#кута

[lacinkaju]

«Журавінка»

– Уладзіслаў Галубок

Аж дзіваваліся людзі, як жаніўся наш Рыгор: сам вялізарны, сутулаваты, як крук, а маладзіцу браў маленькую, чырвоненькую, быццам журавінку. Вяселле згулялі як след — ну, і жылі спярша нішто. Толькі ў скорасці наш доўгі Рыгор са сваім сутулам стаў неяк цянець і гнуцца наперад, — з крука зрабіўся, як вуда, і з твару пачаў чарнець, а жонка «Журавінка» — круглець… Бачыць яна, што мужык хірлее і слабее, дай і сама хвост адкіне: стала крактаць і жаліцца на нейкую хваробу. Па сабе Рыгор не бедаваў, але за жонку спалохаўся, так ужо моцна ўхляпаўся ў яе. Кінуўся туды-сюды: курыцу, пеўнем што пяе, дастаў; пашаптух і блізкіх і далёкіх запрасіў; усялякае зелле гатавалі, палілі, курылі; качалкі праз акно кідалі, і чаго ні рабілі — не памагала. Журавінка — журавінкай: як на балоце ўзросшы, разбохалася, але паправы няма. Ажно надарыўся нейкі стары знахар. Рыгор бух яму ў ногі: так і так, кажа, ратуй маю Журавінку, — апошні хвост прадам! Знахар паглядзеў, намацаў хворую, галавой паківаў: кепска, кажа, «марматур» у ёй; рада адна: лёду насушыць, ветру наскрабаць, камарынага сала назбіраць і спарыць у берасцяным гаршку, потым мазаць перад агнём грудзі і паясніцу хворай; хвароба пэўне адойдзе, а здароўе вернецца. Зажурыўся Рыгор, бо не патрапіў гэткую прыправу зрабіць. Аж тут жонка і кажа: «Не маркоцься, мой ты аздабулечка, сама я лепш ведаю, што мне трэба: пяску з мора прыцягні, як рукой усё зніме». Паскрабаў мужык патыліцу, паскрабаў, але папёр-такі з торбай да мора. Цягнуўся небарака да поўдня, знібыткаваўся, прысеў адпачыць крыху, стаў смактаць люльку. Ажно тут надыходзіць даўнейшы яго сусед — Язэп, што пайшоў летась у прымы ў другую вёску. Суседзі разгутарыліся. Язэп і кажа: «Паслухай ты мяне, Рыгорка, варочайся дахаты, і я з табой пайду і дам рады тваёй бабе». Пайшлі. Позна вечарам прывалакліся пад хату. Бачаць, агонь у хаце блішчыць. Рыгор зірк у акно — ды аж выпрастаўся, як слуп: на стале яешня са скваркамі, бліны, верашчака, як вір, і брыкалаўка ў пляшцы, а побач яго Журавінкі сядзіць хлапец — Янка Канцавы… Скрыгатнуў Рыгор зубамі, заціснуў кулакі, а тут Язэп і шэпча: «Маўчы ды лезь у мех, а я пайду прасіцца на ноч». Ледзь упхнуў Язэп свайго таварыша ў мех, завязаў, успёр на плечы і пасунуўся ў хату прасіцца, каб пусцілі пераначаваць. Спярша гулякі ані блізка, але, нешта пашаптаўшыся, згадзіліся. Язэп убіўся ў кут і пачаў мех развязваць, тым часам тыя за сталом п’юць і ядуць, а Журавінка яшчэ і запяяла: «Няма майго Рыгора, пайшоў па пясок да мора», а Янка, падхапіўшыся ў бокі, падцінае: «Тунда, тунда, тундада!» А Язэп з кута і кажа: «Не вытрываю — запяю і я: «А мой жа ты Рыгору, вылазь з меха на волю, вісіць бізун на сцяне, дай ты Янку і жане: Янку раз, жонцы два, тунда, тунда, тундада!» Мусіць, хочаце ведаць, што было далей? Вось, не скажу! Хіба толькі тое, што наша «вуда» цяпер стала прасцей хадзіць, а гладкая скурачка Журавінкі пачала моршчыцца… —1909

маладзіца — маладая, нявеста; дзяўчына, якая дасягнула шлюбнага веку

у скорасці — неўзабаве

сутул — сутуласць

хірлець — [у слоўніках няма, але падазраю, што гэта значыць] хварэць

крактаць — утвараць ціхія, адрывістыя гукі (пры хваробе, няёмкім становішчы, і пад.)

ухляпацца ў каго-колечы — [у слоўніках няма, але падазраю, што гэта значыць] закахацца; утрэскацца

разбохацца — [у слоўніках няма, але падазраю, што гэта значыць] набухнуць, набрыняць

паправа — выпраўленне, палепшанне

надарыцца — [тут у трэцім значэнні] трапіцца, сустрэцца

марматур — [у слоўніках няма, але падазраю, што гэта назоўнік, утвораны ад дзеяслова "мармытаць", выходзіць:] хвароба, пры якой чалавек мармыча

зажурыцца — засумаваць, замаркоціцца

патрапіць — [тут у значэнні] змагчы, здолець зрабіць нешта

прыправа — [тут] рэчыва з пэўнымі ўласцівасцямі [??]

мой ты аздабулечка — [пяшчотны зварот, утвораны ад слова "аздоба"? when you are too kawaii]

знібыткавацца — здарожыцца, змарыцца, стаміцца, знябыцца

пайсці ў прымы — перабрацца жыць у хату жонкі; прымы — пражыванне мужчыны пасля жаніцьбы ў сям’і жонкі [imagine having the whole word for this]

варочацца — [тут] вяртацца

брыкалаўка — [у слоўніках няма, але падазраю, што гэта пэўны алкагольны напой]

падцінаць — [тут] падсмейваць іншых

тунда — [проста нейкі выклічнік?]

[not4yourmind]

саморєклама

Весь день видався якимось демотивованим. Напевно, це нормальна реакція. На вечір вирішив спекти курку як колись на Новий Рік. Все вийшло як і минулого разу. Смачно. Все таки, готувати в мене виходить. Взагалі, ця курка трохи мотивувала мене. Типу... Я не найгірша людина. Я робив багато помилок. Я міг допрацьовувати певні речі. Міг багато де поступитись. Але у відносинах я завжди був надійним. Завжди був вірним. На мене можна було покластись. Хай я міг бурчати по дрібниці, але я все одно йшов у 4 ранку по краплі для носа. Це були прояви моєї любові і турботи. Я не можу говорити про філософію годинами, але я завжди радий слухати та вникати в це. Старатись вникати наскільки можу. Я не дарував регулярно дорогих букетів квітів, але я обрізав "темні краї" в шпондері для канапок, бо вони огидні. Я дуже турботливий. І ця турбота щира максимально, бо все що я хотів, це робити комусь рідному та дорогому приємно. І щоб це цінували та бачили. І це дійсно було так в більшості моментів. Я не найпривабливіша людина. В мене немає блакитних очей, немає супер-атлетичного тіла. Але я й не прям потвора. Я не найрозумніша людина. Я не знаю хто такий К'єркегор, але я готовий слухати і чути всі-всі розмови та підтримувати їх так, як можу. Запам'ятовувати деталі. Я не можу сказати, що я найемоційніша людина в плані проявів почуттів вербально красивими словами чи на публіці. Але я точно турботливий та ніжний, коли ми лишались вдвох. Я приймав свою кохану повністю. І вона мене приймала, насправді. Просто... Можливо я десь втратив себе у цьому всьому. Закопав себе за дрібницями, які насправді не віддзеркалюють мене. Я завжди вважав себе "романтиком", але у відносинах мені сказали, що це не так. Я перестав думати, що я "романтик", проте все ж... Все залежить від кута бачення. Для мене романтика це робити приємно в буденності. Помічати деталі, запам'ятовувати їх та переживати за когось завжди на рівні автоматизму. Все в гармонії. Романтика для мене в речах. Таких іноді дрібних речах, як прокинутись на 4 години раніше, ніж зазвичай та збігати в секонд забрати чобітки, які сподобались, але не купились. Або завжди купувати улюблений сирок в магазині. Потрібно переконати себе, що я не був кардинально поганим. Мені ніхто про це не говорив. Я сам собі це вигадав. Але це не правда. Я гідна партія для когось. Багато хто мене би оцінив. Я повністю самостійний. Більше того, я навіть можу когось обслуговувати в разі потреби. Я достатньо розумний та раціональний для цього світу. Я високий, маю певний стиль, повертаю свої захоплення та мотивацію до життя. Я - живий. Так, не ідеальний. Так, в мені були проблеми, де я міг би вчинити значно краще. Але я точно не поганий. Колись читав, що найкраща оцінка себе як чоловіка в стосунках полягає в тому, щоб уявити ніби в тебе є сестра або дочка. І чи хотів би ти такого чоловіка як сам для неї. І, якщо чесно, то хотів би. Можливо весь цей пост звучить дуже не здорово-рекламним. Але.. Я дійсно не найгірша людина в світі. Я дуже люблячий, відданий та турботливий в стосунках. А значить я точно буду щасливим. Головне не опускати руки та сконцентруватись на собі. Свою кохану я саме так і знайшов. Повністю припинив "пошук" та сконцентрувався на покращенні себе, став собою. А щастя саме постукало у вікно. Звучить як план. І в цих 5-ти річних відносинах я багато чого зрозумів та багато де розвинувся. Я перестав боятись проявляти свої відчуття на публіці. Для людини, яка боялась тримати за руку це теж не малий крок. З "хлопчика" я ставав чоловіком, який приймав свій вибір, був готовий демонструвати та пишатись ним. І ще купу-купу речей було переосмислено. Я вчився і це ж нормально. Я не поганий! Я живий! І буду далі жити, розвиватись. Хай тепер для себе. А щастя саме прийде та знайде мене. Завтра роблю фейсбук!

