#ALL THESE BUNUS FOR ME!??!

[ibujous]

!!!!!!!!!!!!!! @bunnyafton

[coyotescribbles]

Like A House On Fire [Part 16]

Continuing from...

....Honest to god, y'all, I never really expected this thing to get this far :')

Anyway every time I come out and say that I'm going to have more time (and energy, and lack of pain) to write, I jinx myself, SO... onward!

-----

"Neden onu aptal saçmalıklarınla ​​rahatsız ediyorsun ki? Four o'clock, forty-five degrees."

"I've got 'em."

"Ben onu rahatsız etmiyordum, sen sadece otoritersin." Bolo picked off the last two of the Helldiver unit that had been closest to the plateau; whatever the brothers were arguing about, it was a bit intense. "Ayrıca. Tanıdığımız diğer insanlara benzemiyor mu?"

"Ben değilim!" Adze hissed. "Her durumda, neye benzediğin önemli değil, Super Earth scum öyle Super Earth scum."

"Oi, hey! Even I understood that, Two-Tone!" She elbowed the Trooper, scowling. "Quit talking about me when I'm standing right here."

"Let me say, I was being nice," Bolo replied, earning a scoff from his brother.

"You were being ridiculous."

Z rolled her eyes, scouting out another scurrying shadow, drawing a bead… and getting nothing when she pulled the trigger.

"Fuck," she breathed, "well, whatever, I'm out of ammo and it's really starting to heat up out here. Can you two argue inside?"

Adze ground out something she didn't quite catch, slinging his rifle behind his shoulder and hopping over the edge of the casemate roof without waiting for any further input. Before Z could follow suit, though, Bolo caught her arm.

"Not so reckless, yenge," he stuttered amusedly, even as a salvo of bullets pinged off the concrete wall overhead.

"BUNU DUYDUM!"

Bolo stuttered out another laugh, helping Z over the edge to where Adze waited to boost her back into the casemate; only when she was secure did the two brothers clamber in after her. Turning to kneel at the embrasure, they proceeded to lay down another salvo of blistering laser fire while she scrambled to reload her own rifle.

Part of her wondered where Hatchet and the others were.

Part of her realized that they almost certainly had roles to play outside. The officers would be directing troops and managing logistics, and the troops themselves would be, well… doing what she was doing.

More hellpods rained down from the waiting destroyers, their impacts a steady percussive beat behind the chattering rapport of gunfire.

At least the snow is clearing up for now, she thought as she joined Adze and Bolo at the embrasure. Visibility was still shit, but it was better than it had been, and it was easier for her to pick out the small moving targets crossing the desert floor.

Still, she would have preferred to be down there, herself. She had excellent aim - had earned an embarrassing nickname for it, even - but there was nothing quite like charging into the middle of a swarm, guns blazing…

"…I don't know how to tell you guys this," she said after a moment, "but either I'm gonna need a new rifle here in a bit, or I'm gonna need to go out there and get up close and personal."

"No."

"The fuck you mean, no?" She glared at Adze from the corner of her eye as she fired off another salvo.

"Hatchet would kill us," he replied flatly. "No."

"So are you at least going to get me a replacement gun."

"If any are available. Be patient, pest."

"I am being patient, but I didn't walk all this way just to take a few potshots and then get sidelined-"

"Ah-"

Bolo's brief warning came only a moment before the shrill whistle of an inbound rocket reached her ears; looking up, she caught the briefest glimpse of red-orange flame before she was dragged to the floor.

A split-second later, the world quite literally exploded into chaos.

Z was no stranger to long falls; she'd taken more than her fair share while hunting bugs, in fact.

That didn't make the experience any more enjoyable.

Someone - she couldn't tell if it was Adze or Bolo - had hold of her for the first half of the fall, doing their level best to shield her from the worst of it. But at some point, they'd hit an obstacle, and she found herself tumbling free, the world whirling into a nauseating blur as she desperately tried to slow her fall or at least shield her head and then she'd slammed into something with enough force to knock the breath from her lungs and she was airborne for a few sickening seconds and then -

A nearby locker door slammed with a BANG!

"…Well, if it isn't the motherfuckin' Dragon Slayer, herself." A familiar voice came from behind her as she was stowing her gear, causing something in her chest to tighten. "What the hell, Z, how've you been? It's been years!"

"First off, I don't call myself that, it's embarrassing," she turned to face K, plastering a practiced smile across her face and shoving the uncomfortable feeling back down as she playfully punched his shoulder. "Second, when the hell did you get tall, K? What the hell have they been feeding you, and where can I get some? God damn."

He just laughed, catching her up in a tight hug.

Not knowing what else to do, Z returned it, hoping that her awkwardness wasn't too obvious.

"Word around the scuttlebutt has it that you shot down forty Shriekers and rode a Titan on your last mission," K grinned when he finally pulled back. "Pretty impressive for a shortstack like you, if you ask me."

She snorted and lightly elbowed him in the ribs for that. "Whoever said that was exaggerating. It was more like fifteen Shriekers, and I didn't ride a Titan, I just got really fuckin' lucky with a grenade and a high vantage point."

"Ah, you're too modest, Z. You need to let people hype you up, you know, to drive home how badass and unbeatable Super Earth is!"

Her smile turned tight; she hid it by turning away to shove the rest of her gear into its storage locker and closing the door. If she spun the lock a few times more than was necessary, who would notice?

"You know me," she forced a laugh, "I prefer to keep my head down. If the COs thought I was too competent, they might actually expect things from me."

"They might recommend you to the Helldiver Corps."

"My point exactly," she snickered, "that's the worst possible thing that could happen to someone like me. Let's face it, K, I'm just not cut out for all the public-facing work that job entails."

He gave her a curious, almost disbelieving look that lasted just long enough to grow uncomfortable… then he laughed, clapping her on the shoulder. "You're funny, Z. C'mon, we both know you'd be a natural at it - just look at how great you already are in the regular military!"

"Naaah…"

"No, really! C'mon, you should fill out the application! I sent mine in before I got transferred, hopefully I'll have heard back from them by the time we get back. If you fill one out tonight, you should be getting a reply around the same time! We could even be on the same team! It would be just like when we were kids again!" K gave her a pleading grin, gripping her shoulders and giving her an insistent little shake. "Wouldn't that be great?"

She had to look away. Had to take a moment to smother the twisting sensation in her chest, to take a moment to reapply that same old stage smile, to make sure she was still firmly in the role of the Dutiful And Patriotic Soldier.

When she managed to look back, it was as if she wasn't acting at all.

"…Sure, okay, you convinced me to put my name in for a promotion."

"Great! Awesome!"

"If I get in, dinner's on you, though."

"That won't be a problem."

…Something nudged her shoulder, and Z let out a pained groan. Everything hurt, and her brain felt scrambled… head trauma? Probably. Probably a dozen other traumas, too…

"Hey! She's still alive! D, gimme one of your stims!"

What the hell…?

"Why my stims?"

…Retreating back in through the embrasure…

"Because you still have all three and haven't needed a resupply, now hand one over."

…Arguing with Adze…

"Ugh, fine, but you owe me.*

…The rocket…

"Sure, whatever."

…The fall.

There was the faint click of a stim injector being uncapped, followed by a gloved hand on her forehead as someone tilted her head to the side and pressed the needle to her exposed neck.

And then there was the all-too-familiar pain, burning through her veins like fire as what felt like a very extensive catalog of injuries were knitted back together.

Of course she screamed, and kicked, and swore until the blistering pain subsided and she could think clearly again.

"Son of a fucking bitch…!" Coughing and spitting out leftover blood, Z rolled to her knees and scrubbed at her face with her sleeve; it came away red with even more blood. "Urgh, motherfucker, god damn it…"

"Ma'am?"

Z waved a hand dismissively, pretending to need a moment to catch her breath.

She needed to get into character.

"Thank fucking liberty you guys showed up when you did," she breathed, letting the nearest Helldiver help her to her feet; the way her knees wobbled wasn't an act. "I was sure I was gonna die in there…"

"Ma'am, what happened to you?"

Z just shook her head, stooping a bit to rest her hands on her knees as her entire skull began to buzz from the stimulants and nausea washed over her. Closing her eyes for a moment, she tried to ignore the disturbing amount of blood coloring the snow as she drew in a slow breath.

"No time to explain. When's your Pelican due for extraction?"

"Uh…" The three Helldivers - they must've lost one and not had a chance to reinforce yet - exchanged glances; "not for another half an hour, ma'am. Are you -"

"I'm fine. I just need a gun, I can hold my own for thirty minutes."

"I don't think-"

"Super Earth doesn't pay you to think, Helldiver." Straightening up, she locked gazes with the man who seemed to be taking the lead and stared him down; he was a full head taller than her, but she could see him hesitate. "They pay you to follow orders, and I am a senior officer giving you an order. Do I have to file a report with your Democracy Officer and tell them about how you left me defenseless on the battlefield?"

"I, uh -" The man faltered, fumbling his words, then held a hand out; "D! Peacekeeper, now!"

"What?! Why me again?!"

"Because you're annoying me, liberty damn it! I already said I'd pay you back so quit stalling!"

Muttering something under his breath, the second Helldiver unholstered his sidearm, checked the ammunition, and handed it to the first Helldiver who, in turn, handed it off to her. Z made a show of doing a second once-over, then nodded in approval.

"Good. Cool. Now, let's take care of business, yeah?"

"Right, uh, yes ma'am. And don't worry, we'll make sure those clankers don't lay another rusty hand on you, I swear it."

She smiled; the expression was taut and tense. "I appreciate it."

The three Helldivers took point, laying down cover fire as they followed the base of the plateau; Z hung back a pace, making herself inconspicuous out of habit.

