#το κλάμα

[antixristina]

[agxos-kai-stress]

Πάλι εδώ γιατί πάλι η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να μην μπορώ να κοιμηθώ από το κλάμα.

[0cean--soul]

Σε έναν άλλον κόσμο

Ίσως σε έναν άλλον κόσμο ήξερα τον πατέρα μου όταν ήταν παιδί

...

Εκεί που έπαιζε κρυφτό και κυνηγητό με τα άλλα παιδιά,

σε κάποια γειτονιά της Αθήνας ...

Έπεσε

Σηκώθηκε όμως γρήγορα είδα στα μάτια του ότι ήθελε να κλάψει…

Τον ρώτησα αν πονάει

Μου είπε ότι έχει πονέσει πολύ από τους ανθρώπους αλλά του έμαθαν να μην κλαίει γιατί " δεν κλαίνε οι άντρες "

Τον πλησίασα

Του είπα ότι είναι εντάξει το κλάμα Τον αγκάλιασα και εκείνος έκλαψε

Μετά από αυτό, του αγόρασα παγωτό και τον άκουγα να γελάει σαν ένα μικρό αγοράκι που ξέρει ότι είναι ασφαλής.

Σε έναν άλλον κόσμο.

Θα ήταν άραγε όλα διαφορετικά τώρα αν είχε μια αγκαλιά όταν ήταν μικρός;

Θα ήταν άραγε όλα διαφορετικά τώρα αν ένιωθε ασφαλής όταν ήταν παιδί;

Ίσως και να ήταν όλα διαφορετικά τώρα.

[prasinoxaos]

νιώθω πως θα ξεράσω τα σωθικά μου

κάθε που πάω να νιώσω συναισθήματα

για κάποιον άνθρωπο.

νιώθω πως δε ξέρω να ανασαίνω

και πως τα μάτια μου από το κλάμα μονάχα θα καίνε.

νιώθω το λαιμό μου γεμάτο με κάτι, το οτιδήποτε.

μα δεν με πονάει, μόνο με θλίβει,

γιατί δεν με αφήνει να καταπιώ

και νιώθω πως θα πνιγώ από το σάλιο μου.

κάθε χτύπο της καρδιάς μου νιώθω

και κάθε έναν που νιώθω,

νομίζω θα'ναι ο τελευταίος.

ή έτσι ελπίζω.

[daimewdis]

Γυναικοκτονία

Πριν την υποτίμηση, την απομακρύνει

απ’ τον περίγυρο και την απομονώνει.

Της επιβάλλεται, δεν έχει καμιά γνώμη

μετά το χτύπημα ζητάει συγνώμη.

Προσπαθεί να καλύψει τις ουλές της.

Προσποιούμενη πως θα κλείσουν οι πληγές της.

Τα μάτια της πρησμένα απ’ το κλάμα.

Κανείς να μην καταλάβει το δράμα.

Έρχεται σε σύγκρουση, ξανά και αμύνεται.

στα πατώματα με μώλωπες φθείρεται.

Επαναλαμβάνεται η συγνώμη του,

μα η απάθεια στο πρόσωπο της δεν κρύβεται.

Οι φωνές ακούγονται στη γειτονιά,

τα μάτια ανοιχτά και τα αυτιά σφραγίσανε.

Ξανά και ξανά τα ουρλιαχτά

πως θα βγει απ’ τον εφιάλτη που βίωνε;

Καταφέρνει να πάρει το 100, και της απαντάνε:

“Κάνε υπομονή ηρέμησε όλα λύνονται.”

Θέλει να φύγει, να ξεφύγει μα το σπίτι

που είχε ονειρευτεί έγινε φυλακή.

Μετά το πρώτο χαστούκι,

έρχεται ο ξυλοδαρμός και η υποταγή.

Την πιάνει βίαια απ’ το λαιμό

και της λέει μην βγάλεις κιχ.

Με τα ίδια χέρια που κάποτε της έδινε στοργή.

Βουίζει το κεφάλι της κοντεύει να εκραγεί.

