#Aba Abacılar

[sinagogkilise-blog]

Aba Abacılar

Kaba ve kaim bir nevi yünlü kumaş ve bu kumaştan yapılan esvap; Istanbulda bilhassa küçük esnaf ve ayak takımı ile dervişler, hal ve vakti icabı çuha giyinmesi lâzım gelirken, yaradkimseler tarafından kullanılırdı. On yedinci asır ortalarında İstanbulluları kendine mahsus zarif kıyafetılışının dervişâne tevazu unu feda edemiyen lerine hayran bırakmakla meşhur Abaza Mehmed Paşa, bir seferinde, kendisini taklid eden devrin hükümdarı Dördüncü Murad ite beraber birer kat aba cebken yaptırmışlardı ki, bu Abaza kesimi aba büyük şehirde derhal moda olmuştu.

Alemdar Mustafa Taşa sadaretinde sek ban ocağı kurulduğunda, neferlere aynı i” çimde aba dizlik ve tozluk yaptırılıp giydiril misti. Abadan şalvar, cebken, yelek, cübbe, yağmurluk, salta, potur, meri, terlik yapılırdı.

Kaim kumaş olan aba. İstanbul halkının sırtında bilhassa kışın görülürdü; ortalık soğumağa başlayınca; ‘’Abalar! sandıktan çıkarmalı” denilirdi.

Servet sahibi, kibar kimseler nazarında da aba giymek yoksulluk alâmeti bilinirdi

Abacılık. İstanbul’un küçük el sanayii arasında büyük şehre has bir şöhret yapamamıştı. Eski narh defterlerinde ve esnaf ni zamnamderind abacıların, abanın sıkını ve iyisini işleyip satmağa mecbur oldukları yazılıdır.

Evliya Çelebi abacıları. Kapaltçarşı esnafının en namlılarından ve Eski Bedestenin dış esnafından gösteriyor; yine onun kaydına göre, on yedinci asır ortalarında Istarı bulda 300 dükkânda 700 abacı işlermiş: esnaf alaylarında da eski bodestenlilerle beraber geçerlermiş

ABACIAKALJCI

Geçen asır sonlarına doğru abacılar, Zindankapısiyle Odunkapmı «raaında topUn mıslardı ki şehir rehberi haritasında Zindan Tapı caddesi diye gösterilen yol.

Sara kadar halk ağzında Abacılar Caddesi anıla gelmişti.

‘Aban yakmak” tabın halk ağzında mecazen âşık olmak, bir güzele anılma mânasına gelirdi, “abası, yanık da aşık demektir: yeni nesiller tarafından unutulmuş Düzel tâbirlerdir. Darbmıeselerimız arasında da “Abacı gebeci. sen neci?..” diye bir «s vardır; en küçük bu alâkası olmadığı hald. herhangi bir işe, mes’eleye, söze müdahale edenlere, karışanlara karşı söylenirdi.