#ANO MAN ANG ALINTANA

[starzgaze]

you know despite being a full on blooded filipino i cant speak filipino for shit

[chxxlzea]

Spoken Word Piece (Draft Submission)

Isa, dalawa, tatlo, magsimula na tayo

Sa ating istoryang nabuo na tila ba may trapiko

Dahil ng ang mga mata ay nagtagpo

Huminto ang bawat minuto, oras at segundo

Mga mata mong nagniningning

Parang isang stop light 

Na malayo pa lamang ay kita ko na ang liwanag sa dilim

Kagaya ng liwanag na naibigay mo

Sa mga matang dating nasasaktan at nagdurugo

Masaya? Oo wala ng hihigit pa

Lalo na kung makakatagpo ka ng taong ayaw kang masasaktan pa

Supresa dito, surpresa doon

Wala palang imposible sa taong buo ang puso at damdamin para pasayahin ka

Parang isang kalsada na hindi mo alam kung ano ang mga dadaan pa

Tawanan at kwentuhan, yan ang bumuo sa ating samahan

Init sa byahe ay hindi alintana basta ikaw ang aking masasandalan

Hiling ko lamang ay pagbigyan, na makasama ka pa ng matagalan

Sa daang puno ng kaingayan, pero masayang ikaw ay aking nasilayan

Habang buhay na nga ba o isa na namang panandalian?

Sa Rotonda, kung saan mo ako lagi nakikita

Dun nga rin ba magtatapos ang ating storya?

O dun tayo magsisimula para ibalik ang saya ng kahapong gusto kong maibalik pa?

Mahal, sawa ka na ba? o meron ng ibang nagpapasaya?

Sa mundo mong ako ang bumuo ng masasayang alalaa

Na tanging sakit ang iiwan mo saakin aking sinta

Isa ka nga rin bang jeep na pag puno na ay mangiiwan na?

O isa kang stop light na kahit paulit-ulit ay hindi mapapagod kailanman

Nakakabahala, Nakakatakot na maiwang magisa

Ngunit, ano ang magagawa ko kung saakin mismo ay ayaw mo na?

Pero masaya ako, na isang panaginip lang ang lahat ng ito

Dahil alam ko na hindi mo magagawa na maging isang bula

Sa mundong tayo ang nagsilbing bida, bilang isang hari at reyna

Kalsada na minsang naging parte ng bawat alaala ng sinuman

Maganda man o masama ang kinahinatnan

Ang mahalaga ay patuloy pa rin tayong nagiging matapang

Sa pagsubok ng buhay na tila isang daan sa haba ng ating kailangan puntahan

Ilang jeep pa man ang dumaan, alam ko na ikaw pa rin ang aking tahanan

Pipiliin ka sa araw-araw, maging abo man ang buwan

Salamat sa lahat ng pagmamahal, hayaan mo at ako naman

Ang magbibigay ng ilaw, sa daang mong puno ng kadiliman….

[sncrlyian]

Ika-dalawampu’t apat ng Disyembre

sa daang kaliwa't kanan, pa timog at hilaga ang tungo

ika'y maliligaw sa kitid o sa lawak nito

walang katapusang pakikipagsapalaran

sa daang tila walang katapusan

sa pagbaybay ko sa malawak na kalsada

punong-puno ng tao at trapiko, saan ka man mapunta

traffic enforcer dito, traffic sign doon

traffic light d'yan, traffic cones pa kung saan

sa lakas ng hangin 'di ko na marinig ang mga boses,

sa lakas ng patak ng ulan sa aking katawan na 'di ko na mabilang ng ilang beses

tila isang mabisang paraan upang 'di maramdaman

ang mga posas, posas ng kahapon, posas na linulubid ako sa kawalan

tila dito sa kawalan

hindi matapos-tapos lahat ng dapat tandaang daan

hindi matapos-tapos ang daang pinaglalakbayan

tila sa daang ito, ako ay naligaw, napabayaan

hindi alam kung saan tutungo pero

hindi nawawalan ng pag-asa

pag-asa na baka meron pa, kaya pa,

kaya pa ba talaga?

“ano bang kailangan mo?

pagod na pagod na 'ko.”

ano pa bang kailangan mo?

gusto ko nang tapusin lahat ng 'to.

kasabay ng nakakahilong sikat ng araw

ay ang paghihingalo, tila ayaw

magpahinga

kahit ang mga paa'y umaalma na

sa patuloy na pagtahak

mga bato sa semento ay sandamakmak

mga mumunting paa humihiyaw kada apak

tila 'di alintana ang dulot nitong hamak

ayaw tumanggap ng hangin ng aking mga baga

buong pagkatao’y sinisilaban, nagbabaga

nararamdaman ko ang pag-iinit ng aking mga mata,

isang kamay ang siyang yumayakap

(sa mga mata upang pagtakpan ang mga salitang puro pabula)

nararamdaman ko ang init ngunit pag limita sa daloy ng hangin

(sa lalamunan na gustong sumigaw, sa labing bumuka ngunit hindi kaya)

sa daang tinutungo

patuloy na ninanais

patuloy na iniisip

ngayon,

sa daang ito

patuloy akong maglalakad

patuloy akong titingin

ngayon,

sa harap ko

ang dulo ng sinambit nilang walang hanggang daan

ang dulo sa lahat ng hinagpis na pinagdaan

ngayon,

ika-dalawampu't apat ng disyembre

ang pagkabuhay niya ang takdang darating

katumbas ng isang buhay na mawawala sa kanyang piling

ngayon,

ika-dalawampu't apat ng disyembre

lilingon pabalik at lilimutin

itinakdang at inaasam na dulo sa walang hanggan ay siyang haharapin

ngayong ika-dalawampu't apat ng disyembre

ay siyang araw kung saan magiging isa ako

kasama ang kalsada, kasama ang trapiko

kasama ang minimithing dulo

sa pagsambit ng aking wakas,

mga luha ay walang katapusan ang pag-agos.

wala nang tirang lakas–

mga poinsettia sa kanyang mga damit ay walang katapusan ang pag-agos

[gamerscreation]

5 mga tip at trick na tutulong sa iyo sa ROBLOX

Ang ROBLOX ay isang bukas na sandbox game at sa huli, ang bawat tagabuo ay tumutukoy sa kanilang sariling "panalong" karanasan. walang screen na "tagumpay", ngunit may mga tiyak (at kung minsan simple!) Mga pag-aari na maaari mong gawin upang mapalawak ang iyong karanasan sa ROBLOX. siyasatin ang listahang ito ng 5 mga paraan upang "manalo" sa ROBLOX.

Magtayo. Tulad ng, marami.

Madali itong ang pinakamahalagang mahalagang piraso ng rekomendasyon na aalok namin sa iyo. Ang gusali ay ang core ng pakikilahok sa ROBLOX, at samakatuwid ay mas maraming pagbuo mo, mas mataas ang nakukuha mo rito. Huwag magtayo ng mga laro o lugar na sa palagay mo ay nais lamang alamin ng iba. Buuin ang anumang nagsasangkot sa isip, gaano man kabaliw o kakaiba ang konseptong iyon. Iyon ang isa sa mga pinakasimpleng bahagi ng ROBLOX – hindi ka limitado ng aming platform; limitado ka lamang sa dami ng kasanayang binuo mo sa paggamit nito. Huwag matakot ng iba pang mga nilikha. payagan silang magbigay inspirasyon sa halip.

Napakalaking detalyadong mga lugar ay hindi dapat takutin ka, dapat ka nilang bigyan ng inspirasyon

Ang gusali ay hindi lamang nalalapat sa mga virtual na lugar din. Bumuo ng mga modelo at hikayatin ang iba pang mga gumagamit na gamitin ang mga ito sa kanilang mga laro. Bumuo at muling mag-ayos ng mga item sa damit. Bumuo ng mga malikhaing ad na biswal na kumakatawan sa core ng iyong paglikha. Kung handa ka nang gawin ang ilan o lahat ng mga bagay na iyon, bubuo mo rin ang iyong reputasyon, na hindi masasaktan. nakikipag-chat sa epektong iyon ...

Maging isang buhay na buhay na miyembro ng pamayanan ng ROBLOX.

Ang mga forum ng ROBLOX ay isang mahusay na lugar upang makipag-ugnay sa iba pang mga tagabuo

Mayroong libu-libong mga pangkat na may magkakaibang interes sa ROBLOX, at ang pagsali ay kasing dali ng paghahanap ng isa kung saan ibinabahagi mo ang isang karaniwang interes. sasali ka sa isang gaggle para sa anumang bilang ng mga kadahilanan, at bubuo pa ang iyong pangkat na nakatuon sa iyong mga interes. iyon ang magiging anumang bagay mula sa pagbuo, sa paglalaro, sa Pokemon, sa mga fan club.

Ang ilan sa pinakamahalagang hindi kapani-paniwala na mga lugar at laro na itinayo sa ROBLOX ay ang mga resulta ng pakikipagtulungan. Huwag matakot na mailagay ang iyong sarili doon – makipagkaibigan sa iba pang mga gumagamit at makipag-usap sa maximum na halaga na magugustuhan mo. Ang mga forum ng ROBLOX ay isang matapat na lugar upang magsimula – kung mayroon kang anumang mga katanungan sa pagbuo o anumang nauugnay sa ROBLOX, i-post ang mga ito sa loob ng forum upang pukawin ang palayok at magsimula ang mga pag-uusap. Magulat ka kung gaano kabilis ang pagdalaw sa iyo ng ibang mga gumagamit ng mahalagang feedback.

Ang ilang mga gumagamit ay lumikha ng kanilang sariling mga site ng fan ng ROBLOX, na karagdagan na maaaring mabuhay salamat sa paglabas doon ng iyong pangalan. Piliin ang iyong paboritong facet ng ROBLOX at bumuo ng isang internet site sa paligid ng paksang iyon. Gamitin ang aming mga forum upang makakuha ng trapiko. Patuloy na maghanap ng mga paraan upang makipag-ugnay sa mga pag-uusap.