Υπήρχαν σημάδια όμως τα αγνοούσε,

Πως μέχρι εκεί ήταν πως άλλο δεν θα τραβούσε.

Είχε γίνει μιά συνήθεια, κι όλο παρακαλούσε

να σταματήσει και πιο δυνατά την χτυπούσε.

Δίχως οίκτο, Με δολοφονικό ύφος.

Στα βήματα του, μαρμαρώνει,

αισθάνεται το ρίγος, και σφίξιμο στο στήθος.

Θολώνει, το χέρι ξανά υψώνει.

Οι κραυγές πιο δυνατές απ’ τις δυνάμεις

που της είχαν απομείνει.

Κάθε μέρα και πιο κοντά

η ανάσα της να σβήνει.

Μα αντοχές δεν είχαν μείνει.

αιμόφυρτη στο πάτωμα την ρίχνει.

Καταφέρνει να κάνει για ακόμα μια φορά κλήση…

Μα…

Ζω σε μιά κοινωνία που η αστυνομία δρα αφότου γίνει η γυναικοκτονία.

Πόση ειρωνεία; Πόση ειρωνεία;

Θα οδηγηθείς σε δολοφονία, διεκδικώντας την ελευθερία.

Καμιά "κακιά στιγμή" δεν ήρθε τυχαία στην πατριαρχία.

-Δαιμεώδης

[for-your-eyes-only-16]

Μέσα σε όλη τη βαβούρα από τις οργισμένες φωνές σου, εγώ αισθανόμουν έντονα μια απειλή. Την απειλή που φοβόμουν. Την απειλή του "χωρισμού".

Αυτή η απειλή μου προξένησε διάφορα συναισθήματα. Φόβο, άγχος, θυμό, πόνο, στεναχώρια, θλίψη..

Ένιωθα την απειλή του "χωρισμού" να πλησιάζει όλο και πιο γρήγορα.

Κι εγώ έπρεπε να προστατευτώ, απομακρύνοντας τον εαυτό μου από τον κίνδυνο που εσύ προκάλεσες.

Ξαφνικά, ο πόνος βγήκε από το σώμα μου και μετουσιώθηκε σε δάκρυα. Προσπάθησα όσο πιο πολύ μπορούσα να τα καλύψω, να τα κρύψω. Δεν ήθελα να με δεις να κλαίω για εσένα.

Δεν τα κατάφερα ωστόσο. Τα μάτια μου ήταν ήδη βουρκωμένα κι εσύ πρόλαβες να τα δεις, να με δεις.

Ξεκίνησες να μου φωνάζεις ότι το κλάμα δε θα με βοηθήσει. Πιθανώς πίστευες ότι έκλαιγα για να με λυπηθείς.

Ωστόσο, εγώ έκλαιγα, γιατί φοβόμουν και πονούσα και ήθελα κάποιον να με προστατέψει. Ήθελα εσύ να με προστατέψεις!

Ήθελα να σταματήσεις να φωνάζεις, να ηρεμήσεις, να με πάρεις μια αγκαλιά και να μου πεις πως όλα θα πάνε καλά, κι ας μην μπορεί να πετύχει το μεταξύ μας.

Ήθελα να με κρατήσεις κοντά σου, να μου προσφέρεις ασφάλεια και να με παρηγορήσεις για τον πόνο που μου προκάλεσες.

Αντί αυτού, κράτησες για άλλη μια φορά μια τεράστια απόσταση ανάμεσά μας, συνέχισες να μου φωνάζεις, με έδιωχνες μακριά σου και απομάκρυνες τον εαυτό σου από εμένα.

Έκλαιγα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την πίκρα που μου προκάλεσες, κι εσύ νόμιζες ότι ήθελα να με λυπηθείς. Το μόνο που ήθελα όμως εκείνη τη στιγμή ήταν να με προστατέψεις από όλα όσα με έκανες να νιώθω με την οργή σου.

Ήθελα να είσαι η ασφαλής βάση μου και το καταφύγιό μου. Αντιθέτως, έθεσες τον εαυτό μου σε κίνδυνο, για να με διαλύσεις.

