#вобраз

[bardeban]

Аэглаэка

Раса - Полуэлкід Паходжанне - Каралеўства Каэлум Узрост - 18 гадоў Род дзейнасці - Прынц Каэлума Зброя - Крышталёвы меч, выкаваны магі��й Т'яхтыэн; "Сутнасць". Характа�� - Юны прынц увабраў у сябе ўсё самае лепшае са сваіх продкаў-элкідаў, і гэта датычыцца не толькі цудоўнай і светлай знешнасці, але і характару: спакойны, велікадушны, высакародны і цярплівы юнак, нібы ідэальная мармуровая статуя. Мэтанакіраваны, прынцыповы і непахісны, з ільвінай доляй упартасці, ён не адыходзіць ад пастаўленай сабе задачы, калі шчыра верыць у яго спрыяльны канчатковы вынік. Ён - прыроджаны лідэр, валодае дарам збіраць сілы ў адным месцы для дасягнення мэты, маючы пры гэтым практычны і чэпкі розум. Часта праяўляе гнуткасць перад тварам небяспекі: Аэглаэка верыць у дыпламатыю і аддае перавагу спачатку ісці мірным шляхам для вырашэння праблемы, перш чым яно пяройдзе ў гвалт, але калі прыйдзе галеча, то ён бясстрашна рынецца ў самы наперад, дэманструючы выдатнае валоданне мячом і магіяй. З-за свайго непрабіўнога спакою дрэнна ўмее праяўляць эмоцыі, таму не любіць правакацыйных сітуацый, асабліва жартаванняў, але гэтак жа і не здольны на дэструктыўныя эмоцыі, яго цяжка раззлаваць і немагчыма прымусіць кагосьці зненавідзець. Ён, як і многія з элкідаў, якія імкнуцца да ведаў, выяўляе велізарнае жаданне да вывучэння і даследаванняў і нярэдка здзяйсняе вылазкі за межы замка ў кампаніі верных сяброў. Па гэтых жа прычынах з велізарным задавальненнем адпраўляецца ў дыпламатычныя місіі ў іншыя гарады і краіны дзеля любві да вандраванняў. З велізарнай пяшчотай і любоўю ставіцца да сваіх блізкіх і дарагіх людзей і гатовы дзеля іх адправіцца на край свету.

"Можна з вялікай упэўненасцю сказаць, што Аэглаэка нібы выйшаў з казкі і абліччам, і самім сваім жыццём: выдатны прынц аднаго з самых развітых каралеўстваў, моцны і разумны, які лёгка дасягае розных вышынь, не абцяжараны ніякай трагедыяй, любімы народам і любімы сваёй сям'ёй, які мае верных сяброў і які нават адчувае першыя далікатныя трэлі юнацкага кахання. Вось толькі ў рэальным жыцці не можа быць усё настолькі ідэальна і доўга сабраная выява выдатнага рана ці позна бурыцца пад грукат раптоўнай буры, агаляючы вобраз прагных дэманаў унутры…"

[belarusochka]

Мая сястра паказала мне гэты вобраз, і ён адгукаецца ў маім сэрцы. Але што гэта за жахлівая жоўтая рэч?

[faina-ka-blog]

Прическа от @fainakaminskaya👍😍💗💞✌✌✌ #фаинатаганрог #фаинатаганрог #фаинакаминская #уходзаволосамитаганрог #здоровыеволосы #прическитаганрог #прическатаганрог #вечерняяприческа #свадебнаяприческа #свадебнаяприческатаганрог #вечерняяприческатаганрог #вечерниймакияж #вечерниймакияжтаганрог #свадебныймакияж #свадебныймакияжтаганрог #макияжтаганрог #макияж #красиваяприческа #укладка #укладкатаганрог #укладкаволостаганрог #парикмахертаганрог #колористтаганрог #парикмахерколорист #вобразтаганрог #fainakaminskaya #fainataganrog #полировкаволос #полировкатаганрог #вобраз #вобразтаганрог #салонкрасотытаганрог (at Салон-Студия Красоты Vобраз)

[natalliamichalina]

“ новы выбух   (дыпціх)

1

зоркі хвалямі - імкнуцца адна адной перадаць іскру высокай тэмпературы берагуць яе стан, які быў яшчэ на пачатку, каб даставіць у цэласьці ды захаванасьці тое, што яна насамрэч уяўляе сабой – выпраменьваньне любоў’ю пацалунак без перапынку, доўгі ды моцны, як разрад току у маім космас�� няма міжзоркавых аблокаў, як і сумневаў у новых пачуццях ад якіх усяму сусьвету без тваёй прысутнасьці няма аніякага толку 2

можа, гэта нават прыгожа – ціснуць з сябе слёзы кожны раз, калі народзіцца новы верш;

ці можна

у пэўным спакоі працягваць існаваць з усведамленьнем таго, што я насамрэч не ведаю для каго яны і таму плачу ГЭТАЯ ЛЮБОЎ МНЕ ТАК СЛЕПІЦЬ ВОЧЫ, ШТО Я АМАЛЬ НІЧОГА ВАКОЛ НЕ БАЧУ, з кожным момантам – меней ды меней… магу я цябе папрасіць аб адной рэчы? дапамажы мне ў сабе               гэты твой каляровы вобраз                                                   цалкам знічшыць *** ліпень 2022

[unendlich-ich]

Нашто жаніцца

Прыблізна апошнія гадоў пяць я даволі шмат думаў на тэмы

адносінаў,

кахання,

любові і яе адрозненняў ад кахання,

шлюбу,

сексуальнасці,

і я нават не ведаю, як аформіць вынікі (ці, хутчэй, цяперашні стан погляду на гэтыя рэчы) у адзін пост. Але я паспрабую.