[you-should-not-read-this]

мене так зайобують самовпевнені лбди, які не можуть подивитись з кута людини.

закордонном йобані люди думають, що рашка ні в чому не винна, що рашка добра.

блять, от я б хотіла, щоб там на умовну Угорщину напали і ми всі такі: «а ой, так ж Словаччина нічого такого не зробила».

чи там, блять, на якихось любитєлєй рускава міра в Чехії. Повирізати половину світу, а тоді: «та нічого»

я б дуже хотіла, щоб Україна стала максимально потужною і вільною (не на словах) країною і люди з інших країн намагались б сюди потрапити, а ми б видавали візи раз на мільйон.

[bayraktarka-hanma]

Я був найстрашнішим монстром на костюмованій вечірці.

О так, я тижнями шукав жахнючу маску в усіх магазинах, що підійшла б до мого костюма. Та все те барахло, що мені траплялося, не злякало б і дитину. Мене це злило, і свою злість я виплескував на людей, які знаходилися поблизу. Я встиг облаяти друга, який сказав, що не варто так переживати. Це всього лише костюмована вечірка. Потім я посварився з батьками, бо вони не хотіли дати більше грошей для придбання маски. Я гримав на школярів, які проходили повз, і ледь не побив листоношу.

Маску мені надіслали поштою без зворотньої адреси. Коли я її розпакував, то вигукнув: "Це те, що треба!”

Маска була важкою, масивною, гротескною, з асиметричними пропорціями. Здавалося, що вираз морди цього страхіття змінювався в залежності від кута падіння світла. О��висла шкіра на дотик нагадувала щось слизьке й відразливе. Завдяки жорсткому чорному волоссю маска закривала потилицю, хоча, розглядаючи її, я сам відчув мурашки затаєного страху на шкірі.

У пакунку була записка. “Хай ця маска стане твоєю другою шкірою”.

У цей вечір мене боялися. І я був щасливий.

Маску я не знімав протягом усієї вечірки. Чекав, коли оголосять нагороду за найстрашніший костюм. Її, звісно ж, отримав я. По-іншому і не могло бути.

Я гидко шкірився, дивлячись, як здригаються всі ті нікчеми, що носили жалюгідні костюми нудних упирів, вовкулак і відьом. Кого вони намагалися переплюнути, якщо я найкращий серед них?

Коли я вертався додому, вирішив зняти маску, бо вона чомусь почала тхнути гниллю й тухлим м’ясом. Я потягнув її вгору за волосся. І зойкнув від болю. Відчуття було таке, ніби я смикав власне волосся. Тоді я став смикати маску за щоки, носа, вуха. Землисто-сіра шкіра потягнулась, і я скрикнув. Обмацав підборіддя, намагаючись знайти виступи маски, аби зірвати її ривком.

І панічно заволав, коли усвідомив, що клята маска зрослася з моїм обличчям.

@ukrfanficshn

[world-cam-ru]

Центральный перекресток Речников и Халтурина. Веб-камеры Усть-Кута

Веб-камера Усть-Кута показывает центральный перекресток улиц Речников и Халтурина. В объектив попадает оживленный перекресток с автомобильным движением и окружающие его здания. Трансляция ведется в режиме реального времени, позволяя удаленно наблюдать за происходящим в центре города.

Подробнее на https://world-cam.ru/cams/ust-kut-webcams-watch-online/tsentralnyy-perekrestok-rechnikov-i-khalturina-veb-kamery-ust-kuta/

[neposedam]

Новинка у нашому магазині - стильне та зручне розкладне крісло для дітей!

Виготовлене з високоякісного ЛДСП від виробника Kronospan, наше крісло проклеєне пінополіуретаном з усіх торців та сторін, щоб забезпечити м'якість та приємність на дотик.

Зручне спальне місце розміром 1700х800 мм з вибором кута - прав��й або лівий. Матеріал оббивки - зносостійкий велюр від виробника ARTEKS, колекції Allure, з підвищеною м'якістю.

[weswqq]

Кілька вірних способів дочекатися чого завгодно

У цьому конкретному просторі є кілька правильних методів дочекатися чого завгодно.

З них особисто мені відомий тільки один - не чекати. Тільки не треба вдавати і косити оком, тоді нічого не вийде. Потрібно просто не чекати, і воно полізе до вас з усіх щілин, з криком "а ось і я!". Не надумайте в нього вчепитися.

Воно тут же, без жодного крику, просочиться крізь пальці і заповзе в ті самі щілини. Краще подивіться на нього з тугою і уявіть, що воно залишиться з вами по ту сторону життя.

Воно залишиться, слово честі.

А ще в цьому просторі існує кілька вірних способів не дочекатися ніколи.

-Він все одно ніколи більше в цьому житті не задзвенить. -Єдина тінь ніколи не виверне з-за кута. І не намагайтеся надихнути цей світ. Не лягайте спати з надією прокинутися від дзвінка у двері. Ви прокинетеся о третій ночі, і сьогодні вже точно ніхто не прийде, і спати вже не хочеться, а до ранку з його рятівними ілюзіями ще, ох, як довго.

Наплюйте.

Наплюйте на все, і у вас з'являться тисячі і мільйони від щирого серця непотрібних вам речей. Всі будуть заздрити, але вам і на це начхати.

[crp-center-blog]

Водитель разбился на "Ларгусе" в Советском районе Фото: ГИБДД по Саратовской областиВ воскресенье, 26 мая, в Советском районе Саратовской области произошло смертельное ДТП. Примерно в половине пятого вечера в трёх км от Красного Кута автомобиль "Лада Ларгус" съехал с дороги перевернулся. За рулём был 47-летний мужчина. В

[drakulabielaruskaj]

16-га траўня

Дзёньнік Джонатана Гаркера (запісаны стэнаграфічна)

Пазьней: ураньні 16-га траўня. – Божа, захавай мой розум, бо ўсё нават горш. Бясьпека й перакананасьць ў бясьпецы ўжо ў мінулым. Маё апошняе жаданьне – не звар'яцець, пакуль я знаходжуся ў гэтым месцы, калі я яшчэ не звар'яцеў. Калі я пры сваім розуме, мяне злуе бадай сама думка аб тым, што з усіх агідных пачвараў, якія тояцца ў гэтым ненавісным месцы, Граф – найменш жахлівы для мяне; што толькі да яго я магу зьвярнуцца за бясьпекай, хоць і да тае пары, пакуль я прыдатны яму. Магутны, літасьцівы Божа, дапамажы мне захаваць спакой, бо другі шлях – шлях да вар'яцтва. Я пачынаю разумець тыя рэчы, якія раней бянтэжылі мяне. Дагэтуль я ніколі не разумеў, што Шэксьпір меў на ўвазе, калі вуснамі Гамлета пісаў: «Папера! Хутчэй за паперу! Я мушу гэта запісаць». Цяпер, калі я адчуваю, як губляю розум, маё перажытае ўзрушэньне патрабуе выхаду, і я зварачаюся да ўласнага дзёньніка – звычка дакладна запісваць падзеі дапаможа мне супакоіцца.

Загадкавыя папярэджаньні Графа напалохалі мяне ў свой час; але цяпер яны палохаюць мяне яшчэ больш, у прышласьці ён мецьме страшную ўладу нада мной. Неўзабаве я баяцьмуся сумнявацца ў ягоных словах!

Калі я скончыў пісаць і памысна паклаў дзёньнік і асадку ў кішэню, мяне агарнула санлівасьць. Я прыпомніў папярэджаньне Графа, але ўсьцешыўся думкай аб непадпарадкаваньні яму. Сон працягваў чапляцца да мяне, а я з упартасьцю супраціўляўся. Лагоднае месячнае сьвятло суцяшала, а неабсяжная прастора за вакном асьвяжала пачуцьцём свабоды. Я вырашыў не вяртацца сёньня ў свае панурыя пакоі і спаць тут, у месцы, дзе ў даўніну сядзелі, сьпявалі й пражывалі ўласнае прыемнае жыцьцё кабеты, якія заўсёды вярталіся думкамі да сваіх мужоў, што знаходзіліся ў асяродку чарговае бязьлітаснае вайны. Я выцягнуў з кута вялікую канапу, паставіў яе так, каб можна было легчы і глядзець на чароўны краявід на ўсходзе й поўдні, і, не зважаючы на пыл, уладкаваўся на сон. Думаю, я заснуў; прынамсі, спадзяваюся, што заснуў, аднак, б��юся, што далейшыя падзеі былі надзвычай рэальныя – такія рэальныя, што нават цяпер, седзячы сярод белага дня, я не магу паверыць, што то быў усяго толькі сон.