Gamitin nang Tama ang Iyong Armas Sa Mga Diskarte

Ang isa sa mga pangunahing kadahilanang tumatagal ang mga manlalaro para sa isang mas maikling oras ay ang kanilang hindi sapat na paggamit ng mga sandata. Maraming sandata na ibinigay para sa iyong suporta. Ngunit hindi lahat ay nakaligtas. madalas ito sapagkat hindi sila gumagamit ng mga kaugaliang paraan sa palakasan. mayroong pakikipaglaban sa tabak, Gunfighting, rocket Arena, at marami pang iba. Mayroong ilang mga partikular na pamamaraan upang labanan ang mga ito. halimbawa,

Sa pakikipaglaban sa espada, patuloy na plano na mapanatili ang iyong tabak sa loob ng kalaban hangga't magagawa mo. Ang pag-aampon ng isang espesyal na tabak ay magdadala sa iyo sa kalangitan kung mabilis kang nag-click.

Upang maglakad sa buwan, pag-isiping mabuti hanggang sa huli pindutin ang W A S o D.

Sa Rocket Arena, gamitin ang jet boots sa paglaon upang mangibabaw ang mga kaaway gamit ang mga rocket. Pindutin ang rocket button sa iyong mga key upang lumipat nang hindi nahuhulog.

Maraming mga sandata ang pumutok mula sa iyong ulo o katawan na nag-iingat kapag nagpapaputok ng kalapit na mga sulok. Ilang mga baril, gayunman, ay nagpaputok mula sa dulo ng bariles.

Maaaring gusto mong eksperimento sa lahat bago bumuo ng mga diskarte.

Bumuo ng isang kasanayan.

Maraming mga paraan upang tuklasin sa ROBLOX, at samakatuwid ang pakikipagsapalaran upang hanapin ang iyong nitso ay hindi palaging madali. Ngunit sa sandaling matuklasan mo ito - alinman sa scripting ng Lua, paggawa ng modelo, pagbuo ng laro, pag-edit ng video, o paglikha ng mga graphic (upang matawag lamang ang isang pares na pinakamataas sa aming mga ulo) Wala sa pinakamahalagang matagumpay na mga gumagamit ng ROBLOX ang eksaktong alam kung ano ang kanilang ginagawa sa sandaling nagsimula sila. Hanapin kung ano ang mahusay mo, at patuloy na itulak ang iyong sarili na umalis sa iyong marka ng angkop na lugar. Huwag maging komportable, alinman. Gumawa ng mga bagay na itulak ka sa labas ng iyong antas ng ginhawa - huwag matakot na magsagawa ng mga bagong bagay. Humahantong ito sa amin sa aming huli at huling punto.

Palaging mag-eksperimento.

Marami sa mga tagabuo na nanalo sa ROBLOX ay nagawa sa pamamagitan ng pagiging makabago – lumilikha ng mga bagay na hindi pa nakikita. Laging magsumikap na subukan sa isang katumbas, hindi alintana kung anong angkop na lugar ang natuklasan mo ang iyong sarili. Ang iyong pangwakas na layunin ay dapat na hanapin ang mga hangganan ng aming platform, pagkatapos ay maghanap ng mga paraan upang maputol ang mga limitasyong iyon upang gumawa ng bago, iba, at madalas na maganda. Patuloy kaming namangha ng isang bilang ng mga nilikha na binuo kasama ng aming platform, sa lahat ng mga kategorya. Ang isang tagabuo ay halos muling likha ang isang buong hanay ng mga kotseng BMW, sa loob at labas. Ang isa pang tagabuo ay ginamit ang aming pamamaraang raycasting upang makagawa ng mga paintball na lumilipad sa hangin ng makatotohanang. tuwing naririnig o nakikita mo ang mga salitang, "hindi iyon magagawa," hanapin kung paano subukang gawin ito.

Maaari mo ring gamitin ang Auto Clicker para sa ROBLOX. Ang Roblox auto clicker ay walang pagkakaiba mula sa isang awtomatikong clicker. Sa gayon, upang maiwasan ang anumang pagkalito ay dapat magkaroon ng isang transparent na ideya tungkol sa term na 'Roblox'.

Konklusyon

Ang motto ni Roblox ay ang kagalakan ng paggawa at pagsubok na lumikha sa bawat hakbang ay inspirasyon at pinahahalagahan. Ito ay isang bilang ng mga ideya at trick na nagtatrabaho sa pabor ng tonelada ng mga indibidwal upang mabuo ito malaki sa Roblox. Kung nakatagpo ka ng isang kapalit na paraan, hit up kami kasama ang iyong mga ideya upang ibahagi sa planeta.

[harpos]

Ang Paborito kong Tula

Kung tatanungin ako kung ano ang paborito kong tula

Maihahalintulad ko ito sa kung paanong ang kape sa umaga ay pinapainit ang nanlalamig kong mga palad.

Hindi alintana ang hapdi at sakit

At ang pag dampi mo sa kaibuturan ng aking pagkatao ko ito maihahalintulad.

Ilalarawan ko ito sa kung paano ko titigan ang yung mga mata. Bintana ng kalawakan, mundong pinangarap ko noon at ngayo'y aking nasisilayan. Napakasarap mong pagmasdan.

Ikaw na aking paboritong tula.

Awit sa king pandinig ang iyong mga tinig. Ikaw ang kantang di pagsasawaan kahit ilang bagong awitin pa ang madinig.

Aawitin ko ang ating pag iibigan at kung saan ito nagsimula, itaboy man ako ng marami dahil sa ingay kong dala di ko ito ikakahiya.

Ikaw ang aking paboritong tula.

Animo'y simoy ng hangin sa dalampasigan. Walang pwedeng magsabing di ko ito pinigilan. Kusa itong umihip sa aking kalooban. Napakasarap mong sayawan. Habang tumutugtog ang paborito nating kanta kasabay ng paghampas ng alon sa pampang. Gusto kita makasama. Ang isang gabi sa piling mo'y magmimistulang walang katapusan.

Ikaw na paborito kong tula.

Kung ito man ang una't huling tula na malikha puso't isip ko ay papayapa. Di man mahanap ang tamang tugma. Wala mang mailapat na tamang salita. Di man maisulat ang akmang mga kataga sa kung paano ang pagibig ko sayo ay nananatili. Lumapit ka saakin at aking ibubulong ang damdamin na sana ay naisulat ko ngayon.

Sinta ko, aking iaalay ang tula na ito.

Pakinggan mo itong likha ng pag ibig ko.

Ang aking paboritong tula.

- enan

[titserdi]

Saludo Ako Sa’yo, Titser!

Inhinyero, doktor, nars, abogado, arkitekto – ilan lang yan sa mga propesyong nais makamit ng mga kabataan. Pero malimit nating marinig na isagot ng mga bata kapag tinatanong natin sa kanila kung anong pangarap nilang maging pagtanda nila na gusto nilang maging isang guro.

Ang aking pangarap noong bata pa ako ay maging isang inhinyero, gaya ng nais ng ibang mga batang lalaki. Ngunit, nagbago ang lahat noong ako’y nasa aking ikaapat na taon sa elementarya.

Gusto kong maging isang guro.

Hindi ko alam ang dahilan kung bakit nagbago ang aking pangarap. Basta wala na akong ibang inisip na kurso na aking kukuhanin kapag ako’y nag-kolehiyo kundi ang kursong nababagay sa isang guro.

Sa taong ding ito nagsimula ang paglalaro ko ng titser-titseran, kung saan ako’y nagkukunwari na isang guro na nagtuturo sa mga “di-nakikitang” mag-aaral. Hahahah! Ang nakakatawa pa rito, mayroon akong class record kung saan nakasulat ang mga pangalan ng aking mga kamag-aral!

Mukhang baliw pero sadyang totoo. Kahit tanungin niyo pa ang mga kamag-anak ko. Hindi ko alam kung ito’y sadyang normal sa isang kagaya ko na nais maging guro balang araw o kung talaga bang ako’y baliw na. Sabi nga sa akin ni Nanay, “Aba! Baka sa kagaganyan mo, hindi mo mamalayan may sumasagot na sa’yo.”

Isipin mo nang ako’y isang baliw. Ngunit para sa akin, hindi ito kahibangan. Oo. Hindi normal sa isang tao, lalo na sa isang kagaya ko ang magsalita (na parang isang guro) nang wala namang ibang tao kundi ang sarili lang. Pero, dito ako masaya.

Sinasabi na ang pagiging guro ay ang pinaka-marangal ngunit ito rin ang pinaka-mahirap na propersyon sa buong mundo. Totoo nga naman. Mahirap ang maging isang guro. Nakita ko ito sa aking mga naging guro.

Hindi biro ang maging isang guro. Napakarami mong dapat isakripisyo alang-ala sa iyong propesyon.

Hindi niyo ba naiisip ang dahilan kung bakit napakaraming guro ang tumatandang dalaga/binata? Para sa akin, dahil mas pinili nilang huwag nang mag-asawa para maibigay nila ang buong buhay nila sa pagtuturo.

Mayroon namang mga guro, lalo na sa mga pampublikong paaralan, na tinitiis ang gutom para lang magamit sa pagbili ng mga karagdagang gamit na gagamitin ng kanyang mga tinuturuan.

Halos hating-gabi na rin kung matulog ang mga guro. Alam niyo ba kung bakit? Dahil sa pagre-record ng mga iskor ninyo at dahil sa paggawa ng mga kailangan niya sa pagtuturo kinabukasan para lang mas maintindihan ninyo ang mga ituturo niya. Pero, sa kabila ng gabi-gabi nilang pagpupuyat, gumigising pa rin sila para lang pumasok sa paaralan nang hindi ninyo alintana ang antok sa kanilang mga mata.

