#праз

[givemegifs]

[vilistime]

Крем супа от гъби и картофи 🍄

Нашето горско приключение ни помага да се запознаем с много интересни видове гъби, а тази година има в изобилие! Миналата есен срещнахме само две отровни гъбки на една поляна, нищо повече. До момента съм готвила само манатарки и сърнели, последната е част и от тази крем супа от гъби и картофи. Изключително вкусна и подходяща за студените дни, и за душата също ☺️ Готова е за 15 минути, без…

[nr-cemetery]

Не, свет не з'ехаў з глузду. Ён заўжды быў гэткім - проста тое стала цяжэй не заўважать. Боляча, дужа. Але трэба глядзець, у тым ліку й дзеля творчасці - мае творы будуць моцнымі праз больш свядомага й дасведчанага мяне. Асабліва калі то казкі.

[sentaichurchill]

I've never thought I'd have to make a post like this but :

do not fucking interact with me if you support sn//t game and/or you are a fan of it. I do not fucking care what your reasons are, just go fuck yourself and don't interact with my content. I'd handle losing some followers over the fans who harass, doxx people over criticism and then pretend that it's nothing and "that it's good" and "cope."

go fuck yourself.

таксама распаўсюджваецца калі вы даведаліся аб гульне праз агляды рос. ютубераў як вертасэксуал і яго тыпы. аўдыторыя трансфобаў і квірфобаў у гульне з небінарнымі пратаганістамі тут не патрэбна. плюс калі вы самі трансфобны тады чаму лайкаеце пасты т-хлопца ( мяне ) ??? лол

[kryvija]

Ліна Дрэйк

«Менск бывае розным: ёсць прыгажэйшае жыццё ў цэнтры – калі глядзіш на людзей і вока не адарваць, а крышку ад'язджаеш – інакш, яшчэ далей ад'ехаў – наогул усё іншае. Менск класны праз тое, наколькі ён розны.»

[lacinkaju]

«Журавінка»

– Уладзіслаў Галубок

Аж дзіваваліся людзі, як жаніўся наш Рыгор: сам вялізарны, сутулаваты, як крук, а маладзіцу браў маленькую, чырвоненькую, быц��ам журавінку. Вяселле згулялі як след — ну, і жылі спярша нішто. Толькі ў скорасці наш доўгі Рыгор са сваім сутулам стаў неяк цянець і гнуцца наперад, — з крука зрабіўся, як вуда, і з твару пачаў чарнець, а жонка «Журавінка» — круглець… Бачыць яна, што мужык хірлее і слабее, дай і сама хвост адкіне: стала крактаць і жаліцца на нейкую хваробу. Па сабе Рыгор не бедаваў, але за жонку спалохаўся, так ужо моцна ўхляпаўся ў яе. Кінуўся туды-сюды: курыцу, пеўнем што пяе, дастаў; пашаптух і блізкіх і далёкіх запрасіў; усялякае зелле гатавалі, палілі, курылі; качалкі праз акно кідалі, і чаго ні рабілі — не памагала. Журавінка — журавінкай: як на балоце ўзросшы, разбохалася, але паправы няма. Ажно надарыўся нейкі стары знахар. Рыгор бух яму ў ногі: так і так, кажа, ратуй маю Журавінку, — апошні хвост прадам! Знахар паглядзеў, намацаў хворую, галавой паківаў: кепска, кажа, «марматур» у ёй; рада адна: лёду насушыць, ветру наскрабаць, камарынага сала назбіраць і спарыць у берасцяным гаршку, потым мазаць перад агнём грудзі і паясніцу хворай; хвароба пэўне адойдзе, а здароўе вернецца. Зажурыўся Рыгор, бо не патрапіў гэткую прыправу зрабіць. Аж тут жонка і кажа: «Не маркоцься, мой ты аздабулечка, сама я лепш ведаю, што мне трэба: пяску з мора прыцягні, як рукой усё зніме». Паскрабаў мужык патыліцу, паскрабаў, але папёр-такі з торбай да мора. Цягнуўся небарака да поўдня, знібыткаваўся, прысеў адпачыць крыху, стаў смактаць люльку. Ажно тут надыходзіць даўнейшы яго сусед — Язэп, што пайшоў летась у прымы ў другую вёску. Суседзі разгутарыліся. Язэп і кажа: «Паслухай ты мяне, Рыгорка, варочайся дахаты, і я з табой пайду і дам рады тваёй бабе». Пайшлі. Позна вечарам прывалакліся пад хату. Бачаць, агонь у хаце блішчыць. Рыгор зірк у акно — ды аж выпрастаўся, як слуп: на стале яешня са скваркамі, бліны, верашчака, як вір, і брыкалаўка ў пляшцы, а побач яго Журавінкі сядзіць хлапец — Янка Канцавы… Скрыгатнуў Рыгор зубамі, заціснуў кулакі, а тут Язэп і шэпча: «Маўчы ды лезь у мех, а я пайду прасіцца на ноч». Ледзь упхнуў Язэп свайго таварыша ў мех, завязаў, успёр на плечы і пасунуўся ў хату прасіцца, каб пусцілі пераначаваць. Спярша гулякі ані блізка, але, нешта пашаптаўшыся, згадзіліся. Язэп убіўся ў кут і пачаў мех развязваць, тым часам тыя за сталом п’юць і ядуць, а Журавінка яшчэ і запяяла: «Няма майго Рыгора, пайшоў па пясок да мора», а Янка, падхапіўшыся ў бокі, падцінае: «Тунда, тунда, тундада!» А Язэп з кута і кажа: «Не вытрываю — запяю і я: «А мой жа ты Рыгору, вылазь з меха на волю, вісіць бізун на сцяне, дай ты Янку і жане: Янку раз, жонцы два, тунда, тунда, тундада!» Мусіць, хочаце ведаць, што было далей? Вось, не скажу! Хіба толькі тое, што наша «вуда» цяпер стала прасцей хадзіць, а гладкая скурачка Журавінкі пачала моршчыцца… —1909