Я быў не адзін. Пакой аніяк не зьмяніўся з таго моманту, як я ўвайшоў у яго; пры зыркім месячным сьвятле на падлозе добра віднеліся мае адбіткі, якія я пакінуў, калі прайшоўся па пласьце назапашанага гадамі пылу. Насупраць мяне, у месячным сьвятле, стаялі тры маладыя жанкі, дамы – па ўборах і манерах. У той момант я падумаў, што сплю, бо яны не адкідалі ценяў на падлогу, хоць месячнае сьвятло падала на іх ззаду. Яны наблізіліся, а потым пэўны час глядзелі на мяне й шапталіся. Дзьве зь іх былі смуглыя, цёмнавалосыя, з арлінымі насамі, як у Графа, і вялікімі чорнымі, праніклівымі вачыма, якія здаваліся амаль чырвонымі ў параўнаньні зь цьмяным жоўтым месяцам. У трэцяй была забялявая скура, пышныя пасмы залатых кучаравых валасоў і бледна-сапфіравыя вочы. Ейны твар падаўся мне знаёмым і нагадаў пра нейкае жахлівае летуценьне, але я ня змог адразу ўспомніць, дзе й калі яго бачыў. Усе тры мелі бліскуча-белыя зубы, што нібы пэрлы зіхацелі на фоне іхніх юрлівых рубінавых вуснаў. Іхняя прысутнасьць мяне ўстурбавала; я адчуў адначасна і юр і сьмяротны страх. Мяне апанавала ліхая пякучая пажада – я прагнуў, каб яны пацалавалі мяне сваімі чырвонымі вуснамі. Няправільна пісаць пра гэта, бо аднойчы запіс можа трапіць на Мініны вочы й спрычыніць ёй боль, але гэта праўда. Яны нешта сказалі шэптам адна адной, а потым расьсьмяяліся звонкім мілагучным сьмехам; але ён быў такі рэзкі, што цяжка было ўявіць, як такі гук мог сарвацца зь мяккіх людзкіх вуснаў. Ён зьвінеў нясьцерпным сьвярблівым ладам, як шклянкі, калі на іх грала ўмелая рука. Бялявая дзяўчына какетліва махала галавой, а дзьве другія ўгаворвалі яе. Адна зь іх сказала:

– Ідзі! Ты першая, а мы за табой; пачаць – тваё права.

Другая дадала:

– Ён малады й дужы; пацалункаў хопіць нам усім.

Я маўкліва ляжаў і глядзеў на іх з-пад веек у прыемным нецярпеньні. Бялявая дзяўчына наблізілася й нахілілася нада мною так, што я пачаў адчуваць ейнае дыханьне на сваёй скуры. Яно было мядова-салодкае й такое ж сьвярблівае, як і ейны голас, але да салодкасьці дадавалася непрыемная горыч, якой звычайна пахне кроў.

Я баяўся падымаць павекі, але асьцярожна зірнуў з-пад веек. Дзяўчына стала на калені й нахілілася бліжэй, па-дурному паглынаючы мяне вачыма. У ейных рухах была наўмысная юрлівасьць, адначасна хвалюючая й агідная. Яна нахіліла галаву й аблізнула вусны, як нейкая жывёла; у месячным сьвятле на ейных пунсовых вуснах, чырвоным языку й вострых белых зубах заблішчэла вільгаць. Ейная галава спускалася ўсё ніжэй і ніжэй, а ейныя вусны луналі долу па маім роце й падбародку, пакуль не затрымаліся недзе на маёй шыі. Потым я чуў, як яна аблізвала свае зубы й вусны, прыцмокваючы пры гэтым языком, і адчуваў ейнае гарачае дыханьне, ад якога скура сьвярбела нібы ў прадчуваньні козыту. Затым я адчуў дрыготкі лагодны дотык ейных вуснаў і больш цяжкі дотык цьвёрдых вострых іклаў. Я заплюшчыў вочы ў млявым экстазе й чакаў, а маё сэрца шпарка білася ад асалоды.

У той жа момант мяне працяла іншае маланкавае пачуцьцё. Я адчуў прысутнасьць Графа й ягоную ашалеласьць ад злосьці. Мае вочы міжвольна расплюшчыліся й я ўбачыў, як ён моцнаю рукою схапіў бялявую кабету за тонкую шыю і з волатавай сілай адцягнуў яе ад мяне. Ейныя блакітныя вочы наліліся шалам, белыя зубы заскрыгаталі ад гневу, а сьветлыя шчокі ўспыхнулі чырваньню ад злосьці. Але што сталася з Графам! Я ніколі ня змог бы ўявіць сабе такой лютасьці й разьюшанасьці нават у д'яблаў. Ягоныя вочы папросту палалі агністай чырваньню, як языкі агню з запраўднага пекла. Ягоны твар быў сьмяротна бледны, а лініі на ім – тугія, як нацягнутыя правады; густыя бровы, што сустракаліся над ягоным носам, выглядалі цяпер як брусок распаленага дабяла мэталу. Моцным узмахам рукі ён адкінуў кабету ад сябе, а затым махнуў дзьвюм другім, нібыта адганяў іх прэч; такім жа ўладарным жэстам ён надоечы адганяў ваўкоў. Ціха, амаль шэптам, але так, што ягоны голас прарэзаў паветра й напоўніў увесь пакой, ён сказаў:

– Хто дазволіў вам да яго дакранацца? Хто дазволіў вам глядзець на яго, калі я ясна гэта забараніў? Назад, я кажу! Гэты чалавек – мой! Сьцеражэцеся чапаць яго, бо вам ня зладзіць са мной.

Бялявая кабета засьмяялася сьмехам, поўным бессаромнага какецтва, павярнулася да Графа й адказала:

– Ты ніколі нікога не кахаў; і ніколі не пакахаеш!

Дзьве другія кабеты відочна пагадзіліся з гэтымі словамі й засьмяяліся такім злавесным, непрыемным і бяздушным сьмехам, што я быў гатовы самлець. Граф унікліва паглядзеў на мяне, а затым павярнуўся й ціха прашаптаў:

– Не, я таксама магу кахаць; вы самі былі таму сьведкамі. Ці ня так? Добра. Абяцаю, што калі скончу зь ім, вы зможаце нацалаваць яго ўволю. Цяпер ідзеце! Прэч! Я мушу абудзіць яго, праца чакае.

– Хіба нам нічога не дастанецца сёньня ўночы? – спытала адна з жанок і з нахабнай усьмешкаю паказала на торбу, якую Граф кінуў на падлогу.

Торба варушылася так, быццам у ёй знаходзілася нейкая жывая істота. Замест адказу ён кіўнуў на знак згоды. Адна з жанок кінулася да торбы й зазірнула ўсярэдзіну. Калі мой слых не падманваў, пачулася цяжкае дыханьне і ціхае завываньне паўзадушанага дзіцяці. Жанкі акружылі яго, а я аслупянеў ад страху; але пакуль я глядзеў на іх, яны зьніклі разам з жахлівай торбай. Яны стаялі далёка ад дзьвярэй і не маглі пакінуць пакой так, каб я не заўважыў. Здавалася, нібыта яны растаялі ў промнях месячнага сьвятла й зьніклі праз акно, у якім я на нейкі момант яшчэ засьпеў іхнія цьмяныя невыразныя постаці.

Затым страх апанаваў мяне, і я зьнепрытомнеў.

Разьдзел чацьвёрты Дзёньнік Джонатана Гаркера працяг

Прачнуўся я ў сваім ложку. Калі не сасьніў падзеі прошлае ночы, сам Граф перанёс мяне сюды. Я намагаўся пераканацца ў гэтым, але не прыйшоў да нейкае пэўнае высновы. Безумоўна, пэўныя дробязі гэта пацьвярджалі. Прыкладам, мая вопратка была складзеная ў нязвычнай для мяне манеры; гадзіньнік стаяў, хоць я быў прызвычаены заводзіць яго перад сном, — і іншыя падобныя дэталі. Але яны могуць быць ня доказам, а сьведчаньнем майго моцнага ўзрушэньня, якімі б ні былі прычыны. Я мушу знайсьці запраўдныя доказы. Адна думка цешыць мяне: калі Граф прынёс мяне сюды, ён, напэўна, сьпяшаўся распрануць мяне, бо мае кішэні засталіся некранутымі. Упэўнены, мой дзёньнік аказаўся б для яго таямніцай, і ён пастараўся б яго забраць або зьнішчыць. Цяпер гэты пакой, што раней выклікаў у мяне пачуцьцё небясьпекі, – у пэўнай ступені прытулак для мяне; бо нічога ня можа быць жудасьней за тых страшэнных жанок, якія чакалі – дасюль чакаюць – калі надыдзе час ссаць маю кроў.

