#τραυματισμοι | Explore Tumblr Posts and Blogs

thebeardednightowl · 4 years

Photo

Μελάνθη ⸸ Αποκάλυψη |

Διασκευή βασισμένη στο πρωτοτυπο του : Zed Belinsky

Η αίσθηση του χρονου με εγκατελειψε. Τα δευτερολεπτα περνουσαν σαν αιωνες, οι χιλιετιες σαν ωρες. Ειχα γινει ξαφνικα ενα με το συμπαν, το εξωπλανητικο στερεωμα. Τιτανιες στηλες απο γαλαξιακα νεφελωματα και αστερισμοι με περιτριγυριζαν. Ειδα την κοσμικη μαζα να συγκεντρωνεται, να συμπυκνωνεται σφαιρικα και μια πλανητικη παρουσια να γεννιεται απο το τιποτα. Και ειδα ωκεανους να πλημμυριζουν την απεραντοσυνη της επιφανειας της, υδατα κρυσταλλινα και υδατα μαυριδερα, υδατα απειρα να πνιγουν καθε σπιθαμη που εξειχε. Και αντικρυσα τοτε το χωμα της γοργα να τα αποροφα, φανερωνοντας ογκους ορεινους και απεραντες καταπρασινες εκτασεις πυκνης βλαστησης. Ειδα τον ουρανο να συμπυκνωνενται γυρω της, να την περικυλει σε μια γαλαζια αγκαλια. Και ειδα κτηνη αγνωστα, κτηνη γιγαντια, αλλα να σερνονται στη γη, αλλα να βαδιζουν ειτε στα δυο ειτε στα τεσσερα τους ακρα, αλλα να σκιζουν τους ουρανους με τις δυσθεωρατες φτερουγες τους. Και ειδα και ενα ζευγαρι ανθρωπων, μια γυναικα και εναν αντρα, η μανια της φυσης να μαζευεται και να κοπαζει μπροστα στην επελαση τους, ολη η πλαση να τους αποδιδει εναν αδικαιολογητο σεβασμο λες και προοριζοταν αποκλειστικα γι'αυτους. Και τους παρατηρησα να συμβιωνουν, νοχελικα και γαληνια μεσα στην αγνοια τους.

Και τοτε ηρθε Εκεινη...

Ξεπρόβαλε φωτίζοντας πλαγιές και φαράγγια, φέρνοντας φώς αστρικό, ισχύος ανείπωτης. Τα λευκά Της μαλλιά της ανέμιζαν απόκοσμα, το αίμα 'εσταζε απ' τις ακρωτηριασμένες Της φτερούγες, και το χώμα κατω απο τα αγγελικά Της πόδια, αναστέναζε απο ευγνωμοσυνη σε κάθε σταγόνα που το πότιζε. Ηταν το πιο σαγηνευτικο πλασμα που ειχα ποτε αντικρυσει, μια ομορφια που λεξεις ανθρωπινες δε θα μπορουσαν ποτε να περιγραψουν. Και οσο περπατουσε ειδα το ολογυμνο κορμι της να σκυβει και να αλλοιωνεται, να σερνεται και να στενευει μεχρι που η μεταμορφωση της ηταν πληρης και ως καταλευκο πλεον ερπετο πλησιασε τον ανδρα του ζευγαριου, ψελλιζοντας του γνωσεις θαυμαστες και μυστικα πρωτογνωρα...