Любоў да аб’екта я вызначыў для сябе як бескарыслівае пажаданне яму дабра. Адпаведна, у гэтым значэнні любіць можна толькі аб’екты, для якіх існуе добрае і злое. У першую чаргу гэта людзі. Для жывёлак гэта спрэчна, для раслінак гэта болей спрэчна, для іншых жывых арганізмаў - яшчэ болей, для нежывых - зусім неяк складана. Тут размова не пра любоў да заняткаў, творчасці, ежы ігд. У астатніх азначэннях я знаходзіў хібы, а гэтае падаецца мне неабходным і дастатковым крытэрам любові.

Нашыя продкі чамусьці выкарыстоўвалі больш за адзін адпаведнік для love і любви. У школе тлумачылі, што кахаюць мужа-жонку, а любяць маму-брата-сябра, але далей тлумачэнне не заходзіла. Даведвацца на адрозненні прыйшлося на ўласным досведзе. Пры гэтым, праблема “а ці было гэта каханнем?” не мае адэкватнага вырашэння. Мабыць, “гэта не было каханнем, у кахання няма прошлага часу і што такое тру каханне - я яшчэ не ведаю”. Уласна, паколькі ўведзенае азначэнне любові мала адпавядае ўяўленню грамадства пра “true love”, апісаную Шэкспірам, Scorpions і маёй мамай, мне падаецца лагічным назваць каханнем зборны вобраз гэтай самай true love, ад якой зносіць башку, ад якой людзі даведваюцца на рай на зямлі і (больш часта) на сапраўднае пекла і суіцыд ад немагчымасці быць з каханым разам.

Уласна, поўны bullshit гэтае вашае каханне. Не, я не цынік. Я хутчэй рамантык. Я раз’язджаў на белых канях, калі адчуваў гэтае пачуццё, і прама цяпер я лічу, што месца яму на сметніку. Хаця б таму што пекла сапраўды больш, чым рая. Нашмат больш. Таму што расчараванне не за га��амі. Таму што закаханыя знаходзяцца пад уплывам ілюзій, якія непазбежна будуць раскіданыя суворай бытавухай з цягам часу. Таму што каханне абмяжоўвае знешні сусвет да аднаго чалавека. Таму што гэта эвалюцыйны механізм, праз які людзі расплоджваюць сабе падобных.

Мабыць, апісанае вышэй лепш дастасаваць да слова “закаханасць”? Мабыць. У англійскай, уласна, закаханасць - усё тая ж love. Можна ўсё-ткі прызнаць каханне тым самым (амаль міфічным) раем, які складаецца, калі ў пары ўсё адбываецца правільна, і калі да закаханасці дадаецца моцная духоўная сувязь.

Калі ў мяне гэта здарыцца - я перавызначу гэтыя словы для сябе.

Шлюб. Ну, я быў выхаваны традыцыйна ў гэтым плане. Жаніцца - норма, жыць разам без шлюбу - кепска. Спачатку я ў гэта проста верыў. Потым я спрабаваў падагнаць пад гэты погляд аргументы ў спрэчках з больш “прагрэсіўнымі” сябрамі. Але без асабістага досведу, канешне, любы вынік будзе прынамсі недакладным. Асабістага досведу ўсё яшчэ няма, але ёсць думкі. Вось у @the-house-of-rising-sun (здарова, я завёў тумблер) ёсць досвед, прычым ён канкрэтна супярэчыць усяму майму светапогляду. Ён не раз яшчэ зменіцца, канешне.

Дык вось, асноўны мой тэзіс у тым, што

1. калі моцна прывязваешся да чалавека, а потым з ім расстаешся, - гэта вельмі, вельмі, вельмі балюча. Пекла.

2. калі жывеш з чалавекам разам, то вы, напэўна, там сексам займаецеся

3. так, окей, пра секс асобна

ён так-та двух падвідаў бывае, паводле паходжання: той, што ад юру, і той, што ад блізкасці

не вельмі карэктна другі варыянт апісаў, але пакуль не падабраў лепшага слова

Карацей, гэта той самы, які зносіць усе межы паміж вамі, калі вы адчуваецеся адным цэлым, а не карыстаецеся целам іншага для сваіх адчуванняў. Ну, напэўна, ведаеце, што гэта. А калі не - то можа і добра. Сур’ёзна. Таму што гэта, уласна, звязвае вас адно з адным вельмі моцна. Пекла з пункта 1 ад гэтага распальваецца проста капец як.

З цягам часу я прыйшоў да пытання: а ці трэба яно ўсё ўвогуле? У жыцці процьма праяваў, у тым ліку вельмі прыемных, а я неяк зашмат часу вылучыў на нейкія пошукі свайго чалавека, наладжванне нашага шчасця з людзьмі, якія траплялі на пасаду маёй дзяўчыны ці шаста��і недзе побач з ёй... І безвынікова ж. А вунь ксяндзы ў каталіцкай царкве зусім не жэняцца. Я ведаў аднаго з іх, і ён неверагодна светлы чалавек. Пры поглядзе я асабіста не веру, што адносіны неабходныя для шчаслівага жыцця.

Ды і мой асабісты досвед мне гэта кажа. Адносіны маюць свае плюшкі, але большасць з іх заключаюцца ў закрыцці сваіх слабых месцаў. Часам трэба, каб цябе падтрымалі ў моманты слабасці. Часам трэба раздзяліць праблемы з кімсьці. У рэшце рэшт, так патрэбна, каб хтосьці цябе зразумеў! Менавіта ў гэтым асноўны плюс адносінаў. І чым часцей табе патрэбная падтрымка - тым большы будзе гэты плюс. І тым болей ты прывяжашся і станеш залежным :3

Уласна, мяне жыццё натрэніравала быць моцным і самадастатковым, і ў выніку я прыйшоў да таго, што, мабыць, зусім не буду шукаць адносінаў. Не настолькі яно мне патрэбна, каб мець справы з усімі пабочкамі.

І калі ў мяне не атрымаецца і з цяперашнімі патэнцыйнымі адносінамі, то, думаю, я проста сапраўды буду ў моманты слабасці прыходзіць у тумблер. Вось і ўсё.

