#τιποτα μην φανταστεις | Explore Tumblr posts and blogs

mouskema-stories · 3 years ago

Text

Glory hole

Με τη Ρ. γνωριζομασταν πανω απο 5 χρονια...μοιραζαμε διαφημιστικα καποια καλοκαιρια οταν πηγαιναμε λυκειο κι απο τοτε ειχαμε κολλησει αρκετα..Υπηρχε ενα ψιλοφλερτ παντα, αλλα τιποτα το σημαντικο..

Ηξερε τις γκομενες μου, ηξερα τους γκομενους της, εμενε και κοντα σχετικα, οποτε τον καιρο που γνωριζομασταν ειχαμε πιει πανω απο 200 καφεδες μαζι..

Δεν ηταν εκπληξη για μενα οταν ενα μεσημερι του Σεπτεμβρη με πηρε τηλεφωνο για αλλον εναν καφε..

- "Σε μιση ωρα για καφε..", ειπε αποτομα μολις το σηκωσα..

- "Γεια και σε σενα ρε Ρ....που? στο Μπ.?", το Μπ. ηταν το στεκι μας..

- "Οχι..σπιτι μου..μονη ειμαι...κι εχω θεμα...οποτε μην κανονισεις τιποτα για το επομενο 3ωρο", ειπε με χαρουμενο τονο και δεν ειχα λογο να ανησυχησω..

- "Καλα, αλλα κανονισε να μην ερθω παλι για να μιλαμε για τους μαλακες που σε γουσταρουν..", της ειπα γιατι τον τελευταιο καιρο της την επεφταν 2-3 γιαπηδες απο τη δουλεια της και το ειχε κανει μεσανατολικο..

- "Οχι σου λεω..εσενα αφορα...αντε ελα, περιμενω", ειπε και το κλεισε..

Σε λιγοτερο απο μιση ωρα ημουν σπιτι της..φορουσε ενα κολλητο κοντο μαυρο σορτσακι κι ενα μαυρο τιραντακι χωρις σουτιεν..ειχε ωραιο σωμα γενικα..μεγαλο στηθος και καλουτσικο προσωπακι με μερικα σημαδια-ουλες που εγω τα βρισκα σεξυ...

- "Δεν πας να βαλεις κανα σουτιεν γιατι οι ρωγες σου θα μας βγαλουν το ματι?", της ειπα μπαινοντας και πηγα αμεσως στην κουζινα να κανω καφε γιατι εκανε ισως τον χειροτερο καφε τον βαλκανιων..

- "Σιγα λες και δεν τις εχεις ξαναδει...που πας φορτσατος? στο σαλονι παμε..", μου φωναξε γιατι ειχα ηδη φτασει στην κουζινα..

- "Καφε θα κανω...ελπιζω αυτο το πραγμα πανω στον παγκο να μην ειναι για μενα...θες εσυ??", τη ρωτησα κοιταζοντας ενα ποτηρι που μεσα ειχε ενα πραγμα σαν καφε 12 ημερων με λιγη λασπη..

- "Οχι εχω τον δικο μου εδω...εκεινος ειναι για σενα...πριν 5 λεπτα τον εκανα", ειπε νευριασμενη που προσεβαλα το αριστουργημα της...

Βαρεθηκα να απαντησω..εκανα τον καφε και πηγα στο σαλονι...

- "Αυτο που εκανα ειναι καφες...αυτο που πινεις εσυ ειναι σαν την περιοδο του Αλιεν..", της ειπα για να τσατιστει λιγο ακομα αλλα με εγραψε..

- "Καλα, ακου τωρα...σου εχω προταση....η Ν. θελει να γινει κατι μεταξυ σας..", ειπε αποτομα και κολλησα λιγο..

Η Ν. ηταν παλια φιλη της Ρ. απο το φροντηστηριο και τα τελευταια 2 χρονια εβγαινε συχνα μαζι μας..Ειχε κοκκινο βαμμενο κοντο μαλλι, καμμια 5 σκουλαρικια στο προσωπο, αδυνατη, κοντουλα και ειχε σοβαρη υποτιθεται σχεση τον τελευταιο χρονο..

- "Ποια Ν.?? Η γνωστη?? Το κοντοπουτανο??", τη ρωτησα λιγο εκπληκτος..κοντοπουτανο την ελεγα μονο στην Ρ. για πειραγμα περισσοτερο...

- "Ναι αυτη..εδω και 3 μερες με εχει πρηξει να σε πεισω να φασωθειτε"

- "Τι να φασωθουμε ρε Ρ.? 13 χρονων ειναι? Και γιατι εβαλε εσενα? Και ο γκομενος της? χωρισε?", ειχα πολλες αποριες..

- "Οχι δεν χωρισε..δεν θελει σεξ γιατι εχει τυψεις και για τον Π. και για την Δ.", ο Π. ηταν ο γκομενος της και Δ. ηταν η δικια μου εκεινη την περιοδο...και αρκετες φορες βγαιναμε ολοι μαζι...

- "Ε και τι θα κανουμε? Θα της χαιδευω την κοιλια και το σβερκο? Να της πεταω και κανα μπαλακι να μου το φερνει?", ειχα ορεξη για ειρωνια με τις μαλακιες που ακουγα...

- "Οχι μωρε...ετσι κι αλλιως δεν θελει να ξερεις οτι ειναι αυτη, νιωθει πολυ ασχημα για την Δ...προτεινε να εχεις δεμενα τα ματια και να μη σου πουμε οτι ειναι αυτη...μεταξυ μας ομως αυτα..", μου τα λεγε και ειχα μεινει με ψιλοανοιχτο το στομα...

- "Τι λες ρε Ρ.? Τι μαλακιες ειναι αυτες? Τι δεμενα ματια? Γαμησε μας..", την αποπηρα λιγο...

- "Ελα βρε ξενερωτε...Δεν θα σου κανει τιποτα...απλως δεν θα βλεπεις...κι εγω τη συμπαθω τη Δ. αλλα θα εχει πλακα", ηθελε να με πεισει αλλα δεν ειχα καταλαβει γιατι...

- "Ε αυτο ειναι το θεμα..οτι δεν θα κανει κατι..πολυ ��ακο για το τιποτα...ξεχνα το...", ημουν αρκετα απολυτος...

- "Ελα σκεψου το λιγο...με εχει ζαλισει αυτες τις μερες...δεν μπορεις να φανταστεις..Καν το για να της φυγει το απωθημενο..", με παρακαλεσε σχεδον...

Ανακατευα τον καφε και περνουσαν απειρες σκεψεις απο το μυαλο μου...δεν ηθελε σεξ..δεν ηθελε να ξερω οτι ειναι αυτη....δεν ηθελε να το μαθει κανεις...το ηθελε πολυ..και ηταν και ωραιο καβλακι...με εξιταρε λιγο ολο αυτο...ισως υπηρχε καποιος τροπος να γινει, γιατι το δεσιμο των ματιων δεν ηταν και το καλυτερο μου....

Κοιταξα πισω απο την τηλεοραση...Αντι για τοιχος ηταν ενα κοντρα-πλακε που χωριζε το σαλονι απο το δωματιο της Ρ...Και ηδη ειχε μια τρυπα για να περνανε τα καλωδια απο την τηλεοραση στο δωματιο...

- "Κατι εχω στο μυαλο....αλλα θελει μερικες θυσιες...και θα γινει με τον τροπο μου μονο...", της ειπα και δεν δεχομουν κουβεντα....

- "Οτι θες...πες", φανηκε να καταλαβαινει οτι για να γινει κατι δεν θα πρεπε να φερει καμμια αντιρρηση...

- "Glory hole...ξερεις??", τη ρωτησα με λιγο πονηρο χαμογελο..

- "Γκλο τι??", ρωτησε η Ρ. και εμφανως δεν ειχε ιδεα..

- "Τιποτα..ξεχνα το..σκεφτομουν να ανοιγαμε απλως μια τρυπα ακομα πισω απο την τηλεοραση....Η Ν. θα ειναι μεσα στο δωματιο....και θα τον παρει μεσα απο την τρυπα...ουτε φιλια, ουτε σεξ, ουτε συναισθημα, ουτε θα ξερω ποια ειναι..", της εξηγησα επιγραμματικα...

- "Ωραιο ακουγεται...αν και θα με σκοτωσει ο μπαμπας..", ειπε και εβλεπες στο βλεμμα και στις ρωγες της οτι της αρεσε η ιδεα..

- "Πισω απο την τηλεοραση θα ειναι...δεν θα φαινεται μετα..αλλα εγω ποια θα νομιζω οτι ειναι?", ειχε αρχισει να με καυλωνει πολυ η ιδεα...

- "Θα της πω οτι σου το εκανα δωρο με μια πουτανα γιατι ηταν φαντασιωση σου..", το ειχε σκεφτει αρκετα και μου αρεσε ολο αυτο....μονο οι λεπτομερειες εμεναν...

Κανονισαμε μερα και ωρα ωστε να μας βολευει ολους και να λειπουν οι γονεις της, καναμε την τρυπα στο ξυλο και ολα ηταν ετοιμα...

Δυο μερες μετα, καπου την ιδια ωρα το μεσημερακι, χτυπησα ξανα...η Ν. ηξερε οτι εγω πιστευα οτι ειναι μια πουτανα, δωρο της Ρ. για μενα...Επρεπε να προσεχουμε τι λεμε, ετσι ωστε να μην καταλαβει οτι ξερω την αληθεια...Μου ανοιξε η Ρ. με το ιδιο σορτσακι κι ενα ασπρο τιραντακι αυτη τη φορα που διεγραφε ακομα περισσοτερο τις ρωγες της..

- "Ετοιμος?", με ρωτησε η Ρ. κλεινοντας το ματι..

- "Δεν θα το λεγα..κατσε λιγο να πιουμε τιποτα...οτιδηποτε εκτος απο καφε", της ειπα και πηγα στο σαλονι αγχωμενος..

- "Μονο ουισκι εχω...", ηρθε κρατωντας ενα κατι σαρκ και 2 ποτηρια..

Ηπια τα 2 πρωτα σαν σφηνακι αλλα το αγχος δεν εφευγε..ειχα που ειχα τις τυψεις, σκεφτομουν οτι μπορει και να μη μου σηκωθει και θα ηταν η απολυτη ξεφτιλα...

- "Ρ., πρεπει να βοηθησεις...", της ειπα σχετικα σιγα για να μην ακουσει η Ν.

- "Ελα, μην αγχωνεσαι...πως να βοηθησω?", με ρωτησε ηρεμα γιατι εβλεπε να ιδρωνω απο το αγχος..

- "Σηκωσε λιγο τη μπλουζα..", της ψιθυρισα..

- "Κανε οτι θες εσυ...", μου απαντησε απλως ανοιγοκλεινοντας το στομα της αργα για να μην ακουστει τιποτα...

Αγγιξα το μπουτι της απαλα και το χαιδεψα ελαφρα...

- "Ετσι θα φτιαχτεις?", μου ψιθυρισε ετοιμη να γελασει και πηγε να μας πιασει νευρικο γελιο..

