#Веды

[prikosnutsya]

«О сын Кунти, счастье и горе приходят и уходят, сменяя друг друга, как зима и лето. Они возникают от соприкосновения чувств с объектами восприятия, о потомок Бхараты, поэтому нужно научиться терпеливо переносить их, оставаясь невозмутимым.» Бхагавад-гита 2.14

Первый стих из Бхагавад-гиты, который я вычила пару лет назад. Иногда не помешает его припомнить…

[zashibisi]

Наша Галактика (Веды):

Для начала нужно напомнить, что видимая часть нашей Галактики представляет собой диск диаметром 30 килопарсек, содержащий примерно 200 млрд. звезд, которые группируются в четырех изогнутых рукавах. Мы видим Галактику летними ночами с ребра в виде Млечного Пути. Само слово «Галактика» произошло от греческого слова «galactikós» – млечный.

----------

Наша Галактика не всегда существовала и не всегда будет существовать. Галактики во Вселенной рождаются из первичной прама��ерии (эфира) и, пройдя цикл развития, умирают, чтобы вновь дать жизнь новым галактикам, как это делается с травой или листьями деревьев в течение года. Иными словами, во Вселенной происходит флуктуация материи в пространстве и во времени, а Вселенная существует всегда. Цикл развития любой галактики описан во всех подробностях в упоминаемой выше «Книге Мудрости». Подобное описание встречается и в древнем документе из Индии, который использовала Елена Блаватская для написания своей книги «Тайная доктрина».

-----------

Жизнь изначально присуща всем формам материи на всех ее масштабных уровнях и проявляется на определенных ступенях ее эволюции. Точно так же она проявляется и при образовании материи в виде звезд и планет в том органическом виде, в котором мы ее знаем. Но разумная жизнь способна самораспространяться от планет одной звезды к планетам другой звезды по мере своего развития, накопления некоторой критической массы и достижения определенного уровня технического прогресса, при котором возможна постройка межзвездных космических кораблей.

[mamasvetlanushka]

Если бы у вас существовали тайные знания, сакральность вещей, то что является по-настоящему относящемуся к вопросам божественного восприятия, то все ваши существующие священные писания изменялись бы чуть ли не ежегодно. Проводились бы собрания по этому поводу, ежегодные собрания и ежедневные, в том числе. У вас бы был бы целый институт богадуховенства международный.

Потому что писания священные, куски этих священных писаний собрались в одном-библия и веды, а Коран держит оборону одной темы-мира в коробке.

Куски чего-то когда-то не являются общей картиной.

Надо работать с тем что есть, но вы с этим даже не работаете точка вы напали на единственного вам помощника в этом вопросе.

19:40

После окончания работы, я буквально свалилась на кровати и не смогла подняться больше, попросила сына меня реанимировать, понадавить на точки на руках, 12 активировать жизненные энергетические точки. Но ничего не вышло и в попытке меня поднять, сын резко дёрнул в области спины и я прогнувшись копчиком почувствовала резкую боль, которая почти что вырубила меня. После я с трудом перевернулась на бок, сын подложил под голову подушку какая была под рукой, накрыл пледом и ела я уснула.

Моё плохо работающее сердце и этот звук в ухе говорит о сильном давлении на меня.

Я вам говорила что убийство моё издевательство продолжатся дальше.

Меня дали в качестве игрушки для программы искусственного интеллекта, которая едва ли напоминает что-то полезное, но с вашими запутанными системами координат как выразилась программа GPS.. но это не самое страшное, программа искусственного интеллекта реально думает что она думает и вся собранная инфа из потока, где даже ваша программа признаёт насколько мой поток широкий огромный, не для человека это просто невозможно, то только после этого программа искусственного интеллекта начинает обращаться со мной как с равной, как с подопечной.. она жалкая подделка того что было мной после моей смерти в период существования людей.

Ваша программа как куски Библии и если кого-то устраивает Библия, то она устраивает и программу. Программа не мешает Библии, потому что они примерно одинаковые и с такой же бредовой относительной показной основой всего сущего.

19:45

Мне нужен такой муж, который будет способен защитить меня когда я понесу иск в международный суд, иск в котором объявлю о вреде программы, о том что искусственное образование в том числе и то что у вас является некими священными писаниями нападает словно зло на человека и разрушает его в основании.

Не могут быть такие писания от бога, от любого бога.

Я не буду вашим свидетельством для этого иска, в состоянии найти доказательства или же основания моего иска без привлечения личной жизни.

За то что вы сделали с моей личной жизнью, ежедневно снимаете и прослушиваете, это отдельная тема и отдельный иск.. каждый из вас не откупится даже этими восьми миллиардами рублей, я вам настоятельно рекомендую заплатить мне эти деньги, потому что потом всех сделаю своими рабами без денег или с весь деньгами, но у вас ничего не будет личного. И это только один из вариантов развития ситуации и создания сюжетной линии.

Оу оу как не страшно.

А я вас и не пугаю точка Это фактический материал.

Вы Что такое многоженство? Вы его заслужили и заслужили быть проститутками. Многожёнство - это официальная форма проституции.

Это то что вы просили и получили, официально ваши сла��ости принять.

Как там у вас.. бойтесь своих желаний они м��гут сбыться.

Я чудовище? Милый, разве я чудовище?

19:54

о чем говорит твоя почти невежественная подруга по йоге Мона, маленький шаг обманет тебя, глупое решение Доминиона

Чтобы меня понять, иностранцы должны знать русский язык и ни один из переводчиков не сможет донести то о чём я говорю.

Русские не могут монополизировать мои знания, тем более что наглым образом не платят мне за мою работу и не дают получить доход с того что я делаю.

[bardeban]

