#το κλάμα

[antixristina]

[mercmicki]

ΡΕ ΤΟ ΠΡΟΣΕΞΑ Κ ΓΩ ΤΙ ΣΚΑΤΑ. ΝΟΜΙΖΑ ΕΙΧΕ ΘΕΜΑ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΔΥΟ ΒΔΟΜΑΔΕΣ Κ ΟΚ ΓΕΝΙΚΑ ΤΟ ΕΧΑΝΑ ΑΛΛΑ??? ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ ΕΧΑΘΗ????

Δε το πιστεύω ότι έβαλαν παρά πέντε μόνο Πέμπτη και Παρασκευή😔

ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ

ελπίζω ότι είναι λόγω 15αυγουστου ελπίζω να μην το καθιερ��σουν 😤😤😤😤

[agxos-kai-stress]

Πάλι εδώ γιατί πάλι η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να μην μπορώ να κοιμηθώ από το κλάμα.

[0cean--soul]

Σε έναν άλλον κόσμο

Ίσως σε έναν άλλον κόσμο ήξερα τον πατέρα μου όταν ήταν παιδί

...

Εκεί που έπαιζε κρυφτό και κυνηγητό με τα άλλα παιδιά,

σε κάποια γειτονιά της Αθήνας ...

Έπεσε

Σηκώθηκε όμως γρήγορα είδα στα μάτια του ότι ήθελε να κλάψει…

Τον ρώτησα αν πονάει

Μου είπε ότι έχει πονέσει πολύ από τους ανθρώπους αλλά του έμαθαν να μην κλαίει γιατί " δεν κλαίνε οι άντρες "

Τον πλησίασα

Του είπα ότι είναι εντάξει το κλάμα Τον αγκάλιασα και εκείνος έκλαψε

Μετά από αυτό, του αγόρασα παγωτό και τον άκουγα να γελάει σαν ένα μικρό αγοράκι που ξέρει ότι είναι ασφαλής.

Σε έναν άλλον κόσμο.

Θα ήταν άραγε όλα διαφορετικά τώρα αν είχε μια αγκαλιά όταν ήταν μικρός;

Θα ήταν άραγε όλα διαφορετικά τώρα αν ένιωθε ασφαλής όταν ήταν παιδί;

Ίσως και να ήταν όλα διαφορετικά τώρα.

[prasinoxaos]

νιώθω πως θα ξεράσω τα σωθικά μου

κάθε που πάω να νιώσω συναισθήματα

για κάποιον άνθρωπο.

νιώθω πως δε ξέρω να ανασαίνω

και πως τα μάτια μου από το κλάμα μονάχα θα καίνε.

νιώθω το λαιμό μου γεμάτο με κάτι, το οτιδήποτε.

μα δεν με πονάει, μόνο με θλίβει,

γιατί δεν με αφήνει να καταπιώ

και νιώθω πως θα πνιγώ από το σάλιο μου.

κάθε χτύπο της καρδιάς μου νιώθω

και κάθε έναν που νιώθω,

νομίζω θα'ναι ο τελευταίος.

ή έτσι ελπίζω.

[daimewdis]

Γυναικοκτονία

Πριν την υποτίμηση, την απομακρύνει

απ’ τον περίγυρο και την απομονώνει.

Της επιβάλλεται, δεν έχει καμιά γνώμη

μετά το χτύπημα ζητάει συγνώμη.

Προσπαθεί να καλύψει τις ουλές της.

Προσποιούμενη πως θα κλείσουν οι πληγές της.

Τα μάτια της πρησμένα απ’ το κλάμα.

Κανείς να μην καταλάβει το δράμα.

Έρχεται σε σύγκρουση, ξανά και αμύνεται.

στα πατώματα με μώλωπες φθείρεται.

Επαναλαμβάνεται η συγνώμη του,

μα η απάθεια στο πρόσωπο της δεν κρύβεται.

Οι φωνές ακούγονται στη γειτονιά,

τα μάτια ανοιχτά και τα αυτιά σφραγίσανε.