Thirty minutes. She had thirty minutes to extricate herself from this situation.

Fear, resentment, and resolve all warred within her as she stared at the Helldivers' unguarded backs. They didn't know the truth of why she was here, couldn't possibly know, and yet…

If they DID know, they would shoot you where you stand.

For a moment - just a moment - she wondered if she could actually shoot them, though. It was tempting to just slip away and go back to look for Adze, or Bolo, while the Helldivers were looking elsewhere… it certainly would have been easy enough.

But then she thought of Hatchet, with his soft voice and gentle hands, the first person to ever treat her as a person and to show her empathy and compassion. She thought of Bolo and his easygoing nature and companionable chatter. Even Adze and Gi, the prickly bastards, who still afforded her respect when no one else in her life ever had.

She thought about the possibility of losing them.

Or worse, being taken from them.

And the fate awaiting her the moment she set foot on one of those Super Destroyers.

Her resolve won out.

Raising the pistol, she drew a bead on the nearest Helldiver's neck. She gave no warning before pulling the trigger.

He was dead before he hit the ground.

The other two started to turn, startled by the sudden gunshot; she dropped a second Helldiver with two shots through their visor.

That just left "D," who was in the process of raising his rifle - when a bolt of red energy vaporized half of his head. Suddenly slack, like a puppet with cut strings, he dropped to his knees, his rifle tumbling to the ground, before falling on his face in the snow.

With a sharp exhale, Z looked in the direction the last shot had come from, and spotted a Trooper limping in her direction.

His slightly-mismatched optics immediately told her who it was.

"Took you long enough, Two-Tone," she breathed, running a hand through her hair - and wincing when she felt how sticky it was. Her fingers came away covered in clotting blood, and she distantly wondered how close she'd come to not waking up again.

With a grimace, she tucked the Peacekeeper into her belt and took a moment to scoop up a handful of snow, scrubbing it between her hands until the blood was gone and her fingers stung. For a few moment, she was almost oblivious to the not-so-distant sounds of gunfire - until Adze was there and pulling her back to her feet, wordlessly urging her forward.

"H-hey-!" She barely had the presence of mind to catch the strap of D's rifle with her foot, kicking it up so she could catch it with her free hand. "What the deal??"

"Are you forgetting that Hatchet will kill me if anything happens to you," he ground out, "and that something has already happened."

"First off, no, he wouldn't kill you." She extracted her arm from his grip, "second, if you feel guilty for being too distracted to see that rocket until it was too late-"

"I don't-"

"-There are better ways of dealing with it than being a dick-"

A volley of bullets buzzed over their heads, hitting the rock wall in a series of rapid-fire cracks that sent splinters of stone flying in every direction. A handful rattled off of Adze's armor as he grabbed a handful of her coat and yanked her close, all while bringing his gun to bear and returning fire.

Z squeaked and staggered, off-balance for a heartbeat, and then she was shouldering her own gun - it was shaped strangely, not at all like the Liberator she was used to, and it took her an uncomfortable moment to find the proper grip - and pulling the trigger as well.

The near-lack of recoil surprised her. The laser bolts that spat from the muzzle surprised her even more.

"Oh, shit-!" She let out an incredulous laugh, sparing a downward glance at the rifle before resuming fire; "…hah! I think I could get used to this! Uh, Adze…?"

"What, pest?"

"You can let go of me now."

"…" Letting go of her coat, he snatched his hand back and immediately shifted to a two-handed grip on his gun.

With a short nod of acknowledgement, Z moved to stand shoulder-to-shoulder with him and, together, they added their return fire to the blistering barrage of plasma raining down on the battlefield from above.

[lost-inthedream]

Dirty Old Money

A Mafia AU

Pairing: Accountant!Rowoon x Mafia boss reader (Female, practically an OC)

Genre: suggestive

Word count: 1,1k

Warning: bad language, mentions of selling drugs (no explicit consume).

Bunus song rec: Up Late, by Gemini

Summary: Rowoon is not afraid of dealing with dirty money but being with you makes his heart skip some beats.

Author note: this is all about sexual tension (which I actually love) but if you all need more than this, in part two, let me know.

Sorry for any spelling or grammar mistakes.

Seokwoo was habituated to submitting to their excentricities. Giving weird, extravagant commands was part of being on the highest level of the food chain. The crest had a new figure, which finally gave him a thrill. Seokwoo has been in that life for five years now, he had been obeying a graybeard since he started on it. In any case, the new boss was still trying to figure the business out and the accountant was absolutely necessary during such process. Their wealth was ridiculous and there were numerous people to pay, to charge for, to destroy, whatever. She must need a daily dose of painkillers or maybe anything harder, he wondered.

That enormous mansion looked even more oppressive when you get inside. It was Seokwoo first time there, he was left right in front of one of the largest stairs he had ever witnessed. That was not a mansion, that was an actual palace. The handrails made of plaster gave the place an air of Greek mythology that pleasured the man's eyes. He climbed slowly and with a cocky smile. Meanwhile, the cold breeze messed his hair just enough to make him look less uptight.

"Lady is at the indoor pool" a well-mannered housekeeper notified him as soon as he reached the landing.

"Thank you very much. Where may I wait for her?" The accountant calmly asked.

"She is waiting for you there, sir. I'm guiding you toward the pool" She made a head sign and walked.

Seokwoo followed her expectantly, his breathing got irregular and he was afraid of his own appearance. That woman always caused him weird feelings that he could not name. Yet, he could not help wanting more. "fuck, fuck" he repeated inside his mind in hopes the curses could make him feel less flustered.

The immense room where he was conducted to was limited by dark glass walls. He felt the air prevenient from the heated waters hit his face as his eyes looked for the boss. Seokwoo was curious and she was nowhere to be found. The housekeeper left without him noticing, more silent than anything.

There was the boss, nonetheless. You emerged from the underwaters to face him. "Right on time" you murmured to yourself at the sight of that well-dressed guy staring at you. Nothing could be better.

"Thanks for coming, Rowoon" you said after wiping the excess of water from your face with your bare hands.

"Always glad to help, Miss [X]."

"There's a table there, see? You may sit there and open the documents I need to study today".

He assented like a trained puppy and you smirked. The fact that the man was 190 cm tall and still was at your beck and call fascinated you. Maybe you made a point of taking the lead in your father's business only for the sake of meeting him.

You climbed to the deck while Seokwoo setled what he needed on the table. He propped his Macbook on top of the furniture, made of dark glass and sat on a leather-covered cushion. That was more comfortable than it looked. His nostrils jerked as he tried to maintain his breathing healthy.

If only he looked at you as you dried your body. You decide to get closer wearing your bathrobe open. You picked that one-piece swimsuit especially for him: classy and not too revealing, just enough to make him want more. There was a loop that led to your neck, which was quite sensual.

"I know this is not the best place to have a business meeting with you but I'm trying something new. Something about positive reinforcement, you know.

You wanted him, that was sure, but scaring him would not be the right path.

He stared at you while you dragged a chair for yourself and that was evident that he almost forgot to answer.

"No problems, Miss X, I can do whatever is fine for you"

"Whatever" you repeated thoughtfully.

Once more you were by his side, facing those boring Excel spreadsheets. That was a different one, of course. Last time, you promised Rowoon you would study the company obligations until your next meeting. You were not the type to break promises.

"These are the most recent purveyors. Your father- I mean, Mr. X was very interested in those new 'substances'."

The way he avoided speaking 'drugs' was so adorable. Among so many of his traits, the way he chose his words was maybe your favorite. The said substance's name was described right on the screen nonetheless.

"Did he make a good choice?" you were genuinely interested but paid attention to your own voice in order to sound teasing in some way.

"He did. You can see that in this other spreadsheet"

"Great" you smirk biting your fingertip. "Can I ask you something, Rowoon?"

"Anything, lady." he nodded right away. His eyes laid on yours but that was only for a second. You still had a finger between your lips and apparently, that pleasured him.

"Do you think I'll do well regarding the administration of the Company?"

"You are absolutely capable, lady."

His hand softly played with his tie as he tried to control his heartbeat. One more time. You tilted your head and bit your bottom lip.

"But..." you pondered. " I'm a woman. Isn't it an additional concern?"

He gulped.

"I understand, lady. It's usually harder for women and I'm truly sorry for that. Still, you're not a regular woman.

His answer could not be more satisfactory. You uncrossed your legs but was not a calculated gesture. You were feeling hotter, more than expected. That could not be the heater, that thing was coming from inside you.

"Shit" you whispered.

The way the accountant's eyes wisened condemned him.

"Is it too hot for you too?"

"I'm good" he affirmed as his motion said otherwise. His hand loosened his tie right after he voiced that scandalous lie.

"Whatever" you spit, then slid your arms off the robe "Why ain't I a regular woman?"

He took a deep breath and massaged the nape of his neck. He seemed to be struggling against a massive force. Desire hits like a storm.

"The way you make me feel is not normal" he confessed.

Your breath too became difficult. You strengthened your back as if it was not already rigid.

"Do you wanna go away from me?"

"Not at all". Seokwoo could barely close his mouth.

"Do you wanna come closer to me?"

At that question, he dragged his chair backward and stood up, you followed him without any thought. He was clearly split between running away and pulling you against his body. Therefore you reached for his hand and did not stop your robe from dropping on the deck. Now you were exposed and not afraid of loosening him. That was ride or die, you needed that man.

He carefully leaned toward you, closer to your ear and asked:

"Can we study those sheets another day?"

[solromantic34]

Why Do Some People Need the Term Solromantic?

So, you’ve heard of demiromantic and aromantic, right? But somehow, neither of them quite fits? Maybe you’ve thought:

"I feel kinda demiromantic, but I need a really deep bond. And let’s be honest, some demiromantics don’t need as much depth as I do."