Και τοτε τους ειδα να ξυπνουν, τα κορμια τους να γεμιζουν ενεργεια, τα βλεμματα τους ορεξη για δημιουργια. Ειδα το ζευγαρι να γεμιζει γνωση και σοφια, να ανακαλυπτει τα στοιχεια, να τα ονοματιζει και να τα εκμεταλευεται. Τους ειδα να ανακαλυπτουν την φλογα, και στην ζεστασια της να αναπαραγονται με ηδονή, γεμιζοντας τα λειβαδια με οντα κατ' εικονα τους. Τους ειδα με υλικα να δομουν καταφυγια, και να ανοικοδομουν πολυαριθμες κοινοτητες και απεραντες λαμπερες πολιτειες. Τους ειδα να αναπτυσσουν επιστημες και να εξηγουν με συμβολα και ηχους σχεδον τα παντα στην πλαση. Τους ειδα ακομα και να ξεφευγουν ερευνητικα προς το εξωτερο χαος του αστρικου κοσμου...

Και ηταν και Εκεινη εκει, παραλληλα με καθε τους βημα, με καθε τους επιτευγμα. Πότε μεσω των ζωων, πότε μεσω των στοιχείων, πότε να υπερβαινει την ιδια Της την φυση περνοντας ανθρωπινη μορφη για να επικοινωνει. Ελευθερη βουληση, κατι για το οποιο ειχε εξ'αρχης εξοριστει, και κατι που φροντιζε τωρα και αυτοι να διατηρουν. Και αρχισε να τους πλευριζει ευλαβικα για αναγνωριση, να τους δωροδωκει ικετευοντας δοξασιες, να απαιτει την ευγνωμοσυνη για οσα τους διδαξε, να διεκδικει την εξουσια πανω στα πνευματικα Της παιδια...

Και οταν οι πολλοι στο τελος της ειχαν γυρισει την πλατη, τοτε αποφασισε να πλησιασει τους λιγους και πιο ικανους.

Και ειχε ερθει πλεον η στιγμη να διδαχθει το μισος.

Ειδα προσωπα να παγωνουν και ακουσα λογια μοχθηρα. Ειδα την διχονοια και τον σπαραγμο να εξαπλωνονται. Ειδα ανθρωπους φτωχους, και ανθρωπους απληστους αλλα κυριως ανθρωπους φοβισμενους. Ειδα ζωντανά να εκμεταλλευονται, να περιφρονουνται και να θανατωνονται για αιτιες ανεπαισθητες. Ειδα γυναικες να φορτωνονται ρολους που δεν ζητησαν και αδυναμους να σερνονται με αλυσιδες στο χωμα λογω τους δερματος τους, λογω της καταγωγης τους, ή λόγου του ποιον ή ποιά διαλέξαν για να αγαπησουν. Ειδα μαζες να εχθρευονται αλλες μαζες, αναλώνοντας τα νιατα τους, σε γροθιες, σε σφαιρες και σε ξιφολοχγες. Ειδα ολοκληρους πληθυσμους να εξαλείφονται σε πολέμους για τις ιδέες, το κερδος και την κυριαρχια. Και αντικρυσα με δεος την ισχυ της επιρροης Tης, απο εργα θαυμαστα σε φρικες χωρις τελος, και απο μεγαλεία πολιτισμου σε εργα ντροπης κ' επαισχυντα...

Και τοτε ολα αλλαξαν.

Καθομουν σε ενα παγκακι. Κοιταξα γυρω μου, βρισκομουν σε ενα σιδηροδρομικο σταθμο, κοιτουσα καθιστος την πλατφορμα επιβιβασης. Πυκνη ομιχλη σερνοταν αναμεσα απο τα ποδια μου και χυνοταν στο απεραντο ασπρο που εκτεινοταν επ'απειρο μετα το χειλος της αποβαθρας. Ανθρωποι με προσπερνουσαν βιαστικα, τα προσωπα τους και αυτα ομιχλωδη και δυσδιακριτα, τα χαρακτηριστικα τους μουτζουρωμενα, φαντασματα γκριζα που δεν εδιναν καμια σημασεια στην παρουσια μου. Φορουσαν κοστουμια και παλτα, μπλουζακια και φουστανια, ρουχα περιεργα μα και ρουχα απλα, ολοι και ολες να τρεχουν να προλαβουν, να βαδιζουν με σκοπο και επιγνωση, η συνεπεια στην όποια αποκοσμη συναντηση μπορει να ειχαν, το μονο που εδειχνε να τους ενδιαφερει. Τα τραινα περνουσαν αθορυβα μα και γοργα, το ενα μετα το αλλο χωρις να σταματουν, οι ομιχλοπνιγμενες ραγες να τα υποδεχονται πριν τα αποχαιρετησουν χωρις σταση, προς το απειρο ξανα.

