#1870-1871 | Explore Tumblr posts and blogs

bartwatching · 4 years ago

Text

Reisverslag fietsvakantie Frans Duitse oorlog

In september 2020 per fiets op zoek gegaan naar sporen van de Frans-Duitse oorlog (1870-1871). De Frans-Duitse of Frans-Pruisische Oorlog was een gewapend conflict tussen Frankrijk en een door Pruisen aangevoerde coalitie van de Noord-Duitse Bond en een aantal Zuid-Duitse koninkrijken dat duurde van 19 juli 1870 tot 10 mei 1871. Het eindresultaat was een overwinning voor Pruisen en zijn bondgenoten. Dit leidde tot de val van het Tweede Franse Keizerrijk, de afzetting van de Franse keizer Napoleon III en de oprichting van het Duitse Keizerrijk. Deze oorlog werd ook wel de Moeder van de Grote Oorlog genoemd. Naast het zoeken van sporen van deze oorlog ook heerlijk gefietst door België, Noord-Frankrijk (Elzas-Lotharingen) en langs de Rijn.

Zondag 13 september – Hoensbroek – Dinant

Het was nog een beetje frisjes toen ik ’s morgens tegen kwart over negen vertrok vanuit Hoensbroek. Toch maar een jasje aangedaan. Richting Maastricht maar dan via het Haasdal. Een route die ik niet snel nam maar voor de afwisseling leek het me wel leuk. Het is weer eens wat anders dan je route naar het werk rijden.

Via Meerssen en de groene loper door Maastricht naar Eijsden. Een stukje onverhard genomen langs de uiterwaarden van de Maas. Maar veel gehobbel en wandelaars dus toch maar weer via de weg verder gegaan. In Eijsden het pontje genomen naar België. Mondmasker verplicht stond er opgeslagen. Maar de mensen die van de pont kwamen hadden geen van allen een mondmasker op. Ook de dame die het geld op haalde droeg geen mondkapje. Een troep zwanen scheerden over het water. Aan de andere kant van de Maas aangekomen fietste ik verder langs het Albertkanaal. Een stevig windje tegen helaas. Maar toch arriveerde ik snel in Luik. De grote stad houd wel op. Ik fietste langs de Maas en ik moest op een gegeven moment een drukke weg over. Ik zag wel een tunnel met een trap. Een vriendelijke man sprak me in het Engels aan en wees me waar ik met de fiets naar beneden kon rijden. Daarna Luik uit. Meteen klimmen natuurlijk. Eerst nog even over een drukke weg die gelukkig gedeeltelijk een fietspad had. Na circa 10 km kwam ik op een rustigere weg. En dat bleef ook de rest van de dag zo. Kleine dorpjes met stoere boerderijen, vrijwel geen verkeer maar ook geen winkels en zelfs nauwelijks mensen. Heerlijk rustig dus. Zo nu en dan reed ik over de zogenaamde ravels. Lekker vlak! Ik begon me alleen langzaam af te vragen of ik nog accommodatie zou vinden. Zowel mijn Garmin als Booking.com gaven aan dat er niet veel, of beter gezegd niets was, in de buurt waar ik reed. Toen toch maar iets van de route afgeweken richting Ciney. Toch een redelijk grote plaats met een station. Maar ook daar kon ik geen accommodatie vinden. Wat ik vond was gesloten. Ik besloot om naar Dinant te rijden wat nog zo’n 20 km van Ciney lag. Daar was ik al eerder geweest en daar zijn voldoende hotels wist ik. Mijn route ging niet alleen maar over asfalt wegen. En ik besloot toch maar eens mijn Garmin anders te gaan instellen zodat die mij niet liet rijden via off road wegen en paden. De afdaling naar Dinant was namelijk stijl, stenig en ik werd ook nog gewaarschuwd voor teken. Ai! Toch maar voorzichtig die afdaling genomen.

Ingecheck bij het IBIS hotel gelegen aan de Maas. Prima kamer en de fietsenstalling lag op dezelfde gang schuin tegenover mijn kamer. Handig! ’s Avonds na een bord spaghetti Bolognese en een tweetal Stella Artois was ik weer boven Jan van mijn ruim 140 km fietsrit. Het was een mooie maar warme dag geweest.

Maandag 14 september – Dinant – Sedan

Tegen kwart over zeven opgestaan. Goed ontbeten en daarna op weg naar Sedan. Ik was Dinant nog niet uit en ik moest al eens stevige klim verwerken. Daarna offroad afdalen over een stenige weg vol met keien en geulen van het water. Juist toen ik dacht dat ik het gehaald had moest ik toch plotseling remmen. Ik wilde mijn voet op de grond zetten maar ik stapte precies in een geul en viel op de grond. Snelheid had ik gelukkig niet maar toch een kras op mijn knie en ik was blij dat ik mijn jasje nog aan had want anders had ik ook een flinke schram op mijn arm gehad. Nu alleen een wat branderig gevoel. Gelukkig was ik er nog goed van afgekomen.

De hele dag ging het op en neer. Eigenlijk was het geen moment vlak. Maar wel een heel mooi gebied! Bossen en velden wisselden elkaar af. En nauwelijks verkeer. Wel was het weer goed warm en ik dronk dan ook behoorlijk. Ook vandaag weer zo nu en dan offroad wegen. Een paar keer toch maar besloten om de asfaltweg te nemen. Als die er tenminste was. Soms lukte dat niet. Een weg was zelfs met een touw afgezet en aan de andere kant van het pad was de doorgang geblokkeerd door schrikdraad. Maar het was ook een wandelroute dus met een beetje bukken en de fiets schuin houden kon ik shock vrij onderdoor.

Een flinke maar geleidelijke klim bracht me bij de Belgische – Franse grens. Nou ja grens ik zag op een gegeven moment dat ik in Frankrijk zat. De grens heb ik niet gezien. Er volgde een afdaling naar Sedan. Vlak voor Sedan kwam ik het eerste monument van de Frans Duitse oorlog tegen. Nu gaat het dus beginnen! Mijn hotel, wat 2,5 km van het centrum lag, had ik snel gevonden. Maar de receptie was leeg en er hing een telefoonnummer op de deur wat ik moest bellen.

Ik bleek kamer 112 te hebben. De dame aan de telefoon sprak gelukkig ook wat Engels al kon ik haar Frans ook nog wel enigszins volgen. Ze zou over een kwartiertje sowieso naar het hotel komen. Fijn want ik wilde mijn fiets wel op een veilige manier parkeren. Die kon in het restaurant geplaatst worden. De kamer was eenvoudig maar voor mij prima.

Na het douchen terug naar de stad. Te voet en het kostte me toch een half uurtje. Onderweg een blikje cola gekocht in een automaat van een tankstation. In de lobby van het hotel hadden ze ook een frisdrankautomaat maar die bleek kapot te zijn. Anderhalf uur door het centrum van Sedan gelopen. Leuke stad en vooral het kasteel, het grootse van Europa, was indrukwekkend. Een biertje gedronken bij een brasserie en toen een restaurantje opgezocht.

Aan de voet van het kasteel lag restaurant Sainte Barbe met als specialiteit couscous. Ze hadden zo’n twintig soorten. Ik heb die met lam genomen en een tomatensalade. Prima eten voor een hele redelijke prijs! En wat voor een fietser ook belangrijk is de portie was groot! Tegen negenen terug naar mijn hotel en nog wat gelezen in ‘From here to eternity’. En ook alvast wat reserveringen voor de komende dagen gedaan. Morgen een dagje Sedan en omgeving. Vooral op zoek naar monumenten van de oorlog 1870-1871. Het zal me benieuwen.