Lahat ng bagay gagawin ng mga guro para lang sa ikabubuti ng mga batang kanilang tinuturuan. Handa silang ibigay ang buong oras nila para lang maintindihan ninyo lahat ng kanilang tinuturo at para makapasa kayo sa mga eksamen.

Akala ng mga mag-aaral, kapag sila ay bumagsak sa kanilang asignatura ay nagagalit sa kanila ang kanilang mga guro. Mali kayo ng iniisip. Sila ay nalulungkot at tinatanong sa sarili kung saan sila nagkulang.

Pero sa kabila ng lahat ng hirap na napagdaraanan ng mga guro, binabale-wala pa rin ito ng iba.

May ibang mga magulang na hindi man lang napapahalagahan ang mga ginagawa ng mga guro sa kanilang mga anak na kung pagsalitaan na lang nila ng mabibigat na salita eh ganun-ganun na lamang. Hindi niyo man lang inisip kung gaano kahirap humawak ng di-bababa sa tatlumpung estudyante araw-araw.

Pasalamat na lamang po tayo na hindi sinasaktan ng mga guro ang inyong mga anak. Oo, aminado naman tayo na mayroon pa ring mga guro ang hindi naku-kontrol ang kanilang mga sarili at nasasaktan nila ang inyong mga anak, pero sana naman po huwag natin agad husgahan ang mga gurong ito. Tao din sila tulad natin. Nasasaktan. Napapagod. Alam niyo, kung sila lang ang masusunod, matagal na nilang piningot ang tenga ng inyong mga anak sa twing sila'y nagagalit sa mga ito. Ngunit, hindi nila ito magawa dahil mahal nila ang inyong mga anak at saklaw sila ng Code of Ethics of Professional Teachers na tinatawag. Kung may hinanaing kayo sa kanila, kausapin niyo sila ng maayos hindi yung mumurahin niyo sila sa harap ng inyong mga anak.

Ang tanging nais lang naman ng mga guro ay bigyan sila ng respeto tulad ng respetong ipinapakita nila sa mga magulang ng kanilang mga pangalawang anak.

Walang taong magtatagal sa pagiging guro. Kahit siguro kayo, hindi ninyo kakayanin ang trabaho ng isang guro. Kung alam niyo lang ang lahat ng pinagdaanan nila para lang maging isang matagumpay na guro. Nag-aral sila ng halos apat na taon sa kolehiyo hindi para makatanggap ng masasakit na pananalita, mga mura at iba pang uri ng mga kasamaan, kundi para maging instrumento ng Diyos sa pagbibigay ng kaalaman sa mga kabataan na siyang pinaniniwalaan natin na pag-asa ng ating bayan.

Kung walang guro, huwag na tayong umasang uunlad pa ang ating bayan. Sila ang siyang nagpapakahirap at ang dahilan kung bakit mayroon tayong mga ibang propesyunal na siyang katuwang natin sa pagpapa-unlad ng ating bansa.

Tunay ngang maituturing na hero o bayani ang mga guro. Wala man silang supernatural powers ngunit mayroon silang Diyos na siyang kanilang pinanghahawakan at handang tumulong.

Sana bigyan natin ng halaga ang lahat ng mga guro natin kahit pa minsa'y napapagalitan nila tayo. Nagagawa lang naman nila iyon dahil gusto nilang magbago tayo at matuto tayo upang maging matagumpay sa kung ano man ang landas na ating tatahakin.

At sa mga guro naman, huwag tayong huminto sa pagbibigay inspirasyon sa mga kabataan. Kayo ang katuwang ng mga magulang sa paghuhubog sa kanilang mga anak. Kung wala kayo, hindi magkakaroon ng pag-unlad ang sambayanan.

Isang maligayang pagdiriwang ng buwan ng mga guro!

Saludo ako sa'yo, titser!

(circa 2013)

[kathaclysmal]

Gusto kong maisayaw ka

Hindi lamang sa gitna ng engrandeng entablado

Habang pinagmamasdan ng daan-daang tao.

Gusto kong maisayaw ka

Sa loob man ng maliit at masikip nating kusina,

Sa ilalim man ng mainit na tirik ng araw

O maging sa kadiliman ng tahimik at tulog na buwan,

Sa gitna man ng maingay at magulong kalsada habang bumubuhos ang ulan;

Habang nagkukumahog tumakbo ang lahat sa silungan,

Gusto kong manatili tayong nakatitig sa isa’t-isa.

Hindi alintana ang nangyayari sa paligid

Gaano man kagrabe ang lamig,

Gaano man kagulo ang mundo,

Gusto kong manatili ka sa piling ko.

Gusto kong maisayaw ka sa araw-araw.

Tag-araw man o tag-ulan.

Gusto kong maisayaw ka sa bawat indayog ng buhay

Malumanay man o magulo ang tono ng kanta

Hindi man palaging maintindihan ang isa’t-isa,

Gusto ko at buong puso ko pa ring pipiliin na maisayaw ka

Ano man ang lagay at nangyayari sa ating paligid

Dahil hindi lamang ako nanatili para sa mga sayaw na bitbit lang ay ngiti

Tandaan mong pipiliin ko ring manatili sa mga sayaw na may dalang pighati

Dahil ganoon ang tunay na pag-ibig.

Gusto kong maisayaw ka at magkaroon tayo ng sarili nating mundo

Gusto kong ikaw ang makasama sa pagharap ng iba’t – ibang uri at klase ng musika

Magsasayaw tayo at tititigan ang mapupungay na mata ng isa’t - isa

Habang mahinang sinasambit ang mga katagang,

“Aking sinta, mahal na mahal kita, ano man ang maging saliw ng kanta.”

[dipilosopongtasyo]

ANG AKING PAGLALAKBAY (NOON, NGAYON AT BUKAS)

Saksi sa larawang nasa kaliwa ay ang isang bata na halatang mahilig makipaglaro at ang mukha ay naglalarawan ng kasiyahan. Walang bahid sa mukha ng kahit na anong kalungkutan, at ang tanging nasa isip ay ang pakikipaglaro na minsan nga ay uuwing dugyot at napakadungis. Halatang galing sa kasiyahan, tagu-taguan, habulan at kahit na anong laro pa man. Ang tanging pinagkaiba ng dalawang larawan maliban sa taon ay ang mga ngiti, mga ngiting halatang malayo sa isa't isa. Ang isa ay tunay at ang isa ay halatang pinilit. Para saakin, nakabase ang katunayan ng ngiti sa edad, dahil habang tumatanda, halatang sasabay rin ang iba't ibang problema na ang tanging pang-laban lamang ay pilit na ngiti na kayang itago ang hirap at kalungkutan kasabay ng pagtago ng salamin sa sinasabi ng mga mata.

Tumubo na ang aking kilay at buhok, at tumangos naman ng kaunti ang aking ilong. Ngunit kung titignan, ang salitang kalungkutan ang bumabalot sa dalawang mukha dito sa ikalawang litrato, sa kaliwa ay isang batang malungkot lamang dahil gutom na at sa kanan naman ay isang mukhang nagpapahiwatig ng kalungkutang nagsasabing siya ay pagod na pagod na. Halatang magkaiba ang pinapahiwatig na kalungkutan, minsan hinihiling ko na lamang na ganyan nalang sana ang aking problema, malungkot lamang dahil gutom at iiyak lamang dahil iba ang may hawak saakin. Habang tumatanda, mas natututo akong magpahalaga at makuntento sa kung ano ang meron ako, kung sino ang nananatili, siya din ang aking pananatilihin, ang aking mga kaibigan at pamilya ay patuloy kong mamahalin dahil alam kong sila lamang ang nariyan para saakin anuman ang balakid na aking tatahakin.

Kulot parin ang buhok at hindi nagbabago, payat sa kaliwang litrato at mataba sa kanan, malinaw pa ang paningin sa una, at malabo na ang paningin ng ikalawa, mukhang mahirap pangitiin sa isa at naging baliw na sa ikalawa. Halatang maraming pinagbago ang inyong dipilosopongtasyo, noon mahilig maglaro, ngayon siya naman ang pinaglalaruan. Noon masaya, ngayon bihira na. Noon makulit, ngayon limitado na at noon di alintana ang problema, ngayon napakarami na. Ngunit sa kahit anong hamon ng buhay, ang aking reaksiyon lamang ay kagaya ng litrato sa kanan nitong huling larawan, walang dulot na kasiyahan, tatawanan ko nalang, mahirap at masakit, tatawanan ko nalang. Gagamitin at dadalhin ko ang mga nangyari saakin noon at ang mga nangyayari saakin ngayon, para bukas ay handa na ako, mas matatag na ako, mas magaling na ako, mas matibay na ako, at alam kong mas sasaya pa ako.

Ang mga katagang ito ang ngayo'y bumabalot sa aking isipan:

Hindi mahalaga kung ano ang noon, mas nararapat pahalagahan ang kung ano ang meron ako ngayon at ang kabutihang dala nito na magagamit ko para harapin ang anumang hamon ng bukas.

#Letra-to #6 #NoonNgayonatBukas #HulingLetrato

[mommyshey-blog]

Eksudus

Dati rati, sa twina'y sabik sa iyong pagbabalik.

Hindi mapakali hangga't sa pagtulog ay di dinig ang iyong mga hilik.

Nabubuhay sa payak mong pangako at sa init na dulot ng iyong mga halik.

Yaong panahon na sapat na ang pag ibig,

Ang silakbo ng damdamin, tanging ikaw ang hinihibik.

Akala ko'y sapat na.

Ano pa nga ba ang mas hahalaga,

Sa pagmamahalang ating nadarama?

Ang kinabukasa'y hindi alintana,

Basta't kasama ka'y glorya.

Ikaw lang ay sapat na...

Humadlang man ay isang balana.

Humawak ako...

At nanindigan para sa iyo.

Hindi ba't rangya ay tinalikuran ko,

Nilimot ang lahat at sa iyo'y isinuko?