Κουνησα το κεφαλι μου, σιγουρα ονειρευομουν. Αρχισα να νοιωθω το βαρος της αγωνιας στο στηθος μου καθως προσπαθουσα να εστιασω διαδοχικα στα προσωπα που με προσπερνουσαν, να παρω καποιου ειδους απαντηση...

Και τοτε την ειδα.

Στεκοταν ακινητη αναμεσα στους βιαστικους, η ευκρινια του μαυρου της δερματος να την κανει να ξεχωριζει αναμεσα στο πληθος, οπως μια μυγα επιπλεει μεσα σε ενα ποτηρι γαλα. Μια γυναικα απλη, τα γεματα χαρακτηριστικα του προσωπου της να φωτιζονται απο ενα γλυκο χαμογελο και οι ρυτιδες κατω απο τα ζυγωματικα της να προδιδουν τα χρονια της, καθως σιγοψιθυριζε κοφτες κουβεντες σχεδον σε καθε περαστικο. Τα καταμαυρα μαλια της να χυνονται στριφογυριζοντας σε μπουκλες προς το καταλευκο της φορεμα, οι κινησεις της μετρημενες και σιγουρες...

Γυρισε το βλεμμα της και με αντικρυσε, το χαμογελο της να σουφρωνει καχυποπτα εν οψει της στατικης μου παρουσιας. Αρχισε να βαδιζει σταθερα προς το μερος μου, πριν καθησει διπλα μου στο παγκακι, συνεχιζοντας να με αντικρυζει με σοβαροτητα αλλα και με μια πολυ παραξενη οικειοτητα...

"Τι κανεις εσυ εδώ?"

Το βλεμμα της εδειχνε στοργη, αλλα παραλληλα και εναν δασκαλιστικο αυταρχισμο, μια αυστηροτητα παρομοια με αυτην ενος προπατωρικου γονέα. Δεν ηξερα τι να της απαντησω...

"Συγνώμη?"

"Η κορη μου σ'εστειλε? Καποιο απ'τα... 'μπουμπουκια' της μηπως?"

"Δεν καταλαβαινω τι μου λες..."

"Μη φοβασαι, θα εχεις μια ολοκληρη αιωνιοτητα μπροστα σου για να καταλαβεις, αλλα οχι ακομα..."

Για καποιο περιεργο λογο τα λογια της δυναμωναν ενω τα χειλη της ανοιγοκλειναν ολο και λιγοτερο, ηταν σα να μιλουσε βαθια μεσα μου μονο με τα ματια της. Αρχισα να επεξεργαζομαι τα λογια της. Αρχισα να συνδεω τις λεπτομερειες. Απο ολους τους περαστικους, μονο το δικο της προσωπο μπορουσα καθαρα να διακρινω. Ακτινοβολουσε καλοσυνη...

Οχι δεν γινοταν αυτο, δε- δεν ηταν δυνατον...

"Ει-εισαι..."

"Ω ναι..."

"Μα εσυ ει-εισαι... εισαι--"

"Γυναικα?"

Δεν απαντησα, εμεινα να την κοιταω με το στομα ανοιχτο, πως ηταν δυνατον...

"Σοκαριστικο ε? Μη μου πεις... σου 'ρθαν τα πανω κατω... Αν θελεις εκει προς το τελος της πλατφορμας εχει μερικα συννεφα απ'τα οποια μπορεις να πεσεις, χεχ..."

"Μα...μ--"

"Ελα αρκετα... Δεν υπαρχει αυτη τη στιγμη χρονος να κανουμε τετοιου ειδους κοινωνικο-πολιτικη κουβεντα για τις χυδαιες ανακριβειες που με περιγραφουν στα... "ιερα" σας και καλα βιβλια... Κατ'εικονα μου σας δημιουργησα ναι, αλλα θα 'πρεπε να εχω παρεμβει πολυ νωριτερα... να εχω στειλει απο καθε σας θρησκεια μερικα κουτοπονηρα καθαρματα δωρακι στη κορη μου και μετα να σας ξανασυστηθω... Ισως το κανω μεσα στον αιωνα... Αν καταφερετε να ανοιξτε λιγο ακομα τα κεφαλια σας φυσικα... γιατι κρινοντας απο τα τελευταια διακοσιες χιλιαδες χρονια... μχμ..."

Ο νους μου ειχε βραχυκυκλωσει. Η μιξη των συναισθηματων μου μπροστα σε τετοιου βαθμου αποκαλυψεων, ηταν για μενα πρωτογνωρη. Εμεινα να αντικρυζω το χαμογελο της μουδιασμενος, ηταν σαν να ειχα μολις ξαναγεννηθει...

"Σε ποιο τραινο θελεις ν'ανεβεις? Το επομενο ερχεται σε λιγα λεπτα..."

"Που βρισκομαι?"

"Στο σταθμο φυσικα! Τον έναν και μοναδικο σταθμο πριν το μεγαλο ταξιδι... Οποιο τρενο παρεις, ανάλογος και ο προορισμος σου."

"Πρεπει να γυρισω πισω... Εχω αφησει κατι πολυ σημαντικο στη μεση..."

Ειπα εντονα αν και εννοιωθα αποπροσανατολισμενος. Ηταν οντως κατι που επρεπε να κανω, κατι που χρειαζοταν επιγόντως την παρουσια μου... αλλα τι?

"Α, τελεια! Το επομενο τραινο πηγαινει ακριβως εκει!"

Αναφωνησε η γυναικα, πριν σκυψει πιο κοντα μου και μου πει σιγανα...

"Τι λες? Θα καταφερεις να τελειωσεις αυτο που αρχισες?"

Δεν ηξερα τι ηταν αυτο. Δεν ��πορουσα καν να θυμηθω ποιος ημουν πριν φτασω στο σταθμο. Ετριψα το μετωπο μου και συγκεντρωθηκα μεχρι που αρχισα να ζαλιζομαι...

"Χαχαχα.... Λοιπον ακουσε με, θα σε βοηθησω. Εισαι ιερεας, και αυτην τη στιγμη βρισκεσαι στη μεση ενος εξορκισμου που... δεν πηγαινει και τοσο καλα... Προσπαθησε να σου αλλοιωσει την αντιληψη παιζοντας με την αισθηση που εχεις για την πραγματικοτητα, αλλα εσυ εντουτοις κατεληξες εδω..."

Μου ειπε δειχνοντας τα περιχωρα μας. Ειδα μια μικρη ομαδα απο παραμορφωμενες φιγουρες να συνοστιζονται στο χειλος της αποβαθρας. Απο μακρια ακουστηκε ενα τραινο να πλησιαζει...

"Ο αββυσαιος εχει ονομα. Αν θελεις το πανω χερι, πρεπει να το προφερεις δυνατα, να σε ακουσει να τον προσφωνεις! Εισαι τυχερος ξερεις... δεν ειναι η πρωτη φορα που εσεις οι δυο ερχεστε σε επαφη... Οι αναμνησεις ειναι μεσα σου, ολες οι πληροφοριες βρισκονται - ακριβως - εδω!"

Μου ειπε χαμογελωντας, ακουμπωντας απαλα το δαχτυλο της στον κροταφο μου...

"Πρεπει απλα να θυμηθεις... Να, επετρεψε μου να σε βοηθησω..."

Μου ειπε πριν με ακουμπησει απαλα στον ωμο. Εννοιωσα την ενεργεια να με πλυμμηριζει, αναμνησεις αρχισαν να αναδυονται πεντακαθαρα, ακομα και απο τα βρεφικα μου χρονια. Παιχνιδια, τραυματισμοι, συζητησεις, ερωτες, παρεες... μεχρι που με οδηγησε στην πιο σκοτεινη, στην πιο απωθημενη μου αναμνηση...

Το ετος, 1974. Δυο ιερεις βρισκονται στη μεση ενος εξορκισμου σε ενα σκοτεινο δωματιο. Το θυμα κουλουριασμενο σε μια γωνια, να ουρλιαζει μανιωδως καθως τα λατινικα απο τα στοματα των ιερεων μαστιγωναν τα αυτια του. Ειναι ενας νεαρος, οχι μεγαλυτερος απο 18. Ενας πανισχυρος αββυσαιος εχει τον ελεχγο του σωματος του. Τον επικαλεστηκε πανω στην ανοητη απληστία του για γνωση και δυναμη, αλλα η οντοτητα τον εκμεταλευτηκε και τον εβαλε να σκοτωσει ολη του την οικογενεια, την ωρα που κοιμουνταν. Ολους εκτος απο τον μικρο του αδερφο, ο οποιος κοιμοταν ανυποψιαστος σε διαφορετικο υπνοδωματιο την ωρα που ο μεγαλος κατακρεουργουσε τους γονεις τους. Και καθως ο εξορκισμος συνεχιζεται, μια περιεργη παραμορφωση αρχιζει να συμβαινει στο σωμα του νεαρου, ενα ον αρχιζει να βγαινει απο μεσα του, να ξεπηδαει αφυσικα απ' το κορμο του. Ειναι ενα απαισιο, σιχαμερο πραγμα, με καταμαυρο τριχωμα, παχια κερατα και ματια που λαμπουν κατακιτρινα...

"Ire, BELETH!"

Φωναξε ο ενας ιερεας.

"In nomine Dei, EXITE!"

Ο αββυσαιος ξεσπασε σε ενα αποκοσμο ουρλιαχτο πριν καταρευσει σε σταχτες στο πατωμα. Τοτε ο νεαρος σηκωθηκε αποτομα, ο πανικος και η παρανοια να τον ελεγχουν, πριν ορμηξει προς το κοντινοτερο παραθυρο απεγνωσμενα, κανωντας ελευθερη πτωση προς το χαμο του.

Ο μικρος του αδερφος εντωμεταξυ, μεγαλωνε πλεον στο ορφανοτροφειο, ωσπου μετα απο 5 χρονια εκει, μια μερα ενας ιερεας εμφανηστηκε να τον επισκεφθει. Και μετα απο μια συντομη συνομιλια, εφυγαν μαζι απο το ορφανοτροφειο.

Η αναμηση τελειωσε. Βρισκομουν παλι στο σταθμο, η γυναικα να με κοιταει χαμογελωντας και περιμενοντας...

"Beleth...? Αυτο ειναι το ονομα του...?"

"A-χα... Ειναι απο τους αγαπημενους της αλλωστε... Για καποιο λογο στελνει παντα τους πιο βρωμικους..."

"Και το παιδι στο ορφανοτροφει--"

"Εσυ ησουν αυτος, βρε! Ο μοναδικος επιζωντας μια επιθεσης απο την Αβυσσο. Εχασες ολη την οικογενεια σου σε μια νυχτα και αυτο ηταν τραγικο, αλλα η ζωη ειχε πολυ μεγαλυτερα σχεδια για σενα. Η εκκλησια μεσολαβησε, ηρθαν και σε πηραν υπο την προστασια τους. Σε εκπαιδευσαν και σε προετοιμασαν με ειδικευση στους εξορκισμους, ενω ταυτοχρονα καταφεραν να απωθησουν ολες εκεινες τις φρικτες αναμνησεις στο υποσεινηδητο σου. Και δεν ηταν καθολου ευκολο... Αλλα αυτη τη στιγμη, βρισκεσαι αντιμετωπος με την πιο επικυνδυνη προκληση της μεχρι τωρα ζωης σου. Ολα εκεινα τα χρονια της εκπαιδευσης και της προετοιμασιας, ολα για να σε οδηγησουν σ'αυτη τη συγκεκριμενη συγκρουση, σ'αυτη τη συγκεκριμενη στιγμη."

Ακουγα το τραινο να πλησιαζει, παρατηρησα μερικες φιγουρες να συνοστιζονται στο χειλος της αποβαθρας.

"Εχεις ακριβως οτι χρειαζεσαι... Πηγαινε τωρα!

Ειχα τοσες ερωτησεις, ημουν απιστευτα μπερδεμενος.

"Πηγαινε!"

Μου φωναξε η γυναικα πριν ακουμπησει την παλαμη της απαλα στο μετωπο μου.

Μεταφερθηκα τοτε πισω στην πραγματικοτητα, στο πατωμα του νοσοκομειου, το δαχτυλο της Μελανθης να μου πιεζει ακομα το μετωπο. Ειδα στο προσωπο της την ξαφνικη αμφιβολια. Το ηξερε οτι ειχα δει πολλα παραπανω απο αυτα που θα 'πρεπε. Το χερι της υποχωρησε διστακτικα, το χαμογελο στο στομα της αρχισε να αντικαθισταται απο εναν μορφασμο ανυσηχιας...

Της χαμογελασα με σιγουρια. Οι προσπαθειες της να με παραπλανησει ειχαν αποτυχει. Το χερι μου εκτοξευτηκε προς το λαιμο της, η λαβη μου να κλειδωνει γυρω της πριν σηκωθουμε παραλληλα απο το πατωμα, το προσωπο μου να κολλαει στο δικο της...

"Et vocavit nomen eius, ut te ab hoc iubes terra! Spiritus Tenebrae!!!"

Της γρυλλισα με σφιγμενα δοντια, το κοριτσι να προσπαθει να ελευθερωθει απο τη λαβη μου, το προσωπο της να παραμορφωνεται και να μουγγριζει μεσα στο πανικο...

"BELETH!!! Propagiem fortium de abysso!"

Το προσωπο της χλωμιασε επιτοπου και μια εκκωφαντικη κραυγη αγωνιας ξεχυθηκε απο τα χειλη της. Τοτε την πεταξα στο στρωμα του κρεββατιου με ολη μου τη δυναμη, το σωμα της να συσπαται, το κεφαλι της να πηγαινοερχεται βιαια δεξια και αριστερα, αφροι να βγαινουν απο το στομα της...

"ΟΧΙΙ....ΟΧΙ-ΟΧΙΙΙΙ...ΟΧΙ!!!"

Ειδα το προσωπο της να παραμορφωνεται, ζωωδεις κραυγες να βγαινουν απο το στομα της, ο πονος να την παραλυει καθως ο αββυσαιος μεσα της, αντιστεκοταν με νυχια και με δοντια...

"Γυρνα πισω σε Εκεινη, σιχαμα! Πισω στην αβυσσο! Πηγαινε να της πεις οτι απετυχες!"

"ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ ΜΠΑΣΤΑΡΔΕ!!! ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ!!!

Ουρλιαξε, το παραμορφωμενο της προσωπο να τυλιγεται στις φλογες, το σωμα της Μελανθης επιτελους να αποβαλλει το παρασιτο απο μεσα του. Και καθως ο διωγμος του αββυσαιου ηταν ετοιμος να ολοκληρωθει, το στομα της ανοιξε για μια τελευταια φορα...

"ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕ!!! ΘΑ ΑΝΑΔΥΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ... ΧΙΛΙΑΔΕΣ!!! TΑ ΙΕΡΑ ΣΑΣ ΘΑ ΚΑΟΥΝ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΣ ΘΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!!! ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!"

Και ξαφνικα σιωπη.

Το προσωπο της κοπελας ξαναεγινε φυσιολογικο και το κεφαλι της εγειρε γαληνια στο μαξιλαρι. Η Μελανθη ηταν ξανα η εαυτη της. Εγκαυματα, εκδορες και πληγες... ολα να λειπουν απο το σωμα της.

Την πλησιασα αργα, τα ποδια μου με δυσκολια να με κρατουν. Ειχα τοσες ερωτησεις, τοσες αμφιβολιες... Παρατηρησα το σπασμενο παραθυρο, τα θραυσματα γυαλιου να μου υπενθυμιζουν την απωλεια του Ματθαιου, δακρυα να ξαναρχονται στα ματια μου...

Η Μελανθη ειχε ανοιξει τα ματια, προσπαθουσε να καταλαβει που βρισκοταν και κοιτουσε τριγυρω φοβισμενη. Ναι... Η κοπελα ειχε ξαναβρει σιγουρα την εαυτη της. Η πορτα ανοιξε αποτομα, νοσηλευτες να μπαινουν βιαστικα στο δωματιο τρεχοντας προς το μερος της.

Τοτε κατερευσα στο πατωμα, το σωμα μου αδυναμο αλλα η ψυχη μου γεματη ευγνομοσυνη. Κοιταξα εξω προς το ουρανο και την ευχαριστησα σιωπηλα...

Η αναρρωση της Μελανθης Α****** ηταν αρκετα γρηγορη. Βγηκε απο το νοσοκομειο την επομενη μερα και ξαναβρηκε συντομα τον εαυτο της. Ειχαμε μια συντομη συναντηση τις επομενες μερες, οπου μου υποσχεθηκε να μην ξαναπειραματιστει ποτε με κανενα μαραφετι επικλησεων...

H κηδεια του Ματθαιου ηταν μια επιπονη συναισθηματικα διαδικασια και ομολογω οτι μετα τις αποκαλυψεις για το παρελθον μου, συνδιαστικα με οσα βιωσα μετα την συντομη εκεινη αποδραση απο το φυσικο μου σωμα, ο προβληματισμος μου για το ποιους υπηρετουσα και τις ανακριβειες στις οποιες στηριζονταν για να εξουσιαζουν θρησκευτικα, ηταν κατι το οποιο δε μπορουσα με τιποτα να αγνοησω. Η βοηθεια της παντοδυναμης ηταν πολυτιμη, αλλα αυτα που ειδαν τα ματια μου και κυριως ο γιγαντιος ογκος των αποροιων που παρεμεναν αναπαντητες οσον αφορα στην αληθεια για στην προελευση και στην αρχικη δημιουργια καθε ζωης, δεν υπηρχε περιπτωση να μου επιτρεψουν να συνεχισω να υπηρετω τον οποιονδηποτε κληρο γυρω απο την οποιαδηποτε οργανωμενη θρησκεια του πολιτισμου μας...

Θυμαμαι συχνα εκεινα τα λογια του Ματθαιου. Ο πολεμος ειναι συνεχης και προαιωνιος. Στρατιες και λεγεωνες σε μια αεναη διαμαχη με αδιευκρινιστες αφορμες, μια διαμαχη στην οποια η ασπρομαυρη λογικη του καλου και του κακου δεν εχει πραγματικα καμια θεση. Και πετωντας τα χριστιανικα ρασσα απο πανω μου, πρεπει μονος μου πλεον να ερευνησω το ρολο και την θεση που αναποδραστα επιβαλεται να παρω μεσα σε αυτη.

1 note · View note