маладзіца — маладая, нявеста; дзяўчына, якая дасягнула шлюбнага веку

у скорасці — неўзабаве

сутул — сутуласць

хірлець — [у слоўніках няма, але падазраю, што гэта значыць] хварэць

крактаць — утвараць ціхія, адрывістыя гукі (пры хваробе, няёмкім становішчы, і пад.)

ухляпацца ў каго-колечы — [у слоўніках няма, але падазраю, што гэта значыць] закахацца; утрэскацца

разбохацца — [у слоўніках няма, але падазраю, што гэта значыць] набухнуць, набрыняць

паправа — выпраўленне, палепшанне

надарыцца — [тут у трэцім значэнні] трапіцца, сустрэцца

марматур — [у слоўніках няма, але падазраю, што гэта назоўнік, утвораны ад дзеяслова "мармытаць", выходзіць:] хвароба, пры якой чалавек мармыча

зажурыцца — засумаваць, замаркоціцца

патрапіць — [тут у значэнні] змагчы, здолець зрабіць нешта

прыправа — [тут] рэчыва з пэўнымі ўласцівасцямі [??]

мой ты аздабулечка — [пяшчотны зварот, утвораны ад слова "аздоба"? when you are too kawaii]

знібыткавацца — здарожыцца, змарыцца, стаміцца, знябыцца

пайсці ў прымы — перабрацца жыць у хату жонкі; прымы — пражыванне мужчыны пасля жаніцьбы ў сям’і жонкі [imagine having the whole word for this]

варочацца — [тут] вяртацца

брыкалаўка — [у слоўніках няма, але падазраю, што гэта пэўны алкагольны напой]

падцінаць — [тут] падсмейваць іншых

тунда — [проста нейкі выклічнік?]

[drakulabielaruskaj]

28-га траўня

Дзёньнік Джонатана Гаркера (запісаны стэнаграфічна)

28-га траўня. – Зьявіўся шанец уц��чы ці, прынамсі, паслаць вестку дамоў. Да замку прыйшла група цыганоў – яны разьмясьціліся лягерам на дзядзінцы. Маю запісы пра іх у сваім нататніку. Хоць яны й зьяўляюцца характэрнай этнічнай групай для гэтае мясцовасьці, яны блізкія сваякі ўсіх раманскіх плямёнаў. Тысячы цыганоў жывуць у Мадзяршчыне й Трансыльваніі, амаль па-за законам. Як правіла, яны далучаюцца да якога-колечы чалавека высокага паходжаньня ці баяра і носяць ягонае імя. Яны бясстрашныя, не рэлігійныя, за выняткам забабонаў, і гавораць на ўласных дыялектах раманскае мовы.