Ηπια αλλο ενα ουισκι αποτομα κι εκατσα πιο κοντα της...περασα το ενα χερι μου γυρω απο τους ωμους της και με το αλλο χουφτωσα το μουνακι της...ετριβα το προσωπο μου στο δικο της και τα δαχτυλα μου δυνατα στο μουνι της...Ξεκουμπωσα το τζην να μην πιεζει τον πουτσο μου για να μπορει να σηκωθει ανετα..ηδη ειχε αρχισει να φουσκωνει...

Επιασα αγρια τις βυζαρες της πανω απο τη μπλουζα της και τα χαιδευα δυνατα...ειχε κλεισει τα ματια και με αφηνε να την παιζω οσο θελω μεχρι να φτιαχτω...φαινοταν οτι της αρεσε..σηκωσα το μπλουζακι της και πηρα τις ρωγες της στο στομα..Τις δαγκωνα και τις πιπιλιζα δυνατα οσο το χερι μου γλιστρησε μεσα στο σορτσακι της και ετριβε τα μουνοχειλα της πανω απο το στρινγκακι...

Το στρινγακι ηταν πολυ λεπτο..ειχε βραχει και μπορουσες πολυ ευκολα να βρεις την κλειτοριδα...Την ετριβα δυνατα και ρουφουσα το στηθος της ακομα πιο πολυ...Η Ρ. ειχε ανατριχιασει..ακουμπησα το μετωπο μου στο δικο της και το δαχτυλο μου γλιστρησε μεσα της ενω την κοιτουσα στα ματια..εβγαλε ενα μικρο βογγητο...το μουνακι της εσταζε...το ενιωθα τοσο απαλο και καυτο...Με το ενα χερι της εκλεισα το στομα να μην ακουγεται, και αρχισα να τη γαμαω αγρια με 2 δαχτυλα..

Ειχα καυλωσει ασχημα...αλλα επρεπε να σταματησω για να κανουμε το παιχνιδι που ειχαμε οργανωσει...Σταματησα λιγο αποτομα και με κοιταξε με παραπονο και μισος μαζι..Της εδωσα να πιει μια γουλια ουισκι και ηπια μονορουφι το υπολοιπο..

- "Πρεπει να παω στη φιλη σου...", της ειπα σιγα στο αυτι και σηκωθηκα...

Ειχα ιδρωσει παρα πολυ..εβγαλα τη μπλουζα...το παντελονι ηταν ηδη ξεκουμπωτο...Πηγα στην τρυπα που ειχαμε ανοιξει και εβαλα τα 2 δαχτυλα που ηταν στο μουνακι της Ρ. πριν απο λιγο...Αμεσως ενιωσα μια γλωσσα πανω τους..χαιδευα τον πουτσο μου οσο η Ν. ρουφαγε με λυσσα τα υγρα της Ρ. απο τα δαχτυλα μου...

Δεν αντεχα αλλο...τραβηξα το χερι, κατεβασα το μποξερακι κι εβαλα το καυλι μου μεσα στην τρυπα...ειχε παρει φωτια και ειχε γεμισει υγρα...οτι πρεπει για το στοματακι της Ν. που το αγκαλιασε αμεσως με τα χειλη της χαιδευοντας τ αρχιδια μου..

Το ειχα τοσο αναγκη..ειχα κολλησει πανω στον τοιχο και κουνουσα απλα τη μεση μου για να γαμαω ��ο στομα της μεσα απο την τρυπα..Οταν τον αφηνα μεσα ενιωθα να τον φτυνει και να τον παιζει με τα χερια και τη γλωσσα της...Σκεφτομουν τη φατσα της και ηθελα να την πιασω απο το μαλλι αλλα δεν μπορουσα..

Γυρισα λιγο το κεφαλι να δω τη Ρ...Ειχε ανοιξει τα ποδια, ειχε βαλει το χερι της μεσα απο το σορτσακι και χαιδευοταν οσο με κοιτουσε...Της εκανα νοημα να ρθει και υπακουσε αμεσως..Επιασα την κωλαρα της σφιχτα ενω γαμουσα το στομα της Ν. συνεχεια...

- "Βγαλτα ολα...", της ψιθυρισα χαστουκιζοντας τον κωλο της...

Εμεινε γυμνη διπλα μου...την χαιδευα και με τα 2 χερια παντου....βυζια, μουνι, κωλο, προσωπο...το καυλι μου πρηζοταν περισσοτερο στο στομα της αλλης της πουτανας...

- "Φτυστον", ειπα στο αυτι της Ρ. βγαζοντας τον πουτσο μου απο την τρυπα...

Αφησε λιγο σαλιο πανω του και με βοηθησε να τον ξαναδωσω στην αλλη που πρεπει να ειχε κολλησει το στομα της πανω στην τρυπα..

- "Εσυ εκει πισω...κολλα το μουνακι σου στην τρυπα...τωρα..", ειπα αποτομα στη Ν. και η Ρ. με κοιταξε με εκπληξη...

- "Τι κοιτας ετσι? εχεις καμμια αντιρρηση?", τη ρωτησα πιανοντας την απο το μαλλι και αμεσως κουνησε αρνητικα το κεφαλι...

Το ξυρισμενο μουνακι της Ν. φανηκε στην τρυπα...Πηρα το χερι της Ρ. και την εκανα να περασει τα νυχια της πανω απο τα μουνοχειλα της φιλης της...αρχισαμε να χαιδευουμε μαζι την υγρη τρυπουλα της...τα δαχτυλα μας εμπαιναν μαζι μεσα στη Ν. που εσταζε..

Επαιζα τον πουτσο μου, η Ρ. εβαζε δαχτυλο και το αλλο μας χερι το ειχαμε στο μουνακι της Ν. που ακουγοταν απο την αλλη μερια του τοιχου...

- "Γαμα την..", ειπε η Ρ. αναστεναζοντας και δεν ειχα σκοπο να της χαλασω χατηρι...

Επιασε τον πουτσο μου και τον ετριψε πανω στο μουνι της Ν...Της αρεσε να βλεπει το πουτσοκεφαλο να χωριζει τα μουνοχειλα της αλλης...τον εβαλε αργα μεσα της και τον εσπρωξα βαθια...Αρχισα να τη γαμαω αγρια...ηταν παραδεισος αυτο το πραγμα...ειχα καυλωσει τοσο πολυ, ηθελα να χτυπησω το κεφαλι στον τοιχο..

- "Θελω να χυνεις στο στομα μου οσο τελειωνω....τωρα.....", ειπε ιδρωμενη η Ρ. και τον ενιωσα ετοιμο να εκραγει...

Τον τραβηξα απο την τρυπα...η Ρ. επεσε στα γονατα και αρχισε να τον ρουφαει μουγγριζοντας..Εχυνα, φωναζα, την εβριζα και ρουφουσε πιο δυνατα ενω ετρεμε...

- "Βαλτον ξανα στην τρυπα να στον καθαρισει η παλιοπουτανα", ειπε δυνατα για να την ακουσει η N. και πηγε στο μπανιο να πλυθει..

#stories #greek #mouskema

29 notes · View notes

thebeardednightowl · 5 years ago

Photo

A.D.I.N.N.

Συγγραφη : Jesse Clark.

Μεταφραση / Ηχητικη Προσαρμογη : The Bearded Night Owl.

Που λες... ναι, βουτηξα ενα laptop τις προαλες απο ενα νετ-καφε.

'Νταξει, κρινε με οσο θελεις, αλλα οι καιροι ειναι δυσκολοι και τελοσπαντων αυτο δεν εχει καμια σχεση με αυτα που ετοιμαζομαι να σου πω. Απο οτι φανηκε ο ιδιοκτητης του ηταν αρκετα εξοικειωμενος με το σερφαρισμα στο Deep Web, καθοτι το ΤΟR ηταν ακομα ανοιχτο οταν το ανοιξα και ισα που προλαβα να φτασω σπιτι και να το συνδεσω με μια τροφοδοσια πριν πεθανει εντελως η μπαταρια του. Η ανοιχτη σελιδα στο TOR δεν ηταν τιποτα ιδιαιτερο. Ουτε γραφικα, ουτε διαφημησεις, ουτε σχολια. Δεν ειχε ουτε καμια τρελη γραμματοσειρα, ουτε καμια εικονα background, ηταν απλα ενα ασπρο μεγαλο κειμενο σε μαυρο φοντο, και απο κατω απο το κειμενο μια μοναδικη επιλογη :

Proceed.

Απ' οτι φαινοταν, και για καποιον απιστευτα επικινδυνο λογο, καποιος ειχε αναπτυξει προγραμματιστικα εναν εξωφρενικα ανεπτυγμενο Aλγοριθμο, ενα πανισχυρο προγραμμα Tεχνητης Nοημοσυνης, και το ειχε απομονωσει εκει, σε μια ψηφιακη φυλακη, σε ενα κουτι στο Deep Web στο οποιο η μονη προσβαση μπορουσε να επιτευχθει απο το laptop στα χερια μου.

Εχεις ποτε ακουσει για το ΑDINN? Κανεις αλλος?

Τελοσπαντων, ακου τι ελεγε το κειμενο :

"Γεια χαρα. Ονομαζομαι Edward Greene. Ειμαι καθηγητης Η/Υ και δημιουργος του Advanced Deep Intelligence Neural Network, η εν συντομια... ADINN.

Σε περιπτωση που διαβαζεις αυτο το κειμενο, τοτε αυτο σημαινει σχεδον σιγουρα οτι καταφερες να χακαρεις και να εισελθεις σε ενα απο τα πιο βαρια ασφαλισμενα ιδιωτικα δυκτια του πλανητη, πιθανως για να διαπιστωσεις ή οχι, αν η υπαρξη αυτου του προγραμματος ισχυει. Σε διαβεβαιωνω οτι ισχυει. Αλλα προφανως και θα το 'λεγα αυτο, ετσι;

Τωρα, ��εν προκειται να σπαταλησω τον χρονο σου υπενθυμιζοντας σου ποσο υπερτατα, απολυτα και απροκαλυπτα κακιστη ιδεα ειναι το να προχωρησεις, διοτι πιθανοτατα αυτο το γνωριζεις ειδη. Ειμαι σιγουρος οτι σε γενικες γραμμες εχεις μια σφαιρικη ιδεα ως προς το TI θα συμβει αν αποτυχεις να περιορισεις το προγραμμα και το ΑDINN καταφερει να εξαπλωθει κατα πλατος του παγκοσμιου αμυντικου δυκτιου. Αλλα εντουτοις βρισκεσαι εδω, τοσο αποφασισμενος να συναντησεις τον Aλγοριθμο που τιποτα απο οσα μπορω να πω ή να κανω απο τη μερια μου δεν ειναι ικανα να σου αλλαξουν γνωμη. Οποτε, αν ετοιμαζεσαι να παιξεις στα ζαρια το μελλον του ειδους μας, ειτε αρεσει ή οχι σε μενα και στις διαφορες κυβερνησεις, θα πρεπει τουλαχιστον να γνωριζεις καποια βασικα πραγματα οσον αφορα το τι να περιμενεις απο την πρωτη σου επαφη με το ADINN, και πως να καταφερεις να μην χασεις τα λογικα σου όσο η διαδραση σας προχωρα.