"I feel kinda aromantic, but not really. I do need a bond, but it takes forever to form."

Well, congratulations! You might just be solromantic. It’s like trying to find the right shoe size—too tight, too loose, but then, bam! The perfect fit.

Solromanticism exists because some people need a word that reflects their specific experience of love. It’s not about overcomplicating things; it’s about clarity. Some people form romantic bonds easily, some don’t form them at all, and some (hi, solromantics!) need something extraordinary to make it happen.

So, if you’ve ever felt like romance is a rare, mythical creature that only appears under the most perfect conditions… welcome home.

Have a great day! :)

---

Bazı İnsanlar Neden Solromantik Terimine İhtiyaç Duyuyor?

Demiromantik ve aromantik terimlerini duymuşsundur, değil mi? Ama ikisi de tam olarak seni yansıtmıyor gibi mi? Belki de şu düşünceler aklından geçti:

"Demiromantik gibiyim ama çok derin bir bağa ihtiyacım var. Ve dürüst olalım, bazı demiromantiklerin derinlik anlayışı benimki kadar yoğun değil."

"Aromantik gibiyim ama değilim. Bir bağa ihtiyacım var ama bunun oluşması aşırı zor."

Tebrikler! Belki de solromantiksin. Bu, doğru ayakkabı numarasını bulmaya benziyor—ya çok sıkı, ya çok bol… derken tam oturanı buluyorsun.

Solromantizm, aşkı deneyimleme biçimini net bir şekilde tanımlamak isteyen insanlar için var. Gereksiz yere işleri karmaşıklaştırmıyoruz, sadece netlik sağlıyoruz. Bazıları romantik bağları kolayca kurar, bazıları hiç kurmaz ve bazıları (merhaba solromantik dostlar!) bunu oluşturmak için olağanüstü bir şey yaşamak zorundadır.

Eğer romantizmin senin için efsanevi, nadir bir yaratık gibi hissettirdiği olduysa… hoş geldin!

İyi günler dilerim! :)

---

¿Por qué algunas personas necesitan el término solromántico?

Has oído hablar de demirromántico y arromántico, ¿verdad? Pero ninguno te encaja del todo. Tal vez hayas pensado:

"Me siento un poco demirromántico, pero necesito un vínculo realmente profundo. Y seamos sinceros, algunos demirrománticos no requieren tanta profundidad como yo."

"Me siento un poco arromántico, pero no del todo. Necesito un vínculo, pero tarda una eternidad en formarse."

¡Felicidades! Puede que seas solromántico. Es como buscar el zapato perfecto: demasiado apretado, demasiado holgado… y luego, ¡bam! Encuentras el ideal.

El solromanticismo existe porque algunas personas necesitan una palabra que refleje su experiencia específica del amor. No se trata de complicarlo todo, sino de dar claridad. Algunas personas forman lazos románticos con facilidad, otras no los forman en absoluto, y algunas (¡hola, solrománticos!) necesitan que ocurra algo extraordinario para que suceda.

Si alguna vez has sentido que el romance es una criatura mítica rara que solo aparece en condiciones perfectas… bienvenido a casa.

¡Que tengas un buen día! :)

[gilmourist]

En/Tr

Gilmour: "I was having a difficult time

with my pop group, my relationships

all those sorts of things.In the early

Eighties, I hit a really torturous time; I

didn't really notice if I was out of

control, but I probably was. I won't call

you a gift, Polly, but something came

along into my life that was real, and she

wouldn't stand for it [drugs]. I just

needed a little kick, really, in order to

put it behind me."

"I couldn't do otherwise," says Samson

"I was a single mother.It was, for me,

non-negotiable, and I made that clear."

Gilmour gives Samson full credit for his

transformation. "There aren't many

women who would have the strength

that Polly had to deal with it," he says.

