#το στωμα σου

[egkataleleimenh-politeia]

Μέχρι να βρούμε ουρανό, άσε με να παραμιλώ, να καίγομαι. Να καίγομαι στο σώμα σου και να φιλώ το στόμα σου.... Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά.

[lilavgikos]

χτες οσο περιμενα να αγκαλιασω τον μπρανντο ημουν μπροστα μπροστα και ξαφνικα ειδα εσενα να εμφανιζεσε απο σιπλα του και εμεινα με το στωμα ανοιχτο δεν ειχα τι να σου πω. κλες

Ohh

[filiastoxaooos]

Σήμερα ξύπνησα στις 4 το απόγευμα και ξέρεις γιατί ; Γιατί νιώθω ότι έτσι είναι λιγότερη η μέρα που πρέπει να υποστώ νιώθω ότι η μέρα είναι πιο μικρή και περνάει γρήγορα και έρχεται η επόμενη και η επόμενη και ότι σιγά σιγά στο στήθος μου ο πόνος που νιώθω θα είναι πιο γλυκός αλλά μάταια αρρώστησα τώρα από έρωτα από το κρύο από τα ποτα που πίνω κάθε μέρα χωρίς να τρώω ναι με κάνουν να ξεχνάω να νιώθω καλύτερα αλλά αυτές τις μέρες ούτε αυτά βοηθάνε .. σε είδα στον ύπνο μου ναι μελό αλλά αλήθεια και ένιωσα τόσο όμορφα που έστω σε είχα εκεί και σε έβλεπα να γελάς όταν ξύπνησα ομως ήταν όλα μαύρα ξύπνησα και είδα την πραγματικότητα ίσως με τον πυρετό να γίνουν όλα καλύτερα να μην σε σκέφτομαι τόσο να μπορέσω να σε βγάλω από το μυαλό μου έστω και για ένα λεπτό πως γίνεται ομως πες μου το μυστικό σου πως το κάνεις ; Θέλω να σε παρω τηλέφωνο να σε ακούσω αλλά νιώθω ότι θα μου πεις να μην σε ξανά ενοχλήσω και ότι δεν θα θες να με ακούσεις .. Εμένα που ήμουν η δύναμη σου το στήριγμα σου . Εμένα δεν θα θέλεις να ακούσεις και μόνο που κάνω εικόνα να βγαίνουν αυτές οι λέξεις απο το στωμα σου με πονάνε αλλά ίσως έτσι πρέπει να σκέφτομαι για να μπορέσω να σε ξεπεράσω αλλά μάταια… πως μπορεί να κλείσει ο διακόπτης πως μπορώ να σε ξεχάσω ;; Να ξεχάσω ότι φιλάς άλλη τώρα ότι αγκαλιάζεις άλλη τώρα και εγώ μόνη μου σε ενα δωμάτιο σκοτεινό να σκέφτομαι τις αναμνήσεις μας . Πως ;;;

[omnis888]

Εχω αρχισει να φοβαμαι να φαω.Φοβαμαι ποσες θερμιδες θα μου δωσει το καθε τι που βαζω στο στωμα μου.Φοβαμαι πως μετα θα παχινω περισσοτερο και θα ειμαι πιο ασχημη..αλλα απο την αλλη εχω κουραστει να αγχωνομαι για την εμφανιση μου,γιατι καθε φορα που τρωω κατι να θελω να το κανω εμετο και να μην νιωθω και εγω ομορφα με το σωμα μου;Θελω και εγω να ειμαι μια απο αυτες εκει εξω που αγαπατε ολοι σας(βασικα οι περισσοτεροι απο εσας). 💫

Να θες να είσαι ο εαυτός σου. Να τρως οσο σου αρέσει και να μην φοβάσαι τις θερμίδες. Ο άνθρωπος σου δεν θα σε κοιτάει στη ζυγαριά, το μόνο σίγουρο. Ειμαι εδω

[portokalilouloudia]