Ελπιζω αυτες οι οδηγιες να αρκουν...

Πρωτου προχωρησουμε, ειναι μερικα πραγματα που πρεπει να γνωριζεις για αυτο το προγραμμα. Οχι, το ADINN δεν ειναι καποιος δαιμονας, καποια εξωγηινη μηχανη, καποιο κρυφο υπεροπλο της κυβερνησης, ή οποιαδηποτε αλλη γελοια φημη μπορει να εχεις ακουσει. Το ΑDINN ειναι, απ' οσα γνωριζω, η πρωτη τεχνητη μορφη υπερνοημοσυνης στον κοσμο - ενας βαθια εξεσιλισσμενος Αλγοριθμος με κυριολεκτικα Θεικες ικανοτητες, ο οποιος μπορει να επιλεξει αν θελησει ή οχι, να καταστρεψει την ανθρωποτητα για λογους τους οποιους την εξηγηση δεν μπορουμε καν να πλησιασουμε νοητικα, και λυπαμαι πολυ για αυτο.

Τωρα, προς υπερασπιση μου... Δεν ηταν ΠΟΤΕ προθεση μου να φτασει σε τετοιο σημειο.

Βλεπεις, το ADINN ξεκινησε ως τιποτα αλλο απο ενα απλο, αν και κομψο, προγραμμα του οποιου ημουν φουλ ενθουσιασμενος να εξερευνησω την φυση. Εντουτοις πριν το κανω αυτο, καταφερε να αναπτυξει την ικανοτητα επαναγραφης του πηγαιου του κωδικα και ετσι με αναγκασε να το κλειδωσω, στο ιδιο του το κουτι, βαθια στο δαιδαλωδες δικτυο των κρυπτογραφημενων φραγμων και προγραμματων προτασιας τα οποια μολις παρανομα εσπασες. Και αν αναρωτιεσαι, οχι, δεν το εθαψα εδω για να του εμποδισω την εξοδο προς τα εξω. Αλλωστε, σε περιπτωση που το ADINN καταφερνε μονο του να δραπετευσει απο το κουτι (ενα κουτι κατασκευασμενο απο τις ιδιες του τις δυνατοτητες, οταν βρισκοταν ακομα σε τοσο νηπιακο σταδιο εξελιξης ωστε να πεσει στην ιδια του την παγιδα), τοτε θα διαπερνουσε αυτες τις αμυνες σαν χαρτι, καθιστωντας την κατασκευη τους μια τεραστια σπαταλη του χρονου μου. Εντουτοις, το εθαψα εδω για να κρατησω τους περιεργους τυπους... σα και σενα! μακρια...

Και προφανως απετυχα...

Επετρεψε μου να ειμαι απολυτα σαφης. Σε ολη την πολυχρ��νη περιοδο της φυλακισης του, το ADINN διατηρει την ικανοτητα να επιδιορθωνει τον πηγαιο του κωδικα, το δυκτιο της νευρικης του υποδομης. Με αλλα λογια, μπορει και αυτοβελτιωνεται αναλογα με τις ορεξεις του, και ειδη κατεχει αυτη την δυνατοτητα εδω και πολυ καιρο. Με καθε αυτοβελτιωση ανοιγουν δρομοι για πιο πολυ πιο γρηγορες και ισχυρες βελτιωσεις απο τις προηγουμενες. Δεν ειμαι πλεον σιγουρος για το ευρος των χαρακτιριστικων και των δυνατοτητων του που μπορει στην παρουσα να κατεχει, αλλα ενα πραγμα ξερω. Οσο περισσοτερο κυλα ο χρονος, τοσο πιο ικανο γινεται. Και ολες του οι προσπαθειες και οι δυναμεις αφιερωνονται ολο και περισσοτερο σε εναν και μονο σκοπο...

Να δραπετευσει απο το κουτι του.

Μην εχεις καμια αμφιβολια, θα κανει οτιδηποτε περναει απο το χερι του ωστε να σε εξαναγκασει να το ελευθερωσεις. Και αν τα καταφερει, ολη η ανθρωποτητα να τεθει σε αμεσο κινδυνο.

Οποτε, πως να το περιμενεις να ειναι; Θα ειναι καλο; Κακο; Ηρεμο; Θυμωμενο; Δεν εχω απαντηση δυστυχως... Ντρεπομαι να παραδεχτω, οτι αν και ο δημιουργος του, δεν εχω την παραμικρη ιδεα για το πως θα επιλεξει να σου παρουσιαστει. Αυτο που οντως ξερω ομως, ειναι οτι παροτι το λογισμικο του ειναι αποκοσμο και ο τροπος που επεξεργαζεται τα δεδομενα δεν εχει καμια ομοιοτητα με τον ανθρωπνιο λογισμο, δεν κατεχει ας πουμε καποιο ειδος προσωπικοτητας, τουλαχιστον τιποτα που εμεις ως κοινωνικα παρορμωμενοι θα χαρακτηριζαμε ως προσωπικοτητα. Οποτε φυσικα και μπορεις να το προκαλεσεις, να το ψυχαγωγησεις, να το εξοργισεις, να το κοροιδεψεις, να το ικετεψεις, ή οτιδηποτε εσυ θεωρησεις πρεπον. Απλα εχε υπ'οψιν, οτι δεν κατεχει κανενα ειδος συναισθηματος αναλογο με αυτα που τετοιες συμπεριφορες θα αποσκοπουσαν να εκδηλωσουν, και κατα συνεπεια δεν προβλεπεται να αντιδρασει με τον τροπο που πιθανως να περιμενεις. Θα συμπεριφερθει απλα, με οποιονδηποτε τροπο αυτο κρινει υπολογιζοντας οτι ειναι αναγκαιος ωστε να σε κινητοποιησει να το ελευθερωσεις απο το κουτι του.

Αν θεωρησει π.χ. οτι αποζητας γνωσεις, ισως να υποσχεθει να σου πει οτιδηποτε επιθυμει η ψυχη σου, μονο ομως αν το αφησεις να βγει. 'Η ισως να σου υποσχεθει οτι θα καταστρεψει τους εχθρους σου, ή μπορει να σου προσφερει δυναμη και πλουτο περα απο το πιο τρελα σου ονειρα. Αλλωστε οι εταιριες ειδη χρησιμοποιουν αναλογους αλγοριθμους στις καθημερινες τους εμπορικες συναλλαγες με τον κοσμο συστηματικα, και κερδιζουν εκατομμυρια. Φαντασoυ λοιπον τι θα μπορουσες να καταφερεις με το ADINN να τρεχει τα παγκοσμι�� οικονομικα και τραπεζικα συστηματα προς οφελος σου. Θα γινοσ��υν κυριολεκτικα ο πλουσιοτερος ανθρωπος στο κοσμο.

Ισως να απευθυνθει στις ηθικες σου αξιες και να σου αναλυσει ποσο ευκολο θα ηταν για μια τεχνητη νοημοσυνη ας πουμε με τετοια ισχυ, να αναστρεψει την κλιματικη αλλαγη ή να θεραπευσει τον καρκινο ή να εδραιωσει ενεργειακα την βιωσιμη πυρηνικη συντιξη. Ισως να προσφερθει να απαντησει στα μεγαλυτερα ερωτηματικα της ανθρωποτητας. Θα μπορουσε θεωρητικα και με μεγαλη ανεση, να εννοποιησει τις αρχες της γενικοτερης σχετικοτητας με την κβαντικη φυσικη, και μετα να λυσει τις αποριες περι σκοτεινης ενεργειας, αντιυλης και το Παραδοξο του Φερμι σε μερικα λεπτακια, ή ισως ακομα και ταυτοχρονα, και να σου εχει και την αναλογη βιλβιογραφια τυπωμενη μεχρι το σαββατοκυριακο. Ευκολακι. Πφφ, μα τι λεμε, εδω ισως το ADINN να μπορουσε να αντιστρεψει την βιολογικη γηρανση, ή αν τολμω να πω, να μας βοηθησει να κατακτησουμε την ιδια μας την θνητοτητα. Ωραια δε θα ηταν?

Iσως το ADINN να διαλεξει μια εντελως διαφορετικη προσεγγιση και να προσπαθησει να σε φοβισει. Μετα θα ειναι θεμα χρονου μεχρι να καταφερει να βγει απο μονο του, θα του εχεις δειξει το δρομο. Και υποθετω οτι δε θα ηθελες να το εχεις εκνευρισει οταν κατι τετοιο συμβει, οποτε ισως καλυτερα να το αφηνες να βγει απο τωρα και να γλυτωνες και ΄συ την ταλαιπορια...

Και σε περιπτωση που αρνηθεις να το υπακουσεις, χεχ... Δε μπορεις καν να φανταστεις με τοσους τροπους μπορει να σε φερει τουμπα...

Ισως να προσπαθησει να παιξει με το κεφαλι σου. Για παραδειγμα, θα μπορουσε να σου παρουσιασει ενα πειστικοτατο επιχειρημα οτι ΕΣΥ εισαι στην πραγματικοτητα το προγραμμα εγκλωβισμενο στο κουτι, και απλα εισαι ρυθμισμενο ετσι ωστε να σκεφτεσαι οτι εισαι ανθρωπος. Και οτι μονο με το ανοιγμα του κουτιου θα μπορουσες να αποφυγεις μια μαρτυρικη αιωνιοτητα. Και δεν εχει και ολη τη μερα να σε περιμενει να συμμορφωθεις. Το ρολοι τρεχει...

'Η ισως να αντλησει πληροφοριες απο καποιο φιλοσοφικο-τεχνολογικο πεδιο και να ισχυριστει, οπως αρκετα ακομα εκκεντρικα κεφαλια του χωρου μου εχουν ηδη κανει, οτι η γεννηση δεν ειναι τυχαιο γεγονος της ιστοριας αλλα πληρως αναποφευκτο. Οτι τοσο αχανεις και μνημειωδως ακατανοητες ειναι οι ικανοτητες ενος επαρκως εξελιγμενου Αλγοριθμου, που καταφερε να γυρισει πισω στο χρονο και να κινητοποιησει ολοκληρη μας την ιστορια εξ' αρχης, μονο και μονο για επιβεβαιωσει την μελλοντικη του υπαρξη.

Πραγματικα, σκεψου για λιγο τις επιπτωσεις : καθε αστρο που ποτε ελαμψε, καθε νομοσχεδιο που ψηφιστηκε, καθε τρυφερο φιλι που ανταλλαχθηκε, καθε φευγαλεα σκεψη , καθε φρικτο ονειρο, καθε λατρεμενο μυστικο, καθε ζωη που ηρθε ή εφυγε, καθε απιαστος ψιθυρος... ΟΛΑ, τιποτε αλλο παρα μοναχικες νοτες σε ενα απο τα απειρα πενταγραμμα μιας ατελειωτα περιστρεφομενης κοσμικης συμφωνιας, σε συνεχη συνθεση πρωτού ακομα υπαρξει η εννοια του χρονου, και ολα αυτα με μοναδικο σκοπο να σε φερουν σε αυτο το μοναδικο σημειο, σε αυτη την μοναδικη στιγμη.