Dinsdag 15 september – Sedan en omgeving

Na het ontbijt tegen negenen op weg. Het was al lekker warm dus een jasje hoefde ik niet aan. Vandaag probeer ik meer te weten te komen van de Slag bij Sedan.

Allereerst naar Bazeilles. Hier lag het museum “Maison de la Dernière Cartouche” oftewel de laatste patroon. Commandant Lambert trok zich met een aantal soldaten terug in dit huis en vochten inderdaad door tot de laatste kogel... Het museum zelf was helaas gesloten maar ik wilde toch deze plek zien. De muren van het huis waren hier en daar beschadigd. Ik vermoed dooprober kogelinslagen. Bazeilles werd tijdens de slag om Sedan met de grond gelijk gemaakt. Naast het museum lag een monument voor de Franse zeesoldaten. Zo’n 300 meter verder, bij het kerkhof, lag het Ossuaire. Vanaf Bazeilles gereden naar La Moncelle. Vlak buiten het dorp, op een heuvel, lag het zogeheten kruis van Mac Mahon. Een herinnering aan de Slag van Sedan. Patrice de Mac Mahon was maarschalk in het Franse leger en een van de stafleden. Bij de ingang van het dorpje stond nog wat uitleg over 1870-1871 inclusief een aantal oude foto’s. Daarna richting Illy gereden. Bij Illy werd het Franse leger omsingeld. Op de gemeentelijk begraafplaats een aantal oorlogsgraven lagen. Even buiten het dorp op een heuvel, Calvarie genaamd, stond het Kruis van Illy. Hier had je ook een schitterend uitzicht op de omgeving. Er was ook een picknick tafel en dan ook maar meteen geluncht. Na de lunch doorgereden naar Floing. Een charge van 4000 ruiters werd gelanceerd op het plateau van Floing. Deze charge ontlokte bij Koning Wilhelm de uitspraak: “Ha, de dappere mensen!” Wilhelm was behoorlijk onder de indruk van het strijdtoneel want hij zei ook nog: “De stad die op verschillende plaatsen in brand staat, samen met de talrijke dorpen in vlammen in de hele cirkel van het strijdtoneel, maakt het tafereel bijzonder ingrijpend. “ Eerst bezocht ik de gemeentelijke begraafplaats van Floing waar een aantal graven van gevallenen lagen. Het was nog even speuren voordat ik ze gevonden had. Sowieso was het lang niet altijd gemakkelijk om vandaag alles terug te vinden. Zo heb ik hard nog liggen zoeken naar een massagraf van Duitse soldaten wat bij een landweg zou moeten liggen. “Hier starben den Heltentod am 1te September 1870 und ruhen in gemeinsamen graben”. Ook internet bood geen uitkomst. Slechts één site gaf iets van informatie maar ik kon er niet uit opmaken waar het massagraf zich nou precies bevond.

Wel gevonden bij Floing een carré militaire met graven van gevallenen. Na een steile klim kwam ik bij het monument van de chasseurs d’Afrique die overal voor Frankrijk de kastanjes uit het vuur hadden gehaald. Een stuk verder kwam ik bij het Croix Marguerite. Marguerite was een Franse bevelhebber die dodelijk getroffen werd. Tweehonderd meter van dit kruis een monument “Zur Errinnerung an die in der Schlacht bei Sedan am 1. Septbr 1870 gefallenen und in den Lazarethen zu Floing Vrignes-aux-Bois St. Menges u. Donchery ihren Wunden erlgene Weimeranern des 94. Inf. Reginments Grosherzog von Sachsen – Friede sei ihrer Asche Ehre ihrem Andenken!”. Even verderop, richting het monument van de chasseurs d’Afrique, werd ik door een bordje gewezen op een monument voor een Frans kapitein die daar gesneuveld was. Terug naar Sedan waar ik het grootste kasteel van Europa ging bezoeken. In circa 2 uur leerde ik alles over de geschiedenis van het kasteel en zijn bewoners. De uitleg werd in het Frans, Engels en Nederlands gegeven. Er was ook een speciale zaal gewijd aan de Slag bij Sedan met o.a. uniformen van de militairen en olieverf schilderijen. Uiteindelijk werd de witte vlag gehesen boven op het kasteel. Napoleon III begaf zich naar de Duitse koning met de woorden: “Meneer mijn broeder, omdat ik niet kon sterven te, midden van mijn troepen rest mij enkel de keuze om mijn zwaard in handen van Uwe Majesteit te leggen. Ik ben de goede broeder van Uwe Majesteit, Napoleon.”

Bismarck en Napoleon III ontmoeten elkaar in het huis van Tisserand, bij Donchery. Op 2 september wordt de capitulatie getekend op het kasteel van Bellevue. De Franse troepen werden samen gedreven in Iges dat “le camp de la Misére” werd. De slag van Sedan was zo het startpunt van een aaneenschakeling van geweld die van 1870 tot 1945 en gedurende drie oorlogen Frankrijk en Duitsland tegen elkaar opgezet heeft.

Tegen vijfen terug naar het hotel. Gedoucht en even wat gerust. Toen lopend terug naar de stad. In de lobby van het hotel had zich een bond gezelschap van een Franse wielerclub zich verzameld. Sommige op een racefiets, andere op een elektrische fiets en andere weer op een soort van travelbike incl. bepakking. Ik was graag weer gaan eten bij hetzelfde restaurant als gisteren maar helaas die hadden 2 weken vakantie.

Eerst maar een biertje gaan drinken bij een klein barretje en daar ook een kaasplankje genomen. Er ontstond een enorme ruzie op het terras tussen een van de twee eigenaren en een stamgast. Merde en Mort werd er geroepen. Ze gingen elkaar bijna te lijf als de ander eigenaar er niet tussen gesprongen was. Het werd dus tijd om op te stappen en een restaurantje op te zoeken. Wat ik snel gevonden had. Het was niet zo goed als gisteren maar het bier was er wel lekker. Een lokaal soort. Tegen tienen weer in het hotel. Nog even gelezen maar toch snel naar bed gegaan. Morgen zou het een lange dag worden.

Woensdag 16 september – Sedan – Verdun

Een beetje op tijd vertrokken want ik moest vandaag zo’n kleine 120 km rijden. Het was een beetje bewolkt en er viel zowaar een spatje regen. Maar ik merkte het nauwelijks en algauw was ook weer droog. De bewolking bleef echter en de zon kwam er in de ochtend maar moeilijk door. Toch was het al drukkend warm.

Nadat ik Sedan uitgereden was moest ik meteen klimmen. Dat viel tegen. Ik had stevig ontbeten en mijn buik zat me nog een beetje in de weg. Want de klim zelf viel op zich wel mee. Maar na een aantal kilometers klimmen kwam ook de beloning en ging ik al weer dalen. De heuvels werden steeds lager. In deze streek was in de meidagen van 1940 veel slag geleverd tegen de Duitsers. Regelmatig kwam ik herdenkingsmonumenten van WOII tegen.

Ik schoot goed op. De klimmetjes waren relatief kort en ook niet echt steil. Ik reed er met gemak tegenop. Tegen twaalven geluncht in een parkje. Daarna was het gedaan met de bewolking en begon de zon goed te branden. En schaduw was er niet of nauwelijks. Mijn bidons gingen dan ook rap leeg. Maar gelukkig had ik nog een extra voorraadje water.