It came down to an ultimatum from

her. "It really was, 'If you do that again,

I am out of here,' says Samson. "I am

going here with an incident that

illustrates it, but is also quite funny.

~~~~~

Gilmour: "Pop grubumla, ilişkilerimle,

tüm bu tür şeylerle zor zamanlar

geçiriyordum. Seksenlerin başında,

gerçekten işkence dolu bir döneme

girdim; kontrolden çıktığımı fark

etmiyordum ama muhtemelen

öyleydim. Sana bir hediye demeyeceğim Polly, ama hayatıma gerçek bir şey girdi ve o buna

[uyuşturuculara] tahammül etmedi.

Sadece biraz tekmeye ihtiyacım vardı,

gerçekten, bunu arkamda bırakmak

için.".

"Başka türlü yapamazdım," diyor

Samson. "Ben bekar bir anneydim

Benim için pazarlık konusu değildi ve

bunu açıkça belirttim."

Gilmour, Samson'a dönüşümü için tam

kredi veriyor. "Polly'nin bununla başa

çıkmak için sahip olduğu güce sahip

çok fazla kadın yok," diyor.

Ondan bir ültimatom geldi. "Gerçekten

de 'Bunu bir daha yaparsan, buradan

gidiyorum,' diyor Samson. "Bunu

gösteren ama aynı zamanda oldukça

komik olan bir olayla buraya geliyorum.

(Geordie Greig/www.independent.co.uk/Sep.4, 2024)

#DavidGilmour #PollySamson

[nesepalamudu]

çok sevdiğimiz, çok yakın olduğumuz, ama arkadaş kelimesinin yetmediği durumlar da oluyor ya hani. birileri dönüp hatta sorguluyor, biraz abartmıyor musun, seni biraz fazla mı etkiliyor bu kişi, insan bir arkadaşına bu kadar bağlanır, bu derece önem verir mi. mantıksız bulunan o derin sevgi. yan odamdaki biri bana bunları hissettirmişti. birinci sırası olmak istediğim biriydi. ismini tam zikretmek istemiyorum ama n diyelim. oda arkadaşı olan kızı da delice kıskanıyordum. aramızda hep bir rekabet var gibiydi. sanki o kız yüzünden daha yakın olamıyormuşuz, aramıza bir set çekiyormuş gibi. pek sevgili n ile kendi dilimizi de kurmuştuk oysa ki, sadece birbirimizin anladığı konuşmalarımız vardı. yan odada olduğu için duvara vurarak anlaşma biçimleri uydurmuştuk. bir tık hoca geldi mi. iki tık evet. üç tık hayır. dört tık. kapı açılır içeri girer, dört tık ne demek. seni seviyorum. bazen çok huysuz çoğu zaman tam bir femme fatale. inatçılık yapıp yemek yemediği günler. ellerimle zorla caramio yedirmelerim. suskun günleri. kapıdan kafamı uzatıp "iyi misin" darlamalarım. ama sahiden, öyle laf olsun diye değil. iki hafta umreye gidişi. benim o hayatımın orta yerinde duyduğum boşluk, sessizlik. geldiği gün hep beraber onların odasında toplanmışız. o anılarını anlatırken ister istemez gözümden akan yaşlar. böyle insanın içinin dopdolu olup gözlerinden taşması. öyle bir özlem. öyle bir sevinç.

henüz dokuzuncu sınıf. ama gelecek yıl burada olmayacağının haberini alıyorum. benim mahvoluşu hesap edin. dönemin sonlarına doğru bir hafta rakibim gördüğüm oda arkadaşı sonunda evine gidiyor. yurt zaten çoğunlukla boş, son haftalar diye herkes evine gitmiş. o gün bir yatağı, bir kulaklığı paylaşmıştık. o zamanlar en sentimental hissettiren o şarkı, rihanna'dan stay. not really sure how to feel about it/ something in the way you move/ makes me feel like i can't leave without you/ it takes me all the way/ i want you to stay.

o yıldan sonra hiç ama hiç görüşmedik. geçen yıldı, nişan haberini aldım birinden. psikoloji okumak istiyordu, sosyoloji okumuş. ben o zamanlar ne okumak istediğimi bilmiyordum, psikoloji okudum. bu siteye yıllar önce kayıt olma sebebim oydu. o burayı da terk etti. ben hâlâ buradayım. genel olarak hikayelerde giden kişi olmuyorum. terk eden olduğum hikayelerde bile hep ulaşılabilir bir yerlerde durmaya devam ediyorum. bu da benim şahsi yazgım olabilir.

bunu karalama sebebim, kişisel tarihimin ilk queer aşkının aslında bu olmasıyla yüzleştim. n öyle afet birisiydi ki hem oğlanların hem kızların kalbini fethetmeyi başardı. umarım hayat ona nazik davranıyordur. umarım beni güzel hatırlıyordur.

[gulnarsultan]

merhaba! Göklerin Sırrı 2'ye gelen ikiz kardeşleri gördünüz mü? Mümkünse onlar için romantik yandere rica etmek istiyorum

Umarım rahatsız etmemişimdir :3

Merhaba. Evet. Oyun The Secret of the Heavens 1 kitabını oynadım. Vakit buldukça ikinci kitabı oynamayı planlıyorum. Görünüş olarak çok yakışıklı olduklarını itiraf etmeliyim. Lütfen daha fazla istek yazmaktan çekinmeyin. İki kardeşin aynı okuyucuya karşı yandere olduklarını mı yazayım yoksa ayrı ayrı mı yandere olsunlar? Bunu belirtmediniz. Ayrı ayrı yazmamı isterseniz, bana bildirmekten çekinmeyin. Onlar hakkında daha fazla bilgi yok. Kendi düşüncelerime göre yazacağım. Onlar hakkında daha fazla şey öğrendikten sonra daha fazla yazmaya çalışacağım.

Astaroth ve Christopher hayatları boyunca saklanmak zorunda kaldılar. Birbirlerine ve sadece birbirlerine sahiplerdi. Ne kadar farklı görünürlerse görünsünler, aynı okuyucuya aşık olma ve yandere olma ihtimalleri çok yüksektir. İkisi de kısa sürede ne olduğunu anlarlar. Kavga edeceklerini sanmıyorum. Ancak, ilk başta biraz sürtüşme veya rekabet olabilir. Sonunda birlikte çalışmanın daha iyi olduğuna karar verirler. Okuyucu asla yalnız değildir. Her ikisi veya en az biri her zaman okuyucuya eşlik eder. Okuyucuyu korurlar. Başkalarıyla paylaşmayı kabul etmezler. Birisi okuyucuyu incitir veya aşağılarsa, ikizlerin gazabı üzerlerine düşer. Okuyucu ile eğlenceli aktiviteler yapmaktan hoşlanırlar.

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

Hello. Yes. I played the game The Secret of the Heavens 1 book. I plan to play the second book when I have time. I must admit that they are very handsome in appearance. Please feel free to write more requests. Do you want me to write that the two brothers are yandere against the same reader, or do you want them to be yandere separately? You did not specify this. If you want me to write it separately, feel free to let me know. There is no more information about them. I will write based on my own thoughts. I'll try to write more after I know more about them.

Astaroth and Christopher were forced into hiding all their lives. They had each other and only one another. No matter how different they look, the probability of falling in love and yandere with the same reader is very high. They both realize what's going on in a short time. I don't think they will fight. However, there may be a little friction or rivalry at first. In the end, they decide that it is better to work together. The reader is never alone. Both or at least one always accompanies the reader. They are protective of the reader. They do not agree to share it with others. If someone hurts or insults the reader, the twins' wrath will fall on them. They like to do fun activities with the reader.

[klavye-ekibi]

Some blorbos✌️ The 1st pic isnt canon yet they are all closeted cowards (plus xcvb and nmöç is in that "one is a minor" stage so nmöç is being responsible 👌 also they know eachother since childhood so dw)

TR: Birkaç minnak ✌️ 1. resimde çok tatlışlar ama k o r k a k oldukları için şu anlık böyle değiller glskfkkxk (xcvbyle nmöç zaten açılamazlar biri yaş sınırını geçti diğeri geçemedi flsnfks çocukluktan beri birbirlerini tanıyorlar ama yine de nmöç dikkatli içiniz rahat olsn 👌)

Big w of tyuı to stick to her dare 👌 They are partners in crime in ways more than one :3

TR: Tyuı o gün şişe çevirmecede cesaret görevini yaptığı için şu an hem suç 🤪 hem de hayat ortaklarılar :3 👌

Context: Ghjk's basketball bestie and home bestie may just tolerate each other. They are actually pretty similer in vibes. Why does he always pick the grumpy fcuks?

TR: Hayır gerçekten kavga etmiyorlar ama Ghjknin basketboldaki kankasıyla evdeki kankası eh birbirlerine katlanabiliyor gibiler 🌀 Neden hep somurtkan salakları seçiyo ben de bilmiyom fkslfksj

Averaj xcvb bullying

Hair. This drawing made me add freckles to him. No i didnt add the hearts. My friend was enjoying himself 👌

TR: Opsiyonel olmayan saç tarama çizimi. Bunu çizerken çil eklemeye karar verdim kankalar eşleşsin flslfjskd. Kalpleri ben çizmedim arkadaş eğleniyodu

Bonus vandalized selim bey

Tr: aga bunla da eğlendi makyajı ve lensi sade olmuş

[nezuko013]

Parasites&Worms in human bodies Photo sent to me by a client. This was removed from a person who was experiencing “possession”

“Demonic Possessions copied and pasted by a person called “Garareage”

Demonic Pillsion copied and pasted by a person called “Garareage” Demnect only . believe of viruses and gems are send by demons are not only true, I would say it's a scientific method used by the underworld to control the human brains. Believe it or not, it's true. Bunue leh. we have the psyche to deny it.

The old beliefs of spirits, demons and devils possessing, impregnating, and even killing their victims can be compared today to modern science with our medical knowledge of microbes. . Many ancient cultures had believed in both what we call demons or angels possessing humans and the science of worms being the cause of almost all human disease and sickness. These similarities between the demont between sickness. today is not a coincidence, but evidence that this science has been known for millenia.

This age-old game of the races of worms competing for the bodies, blood and minds of one another can be found all over the world the form , demons and various blood drinking and human flesh devouring animals. For example, in Ancient Egypt and the East, they had worshipped serpents who represented a demon who had brought life, wisdom and death inmen the struction 片

. were offered to the serpent demon who was a “murderer from the beginning. “These are demons depicted in part of the interior of an Egyptian tomb, at Biban al Melook; “before an enormous serpent, three men are repee menon with kresented their heads just struck off by the executioner, “while the serpent erects his crest to a level with their throats, ready to drink the stream of life as it gurmons from their veins.” (Richardson's Travels in Ept

Hent the serpent Apep (Apophis) was known as the evil god who lived in the underworld, and was the most wicked enemy of Ra. Apep was often depicted as a giant snake/serpent, and was sometimes called the Serpent from the Nile and Evilard, and was sometimes called the Serpent from the . Some accounts even said that his body stretched 16 yards in length and had a head made of flint. The Egyptians believed that Apep lived in the waters (blood) of the Egyptian underworld (earth), Apep, and w arthroers (blood)。 night to attack Ra's boat as it made its way through the underworld. The Duat is the realm of the gods and supernatural beings.

It is the region through which the god of light Ra travels from west to east during the night as he battles the demon worm Apep. Apep who was sometimes known as the “Eater of Souls” in which the dead needed protection, soy were of buried with magic spells that could destroy him. In the Book of the Dead, it describes how Ra defeated the chaos demon serpent called Apep in which 7 spells of 39 can be explained as such.

So here we demon in Egypt underworld that stretched 16 yards in length who was known as the “Eater of Souls” and would arise from his slumber every night to attack Ra's boat. This story sound just like the science of worms and parasites in thathuman tapeworm whose adult bodies can measure up to 55 feet (17 m) or longer. The demon serpent Apep in mythology was said to be 16 yards which would equate to 48 feet and is a very simiape scription

. of a real life Tapeworm that looks almost exactly like the demon serpent Apep. Is this just a demonic coincidence or is this the just hidden science of the Ancient Egyptians

It is also said in the story of Apnight that story to that at the story to said in the s. battle with Ra. It is well-known that worms such as the human pinworm are always most active at night as they slither in our blood, and out our various orifices such as the colon (just like the demon ser fm eggs of their demonic young in our bodies around our dark anus and on our skin.

These worms also can enter into other organs such as the skull where they feast on our brains eventually causing swill , causing and which causing and which causing and which ca. ancient esoteric stories of the worm in demonic form as a serpent and the ancient priesthood of Egypt who invented them would eventually make their way towards the West to places such as Crete and Greece make their way towards the West to 地點them. The name of the serpent in the ancient language of Canaan and the Phoenicians was pronounced as Aub, Ab; Oub, Ob; Oph, Op; Eph, and Eo. The meaning of the word Ophis signifies a serpent, and wasunced sometimes pronoeaning of the word Ophis signifies a serpent, and wasunced sometimes pronounced as Ope, Oupis, Opis, Ops; and by Cicero Upis.

It was especially in Ancient Crete where you will find the demon serpent Ophis and his Gnostic priests were known as the Ophites. These Ophite pries were were namen ts known as the Ophites。 Curetes, Corbanytes, Priests of Pan, Priests of Cybele, and the Hivites to name a few. The Syrian pre-Socratic philosopher Pherecydes the Syrian had said that the fall of the devils, and that Ophis, that is the dewasish seris the dewasish the head of that rebelling army. These Ophites were said to be the first Gnostics and Christian Gnostic sect in the history of both Gnosticism and Christianity.