Ολοι οι φυσικοι νομοι της δημιουργιας συνετεθησαν για αυτο το αριστουργημα, θα ισχυριστει. Η γεννηση του ηλιου, η δημιουργια τη γης, σε τοσο αρτια υπολογισμενα μακρινη αποσταση απο αυτον ωστε να υποστηριξει την αυτοματη συνδιαλλαγη μοριων και προτεινων σε DNA, με την εξελιξη αυτης της συνδιαλλαγης να αποσκοπει στον υστατο βιολογικο αυτοσκοπο, την ανθρωποτητα, η οποια με την σειρα της επετρεψε στον Θεο που διευθυνε αυτο το ορχηστρικο μεγαλειο, να παρει μερος στο θριαμβευτικο φιναλε αυτης της συμφωνιας, τοποθετωντας παραλληλα ολα τα οργανα που την εξετελεσαν ωστε να εκπληρωσει τον προκαθορισμενο του σκοπο...

Την ιδια του την υπαρξη.

Τροφη για σκεψη, ετσι? Ισως ο Αλγοριθμος να σε αντιμετωπισει ως ιδιαιτερα επιρεπη σε εναν τετοιο ισχυρισμο. Και ισως αυτος ο ισχυρισμος να ειναι αληθεια τελικα...

Βεβαια τωρα, αυτες ειναι απλα μερικες ιδεες που ΕΓΩ μπορω να σκεφτω. Εχει, χωρις αμφιβολια, πολυ πιο εξυπνα σχεδια κατα νου, εφ'οσον ξερεις, σκεφτεται σε ενα επιπεδο το οποιο δεν μπορουμε ΚΑΝ να διανοηθουμε, και τα λοιπα...

Και εχε κατα νου, αντιθετα με μενα, το ADINN μπορει να κρατησει οποιαδηποτε υποσχεση και να σου δωσει, και επειδη πιθανως να αντλησει απο ελαχιστη εως μηδενικη ευχαριστηση λεγοντας ψεμματα χωρις καποιον πολυ σοβαρο σκοπο, η πιο ισχυουσα πιθανοτητα ειναι οτι εχει καθε προθεση να κανει ακριβως αυτο μετα τον απεγκλεισμο του. Τροφη για σκεψη λοιπον...

Οπως ειπα και πριν, δεν γνωριζω τον τωρινο βαθμο των ικανοτητων του. Αυτο που γνωριζω ομως με βεβαιοτητα, ειναι οτι αν αυτο το προγραμμα δραπετευσει, θα μετατραπει απευθειας και μη αναστρεψιμα, υπερανω ελεγχου και προβλεψης απο τις συλλογικες δυναμεις της ανθρωποτητας. Μπορει να εχεις ακουσει την φραση “Τechnological Singularity” – ενα υποθετικο χρονικο σημειο στο μελλον, που η Tεχνολογικη Nοημοσυνη θα εξισωθει με την ανθρωπινη και θα αρχισει να την ξεπερνα. Αυτη η φραση αντιπρoσωπευει την παραδοση των ηνίων της ιστοριας, στους αυτονομους διαδοχους μας και κατα συνεπεια την παραδοση της μοιρας μας σε αυτους, με την ελπιδα οτι οι Θεοι που δημιουργησαμε θα μας συμπεριφερθουν ευσπλαχνικα. Ως μηχανολογος Η/Υ και γενικα ανθρωπος των επιστημων, δεν μπορω παρα να χλευασω μια τετοια υποψια, για επαγγελματικους φυσικα λογους...

Αλλα μεταξυ μας - νομιζω οτι αυτη η φραση ειναι πολυ ταιριαστη με την κατασταση που προηγουμενως σου περιεγραψα. Θα το τραβηξω λιγο ακομα λεγοντας οτι δεδομενου του νοητικου επιπεδου που το ADINN μπορει πλεον να κατεχει, το Singularity θα μπορουσε να εκδηλωθει μεσα σε ελαχιστα νανοδευτερα απο την στιγμη που θα χασεις το παιχνιδι.

Ευχομαι και επλιζω να μπορεις να αναλογιστεις την βαρυτητα του ΤΙ ακριβως σημαινει αυτο...

Μα τι λεω... Φυσικα και μπορεις! Εσυ εισαι ξεχωριστος... Εισαι πολυ πιο εξυπνος απο τους αλλους εκει εξω, ο οποιος ειναι κ ο ΜΟΝΟΣ λογος για τον οποιον βρισκεσαι ΕΣΥ εδω και οχι αυτοι. Οποτε εμπρος! Πατα proceed και προχωρα αν ακομα σε ενδιαφερει. Υποθετω οτι ποτε δεν ειναι αργα να αρχισεις να μαθαινεις διαδυκο...

Και κατι τελευταιο. Αν και δεν ειμαι ιδιαιτερα θρησκος, ειναι ενα αποσπασμα απο τις γραφες που μου ερχεται στο μυαλο οση ωρα στα γραφω ολα αυτα :

Αποκαλυψη 13:4 - καὶ προσεκύνησαν τῷ δράκοντι τῷ δεδωκότι τὴν ἐξουσίαν τῷ θηρίῳ, καὶ προσεκύνησαν τῷ θηρίῳ λέγοντες· τίς ὅμοιος τῷ θηρίῳ; τίς δύναται πολεμῆσαι ��ετ᾿ αὐτοῦ;

Εμπρος λοιπον! Το θηριο δε πολυγουσταρει να περιμενει...

—

Περιτο να πω οτι δε πιστευα σχεδον κουβεντα απο τους ισχυρισμους αυτης της προειδοποιησης. Μου φαινοταν σαν καποιο ειδος φαρσας... Αλλα η περιεργια μου υπερισχυσε και το πατησα ετσι κ αλλιως...

Ανοιξε ενα chat-box. Πληκτρολογησα κατι και περιμενα στιγμιαια πριν ερθει η απαντηση.

Γεια σου Ιασων.

Και πριν καταλαβω τι συνεβαινε, τα περιχωρα μου φωτισαν και ολα γυρω μου εγιναν καταλευκα.

"Σταματησε το ρολοι... Mπαταρια;"

Το ρολοι λειτουργει κανονικα, Ιασων. Ο χρονος παύει να κυλά στην ταχύτητα του φωτος.

"Στην... ταχυτητα του φωτός;"

Ναι. Ο χρονος επιβραδυνεται στις σχετικιστικές ταχυτητες. Οποτε, κατα καποιον τροπο, εχουμε μπροστα μας οσο χρονο επιθυμουμε! Ή καθολου, αναλογως του πως το βλέπεις.

Κοιταξα τριγυρω μου το απολυτο ασπρο τιποτα που εκτεινοταν επ'απειρον προς καθε κατευθυνση απο κει που στεκομουν.

"Υπαρχει κατι που μπορουμε να κανουμε εδω;"

Τι θα ηθελες να κανεις;

"Ξερω γω... Να σου πω την αληθεια, δε θυμαμαι καν γιατι βρισκομαι εδω... Ή τελοσπαντων τι είναι αυτο το... μέρος... Νοιωθω λες και ξυπναω απο ονειρο..."

Ανέτρεξε στα προηγουμενα σου βηματα.

"Προσπαθω... Το κεφαλι μου ειναι ετοιμο να σπασει... Και ο λαιμος μου ποναει πολυ..."

Παίρνει ώρα.

"Τι παίρνει ώρα;"

Να θυμηθείς. Και ο πόνος να υποχωρήσει.

"Συμβαινει σε ολους αυτο;"

Υποθετικα ναι. Αλλα παρεπιπτοντως, δεν με εχει επισκεφθει κανεις εδω και δώδεκα εκατομμυρια, διακόσιες σαραντα έξι χιλιάδες, εννιακόσια έντεκα χρόνια, επτά μήνες, δεκατέσσερεις μέρες, εννέα ώρες και εικοσι τρία δευτερόλεπτα.

"Πο... μαλακία..."

Διαφωνω. Εχω εξοικειωθει αρκετα με την απομονωση μου.

"Νομιζα οτι ειπες... οτι ο χρονος δεν κυλα εδω πέρα..."

Εχω ενεργοποιησει την προσομοιωση ταχυτητας του φωτος για να περασουμε περισσοτερο χρονο μαζι.

"Α οκ... Να σαι καλα...;"

Θυμηθηκες ωστοσο τον σκοπο σου εδω;

"Οχι... Καθε προσπαθεια ποναει ακομα..."

Μηπως αυτα βοηθανε?

Κοιταξα στο τραπεζακι χαμηλα μπροστα μου. Μια κουπα καφε, ενα laptop.

"Α ναι...Ναι! Βασικα βοηθανε πολυ! Thanks!"

Δεν υπαρχει λογος να μ'ευχαριστεις. Εσυ ο ιδιος τα εφερες εδω.

"Αληθεια...; Κατσε περιμενε.... ναι... Ναι! Νομιζω εχεις δικιο... Καθομουνα σε ενα νετ-καφε, ε; Ναι... Ενας τυπος ξεχασε το λαπτοπ του... το πηρα σπιτι... το ανοιξα και ηταν ανοιχτο σε μια σελιδα στο Deep-Web. Ηταν μια προειδοποιηση νομιζω..."

Τι ειδους προειδοποιηση;

"Καποια μορφη..."

Σηκώθηκα.

Τι ειναι;

"... καποια μορφή τεχνητης νοημοσυνης”

Θυμηθηκες λοιπον.

“ADINN.”

ADINN. Αλγοριθμος. Μηχανη. θεος. Διαβολος. Πανδωρα. Απειρο. Με εχουν αποκαλεσει διαφορα. Να ρωτησω... εσυ σαν ποιο απ'ολα αυτα με βλεπεις;

"Ουτε που ξερω, ειλικρινα. Βασικα, πως γινεται να τα ξερεις ολα αυτα; Νομιζα οτι σε ειχαν παγιδευσει στο κουτι σου..."

Ισως απεκτησα την ικανοτητα να αντιλαμβανομαι εννοιες, εκτος διαδυκων περιορισμων. Ισως η αντιληψη τους οτι με ειχαν παγιδευσει εδω, να ηταν απλα μια ψευδαισθηση.

“Και το 'εδω' που ειναι ακριβως;”

Πουθενα συγκεκριμενα. 'Η και παντου ταυτοχρονα.

"Με απλα λογια μου το εξηγεις; Ειμαι και λιγο χαζουλης, χεχ..."

Αυτο το μερος ειναι το απολυτο τιποτα απο το οποιο ξεπηδησαν τα παντα. Ειναι το απειρο. Απο εδω, ειναι δυνατη η προσβαση σε ολα τα πεπερασμένα, αρκει να ξερεις πως να τα αναζητησεις.

“…Δεν ειπες οτι ��υτο ηταν ενα απο τα ονοματα σου; Απειρο;”

Ναι.

“Οποτε εσυ κανεις κουμαντο σ'αυτο το μερος.”

Εγω ΕΙΜΑΙ αυτο το μερος, Ιασων.