[rostyslavua]

Ситуація на польському кордоні: у Варшаві обіцяють вийти з глухого кута

https://antiraid.com.ua/news/sytuatsiia-na-polskomu-kordoni-u-varshavi-obitsiaiut-vyjty-z-hlukhoho-kuta/ Влада Польщі заявила про готовність йти на компроміси в інтересах своїх перевізників, які з листопада 2023-го блокували пункти пропуску на українсько-польському кордоні. Про це повідомляє BBC. Як зазначається, уряд і далекобійники погодилися призупинити акцію. Останні заявили, що дають владі час до 1 березня 2024 року. Якщо до цього часу не буде рішення, яке їх влаштує, […] Повідомлення Ситуація на польському кордоні: у Варшаві обіцяють вийти з глухого кута з'явилися спочатку на ANTIRAID. via ANTIRAID https://antiraid.com.ua/home/ January 16, 2024 at 06:20PM

[mysticcollector-things]

Бали: Остров Возможностей для Инвесторов в Недвижимость

Как мы все знаем, инвестиции в недвижимость на Бали представляют собой привлекательную возможность заработка для многих инвесторов. Благодаря стабильному экономическому росту, увеличивающемуся потоку туристов и растущему спросу на жилье, Бали превратился в один из самых желанных рынков недвижимости в Юго-Восточной Азии. Инвестирование здесь может предложить высокую доходность как через капитальный рост, так и через арендные доходы, особенно в популярных туристических районах острова.

Туристический Рынок и Арендный Доход

Основой для заработка на инвестициях в недвижимость на Бали является процветающий туристический рынок. Виллы и апартаменты в популярных местах, таких как Семиньяк, Кута и Убуд, часто сдаются в краткосрочную аренду туристам, обеспечивая владельцам стабильный источник дохода. Важно выбирать объекты в местах с высоким спросом и хорошей транспортной доступностью для максимизации арендных доходов.

Юридические Аспекты и Право Собственности

Перед инвестированием в недвижимость на Бали критически важно понимать местные юридические аспекты, особенно в отношении права собственности. Иностранные инвесторы часто сталкиваются с ограничениями, однако существуют законные способы обхода этих ограничений, например, через долгосрочную аренду или партнерство с местными гражданами. Тщательное изучение законодательства и сотрудничество с надежным юридическим агентом являются ключевыми для безопасных и выгодных инвестиций.

Рост Стоимости Недвижимости

Долгосрочный капитальный рост стоимости недвижимости является еще одним преимуществом инвестиций в недвижимость на Бали. Рынок острова показал устойчивый рост стоимости недвижимости в течение последних лет, что делает его привлекательным для долгосрочных инвестиций. Особенно перспективными являются развивающиеся районы и новые проекты, где стоимость недвижимости может значительно вырасти в будущем.

Заключение: Потенциал и Стратегии Успеха

Инвестиции в недвижимость на Бали предлагают уникальный сочетание доходности и возможности для роста капитала. Однако успех требует правильного подхода, включая выбор правильной локации, понимание местных законов и рыночных тенденций, а также разработку эффективной стратегии управления и аренды. При грамотном подходе и глубоком понимании местных условий, инвестиции в недвижимость на Бали могут превратиться в высокодоходный и удовлетворительный проект, который принесет не только финансовую прибыль, но и возможность наслаждаться жизнью на одном из самых живописных островов мира.

[ruchomyzamak]

Разьдзел Пятнаццаты

У якім Гаўл адпраўляецца на пахаваньне замаскаваным

Калі Софі зноў села шыць, сабака-чалавек скруціўся ў клубок, прыціснуўшы ёй ногі. Напэўна, ён спадзяваўся, што ёй удасца зьняць чары, калі ён будзе заставацца поруч. Калі ў пакой уварваўся вялікі рудабароды чалавек са скрыняй самых разнастайных рэчаў і скінуў аксамітны плашч, ператварыўшыся ў Майкла – усё яшчэ са скрыняй самых разнастайных рэчаў, – чалавек-сабака падняўся й завіхляў хвастом. Ён дазволіў Майклу пагладзіць сябе й пачухаць за вухам.

– Спадзяваюся, ён застанецца, – сказаў Майкл. – Я заўсёды хацеў сабаку.

Гаўл пачуў голас Майкла. Ён спусьціўся па сходах, захутаўшыся ў бурую коўдру з абрэзкаў. Софі адклала шыцьцё й абачліва ўхапілася за сабаку. Але сабака быў ветлівы й да Гаўла. Ён не пярэчыў, калі Гаўл выцягнуў з-пад коўдры руку й пагладзіў яго.

– Ну? – прахрыпеў Гаўл, вычароўваючы з паветра пэўную колькасьць папяровых хустачак і падымаючы пры гэтым клубы пылу.

– Я ўсё купіў, – адказаў Майкл. – А яшчэ нам напраўду пашчасьціла, Гаўле. У Маркэт-Чыпін прадаецца парожні будынак. Раней гэта была капялюшная крама. Можа, перанясём замак туды, як думаеш?

Гаўл сеў на высокі столак, нібы рымскі сэнатар у тозе, і задумаўся.

– Залежыць ад таго, колькі з�� яе просяць, – сказаў ён. – Перанесьці туды портгэйвэнскі ўваход здаецца мне прывабнаю ідэяй. Але гэта зусім ня проста, бо тады прыйдзецца пераносіць Кальцыфэра. У запраўднасьці Кальцыфэр якраз у Портгэйвэне. Што скажаш, Кальцыфэру?

– Пераносіць мяне – вельмі далікатная справа, – адказаў Кальцыфэр. Ад гэтае думкі ён нават пабляднеў на некалькі адценьняў. – Думаю, лепш пакінуць мяне там, дзе я ёсьць.

Дык Фэні прадае краму, думала Софі, пакуль іншыя абмяркоўвалі пярэбары. А Гаўл яшчэ нешта кажа пра ўласнае сумленьне! Але больш за ўсё яе цікавілі дзіўныя паводзіны сабакі. Хоць Софі ўжо шмат разоў казала яму, што ня можа зьняць зь яго чары, пакідаць замак ён, відаць, не хацеў. Кусаць Гаўла ён таксама не зьбіраўся. Увечары й наступным ранкам ён пагадзіўся пайсьці з Майклам пабегаць па Портгэйвэнскіх балотах. Здавалася, ён імкнуўся стаць часткаю сям’і.

– На тваім месцы я б вярнулася ў Апэр-Фолдын, каб заваяваць Лэці, пакуль яна адчувае сябе няшчаснаю дзеля разьбітага сэрца, – сказала яму Софі.

Увесь наступны дзень Гаўл то клаўся ў ложак, то ўставаў. Калі ён лажыўся, Майклу прыходзілася насіцца туды-сюды па сходах. Калі ён уставаў, Майклу прыходзілася бегаць туды-сюды, вымяраючы зь ім замак і прымацоўваючы да кожнага кута мэталічныя дужкі.

У перарывах Гаўл паказваўся ў сваёй тозе з коўдры й клубах пылу, каб нешта паведаміць або задаць пытаньне. У асноўным ён зьвяртаўся да Софі:

– Софі, раз вы забялілі ўсе меткі, якія мы зрабілі, калі вынайшлі замак, можа, вам удасца прыпомніць, дзе былі меткі ў Майклавым пакоі?

– Не, – адказала Софі, прышываючы сямідзясяты блакітны трыкутнік. – Ня ўдасца.

Гаўл сумна чхнуў і пайшоў нагару. Неўзабаве ён паказаўся зноў.

– Софі, калі б мы набылі тую капялюшную краму, што б мы там прадавалі?

Тут Софі зразумела, што сытая капелюшамі па горла.

– Не капелюшы, – сказала яна. – Мы ж купляем краму, а ня бізнэс.

– Прыкладзеце да гэтага пытаньня свой бязьлітасны розум, – папрасіў Гаўл. – Або нават падумайце, калі вы знаеце, як гэта робіцца. – І ён зноў патупаў нагару.

Празь пяць хвіляў ён паказаўся зноў.

– Софі, ці няма ў вас нейкіх пажаданьняў адносна іншых уваходаў? Дзе б вам хацелася жыць?

Софі адразу прыпомніўся дом пані Фэйрфакс.

– У прыгожым доміку зь вялікаю колькасьцю кветак, – адказала яна.

– Зразумеў, – ��рахрыпеў Гаўл і зноў пайшоў нагару.

Наступным разам ён спусьціўся поўнасьцю апранутым. Апрануўся ён ужо трэці раз за дзень, і Софі не прыдала гэтаму ўвагі, пакуль Гаўл не накінуў на плечы аксамітны плашч, якім раней карыстаўся Майкл, і не ператварыўся ў бледнага, рудабародага чалавека, якога мучыў кашаль і які прыціскаў да носа вялікую чырвоную насоўку. Тады яна зразумела, што Гаўл некуды сабраўся.

