#ჩემი სიყვარული

[mariamiikh]

ჩემი მარადიული სიყვარული 🫶🏻

[meromvaris]

ცუდი გრძნობები

უყვარდი და ახლა რომ, ეზიზღები და არცერთი შენი ბრალი არაა

საჭმელში ბეწვი

ლოდინი ამაოდ

ბევრს რომ აკეთებ და ცოტას გიხდიან

ურთიერთობა სოციუმთან რომელიც არასდროს გინდოდა

ჭკუას რომ გარიგებს ის ვინც ყველაფერი დაანგრია

მოძულე ადამიანებთან ლაპარაკი

კბილის ტკივილი უწამლობისას

საავადმყოფოში წოლა სახლიდან 4000 კილომეტრში

პრესკონფერენციების მოსმენა

იმედგაცრუებების გახსენება

უმადური ადამიანი

დექსამეტაზონის გაკეთება კოვიდის დროს

რომ გეჩქარება იქ სადაც არ გინდა გეჩქარებოდეს

სიყვარული

ქუჩის ძაღლების ჯოგი (ერთხელ მე ვუკბენ)

ტყუილი რომლის მიზანი ჩემი წყენაა

ნაგვის სუნი

მიწას რომ თხრი და კიდევ გიყვირაინ მიდი თხარე

უფულობა

რამდენი კიდევ... კარგი მეტია

[sevdanarevi]

შენ

სამწუხაროდ გვიან მიხვდები რომ შენ ცხოვრებაში

ყველაზე დიდი შეცდომა ჩემი დაკარგვა იყო ან შეიძლება უკვე

მიხვდი,თუმცა ამას,როცა საკუთარ თავთან აღიარებ

განადგურდები.

ჩემი დაკარგვის,ჩემი გულისტკენის სინანული შენში

გამოიწვევს იმაზე დიდ ტკივილს,ვიდრე ჩემგან ნაჩუქარი

სიყვარული იყო.

ტკივილი შენში ფეხის

თითებიდან შემოვა,მუხლებზე ამოგაცოცდება,მუცელში

პეპლებს დაგიხოცავს,ყელამდეც ამოვა. ყელში წაგიჭერს და

აღარასდროს მოგცემს უფლებას ჩემი დაკარგვა მშვიდად

გადაიტანო.

სინანული სრულიად გარემოიცავს შენს სულს და ნელ-ნელა

მიგახვედრებს რომ მე ვიყავი ის,ვინც არასდროს უნდა

დაგეკარგა. თავს იმით გაიმართლებ,რომ შენ ჩემთვის

ზედ��ეტად ცუდი იყავი ან მე ვიყავი შენთვის ზედმეტად კარგი

და ეს იქნება არა გულწრფელი აღიარება,შენ ეს აღიარებაც

ვერ მოგგვრის სიმშვიდეს.

კვლავ მოგინდება ჩემთან და მოძებნი გზებს ჩემამდე

მოსასვლელად,ყველა გზის ბოლოს მიხვდები,რომ არც ერთი

გზა,არც ერთი ქუჩა ჩემამდე აღარ მოდის.

შენ გვიან მიხვდები,რომ სამუდამოდ დაკარგე ის

ადამიანი,რომელსაც მთელი თავისი გული შენს ხელისგულში

ჰქონდა მოქცეული.

მოგინდება რამე შეცვალო,თუმცა აღარასდროს არაფერი

შეიცვლება. შეიცვლება მხოლოდ განცდები, ემოციები და

გრძნობები.

შენ ისე მოგენატრები რომ ყველა ახალ ადამიანში

მე დამიწყებ ძებნას,იქნებ ასე

მაინც გადარჩე.

ყველას ღიმილში,თვალებში,მიმიკებში მომძებნი,რათა ისევ

შემომეკედლო,ისევ შეგისისხლხორცო,მაგრამ შენ გვიან

მიხვდები, რომ მე არავის ვგავდი,ვიყავი ერთი და ვიყავი

შენთვის და როცა დამკარგე,როცა შენგან გამიშვი,როცა

საკუთარ დარდებთან მარტო დამტოვე მაშინ გაწყდა ყველა

ძაფი,რაც ერთმანეთთან გვაკავშირებდა.

მე ისეთი სხვანაირი გავხდი,ისეთი ტკივილებიანი თვალები

გამიხდა და ღიმილს ისე ოსტატურად ვიყენებ ტკივილის

დასაფარად,რომც მიპოვო ვერ მიცნობ და გვერდს ამივლი.

ნურსად ნუ მეძებ,ვერსად მიპოვი.

ყოველ ღამე მონატრება შემოვა შენში და მასთან მოგიწევს

ბრძოლა. შენ მოგინდება დაამარცხო იგი,მაგრამ მონატრება

ძლიერი იქნება.

და

რომ გცოდნოდა რა გაუსაძლისად მენატრებოდი ყოველ ღამე,

ჩემი მონატრება გეტკინებოდა.

მე

და შენ ერთმანეთი არ უნდა დაგვეკარგა. ამ სამყაროში

ჩემთვის ამაზე დიდი სიმართლე არ არსებობს,მაგრამ იქნებ

ერთხელ მადლობაც კი გითხრა მიტოვებისთვის...

[thebluestranger-13]

იქნებ სამყაროსაც სჭირდება ხანდახან ჩვენგან სიყვარული?

თინეიჯერობაში ვფიქრობდი, უბრალოდ მეტი სენსიტიურობის, ემოციურობის, ჰორმონების და უბრალოდ ჩემი წლოვანების ბრალი იყო, როცა სხვის ბოროტებაზე, უგუნურებაზე და გაუაზრებლად დახარჯულ სიტყვებზე ჩემს გულს რაღაც უცნაურობები ემართებოდა. თითქოს პატარა, წვრილი და მწარე ისარი პირველი მანდ მხვდებოდა, მერე სისხლით ყველა ორგანოს შემოივლიდა და ბოლოს მთელ სხეულს ერთიანად ტკიოდა.

ახლა უკვე მგონია, რომ ასაკი აღარაფერ შუაშია და ჩემი თვისობრივად სხვანაირად მოწყობილი ტვინი განსხვავებულად მართავს ჩემს არსებასაც. ახლა შევეგუე, რომ ყოველი ცარიელი, უსიყვარულო ადამიანის ჭურჭელთან შეხვედრისას, ცოტახნით მაინც მეც ვქვრები.