μυρισε με ιβ,εβ, εβε, μυρισε με. μυρισε με οποιος και αν εισαι και μην ξεχασεισ ποτε αυτη την μυρωδια. ποτε στην ζωη σου. να με θυμασαι ακομα και οταν καποια κυρια στο μετρο θα μυριζει φθηνη αποπιμηση του αρωματος μου. και να σου θυμιζεις ολα τα αναλογικά πλατωνικά που περασαμε στο κεφαλι σου. ενα χρονο πριν, τετοια εποχη ημουν τοσο θυμωμενη μαζ της γιατι, ξερεις πως ειναι αυτα. ξερεις πως είναι να νιωθεις πως ετρεχες ολο το βραδυ για να προλαβεις την αλλη στην αυγη. και τελικα να ξυπνας μαθαινοτνας πως δεν ετρεξες ποτε και πως σε αυτη την χωρα ειναι παντα μέρα. μαι ατελειωτη μερα που οσο και να αποκοιμιεσαι στις 3 το ξημερωμα, εξω δεν ξημερωνει ποτε, για τ στα αληθεια δεν νυχτωσε ποτε. Στην καραντινα οι μερες-γιατι μονο για αυτες προκειται- δεν περνουν γρηγορα αν ειναι αναλογικες. χρειαζεται ψηφιοποιηση ωστε να τις ξεχασουμε. ωστε μεσα στην σημαντικοτητα τους να φερουν ενα ψηγμα ασημαντοτητας, οπως αυτο που φερουν όλα τα ψηφιακα. γιατι ετσι δεν λενε οι λογιοι και οι επιστημονες, οι ψευτοχιπιδες και ο μπιλ γκειτς; η ζωη βρισκεται εξω και οι ομορφιες της ειναι εκει ανευ ηλεκτροδοτησης και σηματος. ισως το να λυσω τα χερια σε οσα παιδια τετραγωνιζονται μπροστα στις οθονες να μην ειναι ο στοχος του κειμενου. βεβαια εχω καταλειξει πως καλυτερα τετραγωνοποιηση ματιων παρα μυαλων. καλυτερα να ταξινομεις τα παιχνιδια σε κουτια, παρα τα συναισθηματα. στην καραντινα, νιωθεις την απωλεια. η επιβολη της απωλειας, και το συννεφο που σου λεει πως η καθε προσπαθεια ανακτησης ελευθεριας ισως συνεπαγεται θανατο. το λεγαμε με την κατερινα τις προαλλες. και καπως ετσι ειναι. μετατοπιζεις το βαρος. της πιεσης μια οικουμενικης καταστασης, στην μητερα σου, στους φιλους και ερωμενους σου. ο θρινος και η ντροπη, που ακολουθει της αποδοχης του θρηνου. η ντροπη που σου λεει πως δεν εχασες δα και κατι τοσο πολυτιμο, γιατι οι αλλοι χανουν τις πολυτιμες για εκεινους οικογενειες τους. και ειστε και εσεις που σας ζηλευω, που δεν εχετε σχεση με τις οικογενειες σας, που φερετε την ευθυνη της εαυτης σας και μονο. αν με ρωτας αυτο ειναι το προνομιο μιας οχι τοσο προνομιακης καταστασης. και οντως η προταση αυτη προερχεται απο το δικο μου προνομιο να ζω με την οικογενεια μου και οχι μονη μου αποκλεισμενη στην ισπανια, ή στην νεα υορκη. περσι τετοιες μερες συζητουσαμε απο τωρα, τι θα βαλουμε στο πραιντ και πως να χωρισουμε τις βαρδιες στο αντιρατσιστικο. με ντετολ θα θελαμε να καθαρισουμε το συκωτι μας , οχι τα χερια μας. θα προσεχαμε μη φαμε πολλα τσουρεκια το πασχα γιατι το αγχος της παραλιας θα ερχοταν καθε βραδυ, σε καθε βουλημικο επεισοδιο. μεσα στην απολυτη απογνωση ανακαλω κατι τετοιες μερες, που η κανονικοτητα οσο χειριστη και να ηταν σου υπενθυμιζε πως ειναι να ζεις. ξεχνουσες ποια ειναι τα καιρια ζητηματα, και ειχες καποια ψυχη να στα υπενθυμιζει και αρχιζες απο την αρχη την καθε μερα τρωγοντας δυο φετες μαυρ�� ψωμι του τοστ με μελι, σκετες χωρις βουτηρο και πρασινο τσαι λεμονι. ετσι εφευγες, πηγαινες στο γαμημενο παντειο και καποια στιγμη εκαναν τα παιδια εκλογες. μετα τα χειμωνιατικα, μετα τις δρασεις ηρωισμου και παρολιγον θανατου, κερδιζουμε παραπανω εδρες, και μετα θυμουνται το ΠΩΛΕΙΤΑΙ οποτε η σχολη γινεται το ανδρο του ροζ κομμουνισμου. το κοκκινο κουραζει και εκνευριζει και εμεις δεν ειμαστε με την βια. ή τελος παντων ειμαστε απλα οχι απο όπου αυτη προερχεται. ή τελος παντων δεν γνωριζω. εμεις δεν ειμασταν ουτε με τα σκαιπ αλλα να που ερχεται ο καιρος και το σκαιπ ειναι η πιο καλη μου φιλη, αφου οι δικες μου ειναι στα χωρια τους και στις ακρες της αθηνας, σαν νοητο τριγωνο. την μια προσπαθουμε να την φερουμε απο το χωριο στην πρωτευουσα. και το μυαλο μου ενοχικα ειναι σε εκεινη, γιατι μονο εκεινη το αξιζει. και παει σε εναν, καποιον, που φερεται σαν ξωτικο και ειναι ο πιο περιεργος ανθρωπος που εχω γνωρισει. ισως φετος να μην ξαναπιω λευκό κρασί, και ισως να μην φάω ακτινίδια. θα μπορουσα να τα απολαυσω μονο αν εκεινος βουτουσε τα δαχτυλα του μεσα στο κρασι και υστερα με ταιζε τα ακτινιδια. μαλλον το να γλυφεις χερια, δαχτυλα, στωματα δεν ειναι στα μετρα αποστασιωποιησης, και μαλλον πληρωσω κανα 500ρικο. ας ειναι μερικα δευτερολεπτα να εχω τα δαχτυλα σου στο στωμα μου.

