#2017Juni | Explore Tumblr posts and blogs

renest · 7 years ago

Photo

Das Rot. (Wenig Grün.) / 23.06.2017

#Berlin #Berlin Mitte #Friedrichstraße #Rot #wenig Grün #Street Photography #2017 #2017Juni #2017Juni23

6 notes · View notes

army2510 · 7 years ago

Photo

#polska #poland #białapodlaska #lubelskie #town #road #sky #day #spring #sunny #houses #wideshot #shot #photo #photography #2017juni #juni #out #NikonD3400 #nikon #nikkorlens #nikkor #

#juni #houses #sunny #town #polska #poland #shot #photo #day #road #wideshot #photography #białapodlaska #spring #nikond3400 #out #nikkorlens #2017juni #nikkor #nikon #sky #lubelskie

0 notes

jasperberteloot-blog · 7 years ago

Text

HOOFDACTIVITEIT 2 (2017juni)

Toneel met en over de 'Poepsimpele' vege lijven van Titus De Voogdt, Robrecht Vanden Thoren en Tom Vermeir

Els Van Steenberghe

★ ★ ★ ★ ★

'Ik heb het gevecht met de zwaartekracht verloren', zegt Babette terwijl ze wankelt op haar elegante, witte hakschoentjes en haar rug extra bolt in haar 'artistiek verantwoord' jurkje (een soort vestimentaire interpretatie van een abstract schilderij - een Mondriaan of Klein, bijvoorbeeld -, het kleedje lijkt te bestaan uit twee aan elkaar gestikte vierkante lappen stof, blauw met brede, witte boord). Titus De Voogdt laat als Babette zijn stem de hoogte in gaan en trillen. Het publiek ligt in een deuk om zoveel tragiek en trakteert hem op een open doekje.

Et voilà. Ziedaar de ingenieuze techniek van deze voorstelling: het hilarische zo fel doortrekken terwijl de zinnen zo scherp en tragisch zijn dat je lacht om de zo herkenbare ellende. Babette en Roger zijn aan het scheiden en willen nog een zomer samen doorbrengen met hun zoon Antonin, zijn vriendin en de buurjongen. Na de zomer wil Roger de gezinswoonst (een kasteeltje) afbreken en vervangen door een gebouw dat strakker en jonger is. Net zoals hij met zijn vriendin Caro ook 'iets' strakker en jonger in bed heeft gekregen. Roger wordt weergaloos vertolkt door Tom Vermeir die zich voor deze voorstelling een ander stemmetje en spreektoon aanmeet en niet een keer (écht niet een keer) door de mand valt.

Robrecht Vanden Thoren - die Caro en de uit Limburg afkomstige buurjongen speelt - heeft iets meer moeite om - wanneer hij de buurjongen is - dat accent vol te houden maar dat doet allerminst afbreuk aan zijn spel dat zoals altijd even ontwapenend, grappig als triestig is. Met grote ogen en een aandoenlijk onwetende, naïeve blik kijkt hij naar het leven, zonder het te begrijpen.

De drie acteurs spelen de pannen van het dak en keren zich binnenstebuiten, aangedreven door de muziek van Jean-Yves Evrard. Zijn klanken kringelen als een huilende soundscape tussen de personages en door het 'huis'. Dat huis is inventief vormgegeven door Guido Vrolix en is niets meer of minder dan een soort mobile van gekleurde, zijdeachtige doeken. Het zijn kleuren die, net als de kleuren van een Mondriaan of Klein,baf meteen het hele doek in beslag nemen. Oranje! Groen! Zwart! Blauw! Net zoals de personages meteen baf de hele ruimte waarin ze vertoeven inpalmen en daardoor elkaar (en elkaars noden) amper zien.

Sierens schildert hier bonter dan ooit met licht en letters. Hij flirt met de grap en het karikaturale, bij momenten dansante spel van zijn acteurs. En hij schudt een verhaal uit zijn mouw dat even vlot als complex is. Zo levert hij een van zijn meest kleurrijke en elegante tragedies af. Vol sierlijke personages die plomp door het leven gaan omdat ze niet anders kunnen, wegens te verkrampt door vroeger en de angst voor later. 'Misschien brengt de groene zonsondergang verandering?' Samen met de personages kijk je uit naar die verandering, naar iets dat er nog niet is en waarvan je vreest dat het nooit zal komen. Maar je blijft toch hoopvol kijken. Omdat het zulk een schoon zicht is. Zelden de wanhoop zo grappig en bont gezien als hier. Onzeker wankelend op pronte hakschoentjes.

Els Van Steenberghe

http://focus.knack.be/entertainment/podium/toneel-met-en-over-de-poepsimpele-vege-lijven-van-titus-de-voogdt-robrecht-vanden-thoren-en-tom-vermeir/article-review-612115.html

Mijn bevindingen:

Op woensdag 22 februari 2017 trad Compagnie Cecilia op in de Westrand te Dilbeek met hun voorstelling Poepsimpel. De voorstelling werd beschreven als een simpele voorstelling die overal kan plaatsvinden. Dat kan ik zeker beamen want dat werd naar mate de show duidelijker. Ik heb genoten van de herkenbare personages neergezet door Titus De Voogdt, Robrecht Vanden Thoren en Tom Vermeir. Het zijn één voor één toppers! Het verhaal Poepsimpel gaat over een baron die nog een laatste keer een feest geeft op zijn landgoed voordat het verkocht wordt. Hierbij zijn zijn ex-vrouw, zoon, buurjongen en nieuwe vriendin aanwezig. De vader wilt hier het beste van maken maar zijn ex-vrouw heeft het hier erg moeilijk mee.

In de inleiding van het toneel werd verteld dat de man achter de tekst en de regie, Arne Sierens, steeds schrijft vanuit het spontane. Hij heeft een idee waarover het stuk moet gaan en trekt hiermee naar zijn acteurs. Zij gaan improviseren en later werkt hij dat dan uit tot een vaste tekst. Wat ik zeer mooi vond aan dit stuk was de geïmproviseerde muziek waarvoor jazzmuzikant Jean-Yves Evrard verantwoordelijk was. Hij speelde echt in op wat er gaande was op het podium en maakte dus ook deel uit van het verhaal. Het mooiste voorbeeld hiervan vond ik de badmintonscène. Elke keer wanneer de acteurs met hun raket het pluimpje raakten, maakte hij hier een gepast geluid bij. Ook het decor vond ik een echte meerwaarde. Het bestond namelijk uit drie doeken met langs beide kanten een andere kleur , zodat wanneer de doeken verplaatst of verdraaid werden er steeds een andere sfeer werd gecreëerd. Zo zag je dat het totaalplaatje echt klopte in dit stuk. Wat ik zeker zal onthouden van dit toneel was het aanstekende enthousiasme van de acteurs , de accenten en de teksten waarmee ze iedereen aan het lachen konden krijgen.