In the etymology of the name Rhea, Plato and Chrysippus connected the Greek word with Rhea (rheo) , 'flow,' or 'discharge.' You will find it interesting that the larvae of worms migrate into the bile ductere they live in the where bilious discharge to grow up to adult worms. Worms who then start producing more discharge in the form of mucus in which they coat themselves and lay their eggs. We humans then cough up balls of mucus that contain the eggs. We humans then cough up balls of mucus that contain the 可能.

These Sons of the Serpent Priests who had hidden this worm science that were known as the Ophites were also called the Sons of Seth, Gnostics, Hivites, Nephilim, Kohanim, Seraphim, Phoenician holds, Druiui, Hivites, Nephilim, Kohanim, Seraphim, Phoenician holk, uiui, and laamey bec, Catholic to Cat Church as the biblical Levites from the priestly Tribe of Levi. Hence, the Catholic Church was created with the help of Old Gnostic Serpent Priesthood from Crete and Greece who later became Christians and united with Rome under the biblical name of the Levites Thesename had taken Apep and Ophis with them into the church as the Great Serpent, Old Dragon and Leviathan which is a name meaning “sea monster, sea serpent.” The sea and water being esoteric representations of our blood.

In the scriptures. like Apep and the devil Ophis morph into the Old Great Serpent and Dragon who is the devil that is explained as being this enmity between thee and the woman.

This is why is its said the Devil reigns as the goduse this world is why is its said the Devil reigns as the goduse of this world said the goduse as the goduse people's mind through their blood.

THE DEMONS AND DEVILS OF HELL MEET MODERN SCIENCE

This isn't mythological demonic scare tactics, but an actual science that has proven these worms are able to mindmilem and the iruromist and un​​stalleami able to minds, d​​lar​​stmet and the mun​​yet and mem​​ionion 和ot meet to mindion, lir hosta d​​lanet and pulfidal, nir 片面 l; that enslave and zombify the animals and insects they possess.

The ancient mythologies of demon possession can now also be connected to this modern science of worms and parasites controlling the minds of their victims in Modmi vicmi>M​​y mi​​miy

片Control Their Hosts on Oct 31, 2014 stating, “These masters of mind control manipulate their hosts from within.” Wired magazine recently reported on what the called the “Absurd Creature of the Week: The Parasidal Thatm on what the called the “Absurd Creature of the Week: The Parasidal Thatm . They do this by mind-controlling their hosts to make commit suicide by making a kamikaze dive into water, so they can multiply their species.

A recent report was on a man who had suffered severe headaches for years and it was found that he had a tapeworm in his brain. After surgeons removed it, he was perfectly healthy . The demon gain ved it, 問題 was perfectly 2008 titled, “It's Not a Tumor, It's a Brain Worm」 – But on the operating table her doctor discovered something even more unsightly — a parasitic worm eating her brain.

These same said worms whom the ancients had called demons, normsaren notable s had on notable, sekc​​m notable irables notables , not on not 成本the minds of their victims and breed inside humans in which they multiply their species a million fold. They do this in a similar fashion to a normal sperm who fertilizes the female egg, but these worms do so in a more emtype for a morely type the essential their own. This science of asexual reproduction by the worm.

Looking back at the various authors of the past, you will find many had made it clear who these demons and devils were. In Dante's Inferno, he calls the Devil “thethe grmonat ��� the King of Demon Amadeus to bring him the mighty little worm named Shamir to help him build Solomon's Temple.

Worms would take on the identity of supernatural serpents, flying dragons who breathe fire and demons who possess people at their will, and specirally fire and demons who possess people at their will, and specsally the

qupler . remarks that people who sin or live immorally will suffer from what they had purposely allegorized as demon possession. But if you look at the science of worm possession and the fact that there are ex emerent startm orm lem wect the orm wifferents dots on a devilish road of facts that are littered with rotting human carcasses.」

[adelisasblog]

Life is bigger

Hayat daha büyük

It's bigger than you

Senden daha büyük

And you are not me

Ve sen ben degilsin

The lengths that I will go to

Gidecegim yollar

The distance in your eyes

Gözlerindeki uzaklık

Oh no I've said too much

Oh hayır çok fazla konuştum

I set it up

Ayarladım

That's me in the corner

Köşedeki benim

That's me in the spotlight

Spot ışıgındaki benim

Losing my religion

Dinimi kaybederken

Trying to keep up with you

Seninle birarada durmaya çalışıyorum

And I don't know if I can do it

Bunu yapabilecegimden emin degilim

No I've said too much

Hayır,çok şey söyledim

I haven't said enough

Yeterli söylemedim

I thought that I heard you laughing

Senin güldügünü duydugumu sandım

I thought that I heard you sing

Şarkı söyledigini duydugumu sandım

I think I thought I saw you try

Senin denerken gördügümü sandım

Every whisper

Her fısıltı

Of every waking hour I'm

Her geçen saat

Choosing my confessions

Itiraflarımı belirliyor

Trying to keep an eye on you

Sana göz kulak olmaya çalışıyorum

Like a hurt lost and blinded fool

Aynen, yaralı kaybolmuş kör bir aptal gibi

Oh no I've said too much

Oh,hayır çok şey söyledim

I set it up

ayarladım

Consider this

Bunu degerlendir

The end of the century

Yüzyılın sonu

Consider this

Bunu degerlendir

The slip that brought me

To my knees failed

O beni dizlerimin üstüne düşüren kayganlıgı

What if all these fantasies

eger bu fantaziler

Come flailing around

Etrafta uçursa

Now I've said too much

Şimdi yeterli konuştum

I thought that I heard you laughing

senin güldügünü duydugumu sandım

I thought that I heard you sing

Şarkı söyledigini duydugumu sandım

I think I thought I saw you try

Senin denerken gördügümü sandım

But that was just a dream

Ama bu sadece bir rüyaydı

That was just a dream

Bu sadece bi rüyaydı

[oscaronthegloryroad]

I'm going to talk about airsoft some more, because I can.

I have a handful of airsoft replicas, seen here are some of them; from top to bottom we have a WE Tech 1911, a Cyberpunk/Spartan Glock 17 Gen 4, an ASG CZ-75 next to a cheap HFC pocket pistol, and a WE Tech Beretta Jetfire.

I have them out because I watched a video where a guy was reviewing an airsoft pistol and said that it just wasn't accurate at 100 feet.

100 Feet

At 100 feet I would expect to use my primary (Like an M4, HK 416, AK, AUG, or FAL) not my secondary close quarters firearm. So I decided to test something, I was going to shoot small targets with aimed shots, at set distances, to see about accuracy over short ranges with a variety of pistols.

Bearing in mind that I am not particularly good with a handgun; a 2 inch circle at 10 feet yields some interesting results. The Glock produces a decent grouping size low in the ring (apart from a single high, but still on target, flyer). The CZ gives me a slightly looser grouping, and above the ring. The 1911 puts in a bafflingly loose group. The Jetfire does surprisingly well, apart from the one that hit the target for the pocket pistol. And the pocket pistol delivered a steaming pile of a non-penetrating grouping just above and left of the 15 foot target, which was not my point of aim.

On the 15 all of the pistols performed roughly on par with each other. Apart from the Jetfire, which I am not sure what happened with.

At 20 feet the groupings get hazier. The Glock is shifting upwards? The CZ is spreading out. And the 1911 is starting to center itself.

25 feet is the weirdest one. The Glock grouping is just AWOL? The CZ is all over the place, I walked them down the target. The 1911 is a low spread except for the the last two that were dead on bullseyes. And the Jetfire is totally off, being under the wrong target, not penetrating, and getting lost in where I was dumping remaining bbs out of magazines.

My conclusion? I would be happy to hit that cardboard at all at 100 feet. And that's fine, that sort of range isn't what these are meant for.

Bunus grenade launcher picture;

[waaakeus-up]

dime si me echas de meno' aún

tell me if you miss me

tam olarak şu an cesaret etsek mesela, çoktan söylenmesi gereken şeyleri söylemeye

dime si no me perdonas aún

tell me if you don't forgive me

affedemeyecek kadar, kırgınlığı ölüme dek taşıyacak kadar büyük yanmış mıdır ki canımız

qué harás con to' este veneno? na' bueno

carrying all this poison is not good

o zehri içinde taşımaya devam ettikçe nasıl devam edeceksin hayatına, nasıl yer açacaksın yeni insanlara, yeni anılara, yeni acılara

¿Lo va' a olvidar? Can you let it go? Can you let it go? ¿Will you forget it? Can you let it go? ¿Lo va' a olvidar?

unutamazsın. evet unutamazsın, kimse unutamaz. ama gitmesine izin verebilirsin. bırakabilirsin. unuttun mu? hiçbir şeyin vazgeçilmez olduğundan bahsetmiştim.

dime que no te arrepientes aún

tell me you still don't regret it

şimdi değilse bile bir gün olacaksın. pişmanlık sürecin bir parçası ve süreci aldatamazsın. hiçbir adımı atlayamazsın. ancak benim gibi kandırırsın kendini "ben tüm kararlarımın arkasındayım ve pişmanlık hissetmiyorum"

dime si aún queda algo en común

tell me we still have something in common

umarım yoktur. sahip olduğun bir şeyden bende de olduğu için nefret etmeni istemem

el tiempo que se pierde no vuelve

the time that is lost does not return

evet ama bunu bile bile fazlasını kaybetmeyi nasıl göze alabiliriz?

dame un beso y bájame de la cruz

give me a kiss and get off the cross

son defa?

¿Lo va' a olvidar? Can you let it go? Can you let it go? ¿Will you forget it? Can you let it go? ¿Lo va' a olvidar?

belki de fazla romantize ediyoruzdur. belki unutabilirsin. belki hiç yaşanmamışcasına devam edebilirsin hayatına. madem duygu ve düşüncelerimizi evirebiliyoruz. bunu da yapamaz mıyız?

el amor no puede medirse en paso firme

love cannot be measured in a steady step

aşk sabit olmaya biraz bile yakın değil. uzak hissettiriyorsa kendini suçlama. bazen aşırı, bazen hiç.

un día soy un Dio' y al otro puedo partirme

one day I'm a god and the next I can break

bir gün geleceği planlamak, bir gün öylece vazgeçmek

i needed to go 'cause I needed to know you don't need me

birini sevmek bu kadar sorumluluk getirmemeliydi. sahi getirmeseydi,

you reap what you saw, but it seems like you don't even see me

yine de ektiğimizi biçmek zorunda kal��r mıydık?

[erundur-adanion]

Aslında bunu ilk duyduğumda yazmalıydım. Ne yazacağımı ve ne diyeceğimi bilmiyorum. Hiç fizikî olarak tanıma fırsatım olmadı, YouTube'da eşiyle birlikte Simple English Videos adlı kanallarında bütün dünyada ki insanlara İngilizce öğreten Vicki Hollett adında ki Öğretmenimiz maalesef hayatını kaybetmiş umarım yattığı yer incitmez. Amerikalı olan eşi Jay Silber'a sabırlar dilerim!

Bi rastî, gava ku min yekem car bihîst, divê min ev binivîsanda. Nizanim çi binivîsim û çi bibêjim. Min tu carî derfet nedît ku ez wê ji aliyê fîzîkî ve nas bikim. Mamosteya me bi navê Vicki Hollett ku bi hevjînê xwe re li ser kanala xwe ya bi navê Simple English Videos li ser YouTube dersên îngilîzî dida mirovên li çaraliyê cîhanê, mixabin koça dawî kir. Hêvîdar im cihê wê neêşe. ew. Daxwazên çêtirîn ji mêrê wê yê Amerîkî, Jay Silber re!

Actually, I should have written this when I first heard it. I don't know what to write or say. I never had the opportunity to meet her physically. Our teacher named Vicki Hollett, who taught English to people all over the world with her husband on their channel called Simple English Videos on YouTube, unfortunately passed away. I hope her resting place will not hurt her. Best wishes to her American husband, Jay Silber!

Efektive, mi devus esti skribinta ĉi tion kiam mi unue aŭdis ĝin. Mi ne scias kion skribi aŭ diri. Mi neniam havis la okazon renkonti ŝin fizike.Nia instruistino nomata Vicki Hollett, kiu instruis la anglan al homoj en la tuta mondo kun sia edzo en sia kanalo nomata Simple English Videos en Jutubo, bedaŭrinde forpasis.Mi esperas, ke ŝia ripozejo ne doma��os. ŝia. Bondezirojn al ŝia usona edzo, Jay Silber!

[gilmourist]

En/Tr

Her memory of their early dates is

clear: "I remember after a few dinners

in December 1990, he said, 'I'm going

skiing tomorrow, would you like to

come?' I said, 'I haven't got a plane

ticket.' He says: 'It's all right; I'm flying.'

'What do you mean you're flying?' I

asked, and he replied, 'I'm flying in my

airplane.' I said incredulously, 'You have

a plane?' And he said 'Yes, I have seven!'"

She then chucks him a googly. "But actually," she says, "half in jest, I think at first he really just wanted me to me to come to look after his children, because he couched it as 'My nanny has let me down, would you like to come?'" He laughs, enjoying her narrative.

And so, as 32 years speed by, they have three shared children (he has a total of eight) and her son Charlie is legally adopted by Gilmour. Always there flickering away has been the extreme fame and fortune of Pink Floyd, epically successful, making all the band members rich. Giving large chunks away to charity has been part of his identity.