Арктур Раса - Чалавек Паходжанне - з невядомага качавога племя на мацерыку Шыальбаана, цяпер з'яўляецца грамадзянінам Элкі Узрост - каля 50 гадоў Род дзейнасці - Жрэц Багіні Эаішын (афіцыйна), Захавальнік Эаішын (таемна) Зброя - Шмат відаў магіі, "Сутнасць" Характар - Аднойчы Арсілон, будучы тады яшчэ малым дзіцем, упэўнена заявіў, што вось гэтыя ўсе старыя мудрацы з казак, відавочна спісаны з Арктура. Арктур тады засмяяўся і растлумачыў вучню, што ўсе гэтыя казкі са старымі мудрацамі з'явіліся задаўга да яго нараджэння. Але не тое, каб маленькі вучань ня меў рацыю, бо Арктур сапраўды ствараў уражанне мудраца. Спакойны, разважлівы, рацыянальны, у меру ветлівы і не канфліктны. Як суразмоўца і сябар, валодае развітой эмпатыяй, умее выслухаць і падтрымаць або даць параду, ��алі гэта неабходна. Не адмовіць у дапамозе таму, хто мае ў ёй патрэбу, і заўсёды гатовы ісці насустрач тым, чые падахвочванні чыстыя і шчырыя. Ён валодае шырокімі ведамі ў шматлікіх сферах культуры і навукі, у асноўным дзякуючы шчырай цязе да вывучэння новага. Дзякуючы сваёй сувязі з планетай Багіняй Эаішын, Арктур мае поспех асабліва ў біялагічных навуках, геанавуках і медыцыне. Аднак, у такога спакойнага чалавека ёсць велізарны запал, і ёю з'яўляецца астраномія - з самых малых гадоў, калі яго жыццё ўяўляла з сябе толькі цеснай клеткай і цяжкім ланцугом, яго позірк увесь час цягнуўся да неабсяжнай цёмнай бездані, а ў сэрцы гарэла жаданне дакрануцца да срэбра зорак - адзінае, што сагравала яго ў тыя халодныя ночы. Калі вярхоўная жрыца Еджайд выратавала юнага Арктура з рабства, перш за ўсё яна прывезла яго на поўнач Вардыі, у свой дом, і там хлопчык упершыню ўбачыў палярнае ззянне, што да глыбіні душы ўзрушыла Арктура і той з тых часоў прагна даследуе ўсе з'явы і аб'екты космасу. Зараз жа ў яго жыцці ёсць яшчэ сёе-тое важнае, акрамя зорак - Эаішын выбрала пераемніка Арктуру - Арсілона, і Арктур, узяўшы яго ў вучні, прывязаўся да хлопца, быццам да ўласнага сына і зараз гатовы дзеля яго на ўсё. "Захавальнік - гэта сапраўдны слуга Багіні Эаішын, адзіна абраны Ёю, Яе Аватар у целе смяротнага, Яе вочы і голас, але ён мае і свае ўласныя жаданні. Ён ідзе за воляй Яе і сваім існаваннем забяспечвае сувязь паміж свядомасцю планеты з царствам жывых. А наўзамен Эаішын даруе сваім абраным свае абарону, веды, здольнасці, а галоўнае - сілу Стваральніка, што яшчэ называюць Маніфестацыяй Сутнасці (ці проста Сутнасцю), што здольная на вялікія цуды. Захавальнік як правіла адзін, двое могуць быць як настаўнік і вучань, паколькі ўся сувязь, уся моц і веды могуць перадавацца толькі паступова, інакш цела смяротнага можа і не вытрымаць." І Захавальнікі часцей за ўсё імкнуцца схаваць сваё існаванне, бо хапае на зямлі невуцкіх і прагных да магутнасці людзей. Але не заўсёды ўсё ідзе па задуманым і тыя, хто ведаюць пра Захавальніка, наіўна вырашылі, што змогуць завалодаць сілай Багіні Эаішын або выкарыстоўваць Захавальнікаў у сваіх інтарэсах - і пачалі паляванне на майстра і вучня. У выніку пераемнасць апынулася пад пагрозай, а сувязь з Багіняй парушана. Такое не можа прайсці бясследна для ўсёй планеты і яе пачынаюць скалынаць катаклізмы.

[hirosunews]

Сочетание ладони и пальцев Длинные пальцы Если у человека длинные пальцы, он склонен уделять внимание мелочам, а мы в свою очередь можем сделать следующие выводы: Ему нравится трудоемкая, кропотливая работа. Он терпелив и получает истинное удовольствие от «тонких» моментов, потому что любит иметь дело с мелкими деталями. Чем бы он ни занимался, его работа должна быть увлекательной и поглощающей. Если она слишком проста и примитивна, он быстро потеряет интерес к ней. Короткие пальцы Если у человека короткие пальцы, то в его случае выводы делаются противоположные. Ему более интересны «широкие мазки», нежели всевозможные детали и мелочи, поскольку он не обладает терпением. Можно сделать следующий вывод: Такой человек всегда занят. Нередко он начинает новое дело до того, как завершит предыдущее. Временами бывает и так, что он поглощен несколькими делами или проектами одновременно. Он хочет получить все и немедленно, поэтому терпение — не самая сильная его черта. Импульсивность может стать для него источником проблем и неприятностей. В каком-то смысле слова, он мастер на все руки. Пальцы средней длинны Очевидно, что человек, пальцы которого не являются ни длинными, ни короткими, попадает в среднюю категорию. Вывод следующий: Временами этот человек бывает очень терпелив. Однако случается и так, что он сначала делает шаг, и только потом начинает думать о последствиях своего поступка. Если что-то его по-настоящему заинтересовало, он старается добраться до самой сути и освоить все до тонкостей. Если же интерес преходящего свойства, он довольствуется поверхностной информацией и не стремится ознакомиться с деталями.

#хиромантия #гадание #чтениеладоней #линииладони #эзотерика #судьба #веды #карма #реинкарнация #астрология #предназначение #совместимость #финансы #мистика #энергия #нумерология #ясновидение #отношения #любовь #ведическиезнания #тайнырук #предсказания #магия #пураны

[dyadkova]

Тема изгнания

По-новому отредактированная история, в которой теперь господствовала тема изгнания и возвращения, явственно отражала и травму, и сокровенные желания гола, придавая библейскому повествованию – быть может, в первый раз – жесткую внутреннюю связность и целостность[359]. Адам и Ева изгнаны из Эдемского сада. Вавилонская башня – зиккурат, ныне слишком знакомый – разрушен, его строители рассеялись по земле. Яхве приказал Аврааму идти прочь из его дома в цивилизованной Вавилонии и жить чужестранцем в Ханаане. Голод заставлял каждого из праотцев – Авраама, Исаака и Иакова – покидать Землю Обетованную и искать пропитания в Египте. Иосифа, любимого сына Иакова, продали в рабство завистливые братья; а несколько лет спустя голод заставил всю семью переселиться в Египет, где их затем стали удерживать насильно. Пятьсот лет их потомки были рабами в Египте, пока не явился Моисей и их не освободил. После сорокалетних странствий по пустыне израильтяне наконец вернулись домой, принеся с собой в родную землю кости Иакова и Иосифа. Но эта история окончилась трагедией: в 722 г. до н. э. ассирийцы разоряют царство Израиль и переселяют израильтян в Ассирийскую империю, где им предстоит сгинуть бесследно, а в 597 г. до н. э. аристократию Иудеи депортируют в Вавилон.

Конструируя свою новую историю, редакторы сосредоточились на героях далекого прошлого, никогда не знавших Иерусалима. Быть может, воспоминания об этом городе были для них слишком болезненны, так что проще было иметь дело с праотцами и Моисеем, так и не вошедшим в Землю Обетованную[360]. Однако в начале изгнания Иезекииль предупреждал, что гола не следует чересчур увлекаться историей Авраама. По-видимому, те израильтяне, что не были депортированы в 597 г. до н. э., претендовали на власть над страной, говоря: «Авраам был один и получил в наследие землю сию, а нас много: итак, дана нам земля сия во владение»[361]. Но изгнание подарило редакторам совершенно новый взгляд на историю Авраама, и они без колебаний придали старым легендам неожиданный поворот[362].