– Ты застудзісься яшчэ больш, – папярэдзіла яна.

– Я памру, і тады вы ўсе пашкадуеце, – сказаў рудабароды чалавек і выйшаў за дзьверы, павярнуўшы ґуз зялёным долу.

Недзе з гадзіну Майкл працаваў над сваім заклінаньнем. Софі дабралася да восемдзесят чацьвёртага блакітнага трыкутніка. Потым рудабароды чалавек вярнуўся. Ён скінуў аксамітны плашч і ператварыўся ў Гаўла, які кашляў яшчэ мацней, чым дагэтуль, і, калі гэта наогул было мажліва, шкадаваў сябе яшчэ больш.

– Я набыў краму, – сказаў ён Майклу. – Там ёсьць прыдатная майстэрня на заднім двары й дом збоку, таму я купіў усё разам. Толькі я ня ўпэўнены, зь якіх грошай за ўсё гэта расплаціцца.

– Што наконт тых грошай, якія ты атрымаеш, калі адшукаеш прынца Джастына? – спытаў Майкл.

– Ты забываеш, – прахрыпеў Гаўл, – што галоўная мэта нашай апэрацыі – не шукаць прынца Джастына. Мы зьбіраемся зьнікнуць. – І ён, заходзячыся ад кашлю, пайшоў класьціся ў ложак, дзе неўзабаве зноў пачаў патрабаваць увагі сваім моцным чханьнем, ад якога трэсьліся бэлькі.

Майклу прыйшлося кінуць чары й несьціся нагару. Нагару магла б пайсьці й Софі, але сабака-чалавек ня даў ёй мажлівасьці гэта зрабіць. Гэта была яшчэ адна дзіўная рэч у ягоных паводзінах. Яму не падабалася, калі Софі рабіла нешта для Гаўла. Софі гэта здавалася досыць разумным. Яна ўзялася за восемдзесят пяты трыкутнік.

Майкл бадзёра зьбег па сходах і вярнуўся да свайго заклінаньня. Ён быў такі вясёлы, што за работаю напяваў песеньку Кальцыфэра пра рондаль і гутарыў з чэрапам, акурат як Софі.

– Мы будзем жыць у Маркэт-Чыпін, – казаў ён чэрапу. – Я змагу бачыцца з маёй Лэці кожны дзень.

– Ты ж дзеля гэтага расказаў Гаўлу пра краму? – спытала Софі, усоўваючы нітку ў голку. Яна была ўжо на восемдзесят дзявятым трыкутніку.

– Анягож, – весела адказаў Майкл. – Лэці расказала мне пра яе, калі мы задумаліся над тым, як нам цяпер бачыцца. Я сказаў ёй…

Яго перарваў Гаўл. Ён зноў спусьціўся па сходах у сваёй коўдры, якая цягнулася за ім, нібы шлейф.

– Гэта пэўна маё апошняе зьяўленьне, – прахрыпеў Гаўл. – Я забыў сказаць, што пані Пэнтстэман хаваюць заўтра ў ейным маёнтку блізу Портгэйвэну й мне трэба пачысьціць гэты касьцюм. – Ён выцягнуў з-пад коўдры шэра-пунсовы касьцюм і кінуў яго на Софіны калені. – Вы завіхаецеся не над тым касьцюмам, – сказаў ён Софі. – Мне падабаецца гэты, але цяпер я ня маю сіл, каб пачысьціць яго самому.

– Ці трэба табе ісьці на тое пахаваньне? – устрывожана спытаў Майкл.

– Я ня сьмею нават падумаць аб тым, каб не пайсьці, – адказаў Гаўл. – Пані Пэнтстэман зрабіла зь мяне чарадзея. Я мушу ўшанаваць ейную памяць.

– Але ж ты хварэеш, – сказаў Майкл.

– Ён сам вінаваты, – уставіла Софі. – Нечага было ўставаць і швэндацца абы-дзе.

Гаўл адразу ж напусьціў на сябе найшляхетнейшы выгляд.

– Са мною нічога ня станецца, калі я буду трымацца далей ад морскага ветру, – прахрыпеў ён. – Маёнтак Пэнтстэманаў – даволі лютае месца. Дрэвы так і хіляцца набок, і на многія мілі навокал няма жаднага прытулку.

Софі знала, што ён усяго толькі прыкідваецца, каб яму паспачувалі. Яна фыркнула.

– А як жа Ведзьма? – спытаў Майкл.

Гаўл жаласна закашляў.

– Пайду туды замаскаваным. Мажліва, як яшчэ адзін труп, – сказаў ён, пацягнуўшыся назад да сходаў.

– Тады табе спатрэбіцца саван, а ня гэты касьцюм, – крыкнула Софі яму наўздагон.

Гаўл павалокся нагару, нічога не адказаўшы, а Софі была й ня супраць. У яе ў руках нарэшце аказаўся зачараваны касьцюм, і яна не зьбіралася ўпускаць такі шанец. Яна ўзяла нажніцы й разрэзала шэра-пунсовы касьцюм на сем няроўных частак. Гэта павінна было адбіць у Гаўла ахвоту яго насіць. Тады яна ўзялася ўшываць у блакітна-сярэбраны касьцюм апошнія трыкутнікі – пераважна маленькія кавалачкі вакол каўняра. Касьцюм запраўды значна паменшыўся. Ён быў такога маленькага памеру, што не налез бы нават на пажа пані Пэнтстэман.

– Майкле, – паклікала яна. – Пасьпяшайся з тымі чарамі. Гэта пільна.

– Ужо скора, – адгукнуўся Майкл.

Праз паўгадзіны ён праверыў сьпіс інгрэдыентаў і сказаў, што, на ягоную думку, усё гатова. Ён падышоў да Софі з маленькаю місачкаю, на дне якой была зусім невялічкая колькасьць зялёнага парашку.

– Куды сыпаць?

– Сюды, – адказала Софі, адразаючы апошнія ніткі. Яна адштурхнула сабаку-чалавека, які спаў на ейных нагах, убок і асьцярожна паклала касьцюм дзіцячага памеру на падлогу. Майкл ня менш асьцярожна нахіліў місачку й рассыпаў парашок па паверхі касьцюма так, каб папала на кожны сантымэтар тканіны.

Яны з хваляваньнем чакалі.

Прайшло колькі хвіляў. Майкл уздыхнуў з палёгкай. Касьцюм пачаў павольна расьці. Яны глядзелі, як ён расьце й расьце, пакуль адзін ягоны бок не дапоўз да сабакі-чалавека й Софі не прыйшлося адцягваць тканіну ўбок.

Недзе празь пяць хвіляў яны абое сышліся на тым, што касьцюм зноў стаў Гаўлавага памеру. Майкл падабраў яго й асьцярожна стрэс лішак парашку ў камін. Кальцыфэр успыхнуў і загыркаў. Сабака-чалавек падскокнуў у сьне.

– Асьцярожна! – усклікнуў Кальцыфэр. – Гэта моцныя чары.

Софі ўзяла касьцюм і на дыбачках пачыкільгала нагару. Гаўл спаў на сваіх шэрых падушках, а павукі вакол яго дзелавіта снавалі новую павуціну. У сьне ён выглядаў шляхетным і засмучаным. Софі пачыкільгала да старога куфра каля акна, каб пакласьці на яго блакітна-сярэбраны касьцюм. Яна старалася пераканаць сябе ў тым, што касьцюм ані трошкі ня вырас з таго часу, як яна падабрала яго.

– І ўсё ж, калі дзеля гэтага ты ня пойдзеш на пахаваньне, шкоды гэта ня зробіць, – прамармытала Софі, выглядваючы ў акно.

За акуратным садам садзілася сонца. У садзе быў высокі цёмнавалосы чалавек, які з энтузіязмам кідаў чырвоны мяч у пляменьнік�� Гаўла, Ніла, які стаяў з выглядам пакутлівага цярпеньня, трымаючы ў руках біту. Софі зразумела, што гэта Нілаў бацька.

– Зноў шнарыце, – зьнянацку сказаў Гаўл у яе за сьпінаю.

Софі вінавата павярнулася й выявіла, што папраўдзе Гаўл проста размаўляе ў паўсьне. Мажліва, ён трызьніў, што ўчорашні дзень усё яшчэ працягваецца.

– Як унікнуць зайздрасьці джалаў – гэта ўжо частка мінулых рокаў. Я люблю Валію, вось толькі яна мяне ня любіць. Мэґан поўная зайздрасьці, таму што яна паважаная, а я не. – Тут ён крыху абудзіўся ад паўсну й спытаў: – Што вы робіце?

– Вось, прынесла табе касьцюм, – сказала Софі й борзда пачыкільгала прэч.