Και να σκεφτείς ότι μέχρι το τέλος, ήθελα να δεις πόσο πολύ σε αγαπάω...

- Ejo

23.04.2024

[solmeister13]

Μετά τον στίχο "αν έχει ψυχολογικά και δύο μάτια φωτιά" τι λες? Btw είναι ακραία γαματο κομματι, can't wait for the whole album. Προβλέπεται πολύ κλάμα πάλι <3

WORD TO MY MOMMA I’M ON HER

Ευχαριστώ πάρα πολύ, γουστάρω κι εγώ ακραία με το vibe που έχω πιάσει και όντως το album επεκτείνει κατά πολύ τις ιδέες και τον ήχο του S1D3

[h-xwra-twn-grammatwn]

Η στιγμή της κρίσης

Ο παγωμένος αέρας παλεύει να σε αγγίξει

Μα σαν απαλό χάδι απλά θα σε φιλήσει

Και το νερό προσπαθεί να σε δροσίσει

Να συνεφέρει το σώμα από το σοκ

Ο πόνος στο στήθος και ο λυγμός στο κλάμα, απαρηγόρητα

Τα χέρια που προσπαθούν να κρατηθούν σε ηρεμία

Με το τρόμο πολεμούν ενώ το κεφάλι κρατούν

Να ισορροπήσουν τη τρικυμία

Να σπάσουν κάτι θέλουν ή έστω να παιχτεί μια κουτουλιά με το τοίχο

Ίσως αυτή η επαφή να με συνεφέρει

Ίσως λιποθύμησω απ' τις μισές ανάσες και το κλάμα πνίξω

Ίσως αυτό το ξέσπασμα αρκεί για να μη δείξω

Με χείριστο τρόπο την αδυναμία που νιώθω

Και αυτή τη πίεση που όλο κάνω πως διώχνω

Άνθος με σάπιες ρίζες, μα όμορφο δείχνω

Μικρούλι μοιάζω, μα δέντρο γερό θα γίνω

Τι και αν το δρόμο μου έχασα σε λάθος μονοπάτι

Πυξίδα έχω το άστρο μου και θα το δω το βράδυ

Με τέτοιες σκέψεις, καθώς μετρώ

Καταφέρνω έστω λίγο να με ηρεμώ

Αφού το τοπίο ξεθολώνει και ας μένει βουβο

Ίσως τελικά να επέζησα και από αυτό

[sugarwithlime]

Γράφω μετά από καιρό. Δεν ξέρω αν θα φανεί βαρύ ή ακόμα πιο πολύ δεν με νοιάζει απλά θέλω να τα γράψω. Μετά 2.5 χρόνια ξαναβγαινω μα��ί της. Νιώθω τα ίδια πράγματα. Ανυπομονησία, χαρά, συναίσθηματα που άλλες δεν τα πλησιάζουν και έρωτα…Πολύ έρωτα. Κοιτάω κατάματα τα μάτια που με έκαναν κομμάτια και νιώθω ότι δεν έσπασα ποτε αυτό το «ποτήρι» που είχε γίνει θρύψαλα. Είμαστε πιο καλά από ποτε, ίσως νωρίς τα λέω αυτά αλλά νιώθω ότι μπορούμε.

Αυτή την στιγμή μάλλον την πήρε ο ύπνος και με άφησε με τα παράπονα μου. Βλέπεις αναζητάω την αγάπη της, την λίγο πιο ευαίσθητη εκδοχή της ώστε να νιώσω ασφαλής να της τα δώσω ολα! Σήμερα είπε μερικά πράγματα που με έκαναν να νιώσω ότι είμαι στον «αέρα» πάλι και ότι δεν ξέρει τι νιώθει. Θα μου πεις «αυτό από την μια μπορεί να είναι καλό. Μπορεί να αισθάνεται πολλά»… «Μακάρι» θα σου απαντήσω γιατί αυτό ήταν το παράπονο μου για σήμερα, ήθελα να νιώσω λίγο ασφαλής.

