#და

[batri-jopa]

Maurice and Clive in Maurice (1914) by E. M. Forster & Merab and Irakli in And Then We Danced (2019) dir. Levan Akin

[dato-georgia-caucasus]

Bosnia and Herzegovina

[notasapleasure]

ახლა, როცა ამ სიმღერას ვმღერი ვდგავარ, როგორც დაუცველი ძეგლი ჩემს სხეულში შენს შემოსვლას ველი მერამდენედ დაემსგავსა შენი კოცნა შენობას ემოციურ ტყვეობას ვანიჭებ მნიშვნელობას მერამდენე შენობას გადავცემ უშენობას მერამდენედ დაემსგავსა შენი კოცნა შენობას

ვსუნთქავ, ვსუნთქავ, ვსუნთქავ და მე აღმოვჩნდი შენთან ამ უსასრულობაში ვსუნთქავ, ვსუნთქავ, ვსუნთქავ და მე აღმოვჩნდი შენთან ამ უსასრულობაში ამ უსასრულობაში, ამ უსასრულობაში

[contemplator1]

ამდენი წელი საკუთარი თავის შეცნობას შევალიე. ფაქტობრივად სრულად გავშიფრე ჩემი პიროვნებისთვის დამახასიათებელი ნიშან-თვისებები. ვიცი ჩემი პიროვნების სისუსტეები - თუ რა მიშლის ხელს გამოვხატო თავი.

მაგრამ რა არის ამ ყველაფრის აზრი? რაში დამეხმარა ეს თვითშემეცნება საერთოდ? ვიცი ვინ ვარ, ვიცი რა არის ჩემი პიროვნების დამაბრკოლებელი ფაქტორები. ვიცი რა მინდა შევცვალო საკუთარ თავში.

მაგრამ მე მაინც ის ვარ, რაც ვარ. ეს ინდივიდი ვარ, ამ გონებით, ამ ხასიათით და ტემპერამენტით. როგორც არ უნდა მოვინდომო, საკუთარ მე-ს სხვა სასურველი პიროვნებით ვერ ჩავანაცვლებ.

ამდენი ფიქრის შედეგად, მხოლოდ ის დავასკვენი რომ ამდენი ფიქრი მომწამვლელია. არ გეხმარება - გკლავს. საკუთარი მესგან ახალ პიროვნებას ვერ გამოიგონებ.

ასე რომ უბრალოდ უნდა იცხოვრო, მიჰყვე რუტინას, იყო მუდმივ მოძრაობაში და აკეთო საქმე. ჰოდა ეს შენი ყოველდღიური ყოფა მოგათლის წვეტებს. გაჩვენებ თუ შენი სამგანზომილებიანი უსწორმასწორო პიროვნებისგან რა ნაწილი ექვემდებარება ცვლილებას.

სხვა თუ არაფერი, ასე მტანჯველი ფიქრებისგან მაინც დაიხსნი თავს...

- უეცარი წერილი საკუთარ თავს.

[lukdan]

[mubiss]

And Then We Danced

[balletthebestphotographs]

Nia Gulordava ნია გულორდავა

Nia Gulordava ნია გულორდავა as “Cupid”, “Don Quixote დონ კიხოტი”, choreo by Aleksandr Gorsky Александр Горский, Marius Petipa, Vakhtang Chabukiani Вахтанг Чабукиани, production by Nina Ananiashvili ნინო ანანიაშვილი and Aleksey Fadeechev Алексей Фадеечев, set and costume by Vyacheslav Okunev Вячеслав Окунев, Tbilisi Opera and Ballet State Theatre თბილისის ოპერისა და ბალეტის სახელმწიფო თეატრი, Tbilisi, Republic of Georgia (June 19, 2021).

Source and more info at: Photographer Tatia Isakadze on Facebook (page) Photographer Tatia Isakadze on Facebook (personal) Photographer Tatia Isakadze on Instagram (page) Photographer Tatia Isakadze on Instagram (personal)

Note I: This blog is open to receiving and considering any suggestions, contributions, and/or criticisms that may help correct mistakes or improve its content. Comments are available to any visitor.

Note II: Original quality of photographs might be affected by compression algorithm of the website where they are hosted.

[batri-jopa]

@notasapleasure had good point:

Now I can't disagree with "canonically Good for Sleeping On" title but Merab deserves to finally have some rest too🥲

And Then We Danced / და ჩვენ ვიცეკვეთ dir. Levan Akin (2019)

[mysticaldonutshark]

[sosomikeladze]

სოსო მიქელაძე - "ვარდები, ვარდები" (ქავერი)

“ვარდები, ვარდები” (იმპროვიზაციები სიმღერის თემაზე). ხანდახან ფანოღი გაგახსენდება და რამდენ ძვირფას ადამიანს მოგაგონებს, ვისაც უყვარდა ეს სიმღერა “ვარდები, ვარდები, უშენოდ ჭკნებიან…” მოკლედ, დანარჩენი თქვენთვის მომინდვია… P. S. ვისაც მოცარტის მეტი არაფერი მოგისმენიათ და ახლა ბეთჰოვენზე ხართ – მკაცრად ნუ განგვსჯით :)))

[batri-jopa]

Video Essay: “Crossing Thresholds” (6:59 minutes):

From Levan Akin's Instagram

[dato-georgia-caucasus]

Mostar, Bosnia and Herzegovina

[batri-jopa]

It's 2024 - am I sad there's still not enough of fan content this masterpiece of a film deserves? Yes :(

currently thinking about And Then We Danced. Great film. Am I sad about there not being any fan content so far? yes

[nannuka2656]

[exo-polinesis]

2023 წელია და დღესაც ის დადარდიანებული, მოწყენილი ქეთი ვარ, რომელიც ვიყავი წლების წინ... დარდის მიზეზი შეცვლილა ოღონდ

ალბათ არის ცხოვრებაში რაღაცები, რომლებიც ხაზად გასდევენ ჩვენს აწ უკვე განვლილ და გასავლელ გზას

ამიტომ, ხანდახან მგონია, რომ ბედისწერა ბედნიერებას არასდროს შემარჩენს

თითქოს დაუჯერებელი რამ იყოს, რომ ბედნიერება ეწვიოს ადამიანს და მასთან დარჩეს

იმედგაცრუებების კორიანტელად ქცეულა ყოველდღიურობა, ��რთმანეთს ენაცვლებიან, ერთი მეორეზე მეტად მტკივნეული, და ასე გრძელდება დაუსრულებლად

კი, მჩვევია გაზვიადება, მოვლენების დრამატიზება

კი, სხვას შეიძლება ჩემზე მეტად სტკივა

კი, მადლიერი უნდა ვიყო იმისთვის, რაც მაქვს (და პრეტენზიებით არ უნდა ვტანჯავდე სამყაროს და საკუთარ თავს)

მაგრამ მაინც, რამდენი დარდის დატევა შეუძლია ადამიანის გულს?