Напішу лісты дамоў і паспрабую ўгаварыць цыганоў завезьці іх на пошту. Я ўжо пазнаёміўся зь імі праз акно. Яны зьнялі капелюшы й пакланіліся ў рэверансе, а затым паказалі знакі, якіх я, аднак, не зразумеў, як і іхняе мовы...

Я напісаў лісты. Ліст Міне я застэнаграфаваў і проста папрасіў пана Гокінса перадаць яго ёй. Я растлумачыў ёй сваю сытуацыю, за выняткам усіх жахаў, пра якія пакуль мог толькі спэкуляваць; іначай яна б моцна ўсхвалявалася й напалохалася. Калі ж Граф перахопіць мае лісты, ён усё адно ня ведацьме ані маіх таямніцаў ані таго, што мне ведама...

Я перадаў лісты; кінуў іх праз краты на вакне разам з залатой манэтай і мігамі патлумачыў, каб іх завезьлі на пошту. Адзін чалавек ўзяў іх, прыціснуў да сэрца й пакланіўся, а потым паклаў у свой капялюш. Больш за гэта зрабіць я ня мог. Я пракраўся ў кніжню й пачаў чытаць. Граф не паказваўся, таму я пачаў пісаць у дзёньнік...

Прыйшоў Граф. Ён сеў поруч і пачціва-салодкім голасам прамовіў, паказваючы мне лісты:

– Цыганы далі мне гэта; ня ведаю, адкуль яны ўзяліся, але мушу даведацца. Бач! – напэўна, ён агледзеў іх раней. – Адзін ліст ад пана майму сябру Пітэру Гокінсу, а другі, – тут ён разгарнуў кувэрт і зірнуў на дзіўныя сымбалі на аркушы, пасьля чаго ягоны твар памрачнеў, а вочы загарэліся ліхім полымем, – подлая рэч, абраза майму сяброўству й гасьціннасьці! Ён не падпісаны, таму й ня мае да нас дачыненьня.

Ён спакойна трымаў ліст і кувэрт над полымем лямпы, пакуль агонь ня зьнішчыў іх. Затым працягнуў:

– Ліст Гокінсу я, вядома, адпраўлю, бо ён ваш. Вашыя лісты – сьвяшчэнныя для мяне. Выбачайце, мой сябар, што ненаўмысна зламаў пячатку на ім. Ці не запячатаеце яго зноў?

Ён працягнуў мне ліст і з пачцівым паклонам уручыў мне новы кувэрт. Мне нічога не заставалася, апрача як падпісаць кувэрт і моўчкі аддаць яму. Калі ён выйшаў з пакоя, я пачуў, як у замку ціха павярнуўся ключ. Праз хвіліну я падышоў да дзьвярэй і паспрабаваў адчыніць іх, але марна – яны былі замкнёныя.

Праз гадзіну ці дзьве Граф вярнуўся ў пакой – ён ціхенька ўвайшоў, але ўсё адно абудзіў мяне, бо я драмаў на канапе. Пабачыўшы, што я спаў, ён у ветлівай і прыемнай манеры сказаў:

– Ці вы, мой сябар, стаміліся? Кладзецеся спаць. Сон – самы надзейны адпачынак. Сёньня я ня маю прыемнасьці гутарыць з вамі, бо я вельмі заняты. Спадзяваюся, вы добра высьпіцеся.

Я пайшоў у свой пакой, лёг у ложак і хутка заснуў. Як ні дзіўна, я ня сьніў аніякіх сноў. Нават у роспачы ёсьць месца супакою.

[yinwille]

Музыка вясны

Бясконца-блакітнае неба раскінулася над галавой, нібы загатоўка палатна для жывапіснай імправізацыі мастачкі-прыроды. І на тле туркусовага палатна, якое кранула пакуль толькі асляпляльна-яскравая пляма жыццярадаснага веснавога сонца, гарэзавалі першыя пералётныя птушкі, і іх радасным пошчакам нібыта падтаквала сама зямля, паспеўшы засумаваць па іх за доўгія зімовыя месяцы. Падтаквала цурчаннем ручаёў, праз якія, незадаволена бурчучы, скакалі паспешлівыя мінакі; падтаквала капеллю, падтаквала дзівоснай песняй за гранню ўспрымання, і песню гэтую могуць пачуць толькі тыя, чыё сэрца адкрытае свету, яшчэ не паспеўшы пакрыцца ледзяной коркай і ашчацініцца калючкамі пад гнётам жыццёвага бязладдзя.