Τι θες να σου πω για εκείνη; Δεν μου φτάνει το ταμπλερ ολόκληρο για να στη περιγράψω. Τουλάχιστον στο πως την βλέπω εγώ. Θα σου δώσω μερικές λέξεις : αγάπη, ευαισθησία, απρόοπτο, κρασί και ένα «ΕΜΕΙΣ». Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω ευάλωτος μπροστά της. Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω. Θα μου πεις τώρα «είσαι obsessed», θα σου απαντήσω ότι της το έχω δηλώσει ανοιχτά ότι είναι η ΜΙΑ και τα ρισκάρω ολα δείχνοντας της το ποσό πολύ θέλω το μεταξύ μας.

Μετά από 3 χρόνια και κάτι είμαι ακόμα τόσο ερωτευμένος μαζί της. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο; Σκληρός, περίεργος και κλειστός και μπροστά της λιώνω. Έτσι πρέπει. Συγνώμη στις κύριες αλλά θα πω κάτι που νιώθω πολύ καιρό Η ΑΝΤΡΕΣ ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ, ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ! Έτσι και εγώ αντί αυτή την στιγμή να έχω νεύρα που δεν μου γλύκανε τα σημερινά μου παράπονα, κάθομαι και γράφω το ποσό την λατρεύω.

Μόλις πήρα χαμπάρι ότι το δωμάτιο μου μυρίζει από εκείνη τόσο όμορφα. Συχνά μου λέει ότι είμαι «κλαψας» γιατί γκρινιαζω για να μου δείξει αγάπη ή και μερικές φορές στεναχωριέμαι από μικροπράγματα. Αυτόν που λέει εκείνη «κλάψα» άλλες τον έλεγαν «δύσκολο, αναίσθητο, μαλακα». Η διαφορά απόστασης αυτών των δυο είναι μεγαλη. Αυτήν την διαφορά μπορεί να την εχει μόνο εκείνη. Να αγαπάτε ρε φιλε, να νιώθετε στο έπακρο και να τα γαματε ολα για το μεταξύ σας.

Με έχει ακούσει ο πατέρας μου να κλαιω για εκείνη. Τι να σου λέω τώρα δεν το χωράει ο νους μου. Κοιτάω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι χαρούμενη. Για να βλέπω αυτές τις ματαρες που εχει να λάμπουν καθώς χαμογελάει και όχι να θολώνουν από το κλάμα. Άλλωστε για αυτό έχω μπει στη ζωή της, με κύριο λόγο να την κάνω όσο πιο ευτυχισμένη μπορώ. Έχουμε τραγούδια που ακούμε και σκεφτόμαστε κατευθείαν ο ένας τον άλλον.

Τώρα που ξεκινήσαμε πάλι να βγαίνουμε το είπε και στη μαμά της! Τότε δεν το έλεγε υπήρχαν πολλά στη μέση. Για εμένα ήταν ΑΛΜΑ. Όταν μου το είπε ντράπηκα λες και είμαι μικρό παιδί. Όταν μου είπε «κάτσε να σε βγάλω μια φωτό να σε στείλω στη μαμά μου να σε δει», αγχώθηκα τύπου…ΟΥΑΟΥ! Ελπίζω να είπε καλά πράγματα γιατί η μαμά είναι μαμά παίζει πάντα ρόλο και μετράει η άποψη της. Νιώθω οτι ολα θα πάνε καλά ή έστω ότι πλέον πάνε πολύ καλύτερα.

Με απόλυτη ειλικρίνεια για εκείνη…

Την αγαπΑω.

(Πάω να της πω καληνύχτα)

[cathy-bluedream]

Σήμερα σκεφτόμουν....