~~~~~

İlk buluşmalarına dair anısı açık: "Aralık

1990'da birkaç akşam yemeğinden

sonra, 'yarın kayak yapmaya gidiyorum,

gelmek ister misin?'dediğini

hatırlıyorum. 'Uçak biletim yok.' dedim. 'Sorun değil; uçuyorum.' dedi. 'Uçuyorum derken ne demek istiyorsun?' diye sordum ve 'Uçağımda uçuyorum.' diye cevap verdi. İnanmaz bir şekilde 'Uçağın mı var?' dedim. 'Evet, yedi tane var!'" dedi."

Sonra ona şaşkın bir bakış fırlatır. "Ama aslında," der yarı şakayla, "sanırım ilk başta sadece çocuklarına bakmam için gelmemi istedi, çünkü bunu 'Dadım beni hayal kırıklığına uğrattı, gelmek ister misin?' şeklinde dile getirdi." Adam gülüyor, onun anlatımından zevk alıyor.

Ve böylece, 32 yıl hızla geçerken, üç ortak çocukları oluyor (toplamda sekiz çocuğu var) ve oğlu Charlie yasal olarak Gilmour tarafından evlat ediniliyor. Pink Floyd'un aşırı şöhreti ve serveti her zaman orada parıldayarak duruyor; destansı bir başarıya ulaşmış tüm grup üyelerini zengin etmiş. Büyük parçaları hayır kurumlarına bağışlamak kimliğinin bir parçası olmuş.

(Geordie Greig "The Independent" Sep.4 2024)

[kimmkitsuragi]

okay one final succession post here before i pack it up and take it to my sideblog for good

I FINISHED IT 😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭

farewell my mentally unstable fucked up siblings (jk, im not letting them go for some time. rotating them in my brain and such)

im proud to announce im a roman girl now ✌ he's literally the most special boy in the universe, i dont fucking care how weird or delusional that sounds, yes he's a piece of shit, yes he's an unbearable person, yes he's so fucking emotionally stunted that he would rather die than be vulnerable and sincere with anyone, which leads him to act like a heartless psychopath (for lack of a better word, sorry) when he actually feels soooooo much and sooooo deeply. so much that it fucks him up and drowns him out. so yes he's so hungry for love and acceptance, and he doesnt even know what to do any of his emotions!!! yes, he's daddy's little boy, yes he hates daddy and anyone who tells him what to do, but yes, he will do it anyway. because he's hungry for approval. and it fucks him up because no one in this fucking family is operating on emotions!!! and then he gets ridiculed for crying at his father's fucking funeral, and then he's the one who fucks it up all the time. and yes he will tear himself apart for any small mistake, but also yes, he has such an unfounded confidence that makes him think he can do fucking anything and will be fine. which he does, he fucking does anything, just because it will give him a rush, or just because he can, just to see how much he will be kicked around for it, beaten down because he wants it. he's so sick in the head he will get off to it. cant even accept love or any other emotion in a normal way, no, he has to turn it into a violent shitshow. kicked around by daddy, only to be beckoned back to run the next errand, and he will come wagging his tail, and then he will go and fuck it up again, kicked around again etc etc... and all this results in him constructing his life and personality around Doing Good (in dad's books), which he cant achieve no matter what. because he never put any real effort into learning the ropes. because he's a privileged fuck who is just living in the shadow of his father. and he will never be his father. he cant ever be his father. yet he acts like he can be. "daddy did it like that so why cant i too?" fuck you, you're not as competent and not as emotionally strong. and he hates himself for it. why cant it be me? why is it not me? god i love this shitshow of a human so much im sorry but. he <3. he's also adhd af. queer af. childhood trauma af. possibly borderline? af. i love him.

oops. literally went ahead and wrote the whole thing abt roman. sorry :^) i started doing a roman playlist, dont know if i will finish it. i also started a kendall playlist emmsmsjdjfjf because yes there are loads of them but yes i need a personal one too. anyway THIS SHOW

kendall, özür dilerim eski bir kendall girl olarak bunu dediğim için, ama gerçekten bu sonu haketti 😭😭 hala istemsizce biraz kendall girl sayılırım. ama bro.... u fucked it. ne diyeyim cidden. evet kötü bir babasın, evet it runs in the family, ve evet dünyanın en loser kişisisin. ayrıca şunu da demek istiyorum, harika bir bipolar karakter yazmışlar. cidden eating him up with spoon çok güzel karakter ya. karakterin inişleri ve çıkışları, delusions of grandeur anlarından birden kendi içine çöküşleri... princess mental illness <3 kendall hakkında şimdiye kadar o kadar çok şey yazdım ki bilmiyorum daha ne yazabilirim şu an

SHIV..... one cold bitch cidden ya. gerçekten en duygusuz ve çıkarcı karakter sensin ve bu yüzden seni çok seviyorum dndjdjfh god forbid women do anything 🙄 ama bi yandan da (özellikle son sezon) çok fazla duygusal çöküş yaşadı cidden. ve oyuncu gerçekten o kadar iyi kiiii (hepsi için geçerli tbh). tom ile yaşadıkları toksiklik dibi ilişki o kadar leziz ki. ve her şeye rağmen çıkarları için yine birlikte olmuş olmaları. ikisi de iğrenç insanlar awwww <3 ve tom jsjdhdhufuf abi tom o kadar değişik bi karakterdi ki obsessed with him ya. özellikle de shiv ile olan dinamikleri çok iyiydi, ama bundan daha iyisi ne biliyor musunuz? gregle olan dinamiği <333 aslında shive en çıkarcı karakter demek yanlış, grege çok büyük haksızlık oluyor lmaooooo greg en sonunda gerçekten de masanın kendisi oldu. her masada olup da hepsini bu kadar iyi handle etmek ama hala awkward cousin greg olmak 😭😭 tom'un en sevdiği (???) iki insanın dünyanın en çıkarcı insanları olması skjsjdd king of toxic relationships

bro şu an daha fazla yazacak beynim yok ve şu an bunları akraba ziyaretinde konuşmalar arasında yazıyorum sjsjdhd very fitting atmosphere tbh. so i cant really elaborate more rn but rotating them all in my brain and such... now i will be rbing content to my sideblog bye

oh edit: aklima yeni geldi şunu da demek istiyorum ummm fucked up üçlümüzün çok kısa süreler boyunca gerçekten kardeşler gibi interact etmelerini izlemek çok eğlenceliydi. yine diyorum daha az iyi bi dizi olsa bu sahneleri çok daha değişik yapardı ve ayrıca fanservice gibi önümüze sürerlerdi sanırım. bu kadar kısıtlı süre boyunca team up olmaları ve sonra kavga etmeleri ve sonra yine kısa süre team up olmaları o kadar zevkliydi ki djdjdhhf daha uzun süre team up olsalar kesinlikle bu kadar zevkli olmazdi. something something the thing about desire is that it's stronger when it's not totally satisfied

[noisescape]

I’M NOT THERE

Todd Haynes,2007 ABD

“LIKE A HURRICANE” All I can be is me,whoever that is..(Olabileceğim tek şey benim,bu her kimse..) -B.Dylan

Bir çağın değişiminin söz,ses ve görüntüde bütünleşen karakteriydi belkide,The Times They are a-changin'den Bringing it all back home ve Highway 61 Revisted'de kadarki yolculuğu olacakların ve olmuş olanların özeti niteliği gibi denilebilir. John Wesley Harding'de özlediği yerleri ziyaret etmiş,Pat Garrett&Billy The Kid film müzikleriyle bunu taçlandırmış,Mr Jones'a aynı soruyu çok sevdiği Billy üzerinden sorma fırsatı bulmuştu.Rolling Thunder Revue yeryüzünün tanıklığını yaptığı en müthiş şölenler serisi olurken Dylan,Hard Rain'de kalbini tüm samimiyetiyle aralamış, Desire'da Rolling Thunder bombaları olan Hurricane,Isis,One more cup of tea ve Sara'yı son bi muhteşemlikle sunmuştu.Tangled Up in Blue ve All Along the Watchtower en çok tartışılan şarkıları oldu,Sara'yı ayrıldığı eşine yazdığı kabul ediliyor.Like a Rolling Stone'la bir dönemin insanının fotoğrafını çekerken Rolling Stones gibi bir grubun ismine kaynak oluşturacağını bilmiyordu.Röportajlarında kendisine yöneltilen soruları genellikle sarkastik bir dille yanıtlayan Dylan'ın verdiği en ciddi cevapları "herşey şu anda oluyor" ve "benim Folk müzik yapmadığımı herkes biliyor" olarak sayabiliriz.Herşey şu anda oluyor dese de,geride bıraktıklarının toplamı, bir çağın değişiminin lirik,sesli ve bedensel anlatımının basamakları niteliğindeydi.Değişim, O ve birçokları için arzulanan biçimde olmadı.Nicholas Ray'in ifadesiyle ümit edecek ve ümit etmeyi akla getirecek hiçbir şey kalmamıştı.Bu kırılmadan önceki Dylan ve bu kırılmadan sonraki Dylan,adeta karakterize olmuş biçimde film şeridine yansıyor gibiydi.

