujë qenin e ndau vet bariu. Ai e thirri qenin dhe e la të largohej kecin e sorkadhes. Zëri e shpëtoi kecin e sorkadhes.

-Shumë e bukur, – thashë unë.

-Do të tregoj dhe të tjera, – shtoi ai. Mua më vjen mirë që ti mban ditar.

Yrte nga ditari i pabotuar për kolonel Gani Malushin 

Sefer Pasha, 

23.05. 2018