Ik reed door Varenne. Een plaatsje wat ik nog kende toen ik in 2014 de frontlijn van de Eerste Wereldoorlog heb gefietst. Ik had hier gekampeerd en hier nog een museum bezocht en een klein cafeetje waar je wat kon eten. Het bestand allebei nog zag ik. Ik arriveerde in Verdun. Het plaatsje zelf kende ik al van zowel mijn eerste als tweede wereldoorlog fietsvakantie. Ik had weer geboekt bij Hotel Saint Paul aan de rand van het centrum. Een eenvoudig hotel met een vriendelijke eigenaresse. Het hotel kon ik feilloos vinden maar de receptie ging pas om 16:00 uur open en ik arriveerde om iets voor half vier. Dan maar zolang op het terras een colaatje genuttigd. Om 16:00 uur ingecheckt in het hotel en na het douchen was er nog tijd om de Tour de France te kijken. Een spannende bergetappe waar het man tegen man ging. Ik wilde eigenlijk al het stadje in want ik moest nog wat eten en water kopen. Maar het begon geweldig te onweren. Dan maar aan mijn reisverslag gaan werken. Een half uur later was het droog en alsnog naar de supermarkt. Mijn boodschappen teruggebracht naar het hotel en toen op zoek naar een restaurantje. Neergestreken bij Romeo en Juliëtte. Een restaurant met Italiaanse keuken. Ik had hier nog niet eerder gegeten en tot nu toe was ik in Verdun nooit echt verwend geweest. Maar Romeo en Juliette was een goed restaurant. Alleen de porties waren voor mij wat aan de kleine kant. Zeker als je bijna 120 km gefietst hebt.

Daarna nog een biertje gaan drinken bij L’Estaminet. Deze kroeg kende ik al van mijn eerdere bezoeken aan Verdun. Keuze uit veel soorten bieren. Het was vrij druk en lekker gelezen op het terras. Het was wel wat koeler dan de voorgaande dagen maar met een trui aan was het nog goed uit te houden. Tegen half elf terug naar het hotel.

Donderdag 17 september – Verdun – Metz

Na het ontbijt uitgecheckt en de eigenaresse vroeg me waar ik nu naar toe zou fietsen. Metz was mijn antwoord. Dat wordt een eenvoudig ritje zei ik vol bravoure. Normalerwijs zou dit ook zo zijn maar er was veel wind vandaag. Tegenwind wel te verstaan. Zelfs wielrenners die mij inhaalden hadden er last van zag ik.

Gelukkig was het niet veel klimmen vandaag. De pittigste klim is eigenlijk om Verdun uit te rijden. Daarna zit je op een soort van vlakte die glooiend op en neer gaat. Je kunt eigenlijk vrijwel in een rechte weg van Verdun naar Metz rijden. Ik besloot na een tijdje toch maar wat binnenwegen te nemen en wat meer te zigzaggen. Ik wist van mijn Wereldoorlog II fietsvakantie dat ik onderweg dan nog een groot aantal monumenten van de Frans Duitse oorlog zou tegenkomen.

Maar het is zeker niet het meest mooie gebied waar ik tot nu toe doorheen heb gefietst. Bij Gravelotte een museum bezocht die helemaal gaat over de Frans Duitse oorlog, zijn nasleep, de vergermanisering van het gebied en hoe het uiteindelijk toch weer in Franse handen komt. Ik arriveerde tegen half twee maar ze gingen pas om 14:00 uur open. Ik had nog wat tijd om het Duitse militaire kerkhof wat tegenover het museum lag te bezoeken. Protserige graven met teksten dat men de heldendood was gestorven voor volk en vaderland. Tja daar heb je dan veel aan als je als Duitse soldaat onder de Franse aarde ligt. Het museum was modern ingericht met veel informatie in Duits, Engels en Frans. Filmpjes, foto’s, tekeningen en militaire attributen zoals uniformen, helmen en een paar kanonnen. Indrukwekkend waren ook de grote olieverfschilderijen over de oorlogstaferelen. Ik ben er zo’n 2,5 uur geweest en had nog niet alles gezien. Maar een gegeven moment heb je het ook wel een beetje gehad. Zeker als je ook nog een uurtje of drie gefietst had van tevoren. Maar het museum is een echte aanrader en ook nog gratis te zoeken. Door naar Metz. Het zwaarste had ik gehad en er volgde meteen een flinke afdaling en daarna een vlak stuk. Alleen in Metz moest ik even klimmen en over vervelende keitjes rijden. Ik had een appartement gehuurd op Place de Jeanne d’Arc. Volgens de overlevering zou ze op dit gezellige pleintje in het geheim gewoond hebben. Ze had in ieder geval een leuke plek uitgekozen.

De eigenaresse van het appartement stond me al op te wachten. Snel werd ik rondgeleid waarna ze afscheid nam. Na het douchen eerst inkopen gaan doen. Het was even zoeken naar een supermarkt maar het winkelcomplex St Jacques, op loopafstand van mijn appartement, bracht uitkomst. Onderweg naar mijn appartement neergestreken bij restaurant Les Pas Sages. Prima eten hier. Ik kende het nog van mijn vorige bezoek aan Metz.

Daarna op het terras gezeten bij het kroegje op Place Jeanne d’Arc.

Vrijdag 18 september – Metz en omgeving

Een beetje uitgeslapen en pas tegen achten opgestaan. Ontbeten en tegen half 10 op weg. Zonder bagage vandaag want vandaag wilde ik weer wat monumenten en graven uit de Frans Duitse oorlog gaan bekijken. Allereerst langs de Moezel naar Thionville. Een gemakkelijke rit, ondanks dat de wind niet helemaal mee hielp. Ik kende de route al want ik had die afgelopen jaar ook gefietst. Maar de stad Thionville, de derde stad van Lotharingen, kende ik niet. Ik vond die toch tegenvallen. Er is wel een oud centrum maar dat is vrij klein. Ik hield het dan ook snel voor gezien. Een stukje terug langs de Moezel en daarna het binnenland in. Op weg naar Saint-Privat-la-Montagne waar ik o.a. heb bekeken:

In een tuin is een militaire herdenkingsplaats in carré-vorm: “Aux soldats Français mort glorieusement pour la défense de Saint-Privat le 18 aout 1870.

De stèle van generaal-majoor von Craushaar. “Hier starb der königkich Sächsische Generalmajor Ernst Adolf v. Craushaar. Kommandeur der 1. Infanterie Brigade nr. 45 den Heldentod am 18 August 1870. De stèle lag aan de rand van een akker en vond ik per toeval.

Een herdenkingsmonument voor Duitse gesneuvelden, Rue de Tour de la Garde Royale Prussienne. “Den beim Sturm auf St. Privat am 18 august 1870 auf diesem Gefelde gefallenen tapferen Kriegern gewidmet von der Vereinigung zur Schmückung der Kriegergräber bei Metz 1899. “

Een monument op de weg naar Sainte-Marie-aux-Chenes. “Am 18 august 1870 fielen beim Angriff auf Saint-Privat der Kommandeur Oberst Von Roeder, 361 Offiziere, Unteroffiziere und Mannschaften des ersten Garde Regiment Zu fuss. “

Een stèle. “Hier Kampfte das Dritte Garde Regiment Z.F. “

Een monument van de 4e Pruisische garderegiment grenadiers. Bij een landweg in het zuidoosten van Sain-Privat-la-Montagne.