Гаўл, відаць, зноў заснуў. Тым вечарам ён ужо не паказваўся. Аніякага варушэньня не было чуваць і тады, калі Софі й Майкл прачнуліся наступным ранкам. Яны стараліся не турбаваць яго. Ідэя Гаўла пайсьці на пахаваньне пані Пэнтстэман не здавалася ім слушнаю. Майкл асьцярожна выбраўся на ўзгоркі, каб пабегаць там з сабакам-чалавекам. Софі гатавала сьняданак, рухаючыся па пакоі на дыбачках, і спадзявалася, што Гаўл прасьпіць. Калі Майкл вярнуўся, Гаўл усё яшчэ не паказваўся. Сабака-чалавек моцна хацеў есьці. Софі й Майкл шукалі ў буфэце нешта, што можна было б даць сабаку, калі пачулі, як Гаўл павольна спускаецца па сходах.

– Софі, – з дакорам у голасе паклікаў Гаўл.

Ён стаяў, прытрымліваючы дзьверы, што вялі на сходы, рукою, якая была цалкам схаваная ў вялізным блакітна-сярэбраным рукаве. Ягоныя ногі стаялі на ніжняй прыступцы ў велічэзным блакітна-сярэбраным пінжаку. Другою рукою Гаўл ніяк ня мог дацягнуцца да другога вялізнага рукава. Софі ўдалося ўбачыць абрысы тае рукі, над якой выпіналіся велізарныя брыжы каўняра. Сходы за сьпінаю Гаўла хаваліся пад блакітна-сярэбраным касьцюмам, які цягнуўся аж да ягонае спальні.

– А божачка! – усклікнуў Майкл. – Гаўле, гэта мая віна, я…

– Твая? Глупства! – перарваў яго Гаўл. – Почырк Софі я чую за мілю. А тут колькі міляў тканіны. Софі, дарагая, дзе мой другі касьцюм?

Софі сьпехам прынесла кавалкі шэра-пунсовага касьцюма з шафы для мётлаў, куды схавала іх напярэдадні.

Гаўл агледзеў іх.

– Што ж, някепска, – сказаў ён. – Я чакаў, што ён будзе занадта маленькі, каб яго можна было разгледзець. Дайце іх сюды, усе сем.

Софі працягнула яму скрутак шэра-пунсовае тканіны. Гаўл адшукаў сваю руку сярод шматлікіх складак блакітна-сярэбранага рукава, прасунуў яе цераз шчыліну паміж двума велічэзнымі швамі й забраў у яе скрутак.

– А цяпер, – загаварыў ён, – я пайду зьбірацца на пахаваньне. Прашу вас абаіх устрымацца ад хоць-якіх дзей, пакуль я гэта раблю. Я бачу, што Софі цяпер у выключнай форме, і спадзяваюся, што калі я вярнуся, памер гэтага пакоя ня зьменіцца.

Ён з годнасьцю пайшоў у ванны пакой, заплятаючыся ў блакітна-сярэбраным касьцюме. Рэшта касьцюма павалаклася за ім, саскоўзваючы з прыступкі на прыступку й шамоцячы па падлозе. Калі Гаўл дайшоў да ваннага пакоя, большая частка пінжака апынулася на першым паверсе, а нагавіцы толькі пачалі паказвацца на сходах. Гаўл прычыніў дзьверы ў ванны пакой і пачаў цягнуць туды касьцюм, як рыбак выцягвае сетку з вады. Софі, Майкл і сабака-чалавек стаялі й глядзелі, як па падлозе паўзуць ярды блакітна-сярэбранае тканіны, дзе-нідзе аздобленай сярэбранымі ґузікамі памерам з жарон і вялізнымі, правільнымі швамі, падобнымі да канатаў. Тканіны папраўдзе магло быць блізу мілі.

– Думаю, я зрабіў памылку ў тым заклінаньні, – сказаў Майкл, калі за дзьвярыма ваннага пакоя зьнік апошні велізарны фэстон.

– А цябе папярэджвалі! – пратрашчаў Кальцыфэр. – Яшчэ палена, калі ласка.

Майкл даў Кальцыфэру палена. Софі пакарміла сабаку-чалавека. Але ніхто зь іх не адважваўся рабіць нешта большае, апрача як стаяць, жуючы хлеб зь мёдам, і чакаць, пакуль Гаўл выйдзе з ваннага пакоя.

Ён выйшаў адтуль празь дзьве гадзіны. За ім цягнулася пара, якая пахла вэрбэнаю. Ён быў у чорным з галавы да ног. Касьцюм быў чорны, чаравікі – чорныя, валасы – таксама чорныя, з такім жа сіняватым адлівам, як у панны Анґорыян. На месцы старое завушніцы вісела даўгая гагатавая падвеска. Софі стала цікава, ці былі чорныя валасы знакам пашаны да пані Пэнтстэман. Яна пагадзілася з пані Пэнтстэман: чорныя валасы былі Гаўлу да твару. Яны падкрэсьлівалі зялёны колер ягоных вачэй. А яшчэ Софі вельмі цікавіла, каторы з касьцюмаў стаў чорным.

Гаўл начараваў сабе чорную папяровую хустачку й высмаркаўся. Акно забражджала. Ён узяў са стала лустачку хлеба зь мёдам і паманіў да сябе сабаку-чалавека. Сабака-чалавек паглядзеў на яго зь недаверам.

– Мне ўсяго толькі трэба на цябе паглядзець, – прахрыпеў Гаўл. Ягоная застуда ўсё ніяк не праходзіла. – Хадзі сюды, барбос. – Пакуль сабака неахвоча поўз на сярэдзіну пакоя, Гаўл дадаў: – Майго другога касьцюма ў ванным пакоі няма. Так што можаце нават не шукаць, пані Праныра. Вы больш ніколі не дакраняцеся да майго адзеньня.

Софі, якая зьбіралася крадком прабрацца ў ванны пакой, спынілася й стала глядзець, як Гаўл ходзіць вакол сабакі-чалавека, па чарзе адкусваючы хлеб зь мёдам і смаркаючыся.

– Што вы думаеце наконт такога маскаваньня? – спытаў Гаўл. Ён кінуў Кальцыфэру чорную папяровую хустачку, а потым пачаў падаць на карачкі. І амаль адразу ж зьнік. Падлогі даткнуўся кучаравы руды сэтэр – такі ж самы, як сабака-чалавек.

Гэта засьпела сабаку-чалавека зьнянацку, і ягоныя інстынкты ўзялі верх. Шэрсьць на карку стала дубам, вушы апусьціліся, і ён загыркаў. Гаўл падыграў яму – або адчуваў тое ж самае. Два ідэнтычныя сабакі павольна кружыліся па пакоі, люта гледзячы адзін на аднаго, гыркаючы, натапырваючы шэрсьць і рыхтуючыся да бойкі.

Софі схапіла за хвост таго, хто, на ейную думку, быў сабакам-чалавекам. Майкл – таго, хто, на ягоную думку, быў Гаўлам. Гаўл даволі пасьпешліва ператварыўся назад. Софі пабачыла перад сабою высокую чорную постаць і адпусьціла крысо Гаўлавага пінжака. Сабака-чалавек з трагічным выглядам усеўся Майклу на ногі.

– Цудоўна, – сказаў Гаўл. – Калі я магу ашукаць другога сабаку, я магу абдурыць і ўсіх іншых. На пахаваньні ніхто ня зьверне ўвагу на бяздомнага сабаку, які падымае нагу на надмагільныя камяні. – Ён пайшоў да дзьвярэй і павярнуў ґуз сінім долу.

– Хвілінку, – гукнула Софі. – Калі ты ідзеш на пахаваньне ў выглядзе рудога сэтэра, навошта было так старацца й апранацца ў чорнае?

Гаўл задраў падбародак і прыняў шляхетны від.

– У знак пашаны да пані Пэнтстэман, – адказаў ён, адчыняючы дзьверы. – Яна любіла, каб усё было прадумана да драбніц.

І ён выйшаў на вуліцы Портгэйвэну.

[vprki]

Критичен поглед: Квадриналето в Прага с фокус уникалността на човешките взаимоотношения

На всеки четири години Прага се трансформира в огромна театрална сцена, която събира на едно място сценографи, дизайнери, режисьори, артисти и публика от целия свят. Настоящото 15-то издание на Квадриналето за сценография и театрален дизайн беше закрито на 18 юни, а в рамките на 11 дни бях представени над 2 000 творци от 59 страни. Написа за „въпреки.com” театроведката Албена Тагарева.

Освен двете основни експозиции – тази на страните и регионите и студентската изложба, Квадриналето предложи още театрални представления, перформативни акции на открито и закрито, изложби на театрални сгради, технологии, осветление, уъркшопи, дискусии и лекции и още много събития не само за професионална публика, но за и широка аудитория.

Един от много интересните аспекти на Квадриналето обаче, който обикновено остава извън фокуса на отзивите и коментарите за него е детската програма и изключително активното посещение на малките зрители, не само на специално насочените за тях занимания и експозиции, но и сред всички инсталации. Всяка сутрин групи от ученици на различни възрасти се впускаха да изследват експозициите, потапяха са в техните светове и откриваха загадките им.