Tinalikdan ang lahat nilang itinuro,

Para lamang umakma sa mundo mo?

Subalit ang panahon ay lumilipas

Mga kulay ay unti unting kumukupas

Ang init ay lumabnaw at humulas

Dinaloy ang alab sa pagaspas,

Ng luha't sakit na dinanas.

Mga pahinang isa isang pinipilas...

Ngayo'y animo estranghero,

Nagaalinlangan sa iyong anino.

Kulang na lang ay tumakbo

Palabas sa mundo mo, palayo

Sa piling mo, dire diretso

Walang hinto, tuliro, nakakapanglumo.

Akala ko'y sapat na

Ano pa nga bang mas mahalaga?

Kailangan bang tapusin na

Ako ba'y nahihibang na?

O ako'y natauhan na.

Ang akala ba ay sapat na?

O sapat na sabihing bahala na

Marahil ay tama na---

ang lahat lamang ay akala.

[johncesarmacapagal17-blog]

The Consumer Society and the New Means of Consumption

           Ano ang basehan natin sa pagkonsumo ng mga bagay? Ano ang dahilan natin sa pagbili at pagkonsumo ng mga ito?

           Ayon kay George Ritzer, isang propesor at sosyolohista, ang paraan ng pagkonsumo o ‘means of consumption’ ng tao ay nakabase sa LUGAR. Para sa kaniya, ang tao ay may dalawang paraan ng pagkonsumo, ito ay ang ‘old means of consumption’ at ang ‘new means of consumption’. Ang ‘old means of consumption’ ay ang mga lugar tulad ng kainan at kapehan kung saan kalmado at tahimik ang paligid. Ito yung mga lugar na maaaring kumain at uminom ang isang indibidwal habang ang pakiramdam niya’y tila nasa isa siyang komunidad. Ang ‘new means of consumption’ naman ay mas akma sa mga business, tinatangkilik ito ng tao dahil sa disenyo ng lugar at sa maaaring ikonsumo o mabili dito. Ito yung madalas puntahan ng mga tao tulad ng amusement parks, fast food chains at mga hotel—casino. Dito ay nakararamdam ang mga tao ng phantasmagoria of yung pakiramdam na tila nangyayari yung mga bagay na nasa panaginip mo lamang. Isa sa mga halimbawa ko dito bilang tao na nakaranas na ng ganitong sitwasyon ay ang pagpunta naming sa isang sirkus. Dito sa Marikina, kada taon ay may nagtatayo ng sirkus sa riverbanks kung saan tuwing pumupunta kami ng aking pamilya na tila nasa isa akong pantasya na kami ang bida. Isa pang halimbawa, bilang isang lalaki ay talagang hilig na naming magkalahok sa mga wargames kung kaya’t sa panaginip namin ito tinutupad, ngunit sa tulong ng arcades ay nagagawa na naming sa realidad ang wargames na noon ay panaginip lamang.

           Ang tao ay hindi nauubusan ng nais. Sa mg pagkakataon, tayo ay bumibili ng bumibili ng mga bagay, kailangan man natin o hindi. Ang ganitong pagkonsumo ay tinatawag na hyperconsumption, kung saan and isang indibidwal ay gumagastos at kumukonsumo ng isang bagay ng sobra – sobra ng hindi alintana ang kahalagahan. Minsan kung mapupunta ka sa isang mall sale ay makikita mo na napakaraming tao ang bumibili sa mga benta, hindi dahil sa mahalaga ito, kundi dahil sa nagbaba ang mga ito ng presyo. Dahil sa pagkonsumo ng pagkonsumo ng tao gamit ang new ways of consumption ay nagkakaroon ng creative destruction kung saan unti – unting nawawala akong old means of consumption dahil mas patok sa mga tao ang makabago at mas madaming pagpipiliang new means of consumption.

           Ngunit, lahat ay nagbabago. Kahit ang new means of consumption ngayon ay mabilis na nadodomina ng mas bago at modernong pamamaraan ng pagkonsumo. Dito papasok ang Dematerialized Consumption. Sa tulong ng internet at gadgets, mas napapadali ang mga bagay na ginagawa noon sa new at old consumptions. Halimbawa, kung bibili ako ng gamit para sa basketball o computer, mas pipiliin ko nalang mag search sa internet ng mga sites na nagbebenta nito tulad ng lazada at shoppee kaysa mag-ikot at mapagod sa mga malls. Kung maglalaro ka ng volleyball o basketball sa labas ng ganitong panahon na sobrang init ay hindi kagandahan kung kaya’t sa tulong ng search browser ay mas magandang mag- download nalang ng games sa cellphone at doon maglaro ng mga naturang sports.

           May iba’t – ibang pamamaraan ang tao sa pamimili at pagkonsumo, atin lamang tiyakin na ang mga bagay na ito ay may gamit at hindi lamang masasayang. Ating tandaan na wala sa dami ng nabili ang satispaksyon at kasiyahan, kundi sa halaga ng mga ito.

[markhersonhuelgas]

Sa Loob Ng Bungo Ng Isang Makata

"SA LOOB NG BUNGO NG ISANG MAKATA"

Anong ihip ba ng hangin ang tumatakbo?

Kapag biniyak nating bukas itong ulo

Kukurap ba ang mga matang napupuno?

O sisingaw ang mga ideyang nabilanggo?

Tulad ba ng gulo't giyera ang pasilyo ng utak?

Tuwid bang landas na daliang natatahak?

Malalim bang tulad ng balon ng damdamin?

O mababaw tulad ng repleksyon sa salamin?

Malaya bang tulad ng lipad ng matandang agila?

Baka preso tulad ng kinantang kulong na maya?

Malawak bang tulad ng gubat at kaparangan?

O masikip tulad ng eskinitang kinahantungan?

Puno kaya ng dalamhati, awa, at panaghoy?

Nag-aalab bang tulad ng pagpupuyos ng apoy?

Kalmado bang tulad ng agos ng tubig sa ilog?

O rumaragasang bagyo sa iyong pagtulog?

Kritikal bang tulad ng hukom sa nasasakdal?

Pisikal kayang kagaya ng yakap at pagsakal?

Marahil mental na dumudukit sa pang-unawa?

O emosyonal na lumilikha ng pag-ibig at awa?

Tulad ba ng dilim na binabalot ng wala at lamig?

Maaaring liwanag na haplos sa balat ang hatid?

May puwang bang tinatawid ng kandirit na lakad?

O tuluy-tuloy na mumentong walang patawad?

Alin man ay ako pa ring ang makatang nagsabi

Na paghaluin ang init ng araw at lamig ng gabi

Sapagkat sa sakit at kalungkutan ikaw ay aani

Ng ano? Yan ay di ko rin kaya sa iyo ay ipaintidi

Ang bungong nagtatago ng sikretong kaalaman

Ang pusong nagbibigay buhay sa pakiramdam

Ang labing bumubuga ng bawa't buntonghininga

Ang mga kamay na susulit muli ng ligaya't sakuna

Hindi sa ulong lahat nagmumula ang mga likha

Maaaring sa tengang nakarinig ng mga balita

Sa matang nakasaksi ng aksidenteng itinadhana

O mga paang naglayag sa mundong di na alintana

[francemarcaida-blog]

Welcome to Barangay Rosario!

Ang seguridad ay isa sa mga pangunahing pangangailangan ng mga tao ayon kay Abraham Maslow. Sa araw-araw nating pamumuhay lagi nating sinisiguro ang seguridad ng ating sarili at ng ating buong pamilya. Kaakibat ng seguridad na ating inaasam sa araw-araw ay ang kaligtasan. Kaligtasan sa labas at loob ng ating mga tahanan sa lahat ng oras. Ngunit gaano nga ba kaligtas at kahanda ang ating barangay sa mga sakuna na maaaring maganap anumang oras?

Ilang linggo pa lang ang nakakaraan ay nag-tungo ako sa aming barangay hall upang mag-sagawa ng panayam sa taong namumuno at nangangasiwa sa Barangay Disaster Risk Reduction o BDRR. Ngunit sa pag-bibigay ko ng liham na galing sa aking NSTP instructor, sinabi ni Gng. Julie, ang Kalihim ng aming barangay na balikan ko na lamang ang papel na ito dahil kakausapin niya muna ang taong namumuno para sa BDRRM. Hindi ako nakapag-pakuha ng litrato kasama si Gng. Julie dahil may mga bagay pa siyang inaayos.

Makalipas ang ilang araw ay bumalik ako sa aming barangay at nagkaroon ako ng pagkakataon na makita at makilala ang taong tumugon sa aking mga katanungan at ito ay si Ginoong Rosano “Sano” Rivera. Ayon sa kaniya mas kumportable siya na ibigay na lamang sa akin ang mismong papel na may sagot kaysa sa panayam. Pagkatapos nito ay nanghingi ako ng permiso na mag-karoon ng litrato sa kaniya kasama ang Ingat-yaman ng aming barangay na si Gng. Maria Nieves Mateo.

Ito ang mga nakuha kong sagot galing kay Ginoong Sano: Ang mga hindi inaasahang pangyayari na madalas na nararanasan sa aming barangay ay ang mga sumusunod: 1.) Sunog. Hindi maiiwasan na mag-karoon ng malaking sunog sapagkat dikit-dikit ang mga kabahayan na gawa lamang sa hindi katibayan na mga materyales at hindi rin nawawala ang ilegal na koneksyon ng kuryente o “jumper”. 2.)Baha. Ayon kay Ginoong Sano, kung pagbabasehan ang topograpiya ng Barangay Rosario, labing-walong porsyento (18%) nito ay below sea level at tatlong porsyento (3%) lamang ang above normal plane. Hindi ito maganda lalo na at malapit ang aming barangay sa Marikina River at ang ilan sa mga lugar, gayun na rin ang kinatitirikan ng aming bahay ay malapit sa Flood Way na nagsisilbing daanan ng tubig galing sa iba’t-ibang lugar papunta sa Laguna de Bay. 3.) Bagyo. Ito ay pang-huli dahil ito ay nararanasan sa buong bansa.

