exo-polinesis

[exo-polinesis]

[exo-polinesis]

სიტყვების დალაგებას ფიქრების კორიანტელი მიძნელებს

რატომ არის ასეთი რთული, მუდმივად საკუთარი ფიქრების მონა არ იყო?

მეუბნებიან, ზედმეტად ემოციური ხარ, ყველაფერი გულთან მეტისმეტად ახლოს მიგაქვსო...

და რა აზრი აქვს საპირისპიროს? სრული აპათია, მოვლენათა და ადამიანთა მნიშვნელო��ის გაუფერულება და დაკნინება გამოსავალი არ არის, ვერ იქნება! ამიტომ, ვუარყოფ სამყაროს, რომელშიც სიყვარული ჩანაცვლებადია და იაფფასიანია, ომი - მშვიდობა და მატერია - მეფე.

ვიცი, რომ შეიძლება ვინანო მარცხის მომტანი გზით სიარული, რადგან დიდი მოლოდინები დიდი იმედგაცრუებების საფუძველი და საწინდარია. ვიცი, რომ ემოციებში ჩაფლობა და წარსულის მოგონებებით ტკბობა თუ გულისწყრომა სტაგნაციაა, დროის ფუჭად კარგვაა.

მაგრამ, რა უნდა გააკეთო, როდესაც არც მომავლის გეიმედება, არც სხვების და არც საკუთარი თავის?

ინერციაშია გამოსავალი.

ამიტომ წავალ და ფეხბურთს ვუყურებ.

[exo-polinesis]

"ქეთი, სად დაიკარგე?"

sorry for not responding i just dont have the mental capacity to hold a conversation anymore

[exo-polinesis]

Cinema Paradiso (1988)

[exo-polinesis]

უნდა შეეგუო! უნდა შეეგუო!

შენს ახლობელ ადამიანებს რომც უყვარდე. ამ ცხოვრებაში მაინც მარტო ხარ.

[exo-polinesis]

Rest in Peace

Your music was the soundtrack of my late teenage years

May your stay in heaven be blissful and everlasting

[exo-polinesis]

[exo-polinesis]

Love and Hurt go hand in hand

The bigger the love, the larger the pain left behind

To know this, is to know death itself

[exo-polinesis]

Brett Anderson of Suede at Paradiso Amsterdam in the early 90s.

Photographed by Luuk, instagram.com/luuk49. (x)

Presumably from the gig that took place on 27 April 1993.

[exo-polinesis]

the smiths.

[exo-polinesis]

[exo-polinesis]

a film a day.

‘the umbrellas of cherbourg’ (1964) dir. jacques demy

letterboxd rating: ✭ ✭ ✭ ✭ ✭

[exo-polinesis]

Why is Guy growing so distant? I would have died for him. So why aren’t I dead?

The Umbrellas of Cherbourg (1964), dir. Jacques Demy.

[exo-polinesis]

2023 წელია და დღესაც ის დადარდიანებული, მოწყენილი ქეთი ვარ, რომელიც ვიყავი წლების წინ... დარდის მიზეზი შეცვლილა ოღონდ

ალბათ არის ცხოვრებაში რაღაცები, რომლებიც ხაზად გასდევენ ჩვენს აწ უკვე განვლილ და გასავლელ გზას

ამიტომ, ხანდახან მგონია, რომ ბედისწერა ბედნიერებას არასდროს შემარჩენს

თითქოს დაუჯერებელი რამ იყოს, რომ ბედნიერება ეწვიოს ადამიანს და მასთან დარჩეს

იმედგაცრუებების კორიანტელად ქცეულა ყოველდღიურობა, ერთმანეთს ენაცვლებიან, ერთი მეორეზე მეტად მტკივნეული, და ასე გრძელდება დაუსრულებლად

კი, მჩვევია გაზვიადება, მოვლენების დრამატიზება

კი, სხვას შეიძლება ჩემზე მეტად სტკივა

კი, მადლიერი უნდა ვიყო იმისთვის, რაც მაქვს (და პრეტენზიებით არ უნდა ვტანჯავდე სამყაროს და საკუთარ თავს)

მაგრამ მაინც, რამდენი დარდის დატევა შეუძლია ადამიანის გულს?

[exo-polinesis]

Andrei Tarkovsky's mother, Maria Vishnyakova (1930s) | Margarita Terekhova in Mirror (1975, dir. Andrei Tarkovsky)

[exo-polinesis]

haven't posted anything hear in years - feels good to be back

this place seems a bit dead but hey, anything besides tiktok is dead these days

wish i could turn back the wheels of time and be the 14 year old me again :( life seemed much more fun back then

if anyone has tips on how to overcome the desire to be asocial, not writing back to people for days on end, or the reluctance to merely pick up the phone and connect with others, do please write to me

thnx in advance!