Ξανά και ξανά τα ουρλιαχτά

πως θα βγει απ’ τον εφιάλτη που βίωνε;

Καταφέρνει να πάρει το 100, και της απαντάνε:

“Κάνε υπομονή ηρέμησε όλα λύνονται.”

Θέλει να φύγει, να ξεφύγει μα το σπίτι

που είχε ονειρευτεί έγινε φυλακή.

Μετά το πρώτο χαστούκι,

έρχεται ο ξυλοδαρμός και η υποταγή.

Την πιάνει βίαια απ’ το λαιμό

και της λέει μην βγάλεις κιχ.

Με τα ίδια χέρια που κάποτε της έδινε στοργή.

Βουίζει το κεφάλι της κοντεύει να εκραγεί.

Υπήρχαν σημάδια όμως τα αγνοούσε,

Πως μέχρι εκεί ήταν πως άλλο δεν θα τραβούσε.

Είχε γίνει μιά συνήθεια, κι όλο παρακαλούσε

να σταματήσει και πιο δυνατά την χτυπούσε.

Δίχως οίκτο, Με δολοφονικό ύφος.

Στα βήματα του, μαρμαρώνει,

αισθάνεται το ρίγος, και σφίξιμο στο στήθος.

Θολώνει, το χέρι ξανά υψώνει.

Οι κραυγές πιο δυνατές απ’ τις δυνάμεις

που της είχαν απομείνει.

Κάθε μέρα και πιο κοντά

η ανάσα της να σβήνει.

Μα αντοχές δεν είχαν μείνει.

αιμόφυρτη στο πάτωμα την ρίχνει.

Καταφέρνει να κάνει για ακόμα μια φορά κλήση…

Μα…

Ζω σε μιά κοινωνία που η αστυνομία δρα αφότου γίνει η γυναικοκτονία.

Πόση ειρωνεία; Πόση ειρωνεία;

Θα οδηγηθείς σε δολοφονία, διεκδικώντας την ελευθερία.

Καμιά "κακιά στιγμή" δεν ήρθε τυχαία στην πατριαρχία.

-Δαιμεώδης

[comic-o-tragical]

Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ - Ο Έλληνας Σαρλώ

Δημήτρης-Κρις Αγκαράι

Είδος: Μυθοπλαστική βιογραφία

Περιγραφή: «Ήταν Κυριακή βράδυ και ο κόσμος είχε πλημμυρίσει το μεγάλο αθηναϊκό θέατρο όπου επρόκειτο να εμφανιστώ ως παλιάτσος. Ήρθαν να γλεντήσουν με έναν παλιάτσο που η καρδιά του αιματωνόταν και πονούσε. Ήρθαν για έναν παλιάτσο που πονούσε και ήταν έτοιμος να ξεσπάσει όχι σε γέλιο, για να κάνει και τους άλλους να γελάσουν, μα σε κλάμα, σε κλάμα σπαραχτικό. Γυρνώντας στην πλατεία, τους λέω: Γέλα, παλιάτσο! Ο κόσμος πληρώνει!» γράφει στην αυτοβιογραφία του.Αυτός ο Έλλην Σαρλώ, ο «Σαχλό» όπως τον επονόμασαν οι συγκαιρινοί του. Ο οποίος, μετά από έναν αιώνα, «ο διασημότερος των άσημων ηθοποιών», όπως έγραφαν τότε οι εφημερίδες, «ανασταίνεται» για πρώτη φορά μέσα σε αυτό το κόμικς. Πού να το φανταζόταν...