Isa sa mga panganib na kinakaharap ng aming barangay ay ang pagkakaroon ng Adobe na klase ng lupa. Kung magkakaroon ng lindol ay maaaring makaranas ng liquefaction, ground rupture at building collapse.

Ang kaalaman tungkol sa pag-dating ng sakuna ay naka depende pa rin sa kung ano ang sasabihin ng National Disaster Risk Reduction Management Council o NDRRMC at iba pang ahensya ng gobyerno. Ang mga kalamidad at sakunang ito ay madalas na nangyayari sa aming barangay.

Ang West Bank Road Flood Way, Rodriguez Compound at ROTC ay ilan lamang sa mga lugar na lubhang maaapektuhan kapag nag-karoon ng sunog. Ayon kay Ginoong Sano, ang mga bahay sa mga lugar na ito ay dikit- dikit at marami rin ang mayroong ilegal na koneksyon ng kuryente. Ngunit karamihan sa mga tao ay hindi siniseryoso ang epekto ng sunog sa kanilang pamilya maging sa kanilang mga kapit-bahay. Kapag naman nag-karoon ng bagyo at baha isa pa rin ang West Bank Road Flood Way sa mga lubhang maaapektuhan kasama na rin ang Dabba dahil ang mga lugar na ito ay mababa at hindi rin nila sineseryoso ang panganib na dala ng mga pangyayari na ito.

Lahat ng kalamidad na tatama sa bawat barangay hindi lamang sa amin ay tiyak na makakaapekto sa bawat mamamayan lalo na pisikal, pinansyal at pati na rin sa pakikitungo sa kanilang kapwa tao.

Sa bawat pag-tama ng mga kalamidad, kasunod nito ang pagbangon ng bawat taong nasalanta nito. Ngunit ano nga ba ang mga suliranin na  pumipigil sa pag-bangon ng pamayanan? Sa sagot na nakuha ko, unang-una rito ang paglalabas ng badyet mula sa lokal na pamahalaan. Kung nag-karoon ng “damage value” na hindi naman kasama sa pondo para sa kalamidad ng siyudad ay hindi basta-basta ang magiging madali ang paglalabas ng pondo.

Sa mga kalamidad na ating nararanasan  ay natututo tayo na mas maging handa upang hindi na magkaroon pa ng malaking pinsala sa ating pamayanan. Ayon sa mga sagot ni Ginoong Sano, ito ang mga programa o hakbang na isinasagawa hindi lamang sa aming barangay kundi pati rin sa buong siyudad ng Pasig.  

·         Engineering solutions and preventive measures

·         Disaster preparedness and awareness seminar

·         Earthquake and Fire drills

·         Skills enhancement seminars and trainings

·         EMS (ambulance) skills update

·         Recruitment of additional manpower

·         Inter Brigade and Organizational Bond

Ang aming baranagay ay gumagamit ng Sendai Framework  na naglalayon na pataasin ang kaalaman ng mga mamamayan sa kung ano man ang mga programa at patakaran na ipinapatupad tuwing may kalamidad kasama na rito ang pag-likas at ang tamang pagsasagawa nito upang matiyak at mapanatili ang kaayusan at maiwasan ang kaguluhan at mas lalong pag-lala ng epekto ng mga kalamidad.

Ang mga taong nangunguna sa pag-hahanda, pag-harap at pag-tugon sa mga kalamidad ay ang mga opisyal sa barangay (Kapitan ng Barangay, Kalihim ng Barangay at iba pa kasama na rin ang mga volunteer).

Sumasangayon ako sa mga naging tugon ni Ginoong Sano. Marami sa barangay namin ang may mga kabahayaan na gawa sa hindi katibayang materyales at dikit-dikti pa ang pagkakatayo nito kaya naman hindi maiiwasan na kapag nag-karoon ng sunog ay marami ang maaapektuhan dito, idagdag pa na mas mataas ang panganib  na kanilang kinakaharap kapag mayroong bagyo dahil nakatirik ang kanilang mga kabahayan kung hindi sa tabi ng ilog ay nasa mga mababang lugar. Naaalala ko noong Bagyong Ondoy, may mga kabahayan na natangay sa West Bank Road dahil na rin mataas ang tubig at malakas ang agos nito. Pinipilit ng Barangay Rosario at ng lokal na pamahalaan na tanggalin sila sa mga lugar na ito para na rin sa kanilang kaligtasan ngunit hindi nila alintana ang pag-sisikap na ito mga pamahalaan sa hindi ko maipaliwanag na dahilan. Lubos akong nalulungkot na mas iniisip nila na mas maayos kung mananatili sila roon dahil sa kabuhayan kaysa ang lumipat sa mas ligtas na lugar at doon mag-simula ulit ng panibagong buhay.

Masasabi kong isa sa mga issue na kinakaharap ng aming barangay ay ang kakulangan sa kooperasyon lalo na sa mga taong higit na nangangailangan nito. Marahil ay iniisip nila na kaya sila pinapaalis sa kanilang mga tahanan ay dahil sagabal sila sa mga plano ng pamahalaan ngunit ang katotohanan naman ay nais lang ng mga opisyal na masiguro ang kanilang kaligtasan kapag nagkaroon ng mga kalamidad. Sa tingin ko ay kailangan na ipaintindi sa mga  residente ang panganib na kanilang kinakaharap at kakaharapin kung sakaling patuloy pa din ang paninirahan nila sa lugar na ito.

Kaya hindi kataka-taka na ganito rin ang sitwasyon sa ating bansa. Hindi lubos na naiintindihan ng mga residente ang panganib na kanilang kinakaharap sa tuwing sinasabi sa kanila ito. Hindi lubos na sineseryoso ang mga babala ng mga lokal na opisyal maging ng ating gobyerno. Kung tama ang aking naaalala ganito rin ang pag-tuturing ng mga kababayan natin na lubhang naapektuhan ng bagyong Yolanda. Noong sinabing magkakaroon ng daluyong ang naging katwiran at pag-iisip ng mga tao roon ay normal na taas lamang ng daluyong ang kanilang mararanasan ngunit ang pag-iisip na ito ang naging dahilan ng pag-kawala ng maraming buhay.

Ang mga naging realisasyon ko habang binabasa ang mga sagot ni Ginoong Sano at habang nag-babalik tanaw din ako sa mga naranasan na kalamidad at sakuna ng aming barangay ay una, kahit ba nagiging matigas ang ulo ng iilan pag-dating sa pag-sunod sa mga opisyal ay may ilan pa rin na natututo at sumusunod  na sa tuwing may mga babala na sinasabi ang pamahalaan dahil naranasan nila ito at nalaman nila na seryoso at malaki ang epekto nito hindi lamang sa kanilang buhay pati na rin sa buhay ng kanilang buong pamilya. Napagtanto ko rin na ang pagsisikap ng pamahalaan ay mababalewala kung hindi tutulong ang mga nasasakupan nito. Maaaring maganda at maraming programa ang ipinapatupad ng bawat barangay upang maiwasan ang pagkakaroon ng mas matinding epekto ang bawat kalamidad ngunit kung hindi naman sapat ang kaalaman ng mga residente ukol dito ay lubos na mababalewa ang pagod at hirap sa pagsusulong ng mga ganitong programa.

Sa mga nag-daaang panahon ay unti-unting nababawasan ang laki ng epekto ng bawat kalamidad at sakuna na ating nararanasan. Ngunit hindi pa rin maiiwasan ang pagusbong ng mga suliranin ukol sa pag-tugon at pag-harap sa mga ito. Sa tingin ko ay mas lalo dapat na pag-tibayin ang pag-papatupad ng mga batas na mayroon tayo sa tamang pag-tatapon ng basura upang maiwasan ang malawakang pagbaha. Sa tingin ko rin ay dapat na mas dumalas ang pag-kakaroon ng mga seminar tungkol sa Risk Reduction Manangement mula sa mga bata, kabataan at sa mga magulang. Hindi sa lahat ng pag-kakataon ay magkakasama ang buong pamilya kaya mahalaga na kahit ang bata ay alam ang gagawin sa gitna ng sakuna at kalamidad. Kailangan na makasama sa bawat pag-hahanda ang bawat isa nang sa gayon ay maiiwasan natin ang mataas na bilang ng mga nasawi o napahamak. Sa tingin ko rin kung magkakaroon ng tulong pinansiyal mula sa iabng bansa ay mahigpit na i-monitor ito at siguraduhin na makakarating ito sa mga taong nangangailangan. 

Panghuli, bilang isang mag-aaral sa tingin ko ay makakatulong ako sa pamamagitan ng paghikayat una sa aking pamilya na maki-isa sa mga programang ipinapatupad ng aming barangay tungkol sa pag-iwas sa mga sakuna at kalamidad at kung paano magiging handa rito. Sa isang maliit na hakbang na ito ay maaaring makahikayat din kami ng iba pang mga kapitbahay na sumama at maki-bahagi sa bawat pag-hahanda sakaling tumama ang mga kalamidad. Kung lahat ng tao sa bawat barangay ay magkakaroon ng kusa sa pagiging bahagi ng pag-hahanda ay malaking tulong na ito upang makabawas na sa mga pinsala na kakaharapin ng aming barangay.

Sa litratong ito ay kasama ko si Gng.Maria Nieves Mateo ang Ingat-Yaman ng aming barangay (kaliwa). Si Ginoong Rosano “Sano” Rivera, isa sa mga namumuno ng BDRRM sa aming barangay (kanan).

Sa akin namang pagsasagawa ng community walk aking kinuhanan ng litrato ang mga sumusunod. 1.) Ang delikadong lugar at hindi ligtas na gawain sa aming lugar. 2.) Ang ligtas na lugar at ang ligtas na gawain sa aming lugar. Panghuli ay ang maipagmamalaking gawain sa aming komunidad.