Кек, не атрымалася літаральна праз пару хвілін пасля напісання апошняга абзаца. Мы бачыліся двойчы, а мне ўжо вельмі балюча ад таго, што гэта скончылася. Баюся ўявіць, што было б, калі б гэта адбылося праз які-небудзь месяц.

Усё, у мяне няма моцу нешта пісаць, я пайшоў слухаць паэтаў

[el-hit-wen]

https://drive.google.com/file/d/1d7Ob7gXwmubrMdGtIz7PfwFyUXYujMLr/view?usp=sharing

Паветра, сатканае сонцам,

Абдымае пяшчотна зямлю.

Па дарозе, што ў далеч віецца,

Паветра, сатканае сонцам,

Разам з водарам траў разліецца…

Зноў у памяці вобраз злаўлю:

Як паветра, сатканае сонцам,

Абдымае пяшчотна зямлю.

2015

[kudlasevich]

Анатоль Кудласевіч, аўтарскае чытанне верша "Сатана"

Анатоль КудласевичС А Т А Н А Раскажу небыліцу я, Як прысніўся мне сатана. Мне прысніўся жахлівы сон: Сатана сеў на дольны трон. Ваша справа – не верыць мне, Пакланіцца яму, Сатане. Бо цяпер не магу маўчаць, Колькі можна было чакаць? Ускрываецца зноў пячаць: Кожны выбярэ долю с��м, Заўтра выбары Беларусам. Людзі, слухайце, што скажу: Ёсць прароцтвы, я не хлушу, Не паверыце сёння мне – Рогі вернеце сатане. А як вырастуць рогі зноў, То наяве тады,  без сноў Зыркне  іншы, шкляны выскал… Праўду, скажаце, я казаў. Хто такі я, каб верыць мне? Што ж, - паверце тады сатане… Яго бачыце кожны дзень Вы па “целіку”: дзе ні дзе Яго можна яшчэ сустрэць Нават проста сярод людзей, Ды з аховаю. Накарміў ён ужо народ, Толькі выйдзе наадварот - Адрыгнецца нам Змова з моваю! - Ты нам пальцам яго пакажы, Будзем ведаць тады, як жыць Побач з д’ябалам. Падмануў, дык няхай дрыжыць, Жаба жабаю! - Пальцам, кажаце, паказаць? Паказаць, ды яшчэ расказаць – Даць папробаваць? Добра. Слухайце… Перад вамі стаіць паэт, Перад вамі яго партрэт. Сатана – гэта людзі я, Толькі розніца ёсць адна: Ён - на золаце пасядзеў, А я - ў холадзе пасівеў; Ён бастард, а я проста бард; Ён вялікі, а я – малы… Гэта выклік да сатаны. Я не ведаю, як тут быць Мо падкажаце, што рабіць? Ну навошта мне Божы дар? Як дзве кроплі падобны твар? Слухай, Госпадзе! Слухай, Русь! Ёсць прароцтвы на Беларусь. Караткевіч даўно пісаў, Бог спускаўся і ўваскрасаў У Гародні. Мілінкевіч цяпер адтуль Пад магчымая свісты куль - На уладу Смела рушыў ЗА БЕЛАРУСЬ! Слухай, Госпадзе! Слухай, Русь! На бой з д’яблам. Ну, навошта мне Божы дар: Як дзве кроплі падобны твар Лукашэнкаў? Ён – бастард, а я – проста бард Кудласевіч. Я даўно яго правяраў, Ўсё цярпеў я, і ўсё чакаў: “Мо памылка?” Я семнаццаць прайшоў Галгоф, Людзі, мілыя, я не Бог – Проста хлопец. Дык чаму тады трэцці раз Перакручваецца Парнас На Галгофу. Не бастард я, а проста бард - Кудласевіч. І навошта мне Божы дар, Як дзве кроплі падобны твар Лукашэнкаў? Я цяпер на сваю бяду Адпусціў сабе бараду. Смех зноў чуецца тут і там: “Ты падобны стаў да Хрыста Не распятага”. Вось, дзве тысячы шосты год, І навошта мне мой народ Церпялівы? Вось вясна на парог ідзе Адчуваю, што быць бядзе! Малпа Бога! Гэты дадзены “бацькаў” твар І навошта мне Божы Дар - Глохнуць людзі. Шэсць гадоў я запар маўчаў, Яшчэ Пушкін калісьць сказаў – Цар ад Бога. Не прайшло і двухсот гадоў, Перакручваецца наноў: Цар - нічога… Колькі зсечана з плеч галоў!? Помста вечная за жыдоў: Твар у пекле. Ёсць пад сонейкам               вёска Бобр* Вы ж паклоніцеся:               “Ён добры…” Мо аслеплі?!!         * Вёска "Бобр" - Крупскі раён, Мінская вобласць. Аляксандр Пушкін, вядомы беларускі мастак распісваў Храм у сваёй роднай вёсцы Бобр, грошай за работу не ўзяў. А заместа ганарару папрасіў у мясцовага бацюшкі дазвол намаляваць сцэну Страшнага суда. Святар, нічога не падазраючы, пагадзіўся… Цяпер паглядзець на Страшны суд версіі Пушкіна прыязджаюць нават з Амерыкі. А справа ў тым, што замест кананічных герояў Святога пісання Алесь размясціў у пекле нестандартную кампазіцыю: узначальвае яе прэзыдэнт, які і зараз жыве і кіруе дзяржавай, і экзаршы мітрапаліт усяе Беларусі Філарэт. Акрамя іх, па меркаванню Пушкіна, гарантавана пападуць у пекла “стукачы”, амонаўцы, што ваююць дубінкамі супраць свайго народу… Скляпенне Царквы упрыгожвае вобраз Хрыста, які трымае у руках разгорнутае Дабравесце. Старонкі вечнай кнігі пустыя… Але зусім не па прычыне ляноты іконапіца. Проста Аляксандр Пушкін перакананы, што ў царкве, збудаванай для беларускіх прыхажан у беларускім сяле Бобр, Гасподзь наш Ісус Хрыстос павінен размаўляць са сваёй пастваю на яе роднай, беларускай мове, якая і была дадзена беларскаму народу Богам. Тройчы звяртаўся мастак да мітрапаліта Філарэта з просьбаю блаславіць напісанне “Ойча Наш” і словаў з Евангелля ад Мацвея на Богам дадзенай нам мове ў зацверджаным кананічным перакладзе, але адказа так і не атрымаў… Больш таго, храм збудаваны яшчэ ў 1995 годзе да гэтага часу не асвечаны. (Матэрыял узяты з кнігі Веранікі Чаркасавай “Чырвоным па беламу” – журналісткі БДГ, зверскі забітай невядомымі ў сваёй кватэры ў 2004г. А я ж ведаў гэтую журналістку, інтэрв’ю брала, калі выйшла “Анталогія беларуская эптафіі”). Да гэтага імені можна дадаць яшчэ прозвішчы: Карпенка, Захаранка, Красоўскі, Завадскі… Але гэта ўжо палітыка… Брудная справа? Я ��ак не думаю: поскудзь трэба душыць сумленнем. Гасподзь ЁСЦЬ!!! Тут мой подпіс: 17 сакавіка, пятніца 2006г.