συνήθως εμείς οι πιτσιρικάδες βλέπουμε κυρίως τον έρωτα σαν ένα συνεχόμενο λούνα παρκ με φώτα, ρόδες που γυρίζουν, φωνές, γέλια, ζαλάδες που μας φέρνουν ναυτίες καμία φορά και ενθουσιασμό

όταν έρθουμε στην πρώτη μας επαφή με ένα παιχνίδι που ποτέ δεν είχαμε ξανά δοκιμάσει πριν . Μόλις φυγουμε από αυτό το λούνα παρκ και έρθει το τέλος, μας πιάνει μία απέραντη θλίψη και μια βαθιά στεναχώρια που την βγάζουμε με πολύ κλάμα και πόνο στην αρχή. Μετά περνάει και το συναίσθημα ελαφραίνει και ελαφραίνει γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα και αυτό είναι εντάξει. Μάλλον θα το ονόμαζα " η μαγεία των πραγμάτων και του χρόνου " ή " η μοναδικότητα των πραγμάτων και του χρόνου " . Όπως έλεγε και ο Αγγελάκας σε μια συνέντευξη του , η ζωή ρέει και άμα ρέει είναι καλό και όσο ρέει αλλάζουν καταστάσεις, πρόσωπα ,συναισθήματα και γίνεται μια μεταβολή παραστάσεων , είναι η φυσική ροή του ανθρώπου, να εξελίσσεται και γύρω του τα περισσότερα να αλλάζουν. Εμένα με πιάνει βέβαια και ένας φόβος, αλλά ακόμα κι αυτός ο φόβος θεωρώ πως είναι κάτι το μοναδικό . Δεν θέλω να χάσω. Αλλά θα χάσω . Δεν θέλω να χαθώ. Αλλά κάποια στιγμή, θα χαθώ. Θα κερδίσω, θα κερδίσουν, θα ζήσω, θα ζήσουν ή

θα ζήσουμε κοινά. Είναι όλα μαζί!

[parapentelove]

Γειαα. Μολις τελειωσα μαραθώνιο παρα πεντε (για τριτη φορα στη ζωη μου i think), θελω να πω κτ και αφού δεν βρίσκω κάποιο άλλο ενεργό blog αναγκαστικά θα με υποστεις εσυ.

Λοιπον πιστευω οτι το παρα πεντε ειναι η καλύτερη σειρά EVER αλλά το επεισόδιο 19 της δευτερης σεζον (που τα παιδια δεν μιλανε στην νταλια) δλδ το πιο σαντ επεισοδιο ολης της σειρας κατα τη γνωμη μου, θα έπρεπε να είχε περισσότερες σκηνές ανάμεσα στην σκηνή με το αυτοκίνητο και το τέλος.

Θελω να πω... Πως γύρισαν στο ξενοδοχείο?? Τι είπαν στην νταλια? Και το σημαντικότερο δεν γίνεται μετά από όλο αυτο να μην είδαμε ούτε μια αγκαλιά (ειδικά νταλια ζουμπουλια αν σκεφτεί κανείς ότι η ζουμπι έπαθε καρδιακή προσβολή όταν πίστευε ότι θα την χάσει).

Ας γραψει καποιος ενα fanfic... το χρειάζομαι απίστευτα αυτή τη στιγμή

Καταρχήν σαγαπω που το έγραψες σε εμένα και κατά δεύτερον ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ;

Πραγματικά το πιστεύω πως αυτό το επ έχει πολλά κενά και θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο συγκινητικό οχι ότι δεν πλανταξα στο κλάμα έτσι όπως είναι Ίδη αλλά κ Καπουτσίδη είμαστε κατά βάθος μαζοχιστές απο ότι είναι Ίδη, επίσης θα μπορούσε να υπάρχει μια σκηνή που να αγκαλιάζονται και να κλαίνε όλοι μαζί πριν την σκηνή που πετάνε τα λεφτά. Για το φαν Φικ τώρα, ΕΚΛΙΠΑΡΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΟΝ ΤΟ ΧΡΕΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣΣ

[justforbooks]

Η Άννα Παναγιωτοπούλου γεννήθηκε στην Κυψέλη στις 30 Ιουλίου 1947. Μεγάλωσε σε μία οικογένεια που δεν είχε σχέση με την υποκριτική, αλλά η ίδια από νωρίς εξέφρασε ��ην επιθυμία της να γίνει ηθοποιός. Οι γονείς της όμως, ήταν αρνητικοί σε αυτό και έτσι την προέτρεψαν να εκμεταλλευτεί μια υποτροφία που είχε και να πάει για σπουδές στην Ελβετία. Εκείνη, ωστόσο, «έφαγε τα λεφτά» όπως είχε αναφέρει με χιουμοριστική διάθεση σε συνέντευξη και γύρισε πίσω για να κυνηγήσει το όνειρό της, δίνοντας εξετάσεις στο Εθνικό, από όπου και αποφοίτησε.