Sa mga larawan na ito ay makikita ang mga sala-salabid na kawad ng kuryente. Kung mag-kakaroon ng aberya at mag-karoon ng short circuit ay maaaari itong pag-mulan ng sunog at maaaninag naman ang mga sitwayon ng bawat kabahayan na dikit-dikit na magiging dahilan ng mabilis na pag-kalat ng apoy. Isa pa ay marami rin ang nagja-jumper o may mga  ilegal na koneksyon ng kuryente.

Sa larawang ito ay makikita naman ang isang basketball court na sa tingin ko ay ang pinaka-malapit na pinaka-ligtas na lugar sa aming komunidad. Para sa akin kung mag-kakaroon man ng sunog o lindol maaaring dito magkita kita ang mga pamilya bago magtungo sa evacuation center na nakalaan para sa aming barangay.Tinuruan ako ng aking magulang na ano’t-ano man ang mangyari at wala ako sa bahay o wala sila sa bahay ay dito kami magkikita-kita upang masiguro na lahat kami ay ligtas.  

Sa larawan na ito ay makikita ang Flood Way. Ito ay isang artipisyal na daanan ng tubig. Kapag mayroong bagyo at tumataas na ang tubig sa Marikina River, binubuksan ang mga gate ng Flood Way upang maiwasan ang pag-taas ng tubig sa mga kalapit lugar nito. Mag-mula rito ay dadaloy ang tubig hanggang sa makarating ito sa Laguna de Bay. Isa ito sa mga dahilan kaya hindi kami nakakaranas ng pagbaha sa aming lugar. Kaya masasabi kong isa ito sa pinaka-maganda at epektibong gawain sa aming komunidad bukod sa nakakatulong ito hindi lamang sa pag-bawas ng banta ng pag-baha sa aming lugar at karatig lugar, nag-sisilbi din itong babala sa amin upang malaman kung kinakailangan na ba naming lumikas sa mas ligtas at mas mataas na lugar kung sakali.

[grayscalememories]

Pagsisisi

Pinagsisihan ko yung mga oras na inilagi sa kung saan

Yung mga sandaling inuna ko yung iba kaysa sa kung ano ang abot ng aking mga kamay.

Pinagsisihan ko rin yung mga salitang di ko nagawang bigkasin

Mga ilang pangungusap na ikinahon sa dibdib

Hinayaang lumipas ang bawat araw na hindi ito nasasambit

Hindi alintana ang kasabihang lahat ng bagay ay walang kasiguraduhan.

Nalibang, nakalimot hanggang sa tuluyan ng nawala

Nawala sa isipan ang lahat.

Lahat ng bagay at salita na laan sana sa kung ano ang mas mahalaga.

Ngayon, ang lahat ng iyon ay tila isa nang patalim

Na sa t'wing aking maaalala'y sumusugat sa aking dibdib.

Magsisi man ako, alam kong huli na

Dahil hindi na maibabalik ng kahit anuman ang nakalipas na.

Tanging pagluha na lamanag ang nagiging daan

Upang kahit paano ang sakit na nadarama'y maibsan.

At kasabay ng pag-agos ng luha sa aking mga mata

Ang mga hiling na sana ang lahat ay maibalik pa.

- 🐝

[marythekiddo-blog]

Ang “K” sa “Edukasyon” ay Nangangahulugang “Kano”

(Pananaw sa Dokumentaryong “Misedukasyon”)

"Para matuto."

"Para meron akong kinabukasan."

"Para 'yung pangarap ko, matupad ko po."

Hindi alintana sa mga batang nag-aaral sa elementarya ang masalimuot na realidad ng edukasyon sa Pilipinas. Dapat nga ba tayong matuwa dahil nananatili silang positibo sa kanilang mga pangarap na makapagtapos? O malungkot dahil bakas na tayo ay nananatiling bulag sa nabuong sistema ng edukasyon magmula pa sa ating kasaysayan noong panahon ng mga Amerikano?

Binigyang linaw sa dokyumentaryong "Misedukasyon" ang katangian ng edukasyon. Aking aaminin na nanatili akong bulag sa ideya ng edukasyong kolonyal at nabuksan lamang ang aking isipan nang tumungtong ako sa kolehiyo. Buong buhay ko ay limitado ang aking nalalaman na ang mga Amerikano ay dumating dito dala ang mga Thomasites lulan ng barkong Thomas at nagsimulang magpatayo ng mga paaralan sa Pilipinas bilang tulong na bigyang pagkain ang ating mga utak na gutom sa kaalaman na siyang pinagkait ng mga Español. Tandang-tanda ko pa ang pagbigay diin ng aking mga guro noong elementarya sa University of the Philippines at Philippine Normal University bilang produkto ng mga Kano. Tanda ko rin ang tumakbo sa musmos kong isipan, "University of the Philippines pero Amerikano ang nagpatayo?" Binigyang solusyon ko naman ito sa mga teoryang ito ay pawang tulong ng mga puti dahil hindi kaya ng mga kayumanggi ang magtayo ng sariling pamantasan. Nakatatawang isipin ang aking kamangmangan na dala ng kamusmusan.

Nagbago ang aking pananaw nang mabasa ko ang "Lisyang Edukasyon" ni Renato Constantino, sumuporta naman dito ang nabanggit kong dokyumentaryo at ang diskusyon sa klase matapos mapanuod ito. Aminin na natin na isang mautak at tusong istratehiya ang paghubog sa isipan ng mga Pilipino at sinimulan nila ito sa pagtanim ng kaalamang ala Amerikano. Bilang isang mamamayan ng modernong panahon ay maihahalintulad ko ang istratehiyang ito sa "budol-budol." Tila tayo na-hypnotize at hindi namalayang pinagsasamantalahan na pala ang ating mga pagmamay-ari habang tayo ay lulong ang atensyon sa ibang bagay. Ang tanong, kailan kaya tayong LAHAT magigising at mamumulat sa realidad? Masyado nga namang halata kung ang gagawin ng mga Amerikano upang mangontrol ay pisikalan dahil may mamumuong takot at poot sa isipan ng mga nasasakop at paniguardong may mag-aaklas katulad ng nangyari sa panahon ng Espanyol. Bilang mga intelektwal mula kanluran ay nag-ala kaibigan at bayani ang mga puti upang maglakad tayo sa daanang may kamalayang maka-Amerikano nang may pagkukusa at maisakatuparan nila ang mga planong kolonyal nang mas madali.

Sa ating paglingon sa kasaysayan ay makikita mo ang kasalukuyang malawakang epekto nito sa mga mamamayan. Mas binibigyang atensyon ang mga imported na produkto. Naaalala ko pa noong kabataan ko, nakilala ko ang mga produkto na may dalawang uri, ang "orihinal" at "lokal," aking konklusyon noon base sa mga pagtingin at opinyon ng mga tao, ang orihinal at imported ay ang mga galing ibang bansa at ang lokal ay ang mga peke. Naitama lamang ang ideyang 'yan nang pag-aralan namin sa Hekasi noong Grade 5 ang import at export. Isa rin sa mga epekto ang paniniwalang kapag maputi ay mas maganda at kapag magaling magsalita ng Ingles ay matalino. Ebidensya na ang pagtangkilik ng mga Pilipino sa mga pampa-puting produkto, pampahid man 'yan o tinuturok. Ginagawa ring diskusyon ang pagiging magaling sa Ingles na kung minsan ay ginagawang katatawanan ang mga taong hindi kayang magsalita nito nang diretso at ang mali-maling balarila nito. Pati na rin pagdating sa musika, may mga taong tinatawag pang "baduy" ang OPM at tila sinasamba pa ang mga kilalang personalidad na banyaga.

Balik tayo sa edukasyon, bilang isang mag-aaral na naranasan ang publiko at pribadong paaralan ay hindi ko maiwasang ikumpara ang dalawa. Noong nasa pampublikong paaralan ako ay malaki ang problema sa pasilidad; kulang at sira-sirang upuan, mainit na bentilasyon, mga librong minsa'y kulang o kaya ay hindi nagagamit, maruming paligid, lumang pintura at marami pang iba. Kung minsan ay naaayos lamang ang pasilidad kapag may bagong nanunungkulan sa lungsod at kabilang na ang pag-iba ng kulay ng pintura sa mga pader, hagdan at daanan na depende sa kung ano ang kulay na ginamit nito sa kampanya. Masasabi kong sa badyet talaga nagkakaproblema. Kung tutuusin ay maayos naman ang ibang mga paaralan sa aming lungsod ngunit madalas sa mga ito ay 'yung mga malapit sa munisipyo, at habang palayo ka nang palayo rito ay palala naman nang palala ang kalagayan ng pasilidad ng mga paaralan. Nang mapadpad naman ako sa pampribadong paaralan dahil sa voucher na ibinigay ng gobyerno noong 2016 na nagkakahalagang 22,500 pesos ay naranasan ko ang matinong pasilidad sa unang taon. May aircon, maaliwalas ang mga kwarto at makakapag-aral ka nang maayos. Ngunit sa pangalawang taon ay napansin kong pilit kaming isiniksik sa malaking bilang ng mga bagong estudyante na kanilang ipinasok sa maliit naming paaralan. Ang tanging napansin ko lamang ay ang paraan ng pagtuturo, para sa akin ay mas natuto ako sa mga guro noong nasa publiko kumpara sa pribado. Marahil ay dahil tumatanggap ang mga publiko ng mga gurong may lisensya at ang isa nama'y salangan ng mga bagong salta sa pagtuturo na nag-eensayo pa lamang at wala pang lisensya. Ngunit marami naman akong kilalang mga Paaralan at Unibersidad na may malaking matrikula at may paniguradong kalidad na edukasyon at madalas dito ay ang mga pinapasukan ng mga burgis. Sa kolehiyo naman ay nagkaroon ako ng mga kaibigan na nanggaling sa isang Science High School at ang isa'y sa kilalang pampublikong Unibersidad ng kanilang Lungsod. Kung saan ay may sapat, malinis at maayos na pasilidad at magandang turo. Hindi ko maiwasang isipin kung nakadepende ba talaga ang laki ng badyet ng isang paaralan sa kakayahan nitong maglabas ng mas produktibo, matalino at malikhaing estudyante?