[uzarinawrocki-blog]

#uzari #uzarinawrocki #minsk #выява #шок #партрэтюзары 😱 Вось так выглядае мой твар у вачах паклоннікаў. 😆 цікава.😜 Дзякуй Н. Гудзімчык. Дасылайце свае работы на падобны тэмат. Як вы бачыце вобраз Юзары? А П��СЛЯ БУДЗЕ СУРПРЫЗ АД МЯНЕ! 😎

[lily6lily]

Вобраз Маленькага Прынца глыбока аўтабіяграфічны. Ён народжаны з тугі па маленькім Тоніо - нашчадку збяднелага дваранскага роду, якога ў сям'і называлі за яго бялявыя валасы «Каралём-Сонца», а ў каледжы празвалі Лунацікам за звычку падоўгу глядзець на зорнае ��еба. Яшчэ ў 1940 годзе, у перапынках мiж баямі з нацыстамі, Экзюперы часта маляваў на лістку хлопчыка - калі крылатага, калі вярхом на воблаку. Паступова крылы зменіць доўгі шалік (які, дарэчы, насіў і сам аўтар), а воблака стане астэроідам Б-612

[newsby]

«Гэта карані, якія ты павінен берагчы». Юры Жыгамонт пра новую праграму, свой вобраз, габрэяў, містыку і дзяцінства

а таксама адкуль пайшлі вадзянікі, русалкі, хатнікі Акуляры, паліто, капялюш і чамаданчык – ці ўзгадаеце, пра каго пойдзе размова? У пятніцу 6 лістапада ў Полацку адбылася творчая сустрэча з адным з самых пазнавальных вядучых на Беларусі – акцёрам Юрыем Жыгамонтам, чый вобраз...

Прочитать

[mygoodmoodlt]