Η κριτική μου: Αρχικά, να αναφερθεί ότι οι πρώτες σελίδες του κόμικ περιέχουν μια λεπτομερής περιγραφή της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφο�� (1906-1945), όταν αυτός ήταν ακόμα σε εμβρυϊκή φάση. Η εξιστόρηση αυτή, πέρα από το ότι προσθέτει μια επιπλέον χάρη στο κόμικ, λειτουργεί ως πρώτη γνωριμία στο καστ της ιστορίας. Οι αναγνώστες σίγουρα θα αναγνωρίσουν (έστω και ονοματικά) τουλάχιστον ένα από τα πρόσωπα, αν και περισσότεροι "χαρακτήρες" δεν είχα αρκετά μακρόβια καριέρα για να εμφανιστούν στις παραγωγές της "Χρυσής Εποχής" του ελληνικού κινηματογράφου (1955-1973), κατά την οποία γνωστοποιήθηκαν οι περισσότεροι έλληνες ηθοποιοί. Αυτό το γεγονός παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο στη πλοκή της ιστορίας.

Το ζωγραφικό στυλ δένει τέλεια με το σενάριο, ο κάθε χαρακτήρας ξεχωρίζει από τον άλλο χωρίς να ξεφεύγει πολύ από το πρότυπο του ατόμου που αντιπροσωπεύει, κανείς όμως δε ξεχωρίζει πιο πολύ από τον Μιχαήλ. Λίγα είναι γνωστά για τον αληθινό Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ, ακόμα και το πραγματικό του όνομα συχνά διαφεύγει. Όπως συνέβη και στους συμπρωταγωνιστές του, οι πιο πολλές βάσιμες πληροφορίες έχουν χρόνια σκορπιστεί στον άνεμο, γεγονός που αφήνει χώρο για άπλετες ελευθερίες στην αποτύπωσή του. Ο Μιχαήλ ήταν γνωστός συγκεκριμένα για τον ρόλο που υποδυόταν, και ποιος ξέρει, ίσως το ότι μια νέα γενιά μπορεί να τον θυμάται για αυτό τον ρόλο να τον ευχαριστεί.

Χωρίς να αποκαλύψω πολλά, ο Μιχαήλ Μιχαήλ είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία που εύκολα καθηλώνει τον αναγνώστη. Ειδικά αν είσαι άτομο με δημιουργική καριέρα (από το θέατρο μέχρι της μουσική και όλα τα ενδιάμεσα) αλλά όχι μόνο, το τέλος θα σε συγκινήσει, θα σε πάρει γλυκά από το χέρι και θα σε κάνει να σκεφτείς τους πρωτεργάτες της τέχνης σου, εκείνους που ξέχασε η ιστορία.

Και όλα αυτά, θα τα κάνει με τον ίδιο χιουμοριστικό και μελαγχολικό τρόπο που σχημάτισε τη ζωή του πρωταγωνιστή του.

[for-your-eyes-only-16]

Μέσα σε όλη τη βαβούρα από τις οργισμένες φωνές σου, εγώ αισθανόμουν έντονα μια απειλή. Την απειλή που φοβόμουν. Την απειλή του "χωρισμού".

Αυτή η απειλή μου προξένησε διάφορα συναισθήματα. Φόβο, άγχος, θυμό, πόνο, στεναχώρια, θλίψη..

Ένιωθα την απειλή του "χωρισμού" να πλησιάζει όλο και πιο γρήγορα.

Κι εγώ έπρεπε να προστατευτώ, απομακρύνοντας τον εαυτό μου από τον κίνδυνο που εσύ προκάλεσες.

Ξαφνικά, ο πόνος βγήκε από το σώμα μου και μετουσιώθηκε σε δάκρυα. Προσπάθησα όσο πιο πολύ μπορούσα να τα καλύψω, να τα κρύψω. Δεν ήθελα να με δεις να κλαίω για εσένα.

Δεν τα κατάφερα ωστόσο. Τα μάτια μου ��ταν ήδη βουρκωμένα κι εσύ πρόλαβες να τα δεις, να με δεις.

Ξεκίνησες να μου φωνάζεις ότι το κλάμα δε θα με βοηθήσει. Πιθανώς πίστευες ότι έκλαιγα για να με λυπηθείς.

Ωστόσο, εγώ έκλαιγα, γιατί φοβόμουν και πονούσα και ήθελα κάποιον να με προστατέψει. Ήθελα εσύ να με προστατέψεις!

