#4045musical

[jana-living-in-a-fairytale-blog]

Grenzen verleggen

Gisteren deed ik iets wat ik nooit verwacht had dat ik het alleen zou durven, ik deed auditie voor het ensemble van 40-45 de musical.

Het plan was oorspronkelijk anders, we gingen met een groep ons inschrijven en samen naar de auditie gaan. Enkelen haakten af voor het inschrijven, een andere kon uiteindelijk niet door andere verplichtingen. We waren dus nog maar met twee over.

Rond 15:35 kwam ik aan bij Studio100 in Schelle. Na mij nog even mentaal voor te bereiden en mijn auditienummer nog een paar keer te zingen, stapte ik uit de auto en vertrek nog de ontvangstzaal. Onderweg stuurde ik nog een berichtje naar mijn vrienden, om nog geen minuut later antwoord te krijgen dat de enige vriend die normaal ook auditie moest doen een telefoontje had gekregen met de boodschap dat hij ineens door mocht naar de volgende auditieronde.

Daar stond ik dan, niet voorbereid aan het feit dat ik helemaal alleen een zaal in moest gaan met vreemden, zonder te weten wat er van mij verwacht werd en mij te wachten stond.

Bijna wilde ik mij omdraaien en terug mijn auto instappen zonder mij aan te melden... bijna. Ik liet het mij even bezinken - dacht aan hoe graag ik al jaren in een musical wil meespelen, aan hoe graag ik zing, aan hoe goed dit mij zou doen voor mijn zelfvertrouwen en lijn batterijen op te laten - raapte al mijn moed bij elkaar en stapte het onthaal binnen.

Meteen zach ik een heleboel gelijkgestemden opkijken naar wie er nu binnen kwam gewandeld. De blikken voelde onwennig, maar ik hield mijn hoofd hoog en liep naar de bali om mij te registreren.

Jana, groep 8, beginnen met de dansauditie... Fuuuuck.

Ik had al jaren niet meer gedanst, dacht dat ik eerst kon zingen, en opeens moest ik daar in de eerste groep dans gaan doen.

Ik kleedde mij en maakte meteen kennis met enkele andere meisjes waarvoor het ook de eerste auditie voor een musical was en voelde mij zo een beetje tot rust komen. Laat mij even duidelijk maken dat al die rivaliteit die je op tv ziet bij audities, niet in de werkelijkheid is. Natuurlijk twijfel je een beetje aan de oprechtheid van een compliment als je voor de eerste keer met elkaar spreekt, maar iedereen stelde elkaar gerust, maakte een gezellig praatje en gaf zelfs tips.

Toen ik mij had omgekleed, mochten we meteen de danszaal binnen. Het werd ons meteen duidelijk gemaakt dat dans absoluut niet het belangrijkste onderdeel van de auditie was, maar ze voornamelijk wilden weten of we wat gevoel voor ritme hadden en bewegingen tot een goed einde konden brengen. Vervolgens kregen we een halfuur de tijd om samen de choreografie op muziek van de jaren 40 en typische stapjes te leren, dan nog een kwartiertje om per groep eens aan bod te komen en daarna was het zover. Het eerste onderdeel van de auditie kon beginnen.

4 juryleden kwamen de zaal binnen, per 6 moesten we de choreografie uitvoeren. Achteraf weet ik niet meer hoe ik het gedaan heb, maar ik kan mij er wel bij voorstellen dat het niet perfect was. Gelukkig moest het zingen nog komen, het deel dat het hardste meetelde.

Snel kleedde we ons om, namen onze partituren mee en verzamelden in een ruimte met een pianist. Een voor een moesten we ons nummer eens oefenen met hem, zodat we zeker het juiste tempo, de juiste hoogte, etc hadden. Naar de andere luisteren gaf me stress en rust tegelijk. Ik hoorde wel hoe goed sommige stemmen waren, maar merkte ook dat ik mijn nummer wel goed gekozen had. Het was origineel, niet van een musical, lang genoeg en toonde toch al iets van mijn hoogte en laagte.

Toen iedereen was geweest, verzamelde we in een wachtruimte om individueel de auditieruimte binnen te gaan.

De stress begon toen de eerste persoon terug buiten kwam en ons vertelde wie er zat. 6 juryleden waaronder Frank Van Laecke zelf, de pianist en een camera. Toch probeerde ik er niet te hard aan te denken, zonderde ik mij af en hield mijn stem opgewarmd.

Na ongeveer vijf mensen was het eindelijk mijn beurt. Het ging allemaal heel snel: ruimte binnen gaan, partituren afgeven, zeggen wel nummer je gaat zingen, zingen, partituren halen en naar buiten gaan. Niets van feedback, geen dankje, niets. Alleen enkele reacties tijdens het zingen. Tijdens de start van mijn refrein, waar ik de eerste keer de hoogte in ga, keek Frank verbaasd. Geen flauw idee of dit positief of negatief was. Als het positief was, is dat een zeer groot compliment voor mij.

Zelf had ik er een redelijk goed gevoel bij. De zenuwen gaven mij iets meer een vibrato en ik ging even de mist in bij een zin, maar mijn stel was zuiver en ik haalde al mijn noten.

Nu is het in spanning afwachten naar een mail met hopelijk positief nieuws zodat ik naar de volgende ronde kan gaan.

Ik heb in ieder geval al een grens verlegd door hier toch aan mee te doen en ondanks de stress heb ik mij oprecht geamuseerd.