Кніга трэцяя. НА РОСТАНЯХ Частка першая. Верхань Начальства не ведала, як паставіцца да Лабановіча і яго петыцыі. Можа, сапраўды ён адвёў разгром панскага маёнтка. Настаўніка выпусцілі, прачытаўшы адпаведную натацыю, і накіравалі ў іншую школу, «на процілеглы бок краіны». У Верхані Лабановіч заспеў свайго калегу. Кватэра, школа былі запушчанымі і бруднымі. Заняткі доўгі час не праводзіліся, вучні адсталі ад праграмы. Усё гэта настаўнік, якога Лабановіч ведаў па семінарыі, растлумачыў рэвалюцыяй. Лабановічу балела душа за вучняў старэйшай групы, якіх маглі не дапусціць да экзаменаў. Ён паабяцаў сабе, што зробіць усё магчымае, каб дзеці скончылі школу. Новымі знаёмымі ў Верхані сталі пісар Васількевіч, п'яніца і раўнівец, айцец Уладзімір, другі школьны настаўнік Іван Анцыпік. Аднадумцаў у асяроддзі верханскай інтэлігенцыі Лабановіч не знайшоў. У краіне адбываюцца выбары ў Думу, працягваюцца народныя хваляванні, хоць рэакцыя становіцца ўсё больш жорсткай. Вучні Лабановіча паспяхова здаюць экзамены. Настаўнік застаецца на нейкі час у Верхані, бо ўзяўся падрыхтаваць да паступлення ў гарадскую школу Лідачку Мураўскую, прыгожую і здольную дзяўчынку, якой ён крышку сімпатызаваў. Лабановіч атрымаў ад Турсевіча ліст. Той паведамляў,што надумаў паступаць у настаўніцкі інстытут і хоча сустрэцца са сваім сябрам. Па запрашэнню Лабановіча Турсевіч прыехаў у Верхань. Нейкі час спрэчкі іх «не выходзілі за межы дружбы», але чым далей, тым больш разыходжанняў адкрывалася ў іх поглядах на жыццё, на палітычную сітуацыю ў краіне. Палітычным ідэалам Турсевіча была кадэцкая партыя. Дружбакі адчулі, «што сяброўства іх дало вялікую расколіну, што іхнія дарогі скіраваны ў розныя бакі...» Лабановіч едзе на радзіму, каб прыняць удзел у нелегальным настаўніцкім з'ездзе. З'езд прыня�� пастанову аб арганізацыі саюза настаўнікаў. Мэта саюза — «весці барацьбу з самадзяржаўным ладам шляхам прапаганды ідэй рэвалюцыі сярод насельніцтва...» У тую ж ноч у школу да Садовіча, дзе праходзіў з'езд, з'явілася паліцыя і забрала пратакол. Настаўнікаў адпусцілі, збаяўшыся гурту сялян, што сабраўся ля школы. Лабановіч вярнуўся ў Верхань. Турсевіч, даведаўшыся аб правале з'езда, вырашыў за лепшае для сябе вярнуцца дамоў. Лабановіч спачатку атрымаў пакет з міністэрства, дзе выказвалася падзяка за ўзорную падрыхтоўку вучняў да экзаменаў, а праз некалькі дзён — паведамленне аб звальненні з настаўніцкай пасады. Настаўнік развітваецца з Лідачкай Мураўскай і яе маці, з сям'ёй айца Уладзіміра і пакідае Верхань. Частка другая. На крыжавых дарогах Беспрацоўнага Лабановіча запрасіў жыць да сябе старэйшы брат Уладзімір, які працаваў лесніком. Сяляне навакольных вёсак адправілі на леснікоў хутар дзяцей і некалькі месяцаў у леснічоўцы існавала «школа», Лабановіч быў заняты дарагой сэрцу справай. У Мікуцічах застаўся, таксама пазбаўлены пасады настаўніка, Янка Тукала. Сябры часта сустракаюцца, збіраюць нелегальную літаратуру, хаваючы яе ў лесе. Упэўненыя, што некалі іх выклічуць на допыт, прадумваюць і рэпетыруюць адказы на магчымыя пытанні. Аднойчы ў леснічоўку Янка прынёс адозву да настаўнікаў Мінскай губерні, у якой невядомы аўтар заклікаў калег да салідарнасці са звольненымі настаўнікамі, пратэставаў супраць расправы над таварышамі. Тукалу і Лабановіча запрашаюць у Мінск на канспірацыйны сход прадстаўнікоў розных рэвалюцыйных падпольных арганізацый. Там Лабановіч даведваецца, што будзе выходзіць легальная газета на беларускай мове, знаёміцца з яе рэдактарам Уласюком. Па выхадзе газеты Лабановіч становіцца яе адданым прапагандыстам, чытае аднавяскоўцам «Нашу долю». Праз некалькі месяцаў газета закрыта, рэдактар трапіў у турму. Але пачынае выходзіць другая газета, менш радыкальная «Наша ніва». Лабановіч атрымаў кароценькае пісьмо ад Ліды Мураўскай. Былая вучаніца паведамляла, што яе ў школу не залічылі, хоць экзамены здала вельмі добра. Мяркуе, адбылося так з-за таго, што назвала прозвішча настаўніка, рыхтаваўшага яе да наступлення. У зімовыя святы Лабановіч і Тукала наведваюць Панямонь. Іх правілам стала «не вешаць нос на квінту». На людзях яны заўсёды былі вясёлыя, прыдатныя да розных штук і забавак. Многія іх лічылі «пажаданымі людзьмі, якія нікому нічога благога, апро�� сябе, не зрабілі». Панямонская інтэлігенцыя, Тарас Іванавіч Шырокі, прымае іх досыць шчыра. Ні маці, ні дзядзька Марцін не папікнулі Андрэя за настаўніцкі сход. Дзякуючы маці за снеданне, сын гаворыць: «Даруй мне за непрыемнасці, за прыкрасці, што я прычыніў вам. Смуткаваць жа і плакаць няма чаго. Вось каб я зрабіў злачынства людзям, простым людзям... Я ж хачу, і многія-многія сотні тысяч такіх, як я, хочуць, каб простым людзям жылося добра...» Звольненыя настаўнікі прыехалі святкаваць Вялікдзень у родныя Мікуцічы. На першы дзень свята шумнаю гурбой яны пайшлі «аддаваць велікодныя візіты» панямонскай інтэлігенцыі. Лабановіч атрымаў пісьмо з Вільні, у якім Уласюк запрашаў яго на працу ў газету «Наша ніва». Заробкі ў рэдакцыі былі невялікія і Лабановіч уладкаваўся яшчэ хатнім настаўнікам, атрымліваючы задавальненне ад заняткаў са здольнымі і выхаванымі хлопчыкамі обер-кандуктара Рымашэўскага. Не ўсё ў рэдакцыі беларускай газеты Лабановічу падабалася. Нейкую няшчырасць ён заўважыў у братоў Ліскоўскіх, фактычных рэдактараў «Нашай нівы». Пасля гаворкі з Ліскоўскімі Лабановіч ішоў «з неакрэсленым адчуваннем, з непрыведзенай у парадак мешанінай у галаве... Мяжа, што раздзяляла іх з Лабановічам, засталася непяройдзенай». Пасля папярэджання паліцыі Лабановіч вымушаны пакінуць Вільню. З дапамогай атрыманага ў рэдакцыі «Виленского вестника» карэспандэнцкага білета Дабановіч друкуе ў чарнасоценнай газеце «Минский голос» артыкул-абвяржэнне