Ang dokumentaryong "Misedukasyon" ay ipinalabas ilang taon na ang nakalilipas. Mapapansin mo kung paano ipinaglalaban ng mga aktibistang estudyante ang edukasyon para sa lahat. "Education is a right, not a privelege," ika nga nila. Ngunit ang tugon naman ng CHED ay "Quality education is expensive." Kahit sino ay hindi matatanggap ang ganitong paniniwala, maliban na lamang kung isa kang mayaman na kayang mag-aral sa prestihiyosong unibersidad nang hindi mamomroblema sa ibabayad sa susunod na semestre at hindi ka maka-ugnay sa mga maralita kung kaya't wala kang pakialam. Ang mga eskwelahan nga naman na may malaking bayarin ay naglalabas ng mga taong magiging politiko, negosyante at iba pang makapangyarihang propesyon. Mas malaking tuition, mas malaking pondo para sa pasilidad, estudyante, propesor at paaralan. Kung kaya't mas naeensayo ang kakayahan ng mga estudyante rito. Mapapansin mo ang panahon na nagdaan at kung gaano na karami ang nagbago ngayon. Kung dati ay kabi-kabilang protesta ang nagaganap upang ma-implementa ang libreng edukasyon, ngayon ay isinabatas na ito. Noon, sa tuwing mapapanuod ko ang ganyang balita ay sinasabi ko sa aking sarili na imposible 'yang mangyari, dahil sa paniniwalang wala nang libre ngayon at mahihirapan ang mga Unibersidad na magpatakbo kung walang matrikulang dumarating. Ngunit ngayon ay nangyari na, bukod pa sa "free tuition" ay nagkaroon ng K-12, na sa tuwing mayroong orientasyon sa mga paaralan ay mas binibigyang diin ang pagpili sa mga kursong Technical Vocational. Taong 2018 na ngunit kapareho ng nabanggit sa dokyu ay mas hinikayat ang mga tao na kumuha ng mga kursong pang-manggagawa na gagamit ng mga modernong makina at mayroong murang pa-sweldo.

Binigyan pa ang mga nag-aaral sa pampubliko ng voucher para mabawasan ang matrikulang babayaran kung sakaling naisin mong pumasok sa pribadong paaralan, ngunit kung titingin ka sa mata ng realidad, nakatulong o makakatulong nga ba talaga ang K-12 sa bawat indibidwal na Pilipino? Globalisasyon nga naman ang pangunahing layunin nito, ngunit nais kong maliwanagan kung may ambag nga ba ito sa mga karaniwang mamamayan kung tutuusin? Sapagkat napakaraming butas at aberya ang nasaksihan ko bilang isang produkto ng eksperimentong ito.

Sa kabilang banda, ayon sa Jobstreet.com ay nangunguna ang Politeknikong Unibersidad ng Pilipinas sa mas pinipili ng mga kompanya na tanggapin, ngunit naging malinaw sa akin na hindi ito oras para magdiwang dahil lamang may nakaabang na agad sa aking trabaho dahil sa pangalan ng aking paaralan. Kung susuriin nga naman ay mababa ang pa-sweldo na nakukuha ng mga isko bagamat sila'y numero uno. Kung minsan ay nagbibiruan pa nga kami sa klase, "Magre-review pa ba e magiging skilled worker din naman tayo." Kadalasang tuksuhan sa amin at hindi seryosohan, ngunit ito nga naman ang realidad, na nahubog tayo sa ipinamanang edukasyon sa atin ng mga Amerikano. Ang realidad na ang mga taong nasa tuktok ng tatsulok ang siyang pinaka-nakikinabang lalo na sa bansang namamayani ang kapitalismo.

Noon pa lamang ay itinanim na sa atin ang kanilang layuning kolonyal at hanggang ngayon ay hindi pa rin naaalis sa sirkulasyon ng ating sistema. Ang tanging nais ko ay ang magsimula sa ating mga sarili ang pagbabagong ninanais natin, alam kong mahirap at tila imposible ngunit wala namang masamang maniwala. Marahil ay nagsisimula pa lamang akong mamulat ngunit nais ko pang mas maliwanagan sa tunay na kaganapan ng bansa at umalis sa eksenang ako'y binulag sa simula.

- Balasanos, Mary Mae BAJ 1-1D

[sentimosentiments]

"Misedukasyon": Ang Tanikala ni Juan

Please watch before reading: “Misedukasyon” https://www.youtube.com/watch?v=_ouvNEbDHLY

Una sa lahat, matagal na ang videong ito. Kaya wag ka ng magtaka kung medyo mababa ang camera resolution, in other words malabo at makaluma ang feel. Well, technically, luma na talaga sya. Pero kung natitiis nating balik-balikan ang mga pelikula ni FPJ o Robin Padilla o kung sino mang action star nung araw eh pagtyagaan na lang din natin yung video quality. Hindi naman yun mahalaga; tingnan mo yung tema. Ito yung mga klase ng palabas na hindi lang dapat superficial ang pagtingin o yung mababaw lang. Ito yung mga palabas na mapapaisip ka kasi yun naman ang gusto ng mga gumawa ng palabas, ang pag-isipin ang kanilang mga manonood.

At dahil dun, ito ako nag-iisip at nagbabahagi ng aking mga opinyon.

Sinimulan ang video sa isang kanta. Hindi OST nang isang pelikula o kantang mapapasabay ka na lang kasi relatable. Yung kanta na direkta na agad sa tema, sa problemang nais iparating ng palabas. Hindi ko mailagay dito yung kompletong lyrics ng kanta pero ito yung para sa akin ay mga pinakatumatak na linya, “Iskolar ng bayan bakit sobrang dami ang binabayaran mga hindi naman kailangan”, “Pangakong libreng pasilidad ngayon ay nasaan,” “…kaya’t parang gulay na inilalako”, at “Hindi nilalako ang edukasyon kaya’t totoo lang ang komersyalisasyon”.

Kung mapapansin, maaaring masabi na applicable ang ganitong sitwasyon ilang taon na ang nakararaan ngunit hindi na ito ang kaso sa ngayon. Ipinasa na kasi ang Republic Act No. 10931 o Universal Access to Quality Tertiary Education Act noong isang taon. Dahil sa batas na ito, nakakaranas na ang mga estudyante na tulad ko ng libreng tuition fee, kasama na ang miscellaneous fees, sa lahat ng mga State Universities and Colleges (SUCs), Local Universities and Colleges (LUCs), maging sa mga state-run Technical-Vocational Institutions. Sa kabutihang palad, napagtagumpayan na ng ating lipunan ang tungkol sa libreng edukasyon, to an extent I guess. Tungkol sa magiging resulta ng ganitong batas at hakbang, only time will tell.

Pero looking back, totoo din naman na laganap ang komersyalisasyon sa edukasyon. Nung junior high school ako, nagrereklamo lagi ang mga magulang ko dahil sa mga mahal na bayarin sa aking paaralan na isang state university sa aming lalawigan. Libre ang tuition fee pero ang mahal ng miscellaneous fees na binabayaran ko, umaabot ng mahigit 2,000 pesos bawat taon. Bukod pa dun, ang mahal din ng libro namin. Ayos lang sana kung natatapos namin yung buong libro, cover to cover kumbaga pero hindi. Swerte na kung makaabot man lang kami sa kalahati bawat subject. Hindi rin dun nagtatapos ang bayarin, may mga pa-activity din sila na may sinisingil din sila sa amin.

Bukod sa pagiging komersyalisado, binanggit din sa video na kolonyal ang ating edukasyon. Kolonyal in the sense na ang ating kasaysayan ay napapalooban ng mga dayuhang mananakop, na ang turo sa atin ay hindi tungkol sa pagiging malaya kundi sa pagiging mga alipin natin at ang kasaysayan ng ating mananakop bilang ating sariling kasaysayan. Ang kasaysayan ng Pilipinas para sa akin ay ganito: sinakop tayo ng mga Espanyol for more than 300 years. Nag-alsa ang mga Katipunero para sa ating kalayaan. Nasakop tayong muli ng mga Amerikano. Dumating ang mga Hapon na sumakop din sa atin. Nagbalik ang mga Amerikano. Tinulungan nila tayong itayo ang gobyernong tinatamasa natin sa ngayon.

With that in mind, wala akong ill feelings para sa mga Amerikano. I mean, okay sinakop nila tayo pero so what? Tinuruan nila tayo, binigyan ng edukasyon, tinulungang itayo ang ating sariling gobyerno, etc. Ang problema ko sa ganitong mindset ay ito: nagtayo na ng gobyerno sina Aguinaldo bago pa man makarating ang mga Amerikano. So technically, hindi ang mga Amerikano ang nagtayo ng gobyerno sa Pilipinas dahil kahit wala sila, on the way na tayo sa pagkakaroon ng sariling pamahalaan. Pero hindi ko yun naisip dati. Ang problema sa edukasyong naranasan ko, ipinaramdam sa akin na huwag mangkwestyon dahil totoo lahat ng nasa libro (maliban na lang kung may typo). Saka hindi ko talaga naisip na kwestyunin ang ating kasaysayan dahil kasaysayan natin iyon, bakit naman ituturo ng mali ang sarili nating kasaysayan?

Yun pala, isang kasangkapan ang edukasyon upang baguhin ang ating mga kaisipan patungo sa positibong pagtingin sa pananakop ng mga Amerikano. Paniwalain ang mga tanga na sya ay matalino na, never realizing na mali naman pala yung itinuturo sa kanya. Kaya hindi natin napapansin na mayroong mali dahil edukasyon ang ginamit ng mga Amerikano upang kontrolin tayo. Isang malaking patunay nito ay ang laganap na pagbibigay natin ng halaga sa wika ng mga Amerikano, ang Ingles.