Een monument langs de weg naar Roncourt: “Zum ehrenden Andenken an die 1870-71 gefallenen Kameraden – Das IV Garde Regiment. “

Het viel me op dat bij veel monumenten toch nog bloemen of kransen liggen. Er is schijnbaar toch nog een potje voor en er zijn nog steeds mensen die hier voor zorgen. Helaas heb ik niet alles gevonden. Zo zou er een Frans Duits militair kerkhof langs de N43 moeten liggen met circa 8000 Duitse gesneuvelden. Maar mijn Garmin, Google en ook de landkaart in het dorp bracht geen uitkomst. Ook een monument voor het 12e Saksische legerkorps en de Rue Raymond Mondon heb ik niet kunnen terugvinden. De straat wel maar geen monument te zien Misschien lag die wel op particulier grondgebied ergens in een tuin.

In het museum had ik gisteren een landkaartje gekocht met een overzicht van alle monumenten en graven. Hierop was te zien dat bovenstaande alleen maar het topje van de ijsberg is. Er is nog veel meer te zien. Maar goed dan zou ik twee weken rondom Metz moet gaan rijden om ze allemaal te lokaliseren. En dat vind ik toch een beetje te veel van het goede. Ik had vandaag weer een goede indruk gekregen. Morgen nog zo’n dagje monumenten en graven speuren. Terug naar het appartement. Douchen en misschien nog wat van de Tour de France kijken.

Zaterdag 19 september – Metz en omgeving

Vandaag ook weer zonder bagage op zoek naar monumenten en graven. Gedeeltelijk langs de weg Gravelotte, Rezonville, Onville en Mars-La-Tour. Maar ik wist dat er in de omgeving van deze dorpen nog veel meer monumenten lagen. Eerst een mooi stukje langs de Moezel. Daarna richting Gravelotte via de D11. Het museum van Gravelotte had ik 2 dagen geleden al bezocht. Dit gaf me nu de tijd om mij te concentreren op de monumenten die her en der verspreid in de velden liggen. Ze staan lang niet allemaal goed aangegeven maar als je speurt over de velden dan kun je ze zien liggen. Ik reed richting Mars-La-Tour maar onderweg al vaker een afslag genomen als ik monumenten zag liggen. Bij Rezonville zag ik een monument van grote afstand liggen. En ik kwam er daarna ook nog wat kleintjes tegen op weg er naar toe.

Bij sommige van de monumenten staat wat meer uitleg in de vorm van een plaquette. Ik kwam kort in gesprek met een oude dame die zo’n plaquette als bankje gebruikte. Ze bleek in Rezonville op vakantie te zijn bij haar nicht. Maar ze wilde graag voor me opstaan zodat ik een foto van de plaquette kon maken. In Rezonville heeft zowat de hele Duitse staf inclusief de Duitse Koning Wilhelm I gelogeerd en hoofdkwartier gehouden. De huizen waar ze verbleven staan er nog steeds. Op een plaquette kon ik zien hoe de huizen er toentertijd uit hadden gezien incl. de huidige adressen.

Aangekomen in Mars-La-Tour vond ik o.a.

Een stèle op de gemeentelijke begraafplaats: “Den am 16 august 1870 bei Mars-La-Tour gefallenen Kameraden, das Königlich Preussische 1. Und 2. Garde Dragonder Regiment. “

In de kerk bevonden zich talloze plaquettes en ramen ter herinnering aan de gevallen Franse soldaten.

Van Mars-La-Tour via onverharde paden naar Gorze. Lekker fietsen was dit niet want de stenen en keitjes die op de paden lagen waren moeilijk te befietsen. Maar gezien de ‘vangst’ aan monumenten én het geweldig uitzicht was het wel de moeite waard. Ik stond o.a. op de plek waar Prins Frederik Karel van Pruisen de Slag bij Mars-la-Tour leidde.

Uiteindelijk afgedaald naar Gorze en daarna weer omhoog naar Rezonville. Op die weg stonden ook nog een aantal monumenten. Sommige van deze monumenten waren al gedeeltelijk gesloopt. Zo had eentje vroeger een hele grote adelaar op de top staan en op een andere stond ooit een Duitse soldaat in brons. Het grappige was dat op een van de monumenten een grote roofvogel zat. Ik moest meteen aan de Duitse adelaar denken. Helaas vloog die weg toen ik een foto wilde maken. Een eindje verder op lag jammer genoeg een soortgelijke stootvogel dood langs de weg. Waarschijnlijk geschept door een auto. Dood en doodzonde (letterlijk en figuurlijk) want zelfs dood zag die er nog majestueus uit.

Via Rezonville teruggereden naar Gravelotte en toen richting Metz via de grote weg. Ook hier staan nog een aantal monumenten. Daarna afdalen zodat ik weer vlakbij de Moezel kwam. Metz in gereden. Gedoucht en de klimtijdrit van de Tour de France gekeken. Wat een ontknoping. Podgacar stootte Roglic van de (gele) troon en wint alsnog de Tour. Jammer voor Tom Dumoulin die hierdoor de tijdrit niet won. Maar zowel Roglic als Dumoulin waren in waarde geklopt door een 21-jarige snotneus. Na het diner nog een afzakkertje genomen bij het kroegje op het pleintje (Place de Jeanne d’Arc) van mijn appartement. Ik heb het maar bij eentje gehouden. Want morgen wordt het een lange dag.

Zondag 20 september – Metz – Obernai

Tegen kwart voor zeven opgestaan. Ontbeten, de sleutel van het appartement in de brievenbus gegooid en de eigenaresse, zoals afgesproken, gemeld dat ik was vertrokken. Eerst een stukje langs een klein riviertje om Metz uit te komen. Een mooie weg!

Daarna, via een paar dorpjes, op een hoofdweg uitgekomen. Mijn Garmin dirigeerde me al snel naar een klein zijweggetje die evenwijdig aan de hoofdweg liep. Al gauw werd die slechter en slechter. Onverhard was het niet maar de losse stenen en keien waaruit de weg bestond maakte het fietsen er niet gemakkelijker op. Zeker niet toen ik ook nog een steile helling voor mijn kiezen kreeg. Ik kwam maar moeizaam vooruit. Na vijf kilometer zwoegen hield ik het voor gezien en besloot ik over de hoofdweg verder te rijden. Want met dit tempo zou ik Obernai die dag nooit bereiken.

Het verkeer op de hoofdweg viel overigens reuze mee. Maar goed het was geen rustige landweg. Wel mooie vergezichten. Het liep een beetje glooiend op en neer. Toch waren er ook lange rechte klimmen bij. Maar ik schoot goed op. En dat moest ook wel. Uiteindelijk dirigeerde mijn voor geplande route me toch naar een zijweg. Maar ook die goed en bracht me o.a. naar het dorpje Marsal Die een geweldige stadspoort hadden. Wat hiervan de bedoeling was begreep ik niet helemaal want de rest van het dorp stelde niet veel voor. Wellicht in vroegere tijden was men belangrijker.