пра настаўніцкі сход. Артыкул сыграў істотную ролю ў тым, што следства па справе настаўнікаў спынілі. Лабановіча выклікаюць у Мінск, каб ён напісаў аб сваім удзеле ў настаўніцкім сходзе. Праз гадзіну яго выпусцілі. Паводзінамі паліцэйскага Лабановіч здзіўлены. Раскрывае іх сэнс у сваім лісце Янка Тукала, нагадаўшы пра адозву да настаўнікаў. Янку Тукалу дзядзька знайшоў працу далёка ад роднай вёскі. З'ехалі ў Амерыку, узяўшы ўсю адказнасць на сябе, старшыня і сакратар сходу Алесь Садовіч і Нічыпар Янкавец. Лабановіча і яшчэ траіх настаўнікаў выклікаюць у суд. Паўторная экспертыза не пацвердзіла, што адозву пісаў Лабановіч, аднак ён, Сымон Тургай, Уладзік Лявонік былі асуджаны на тры гады турмы. Лабановіча тут жа ў зале суда ўзялі пад стражу. У турме Дабановіч блізка сышоўся з Сымонам, які пад сакрэтам назваў прозвішча настаўніка, што пісаў адозву. Асаблівае ўражанне на Лабановіча зрабіў Аляксандр Галубовіч, які «літаральна глытаў кнігі, даставаў іх шмат». Ён агітуе за бальшавіцкую партыю, якая цвёрда трымаецца марксізма. Лабановіч пакуль на раздарожжы, не вырашыў, куды далучацца. Выходзячы з турмы, Галубовіч звяртаецца да таварыша па камеры: «Бальшавікі адкідаюць прыгожыя словы, мы не цураемся самай чорнай работы ў імя рэвалюцыі. Трэба абудзіць народ, выхаваць, згуртаваць і павесці на рашучы і ўжо астатні штурм царызму. Ты не павінен застацца у баку ад гэтага штурму... Дазволь мне верыць, Андрэй, што ты ніколі не адступішся ад народа...» У турме Лабановіча наведала Ліда Мураўская. Яна паведамляе, што выходзіць замуж. На волю Лабановіч выйшаў разам з Уладзікам. Адзін з іх кіраваўся ў Мікуцічы да бацькоў, другі — «насустрач жыццю і яго прыгодам». Запавет Галубовіча «стаўся асноваю жыцця і дзейнасці Андрэя Лабановіча ў далейшым вандраванні Пановых дарогах». Мастацкія асаблівасці Першыя дзве кнігі трылогіі «На ростанях» з'явіліся адпаведна ў 1922 і 1927 гг. У 1954 г. была напісана заключная частка. У аснову твора ляглі факты ўласнай біяграфіі Якуба Коласа. Галоўны герой трылогіі Андрэй Лабановіч выразна аўтабіяграфічны вобраз. Аўтар не баяўся прызнацца, што многія вобразы, падзеі, сюжэтныя лініі ўзяты ім з рэальнага жыцця. Так, у трэцяй кнізе, перад паказам велікоднага гасцявання ў Панямоні, аўтар зазначае: «Амаль паўвека прайшло з таго часу, калі мае «валачобнікі», а з імі я, хадзілі ў Панямонь... Шмат каго з тых людзей, аб якіх расказваецца тут, ужо няма на свеце. I калі я сягоння трывожу іх памяць, то мне робіцца сумна: быць можа, не так сказаў пра іх, як гэта было ў сапраўднасці, часамі, можа, недарэчы пасмяяўся або не ў меру зганьбіў каго... Калі б яны былі жывыя, дык мы паразумеліся б і прыйшлі да згоды. А так я магу толькі сказаць: «Прабачце! Я ж хацеў і хачу аднаго — праўды». Скіраваўшы асноўную ўвагу на паказ пошукаў інтэлігенцыі свайго шляху, аўтар твора разам з гэтым не абмінае і жыццё народа. Яно паварочваецца на старонках трылогіі сваімі буднямі і святамі, драматычнымі і камічнымі момантамі. Запамінаюцца вобразы старожак бабкі Мар'і і бабкі Параскі, пакрыўджанай невядома за якія грахі і безабароннай перад усімі Ганны, палешукоў дзеда Мікіты і дзеда Піліпа, старасты Рамана Круглага і многіх іншых. Асаблівае месца ў трылогіі займае вобраз Ядвісі, цудоўнай «кветкі Палес��я». Жыццё народа, яго будучыня не аднойчы становіцца тэмай размоў і спрэчак герояў аповесцей. «Кожны народ мае свой гонар. Англічанін перад усім светам горда вызначае: я— англічанін! Тое самае скажа француз, немец, аўстрыец, рускі і іншыя прадстаўнікі другіх нацый. А мы, беларусы, не адважваемся прызнацца ў тым, што мы — беларусы. Бо на галаву беларускага народа, як вядома, многа выліта памыяў, годнасць яго прыніжана і мова яго асмеяна, у яго няма імя, няма твару», — з горыччу гаворыць Лабановіч у час першай сустрэчы з Турсевічам. Спрачаючыся з Дубейкам, настаўнік рашуча абараняе права «цёмнага мужыка» нагадаць пра сябе. «Трылогія «На ростанях» — твор з незвычайна вялікім ахопам жыццёвых з'яў, — лічыць I. Навуменка. — Перад намі вобразы з розных сацыяльных пластоў дарэвалюцыйнай Беларусі: сялян, настаўнікаў, чыноўнікаў, служачых культу, інтэлігентаў, дзеячаў палітычных партый... Пісьменнік малюе дарэвалюцыйны Мінск, Вільню, вядзе нас у асяроддзе чыноўнікаў, шчырых абаронцаў царскага рэжыму, знаёміць з рэвалюцыйнымі і прагрэсіўнымі дзеячамі. Ні адно больш-менш значнае і вострае пытанне тагачаснага жыцця не абыдзена ў трылогіі». Як і ў іншых творах Якуба Коласа, у трылогіі «На ростанях» вельмі шмат апісанняў прыроды. Прырода, як і чалавек, бывае радаснай і засмучанай, застылай і поўнай жыцця. У пейзажных замалёўках — яркіх, дэталёва дакладных, настраёвых — Якуб Колас выступае як пісьменнік-рэаліст. Разам з тым некаторыя з іх набываюць выразны сімвалічны змест. Напрыклад, глуш і затоеная ціш асенняй ночы, якую адчувае на грэблі Лабановіч, правёўшы Вольгу Віктараўну (кніга «У глыбі Палесся»). Альбо прывідны занак, які бачыўся Лабановічу на фоне шатрыстай ёлкі. У Турсевіча была іншая «здольнасць успрымання» і ён «замак» не ўбачыў. Але па-іншаму сябра Лабановіча ўспрымаў многія з'явы ў жыцці, не толькі «малюнак» дрэў (кніга «На ростанях»). Аўтар перакананы, што «прырода — найцікавейшая кніга, якая разгорнута перад вачамі кожнага з нас. Чытаць гэту кнігу, умець адгадаць яе мнагалучныя напісы — хіба ж гэта не ёсць шчасце?» На пачатку трылогіі пісьменнік называе «важныя дзве часціны, з якіх складаецца жыццё і яго глыбокі сэнс і хараство — чалавек і прырода». Сапраўды, чалавек і прырода ў самых розных выяўленнях і стасунках сталі зместам твора Якуба Коласа. «Палескія аповесці», якія з часам перараслі ў трылогію, задумваліся як жыццяпіс аднаго героя — Андрэя Лабановіча. Іншыя