#زايشِ

[amir1428]

#چهارشنبه_سوری #فرجامین #جشن_آتش در سال هر ساله در ایران، #جشن_‌های_آتش، با «#يلدا» آغاز مي‌گردد و با «#سوري» به پايان مي‌رود. در يلدا، مردم ايران از گاه کهن، براي ياري به خورشيد براي «#زايشِ» دوباره و در حقيقت براي پيروزي روشنايي بر تاريکي، آتش‌هاي بزرگ مي‌افروختند. با اين «آتش‌‌افروزي» جشن‌هاي آتش براي ياري‌رساني به خورشيد، آغاز مي‌شد و با «#سده» و «سوري» پي گرفته می‌شد. در فاصله‌ي يلدا (کوتاه‌ترين روز) تا رسيدن به برابري روز شب در #نوروز، ايرانيان در ميانه و پايانِ راه، خورشيد را با افروختن آتش، ياري رساني مي‌کردند. بدين‌سان، در «#چله»ی یلدا یا 40 روز پس از يلدا، آتش «سده» را مي‌افروختند؛ زيرا خورشيد در ميانه‌ي راهِ رسيدن به پيروزي بر تاريکي است. سپس در «چله»ی سده یا 40 روز پس از آن، جشن «سوري» يا فرجامين جشن آتش قرار داشت. بايد به يادداشت که در دوران نو (اسلامي) از دوران‌های تاریخ ایران، جايگاه جشن سوري به شبِ چهارشنبه‌ي آخرسال افتاده است، در حالي‌که جايگاه اصلي آن 40 روز پس از سده و 80 روز پس از يلدا و در فاصله‌ي 9 روز (10 روز در سال‌های #کبیسه) از نوروز قرار داشت. در #جشنِ_سوري، نه روز مانده (در سال‌های کبیسه، 10 روز مانده) به نوروز، ايرانيان از روي آتش مي‌پریدند و بدين‌سان با جشن‌هاي آتش بدرود مي‌گفتند؛ اما امروزه این #تراداد (#سنت) به #شب_‌چهارشنبه‌_آخر_سال، جابه‌جا شده است.#عمو_فیروز#میترا#میترایسم https://www.instagram.com/p/CbDlj19slK-/?utm_medium=tumblr