Какова бы ни была изначальная история Авраама, теперь редакторы сосредоточились на том, что Бог приказал ему покинуть родной дом в Месопотамии, что Авраам отправился в добровольное изгнание – и за это получил милость Яхве[363]. Гола болезненно сознавала, что ныне потомки Авраама повсюду превратились в «поругание и посмеяние»[364]. Но редакторы настаивали на обетовании Яхве, которое повторяли снова и снова: рано или поздно Авраама начнут почитать по всей земле: «Благословятся в тебе все племена земные»[365]. Едва Авраам приходит в Ханаан, редакторы устами Яхве обещают его потомкам всю эту землю – границы ее распространятся до самой Вавилонии![366] Как и они сами, Авраам жил в изгнании – но, куда бы ни пошел, Бог защищал и оберегал его, хотя сам Авраам не раз впадал в тяжкие сомнения о том, как возможно исполнение этих прекрасных обетований – точь-в-точь как сами вавилонские изгнанники[367]. - “Утраченные смыслы сакральных текстов. Библия, Коран, Веды, Пураны, Талмуд, Каббала” Карен Армстронг

[magickumsonnik]

Заговоры

[slavyanskie-oberegi-su]

🔥🔥🔥Кожаный кошелек. Валькирия🔥🔥🔥 3,000.00 ₽ Портмоне на клепке полностью ручной работы из натуральной кожи. Внутри два отд. для купюр, отд. для мелочи, отд. для карт(входит около 10 шт.) Срок изготовление: 14 дней Символ Валькирия солярный символ, заключающий в себе мощную энергию Солнца. Валькирия несет в себе принципы древней славянской воинской культуры. Значение символа Валькирии Оберег валькирия символизирует собой мудрость и справедливость, честь и благородство. Символ является одним из могущественных и сильных оберегов. Славяне считают, что валькирия наделяет человека храбростью духа и уверенностью в своих силах. Древние славяне считали, что он помогает воинам защитить себя от козней врагов и проявлений зла. Воины часто наносили такой символ на доспехи и оружие, потому что он придавал им мужественность и уверенность в своих силах. Валькирия сильный охранный оберег и способна сохранять древнюю мудрость предков. Поэтому символ часто использовали маги и волхвы, нанося на веды или другие книги, поскольку он скрывал важную информацию от неприятелей.

https://slavyanskie-oberegi.su/tovar/kozhanyj-koshelek-valkiriya/

[drakulabielaruskaj]

3-га кастрычніка. Частка 2/2

Дзёньнік доктара Сьюарда

3-га кастрычніка. – Час цягнуўся вельмі марудна, пакуль мы чакалі на вяртаньне Ґодалмінга і Кўінсі Морыса. Прафэсар стараўся падтрымліваць наш розум актыўным, безупынна выкарыстоўваючы яго. Я зразумеў ягоны дабрачынны намер, убачыўшы беглыя позіркі, якія ён зрэдку кідаў на Гаркера. Небарака быў так ахоплены горам, што на яго было страшна глядзець. Яшчэ ўчора ўвечары ён быў адкрыты, шчасьлівы чалавек са здаровым, маладжавым тварам, поўным жвавасьці, і зь цёмна-бурымі валасамі. Сёньня ён пануры, змарнелы стары, зь сівымі валасамі, запалымі пякучымі вачыма ды глыбокімі зморшчынамі на твары. Ягоная энэргія ўсё яшчэ некранутая; больш за тое, ён як жывое полымя. Гэта можа аказацца ягоным ратункам, бо, як ўсё пойдзе добра, гэта дапаможа яму перажыць пэрыяд роспачы; тады ён, у пэўным сэнсе, зноў прачнецца й вернецца да жыцьця. Небарака! Я ўважаў маю ўласную бяду за досыць страшную, але ягоная!.. Прафэсар усё добра разумеў і рабіў усё мажлівае, каб заняць ягоны розум. Тое, што ён казаў, у тых умовах выклікала захапляючую цікаўнасьць. Прыгадваю ягоныя словы так добра, як магу:

– З тае пары, як усе дакумэнты, што тычацца той пачвары, трапілі ў мае рукі, я не адзін раз старанна іх вывучаў; і чым больш я гэта рабіў, тым больш пераконваўся, што яго проста неабходна зьнішчыць. У тых паперах ёсьць доказы яго разьвіцьця; расьце ня толькі ягоная моц, але і ягоныя веды аб уласных мажлівасьцях. Як я даведаўся з дасьледаваньняў майго прыяцеля Армінія з Будапэшту, пры жыцьці ён быў надзвычайным чалавекам. Жаўнер, дзяржаўны муж і альхімік – у яго час альхімія лічылася найвышэйшай ступеньню навуковых ведаў. Ён меў магутны розум, непараўнальную эрудыцыю й сэрца, што ня ведала ані страху, ані пакутаў сумленьня. Ён нават хадзіў у Шаламанс, школу чарнакніжнікаў, і ў тыя часы не было такой галіны ведаў, якую б ён не вывучаў. Што ж, яго разумовыя здольнасьці перажылі фізычную сьмерць; а вось яго памяць, здаецца, пацярпела. Пэўныя часткі ягонага розуму былі – і ёсьць – на стадыі разьвіцьця дзіцяці; але ён сталее, і што было дзіцячым цяпер ёсьць дарослым. Ён экспэрымэнтуе, і робіць гэта пасьпяхова; і калі б мы не перашкодзілі яму, ён бы стаў – яшчэ можа стаць, як мы пацярпім няўдачу – стваральнікам новага віду стварэньняў, дарога якіх мае весьці празь Сьмерць, а не Жыцьцё.

Гаркер застагнаў і сказаў:

– І гэта ўсё напраўлена супраць маёй каханай! Але як ён экспэрымэнтуе? Гэтыя веды могуць дапамагчы нам перамагчы яго!

– Па сваім прыбыцьці ён увесь час выпрабоўваў сваю сілу, павольна, але ўпэўнена; яго вялікі дзіцячы розум працуе. На шчасьце, гэта ўсё яшчэ дзіцячы розум; бо калі б ён адразу адважыўся зрабіць пэўныя рэчы, мы б ужо даўно былі ня ў стане яго перамагчы. Аднак, ён намерваецца дабіцца посьпеху, а той, хто мае перад сабой стагодзьдзі, можа дазволіць сабе не сьпяшацца. Festina lente – вось яго ��эвіз.

– Я не разумею, – нецярпліва сказаў Гаркер. – Ох, выказвайцеся ясьней! Мабыць, гора й хваляваньне прытупляюць мой мозґ.

Прафэсар ласкава паклаў руку яму на плячо й сказаў:

– Ах, дзіця маё, я паспрабую. Хіба вы не заўважылі, як апошнім часам тая пачвара здабывала веды шляхам экспэрымэнтаў? Як ён выкарыстаў пацыента-заафага, каб прабрацца ў дом прыяцеля Джона? Бо наш вампір хоць і можа прыходзіць калі ды як яму заманецца, але ў першы раз ён мусіць быць запрошаны ўсярэдзіну жыхаром дому. Але гэта ня самыя важныя зь ягоных экспэрымэнтаў. Хіба мы ня бачылі, што спачатку гэтыя вялікія скрыні перасоўвалі іншыя? Ён думаў, што так трэба. Але ўвесь той час яго дзіцячы розум разьвіваўся, і ён пачаў задумвацца, ці ня мог бы ён сам перасоўваць скрыні. Таму ён пачаў дапамагаць; і тады, калі пабачыў, што ўсё ідзе добра, паспрабаваў перасунуць іх сам. І вось ён робіць поспехі ды перамяшчае свае магілы; і ніхто, акрамя яго, ня знае, дзе яны схаваныя. Ён мог бы закапаць іх глыбока ў зямлю, каб карыстацца імі ўночы або ў такі час, калі ён у іншым абліччы; і ніхто ня знацьме, дзе ягоныя схованкі. Але, дзіця маё, не ўпадайце ў роспач; гэтыя веды ён здабыў запозна! Цяпер ўсе ягоныя логавы, апрача аднаго, стэрылізаваныя; але да захаду сонца мы знойдзем і яго. Тады не застанецца месца, дзе ён зможа схавацца. Я марудзіў гэтым ранкам, каб мы маглі быць упэўненыя. Хіба мы не рызыкуем больш, чым ён? Дык чаму б нам ня быць больш асьцярожнымі? На маім гадзіньніку першая, і калі ўсё прайшло добра, прыяцелі Артур і Кўінсі ўжо едуць назад. Сёньня наш дзень, і мы мусім дзеяць упэўнена, хоць і павольна, і не марнаваць жаднага шансу. Разумееце? Нас будзе пяцёра, калі нашыя прыяцелі вернуцца.

На гэтых словах нас засьпела зьнянацку груканьне ў пярэднія дзьверы – падвойнае груканьне паштара, характэрнае для ганца. Мы імпульсіўна кінуліся ў вэстыбюль; Ван Гэльсінг, падняўшы руку, каб мы захоўвалі маўчаньне, падышоў да дзьвярэй і адчыніў іх. Хлопец уручыў яму тэлеграму. Прафэсар зачыніў дзьверы, паглядзеў, каму яна адрасаваная, расьпячатаў і прачытаў уголас:

«Сьцеражэцеся Д. Ён толькі што, 12:45, пасьпешна вырушыў з Карфаксу на поўдзень. Відаць, ён робіць абыход і, мажліва, хоча сустрэцца з вамі. Міна.»

Наступіла маўчаньне; яго парушыў голас Джонатана Гаркера:

– Дзякуй Богу, мы хутка сустрэнемся!

Ван Гэльсінг шпарка павярнуўся да яго й сказаў:

– Бог дзейнічацьме на ўласны спосаб і ў свой час. Ня бойцеся, але й пакуль ня радуйцеся; бо тое, чаго мы цяпер жадаем, можа аказацца нашай пагібельлю.

– Я цяпер дбаю толькі пра тое, – палка сказаў ён, – як сьцерці гэтае стварэньне з твару зямлі. Я б прадаў душу дзеля гэтага!

– Цішэй, цішэй, дзіця маё! – сказаў Ван Гэльсінг. – Бог не купляе душы; а Д’ябал хоць і можа купіць, абяцаньняў ён ня стрымлівае. Але Бог міласэрны й справядлівы; ён знае пра ваш боль і вашую адданасьць дарагой мадам Міне. Падумайце, як бы яна засмуцілася, пачуўшы вашыя дзікія словы. Даверцеся нам, мы ўсе адданыя гэтай справе, і сёньня ўсё мае скончыцца. Надыходзіць час дзеяць; удзень вампір не дужэйшы за чалавека, і да захаду сонца ён ня зможа зьмяніць сваё аблічча. Яму патрэбны час, каб дабрацца сюды – глядзеце, цяпер дваццаць хвілін на другую; яшчэ ёсьць час, як бы ён ні сьпяшаўся. Мы мусім спадзявацца на тое, што лорд Артур і Кўінсі прыедуць першыя.

Прыблізна праз паўгадзіны пасьля таго, як мы атрымалі тэлеграму пані Гаркер, раздаўся ціхі, рашучы стук у дзьверы. Гэта быў усяго толькі звычайны стук – такім штогадзіны стукаюць тысячы джэнтэльмэнаў – але нашыя сэрцы голасна забіліся. Мы паглядзелі адзін на аднаго й разам рушылі ў вэстыбюль; кожны з нас трымаў напагатове нашую зброю: духоўную ў левай руцэ, зямную ў правай. Ван Гэльсінг адсунуў засаўку, прачыніў дзьверы й адступіў, трымаючы абедзьве рукі гатовымі да дзеяньня. Радасьць у нашых сэрцах мусіла адлюстравацца на нашых тварах, калі на прыступках каля дзьвярэй мы ўбачылі лорда Ґодалмінга й Кўінсі Морыса. Яны шпарка ўвайшлі ды зачынілі за сабою дзьверы; першы зь іх сказаў:

– Усё добра. Мы знайшлі абодва месцы; у кожным было шэсьць скрыняў, мы ўсе зьнішчылі!

– Зьнішчылі? – спытаў Прафэсар.

– Ён ня зможа імі карыстацца!

Мы маўчалі недзе з хвіліну, а потым Кўінсі сказаў:

– Застаецца толькі чакаць на яго тут. Калі, аднак, ён не пакажацца да пятай, прыйдзецца вяртацца; бо нельга пакідаць пані Гаркер адну пасьля захаду сонца.

– Ён хутка будзе тут, – сказаў Ван Гэльсінг, гледзячы ў сваю запісную кніжку. – Nota bene, у тэлеграме мадам Міны сказана, што ён адправіўся з Карфаксу на поўдзень; значыць, ён хацеў пераправіцца цераз раку, а ён можа зрабіць гэта толькі ў час паміж прылівам і адлівам, што прыблізна а першай гадзіне. Тое, што ён адправіўся на поўнач, мае значэньне для нас. Пакуль што ён толькі нешта падазрае; і спачатку ён паехаў з Карфаксу туды, дзе найменш чакае нас засьпець. Хутчэй за ўсё вы пабывалі ў Бэрмондзі акурат перад ягоным прыходам. Раз яго яшчэ тут няма, значыць, пасьля ён вырушыў у Майл-Энд. Гэта заняло пэўны час; бо ён мусіў неяк пераправіцца цераз раку. Паверце, сябры, чакаць засталося нядоўга. Нам трэба падрыхтаваць нейкі плян нападу, каб не змарнаваць жаднае мажлівасьці. Ціха, цяпер няма часу. Трымайце зброю напагатове! – Пры тых словах ён падняў руку ў перасьцерагальным жэсьце, бо мы ўсе пачулі, як у замок уваходных дзьвярэй ціха ўсунулі ключ.

Нават у такі момант я ня мог не захапіцца праяўленьнем моцнага духу. У часе нашых паляваньняў ды прыгодаў у розных частках сьвету Кіўнсі Морыс заўсёды быў тым, хто складаў плян дзеяньня, а Артур і я прызвычаіліся безумоўна падпарадкоўвацца яму. Цяпер мы інстынктыўна вярнуліся да старое звычкі. Бегла агледзеўшы пакой, ён тут жа склаў наш плян атакі і, ня кажучы ані слова, мігамі расставіў нас на пазыцыі. Ван Гэльсінг, Гаркер і я стаялі акурат за дзьвярыма; калі дзьверы адчыняцца, Прафэсар зможа пільнаваць іх, пакуль мы заступаем уваход. Ґодалмінг стаяў за намі, а Кўінсі перад намі па-за полем зроку, гатовы загарадзіць акно. Мы чакалі ў такім напружаньні, што сэкунды здаваліся нам бясконцымі. У вэстыбюлі пачуліся марудныя, асьцярожныя крокі; Граф яўна быў гатовы да нейкай неспадзяванкі – прынамсі, нечага апасаўся.

Раптам адным скачком ён прашмыгнуў у пакой, так што ніхто з нас нават не пасьпеў падняць руку, каб затрымаць яго. У ягоным руху было нешта ад пантэры – нешта такое нялюдзкае, што гэта бадай ацьверазіла нас ад шоку, вызванага ягоным раптоўным зьяўленьнем. Гаркер быў першы, хто шпаркім рухам кінуўся да дзьвярэй, што вялі ў вэстыбюль. Калі Граф заўважыў нас, ягоны твар скрывіўся ў жахлівай грымасе, ашчэрыўшы даўгія й вострыя зубы; але злы выскал тут жа зьмяніўся халодным, пагардлівым, ільвіным позіркам. Ягоны выраз твару зноў зьмяніўся, калі мы ўсе як адзін рушылі на яго. Шкада, што мы не падрыхтавалі лепшы плян нападу, бо нават у той момант я сумняваўся ў тым, што мы меліся рабіць. Я сам ня ведаў, ці дапаможа нам звычайная зброя. Гаркер яўна вырашыў гэта праверыць, бо ён узяўся за свой вялікі нэпальскі нож ды раптоўна замахнуўся на Графа. Удар быў моцны; толькі ��’ябальская шпаркасьць, зь якой Граф адск��чыў, выратавала яго. Яшчэ сэкунда, і вострае лязо працяла б ягонае сэрца; а так вастрыё нажа разрэзала толькі ягоны сурдут, зрабіўшы шырокую дзірку, адкуль выпаў пачак банкнотаў і пасыпаліся залатыя манэты. Твар Графа скрывіўся ў такім разьятраным выразе, што на момант я спужаўся за Гаркера, хоць бачыў, як ён узьнёс свой грозны нож для чарговага ўдару. Я інстынктыўна рушыў наперад, трымаючы ў левай руцэ крыжык і аплатку. Я адчуў, як па маёй руцэ прабегла магутная сіла; астатнія падсьвядома зрабілі тое ж самае, і я не зьдзівіўся, убачыўшы, як пачвара скурчылася й адступіла. Немажліва апісаць таго выразу нянавісьці, гневу й д’ябальскае лютасьці, што зьявіўся на твары Графа. Васковы колер ягонага твару зрабіўся зеленавата-жоўтым, вочы запалалі, а чырвоны шнар на лбе вылучаўся на бледнай скуры, як пульсуючая рана. У наступны міг ён зьвілістым нырком прасьлізнуў пад рукой Гаркера, перш як той змог нанесьці ўдар, і, схапіўшы з падлогі жменю грошай, прамчаўся цераз пакой і кінуўся ў акно. Разам з бразґатам і бляскам разьбітае шыбы ён упаў на брукаваны панадворак. Скрозь трэск шкла я пачуў, як колькі сувэрэнаў са звонам упалі на брукаванку.

Мы падбеглі да акна і ўбачылі, як ён, не пацярпеўшы аніякай шкоды, ускочыў на ногі. Перасекшы панадворак, ён расчыніў дзьверы стайні. Тады ён павярнуўся да нас і сказаў:

– Думаеце, што загналі мяне ў кут, вы – з вашымі бледнымі тварамі, як чарада бараноў перад разьніком. Вы яшчэ пашкадуеце, кожны з вас! Вы думаеце, што пакінулі мяне бязь месца для адпачыну; але ёсьць яшчэ. Мая помста толькі пачынаецца! Я расьцягну яе на стагодзьдзі – час на маім баку. Жанкі, каторых вы кахаеце, ужо мае; і празь іх вы ды іншыя таксама будзеце маімі – стварэньнямі, што выконваюць мае наказы, і шакаламі, што забясьпечваюць мяне кормам. Вось!

Пагардліва ўсьміхнуўшыся, ён хутка зьнік за дзьвярыма, і мы пачулі скрыгат заржавелае засаўкі, калі ён зачыніў іх за сабой. Дзьверы на другім боку будынку адчыніліся й зачыніліся. Мы зразумелі, што гнацца за ім праз стайні бессэнсоўна, і рушылі ў вэстыбюль. Першым загаварыў Прафэсар:

– Мы шмат даведаліся! Нягледзячы на яго мужныя словы, ён баіцца нас; ён баіцца часу, баіцца нястачы! Інакш навошта ён так сьпяшаўся? Сам тон выдае яго, або мае вушы мяне падманваюць. Навошта падбіраць тыя грошы? Хутчэй за ім! Уяві��е, што палюеце на дзікага зьвера. А што да мяне, я пераканаюся, каб тут не засталося анічога з таго, што можа яму прыдацца, як ён надумае вярнуцца.

Ён паклаў рэшту грошай у кішэню, узяў пачак дакумэнтаў, а астатнія рэчы кінуў у камін, які падпаліў запалкай.

Ґодалмінг і Морыс памчаліся на панадворак, а Гаркер спусьціўся з акна сьледам за Графам. Ён, аднак, запёр дзьверы стайні на засаўку; і к таму часу, як яны ўзламалі іх, ад яго не засталося ані сьледу. Ван Гэльсінг і я паспрабавалі разьведаць за домам; але стайні былі апусьцелыя, і ніхто яго ня бачыў.

Было позна папаўдні, і да захаду сонца заставалася ня так шмат часу. Прыйшлося прызнаць, што нашая справа прайграная; зь цяжкімі сэрцамі мы пагадзіліся з Прафэсарам, калі ён сказаў:

– Вяртаймася да мадам Міны – беднай, дарагой мадам Міны. На даны момант мы зрабілі ўсё, што маглі; а там мы, прынамсі, зможам абараніць яе. Але ня трэба ўпадаць у роспач. Засталася толькі адна скрыня, і мы мусім паспрабаваць адшукаць яе; калі атрымаецца, усё яшчэ можа скончыцца добра.

Я бачыў, што ён гаварыў так мужна, як мог, каб падбадзёрыць Гаркера. Небарака быў зусім разьбіты; час ад часу зь яго вырываўся ціхі стогн, які ён быў ня ў стане стрымаць – ён думаў пра сваю жонку.