Na Marsal bleef ik over landelijke wegen rijden. Een mooi gebied. Uiteindelijk werd ik weer over een landweg gestuurd die na verloop van tijd overging op keien en stenen. Maar op mijn Garmin zag ik dat ik niet zo ver meer hoefde. Er was echter één probleem: Een Franse boer had de rest van landweg ondergeploegd. De landweg was nergens meer te herkennen. Op mijn Garmin zag ik wel een stippellijntje kort in de buurt waar ik zat. Dat betekende dus een andere landweg. Ik liep dan meer die richting op langs een veld van verdroogde zonnebloemen. Ik vervolgde mijn weg met aan de linkerkant een bosje en aan de rechterkant het veld met zonnebloemen, Tussen de bomen zag ik het landweggetje liggen. Door het kreupelhout en een korte maar steile helling af. Ik kon verder fietsen over een landweg die bedekt was met gras. Maar dat weggetje liep rechtdoor en ik moest meer naar links. Dus het werd toch weer lopen geblazen door een weiland die me uiteindelijk naar een geasfalteerde weg bracht. Aan de rand van de weg geluncht. Met mijn Garmin een nieuwe route gezocht want dit akkefietje had me toch meer dan een half uur en heel wat energie gekost. Dat moet ik niet te vaak hebben vandaag want de rit was nog lang. Ik had thuis de route via google maps gemaakt. Misschien had ik wat beter naar de instellingen moeten kijken want de onverharde wegen die google koos waren soms toch behoorlijk lastig.

Het was ondertussen ook goed warm geworden en ik was blij dat ik 2 flessen extra water bij me had. Want op een zondag wordt het toch lastig om eten en drinken in te kopen. Door de lunch had ik nieuwe energie en het fietsen ging weer best aardig. Na een paar uur kreeg ik toch weer een dipje. Ik kwam langs een onbemand tankstation met drie! Frisdrankautomaten. Maar bij geen van de drie lukte het mij om er een blikje of flesje cola uit te krijgen. Ook andere softdrinks lukte me niet. Dan maar wat koekjes gegeten die ik een paar dagen geleden gekocht had. Heerlijk met chocola en nootjes. Samen met een paar slokken water kreeg ik nieuwe energie.

Er volgenden een paar klimmen en daarna een steile afdaling naar het Rijn-Marne kanaal. Heel mooi om hier langs te fietsen! Daarna nog een flinke maar niet al te steile klim en opnieuw afdalen. De laatste dertig kilometer liepen over een vlak fietspad door bossen en langs de wijnvelden naar Obernai.

Mijn hotel, hotel Le Gouverneur, lag midden in Obernai. Ik had het dan ook snel gevonden. Obernai heeft een leuk historisch centrum vol met vakwerkhuizen. Nog even snel doorheen gelopen maar ik had honger en al snel streek ik neer bij een Italiaans restaurantje. Prima eten hier en toen men merkte dat mijn Frans niet al te best was werd er al snel op Duits overgestapt. Na het diner toch nog maar even rondgelopen en nog een 2-tal biertjes gescoord op een terras. De kelner sprak zowaar wat Nederlands. Dat had hij van de toeristen geleerd.

Maandag 21 september – Obernai - Mundolsheim

De twee Fransen die naast mijn kamer logeerden waren met de e-bike op fietsvakantie. Ze waren wat sneller weg dan ik. Iets te snel zelfs want een van hen had zijn fietshelm laten liggen. Ik zag het pas toen ze al zeker vijf minuten vertrokken waren.

Bij de kerk van Obernai lag een monument dat herinnert aan 1870. Eerst dit maar even bezocht. Daarna via binnenwegen naar Illkirch gereden wat zo’n 23 km verderop lag. In Illkirch op zoek gegaan naar het fort Uhrich uit de ‘bezettingstijd’ (1871-1918). Al snel had ik de Fort Uhrich route gevonden en mijn Garmin, waar je ook naar monumenten kunt zoeken als die tenminste door Garmin zijn geregistreerd, gaf aan dat er een Uhrich hohe was. Dat moet het fort zijn dacht ik.

Uhrich hohe lag iets buiten Illkirch in een ondoordringbaar bos. Mijn Garmin gaf wel een route aan maar over het bospad was het lastig fietsen en het laatste stuk was zelfs helemaal niet meer te fietsen door bomen en takken die de weg versperden. Er schoot met veel lawaai iets weg uit het bos. Een hert, ree of everzwijn? De fiets uiteindelijk laten staan en de laatste 150 meter maar gelopen. Ik hoopte alleen dat ik mijn fiets nog zou terugvinden. Ik kwam mij Uhrich hohe aan. Het leek inderdaad op een klein fort met gracht. Maar helaas was het tralie toegangshek gesloten en stond er een bord dat de toegang verboden was. De tralie was echter zo beschadigd dat ik er wel doorheen had gekund. Toch maar niet gedaan want hoe was de kwaliteit van het fort? Was het wel veilig? Stel dat er wat zou gebeuren wie zou me dan ooit hier vinden? Ik besloot maar om te draaien.

Geluncht bij het Rijn-Rhône kanaal wat naar Straatsburg liep. Ik had er ooit nog wel eens langs gefietst. Een ganzenfamilie: vader, moeder en een 6-tal jonge ganzen hield me een beetje gezelschap tijdens de lunch. Ik bestudeerde nog eens mijn Garmin en kwam erachter dat ik niet fort Uhrich had bezocht maar alleen een soort van bijgebouw. Het fort zelf lag aan de overkant van de weg vlakbij mijn lunchplek. Toch nog maar even langs het fort gereden. Maar dit waren ze aan het opknappen en ik kon alleen de buitenkant bekijken.

In Illkirch was nog een monument ter herinnering aan de doden van 1870-1871 te zien. Volgens mijn reisgids op de Place du Souvenir, naast restaurant Tankstell. Zowel mijn Garmin als Google maps kende echter geen Place du Souvenir maar google kende gelukkig wel Restaurant Tankstell. Maar wel met een ander adres. Hier toch maar naar toe gereden. En jawel hoor het monument lag naast het restaurant. Place du Souvenir heette eigenlijk Place du Souvenir Français. Daarom kon ik het niet vinden. Tot Illkirch was de route best nog ok maar daarna was die rondweg saai te noemen. Ik reed eigenlijk door de voorsteden van Straatsburg.

Daarna nog doorgereden naar de gemeentelijke begraafplaats van Ostwald wat een paar kilometer verderop lag. Hier zou ook een monument moeten liggen, Ik heb de begraafplaats afgelopen maar niets kunnen vinden. Maar het zijn soms maar kleine monumenten dus ik heb er vast overheen gekeken. Meer succes had ik bij Schiltigheim. In dit stadje bevindt zich bij de begraafplaatst van de Église Sainte-Famille een monument dat herinnert aan het beleg van Straatsburg: “Aux défenseurs de Strasbourg tombés à la sortie du 18 aout 1870, les habitants de Schiltigheim”. Dit monument stond vrijwel meteen aan de ingang en ook hier was ik bijna langs gelopen.

Door naar mijn hotel Roi Soleil Strasbourg wat nog een 6-tal kilometer verder lag in het plaatsje Mundolsheim lag buiten het dorp aan een grote weg op een soort van industrieterrein. Gezellig was anders maar het was maar voor een nachtje en goed betaalbaar. Ondanks dat het een groot gebouw was had men geen parkeerplek voor de fiets. Die kon ik buiten in het fietsenrek stallen aldus de receptioniste. Ik opperde dat ik de fiets dan naar mijn kamer wilde nemen en dat vond ze ook prima.