Εκεί συνάντησε και τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο ήταν βασικά μέλη του «Ελεύθερου Θεάτρου». Εκεί ήταν που πρωταγωνίστησαν στην μεγάλη επιτυχία «Και συ χτενίζεσαι» που έκανε το θέατρο γνωστό και αγαπητό στο ευρύ κοινό. Ανέβαζαν παραστάσεις και παράλληλα, μέχρι τότε, ασχολούνταν και με άλλες δουλειές για βιοπορισμό. Το 1980, το «Ελεύθερο Θέατρο» μετονομάστηκε σε «Ελεύθερη Σκηνή».

Η Άννα Παναγιωτοπούλου συνέχισε την καριέρα της με επιθεωρήσεις, στις οποίες έπαιζε αλλά έγραφε και το σενάριο. Έχει πρωταγωνιστήσει σε μερικές από τις πιο δημοφιλείς σειρές στην τηλεόραση. Το κοινό όμως, την αγάπησε περισσότερο μέσα από τους ρόλους της στη «Μαντάμ Σουσού» τις «Τρεις Χάριτες» και το «Dolce Vita».

Πιο συγκεκριμένα, το 1986 πρωταγωνίστησε σε τηλεοπτική σειρά για πρώτη φορά έχοντας το ρόλο - σταθμό στην καριέρα της, στη σειρά της ΕΡΤ, «Μαντάμ Σουσού», ενώ στους πιο νέους έγινε ιδιαίτερα αγαπητή από τους ρόλους της στις «Χάριτες» με τη Μίνα Αδαμάκη και τη Νένα Μεντή και το «Dolce Vita» που υποδυόταν τη Χριστίνα, μια χήρα, η οποία ερωτεύτηκε τον κατά πολύ νεότερο σύντροφο της κόρης της.

Άλλες σειρές που έχει εμφανιστεί, είναι οι: «Safe Sex», «Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο», «Οξυγόνο», «Αυστηρώς Κατάλληλο», «Αγρίμια Ελληνικό διήγημα», «Φρουτοπία», «Χάι Ροκ», «η Ελίζα και οι άλλοι» και «Το δις εξαμαρτείν» και «Επτά Θανάσιμες Πεθερές».

Εκτός από ηθοποιός, η Άννα Παναγιωτοπούλου είχε αναλάβει και ρόλο παρουσιάστριας. Στη διάρκεια της τηλεοπτικής σεζόν 2003-2004, συμπαρουσίαζε μαζί με τον Φώτη Σεργουλόπουλο, τον Χρήστο Ευθυμίου, τον Μένιο Σακελλαρόπουλο, τον Κλέονα Γρηγοριάδη και την Ματθίλδη Μαγγίρα, το τηλεπαιχνίδι «Το show των εκατομμυρίων», το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2003 από το MEGA.

Σε συνέντευξη που είχε δώσει πριν πέντε χρόνια, είχε αναφερθεί στον γάμο που έκανε σε ηλικία 20 ετών, αλλά και στον γιο της, που επίσης παντρεύτηκε μικρός. «Ο γιος μου παντρεύτηκε μόλις τελείωσε το Πολυτεχνείο. Με ρώτησε, τι λες εσύ, δεν θα πω τη λέξη γιατί δεν περνά στην τηλεόραση…" «Η αναγνωρισιμότητα είναι ένα πρόβλημα. Ο γιος μου είχε ντραπεί πάρα πολύ γιατί με φωνάζανε "Σου Σου". Και εμένα με ενοχλούσε πολύ» είχε δηλώσει.