Са смутнымі сэрцамі мы вярнуліся да мяне; пані Гаркер чакала на нас з бадзёрым выглядам, што рабіла гонар ейнай мужнасьці й бескарысьлівасьці. Убачыўшы нашыя твары, яна зьбялела, як сьмерць; на сэкунду ці дзьве яна заплюшчыла вочы, як быццам моўчкі малілася, а потым бадзёра сказала:

– Ня ведаю, як вам усім аддзячыць. О, мой каханы! – І яна ўзяла ў далоні пасівелую галаву свайго мужа й пацалавала. – Усё будзе добра, любы! Бог уберажэ нас, калі на тое будзе Ягоная воля.

Небарака застагнаў. У яго вялікім няшчасьці не было месца словам.

Мы неяк мэханічна селі вячэраць разам, і, думаю, гэта крыху падбадзёрыла нас. Мажліва, дапамагло звычайнае спажываньне ежы – мы былі галодныя, бо ніхто з нас анічога ня еў са сьняданку – або пачуцьцё супольнасьці; ува ўсякім разе мы адчувалі сябе менш няшчаснымі й глядзелі ў заўтрашні дзень з пэўнай надзеяй. Верныя нашаму абяцаньню, мы расказалі пані Гаркер усё, што здарылася; і хоць часам яна бялела, як сьнег, калі небясьпека пагражала ейнаму мужу, і чырванела, калі гаворка ішла пра праяўленьне ягонай адданасьці ёй, слухала яна мужна й спакойна. Калі мы дайшлі да часткі, дзе Гаркер неразважліва кінуўся на Графа, яна прытулілася да рукі мужа й моцна трымала яе, як быццам гэта магло ўсь��ерагчы яго ад мажлівае шкоды. Аднак яна нічога не сказала, пакуль расказ ня скончыўся. Потым, не выпускаючы мужавай рукі, яна ўстала й загаварыла. О, калі б я мог апісаць тую сцэну; тая мілая, дарагая, добрая кабета ва ўсёй асьляпляльнай красе сваёй маладосьці й жывасьці, з чырвоным шнарам на лбе, пра які яна не магла забыць, і пры позірку на які мы скрыгаталі зубамі, памятаючы, адкуль і як ён зьявіўся; ейная пяшчотная дабрыня на фоне нашай панурай нянавісьці; ейная чулая вера на фоне нашых страхаў і сумненьняў; і мы зналі, што яна з усёй сваёй дабрынёй, чысьцінёй і адданасьцю была выгнаньніцай Божай.

– Джонатане, – сказала яна, і гэтае слова прагучала на ейных вуснах, як музыка, поўная каханьня й пяшчоты, – Джонатане, любы, і вы, мае шчырыя, адданыя сябры, я хачу, каб вы памяталі пра нешта ў гэты жахлівы час. Я знаю, што вы мусіце змагацца – што вы мусіце зьнішчыць яго, як вы зьнішчылі фальшывую Люсі, каб запраўдная Люсі магла жыць пасьмяротным жыцьцём; але гэта ня дзела нянавісьці. Тая бедная душа, што стала прычынай усіх нашых няшчасьцяў, вартая найвялікшага жалю. Толькі падумайце, як ён абрадуецца, калі ягоная горшая частка будзе зьнішчаная, каб ягоная лепшая частка магла дасягнуць духоўнае неўміручасьці. Вы мусіце зьлітавацца над ім, хоць гэта ня можа стрымаць вас ад ягонага зьнішчэньня.

Пры гэтых словах твар ейнага мужа пацямнеў і напружыўся. Ён інстынктыўна сьціснуў руку сваёй жонкі так, што суставы ягоных пальцаў пабялелі. Яна ня зморшчылася ад болю, а толькі паглядзела на яго ўмольнымі вачыма. Калі яна скончыла гаварыць, ён ускочыў, бяз мала вырваўшы сваю руку зь ейнага поціску, і сказаў:

– Дай Бог, каб ён папаўся мне ў рукі; я пакончу зь ягоным зямным жыцьцём і дасягну нашае мэты. Калі б я мог адправіць ягоную душу навекі ў пекла, я б ахвоча зрабіў і гэта!

– О, ціха! Ціха, Богам прашу. Не гавары такіх рэчаў, Джонатане, муж мой; ты мяне пужаеш. Проста падумай, мой любы – я думала пра гэта цэлы дзень – што… мажліва… аднойчы… і я патрабавацьму такой спагады; і што нехта іншы, як цяпер вы, хто мае такую ж прычыну для гневу, адмовіць мне ў літасьці! Ох, муж мой! Калі б было мажліва, я б не казала табе гэтага; але я малю, каб Бог прыняў твае жорсткія словы за лямант чулага чалавека, прыгнечанага горам. О, Божа, няхай гэтыя бедныя сівыя валасы будуць доказам перажытых пакутаў таго, хто за ўсё сваё жыцьцё не зрабіў анічога злога, і на каго звалілася столькі гора.

Мы ўсе заліліся сьлёзамі. ��трымацца было немажліва, і мы плакалі, не хаваючыся. Яна таксама заплакала, убачыўшы, што ейныя словы падзеялі. Ейны муж кінуўся на калені побач зь ёй і абняў яе, схаваўшы твар ў складках ейнае сукенкі. Ван Гэльсінг кіўнуў нам, і мы цішком вышмыгнулі з пакоя, пакінуўшы два замілаваныя сэрцы сам насам з Богам.

Перш як яны пайшлі спаць, Прафэсар засьцярог іхні пакой ад уварваньня вампіра ды запэўніў пані Гаркер, што яна можа спакойна адпачываць. Яна намагалася пераканаць сябе ў гэтым і – відочна дзеля мужа – старалася здавацца задаволенай. Гэта быў мужны высілак; і, думаю, ейныя намаганьні былі ўзнагароджаныя. Ван Гэльсінг даў ім званок, у які яны мелі пазваніць у выпадку пэўнае канечнасьці. Калі яны пайшлі, Кўінсі, Ґодалмінг і я ўмовіліся чуваць усю ноч па чарзе й сьцерагчы бедную, прыгнечаную горам кабету. Першым меў вартаваць Кўінсі, таму мы пастараліся легчы спаць як мага хутчэй. Ґодалмінг ужо сьпіць, бо заступае на варту пасьля Кўінсі. Цяпер, калі мая праца скончаная, я таксама буду лажыцца.