героі самі па сабе, без Лабановіча, не жывуць. Адзінае выключэнне аўтар робіць для Ядвісі. Апошні, перад ад'ездам, яе вечар у Цельшыне, развітанне з домам, з мінулым, з першым каханнем паказаны з надзвычай глыбокім пранікненнем у свет чалавечых пачуццяў і адчуванняў, гэта адна з найбольш запамінальных старонак трылогіі. Цэнтральным вобразам, які звязвае ўсе сюжэтныя хады і нітачкі, з'яўляецца вобраз Лабановіча, сына вёскі, інтэлігента ў першым пакаленні. Аўтар паказвае некалькі гадоў жыцця свайго героя і тую складаную духоўную эвалюцыю, якую ён праходзіць. Аповесць «У палескай глушы» прысвечана філасофскім, маральна-этычным пошукам героя. Яна прываблівае лірычнай цеплынёй, паэтычнасцю, мяккасцю мастацкіх фарбаў. Лабановіч імкнецца зразумець, дзеля чаго жыве чалавек, што такое смерць, адкуль страх перад невядомым. Ён сцвярджае сябе прафесійна, як настаўнік, адстойвае сваё ўяўленне пра інтэлігента. У першай аповесці герой знешне мала дзейсны, аднак унутранае яго жыццё напружанае, складанае, поўнае драматызму. «У палескай глушы» Лабановіч перажывае першае глыбокае пачуццё. Каханне да Ядвісі для Лабановіча адначасова і шчасце, і пакута, ён яго прагне і баіцца. Добра разбіраючыся ў людзях, герой з першай сустрэчы адчуў багацце ўнутранага свету дачкі падлоўчага Баранкевіча. Ён не застаецца абыякавым да прыгажосці панны Марыны і панны Людмілы, але аддае перавагу зусім маладзенькай Ядвісі, бачачы перад сабой натуру незаспакоеную, глыбокую, цэласную. Жыццё разводзіць герояў. Прычым рашучы крок робіць Ядвіся. Яна ад'язджае, не дачакаўшыся з экзаменаў Лабановіча, не пакінуўшы адраса, не прысылае ніводнага пісьма, проста знікае з яго жыцця. Пры ўсёй, здаецца, нелагічнасці такога павароту ва ўзаемаадносінах герояў, бо Лабановіч і Ядвіся шчыра, па-сапраўднаму кахаюць, іншае вырашэнне сітуацыі наўрад ці магчымае. I Лабановіч, і Ядвіся яшчэ ў пошуку саміх сябе, свайго месца ў жыцці. Яны адказна ставяцца да ўсяго, тым больш да такога кроку, як стварэнне сям'і, не хочуць звязваць адзін другому рукі. Не выпадковы момант, калі Ядвіся пытаецца, ці пагадзіўся б Лабановіч дапамагчы нейкай яе знаёмай, заключыўшы фіктыўны шлюб. Настаўнік адказаў, што аб жаніцьбе, якая б яна ні была, думае столькі, колькі дзяўчына думае аб леташнім снезе. Ужо ў першай аповесці Лабановіч шукае больш шырокіх абсягаў дзейнасці, чым проста сумленная праца вясковага настаўніка. Аднак павесці сялян да лепшага жыцця з дапамогай асветніцкіх гутарак ці нават такіх практычных дзеянняў, як пабудова ў роднай вёсцы грэблі, Лабановічу не ўдаецца. Настаўніку балюча, і ўсё ж ён не становіцца ў позу пакрыўджанага. Час яго прыйшоў, калі сяляне вёсак Выганы і Высокае хочуць забраць у пана затокі. Лабановіч не даў выліцца стыхійнаму гневу, разбуральнай нянавісці, што поўніла сялянскую масу. На сходзе сяляне прама заяўляюць настаўніку, што ён для іх «свой», супрацьпастаўляючы яго пісару і старшыні (кніга «У глыбі Палесся»). У трэцяй частцы Лабановіч паказваецца як свядомы праціўнік самаўладдзя. Да гэтага ён ішоў праз аналіз рэчаіснасці, знаёмства з рэвалюцыйнай літаратурай. Аднак і тут адкрываецца перад героем шмат дарог, бо рэвалюцыйных арганізацый некалькі, і ў кожнай з іх свая праўда. Цікавая рэпліка настаўніка ў размове з бальшавіком Галубовічам у астрозе: «Калі б мы мелі такія вагі, дзе можна было б узважваць добрае і благое! Тады паставілі б на дарогах слупы напісамі: налева — праўда, направа — хлусня. I так лёгка б стала хадзіць па свеце, затое, відаць, было б нудна і нецікава». Лабановіч і тут не здрадзіў свайму характару — да ўсяго ставіцца ўдумліва і крытычна. Н Трэцяя кніга трылогіі «На ростанях» пісалася ў такі час, валі для героя быць з народам азначала быць з бальшавікамі. Таму ў апошніх радках гаворыцца пра «запавет Галубовіча», які стаўся асноваю жыцця і дзейнасці Андрэя Лабановіча. Сваімі паводзінамі, ведамі, інтэлектуальным узроўнем Лабановіч узвышаецца над іншымі. Разам з тым аўтар не ідэалізуе героя: ён можа штосьці не разумець, у чымсьці не разабрацца (падзеі руска-японскай вайны), дзесьці не стрымацца (вечарына ў хатовіцкага пісара). Арэол ідэальнасці ў многім дапамагае зняць мяккі гумар, з якім Якуб Колас ставіцца да Лабановіча. Вось пакрыўджаны няўвагай Ядвісі настаўнік вярнуўся ў свой пакой, зняў са сцяны скрыпку, каб разагнаць думкі. «Ён нават імкнуўся выявіць ігрою свой настрой, але з гэтага нічога не выйшла. Скрыпка, як зазначыў сабе сам музыка, раўла, нібы галодная жывёліна, згледзеўшы свайго гаспадара». Якуб Колас шырока паказаў жыццё тагачаснай інтэлігенцыі, стварыў цэлую галерэю характараў: настаўнікі, пісарыі іх памочнікі, ляснічыя, фельчары, старшыні, служкі культу і г. д. Такія людзі, як Андрэй Лабановіч, Алесь Садовіч, Янка Тукала шчаслівае выключэнне з гэтага асяроддзя. П'янкі, карты — вось сфера цікавасці хатовіцкай, панямонскай, выганаўскай «інтэлігенцыі». Падобныя на іх і многія аднав��скоўцы Лабановіча, што з'язджаюцца летам з усіх канцоў краіны. Паказваючы балота абывацельшчыны, бяскрыласць, бессэнсоўнасць існавання прадстаўнікоў «інтэлігентных» прафесій, пісьменнік карыстаецца не аднымі сатырычнымі фарбамі. Пад напластаваннямі жыццёвага друзу і бруду Колас-гуманіст умее разгледзець добрае, шчырае, чалавечае. Так, мала прывабнага ў Саханюку: не саромеецца прыехаць да калегі за ссыпкай, занапісанне лістоў бярэ плату, аднак ён спыняе перабраўшага меру Лабановіча, не хоча, каб калега п'янымі паводзінамі трапіў на язык. Развенчваючы святасць божых служкаў, пісьменнік таксама знаходзіць нешта добрае, вартае ў характарах і паводзінах айца Кірыла, Мікалая, Уладзіміра і іншых. Якуб Колас імкнуўся быць не суддзёй чалавечых заган і вартасцей, а аналітыкам жыцця.