Όσο για τον έρωτα της ζωής της, είχε πει στην ίδια συνέντευξη: «Ο έρωτας της ζωής μου ήταν ο Κατράκης, αυτόν είχα ερωτευτεί πιο πολύ. Δεν υπήρχε σχέση αλλά βρισκόμασταν, με βοηθούσε όσο πήγαινα στη σχολή. Ήταν σαν πατρική φιγούρα, αυτό που δεν είχα. Πήγε στην Κρήτη και παντρεύτηκε μία άλλη γυναίκα».

🔔 Η Άννα Παναγιωτοπούλου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών. Τα τελευταία χρόνια, η ηθοποιός έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[exsghostbytinamichaelidou]

"Θυμάμαι πως όταν χωρίσει για μεγάλο χρονικό διάστημα έκλαιγα συνέχεια και κοιμόμουν μόλις έβγαινε ο ήλιος. Τα μάτια μου ήταν κόκκινα και πρησμένα από το κλάμα και είχα μαύρους κύκλους και σακούλες."Συγγνώμη που σε ταλαιπώρησα,Τινάκι μου"". Quote από το νέο μου Σημειωματάριο από τις @Εκδόσεις Διάνοια με τίτλο "Πρώην τα κουβαδάκια σας!" 💙 Σε ευχαριστώ για μια ακόμη φορά @AlexTsinias & @Xenia Zarkadoula 💙🙏 #seventh #seventhbook #notebook #σημειωματάριο #πρώηντακουβαδάκιασαςπαντόςκαιρού #πρώηντακουβαδάκιασας #tinamichaelidougr #exsghostbytinamichaelidou #itsmylifebytinamichaelidou #relationshipblogger #bookstagram #relationshipbook #booklover #bookblogger #booklove #breakupbook #boomcommunity #bookgram #booklife #bookquotes #bookquote #bookpost #relationsiptips

[orgismenh]

Άλλο ένα βράδυ που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Είμαι ξαπλωμένη ανάποδα στο κρεβάτι με τα πόδια μου να ακουμπούν στον τοίχο, κουνώντας τα νευρικά. Έχω παρατήσει το βιβλίο που διάβαζα στο πλάι και κοιτάζω την ξύλινη οροφή. Το εφηβικό μου δωμάτιο με πνίγει. Τι κι αν τα παράθυρα είναι ανοιχτά; Τι κι αν ο αέρας φέρνει τη μυρωδιά του χώματος που μυρίζει βροχή; Οι μωβ τοίχοι του με πνίγουν, στο κρεβάτι νιώθω ότι μέρα με τη μέρα βουλιάζω κι η σωρός απ' τα ρούχα που ετοιμάζονται να μπουν σε βαλίτσες μου προκαλεί πονοκέφαλο. Νιώθω κουρασμένη μα δεν νυστάζω. Μιλήσαμε για λίγο, η φωνή σου κάπως με νανούρισε, ίσως αν μου μιλούσες λίγο ακόμη να κοιμόμουν τελικά. Με ρώτησες πότε έρχομαι και σου είπα αρχές Σεπτεμβρίου μα δίστασα να σου πω οτιδήποτε άλλο γιατί στην πραγματικότητα δεν ξέρω εάν θα είμαι εκεί μέχρι τον Οκτώβριο. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Κλάμα, κλάμα, κλάμα. Στην ζωή μου επικρατεί το χάος. Νιώθω χαομένη, δυστυχισμένη, κουρασμένη. Δεν ξέρω που τελειώνει όλη αυτή η κατάσταση.