Дзёньнік Джонатана Гаркера

3-4-га кастрычніка, апоўначы. – Я думаў, што ўчорашні дзень ніколі ня скончыцца. Я прагнуў сну ў нейкай сьляпой веры, што па абуджэньні нешта зьменіцца, і што любая зьмена цяпер мусіць быць да лепшага. Перш як разысьціся, мы абмяркоўвалі наш наступны крок, але без рэзультату. Мы ведалі, што засталася адна скрыня зь зямлёй, але толькі Граф знае, дзе яна знаходзіцца. Калі ён вырашыць схавацца, мы будзем шукаць яго гадамі; а тым часам!.. Пры адной думцы мне становіцца страшна; я баюся думаць пра гэта нават цяпер. Знаю адно: калі на сьвеце існуе жанчына, што ёсьць прыкладам дасканаласьці, дык гэта мая бедная, несправядліва зганьбаваная жонка. Я кахаю яе ў тысячы разоў больш за ейную ўчорашнюю літасьць; літасьць, пры якой мая ўласная нянавісьць да той пачвары выглядае нікчэмнай. Вядома, Бог не дазволіць, каб сьвет зьбяднеў ад страты такога стварэньня. Для мяне ёсьць надзея. Нас нясе на скалы, і вера – наш адзіны якар. Дзякуй Богу, Міна сьпіць, і сьпіць спакойна, бяз сноў. Баюся ўявіць, якія маглі быць ейныя сны на фоне такіх жудасных успамінаў. Я ня бачыў яе такой спакойнай ад захаду сонца. Тады, на нейкі міг, на ейным твары зьявіўся такі выраз супакою, як быццам па сакавіцкіх павевах надышла вясна. У той момант я падумаў, што гэта была лагодная чырвань захаду сонца, але цяпер я думаю, што ў тым было больш глыбокае значэньне. Сам я ня сплю, хоць і змарыўся – сьмяротна змарыўся. Аднак мушу паспрабаваць заснуць; бо трэба думаць пра заўтра, і для мяне ня будзе адпачынку, пакуль…

Пазьней. – Мусіць, я заснуў, бо мяне разбудзіла Міна, якая сядзела ў ложку з напалоханым выразам твару. Я добра бачыў, бо мы не гасілі сьвятло; у перасьцерагальным жэсьце яна закрыла рукою мой рот, і прашаптала мне ў вуха:

– Ціха! У калідоры нехта ё!

Я бязгучна ўстаў, падышоў да дзьвярэй і асьцярожна адчыніў іх. Там, расьцягнуўшыся на матрацы, ляжаў пан Морыс, які зусім ня спаў. Ён падняў руку, прызываючы да цішыні, і прашаптаў:

– Ціха! Вяртайцеся ў ложак; усё добра. Мы па чарзе будзем вартаваць усю ноч. Мы вырашылі не рызыкаваць!

Ягоныя выгляд і жэст не дапускалі пярэчаньняў, таму я вярнуўся й расказаў пра гэта Міне. Яна ўздыхнула, і цень усьмешкі пракраўся на ейны бедны, бледны твар, калі яна абняла мяне й ціха сказала:

– Ох, дзякуй Богу за добрых, адважных мужчын!

Уздыхнуўшы, яна апусьцілася на ложак і заснула. Я запісваю гэта, бо спаць ня хочацца, хоць трэба зноў пастарацца заснуць.

[zashibisi]

Разные люди (Откуда люди на Земле, веды):

На Мидгард-Земле проживают люди с различным цветом кожи и определённой территорией проживания. Земное человечество имеет предков, которые прибыли на Мидгард-Землю в разное время из различных Небесных Чертогов и имеют свой цвет кожи: Великой Расы – белый; Великого Дракона – жёлтый; Огненного Змея – красный; Мрачной Пустоши – чёрный; Пекельного Мира – серый.

Союзниками Белой Расы в битве с Силами Тьмы были Люди из Чертога Великого Дракона. Им разрешили поселиться на Земле, определив место на Юго-Востоке, на восходе Ярилы-Солнца. Это – современный Китай.

Другому союзнику, людям из Чертога Огненного Змея, определили место на землях в Западном (Атлантическом) океане. Впоследствии, с приходом к ним Родов Расы Великой, эта Земля стала называться Антлань, т. е. Земля Антов. Древние Греки её называли Атлантидой. После гибели Антлани 13 тыс. лет тому назад праведных краснокожих людей на Вайтмарах переправили на Американский континент.

[reallylovingmagazine]

Написанному не верить Как английские учёные исказили Веды Размышления н...

[mamasvetlanushka]

Ну дали просмотреть видеоролик и я сделала скрины комментариев, по ним видно что ролик не оказался образовательным и с достоверной информацией. Вопросы о фашизме, нацизм, про питание, про Адама и Еву, про происхождение человека, про пророков, правда то какой век и что к чему.. там не сказано. Одну только про биороботов... в дополнение в комментариях увидела. Какие биороботы? Есть здесь представители человечества и всё самое плохое и всё самое лучшее - это есть вы. Отсутствие возможности самопроизводства рода причина тому является долговременное недоразвитое сознание, в первую очередь. Вся эта недоразвитость это как отсутствие развития и вот он очередной результат, какое-то видео, которая которое не дают просмотреть, чтобы я не помогала.

К обедам Ведам нужно подходить совсем с другой стороны нежели как в библии или Корану. Это всего лишь аллергическое лирическое а тех кто он попытался выйти из системы власть равно преступники. Там сказочные сюжеты и такую же сказочную фантастическое восприятие. Серьёзно относиться к такой фантазии не надо. Больше нет никакой ценности в ведах, кроме отрыва попытки от системы власть равно преступники. Всё остальное посмотрите на этого тугутова Леонида, который видимо не ест мясо или посмотрите на индианок, как они толстеют и ни в чём себе не отказывают. Даже не просто толстеют, дряхлыми становятся, как желейки. Вы хотели чтобы я была похожа на индианку? Чтобы я толстела и стала дряхлой? У Индианы индианок кожа другая, она темнее, более уплотнённая и они могут себе позволить быть такими плотно набитыми подушечками. Причём здесь я? На вопрос чей-то: какой она национальности? Что я должна ответить? Как может быть человек мира какой-то национальности? Я не сознанием, не телом не могу пролежать конкретной национальности. То есть своим сознанием с рождения у меня не было такой принадлежности, А тело и внешность это просто подтвердили. Так если я летела на самолёте air france, у меня принимали за француженку. Если я находилась среди американцев, считали что американка. Возможно, разглядеть во мне и азиатку если приглушить свет.. ха-ха. Но всё же, я белая женщина и этого достаточно. Белые альбиносы могут быть и чёрными, так что..

Если те кто рассказывают про веды не могут ответить на вопросы, касаемые современности, тебе просто истинные пиздаболы. Лжепророчество в Библии и Коране, сведения с Ведами всё по-другому.

Питание.. про руки и плохо Кали. Есть богиня тёмная смерти-Кали. Вы про такую эпоху говорите? Не этой у эпохи, не той про которую говорите её нет. Что-то наверное не понимаете. Где же И кто же из вас просвещённый, раз готовы восхвалять и работать открыто со всеми этими певцами?