Na het douchen even het stadje gaan bekijken en wat inkopen gedaan. Het stelde niets voor. Zelfs restaurantjes kwam ik nauwelijks tegen. En de restaurants die ik wel tegenkwam bleken ’s avonds gesloten te zijn. Maar met tripadvisor toch nog wat restaurantjes gevonden waarvan er een op loopafstand was. Het restaurant was een soort van fastfoodketen maar wel met een eigen microbrouwerij. Het eten was niet echt indrukwekkend maar wel te pruimen.

Dinsdag 22 september - Mundolsheim – Wissembourg

Ik had gisteren toch echt aangegeven dat ik een ontbijtje wilde hebben en zelfs nog gevraagd vanaf hoe laat ik kon ontbijten. Maar toch stond mijn naam niet bij de reserveringen. Gelukkig was dit geen probleem en ik kon meteen aanschuiven. Daarna op weg.

Eerst een stukje over een ander industrieterrein maar toen ik dat eenmaal achter me gelaten had werd het een mooie rit. Eerst een vijftal kilometers langs het Rijn-Marne kanaal. Hier had ik al eerder langs gereden. Ook nu was het weer een mooie stukje. Het water was spiegelglad en de boten die erop lagen werden mooi gespiegeld in het water. Soms kwam ik een andere fietser, jogger of rolschaatser tegen. Daarna verliet ik het kanaal weer en liep mijn weg door bossen en kleine dorpjes. Ik arriveerde in Morsbronn-les-Bains. In dit pittoresk dorp vol met vakwerkhuizen zag ik grote getekende plakkaten met Franse soldaten uit de oorlog van 1870-1871. Een stukje verder dan de kerk, een steile klim, vond ik een monument voor de Franse kurassiers, jagers, genie, artillerie, zoeaven, tirailleuirs en andere deelnemers aan de Slag bij Reichshoffen, 6 augustus 1870: “Militibus Gallis hic interemptis die 6. Augusti 1870.” Aan de andere kant van het dorp vond ik het monument voor de gesneuvelden van het 32e Thuringse infanterieregiment, een rots met een bronzen adelaar.

Daarna door naar Woerth. Ook al zo’n leuk dorp met vakwerkhuizen. In Woerth vond ik een monument van het 11e regiment Hessische veldartillerie (Fieldartillerie), ter herinnering aan de Slag bij Wörth van 6 augustus 1870, naar ontwerp van de Straatburgse architect Ernst Zimmerle. Ook lag er een museum in het gemeentehuis over de Slag bij Wörth. Helaas was dit gesloten op maandag en dinsdag.

Een flinke klim bracht me van Woerth naar Froeschwiller. Froeschwiller is ook al weer zo’n historisch dorp vol met vakwerkhuizen. Voor Froeschwiller vond ik al een monument van 1870-1871. Op de begraafplaats was er het graf van adelijke generaal. Toevallig viel hier mijn oog op toen ik er langs reed. Maar ik was eigenlijk op en zoek naar een monument gewijd aan het 2e Hessische regiment: De Hessische leeuw en wapens van de overgewonnene.

In eerste instantie kon ik de leeuw niet vinden maar ik zag wel een ander monument in de verte liggen. Hier maar eens naar toe gereden en toen zag ik dat op deze vlakte een tiental monumenten en kruizen stonden. Ook de Hessische Leeuw stond erbij. Bingo! Ik had eigenlijk een andere weg tussen Woerth en Froeschwiller moeten nemen dan was ik ze automatisch tegengekomen. Maar dan had ik waarschijnlijk de andere weer gemist.

Via een onverhard pad weer afgedaald naar Woerth. Daarna richting Wissembourg gereden. Onderweg kwam ik nog een aantal monumenten tegen. Ik werd ingehaald door een wielrenner van ik schat toch wel 75 jaar oud. Langzaam haalde hij me in. Met bagage hield ik hem niet bij. Een stukje verder zag ik hem met iemand praten en ik reed hem dus weer voorbij. Een aantal kilometers verder begon ik aan een lange klim. En wie reed daar voor me uit? Jawel hoor die oude taaie! Hij had schijnbaar een sluipweg genomen. De klim verliep heel geleidelijk met een stijging van circa 5%. Soms was het 3% en soms 7% maar meestal stond mijn teller op 5%. Het liep lekker en ik liep in op oude taaie. Het speeksel liep uit zijn mond zag ik toen ik hem inhaalde.

Maar even verder op een iets gemakkelijker stuk haalde hij mij weer in weer en gebaarde me om in zijn wiel te gaan zitten. Maar dat lukte me helemaal niet want hij was te snel. Daarna werd het een stuk steiler en ik kon helemaal niet met hem mee. Ik dacht dat de klim al ten einde was maar na een korte afdaling ging die weer vrolijk verder. Weer liep ik langzaam in op oude taaie. Ik had hem nog kunnen pakken op de top van 432 meter maar ik besloot hem te laten winnen. Ik maakte een foto van de top. Oude taaie was verderop ook gestopt en dronk van zijn bidon toen ik hem passeerde. Ik wuifde naar hem en hij riep “bon route, bon route!”. Ik hoop dat ik op die leeftijd ook nog steeds zo fietsen kan.

Ik daalde af naar Wissembourg en had mijn hotel vlakbij het station snel gevonden. Wissembourg ligt op een paar kilometer van de Duitse grens. De eigenaresse van het hotel sprak goed Duits. Ik had nauwelijks met haar kennisgemaakt toen ze me al informeerde met: “Morgen wirts regenen” Lekker opbeurend nieuws 😉 Het inchecken verliep verder vlot en de fiets werd in de garage opgeborgen. Na het douchen weer op verkenning.

Allereerst gelopen naar de Geisberg waar ook een slag gewoed had. Aan de voet van de Geisberg lag nu een soort van industrieterreintje. De afstand viel tegen ik dacht dat het korter bij was. Maar na een dik half uur arriveerde ik bij het Monument du Geisberg. Op de plek waar de slag van 4 augustus 1870 had plaatsgevonden: Een obelisk met een trotse haan op de top. Via een andere veldweg op zoek naar een stèle onderaan de Geisberg. Mijn Garmin gaf aan waar het monument zou moeten liggen maar helaas lag het nu in een maisveld. Mijn Garmin sprong van hot naar haar dus ik kon het monument niet nauwkeurig genoeg lokaliseren. Ik had geen zin om een maisveld te gaan doorploegen op zoek naar een steen. Dit monument dus maar links laten liggen.

Even verderop zag ik wel een andere steen staan. Een soort van menhir. Het was een herdenkingssteen van een of ander Duits Jägerregiment. Daarna terug naar de stad. Ik kwam langs het kerkhof waar o.a. een tombe ligt van Generaal Abel Douay. Naast deze tombe ook een obelisk voor Franse gevallenen én een herinneringsmonument voor Duitse gevallenen. Het Musée Westercamp die ook veel informatie schijnt te hebben over 1870 heb ik helaas niet meer kunnen bezoeken. Wel nog wat door Wissembourg gelopen. Maar ik was moe na 75 km fietsen en zo’n 8 km wandelen.

Tijd voor het diner. Een stevige soep en Elzasser zuurkool met vijf! soorten vlees en een halve liter bier brachten me er weer bovenop. Daarna nog even bij een ander café op het terras gezeten en op tijd terug naar het hotel.