Саскочыўшы з плота, я з гучным плюхам увязла красоўкамі ў размоклай зямлі. У ноздры ўдарыў цяжкі пах глебы, такі дзікі і ў той жа час такі родны і заспакаяльны, нібы дотык матчыных далоняў. Перабраўшыся на асфальт, каб не прамачыць ногі канчаткова, я зноў паглядзела дагары, прыжмурыўшыся на сонца, што заблыталася ў пакуль яшчэ голых галінах дрэў. Падумаць толькі, як хутка ажывае прырода, залітая яго цёплымі залацістымі промнямі.

Бо мінула ўсяго два тыдні вясны.

А працяг можна пачытаць на АОЗ або на комікс.бай!

[knizhnycmok]

да як жа бесіць калі Сайна малююць амежкай на фоне шафы-Хайтама 😑😑

Сайна моцны, вынослівы, з сухімі жылістымі мышцамі, грубай цёмнай скурай (асабліва на далонях ад кап'я) і сухімі вуснамі. Ён больш робіць, чым кажа, і можа самастойна перамагчы банду пустыннікаў. Яшчэ ў яго праблемы з разуменнем уласных патрэб - бо ён звык у пустыні цярпець спякоту і холад, голад і шматкіламетровыя пераходы без прыпынкаў, таму цяпер нават на адпачынку ён не рэагуе на пэўныя сігналы арганізма. Ён спакойна прымае тое, што можа быць не найлепшым і памыляцца, і выбірае адразу выпраўляць свае памылкі, а не рэфлексаваць над імі. У вольны час Сайна лазіць па падземных лабірынтах пустыні, таму з пункту гледжання незнаёмцаў ён зусім не адпачывае, а безперапынна палюе на злачынцаў. Яшчэ ў Сайна кінк на нетрывіяльнае выкарыстанне дэндра (не пытайцеся) і розум.

Хайтам не менш вынослівы і такі ж не ўважлівы да сігналаў арганізма, але праз тое, што з дзяцінства падчас чытання і вучобы забываў паесці і паспаць. Ужо ў акадэміі ў якасці абавязковых дадатковых курсаў за межамі спецыялізацыі ён выбраў баявыя мастацтва і нечакана для сябе палюбіў фізічныя нагрузкі. Чакана для ўсіх у класе ён стаў лепшым, таму часта працаваў у пары з інструктарам. Ён не любіць дэманстраваць свае недахопы, таму нікому не дазваляе ўбачыць сябе ў акулярах, а свае слухавыя апараты прадстаўляе як мадэфіцыраваную версію Акашы. У вольны час... Забудзьцеся, у галоўнага пісца Акадэміі няма вольнага часу. Дома ён выбірае цішыню (адключыць і зняць слухавыя апараты) і камфорт (акуляры, мяккі свет, максімальна функцыянальная прастора). Дома ў Хайтама, здаецца, не менш кніг, чым у бібліятэцы Акадэміі, і кожную з іх ён прачытаў і мае сваё меркаванне. Праўда, мастацкай літаратуры там амаль няма, за выключэннем прызнанай класікі - большасць тамоў то навуковыя даследаванні, і ў кожным - безліч каментароў і заўваг самога Хайтама.

[redfield-by]

Пахіліўся дуб да дуба

Ды бурчыць, гамоне:

— Што-та вецер вельмі груба

Загуляў сягоння!

Паглядзі, сусед, на пушчу,

Як трашчаць галіны,—

Там у самую ўжо гушчу

Вецер сілы кінуў!

Вунь, прымець, старуха-хвойка

Сскочыла з карэння,

А вунь там з бярозы бойкай

Валіцца паленне.

Пакацілася удоўжкі

І асіна-сваці...

Фу, ты! аж мяне у дрожкі

Пачало кідаці!..

Што? Не ўстояла і ліпа —

Рухнула, бядачка!..

Ці ж быць можа? Ўжо захліпаў

І стары твой бацька.