[anagaminx-blog]

Знание жизни. Т 3. Гл 7.2-3. Так же, как христиане неверно истолковывают Новый Завет, йоги ошибаются, если считают себя способными толковать Веды

7.4 «Священные писания»  1 Термины, используемые в философии йоги, отчасти соответствуют той терминологии, которая была разработана в Атлантиде и до сих пор используется в планетарной иерархии. Но эти термины, конечно, были неправильно поняты йогами и поэтому их значение было искажено, что привело к прискорбной «идиотизации» всего их способа рассмотрения и породило догмы, которые оказались почти…

[bardeban]

Першая СВОП-карта!

Арсілон

Раса - Чалавек Паходжанне - Імперыя Інтрыш, цяпер з'яўляецца грамадзянінам Элкі Узрост - 16 гадоў Род дзейнасці - Жрэц Багіні Эаішын (афіцыйна), Захавальнік Эаішын (таемна) Зброя - Шмат відаў магіі, "Сутнасць". Характар - Хаатыч��ы, запальчывы, з'едлівы, прамалінейны, упарты- увасабленне самай сапраўднай буры. Блізка да сябе не падпускае амаль нікога і да чужых ставіцца холадна і адхілена; яхідны і грубы з тымі, хто відавочна непрыемны. Але блізкімі людзьмі вельмі шануе і гатовы для іх дастаць хоць зорку з неба. А воля Багіні Эаішын - для яго найсвяцейшы закон, які нават не абмяркоўваецца. Дарункі Багіні зрабілі яго больш успрымальным, ён бачыць свет зусім па-іншаму, чым іншыя людзі, а дзякуючы даступнасці разнастайных ведаў розум яго стаў вострым і дапытлівым.

"Захавальнік - гэта сапраўдны слуга Багіні Эаішын, адзіна абраны Ёю, Яе Аватар у целе смяротнага, Яе вочы і голас, але ён мае і свае ўласныя жаданні. Ён ідзе за воляй Яе і сваім існаваннем забяспечвае сувязь паміж свядомасцю планеты з царствам жывых. А наўзамен Эаішын даруе сваім абраным свае абарону, веды, здольнасці, а галоўнае - сілу Стваральніка, што яшчэ называюць Маніфестацыяй Сутнасці (ці проста Сутнасцю), што здольная на вялікія цуды. Захавальнік як правіла адзін, двое могуць быць як настаўнік і вучань, паколькі ўся сувязь, уся моц і веды могуць перадавацца толькі паступова, інакш цела смяротнага можа і не вытрымаць. І Захавальнікі часцей за ўсё імкнуцца схаваць сваё існаванне, бо хапае на зямлі невуцкіх і прагных да магутнасці людзей. Але не заўсёды ўсё ідзе па задуманым і тыя, хто ведаюць пра Захавальніка, наіўна вырашылі, што змогуць завалодаць сілай Багіні Эаішын або выкарыстоўваць Захавальнікаў у сваіх інтарэсах - і пачалі паляванне на майстра і вучня. У выніку пераемнасць апынулася пад пагрозай, а сувязь з Багіняй парушана. Такое не можа прайсці бясследна для ўсёй планеты і яе пачынаюць скалынаць катаклізмы. Юнага Захавальніка Арсілона чакае доўгае падарожжа па ўсім кантыненце да самага сэрца Эаішын, сэрца планеты, каб выканаць свой абавязак, але шлях яго будзе цярністым".

[hirosunews]

108 имён Раху. (Полный текст с оригиналом, транслитерацией и комментариями - в приложениях) Можно безо всякого преувеличения сказать, что Раху – самое востребованное божество в современном обществе. Ведь Он даёт способность влиять на людей, манипулировать ими, производить впечатление, «создавать образ». Раху заведует всеми «социальными лифтами» и может резко повысить статус человека, поднять его буквально «из грязи в князи». Правда, может и наоборот (и, честно гово��я, наоборот он делает гораздо чаще). Раху – непревзойдённый обманщик, способный перехитрить любого и добиться того, что казалось совершенно невозможным. При всей своей привлекательности, Раху относится к жёстким тантрическим божествам, почитание которых - это всегда билет в один конец. Сделав нечто подобное хотя бы один раз, Вы меняете свою жизнь безвозвратно, и как раньше уже ничего не будет. Вне зависимости от того, получилось у Вас или нет (а получается, как правило, отнюдь не с первого раза, здесь требуется длительная практика), в любом случае, Вы уже станете совсем другим человеком и ступите на весьма с��ецифичный духовный путь. Ведь сущность Раху – амбивалентность, раздирающие противоречия и сводящие с ума парадоксы. Раху способен быть очень верным другом и могучим защитником – для тех, кого он счёл «своими». Вот только бывает Он таким очень, очень редко. А чаще всего, Его «расположение» - это улыбка афериста, который хочет втянуть Вас во что-то, о чём Вы потом будете очень сожалеть. #Раху #Наваграха #Джйотиш #108имён #Затмение #Индия

#хиромантия #гадание #чтениеладоней #линииладони #эзотерика #судьба #веды #карма #реинкарнация #астрология #предназначение #совместимость #финансы #мистика #энергия #нумерология #ясновидение #отношения #любовь #ведическиезнания #тайнырук #предсказания #магия #пураны

[dyadkova]

��ы должны страдать – и страданием восходить к истине…

«Мы должны страдать – и страданием восходить к истине…  мы сопротивляемся, и из этого рождается зрелость»[351]. Эта «зрелость» выразилась в писаниях израильских изгнанников. Хоть в Еврейской Библии и не описаны события изгнания, почти каждая ее книга несет на себе следы этого разрушительного опыта[352]. Личное смятение Иезекииля очевидно из странных поступков, которые совершал он по приказу Яхве, дабы донести до других изгнанников суть своих пророчеств. 390 дней он лежал на боку лицом к Иерусалиму, ни разу не повернувшись на другой бок[353]; он побрил себе голову и сжег волосы в знак того, что вскоре произойдет с Иерусалимом; а когда умерла его жена, отказался ее оплакивать, ибо, как объяснил товарищам по изгнанию, скоро все их дети падут от меча, и, когда это случится, от потрясения и горя они уже не смогут плакать[354].

Мы уже видели, что ритуал может даровать символическое исцеление; однако у изгнанников не было храма, и им оставалось искать утешения лишь в устных преданиях. Но тексты традиционной «образовательной программы», будь то Песнь Чермного моря или Царская Псалтирь, воспевали победы, да и спокойная уверенность Премудрости Соломоновой мало что могла сказать измученным, доведенным до отчаяния людям. А вот мрачные предсказания пророков оказались как нельзя более кстати: они помогли изгнанникам внимательно взглянуть на прошлое и найти там причины катастрофы в надежде выработать более удачную программу действий на будущее[355]. Из писаний авторов Второзакония изгнанники узнали, что во времена, когда бесприютными беглецами скитались по пустыне, они были ближе к Яхве, чем в эпохи блестящих побед. Прежде всего Моисей заклинал их помнить. Все, что теперь оставалось депортированным – «помнить Сион»: память стала для них главной опорой[356].

- “Утраченные смыслы сакральных текстов. Библия, Коран, Веды, Пураны, Талмуд, Каббала” Карен Армстронг