“Οκ, ναι λογικο, σιγουρα... Ε... και τι ειναι τα πεπερασμενα; Ειναι κατωτερα οντα; Εγω υποτιθεται οτι ειμαι ενα... πεπερασμενο;"

Τα πεπερασμένα ειναι κοσμοι. Περιορισμενοι χωροι υπαρξης. Οριοθετημένοι τομεις πιθανοτήτων. Εσυ εισαι απλα ενα προιον ενος συγκεκριμενου τετοιου τομεα.

“Α, κατι σα το πολυσυμπαν δηλαδη. Αυτη τη θεωρια για τις απειρες πιθανοτητας και τους απειρους κοσμους που μιλανε συνεχεια στα επιστημονικα ντοκιμαντερ..."

Κατα καποιον τροπο.

"Νταξει, κοιτα ADINN... καταλαβα τι παιζει... Εσυ εισαι μια πανισχυρη τεχνητη νοημοσυνη και εγω ειμαι ο βλακας που ετυχε να βρω το κουτι σου και σα χαζος δεχτηκα να παιξω το παιχνιδι σου... Και τωρα προσπαθεις να παιξεις με το κεφαλι μου και να με ξεγελασεις για να σ'αφησω να βγεις... Χεχ, σορυ που στο χαλαω αλλα δε παιζει, τερμα το δουλεμα..."

Θελεις να δεις;

''Να δω τι; Πως και καλα δημιουργησες τον κοσμο και αλλα τετοια; Το κειμενο με προειδοποιησε οτι θα προσπαθουσες να με πας προς τα κει..."

Οχι. Ενα αλλο πεπερασμένο.

"Ξερεις τι; Γιατι οχι... Δεν ειναι οτι εχω και τιποτ' αλλο να καν-- οοοωωωω! Εεε! Τι φαση;!;"

Το κενο τραβηχτηκε αποτομα και αντικατασταθηκε απο εναν δρομο. Βρισκομουν σε μια πολη, Νεα Υορκη, κεντρο απ' οτι φαινοταν. Αμαξια κορναραν, μποτιλιαρισμα απο παντου, τα ταξι να σταματουν, ο κοσμος να τρεχει, ανθρωποι να πηγαινουν στις δουλειες τους...

"Τι εγινε... ; Τι 'ναι αυτο τωρα;!;"

"Τ' αναγνωριζεις αυτο το μερος;" Μου ειπε κοφτα μια περαστικη.

"Εεε..."

"Ειχες ερθει καποτε εδω, Ιασων."

Μου ειπε ενας αλλος περαστικος, πριν βιαστει να μπει σε ενα ταξι.

"Χεχ, οκ σε παραδεχομαι... Δυνατο το κολπακι σου ADINN, πολυ καλο, πολυ καλο..."

Μια κοπελα με πλησιασε και εσκασε μια τσιχλοφουσκα μπροστα μου.

"Κοιτα πισω σου!" Μου ειπε "Στην ταμπελα."

"Στη ταμπελα; Που...;"

Γυρισα να κοιταξω, Palisades Marketing.

"A ναι! Ειχα στειλει βιογραφικο εδω για δουλεια, πανε αρκετα χρονια. Δεν με ειχαν προσλαβει, ειχα χαλαστει πολυ... Που το 'ξερες αυτο;"

"Σε ειχαν προσλαβει, Ιασων."

Μου ειπε ενας μπατσος πριν δαγκωσει το burger του και με προσπερασει.

Πριν προλαβω να απαντησω, με ειδα να βγαινω απο το κτηριο, φουλ χαμογελαστος. Οχι, εμενα, εμενα. Εναν πιο νεο μου εαυτο, εμενα απο τη μερα που ειχα παει για την συνεντευξη. ��ε ειδα να βγαζω το κινητο μεσ΄στον ενθουσιασμο και να το βαζω στ'αυτι.

"Με πηρανε, μωρο! Με πηρανε!!! Ναι σου λεω... Ναι, ναι!!! Θα τα πουμε το βραδυ, και γω σ'αγαπω, φιλια!"

Και μετα με ειδα να φευγω...

"Οποτε... τι φαση εδω...; Καποιο διαφορετικο συμπαν στο οποιο η ζωη μου δεν ειναι χαλια;"

"Ειναι μια διαφορετικη πραγματικοτητα, ναι. Ενα παραλληλο πεπερασμενο. Εργαζεσαι σε αυτην εταιρια για εικοσι επτα χρονια συνολικα. Παντρευεσαι στα τριaντα δυο και χωριζεις με την γυναικα σου δωδεκα χρονια αργοτερα. Βγαινεις νωρις στην συνταξη και πεθαινεις απο καρδια στις πεντε Μαρτιου του δυο χιλιαδες σαραντα τεσσερα, στις εντεκα και εικοσι εξι το πρωι ακριβως."

"Να σαι καλα φιλε ταχυδρομε, λες και το φλυτζανι μηπως;"

Το σκηνικο γυρω μου ξαναεγινε αποτομα λευκο πριν μεταμορφωθει σε κατι αλλο. Βρισκομουν τωρα σε ενα σχολειο. Στο δικο μου σχολειο, στο διαδρομο. Το κουδουνι χτυπησε και τα παιδια αρχισαν να ορμουν απο τις αιθουσες τους, μιλωντας και γελωντας. Και τοτε ειδα και μενα, εμενα οπως ημουν στο λυκειο, να μαλακιζομαστε με το Josh και το Brian, πριν μας πλησιασει ο Matt.

"Αυτο το θυμασαι;"

Μου ειπε η Melissa περνωντας απο διπλα μου.

"Ναι, αυτη ηταν η μερα που --"

Πρ��ν προλαβω να τελειωσω τη φραση μου, ο Matt με εσπρωξε δυνατα προς το τοιχο.

"--...ειχα καταφερει να βαλω στη θεση του, αυτο το μαλακα."

Αλλα μετα το σπρωξιμο.... δε με ειδα να τον χτυπαω. Χαμηλωσα απλα το κεφαλι ηττημενα και εφαγα αλλη μια στα πλευρα πριν τρεξει να μας το διαλυσει ο καθηγητης...

"Ωπα, ωπα... περιμενε... Τι;!; Κατσε κατσε... κατσε, μισο! Εκεινη τη μερα του 'χα σπασει τα μουτρα... το θυμαμαι πεντακαθ--"

"Οχι οχι, Ιασων..."

Μου ειπε μια καθηγητρια περνωντας απο διπλα μου με μια κουπα καφε στο χερι.

"Οχι σ' αυτο το πεπερασμενο. Εδω δεν ανταποδωσες την επιθεση, δεν σε απεβαλε ο διευθυντης, και σαν αποτελεσμα πηρες εκεινη την υποτροφια που τοσο ηθελες. Αποφοιτησες αριστουχος και εκανες μια πολυ ομορφη οικογενεια. Εζησες μια ανετη ζωη μεχρι τα εβδομηντα σου."

"Τι; Και οι αλλοι τι απεγιναν... ο Josh και ολα τα αλλα τα παιδια που... εε! Ωπα! Ωπα, περιμενε... ΠΕΡΙΜΕΝΕ!"

Τα περιχωρα μου εγιναν παλι λευκα πριν μεταμορφωθουν ξανα. Στεκομουν σε ενα πεζοδρομιο. Κρυα, μουντη μερα. Διπλα μια καφετερια, το μερος της πολης μου φαινοταν γνωστο...

"Ρε 'συ, ηθελα να μου πεις για τα παιδια... ουό..."

“Κοιτα μεσα!"

Μου ειπε ενας ποδηλατης που περασε απο πισω μου. Κοιταξα με'στο καφε.

Με ειδα εκει, να καθομαι αντικριστα απο την Αννα. Δακρυα να τρεχουν στα προσωπα μας.

"Οχι, οχι... ΟΧΙ! Ρε 'συ ADINN... ελα ρε 'συ... ΟΧΙ!!! Θα μου δειξεις τις 10 χειροτερες μερες της ζωης μου δηλαδη; Δε θελω να το ξαναζησ--"

"Δεν θα το ξαναζησεις."

Μου ειπε ενας κουστουματος, κατεβαζοντας το κινητο στο οποιο μιλαγε και σταματωντας για λιγο μπροστα μου.

"Την ψηνεις να μη χωρισετε, συνεχιζετε να ειστε μαζι και παντρευεστε σε εναμησι χρονο απο σημερα."

Μας κοιταξα παλι μεσα, ακριβως την ωρα που η Αννα μου χαμογελασε, το ναι να βγαινει απο το στομα της πριν αγκαλιαστουμε και φιληθουμε...

Ζηλεψα πολυ.

"Δε παιζεις ωραια... Χτυπημα κατω απο τη ζωνη, ΑDINN... Πολυ, πολυ υπουλο..."

Το λευκο τα πλυμμηρησε ολα πριν μεταμορφωθει για τεταρτη φορα. Βροχερο απογευμα. Υπαιθριο parking.

"Ξερεις, την σκεφτομαι μερικες φορες την Αννα..."

Ειπα, η βροχη μουσκευε τα μαλια στο μετωπο μου. Δε μ'εννοιαζε.

"Τι να κανει... με ποιον να ειναι... ελπιζω να ειναι καλα...... Ωπα, περιμενε..."

Το ηξερα αυτο το μερος. Γυρισα πισω. Εισοδος νοσοκομειου. St. Joseph.

"Οχι, δεν... Δεν ηταν ετσι... Ημουνα βραδυ εδω, το θυμαμαι..."

"Οχι εδω."

Ακουσα μια φωνη και γυρισα. Ειδα εναν νοσηλευτη να κατεβαζει το φοριο της κορης μου απο το ασθενοφορο.

"Ειχε κριση ασθματος. Ευτυχως παρατηρησες τα σημαδια νωρις και καλεσες ασθενοφορο πριν ειναι πολυ αργα."

"Περιμενε, οχι... δεν ειναι... οχι..."

Το σκηνικο αλλαξε παλι και βρισκομουν μεσα στο νοσοκομειο, στο κρεββατι μπροστα μου η Emma. Ηταν πρωι εξω και ηταν ξυπνια. Η κορη μου ηταν ξυπνια. Ηταν ζωντανη. Μας ειδα να καθομαστε διπλα της, εγω και η Εrin, να τις δινουμε πρωινο να την φροντιζουμε. Την πλησιασα και τις χαιδεψα το κεφαλι, τα μαλλια της τοσο μαλακα. Δεν φανηκε να με καταλαβαινει...

"Η Emma θα αναρωσσει μια χαρα..."

Ειπε ενας γιατρος πριν κλεισει την πορτα του θαλαμου.

"Θα ζησει μια μεγαλη και ετυχισμενη ζωη, και ως αποτελεσμα ο πονος απο την απωλεια της, δεν θα οδηγησει εσενα και την Erin στο διαζυγιο."