Ang wikang Ingles ay itinuturing na napakahalaga sa buhay ng isang Pilipino. Kailangan na magkaroon ng mastery sa language na ito upang masabi na matalino at may mararating sa buhay. Ito ay dahil gamit ang wikang ito bilang panturo sa paaralan at sa mga trabaho. Tuwing interviews, Ingles ang gamit upang makipag-usap sa boss ng kompanya o trabahong sinusubukang pasukin.

Sa usaping trabaho naman, may malaking isyu din dito. Sabi nga sa video, nakaprograma ang ating education system upang humubog ng mga empleyadong kayang punan ang mga demands ng mga multinational companies, sa madaling salita, mga dayuhan. Ang ating panahong ginugugol sa paaralan ay wala lamang kundi paghahanda para sa magiging mga trabaho natin sa kinabukasan. Lumaki tayo na naniniwalang ang edukasyon ang susi para sa magandang kinabukasan. Totoo din naman. Pero mas tama sigurong sabihin na edukasyon ang susi para sa magandang trabaho. I mean, hindi ba madalas na ang mga kursong kinukuha ay yung mga in-demand at saka yung may mga sure na malaking kita?

Dagdag pa, laganap ang mentalidad na mas magaganda ang mga produktong Amerikano kaysa sa mga lokal. Makikita ito sa labis na paghanga sa mga kaklase, halimbawa, na may magulang na OFW. Ang magulang na ito ay nagpapadala sa kanyang pamilya sa Pinas ng mga kagamitan na kapag nakikita ng ibang tao ay laging naiisip na senyales ng pagiging mayaman ng pamilyang iyon. Na animo’y hindi alintana na domestic helper pala ang naturang OFW, na pinasosyal lamang naman na katulong dito sa atin.

Panghuli, ang edukasyon ay hindi lamang edukasyon na magtatawid sa atin tungo sa magandang kinabukasan. Nagiging salamin din ito ng estado sa buhay. At hindi lamang ang educational attainment ang batayan sa panghuhusgang ito, kaakibat nito ay ang tanong na: San ka nag-aral? Na parang nasusukat ang edukasyon base sa mga sulok ng mga sementadong gusali nito. Na balewala kung gaano man kataas ang mga grado mo batay sa Transcript of Records mo. Mas prioritized pa rin ang mga estudyanteng nagtapos mula sa ADMU, DLSU, UP, UST at marami pang ibang kilalang institusyon.

Sobrang nakakalungkot na matagal na panahon na ang lumipas ngunit ang estado ni Juan ay nananatili pa rin kung ano sya noon. May mga pagbabago naman, maliliit na pagbabagong di pa rin tinutugunan kung ano ang ugat ng problema.

Ngunit bakit nga ba patuloy na nangyayari ang mga isyung ito, bakit imbes na masugpo ay yumayabong pa ang mga ugat ng problema sa ating edukasyon? Patuloy na nalalason at nalalasing ang pagkatao sa mga maling paniniwala. Patuloy na nasasadlak sa dilim, walang liwanag na nakikita dahil patuloy naa nakapikit ang mga mata.

[lapeacenasumusulat]

Kapayapaan Ang Hindi Naiwan Kay Aida

Anong lasa ng kapayapaan?

Bigla akong napatigil sa paglalakad—hindi alintana ang kalsada na naging makipot dala ng matinding trapiko, samu't saring paninda paroo't parito, mga taong hindi magkandaugaga sa pagmamadali, at bangketang ganda'y hindi na napanatili. Napatigil ako sa paglalakad at sa bigla kong paglingon ay nakita ko ang napakalaking watawat ng Pilipinas na nakapinta sa pader ng isang eskwelahan.

Ang watawat ay may maduming kulay pula, asul, puti at dilaw. Ang kalahating bahagi ng araw ay natabunan na ng paninda ng isang aleng hindi maganda and tabas ng dila. Napaisip ako bigla nang makita ang watawat: "Kung pagkain ang kapayapaan, ano kaya ang lasa into?" Sawa na kasi ako sa salitang 'kalayaan' kaya sa halip na tanungin ang sarili patungkol sa sinasabing pinaglaban ng ating mga bayani, mas maganda siguro kung kapayapaan na lang.

Base sa mga naaalala kong itinuro sa Araling Panlipunan ay tila mas nabibigyang pansin ang ideya ng kalayaan. Lalong lalo na noong panahon ng rebolusyon at himagsikan laban sa mga mananakop na espanyol. Balita ko nga, kalayaan ang isinisigaw ng mga katipunero. Nakakatawa lang isipin na hindi nakalaya si Bonifacio laban sa marurungis na kamay ng kapwa n'ya pilipino.

Pero balik tayo sa pagkain. Sa tingin ko talaga, kung pagkain ang kalayaan, isa ito sa mga pagkain na mayayaman at mga makapangyarihan lamang ang kayang tumikim. Sa tingin ko rin ay hindi ko maihahalintulad ang lasa nito sa mga pagkaing natikman ko na sapagkat wala itong katulad. Pili lamang ang may kakayahang makatikim ng pagkain na ito. Nakakatakot namang isipin kung hanggang sa kamatayan ay hindi ko ito matikman. Sana'y hindi ko man matikman, maamoy ko man lang.

Kaya 'yang kalayaan na 'yan? Huwag mo nang pangarapin 'yan. Hindi mo 'yan matitikman. Mas mabuti pa kung pag-usapan natin ang kapayapaan. Sa palagay ko kasi, kapayapaan ang pampalubag loob na putahe na inihain sa atin ng ating mga ninuno. Kumbaga, kung hindi na kaya ng salapi para sa adobo, may tinapa pa naman.

Ano bang lasa ng kapayapaan?

Balita ko kasi, may lasa ng katahimikan ang kapayapaan. Yung tipong kapag isinubo mo na ay mapapatahimik ka sa sarap dahil nanamnamin mo ang bawat sahog at pampalasa. Yung tipong dahil sa umaapaw na sarap, ipagmamalaki mo kaagad at ipapatikim sa iba kaya magkakaroon kayo ng salo-salo.

Balita ko rin, may pampalasa ng kasiyahan at pagka-kontento ang kapayapaan. Yung tipong mapapangiti ka sa sobrang sarap at wala ka nang hahanapin pa.

Kaso isa pala yung maling balita. Hindi sinasadyang nasanggi ko ang isang malaking matanda na puti na ang buhok, kulubot na ang balat, malaki ang tiyan, at may napakasamang tingin. Humingi ako kaagad ng paumanhin. Nakakapagtaka kasi dinuro n'ya ako, minura; sinabihang walang kwenta, walang respeto at pabigat sa lipunan. Bakit kaya? E, hindi ko naman yun sinadya. Napatingin din ako doon sa ale na tuluyan nang tinakpan ang araw. Grabe. Bakit n'ya kaya ako pinagtatawanan? Tapos ang sabi n'ya pa, sayang ang pinapang-aral sa akin kahit halos mamatay na nga ako sa pag-aaral. Pinagtitinginan s'ya ng mga maliliit na batang kalalabas lamang ng paaralan. Siguro may bago silang natutunan habang nagsasalita ang ale—mga salitang nagsisimula sa G at B na may apat na letra, isa pang salita na may siyam na letra na nagsisimula sa T, at tatlong salita na nagsisimula sa P, I at M ayon sa pagkakasunod-sunod. Nanunuod lamang ang kanilang mga Mama at Papa at tila nangingisi. Siguro nabatid nila na okay lang na marinig ng mga bata ang mga nasabing salita. Ewan ko ba.

Napakalawak talaga ng bokabularyo ng ale. Tinalo n'ya ako na marunong lamang sa filipino at ingles. Mabuti na lamang at mukhang hindi s'ya marunong sa wika ng mga koreano, hapon, at tsino. Hindi na siguro nakakagulat kung paglipas nang ilan pang taon ay hindi na lang filipino at ingles ang opisyal na wika ng mga Filipino. Matigas ang pagkakasabi n'ya sa katagang, "You not respecting, kid. You wasting our time." Pero bakit kaya hindi s'ya pinagtatawanan kahit mali ang tinuran n'ya sa ingles? Ako kasi magaling d'on pero pinagtatawanan ako ng aking mga kaklase sa tuwing iyon ang aking sinasalita. Ayaw rin naman nila kapag purong filipino ang aking wika. Kinukutya nila akong isang 'makata'. Ano bang nakakatawa sa pagiging makata? Saan ba ako lulugar?

Mali ang nabalitaan ko. Bigla ko ring naalala na nasaktan si Mama sa isang rally noong ipinaglaban n'ya ang karapatan bilang mangagawa. Mayroong mga lider na nagnanakaw sa kaban ng bayan. Meron ding nagsasabi na okay lang ang manghipo basta pabiro. Sa lipunan din namin, okay lang na maraming mamatay. Napigtas na ang tali na nagdurugtong sa karapatang pantao at buhay ng tao. Akala ko kasi dati hindi mapaghihiwalay ang dalawang iyon. Idagdag mo pa na may isang tatanga-tangang maimpluwensyang babae na mali-mali ang komento.

Dahan-dahan na lang akong yumuko at sinuyod ang siksikang daloy ng tao. Mali ako. Noong una siguro ay masarap ang pagkakaluto sa kapayapaan. Hindi sinasadyang napanis ito nang walang habas na sinawsaw ng mga hayuk na sikmura ang madudumi nilang kamay. Nag-uunahan sa pagsandok. Binibilisan ang pagnguya ng mga bungangang ayaw palamang.

Mali talaga ako. Mapakla na ang kapayapaan. Mapakla, panis, at nakakasira ng tiyan.

- GG