Ах! што гэта?.. Праз узгоркі...

Ці ж то к нам?.. Ой, ногі...

І, не скончыўшы гаворкі,

Рынуў дуб, як доўгі.

Янка Купала 1918

[xaniro]

Беларусь

Сакавік

Прывітанне, мой дарагі чытач.

Вітаю цябе ў часопісе 'Запіскі вандроўніка'. Сёння я раскажу табе пра маю Радзіму. Беларусь.

Споведзь вандроўніка

Пішу гэтыя радкі сідзячы ў аэрапарту Баку. Слёзы чамусьці набягаюць на вочы хвалямі. Менавіта, ўпершыню мне так цяжка развітвацца з сям'ёй, сябрамі, домам.

У пошуках музы

Калі я прыехала, праз некаторы час пачала планаваць новую калоначку. Але ў якісьці момант расхвалявалася, што надхнення зусім няма.

На прыканцы маіх вандраванняў мяне надхнілі ўсе моманты, якія здарыліся са мной тут. І сустрэча з сябрамі, з бацькамі, новыя спартыўныя прыгоды. Добрая праца з ранку аж да захаду. Шмат чаго...

Заслона

Мая пазіцыя заўсёды была аднолькавай, без модных тэндэнцый. Мне заўсёды было боляча за культуру, за мову, за нас.

За тое, аб чым з болем у сэрцы я не магу яшчэ напісаць, дзеля бяспекі маёй сям'і.

Але што я магу?

Магу паведаць табе, мой дарагі чытач, пра тое, што адчыняе дзверы. Пра тое, што адчыняе сэрца. Пра дабро.

Сябар

Мой візіт у Беларусь атрымаўся тэатральным.

І гэта - проста падарунак. Бо Тэатр для мяне - гэта родны сэрцу дом.

З Ленай мы навучаліся яшчэ ў каледжы мастацтваў. Калі я прыехала яна запрасіла мяне ў музычны.

Пра тое, як я люблю музычны тэатр казаць не буду.

Гэта было цудоўна! На паклоне я трымала слёзы як магла. А потым Лена спыталася, ці сумую я за Тэатрам. Гэтага было дастаткова. Вось і вадаспады слёз.

Канешне я сумую. Вельмі.

Так у музычны мы наведваліся аж два разы.

А потым, мая даражэнькая сяброўка Алена запрасіла мяне на спектакль у Наш тэатр.

Наш - таму што мы пазнаёміліся там, Наш- таму што самыя цікавыя ролі і моманты майго жыцця звязаныя менавіта з гэтым тэатрам.

Канешне, я гатавалася, каб наведацца як глядач. Але мяне запрасілі за кулісы.

Я так удзячна за такі цёплы візіт, за абдымашкі, за тую тэатральную сям'ю якая як на мой погляд засталася, не гледзячы на тое, што я больш там не працую. Дзякуй вам вялікі ад усяго мойго сэрца.

Некалькі разоў я прыходзіла глядзець на Алену ў спектаклях.

Наш з Аленай творчы тандэм там і пачаўся. Яшчэ ў часы тэатру. Шмат мы пражылі побач: побач працавалі ў Кітае /чытай калоначкі пра Кітай/. А зараз побач пішам ілюстрацыйную гісторыю на ангельскай мове ' Book shop'.

Я лічу, што такое адбываецца раз у жыцці, маю на ўвазе і сяброўства, і творчы подых, і жаданне поспеху. І падтрымка, калі цяжка. Усё ўсё. На мой погляд - гэта скарб!

Беражыце сваіх сяброў! І хадзіце ў Тэатр.

Спартыўны

Што такое беларускі сакавік?

Гэта шэрае неба, шэрыя будынкі, шэры настрой. Усе толькі і чакаюць, калі ж ужо з'явіцца сонейка і яскравыя колеры.

Яшчэ ў Турэччыне я адкрыла для сябе новае хоббі - слэклайн. Таму некалькі разоў сустракалася з хлопцамі ды дзяўчатамі, якія займаюцца гэтым відам спорта прафесійна ў нас.

Трэба насамрэч любіць слэк, каб збірацца так вось у парку ў халадрыгу, зусім безкаштоўна, каб проста пахадзіць. Каб і іншыя людзі даведаліся, што такое існуе. Гэта насамрэч, цудоўна! Гэта яднуе.