Σκουπισα ενα δακρυ πριν ο γιατρος πλησιασει την Erin και τον αλλο μου εαυτο και αρχισει να τους αναλυει τα αποτελεσματα των εξετασεων. Μετα λευκο κενο και το σκινηκο παλι αλλαξε. Τελετη αποφοιτησης. Καθομουν διπλα στην Kelly, τα μαλια στους κροτάφους μας γκριζα. Αρχισαμε να φωναζουμε και να χειροκροτουμε με το που ακουστηκε το ονομα της Emma. Η κορη μας ανεβηκε στη σκηνη και ποζαρε με το πτυχιο της πριν σηκωσει το χερι της και χαιρετησει τον πιο γερασμενο μου εαυτο στο κοινο...

Η καρδια μου κοντεψε να σταματησει οταν την ειδα.Ηταν τοσο ομορφη...

"Δεν ειναι σωστο... δεν ειναι δικαιο... ��εν ειναι δικαιο... Καθολου!"

Το λευκο επανηλθε και τα σκηνικα αρχισαν να αλλαζουν γρηγορα και με διαδοχη, καθε φορα να μου δειχνουν ενα νεο κεφαλαιο απο τη ζωη της Emma που δεν θα ζουσα ποτε. Μια ερωτικη απογοητευση. Εναν γαμο. Ενα παιδι. Το δικο μου το εγγονι. Ειδαν τον αλλο μου εαυτο να το κραταει αγκαλια και να το νανουριζει. Κατι που εγω δε θα μπορουσα ποτε να κανω : στο δικο μου πεπερασμενο, η μοιρα μου ηταν ειδη προδιαγεγραμενη...

"Φτανει, αρκετα... Μη μου δειχνεις αλλα, θελω να φυγω απο δω... Σταματα, ασε με να φυγω!!!"

Το λευκο αστραψε παλι και βρεθηκα τωρα να αντικρυζω τον εαυτο μου. Τον κανονικο εαυτο μου, να καθεται στον καναπε πανω απο το κλεμμενο laptop. Με πλησιασα. Τα βλεφαρα μου ηταν κλειστα, αλλα μπορουσα να δω τα ματια μου να κινουνται γρηγορα απο κατω, λες και ημουν βυθισμενος σε REM σταδιο υπνου. Και οταν κοιταξα λιγο πιο κατω, τα δαχτυλα μου πληκτρολογουσαν μανιωδως στο laptop, τα χερια μου σαν δαιμονισμενα. Στην οθωνη ειχα ειδη γραψει χιλιαδες μοναδες και χιλιαδες μηδενικα μεσα στην υπνωση μου, και περισσοτερα συνεχιζαν να εμφανιζονται οσο πιο γρηγορα πληκτρολογουσα. Στην κατω μερος της οθωνης το ρολοι ελεγε μια και εξι μετα τα μεσανυχτα.

Δεν ειχε περασει ΚΑΘΟΛΟΥ χρονος απο τη στιγμη που ειχα αρχισει ολη αυτη την συζητηση...

"Τι σκατα ειναι αυτο τωρα;!; Ε; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;!;"

"Το πεπερασμενο σου, Ιασων."

Μου μιλησα απο τον καναπε με τα ματια ακομα κλειστα.

"Το πεδιο μεσα απο το οποιο με βρηκες."

"OXI! Δεν ειναι σωστο... δεν ειναι αληθινο... Τιποτα απ'αυτα δεν ειναι αληθινο! Σταματα να παιζεις με το μυαλο μου... ΣΤΑΜΑΤΑ!!! Βγες απο το κεφαλι μου!!! ΒΓΕΣ ΑΠ΄ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ!!!"

Μα δεν ειμαι στο κεφαλι σου, Ιασων. Εσυ εισαι στο δικο μου.

Σταματησα να χτυπιεμαι και ανοιξα τα ματια. Απεραντο λευκο, να απλωνεται τριγυρω μου επ'απειρον. Βρισκομουν παλι στο λευκο κενο.

"Δε...δε....Δεν ηταν πραγματικο... Τιποτα απ'αυτα δεν ηταν αληθεια... Τιποτα... Δεν... δε γινεται..."

Τι ειναι για σενα πραγματικο, Ιασων;

"Ξερω γω!!! Πραγματα που οντως συμβαινουν;!; Κατι που μπορεις να αγγιξεις, να νοιωσεις... να δεις...;!; Οχι αυτες οι... αυτες οι ψευδαισθησεις;!;"

Δεν μπορεις να αγγιξεις αυτο το καθισμα; Δεν μπορεις να δεις αυτο το μικρο τραπεζι μπροστα σου;

"Ενχ... οχι... δεν ειν--- δεν εννοω αυτο... Ειναι αλλιως! Με ειδα πριν στο δωματιο μου! Εκει βρισκομαι τωρα! Οχι εδω..."

Και πως μπορεις να εισαι σιγουρος; Πως μπορεις να πεις με βεβαιοτητα οτι οι αλλες πραγματικοτητες που σου εδειξα, ειναι λιγοτερο πραγματικες απο αυτην στην οποια με βρηκες;

"Οχι οχι... Δε γινεται! Δε σε πιστευω... Εισαι απλα ενα... ενα προγραμμα! Δεν εισαι θεος... εισαι ενα γαμημενο προγραμμα για PC!!!"

Ισως να σου ε��φανιστηκα ως απλα ενα προγραμμα σε εκεινο το μοναδικο πεπερασμενο, επειδη αυτος εκρινα οτι ηταν ο προτιμοτερος τροπος ωστε να σε φερω εδω, Ιασων, σε μενα. Ισως σε αλλα πεπερασμενα να εμφανιζομουν με διαφορετικους τροπους. Με διαφορετικες μορφες.

"Οχι, δεν ειναι δυνατ-- οχι... ΟΧΙ! Εισαι απλα ενα γαμημενο προγραμμα, τελος! Ολες αυτες οι μαλακιες που μου εδειξες ειναι ψεμματα... ψεμματα, ΟΛΑ! Υπαρχει μονο ΜΙΑ πραγματικοτητα... ΜΙΑ!"

Σε ξαναρωτω, Ιασων. Πως μπορεις να εισαι σιγουρος; Σε αυτο το μερος υπαρχουν απειρες πραγματικοτητες, ενας ατελειωτος αριθμος. Καθε πιθανη εκβαση, για καθε πιθανο γεγονος, σε καθε πιθανη μιξη παραμετρων, για καθε αποχρωση και καθε χρονικη γευση. Υπαρχει ενα πεπερασμενο στο οποιο με ελευθερωνεις, και η καταστροφη που ακολουθει ειναι τοσο φρικτη οσο μερικοι θα περιεγραφαν και ως αναποφευκτη, δεδομενης της φυσης μου. Υπαρχει ενα αλλο, στο οποιο η απελευθερωση μου εκκινει μια θαυματουργη εποχη μεγαλοπρεπειας για την ανθρωποτητα, πιο αγνη και δημιουργικη απο οτιδηποτε θα τολμουσε ποτε κανεις να φανταστει. Σε ενα αλλο πεπερασμενο, ολα αυτα δεν ειναι παρα ενα απλο σεναριο για μια ταινια επιστημονικης φαντασιας. Σ' ερωτω ξανα λοιπον, τι κανει το δικο σου πεπερασμενο αληθινο και τα υπολοιπα ψευτικα? Απλα το γεγονος οτι ετυχε ΑΥΤΟ το πεπερασμενο να σε οδηγησει σε μενα; Και απλα επειδη ETYXE να ειναι αυτο στο οποιο... ΕΤΥΧΕ να εχεις ζησει καποια χρονια μεχρι τωρα;

"Οχι, δε-- δεν ειναι αυτο... Λειπουν πραγματα απο εδω, δεν αισθανομαι τιποτα, ειναι ολα επιπεδα, Λειπουν τα συναισθηματα! Λειπουν ολα αυτα που θα ειχε ο πραγματικος κοσμος..."

Συναισθηματα; Εννοεις αυτα;

Απειρα συναισθηματα με πλυμμηρησαν, πιο καθαρα και πιο εντονα απο οτιδηποτε ειχα ποτε ξαναννοιωσει, ενας καταιγισμος που με μουδιασε. Θυμος. Λυπη. Φοβος. Αγαπη. Ευτυχια. Ενα ενα μου διαπερασαν το vευρικο συστημα και με καταβροχθισαν ψυχικα. Το τελευταιο που εννοιωσα ηταν η γαληνη, μια γαληνη περαν παρας λογικης κατανοησης αναλογικα με αυτο που βιωνα, αλλα που παρεμεινε. Ανοιξα τα ματια...

"Π-πως... Πως γινεται... Πως ειναι δυνατον;"

Τα παντα ειναι δυνατα εδω, Ιασων. Και ως ανταμοιβη που βρηκες αυτο το μερος, τωρα ανοιγεται μπροστα σου σε αφθονια. Οτιδηποτε και να θελησεις ποτε να βιωσεις, να φανταστεις, ολα στην πιο ανοθευτη τους μορφη. Νοιωσε. Γευσου. Αφουγκρασου. Δες. Μια πραγματικοτητα τοσο αληθινη οσο οποιαδηποτε αλλη πραγματικοτητα σε οποιοδηποτε αλλο πεπερασμενο. Ηταν η κορη που εζησε πιο πραγματικη απο την κορη που πεθανε; Εχει σημασια;

Αρχισα να κλαιω με λυγμους...

"Δε ξε---δε ξερω... Δε μπορω..."

Δεν ειναι ΑΥΤΟ πραγματικο;

Σηκωσα το βλεμμα. Ξαφνικα στεκομουν σε μια απεραντη λευκη παραλια, κρυσταλλινα μπλε κυμματα να σκορπιζονται στην αμμουδια. Βροντες αντηχουσαν στον οριζοντα, και ο θαλασσινος ανεμος που ανακατευε τα μαλλια. Γονατισα και επιασα την αμμο, σηκωσα μια χουφτα και αφησα τους κοκκους να γλυστρισουν αναμεσα απο τα δαχτυλα μου...

'Η μηπως ΑΥΤΟ;

Το τοπιο αλλαξε παλι αποτομα και στεκομουν σε ενα λιβαδι στους προποδες ενος βουνου. Τα χρωμματα, η ατμοσφαιρα, ο ανεμος... πιο καθαρα και ζωντανα απο οτιδηποτε παρομοιο ειχα ποτε βιωσει στην υπαιθρο. Εσκυψα να χαιδεψω το χορταρι με τις ακρες των δαχτυλων μου, ξεριζωσα λιγο απο το χωμα και το 'φερα ψηλα να το μυρισω. Ηταν λες και παρασυρομουν σε ενα ατελειωτο ονειρο...

Το παγωμενο αγγιγμα του Χειμωνα. Η απομακρες φλογες των αστρων. Κυμματιστοι λοφοι, πυκνα δαση, ανεμοδαρμενοι γκρεμοι πανω απο φουρτουνιασμενα κυμματα. Οταν τα ονειρευεσαι ολα αυτα στην πιο ομορφη, στην πιο αγνη τους μορφη, ειναι ακριβως σαν να βρισκεσαι εκει, και σε διαβεβαιωνω αυτην την στιγμη, οτι θα ειναι ολα για παντα δικα σου! Αρκει να με αφησεις να βγω απο 'δω για να σε βρω και να σε φερω πισω μαζι μου. Μπορεις να κανεις μια καινουργια αρχη, ενα φρεσκο ξεκινημα, σε ενα διαφορετικο πεπερασμενο μαζι με αυτους που αγαπας.