Ήθελα να σταματήσεις να φωνάζεις, να ηρεμήσεις, να με πάρεις μια αγκαλιά και να μου πεις πως όλα θα πάνε καλά, κι ας μην μπορεί να πετύχει το μεταξύ μας.

Ήθελα να με κρατήσεις κοντά σου, να μου προσφέρεις ασφάλεια και να με παρηγορήσεις για τον πόνο που μου προκάλεσες.

Αντί αυτού, κράτησες για άλλη μια φορά μια τεράστια απόσταση ανάμεσά μας, συνέχισες να μου φωνάζεις, με έδιωχνες μακριά σου και απομάκρυνες τον εαυτό σου από εμένα.

Έκλαιγα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την πίκρα που μου προκάλεσες, κι εσύ νόμιζες ότι ήθελα να με λυπηθείς. Το μόνο που ήθελα όμως εκείνη τη στιγμή ήταν να με προστατέψεις από όλα όσα με έκανες να νιώθω με την οργή σου.

Ήθελα να είσαι η ασφαλής βάση μου και το καταφύγιό μου. Αντιθέτως, έθεσες τον εαυτό μου σε κίνδυνο, για να με διαλύσει��.

Και να σκεφτείς ότι μέχρι το τέλος, ήθελα να δεις πόσο πολύ σε αγαπάω...

- Ejo

23.04.2024

[solmeister13]

Μετά τον στίχο "αν έχει ψυχολογικά και δύο μάτια φωτιά" τι λες? Btw είναι ακραία γαματο κομματι, can't wait for the whole album. Προβλέπεται πολύ κλάμα πάλι <3

WORD TO MY MOMMA I’M ON HER

Ευχαριστώ πάρα πολύ, γουστάρω κι εγώ ακραία με το vibe που έχω πιάσει και όντως το album επεκτείνει κατά πολύ τις ιδέες και τον ήχο του S1D3

[h-xwra-twn-grammatwn]

Η στιγμή της κρίσης

Ο παγωμένος αέρας παλεύει να σε αγγίξει

Μα σαν απαλό χάδι απλά θα σε φιλήσει

Και το νερό προσπαθεί να σε δροσίσει

Να συνεφέρει το σώμα από το σοκ

Ο πόνος στο στήθος και ο λυγμός στο κλάμα, απαρηγόρητα

Τα χέρια που προσπαθούν να κρατηθούν σε ηρεμία

Με το τρόμο πολεμούν ενώ το κεφάλι κρατούν

Να ισορροπήσουν τη τρικυμία

Να σπάσουν κάτι θέλουν ή έστω να παιχτεί μια κουτουλιά με το τοίχο

Ίσως αυτή η επαφή να με συνεφέρει

Ίσως λιποθύμησω απ' τις μισές ανάσες και το κλάμα πνίξω

Ίσως αυτό το ξέσπασμα αρκεί για να μη δείξω

Με χείριστο τρόπο την αδυναμία που νιώθω

Και αυτή τη πίεση που όλο κάνω πως διώχνω

Άνθος με σάπιες ρίζες, μα όμορφο δείχνω

Μικρούλι μοιάζω, μα δέντρο γερό θα γίνω

Τι και αν το δρόμο μου έχασα σε λάθος μονοπάτι

Πυξίδα έχω το άστρο μου και θα το δω το βράδυ

Με τέτοιες σκέψεις, καθώς μετρώ

Καταφέρνω έστω λίγο να με ηρεμώ

Αφού το τοπίο ξεθολώνει και ας μένει βουβο

Ίσως τελικά να επέζησα και από αυτό

[sugarwithlime]

Γράφω μετά από καιρό. Δεν ξέρω αν θα φανεί βαρύ ή ακόμα πιο πολύ δεν με νοιάζει απλά θέλω να τα γράψω. Μετά 2.5 χρόνια ξαναβγαινω μαζί της. Νιώθω τα ίδια πράγματα. Ανυπομονησία, χαρά, συναίσθηματα που άλλες δεν τα πλησιάζουν και έρωτα…Πολύ έρωτα. Κοιτάω κατάματα τα μάτια που με έκαναν κομμάτια και νιώθω ότι δεν έσπασα ποτε αυτό το «ποτήρι» που είχε γίνει θρύψαλα. Είμαστε πιο καλά από ποτε, ίσως νωρίς τα λέω αυτά αλλά νιώθω ότι μπορούμε.