Таму, беларусы, хто яшчэ ў Мінску, там хлопцы і дзяўчаты такую цікавую актыўнасьць прапануюць. Завітвайцеся! Калі што спасылку на суполку я дашлю.

Натура

А мы адпраўляемся на прыроду.

Як зараз памятаю сваё дзяцінства і бабуліны прасторы. У нас было зашмат зямлі. І адно з маіх улюбёных месц акрамя ластаўкіных гнёздаў ды яблыні, што была касмічным караблём, я любіла бегаць па пожні. Паляжаць на ёй, падыхаць мяккімі пахамі травы. Гэта заўсёды быў і ёсць цэлы мір для мяне.

Люблю прыроду.

С Зоей мы сябруем з дзяцінства. Яшчэ са школы, нават у музыкалцы былі побач.

Менавіта седзячы перад вогнішчам якое мы распалілі, я і пачула надхненне для калонкі. Гэта так дзіўна - проста адпачнуць пасля вялікай працы на зямлі. Падсмажыць хлеб на вагні. Паслухаць птушак, што заліваюцца песнямі, і глядзець на зоркі.

Так прайшло амаль што ўсё маё дзяцінства. Таму так блізка сэрцу былі моманты, якія мы правялі побач с Зоей.

Сям'я

Ведаеце, аднойчы, было сказана: " Тваё шчасце там, дзе тваё сэрца."

Я не магу сказаць, што двор ці дом, дзе я расла надае мне цёплыя ўспаміны. Не, гэты не зусім так.

Але бачыць цеплыню матуліных вачэй - гэта шмат для мяне.

Я не была ў Лепелетак часта, думаю больш, чым апошніх 5 гадоў.

Мяне крыху прывёў у жах горад. Яго становішча.

Бо ўсё 'абкрадзена', разбурана. Мо адзіны касцёл крыху трымаецца і то. Я была ў шоцы. Мяне заўсёды гэта нервавала. Бо горад знакаміты з 1439 года. А зараз - гэта нават і не вёска. А нешта нейкае.

Лепельчане, паглядзіце на мост, які амаль што разваліўся, на дарогі ў якіх можна зламіць ногі. Ніколі не разумею, навошта будаваць замкі, калі за варотамі сметнік. Заўсёды можна зрабіць нешта, нават калі і не атрымаецца, але сама рашучасць да дзеі, да змен - многа каштуе.

А якая прыгожа натура, сэрца горада на вялікім возеры. Дзе рэчкі і чароўныя сасновыя бары. Дзе астравы і магічныя традыцыі ды абрады.

Дзе ўвечары салавей пяе калыханку, а ты стаіш пад зорным небам - перад тварам сусвету.

Мінск

Мінск, гэта мае ўстановы адукацыі, любімы касцёл. Сустрэчы для абмеркавання практаў, іх рэалізацыі, ды і проста, сустрэча для кубачка кавы.

Але канешне - мае родныя. Гэта дом, дзе мяне заўсёды чакаюць, нават, калі я прыязджаю аж на паўгады. Гэта дом, дзе заўсёды двіж і смачная ежа. Дзе вельмі позняя вячэра пад кінастушку пераўтвараецца ў нешта магічнае. Гэта цуд, які вельмі складана пераўтварыць у словы.

Ведаеце, эмацыйна было крыху складана, пасля таго самага году. Сумна.

Але жыццё працягваецца і на твары я ізноў запальваю ўсмешку. Бо ў такіх абставінах ты маеш толькі адзін шлях - шлях наперад.

Пост скрыптум

Любое вандраванне, як і ўсё на гэтай зямлі залежыць ад нас саміх і канешне ад людзей, якія побач з намі. Таму, беражыце адзін аднаго пакуль гэта магчыма, а гэта магчыма вечна.

Да сустрэчы, Беларусь. Я веру, што наступнага разу ты будзеш вольнай.

На фота краявіды горада Лепеля Віцебскай вобласці, вёсачкі Казлы ды Мінску.

Усім мір🤙🏻

З любоўю ў сэрцы, (с) Аксана Машара.