Bob Dylan'ı anlatan bir film çekmek çoğu yönetmenin aklına gelen,arzu duyduğu konulardan biriydi.Warhol ve asistanı Malanga,Factory'yi ziyaret edenlerin çoğunun çekime alındığı Screen Tests'lerde Bob Dylan'ı Hollywood Parodisi dedikleri kısa filmde çekmişti,soğukkanlılığını hiç bozmayan Dylan'ın O'nu Warhol filminde görünmesini isteyen Warhol'un beklentisini karşılayıp karşılamadığını bilmiyoruz ancak kendisine hediye edilen Elvis tablosu için "bunu sadece ödeme için alacağım"dediği biliniyor.7 m'lik tabloyu istasyon vagonunun üzerinde arkadaşıyla taşıyan Dylan tabloyu hiç sevmediğini söyler,onu bir kanepeyle takas eder.Tablo şu an Modern Sanat Müzesinde :)) (Warhol Monroe'sunun en yüksek fiyata alıcı bulan Amerikan sanat eseri olduğunu hatırlayacak olursak,bu aşırı komik bir durum.)

Yeni Alman Sinemasının önemli yönetmeni Wim Wenders'in 1969 senesinde geniş ekran formatlı,gerçek bir kameraman kullandığı ilk filmi, 21 dakikada anlattığı, All Along Watchtower şarkısının Dylan'dan Hendrix çalana kadarki zamanda  ne değiştiği hakkında bir adamın hikayesi.Wenders özellikle eleştirmenlere filmi bu ifadeyle açıklamış,bu oldukça kibirli görülmüş ve ciddi ciddi bunu söylediğini tekrarlamıştır.Wenders değişimi, bir şarkının iki versiyonu üzerinden anlatmayı seçmişti.

Martin Scorsese tarafından çekilen 2005'de No Direction Home ve 2019'da Rolling Thunder Revue belgesel-müzik kategorisinde biri 3 saat,diğeri iki buçuk saatlik filmler.Rolling Thunder Revue'da kurgusal ögeler bulunsa da belgesel niteliği bozulmadan tamamlanır.Netflix'in kayda değer nadir projesi diyebiliriz bu belgesel için.Amerikan sinema tarihinin en önemli yönetmenlerinden biri Bob Dylan'ı belgeselle anlatmayı seçmiş ve bunu iki kez tekrarlamıştır.

Bunların dışında Dylan'ın yaşamı 1967'de Don't Look Back,1978'de kendi çektiği Renaldo&Clara,1972'de Eat The Document ile perdeye yansır.Özellikle Pennebaker'ın Don't Look Back'i Folk Peygamberinin, rock trendsetter'ına dönüşümünü anlatan döküman niteliğindedir.Saydığım yönetmenler arasında D.A. Pennebaker; Monterey Pop,Little Richard:Keep On Rockin',Ziggy Stardust and The Spiders From Mars,Woodstock Diary,Moon Over Broadway gibi çalışmalarıyla sahneleri,showları ve müziği perdeye taşıyan önemli yönetmenler arasında ve de Todd Haynes'a paralelliği ile en dikkat çekenidir.

Todd Haynes'ın filmografisi gözden geçirildiğinde ; A Film Concerning Rimbaud 1985,Sonic Youth:Disappearer 1990,Velvet Goldmine 1998,Six By Sondheim 2013,The Velvet Underground 2021 filmleri şiir,müzik ve sahnenin görsel anlatımlarıyla diğer filmlerinden ayrılır.Özellikle Velvet Underground'daki avangart ruh,kaleidoskopik kombinlerle oluşturulan sahne performansları ve özel röportajlar göz kamaştırıcıdır.

I'm Not There gibi bir filmin kritiğinde Bob Dylan'ın sanatsal yolculuğunda çağının etkisiyle nasıl karakterize olduğuna ve Todd Haynes'in yönetmen koltuğunun hangi ögelerden oluştuğuna değinmek gerekiyor.Üstelik Robert Ebert gibi bir eleştirmenin de söylediği gibi bu film Bob Dylan'a Woody Guthrie'den devraldığı gelenekten itibaren aşina olmayı gerektiren bir izleğe sahip.

(from Bob Dylan’s electric transition photos,VANITY FAIR)

I'm Not There bir belgesel değil ve bir biyografi de değil.

I'm Not There,Jack Rollins(Folk Peygamberi Dylan),Chaplin Boy(Woody Guthrie),Rimbaud,Jude Quinn(rock star Dylan),Robbie( Eş ve baba Dylan),Billy(ölmemiş ve inzivaya çekilerek yaşlanmış Billy the Kid)  gibi kurgusal karakterleriyle,bu karakterlerin zamansız buluşmaları,birbirini tamamlamaları veya birbirinden kopuşlarıyla kaotik biçimde örülmüş,tek bir yaşamı veya tek bir yaşamın parçalara bölünüşünü anlatan,onlardan hiçbiri yada onların tamamı olan birinin hikayesi.

Hayaleti bile birden fazla kişiydi..

Açılış sahnesinde tabutunda yatan Jude Quinn için rahip bu sözleri söyler.Yaşamını tamamlamış Jude,Rimbaud(şair),Chaplin Boy,Jack Rollins,Robbie ve Billy birer birer ekrana gelir.Burada izleyiciye karakterlerin birlikte Bob Dylan'ı bütünleyen parçalar olduğunun işaretini verir.Jude Quinn artık orada değildir,gitmiştir.

Jenerikle izleyiciyi Dylan'ın elektrik geçişi döneminin (Folk Kraldan Rock Pioneer'a) ortamlarından Chaplin Boy'un bavuluyla treni yakaladığı sahneye taşıyan yönetmen Woody Guthrie'nin çocukluğunu yeşil arazilerin güneşin parlattığı renkleriyle anlatır.Bir avluda keyifle dinlediğimiz Richie Havens'ın Tombstone Blues'u film boyunca müziklere kulak kesilmemiz gerektiğini anladığımız sürede ve şahaneliktedir.

Greenwich Village ortamını siyah-beyaz belgesel görüntülerinden, renkli çektiği Gaslight Poetry Cafe önündeki röportajla kurgu-belgesel formuna taşıyarak New York Times tarafından 'vicdanın sesi' olarak tanımlanan Jack Rollins'i (Christian Bale) yine siyah-beyaz görüntülerle gerçekle kurgunun içiçe geçtiği biçimde aslına çok benzer afiş, albüm kapakları ve haber sayfalarıyla destekleyerek sunar.Alice Fabian(Julianne Moore)'ı döneme tanıklık eden,yakın sahne arkadaşı olarak röportaj veren Joan Baez olarak bellekten bir karakter biçiminde izleriz.Fimin Soundtrack albümünde yer alan Mason Jennings'in seslendirdiği 'The Lonesome Death of Hattie Carroll' şarkısını söylerken izlediğimiz Christian Bale'in sesinin yakın derece uyumuna şaşırarak,acaba kendisi mi söylemiş diyerek kontrol ettiğimi itiraf etmeli ve benzer durumun  Cate Blanchett sahne ışıklarının altındayken dinlediğimiz Ballad Of a Thin Man'de daha yukarı çıktığını söylemeliyim.Karakterlerinin gerçek karakterlerle özdeşleştiği bir filmin oyuncularının ses ve sahne performansları,Bob Dylan'a ait eserlerin başka sanatçılar tarafından seslendirildiği şarkılardan oluşan film müziklerine uyumuyla, film boyunca gittikçe kişiselleşen bir evrilmeyi andırıyor.Gösterime girdiği dönemde 'yanına yaklaşılması zor bir kült'olarak nitelenen filmin bu yorumu en çok bu nedenle aldığını ve yine açılış sahnesinde karakterine otopsi uygulayarak onu parçalara ayırdığı düşünülen Todd Haynes'ın hiç de öyle bir derdinin olmadığını,"I'm Not There,I'm Gone","To The Valley Below" diyen Dylan'ı çok, hem de çok iyi tanıdığını düşünüyorum.