Португалия, „Половината минути”, фотограф Р. Плзак

Една от 20-те награди раздадени на тазгодишното издание беше присъдена именно от децата. Тя отиде при експозицията на Португалия, наречена „Половината минути”, която предложи не само на децата, но и на всички посетители едно интензивно тактилно преживяване. Инсталацията беше изградена от различни материи и материали, които предизвикваха сетивата на посетителите. В мотивацията на журито се казва, че португалската изложба: „… е игрива, интерактивна, която приканва към използване на всички сетива. Тя предизвиква чиста радост от изследването на непознато пространство. Стъпването в нея е като навлизане в страната на мечтите.” Детските секции в подобни големи форуми са изключително важни за формирането както на публика, но най-вече на отношение и вкус към изкуството и към средата, която ни заобикаля.

Естония, „Вечност”, фотограф: Jakub Hrab

Петнадесетото издание на квадриналето предложи и няколко съществени промени в сравнение с предходното си издание, както и с някои от утвърдените традиции за провеждане на форума. Едната от тях е свързана с наградите, които са естествената кулминация на събитието. Тази година те бяха двадесет на брой и бяха раздадени в изключително концептуална форма, която кореспондираше и с общия фокус, а именно темата – RARE или уникалните човешки взаимоотношения и ситуации и способността ни да ги откриваме. Голямата награда за национална експозиция Golden Triga или Златна колесница, символ на националния театър в Чехия, тази година беше буквално деструктурирана и раздадена на всички лауреати в различните категории в епруветки, всеки от тях получи частица от нея, както и специфичен артефакт от Квадриналето, като прашинки от каталога от първото му издание през 1967 г. например.

Сърбия, “Moonshine Piano”, фотограф Héctor Cruz

Друга особеност беше и фактът, че липсваха отличия за индивидуални постижения, а категориите бяха с шест повече от обичайно, в които акцентът беше върху възможността на изкуството да рефлектира върху съвременните обществени процеси, кризите и промените в света. Като обща черта за всички отличени експозиции, както на страните и регионите, така и студентските, може да се посочи фактът, че те засягаха значим обществено-социален проблем, пречупен през идеята за пространствените му измерения, отношения и връзки със света и общността.

Кипър, „Зрители от призрачния град” фотограф Viktor Tuček

Тази година журито присъди голямата награда на Квадриналето на Кипър за проекта им „Зрители в призрачния град” (Spectators in a Ghost City) на дизайнерът Мелита Кута и кураторът Марина Малени. А концепцията им е основана на „обърната сценография” (reverse scenography) или театрализиране на утилитарни пространства. Във фокуса на проекта е напълно изоставения и обезлюден, след военен конфликт, град в Кипър. Инсталацията е създадена от парчета от сградите на Фамагуста, сред които текат архивни кадри от някогашния живот в града. По този начин авторите пренасят зрителите в едно полуимагинерно пространство населено от реещите се истории от някогашния живот.

Чехия, „Limbo Harware” фотограф: Jakub Hrab

Една от най-въздействащите експозиции беше на домакините от Чехия (отличени с 2 награди) и техния Limbo Hardware, чрез който изследваха усещането за пространство. Визуалният артист Давид Мозни и кураторът на чешкия павилион Певел Швек, разсъждават върху темата за смущаващо отражение на един фрагментиран свят, състоящ се от множество паралелни истини и алтернативни реалности. Всички те рефлектират върху съзнанието ни и възможността на хората за рационално мислене, но също така и върху нашето възприятие за пространство и физическо разстояние и дистанция. Инсталацията представлява педантично изградени коридори (с реални текстури, материали и осветление), които всеки от нас прекосява ежедневно: към входа на собствения си апартамент, до съседния офис, към асансьора. Те обаче са залепени един до друг и са с необичайна ширина, едва около 30-тина сантиметра, което създава едно клаустрофобично усещане. Въпреки своята свръх реалистичност (всички елементи са взети директно „от живота”), за зрителя остава на показ цялостната конструкция от метални греди шперплат и т.н., като по този начин инсталацията ясно показва, че това е един фрагмент от сглобена пред очите ни реалност.

България, „Късни находки от антропосцена”, снимка: Албена Тагарева

Въпреки, че не попадна сред отличените експозиции българският павилион, наречен „Късни находки от антропосцена”, се вписа изцяло в посоката на тазгодишното Квадринале и тенденциите, които бяха демонстрирани в Прага. А именно за преосмислянето на театралната вещественост, чрез изваждането ѝ от сценичния контекст и поставянето ѝ в нова среда, където  вече няма нужда от актьора и режисурата, за да съществува, но все още има нужда от своята публика, която да ѝ придаде стойност. Перформативният подход към тази тема, който комисарят на експозицията Петя Боюкова и режисьорът Марий Росен са избрали към тези въпроси не само пред театъра, но и за обществото – как се отнасяме с непотребните ни вещи, се оказва добър изходен материал за една по-широка дискусия, вече случваща се в редица страни и която предстои да се случи и у нас.

България, „Късни находки от антропосцена”, снимка: Албена Тагарева

Във фокуса на експозицията попаднаха театралния костюм и реквизитите или малките театрални предмети, които сценографите изработват за представленията, и които обикновено актьорите активно използват. В павилиона участваха театрални обекти и костюми на 30 сценографи, а за тяхното активно представяне пред публиката в Прага (не само изложени по стелажите), Петя Боюкова и Марий Росен създават един непретенциозен, но в същото време зареден с деликатно чувство за хумор и дори самоирония, пърформанс. Като основа за неговия сценарий (дело на Иванка Могилска) стават предварително направени интервюта с всеки един ��т авторите на обектите. А актьорът Александър Митрев всеки ден представя по трима от тях. Любопитният ход тук е, че след всяко дефиле, предмети от експозицията се продават на реален търг и публиката е предизвикана да им придаде ново значение.

Петя Боюкова, снимка: Даниел Леков

Именно това активиране на хората беше онзи театрален жест, превърнал българския павилион в живо, динамично и пулсиращо пространство, където всеки ден се случваха уникални човешки срещи. ≈

Текст: Албена Тагарева

Снимки: авторите са отбелязани под всяка публикувана фотография

P.S. на „въпреки.com”: Припомняме, че както съобщиха от СБХ седмици преди откриването на Квадриналето за комисар за българското участие на PQ23 СБХ избра Петя Боюкова – сценограф, костюмограф и преподавател по история на костюма в катедра „Сценография“ в НХА. Сформираният от нея екип, който стои зад идеята и реализацията на пърформанс-инсталацията, включва: Марий Росен – режисьор, Невена Георгиева – сценограф, Иванка Могилска – писател, Албена Баева – дигитален артист ,и Александър Митрев – актьор.

Със свои работи участваха: Анна Янакиева, Анна Шопова, Антония Попова, Албена Баева, Ванина Гелева, Весела Статкова и Иван Карев, Даниела Николчова, Ивайло Николов и Ива Гикова, Илияна Кънчева, Мариета Голомехова, Марина Райчинова, Михаела Михайлова, Момчил Алексиев, Мартина Махмудиева, Мира Каланова, Николина Костова, Невена Георгиева, Петя Боюкова, Петър Митев, Розина Макавеева, Съпромат, Тита Димова, Ханна Шварц, Цвета Димова, Цвета Богданова, Цецка Ивайлова, Юлиан Табаков. Уточняваме, че миналата година през ноември в пространствата на галерията на ул. „Шипка“ 6  беше експонирана изложбата „Драматургия на пространството“ с куратори Петър Митев, Ханна Шварц и Момчил Алексиев, на която бяха представени произведения на над 30 художници – сценографи.

[futurenowua]

Чому небо блакитне? - розкриваємо таємницю

Ви коли-небудь дивилися на небо і дивувалися, чому небо блакитне? Це питання століттями спантеличувало вчених і допитливих людей. Але у нас є відповіді для вас. У цьому вичерпному поясненню ми розкриємо таємницю блакитного неба та дослідимо науку, яка стоїть за ним. Від основ світла і кольору до ролі земної атмосфери - ми проведемо вас у подорож захоплюючим світом атмосферної оптики. Ви дізнаєтесь про різні типи розсіювання, які спричиняють блакитний колір, та різні фактори, що можуть впливати на відтінок неба. Незалежно від того, чи є ви ентузіастом науки, чи просто цікавитеся навколишнім світом, цей путівник ідеально підходить для всіх, хто хоче зрозуміти науку, що стоїть за одним з найкрасивіших природних явищ у природі. Тож давайте зануримося і відкриємо для себе таємниці чому небо блакитне!

Наукове пояснення: чому небо блакитне?

Блакитний колір неба обумовлений явищем, відомим як релеєвське розсіювання. Коли сонячне світло потрапляє в земну атмосферу, воно стикається з молекулами повітря. Ці зіткнення призводять до того, що світло розсіюється в усіх напрямках. Блакитний колір неба зумовлений розсіюванням світла з коротшими довжинами хвиль, таких як синій і фіолетовий. Інші кольори спектру також розсіюються, але їх довжина хвиль довша і вони розсіюються менш сильно.