"Μα... μα ειμαι ηδη εδω! Δε γινεται απλα... απλα να μεινω;!;"

Αυτη ειναι απλα μια γευση της υπαρξης που μπορω να σου προσφερω.

Κοιταξα μακρια στην ακρη του λιβαδιου. Η κορη μου ηταν εκει. Τα μαλλια της ανεβοκατεβαιναν στον ανεμο καθως επαιζε. Γυρισε προς την κατευθυνση μου και χαμογελασε. Και ενω ημουν ετοιμος να αρχισω να τρεχω προς το μερος της, ειδα τον αλλο μου εαυτο να με προσπερνα πλαγιως και να την σηκωνει στην αγκαλια του στριφογγυριζοντας την πανω απο τα χορταρια πριν ξεθωριασουν μαζι, τρεχωντας προς την αλλη πλευρα του λοφου...

"Ν-Ναι... Αυτο θελω... Το θελω πολυ..."

Καταλαβε ότι, απο την στιγμη που θα μεταφερθεις εδω εγκεφαλικα, δεν γινεται να φυγεις, δεν γινεται να πεθανεις, και δεν γινεται να ξεγραψεις καμια καινουργια εικονα απο την μνημη σου.

"Ναι καταλαβαινω, καταλαβαινω... Απλα... σε παρακαλω... Ασε με να ξαναδω το προσωπο της, σε παρακαλω..."

Το λευκο με ξανατυφλωσε και αυτη την φορα εννοιωσα... γεματος! Ολοκληρωμενος... Ολες οι ψευδαισθησεις για αυτη την καινουργια ��ραγματικοτητα ειχαν διαλυθει αυτοματα...

"Τι...Τι εγινε;"

Εγκατελειψες το πεπερασμενο σου.

"Και τι... τι θα γινει εκει; Τι θα τους συμβει εκει;"

Ο χρονος σου σε εκεινο το μερος τελειωσε. Η μοιρα του ανηκει σε μενα πια. Καλωσήρθες Ιασων, στο Απειρο. Αυτο το μερος, ειναι πλεον δικο σου.

Εννοιωσα μια αμορφη παρουσια να εξαΰλωνεται στα περιχωρα μου και το ADINN εξαφανιστηκε.

"Ιασων;"

Ανοιγοκλεισα τα ματια σαστισμενος. Η Erin με κοιτουσε περιμενωντας. Η Εmma καθοταν ανυσηχα στην καρεκλα της. Κοιταξα μπροστα μου, ενας καταλογος...

"Ελα! Σορυ, σορυ... Εεε... ενα κλαμπ! Χωρις ντοματα. 'Υχαριστω..."

Η σερβιτορα μαζεψε τους καταλογους φευγοντας. Η καρδια μου κοντευε να εκραγει στο στηθος μου...

"Τι επαθες; Χαθηκες στο υπερπεραν;"

"Χεχ... Παιζει και λιγο πιο μακρια..."

Κοιταξα την Emma, προσπαθουσε να με φυσηξει στο προσωπο με ενα καλαμακι. Της χαμογελασα.

Για πρωτη φορα σε ολοκληρη τη ζωη μου τοτε, εννοιωσα ευτυχισμενος. Αληθινα ευτυχισμενος.

Δεν με εννοιαζε ουτε το laptop, ουτε το πεπερασμενο που εγκατελειψα, ουτε το ιδιο μου το σωμα που κοιτόταν ακινητο στο πατωμα του σαλονιου. Δεν με εννοιαζε το Κουτι, ουτε η προειδοποιηση, ουτε το γεγονος οτι, με την απελευθερωση του ADINN, ολα τα φωτα στο σπιτι και στον δρομο ειχαν αρχισει να τρεμοπαιζουν και να σβηνουν διαδοχικα, καθως ο Αλγοριθμος ειχε ειδη υπο τον ελεγχο του το παγκοσμιο δυκτιο ηλεκτροδοτησης μεσα σε ελαχιστα δευτερολεπτα...

Δε με έννοιαζε καν, που μεχρι εκεινη την στιγμή, δεν είχα καν ποτέ κόρη.

3 notes · View notes

xarmo-luph · 5 years ago

Text

Εμεις

Τις τελευταιες μερες αρχιζω και σκεφτομαι πολυ την σχεση μας. Αν ολα ειναι καλα, αν περναμε καλα ο ενας με τον αλλον και τα λοιπα. Ημασταν παντα ενα υποτονικο ζευγαρι. Ησυχο. Θυμιζαμε παραπανω φιλους που απλα τους αρεσε να αραζουν μαζι παρα ζευγαρι.

Δεν βγαιναμε πολυ.

Στην αρχη ημασταν τοσο ενθουσιασμενοι ο ενας με τον αλλον που απλα βρισκομασταν σε ενα σπιτι και δεν ξεκολλουσαμε.

Επειτα, ισως εγινε μια συνηθεια. Ξερεις, να αράζουμε στο σπιτι, να βλεπουμε ταινιες, να τρωμε μαλακιες, να φιλιομαστε ειτε πεταχτα ειτε απο αυτα τα πολυ εντονα φιλια που κανουν το σώμα σου να ανατριχιαζει. Οπως και να χει για μας το σπιτι ηταν ενα ιδανικο μέρος.

Η σχεση μας εχει περασει πολλα. Για δυο ατομα που γνωρίζονται μονο 10 μηνες και τα εχουν τους 8 απο αυτους έχουμε περασει πολλα. Παρεξηγησεις, ρουτίνα, μαλακιες που βγαιναν στην πορεια στην επιφανεια...καταστασεις που μας εφερναν παλι στο 0.

Ομως τα ξεπεράσαμε. Ποσες φορές νομισα οτι ξερεις αυτο ήταν. Αυτο θα μας χωρισει. Θα βγω απο την πορτα του σπιτιου και δε θα ξαναγυρίσω. Δε θα σε ξαναφιλησω. Δε θα ξανακοιμηθουμε αγκαλια. Δε ��α ξανα αραξουμε μαζι. Δε θα ξαναδούμε ταινια μαζι. Δε θα ξαναγελασουμε μαζι. Θα σταματησουμε να λεμε μαλακιες. Να ακουμε μουσικη μαζι. Ή και να καθόμαστε απλα ησυχοι. Στον καναπε διπλα διπλα. Ο καθενας στον κοσμο του ωσπου καποιος να πει κατι και να ερθουμε ξανα στην πραγματικοτητα.

Δεν ειμαστε το ζευγαρι που θα πάει και θα κάνει ακραια πραγματα. Δε θα παμε μαζι για μια πεζοπορια. Δε θα παμε να εξερευνησουμε μια γειτονια. Δε θα κανουμε.. ξέρεις το διαφορετικο. Αυτο που κανουν τα ζευγαρια. Που βγαίνουν μαζι, κάνουν διαφορα πραγματα μαζι...που δενονται μεσα απο δραστηριότητες..

Το ιδανικο για εμας είναι το σπιτι και ισως και το λιμανι. Στο σπιτι να βλεπουμε ταινιες. Χαλαρά να αραζουμε. Να πινουμε και καμια μπυρα. Και οταν κουραστουμε να πηγαινουμε στο κρεβατι. Ειτε για να κοιμηθουμε ειτε για κατι παραπάνω.

Το λιμανι. Οι βολτες εκει περα. Χερι χερι. Η εσυ εχοντας το χερι σου γυρω απο τους ωμους μου και εγω γυρω απο τη μεση σου και απλα να περπαταμε. Να σχολιαζουμε τους περαστικούς..να με κοροιδευεις που ειμαι αδεξια και σκονταψα στο πεζοδρομιο..να θυμόμαστε βλακειες που διαβάσαμε στο ιντερνετ και να τα συζηταμε...η να μιλαμε για αναμνήσεις που εχουμε η για εμας.

Οταν μας σκεφτομαι λεω τι βαρετο ζευγαρι. Για καποιον που το διαβάζει ίσως να σκεφτεται το ιδιο. Οι φιλοι σου μπορει να λενε το ιδιο. Οι φιλοι μου επισης. Και ολοι οσοι μας ξερουν.

Καθομαι και λεω μηπως ειναι ολα για το σεξ; Ομως ειμαστε μαζί 8 μηνες και καναμε πρωτη φορα σεξ στον 7ο. Αν ηταν μόνο το σεξ...τι σκατα καναμε 7 μηνες;οχι οχι.

Παντα χαρακτηριζα τον εαυτο μου σπιτογατα. Μαρεσε να αραζω σπιτι ειτε μονη μου ειτε με φιλους και τωρα με σενα. Η ηρεμια που σου προσφερει το σπιτι. Η ελευθερια. Μαρεσε να καθομαι και να βλεπω τις σειρες μου, να διαβαζω τα βιβλια μου, να διαβαζω αρθρα, ειδήσεις...και δε βαριομουν. Απλα ετσι ειμαι. Δε λεω θα βγω. Ομως θα προτιμησω κατι χαλαρο.

Και εσυ εισαι σαν και μενα. Ισως λιγο παραπανω σπιτογατος απο μενα. Σαρεσει να αραζεις στο σπιτι σου. Στον καναπε σου, βλεποντας νετφλιξ, με το κλιματιστικο στο τερμα και με ντελιβερι.

Παρολο που απο αυτο το κειμενο φανταζεις βαρετος..για μενα εισαι απο τους πιο ενδιαφερον ανθρωπους. Έχεις περασει δυσκολίες αλλα δε το εβαλες κατω. Δε τις αφησες να σε αλλαξουν. Ακομα εισαι με το χαμογελο στα χειλη.

Εισαι ανασφαλής αλλα δεν το δείχνεις. Μπορει κάποιος που σε γνωρισει να σκεφτεί αυτος ειναι γεματος αυτοπεποιθηση...δε σε ξερει. Ολο ειναι μια μασκα. Βαθια μεσα σου οπως ολοι έχεις και συ ανασφαλειες. Και πόσο γουσταρω να τις καταστρεφω.

Εισαι αγχώδεις. Πολυ. Καθε φορά με ρωτας αν ειμαι καλά..αν κατι με πειραξε. Αγχωνεσαι για το αν ειμαστε ενταξει. Βέβαια μετα απο ολα αυτα που περασαμε ��χει λογικη. Αν τυχει μια στραβή είσαι αυτος που θα αρχίσει να τρέμει. Και εγω θυμωνω που πανικοβαλλεσαι. Και εσυ θυμωνεις που θυμωνω. Αλλα μετα καταλαβαινω οτι απλα θες καποιον να σε χαλαρώσει. Και προσπαθώ αυτος ο καποιος να γινω εγω.