Woensdag 23 september – Wissembourg – Mannheim

Na een heel goed ontbijt met echt vers brood, heerlijk croissants, druiven en een hele kan koffie op weg. “Leider keine Sonne heute” zei de eigenaresse van het hotel toen ze me de koffie bracht. Na het ontbijt reed al snel Duitsland in. Via kleine wegen reed ik langs velden mais, bieten en zelfs pompoenen. Ook veel druiventeelt hier. De meeste waren al geoogst maar ik kon toch nog wat druiven proeven. Lekker zoet! Zo nu en dan een heuveltje beklimmen maar echt spannend was het nooit. Dwars door Speyer (Spiers) gereden en hier de vele kerken en oude gebouwen bekeken. Een mooi stad. Ik was er al vaker vlak langs gereden maar ik had het nog nooit echt bekeken. Daarna via Ludwigshafen doorgereden naar Mannheim. Daar in gecheckt in de Jeugdherberg. De jeugdherberg is een groot gebouw en ligt meteen aan de Rijn. Maar een plek voor de fiets had men niet. Dus moest maar buiten blijven staan. Dit is de eerste keer dat ik dit bij een jeugdherberg meemaak. De ene keer is de opbergplek voor de fiets beter dan de andere keer maar er is altijd wel een plek om je fiets op een veilige manier te stallen. Ik had een eigen kamer geboekt. In de tijd van corona leek me dat toch veiliger maar mijn fiets mocht ik niet meenemen naar mijn kamer. Ik vind het maar een vreemde zaak, zo’n groot gebouw en dan met de vele fietsers die de Rijn op en afrijden. Mijn fiets dan maar gestald bij de hoofdingang, vastgeketend aan een regenpijp onder een afdak.

Na het douchen Mannheim gaan bekijken. Ik kende de stad wel al een beetje. Ik was er een keer met de trein geweest en ook al een keer eerder met de fiets. De Wasserturm en het Slot blijf ik indrukwekkend vinden. Deze keer ook een 2-tal kerken bekeken en het park aan de achterkant van de Wasserturm. Ook mooi. Terug naar de Rijn waar je vlakbij de jeugdherberg gezellig kunt zitten op een terras met bomen. Zeg maar een soort van biergarten. Het is er wel prijzig maar de locatie is geweldig. Tijdens het eten en drinken kun je het scheepvaarverkeer op de Rijn bekijken. By the way de Franse eigenaresse van het hotel in Wissembourg had gelukkig geen gelijk gekregen. In de ochtend had het 10 druppels geregend en in de middag kwam zelfs de zon nog door. Hopelijk blijft het nog een aantal dagen zo.

Donderdag 24 september – Mannheim – Mainz

Ik kon iets langer blijven liggen dan ik gewend was want door de corona kon niet iedereen tegelijk aan het bed. Ik zat in de tijdsperiode tussen 8:00 en 8:30 en had tafel 10 toegewezen gekregen. Maar eerst in de rij voor het ontbijt. Normaal is er buffet maar door de corona was ook dit niet meer mogelijk. Je moest aangeven wat je wilde hebben en dat werd op je tablet gelegd. Maar volgens mij was er ook veel minder keuze dan normaal. Ik had mijn ontbijt dan ook al snel op. Om me heen allemaal zwijgzame mensen die alleen aan een tafel zaten. Normaal babbel je nog eens wat in een jeugdherberg maar dat was nu toch een stuk lastiger.

Door de corona was het contact maken toch al wat moeilijker vond ik. Je of de ander houd toch meer afstand. Zo’n mondkapje helpt ook al niet echt. In Frankrijk zag je overigens meer mondkapjes dan in België en Duitsland. Tenminste zelfs op straat liepen ze er in Frankrijk ook al veel mee. In België en Duitsland is het toch meer voor intern gebruik. Overigens moest ik wel vaak lachen als ik in Frankrijk bekeek hoe de mensen met corona omgingen. Afstand houden, in Frankrijk 1 m, was er nauwelijks bij. Er werd ook gewoon in een groep bij elkaar op het terras gezeten. Men had wel een mondkapje om maar die hing regelmatig maar op half zeven en de neus was dan vrij. En kwam men een bekende tegen dan werd het mondkapje rustig verwijderd en een zoen op de wang gegeven. In Duitsland ging het er iets gedisciplineerder aan toe. Maar goed dat is de Duitsers ook toevertrouwd 😉. Maar ook hier zie je net als in Nederland trouwens dat het naleven van de coronaregels moeilijk is.

Na het ontbijt op weg. Bij Mannheim de Rijnbrug over en dan kom je meteen in Ludwigshafen. Maar ze kunnen het beter omdopen tot BASFhafen. Het is BASF wat de klok slaat. Ik heb zeker een half uur langs allerlei gebouwen van BASF gereden. Daarna werd het gelukkiger weer wat landelijker en rustiger. Tot Worms. Ik blijf van Worms de stadspoort het meest indrukwekkend vinden. Daarna ook langs een industrieterrein om de stad uit te rijden. Gelukkig niet zo groot als bij Ludwigshafen. Maar het zijn niet de meeste leuke stukjes van de Rijnroute.

Maar als je Worms een keer goed achter je gelaten hebt wordt het wel weer mooi. Wat eten gekocht bij een kleine supermarkt incl. bakkerij. Ik had nog wel wat Frans brood in mijn tas zitten maar echt smakelijk was dit niet. Het Duits brood is toch tien keer beter. Ergens op een dijk, in de zon, geluncht.

Tegen drieën arriveerde ik bij de Jeugdherberg van Mainz. Ik was hier ook al eens eerder geweest. Bij de receptie was nog niemand aanwezig. Na een beetje ronddolen kwam ik een medewerker tegen die de receptioniste ging halen. Ingecheckt en hier hadden ze gelukkig wel een aparte beveiligde fietsenstalling.

Het centrum ligt zo’n 2,5 km van de jeugdherberg. Toch maar gaan lopen via het Volkspark en een villabuurt. Het centrum van Mainz vind ik toch wat gezelliger dan dat van Mannheim. Hier een paar uurtjes rondgelopen en daarna naar mijn favoriete kroeg Eisgrub aan de rand van centrum. Heerlijk eigen gemaakt bier hier en redelijk eten als je tenminste van veel vlees houd. Maar ook hier was het door de corona toch minder gezellig als normaal. En je moet, zoals overal in Duitsland, je naam, adres, telefoonnummer etc. noteren voor het geval dat er een coronabesmetting wordt geconstateerd. Van de ene kant natuurlijk goed maar van de andere kant vraag ik me af wat ze met al die gegevens doen.

Na 3 bierpullen en het diner werd het tijd om op te stappen. Het was toch nog zo’n twee kilometer lopen naar de jeugdherberg. Ik arriveerde er rond half 10. Nog wat gelezen en goed geslapen. ’s Nachts wel een paar keer wakker geworden omdat het goed aan het regenen was. Ja de zomer leek nu toch echt voorbij.

Vrijdag 25 september – Mainz – Koblenz

’s Ochtends was het gelukkig droog. Het ontbijt in Mainz was iets minder streng geregeld als in Mannheim. Hier kreeg ik wel een tafelgenote als was die al bijna klaar met ontbijten toen ik om kwart voor acht binnen kwam. Na het ontbijt op weg. Het was KOUD! Dit wat ik niet meer gewend. Ik had er spijt van dat ik mijn sportonderhemd en lange fietsbroek niet aangetrokken had. Ik dacht in het begin nog dat het warmer zou worden of dat ik me wel warm zou fietsen maar dat ging zeker de tot Bingen niet echt lukken.