[jennifer-rusina-blog]

5 сакавіка, нядзеля, 11.30-12.00 Радыё СТАЛИЦА - ДЫЗАЙНІКА Гэтым разам госцем праекта стала абаяльная, мэтанакіраваная, разнапланавая Яўгенія Русіна, дызайнер эксклюзіўных калекцый pret-a-porter, удзельніца і пераможца беларускіх і міжнародных фестываляў і конкурсаў моды. Акрамя таго, яна заснавальніца ўласнага брэнда «JENNIFER RUSINA», лагатыпам якога з'яўляецца вобраз чарапахі. У чым асаблівасць адзення ад Яўгеніі Русінай, чаму менавіта чарапаха стала сімвалам брэнду і пра незвычайны фотапраект-рэканструкцыю вяселля Міка і Б'янкі Джагер, для каторага Яўгенія шыла вясельную сукенку, або лепш сказаць гарнітур. Не прапусціце!!! https://radiostalica.by #радиостолица #столица #радиостолица #минск #интервью #город #радыёсталiца #домрадио #бренд #дженниферрусина #jennifer_rusina #дызайніка #пресса #история #ктоэто #дизайн #gorod #novosti #новости #анонс (at Дом Радио)

[faina-ka-blog]

Прическа от @fainakaminskaya👍😍💗🎀#фаинатаганрог #фаинакаминская #уходзаволосамитаганрог #здоровыеволосы #прическитаганрог #вечерняяприческа #свадебнаяприческа #свадебнаяприческатаганрог #вечерняяприческатаганрог #вечерниймакияж #вечерниймакияжтаганрог #свадебныймакияж #свадебныймакияжтаганрог #макияжтаганрог #макияж #красиваяприческа #укладка #укладкатаганрог #укладкаволостаганрог #парикмахертаганрог #колористтаганрог #парикмахерколорист #вобразтаганрог #fainakaminskaya #fainataganrog #полировкаволос #полировкатаганрог #вобраз #вобразтаганрог #салонкрасотытаганрог #VОбраз (at Taganrog, Russia)

[el-hit-wen]

Мяккі водар чэрвеньскіх кветак, 

Човен ў плыні сцюдзёнай вады,

Золкі ранак, звонкае рэха

Мары той, што жыла… ці заўжды?

Птушка вольная рвецца у неба,

Хоць не бачыла шчэ вышыні.

Можа ў небе чысцей паветра?

Мо там сонца бліжэй прамяні?

Шэры вецер хістае галіны,

Марны пыл разнясе па зямлі.

То чаканне… Хвіліны, гадзіны…

Як лісты на халоднай раллі.

Крылы, воля, светлае неба

І бязмежны прастор вышыні.

І знікае за хмарамі глеба,

Сонца дорыць свае прамяні.

Снег ляціць, ападае на плечы,

І рака была колісь жывой,

І на вейках лёд… Простыя рэчы

Вобраз мілы прыносяць… з тугой.

Сонца крылы пячэ. То не доля

Малой птушкі - ляцець да нябёс…

“Птушка вольная”… ўся твая воля -

Толькі клетка з мар, думак… “Не лёс”…

2015

[faina-ka-blog]

#фаинатаганрог #фаинакаминская #уходзаволосамитаганрог #здоровыеволосы #прическитаганрог #вечерняяприческа #свадебнаяприческа #свадебнаяприческатаганрог #вечерняяприческатаганрог #вечерниймакияж #вечерниймакияжтаганрог #свадебныймакияж #свадебныймакияжтаганрог #макияжтаганрог #макияж #красиваяприческа #укладка #укладкатаганрог #укладкаволостаганрог #парикмахертаганрог #колористтаганрог #парикмахерколорист #вобразтаганрог #fainakaminskaya #fainataganrog #полировкаволос #полировкатаганрог #вобраз #вобразтаганрог #салонкрасотытаганрог #VОбраз (at Taganrog, Russia)