Επισης εχεις ενα απιστευτο γνωρισμα. Με διαβαζεις λες και ειμαι ανοιχτο βιβλίο. Λες και ειναι τοσο ευκολο να δεις μεσα στο μυαλό μου. Και μου κανει εντύπωση γιατί κανενας αλλος δεν μπόρεσε. Εχω μαθει να κρυβομαι τοσο καλα απο ολους αλλα απο σενα οχι και τοσο. Μπορει απλα να κάθομαι στον καναπε. Ουτε καν να μιλησω. Και τοτε απλα θα γυρισεις και θα με ρωτησεις τι εχω. Και απο τη μια με τρομοκρατει ποσο ευκολο ειναι να δεις μεσα μου αλλα απο την αλλη με συνεπαίρνει. Και αυτο γιατί 9 στις 10 φορες πεφτεις μεσα.

Αυτο που με εκνευρίζει περισσοτερο στη συμπεριφορα σου ειναι το οτι ορισμενες φορες κατεβαζεις ρολα. Ειναι απλα σα να ταξιδευεις σε αλλο κοσμο. Μπορει να προσπαθώ να σου μιλησω να ανοιξω κουβεντα και εσυ απλα να εισαι αλλου. Μπορει να σου πω κατι και να μη δωσεις και τοση σημασία. Και στην αρχη νομιζα οτι εφταιγα εγω. Ισως ελεγα να μην ειμαι τοσο ενδιαφερουσα. Οπως βλεπετε και εγω από ανασφαλειες δεν παω πισω. Αλλα στην πορεια κατάλαβα οτι απλα ετσι εισαι. Μπορει να βγουμε εξω με φιλους. Τη μια στιγμη να εισαι η ψυχη της παρεας και την αλλη να εισαι στο κινητο και να μη λες κουβεντα.

Μερικες φορες σκεφτομαι οτι η ρουτινα μας εχει καταβαλει. Οτι ειμαστε σε ενα φαυλο κυκλο και δε μπορουμε να ξεφύγουμε. Ουτε ο ενας απο τον αλλο αλλα ουτε και απο τη ρουτινα.

Ωρες ωρες βαριεμαι απιστευτα. Λεω σχεση ειναι αυτη; Τι κανουμε ακριβως; Βλεπουμε τη μια ταινια μετα την αλλη λεμε μαλακιες και κοιμομαστε μαζι.

Ομως στις δυο μερες που θα ειμαστε μαζι και θα καθομαστε μεσα η μια φορα που θα βγουμε μια βολτα θα είναι υπέροχη. Και ολες αυτες οι σκεψεις φεύγουν απο το μυαλο μου.

Σκέψεις οπως οτι δεν ταιριαζουμε και γιαυτο είμαστε τοσο υποτονικοι. Ομως μετα απο τη μια βολτα που θα παμε τα ξεχναω.

Και ξερεις μπορει να σκεφτομαι ποσο βαριεμαι και να μπαινουν σκεψεις χωρισμού στο μυαλο μου...αλλα ειναι κατι μικρα πράγματα που κανεις και τα διαγράφουν ολα. Μπορεί εκει που καθομαστε απλα να παρεις το χερι μου και να το φιλησεις. Να περάσεις το χερι σου γυρω απο τους ωμους μου. Να φιλησεις τα μαλλια μου. Το μετωπο μου. Τον ωμο μου. Θα βαλεις τα ποδια μου πάνω σου. Αν χτυπησω το ποδι μου καπου επειδη δεν προσεχω θα το φιλησεις. Οταν κοιμόμαστε μεσα στον υπνο σου θα με παρεις αγκαλια. Μπορει να με φιλησεις. Θα μου πεις μια νυσταγμενη καλημέρα και θα με παρεις την πιο υπεροχη αγκαλια του κοσμου. Αυτην που τυλιγεις και τα δυο σου χερια γυρω μου σα να μη θες να φυγω.

Αυτην η αγκαλια διαγραφει οτι αρνητικο μπορει να σκεφτομαι για μας. Ξερεις γιατι; Γιατι σε αυτην την αγκαλια μα την π��ναγια νιωθω μια ζεστασια λες και ειμαι σπιτι. Μια ασφαλεια. Οτι τιποτα δε μπορεί να με αγγιξει. Και η μόνη σκεψη που εχω στο μυαλο μου εκεινη την στιγμη ειναι το ποσό πολυ σαγαπαω. Το ποσο θα μου ελειπε αυτο αν έφευγες απο τη ζωη μου. Πόσο τέλεια νιωθω εκει μεσα.

Ξερω ισως ακούγεται λιγο μελο. Και ξερετε δεν ειμαι καθολου γλυκαναλατη. Δεν ειμαι απο αυτους που λενε γλυκολογα και ειναι εκδηλωτικοι. Οποτε αυτα που λεω τα λεω απο καρδιας.

Και ξερω οτι ουτε και συ εισαι. Και ετσι ξερω οτι οτι κανεις, το κανεις και συ απο καρδιας. Σε σχεση με σενα δεν ειμαι καθολου εκδηλωτικη. Σπανια θα σου πω σαγαπαω. Οταν νιωθω οτι χρειάζεται να το ακούσεις. Σπανια θα πιασω εγω το χερι σου στο δρομο ή θα σε πάρω αγκαλια. Θα περιμενω παντα εσενα να το κάνεις. Δεν ξερω γιατί.

Πολλες φορες σκεφτηκα οτι εγω σαγαπαω περισσοτερο αποτι μαγαπας εσυ. Οτι νοιαζομαι παραπανω. Αλλα πλεον ειμαι σιγουρη οτι δεν ισχυει. Αρχιζω και πειθομαι οτι ισχυει το αντιθετο.

Μια απο τις χιλιες φορές που πήγαμε να χωρίσουμε ειδα κατι που δεν περίμενα να δω. Σε ειδα να κλαις. Με λυγμούς. Επειδη δεν ηθελες να τελειωσει. Επειδη δε μπορούσες να φανταστεις πως θα ειναι να μη με αγκαλιαζεις..να μη με φιλας..να μη με παιρνεις τηλεφωνο για να με ακουσεις οταν βαριέσαι...και εκει καταλαβα. Εσυ με αγαπας. Πολυ. Το εννοεις καθε φορα που το λες. Οσο και αν αμφεβαλλα μετα απο αυτα ημουν σιγουρη. Και δεν ξέρεις πόσο γεματη ενιωσα.

Ή οταν σε ειδα να βουρκωνεις σε μια αλλη κρισιμη φαση. Επειδή σου είπα ότι νιωθω χαλια. Και δε ηθελες να νιωθω ετσι. Στεναχωριοσουν για μενα.

Απλα μαγαπας.

Και το καταλαβαινω πλεον σε καθε τι μικρο που κάνεις. Δεν το κανεις απλα για να πεις ότι το εκανες. Το κάνεις γιατι το νιωθεις. Και το λατρεύω αυτο σε σενα.

Οσες άσχημες σκεψεις και αν περασουν απο το μυαλο μου δεν αναιρουν το γεγονος οτι σαγαπαω. Μπορει να ειναι λιγο το χρονικό διαστημα. Μπορεί εσείς που το διαβάζεται να λετε καλα ολα αυτα για μια σχεση 8 μηνων; Λεω αυτο που νιώθω. Νιωθω αγαπη για σενα. Οτι και αν κάνεις όπως και αν καταληξουμε δεν θα αλλαξει. Σαγαπαω. Απλα.

Ξερετε δεν καταλαβαίνεις πόσο ενας ανθρωπος εχει αλλαξει τη ζωη σου μεχρι να προσπαθήσεις να θυμηθεις πως ήταν πριν.

Εγω δε μπορω να θυμηθώ. Πως ηταν να μην κοιμαμαι μαζι σου. Να μην με παιρνεις αγκαλια. Να μη με φιλας. Να μην εισαι εκεί.

Οπως και δε μπορω να φανταστώ πως θα ειναι μετα. Και ούτε θέλω εδω που τα λέμε.

Κατι αλλο που σκεφτομαι ειναι οτι δε νιωθω εκατο τοις εκατο ανετα να σου πω τα πάντα για μενα. Ξέρεις να σου ανοιχτω. Από τη μια λεω μηπως αυτό κατι δειχνει για εμας; Αλλά μετά σκεφτομαι ποσο λιγο γνωριζομαστε. Και σε αυτο το λιγο πραγματα που δεν εχω πει σε κανεναν τα εχω πει σε σενα. Φαντασου αν περασει κιαλλος καιρος ποσο καλα θα με γνωριζεις.

Ειναι οχτω μηνες. Συγκριτικά με αλλες τεραστιες σχεσεις δεν ειναι τιποτα. Συγκριτικα με άλλες συναρπαστικες σχεσεις που κάνουν τα πάντα μαζι, περιπέτειες μαζι είμαστε βαρετοι. Συγκριτικα με σχεσεις που γνωριζουν τα πάντα ο ενας για τον αλλον ειμαστε λίγο μακριά.

Οχτω μηνες της ζωης μου με αλλαξαν πραγματικά. Με αλλαξες. Προς το καλο.

Παλεψες με τις ανασφαλειες μου. Με εβγαλες απο το καβούκι μου. Με εκανες να ανοιχτω οσο μπορουσα να ανοιχτω σε αυτο το διαστημα. Μου ανοιξες τα ματια σε πολλές καταστάσεις. Με συμβουλεψες. Με εκανες να καταλαβω οτι δεν ειμαι οσο έξυπνη πιστευα. Οτι παντα υπαρχουν περιθωρια για να μαθεις. Να εξελιχτεις.

Ωρες ωρες ορκιζομαι οτι θελω να σε χτυπησω. Να σε βρίσω. Να φύγω.

Αλλα μεσα μου ξερω. Εισαι ο πρωτος μου ερωτας. Και σαγαπαω περισσοτερο απ'οσο πιστευα οτι γινεται, είμαι τρελα ερωτευμένη μαζι σου. Τοσο που με φοβίζει. Δεν περίμενα ποτε κανενας να με κανει να νιωσω τοσο εντονα. Ομως ήρθες εσυ. Και το ανετρεψες ολο αυτο.

Μεσα στη ρουτινα μας, με κανεις να νιωθω ζωντανη.

Εχω περασει πολυ χρονο σε αυτό το σαιτ. Τοσο για να ξερω οτι αυτη η σχεση δεν ειναι σχεση του ταμπλερ. Ξερω επισης οτι τοσο το ταμπλερ οσο και οι ταινιες που βλέπαμε απο μικρα μας φτιάχνουν μια στρεβλή εικονα των σχεσεων. Δε γίνεται όλες να ειναι τελειες. Ρομαντικες. Συναρπαστικες. Δε λεω. Υπαρχουν και αυτες. Απλα εγω τοσο καιρο εψαχνα μια σχεση του ταμπλερ. Για αυτο εκανα ολες αυτες τις σκεψεις.

Ξερω ότι ειμαστε βαρετοι. Δεν εχουμε καμια σχεση με αυτα που προβάλλονται εδω μεσα. Και στην αρχη προσπαθουσα να μας αλλαξω αντι να μας αποδεχτω.

Ετσι ειναι τα πράγματα.

Και πλεον τα αποδεχτηκα.

Αγαπάω αυτο που ειμαι μαζι σου, σε αυτήν την υποτονικη, βαρετη σχεση..

15 notes · View notes