Αυτή την στιγμή μάλλον την πήρε ο ύπνος και με άφησε με τα παράπονα μου. Βλέπεις αναζητάω την αγάπη της, την λίγο πιο ευαίσθητη εκδοχή της ώστε να νιώσω ασφαλής να της τα δώσω ολα! Σήμερα είπε μερικά πράγματα που με έκαναν να νιώσω ότι είμαι στον «αέρα» πάλι και ότι δεν ξέρει τι νιώθει. Θα μου πεις «αυτό από την μια μπορεί να είναι καλό. Μπορεί να αισθάνεται πολλά»… «Μακάρι» θα σου απαντήσω γιατί αυτό ήταν ��ο παράπονο μου για σήμερα, ήθελα να νιώσω λίγο ασφαλής.

Τι θες να σου πω για εκείνη; Δεν μου φτάνει το ταμπλερ ολόκληρο για να στη περιγράψω. Τουλάχιστον στο πως την βλέπω εγώ. Θα σου δώσω μερικές λέξεις : αγάπη, ευαισθησία, απρόοπτο, κρασί και ένα «ΕΜΕΙΣ». Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω ευάλωτος μπροστά της. Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω. Θα μου πεις τώρα «είσαι obsessed», θα σου απαντήσω ότι της το έχω δηλώσει ανοιχτά ότι είναι η ΜΙΑ και τα ρισκάρω ολα δείχνοντας της το ποσό πολύ θέλω το μεταξύ μας.

Μετά από 3 χρόνια και κάτι είμαι ακόμα τόσο ερωτευμένος μαζί της. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο; Σκληρός, περίεργος και κλειστός και μπροστά της λιώνω. Έτσι πρέπει. Συγνώμη στις κύριες αλλά θα πω κάτι που νιώθω πολύ καιρό Η ΑΝΤΡΕΣ ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ, ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ! Έτσι και εγώ αντί αυτή την στιγμή να έχω νεύρα που δεν μου γλύκανε τα σημερινά μου παράπονα, κάθομαι και γράφω το ποσό την λατρεύω.

Μόλις πήρα χαμπάρι ότι το δωμάτιο μου μυρίζει από εκείνη τόσο όμορφα. Συχνά μου λέει ότι είμαι «κλαψας» γιατί γκρινιαζω για να μου δείξει αγάπη ή και μερικές φορές στεναχωριέμαι από μικροπράγματα. Αυτόν που λέει εκείνη «κλάψα» άλλες τον έλεγαν «δύσκολο, αναίσθητο, μαλακα». Η διαφορά απόστασης αυτών των δυο είναι μεγαλη. Αυτήν την διαφορά μπορεί να την εχει μόνο εκείνη. Να αγαπάτε ρε φιλε, να νιώθετε στο έπακρο και να τα γαματε ολα για το μεταξύ σας.

Με έχει ακούσει ο πατέρας μου να κλαιω για εκείνη. Τι να σου λέω τώρα δεν το χωράει ο νους μου. Κοιτάω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι χαρούμενη. Για να βλέπω αυτές τις ματαρες που εχει να λάμπουν καθώς χαμογελάει και όχι να θολώνουν από το κλάμα. Άλλωστε για αυτό έχω μπει στη ζωή της, με κύριο λόγο να την κάνω όσο πιο ευτυχισμένη μπορώ. Έχουμε τραγούδια που ακούμε και σκεφτόμαστε κατευθείαν ο ένας τον άλλον.