[444sol]

Ειμαστε ρατσιστές με τους πρόσφυγες με ανθρώπους που έχουν διαφορετικό χρώμα διαφορετική πιστη και έχουμε μαθει να τους κατηγορουμε για πράγματα που στα αλήθεια μπορεί να μην έχουν κάνει με την δικιά μας την γεννια τι γίνεται ,εμείς είμαστε τόσο χειρότεροι τρέφουμε μίσος για αυτούς ενώ τα δικά μας τα χάλια κανενας από αυτούς δεν γύρισε ποτέ να τα κοιτάξει εμάς ποτέ δεν γύρισε κάποιος να μας κρίνει μας θεωρούν ανώτατους ενώ στην τελική κάνεις μας δεν είναι ανώτερος από τον άλλον όλοι μας είμαστε τα ίδια σκατα γιατί λοιπόν κοιτάς παράξενα έναν "μαύρο" γιατί κοροιδευεις τις αντιλήψεις ενος Αλβανου ή Βούλγαρου ρώτησες ποτέ κανέναν από αυτούς πως νιωθει; Σε νοιάζει ή απλώς χλεβαζεις κάποιον για να φανείς τέλειος μπροστά σε αυτόν ή στους φίλους σου.Μαθε πρώτα να βάζεις τον εαυτό σου στην θέση αυτού μάθε να σκέφτεσαι πριν βγάλεις αυτές τις αηδιες από το στωμα σου και αυτός πληγώνεται και αυτός κλαίει κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί επειδή δεν αντέχει άλλο εσένα και όλους αυτούς που τον συμπεριφέρονται σαν να διαφέρει από όλους ενώ είναι απλά ένας άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε μια κοινωνια πολύ τρομακτική σταματά λοιπόν να τον κρίνεις σκέψου πόσα έχει περάσει

[portokalilouloudia]

Για την ανάρρωση.

Διασχίζοντας την τριτη μερα του 2020. Εναν στοχο βαζω, εναν μονο και ας ειναι με το ζορι. Κανω θετικες σκεψεις και ας ειναι με το ζορι. Το στοιχημα που βαζω με την εαυτη μου ειναι κατανοητο και πλεον πιο ξεκαθαρο απο ποτέ. Ξέροντας την απαντηση σε οσα μου κατακλιζουν το μυαλο αποφασιζω με την αλλαγη της δεκαετιας να κοιταξω αυτες τις απαντησεις στα ματια και να τις πιασω στα χερια μου για να γινουν τα βοτσαλα της μεδουσας. Βοτσαλα που ενώ θα πεφτουν απο τον ουρανο δεν θα με αφορουν. Ισως να προκαλουν μικρα μουδιάσματα. Θα είναι όμως μουδιάσματα δέους. 

Το κενο που ενδεχωμενως θες να γεμισεις τωρα ειναι αυτο της τεχνης που δεν κανεις. Είναι οι φωτογραφιες που δεν έχεις βγάλει ακομα και οσοι πίνακες δεν εχει ζγραφισει. Τα κειμενα που φυτοζωουν στο τετραδιο σου και που σε περιμενουν να τους δωσεις ζωη. Να πληκτρολογησεις ολο το βαρος του μακρια και να μειν��υν λεξεις κουφαρια, αυλες και χωρις βαρος. Να μην γινεις εσυ το κουφαρι και να μην λυπηθεις καμια λεξουλα οταν θα σε παρακαλεί να βγει απο τα δαχτυλα σου και να ενσαρκωθει στο χαρτί. Όλοι οι λαβυρυνθοι οδηγουν σε ενα κεντρο μεσα στο σωμα σου. Σπέρνουν τα σπορακια τους απο το κεφαλι σου ως και τις καμπυλες. Δημιουργουν δρομους θεοστενους και χαμηλούς. Τα βιβλια στηριζουν τα σπιτια και σε περιπτωση σεισμου μενουν ακαθεκτα. Το χαρτι δεν συμπιεζεται. Δεν γινεται πολτος παρα μόνο αν το βρεξεις. Κλάψε, κλάψε, και κλάψε και αλλο. Σκαρφαλωσες σε ενα ταβανι, απο φελιζολ που στο εφτιαξε εκεινη. Εβ, γιατί πιάνεις ταβανι ρε τοσο ευκολα; Εγω δεν ειχα ξανακουσει αυτη την εκφραση. Δεν μου την ειχε απευθυνει ποτε κανεις. Οταν βγηκε απο το στωμα της εγινε ακριβως αυτο που περιγραφω εδω. Οι λεξεις πηραν μορφη μεσα στην ανελπιστη ασχημια και αμορφιά τους. Ζουν ακομα εδω, μαζι μου, να μου θυμιζουν τον θρηνο, την καβλα, την χαμμενη μου μητερα που ο φρουντ θα ελεγε πως βρηκα στον φακο της. Ξέρεις μεσα σου, μεσα σε αυτους τους λαβυρυνθους πως το φελιζολ, η γυψοσανιδα ευκολα καταστρεφονται. Εδώ αλλοι σπάνε τοίχους για να την βρισκουν, εσυ σε ενα μικρο φελιζολ κολλωνεις; 

Πισω στα κλαματα και στα βιβλια λοιπον. Θα τρεχουν τα νερά, γεματα αλατι και φοβο. Θα ποτιζουν τις κενες σελιδες των πιο αθλιων κεφαλαιων και θα τις ενωνουν ολες μαζι. Θα γινονται ενας ενιαιος πολτός. Θα πιστευουμε στην δευτερα παρουσία και μονο ετσι μεσα απο την αστυρευτη αισιοδοξια θα ελπιζουμε στην επομενη ζωη τους τα κεφαλαια αυτα να γινουν αξια ενος νομπελ. Ενος βραβειου που απονεμεται σε οσα ζησαμε και μας εκαναν δυνατοτερες απο τα προηγουμενα. 

Θυμαμαι καποτε πως εγραφα. Θυμαμαι που ο λογος για το γραψιμο ηταν ανεκαθεν η ληθη. Η ληθη και η αποφυγη αυτης. Πως να μην ξεχασουμε, πως να μην μας ξεχασουν και γινουμε ακομα μια ανασα στην ατμοσφαιρα. Πως να μεινει το εργο μας θαυμαστο και να γεμιζουμε σεροτονινη καθε φορα που μας ανακοινωνουν το ονομα μας. Τωρα ριζωνουμε στην σκεψη πως η ληθη αν ποτε την εχουμε είναι υπερεκτιμημενη. Αν ποτέ την κατακτήσουμε, αν ποτέ την αγκαλιασουμε και της μιλήσουμε, ειναι υπερεκτιμημενη. Η μνημη, είναι ότι εχουμε για να μου υπενθυμιζει ποια υπηρξα και πως θα υπαρξω. Είναι μερες σαν αυτη που η μνημη, θα ευχοταν ακομα και η ιδια να μην ζουσε στο κεφαλι μου. Είναι μερες χωρις ωρες και λεπτα, χωρις ημερομηνια που η μνημη θα φωναζε να απεγκλωβιστει απο τους λαβιρυνθους του χαρτιου μου και να τρεξει να γινει λαγος σε ανθισμενο τοπιο. Καπου όπου θα επαιρνε μαζι της ολη την γυρη, θα την ξεμακραινε μεσα μου και θα ανθιζαν οι κρεμαστοι κηποι μια Αλεξανδρειας που ποτε δεν ηταν τοσο κοντα. Θα ξημερωσει καποτε μια μερα και το στομαχι θα ειναι υγιες. Το κεφαλι ελαφρυ. Στα αυτια μου θα ακουγονται μονο οι ηχοι του κοσμου που επελεξα να ζω, στην σφιαρα μιας πραγματικοτητας ερωτικα πλασμενης. Καθολου ρομαντικα. Ερωτικα.

Μερικες, χανονται στην μεταφραση συμφωνα με τον Κοπολα. Αλλες, χάνονται στις αναζητησεις, στα συμπτωματα και στην ανθρωπινη θνησιμοτητα. Γλειφουν την αθανασια σαν και παγωτο τον αυγουστο που λιωνει απο παντου μεχρι να ανακατευτει με την αμμο. Καθομαι μετα και κοιταω, που ρεει να φτασει στη θαλασσα, που ρεει να φτασει πριν το σκουπισει το ρευμα. Τα παιδια γυρω μου πιαζουν με τα κουβαδακια, πινουν κοκτειλ, χορευουν στο μπαρ. Εγω κοιταω χωρις αντιληακο εναν ηλιο που με θαμπωνει και κανει τα ματια μου να βλεπουν μπλε κυληδες. Ο οριζοντας καμια φορα μοιαζει πιο μακριά απο οσο ειναι. Μερικες μερες παλι, νομιζεις οτι μπορεις να τον αρπαξεις και να παιξεις μαζι του μεχρι να τελειωσουν ολα. Τα πλασματα που ζουν στην αλλη πλευρα το οριζοντα τρεμουν μη τα δεις. Αν τα δεις καταρυπτεται η εικονα σου. Η εικονα που ειχες και γεμιζε οπως η σεληνη στα ματια των αλλων. Στις αγνωστες κορες των ματιων, των ξενων, περιηγητων της ψυχης σου. Κατω απο τους φακους με μεγεθυνση και μπλε φως που χρησιμοποιουν ολοι για να σε κοιτουν και να σε περιεργάζονται. Πως μπορεις να σου επιτρεπεις μια τετοια σεκψη. Πως εσυ εισαι το επικεντρο, πως εσυ εισαι το κεντρο του οριζοντα. Δεν σε καταλαβαινω πολλες φορες εβελινα. Οι ριζες σε καθε πλασμα, ειναι η οικογενεια που επιλεγει το ιδιο να φτιαχνει. Οι ριζες, ειναι η γνωση σου και την αγνοεις. Το ψωνιο σου, το γοητρο σου, που τοσο φοβασαι να γκρεμισεις. 

Σε ποιον υπνο μας, θα γεννηθουμε ξανα;