[kotsin]

Першае, што я змагла самастойна прачытаць са сваёй дыслексіяй гэта былі коміксы. Я з Горадні і ў нас было шмат коміксаў па ліцэнзіі з Польшчы. Проста ідзеш у школьную бібліятэку і бярэш. І з гэтага моманту я хацела толькі і іх маляваць. Нават былі спецыяльныя сшыткі з гэтымі прота-коміксамі.

Але якая ж я баязліўка, хто бы ведаў.

У мяне шмат гісторый і герояў. Праз Насці комікс я ўсё ж такі вырашала нешта зрабіць. Гэта стары one-shot - ён максімальна просты. Я калісьці зрабіла ягоны раскадр яшчэ пад час навучання ва ўніверсітэце. Але нават працуючы над накідам, я амаль плачу над усім, бо дрэнна выходзіць. Нібы ўсе веды анатоміі чалавечай і рэчаў зніклі. А яшчэ будзе чыставік.

Я ня ведаю, што рабіць. Мне проста страшна і брыдка ад сябе.

[dhr-ao3]

твой кліч самоты да мяне // your lonely calls to me

твой кліч самоты да мяне // your lonely calls to me https://ift.tt/39d60hY by tedious_one Менш, чым праз год пасля вайны, стажорка-лекар Герміёна Грэйнджэр наведвае Азкабан, каб правесці медыцынскае абследаванне, але там яна знаходзіць тое, што не павінна бачыць, і, не маючы іншага выбару, яна спрабуе з гэтым што-небудзь зрабіць. Words: 2787, Chapters: 1/1, Language: беларуская Fandoms: Harry Potter - J. K. Rowling Rating: Teen And Up Audiences Warnings: No Archive Warnings Apply Categories: F/M Characters: Hermione Granger, Draco Malfoy Relationships: Hermione Granger/Draco Malfoy Additional Tags: Healer Hermione Granger, Azkaban, Hurt Draco Malfoy, Hurt/Comfort, Post-War, Angst and Hurt/Comfort, Digital Art, Translation, Пераклад на беларускую, translation in belarusian, беларуская мова via AO3 works tagged 'Hermione Granger/Draco Malfoy' https://ift.tt/gaviowf May 09, 2023 at 11:29PM

[nr-cemetery]

Фіялетавы. Праз творчасць мінулае перакідаецца ў будучыню - але заўсёды інакш.

[apytanki]

10 анімэ, каб пазнаёміцца з мной.

Адказвайце праз рэблоґі, каб проста паўдзельнічаць ды падзяліцца сваімі інтарэсамі або даць сваім падпісантам даведацца пра вас больш.

[windoversea]

Начная цемра згусцела на наваколлях Інадзумы, але ў горад прабрацца не здолела, бо кожны дом у ім, кожны завулачак, кожнае дрэва зіхацела святочнымі ліхтарамі. Свята было ў самым разгары, але вясёлая мітусня ранняга вечара трохі суцішылася ў чаканні кульмінацыі падзеі. Святло зіхацела не толькі ў ліхтарах, самі людзі нібыта ззялі знутры, яскравыя, шчаслівыя, яны шпацыравалі ва ўрачыстых убраннях па вулачках горада, раз-пораз паглядваючы на неба, што імкліва цьмянела, аздабляючыся ўсё большай колькасцю зорак. Яны ў нецярпенні чакалі падарунак ад малодшай Наганахары, бо штогод яна ўмудралася перасягнуць саму сябе.

- Гэй, ну што, ты гатовая?!

Аяка таксама ледзь не трымцела ў прадчуванні, знайшоўшы незаўважны пункт назірання пад дрэвам непадалёк ад чайнага дома “Каморэ” і зачаравана ўглядаючыся ў неба, таму ледзь не падскочыла, калі побач знянацку пачуўся знаёмы гарэзлівы голас. Ледзь стрымліваючы смех, Ёімія адразу бесцырымонна схапіла яе за локаць - відаць, каб тая з перапугу не звалілася праз парэнчы. Аяка адчула, як ад гэтага дотыку імгненна запалалі шчокі, і ёй заставалася толькі спадзявацца, што ў цёплым святле ліхтароў гэта не надта заўважна.

- Глядзі, глядзі, зараз пачнецца! - таропка залапатала Ёімія, адпусціўшы локаць Аякі гэтак жа раптоўна, як і схапіла. - Загадвай жаданне!

🎆🎆🎆

(працяг будзе...)