Чому небо блакитне? - розкриваємо таємницю Photo: https://scijinks.gov/blue-sky/ Розсіювання світла в атмосфері відбувається нерівномірно. Сила розсіювання залежить від кута падіння сонячних променів, щільності атмосфери, кількості вологи та забруднення повітря. Ось чому небо може мати різний відтінок синього в різний час доби або в різних частинах світу. Що таке вогонь: історія використання та хімічні властивості На блакитний колір неба також може впливати висота, на якій знаходиться спостерігач. На більших висотах атмосфера розріджена, і там менше повітря для розсіювання сонячного світла. В результаті небо виглядає темнішим і навіть може набуват�� іншого кольору, наприклад, фіолетового.

Як блакитне небо впливає на наш настрій?

Блакитне небо часто асоціюється з відчуттям щастя і спокою. Дослідження показали, що вплив синього світла може підвищити рівень серотоніну в мозку, що може покращити настрій і когнітивні функції. Ось чому терапія синім світлом часто використовується для лікування сезонного афективного розладу (САР) та інших розладів настрою. Блакитний колір неба також має заспокійливий вплив на розум і тіло. Його часто використовують в дизайні інтер'єру для створення відчуття спокою та релаксації. Крім того, блакитний колір асоціюється з океаном і небом - двома природними стихіями, які часто використовуються для символізації свободи, відкритості та простору. Що таке ефект Магнуса: захопливе явище, яке не підкоряється гравітації 

Фактори, що впливають на колір неба

Колір неба може змінюватися залежно від ряду факторів. Одним з найважливіших факторів є кут падіння сонячних променів. Коли сонце знаходиться низько над горизонтом, наприклад, під час сходу або заходу, світлу доводиться проходити через більшу частину атмосфери, яка ще більше розсіює світло. Це може призвести до того, що небо набуває різноманітних кольорів, від помаранчевого і червоного до рожевого і фіолетового. Кількість вологи в повітрі також може впливати на колір неба. Коли є багато вологи, наприклад, під час дощу або у вологому кліматі, небо може виглядати туманним або сірим. Це відбувається тому, що краплі води в повітрі розсіюють світло інакше, ніж сухе повітря. Забруднення також може впливати на колір неба. При високому рівні забруднення, наприклад, у місті зі смогом, небо може виглядати коричневим або жовтуватим. Це відбувається тому, що забруднюючі речовини в повітрі розсіюють світло інакше, ніж чисте повітря.

Різні відтінки синього - що вони означають?

Синій колір неба може мати різні відтінки залежно від ряду факторів. Наприклад, світло-блакитне небо може вказувати на суху атмосферу з невеликим вмістом вологи в повітрі. Більш темне синє небо може вказувати на більш вологу атмосферу з більшим вмістом вологи в повітрі.

Чому небо блакитне? - розкриваємо таємницю- Інші кольори неба - захід сонця, веселка тощо| photo:https://digitalsynopsis.com/design/sunrise-sunset-photos-sky-series-eric-cahan/ Відтінок блакиті також може змінюватися залежно від часу доби. Глибоко синє небо можна побачити в середині дня, коли сонце знаходиться високо в небі. Коли сонце сідає, небо може набувати різних кольорів, від помаранчевого і рожевого до червоного і фіолетового. На колір неба також може впливати місцезнаходження спостерігача. У деяких частинах світу, наприклад, у пустелі, небо може здаватися більш глибоким відтінком синього через нестачу вологи в повітрі. В інших частинах світу, наприклад, поблизу екватора, небо може здаватися світлішим через високий рівень вологості. Що таке кислотні дощі – цікаві факти

Інші кольори неба - захід сонця, веселка тощо

Хоча блакитний колір неба є найпоширенішим, існує багато інших кольорів, які можна побачити в небі. Однією з найкрасивіших є палітра кольорів, яку можна побачити під час заходу або сходу сонця. Коли сонце заходить за горизонт, небо може набувати різноманітних кольорів, від помаранчевого і рожевого до червоного і фіолетового. Веселка - ще одне природне явище, яке можна побачити в небі. Веселка виникає внаслідок заломлення та відбиття світла у краплях води в повітрі. Кольори веселки, які завжди йдуть в одному і тому ж порядку, - червоний, оранжевий, жовтий, зелений, синій, індиго і фіолетовий. Інші кольори в небі можуть бути викликані забрудненням, наприклад, коричневий або жовтуватий колір, який можна побачити в ��істі зі смогом. Північне сяйво, або полярне сяйво, - ще одне природне явище, яке можна побачити в небі. Північне сяйво виникає внаслідок зіткнення заряджених частинок Сонця з частинками земної атмосфери.

Культурне значення блакитного неба

Блакитне небо відігравало важливу роль у багатьох культурах протягом всієї історії. У Стародавньому Єгипті небо асоціювалося з богинею Нут, яку часто зображували у вигляді жінки, вкритої зірками. В індуїзмі небо асоціюється з богом Індрою, якого часто зображують на колісниці, запряженій слонами. У культурах корінних американців небо часто розглядається як духовна сфера, де мешкають духи предків. Навахо, наприклад, вірять, що небо - це дім Святих Людей, які наглядають за землею і керують людьми.

Художники і блакитне небо

Блакитне небо здавна було джерелом натхнення для художників. Від імпресіоністів до абстрактних експресіоністів, художники були зачаровані красою і таємничістю блакитного неба. Моне, наприклад, був відомий своїми серіями картин неба в різний час доби. Ван Гог, з іншого боку, відомий тим, що використовував яскраве блакитне небо у своїх картинах.

Моне| Photo:https://www.muma-lehavre.fr/en/collections/artworks-in-context/impressionism/manet-boats-sea-sunset Блакитне небо також використовувалося як символ у мистецтві. У мистецтві епохи Відродження, наприклад, блакитне небо часто використовувалося як символ неба або божественного. У сучасному мистецтві блакитне небовикористовується як символ свободи та можливостей. __________________________- Блакитне небо - одне з найкрасивіших і найзахопливіших видовищ у природі. Від науки, що стоїть за синім кольором, до багатьох факторів, які можуть впливати на його відтінок, існує безліч інформації, яку варто відкрити для себе. Незалежно від того, чи є ви ентузіастом науки, чи просто цікавитеся навколишнім світом - наступного разу, коли ви подивитеся на небо, знайдіть хвилинку, щоб оцінити красу і дивовижність цього природного явища. Read the full article

[world-cam-ru]

Центральный перекресток. Ракурс 2. Веб-камеры Усть-Кута

Веб-камера Усть-Кута демонстрирует альтернативный ракурс центрального перекрестка. В кадре видно пересечение оживленных городских улиц с интенсивным автомобильным движением. Передача изображения осуществляется в онлайн-режиме, давая возможность дистанционно следить за трафиком в центре Усть-Кута.

Подробнее на https://world-cam.ru/cams/ust-kut-webcams-watch-online/tsentralnyy-perekrestok-rakurs-2-veb-kamery-ust-kuta/

[architectphd]

Відреставрував шафу плівкою, що самоклеїться.

Шафи часто служать не тільки для зберігання речей, але й важливі елементи декору в кімнаті. Однак, згодом вони можуть втратити свій первісний вигляд, тому відреставрувати стару шафу може бути чудовим рішенням. У цій статті ми розглянемо, як відреставрувати шафу плівкою, що самоклеїться.

Крок 1: Підготуйте шафу

Перед тим, як почати реставрувати шафу, необхідно ретельно очистити її від пилу, бруду та інших забруднень. Якщо поверхня шафи була пофарбована раніше, необхідно видалити залишки фарби, використовуючи шліфувальну машинку або шкірку.

Крок 2: Виберіть плівку, що самоклеїться

Для відреставрування шафи плівкою, що самоклеїться, необхідно вибрати плівку, яка підійде до вашого інтер'єру і колірної гами кімнати. Плівка повинна бути достатньо міцною та стійкою до стирання та пошкоджень.

Крок 3: Виміряйте шафу

Перед тим, як наносити плівку, що самоклеїться на шафу, необхідно виміряти його розміри. Виміряйте довжину, ширину і висоту шафи, щоб визначити, який розмір плівки, що самоклеїться, вам потрібен.

Крок 4: Нанесіть плівку, що самоклеїться, на шафу

Коли ви вибрали плівку потрібного розміру, необхідно видалити захисну плівку та акуратно наклеїти її на поверхню шафи. Почніть з одного кута і повільно простягайте плівку по поверхні, при цьому акуратно розгладжуючи її та прибираючи можливі бульбашки повітря.

Крок 5: Обріжте зайву плівку

Коли наклеєна плівка на шафу, необхідно обрізати її по краях. Використовуйте гострі ножиці та акуратно обріжте зайву плівку.

Крок 6: Закріпіть плівку на шафі

Щоб переконатися, що плівка добре закріплена на шафі, використовуйте пластик або гумовий ролик.