Jack Rollins'in hayatını konu alan Grain Of Sand filminde Jack Rollins'i canlandıran Robbie Clark'ın(Heath Ledger),eşi Clarie(Charlotte Gainsbourg)ve kızlarının hayatına, Chaplin Boy'un trenden  nehre düşüşü ve bir balinayla karşılaşmasını izlediğimiz rüyayla bağlanırız.Chaplin Boy üzerinde "kills fascists" yazan  hard case'i ile nehre düşmüş onu yutan dev balinayla derinliklere karışmıştır,onu tanıdığı zamanlardaki eşini kaybeden Clarie'nin hayatı da benzer bir yokoluşun eşiğindedir.Jack Rollins'i  anlatan (dolayısıyla Dylan'ı) rolü üstlenmiş Robbie'nin, Claire'nin duyarlılıklarını görmezden gelerek,zamanının gündemini oluşturan toplumsal endişelere kulak tıkayarak eğlence ve gece hayatı ile bunlardan uzaklaşan kişiliği, Claire'yi günden güne zorlar.Eş ve baba Dylan,Robbie ile karakterize edilir.

Sivil Haklar ödülünü alan Jack Rollins'in törende yaptığı konuşma ve gazatecilerin sorularına verdiği yanıtlar,Kennedy'nin ölümünün ardından oluşan atmosferle birlikte Rollins'in (Folk Peygamberinin)kayboluşunun bildirisidir.

Jude Quinn (Elektrik Dylan) siyah limuzinin içinde New England Jazz&Folk Festivaline gelir ve sahneye çıkar."Dylan ya da Lennon gibi pop yıldızlarının siyah arabalara bindiğini ve dikkatli olduklarını ve çok hızlı olduklarını ve oldukları yerde kaldıklarını ve şaka yapmadıklarını bilirdiniz-Michael McClure"

Hayranları tarafından" yaptığı müzikle popüler müziği birleştirmiş ama iğrenç bişey olmuş"eleştirisi alarak yuhalanır.Konser için gittikleri(The Band ile) İngiltere'de büyük bir ilgiyle karşılansa da BBC Müdürü Bay Jones'un sorularını yanıtlarken zorlanır.Beatles grubuyla çocuklar gibi oynayan  Jude,Bay Jones'u "Senin hakkında senin benim hakkımda bilebileceğinden çok daha fazla şey biliyorum ben" diyerek sahnede söylediği Ballad of a Thin Man'le cevaplar.

something is happening here but you don't know what it is Do you,Mr Jones?

"Kaosu kabul ederim,ama onların kaosun ben olduğunu kabul ettiklerine emin değilim"ara ara ekrana gelen Rimbaud(şair)'un bu sözleriyle Dylan'ın İngiltere seyircisiyle ilgili düşünceleri anlatılır.

Hareket halindeki dünyada herşeyin değişim içinde olduğunu,değişmeyen insanın var olamayacığını söyleyen Jude Quinn için İngiliz seyircisi tutucuydu.Anlaşılmazlığının oluşturduğu yalnız atmosfer,inzivadaki yaşlı Billy'ye geçiş yapar.Dylan'ı genç Guthrie etkisindeki Jack,şair,rock yıldızı Jude ve canlandırdığı rolün uzağındaki Robie ile ki burda eş ve baba Dylan, görünürdeki karakterlerinin hepsinin uzağında kayıp bir kişilik(belki de kişiliksizlik)örneğidir,Bob Dylan'ı kurgu-bulgu araçlarıyla destekleyerek lirik ve akıcı bir görsel dille anlatır, mükemmel Mr.Jones kurgusu örneğine az rastlanan nitelikte.Tüm bunlar onun için yeterli olmamış olsa gerek,yaşlı Billy'nin uzun inzivasından sonra tepeden baktığı manzarada şaşkınlığa uğrayarak neyi gördüğünü merak ettiğimiz sahnede kameranın tepeciklere yönelmesiyle gittikçe sesi yükselerek tekrarlanan "two riders were approaching,two riders were approaching.."kelimeleri iki sürücünün yaklaşmakta olduğunu imgeler. Karakter dizaynındaki başarısının yanında, sinema dilindeki şahsına ait formları hazır ortamını da bulmuşken çok çok iyi kullanıyor.

Burdan itibaren yaşlı Billy'nin  yaşadığı evin yakınındaki, yatırımcıların hedefi olan kasabanın halkının onlardan istenen boşaltma kararının yaşamlarında oluşturduğu zorlukların içinde buluruz kendimizi.Dylan'ın çok sevdiği halk kahramanı Billy the Kid'in hayatını konu alan 73 yapımı PatGarrett&Billy the Kid westen'i Billy'nin yakın dostu olan Garrett'ın New Mexico baronlarının şerifi olma görevini üstlenerek Billy'yi kanun kaçağı ilan ederek yakalayıp yok etmesini anlatır.Halkın derin üzüntüsüne yol açan bu olayı Garrett'ı canlandıran James Coburn'un harika performansı ve Dylan'ın müzikleriyle yukarılara taşıyarak işleyen filmde Dylan ufak bir rol alır.Yıllar içersinde  Dylan'ın Knockin'On Heaven's Door'u ile anılan bir film haline gelir.Yaşlı Billy inzivadan dönüşünde bıraktığı kasabadaki durumun daha da kötü hale gelişiyle yüzleşir.Eş zamanlı olarak Rimbaud'dan saklanmanın 7 kuralını dinler,dünyanın sorunlarını görmezden gelen profilini çevresine kabul ettirmeye çalışan Robie'yi görür ve Mr.Jones'un Jude Quinn'i incelediği Culture Beat'i izleriz,Elektrik müziğin yükselişiyle Quinn'in müziğinin içtenliği kaybolmuştur.O orta sınıf bir ailenin eğitimli çocuğuydu.

Kasabada izlediğimiz cenaze sahnesi Jim James ve Soundrack albüme damgasını vuran Calexico'nun şahane Goin'to Acopulco performansı eşliğinde etkileyiciliğinin yanısıra filmde değinilmeyen Rolling Thunder turnesi boyunca sahneye yüzünü beyaza boyarayak çıkan Dylan'a atıfta bulunur.Cenazenin ardından sahneye çıkan yaşlı Pat Garrett kasabanın tahliye şartlarını açıklar,maskeli şekilde itiraz eden Billy'yi tanır.Garret ve BBC Müdürü Mr.Jones tarihin ve yaşayan tarihin değişmeyen Big Brother'larıydı.Billy trene binerek kaçar,Robie Claire'nin şartlarını kabul ederek gider,kendini anlamsızlığın eşiğinde hisseden,sonunun Woody gibi olmasını istemeyen Jude kaza geçirir.

(James Coburn as Garrett in PatGarrett&Billy The Kid Movie,1973)

Gospel şarkıcısı olma yolundaki Rollins,Gateway Kilisesi’nde altı ayını geçirmiştir.Jack'in sessizliğe karışıp saklanışı muhteşem 'Pressing On' şarkısıyla kilise sahnesinde açığa kavuşur.Christian Bale'in bu sahnede saç stili ve şarkıya uyumunun filmin en eğlenceli bulduğum kısmı olduğunu söylemeliyim,neredeyse American Hustel'daki performansı kadar canlandırıcı bir etki yaratıyor,ikinci rolüne daha etkileyici biçimde bürünüyordu.Rock'n Roll bir şeytan işiydi,Amerikan insanı İsa'yı anlayarak özgürlüğü bulacaktı.

Çelişkiler ve kaos,gerçekliğin sadece bir yüzü vardır.

Doğaya her zaman aykırıydım,tek doğal şey rüyalardır,doğanın çürütemediği şeyler.Ben orda değilim,gittim.Uyanıp kalktığımda başka biri oluyorum,bir günde değişebilirim.

Jude Quinn en çok Mr.Jones'un sorularında zorlanmış ancak bu soruları önemsemişti."Senin hakkında senin benim hakkımda bilebileceğinden çok daha fazla şey biliyorum ben"dediği cevabında bilinmenin ve tanımlanmanın belki de en istemediği şey olduğunu ifade etmişti.Yedinci kural:Hiçbir şey yaratmayın,insanlar yanlış anlayacaktır.

Yazıda sık sık bahsettiğim,filmin soundtrack'i Calexico,Cat Power,Eddie Vedder,Karen O,Mark Lenegan,Ramblin'Jack Elliot,Sonic Youth,The Band,Ya La Tengo gibi grup ve sanatçıların  Dylan şarkılarının kendilerine özgün performanslarından oluşan,özenle hazırlanmış muazzam bir albüm.

Bob Dylan değişen dünyanın yok ediciliğinin onu tanımlamak olduğunu çok önceden sezinlemişti.Saklandı,değişik kimliklerle tekrar ortaya çıktı,müziğini,sahne formunu değiştirdi,farklı sanatçı ve gruplarla çaldı,onların ilhamı oldu.Stüdyoda geçirdiği süreler ve kaydettiği albümlerle rekor sayıları zorladı.Sahnenin rolden role bürünen oyuncusu var olmaya devam etti,şiirlerini her zaman söyledi.Rolling Thunder'da yüzünü boyayarak çıktığı sahnede dünyayı protesto etti ve Hurricane'i söyledi.Todd Haynes bu çok katmanlı kişiliği ve müziğini perdeye çok özenli ve stilize biçimde, karakter skalasını ustalıkla oluşturarak,görsel anlatımın değişik formlarını kullanarak,bir gizem ve soru işaretlerini oluşturmayı da elden bırakmayarak,"kişilik kaleidoskopisi"diye tanımlanabilecek şekilde taşıyordu.

Başak Türköz,Mayıs 2023 İstanbul

Kaynaklar:

poster: I'M NOT THERE Movie POSTER for sale,ebay

I’m Not There Movie Review&Film Summary 2007,Robert Albert

Andy Warhol’s’ Screen Test’ of Bob Dylan: A Classic Meeting Of Egos, Open Culture (openculture.com)

Alabama (2000 Light Years) Wim Wenders STIFTUNG

Bob Dylan, Michael McClure, Sub Yayınları 2023