Tot Bingen had ik de wind schuin tegen en ik schoot daarom minder goed op dan ik verwacht had. Bij Bingen de veerpont naar de overkant van de Rijn genomen. Hier was ik veel meer beschut voor de wind en wellicht is de Rijn hier ook wat gedraaid want het liep nu wel vlot. Maar het eerste uur bleef ik het koud houden en pas na de lunch verdween de kou. Volgens de thermometer op mijn Garmin was het 10 graden. Het was de eerste dag van deze fietsvakantie dat ik met een jas aanreed. Normaal had ik die alleen ’s morgen het eerste uur aan en soms zelfs al gestart zonder jas. Maar ik had me toch beter moeten kleden want ik heb het de hele dag koud gehad. En ondanks dat ik hard doorfietste bleef ik het koud vinden.

De route tussen Bingen en Koblenz blijf ik toch een van de mooiste stukken van de Rijn vinden. De Rijn kronkelt tussen de rotsen, veel kastelen en ruïnes, wijnvelden en wijnchateaus. Ondanks mijn hoge snelheid kon ik er van genieten. Zo nu en dan slalommend om andere fietsers. Bij Kaub weer een eerbetoon aan ijzervreter Blüchner gebracht die de Rijn was overgestoken.

Tegen half vier arriveerde ik bij hotel Triererhof midden in het centrum van Koblenz. De fiets kon in een aparte ruimte waar al meerdere fietsen stonden. Het inchecken verliep vlot. Helaas kon ik pas om negenen ontbijten. Tussen acht en negen was al helemaal vol. Dat wordt dus laat vertrekken morgen. Maar goed ik kan wel uitslapen. Ieder nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen. En ik moet dan morgen maar wat meer gas geven.

In het hotel, wat een historisch gebouw was, had ook de moeder van Napoleon geslapen. Ik bevond me dus in goed gezelschap. Het centrum van Koblenz ken ik redelijk goed. Maar er toch even doorheen gelopen. Daarna een restaurant opgezocht. Het was er al goed druk en ik kreeg nog juist een tafel. Alle mensen na mij hadden pech gehad.

Het was ‘s avonds een stuk frisser. Ik had dan ook geen zin om ergens buiten te zitten. Maar vanwege de corona leek het me niet verstandig om een kroeg op te zoeken. Dan maar op tijd terug naar het hotel.

Zaterdag 26 september - Koblenz - Keulen

Wat later opgestaan dan normaal omdat ik pas na negenen kon ontbijten. Het was een voortreffelijk ontbijt. Tegen tienen op weg. Het zag er maar grauw uit. Al gauw begon het een beetje te miezeren. Mijn regenjas toch maar aangedaan. Ik had me wel beter gekleed als gisteren en koud had ik het dan ook niet. Na enige tijd stopte het met miezeren en mijn regenjas maar weer uitgedaan. Maar dat was niet voor lang. Het begon al snel weer te miezeren en zelf wat harder te regenen. Stoppen deed ik nauwelijks. In het begin kwam ik nog wat andere vakantiefietsers tegen tegen de middag zag ik niemand meer. Iedereen zal wel de trein of een hotel opgezocht hebben. Het was dan ook geen pretje. Waarom fietste ik eigenlijk nog vroeg ik me soms af. Maar ik was ook te trots om de trein naar Keulen te pakken.

Vlak voor Koblenz begon ik behoorlijk honger te krijgen. Ik wist dat het stadspark langs de Rijn een aantal schuilhutten had. De eerste beste schuilhut uit gekozen. Er was zowaar een andere vakantiefietser zag ik. Oh nee toch niet het was een zwerver die rustig zijn sinaasappelje aan het pellen was. Maar goed de schuilhut was ruim genoeg en we geen last van elkaar. Ik groette hem vriendelijk en hij gromde wat terug.

Snel gegeten want ik kreeg het nu wel koud. Afscheid genomen van de zwerver wat weer een grom veroorzaakte. Het weer werd er niet beter op. Zo’n zes kilometer voor Keulen zag ik het silhouet van de indrukwekkende Dom liggen. Zelfs in dit regenachtige weer! Er was een of andere demonstratie in Keulen en daarom kon ik niet snel naar de Rijnbrug fietsen.

Ingecheckt bij de Jeugdherberg. Ik had weer een kamer voor me alleen geboekt. Wow! Het leek wel een echte hotelkamer. Ik had zelfs een twee persoonsbed. Daarna de stad in om wat te gaat eten. Neergestreken bij Brauhaus Sion. Het was druk maar ik mocht plaatsnemen aan een grote ronde tafel. Tegenover mij, op veilige afstand, zaten twee mannen. De één was een Zuid-Afrikaan maar woonde in Venlo en werkte in Eindhoven. De ander een Duitser die ook voor het grootste deel van het jaar in Kaapstad woonde. In zo’n Brauhaus kom je toch altijd weer mensen tegen. Ik vertelde hen dat ik nog in Zuid-Afrika gefietst had een aantal jaren geleden. Na het eten terug gegaan naar de Jeugdherberg en daar nog een biertje gescoord. Op tijd naar bed gegaan. Ik was moe van het door de regen fietsen.

Zondag 27 september - Keulen - Hoensbroek

Het was gelukkig droog maar lekker weer was het niet. Maar wel iets warmer dan gisteren. Ik wilde de Via Belgica fietsen naar Rimburg. Maar om een of andere reden deed de route op mijn Garmin het niet goed. Ik wist gelukkig wel hoe ik het centrum van Keulen uit moest fietsen. Daarna maar een nieuwe route gemaakt. In een straf tempo naar huis gereden. Het is niet echt een geweldige route. Geluncht in Jülich. Maar als snel verder gereden mede omdat de wespen mijn jam wel erg lekker vonden :-). Tegen drieën was ik weer thuis.

Jammer van die laatste dagen met slecht weer. Maar verder was het weer een mooie ervaring.

Literatuur, websites, gpx bestanden en eigen foto’s

Frans Duitse Oorlog: De Moeder van De Grote Oorlog / Anne Doedens en Liek Mulder. Zonder dit boek was deze fietsvakantie lang niet zo interessant geweest. Een geweldige hulp bij de voorbereiding maar ook tijdens de reis zelf. Meer informatie over dit boek.

Veldslagen van de Frans-Duitse oorlog (1870-1871) Een overzicht van de belangrijkste veldslagen.

6 augustust 1870

Frans Duitse Oorlog [Wikipedia]

Deutsche Schutzgebiete.de Naast beschrijvingen van de voornaamste achtergronden en veldslagen ook biografieën van de hoofdrolspelers en Duitse en Franse krijgslieden.

History of the Paris commune Honderden authentieke foto’s en primaire bronnen over de Communeopstand.

Geschiedenis van de commune van Parijs, 1871 Nederlandse vertaling van Lissagarays werk over de Commune.

La guerre 1870-71 en images Fotomateriaal over de Frans Duitse oorlog

La guerre de 1870 Uitvoerige Franstalig site maar met google translate toch goed doorheen te komen.

Traces of War De naam zegt meer als genoeg ;-) Dé internetbron voor locaties van alle belangrijke oorlogen en dus ook de oorlog van 1870-1871.

Foto’s van deze fietsvakantie Mijn eigen foto’s.

GPS bestanden GPX van deze fietsvakantie.

#fietsvakantie #fietsvakanties #fietsen #Frans Duitse oorlog #1870-1871 #cycling #french german war

0 notes