Τώρα που ξεκινήσαμε πάλι να βγαίνουμε το είπε και στη μαμά της! Τότε δεν το έλεγε υπήρχαν πολλά στη μέση. Για εμένα ήταν ΑΛΜΑ. Όταν μου το είπε ντράπηκα λες και είμαι μικρό παιδί. Όταν μου είπε «κάτσε να σε βγάλω μια φωτό να σε στείλω στη μαμά μου να σε δει», αγχώθηκα τύπου…ΟΥΑΟΥ! Ελπίζω να είπε καλά πράγματα γιατί η μαμά είναι μαμά παίζει πάντα ρόλο και μετράει η άποψη της. Νιώθω οτι ολα θα πάνε καλά ή έστω ότι πλέον πάνε πολύ καλύτερα.

Με απόλυτη ειλικρίνεια για εκείνη…

Την αγαπΑω.

(Πάω να της πω καληνύχτα)

[anekplirwtoi-erwtes]

Το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ όταν στέλνετε τόσο κακά και άσχημα ασκ είναι ότι μερικοί άνθρωποι έχουν συναισθήματα (άγνωστη λέξη για πολλούς) και επηρεάζονται. Και έχω βρεθεί εγώ τώρα Σάββατο μεσημέρι να έχω πεθάνει στο κλάμα για έναν μαλάκα που προφανώς έχει άλυτα ψυχολογικά και κόμπλεξ και ξεσπάει σε κορίτσια που δημοσιεύουν πιο αποκαλυπτικό περιεχόμενο.

Θερ��ή παράκληση: εάν δεν σας αρέσει κάτι, και δεν έχετε τα κότσια να το πείτε επώνυμα, προσπεράστε το, κάντε μπλοκ, οτιδήποτε, μη διαλύετε ψυχολογίες απλά για να νιώσετε λίγο ανώτεροι.

Ένα βροντερό ΣΑΛΤΑ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ σε εσένα ανώνυμε.

[aputhmenh-ta-aneipwta]

Ευελπιστώ το κλάμα να προσμετράται για ντεμακιγιαζ .

[cathy-bluedream]

Σήμερα σκεφτόμουν....

συνήθως εμείς οι πιτσιρικάδες βλέπουμε κυρίως τον έρωτα σαν ένα συνεχόμενο λούνα παρκ με φώτα, ρόδες που γυρίζουν, φωνές, γέλια, ζαλάδες που μας φέρνουν ναυτίες καμία φορά και ενθουσιασμό

όταν έρθουμε στην πρώτη μας επαφή με ένα παιχνίδι που ποτέ δεν είχαμε ξανά δοκιμάσει πριν . Μόλις φυγουμε από αυτό το λούνα παρκ και έρθει το τέλος, μας πιάνει μία απέραντη θλίψη και μια βαθιά στεναχώρια που την βγάζουμε με πολύ κλάμα και πόνο στην αρχή. Μετά περνάει και το συναίσθημα ελαφραίνει και ελαφραίνει γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα και αυτό είναι εντάξει. Μάλλον θα το ��νόμαζα " η μαγεία των πραγμάτων και του χρόνου " ή " η μοναδικότητα των πραγμάτων και του χρόνου " . Όπως έλεγε και ο Αγγελάκας σε μια συνέντευξη του , η ζωή ρέει και άμα ρέει είναι καλό και όσο ρέει αλλάζουν καταστάσεις, πρόσωπα ,συναισθήματα και γίνεται μια μεταβολή παραστάσεων , είναι η φυσική ροή του ανθρώπου, να εξελίσσεται και γύρω του τα περισσότερα να αλλάζουν. Εμένα με πιάνει βέβαια και ένας φόβος, αλλά ακόμα κι αυτός ο φόβος θεωρώ πως είναι κάτι το μοναδικό . Δεν θέλω να χάσω. Αλλά θα χάσω . Δεν θέλω να χαθώ. Αλλά κάποια στιγμή, θα χαθώ. Θα κερδίσω, θα κερδίσουν, θα ζήσω, θα ζήσουν ή

θα ζήσουμε κοινά. Είναι όλα μαζί!