Σήμερα όλη μέρα δεν έκανα τίποτα. Δεν διάβασα, δεν έκανα γυμναστική, δεν πήγα βόλτα. Άκουγα μουσική και διάβαζα μια αρχαία τραγωδία. Δεν θα πω ψέματα, σε κάποια στιγμή σηκώθηκα κι άρχισα να προβάρω τα λόγια στον καθρέφτη. Και έπειτα βυθίστηκα ακόμη περισσότερο στη θλίψη μου. Δεν ξέρω τι κάνω, γιατί το κάνω, για ποιον το κάνω. Πρέπει να δραστηριοποιηθώ, να διαβάσω, να φτιάξω το πρόγραμμα του ύπνου μου. Πρέπει να ψάξω σπίτι, να τελειώνω με αυτή την πολυπόθητη μετακόμιση. Πρέπει να βάλω τη ζωή μου σε μία τάξη. Μα μου φαίνεται τόσο δυσβάσταχτη η όλη διαδικασία. Θέλω μόνο να κοιμάμαι και να κλαίω. Τα αντικαταθλιπτικά δεν ξέρω εάν με βοηθούν όντως, νομίζω οι σκέψεις μου ώρες ώρες είναι πιο δυνατές απ' την προσωρινή σεροτονίνη που εκρήγνυται στον οργανισμό μου. Σήμερα νιώθω χάλια, νιώθω άρρωστη. Όσα διαβάζω και βλέπω με αρρωσταίνουν. Η νοσηρότητα που υπάρχει γύρω μας είναι τρομακτική. Έχω κουραστεί πολύ.

# σκέψεις χωρίς συνοχή αγνόησε αυτό το ποστ

[psychotiko-epeisodio]

Παλεύω και σήμερα,να μείνω μακριά σου.

Δυσκολεύομαι πολύ,να μην σε ψάξω ξέρεις.Γιατι ξέρω,πως αν θελήσω θα σε βρω.

Δεν αντέχω όμως άλλο πόνο.

Παλεύω κυριολεκτικά με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Από την μια,θυμάμαι το ποσο πολύ έντονο ήταν στην αρχή.Ημουν διατεθημενη να σου δώσω τα πάντα και έτσι έκανα και έτσι φαινόταν πως θα έκανες και εσύ.Ποσο όμορφος φαινοσουν στα μάτια μου,όλες τις στιγμές τις ημέρας.Πως πάγωνε ο χρόνος κάθε φορά.Πως ένιωθα ότι ζούσα έπειτα από πολύ καιρό.

Και από την άλλη,έρχεται η αλήθεια. Σκέφτομαι,τα βράδια εκείνα που ξαπλώναμε στο κρεβάτι μετά από τους τσακωμούς μας,εγώ σπαραζα στο κλάμα από την μια,και εσύ γυρνούσες από την άλλη,κανοντας πως δεν το παρατηρουσες και έπεφτες για ύπνο.

Τις ημέρες εκείνες,που με έκανες να ζηταω την τρυφερότητα σου,το νοιαξιμο σου,την προσοχή σου και εν τέλη με έκανες συνεχώς να αναρωτιέμαι αν είμαι αρκετή.

Που με έβλεπες πόσο υπέφερα,πόσο με πληγωνες,και προσπαθούσες να με πείσεις πως μεγαλοποιω τις καταστάσεις και πως μου αρέσει το δράμα.Που κατάμουτρα με αυτόν τον τροπο υποτιμουσες τα συναισθήματα που επενδυσα και τον χρόνο που σου αφιέρωσα τόσο καιρό.

Που με έκανες να πιστεύω πως δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένα κομμάτι κρέας.Που συχαινομουν τον εαυτό μου από ένα σημείο και μετά κάθε φορά που κάναμε έρωτα,με προδιδα,γιατί ήμουν πολύ περισσότερα από αυτό.

[mplenefelwma]

γιατί το σύμπαν με βάζει συνέχεια σε καταστάσεις που πρέπει να σώσω ζωάκια αλλά να μην μπορώ να τα κρατήσω;

μου λείπει ο Λέων, δεν έχω ξεχάσει την Λίλιαν, ακόμα σπαραζει η καρδιά μου για το γατάκι πέρυσι και είμαι σίγουρη ότι θα ψάχνω το σημερινό γατάκι άμα ξανά ακούσω κλάμα του.

Αχ🥲

•μην ξεχνάτε τώρα που είναι καλοκαίρι να βάζετε σε ένα μπολακι καθαρό κρύο νερό για τα αδεσποτακια🤍