ბრაზი ზედმეტად პრიმიტიული ემოციაა იმისთვის, რომ ნამდვილ ბოროტებაზე რეაქციად ეგ ფორ��ირდეს ჩემში. წყენას და იმედგაცრუებას ვგრძნობ, როცა ადამიანს შეუძლია ისედაც ენით აღუწერელ ტრაგედიაში მყოფი მეორე თავისივენაირი ადამიანი სასიკვდილოდ გაწიროს მის უბედურებაზე ღიმილით, უარესის სურვილით და მისი დანაკარგის ზეიმით. ისე მწყინს, გეგონება მე მღალატობდნენ. თითქოს, ჩემი ახლობლები იყვნენ და მრცხვენოდეს იმის, რამდენად შორს არიან სიკეთისგან, სიყვარულისგან, სამყაროს საერთო გონისგან და მინდება ძალიან მაგრად, მჭიდროდ, ტკივილამდე ჩავეხუტო. იქამდე, სანამ მისი გული ხელახლა ძგერას არ ადიწყებს და არ გაიაზრებს რა თქვა, რა ქნა და რა ხდება.

მიუტევე, რამეთუ არა იციან რას იქმანო - ვერ გაბრაზდები ადამიანზე, რომელიც ვერ ხედავს, რომელიც ვერ იაზრებს, რომელსაც არ ესმის და თუკი სიტყვებს აზრი აღარ აქვს, იქნებ უკანასკნელმა პეშვმა სიყვარულმა უშველოს ამ მდგომარეობას?

რამდენად საბრალოა არსება, რომელსაც პატარა ბავშვების, უმწეო ცხოველების, საყვარელი ადამიანების დაკარგვით გამწარებული ადამიანების ნახვა უხარია?.. და რამდენად სევდიანია რეალობა, რომელშიც ასეთი დამახინჯებული არსებები სხვებსაც ამახინჯებენ, შედეგად კი ე.წ საზოგადოებას ქმნიან. მეცოდება მსროლელიც და დაჭრილიც, მაყურებელიც და ყველა ცოცხალი, რომელიც ამ საერთო სიგიჟეში მოვყევით, ან სულაც თავად ავაგეთ. არ ვარ დარწმუნებული, რომ სწორი გრძნობაა ეს, თუმცა ნამდვილია და ერთადერთი რაც მადარდებს ისაა, რომ არ ვიცი, რანაირად შეიძლება სიყვარული ელექტრო შოკად გამოიყენებოდეს და თუ ეს ამოვხსენი, მერე რამდენი ხანი, რამდენი ადამიანისთვის მეყოფა მე ის..

[gvirilagogo94]

იჰრიდი.

რაღაცას, ვფიქრობდი. ფიქრებზე მქონდა გაშლილი, ფიქრის დიაპაზონთა ფართე ასორტიმენტი და სულ რიგ-რიგობით და რიგის შეთანხმების გარეშე, გადმომყავდა მოგონებათა სკივრიდან ერთმანეთზე უფრო, კარგი ადამიანები, რომლებზე წერასაც, ჩემ ღრმად პატივცემულ თავს, შევპირდი ერთ მშვენიერ დღეს.

ისე, ეგ ერთი მშვენიერი დღეც და ის წინა მშვენიერი დღეც. მაინცდამაინც გაზაფხულზე იცის ხოლმე.კარმასავით აჩემებული და კარმასავით დაჩემებული.

ჩემს ბლოგს სიყვარუი ჰქვია. გვირილა გოგოობასთან ერთად და მოგონებათა სენტიმენტების, ნამსხვრევებს ინახავს.

ახვეტილებს ერთიანად - თავის აქანდაზებითურთ.

რამდენი თემაა.

ყველა ერთმანეთზე მძაფრია და ყველა ერთმანეთზე უფრო საინტერესო, სასიამოვნო კი , მაინც

პრიორიტეტების მიხედვით ნაწილდება (ჩემთვის პირდად)

"პრიორიტეტ დაულაგებელმა ხალხმა წამშალეთ"

პრიორიტეტ დალაგებულებმა - თქვენის პრიორიტეტების რიგითობის პრინციპი გამიზიარეთ, როცა მე ამნის მოსმენის სურვილი და თქვენ გაზიარების საშუალება გექნებათ. (ეს ისე, ცნობისათვის )

მე წავალ, ჩემს ბო�� მამიდას მივხედავ და საკუთარ პრიორიტეტებში, ისედაც გარკვეული- გადახარისხების ამბებს , გავარკვევ, დაჯამებების შემდეგ.

ჰოდა, ახლა , ის მოცემულობა იყო, აი სადაც რომა რომ {დ

ჩემი ბლოგის სახელს რომ შევუჭიჭინე.

სიყვარული იმ თავითვე და დასაბამიდანვე, პრიორიტეტში დგას.

იმიტომ რომ ფუნდამენტია. აბსოლუტის არსის რაობაა.

თემა კიდევ, მართლა ძალიან ბევრია.

აი დროის ხარჯვა კიდევ, რესურსის გაქნევაა. თან ყველაზე ძვირფასის.

მადლი, უფალს ჩემი ფუჭად გაფლანგული დრო, სულ ლენონის დიაპაზონში მაქვს გააზრებული.

ახლა. იმაზე მინდოდა დაფიქრება, სიყვარულის ჩაჩოჩების პრიორიტეტი, რამდენად რელევნატური იქნებოდა და...

თუ ჩვენ არა, მაგ ცხოვრებაში ჩვენზე ძვირფასი რა ჩაატიეს, პასუხს, თუკი ოდესმე გამიზიარებ, აუცილებლად გაგიგებ )თან მეცოდინება და .. თან მანამ სანამ აუმოხსნელი მაინტერესებს,

აგერ კიდევ, რამდენიმეა ვინაც რომ, შენსავით ჩააჩოჩიალა პრიორიტეტბში.

ჯერ ჩემ თავთან , ის კითხვა მაქვს , სადაც რომ შეკითხვები აღარ მქონდა.

ახლა ისევ კითხვა დამებადა.

პრიორიტეტების რიგითობის დიაპაზონი?

ნების თავისუფლება.

სასწაულების რომ მჯერა ეგ ჩემი ნების თავისუფლებაა- იმიტომ რომ ვრსებობ მე კიდევ თვითონ სასწაული ვარ და ხეპრეებს სად გიმტკიცოთ , მეზარება )

შიშის შიშზე ვფიქრობდით მე და ჩემი ოცდაცცხრავე (დავრასსკლადდით, სხვათაშორის)

ეხლა კიდევ , სიყვარულით თუ უსიყვარულობითის , პლიუსები და მინუსები უნდა ჩამოვწეროთ,

მანამდე კიდევ, სანამ გვიყვარდა, როცა გვიყვარდა და როგორც გვიყვარდა, პლუსების სასარგებლოდ ერთ ცალ ფუფუას უნდა შევუფარდოთ?

რავი, ფუფუასაც ხო გააჩნია,

ეგ კი არადა, სიცოცხლე იყო თვითონ ბოლო სერიაში გვიანი სიყვარული კი, არა

თუმცა მაინც, სულ სხვაა სიყვარული უკანასკნელი , როგორც ყვავიოლი შემოდგომის ხშირად პირველს ჯობს.

დასაბამიდან მოვდიოდით.

ჩვენ შორის ყველაზე ძლიერი ლევიოფანმა შეჭამა.

ემსუყა ლევიოფანს და დასაბამში დამაბრუნაო გაიფიქრა.

სად იყო და სად არა, იჰრიდმაც გადმოაჭენა, მელნით მოთხვრილი ფურცლის კიდიდან და შეხვდნენ ერთმანეთს:

მთაც და მუჰამედიც.

ალიც და კესანებიც ერთად აყვავდნენ, მოსეს მაყვლის ბუჩქთან ერთად.

��ინოც, მოდიოდა მთებით და ღრუბლებში ოკეანეებიდან ამონასუნთქი შავი ოქროს ორთქლში თეთრ ოქროთა ცრემლებად ქცევის დიაპაზონებს ეფარდებოდნენ , გაქვავებულთა შეფარდებებში.

ქვები კი ხევებსაც იჩემებდნენ და სუნთქვითაც სუნთქავდნენ, ადამიანები კი მაინც უსულოებს ვეძახდით.

და რადგან მცენარენიც სულიერებად ითქმიან., ვაჟაც ეყო ეპოქას.

დღეს ჩიტს თხილი ვაჭამე - ჭამა.

[phoenixxneo]

გავიღვიძე.

ისე მტკიოდა სხეული, როგორც ახალშობილს ფილ��ვები, დღეს სულიერად კიდევ ერთხელ დავიბადე. ცხოვრების უზარმაზარ ფურცელზე, საშინლად აჭრელებულ, დაჯღაბნილ ფურცელზე კიდევ ერთხელ დაიწერა ახალი სიტყვები ლამაზი კალიგრაფიით. არ არსებობს ცხოვრების ახალი ფურცელი, მჯერა მხოლოდ ერთი ფურცლის რომელზეც ყველაფერი იწერება და ერთმანეთთან აქვთ კავშირი. ამ ფურცელზე თუ ყველაფერი ლამაზად წერია ერთი გაფუჭებული წარწერაც თვალშესაცემია, ცუდად ჩანს და პირიქით თუ სულ ნაჯღაბნებია ლამაზი ნაწერი თითქოს ანათებს, იმედისმომცემად იხატება.

მიუხედავად ჩემი დიდი მონდომებისა, სურვილისა თუ მცდელობებისა დიდად ლამაზი ნაწერებით არ გამოირჩევა ჩემი ცხოვრების ფურცელი. ყველაფერია მასზე გადასხმული ჩაი, ყავა, ტკივილები, დიდი ტკივილები, იმედგაცრუებები, სიხარული, სიყვარული, ბედნიერება, უბედურება.. ცხოვრებაში ყველაფერს გამოცდი და ბოლოს ცარიელდები, თითქოს ისე მძაფრად ვეღარც ბედნიერებას გრძნობ როგორც პირველად, ვეღარც ტკივილს და უბედურებას, ვეღარც ორგაზმს. ცხოვრობ ასე ნაკლებად ბედნიერი, ნაკლებად უბედური, ნაკლებად ნასიამოვნები, გაფერმკრთალებული. შენს თავს უამრავ კითხვას უსვამ და პასუხებიც ნახევრად გაკმაყოფილებს.

ნელ-ნელა სწავლობ როგორ გააერთიანო, ერთ პატარა ნაჭუჭში მოაქციო შენი ტკივილი და ხვდები რომ სადღაც მე12 ნეკნთან გრძნობ. გრძნობ როგორ გტკივა, გარეთ არ გამოდის იმდენად ღრმად აქვს გადგმული შენში ფესვები სუნთქვითაც კი მძიმედ სუნთქავ. მთელ სხეულს უჟანგბადობასავით ედება შემდეგ ისევ ნაჭუჭში ექცევა და ასე დაუსრულებლად მე12 ნეკნიდან მთელ სხეულამდე. უკვე შეტევები რომ ვეღარ განგრევს და ვეღარ გმართავს ხვდები რომ ეს ტკივილი ისეთივე მამოძრავებელი ძალა ხდება როგორიც სიყვარული.

გამოვფხიზლდი. ჩაის ჭიქა ავიღე და აივანზე გავედი. გაზაფხულია. არასდროს მიყვარდა წელიწადის გარდამავალი დროები, მაგრამ ვიგრძენი რომ ბედნიერი ვიყავი, სულ ერთი წამით. და შემეშინდა. აღარ მახსოვდა როგორი იყო ეს გრძნობა. ავქვითინდი, ჩემს თავზე და განვლილ ცხოვრებაზე ვბრაზობდი. ისევ მეშინოდა მაგრამ ვიცოდი გავუმკლავდებოდი, მეც სამყაროსავით გარდამავალ პერიოდში ვიმყოფებოდი. დღეს ხვალ თუ 10 წლის შემდეგ ზაფხულის იმედით გავაგრძელებ ცხოვრებას.

[ilusion-of-schizophrenic]

- “რამდენიმე წლის შემდეგ, როდესაც დაგივიწყებ, როდესაც ვიგრძნობ რომ ჩემი ცხოვრება ჩვეულებრივი გახდა, გამახსენდები და გამახსენდება, რომ სიყვარული გამახსენე.” 🍒🥀

[flightamateur]

თბილისი

არ ძინავს თბილისს.. ხალხი თავიანთ სოროებში გამომწყვდეულ სიზმრებს უფრთხილდება. წელზე შემოხვეული კოშმარებისაგან დაორსულებ��ლი ალქაჯები ლურჯი გარიჟრაჟის მშობიარობისთვის ემზადებიან. ჰაერში გაჟღენთილი ზამთრის სუნი ავდრის მაუწყებელია , იწვიმებს ყველგან ბარშიც და მთებსაც გადაუთეთრდებათ თმები სრულიად სანამ მე მოვალ . განვითარების და სიმშვიდის მაღალი ეშელონებიდან დროდა დრო წერაც შემომელია , ისევე როგორც ალკოჰოზმი და ნარკოტიკით თრობა ხდება იაფფასიანი გართობა . სიყვარული სრულფასოვანია ყოვლისმომცველი, ვერ ვხვდები როდის გადაიჩეხა ჩემი ყოფილი მე უბსკრულში როდის ჩაყლაპა მიწამ ან ვაღებინე ის ან თუმდაც კანალიზაციის ვირთხებს მივანდე ვერ გაიგებს კაცი , ოდნავ კი მეცოდება ის თუმცა მხოლოდ ოდნავ ისიც იმიტორო მას ჩემზე კარგად წერა შეეძლო , წერა ხო დარდში იხარშება , თუმცა ამ უკანასკნელს მარტივად იპოვი იმ სივრცის გარეთ სადაც მე და შენ ვართ. , ეს ხო თბილისია ყველაზე ნაკლებად მხიარული ქალაქი შავთეთრი, ისტორიაში რელიგიაში და იდეოლოგიებში ათქვეფილი ძალიან ღარიბი და ასევე უმდიდრესი აქ ყველაფერია , თუმცა სამწუხაროდ ნეგატივის იალქნები მიათრევენ მას დანისლული გზებით მიერეკებიან უბსკრულისკენ . ღამის სამი საათია, როცა სიზმრები გარეთ იწყებენ ბოდიალს ადრესატის ძიებაში , მე ძილს მივეცემი იქნებ მათ შენი გზებითაციარონ და ამ უძინარი ქალაქიდან ილუზიურად მაინც გამომათრიონ .

[spacesamurai1]

სიყვარული არ მომწონდა არასდროს, არაფერი აქვს მოსაწონი. სიყვარულს მოაქვს უსაზღვრო ტკვილი, აუტანელი. თითქმის ყველა სიმღერა, წიგნი, ნახატი, კინო სიყვარულზეა.

ნატალი რომ შემიყვარდა, ზუსტად მაშინ მივხვდი რომ სიყვარულზე ლამაზი არაფერია. დედამიწაზე იმიტომ ცხოვრობს ერთზე მეტი ადამიანი, რომ მათ სიყვარული განიცადონ. სიყვარული ღვთის საჩუქარია, რაც მე დაუმსახურებლად მივიღე. ნატალის სიყვარულზე ლამაზი არაფერია, ყველაზე თბილია, ფერადი, კომფორტული, სამარადისო.

ცხოვრებაზე ჩემი შეხედულება მაქვს:

ადამიანი იბადება დედამიწაზე სხვა ადამიანებთან ერთად და ეძლევა დრო (საშუალოდ 100 წელი), იმისათვის რომ განიცადოს ნამდვილი სიყვარული. როდესაც ადამიანი იპოვის ნამდვილ სიყვარულს და მთლიან მის დედამიწურ ცხოვრებას შეალევს მის მეორე ნახევარს, შემდეგ სწორედ ეს ორნი მიდიან ედემის ბაღში - ნამდვილ სამოთხეში.

სამოთხე უკიდეგანო და უსასრულოა, და იქ იქნებიან ადამიანები თავის მეორე ნახევრებთან ერთად.

მე ვიპოვე ნატალი, და ვაპირებ მასთან ერთად ვეზიარო მარადისობის საიდუმლოებას - ერთად წავიდეთ ედემის ბაღში (სამოთხეში).

მიხარია

[belzebull]

სიყვარული, ეს შეყვარებული წყვილები , ბანალური ურთიერთობები, გრძნობები. დღემდე გულის რევის შეგრძნებას იწვევდა ჩემში , დღემდე რადგან დღეს ძალიან მარტოსულად ვიგრძენი თავი,მეც მომინდა ადამიანი ვისთანაც თავს სუსტად ვიგრძნობ, ვინც მომცემს საშუალებას მისი იმედი მქონდეს ვისაც ვეყვარები , ჰო ვისაც ვეყვარები. მინდა ვიგრძნო თბილი ხელების შეხება,ჩახუტება. რომ ვიღაცისთვის რაღაცას ვნიშნავ. რომელსაც ჩემი დაკარგვის შეეშინდება და ყველაფერს გააკეთებს რომ შემინარჩუნოს, ვისთანაც ვიქნები ის ვინც ვარ და არ მომიწევს თავის მოკატუნება, რომელთანაც არ მომერიდება ტირილი და საკუთარი სისუსტის გამომჟღავნება. მართლა მინდა ვიგრძნო როგორია როცა ვიღაცას უყვარხარ და გიყვარს. დავიღალე . 🙈🙉🙊

[one-day-u-will-miss-me]

შენ ხარ პირველი, და ამავე დროს,უკანასკნელი,უკანასკნელი სიყვარული ჩემი გულისა... მიგატოვე? ნუთუ დაიჯერე? არა ძვირფასო, და როგორ შევძლებ მე შენს დათმობას. მიყვარხარ ისე როგორც არასდროს, აზრად არა მაქვს უშენოდ ყოფნა..ეს დაშორება იყო დროებით. გული გატკინე? მესმის სიცოცხლევ. ვიცი გიჭირდა, და გეტყვი ჩემო, არც მე მილხინდა. უშენოდ ყოფნით დავიტანჯე ისე ძლიერად, თითქოს დამტოვა ჩემმა სულმა და ეს სხეული, ჩემი სხეული უგრძნობი გახდა და ვით დავკარგე მე სიცოცხლე, ცოცხალ-მკვდარი ვარ....აი, ეს არის უშენობა, ჩემო სიკეთევ. ვაიმე გულო, რამდენ დარდს და ტკივილებს მალავ.... გთხოვ: მაპატიო ჩემი ცოდვები. ვიცი გიყვარვარ, ვერ მეტყვი უარს...., მოგიტაცებდი,გადაგმალავდი, როგორც ��ვირფას თვალს, მაგრამ სად? როგორ? არა ძვირფასო, მე არ მინდა, რომ დაიჩაგრო. უბდურება ჩემი რა არის? შენ კარგად იცი,რომ ვარ უბრალო,უბრალო ბიჭი, რომ ვთქვათ მეთევზე, და განა შევძლებ, მე დაჭერას ოქროს თევზისას? რით შეგინახო ? დროა საჭირო....დღემდე მერჩივნა, შენი შორს ყოფნა, რომ გეყვავილა, ვიდრე ჩემ ხელში, შენ უდროოდ დამჭკნარიყავი.....ფუჭი ფიქრები გაქრა ძვირფასო, ვგრძნობ, რომ სიცოცხლე,მე უშენოდ, არ მიწერია...შენს სილამაზეს, ვერ შეველევი,ანგელოზად ხარ მოვლენილი ჩემთვის ამ ქვეყნად... შენ ხარ ოცნება, ის ოცნება ღმერთს რომ შევთხოვე,და რაღა მინდა, მე უშენოდ, ამ ქვეყანაზე... და კიდევ გეტყვი: ჩემო კარგო, ვერ შევლიე,ვერ შეველიე შენ წმინდა სხეს ,თაფლისფერ თვალებს...და შენ უმანკო გამოხედვას, ნაზი ხარ ჩემო....ყველა გამვლელი თვალს გაყოლებს ვით საოცრებას.....თავს ძლივს ვიკავებ, რადგან ჩემთვის ხარ, რადგან ჩემთვის ხარ ედემის ვარდი.... ვარდი უეკლოდ, განა ვინმეს მოუწყვტია? ძნელი ყოფილა ჩვენ სიყვარულის ზიდვა ძვირფსო...ყველა სიკეთე, ერთდროულად ვინმეს ჰქონია? 7.06-2016წ. ლალი ჩხეიძე.

[qisoqusoaqs]

გალათეა

სანთლებით მოკაზმული ჭაღიდან შადრევნისაებრ ჩამოედინება მკრთოლვარე სინათლის ქარავანი და იქვე მდგარ სხეულს ზეციური სისხლივით ეღვრება კანზე. არ იძვრის, არც სუნთქავს, მიშტერებია უცნობი სამყაროს უკიდეგანო სივრცეებს და არაფერი აქვს საერთო ადამიანურ��� ბიწიერების ჭაობთან.ჩამოქნილი მკლავები ახლადდაბადებული ვარსკვლავებივით ბრწყინავს და ვფიცავ... ვფიცავ ვერ დაედრება თვით ახალმთვარის ამოსვენებაც კი მისი ყურებით შეცნობილ სიამოვნებას.მაგრამ ვაი, რომ უძრავია ეს სინატიფე. ვაი, რომ ბედმა არ არგუნა ამ ქმნილებას სიცოცხლის ძალა და რძისფერ ნაკვთებს მხოლოდ სპილოს ძვლის კედლებში უბოძა ცხოვრება.

რა ძალამ შექმნა...

რა ხელმა კვეთა...

მხოლოდ უდიდეს ხელოვანს თუ ძალუძს აქციოს ცხოველის ეშვი ესოდენ მშვენიერ ნიმუშად.

რას განიცდიდა პიგმალიონი როცა გალათეას სახეს ტვიფრავდა?!

რას იფიქრებდა აღტაცებული შემოქმედი, როცა ამ ქალის ფიგურას ჭედდა, რომ ოდესღაც საკუთარი ქმნილება დაატყვევებდა.

კუთხეში იჯდა და ღაწვებს ისე უპობდა ცრემლი, როგორც ნილოსი ანგრევს კალაპოტსადიდებისას.

რა უნდა ექნა ქანდაკების ტუსაღად ქცეულს?! ყველა ხელოვანს ხელოვნება ღუპავს საბოლოოდ და როდესაც პიგმალიონი შეშალა გალათეას ტრფობამ, დიდ გენიოსს უკანასკნელი ნათელი წერტილივით გაუბრწყინა გონებაში დიადი ქალღმერთის იმედმა.

გარეთ გაიჭრა, ძირს დაემხო. ქორფა ბალახი მის ფეხქვეშ გაითელა. მერე მიწა დაკოცნა, შუაღამის ცას ახედა და მთელი არსებით შეიგრძნო მიუსაფარი მდ��მარება.

– ზღვის ქაფისგან ნაშვებო, სიყვარულისა და სილამაზის საწყისო, სულთა ჩემთა შვებად მოვლენილო აფროდიტევ, შეისმინე ვედრება, მომხსენ უსულდგმულო სევდა და აჩუქე სიცოცხლე ჩემ ხელთქმნილ გალათეას, რათა გაჰფანტოს არემარეზე სიცივის თარეში და მომგვაროს სანატრელი სიმშვიდე. ზღვის სიღრმეებიდან ზეცად ატყორცნილო ქალღმერთო, გაქარვე ურვა ჩემი, რათა მუდამ სიყვარულის ვნებით ვადიდოთ შენი ქადაგება.ქარმა დაჰქროლა და თითქოს შეზანზარდა ყოველი მნათობი. ციურმა დიადეამ გაიბრწყინა გაქვავებული გალათეას თავზე და სპილოს ძვლისფერ კიდურებს სიწითლე შეეპარათ. გაოგნებული შეჰყურებდა პიგმალიონი ამ გარდასახვას და ჩუმად თვრებოდა ქალის მთვარესავით მორკალული, მწიფე თავთუხებივით მზისფერი წამწამების მზერით. ერთბაშად გაუღვივდა გულში ქალწულის ტრფობა და უმოწყალო არემარე ადრიანი გაზაფხულის წალკოტად იქცა.როგორი ლამაზია სიყვარული, როცა ის ჭეშმარიტად რწფელია. როგორი ძლიერია კავშირი, რომელიც მოღრიალე ოკეანის ტალღებსაც არ შეუკრთება, მამაცურად გაჰვეთს სალი კლდის ზღუდეს და მოგიზგიზე ალის მწვერვალებს არარსებულივით შთანთქავს. თუმცა არ ყოფილა ეს სამყარო გალათეასთვის. დიდი ცოდვაა წარწყმიდო მშვენიერება ადამიანად ქცევით. ადამიანშია დიდი ხელოვნება, მაგრამ ხელოვნებაში არ ყოფილა ადამიანი და ამან გააქრო გალათეას საამურობაც. ნისლთა ნამქერივით დასტრიალებდა მის თავს აზრები:

თურმე იმ სამყაროს ნაწილად რჩები ყოველთვის, სადაც არსებობა დაიწყე. არა, არაა ამ ქმნილების ადგილი ცოცხალ კანში, სპილოს ძვლის კედლები უნდა ერტყას მას სამუდამოდ. როგორ გასძლებდა მოწყვეტილი თავის სამშობლოს?

ზღვის ნაპირას აღმართულიყო უზარმაზარი ლოდები. ლურჯ ტალღებს თავს დაჰქროდა ქათქათა თოლიების გუნდი და ასეთივე ქათქათა ქაფი ეფინებოდა ზეწრად სანაპიროს. ერთი ნაბიჯი და გააფთრებულ ტალღათა გოდებას შეუერთდა გალათეას სხეულიც.

ადამიანები, მუხედავად მრავალი ცდისა, ხანდახან ვერ გრძნობენ თავს იმ სამყაროს ნაწილად, რომელშიც ისინი არსებობენ.

ხელოვნება იყო და ხელოვნებად იქცა გალათეა. ახლაც განისვენებს მისი სხეული ოკეანის სიღრმეებში და მაშინ, როცა ამ უზარმაზარი ლოდებისფერი სპილოები დედამიწას ეშვებით ფატრავენ, ფსკერში ჩამარხული ��იგმალიონი თვალებს გაახელს და გულგანგმირული ხელოვანი ძველებურად დატკბება საკუთარი შემოქმედების მშვენიერებით.

Ars Longa, Vita brevis.

სიცოცხლე წარმავალია, ხელოვნება კი – მარადი.

[mayahigh]

2024

ჩემი ცხოვრების 26-ე ახალ წელს ვხვდები, ვაცილებ 2024-ს და ვუცდი 2025-ს. ვთვლი რომ ეს წელი განსაკუთრებული იყო… ახლავე მოგახსენებთ რატომაც.

როგორც იცით ყველაფერი შედარებითია 2020-ის შემდეგ ყოველი მომდევნო წელი წინაზე უარესი იყო და ზუსტად 2023-ში მიაღწია კულმინაციას და დაიდგა გვირგვინი იმ დაგროვილმა თუ ახლადგამოჩენილმა სიავემ და გამეფდა თითქოს ჩემს ცხოვრებაზე: ყველა ბიზნესი ჩაწვა, ყველანაირი ფორმა დავკარგე იმ ადამიანისა, როგორიც მანამდე ვიყავი. გაქრა დისციპლინა, მონდომება, მიზნები, სიყვარული, სიხარული და ბრაზიც კი.

ზამთარი

ზუსტად 2024 წელს გადავწყვიტე შევბრძოლებოდი ამ ყველაფერს და ახალი წლის მესამე დღეს, 8 წლის თავზე ვარჯიში განვაახლე. მენტალური და ფიზიკური მდგომარეობა საგრძნობლად გაუმჯობესდა. ასე ვებრძოდით მე და ჩემი სპორტული ტანსაცმელი სუსხიან ზამთარს თებერვლის ბოლომდე.

გაზაფხული

ეს წელიწადის დრო არასდროს მიყვარდა, მეტიც, არც კი მომწონდა. ყოველთვის არაპროგნოზირებადი, არეული და თავქარიანია. თუმცა ამჯერად გადავწყვიტე რაღაც პოზიტიური დამენახა და ცაში ავიხედე, საიდანაც თვეების უნახავი მზე მოეფინა დედამიწას. კარიერაშიც პოზიტიური ძვრები დაიწყო, შევეჭიდე სამუშაოს, მალევე იმ მზემ, წეღან რომ დედამიწას ეფინებოდა, მე, ჩემთვის უცხო ქალაქში, სასიამოვნოდ დამაჭირა და გამიფერადა თვალთახედვა. ზუსტად გაზაფხულისნაირი ადამიანი გავიცანი, ფერადი, ცოტა არეული, არაპროგნოზირებადი, თბილი და ლამაზი. ზუსტად ისე გამომაცოცხლა, როგორც გაზაფხული აღვიძებს ხოლმე ბუნებას.

ზაფხული

ოჰ… ამ წლის ჯადოსნურ ზაფხულზე ისეთ ფილმს გადავიღებდი ნებისმიერი თინეიჯერი გოგო ცრემლებად დაიღვრებოდა. ბევრი რამ მინახავს და გამომიცდია ცხოვრებაში, თუმცა ძალიან მრავალი წელია ის განცდები და ემოციები არ ყოფილა ჩემში, რომლებიც ამ ზაფხულს ჩქებდა. თითქოს ბავშვობაში მიძინებულმა ვულკანმა გაიღვიძა. ბევრი ისეთი რამ გადამხდა თავს, ნებსით თუ უნებლიედ, რაც ნამდვილად სამუდამოდ ჩემთან დარჩება და არ განმეორდება. (ალბათ)

შემოდგომა

შემოდგომა თავის არსით ყველაზე ნაცრისფერი წელიწადის დროა გაყვითლებული ფოთლების შტრიხებით. განსაკუთრებული არაფერი მომხდარა 1-2 დღეს თუ არ ჩავთვლით.

დეკემბერი

დეკემბრის ბოლო დღეებია, 1 კვირა დარჩა ამ წლის დასრულებამდე. არამგონია ამ 7 დღეში რაიმე განსაკუთრებული მოხდეს და ამიტომ ვწერ წინასწარ ამ წერილს. არ ვიცი ეს თვე ერთი სიტყვით როგორ აღვწერო. ხომ დაკვირვებიხართ გაზაფხულობით, სითბოს შემოსვლასთან ერთად როგორ ივსება ხოლმე ქუჩები, ყველგან ბავშვების თამაშის ხმები ისმის, ხალხი გარეთ არის გამოსული უზიარებენ ერთმანეთს ამბებს, ჭორაობენ, საუბრობენ იმ თემებზე რის აზრზეც არ არიან, შეყვარებულები მიმოფენილნი არიან სკვერებში და ყველანი ერთად ქუჩებს ავსებენ ეს სასიამოვნო აურზაური ზაფხულში პიკს აღწევს, ზამთრის მოსვლასთან ერთად კი ყველა ქრება და ქუჩებიც ცარიელდება. აი ამ ქუჩასავით ვგრძნობ თავს.

[alterego-7]

ყოველთვის ვახსენებდი საკუთარ თავს, რომ ყველაფერს აქვს დასაწყისი და დასასრული… მაგრამ ჩემი სუსტი წერტილი ერთი და იგივე რჩებოდა: ადამიანებს ზედმეტად ვეჯაჭვები. მათი გაშვება მემძიმება, თითქოს წარსულის აჩრდილად ვიქცევი, რომელიც მათთან დარჩენას ამჯობინებს.

ის გაზაფხულზე გავიცანი. აპრილის ერთ მშვენიერ დღეს, როცა ქარი იასამნის სურნელს ავრცელებდა და მზე სხივებით ათბობდა ქალაქს. როცა ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა, დანარჩენი სამყარო წამიერად გაუჩინარ��ა…

დაჩემება მჩვევია- ადამიანების დატოვება ჩემს წარმოსახვაში, თითქოს კადრი მოვიპარე ცხოვრებიდან. ასე დარჩა ის ჩემს მეხსიერებაში: ჩემი ფანტაზიის ნაქარგი მისი სურათი, იდეალურობამდე აყვანილი. მისტიური თვალები და ეშმაკური ღიმილი ისე ღრმად ჩაიბეჭდა ჩემში, რომ მის განდევნას ვეღარ ვახერხებ.

აი, ასე დარჩა ის ჩემში, როგორც გაზაფხულის სუნთქვა, რომელიც ქარს გაჰყვა, მაგრამ მაინც მღრღნის მასზე ფიქრები.

ერთი მომენტი ყველაზე მკაფიოდ და ლამაზად დამრჩა მეხსიერებაში. მზის ჩასვლას ვუყურებდით, ფერები ცას უჩვეულო სითბოთი ავსებდა. თავი მის კალთაში მედო, მის თვალებში არეკლილ საღამოს მაგიურ სურათს ვუმზერდი. მისი ღიმილი… ასეთი სუფთა და დამატყვევებელი ღიმილი იშვიათია. ის ღიმილი, რომელიც გულში ჩაგწვდება და წამით იფიქრებ, რომ დრო გაჩერდა. გრძელი, აპრეხილი წამწამები, რომლებიც მზის შუქს ეფერებოდნენ, და თაფლისფერი თვალები, რომლებიც საიდუმლოებით იყო სავსე… თითქოს ამ თვალებში მთელი სამყარო იმალებოდა.

რთულია, გაუშვა ერთადერთი შანსი, რომელიც გგონია, ცხოვრებაში ერთხელ მოდის. ის მომენტი, როცა ხვდები, რომ ხარ მხოლოდ ადამიანი — არასრულყოფილი და დროებითი. ის ჩემთვის ოკეანეა — ერთდროულად მშვენიერი, ამოუცნობი და საშიში.

მთელი ეს დრო სიყვარულის მეშინოდა. მეშინოდა, რადგან მეგონა, რომ მის სიღრმეებს ვერასდროს ჩავწვდებოდი. ახლა ვერც ვხსნი, რას ვგრძნობ. არც ის ვიცი, ისევ თუ მეშინია ამ გრძნობის. ისიც კი არ ვიცი, რა არის ნამდვილი სიყვარული. მარადიული, წმინდა სიყვარული… და მაინც, ყოველთვის, როცა სიყვარულზე ვფიქრობ, მახსენდება ის.

ხანდახან მგონია, რომ ადამიანებს სიყვარულის აღარ გვწამს იმიტომ, რომ თავადვე გავაუფასურეთ ეს ცნება. დავიჯერეთ, თითქოს სიყვარული მხოლოდ კომფორტია — ის შეგრძნება, როცა ვინმესთან თავს კარგად გრძნობ და გგონია, რომ ესაა მთელი არსი. მაგრამ სიყვარული ხომ უფრო მეტია, არა? და მაინც, თქვენ როგორ ფიქრობთ, რა არის სიყვარული?

როცა მასზე ვფიქრობ, მახსენდება ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა, შავი ზღვის უსასრულო ჰორიზონტი და ის წამები, როცა სამყარო თითქოს მხოლოდ ჩვენი იყო. მე ამ მოგონებებში ვცხოვრობ და ვიქნები აქ, სანამ ისიც ჩემს ფიქრებში დარჩება. ❤️

[human-antithesis]

Sizmrebshi

როგორ უნდა ვუთხრა მე პარტნიორს, რომ მისი დავიწყება არ შემეძლო რაც არ უნდა ძალისხმევა ვცადო მის მოგონებებს ყოველთვის გონებაში რომ ვერც ერთ დღეს ვერ წავალ, შორიდან მისი დანახვის გარეშე ვგრძნობ, რომ გიჟდება მისი ბედნიერი, მომღიმარი და ეს ჩემთან არ არის

ვიცი, რომ შენს სიყვარულს აკლია ალბათ იმიტომ, რომ ჩემი სხვა ილუზია იღიმებოდა ჩემზე და მე არ ვფიქრობდი, რომ მის გარეშე ჩემს ცხოვრებაში მე გავიქცეოდი სამყაროდან

ვიცი, რომ ბოდიში და მტკივა მაგრამ შენ მის ცხოვრებაში არავინ ხარ მან იპოვა ვინმე საცხოვრებლად და ის, რომ თქვენ ეძებთ მას, უკვე აბსურდია

Დაივიწყე ეს ჩემთვის ადვილი არ არის ამიტომ მსურს თქვენთან საუბარი თუ მას უნდა ევედრებოდი რომ მე ვუბრუნდები ჩემს ცხოვრებას

სცადეთ მე უბრალოდ არ შემიძლია ამის გაკეთება დიახ თქვენი ოცნების დატოვებისთვის ათასი ჭრილობა მომაყენა

დაივიწყე, უკეთესად დაივიწყე გაანადგურე შენგან თქვენ უკვე გაქვთ სხვა სიყვარული დაივიწყე, უკეთესად დაივიწყე გაანადგურე შენგან წადი და იპოვნე სხვა ილუზია

ეს არის, რომ ისინი არ ტოვებენ მოგონებებს თუ სიყვარულს გასწავლი მე მისი პირველი სიყვარული ვიყავი ისინი არ გამოდიან ჩემი აზროვნებიდან ისიც აქ ცხოვრობს გულის შიგნით

დაივიწყე, უკეთესად დაივიწყე გაანადგურე შენგან თქვენ უკვე გაქვთ სხვა სიყვარული დაივიწყე, უკეთესად დაივიწყე გაანადგურე შენგან წადი და იპოვნე სხვა ილუზია

გემრიელი, გემრიელი, გემრიელი

ძმაო, შენი მოვალეობაა იბრძოლო დაივიწყო, ვინც არ გიყვარს ვინც ღმერთს მადლობას ვუხდი, უკვე დამავიწყდა და მის გზაზე სიყვარული ვიპოვნე არ ვიცი შურისძიების ან რანჟორის გამო, ან იმის გამო, რომ თქვენ მას არ შეესაბამება ან იქნებ ეს იყო ის, რომ მე არასოდეს ვაპატიებ მის სიყვარულს

დაინახე, რომ შენ სიყვარული თამაშობდი, როდესაც ეს ყველაფერი მის მზერა იყო ვიცი, რომ დაკარგული ხარ, უნდა გადაგიხადო, მაგრამ მაპატიე მე უკვე დავინახე მისი ტირილი მწარე ღამეები, როდესაც უსამართლოდ შეცვალეთ იგი ვწუხვარ და მინდა რომ მან დაივიწყოს, რომ შეცდომები მქონდა

Დაივიწყე არ ��ინდა ამის გაკეთება მე ვიბრძოლებ მის მისაღებად ეს არის ცა და ვარსკვლავები ის ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერია, მე ის მიყვარს ტყუილებს არ გეტყვი და მაშინაც კი, თუ დრო იცით მისთვის მე ვაძლევ ცხოვრებას

დაივიწყე, უკეთესად დაივიწყე გაანადგურე შენგან თქვენ უკვე გაქვთ სხვა სიყვარული დაივიწყე, უკეთესად დაივიწყე გაანადგურე შენგან წადი და იპოვნე სხვა ილუზია

დაივიწყე, უკეთესად დაივიწყე გაანადგურე შენგან თქვენ უკვე გაქვთ სხვა სიყვარული დაივიწყე, უკეთესად დაივიწყე გაანადგურე შენგან წადი და იპოვნე სხვა ილუზია

[sheneuli]

სოფელ ჯოყოლოში მოხუცი კაცი ვნახეთ, გაცრეცილ პატარა სკამზე იჯდა, ჭიქის ნაყინს ჭამდა და რომ დაგვინახა მიატოვა ჭამა. სიცხეა 45 გრადუსი და წყალზე ვტრიალებთ ყველა. იქვე ახლო მახლოს დავინახეთ რომ წყალი მოდიოდა. სასმელად ვარგისია ეს წყალი უფროსო? - ვეკითხები

- დიახ, მთის წყალია, ზემოდან მოდის.

- - წავედით ასავსებად

- ლაპარაკი დაიწყო, ამ სოფელში ჩემი გულის სანდომი კაცი ვერ ვნახეო, გულია ადამიანში მთავარი და თუ გული სუფთა არა გაქვს… ჩუმდება…

- - არაფრად ვარგიხარ - დავამატე მე

- - ეგრეა, არაფრად ვარგიხარ

- - ჩემს თაობაში, ქალიც დაფასებული იყო და კაციც, ახლა სხვა თაობა წამოვიდა… აქ რომ იტყოდნენ ეს კაცი თბილისშია ნამყოფიო, იცით როგორი დაფასება ჰქონდა? ახლა ვეღარ გაიგებ ვერაფერს

- - სად წავიდა ის ყველაფერი? ვეძიები რომ მეტი ისაუბროს…

- ადრინდელივით აღარაფერია და გული მტკივა… სანდო კაცს ვეღარ ნახავ…

- - მაშინ ხომ იყო ადამიანობა რაც ყველაზე მთავარია?

- - ამოიოხრა და თავი დამიქნია.

- ახლა აღარც ადამიანობაა და აღარც სიყვარული!

- აბა ჩვენ ვინ ვართ? ორი გოგონა შემოვიდა ჩვენს საუბარში.

- რობოტები! მივუგე ცივად.

- აპროტესტებდნენ, ვერც ჩემი ნათქვამი გაიგეს და ვერც ამ მოხუცი პაპის…

- და ახლა ამბობს ერთი, სულ მგონია რომ ამ ყველაფერს ის ადამიანები ამბობენ, ვინც ეგეთ გარემოშიაო…

-

- მეღიმება. ლაპარაკად არ ღირდა გაგრძელება… თან გულში ვფიქრობ, ამ ასაკამდე თუ მივალ ნეტავ მე რას ვიტყვი მერე? და ახლაც რომ ასე ვფიქრობ? და 20 წლის ბიჭი რომ ვიყავი მაშინაც ამას არ ვფიქრობდი?

- ამ კაცში ჩემს თავს ვხედავდი, გარეგნულად ჯერ არ დავბერებულვარ, ჯერ არ ჩა��წითლებია ქუთუთოები მაგრამ მე ხომ ძალიან მწარედ ვიცი რასაც ამბობს და რასაც გულისხმობს…

და ისევ ბევრი დუმილი…

ბევრი დარდი და წუხილი…

კიდევ რა?

ადამიანები არაადამიანობენ!…