[mousmoula]

οκαυ αλλά αν οι green day κρατήσουν το σετλιστ από το saviors tour και το 2025 αυτό σημαίνει ότι θα έχω την ευκαιρία να ουρλιάξω τα εξής:

- ΟΛΟ ΤΟ AMERICAN IDIOT.

- ένα από τα τοπ 3 αγαπημένα μου τραγουδια εβερ ακα homecoming (όλα τα 9 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα)

- ramsa's song aka one eyed bastard!!!!!!!!!

- ΟΛΟ ΤΟ AMERICAN IDIOT ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ

- DO YOU WANNA BE MY GIRLFRIEND!!!! DO YOU WANNA BE MY BOYFRIEND!!!!!! DO YOU WANNA BE MY BEST FRIEND!!!!!!!!!!!!!!!

- γνωστό και ως: 2/3 green day bisexual anthems!!!!! coming clean AND bobby sox (king for a day it'll be ur turn too one day)

- το whatsername θα πάθω αμόκ

- DOOOO YOU HAVE THE TIME TO LISTEN TO ME WHINE παλαβό τελείως παλαβό

- ΟΛΑ ΤΑ 9+ ΛΕΠΤΑ ΤΟΥ JESUS OF SUBURBIA ΘΑ ΑΝΕΒΩ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ

- I WAS SOBER NOW I'M DRUNK AGAIN!!! I'M IN TROUBLE AND IN LOVE AGAIN!!!!!!!!

- give me novocaine, γνωστό και ως: χρυς μουσμουλα κλάμα λαιβ στο οακα

- ανέφερα όλο το american idiot;;

- μπονους: αν παίξουν το bohemian rhapsody πριν την συναυλία και τραγουδάνε όλοι όπως γίνεται συνήθως θα με δείτε να αιωρούμαι πάνω από το κοινό

αυτά :)

[parapentelove]

Γειαα. Μολις τελειωσα μαραθώνιο παρα πεντε (για τριτη φορα στη ζωη μου i think), θελω να πω κτ και αφού δεν βρίσκω κάποιο άλλο ενεργό blog αναγκαστικά θα με υποστεις εσυ.

Λοιπον πιστευω οτι το παρα πεντε ειναι η καλύτερη σειρά EVER αλλά το επεισόδιο 19 της δευτερης σεζον (που τα παιδια δεν μιλανε στην νταλια) δλδ το πιο σαντ επεισοδιο ολης της σειρας κατα τη γνωμη μου, θα έπρεπε να είχε περισσότερες σκηνές ανάμεσα στην σκηνή με το αυτοκίνητο και το τέλος.

Θελω να πω... Πως γύρισαν στο ξενοδοχείο?? Τι είπαν στην νταλια? Και το σημαντικότερο δεν γίνεται μετά από όλο αυτο να μην είδαμε ούτε μια αγκαλιά (ειδικά νταλια ζουμπουλια αν σκεφτεί κανείς ότι η ζουμπι έπαθε καρδιακή προσβολή όταν πίστευε ότι θα την χάσει).

Ας γραψει καποιος ενα fanfic... το χρειάζομαι απίστευτα αυτή τη στιγμή

Καταρχήν σαγαπω που το έγραψες σε εμ��να και κατά δεύτερον ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ;

Πραγματικά το πιστεύω πως αυτό το επ έχει πολλά κενά και θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο συγκινητικό οχι ότι δεν πλανταξα στο κλάμα έτσι όπως είναι Ίδη αλλά κ Καπουτσίδη είμαστε κατά βάθος μαζοχιστές απο ότι είναι Ίδη, επίσης θα μπορούσε να υπάρχει μια σκηνή που να αγκαλιάζονται και να κλαίνε όλοι μαζί πριν την σκηνή που πετάνε τα λεφτά. Για το φαν Φικ τώρα, ΕΚΛΙΠΑΡΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΟΝ ΤΟ ΧΡΕΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣΣ